Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τοποθετήσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τοποθετήσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

9 Σεπτεμβρίου 2021

Γη της Ελιάς είπατε; Θα σας πω εγώ τι είναι Μανιάτισσα



Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης

Αν περιμένετε τη Γη της Ελιάς για να μάθετε τι είναι η Μανιάτισσα, τότε διαβάστε έναν Μανιάτη που την περιγράφει μέσα από τα μάτια του, τα βιώματα και τις εμπειρίες του-
Θα σου πω εγώ τι είναι Μανιάτισσα.
Είναι δυο υπέροχα μεγάλα μαύρα μάτια γεμάτα δυναμισμό που σε κοιτάνε εκφραστικά, όπως το κορίτσι της φωτογραφίας που απαθανάτισε ο υπέροχος Γιάννης Βουρλιτης, ένας θαυμάσιος φωτογράφος στο Γύθειο.
Μανιάτισσα είναι το μαύρο της φορεσιάς που την κάνει ακόμα πιο δυνατή και αποφασισμένη.
Είναι η γυναίκα που δε μιλάει αλλά ξέρει πάντα τι να κάνει.
Είναι το κορίτσι που θυσίασε (εκείνη την εποχή της φωτογραφίας) τις σπουδές του για να με μεγαλώσει τα αδέρφια του όσο οι γονείς ήταν στο χωράφι.
Και φυσικά από ανήλικη ακόμα να κάνει και τις δουλειές του σπιτιού. Δύσκολο πράγμα. Και άδικο… Αλλά η οικογένεια πάνω απ’ ολα…
Ξέρετε πόσα κορίτσια από τη Μάνη «πλήρωσαν» με αυτό τον τρόπο τη σκληρή περίοδο της φτώχιας μεταπολεμικά;
Φυσικά και το κρατούν απωθημένο… Όμως δε θα παραπονεθούν ποτέ.
Είναι εκείνη που θα κάνει όλες τις βαριές δουλειές και θα σηκώσει όλες τις μεγάλες πικρες της ζωής χωρίς να βγάλει δάκρυ ή να παραπονεθεί…
Είναι εκείνη που όταν χρειαστεί, όπως στο Διρό και στον Πολυάραβο θα πάρει και τα όπλα να τσακίσει όποιον απειλήσει το σπίτι και την οικογένεια της.
Είναι εκείνη που εκφράζει ότι ο άντρας είναι το κεφάλι αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός.
Είναι η απαράμιλλη ομορφιά της Διπλαρακου και της Τσοπέη. Και η λάμψη της Βουγιουκλάκη… Μανιατοπουλες όλες. Για να μη ξεχνιόμαστε
Η Αλίκη που δεν την άφηναν να γίνει ηθοποιός. Και τράβηξαν κλήρο για να τη «σκοτώσουν» αλλά πρόλαβε κι έφυγε. Έγινε σταρ αλλά δεν κράτησε κακία στην οικογένειά της. Κι έδειξε απαράμιλλο δυναμισμό.
Και μαζί ισχυρή προσωπικότητα, τόσο ισχυρή όσο οι πέτρινοι πύργοι, της Βούλας Δαμιανάκου.

Δε ξέρω πόσο μεγάλη είναι αυτή η φωτογραφία… Ο φωτογράφος της Μάνης, Γιάννης Βουρλίτης δίπλα στον Γιάννη Ρίτσο (από τη Μονεμβασιά), τον Νικηφόρο Βρεττάκο (από τις Κροκεές) και τη Βούλα Δαμιανάκου.
Η μεγάλη Μανιάτισσα από την Μυρσίνη ήταν εκείνη που φιλοξενούσε στη Μάνη τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν κι αρνιόταν να τον παραδώσει στις ελληνικές αρχές ώστε να τον στείλουν στην Τουρκία.

Είναι οι μητέρες μας. Οι Μανιάτισσες…
Η γριά Κολοκούραινα που βλέπετε στη φωτογραφία ήταν 104 ετών τότε.
Και είπε στον Γιάννη Βουρλίτη «εμένα δε θα καταφέρεις να με φωτογραφίσεις γιατί είμαι κοσμογυρισμένη. Δε με ξεγελάς»… 
Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είχε πάει πιο μακριά από την Σπάρτη.
Είναι εκείνες που σήκωσαν όλο το πένθος σε μια οικογένεια χωρίς να δεις το δάκρυ να κυλά από τα μάτια τους!
Φυσικά κι έχουν συναισθήματα… Αλλά προέχει να μείνει η οικογένεια δυνατή, ενωμένη και να μη λυγίσει.
Η Μανιάτισσα είναι μητέρα και πατέρας μαζί.
Είναι εκείνη που δε θα σου πει μεγάλες κουβέντες, αλλά όσες πρέπει.
Κι αν τις κατάλαβες, καλό δικό σου.
  
Το μοιρολόι από τις Μανιάτισσες δεν είναι απλώς μια… καλτ κατάσταση.
Είναι ο απόλυτος σεβασμός και η τιμή στο νεκρό συγγενή, φίλο, γείτονα που πρέπει να πάει τραγουδισμένος στο μεγάλο του ταξίδι!
Ντροπή κι αίσχος σε όσους το συνδυάζουν με χιούμορ και με μεσαίωνα…
Τώρα δε χρειάζεται τη «Γη της Ελιάς» για να μάθεις τι είναι η Μανιάτισσα.
Άλλωστε είναι γνωστό
«…Περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις τη ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της…»
Γη αδούλωτη. Άνθρωποι υπερήφανοι..
Σαν τον Χαρίλαο Βασιλάκο…
Που όρκισε τους απογόνους του να μην πουν τι έγινε στον Μαραθώνιο του 1896 για να μην πληγωθεί η Ελλάδα

25 Μαρτίου 2020

O Πετρόμπεης μιλάει για την προσφορά της Μάνης στην επανάσταση του 1821

F. Aichholzer, Προσωπογραφία του Πετρόμπεη Mαυρομιχάλη. (Μουσείο Μπενάκη) 
Εν Άργει 11 : Οκτωβρίου 1829
Είναι γεγονός ότι οι Μανιάτες αγωνιστές του 1821 δεν άφησαν απομνημονεύματα, ικανά να φωτίσουν ακόμη περισσότερο τη συμβολή της Μάνης στον απελευθερωτικό αγώνα της Πατρίδας κατά του Οθωμανικού ζυγού. Αυτό έχει συχνά ως αποτέλεσμα ορισμένοι, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, να παραποιούν την ιστορία και μεθοδικά να υποβαθμίζουν (ή ακόμη και να αποσιωπούν) την προσφορά και τις θυσίες των Μανιατών.
Από αυτήν την άποψη, οι όποιες σωζόμενες μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του Αγώνα, αποκτούν ιδιαίτερη ιστορική σημασία και βαρύτητα. Πολύ περισσότερο σήμερα, με αφορμή την ιστορική επέτειο της 17ης Μαρτίου 1821, αλλά και ενόψει της επικείμενης συμπλήρωσης των 200 χρόνων από εκείνη την εποχή και των συναφών εκδηλώσεων.
Μία τέτοια περίπτωση, σωζόμενης στα αρχεία αλλά σχεδόν άγνωστης μαρτυρίας, αποτελεί η τρισέλιδη επιστολή του Πετρόμπεη προς τον Καποδίστρια, μέρος της οποίας παρακάτω δημοσιεύουμε (από 11 Οκτωβρίου 1829, βλ. Γ.Α.Κ. Αρχείο Γενικής Γραμματείας, περιόδου Ι. Καποδίστρια. Φ. 222).
Εδώ ο Μαυρομιχάλης, που είχε δίπλα του τα ηρωικά μέλη της οικογένειας του και άλλους άξιους οπλαρχηγούς, περιγράφει τις ενέργειές του για την οργάνωση και την εξάπλωση του απελευθερωτικού αγώνα των Μανιατών στα 1821, από την ελεύθερη Μάνη στην απελευθέρωση της Καλαμάτας και σχεδόν ολόκληρης της Πελοποννήσου και της ανατολικής Στερεάς, με τον εξής μοναδικό τρόπο :

«..Ο καιρός Σ. Κυβερνήτα μας είναι προσδιορισμένος απ' όλον το Ελληνικό Έθνος, αφ' ου έστειλον τον υιόν μου και δούλον σας Αναστάσιον εις Τριπολιτζάν θυσιάσας αυτόν δια την πατρίδα εκουσίως, όπου και των Τούρκων τα όμματα εσφαλίσθησαν με κατράμι και δεν εφοδιάσθησαν.

Κατά τους 1821 Φεβρουαρίου : 10. Και πάλιν αμέσως έστειλον επίτηδες έναν μου ανηψιόν εις Κωνσταντινούπολιν, δίδοντας την είδησιν του υιού μας και δούλου Σας Γεωργάκη, και με μεγάλον κίνδυνον της ζωής του εδραπέτευσεν, καθότι ο ερχομός του Γεωργάκη επροξένησεν την επανάστασιν εις την Ελλάδα. Και έπειτα κατά διαφόρους πολέμους, και αρίστευσε και εκινδύνευσε εις τέλειον θάνατον, αφ'ού έπεσεν εις χείρας του Ιμβραήμη, αλλά η θεία Πρόνοια με ελυπήθη και τον ελευθέρωσεν.

Έπειτα εις το αυτό έτος 23 : Μαρτίου όπου εδιώρισα εις δύο κολόνας τα εμπειροπόλεμα όπλα της Σπάρτης, από το μέρος της δυνατής θέσεως Μπαρδούνιας και Μυστρός, αρχηγούς διορίζοντας τους αυτάδελφούς μου Κυριακούλη και Κωνσταντίνον, κυριεύοντας διά της παντοδυναμίας του Υψίστου, εκείνα τα απόρθητα μέρη αναιμωτί, όπου βέβαιον ήθελον πολεμούν ακόμη, με το να είναι δύσβατοι τόποι και πύργοι φοβεροί. Και εις την ίδια στιγμή αμέσως επροχώρησαν έως το Καλογεροβούνι, έξω της Τριπολιτζάς.

Εγώ δε μετά των λοιπών εκυριεύσαμεν την Μεσσηνίαν, σχεδόν όλην την Πελοπόννησον, επολιορκήσαμε τα φρούρια και του Λάλα ενδυναμώσαμεν και τα έξω Μεγάλα Δερβένια της Ρούμελης αφ' ου έγινε η φοβερή και λαμπρά μπατάγια του Βαλτετζίου, ήτις επισφράγισε δια της θείας προνοίας την τύχην της Ελλάδος.

Ο δε Κυριακούλης και Ηλίας έπειτα από την νίκην του Βαλτετζίου, εβεβαιώθημεν ότι κατεβαίνει ο Βερβεργιόνης και διάφοροι άλλοι πασάδες με αρκετά στρατεύματα να έμβουν εις τον Μωρέα, όπου βέβαιον και επροχωρούσαν, αμέσως τους εδιώρισα και επήγαν και τους αντίκρουσαν εξι μήνας με απείρους και φοβερούς πολέμους, κρατώντας εκείνα τα μέρη, όπου ήτον η Σωτηρία της Ελλάδος, έως ότου εκυριεύσαμεν την Τριπολιτζάν και Κόρινθον, όπου ήμουν και ο ίδιος ιν τέστα (δηλ. επικεφαλής). Τα δε λοιπά μύρια τοιαύτα, μέχρι την σήμερον σιωπώ..».

Ας είναι το παρόν μας, μία ιστορική συμβολή, ένας ελάχιστος φόρος τιμής και μνήμης προς τον ίδιο τον Μαυρομιχάλη και όλους τους προγόνους μας Μανιάτες αγωνιστές, χάρη στους οποίους εμείς σήμερα υπάρχουμε και ζούμε ελεύθεροι !!
Το "παλάτι" του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στο Λιμένι - έδρα της οικογένειας 
13 Μαρτίου 2020
Δημήτριος Π. Μαριόλης
Δικηγόρος – Ιστορικός

Πηγές
ΓΑΚ
https://oimaniateseinaipantou.blogspot.com/p/blog-page_176.html
https://www.benaki.org/index.php?option=com_collectionitems&view=collectionitem&id=108759&Itemid=&lang=el
https://maniatika.wordpress.com/

από maniatika

26 Φεβρουαρίου 2020

Από την Τσεροβά μεχρι την Δροσοπηγή....

Cerova
Το τοπωνύμιο του οικισμού είναι σλάβικο (<Cerova<cer,βουλγ. Δρυς).
Αναφέρεται για πρώτη φορά στο χάρτη του B.Agnese (1554) ως Carva, και στην συνέχεια στις πηγές από το 1695, ως το 1829.
Ο οικισμός δεν είχε πάντοτε την ίδια θέση.
Αρχική του κοιτίδα υπήρξε η «Παλιά Τσεροβά», στα νότια της σημερινής θέσης.
Ακριβής χρονολόγηση της μεταφοράς του δεν έχει γίνει, αλλά θεωρούμε πολύ πιθανό ότι συντελέστηκε στην διάρκεια του 18ου αιώνα.
Πάντως ο παλιός οικισμός δεν αναφέρεται στις απογραφές του 19ου αιώνα.
Συνεπώς μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχε ερημώσει εντελώς.
Αντίθετα την ίδια εποχή ο νέος οικισμός εμφανίζεται ακμαίος από πληθυσμιακή άποψη.

Απογραφές
1844 Τσοροβάς 226 ψυχές Ι. Ραγκαβης Ελλ.
1853 Τζοροβάς 226
1861 Τσιροβά 274
1889 Τσεροβάς 318
1896 και Ιω. Νουχακις. Χωρογραφία( 3η εκδ.1901) 343
1907 337
1920 328
1928 328
1940 342
1951 204
1955 μετονομασία του οικισμού από Τσεροβα η, σε Δροσοπηγή, η (ΒΔ 20/9/1955, ΦΕΚ Α287/1955)
1961 148 ψυχές (συμπεριλαμβάνεται και η δική μου)
1971 93 ψυχές (συμπεριλαμβάνεται και η δική μου)
1981 66 ψυχές

Drivola (divola)
Ερημωμένος οικισμός σήμερα κοντά στην Τσεροβά.
Είναι πιθανό το τοπωνύμιο να συνδέεται με το γένος των Δηβολιάνων του Πολεμίτα στην Bassa Maina.
Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να υποθέσουμε μετακίνηση πληθυσμού προς την περιοχή του οικισμού.
Αναφέρεται πρώτη φορά στην απογραφή του Grimani 1700, και σε άλλα σύγχρονα της Βενετικά τεκμήρια, και για τελευταία στο σημειωματάριο του Παπαδάκη χωρίς χρονολογία.
Κατά συνέπεια η ερήμωσή του συντελέστηκε στην διάρκεια του 18ου αιώνα.

Panagia di Vacha
Εμφανίζεται για μοναδική φορά στον κατάλογο (1618).
Τον ταυτίζουμε με την θέση Παναγίτσα στα ανατολικά του Βαχού.

Catrona (Cottrona)
Απαντάται στο Υπόμνημα (1655) και στην Notta delle ville.
Στην συνέχεια εξαφανίζεται από τις πηγές.
Λαμβάνοντας υπ όψιν την κατάσταση στους δύο παραπάνω πίνακες την ταυτίζουμε με την θέση Κοτρώνα, στα βορειοδυτικά της Δροσοπηγής (Τσεροβάς).

Από,
Πληθυσμός και οικισμοί της Μανης 15ος – 19ος αιώνας
Κώστας Κόμης Β΄ΕΚΔΟΣΗ
ΙΩΑΝΝΙΝΑ 2005
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Επιστημονική Επετηρίδα Φιλοσοφικής Σχολής
Δωδώνη Παράρτημα αρ 57

Και η αναλυση του τοπονυμίου από τον υπογράφοντα
Τσεροβά-Τσερουβά σημαίνει Κλειδίον.
Το χωριό του στενού της Τσερουβάς από τους Τούρκους ονομαζόταν, Καρά-Ντουρού = Μαύρη Ράχη. Πιθανότατα από την αρχαίο-μακεδονική λέξη Άρραβα =πύλη-θύρα, η και την λέξη Χεραβός = χάσμα - άνοιγμα γης, όπως κατά Ησύχιον και την Καραβός = πύλη.

25 Φεβρουαρίου 2020

Aναγλυφη επιγραφή και η τοποθεσία Λαγκάδα.

Σε επιγραφή που βρίσκεται στο Μουσείο της Σπάρτης υπάρχει το παρακάτω κείμενο:

….ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΙΟΝΙΑ ΑΝΑΚΑΜΠΤΙΚΩΣ
ΑΠΟ ΜΕΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΜΥΚΛΙΟΥ ΤΟ ΑΜΠΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΑΝΟΥ
ΑΠΟ ΔΕ ΤΟΥ ΚΡΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟ ΑΓΡΙΑΜΠΕΛΟΝ ΤΗΣ ΔΑΨΝΟΥ
ΚΑΙ ΕΞ ΑΓΟΡΑΣ ΤΩΝ ΒΡΥΣΙΟΤΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΝ ΧΩΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑΜΠΕΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΙΝΑ ΕΚΤΕΛΗ ΕΙ ΘΕΊΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΕΝΤΟΣ ΤΡΙΣΙ ΤΗΣ ΕΥΔΟΜΑΔΟΣ ΗΜΕΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΙ ΕΝ ΤΕ ΤΩ ΝΑΩ ΚΑΙ ΕΝ ΤΩ ΤΑΦΩ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
ΕΙ ΔΕ ΤΙΣ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΑΙ ΤΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΙΡΗΜΕΝΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
ΕΧΕΤΩ ΤΑΣ ΑΡΑΣ ΤΩΝ ΤΙ Η ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ.

ΕΤΟΥΣ ΙΝΔΙΚΤΙΟΝΟΣ…..

Η επιγραφή είναι χαραγμένη σε κιονίσκο, ο οποίος έχει ύψος 0,35 εκατοστά και διάμετρο 0,14 εκατοστά.
Σώζονται δέκα επτά σειρές από τις οποίες οι δέκα τέσσερεις ολόκληρες.
Η χρονολόγηση της είναι πριν από το 1449 μ.Χ., επειδή τότε παραχωρούνται τα κτήματα των Βρυσιοτών στον Ανδρόνικο Γεμιστό, υιό του Πλήθωνα, με χρυσόβουλο από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Αυτή η πράξη προϋποθέτει την προγενεστέρα μεταβίβαση από την μητρόπολη Λακεδαίμονος στο κράτος.
Ο "ΓΕΡΑΝΟΣ" που αναφέρεται είναι ό σημερινός Αγερανός.
Η "ΚΡΑΝΟΥΠΟΛΙΣ" είναι η παλιά Καρυούπολις, και περιοχή των ΒΡΥΣΙΟΤΟΝ" η Φράγκα.
Μένει να ταυτοποιηθεί η τοποθεσία για την περιοχή "ΔΑΨΝΟΥ".
Ας εξετάσουμε λοιπόν τον Παυσανία γυρνωντας στο παρελθόν περίπου 1.650 χρόνια.
"Από δε του Καρνειου Σταδίους προελθόντι ως τριάκοντα, έστιν εν χωρίω Υψοις εν όροις ήδη Σπαρτιατών ιερόν Ασκληπιού και Αρτέμιδος επίκλησιν Δαφναίας."
Παυσανια Λακωνικά ΧΧΙV8
Kαι η μετάφραση :
Περίπου 5,5 χιλιόμετρα από το τον Κάρνειο, δηλαδή την παριοχή του Πασσαβά, υπήρχει μιά περιοχή που  ονόμαζαν "Υψοι", στα σύνορα με τούς Σπαρτιάτες, η πιο ελεύθερα από εκεί που ξεκινούσαν τα ορεινά τής περιοχής που οριζόταν από τους Σπαρτιάτες. Εκεί λοιπόν υπήρχε ιερό του Ασκληπιού και τής "ΔΑΦΝΑΙΑΣ" Αρτέμιδος.
όρος < αρχαία ελληνική ο ὅρος < το ὅριον (σημασία: όριο)
όρος < αρχαία ελληνική το ὄρος < ρήμα: ὄρνυμι (σημασία: σηκώνομαι)
Ας περιηγηθούμε και την περιοχή σήμερα:
Κατευθυνόμενοι πρός το Γύθειο, πριν φτάσουμε στα Ντεμιριάνικα, πηγαίνοντας προς Φράγκα, στα δεξιά μας ψηλά στο βουνό είναι το ξεμόνι Μοναστήρι ή Καταφύγγι, ή Γκρεμός.
Το 1618 βρίσκουμε στην επιστολή προς τον Δούκα του Νεβέρ την υπογραφή του Ιώσαφου
ιερομόναχου και ηγούμενου του Χέλμου(Γκρεμού).
Χαμηλά περνάμε τα λεβιάνικα τα Δεμιριάνικα και φτάνουμε στην περιοχή του "Κολαρά" (που παλιά αναφέρεται ότι υπήρχε "Χάνι"), και στου πασά την βρύση.
Η διαδρομή που προαναφέρεται λέγόταν και ισως λέγεται ακόμα"Λαγκάδα".
Πρόκειται για ενα στενό πέρασμα (φαράγγι) που το καλύπτει σε όλο του το μήκος ο ποταμός Σκύρας.
Είναι σχετικά αποδεκτό από εμενα ότι το περιγραφικό κείμενο του Παυσανία αλλα και η δική μου έρευνα και περιήγηση, συνάδουν προς την κατεύθυνση ότι προκειται για την ίδια περιοχή.
Προσθέτει σε αυτό η απόσταση απο την ΛΑΑΣ (5,5χλμ)που είναι η αυτή, αλλα και και η ονοματολογία, που ταυτίζεται.
Αρα τα ΥΨΟΙ και ο ΓΚΡΕΜΟΣ είναι ενα και το αυτό με διαφορά 16 αιώνων.
Εκείνο που χρήζει ερευνας είναι το είδος των σχέσεων Λααων και Σπαρτιατών, καθώς φαίνεται πώς ενας θύλακας η Λαας υπήρχε μέσα στην περιοχή ελέγχου των Σπαρτιατών.
Το πιθανόν είναι πώς οπως και με τούς άλλους περίοικους υπήρχε μια ιδιόμορφη αγαστή σχέση.

13 Ιουνίου 2018

Οδοιπορικό στην Παλιά Καρυούπολη

Παλιά Καρυούπολις
"Ημείς δε την επομένην ημέραν ανεχωρήσαμε εκ του Οιτύλου κατευθυνόμενοι πρός την Κολοκυθιάν, δια να επισκεφθώμεν εκείνους τους πληθυσμούς και να τους αναγνώσωμεν την επιστολήν του Γαληνοτάτου. Ιππεύσαμεν καθ΄ όλον το διάστημα της ημέρας δια μέσου δρυμών συναντήσαντες περί τα μέσα της πορείας μίαν εκτεταμένην κοιλάδα εκ των πλέον ωραίων, την οποίαν δύναται να ίδη τις, περιβαλλομένην υπό τερπνοτάτων λόφων μετ΄αφθονίας υδάτων." 
Φαβιανός BARBO γραμματεύς 1571

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο στην πατρίδα μας, όποτε αποφασίσεις να το περπατήσεις, θα σε χορτάσει με την ομορφιά της αναζήτησης, και θα σου προσφέρει γνώση, και μαρτυρίες, από το πλούσιο ιστορικό παρελθόν.
Με αυτή την παραδοχή λοιπόν, ξεκίνησα αφήνοντας πίσω μου την Παναγίτσα για μία περιήγηση στο ιστορικό λόφο, που τα τελευταία χρόνια ονομάζεται Παλιά Καρυόπολις.
Η άνοιξη ήταν στις δόξες της, και το γνώριμο περιβάλλον των παιδικών μου χρόνων με φόρτωνε μυρωδιές, αναμνήσεις, και σκέψεις, με κυρίαρχη την επιθυμία της ανακάλυψης νέων στοιχείων, ή της διαφορετικής ερμηνείας, και των απαντήσεων στα υπάρχοντα.
Ανηφόρισα από την δυτική πλευρά του λόφου, ακολουθώντας το παλιό κατσικίσιο μονοπάτι, όπου εξακολουθούσε να υπάρχει, ενώ χάθηκα πολλές φορές μέσα στα αγριόματα, βλέπετε η εγκατάλειψη έχει αφήσει τα σκληρά σημάδια της, δεν υπάρχουν πια κοπάδια ζώων να βόσκουν, ούτε άνθρωποι να καθαρίζουν.
Στα μισά περίπου της διαδρομής πρόβαλλε δεξιά μου η «κουτσουνάρα», ένας μεγάλος ορθόλιθος, με ύψος ένα μέτρο, στημένη πάνω σε μια ριζομιά που μοιάζει με καράβι, ενώ εκείνη με το πανί του . Περίεργο κατασκεύασμα της φύσης, η πρώτη ύλη του ανθρώπου για το καμίνι, αφού έχει σχήμα αρκετά γεωμετρικό, με λίγο σπρώξιμο κινείται ελαφρά, και επανέρχεται λες και ζυγίζεται.
Εκεί κοντά και το ασβεστοκάμινο που μετέτρεψε κάποτε τους ασβεστόλιθους σε οικοδομική ύλη, για να δημιουργήσουν οι άνθρωποι τα κτίσματα τους. Αρκετά μακριά στο μονοπάτι που οδηγεί στους Απεράτες μέσω Ώριαχας υπάρχουν δύο κεραμιδοκάμινα, το ένα παλαιότερο από το άλλο. Χρησιμοποιήθηκαν άραγε οι μονάδες αυτές, και για οικοδομήματα στην Καρυόπολη;
Η «λάκα» μικρό καλλιεργήσιμο λιβάδι στα παιδικά μου χρόνια, έμεινε πίσω, καθώς διέσχισα τους Κουλούμαρδους, τον Τριτσέρο και ο ανήφορος άρχισε πια, να γίνεται απότομος, και περισσότερο κουραστικός.
Την ανάβαση δυσκόλευε η πυκνή βλάστηση, επειδή όλες οι περιοχές, οι περισσότερες από αυτές καλλιεργήσιμες στο παρελθόν, είχαν γίνει λόγγος, και κάποιος που δεν γνωρίζει τα κατατόπια, αποκλείεται να διασχίσει.
Μετά από κάμποση ώρα, αντίκρισα δίπλα στα Χαριάτικα, ένα παλαιό γνώριμο τον «ανεμόμυλο». Πόσο στάρι άραγε είχε αλέσει, και πόσα στόματα είχε χορτάσει με ψωμί, όταν ήταν στις δόξες του. Τώρα απέμεινε ο μισός, λες και κάποιος γίγαντας τον έκοψε κάθετα στη μέση.
Πεισματικά όμως το απομεινάρι του κυκλικού τοίχου αντιστέκεται στη μανία της τραμουντάνας, που κάποτε του έδινε ενέργεια, και αυτός με τη σειρά του προσέφερε ζωή, ενώ τώρα χωρίς πανιά, νομοτελειακά τον οδηγεί στον αφανισμό.
Εξουθενωμένος αλλά γεμάτος χαρά με τη φαντασία μου να τρέχει διαχρονικά σε εποχές παλαιότερης ανθρώπινης δραστηριότητας έφθασα επιτέλους, στην κορυφή. Με κάποια ανάμνηση παιδικού φόβου πέρασα δίπλα από τον «χαραμπό» και πρόβαλλε μπροστά μου το «γηστερνάκι» προς την ανατολή, και δεξιότερα ανάμεσα από τα τείχη της οχύρωσης του κάστρου η είσοδος από την δυτική πλευρά, με το σκαμνάκι σαν φρουρό της εισόδου, να προσφέρει ονειρεμένη θέα στον παρατηρητή, ιδίως το ηλιοβασίλεμα.
Αψεγάδιαστο πέτρινο κάθισμα (θρονί της βασίλισσας), που δημιουργεί την υποψία ότι δεν είναι φυσικό κατασκεύασμα, αλλά έχει βοηθήσει να φτιαχτεί και το ανθρώπινο χέρι.
Στάθηκα λοιπόν όπως άρμοζε πριν περάσω μέσα στην πόλη, και κοίταξα πίσω μου τον πλατύ ορίζοντα προς στη δύση.
Αριστερά η Αρέα το βουνό που μοιάζει με το σώμα τεράστιου αλόγου, και πίσω κρύβει τον Πύριχο (Κάβαλο), ενώ στο τελείωμα της, στους πρόποδες προς τη δύση αναπαύεται το Βαχό.
Σημαντικό βουνό αφού είναι το φυσικό σύνορο της Ταινάριας περιοχής από την Λακωνική. Πράγματι, και κατά την εποχή της 2ης Ενετοκρατίας (κεφ. χρονολογιών) η Μάνη διαιρέθηκε διοικητικά σε δύο περιοχές (territorii). Το βουνό ήταν το χώρισμα της Βόρειας (Alta Maina) από την Νότια (Bassa Maina),και από την ιδιότητά του αυτή, κατά την άποψή μου, πήρε και την ονομασία του. (λατινικό Αrea = όρια, σύνορα,)
Η χερσόνησος της Μάνης, είναι δύσκολα προσβάσιμη και από την στεριά και από την Θάλασσα.
Στα σημεία που η πρόσβαση είναι ευκολότερη από θαλάσσης, έχουν αναπτυχθεί πόλεις φυλασσόμενες με ακροπόλεις ή κάστρα.
Φυσικό λοιπόν είναι και οι στεριανές προσβάσεις να φυλάσσονται με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε υπάρχουν μόνο δύο, όπως τις περπάτησαν και οι κατά καιρούς περιηγητές, από τις δυτικές ακτές και την Αρεόπολη,(πόλη των συνόρων) και από τα Τρικεφάλια, με κατεύθυνση από βορά προς νότο. Στην πρώτη δεσπόζει το κάστρο της Κελεφάς και μια σειρά άλλων μέχρι το Ταίναρο, και στην δεύτερη το ίδιο, με πρώτο το κάστρο της Καρυόπολεως, και άλλα στη συνέχεια.
Είναι λοιπόν ολόκληρη η Ταινάρια περιοχή ένα φυσικό κάστρο, που από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε κατά καιρούς τόπος συγκεντρώσεως μισθοφόρων στρατιωτών.
Το άγριο, και δύσκολο περιβάλλον καθώς και οι δραστηριότητες που γίνονταν εκεί, την καλύπτουν με ένα πέπλο μυστηρίου και ασάφειας, και πιθανόν να δικαιολογείται, το αόριστο όνομα «κάστρο Μαίνης» που δόθηκε από τον Κωνσταντίνο Ζ' Πορφυρογέννητο (826μ.Χ.) στο έργο του, προς τον γιο του Ρωμανό.
Πράγματι οι περιγραφές για την τοποθεσία, και τις δραστηριότητες των κατοίκων περισσότερο σε περιοχή αναφέρονται παρά σε συγκεκριμένο κάστρο.
Εκεί που τελειώνει κατηφορίζοντας η Αρέα, από πίσω υψώνεται, το βουνό της Αρεόπολης Μακρυλάκωμα, με τον προφήτη Ηλία στην κορυφή. Δεξιά, τα υψώματα σταματούν και αφού δημιουργείται ένα φυσικό πέρασμα, αρχίζει και πάλι να ανηφορίζει η κορυφογραμμή για να ξετυλιχθεί ο Κότραφος, που με τα βουνά του Τσίγκου στην πλάτη του Οιτύλου, καταλήγει στην κορυφή του Ταϋγέτου. Στο ψηλότερο σημείο του φαντάζει αγέρωχη η πυραμίδα, μαγικός πόλος επικοινωνίας με το στερέωμα, προφήτης Ηλίας κι αυτός.
Ανάμεσά τους, από το φυσικό άνοιγμα μεταξύ των βουνών, χαμογελά ο Μεσσηνιακός , ενώ απέναντι από τον όρμο του Οιτύλου, διαγράφονται αχνά οι ακτές με την Κορώνη, στη γραμμή του ηλιοβασιλέματος, όπως φαίνεται από το Λιμένι.
Σπαρμένες οι πλαγιές που απλώνονται γύρω με χωριά , ντύνουν με ανθρώπινη ζωή τα βουνά και συμπληρώνουν το θαυμαστό έργο της φύσης. Το Κρυονέρι, η άνω και κάτω Καρέα, η Γέρμα, είναι ορατά, ενώ το Οίτυλο, και την Κελεφά κρύβει ο Κότραφος.
Αρχή στον ορίζοντα η ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου, με τις πολλές μικρότερες να σχηματίζουν ένα συμμετρικό ανάγλυφο, με χαράδρες πλαγιές, πεδιάδες και βουνά που ενώ στην αρχή είναι σκληρά και απότομα, μαλακώνουν και γίνονται ηπιότερα, όταν πλησιάζουν και καταλήγουν στον Λακωνικό. Στον ορίζοντα στο νότο, φαίνεται καθαρά μέχρι ο κάβο Μαλέας, και το Τσιρίγο (Κύθηρα) στην αγκαλιά της θάλασσας.
Βρίσκομαι στα μισά της απόστασης που χωρίζει την θάλασσα του Μεσσηνιακού από τον Λακωνικό ένα φυσικό πέρασμα που δημιουργείται από το χαμήλωμα των ψηλών βουνών του Ταΰγετου, το οποίο σχηματίζει την κοιλάδα που γεννιέται και διασχίζει ένας γραφικός χείμαρρος, ο ποταμός Σκύρας. Περιοχή κοντά στις πηγές του έχει το όνομα χαλικιά.
Στο πλέον ειδυλλιακό και στρατηγικό σημείο, στο κέντρο της κοιλάδας δεσπόζει ο λόφος της Καρυόπολης.
Ολόγυρα, άλλες κοντύτερα άλλες πιο μακριά, είναι στρωμένες ραχούλες ,που φαντάζουν στο σύνολο τους σαν ένας τεράστιος λεμονοστύφτης, με την Καρυόπολη στο κέντρο.
Βορινά η Κάλιαζη, το παλιό χωριό που εγκαταλείφτηκε με το ομώνυμο βουνό αριστερά από την Γέρμα, δεξιότερα μετά από το μικρό φαράγγι της Φράγκας τα Λεκάνια , που εκτείνονται σε ευθεία γραμμή και όταν φθάνουν στην ανατολή αρχίζουν να ανεβαίνουν.
Στο ξεκίνημα αυτής της ανηφόρας σε ένα ευρύχωρο μπαλκόνι, σταματούν να ξεκουραστούν στην Δροσοπηγή(τσεροβά) και στο τέλος, υψώνουν την Παλιοκοτρώνα Παλιά Τσεροβά, παρατηρητή της ανατολής και της δύσης. 
Παλιοκοτρώνα Παλιά  Τσεροβά 
Την σκυτάλη παίρνει πάλι η Αρέα, και ο κύκλος του ορίζοντα συνεχίζει, από εκεί που αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε, να περιβάλει την ιερή γη.
Αξιοσημείωτο είναι ότι περιφερειακά, υπάρχουν, εκκλησάκια που έχουν δώσει το όνομα τους, και στα κτήματα με τα οποία περιβάλλονται, η έχουν το γενικό όνομα μοναστήρι, που υποδηλώνει ύπαρξη στο παρελθόν, μικρών μοναστηριακών κοινοτήτων.
Βασικό είναι ότι όλα συνοδεύονται απαραίτητα από πηγές νερού, πράγμα σημαντικό, αληθινό θείο δώρο, μέσα στην ευρύτερη άνυδρη περιοχή της Μάνης.
Βλέπουμε λοιπόν το Μοναστηράκι (Στρατιάνικα) στην πλαγιά της Αρέας, και στο ίδιο περίπου ύψος, αλλά ανατολικότερα ερείπια εκκλησίας στο Σελινάρι(την βρύση της Δροσοπηγής).
Κάτω από αυτά στο ίσιωμα στα Βαρικά υπάρχει ο Αϊ Γιώργης, και βορειοανατολικά στην άκρη στα Κολάδια (τα αμπέλια του χωριού) ο Αϊ Θανάσης ενώ πίσω από τη ράχη (400μ.)Διβολάδες και Ελαία (Μιτζιόλενα) . Στην πίσω πλευρά από τα Λεκάνια, βρίσκεται το «Καταφύγγι» Μοναστήρι, στην Αγριακώνα, και στην μέση της πλαγιάς του λόφου της Καρυόπολης, εκεί που δημιουργείται πλάτωμα (βίγλα) από την βορειοδυτική πλευρά η Παναγίτσα, (Παπαδοθωμιάνικα), που είναι και η γενέτειρά μου. Η γεωγραφική λοιπόν αυτή διάταξη, ενισχύει την άποψη ότι ο οικισμός και το κάστρο στην κορυφή του λόφου, ήταν το κέντρο, που δέσποζε σε όλη την περιοχή, και κατά συνέπεια την επόπτευε και την προστάτευε, κάτι σαν τις αρχαίες ακροπόλεις.
Θα τολμούσα να υποθέσω όχι μόνο στην κοντινή περιοχή, αλλά γενικότερα, έπαιζε σημαντικό ρόλο, και στην διαδρομή που ένωνε την μία θάλασσα, τον Μεσσηνιακό, με την άλλη, τον Λακωνικό, αλλά και στην διαδρομή που ένωνε, Μέσα και Κάτω Μάνη.
Αυτό ενισχύεται επειδή η περιοχή που παρουσιάζεται είναι αρκετά εύφορη με πολλές καλλιέργειες, λόγω της επάρκειας σε πηγές νερού, όπως προανέφερα . Το σημαντικότερο όμως επιχείρημα του ιστορικού της ρόλου στην διάρκεια του χρόνου είναι, η φυσική οχύρωση της περιοχής, και η ευκολία της οπτικής επαφής, σε όλη την έκταση της, μέχρι το βάθος του ορίζοντα.
Αν υποθέσουμε πρακτικά ότι η Δροσοπηγή (τσεροβά), ακόμη δε περισσότερο η Παλιά Τσεροβά, (Παλιοκοτρώνα) είχε τον ρόλο επικοινωνιακού κόμβου βιγλατόριου, τότε υπήρχε άμεση επικοινωνία με μια ευρύτερη περιοχή, (καμινοβίγλια)όπως φαίνεται σε χάρτες στην ομωνυμη υποσελίδα. Αντιθέτως δεν είναι ορατή σαφώς, από καμιά θάλασσα, πράγμα που την καθιστά, αρκετά προστατευμένη, έως και άτρωτη σε κακόβουλες διαθέσεις επιδρομέων από την θάλασσα, και πειρατών.
Κατά την άποψη μου δύο είναι τα βασικά επιχειρήματα τα οποία ακόμη και χωρίς ιστορικές αποδείξεις, μόνο με ορθολογική αξιολόγηση, αναδεικνύουν την ουσιαστική σημασία που είχε η Καρυόπολη και η ευρύτερη περιοχή μέσα στην διάρκεια του χρόνου.
Το πρώτο είναι τα πολλά νερά (δεν είναι υπερβολή ή σχήμα λόγου για τα δεδομένα στην Μάνη υπάρχουν στην περιοχή αρκετά νερά). Εδώ έχει τις πηγές του ο ποταμός που αναφέρεται και ονομάζεται από τον Παυσανία Σκύρας.
Συγκεκριμένα στο Σελινάριβρίσκονται οι αρχικές του πηγές, και από εκεί αφού διαρρέει τα Βαρικά, τα Προγόνια, και τα ισιώματα του Βαχού, σύρριζα στα Καπερναριάνικα χωματοβούνια, συνεχίζει φτάνοντας στον σημερινό δρόμο Γυθείου-Αρεοπολεως, που τον ακολουθεί παράλληλα μέχρι την Φράγκα, και τέλος σαν ρέμα Δίχοβας, συναντά τη θάλασσα στις Καμάρες.
Εκτός από το βασικό χείμαρρο, υπάρχει και παραπόταμος από την Ανατολική πλευρά, που ξεκινά από τα Φιλαδέλφεια συγκεντρώνοντας, νερά που αναβλύζουν από τον λόφο τηςΚαρυούπολης, διασχίζει την εύφορη ρεματιά Όριαχα, μέσα από τα περιβόλια με τα κηπευτικά και ενώνεται με το αρχικό τμήμα στο Λεβιάνικο μύλο, πριν τα Δεμιριάνικα.
Οι δύο χείμαρροι που περιβάλουν την Καρυόπολη δίνουν ζωή σε καλλιέργειες και ήταν ακόμη και στις μέρες μου σημεία ανθρώπινης δραστηριότητας (πλύσιμο ρούχων κ.λ.π.).Αλλά και ο ίδιος ο λόφος έχει περιφερειακά πηγές που αναβλύζουν νερό, γεγονός που δίνει την εντύπωση, ότι περιέχει στα σπλάχνα του αρκετή ποσότητα.
Το αξιοπερίεργο είναι, ότι και στον οικισμό που βρίσκετε στην κορυφή, υπάρχει αρκετό νερό σε στέρνες και πηγάδια, το οποίο παρ΄ολο που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι για το πότισμα των ζώων, παρέμενε ανεξάντλητο και κατά τους θερινούς μήνες.
Φαίνεται από τα παραπάνω ότι το νερό στον λόφο δεν είναι αποθηκευμένο στις στέρνες από την βροχή αλλά ανανεώνεται με αποθέματα, που στραγγίζουν στο, εσωτερικό του λόφου.
Το δεύτερο αφορά το συγκοινωνιακό δίκτυο και τις μετακινήσεις, ιδιαίτερα στην Ταινάρια περιοχή, που γινόταν από θαλάσσης, εξ αιτίας της γεωφυσικής διαμόρφωσης.
Αυτό είχε σαν συνέπεια την ανάπτυξη πολλών λιμανιών, σε απάνεμους όρμους, που ανάλογα με τις χρονικές συγκυρίες, χρησιμοποιήθηκαν είτε για πολεμικούς είτε για εμπορικούς σκοπούς.
Όπως και να χει η Μάνη είχε μόνιμη επαφή με την υπόλοιπη Πελοπόνησσο, τα νησιά του Ιονίου και την δυτική Ευρώπη. Κατ΄ εξαίρεση όμως, στην περιοχή που εξετάζουμε, η διαμόρφωση του εδάφους επιτρέπει, και οδικές μετακινήσεις και υποχρεωτικές μεταφορές, μεταξύ των ανατολικών και δυτικών ακτών, που θα προσπαθήσω να παρουσιάσω.
Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αναδειχθούν οι παλιοί δρόμοι, που ένωναν τα χωριά και τις πόλεις της περιοχής, έχοντας σαν οδηγό τις γραπτές αναφορές των περιηγητών Παυσανία(200μ.χ.), και Κυριάκου από Ανγκόνα(1447μ.χ).
Υπάρχει σαφής ταύτιση αυτών των αρχαίων διαδρομών, με εκείνους τους δρόμους που αναφέρονται στις διηγήσεις των παλαιοτέρων, και χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι πριν από πενήντα και πλέον χρόνια, για να συντομεύσουν τις αποστάσεις.
Να σημειώσω εδώ ότι στο Σκουτάρι στην Αγία υπάρχει τοπωνύμιο Ανγκόνα, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι μπορεί να έχει καποια σχέση με τον ομώνυμο περιηγητή.
Ξεκινώντας λοιπόν από την δύση, το Νέο Οίτυλο (Τσίπα) με κατεύθυνση προς την ανατολή, αρχίζει δρόμος, που αφού ανηφορίσει την Αρκουδόλατσα φτάνει στο Σταυρό (Λασκαριάνικα).
Μετά κατηφορίζει, και μέσα από τα ισιώματα στον κάμπο του Βαχού αποφεύγοντας το ίδιο το χωριό, φτάνει στην τοποθεσία Προγόνια, που ήταν η πύλη για την ανάβαση στο κάστρο, ενώ στη συνέχεια μέσα από τα Βαρικά, και τον Αη Γιώργηφτάνει μέχρι το Σταυροδρόμι, στους ανατολικούς πρόποδες της Καρυούπολης.
Η περιοχή ήταν πράγματι σταυροδρόμι, όπως και εξακολουθεί να είναι, μόνο που τότε είχε ουσιαστικότερο ρόλο και ένωνε άλλα χωριά.
Από το Σταυροδρόμι ο ένας δρόμος κατευθύνεται προς τον νότο, ανηφορίζει μέχρι το Σελινάρι, μετά συνεχίζει και από τα Τρικεφάλια κατεβαίνει στη Χιμάρα τον Κότρωνα και στις νοτιοανατολικές ακτές.
Του λόγου το αληθές, και από το παλαιότερο όνομα τής περιοχής Τσεροβά, που ονόμασε και τό ομώνυμο χωριό (βλέπε υποσελίδα ερμηνείες/ονομάτων επίσκεψις)
Ο άλλος κατευθύνεται προς την ανατολή, αφού διασχίζει τα Κολάδια, ανηφορίζει από τον Αη Θανάση, και κατηφορίζει προς τις βορειοανατολικές ακτές Σκουτάρι, Καμάρες, Αγερανός, Πασαβάς, Γύθειο. Ο σημερινός οδικός σχεδιασμός, έχει αρκετές διαφορές, αλλά ορίσθηκε από τις τεχνικές δυνατότητες, και τις σύγχρονες τοπικές ανάγκες.
Είναι φανερό ότι αυτή η διαδρομή επιβάλλεται φυσικά, επειδή είναι ο ταχύτερος δρόμος που συνδέει την δυτική, με την ανατολική ακτή, και είναι γνωστό επίσης, ότι την παλαιά εποχή οι μεγάλες δραστηριότητες των ανθρώπων ήταν κοντά στις ακτές. Από αυτόν τον κεντρικό άξονα δρόμοι οδηγούσαν στα χωριά που συνήθως ήταν κτισμένα σε υψηλά σημεία.
΄Έτσι λοιπόν από τα Προγόνια άρχιζε η ανάβαση στην Καρυούπολη, όπως μαρτυρά η μορφολογία του εδάφους, και δίνεται η εξήγηση της χρήσης των κτισμάτων Α1, Α2 & Β που υπάρχουν στην περιοχή, και αναφέρονται στην εργασία της αρχαιολόγου κας Ροδονίκης Ετζεόγλου (Καρυούπολις, μία ερειπωμένη Βυζαντινή πόλη).
Πιθανότατα λοιπόν, το συγκεκριμένο μέρος, ήταν η φρουρούμενη πύλη εισόδου στην πόλη, αλλά και ο ελεγκτικός μηχανισμός του οδικού άξονα που προαναφέρθηκε.
Υπό αυτή την έννοια εκτός από τον Πασσαβά, που έχει αναγνωρισθεί σαν πύλη διέλευσης, με είσπραξη τελών από την εποχή της ιδρύσεως του κάστρου τον 13ο αιώνα, να χρησιμοποιείτο για τον ίδιο λόγο και το συγκεκριμένο μέρος, σε προγενέστερες όμως εποχές. Ανάλογα λοιπόν με τις συνθήκες της κάθε περιόδου ανέβαινε η σημασία του ενός, απέναντι στο άλλο.
Και τοπωνύμια της περιοχής «Μερδιπά, Προγόνια» παραπέμπουν σε λέξεις αρχαίας προέλευσης ετυμολογικά, με την ανάλογη σημασία «της των ονομάτων επίσκεψης».Υπάρχει ακόμη, κατά τον Παυσανία μία αναφορά, που έχει να κάνει με τον γάμο του Πύρρου , γιου του Αχιλλέα, και της Ερμιόνης, κόρης του Μενελάου και της Ελένης.
Ο Πύρρος έφτασε για την τέλεση του γάμου του στις εκβολές του ποταμού Σκύρα (κεφ.ΧΧV1).
Σε κάποιο άλλο σημείο, περιγράφοντας την Καρδαμύλη, αναφέρει ότι υπάρχει τέμενος των θυγατέρων του Νηρέα, που βγήκαν στην ακτή, για να δουν τον Πύρρο καθώς πήγαινε στην Σπάρτη, για τον γάμο με την Ερμιόνη (κεφ.ΧΧVI 7).
Εφόσον λοιπόν, σε μία σημαντική βασιλική, στιγμή ακολουθείται αυτή η διαδρομή, με την λογική και μόνο, καθορίζεται η μεγάλη σημασία, και η λειτουργικότητα της.
Εξάλλου ακόμη και σήμερα, κάτοικοι της Κάτω Μάνης, επιλέγουν κατά κύριο λόγο, για τις εμπορικές τους δραστηριότητες την Καλαμάτα, και όχι το πλησιέστερο Γύθειο.

sites.google.com

6 Ιουνίου 2018

Ποιό «μυστικό» μπορεί να κρύβει τό Αιγαίo;

«Αιγαίο Πέλαγος ονομάζεται η θαλάσσια περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου μεταξύ Α. Ελλάδας και Μ. Ασίας αποκαλούμενη ενίοτε και Αρχιπέλαγος. Έχει έκταση 240.000 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 2.249 μ. μεταξύ Κρήτης και Κυκλάδων. Μεγαλύτερη πόλη του γεωγραφικού διαμερίσματος είναι η Ρόδος. Υπήρξε η κοιτίδα του Αιγαίου πολιτισμού. Σύμφωνα με τη μυθολογία το όνομά του προέρχεται από τον Αιγαία, βασιλιά της Αθήνας και πατέρα του Θησέα, ο οποίος έπεσε και πνίγηκε στα νερά του πελάγους από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο .»
Απόσπασμα από τη Βικιπαίδεια.
 Έχει μέγιστη αξία, για μας τους Έλληνες, είναι η κοιτίδα, η χαρά ,και η έμπνευση μας, ίσως και η ιερή μας θάλασσα. Μέσα σε αυτήν φανερώθηκε ένα κομμάτι γαίας μέσα στην θάλασσα η Δήλος , (Δα+αλος=Δηλος).
Εκεί πάνω η Λητώ (Λα+ατω=Λητώ=το φώς που ήλθε από ψηλά), γέννησε τον Απόλλωνα, το επί γης φως, και πνεύμα.
Μέσα και γύρω από αυτό δημιουργήσαμε πολιτισμό, που σηματοδότησε σε μεγάλο βαθμό τον παγκόσμιο.
Αλλά αυτό δημιουργεί αξία μόνο για μας, και για τους φίλους μας.

 Έχει μέγιστη σημασία, η γεωγραφική του θέση, η αιτία που έδωσε μεγάλη εμπορική και στρατηγική σημασία γι’ αυτό άλλωστε αποτέλεσε πεδίο ανταγωνισμού και συγκρούσεων των μεγάλων δυνάμεων.
Πολλοί λαοί (οι Πέρσες, οι Άραβες, οι Νορμανδοί, οι Ενετοί, οι Τούρκοι, οι Γερμανοί κ.ά. ) προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να κατακτήσουν το Αιγαίο και να κυριαρχήσουν σε αυτή τη γέφυρα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία.
Αλλά αυτό είναι πρωτίστως ιστορικής αξίας.

 Έχει μεγάλη δημιουργική διάρκεια, όπως δηλώνουν τα σημάδια μιας ιστορικής διαδρομής και ταυτόχρονα μιας σημαντικής πολιτιστικής προόδου, που άρχισαν να εμφανίζονται στην περιοχή την έκτη χιλιετία, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές και επιστημονικές μελέτες, μέχρι να αποδειχθεί ότι πηγαίνουν και πολύ παλαιότερα.
Αλλά αυτό έχει να κάνει μόνο με την μελέτη της εξέλιξης του ανθρώπου.

 Έχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και είναι γνωστό στους γεωλόγους ότι ολόκληρο σχεδόν το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος ήταν κάποτε μία απέραντη πεδιάδα με πλούσια βλάστηση η οποία στην πορεία κατεποντίσθη για να δημιουργήσει μετά από χιλιάδες χρόνια το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος.
Έτσι οι υδρογονάνθρακες των δασών έγιναν πετρέλαιο.
Αλλά πόσο ακόμη μπορεί να διατηρηθεί ή αξία του πετρελαίου, που καταστρέφει το περιβάλλον.

 Έχει ακριβά και σπάνια μέταλλα , πράγμα που εξηγείται εύκολα , καθώς η τεκτονική πλάκα της Αφρικής που υποχωρεί κάτω από αυτήν της Ευρώπης, και δημιουργεί μεταξύ άλλων και κατάλληλες προϋποθέσεις δημιουργίας τέτοιου είδους μεταλλευμάτων. Ο κ.Γιώργος Αϋφαντής στρατηγός ε. α. υποστηρίζει ότι, το επεισόδιο στα Ίμια έγινε γιατί κάτω από τη βραχονησίδα υπάρχει όσμιο, πολύς χρυσός αλλά και κόκκινος υδράργυρος, που είναι το δεύτερο κατά σειρά ακριβότερο μέταλλο. Δηλαδή ένα κιλό όσμιο, κοστίζει όσο 8 τόνοι χρυσού και ένα κιλό κόκκινος υδράργυρος αγοράζεται με 2 τόνους χρυσό.
Αλλά και αυτή η περίπτωση να ισχύει, δεν μπορεί να εξαργυρώσει την αξία που προσδίδεται σε αυτό το κομμάτι της υδρογείου.

 Ποιο είναι λοιπόν το μεγάλο «μυστικό» που κρύβει το Αιγαίο;

 Πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια ήταν στεριά, η Αιγηίδα , μια περιοχή με κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, που δημιουργούσαν ευφορία, και στο ζωικό αλλά και στο φυτικό βασίλειο.
Ήταν μια άκρως σημαντική περιοχή, δια τούτο και προστατευμένη, όπως μαρτυρά η ονομασία της σύμφωνα με μια διαφορετική ετυμολογική ανάλυση.
Αιγίς =προστασία  Αιγηίς= προστατευμένη περιοχή  Αιγαίον= προστατευμένο .
Γιατί όμως προστατευόταν η περιοχή, παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα, τις απαντήσεις του οποίου μόνο με εικασίες μπορούμε να σκιαγραφήσουμε.
Στην βίβλο αναφέρεται σαν προστατευμένη περιοχή ο Παράδεισος, για να φιλοξενήσει το δημιούργημα του θεού τον άνθρωπο. Ήταν ο Παράδεισος, η κοιτίδα του ανθρώπου, πριν ενεργοποιηθεί ο χρόνος, που τον προγραμμάτισε για κάποιους άγνωστους σε εμάς λόγους να υφίσταται φθορά. Και ήταν ο Παράδεισος σχετικά κοντά στον θεό.
Σχετικά κοντά στο Αιγαίο είναι και ο Δίας. Το δηλώνουν οι κατοικίες του ,οι Όλυμποι, που είναι διάσπαρτοι στην περιοχή,. Το δηλώνει ή Αμάλθεια, ή Αίγα που προστάτευσε και ανάθρεψε τον πρώτο τον Ολυμπίων.
  • Τι γεννήθηκε και κατοικούσε στο Αιγαίο, Θεοί, Άνθρωποι ή και τα δύο;
  • Πού βρισκόταν, ο αληθινός και πρώτος ‘Όλυμπος (ολόλαμπρος), που γέμιζε με ενέργεια και προστασία όλη την περιοχή, όλη την Αιγιήδα ;
 Στο μέσον της προστατευμένης περιοχής, ήταν ο δέκτης και ο πομπός, ο πόλος που τον τροφοδοτούσε ο «κόσμος» με δυναμική ενέργεια και αυτός την διοχέτευε στο Αιγαίο.
 Έπειτα μπήκε σαν συνιστώσα ο χρόνος (κρόνος), και άλλαξαν τα πάντα, χάθηκε η γαλήνη και επικράτησε πανικός. Χάθηκε και ο Όλυμπος, κάτω από τόνους νερού, τα πάντα έγιναν πέλαγος.
Αλλά έμεινε η δύναμη, και το φως, στην θάλασσα, στα εκατοντάδες νησιά, στις γύρω περιοχές αλλά κατ’ εξοχήν στη συνείδηση των ανθρώπων.
Έμειναν και όλα τα άλλα που στις κατάλληλες συνθήκες, θα κληθούν και θα δραστηριοποιηθούν, και αληθινά, αυτό είναι το θεϊκό μυστικό που φτερουγίζει στο Αιγαίο.

utidanos.blogspot.com

Ποιος έκοψε...τα κεφάλια στον Πασσαβά;

"καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών"
Η παραπάνω πρόταση αποτελεί μια πληροφορία, η οποία συνεπικουρούμενη από οστεολογική μελέτη ίσως αποδειχθεί ιστορικό γεγονός.
Στα πολυσυζητημένα έργα για την παράκαμψη στήν περιοχής Πασαβά, ήρθαν στο φως τέσσερις ακέφαλοι σκελετοί. 
Το γεγονός αυτό καθ εαυτό, μοιάζει ασήμαντο.
Τόσα και τόσα κεφάλια έχουν κοπεί στο πέρασμα τής ιστορία.
Το παρακάτω κείμενο όμως που αλίευσα το καθιστά σημαντικό, και ίσως αποδειχθεί ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, αν υπάρξουν οι σχετικές αποδείξεις από την επιστημονική έρευνα. 
Προσωπικά θεωρώ δραστη αυτής τής πράξης, τον προπροπροπαπούλη μου Θωμά Φωκά. 

Ακολουθεί το κείμενο του διπλώματος με το οποίο τιμήθηκε από την γαληνότατη δημοκρατία της Βενετίας.

Ο Θωμάς Φωκάς έχοντας την αρχηγία των Μανιατών πολέμησε σε όλες τις μάχες των Βενετών εναντίον των Τούρκων στην Πελοπόννησο, και η συμβολή του ήταν σημαντική. Για την προσφορά του αυτή στον πόλεμο τιμήθηκε από την Γαληνότατη Δημοκρατία με το ακόλουθο Δίπλωμα:

ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ
Ελέω Θεού Δούξ Ενετίας
Είς αιώνιαν μνήμη


Μεταξύ των προυχόντων Κελεφά διεκρίθη δια των ατομικών αυτού πλεονεκτημάτων ο καπετάν Θωμάς Φωκάς κατά τας πρώτας προόδους των όπλων μας εν Πελοποννήσω δραμών μετά πολλών υπό την οδηγίαν του ανδρών όχι μόνον προς άλωσιν διαφόρων φρουρίων, αλλά και προς υπεράσπισην διαφόρων σημαντικών θέσεων. Διά των τοιούτων πράξεών του έδωκε τρανά δείγματα της προς την δόξαν της πατρίδος αφοσιώσεώς του και της ανδρείας αυτού εις τας κατά των Τούρκων μάχας, καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών και πολλούς αιχμαλώτους ως αποδεικνύεται εκ των επισήμων εγγράφων των αντιπροσώπων της Δημοκρατίας των συνιστώντων την καρτερίαν και την γενναιότητα μεθ ών αείποτε προσηνέχθη εις τους κινδύνους.Επίσης, μετά πίστεως οδηγών μεθ΄εαυτόν πολλούς άνδρας ούς εν το τω τόπω συνέλλεξε, παρηκολούθη τους ημετέρους αντιπροσώπους όπου αι ανάγκαι των όπλων μας εκάλουν προς καταστολήν των Τούρκων, ‘ως τούτο έπραξε και κατά την επίθεσην του Σερασκέρου του εν Πελοποννήσω εισβαλόντος.Αι αποτελεσματικαί αυτού εκδουλεύσεις αντεμείφθησαν πρώτον δια της απονομής αυτώ χρυσού νομισματοσήμου και δεύτερον χρυσής αλύσου δυνάμει αποφάσεως της Γερουσίας εκδοθείσης την 21ην του τρέχοντος μηνός Απριλίου.Ημείς δε μιμούμενοι το παράδειγμα της μεγαλοδωρίας και της γενναιότητος της αυτής Γερουσίας εθεωρήσαμεν και δίκαιον και πρέπον να δώσωμεν τω ειρημένω καπετάν Θωμά Φωκά ειδικόν τι δείγμα της ευαρεσκείας Ημών, δυνάμενον να αναδείξη λαμπροτέραν την ατομικήν αυτού αξίαν και την προς αυτόν εύνοιαν ημών ένεκεν των λαμπρών αυτού κατορθωμάτων.Επί τούτω περιβάλλομεν αυτόν με τον τίτλον του ιππότου του Αγίου Μάρκου και τώ χορηγούμεν την άδειαν να φέρει την στολήν, την ζώνην, το ξίφος, τους χρυσούς πτερνιστήρας, και παν άλλο στρατιωτικόν κόσμημα ανήκον εις τα αξιώματα του ιπποτικού τούτο Τάγματος, και να απολαμβάνει του λοιπού όλων των με αυτό συνδεομένων τιμών και προνομίων.
Προς τον σκοπόν τούτον τω παρέχομεν το παρόν δίπλωμα, φέρον την συνήθη σφραγίδα εις μνημόσυνον τοίς μεταγενεστέροις.


Εκδίδοται εν τω Ημετέρω Δοικικώ Παλατίω την 30ην Απριλίου 1695.


Μετεφράσθη, εκ του εν μεμβράνη πρωτογράφου.
Εν Αθήναις την 25ην Δεκεμβρίου 1859
Δια την ακρίβειαν της μεταφράσεως
Γ.Σκιαδάς
 

Πηγή: Μάνη ερανίσματα ιστορίας και λαογραφίας, Ιωάννου Π. Λεκκάκου, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη

17 Ιανουαρίου 2018

Ουδέν καλόν αμιγές κακού, ή, ουδέν κακόν αμιγές καλού;

 «Αρχαιολογικές Έρευνες και Εργασίες» του Έργου «Βελτίωση της οδού Γύθειο -ΑρεόποληΓερολιμένας κατά τμήματα/Β΄ Φάση», στο Τμήμα 1 του έργου.

Παράλληλα με την εκκίνηση του έργου "Βελτίωση τής οδού Γυθείου-Αρεόπολη-Γερολιμένας κατά τμήματα/Β φάση" στο τμήμα 1 του έργου, δρομολογήθηκε και το υποέργο "Αρχαιολογικές έρευνες και εργασίες". Όπως ήταν αναμενόμενο στην περιοχή του Πασσαβά, είδαν το φως αρχαιολογικά ευρήματα. Δεν είναι τρόπος του λέγειν πώς ολόκληρη η περιοχή τής Μάνης είναι ένα τεράστιο Μουσείο, Είναι μια πραγματικότητα.
τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά (φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)
τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά(φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)

τμήμα των εργασιών στις παρυφές του Πασσαβά(φωτογραφία Γεώργιος Δεμοιρακος)


Στο τμήμα 1 του έργου υλοποιήθηκαν απολογιστικά και με αυτεπιστασία ανασκαφικές εργασίες από τον Απρίλιο 2015 έως τον Ιούνιο 2016 , αλλά και το διάστημα Ιούλιος-Οκτώβριος 2017, από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λακωνίας (ΕΦΑΛΑΚ)
Οι ανασκαφικές έρευνες έφεραν στο φως έντεκα (11) συνολικά αρχαιολογικές θέσεις , οι οποίες τεκμηριώνουν την σημασία και την διαχρονική κατοίκηση τής περιοχής τής αρχαίας Λάας, από τούς προιστορικούς χρόνους, έως την ύστερη αρχαιότητα.
Τον Οκτώβριο του 2017, ολοκληρώθηκε η ανασκαφική διερεύνηση των αποκαλυφθέντων αρχαιοτήτων.
Για όλες τις αρχαιολογικές θέσεις έχει τηρηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία επιστημονικής
τεκμηρίωσης (τήρηση ανασκαφικού ημερολογίου, σχεδιαστική και τοπογραφική αποτύπωση των αρχαίων αρχιτεκτονικών λειψάνων, φωτογραφική αποτύπωση κινητών και ακινήτων αρχαίων κτλ.)
αρχαιολογικές θέσεις στην άκρη του έργου, που συνεχίζουν κάτω από αυτό (φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
αρχαιολογικές θέσεις στην άκρη του έργου, που συνεχίζουν κάτω από αυτό(φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
Ένα σημαντικό εύρημα σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση είναι η ανακάλυψη τάφου, τής πρώιμης εποχής σιδήρου.
Ένα ακόμη σημαντικό εύρημα, σύμφωνα πάντα με την επίσημη ενημέρωση, αφορά το μνημειώδες ταφικό κτίσμα των κλασικών χρόνων που ήρθε στο φως, στον κόσμο προς Βαθύ.
Υπάρχει απόφαση περί διατήρησης του αρχαίου μνημείου, μέσω τής απόσπασής του , λίθο προς λίθο, την διαμόρφωση κατάλληλου χώρου επί του προς κατάργηση τμήματος τής επαρχιακής οδού, και την επανατοποθέτηση και ανασύνθεσή του μνημείου, ώστε να είναι ορατό και επισκέψιμο σε θέση εγγύτατα με αυτήν στην οποία είχε ιδρυθεί στην αρχαιότητα.
Επί πλέον προβλέπεται η τεκμηρίωση, με εποπτικό υλικό και ενημερωτικές πινακίδες, τόσο του συγκεκριμένου μνημείου, όσο και τού συνόλου των αρχαιοτήτων που έχουν έλθει στο φως στο πλαίσιο του έργου πέριξ του λόφου του Πασσαβά και του κόμβου προς Βαθύ.
Υπάρχει επίσης σχεδιασμός, για διαμόρφωση χώρου στάσης, και θέασης επισκεπτών, όπως και μικρής υπαίθριας έκθεσης των αρχιτεκτονικών μελών που ήλθαν στο φως.
Το ταφικό κτίσμα των κλασικών χρόνων(φωτογραφία Μανώλης Καψοκόλης)
Σε ότι αφορά την προσωπική μου εμπλοκή, πάντα διακριτικά και με θεμιτά μέσα είμαι ενεργός από την αρχή του έργου, με ερώτηση μου προς το υπουργείο Πολιτισμού από τον Νοέμβριο του 2015.
Στην συνέχεια, και αφού δεν στάθηκε δυνατόν να έχω την βοήθεια τοπικών φορέων οι επωνύμων πολιτών, διαμόρφωσα την στάση μου, με συνεχείς επίσημες επαφές με την ΕΦΑΛΑΚ, και ιδιαίτερα με την υπεύθυνη του έργου Κα Μαρία Τσούλη, η οποία οφείλω να καταθέσω ότι ευσυνείδητα ήταν αρωγός σε όλη αυτή την προσπάθεια, παρά τίς δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.
Δεν θα παραλείψω και λίγους, ελάχιστους , οι οποίοι βοήθησαν την όλη προσπάθεια, αφ΄ ενός αναδεικνύοντας το θέμα διαδικτυακά (blog Manivoice), και αφ ετέρου απλούς πολίτες (φίλους) που με στήριξαν επώνυμα ή και ανώνυμα, τούς οποίους δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους δεοντολογίας.
Η όλη προσπάθεια είναι ένα μικρό "πετραδάκι", σε σχέση με τούς "ογκόλιθους" που κρύβει όχι μόνο η περιοχή τής Λάας, αλλά και όλόκληρη η Λακωνική, και οι οποίοι έχουν απαίτηση να διερευνηθούν και να έλθουν στο φως.

Εδώ η απαντητική επιστολή τής Εφορείας Αρχαιοτήτων Λακωνίας 

7 Αυγούστου 2017

Την Αιγηιδαική ψυχή, φωτίζει ξανά ο ήλιος.

Στο μύθο του Αιγαία του μυθικού βασιλιά της Αθήνας μαθαίνουμε οτι όταν ο Θησέας , έφυγε για την Κρήτη με σκοπό να σκοτώσει τον Μινώταυρο, του ζήτησε αν είχε καταφέρει να επιζήσει από το Λαβύρινθο,να αλλάξει τα πανιά του πλοίου του στην επιστροφή,.
Ο Θησέας ταξίδεψε για την Κρήτη με μαύρα πανιά.
Το σημάδι ότι σκότωσε τον Μινώταυρο θα ήταν να έχει άσπρα πανιά το πλοίο στην επιστροφή.
Ο Αιγαίας, σύμφωνα πάντα με το μύθο, περίμενε στο Σούνιο να επιστρέψει ο γιος του από την Κρήτη και να μπορεί να δει το πλοίο από μακριά.
Όμως, ο Θησέας, παρ’ ότι είχε σκοτώσει τον Μινώταυρο, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά.
Είδε ο Αιγαίας το καράβι να επιστρέφει με μαύρα πανιά και νόμισε ότι το ταυροκέφαλο τέρας είχε εξοντώσει τον Θησέα.
Με αυτή τη σκέψη, χωρίς να περιμένει να προσεγγίσει το καράβι στην ακτή, έπεσε από τους βράχους του Σουνίου στη θάλασσα και πνίγηκε. Έκτοτε, η θάλασσα λέγεται Αιγαίο.

Ο Σουϊδας στο λεξικό του γράφει:
«Αιγαίον πέλαγος το φοβερώτατον» και είναι αλήθεια ότι αυτή η θάλασσα με τα πολλά στενά περάσματά της ανάμεσα στα νησιά είναι μια ορμητική θάλασσα.
Ηρθε λοιπόν η στιγμή να δούμε από πού παράγεται η λέξη «αίγα»: προέρχεται από το ρήμα «αϊσσω»,που σημαίνει: κινούμαι με ορμή, πηδώ, σηκώνομαι όρθιος!
Είναι φανερό ότι όλες οι ερμηνείες που δίδονται στο ρήμα αϊσσω ταιριάζουν απολύτως τόσο στα χαρακτηριστικά της αίγας, όσο και στα χαρακτηριστικά του Αιγαίου.
Από τον μυθικό Αιγαία μέχρι την Ιερή Αίγα και το πραγματικό ρήμα «αϊσσω» οι αποστάσεις είναι τεράστιες.
Είναι σαν να περνάς μέσα σε μα νύχτα την Μειόκαινο, την Πλειόκαινο και την Πλειστόκαινο, ξημερώνοντας στα Αιγός ιερά του Ποσειδώνα, με την Αιγίδα του Δία!
Διαδρομές απειράνθου μέσα από θαύματα-θαυμάτων στα νερά της θάλασσας.
Το Αιγαίο ταξιδεύει τα νερά του μέσα από μύθους μυστικούς, σιρίτια του ήλιου και κλωστές φωτός, που καταδύονται στα θαλάμια των χταποδιών για να γίνουν ύστερα τοιχογραφίες στην Ξεστή της Σαντορίνης.

Αἰγαῖον < αἴξ, αἰγός (αίγα, κατσίκα) < ρ. ἀΐσσω : κινούμαι με ορμή, πηδώ, σηκώνομαι όρθιος!
«Αἰγαῖον πέλαγος το φοβερώτατον»!

Από εδώ : Ο Μύθος και η Ονομασία του Αιγαίου Πελάγους

Οί απόψεις μου
Με γνώμονα την λογική επειδή ο τόπος προϋπήρχε της Αίγας "γίδας", η αιτία της ονομασίας του Αιγαίου κατά την άποψη μου από αυτή, ακόμη αι αν έχουν κοινή γλωσσολογική ρίζα, ακόμα και αν έχουν ίδια χαρακτηριστικά σε σχήμα μεταφορικό, δεν αποδίδει ισάξιο μέγεθος, στην πάλε ποτέ Αιγηίδα, και στο σημερινό Αιγαίο πέλαγος. .
Όλα τα αναφερθέντα ισχύουν, και ίσως πολύ περισσότερα είναι όμως μεταγενέστερες εκφράσεις, ονομασίες και ερμηνείες.
Το ουσιώδες είναι η αρχική ρίζα, η άγνωστη πτυχή, η πρώτη εντύπωση που απέδωσε ιδιότητες στην ιερότερη γη της Γής, πριν ακόμη αυτή χαρακτηριστεί η κοιτίδα των Πελασγών, μετά την αλλαγή της υφής σε πλημμυρισμένη έκταση, με πολλά νησιά
Υπάρχει μια αρχέγονη λέξη "Αις" (Α-ι-ς), δωρικά Αιδας (Α-ι-δ-α-ς) και ομηρικα Αιδης.(Α-ι-δ-η-ς).
{Βλέπε λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Ιωάννου Σταματάκου Εκδοση Δεδεμαδη 2006}
Ο συνδυασμός των λέξεων Αις και γυία/γαία, Αις+γυία ή γαια Αιγύια η Αιγαία …. δίνει αυτόματα την ονομασία.
Η Αιγαία κάποια στιγμή υφιστάμενη τις φυσικές αλλαγές της γης, πλημμύρισε, και έγινε Πελασγυία ή Πελασγαία, και οι κάτοικοι της φυσικά Πελασγοί.
Μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να ορισθεί η προέλευση των αρχαιοτάτων προγόνων των μετέπειτα Ελλήνων και πολλών άλλων λαών.
Η εξάπλωση των Πελασγών : Ήν γάρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου αρχαίον…
Τα μεταγενέστερα είναι λίγο πολύ γνωστά, ονομάσαμε την περιοχή Αιγηίδα, και όταν πλημμύρισε Αιγαίο πέλαγο.
Ο Άδης λοιπόν, το άυλο κομμάτι της ύπαρξης των υλικών όντων, ο Ποσειδώνας αν θέλετε, είναι ο αρχικός ονοματοθέτης. Άλλωστε ο Ποσειδώνας είναι ο θεός που κυριαρχεί στην θάλασσα αλλά και στην γη, σε αντίθεση με τον Αδη που κυριαρχεί στον άλλο κόσμο.
Σημειώστε ότι ο Ποσειδώνας είναι και ο Θεός στην Ατλαντίδα. Δημιουργεί λοιπόν έναν λογικό συνειρμό. Ατλαντίδα και Αιγηίδα ίδιος τόπος. Χερσαία και θαλάσσια περιοχή θα την λέγαμε σήμερα.
Ας επανέλθουμε όμως στο Αδα (ο αδης στα δωρικά). Με συγκινούν υα δωρικά, λόγω καταγωγής αλλά και λόγω πιστότερης απόδοσης στα νοήματα που περιέχουν.
Λυπάμαι αλλά τα ιωνικά είναι κάπως «εμπορικά», αυτή είναι και η βασική διαφορά των δύο φυλών. Η ύλη και το άυλο.
Πληθώρα τοπωνύμια υπάρχουν στην Λακωνία, παραθέτω μερικά που έχουν σχέση με την νοηματική απόδοση του θέματός μας.
Κορυφαίο και "δυσφημισμένο" ο Καιάδας, οι πύλες του Άδου στο Ταίναρο, η Αιγίλα στο Νύφι, οι Αιγές πριν το Γύθειο....
Το παραμύθι λοιπόν είναι πώς ο Άδης, (κάποιοι τον ονόμασαν Αδάμ), σε συνδυασμό με την μάνα γη, δημιούργησε την γη της "Εδεμ" , το κυκλικό κομμάτι του Αιγιακού (προστατευόμενου) χώρου, και εκεί ο ουράνιος σπόρος μέσω του Δία δημιούργησε την αρχή της ζωής, τού έλλογου ανθρώπου.(αναζητείστε την νεότερη ετυμολογία της λέξεως "ανθρωπος" από το άνδρας+ωψ) αναζητείστε και την έννοια Άνδρας, που καλύπτει και τα δύο φύλλα.
Οί λέξεις Άρρεν η θήλυ ορίζουν την ονομασία του φύλου, και είναι γνωστό επιστημονικά ότι το φύλλο διαμορφώνεται κατά την διάρκεια της κύησης.
Κατά την προσφώνηση «Ω άνδρες Λακεδαιμόνιοι», εννοούνται άνθρωποι, αρσενικοί και θηλυκοί.
Στην αγγλική, ίσως και σε άλλες γλώσσες «man»σημαίνει άνθρωπος.
Η γη της επαγγελίας λοιπόν είναι αυτό που προανέφερα, γεωγραφικά η σημερινή Ελλάδα από το Ιόνιο μέχρι τα μικρασιατικά παράλια, από την Ήπειρο και τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο.
Και η μεσόγειος, ήταν η μέση γη, και όχι θάλασσα, όπως κατέληξε.
Το κέντρο της Γης δηλαδή, ό ομφαλός όπως δηλώνεται στους Δελφούς.
Η Λακεδαίμων φυσικά έχει σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή την κοσμογονία.
Με φυσικές ή και μεταφυσικές παρεμβάσεις αυτό το κομμάτι της Γής το ευλογημένο,εξελίχθηκε σε Ατλαντίδα, Αιγηίδα, και με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, καταστράφηκε ένας μεγάλος πολιτισμός.Αυτός είναι και ο κύριος λόγος, που είναι ποθητό από όλους, και όχι τα πετρέλαια.
Άλλα είναι τα σημαντικά που διέπουν αυτό τον χώρο, και η επιστήμη δεν τα έχει αποκαλύψει,
ή τα κρατά μυστικά από τούς πολλούς, άλλωστε....
(«Επιστήμη είναι η πίστη στην άγνοια των ειδικών.» Ρίτσαρντ Φάινμαν )

Ελπίζω το παραμύθι μου να σας άρεσε, να το ψάξετε, και να πάψει να είναι παραμύθι.

ΑΙΓΙΑΔΑΣ
7/8/2017=25=7

21 Απριλίου 2017

Μαστρολέος, ένα ξεχασμένο ασκληπιείο...

.....και πιθανόν απομεινάρια από την κατεργασία παραγωγής κρασιού......
"Ερμού δε έστηκεν άγαλμα αρχαίον, των δε ορών επί μεν του Ιλίου Διονύσου τε εστί και επ ακρας της κορυφής Ασκληπιού ναός…"
Παυσανίου λακωνικά XXIV8
Μια αναμνηστική φωτογραφία, ή μια απόπειρα μεθυσμένης δολοφονίας….
Σκόρπιες ασύνδετες εικόνες στο μυαλό, ένας πυροβολισμός χωρίς ήχο…
Κωμικοτραγική φιγούρα, πέφτω μπροστά, περιστρέφομαι, γέρνω αριστερά, και τελικά πέφτω, με το αριστερό μέρος της πλάτης, και όλου του σώματος.
Οι αναμνήσεις ατελείωτες, χρειάζομαι επειγόντως θεραπεία, ένα Ασκληπιείο.
Εδώ τελειώνει η περιπέτεια, και καθώς θεραπεύομαι κάνω αναδρομή στο παρελθόν.
Όταν κάποιος ακούει Ίλιον, θυμάται την συνοικία της Αθήνας, ίσως και την Τροία.
Αντίθετα εγώ, σκαρφαλώνω έφηβος πάλι στο ένα από τα τρία όρη που περικλείουν, την πάλαι ποτέ ακμάζουσα πόλη της Λάας, το ΙΛΙΟΝ.
ΜΑΣΤΡΟΛΕΟΣ η σημερινή του ονομασία, ίσως παράφραση του Μαστρολέων.
Μικρό καταπράσινο βουνό, με υψόμετρο από την θάλασσα περίπου 125 μέτρα, αλλά με απότομη ανάβαση και μόνο από λίγα σημεία, τα υπόλοιπα είναι απότομοι γκρεμοί.
Ακολουθώντας τα μονοπάτια, που έχουν χαράξει τα αγριογούρουνα, μόνιμοι κάτοικοι του Μαστρολέου, μια και άνθρωπος έχει να πατήσει απ ότι κατάλαβα πολλά χρόνια.
Πυκνή βλάστηση από αγριελιές αρχαίες μάλλον, βελανιδιές, άλλα δέντρα, ασπαλάθους και θάμνους.
Κάπου κάπου και λούρες, που μοιάζουν ότι κάποτε είχαν κάποια καλλιέργεια.
Κάπου ένα ερειπωμένο κτίσμα, με μια εφαπτόμενη λεκάνη λαξευμένη σε βράχο, στο εξωτερικό του μοιάζει με "πατητήρι".
Ίσως το αρχαιότερο πατητήρι, από την λατρεία του Διονύσου κάποτε...
Πότε όμως κάποτε;
Ο χρόνος απροσδιόριστος, ίσως την εποχή που ή Λάας άκμαζε στην κοιλάδα.
Ίσως τότε που ήταν κτισμένη πάνω στο όρος Ασία, τον σημερινό Πασσαβά.
Ίσως τότε που στο Κνακάδιον, σημερινή Ταρμπόλια, προσέφεραν θυσίες οι Λάοι στον προστάτη τους Κάρνειο Απόλλωνα.
Θα δείξει η έρευνα, αν και εφ όσον κάποτε γίνει.
Προς το παρόν, στους βορειοδυτικούς πρόποδες του Μαστρολέου, τα χόρτα, με τον χρόνο, σκεπάζουν τα ευρήματα......

Κανείς δεν ξέρει όμως, μπορεί όλα να ανατραπούν, τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Και αν σκεπαστούν τα στους πρόποδες πώς θα σκεπαστούν τα της κορυφής.
Τι κρύβει όμως η κορυφή του Μαστρολέου;
Τίποτα;
Αν κάποιος βρεθεί εκεί θα νοιώσει την ευεργετική ενεργεία του χώρου, αλλά και την εκπληκτική θέα ολόγυρα.
Είναι ένα φυσικό Ασκληπειο, που κάποιοι πρόγονοι αναβάθμισαν, βάζοντας την σφραγίδα τους.
Πολλά τα σημάδια ύπαρξης κτισμάτων, και τα σημάδια ύπαρξης δραστηριοτήτων ζωής.
Ακόμη αρκετοί ογκόλιθοι, πιθανόν κατεργασμένοι, παρόμοιοι με αυτούς που είχα δει στο Κνακάδιον, του Καρνείου.
Για μένα είναι σαφής η σχέση, μεταξύ των δύο βουνών, αλλά και της χρηστικότητας που είχαν για τους αρχαίους επισκέπτες τους.
Ο Παυσανίας μιλά για ναό του Ασκληπιού και ιερό του Διονύσου.
Υπάρχουν και τα δύο.
Το χτύπημα ήταν δυνατό, αλλά ευτυχώς περαστικό.
Ταξίδεψα ελάχιστα χρονικά, είδα όμως και έμαθα αρκετά.
Συνήλθα γρήγορα, μόνο με μια μικρή αμνησία σε ότι αφορά τον Μαστρολέο….
Ποιο Μαστρολέο;
To Ίλιον, το Ίλιον πριν από την Τροία.
21/4/2017=17=8

10 Απριλίου 2017

Ωβά η εν τη Λακωνική…

Αν οι σύνθετες τοπωνυμικές λέξεις στην Λακωνία,
με δεύτερο συνθετικό την λέξη ωβά είναι σλάβικες,
τότε οι Σλάβοι είχαν δασκάλους Δωριείς
«Διός Ελλανίου και Αθηνάς Ελλανίας ιερόν ιδρυσάμενον, Φυλάς φυλάξαντα και Ωβάς ωβάξαντα, τριάκοντα, Γερουσίαν συν Αρχαγέταις, καταστήσαντα, ώρας εξ ώρας απελλάζειν μεταξύ Βαβύκας τε και Κνακίωνος, ούτως εισφέρειν τε και αφίστασθαι· δάμω δ' αγοράν ήμεν και κράτος».Φυλάξας και Ωβάξας εισίν οι δωρικοί αόριστοι του Φυλάζω και Ωβάζω.

Τόσον δε σπουδαίαν εθεώρησε την αρχήν ταύτην ο Λυκούργος, ώστε και μαντείαν έφερε περί αυτής εκ Δελφών, ήτις λέγεται ρήτρα. Έχει δ' ούτω :
«Διός Ελλανίου και Αθηνάς Ελλανίας ιερόν ανεγείρας, Φυλάς φυλάσας, και Ωβάς ωβάσας, τριάκοντα, την Γερουσίαν και Αρχηγέτας καταστήσας, από καιρού εις καιρόν ν' απελλάζης μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, και ούτω να εισάγης και διεκπεραιής. Ο δε δήμος να έχη συνέδριον και εξουσίαν».
κ τούτων το να φυλάση φυλάς και να ωβάση ωβάς είναι να διαιρέση το πλήθος εις μερίδας, ών τας μεν ωνόμασε φυλάς, τας δε ωβάς.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (Πλουτάρχου - Βίοι παράλληλοι ΣΤ'.)
(Μετάφρασις υπό Α.Ρ.Ραγκαβη Αθήναι 1864)

Ωβά η εν τη Λακωνική, υποδιαίρεσις των τριών μεγάλων φυλών εν Σπάρτη, ερμηνευομένη δια του «κώμη» παρ Ησυχίω και αντιστοιχούσα προς την παρ΄ αττικη «φρατρίαν»
Ετυμολογικά : οίη < ωFια πρβλ. ωFa (κοινότης, σωματείον φυλή) μαρτυρούμενον εκ του Λακωνικού ωβά πaρaβalλe το παρ Ησυχίω Θεσσαλικον «ουαί φυλαί» παράβαλλε αττική Οά (Οία, Οη , Οίη) όνομα δήμου (εν επιγραφή Ο- μετά δασέως πνεύματος, οπερ οφείλεται είς το εντός της λέξεως F, Οιάται κάτοικοι ενός δημου της Τεγέας), παραβαλλε Ησυχίου «οιατάν κωμητ’ων, οίαι γαρ αί κώμαι»
Επίσης υπάρχει εν συνθέτοις ως β΄συνθετικό είς –οη,-οα,-ωα (πχ Οινόη).
Ιωάννου Σταματάκου
Λεξικόν της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης.


Και επιπλέον στους παρακάτω συνδέσμους για την πιστοποίηση της ερμηνείας.
1. http://translate.deacademic.com/%E1%BD%A0%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89/el/xx/
2. https://lsj.translatum.gr/wiki/%E1%BD%A0%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89

Είναι μια καλή αρχή η έρευνα των λέξεων και η νοηματική αναζήτηση μέσα σε αυτές αφού αφαιρεθούν οι προσμίξεις που δέχτηκαν μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Υπάρχει ένα αντικειμενικό δεδομένο σχετικά με την λέξη Ωβά, η αναφορά της στο έργο του Πλουτάρχου για τον μεγάλο νομοθέτη Λυκούργο.
Επίσης δίδεται και η νοηματική ερμηνεία της λέξεως, απ ευθείας από τον συγγραφέα.
Αυτά συνέβησαν πριν πολλούς αιώνες, τότε ακριβώς που υπήρξε, αν υπήρξε, γιατί αμφισβητείται από αρκετούς ο Λυκούργος.
Άλλη μια επιστημονική δογματική θέση, η αμφισβήτηση ελλείψει αποδείξεων.
Αντίθετα πάντα απουσιάζει η μη αμφισβήτηση για τον ίδιο λόγο.
Επειδή η ουσιαστικότερη επιστήμη για τον κάθε ένα είναι η δική του προσωπική επιστήμη, και επειδή για να υπάρξει δεν χρειάζεται καμιά επιστημονική τεκμηρίωση από άλλους, σταχυολόγησα μερικά τοπωνύμια, στα οποία επιχειρώ μια διαφορετική ανάλυση.
Είναι αυτή η οποία σωστή η λάθος εφάπτεται στην δική μου λογική, με την ελπίδα ότι θα είναι ο σπόρος για κάτι μεγαλύτερο.
Είναι λίγα, αλλά αυτά γνωρίζω, και όχι μόνο επιδερμικά, γιατί ξέρω τις τοποθεσίες και όπως είναι λογικό, το όνομα λαμβάνεται με βάσει φυσικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι κοινώς αποδεκτά.
Ο τόπος μου με τα «σλάβικα» ονόματα και τα «σλάβικα» φύλλα, όλα ελληνικά δάνεια στην πλειοψηφία τους, που μετανάστευσαν στο τόπο τους, άλλαξαν λίγο την μορφή τους και δεν τα αναγνωρίζουν.
«Εδώ το Ελλάντα» κάποτε θα είναι ουδέτερο, και ίσως…. ρωσικής προέλευσης απάντηση σε τηλεφωνική κλήση. Ela, da, da.

Πάμε λοιπόν μια γυροβολιά στα τοπωνύμια της Μάνης :

1. Πρωτοβά, πρώτη και καλύτερη,
Φυσικά διότι η τοποθεσία βρίσκεται στην περιοχή που υπήρχε η πόλις-επικράτεια της Λάας. Μια αρχαιότατη πόλις ίσως και προκατακλυσμιαία.
Πρωτο+ωβά=Πρω(τοω)*βά=Πρωτωβά * συναίρεση
Περισσότερα για την Λάας.

2. Δίχοβα το σύνορο το όριο
Διχοτομώ, διχάζω, χωρίζω στα δύο. Πράγματι η περιοχή Δίχοβα ορίζει μια επιμήκη κοιλάδα που διαρρέει ο ποταμός Σκύρας, και βρίσκεται στην περιοχή που ηταν τα όρια μεταξύ της επικράτειας της Λάας, και της Πυρρίχου.
Διχο+ωβά=Διχοωβά=Δίχωβα

3. Τσεροβά το κεφάλι, η κορυφή, το κλειδίον.
Το όνομα Τσεροβά-Τσερουβά σημαίνει Κλειδίον, και προϋπήρχε, ονομάζοντας τήν ευρύτερη περιοχή.
Πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία λέξη Αρραβα= Πύλη, θύρα, ή από την λέξη Χεραβός = χάσμα άνοιγμα της γης, επίσης όπως αναφέρει ο Ησύχιος και την Καραβός = πύλη.
Μετά τό εκλατινισμό περιοχών προέκυψε το όνομα Ceruva = τσεροβά.
Πράγματι η περιοχή καλύπτει τα πάρα πάνω χαρακτηριστικά, με κυριότερο εκείνο που την θέλει πύλη εισόδου προς την νοτιότερη Ταινάρια περιοχή.
Οί Τούρκοι την ονόμασαν Καρά Ντουρού (μαύρη ράχη), μεταφέροντας ηχητικά στην γλώσσα τους το Καρα.
Κρανούπολις, Cheropolis ,ονομασία της παλιάς Καρυούπολης σε μαρμάρινη επιγραφή στο μουσείο της Σπάρτης, και στο λεξικό Hofmann Johann Jacob (1635-1706), αντίστοιχα.
Χεραβος+ωβά=Χεραβωβά=Χερωβά ή
Καραβός+ωβά=Καραβωβά=Καρωβά=Κερωβά.
Στην περίπτωση Τσερουβά, διατηρείται η προφορά του Κε>Τσε, αλά και του ω>ου.

4. Μάλσοβα η θαλάσσια
Αλς η ομηρική θάλασσα, αλλά και mare Λατινικά και η Μάλσοβα παραθαλάσσια περιοχή.
Αλς+ωβά=Άλσωβα και χάριν ευφωνίας Μάλσωβα

5. Μηνιάκοβα η Μανιάκοβα
Μήνις η Δωρικά Μάνις, η οργή,έριδα, επίθετο μηνιακός, μανιακός+ωβά=Μανιάκοβα, Μηνιάκωβα.

Σίγουρα οι εραστές της σκουριασμένης επιστήμης, θα έχουν τις αντιρρήσεις τους.
Αυτό είναι θεμιτό, και αναμενόμενα αρεστό, διότι αν μιλούσαμε και γράφαμε όλοι ίδια, θα είμαστε και ίδιοι.
Επίσης οι εραστές της αργυρώνητης επιστήμης, έχουν σαφείς λόγους να υποστηρίζουν ως καλά, τα συμφέροντα.

Μόνο σε «κολλημένους» του copy paste και του αμάσητου απευθύνομαι.

12 Μαρτίου 2017

Ο Ουτιδανός δεδικαίωται... {To dna των Πελοποννησίων «μίλησε»:Τι υποδεικνύει αναλυτικά γενετική έρευνα επιστημόνων από την Ελλάδα και τη διασπορά.}

Υπάρχει και η αντικειμενική επιστήμη που αποδεικνύει όσα ισχυρίζονται κάποιοι που αναλύουν και ερμηνεύουν λογικά και αντικειμενικά την Ιστορία, βιώνοντας όσο επιτρέπεται την κάθε εποχή.  
Δεν είναι ο "αποδιοπομπαίος τράγος" ο Φαλμεράγιερ, την δουλειά του έκανε. Είναι οι Έλληνες Ιστορικοί που ερμήνευαν τις Βυζαντινές εκφράσεις "Σκλαβηνίες" και "Σκλάβους" σαν Σλάβους.
Σύμφωνα με νέα γενετική έρευνα επιστημόνων από την Ελλάδα και τη διασπορά, το ποσοστό της σλαβικής καταγωγής των σύγχρονων Πελοποννήσιων κυμαίνεται από 0,2% έως 14,4%.
Ως εκ τούτου, η μελέτη φαίνεται να καταρρίπτει με γενετικά δεδομένα τη θεωρία του 1830 του Γερμανού Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ ότι μετά από τις σλαβικές επιδρομές κατά τον Μεσαίωνα, ο ντόπιος ελληνικός πληθυσμός ουσιαστικά εξαφανίσθηκε και αντικαταστάθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. σχεδόν πλήρως από σλαβικές φυλές.
Ειδικότερα, ερευνητές με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής Γιώργο Σταματογιαννόπουλο του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ −που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό περιοδικό ανθρώπινης γενετικής «European Journal of Human Genetics»− ανέλυσαν δείγματα DNA από 241 ανθρώπους από όλη την Πελοπόννησο, οι περισσότεροι ηλικίας 70 έως 90 ετών (ο γηραιότερος 107 ετών), των οποίων οι παππούδες είχαν γεννηθεί μεταξύ 1860-1880.
Σύμφωνα με την ανάλυση του γενετικού υλικού, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στους πελοποννησιακούς και στους σημερινούς σλαβικούς πληθυσμούς, με ένα μικρό μόνο βαθμό εισροής γονιδίων από τους δεύτερους στους πρώτους.
Αντίθετα, οι Πελοποννήσιοι φαίνεται πως έχουν σημαντικά μεγαλύτερη κοινή γενετική κληρονομιά με τους Γάλλους (39 έως 42%), τους Ισπανούς (53% έως 62%) και τους Ιταλούς (85% έως 96%), από ό,τι με τους Σλάβους (λιγότερο από 15%).
Συνεπώς, σύμφωνα με τους ερευνητές, «οι Πελοποννήσιοι είναι γενετικά πολύ πιο διαφορετικοί από τους σλάβικούς πληθυσμούς και πολύ πιο όμοιοι με τους πληθυσμούς της Νότιας Ευρώπης».
Σημειώνεται πως οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι πρώτοι «μετανάστες» στην Πελοπόννησο έφθασαν από την Ανατολία περίπου το 9.000 π.Χ. Ακολούθησαν δύο βασικά μεταναστευτικά ρεύματα καθοριστικά για τον πολιτισμό, των Μυκηναίων και αργότερα των Ελλήνων Δωριέων.
Οι επόμενες εισροές πληθυσμών πολύ αργότερα ήσαν σλαβικές. Υπήρξε μεν σλαβική μετανάστευση στην Πελοπόννησο, αλλά οι αριθμοί των Σλάβων μεταναστών ήσαν μικροί σε σχέση με των γηγενών, για να αφήσουν κάποιο καθοριστικό γενετικό αποτύπωμα.
Μεταξύ άλλων, η νέα μελέτη επιβεβαιώνει γενετικά ότι οι Μανιάτες και οι Τσάκωνες διαφέρουν από τους υπόλοιπους Πελοποννήσιους, αλλά και μεταξύ τους, ενώ καταρρίπτει οποιονδήποτε ισχυρισμό ότι έχουν σλαβική καταγωγή.
(Έγινε το πρώτο βήμα για την ανατολή, κάποια στιγμή η επιστήμη θα τεκμηριώσει, την υλοποίηση των αρχαίων ψυχών και την δεδομένη τους φάτνη 8/5/2010) 
Στη Βαθιά Μάνη και στη Νότια Τσακωνιά η σλαβική γενετική καταγωγή δεν ξεπερνά το 1%, ενώ η ιταλική κυμαίνεται μεταξύ 14% έως 25%.
Υπάρχουν εξάλλου γενετικές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους κατοίκους της βόρειας και της νότιας Πελοποννήσου.
Κορίνθιοι και Αργείοι εμφανίζουν την μεγαλύτερη γενετική συγγένεια.
Επίσης, οι Πελοποννήσιοι εν γένει είναι γενετικά πολύ κοντά στους Σικελούς και τους Ιταλούς (η επιβεβαίωση του «ούνα φάτσα-ούνα ράτσα»!).
Οι τελευταίοι λειτουργούν ως γενετική «γέφυρα» ανάμεσα στους Πελοποννήσιους και σε άλλους Ευρωπαίους, όπως οι Ανδαλουσιάνοι της Ισπανίας και οι Γάλλοι.
Οι Σλάβοι απέχουν γενετικά πολύ από τους Πελοποννήσιους, όπως και οι πληθυσμοί της Εγγύς Ανατολής.
Τέλος, αξίζει αν αναφερθεί πως στην έρευνα συμμετείχαν επίσης οι Πέτρος Δρινέας και Φώτης Τσέτσος (Πανεπιστήμιο Πέρντιου ΗΠΑ-Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών), Περιστέρα Πάσχου (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης-Τμήμα Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής), Γιάννης Σταματογιαννόπουλος και Νικολέτα Ψαθά (Πανεπιστήμιο Ουάσιγκτον), Αθανάσιος Θεοδοσιάδης (Ινστιτούτο Βιοϊατρικών Επιστημών Altius-Σιάτλ), Ευαγγελία Γιαννάκη και Νίκος Ζώγας (Νοσοκομείο Παπανικολάου Θεσσαλονίκης-Αιματολογικό Τμήμα).
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
athensvoice.gr

16 Φεβρουαρίου 2017

Δρύοπες, μία πανάρχαια προελληνική φυλή

Οι Δρύοπες ήταν μία πανάρχαια προελληνική φυλή που κατοικούσε στην Aρχαία Ελλάδα.
Αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή ανάμεσα στα βουνά Οίτη και Παρνασσός, μία άγονη γη που ήταν γνωστή ως Δρυοπίς.
Πιστευόταν ότι σχετίζονταν με τους Λέλεγες, και είχαν χαρακτηρισθεί ως φυλή ληστών.
Σύμφωνα με την Eλληνική Mυθολογία, οι Δρύοπες εκδιώχθηκαν από τη Δρυοπίδα από τον Ηρακλή και τους Μαλιείς, που κατέλαβαν την οχυρωμένη πόλη τους στον Παρνασσό).
Κατά τον μύθο, στην Τραχινία η Διηάνειρα βοήθησε τον Ηρακλή πολεμώντας στο πλευρό του κατά των Δρυόπων και πληγώθηκε στο στήθος.
Στη συνέχεια οι Δρύοπες εποίκισαν την `Ήπειρο, όπου μία περιοχή επίσης ονομαζόταν Δρυοπίς. Εκδιώχθηκαν όμως και από εκεί, από τους Δωριείς τού Ολύμπου και της `Οσσας.
Τελικά μετανάστευσαν προς τα νότια και εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια και τις Κυκλάδες.
Κοντά στο γεωγραφικό κέντρο της νήσου Κύθνου υπήρχε αρχαία πόλη με το όνομα Δρυοπίς (και σήμερα χωριό), ενώ ο Ηρόδοτος απέδιδε το όνομα σε ολόκληρη την Κύθνο, η οποία αργότερα απέκτησε το σημερινό της όνομα από ομώνυμο αρχηγό των Δρυόπων.
Κατά τη μυθολογία και πάλι, όσοι Δρύοπες κατέφυγαν στην Πελοπόννησο προσέπεσαν ως ικέτες στον βασιλιά Ευρυσθέα, ο οποίος ως αντίπαλος του Ηρακλή τούς έδωσε την αργολική πόλη Ασίνη. Οι ίδιοι οι Δρύοπες ίδρυσαν από μόνοι τους και τη Νεμέα.
Ο Παυσανίας στα «Μεσσηνιακά» μάς πληροφορεί ότι αυτή η μετανάστευση έλαβε χώρα κατά την «τρίτη γενεά», όταν βασιλιάς των Δρυόπων ήταν ο Φύλας.
Αντιμετωπίζοντας και εκεί διωγμούς ως σύμμαχοι των Σπαρτιατών, έφυγαν όταν οι Σπαρτιάτες τους επέτρεψαν να εγκατασταθούν σε μία πόλη της Μεσσηνίας την οποία οι Δρύοπες μετονόμασαν επίσης σε «Ασίνη».
Οι ίδιοι οι Δρύοπες θεωρούσαν ότι ο Δρύωψ ήταν ο μυθικός γενάρχης τους και πρώτος τους βασιλιάς στην Οίτη.
Για να τον τιμήσουν, οι Δρύοπες είχαν ιδρύσει ένα ιερό με το άγαλμά του στην Ασίνη της Αργολίδας και κάθε δύο χρόνια τελούσαν προς τιμή του μία μυστικιστική εορτή, ενώ παράλληλα τιμούσαν και τη θυγατέρα του, τη νύμφη Δρυόπη, μία από τις Αμαδρυάδες.
Στους Δρύοπες αποδίδεται η ανέγερση των Δρακόσπιτων, 23 μεγαλιθικών μνημείων που βρίσκονται μόνο στη νοτιοανατολική Εύβοια, το τμήμα δηλαδή του νησιού όπου εγκαταστάθηκαν οι Δρύοπες.
el.wikipedia.org