Κουρσαριάνοι της Μάνης - η ιστορία τής οικογένειας

 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΥ

Κυριάκος Μιχαλακάκος και η συζυγος του Καλλιόπη Κoυρσαράκου (Κυριάκαινα) 

Όλες τις πληροφορίες για την ιστορία τής οικογένειας αυτής και του πύργου τής, τίς συγκέντρωσε ο παππά-Αντώνης Κουρσαράκος, που γεννήθηκε στο χωριό της Μάνης Χειμάρα την 1/1/1924 και τίς έγραψε όπως ακριβώς τίς άκουσε από τούς παλαιότερους.
Τίς περισσότερες τίς άκουσε από την θεία του την Καλλιόπη (Κυριάκαινα)(1) και τον Αλέξη Κουτρελάκο από τα Λουκάδικα.
Τα πάντα έχουν φτάσει στις μέρες μας από στόμα σε στόμα και από κάποιες πληροφορίες που υπάρχουν στους τοίχους τού πύργου.
Το γενεαλογικό δένδρο τίς οικογένειας και των οικογενειών που δημιουργήθηκαν αργότερα φτάνει μέχρι την γενιά των παιδιών του παπά – Αντώνη, και αντίστοιχα για τίς άλλες οικογένειες.
Όποιος θέλει να δώσει συνέχεια για την δική του οικογένεια να το κάνει για να μάθουν οι επόμενες γενιές την καταγωγή τους.

«Αριστερά στην ρεματιά

Αντίκρυ από το κάστρο

Εκεί κοιμάται ο Κάκαβος

Με τα φλουριά γεμάτος»

Το τετράστιχο αυτό αναφέρεται σε έναν αρχιπειρατή με το όνομα ή το ψευδώνυμο Κάκαβος, που με ορμητήριο τον Λακωνικό κόλπο και συγκεκριμένα τον όρμο του Κότρωνα, είχε γίνει ο φόβος και ό τρόμος, όχι μόνο στον Λακωνικό κόλπο, αλλά σε όλη την θαλάσσια περιοχή μέχρι το Κρητικό πέλαγος και το νότιο Αιγαίο πέλαγος κατά την χρονική περίοδο του 16ου αιώνα.
Δεν είναι γνωστό πότε και πώς έφυγε από την ζωή, γνωρίζουμε όμως από το τετράστιχο, ότι ετάφη στην αριστερή πλευρά α της ρεματιάς, που δημιουργείται από το βουνό Σαγγιάς και τον πετρόλοφο Καστράκι, γεμάτος φλουριά.

Δεν έχει βρεθεί ο τάφος του, ούτε ο υποτιθέμενος θησαυρός του, παρ όλες τίς έρευνες, που έχουν γίνει από πολλούς(2) ακόμα και με συσκευές ανίχνευσης μετάλλων.
Στην δεξιά πλευρά τής ρεματιάς, στην έξοδό της προς τα ανατολικά σώζονται ακόμη τα ερείπια μικρού οικισμού κρυμμένου σε μια καμπή του λόφου, ώστε να μην είναι ορατός από μακριά.
Ο οικισμός αυτός ήταν το κρησφύγετο των πειρατών του Κάκαβου και η κατοικία του ίδιου, των πειρατών του και των οικογενειών τους.
Γύρω στα 1600, Τούρκοι ή Μπερμπερίνοι πειρατές, την νύχτα του Πάσχα, επιτέθηκαν στο Μαύριανο ίσως για να πάρουν εκδίκηση ή για να αρπάξουν τούς θησαυρούς του Κάκαβου, και αφού αιφνιδίασαν τούς περισσοτέρους μέσα στην εκκλησία τούς κατέσφαξαν.

Στην συνέχεια κατέστρεψαν ολοσχερώς τον οικισμό.
Όσοι κατάφεραν να διαφύγουν, που ήταν πολύ λίγοι, εγκαταστάθηκαν κατά την παράδοση στο απέναντι βουνό, την Αραβίκια, στη θέση Καψάληδες.
Σώζονται ακόμη και σήμερα 2020 ερείπια κατοικιών στην περιοχή αυτή.
Τελευταία από τον Μαυριάνο έφυγε η οικογένεια Κουρσαράκου, ‘όσοι είχαν απομένει.
Αναφέρεται το όνομα ενός Νικολού, ο οποίος φημολογείται ότι ήταν εγγονός του Κάκαβου και γνώστης του σημείου που ήταν κρυμμένος ο θησαυρός, γιατί σε μικρό χρονικό διάστημα από την καταστροφή του Μαυριάνου έκτισε το πρώτο κτίσμα στο ψηλότερο σημείο τής περιοχής, που σήμερα είναι κτισμένο το χωρίο Χειμάρα.
Το κτίσμα αυτό ένας τριώροφος πύργος, ο οποίος όμως σώζεται κολοβωμένος μέχρι σήμερα και ανήκει στην οικογένεια του παπά – Αντώνη Κουρσαράκου.

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Ο πύργος έχει κτιστεί το έτος 1628, όπως διαπιστώνεται από την χρονολογία που είναι σκαλισμένη σε ένα αγκωνάρι, (μεγάλη ορθογώνια πέτρα, από αυτές που χρησιμοποιούσαν για να δένουν τίς γωνίες στις ενώσεις των τοίχων) στην μία ανατολική γωνία του κτίσματος ενώ στην άλλη γωνία είναι σκαλισμένα, ένα μικρό ιστιοφόρο και ένα χταπόδι, σε ύψος 4 με 5 μέτρα από το έδαφος.
Τα σημάδια αυτά δείχνουν ότι ο πύργος αυτός ανήκε σε ναυτικό.
Ήταν ένα πανύψηλο κτήριο με ημιυπόγειο και τρείς πέτρινες καμάρες (τρείς ορόφους), που στην κορυφή του είχε ένα περβάζι δαντελωτό, ύψους ενός περίπου μέτρου (έτσι έλεγαν τότε τίς πολεμίστρες που περιτριγύριζαν το κτίριο στην κορυφή του).
Είχε μια μικρή θολωτή πόρτα στο ημιυπόγειο στην βορεινή του πλευρά, διαστάσεων 1,5Χ0,70 μέτρα περίπου και μια παρόμοια στην ίδια πλευρά στον πρώτο όροφο.
Σε κάθε όροφο υπήρχε ένα μικρό θολωτό παράθυρο στην ανατολική πλευρά και πολεμίστρες σε όλους τούς ορόφους και σε όλες τίς πλευρές.
Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν πιο στενά από την εξωτερική πλευρά (καλυμμένα με πέτρες και κασώματα) ενώ άνοιγαν προς το εσωτερικό του πύργου για λόγους ασφαλείας.
Στο ημιυπόγειο που χρησίμευε για αποθήκη υπήρχαν δύο μικρά κανόνια(τρομπόνια τα έλεγαν τότε) και τρείς σιδερένιες μπάλες, διαμέτρου 8 με 10 εκατοστά, επίσης υπήρχαν μια μικρή βάρκα και ένα κατάρτι καραβιού.
Το πάχος των τοίχων είναι περίπου ένα μέτρο και το εσωτερικό εμβαδόν κάθε ορόφου γύρω στα 15 τετραγωνικά μέτρα.
Η επικοινωνία ανάμεσα στους ορόφους γινόταν με εσωτερικές πέτρινες σκάλες, εκεί που κάθε καμάρα άφηνε ένα άνοιγμα σε μια γωνία περίπου ένα τετραγωνικό μέτρο.
Έγραψα νωρίτερα ότι ο πύργος σώζεται κολοβωμένος, αφού το 1932 αφαιρέθηκε ο τρίτος όροφος και η καμάρα του δευτέρου ορόφου.
Ξανάχτισαν τον δεύτερο όροφο με στενότερο τοίχο κερδίζοντας 20 εκατοστά από κάθε πλευρά για να μεγαλώσει ο εσωτερικός χώρος.
Σκεπάστηκε ο πύργος με κεραμοσκεπή και στην θέση τής καμάρας έβαλαν πάτωμα.
Σε αυτή την κατάσταση σώζεται μέχρι σήμερα.
Ξεχασα ότι στην ανατολική πλευρά κάρφωσαν το ένα κανόνι στον τοίχο του δευτέρου ορόφου το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα.
Το δεύτερο κανόνι και οι μπάλες χάθηκαν, και δεν υπάρχουν στοιχεία για το που και πότε.
Οι αλλαγές αυτές εγιναν από την οικογένεια του Βασίλη (Βασου) Κουρσαράκου, στην οποία ανήκαν και τα λίγα καλλιεργήσιμα κτήματα τής περιοχής Μαυριάνου, κληρονομία των προγόνων του.
Ας έρθουμε πάλι στον Νικολό Κουρσαρακο, που έφτιαξε τον πύργο, ενώ φημολογείται ότι μαζί με τον πύργο έφτιαξε λίγο πιο κάτω και μια εκκλησία τον Άγιο Νικόλαο (προστάτη των ναυτικών από την οποία σώζονται μόνο λίγες πέτρες.
Στην θέση αυτή έγινε πολύ αργότερα καινούργια εκκλησία, που υπάρχει μέχρι σήμερα στην πλατεία τής Χειμάρας.
Εκτός από τον πύργο, αναφέρεται πώς ο Νικολός, ως αρχηγός πειρατικού στολίσκου, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, ξεκίνησε επιδρομές αφού ασφάλισε την οικογένεια του στον πύργο.
Σε κάποια από τίς επιδρομές του στην Κρήτη, σκοτώθηκε ο Νικολός περίπου στα μισά του 17ου αιώνα.
Αυτά είναι γνωστά από το μοιρολόι που είπε η γυναίκα του όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του από τούς συντρόφους του.

«Στο παραθύρι εκάθομου, λούζομου και χτενίζομου

Και στο γυαλί γυαλίζομου , κι αγνάντευα τη θάλασσα.

Βλέπω γαλέτες νάρχονται, όλες με άσπρα τα πανιά

Μια γαλετίτσα μοναχά, είχεναι μαύρα τα πανιά.

Τη γνώρισα από μακριά ότι ήτονε του Νικολού

Βάνω το φέσι βιαστικά, και το μποξά μου αναριχτά και εδιάηκα στον Κότρωνα.

Νιαύτες και πούν ο νιαύτης σας, και πουν ο καπετάνιος σας

Στην Κρήτη τον αφήσαμε, εκεί στις Κρήτης τα χωριά (νερά) η σκοτωμένο η φονιά.

Δε στο είπακα βρέ Νικολέ, μην πας στην Κρήτης τα χωριά

Μη δέρνεις τη φτωχολογιά, τι φτωχοπούλα ήμουν κι εγώ

Και να που θέλησε ο θεός, και έγινα αρχόντισσα κι κάλια καπετάνισσα.»

Το μοιρολόι μου το είπε όπως το άκουσε η θεία μου Καλλιόπη (Κυριάκαινα) αδελφή του πατέρα μου.
Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία σχετικη με την οικογένεια του Νικολού και τούς απογόνους του μέχρι το 1800 περίπου, όταν κατοικος του πύργου ήταν ο Βασίλης Κουρσαράκος με την σύζυγο του Καλλιόπη Κουτρελάκου από τα Λουκάδικα , πληροφορία από τιν αείμνηστο Αλέξη Κουτρελάκο.

Η Καλλιόπη ήταν αδελφή του παππού του, και από το σημείο αυτό αρχίζει πάλι η πορεία τής οικογένειας όπως την γνωρίζουμε. 

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΥ ΑΠΟ 1800 ΕΩΣ 2020

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ παντρεύτηκε την ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΟΥΤΡΕΛΑΚΟΥ απέκτησαν τέσσερεις γιούς και μία κόρη :
(1) ΜΙΧΑΛΗ (2)ΣΑΒΒΑ (3)ΠΙΕΡΟ (4)ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ (5)ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

(1) Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ παντρεύτηκε την ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ το γένος ΚΟΥΤΡΟΥΜΑΝΟΥ από τον Κάβαλο και απέκτησαν τρείς γιους και μία κόρη :
(1Α)ΒΑΣΙΛΗ (ΒΑΣΟ) –(1Β) ΔΗΜΗΤΡΗ – (1Γ)ΓΙΩΡΓΟ – (1Δ)ΚΑΛΛΙΟΠΗ(ΚΥΡΙΑΚΑΙΝΑ)

(1Α.) Ο ΒΑΣΙΛΗΣ (ΒΑΣΟΣ) παντρεύτηκε την ΔΗΜΗΤΡΑ (ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ) το γένος ΣΚΑΝΤΑΛΑΡΟΥ από τα Λουκάδικα και απέκτησαν έξι γυιούς και τρείς κόρες :
(1Α-1)ΜΙΧΑΛΗ – (1Α-2)ΔΗΜΗΤΡΗ –(1Α-3) ΓΡΗΓΟΡΗ – (1Α-4)ΑΝΤΩΝΗ – (1Α-5)ΠΈΤΡΟ –(1Α-6) ΓΙΩΡΓΟ – (1Α-7)ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΠΟΤΑ) – (1Α-8)ΚΑΤΙΝΑ – (1Α-9)ΚΑΛΛΙΟΠΗ.

(1Α-1) Ο ΜΙΧΑΛΗΣ παντρεύτηκε την ΒΑΡΒΑΡΑ το γενος ΚΩΣΤΑΡΕ από το Βαλτεσίνικο Γορτυνίας και απέκτησαν δύο γιους και τρείς κόρες :
ΒΑΣΙΛΗ – ΓΙΑΝΝΗ – ΔΗΜΗΤΡΑ – ΑΡΙΣΤΕΑ – ΚΑΤΙΑ

(1Α-2) Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ σκοτώθηκε στην Μακεδονία από τους Γερμανούς. Υπηρετούσε στην Χωροφυλακή αλλά είχε προσχωρήσει στο αντα ρτικο του ΤΣΑΟΥΣ ΑΝΤΩΝ (ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΕΣΤΕΡΙΔΗΣ ταγματάρχες του Ελληνικού στρατού). Δεν άφησε απογόνους.

(1Α-3) Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ πέθανε ανυπανδρος.

(1Α-4) Ο ΑΝΤΩΝΗΣ παντρεύτηκε την ΑΛΙΚΗ το γένος ΚΑΛΑΓΙΑΚΟΥ, από τον Κάβαλο και απέκτησαν δύο γιούς και μία κόρη :
ΒΑΣΙΛΗ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ – ΔΗΜΗΤΡΑ

(1Α-5)Ο ΠΈΤΡΟΣ παντρεύτηκε την ΡΟΖ-ΜΑΡΙ από την Γερμανία και δεν απέκτησαν απογόνους.

(1Α-6) O ΓΙΩΡΓΟΣ παντρεύτηκε την ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑ(ΒΟΥΛΑ) το γενος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ από το Κιλκίς και απέκτησαν δύο γιους :
ΒΑΣΙΛΗ – ΔΗΜΗΤΡΗ

(1Α-7) Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΠΟΤΑ) παντρεύτηκε τον ΓΙΩΡΓΟ ΘΕΟΔΩΡΙΚΑΚΟ από το Φλωμοχώρι και απέκτησαν έναν γιο και μια κόρη :
ΒΑΣΙΛΗ – ΚΩΝΤΑΝΤΙΝΑ (ΝΤΙΝΑ)

(1Α-8) Η ΚΑΤΙΝΑ παντρεύτηκα τον ΦΩΤΗ ΔΙΑΚΟΥΜΑΚΟ από την Σκάλα του Βαχού και απέκτησαν έναν γιο κι τέσσερεις κόρες :
ΔΗΜΗΤΡΗ – ΒΑΣΙΛΙΚΗ – ΦΕΡΕΝΙΚΗ – ΜΑΡΙΑ – ΝΑΥΣΙΚΑ.

(1Α-9) Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ παντρεύτηκε τον ΗΛΙΑ ΘΩΜΑΚΟ από την Χειμάρα και δεν άφησαν απογόνους.

(1Β) Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ πέθανε στην Αμερική χωρίς απογόνους.

(1Γ) Ο ΓΙΩΡΓΟΣ παντρεύτηκε την ΚΑΤΙΝΑ ΔΟΥΚΑ από την Θεσσαλονικιό και απέκτησαν μία κόρη την ΜΑΡΙΚΑ. Η ΜΑΡΙΚΑ παντρεύτηκε τον ΑΝΔΡΕΑ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ και απέκτησε έναν γιο τον ΑΝΤΩΝΗ. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ (ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ) χάθηκε στην Ουκρανία το 1919. Υπηρετούσε εκεί ως υπολοχαγός του εκστρατευτικού σώματος.

(1Δ) Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ(ΚΥΡΙΑΚΑΙΝΑ) παντρεύτηκε τον ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΙΧΑΛΑΚΑΚΟ(ΓΟΥΡΔΟΥΡΑΚΟ) και απέκτησαν δύο γιούς και έξι κόρες:
(1Δ-1)ΓΙΩΡΓΟ- (1Δ-2)ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ(ΤΑΚΗ) –(1Δ-3)ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (1Δ-4)ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ – (1Δ-5)ΕΛΕΝΗ –(1Δ-6) ΕΡΑΣΜΙΑ – (1Δ-7)ΚΑΤΕΡΙΝΑ –(1Δ-8) ΧΡΥΣΑΝΘΗ.

(1Δ-1) Ο ΓΙΩΡΓΟΣ παντρεύτηκε την ΦΩΦΩ ΤΡΑΝΑΚΟΥ από το Βαχό και απέκτησαν δύο γιους και τρεις κόρες :
ΚΥΡΙΑΚΟ – ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ(ΜΠΑΜΠΗ) – ΚΑΛΛΙΟΠΗ(ΚΑΛΛΙΟΠΙΤΣΑ) – ΑΘΗΝΑ – ΓΕΩΡΓΙΑ.

(1Δ-2) Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (ΤΑΚΗΣ) παντρεύτηκε την ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ από το Γαζένκο (Ελάτη) Αρκαδίας και απέκτησαν έναν γιο και δύο κόρες.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ – ΚΑΛΛΙΟΠΗ(ΠΟΠΗ) – ΓΙΟΥΛΑ.

(1Δ-3)  Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ παντρεύτηκα τον ΓΑΒΡΙΛΗ ΠΑΠΑΔΑΚΟ

(1Δ-4)  Η ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ παντρεύτηκε τον ΣΤΑΥΡΟ ΤΖΕΦΕΡΑΚΟ

(1Δ-5)  Η ΕΛΕΝΗ παντρεύτηκε τον ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΤΣΙΚΑΡΟ

(1Δ-6) Η ΕΡΑΣΜΙΑ παντρεύτηκε τον ΣΤΕΛΙΟ ΔΙΑΚΟΥΜΑΚΟ

(1Δ-7) Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ( μητερά μου) παντρεύτηκε τον ΑΝΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟ και απέκτησαν τέσσερεις γιους και δύο κόρες ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ-ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΓΡΗΓΟΡΗΣ-ΙΩΑΝΝΑ-ΓΕΩΡΓΙΑ

(1Δ-8) Η ΧΡΥΣΑΝΘΗ παντρεύτηκε τον ΠΕΤΡΟ ΚΥΡΙΑΚΌΓΙΑΝΝΗ


(2) Ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ παντρεύτηκε την ΒΑΣΙΛΙΚΗ και απέκτησαν τρεις γιους και δύο κόρες :
(2Α.)ΒΑΣΙΛΗ – (2Β.)ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ –(2Γ.) ΓΙΑΝΝΗ –(2Δ.) ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΤΣΑ –(2Ε.) ΚΑΝΕΛΑ.

Οί απόγονοι του ΣΑΒΒΑ πήραν το επώνυμο ΣΑΒΒΑΚΟΣ το οποίο ισχυει και σήμερα.

(2Α.) Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΒΒΑΚΟΣ παντρεύτηκε την ΕΥΓΕΝΙΑ το γένος ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΚΟΥ από την Χειμαρα και απέκτησαν δύο γιους και τέσσερεις κόρες :
(2Α.1) ΔΗΜΗΤΡΗ(ΜΗΤΣΟ) – (2Α.2) ΜΙΛΤΙΑΔΗ-(2Α.3) ΒΑΣΙΛΙΚΗ(ΒΑΣΩ)- (2Α.4) ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ- (2Α.5) ΚΑΝΕΛΑ- (2Α.6) ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ.

(2Α.1) Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ(ΜΗΤΣΟΣ) παντρεύτηκε την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ(ΤΑΣΙΑ) το γενος ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΥ, από το Χατζηκυριάκειο και απέκτησαν τρεις γοιους και πέντε κόρες :
ΒΑΣΙΛΗ(ΜΠΙΛΗ)- ΑΝΤΩΝΗ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ(ΜΙΛΤΙΑΔΗ)- ΕΥΓΕΝΙΑ – ΝΑΥΣΙΚΑ – ΑΝΝΑ – ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ – ΑΣΗΜΙΝΑ(ΣΟΥΛΑ).

(2Α.2) Ο ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ παντρεύτηκα την ΚΑΙΤΗ και απέκτησαν έναν γιο και δύο κόρες :
ΒΑΣΙΛΗ- ΕΥΓΕΝΙΑ – ΙΩΑΝΝΑ.

(2Α.3) Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ(ΒΑΣΩ) παντρεύτηκα τον ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΡΤΖΙΡΟΓΛΟΥ

(2Α.4) Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ παντρεύτηκα τον ΕΥΣΤΡΑΤΙΟ ΦΑΡΑΚΟ

(2Α.5) Η ΚΑΝΕΛΑ παντρεύτηκα τον ΣΩΤΉΡΗ ΜΙΧΑΛΑΓΑ

(2Α.6) Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ παντρεύτηκε τον ΝΙΚΟΛΑΟ ΤΣΑΓΚΟ

(2Β.) Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ μετανάστευσε στην Αμερική

(2Γ.) Ο ΓΙΑΝΝΗΣ έφυγε από το χωριό και αγνοείται η τύχη του

(2Δ.) Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΤΣΑ παντρεύτηκε τον ΠΕΤΡΑΚΗ ΚΟΥΖΟΥΝ

(2Ε.) Η ΚΑΝΕΛΑ παντρεύτηκε τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΩΤΑΚΟ

(3) Ο ΠΙΕΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ δεν άφησε απογόνους

(4) Ο ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ δεν άφησε απογόνους

(5) Η ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΥ παντρεύτηκε τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΡΗΓΟΡΑΚΟ η ΧΕΙΜΩΝΑΚΟ


Σήμερα με το επώνυμο ΚΟΥΡΣΑΡΑΚΟΣ βρίσκονται :
1. Οί δυο γιοι του ΜΙΧΑΛΗ, ΒΑΣΙΛΗΣ και ΓΙΑΝΝΗΣ
2. Οϊ δύο γιοι του ΑΝΤΩΝΗ (ΠΑΠΑ ΑΝΤΩΝΗΣ) ΒΑΣΙΛΗΣ και ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
3. Οϊ δυό γιοι από τον ΓΙΩΡΓΟ ο ΒΑΣΊΛΗΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Πρόκειται για την μητέρα της μητέρας μου την γιαγιά μου
2. Θρύλους σχετικά με τον θησαυρό έχω ακούσει και από την μητέρα μου Κατερίνα, με πιθανή τοποθεσία κάποιο κτήμα της οικογένειας της των Μιχαλακιάνων. Πρόκειται όμως κατά την άποψη μου για μυθεύματα που ήταν συνήθη στην Μάνη

3. Σώζεται ακόμα περιοχή με το όνομα Μαυριάνος


Η αποτύπωση των χειρόγραφων σε ηλεκτρονική μορφή έγινε από έμενα τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟ του ΑΝΤΩΝΙΟΥ.
Τα χειρόγραφα και η άδεια να γίνει δημοσίευσα, ήταν μια ευγενής παραχώρηση από τον πρώτο μου εξάδελφο  ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ(ΜΠΑΜΠΗ) ΜΙΧΑΛΑΚΑΚΟ

26/4/2024=20-2

Η επαρχία Φωκά

Το όνομά της οφείλει στην οικογένεια των Φωκάδων, που κατοικούσαν στην Παλαιά Καρυούπολη με το Βυζαντινό κάστρο και την έδρα επισκόπου, ο οποίος υπαγόταν στη Μητρόπολη Λακεδαιμονίας. Αργότερα οι Φωκάδες κατοίκησαν τη Νέα Καρυούπολη ή Μηνιάκοβα. Στην Παλαιά Καρυούπολη, που βρισκόταν μεταξύ του Βαχού και της Τσεροβάς (Δροσοπηγής), υπήρχε παλαιό φρούριο από τα Βυζαντινά χρόνια.
Σήμερα υπάρ-χουν εκεί ελάχιστα υπολείμματα και ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Νοτιοανατολικά της Τσεροβάς είναι το ύψωμα Τρικεφάλι, από το οποίο εξόρμησαν οι Μανιάτες στα Ορλωφικά, το 1770, και όπως αναφέρεται κατανίκησαν τους Τουρκαλβανούς που είχαν εισχωρήσει στη Μάνη..
Είναι γνωστό ότι η οικογένεια Φωκά ήταν βυζαντινής καταγωγής και κατά τη βενετοκρατία του Μοριά (1685-1715) ο Θωμάς Φωκάς πήρε τον τίτλο του ιππότη το 1695 (από λανθασμένη ανάγνωση της χρονολογίας έχει γραφεί το 1495).
Πιθανώς ήταν γιός του ο Αντώνης Καβαλιεράκης-Φωκάς ο οποίος το 1715, όταν οι Τούρκοι καταλάμβαναν το Μοριά, έκανε στο σπίτι του συγκέντρωση αντιπροσώπων της Μάνης και ο γιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας τους έπεισε να ζητήσουν από τους Τούρκους συνθηκολόγηση, όπως και έγινε. Έκτοτε ανέλαβε καπετάνιος της Κάτω Μάνης.
Στην επαρχία Φωκά υπάγονται τα χωριά Βαχός, Σκάλα, Τζεροβά (Δροσοπηγή), Νεοχώρι, Καυκί, Μηνιάκοβα ή Νέα Καρυούπολη. Τον Αύγου-στο του 1826 στη Νέα Καρυούπολη, το Καυκί και το Νεοχώρι προβλήθηκε άμυνα από τους Μανιάτες στον στρατό του Ιμπραήμ.
Αφού κάμφθηκε και υποχώρησε η πρώτη γραμμή άμυνας γύρω από την Καρυούπολη, στα-μάτησε τους Αιγυπτίους η δεύτερη γραμμή στον Παρασυρό και στο μονα-στήρι του Αγίου Γεωργίου της Λευκής Συκιάς.
Στην ίδια επαρχία είναι τα μοναστήρια της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας και της Παναγίας της Κοτρωνίτισσας.

ΚΑΡΥΟΥΠΟΛΗ

• Χωρογραφικοί πίνακες του Hopf, σ. 203: 1463: 21. Caripoli in Brazzo du Maina.
• Ό.π., σ. 205-6 από το 1471: 111. Caripoli με το σημείο R που σημαίνει ότι το κάστρο ήταν ερειπωμένο
• Bouchon 1471,1474, Cariporti
• 1618: αναφέρεται στη στατιστική του Π. Μέδικου Cariopoli Vescovato με 20 σπίτια. Δηλαδή είναι τόπος διαμονής του επισκόπου.
• 1655. Χασιώτης σ. 155: Caropogli
• 1670. Ε. Τσελεμπί Πελοποννησιακά τόμ. ΙΔ΄, σ. 300 Βλέπε σχετικά στην Καρέα.
• 1684 Πρόσκληση στο Μοροζίνη από Καρυούπολη. (Μήπως Καρέα;) Χιώτης τόμ. Γ΄, σ. 282.
• 1700. Παναγιωτόπουλος, 21. Cariopoli άνδρες 36 σε πληθυσμό 165.
• 1692 Topping Cariopoli πλήρωνε φόρο σε Τούρκους και Βενετούς 37 ½ ρεάλια.
• 18ος αιώνας: Χειρόγραφο Παπαδάκη: 1763 Μηνιάκοβα Νέα Καρυόπολι, στου Δημητράκου τους Νικλιάνους, σ. 202. Ο Παπαδάκης στην Καρυούπολη γιάτρεψε τον Λουμάκη το Γιώργη.
• 1805 Leake στο χάρτη του σημειώνεται η Καρυούπολη. 1805: Πέρασε ο Leake, σ, 252, 8, 263, 3, 4, 7, 280
• 1829 Γαλλική Επιστημονική Αποστολή, Καρυούπολη κάτοικοι 154.
• Επισκοπή Καρυουπόλεως: Ζερλέντης, σ. 35.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 132: Στον ναό Αγίου Γεωργίου τοιχογραφίες από Μιχαήλ Κληροδέτη 1863 (από Κελεφά;)
• 1715 Ο Αντώνιος Καβαλιεράκης-Φωκάς κατοικούσε στην Καρυούπολη (ή Βαχό). Μέρτζιος, Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ’, σ. 281-285.
• 1770 Ο Καρυουπόλεως παρακινεί τους Μανιάτες να συμπράξουν με τους Ρώσους. Σακελλαρίου, σ. 164 (Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Θ΄, σ. 16).
• 1821: Κατάλογος Αναγνωσταρά: 300-600 στρατιώτες μπορούσε να στρατολογηθούν από την Καρυούπολη.
• Ετζέογλου, Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Θ΄, σ. 3, «Καρυούπολις» εκτενώς.
• Ό.π., σ. 12, είναι η πρώτη πόλη στη Μάνη που μνημονεύεται σε γραπτό κείμενο.
• Ό.π., σ. 14: 1447 Ο Κυριακός Αγκωνίτης επισκέπτεται την Καρυούπολη. Ήταν εκεί ο Γ. Σοφιανός ως στρατοπεδάρχης.
• Ό.π., σ. 18: Επισκοπή Καρυουπόλεως από 1340 μέχρι 1426.
• Ό.π., σ. 24: Ναός Αγίου Νικολάου.
• Ό.π., σ. 27: ναός Αγίου Γεωργίου εικονογράφηση 1793.
• Ό.π., σ. 15: Σάθας, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας τόμος έκτος σ. 65, 220. Χάρτης Πτολεμαίου.
• 1615: Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Α΄, σ. 113: Αναφέρεται ο επίσκοπος Καρυουπόλεως αρχηγός αντιπροσωπείας Μανιατών.
• Ό.π., σ. 357: Μοναστήρι Παλαιάς Καρυούπολης Άγιος Γεώργιος που πουλήθηκε στους Τζεροβίτες από τον πνευματικό Ανανία.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Γ΄, σ. 446: Κάτοικοι 154 (1828-1830).
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Δ΄, σ. 232: Επίσκοπος Καρυουπόλεως Μακάριος (ίσως ο Γουράτος, γιατί αναφέρεται ότι ήταν από Κουτήφαρη,
• Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ΄, σ. 281-5 και Μνήμων τόμ. Ε΄, (1975) σ. 4.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Ε΄, σ. 441, επίσκοπος Καρυούπολης στα Ορλωφικά.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 438, επίσκοπος Καρυουπόλεως επιστολή Αντώνμπεη Γρηγοράκη.
• Λακωνικαί Σπουφαί τόμ. Η΄, σ. 434 Καρυούπολις.
• Πελοποννησιακά τόμ Β΄, σ. 323, Καρυούπολη τοπωνύμιο Λακωνίας.
• Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ΄, σ. 281 Καρυούπολη 1715, Αντ. Καβαλιεράκης.
• Πελοποννησιακά τόμ. Ε΄, σ. 63, επισκοπή καρυουπόλεως. Ό.π., σ. 60 Καρυουπόλεως Βενέδικτος 1812,
• Πατριαρχέας Δίπτυχον, σ. ξζ’: Αναγνωσταράς γράφει ότι η περιοχή Καρυούπολης με τον Γεωργάκη Καβαλιεράκη (Φωκά) δίνει 300 στρατιώτες.
• Ό.π., ξη΄: Ο Φιλήμων έχει την Καρυούπολη να δίνει 600 στρατιώτες με Τσιγκουριό και Καβαλιέρη (Ενώ ο Αναγνωσταράς έχει αυτούς τους δύο στο Βαθύ και Πασσαβά με τους 600 στρατιώτες. Ορθώς).
• Πελοποννησιακά παράρτ, 13, σ. 525 και 537. Πύργος Καβαλιεράκη (Φωκά-Κοσονιάνων).
• Στ. Καπετανάκη, Σύνορα Μάνης, σ. 400.
• Βαγιακάκος: Ιμβραήμ εναντίον Μάνης, σ. 28, 42, 76, 81, 83,
• Παλαιολόγεια-Πελοποννησιακά: τόμ. Α΄, σ. 181 Επίσκοπος Καρυουπόλεως.

ΤΣΕΡΟΒΑ - ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ

• 1700 Παναγιωτόπουλος, 22. Cerova άνδρες 63 σε πληθυσμό 241.
• 1692 Topping, Cottrona e Cerova πλήρωναν φόρο στους Τούρκους 70 και στους Βενετούς 52 ρεάλια. (Κοτρώνα ήταν η Παλαιά Τσεροβά).
• Δημητράκου, Νυκλιάνοι, σ. 214, στο χειρόγραφο του Παπαδάκη αναφέρεται Τζεροβά.
• Νηφάκης, Τζεροβά στίχ, 42.
• 1806 Υποσχετικό στον Αντώνμπεη: Τζεροβίτες Φουκάς.
• 1813 Πουκεβίλ, Zer(o)va διέθετε 50 πολεμιστές εκστρατείας και στον τόπο τους 100.
• Γαλλική Επιστημονική Αποστολή, κάτοικοι 247.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Γ΄, σ. 455: Παναγία η Καταφυγιώτισσα στην περιφέρια της Τσεροβάς. Επί λίθου χαραγμένη η χρονολογία 1696.
• Ό.π., σ. 446, κάτοικοι 247 (1828-30)
• Ό.π., σ. 200, χωριό Τζεροβά, πόλεμος.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 132, τοιχογραφίες από Παναγιώτη Κληροδέτη. Στην Παναγία Τσεροβάς 1768;
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Θ΄, σ. 23, ναός Παναγίας αναφέρεται (1788) Μακάριος επίσκοπος Καρυουπόλεως.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Η΄, σ. 435, Καλόφρονες από την Τσεροβά (Καποδιστριακοί) Βασίλειος Πολιτάκος και Αθανάσιος Γκενάκος.
• Πελοποννησιακά, παράρτημα 13, σ. 264, Τσεροβά: Κληροδέτης αγιογράφος.
• Στ. Καπετανάκη, Σύνορα Μάνης, σ. 400.
• 1805 Leake σ. 258.

ΦΩΚΑΣ - ΦΟΥΚΑΣ

• 1806 Υποσχετικό στον Αντώνμπεη, Φουκάς: Βαχιώτες, Σκαλιώτες, Τζεροβίτες, Νεοχωρίτες, Καυκιώτες, Μηνιακοβίτες.
• 1805 Leake, σημειώνει το Φωκάδες στη θέση της Γέρμας.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΩΚΑ.

• Βυζαντινή οικογένεια που απαντά σε πολλά μέρη του Ελλαδικού χώρου και το όνομά της φέρει περιοχή της Μάνης.
• Πιθανώς είχε δοθεί ως πρόνοια σε ομώνυμο άρχοντα, περιλαμβάνουσα τα ακόλουθα χωριά: Καρυόπολη, Βαχός, Τσεροβά, Νιοχώρι, Καυκί, Μηνιάκοβα και Σκάλα. Ανωνύμου, Τζανέτμπεης Γρηγοράκη, σ. 46. Στη Μάνη αναφέρεται και ως Φουκάς (βλέπε λέξη) από το 1547. Στο χάρτη του Άγγλου περιηγητή W. Leake σημειώνεται Φωκάδες στη θέση του χωριού Γέρμας. Βλέπε: Δ.Βαγιακάκου, Βυζαντινά ονόματα και επώνυμα εκ Μάνης, Πελοποννησιακά 3-4(1958-9)214.
• Το όνομα Φωκάς αναφέρεται για πρώτη φορά? στη Μάνη το 1495* *(φυσικά είανι λαθος το ετος το σωστό είναι 1695) με δογικό έγγραφο απονέμεται ο τίτλος του ιππότη του Αγίου Μάρκου και κάθε αξίωμα του τάγματος αυτού στον πρόκριτο της Κελεφάς Καπετάν Θωμά Φωκά για την αφοσίωσή του προς τη Βενετία κατά τους πολέμους της Δημοκρατίας αυτής εναντίον των Τούρκων.
• Εφημερίδα "Αυγή" της 5 Οκτωβρίου 1861 και Δ.Βαγιακάκου, Πελοποννησιακά, τ. 3-4, σ. 214.
• Το 1547 αναφέρεται η Αντρεού Φουκού (το όνομα του συζύγου της ήταν Ανδρέας Φουκάς) σε πωλητήριο έγγραφο από την περιοχή της Ανδρούβιστας (τ. δήμος Καρδαμύλης). Στ.Σκοπετέα Ε.Α.Ι.Ε.Δικαίου 3(1950)70.
• Στις 8 Μαρτίου 1571 αναφέρεται ο Καλόποθος Φωκάς (Καλόποθο Φούκα) ως ένας από τους αντιπροσώπους των Μανιατών προς τον Δόγη της Βενετίας. Στις 14 Μαϊου του ιδίου έτους σε απόφαση της βουλή της Βενετίας αναφέρεται πάλι το όνομα του Καλόποθου Φουκά. Κ.Ντόκου, Λακ. Σπ., τ. 1, σσ. 262 και 265.
• Τον Ιανουάριο 1576 ο Αντώνιος Φουκάς, Antonio Fuca, υπέγραψε αναφορά- έκκληση προς τους Βενετούς και ζητούσε την απελευθέρωση του Μανιάτη θανατοποινίτη Νικολού Βαρυκέφαλου. Κ.Τσικνάκη, Λακ. Σπ., τ. 10, σ. 228 κ.ε.
• Στις 3 Αυγούστου 1582 οι Μανιάτες απευθύνθηκαν στον Πάπα της Ρώμης και ζήτησαν να μεσολαβήσει στους ισχυρούς για να ελευθερωθεί ο Μοριάς. Μεταξύ των υπογραφών πρώτη είναι του Καλόποθου Φουκά. Σπ.Λάμπρου, Ν. Ελληνομνήμων, 2(1905)397. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 44.
• Σε έκκληση των Μανιατών προς τον βασιλέα της Ισπανίας Φίλιππο για παροχή βοηθείας υπογράφουν οι "Christo focas, Antoni foca και Micheli foca di Calapoto". Δ.Βαγιακάκου, ό.π., σ. 215.
• Το 1590 αναφέρεται στη Ζάκυνθο εγκατάσταση της οικογένεια Φουκά από το χωριό Χαριά και το 1638 από το χωριό Πραστίο. Επίσης στο χωριό Τραγάκι της Ζακύνθου υπάρχει τοπωνύμιο "Φουκά". Λ.Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν-Βιογραφικόν Ζακύνθου, σ. 686.
• Το 1618 οι Μανιάτες έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους στο δούκα του Νεβέρ τον Πέτρο Μέδικο-Γιατρό και μεταξύ των υπογραφών τους είναι και του Πατρίκιου Φωκά. Κ.Σάθα, Τουρκοκρατουμένη Ελλάς, σ. 206-7 και για τη φωτογραφία του εγγράφου βλέπε: Στεφ.Παπαδόπουλου, Η κίνηση του Δούκα του Νεβέρ, έναντι σ. 145. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 68.
• Το 1683 αναφέρεται στη Ζάκυνθο η βάφτιση του Γεωργίου γιού του Γιάννη Φουκά-Μηλιανίτη και οι ανάδοχοί του, όπως συνηθιζόταν στη Μάνη, του έκαναν δώρα. Δ.Βαγιακάκου, Ε.Α.Ι.Ε.Δικαίου 5(1954)36.
• Το 1690 αναφέρεται σε βενετικό έγγραφο ο καπετάν Πατρίκιος Φωκάς ο οποίος κατοικούσε στην περιοχή (καστελανία) της Κελεφάς. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 427.
• Το 1699 σε πωλητήριο έγγραφο από την περιοχή της Ανδρούβιστας αναφέρεται η Φούκαινα. Στ.Σκοπετέα, ό.π., σ. 79.
• Το 1704 από τα Βαρούσια αναφέρεται η Φουκού με ετήσια παραγωγή μία βαρέλα λάδι. Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σ. 134.
• Το 1704 έγιναν παραχωρήσεις κτημάτων από τη βενετική διοίκηση και νοίκιασε τη φορολογία της περιοχής του Πασαβά ο καβαλιέρης Θωμάς Φωκάς (Focha, Foca, Fuca). Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σσ. 81, 88, 89, 94. (Βλέπε καβαλιέρ Θωμάς)
• Το 1715 οι Τούρκοι εισέβαλαν στο μοριά και με μεγάλη ευκολία καταλάμβαναν τα κάστρα των Βενετών. Ο ιατρός Ηλίας Δόξας από το Μυστρά παρακίνησε τους Μανιάτες να συνθηκολογήσουν με τους Τούρκους και να αποφύγουν μια άσκοπη θυσία, αφού οι Τούρκοι ήταν πανίσχυροι και οι Βενετοί ανίσχυροι και ανίκανοι να αντισταθούν στους εισβολείς. Επίσκοποι και καπετάνιοι συγκεντρώθηκαν στην Καρυούπολη ή στο Βαχό στο σπίτι του Αντωνίου Φωκά-Καβαλιεράκη (πιθανώς ήταν γιός του καβαλιέρη Θωμά Φωκά) και αποφάσισαν να στείλουν πρεσβεία στους Τούρκους. Ανέλαβαν την υποχρέωση να εξώσουν τους Τούρκους από τη Μάνη μόνοι τους, χωρίς να εισβάλλει τουρκικός στρατός στον τόπο τους και να παραδόσουν τα κανόνια και τα άλλα υλικά. Οι Τούρκοι θα επέβλεπαν την καταστροφή των κάστρων. Κ.Μέρτζιου, Πελοποννησιακά τ. 3-4, σσ. 281 και 185. Αργότερα το όνομα Φωκάς λησμονήθηκε και επικράτησαν το Καβαλιεράκης και το Κοσονάκος. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 459 και τ. 3-4, σ. 329.
• Το 1718 ο Αντώνιος Καβαλιεράκης-Φωκάς, που λέγεται και Κοσονάκος, μαζί με τον Ξάνθο Γιατρό από τη Μηλιά πήγαν στη μονή της Τίμιοβας και συνάντησαν τον καπετάν Γιαννάκη Κουτήφαρη, τον οποίο και δηλητηρίασε ο Ξάνθος Γιατρός με ένα τσαμπί σταφύλι που στη μια του πλευρά είχε δηλητήριο. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 459 και τ. 3-4, σ. 329.
• Η οικογένεια Φωκά-Καβαλιεράκη-Κοσονάκου κατοικούσε στην Καρυούπολη και στα χρόνια της επανάστασης του 1821 ανέδειξε: α) το Δημήτριο Καβαλιεράκη, ο οποίος το 1825 έγινε αντιστράτηγος και μετά την απελευθέρωση αναγνωρίστηκε ως λοχαγός (αξιωματικός Ε΄ τάξεως) με αριθ. μητρ. 744. Κ.Πίτσιου, Λακωνικές σελίδες, σ. 85 και β) το Θεόδωρο Καβαλιεράκη, ο οποίος αναγνωρίστηκε ως ανθυπολοχαγός (αξιωματικός Ζ΄ τάξεως) με αριθ. μητρ. 2558. Κ.Πίτσιου, ό.π., σ. 87.
• Ο Δημήτριος Φωκάς ή Φουκάς ήταν από την Αθήνα, ανήκε στην 4η κοινωνική τάξη και εγκαταστάθηκε στο Μυστρά από το 1684. Κ.Μέρτζιου και Θ.Παπαδοπούλου, Ο Μυστράς εις τα Αρχεία της Βενετίας, Λακωνικαί Σπουδαί 12(1994)169 και 179. Το 1700 συνυπέγραψε δήλωση ότι είχε ζημιά στην ενοικίαση δημοσίων κτημάτων, ό.π., σ. 299.

ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ.

• Στις 11 Ιανουαρίου 1827 υπέγραψε ως πληρεξούσιος Σπάρτης. Απ.Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη - Γρηγοράκη, σ. 262.
• Οικισμός Παπαδοθωμάκου υπήρχε δυτικά της Τσεροβάς. Στ.Πατρικουνάκου, Βαχός Μάνης, Αθήνα 1999, σσ. 17 και 34.

ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
8. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΜΑΝΙΑΤΩΝ

http://www.etlasp.gr/index.php?

Παναγιώτης Καβαλιεράκης - Κοσονάκος......

...στρατηγός του 1821 από την Καρυούπολη της Μάνης

Του Δημήτρη Μαριόλη
ιστορικού – νομικού

Οπλαρχηγός 3ης τάξης το 1837 (Αντισυνταγματάρχης) http://army.gr/

Νότια του Γυθείου βρίσκεται ο παλαιός δήμος Καρυουπόλεως, ο οποίος περιλάμβανε τις, ακόμη παλαιότερες, επαρχίες Φωκά και Τρυγονά. Οι ονομασίες των επαρχιών αυτών, παραπέμπουν αντίστοιχα στις δύο ομώνυμες αρχοντικές οικογένειες, που από τα χρόνια του Βυζαντίου κατοικούσαν σ’ αυτές.
Στα χρόνια της Ενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685 – 1715), στην περιοχή αυτή διακρίθηκε ο Θωμάς Φωκάς, ο οποίος λόγω των υπηρεσιών του προς την Βενετία, κατά τον πρόσφατο τότε Βενετοτουρκικό πόλεμο, ονομάστηκε Ιππότης (Kavalier) του Αγίου Μάρκου. Έκτοτε, οι απόγονοι του, εκτός του αρχικού επωνύμου, έφεραν και το επώνυμο »Καβαλιεράκης», αρκετοί δε από αυτούς πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες κατά τον Αγώνα της Εθνεγερσίας.
Από τους σημαντικότερους της οικογένειας αυτής, υπήρξε ο Παναγιώτης Καβαλιεράκης – Κοσονάκος, ο οποίος χάριν των αγώνων του προάχθηκε από τις επαναστατικές κυβερνήσεις δις σε στρατηγό (το 1823 και το 1825). Ο αγωνιστής γεννήθηκε το 1803 στον οικισμό της Καρυούπολης και ήταν έγγαμος με την Μαρία Μαυρομιχάλη, μία από τις τρεις κόρες του ηρωικού Κυριακούλη.
Πήρε μέρος σε νεαρή ηλικία και ευθύς εξαρχής στον απελευθερωτικό αγώνα, ως αρχηγός μανιάτικου εκστρατευτικού σώματος στην πολιορκία της Μονεμβασιάς, της Τριπόλεως (1821), στην απόκρουση του Δράμαλη στο Άργος (1822), στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων, όταν αυτοί πολιορκούσαν το Μεσολόγγι κατά την πρώτη πολιορκία, καθώς και στις μάχες στη Δυτική Στερεά Ελλάδα (Νοέμβριος 1822 – Φεβρουάριος 1823, σε Δραγαμέστο, Μαχαλά, Ασπροπόταμο, υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη). Πολέμησε επίσης στο πολιορκούμενο Νεόκαστρο (1825) κατά του Ιμβραήμ, καθώς και στις μάχες Βέργας Αλμυρού και Διρού στη Δυτική Μάνη (Ιούνιος 1826), Μηνιάκοβας και Πολυαράβου στην Ανατολική Μάνη (Αύγουστος 1826).
Μετά την Επανάσταση, επί Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, ο Κοσονάκος ακολούθησε το υπό τους Μαυρομιχαλαίους αντικυβερνητικό στρατόπεδο και ήταν ένα από τα μέλη της »Συνταγματικής Διοικητικής Επιτροπής της Σπάρτης», ενώ το 1832 πήρε μέρος ως πληρεξούσιος της επαρχίας Φωκά στην Εθνοσυνέλευση της Προνοίας.
Επί Όθωνα υπηρέτησε ως λοχαγός στο Πεζικό (Ακροβολιστές), ενώ στη συνέχεια (1844) προάχθηκε σε ταγματάρχη και μετατέθηκε στην προικοδοτημένη Φάλαγγα. Το επόμενο έτος (1845) προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη, ενώ το 1848 μεταφέρθηκε από την προικοδοτημένη στην ενεργητική Φάλαγγα, στην οποία υπηρέτησε μέχρι το τέλος του βίου του. Τιμήθηκε επίσης με το αργυρό μετάλλιο του Αγώνος.

Πύργος και συγκρότημα Φωκά Καβαλιεράκη – Κοσονάκου https://www.exploring-greece.gr/

– Αξιόλογη πηγή για τη δράση του Παναγιώτη Κοσονάκου, κατά την Επανάσταση του 1821 αλλά και αργότερα, αποτελεί η υπηρεσιακή αναφορά του με συνημμένα διάφορα πιστοποιητικά, που ο ίδιος υπέβαλε στην Διοίκηση του τάγματος όπου υπηρετούσε τον Δεκέμβριο του 1842, με τελικό αποδέκτη το Υπουργείο Στρατιωτικών και με σκοπό την περαιτέρω προαγωγή του σε ανώτερο βαθμό. Το κείμενο της αναφοράς έχει ως εξής (ΓΑΚ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών Οθωνικής Περιόδου, Φ. 77) :

«Ο Λοχαγός διοικητής του Α’ λόχου των εκλεκτών του 5ου πεζικού Τάγματος (Ακροβολισταί)

Προς :

Την Β. Διοίκησιν του αυτού Τάγματος ενταύθα, περί προβιβασμού και μεταθέσεως, Μεθώνη την 24 Δεκεμβρίου 1842

Ο ευσεβάστως υποφαινόμενος κατά προφορικήν υψηλήν διαταγήν της Α. Μεγαλειότητος, αναφέρω ταπεινώς δια της Β. Ταύτης Διοικήσεως τα ακόλουθα, τα οποία παρακαλώ να τεθώσιν υπόψιν της Α. Μεγαλειότητος.
Κατά την αρχήν της Ελληνικής Επαναστάσεως, καταγόμενος από επίσημον οικογένειαν της Λακωνίας εξεστράτευσα αμέσως με 200 στρατιώτας και επήγον εις την πολιορκίαν του Φρουρίου Επιδαύρου Λιμηράς (Μονεμβασία) όπου εχρημάτισα απ’ αρχής μέχρι της αλώσεως του, εις των διακεκριμένων πολιορκητών του, επομένως δε παρερεύθην εις την πολιορκίαν της Τριπόλεως και εις τας μάχας του Δράμαλη.
Κατά το 1822 , διέβην εις Μεσολόγγιον, με 170 στρατιώτας, όταν πολιορκείτο παρά του Κιουταχή, επομένως επέρασα εις Δραγαμέστον και παρευρέθην εις την Μάχην του Άσπρου Ποταμού (Αχελώου) όπου επνίγησαν δύο χιλιάδες Τούρκοι. Δι όλα ταύτα η προσωρινή τότε Διοίκηση της Ελλάδος με ετίμησεν με το βαθμό του Στρατηγού.
Έπειτα δε παρευρέθην εις όλας τας κατά του Ιμβραήμ Μάχας, εις τα Μεσσηνιακά Φρούρια, εις Αλμυρόν, Διρόν και Πολυάραβον.
Μετά την αισίαν άφιξην της ΑΜ εστάθην απ’ αρχής πιστός υπήκοος και ζηλωτής του ΥΒ θρόνου.

Εις τας κατά την Λακωνίαν γεννηθείσας ταραχάς, κατά το 1834 και εις τας αποστασίας της Μεσσηνίας, συνετέλεσα όσον ηδυνάμην και με δύναμην λόγου ως και με τα όπλα εις τας χείρας, έχων πάντοτε αρκετούς στρατιώτας υπό την οδηγίαν μου.
Ο πρώην Αντισυνταγματάρχης Κύριος Φέδερ, γνωρίζων εκ του πλησίον, τας προς τον θρόνον εκδουλεύσεις μου, με εσύστησε, ως η ΑΜ ευηρεστήθη να με διορίση, υπολοχαγόν διοικητή λόχου, εις το πρώτον σχηματισθέν Τάγμα της Λακωνίας, εις ο υπηρετώ ήδη οκτώ έτη, με όλον τον ζήλον και πιστήν αφοσίωσην, ούτω εδιακρίθην εις πολλάς περιστάσεις, προσθέτω δε ότι τον εκ στρατιωτών Αξίων σχηματισμόν του Λόχου μου, τον ενήργησα αυτός εγώ, όπου Μάρτυρες των λόγων μου τούτων είναι τα διασωθέντα επίσημα διπλώματα και ενδεικτικά μου, τα οποία η Β. Διοίκησις ταύτη ευαρεστήθη προ πέντε ήδη μηνών και διεύθυνε εις την Β. επί των Στρατιωτικών Γραμματείαν της Επικρατείας, συστήνουσα με ως ικανόν να αξιωθώ παρά της ΑΜ τον Σταυρόν του Σωτήρος και παρακαλώ ώστε τα ρηθέντα διπλώματα και ενδεικτικά μου να τεθώσιν υπ’ όψιν της ΑΜ ομού με την παρούσαν έκθεσιν.
Η Επιτροπή της Β. Φάλαγγος της Λακωνίας, με εσύστησεν και η ΑΜ ευηρεστήθην να με τιμήσει με τον βαθμόν του Ταγματάρχου της Φάλαγγος, αλλ’ η ρηθείσα Επιτροπή με αδίκησε, διότι φρονώ ότι μ’ ανήκει ανώτερος βαθμός.

Εξαιτούμαι δε ταπεινώς επί τέλους ίνα ήθελεν ευδοκήση η ΑΜ και με προβιβάση εις τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την Β. Φάλαγγα και με διορίσει εις την Α Τετραρχίαν της Αττικής.

Π. Κοσονάκος
«Λοχαγός »

– Μαζί με την παραπάνω έκθεση, ο αγωνιστής όπως προαναφέρθηκε είχε υποβάλει και μία σειρά σημαντικών πιστοποιητικών τα οποία αποδείκνυαν τη δράση του κατά την Επανάσταση. Ένα από αυτά, υπογεγραμμένο από τον Π. Μαυρομιχάλη, Θ. Κολοκοτρώνη και Νικήτα Σταματελόπουλο στις 9-8-1829 στο Άργος, έχει ως εξής :

«Ο υποφαινόμενος πιστοποιώ ότι ο Κ. Π. Κοσονάκος Καβαλιεράκης, από της αρχής του Ιερού μας αγώνος, με αρκετούς στρατιώτας, ενεφανίσθη εις την πολιορκίαν της Μονεμβασίας, συντελέσας γενναίως και εναρέτως τα χρέη του, ακολούθως εις την άλωσιν της Τριπολιτσάς, εις τον ερχομόν του Δράμαλη, εις την ΔυτικοΣτερεάν Ελλάδαν, εις το Νεόκαστρον, καθώς και εις όλας τας δοκιμάς του Ιμβραήμη εναντίον της Σπάρτης αγωνίσθη γενναίως εις όλας τας εκστρατείας και πολλάκις εκινδύνευσεν εις την εναντιότητα του εχθρού, φυλάττοντας πάντοτε ευταξίαν εξοδεύοντας και εξ ιδίων του και εκ τούτου του δίδω το παρόν μου δια να του χρησιμεύσει εις τον Σ. Κυβερνήτην. 

Την 9 Αυγούστου 1829, Εν Άργει.

Π. Μαυρομιχάλης επιβεβαιεί

Θ. Κολοκοτρώνης

Νικήτας Σταματελόπουλος

Ίσον απαράλλακτον τω πρωτοτύπω
Την 26 Απριλίου 1833
Εν Μαραθωνησίω                                                                       (Τ.Σ) Οι Δημογέροντες

                                                                                                     Π. Αντων. Γρηγοράκης

                                                                                                           Π. Ρετζέπερης »

– Ένα ακόμη, επίσης σημαντικό έγγραφο που προσκόμισε ως επικυρωμένο αντίγραφο του πρωτοτύπου, ήταν η από 15 Ιουνίου 1823 γνωστοποίηση της προαγωγής του στο βαθμό του Στρατηγού, η οποία έχει ως εξής :

«Υπουργ. Πολεμ.

Περιοδ. Β

Αρ. 474 ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Το Υπουργείον των Πολεμικών

Προς τον Κύριον Παναγιώτην Κοσονάκον

Η Διοίκησις με διαταγήν της υπ’ αρ. 1785 χάριν ευγνωμοσύνης δια τας πιστάς προς την πατρίδα εκδουλεύσεις σου σε προβιβάζει εις τον βαθμόν της στρατηγίας. Το υπουργείον τούτο ενώ σε συγχαίρει δια τον κατ’ αξίαν προβιβασμόν σου, έχει χρηστάς ελπίδας, ότι η εκ μέρους της Διοικήσεως τιμή αύτη θέλει εξάψη εις την ψυχήν σου νέον υπέρ της πατρίδος ζήλον και περισσότερες εκδουλεύσεις.

Το παρόν επέχει τύπον διπλώματος έως ου να σοι δοθή το καθ’ αυτού τακτικότερον εν καιρώ αρμοδιοτέρω.Εν Τριπολιτσά τη 15 Ιουνίου 1823.

(Τ.Σ) Ο Γεν. Γραμματεύς και δι’ αυτού                  Ο Υπουργός των πολεμικών

Γεώργιος Γαζής Χρ. Περραιβός
Ίσον απαράλλακτον τω πρωτοτύπω
Την 26 Απριλίου 1833
Εν Μαραθωνησίω                                                             (Τ.Σ) Οι Δημογέροντες

                                                                                             Π. Αντων. Γρηγοράκης

                                                                                                   Π. Ρετζέπερης »

Η παραπάνω αναφορά και αίτησή του, εισακούσθηκε μετά από δύο χρόνια, δεδομένης της μισθολογικής του εξέλιξης, που ακολούθησε στη Φάλαγγα την περίοδο από το 1844 έως το 1848, όπως παραπάνω περιγράψαμε. Σε άλλο μεταγενέστερο υπηρεσιακό έγγραφό του, με ημερομηνία 18-12-1856, όταν οι Τετραρχίες της Φάλαγγας διαλύθηκαν, γνωστοποίησε προς το Φρουραρχείο Σπάρτης ως τόπο προσωρινής διαμονής και μισθοδοσίας του το Λιμένι του δήμου Οιτύλου Λακωνίας.
Ακόμη, υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα μαρτυρία ότι κατά τις ταραχές που ξέσπασαν στη Μάνη επί Παπουλάκου (1852), οι ένοπλοι Μανιάτες »πότε εφώναζον ότι έρχεται ο Λεωνίδας Μαυρομιχάλης με 4.000 όπλα, πότε ο Κοσονάκος με 2.000, πότε ο Πέτρος αν και αποθαμένος και τα παρόμοια» (Αντισυνταγματάρχης Κουτσογιαννόπουλος προς Υπουργό Εσωτερικών, 20 Ιουλίου 1852, ΓΑΚ Οθωνικό Αρχείο, Γραμ. Εσωτ. Φ 182).
Ο Παναγιώτης Κοσονάκος απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1866 έχοντας το βαθμό του αντισυνταγματάρχη της Ενεργητικής Φάλαγγας. Στο φύλλο της εφημερίδας «ΜΕΣΣΗΝΗ» της 19 Ιανουαρίου 1866, διαβάζουμε σχετικά :

«Ο Γέρων Κοσονάκος επανερχόμενος εξ Αθηνών ετελεύτησεν εν τω ατμοπλοίω. Ο Θεός μακαρίσαι την ψυχήν του και επαναπαύσαι τους υπέρ της ανεξαρτησίας αγωνισθέντας εν τοις κόλποις του Αβραάμ».
Με βασιλικό διάταγμα του Γεωργίου Α΄ (ΦΕΚ 53/13-7-1866), περί συντάξεως, απονεμήθηκε μηνιαία σύνταξη 70 δραχμών στη Μαρία χήρα του αποβιώσαντος αντισυνταγματάρχου της φάλαγγας Παναγιώτου Κοσονάκου και τα τέκνα αυτού Πέτρο ετών 19 και Ελένη 15, με αναδρομική ισχύ από 1 Φεβρουαρίου 1866. Ένα χρόνο αργότερα, ο γιος του Γεώργιος Κοσονάκος, λοχαγός εν ενεργεία και αρχηγός εκστρατευτικού σώματος, θα έβρισκε ηρωικό θάνατο ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση.

Η γνήσια υπογραφή του ήρωα

ΠΗΓΕΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΣΤ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ »ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΤΟΥ 1821 ΣΕ ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ», εκδ. Αδούλωτη Μάνη (2008), σελ. 257 – 259.
-Ι. ΛΕΚΚΑΚΟΥ »ΜΑΝΗ ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ» (2004), σελ. 69 – 70.
-ΚΑΙΤΗΣ ΑΡΩΝΗ ΤΣΙΧΛΗ »ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 1833 – 1881», εκδ. Παπαζήση (2009), σελ. 382.
-ΓΑΚ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών Οθωνικής Περιόδου, Φ. 77
-ΔΙΑΦΟΡΑ ΦΕΚ : 29/5-9-1844, 14/29-5-1845, 35/16-12-1848, 53/13-7-1866
– Εφημερίδα »ΜΕΣΣΗΝΗ» φύλλο της 19-1-1866.

maniatika.wordpress.com

Η Βυζαντινή οικογένεια των Φωκάδων της Μάνης.

Οι Φωκάδες είναι μια από τις σημαντικότερες οικογένειες του Βυζαντίου και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας.
Μέλη της οικογένειας συμμετέχουν στην διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από τον Ε΄ αιώνα έως τον ΙΑ΄ αιώνα μ.χ. ενώ δύο από αυτούς ο Φλάβιος Φωκάς(602-610μ.χ.) και οΝικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969μ.χ.), γίνονται και αυτοκράτορες.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως 1453μ.χ. και την πτώση του Μυστρά από τους Τούρκους, η ελεύθερη Μάνη υπήρξε το καταφύγιο για γόνους Βυζαντινών οικογενειών, όπως άλλωστε και για άλλους Έλληνες, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας.
« Οί Ηπειρώται και άλλοι πλανήτες ενωθέντες μετά των λαών της Σπάρτης και Μεγαλουπόλεως υπεξεφευγον εν Μάνη την Οθωμανικήν δεσποτείαν, άμα τη εισβολεί του Μωάμεθ του Β΄.

Αυτοί οι φιλοπόλεμοι, καίπερ πολλών λιποτακτησάντων, δεν εβράδυναν να ίδωσιν τας εαυτών τάξεις πληρουμένας υφ’όλων των παρά των σατραπών ή διοικητών της των αυτοκρατορικών δυναστειών της Κωνσταντινουπόλεως και της Τραπεζούντος εκρύβησαν εκέι υπό πλαστά ονόματακαι ότι μετά τινας γενεάς τα ίχνη της υψηλής αυτής καταγωγής εξηλείφθεισαν δια της συγχωνεύσεως μετά των ιθαγενών οικογενειών. Πολύ ολίγον ενδιαφέρει τη των Λακώνων γόξη, αν η υπόθεσις αυτή είναι μάλλον ή ήττον βάσιμος. Η άγονος τιμή ότι έσμιξαν το αίμα αυτών μετ’ εκείνων των μοναρχών ουδεν ηδύνατο να προσθέση είς την δόξαν αυτών.» γράφει ο ιστορικός Ραφενελ.

Το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια των Φωκάδων.

Γενάρχης των Φωκάδων της Μάνης θεωρείται ο Εμμανουήλ Φωκάς, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1435μ.χ. «…απήλθεν εκείθεν κατά την άλωσιν 1453μ.χ και μετέβη εις Πελοπόννησον, εκείθεν δε το 1470μ.χ. εις Κεφαλληνίαν, ενώ λοιπά μέλη της οικογένειας παρέμειναν εν Πελοποννήσω»
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια: Φωκάδες εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη επί Νικηφόρου Β΄Φωκά τον 10ο αιώνα, στην Κεφαλλονιά το 1470μ.χ, και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, της Αθήνας, και της Κέρκυρας σε διάφορες χρονικές περιόδους.
Οι Καλλέργηδες μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια κατάγεται από τους Φωκάδες.)
Η Μάνη όπως αναφέρθηκε ήταν μια ελεύθερη περιοχή, και πάντα πρωτοστατούσε στους αγώνες εναντίον των Τούρκων, όπως έγινε με τον Κροκόδειλο Κλαδά,(1466μ.χ.) αμέσως μετά την υποδούλωση της υπόλοιπης Ελλάδος.
Άλλες φορές συμμαχούσε με τους Βενετούς ή άλλους χριστιανούς ηγεμόνες της δύσεως και άλλες φορές δρούσε μόνη της.
Το 1582μ.χ ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση ζητά βοήθεια από τον πάπα της Ρώμης Γρηγόριο Γ΄ με επιστολή (Λάμπρου Σπυρίδωνος: Νέος Ελληνομνήμων, τομ. Β΄σελ.397).
Μεταξύ άλλων σημαντικών εκπροσώπων υπογράφει την επιστολή και ο Καλαπόθος Φωκάς:
«…εγό Καλαπόθος φουκάς στέργομαι το άνοθε γεγραμένο»
Το έτος 1618μ.χ. ο κόμης του Νεβέρ οργανώνει κίνημα εναντίον των Τούρκων και οι Μανιάτες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε επιστολή προς τον κόμη, υπογράφει ο Πατρίκιος Φωκάς:
«…και εγό Πατρίκιος Φοκάς προσκυνώ την υψηλότητα του αφεντία»
(Από τον Πατρίκιο, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Πατρικιάνων)

Η προσφορά της οικογένειας στον αγώνα είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Στον πόλεμο των Ευρωπαίων της Ιεράς Συμμαχίας κατά των Τούρκων (1684-1699μ.χ.), διακρίνεται ο καπετάν Θωμάς Φωκάς.
(Από τον Θωμά, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Παπαδοθωμιάνων.
Απόγονοι του Θωμά, είναι τα εγγόνια του ιερομόναχος Ανανίας και ο Παπά Θωμάς που το 1793μ.χ εμφανίζονται να κυριαρχούν στο καστρομονάστηρο της Παλιάς Καρυουπόλεως, η οποία αποτέλεσε και τον τόπο της κατοικίας των Φωκάδων, πρίν την μετεγκατάσταση στην νέα Καρυούπολη.
Να προσθέσω με κάποιες επιφυλάξεις ότι, και ο Μπέης της Μάνης Αντωνόμπεης Γρηγοράκης έχει την καταγωγή του από την ίδια οικογένεια, δεδομένου ότι το όνομα του πατέρα του ήταν Θωμάς.
Αλλά και γενικότερα οι Γρηγοράκηδες είναι κλάδος της οικογένειας των Φωκάδων).
Ο Θωμάς Φωκάς έχοντας την αρχηγία των Μανιατών πολέμησε σε όλες τις μάχες των Βενετών εναντίον των Τούρκων στην Πελοπόννησο, και η συμβολή του ήταν σημαντική.
Για την προσφορά του αυτή στον πόλεμο τιμήθηκε από την Γαληνότατη Δημοκρατία με το ακόλουθο Δίπλωμα:

ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ Ελέω Θεού Δούξ Ενετίας Είς αιώνιαν μνήμη Μεταξύ των προυχόντων Κελεφά διεκρίθη δια των ατομικών αυτού πλεονεκτημάτων ο καπετάν Θωμάς Φωκάς κατά τας πρώτας προόδους των όπλων μας εν Πελοποννήσω δραμών μετά πολλών υπό την οδηγίαν του ανδρών όχι μόνον προς άλωσιν διαφόρων φρουρίων, αλλά και προς υπεράσπισην διαφόρων σημαντικών θέσεων. Διά των τοιούτων πράξεών του έδωκε τρανά δείγματα της προς την δόξαν της πατρίδος αφοσιώσεώς του και της ανδρείας αυτού εις τας κατά των Τούρκων μάχας, καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών και πολλούς αιχμαλώτους ως αποδεικνύεται εκ των επισήμων εγγράφων των αντιπροσώπων της Δημοκρατίας των συνιστώντων την καρτερίαν και την γενναιότητα μεθ ών αείποτε προσηνέχθη εις τους κινδύνους.Επίσης, μετά πίστεως οδηγών μεθ΄εαυτόν πολλούς άνδρας ούς εν το τω τόπω συνέλλεξε, παρηκολούθη τους ημετέρους αντιπροσώπους όπου αι ανάγκαι των όπλων μας εκάλουν προς καταστολήν των Τούρκων, ‘ως τούτο έπραξε και κατά την επίθεσην του Σερασκέρου του εν Πελοποννήσω εισβαλόντος.Αι αποτελεσματικαί αυτού εκδουλεύσεις αντεμείφθησαν πρώτον δια της απονομής αυτώ χρυσού νομισματοσήμου και δεύτερον χρυσής αλύσου δυνάμει αποφάσεως της Γερουσίας εκδοθείσης την 21ην του τρέχοντος μηνός Απριλίου.Ημείς δε μιμούμενοι το παράδειγμα της μεγαλοδωρίας και της γενναιότητος της αυτής Γερουσίας εθεωρήσαμεν και δίκαιον και πρέπον να δώσωμεν τω ειρημένω καπετάν Θωμά Φωκά ειδικόν τι δείγμα της ευαρεσκείας Ημών, δυνάμενον να αναδείξη λαμπροτέραν την ατομικήν αυτού αξίαν και την προς αυτόν εύνοιαν ημών ένεκεν των λαμπρών αυτού κατορθωμάτων.Επί τούτω περιβάλλομεν αυτόν με τον τίτλον του ιππότου του Αγίου Μάρκου και τώ χορηγούμεν την άδειαν να φέρει την στολήν, την ζώνην, το ξίφος, τους χρυσούς πτερνιστήρας, και παν άλλο στρατιωτικόν κόσμημα ανήκον εις τα αξιώματα του ιπποτικού τούτο Τάγματος, και να απολαμβάνει του λοιπού όλων των με αυτό συνδεομένων τιμών και προνομίων. Προς τον σκοπόν τούτον τω παρέχομεν το παρόν δίπλωμα, φέρον την συνήθη σφραγίδα εις μνημόσυνον τοίς μεταγενεστέροις. Εκδίδοται εν τω Ημετέρω Δοικικώ Παλατίω την 30ην Απριλίου 1695. Μετεφράσθη, εκ του εν μεμβράνη πρωτογράφου. Εν Αθήναις την 25ην Δεκεμβρίου 1859 Δια την ακρίβειαν της μεταφράσεως Γ.Σκιαδάς
(Πηγή του διπλώματος: Μάνη ερανίσματα ιστορίας και λαογραφίας, Ιωάννου Π. Λεκκάκου, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη)

Όπως φαίνεται από την παραπάνω παράθεση ο καπετάν Θωμάς υπήρξε ο σημαντικότερος της οικογενείας των Φωκάδων της Μάνης, αλλά και πολλά μέλη πολέμησαν και θυσιάσθηκαν για την ελευθερία της πατρίδος
Στις στρατιωτικές δυνάμεις του αγώνα καταγράφονται:
Βαθυ και Μπασαβάς: Τσιγκούριος και Καβαλιέρης 600 άνδρες
Καρυόπολης : Γιωργάκης Καβαλιεράκης 300 άνδρες.
Στην επανάσταση του 1821 υπήρξαν αγωνιστές οι Καβαλιεράκης Ραβούλιας,Καβαλιεράκης Θεόδωρος ή Γεωργίβελος, Καβαλιεράκης-Φωκάς Δημήτριος.
Ελαβαν μέρος στην Κρητική επανάσταση 1866, Κοσονάκος ή Φωκάς Γεώργιος, και Κοσονάκος Ηλίας.
Ο Κοσονάκος Κωνσταντίνος υπήρξε βουλευτής και υπουργός δημοσίας εκπαίδευσης, στην κυβέρνηση Τρικούπη.
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια)
Λέγεται πώς ο Εμμανουηλ Καβαλιεράκης Φωκάς διεκδίκησε την αρχηγία της πατριας κατά την επανάσταση αλλά δεν υπήρξε σύμφωνη η Γεροντική. Για αυτό τον λόγο μετεγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Βασίλειος και έγινε γενάρχης των Μανωλιάνων-Φωκάδων.
Ολόκληρη περιοχή ονομάζόταν Φωκάδες (Focades), και δηλώνεται σε αγγλικό χάρτη που εκδόθηκε το1820μ.χ.
Η Περιοχή της κάτω Μάνης παρέμεινε υπό την Ενετική προστασία μέχρι το 1715, οπότε και επανήλθε στην Τουρκική κυριαρχία, το Κάστρο του Πασσαβά, εποικίστηκε και η γύρω περιοχή, που ακόμη μέχρι σήμερα ονομάζεται «Τουρκόβρυση», πολύ κακώς κατά την άποψη μου, επειδή δεν είναι δυνατόν πέντε δεκαετίες ύπαρξης, 200 τουρκικών οικογενειών να«βαφτίσουν» μια περιοχή.
(Μετά από προσωπική βίαιη παρέμβαση, και με την αρωγή της συνεργάτιδά μου, η πινακίδα αφαιρέθηκε σε ένα από τα ταξίδια μας. Κατόπιν αυτού με πρωτοβουλία του Δήμου Ανατολικής Μάνης η περιοχή ονομάζεται "Γαλακώ")
Η περίοδος αυτή, χαρακτηρίζεται από την στροφή μιας μειοψηφίας, σε συνεργασία με τους Τούρκους γεγονός που αφ ενός δημιούργησε δυσαρέσκεια στους Ενετούς προβλεπτές της περιοχής την οποία εξέφραζαν με επιστολές προς την Γαληνότατη Δημοκρατία, και οι οποίες αποτελούν ιστορικά στοιχεία, για την κατάσταση στην Μάνη. Το 1715 μ.Χ., γίνεται συνάντηση των προκρίτων και επισκόπων Μάνης, στο σπίτι του Αντώνη Καβαλιεράκη Φωκά στην Καρυούπολη, όπου επεβλήθη η άποψη του συμβιβασμού με τους Τούρκους.
Κύριος υποστηρικτής ήταν ό Ηλίας Δοξας, όργανο των Τούρκων.
Εκτός των άλλων με τον εχθρό συμβιβάστηκε και ο Γιαννάκης Κουτήφαρης.
Οί Φωκάδες φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν άπραγοι, μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι το 1718μ.χ δύο Μανιάτες καπετάνιοι, ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσονάκος, από την Καρυούπολη, και ο Ξανθός Ξανθάκης από την Μηλιά, δολοφόνησαν τον Γιαννάκη Κουτήφαρη, στην μονή της Τίμιοβας.
Λογικό και αυτονόητο είναι, αυτό το γεγονός, αλλά και η στάση των Φωκάδων, στον προηγούμενο πόλεμο, εναντίον των Τούρκων, να επισύρει την μανία τους , και να προσπαθήσουν να τους εξοντώσουν. Η παράδοση αναφέρει ότι πολιόρκησαν το κάστρο της Παλιάς Καρυούπολης που ήταν ή βάση των Φωκάδων.
Οι αμυνόμενοι αφού έδιωξαν τα γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν λυσσωδώς αλλά το κάστρο έπεσε με πολλές απώλειες. Παρεδόθη ότι έπεσαν μέχρις ενός.
Ο άμαχος πληθυσμός που απέμεινε από τους Φωκάδες ζήτησε καταφύγιο στο χωρίο «Λουκάδικα» όπου και εγκαταστάθηκε.
Το παραπάνω γεγονός, αν και ανήκει στην παράδοση, μπορεί να τεκμηριωθεί από την κατάσταση των κτισμάτων στην Παλιά καρύοπολη που δείχνουν ότι έχουν βίαια γκρεμισθεί, και από την ξαφνική απουσία της στα γεγονότα της εποχής.
Χρονικά ορίζεται περί το 1720μ.χ.
Την ίδια περίοδο, παρατηρείται έξαρση της πειρατείας με κυριότερα πειρατικά λιμάνια το Καραβοστάσι και το Σκουτάρι.
Η εξέλιξη της οικογένειας όμως συνεχίστηκε,οι απόγονοι αφού ανασυγκροτήθηκαν σταδιακά, διακριτικά,άλλαξαν τα ονόματα τους, και παρουσιάστηκαν μετά από χρόνια σαν ισχυρές πατριές, που είχαν συγγενική σχέση.
Έτσι εμφανίζονται στο προσκήνιο στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, σαν Γρηγοράκηδες που κυριαρχουν με βάση το Σκουτάρι, και σαν Καβαλιεράκηδες με έδρα την νέα Καρυούπολη, το χωριό που υπάρχει και σήμερα στην περιοχή της Φράγκας.
Μαζί με τους υπόλοιπους Μανιάτες απέκρουσαν και μετά από αντεπίθεση κατατρόπωσαν τον Χατζή Οσμάν και τούς Τουρκαλβανούς το 1779μ.χ στα Βρωμοπήγαδα, και στα Τρικεφάλια.
Η αναστάτωση που προκλήθηκε, από την δύναμη που αποκτούσαν οι Γρηγοράκηδες, εκανε τον Τούρκο Βαλή του Μωριά, να καλέσει και να εκτελέσει με δόλο τον ‘Εξαρχο Γρηγοράκη, και την συνοδέια του, στην Τρίπολη το 1780μ.χ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επίθεση των Μανιατών εναντίον του Πασσαβά, τον σφαγιασμό των Τούρκων κατοίκων, και την επέκταση των ορίων της Μάνης μέχρι την θέση Κακοσκάλι.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ακολουθεί επάνοδος των περισσοτέρων κλάδων της οικογένειας Φωκάδων στην κάτω Μάνη αλλά και σε άλλες περιοχές.
Φυσικά τα ονόματα είναι διαφορετικά, και ακλουθούν τον κανόνα που ισχύει στην Μάνη, και αλλού, να δημιουργείται το επίθετο από το βαφτιστικό όνομα του πατέρα.Επανέκτησαν τις εκτάσεις που διαχειρίζονταν προ του 1715μ.χ, και κατοίκησαν σε περιοχές κοντά στα εδαφη τους, που ήταν σαφώς παραγωγικότερα από εκείνα της Παλιάς Καρυούπολης.
Ο ιερομόναχος Ανανίας τιμώντας την παράδοση και τους προγόνους του, ανακατέλαβε την Καρυούπολη, που διαμορφώθηκε πλέον σε μοναστήρι.
Παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του με την επισκευή του ναού του Αγίου Γεωργίου, η ιστορική πόλη υπέκυψε στην μοίρα της και έπαψε να κατοικείται από το 1879μ.χ που έχουμε και την τελευταία αναφορά σε απογραφή.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στις αρχές του 17ου αιώνα οι κάτοικοι της Μάνης, αναζητούν συμμάχους στην δύση.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και της Βενετίας, έχει αποτέλεσμα την διεκδίκηση της επιρροής, στην στρατηγική περιοχή του Ταινάρου.
Είναι μια ταραγμένη περίοδος που οδηγεί και σε εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των ισχυρών οικογενειών. Το κλίμα των εμφυλίων πολέμων σίγουρα καλλιεργούσαν οι διεκδικητές της περιοχής Τούρκοι και Ευρωπαίοι με κυριότερους τους Ενετούς.
Φρόντιζαν λοιπόν με διάφορα μέσα να προσεταιρισθούν τους Μανιάτες, αναγνωρίζοντας την ισχύ αυτού του ανεξάρτητου λαού, αλλά και την γεωστρατηγική θέση της περιοχής. Τα αποτελέσματα όλης αυτής της μακρόχρονης διεργασίας, άλλοτε μυστικής και άλλοτε φανερής δημιούργησαν σφαίρες επιρροής στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι ενεργούσαν με γνώμονα το όφελος της Μάνης και των κατοίκων της.
Ανάλογη, με την δύναμη του κάθε ρεύματος ήταν η εξασθένηση του αντιθέτου.
Έτσι προσπάθεια προσεταιρισμού μερικών προκρίτων από την Τουρκική πλευρά το 1715 δεν ευοδώνεται, και οδηγεί στην δολοφονία του Γιάννη Κουτήφαρη, από αντιθέτως διακειμένους Μανιάτες που ήταν και η πλειοψηφία.
Την ίδια εποχή συγκλονίζει την Μάνη, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα η δράση του Λιβέριου Γερακάρη.
Έχουμε λοιπόν κύματα μεταναστεύσεων των Στεφανόπουλων στην Γένοβα και των Γιατριάνων στην Τοσκάνη μετά τα μέσα του 17ου αιώνα..
Βεβαίως ένα ποσοστό παρέμεινε στην περιοχή και από τις δύο οικογένειες, πράγμα που δηλώνει ότι τα ουσιαστικά αίτια δεν ήταν ή έχθρα μεταξύ των οικογενειών αλλά η διαίρεση τους σε διαφορετικές επιρροές.
Από το 1685 και μέχρι το 1715 κυριαρχούν οι Ενετοί, και ή Μάνη γίνεται επαρχία τους.
Οι Ενετοί διπλωματικά φερόμενοι για να εξασφαλίσουν την ηρεμία, μοίρασαν τίτλους και προνόμια και προσεταιριστήκαν τις ισχυρές οικογένειες, με την βοήθεια των οποίων είχαν κερδίσει.
Μια παρόμοια πολιτική χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι όταν μετά το 1715 έγιναν αυτοί κυρίαρχοι στην Πελοπόννησο.
Επεκτάθηκε λοιπόν η Μάνη σε όλη την περιοχή του Πασσαβά μέχρι το Γύθειο. Αρκετές οικογένειες που υπήρχαν και στο παρελθόν, όπως οι Φωκάδες ακμάζουν, αλλά παράλληλα εμφανίζονται και άλλες όπως οι Γρηγοράκηδες και οι Μαυρομιχαλαίοι που δεσπόζουν στην συνέχεια σε ολόκληρη την Μάνη.
Το ότι τα κέντρα τους ήταν κοντά σε λιμάνια, και ότι είχαν τον τίτλο του Καπετάνιου (πολλοί λέγονται Καπετανάκηδες) δεν πρέπει να θεωρηθεί άσχετο με την πειρατεία (κούρσο) που εντοπίζεται στα μέσα του 18ου αιώνα, με κέντρα το Σκουτάρι και το Λιμένι.
Σε αυτό συνηγορεί και ή σχετικά μεγάλη οικονομική επιφάνεια που ισχυροποίησε τις οικογένειες.
Δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί η κοιτίδα, ούτε και η ακριβής προέλευση τους.
Το πιθανότερο λογικό είναι να αποτελούνται από κλάδους αλλά και μεμονωμένες φαμίλιες, που κατοικούσαν σε πολλές περιοχές, της Μάνης, όπως Άλικα, Λουκάδικα, Κελεφά, Καρυούπολη(παλιά). Κυριαρχούν λοιπόν οι Μαυρομιχαλαίοι με κέντρο την Αρεόπολη δυτικά, και οι Γρηγοράκηδες με κέντρο το Μαυροβούνι, Αγερανό, Σκουτάρι, Καρυούπολη(νέα) ανατολικά.
Η συγγενική σχέση Φωκάδων Καβαλιεράκηδων, και Γρηγοράκηδων, καθώς και η ονομασία Φωκάδες τμήματος περιοχής των Γρηγοράκηδων, συντείνει στο συμπέρασμα να είναι κλάδοι της ιδίας οικογένειας. Να σημειωθεί ότι εκτός από συγγένεια αίματος, έχουμε εξίσου ισχυρή συγγένεια εξ αγχιστείας, αλλά και πνευματική συγγένεια λόγω βαφτίσεων, και υιοθεσιών.
Τα ψυχοπαίδια είχαν την ίδια μεταχείριση με τα κανονικά παιδιά .
Στην Μάνη «κούζουνας» (ίσως από εδώ το Κοσονάκος) λέγεται το βαφτιστήρι, και ο νονός το έχει σαν φυσικό του παιδί, ενώ «καβούτσος» λέγεται ο γιος του βαφτιστή με τον βαπτισθέντα, και η σχέση τους είναι σχέση αδελφική.
Η πρώτη αναφορά με το όνομα Γρηγοράκης γίνεται το 1700 όταν αναφέρεται στα αρχεία του Nani ο Pietro Gligorachi σαν ενοικιαστής περιοχών του Πασσαβά.
Μια ηρωική προσωπικότητα ήταν και ο Έξαρχος Γρηγοράκης πού δολοφονήθηκε δόλια από τον Χασάν πασά Τζεζαιρλη το 1780 μετά τα Ορλωφικά. Ξαδέλφια του οι Δημητράκης , Πιεράκης, και Γιωργάκης.
Η οικογένεια Γρηγοράκη αρχικά εγκαταστάθηκε στο Σκουτάρι, και στην Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε την παλιά Καριούπολη.
Ξεκίνησε κάποια έχθρα μεταξύ των Γιάννη και Αντώνη, σύμφωνα με αφήγηση του Κατσάνου στον Λήκ, και ό πρώτος εγκαταστάθηκε στο Μαυροβούνι, ο δεύτερος στον Αγερανό, ενώ άλλα μέλη παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Η μεγάλη οικογένεια διαιρείται σε πολλούς κλάδους.
Ένας κλάδος οι Κουτσογληγοριάνοι τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα,.
Από αυτόν τον κλάδο αναδείχτηκε ο κατοπινός Μπέης της Μάνης Αντώνιος Γρηγοράκης (1757-1822) γιος του Θωμά, γνωστός σαν Αντωνόμπεης.
Υπήρξε Μπέης της Μάνης (1803-1810) ευσεβής χριστιανός και ξάδερφος του (Γιάννη) Τζανέτου-Τζανήμπεη Γρηγοράκη.
Χρησιμοποίησε σαν στενούς του συνεργάτες μέλη από την οικογένεια ξαδέλφια και ανίψια του με τον τίτλο του καπετάνιου, και δύο γαμπρούς του.
Ο ξάδερφος και συμπολεμιστής του, Δημήτριος Καβαλλιέρης, και τα ανίψια του, αδέλφια Γρηγόρης Τζιγκούριος, Γιάννης Κατσάνος ,Τζώρτζης Ξηνταράκος και Λάμπρος.
Οι γαμπροί του ήταν, ο Κωσταντής Ζερβάκος και ο Θοδωρής Γρηγοράκης,, ανηψιος του Τζανέτου που έγιναν κατόπιν και αυτοί Μπέηδες της Μάνης.
Οι αδελφοί Γρηγόρης Τζιγκούριος και Γιάννης Κατσάνος παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Τα ξαδέρφια Αντώνης και Τζανέτος, μετά από διαμάχες χώρισαν την οικογένεια στα δύο, όπως προαναφέρθηκε.
Υπάρχει μια παράδοση στην οικογένεια μου, της οποίας ο γενάρχης ήταν ο Θωμάς, όχι ο παπά Θωμάς, αλλά ο Παπαδο-Θωμας, πρόσωπο ισχυρό, με δύναμη κοπάδια και παραγιούς. Κάποιος από αυτούς, βόσκοντας τα πρόβατα στην Παλιά καρυούπολη, ανακάλυψε ένα πιθάρι με φλουριά, και έφυγε, προορισμός περιοχή Αγερανού. 
Αυτά συμβαίνουν την εποχή που αναπαλαιώνεται το συγκρότημα. Θα μπορούσε λοιπόν ο συγκεντρωτικός και θρησκευόμενος, Αντωνόμπεης, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Θωμάς, να είναι ο τυχερός παραγιός. Ο Αντωνόμπεης κατοικούσε στο πυργοσυγκρότημα του Αγερανού, για το οποίο υπάρχει η εκδοχή ότι έχτισε, ή το αναπαλαίωσε κατόπιν καταστροφής από τους Τούρκους, και το οποίο αρχικά είχε κτίσει ο Τζανήμπεης Γρηγοράκης, (…-1813), ονομαστός μπέης και αυτός της Μάνης (1782-1798).
Ο Τζανέτος ήταν γυιός του Δημητρίου Γρηγοράκη (Καπετανάκη) και εξάδελφος του Αντωνόμπεη.Γυιός του ήταν ο Πιέρρος Γρηγοράκης, Δημήτρης Καπετανάκης, Γιώργος Καπετανακης, και εγκονός, γυιός του Πιέρρου, ο στρατηγός Τζανετάκης Γρηγοράκης.
Η οικογένεια του Τζανέτου κατοικούσε στο Μαυροβούνι και το Γύθειο.
Ο Δημητριος Γρηγοράκης (Καβαλλιέρος)(1749-1820) ξάδελφος του Αντωνόμπεη, του απονεμήθη ο βαθμός του συνταγματάρχη για την προσφορά του στα Ορλωφικά, και κατοικούσε στην σημερινή Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε η οικογένεια την Παλιά Καρυούπολη, γεγονός που πιθανότατα συνέβη την εποχή του ή την εποχή του πατέρα του.
Ο Αντώνης Καββαλιεράκης Φωκάς, στο σπίτι του οποίου, στην Καρυούπολη συνάχτηκαν επίσκοποι και προεστοί, το 1715, με αποτέλεσμα την πρόσκαιρη συνεργασία με τους Τούρκους, σύμφωνα με έγγραφα Βενετών προβλεπτών.
Το γεγονός επιδέχεται αμφισβήτηση επειδή ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσσονάκος αν όχι ό ίδιος με τον προηγούμενο, μέλος της ίδιας οικογένειας το 1718 δολοφονεί τον Κουτήφαρη, με την συνεργασία του Ξανθού Ξανθάκου.
Ο Γρηγόριος Γρηγοράκης (Τσιγκούριος)(1770-1820) ήταν ανιψιός του Αντωνόμπεη και χρωστά την ονομασία του στο ότι μαχόταν με τσεκούρι. Είναι δε ο γενάρχης της οικογένειας Τσιγκουράκου. Δολοφονήθηκε στον Καρβελά, από Μαλευριάνους.
Ο Δημήτριος Γρηγοράκης(Τσιγκουράκος) γιος του Γρηγορίου(…..-1820).
Ο Γεώργιος Γρηγοράκης(Θωμάκης) (1790-1850)(καπετάν Γιωργάκης) γιος του Αντωνόμπεη, οφείλει το παράνομα Θωμάκης στον παππού του Θωμά.
Ο Θωμάς Γρηγοράκης γυιός του Αντωνίμπεη και ξάδερφος του Παναγώτη Κοσσονάκου.
Ο Παναγιώτης Γρηγοράκης γυιος του Αντωνόμπεη.
Τα παιδιά του Παναγιώτη Γρηγοράκη, Γιάννης και Αντώνης.
Τζώρτζης Ξηνταράκος, και Γιάννης Κατσάνος αδέλφια του Τζιγκούριου.
Επίσης αναφέρονται σαν αδέλφια των προηγούμενων και ο Θεόδωρος Κατσάνος, αλλά και ο Ηλίας Τσαλαφατίνος.
Κατά την επανάσταση στις παραδουνάβιες περιοχές με τον Υψηλάντη Ιούνιο 1821 από την οικογένεια σκοτώθηκαν οι καπετάν Γιωργάκης, και καπετάν Θανάσης, Θοδωρής Ξαρχάκος, και ο Αναγνώστης Παναγιωτάκης που ήταν δάσκαλος..
Ενώ τραυματίστηκαν Τζωρτζάκης Γρηγοράκης, Κωσταντής Καββαλιεράκης, που διασώθηκε από τον Γιώργο Θωμιάκο, και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Οί Γρηγοράκηδες είχαν στενούς δεσμούς με τους Πετροπουλάκηδες και τους Καλκανδήδες, ενώ διάκεινται εχθρικώς με τους Φελουριάνους, που δολοφόνησαν τον Γρηγόριο Τσιγκουριο Γρηγοράκη.
Επίσης είχαν συγγενικούς δεσμούς με τους Μαυρομιχαλαίους, επειδή η μάννα του Πετρόμπεη ήταν Γρηγοράκη, αλλά και με πολλές άλλες οικογένειες της περιοχής.

Επιστολή Κωνσταντίνου Κανάρη, πρός Φωκάδες.

Αριθμ. 431
Προς τον Αιδεσιμότατον Οικονόμον Φωκά και λοιπούς προκρίτους της επαρχίας Φωκάδων.
Η άφιξις σας επί της κορβέτας εις επίσκεψιν και συνάντησιν μου παριστάνη εκ νέου δείγματα ειλικρινούς αφοσιώσεως προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα οποία οι κακόβουλοι και εχθροί της φιλτάτης πατρίδος σας σπουδάζουν δια να μπαίνουν με ποικιλοχρόους ραδιουργίας, της παγίδας της οποίας ωφελήθητε να αποφύγητε με φρόνησιν και σύνεσιν, και επιδιώξατε το μικρόν μίασμα της κακοβουλίας, της οποίας τα ολέθρια επιχειρήματα έγιναν παραίτια της αράς του Έθνους και της αγανακτήσεως της Σ. Κυβερνήσεως κατά των πρωταιτίων.
Την προφορικήν επιθυμίαν σας δια την καθησύχασιν των ταραχών ηθελήσατε να αναβεβαιώσητε δια της υπό την σημερινήν ημερομηνίαν αναφοράν σας δια της οποίας αποκτήσατε εγγράφους οδηγίας μου δια των οποίων να εφελκύσητε τους πεπλανημένους και εξαπατηθέντας από τους λαοπλάνους, οι οποίοι προτείνοντες εις αυτούς όσα παράνομα και ασυγχώρητα δια να κερδήσουν τον σκοπόν της ιδιοτελείας των τους ηνάγκασαν δια της απάτης δια να βαδίσωσι την οδόν της απωλείας.
Η Σ. Κυβέρνησις, ως εβεβαιώθητε δια της υπ’ αριθμ. 420 προκηρύξεως μου έλαβε τα δραστηριότερα μέτρα κατά των πρωταρχηγών και όσων εις το εξής μέλλη να τοις ακολουθήσουνε και δια της συμπαθείας της μέλλη να δώση την συγχώρησιν και εις όσους εν αγνοία έπραξαν ως εξαπατημένους.
Βεβαιώσητε όσους επιθυμήτε να αποσπάσητε από τον επαπειλούντα κίνδυνον και φέρητε εις την οδόν της μετανοίας, ότι η συμπάθεια της Σ. Κυβερνήσεως ήθελε είναι δια αυτούς και θέλη αποδίδωσιν δια την σωτηρίαν της ψυχής και ευλογίας δια εσάς οίτινες εστάθητε η αφορμή και θέλη εφοδιασθή και με τας τύχας του Έθνους και της Σ. Κυβερνήσεως ως σωτήρες αμαρτωλών.
Αι περαιτέρω οδηγίαι μου είναι η φρόνησις και αφοσίωσις σας προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα μόνα σωτήρια μέσα δια τον αναγεννημένον Έλληνα δια να αυξήση και την τιμήν και την ύπαρξιν του.

Εκ της Κορβέτης η νήσος των Σπετσών Ο Μοίραρχος
Εν τω λιμένι Μαραθονησίου Κ. Κανάρης
Τη 24 Μαρτίου 1831

ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΔΕΣ -ΜΑΝΗ-ΠΑΣΣΑΒΑΣ

Η οικογένεια των Γρηγοράκηδων υπήρξε η πιο επίσημη και πιο δυνατή μέσα στις ηγετικές οικογένειες της Μάνης κατά τον τελευταίο αιώνα της Τουρκοκρατίας.
Η παράδοση των Γρηγοράκηδων ξεκινάει την καταγωγή τους από τα Άλικα με γενάρχη κάποιο Γρηγόρη από τη Βυζαντινή οικογένεια των Κομνηνών και τη σκορπίζει στη Ρηγανόχωρα, στο Σκουτάρι, στον Αγερανό, ως το Μαυροβούνι και το Μαραθονήσι-Τρίνησα.

Από τους Οκτώ Μπέηδες της Μάνης, οι τρεις ανήκαν στην οικογένεια των Γρηγοράκηδων.

Ο Τζανέτμπεης 1782-1798, ο Αντώνμπεης 1803-1808 και ο Θεοδωρόμπεης 1812 - 1815.

Πρώτος ανάμεσα τους και αληθινά Μεγάλος Μπέης υπήρξε ο Τζανέτμπεης ή Τζανήμπεης.
Είχαν την έδρα της Καπετανίας τους στο Σκουτάρι και τον Αγερανό δηλ. ακριβώς στα σύνορα της Ανατολικής Μάνης, κοντά στο Κάστρο του Πασσαβά όπου είχαν μετοικίσει κάπου 700 τούρκικες οικογένειες. Το κάστρο του Πασσαβά ύστερα από τη συνθηκολόγηση των Μανιατών και την ανάδειξη της Μάνης σε Μπας-Μπεηλίκι (1776), είχε επισκευαστεί και οχυρωθεί με ιδιαίτερη προσοχή από το φόβο των επιδρομών εναντίον της τούρκικης φρουράς και των Τούρκων κατοίκων της περιοχής του.
Οι Τούρκοι ανησυχούσαν πολύ καθώς η δύναμη των Γρηγοράκηδων και των άλλων γειτονικών καπετάνιων μεγάλωνε συνεχώς. Επί πλέον οι Γρηγοράκηδες προέβαλλαν επίμονη άρνηση για την ανάληψη από μέρους τους επίσημα της ηγεμονίας της Μάνης, ενώ παράλληλα με την ίδια επιμονή δεν δέχονταν να συμπράξουν με τους Τούρκους.
Μετά τη δολοφονία του Εξαρχου Γρηγοράκη από το Χασάν πασά και την αντεκδίκηση των Μανιατών με την κατάληψη του κάστρου του Πασσαβά, οι Τούροι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την επέκταση των ορίων της Μάνης.
Με τη νίκη του Πασσαβά ο Τζανέτος Γρηγοράκης αναδείχθηκε Μπας-Καπετάνιος της Μάνης.

Η Πύλη του πρότεινε από τότε πολλές φορές την ηγεμονία. Η θανάτωση του Μιχάλμπεη Τρουπάκη το 1782, δημιούργησε επιτακτικό πρόβλημα διαδοχής στο Μπεηλίκι.Ο Διερμηνέας της ΠύληςΝικ.Μαυρογένης,κατέπλευσε με το Καπουδάν πασά στο Μαραθονήσι, όπου είχε το Πύργο του ο Τζανέτος Γρηγοράκης.
Ο αρχιδιερμηνέας του Τουρκικού Στόλου έκανε τότε επίσκεψη φιλική στον Μπας-Καπετάνιο της Μάνης. Έφαγαν μαζί και μίλησαν οι δυο τους σαν «Έλληνες». Φεύγοντας ο Νικ. Μαυρογένης, ζήτησε από τον Τζανέτο Γρηγοράκη να του επιτρέψει ανταπόδοση της φιλοξενίας.

Την άλλη μέρα ο αρχικαπετάνιος ανέβηκε ανύποπτος στο Τούρκικο πλοίο για να φιλοξενηθεί.

Αλλά το καράβι άνοιξε τα πανιά του κι έβαλε πλώρη ανατολικά για το Αιγαίο.
Ο Τζανέτος Γρηγοράκης είχε υποστεί το ίδιο τέχνασμα πού οδήγησε στη κρεμάλα το Μιχάλμπεη Τρουπάκη – Μούρτζινο και έτσι βρέθηκε αιχμάλωτος των Τούρκων.

Από το Μαραθονήσι έφτασε στις Σπέτσες και εκεί αναγκάστηκε να δεχτεί το Μπεηλίκι της Μάνης.

Οι δυο μικροί γιοι του μεταφέρθηκαν ως όμηροι στη Πόλη, αφού αυτό αποτελούσε εγγύηση για την πίστη του Μπέη στο Σουλτάνο και αφέθηκε ελεύθερος.
Ο Τζανέτμπεης κράτησε το Μπεηλίκι της Μάνης για 16 χρόνια, από το 1782 ως το 1798.

Η εποχή του ήταν από τις πιο μεστές σε εσωτερικά και διεθνή γεγονότα. Έγινε Μπέης σε μια κοσμοϊστορική περίοδο, στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, πού την έζησε από την αρχή της ως τις κορυφαίες εκδηλώσεις του Βοναπαρτισμού.
Ο υπόδουλος Ελληνισμός είχε αρχίσει να προσανατολίζεται προς τη Γαλλία.

Λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση πρωτοστάτησε σε μια κίνηση του Λουδοβίκου ΙΣΤ' για προσφορά συνδρομής στους "Έλληνες κατά των Τούρκων, ο ίλαρχος του Γαλλικού στρατού Δημήτριος Στεφανόπουλος, Μανιάτης από τη Κορσική πού ισχυρίζονταν πως ήταν απόγονος των αυτοκρατόρων Κομνηνών. Άλλαξε μάλιστα και το επώνυμο του και το έκανε Κομνηνός.
Ο Δημήτριος Στεφανόπουλος ή Κομνηνός έγραψε το 1783 ένα βιβλίο και παρουσίασε δώδεκα έγγραφα με τα οποία υποστήριξε την άποψη πως ο γιος του τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Δαυίδ Κομνηνού Νικηφόρος κατέφυγε στο Οίτυλο της Μάνης και εκεί άλλαξε τ' όνομα του σε Στεφανόπουλος κι έγινε ο γενάρχης της οικογένειας των Στεφανόπουλων.
Η Γαλλική  Κυβέρνηση υπέβαλλε τα έγγραφα σε εξέταση και η «γενεαλογική ερευνά» τους από τον «γενεαλόγο» Cherin βεβαίωσε πως ήταν γνήσια με αποτέλεσμα το 1785 να απονεμηθούν στον Δημήτριο Στεφανόπουλο - Κομνηνό τίτλοι ευγενείας που του έδωσαν το δικαίωμα να διεκδικεί επίσημα το θρόνο του αυτοκράτορα του Βυζαντίου και να επιδοθεί σε διάφορες δραστηριότητες και επαφές λ.χ. συνεννοήσεις με άλλους ηγεμόνες και μυστική αλληλογραφία με τον Μπέη και τους καπετάνιους της Μάνης απ’ όπου σκόπευε να αρχίσει κι αυτός την επανάσταση.
Χαρακτηριστική είναι η αποστολή του Δήμο και Νικολού Στεφανόπουλου στη Μάνη από τον Μέγα Ναπολέοντα τον Αύγουστο του 1797, οι οποίοι συνάντησαν το Μπέη και υπήρξαν συνεννοήσεις για την απελευθέρωση της Ελλάδας με ανταλλαγή επιστολών και την αποστολή εφοδίων από τους Γάλλους. Ο Τζανέτμπεης στα μέσα του 1797 έστειλε το γιο του Πιέρρο να συναντήσει το Ναπολέοντα, ο οποίος δεν τα κατάφερε, αλλά η επιστολή του πατέρα του έφτασε στο Βοναπάρτη, του οποίου οι απεσταλμένοι μετέφεραν γράμμα, προς το Μπέη, που μεταξύ άλλων έγραφε:
«Οι Γάλλοι εκτιμούν τον μικρό, αλλά γενναίο λαό της Μάνης, τον μόνο από την αρχαία Ελλάδα που μπόρεσε να διατηρήσει την ελευθερία του…».
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Τζανέτμπεης Γρηγοράκης δεν ήταν πλέον Μπέης της Μάνης, αφού οι Τούρκοι είχαν πληροφορηθεί τις κινήσεις του και τον είχαν αντικαταστήσει με τον Παναγιώτη Κουμουντουράκη.
Η ηγεμονία του Τζανέτμπεη Γρηγοράκη άφησε εποχή και υπήρξε μια από τις πιο επιβλητικές, δυναμικές και προοδευτικές ηγετικές φυσιογνωμίες, στην Ιστορία της Μάνης. Ο σύγχρονός του ποιητής Νικήτας Νηφάκος στα στιχουργήματά του τον εξυμνεί με ανυπόκριτη μεγαλοστομία:
Στην Μάνην όλην πρέπει του και εις την Λακωνίαν
να είναι πρώτος αρχηγός, να εχη ηγεμονίαν.

Δημήτρης Ροζάκης

Η Βυζαντινή οικογένεια των Φωκάδων της Μάνης.

Οι Φωκάδες είναι μια από τις σημαντικότερες οικογένειες του Βυζαντίου και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας. Μέλη της οικογένειας συμμετέχουν στην διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από τον Ε΄ αιώνα έως τον ΙΑ΄ αιώνα μ.χ. ενώ δύο από αυτούς ο Φλάβιος Φωκάς(602-610μ.χ.) και ο Νικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969μ.χ.), γίνονται και αυτοκράτορες. Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως 1453μ.χ. και την πτώση του Μυστρά από τους Τούρκους, η ελεύθερη Μάνη υπήρξε το καταφύγιο για γόνους Βυζαντινών οικογενειών, όπως άλλωστε και για άλλους Έλληνες, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας.

« Οί Ηπειρώται και άλλοι πλανήτες ενωθέντες μετά των λαών της Σπάρτης και Μεγαλουπόλεως υπεξεφευγον εν Μάνη την Οθωμανικήν δεσποτείαν, άμα τη εισβολεί του Μωάμεθ του Β΄. Αυτοί οι φιλοπόλεμοι, καίπερ πολλών λιποτακτησάντων, δεν εβράδυναν να ίδωσιν τας εαυτών τάξεις πληρουμένας υφ’όλων των παρά των σατραπών ή διοικητών της των αυτοκρατορικών δυναστειών της Κωνσταντινουπόλεως και της Τραπεζούντος εκρύβησαν εκέι υπό πλαστά ονόματακαι ότι μετά τινας γενεάς τα ίχνη της υψηλής αυτής καταγωγής εξηλείφθεισαν δια της συγχωνεύσεως μετά των ιθαγενών οικογενειών. Πολύ ολίγον ενδιαφέρει τη των Λακώνων γόξη, αν η υπόθεσις αυτή είναι μάλλον ή ήττον βάσιμος. Η άγονος τιμή ότι έσμιξαν το αίμα αυτών μετ’ εκείνων των μοναρχών ουδεν ηδύνατο να προσθέση είς την δόξαν αυτών.» γράφει ο ιστορικός Ραφενελ.

Το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια των Φωκάδων.Γενάρχης των Φωκάδων της Μάνης θεωρείται ο Εμμανουήλ Φωκάς, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1435μ.χ. «…απήλθεν εκείθεν κατά την άλωσιν 1453μ.χ και μετέβη εις Πελοπόννησον, εκείθεν δε το 1470μ.χ. εις Κεφαλληνίαν, ενώ λοιπά μέλη της οικογένειας παρέμειναν εν Πελοποννήσω»
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια: Φωκάδες εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη επί Νικηφόρου Β΄Φωκά τον 10ο αιώνα, στην Κεφαλλονιά το 1470μ.χ, και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, της Αθήνας, και της Κέρκυρας σε διάφορες χρονικές περιόδους. Οι Καλλέργηδες μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια κατάγεται από τους Φωκάδες.)
Η Μάνη όπως αναφέρθηκε ήταν μια ελεύθερη περιοχή, και πάντα πρωτοστατούσε στους αγώνες εναντίον των Τούρκων, όπως έγινε με τον Κροκόδειλο Κλαδά,(1466μ.χ.) αμέσως μετά την υποδούλωση της υπόλοιπης Ελλάδος.

Άλλες φορές συμμαχούσε με τους Βενετούς ή άλλους χριστιανούς ηγεμόνες της δύσεως και άλλες φορές δρούσε μόνη της.
Το 1582μ.χ ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση ζητά βοήθεια από τον πάπα της Ρώμης Γρηγόριο Γ΄ με επιστολή (Λάμπρου Σπυρίδωνος: Νέος Ελληνομνήμων, τομ. Β΄σελ.397).
Μεταξύ άλλων σημαντικών εκπροσώπων υπογράφει την επιστολή και ο Καλαπόθος Φωκάς: «…εγό Καλαπόθος φουκάς στέργομαι το άνοθε γεγραμένο»
Το έτος 1618μ.χ. ο κόμης του Νεβέρ οργανώνει κίνημα εναντίον των Τούρκων και οι Μανιάτες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.Σε επιστολή προς τον κόμη, υπογράφει ο Πατρίκιος Φωκάς: «…και εγό Πατρίκιος Φοκάς προσκυνώ την υψηλότητα του αφεντία»
(Από τον Πατρίκιο, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Πατρικιάνων)
Η προσφορά της οικογένειας στον αγώνα είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Στον πόλεμο των Ευρωπαίων της Ιεράς Συμμαχίας κατά των Τούρκων (1684-1699μ.χ.), διακρίνεται ο καπετάν Θωμάς Φωκάς.
(Από τον Θωμά, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Παπαδοθωμιάνων. Απόγονοι του Θωμά, είναι τα εγγόνια του ιερομόναχος Ανανίας και ο Παπά Θωμάς που το 1793μ.χ εμφανίζονται να κυριαρχούν στο καστρομονάστηρο της Παλιάς Καρυουπόλεως, η οποία αποτέλεσε και τον τόπο της κατοικίας των Φωκάδων, πρίν την μετεγκατάσταση στην νέα Καρυούπολη. Να προσθέσω με κάποιες επιφυλάξεις ότι, και ο Μπέης της Μάνης Αντωνόμπεης Γρηγοράκης έχει την καταγωγή του από την ίδια οικογένεια, δεδομένου ότι το όνομα του πατέρα του ήταν Θωμάς.Αλλά και γενικότερα οι Γρηγοράκηδες είναι κλάδος της οικογένειας των Φωκάδων).
Ο Θωμάς Φωκάς έχοντας την αρχηγία των Μανιατών πολέμησε σε όλες τις μάχες των Βενετών εναντίον των Τούρκων στην Πελοπόννησο, και η συμβολή του ήταν σημαντική. Για την προσφορά του αυτή στον πόλεμο τιμήθηκε από την Γαληνότατη Δημοκρατία με το ακόλουθο Δίπλωμα:
ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ
Ελέω Θεού Δούξ Ενετίας
Είς αιώνιαν μνήμη
Μεταξύ των προυχόντων Κελεφά διεκρίθη δια των ατομικών αυτού πλεονεκτημάτων ο καπετάν Θωμάς Φωκάς κατά τας πρώτας προόδους των όπλων μας εν Πελοποννήσω δραμών μετά πολλών υπό την οδηγίαν του ανδρών όχι μόνον προς άλωσιν διαφόρων φρουρίων, αλλά και προς υπεράσπισην διαφόρων σημαντικών θέσεων. Διά των τοιούτων πράξεών του έδωκε τρανά δείγματα της προς την δόξαν της πατρίδος αφοσιώσεώς του και της ανδρείας αυτού εις τας κατά των Τούρκων μάχας, καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών και πολλούς αιχμαλώτους ως αποδεικνύεται εκ των επισήμων εγγράφων των αντιπροσώπων της Δημοκρατίας των συνιστώντων την καρτερίαν και την γενναιότητα μεθ ών αείποτε προσηνέχθη εις τους κινδύνους.Επίσης, μετά πίστεως οδηγών μεθ΄εαυτόν πολλούς άνδρας ούς εν το τω τόπω συνέλλεξε, παρηκολούθη τους ημετέρους αντιπροσώπους όπου αι ανάγκαι των όπλων μας εκάλουν προς καταστολήν των Τούρκων, ‘ως τούτο έπραξε και κατά την επίθεσην του Σερασκέρου του εν Πελοποννήσω εισβαλόντος.Αι αποτελεσματικαί αυτού εκδουλεύσεις αντεμείφθησαν πρώτον δια της απονομής αυτώ χρυσού νομισματοσήμου και δεύτερον χρυσής αλύσου δυνάμει αποφάσεως της Γερουσίας εκδοθείσης την 21ην του τρέχοντος μηνός Απριλίου.Ημείς δε μιμούμενοι το παράδειγμα της μεγαλοδωρίας και της γενναιότητος της αυτής Γερουσίας εθεωρήσαμεν και δίκαιον και πρέπον να δώσωμεν τω ειρημένω καπετάν Θωμά Φωκά ειδικόν τι δείγμα της ευαρεσκείας Ημών, δυνάμενον να αναδείξη λαμπροτέραν την ατομικήν αυτού αξίαν και την προς αυτόν εύνοιαν ημών ένεκεν των λαμπρών αυτού κατορθωμάτων.Επί τούτω περιβάλλομεν αυτόν με τον τίτλον του ιππότου του Αγίου Μάρκου και τώ χορηγούμεν την άδειαν να φέρει την στολήν, την ζώνην, το ξίφος, τους χρυσούς πτερνιστήρας, και παν άλλο στρατιωτικόν κόσμημα ανήκον εις τα αξιώματα του ιπποτικού τούτο Τάγματος, και να απολαμβάνει του λοιπού όλων των με αυτό συνδεομένων τιμών και προνομίων.
Προς τον σκοπόν τούτον τω παρέχομεν το παρόν δίπλωμα, φέρον την συνήθη σφραγίδα εις μνημόσυνον τοίς μεταγενεστέροις.
Εκδίδοται εν τω Ημετέρω Δοικικώ Παλατίω την 30ην Απριλίου 1695.
Μετεφράσθη, εκ του εν μεμβράνη πρωτογράφου.
Εν Αθήναις την 25ην Δεκεμβρίου 1859
Δια την ακρίβειαν της μεταφράσεως
Γ.Σκιαδάς
(Πηγή: Μάνη ερανίσματα ιστορίας και λαογραφίας, Ιωάννου Π. Λεκκάκου, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη)
Όπως φαίνεται από την παραπάνω παράθεση ο καπετάν Θωμάς υπήρξε ο σημαντικότερος της οικογενείας των Φωκάδων της Μάνης, αλλά και πολλά μέλη πολέμησαν και θυσιάσθηκαν για την ελευθερία της πατρίδος
Στις στρατιωτικές δυνάμεις του αγώνα καταγράφονται:
Βαθυ και Μπασαβάς: Τσιγκούριος και Καβαλιέρης 600 άνδρες
Καρυόπολης : Γιωργάκης Καβαλιεράκης 300 άνδρες.
Στην επανάσταση του 1821 υπήρξαν αγωνιστές οι Καβαλιεράκης Ραβούλιας,Καβαλιεράκης Θεόδωρος ή Γεωργίβελος, Καβαλιεράκης-Φωκάς Δημήτριος.
Ελαβαν μέρος στην Κρητική επανάσταση 1866, Κοσονάκος ή Φωκάς Γεώργιος, και Κοσονάκος Ηλίας.
Ο Κοσονάκος Κωνσταντίνος υπήρξε βουλευτής και υπουργός δημοσίας εκπαίδευσης, στην κυβέρνηση Τρικούπη.
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια)
Λέγεται πώς ο Εμμανουηλ Καβαλιεράκης Φωκάς διεκδίκησε την αρχηγία της πατριας κατά την επανάσταση αλλά δεν υπήρξε σύμφωνη η Γεροντική. Για αυτό τον λόγο μετεγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Βασίλειος και έγινε γενάρχης των Μανωλιάνων-Φωκάδων.
Ολόκληρη περιοχή ονομάζόταν Φωκάδες (Focades), και δηλώνεται σε αγγλικό χάρτη που εκδόθηκε το1820μ.χ. Η Περιοχή της κάτω Μάνης παρέμεινε υπό την Ενετική προστασία μέχρι το 1715, οπότε και επανήλθε στην Τουρκική κυριαρχία, το Κάστρο του Πασσαβά, εποικίσθηκε και η γύρω περιοχή, που ακόμη μέχρι σήμερα ονομάζεται «Τουρκόβρυση», πολύ κακώς κατά την άποψη μου, επειδή δεν είναι δυνατόν πέντε δεκαετίες ύπαρξης, 200 τουρκικών οικογενειών να «βαφτίσουν» μια περιοχή.
Η περίοδος αυτή, χαρακτηρίζεται από την στροφή μιας μειοψηφίας, σε συνεργασία με τους Τούρκους γεγονός που αφ ενός δημιούργησε δυσαρέσκεια στους Ενετούς προβλεπτές της περιοχής την οποία εξέφραζαν με επιστολές προς την Γαληνότατη Δημοκρατία, και οι οποίες αποτελούν ιστορικά στοιχεία, για την κατάσταση στην Μάνη. Το 1715 μ.Χ., γίνεται συνάντηση των προκρίτων και επισκόπων Μάνης, στο σπίτι του Αντώνη Καβαλιεράκη Φωκά στην Καρυούπολη, όπου επεβλήθη η άποψη του συμβιβασμού με τους Τούρκους. Κύριος υποστηρικτής ήταν ό Ηλίας Δοξας, όργανο των Τούρκων. Εκτός των άλλων με τον εχθρό συμβιβάστηκε και ο Γιαννάκης Κουτήφαρης. Οί Φωκάδες φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν άπραγοι, μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι το 1718μ.χ δύο Μανιάτες καπετάνιοι, ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσονάκος, από την Καρυούπολη, και ο Ξανθός Ξανθάκης από την Μηλιά, δολοφόνησαν τον Γιαννάκη Κουτήφαρη, στην μονή της Τίμιοβας. Λογικό και αυτονόητο είναι, αυτό το γεγονός, αλλά και η στάση των Φωκάδων, στον προηγούμενο πόλεμο, εναντίον των Τούρκων, να επισύρει την μανία τους , και να προσπαθήσουν να τους εξοντώσουν. Η παράδοση αναφέρει ότι πολιόρκησαν το κάστρο της Παλιάς Καρυούπολης που ήταν ή βάση των Φωκάδων. Οι αμυνόμενοι αφού έδιωξαν τα γυναικόπαιδα, αμύνηκαν λυσσωδώς αλλά το κάστρο έπεσε με πολλές απώλειες. Παρεδόθη ότι έπεσαν μέχρις ενός. Ο άμαχος πληθυσμός που απέμεινε από τους Φωκάδες ζήτησε καταφύγιο στο χωρίο «Λουκάδικα» όπου και εγκαταστάθηκε.Το παραπάνω γεγονός, αν και ανήκει στην παράδοση, μπορεί να τεκμηριωθεί από την κατάσταση των κτισμάτων στην Παλιά καρύοπολη που δείχνουν ότι έχουν βίαια γκρεμισθεί, και από την ξαφνική απουσία της στα γεγονότα της εποχής. Χρονικά ορίζεται περί το 1720μ.χ.

Την ίδια περίοδο, παρατηρείται έξαρση της πειρατείας με κυριότερα πειρατικά λιμάνια το Καραβοστάσι και το Σκουτάρι.Η εξέλιξη της οικογένειας όμως συνεχίστηκε,οι απόγονοι αφού ανασυγκροτήθηκαν σταδιακά, διακριτικά,άλλαξαν τα ονόματα τους, και παρουσιάστηκαν μετά από χρόνια σαν ισχυρές πατριές, που είχαν συγγενική σχέση.Έτσι εμφανίζονται στο προσκήνιο στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, σαν Γρηγοράκηδες που κυριαρχουν με βάση το Σκουτάρι, και σαν Καβαλιεράκηδες με έδρα την νέα Καρυούπολη, το χωριό που υπάρχει και σήμερα στην περιοχή της Φράγκας. Μαζί με τους υπόλοιπους Μανιάτες απέκρουσαν και μετά από αντεπίθεση κατατρόπωσαν τον Χατζή Οσμάν και τούς Τουρκαλβανούς το 1779μ.χ στα Βρωμοπήγαδα, και στα Τρικεφάλια.

Η αναστάτωση που προκλήθηκε, από την δύναμη που αποκτούσαν οι Γρηγοράκηδες, εκανε τον Τούρκο Βαλή του Μωριά, να καλέσει και να εκτελέσει με δόλο τον ‘Εξαρχο Γρηγοράκη, και την συνοδέια του, στην Τρίπολη το 1780μ.χ.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επίθεση των Μανιατών εναντίον του Πασσαβά, τον σφαγιασμό των Τούρκων κατοίκων, και την επέκταση των ορίων της Μάνης μέχρι την θέση Κακοσκάλι.Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ακολουθεί επάνοδος των περισσοτέρων κλάδων της οικογένειας Φωκάδων στην κάτω Μάνη αλλά και σε άλλες περιοχές.
Φυσικά τα ονόματα είναι διαφορετικά, και ακλουθούν τον κανόνα που ισχύει στην Μάνη, και αλλού, να δημιουργείται το επίθετο από το βαφτιστικό όνομα του πατέρα.Επανέκτησαν τις εκτάσεις που διαχειρίζονταν προ του 1715μ.χ, και κατοίκησαν σε περιοχές κοντά στα εδαφη τους, που ήταν σαφώς παραγωγικότερα από εκείνα της Παλιάς Καρυούπολης.Ο ιερομόναχος Ανανίας τιμώντας την παράδοση και τους προγόνους του, ανακατέλαβε την Καρυούπολη, που διαμορφώθηκε πλέον σε μοναστήρι. Παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του με την επισκευή του ναού του Αγίου Γεωργίου, η ιστορική πόλη υπέκυψε στην μοίρα της και έπαψε να κατοικείται από το 1879μ.χ που έχουμε και την τελευταία αναφορά σε απογραφή.Ένας κλάδος των Φωκάδων οι Παπαδοθωμιάνοι, διατηρούν ακόμη σπίτια και κτήματα στην περιοχή Παναγίτσα και στην Δροσοπηγή.

Γενεαλογία των Ιταλών και των Σικελών

1. Ο ΙΤΑΛΟΣ ,Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ-

1.1 Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ

Η Σικελία πρωτοκατοικείται από τον Θεό Κρόνο, πατέρα του Δία. Στο νησί μάλιστα, στο όρος Κρόνιον, βρίσκεται ο τάφος του, μετά την φοβερή Τιτανομαχία, που έφερε την πρώση του και τον Δία στον θρόνο των Θεών. (Κλήμ. Αλεξανδρέως , προτρεπτ. προς Έλληνας, β-30).
Ως πρώτοι κάτοικοι της Σικελίας και της Ν. Ιταλίας αναφέρονται από όλους τους αρχαίους συγγραφείς, Έλληνες και Ρωμαίους, οι Έλληνες.
Ξεκινώντας από την προϊστορία, πολύ πριν το 3.000 π.χ. και όπως αναφερεται στα εργα «Νόστοι» και «Τηλεγόνεια» ο πρώτος θνητός, ο μυθικός ΙΤΑΛΟΣ, γιος του Τηλεγόνου και της Πηνελοπης, εγγονός του Οίνωτρου, εγκαταστάθηκε, σε μία μικρή χερσόνησο, στο νότιο άκρο των Απεννίνων, που αργότερα ονομάστηκε Βρεττία και σήμερα ονομάζεται Καλαβρία (καλή αύρα). Ο Ιταλός ήταν ο πρώτος κάτοικος και ταυτόχρονα ο πρώτος Έλληνας που εγκαταστάθηκε στην χερσόνησο των Απεννίνων, η οποία έμελλε αργότερα να λάβει λόκληρη το όνομα της από αυτόν τον μυθικό Έλληνα εποικιστή.
Όταν ο Ιταλός και οι συν αυτόν Έλληνες (Πελασγοί, διότι ο Ιταλός αποκαλείται βασιλιάς των Πελασγών-Οινότρων, Βιργιλίου Αινειάς, Α-530) έφτασαν στην περιοχή της Καλαβρίας, δεν γνωρίζουμε ποίοι λαοί κατοικούσαν σε αυτή τη χερσόνησο. Η περιοχή πρέπει να είχε ελάχιστους κατοίκους, να ήταν πάρα πολύ αραιοκατοικημένη και οπωσδήποτε μιλάμε για ανθρώπους σε πλήρως απολίτιστη κατάσταση, χωρίς καμία φυλετική, γλωσσική και κοινωνική συγκρότηση.
Η ΒΡΕΤΙΑ, ηταν μια αρχαιοελληνική θεότηα, Νυμφη, που μετανάστευσε την Βρεττια, σημερινή Καλαβρία από την Μυσία της Μικρας Ασίας ( Λεξικο Ελευθερουδάκη).

Οι Βρέττιοι, εγλκαταστάθηκαν στον χώρο που ειχε εγκατασταθεί ο Ιταλος και του εδωσαν το ονομάτους, μεχρι να μετονομαστει τον μεσαίωνα σε Καλαβρία. Ο Βρεττός ήταν γιος του Ηρακλή και της κόρης του Βαλητού, της Βαλήτας. (Στεφανου Βυζάντιου, λεξικον…). Οι Βρέτιοι ηταν και Ελληνες και ελληνλόφωνοι και τα πολυάριθμα νομισματα που ανασκάφησαν στην σημερινή Καλαβρία, δεν αφήνουν καμμια απολύτως αμφιβιλια, ότι , αυτά που εγραφε η μυθολογία γι΄' αυτούς , ηταν ετσι και στην παραγματικότητα.
Η ΚΑΛΑΥΡΙΑ Στην Πελοπονησο, το απέναντι από την Τροιζήνα μεγάλο καταπράσινο νησί, η σημερινή Καλαυρία δημιουργήθηκε κατά την τριτογενή περίοδο ( 11 εκατομμύρια χρόνια πριν). http://www.koutouzis.gr/10.000pX.htm
Την εποχή των Ανθα -Υπέρη ( 1250 π.Χ), ονομαζόταν Υπέρη ή Υπέρεια, Ειρήνη και Σκελέρδεια, δηλαδη ΣΚΕΛΙΑ>ΣΙΚΕΛΙΑ!!!
Πιο πριν από το 1250, ονομαζόταν Καλαυρία ή Καλαυρείη ή Καλαβρέα. Το όνομα αυτό ίσως το πήρε από την «καλή αύρα» η οποία πάντοτε πνέει στο Σαρωνικό, ή από τον Καλαυρό ή Καλαβρό, που τον νόμιζαν γιο του Ποσειδώνα, αλλά όπως μαρτυρούν διάφορα στοιχεία πρόκειται για το δισέγγονο του Αρκάδος και της Λεάνειρας, που έζησε μετά το 1290 π.Χ. στην περιοχή.
Mia lallhj Ο Καλαβρός ήταν γιος του Ευρυμέδη, και εγγονός του Αγανου- όλοι απόγονοι του Πελασγού. Φαίνεται, λοιπόν, πως οι Αρκάδες ήρθαν στις περιοχή γύρω στα 1290 π.Χ. όχι σαν κατακτητές αλλά σαν εποικιστές.
Οταν εισέβαλαν στην Τροιζηνία τα δυο αδέλφια Πιτθέας και Τροιζήν, ο Πιτθέας έγινε βασιλιάς της Άνθειας Ο Ανθας -κι ο γιος του Αέτιος- έφυγαν στη Μ. Ασία- τότε λεγόταν αλλιώς - μαζί με άλλους και ίδρυσαν την Αλικαρνασσό. Ο Τροιζήν κατέλαβε την Υπέρεια-σημερινή Καλαυρία. Τότε ο Υπέρης αναγκάστηκε μαζί με άλλους Καλαβρούς και Αχαιούς να αποδημήσει στην Κάτω Ιταλία. Από αυτούς ολόκληρη περιοχή ονομάστηκε Καλαβρία (περίπου το 1250 π.Χ.). Εκεί αργότερα ιδρύθηκε και η πόλη Ποσειδωνία. Στην Καλαυρία υπάρχει και ένα βουνό που ονομάζεται Πόρος.
Πότε ακριβώς κατοικήθηκε η Καλαυρία της Πελοπονησου δεν έχει εξακριβωθεί. Πάντως ανασκαφές που έγιναν το 1894, έφεραν στο φως στοιχεία που μαρτυρούν ότι κατά την νεολιθική εποχή αρχή νεολιθικής εποχής 8.000 χρόνια π.Χ. κατοικείτο. Τώρα, το 2002, «ήρθε» το Κοκορέλι http://www.koutouzis.gr/10.000pX.htm  που προσθέτει νέα θετικά στοιχεία.

Ο Καλαβρός αναφερεται επισης και ως γιος του Δία, ενώ ως γιος του Ποσειδώνα ο Μεσσάπιος.
Ο Νόνος ο Πανοπολίτης,(από την Πανόπολη της Αιγύπτου), που έγραψε την ιστορία του Θεού Διόνυσου σε 40 τόμους και αναφέρεται σε προϊστορικά γεγονότα, (πριν το 3.000 π.χ.) αναφέρει πώς μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ανορθωτής της ανθρώπινης ύπαρξης στην Σικελία ήταν ο Ελυμος (Ελυμοι της Αίγεστας), στην Ν. Ιταλία ο Αχάτης, ενώ στην Αθήνα ο Αμφικτύων, αδερφός του Έλληνα και γιος του Δευκαλίωνα(Νόνος Α,150).
Ο Παυσανίας αναφέρει πώς ο δισέγγονος του Δευκαλίωνα, ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάωνα της Αρκαδίας, έφυγε με πλοία στην Ιταλία και την χώρα που κυβέρνησε την ονόμασε Οινωτρία. Εγγονός του Οινώτρου ήταν ο Ιταλός (Παυσ. Αρκαδικά, 3).
Οι ΜΕΣΣΑΠΙΟΙ ηταν Πελασγοί που κατάγονταν από την Πελλοπόνησσο, που τοτε αποκαλουνταν Απία. (Μεσαπία= η χώρα που βρισκεται ανάμεσα σε δύο Θαλασσες). Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη και σήμερα τοπονύμια και υδρονύμια με το ονομα αυτό. Το Μεσσάπιο Ορος, στα σύνορα Χαλκίδος-Βοιωτίας (70 χλμ. Βόρεια της Αθήνας), ο Μεσσάπιος ποταμός που πηγάζει από το ορος Δίρφυς της Εύβοιας και ο Μέσσαπος ποταμος στην Δυτ. Κρήτη, κοντα στην πολίχνη Λάππα, είναι μερικά.(*)
Οι Μεσσάπιοι μιλουσαν κατά 100% ελληνική γλωσσα, πραγμα που επιβεβαιώνουν ολες, ανεξαιρέτως, οι ανασκαφές.
Και ο ΙΑΠΥΓΑΣ, ο γενάρχης των ΙΑΠΥΓΩΝ ήταν Ελληνας. Το ονομά υου Ιάπυξ, σημαίνει «ο σκιρωνοζέφυρος» (Δ.ΒΔ. ανεμος) (Αριστοτελ.973β,14- λεξικό Δημητράκου)
Μαζί με τον Οίνωτρο, μετανάστευσε στην Ιταλία και ο αδερφός του ο ΠΕΥΚΕΤΙΟΣ, γενάρχης των Πευκετίων ο οποίος ίδρυσε αποικίες στο νότιο άκρο της Απουλίας, στην ΠΕΥΚΕΤΙΑ ( Παυσ. 4 βιβλ, 3,5- Διόνυσ. Αλικαρν Α΄, 11- Απολλόδωρου, Γ', 97).
Μαζί με τους ανωτέρω μετανάστευσε στην Ιταλία και ο ΛΕΥΚΟΣ γιος του Τάλως, του χάλκινου γίγαντα που φρουρούσε την Κρήτη, τον οποίο και σκότωσαν οι αργοναύτες. Ο Λεύκος, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέτρεψε τον βασιλιά την Κνωσού Ιδομενέα και σκότωσε την κόρη του. Ο Ιδομενέας αναγκάστηκε να φύγει στην Απουλία για να γλυτώσει την ζωή του. Και ο Λεύκος όμως αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο του Ιδομενέα. Οι καταστροφές που έκανε στην Κρήτη προκάλεσαν γενική δυσαρέσκεια, με αποτέλεσμα να καταφύγει και αυτός την Ιταλία και να βασιλεύσει στην περιοχή που ονομάζεται ΛΕΥΚΑΝΙΑ (Λουκανία σήμερα)(**).
Στην ιδια πλευρά του Πελάγους κατοικησαν και οι ΑΥΣΩΝΕΣ. Ο γενάρχης τους ο Αύσων ήταν γιος του Οδυσσέα και της Καλυψούς, ή του Ατλαντα και της Κίρκης κατά μια άλλη εκδοχή του μύθου.
Και μαζί με ολους αυτούς την Απουλία κατοίκησε και ο ΔΑΥΝΟΣ, γενναρχης του εθνους των ΔΑΥΝΩΝ, επίσης γιος του Βασιλια της Αρκαδίας Λυκάονα. Ο Διομήδης, αφου επέστρεψε από την Τροία, εγκατέλειψε την άπιστη γυναίκα του την Αιγιαλεία και κατέπελευσε στην ΔΑΥΝΙΑ οπου αφου υποστήριξε στρατιωτικά τον Δαύνο, ελαβε ως αντάλλαγμα τμήμα της χώρας του προς τα βορεια και μια θυγατέρα του Δαύνου ως σύζυγο.

ΟΙ ΣΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΙΚΕΛΟΙ
Στην Πελοπονησο, το απέναντι από την Τροιζήνα μεγάλο καταπράσινο νησί, η σημερινή Καλαυρία δημιουργήθηκε κατά την τριτογενή περίοδο ( 11 εκατομμύρια χρόνια πριν). http://www.koutouzis.gr/10.000pX.htm
Την εποχή των Βασιλέων Ανθα -Υπέρη ( 1250 π.Χ), ονομαζόταν Υπέρη ή Υπέρεια, Ειρήνη και Σκελέρδεια, δηλαδη ΣΚΕΛΙΑ>ΣΙΚΕΛΙΑ!!!
Ο Νόνος ο Πανοπολίτης,(από την Πανόπολη της Αιγύπτου), που έγραψε την ιστορία του Θεού Διόνυσου σε 40 τόμους και αναφέρεται σε προϊστορικά γεγονότα, (πριν το 3.000 π.χ.) αναφέρει πώς μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ανορθωτής της ανθρώπινης ύπαρξης στην Σικελία ήταν ο Ελυμος (Ελυμοι της Αίγεστας), στην Ν. Ιταλία ο Αχάτης, ενώ στην Αθήνα ο Αμφικτύων, αδερφός του Έλληνα και γιος του Δευκαλίωνα(Νόνος Α,150).
Στην Σικελια τώρα, ιστορικα και όχι μυθολογικά, ως πρώτοι κάτοικοι, με την έννοια της συμπαγούς φυλής, αναφέρονται οι Κρήτες Σικανοί, οι οποίοι έδωσαν και το όνομα τους στο νησί, αρχικά ως Σικανία και μετά Σικελία. Φαίνεται ότι ο προϊστορικός εποικισμός της Σικελίας με Κρήτες και άλλες φυλές του Αιγαίου ήταν συνεχής, αδιάκοπος και μακροχρόνιος και ίσως να ξεκινάει και από το 10.000 π.χ., όταν ξεκίνησε η ναυτική δραστηριότητα των Κρητών, όπως αποκάλυψαν τα αρχαιολογικά ευρήματα του σερ Άρθουρ Εβανς στην Κρήτη, τα οποία και επιβεβαιώνουν τον Πλάτωνα και άλλους αρχαίους συγγραφείς, που αναφέρουν τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την Ατλαντίδα (Πλάτων Τίμαιος & Κριτίας).

Στο Λεξικο του Ησύχιου (Λεξικο των αρχαίων ελληνικών Διαλέκτων, που περιέχει τους αρχαιότερους τύπους των ελληνικών λέξεων), η λέξη Σικα-νός, προέρχεται από το Σικα=Λάκωνας, ή ο κατοικος της Λακεδαιμονίας, η από το Σίκα, που σημαίνει ξίφος,- εγχειρίδιο. Οι ξιφήρης, οι ξιφοφόροι Λάκωνες…
Ο μυθικός ΣΙΚΑΝΟΣ, βασιλιάς των Σικανών, ήταν γιος του Βριάρεω, πατέρας των Κυκλοπων και της Αίτνας. Ο ίδιος είχε τρεις γιούς. Τον Κύκλωπα, τον Αντιφάνη και τον Πολύφημο.
Η Αίτνα ήταν νύμφη της Σικελίας, κόρη του Ουρανού και της Γης, αδερφή του Κρόνου, που αναφέρεται ως πρώτος κάτοικος της Σικελίας, όπου βρίσκεται και ο τάφος του. Όταν ο Ήφαιστος και η Δήμητρα μάλωσαν για το ποιος θα γίνει προστάτης του νησιού, η Αίτνα μεσολάβησε ως διαιτητής. Έτσι ο Ήφαιστος πήρε μόνο το ηφαίστειο το οποίο το έκανε εργαστήρι του, ενώ η Δήμητρα (που συμβολίζει τον μεγάλο σιτοβολώνα της Σικελίας) έγινε προστάτης του νησιου!
Δημητρα: Η Θεά προστάτιδα της Σικελίας.
Το όνομα της είναι σύνθετο από το Δα-μήτερ, προέρχεται από την Αιολική διαλεκτο (από την οποια θα δημιουργηθεί χιλιάδες χρονια αργοτερα η Λατινικη γλωσσα) και σημαινει «Μητερα Γη». Το Δα=Γή. ( Γι αυτό και πιστευουμε ότι ο Ναος στην Εγεστα, ηταν εν τελει ναος της Θεάς Δημητρας). Όπως αναφερουν τα Ομηρικα επη, ο Ησιοδος και ο Διοδωρος ο Σικελιωτης, η κόρη της Θεάς Δημητρας, η Περσεφόνη επαιζε στην περιοχη της πολης Εννα ( κεντρο της Σικελιας) παρεα με τις Νυμφες. Ξαφνικα ειδε έναν πανεμορφο ναρκισσο και θελησε να τον κοψει. Ηταν ομως η παγιδα που της ειχε στησει ο θεος Πλουτων. Εμφανιστηκε και την αρπαξε. Εκτοτε στο μερος της αρπαγης εμφανιστηκε μια πηγη που ονομαστηκε «Κυανη». Η Δημητρα περιμενε 9 μερες να εμφανιστει η Περσεφονη και κατοπιν αρχισε να την αναζητει. Και ψαχνοντας, έφτασε την Ελευσινα… οπου και εγκαθιδρυσε τα περιφημα Ελευσινια Μυστηρια.

Η θεωρία ότι κατά τον 10ο αι. π,.χ. εγκαταστάθηκε, ερχόμενη από τα βόρεια μία νέα Ιλλυρική φυλή, αποκαλούμενοι Σικελοί, δεν ευσταθεί διότι δεν αποδεικνύεται με κανένα τρόπο. Για να υποστηριχτεί αυτή η άποψη πρέπει:
α) Να υπάρχουν γραπτές πηγές που να αναφέρουν την ύπαρξη αυτής της φυλής.
β) Υλικά αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία να μας δείχνουν πού κατοικούσε, πότε, και προς τα πού μετακινήθηκε η υποτιθέμενη φυλή των Σικελών. Ελλείψει κάθε υλικής απόδειξης είναι βέβαιο ότι το όνομα Σικελία προήρθε είτε από την Σκέλια της Πελοπονησου, απ΄οπου μεταναστευσαν οι Σκέλοι ή Καλαυροι για την σημερινη Νοτια Ιταλια, ειτε από την παραφθορά του Σικανία, είτε από το ότι οι κάτοικοι αυτοί αποκλήθηκαν Σκέλοι (Σικελοί), επειδή κατοικούσαν και στα δύο σκέλη των στενών, της Σκύλας και της Χάρυβδης, ειτε ακόμη διοτι στην Σικελία, που ηταν ο σιτοβολώνας της Ν.Ιταλίας, και ηταν το νησι κατοικια της Δημητρας, της Θεας του σιταριου και της Σικαλης ( Η σίκαλη είναι δημητριακο αρχαιοτερο από το σιταρι και την προιστορικη εποχη καλιεργούνταν αποκλειστικά σίκαλη, είτε…(βλέπε, στ΄) ).
γ) Ετυμολογική ανάλυση του ονόματος Σικελία, που να επιβεβαιώνει την οποιαδήποτε, μη ελληνική, εθνολογική καταγωγή των Σικελών
δ) Κάποια αυτόχθονη μυθολογική παράδοση, με θεούς και ήρωες. Διότι είναι αδύνατο οι Σικελοί να μην ήταν Έλληνες και από την άλλη να έχουν ως θεούς και ήρωες τον Μίνωα, τον Ηρακλή, τον Ήφαιστο, την Αίτνα, την Ορτυγία, τον Κρόνο, την Ρέα, τον Δία κ.λ.π.
ε) Πέρα από τις παραπάνω αρχαιολογικές, γραπτές και μυθολογικές πηγές, έχουμε την σοβαρότατη ύπαρξη του πανάρχαιου λόφου Σικελία στην Αθήνα: «Εκειτο δε ούτος ού πόρω της πόλεως και ήτο ού μέγας» (βρίσκονταν πολύ κοντά στην πόλη και δεν ήταν μεγάλος). Ο γερμανός αρχαιολόγος Λόλλιγκ πίστευε ότι ο λόφος Σικελία είναι ο λόφος του Φιλοπάππου, η τοποθεσία του όμως είναι ο λόφος των παλαιών σφαγείων, στην αριστερή όχθη του ποταμού Ιλισού, σύνορα Νέου Κόσμου-Καλλιθέας, εκεί που βρίσκεται το γήπεδο του Έσπερου και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ο λοφος αυτος αποκαλούνταν Σικελία πριν από τον αρχαϊκό (8ο αιώνα π.χ.) αποικισμό του νησιού, αρα ηταν αδυνατο για τους Αθηναιους να εχουν περιοχη με το ιδιο ονομα.
στ) Στα αρχεία της πόλεως Ουγκαρίτ της Φοινίκης (Λιβάνου), που αποτελούνται από πλίνθινες πινακίδες, βρέθηκε μία επιστολή του τελευταίου βασιλιά της, του Αμπουραπί, προς τον βασιλιά της Αλασίας (Κύπρου), στην οποία περιγράφει την εισβολή που δέχτηκε η πόλη του το 1185 π.χ. από τους «Λαούς του Αιγαίου», τους οποίους και αποκαλεί συλλογικά ως ομοσπονδία των Σικελάγια (στα Πελασγικά «αυτοί που κατοικούν σε κοίλα, δηλ. πλοία ) και ονοματίζει ως μέλη της Ομοσπονδίας τους Ντανυέν (Δαναούς-Αχαιούς), τους Φιλισταίους, τους Σικελάγια κ.α (Φινκελστάιν σελ.46).
Στα Αιγυπτιακά αρχεία ( ιερογλυφικά) επίσης αυτος ο λαός ονομάζεται Σεκελές,. Ανηκε στους Λαους της θάλασσας που επιτέθηκαν στην Αίγυπτο και κατέλυσαν την δυναστεία των Φαραω τον 12 αιώνα, μαζι με τους Ντενυέν (Δαναούς), Σέρδεν (Σαρδηνούς ή πιθανότερα Σάρδειους δηλαδη Λυδούς, τους Πελεσέτ (Φιλιασταίους), τους Λούκκα ( Λυκείους) και τους Τέρες ( Ετρουσκους).
Δεν μπορεί λοιπόν όλα αυτά να είναι τυχαία ή ανυπόστατα και κάποιοι να επιμένουν να διδάσκουν ότι οι Σικελοί ήταν ανεξάρτητη φυλή, εντόπια ή Ιλλυρικής καταγωγής και εμείς να παίρνουμε την ολοφάνερη προπαγάνδα τους στα σοβαρά.

Θάψος (Thapsos) στην Σικελία, βόρεια των Συρακουσών, το νησί Castiglione στον κόλπο της Νάπολης, το Valle di San Montano στίς Πιθηκούσες , όπου βρέθηκε σε τάφο το περίφημο «Ποτήριον του Νέστωρος» από το 831 π.χ., το Scoglio del tonno ανατολικά του Τάραντα, η Punta delle terrare βόρεια του Οτράντο και η Torre Casteluccia στην Καλλίπολη στον κόλπο του Τάραντα, η Αργυρίππα, πόλη με πλούσια ορυχεία αργύρου, το Ιππιον Αργος και πολλές άλλες ήταν μυκηναϊκές πόλεις, αλλες με γνωστή και άλλες με άγνωστη σε μας σήμερα, ελληνική ονομασία

Στέφανος Σωτηρίου

Θα προσέθετα.....
(*) Κάβο Ματαπάς λέγεται το ακρωτήριο Ταίναρο. Η ονομασία προέρχεται από την παλαιότερη ονομασία της περιοχής του Ταινάρου "Μεταπέα άκρα".
Φαίνεται σχετικό με τους Μεσσάπιους, ως προς το όνομα αλλά και τις μετακινήσεις τους.Πιθανόν η κοιτίδα τους (τους προϊστορικούς χρόνους) να ήταν η Λακωνική. Το όνομα του Ταινάρου Μετ(τ)απέα (=Μεσσαπέα) άκρα, το τοπωνύμιο "Μέζαπος" (η ομηρική πόλις Μέσσα-Μέσση)που είναι παραφθορά του "Μέσσαπος" αλλά και η ύπαρξη βορειότερα (στο Δήμο Φάριδος) της πόλεως "Μεσσαπέαι", είναι αρκετά σημαντικές ενδείξεις.
Η σημασία που δίνεται στη λέξη Μεταπέα (=μεταξύ δύο θαλασσών), ίσως επιδέχεται αμφισβήτηση.
Εφόσον Απία λεγόταν η Πελοπόννησος, Μεσσ(α)απία, είναι η εσωτερική Απία,μακριά από την θάλασσα, ή η κεντρική Απία.
Οι μεταναστευτικές μετακινήσεις τις εποχές που αναφερόμαστε, είχαν κατεύθυνση από νότο, προς βορά.Επί πλέον ο βασιλιάς της Φθίας Αχιλλέας, είναι γνωστό πώς είχε σημαντικούς δεσμούς με την Λακωνική.
Η ονομασία του Μαλιακού κόλπου οφείλεται στους Μαλιείς, αρχαίους κατοίκους της Μαλίδος.
Οι Μαλιείς ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο που κατοικούσε στην ανατολική κοιλάδα του Σπερχειού.Είναι αυτονόητη η σχέση του ονόματος με το άλλο ακρωτήριο της Λακωνικής το Μαλέας, το οποίο, μάλιστα έχει την ίδια ονομασία από την εποχή του Σειλινού στενού συνεργάτη του Διονύσου.
(**) Λεκάνια (βουνό), διατηρήται και σήμερα η ονομασία στην Λακωνική, κοντά στην αρχαία Πύρριχο, παραφθορά του Λευκάνια.
Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος

με την ευγενική αρωγή του Δημητρη Μπρασάκη

English version

1. ITALIAN, THE FIRST RESIDENT of the APENNINE PENINSULA.

1.1 PREHISTORY
According to mythology, Sicily’s first habitant was the God Kronos (Saturn in Latin), the father of Zeus. He died in the island, after the horrible “Titanomahia”, that brought his son Zeus (Jupiter) in the throne of Gods. In the mountain of S.Calogero, north west of Agrigento, is found the grave of Kronos, well known as Cronion. (Klimis from Alexandria, “against Greeks”, p-30).
(In Greek, and according to Plato-book “kratylos”- the word mythology means the real –ancient history. “ Mythology is a science, written with codes…”. So that’s why the Greek has another word for the fairy tails. The Paramythi, and Para mythology).
As first residents of Sicily and N. Italy were reported by all the ancient writers, (Greeks and Roman writers), the Greeks.
Beginning from the prehistory, very before the 3.000 b.C. and as it is reported in the ancient manuscripts "Nostoi" and "Tilegoneia" the first human, the fabulous ITALOS, son of Tilegonos and Pennelope, grandson of Oinotros, was arrived, in a small peninsula, in the southern coast of the Apennine mountains, that were named Vrettia (today Calabria = good breeze). The Italos was the first resident and at the same time the first Greek that was inaugurate in the Apennine peninsula, which later receives her name from this fabulous Greek settlement. (Italos in the Aeolian dialect mean the owner of good and many Cows. Italo=Ox,Cow, Tavros,Vetuli, Italo…). (Hesyhios from Alexandria, lexicon of archaic Greek Dialects).
When the Italian and the other Greeks who came with him (The Pelasgians), arrived in this peninsula, established a state, the “state of Oinotri” and he became the king of Pelasgian people of Oinotri, (Virgil Aineias, A-530).
The VRETTIA, was an ancient Greek Goddess, a Nymph who was emigrate in the place called Vrettia, current Calabria, from the Mysia, region of Asia Minor (Eleyceroydakis encyclopedical lexicon). The Vrettioi inaugurated in the same place where was inaugurate the Italian itself and give their name to the region, until it is renamed in the medieval ages, to Calabria.
According to mythology, Vrettos was son of Herakles and Valite, daughter of Valitos. (Stefanos Byzantios, lexikon…).The Vrettioi was also Greeks and Greek speaking population and the many currencies excavations, in the current Calabria, do not leave absolutely no one drought, that, everything is written in the mythology for them, is the truth , and absolutely real history
The KALAVRIA. In the Peloponiso, in the small peninsula of Trizina, exist a green island by name kalavria. The current Kalavria was created at the tertiary period (11 millions years ago).
In the era of the kings Anthas and Yperis (1250 b.C), was named Yperi or Ypereia, and also Skelerdeia, (that means SKELIA>SIKELIA( sicily)!!!
The name Kalavria or Kalariei or Kalavrea, was an oldest name a lot of years before the 1250 b.C. This name perhaps is taken from the "good breeze" which is always present in the Saronikos golf, or from the Kalavro or Kalavrian, who was son of Poseidon (Neptune in Latin), and as testify various elements he was the grandson of the Arcadian and the Leanere, who lived in the region since 1290 b.C.
An other mythological source says that the Calabrian was son of Evrymedis, and grandson of Aganos - all descendants of Pelasgos. It appears, therefore, that the Arcadians came in the region around the 1290 b.C. not as conquerors but as settlements.
When the two brothers from Arcadia, Pittheas and Troizinios, arrived in the region, Pittheas penetrate in the peninsula Trizinia and became king of the city of Anthea.
Antheas, the fallen king of Anthea- and his son Aetios, were forced to leave the Troizinia and escape to Asia Minor where, with some other people, found the city of Halikarnassos (The birthplace of Herodotos).
After Anthea, Pittheas occupies and the other city, the Ypereia. Then, Yperis, the fallen king of Ypereia was forced with other Kalavrians and Achaeans to escape in the south Italy.
He established first the city HYPERIA in Sicily, and after that penetrate in to Calabria
By them, the entire region was named CALABRIA. KALAVRIA at this times was the current Apulia (about 1250 b.c.). Later, they found also the city Poseidonia in the Kalavria (Medieval-Byzantine- and current, region of “Vasilicata”). In the same Italian region today, exists also a mountain with the name Poros (Poros is the current name of a small city, next to ancient Hypereia in the Peloponessian Kalavria).
When precisely was resided the Peloponesian Kalavria it is not been ascertained. In any case excavations who started in 1894, brought in the light elements that testify that begins at the Neolithic period. In 2002 the Kokoreli excavations, came to testify everything that adds new positive elements.
The fabulus Kalavros (Calabrian) is also reported as son of Zeus, while as son of Neptune the Messapios, who moved in southern Italy from the Island Eubea and Beotia, where exist until nowdays the Mountain “Messapion”, the river “Messapios” in Eubea, and the citi of “Messapion” .
Nonos the Panopolitis, (from the Panopolis of Egypt), who wrote the history of God Dionyssos in 40 volumes and report us for prehistorically elements, (before the 3.000 b.C.) it reports how: after the flood of Deykalion, restorer of human life in Sicily was Elymos (Elymoi of Egetsa), in the N. Italy the Ahatis, while in Athens Amfiktyon, brother of Greek ( Hellinas) and son of Deykalion (Nonos A, 150).
Pafsanias reports how the Oinotos, grandson of Defkalion and son of Lykaon of Arkadia, left with boats from his homeland in Greece, and arrived in Apennine and the country that put under his control named Oinotria. Grandson of Oinotros was the fabulius Italian (Pafsanias. Arcadica, 3).
MESSAPIOI were Pelasgians who came from the Peloponisos, Eubea and Beotia to. The Peloponesos had another name at this years. It was called Apia . (Messapia = the country that laid between two Seas, or two rivers). In Greece exist today a lot of toponymes and hydronymes with this name. The Messapion Mountain, in the borders of Chalcis-Viotia (70 km north of Athens), the Messapios river that springs from mountain Dirfys of Eubea and another Messapios river in the western Crete, near the village Lappa. Certainly the Messapians spoke 100% a Greek language, element that confirm all, without exception, the excavations and the stone scripts.
And IAPYGAS, the patriarh of the IAPYGES was Greek. The name Iapyx, means "the shizononozefyros" (N.- NW. wind) (Aristotel.973v, 14- lexicon Dimitrakou)
Together with the Oinotros, settlement in Italy was and his brother PEUKETIOS (Pefketios), patriarh of the Pefketians which found colonies in southern regions the Apoulia, in the PEFKETIA (Pefko means The Pino tree) (Pafsanias, 4 tom, 3,5- Dionysios Alikaranseus A, 11- Apollodoros from Rodos, G, 97).
In the same time, another settlement came in the south Apenine peninsula and he was LEUKOS (White- lux- Λυκ-αυγές- Λυκ-ο-φως…) son of Talos, the cupreous giant who has guarded the island of Crete, who was killed by the Argonauts. Leukos, after the death of his father, reversed the king of Knosos Idomeneas and killed his daughter. Idomeneas was forced to leave Crete and escape to the south Italy in order to save his life.
And Leukos however was forced to follow the street of Idomeneas after while. The destructions that he made in Crete caused general dissatisfaction, so he must also to escape in Italy were established a kingdom, and became king in the region with the name LEUKANIA (Lefkania- Loukania today).
In the sea side of Leukania use to live also the people of AUSONES (Afsones). Their patriarch was the Ausonas, who was son of Odysseus and Kalypso, or from other source, son of Atlas and Kirki.
And with all them in south Italy lived also the DAUNOS People. Patriarch of DAUNOS ( Davnos) was the Daunos, son of the King of Arcadia Lykaonas.
Diomidis, one of the Trojan warriors, after his return from Troy, left his unfaithful woman Aigialeia (Egialia) and arrived in the Daunia, where, support the Daunos with his military and received as return a part of Davnos country, to the north, and a daughter of Davnos as wife .


THE SIKANOI AND THE SIKELOI


“In the Peloponiso, in the small peninsula of Trizina, exist a green island by name kalavria. The current Kalavria was created at the tertiary period (11 millions years ago).
In the era of kings Anthas and Yperis (1250 b.C), was named Yperi or Ypereia, and also Skelerdeia, (that means SKELIA>SIKELIA > sicily)…
The ancient historian, Nonos the Panopolitis, (from the Panopolis of Egypt), who wrote the history of God Dionysos in 40 volumes and is reported in prehistory (before the 3.000 b.C.) it reports how: after the flood of Defkalion, the restorer of human existence in Sicily was the Elymos (Elymoi of Aigesta- Egesta), and in the S. Italy was the Ahatis, while in Athens was the Amfiktyon, brother of Greek ( Hellinas) and son of Defkalion (Nonos A, 150).
In Sicily now, historical and no mythologjkal, as first residents, with the significance of compact race, are reported the Cretans “Sikanoi”, who gave and their name in the island, initially as Sikania and afterwards as Sikelia (sicily). It appears that prehistorical reside in Sicily with Cretans and other races from Aegean sea, was continuous in long-lasting and possibly it begins also from 10.000 years b.C., when began the naval activity of Minoan Cretans, as revealed the archaeological discoveries from ser Arthur Evans in Crete, which confirm also the Plato and the other ancient writers, who reports the flood (kataklysmos) of Defaliona and the Atlantida (Plato, Timaios and Kritias).
In the Dictionary of Hesyhios (Dictionary of ancient Greek Dialects, that contains the ancient types of Greek words), the world Sika-nos, became from the Sika=Lakonas, or the resident of Lakedaimonia, from the word Sika, that means sword, - handnife. “Xifiris, xifoforoi Lakones… » (The capital of Laconia was the Sparta)
SIKANOS, king of the Sikanian tribe, was the son of Vriareos, who was father of Cyclops and Aitna (Etna). The Sikanos himself had three sons. The Cyklops, the Antifanis and the Polyfimos.
Aitna was a nymph of Sicily, doughter of Ouranos (Sky) and Geas (Earth). Ouranos was brother of Kronos (Saturn), who is reported as first resident of Sicily, where is laid also his grave. When the God Ifaistos (Hefestos-god of Fire and Iron- Vulcan) and Dimitra (Ceres) has a strong disagree for who will become protector of the island, Aitna intervened as arbitrator. Thus, Ifaistos took only the volcanos (Etna and Stromboli), where made his laboratory, while Dimitra (that she symbolizes the big granary of Sicily) became protector of the island!
Dimitra: The Goddess protector of Sicily. Her name is compound word from the Da-miter, emanates from the Aeolian dialect (by which it will be created thousands years later the Latin language) and means "Mother Eatrth". (For this reason we believe that the Temple in the Egesta, was a temple in Honor of Goddess Dimitra- Mother Earth). As report to us the Homeric epos “Odysseia”, Isiodos (Hesiodos) and Diodoros the Sikeliotis, the daughter of Goddess Dimitra, the Persephone, used to play with her friends, the Nymphs in the region of the city Enna (center of Sicily).
Suddenly she saw a wonderful flower, narcissus, and she wanted it to cuts. This was however the trap that the God Pluto, god of the underground World, made to catch her.
Since then in the place of Persephoni’s kidnapping, exist a source of water, which was named "Cyani”(Azure). The Goddess Dimitra waited for 9 days the return of Persephone and then she began to look for her. And searching, she reached in the Elefsina… where she established also the eminent “Elefsinian Mysteries”.
The theory that in 10th cent.b.C. was inuagurate, coming from the northern Italy, a new race, a tribe of the Illyrian nation, called Sikeloi, is not valid, because it is not proved with no way. In order to be supported this opinion it should:
a) Exist written sources that would report the existence of this race.
b) Material archaeological discoveries, which will show to us where this supposed tribe lived before, when, how and where was moved.
In deficiency of any material proof it is certain that the name Sicily became:
*Or from the Peloponessian Skelia, place from where are emigrated to Italy the Kalavrian Skeloi or Kalavroi, to current Southern Italy and Sicily, or from corruption of the word Sikania.
*Or from this residents who were called himself “Skeloi” (Sikeloi'), because use to live in the two bangs of the narrow canal, the Scylla’s and the Hayrides (Messini and Righion- Reggio).
*Or still because in Sicily, who was the granary of Italian Peninsula, and was the island under protection and residence also of Goddess of granaries .
(Sikalis = RYE is a kind of granary – cereal, more ancient than the wheat and in the prehistorical and historical era was the basical culture in the Sicily ).
c) Etymological analysis of the original name “Sikelia”, that would confirm the any, not Greek, ethnological origin of the word and the Sicilians.
d) Some autochthon mythological traditions, with gods and heroes. Because it is impossible, to except as normal think the thesis that, the Sicilians are not Greek origin population, and from the other side, to have as gods and heroes only the Greeks. The Cretan Minos, Herakles, Hefestos, Dimitra, Persephone, Aitna (Etna), Ortygia, Kronos (Saturn), Daidalos (Dedalus), Rea… and so many others.
e) Beyond the report and archaeological excavation, the written historical and mythological sources, we found the most serious existence of a very ancient evidence in Athens. The hill “Sicily”: "Ekeito de outos ou' poro tou asteos kai den ito megas" (It was very near to the city and was not so big). The German archaeologist Lollig believed that the hill Sicily is the current hill of Filopappos, but his locality however is the hill of old slaughterhouses, in the left bank of river Ilyssos in the borders between the suburbs Neos Cosmos and kallithea. Today there is the stadium of “Esperos” and the Panteion University. This hill was called Sicily many centuries before the archaic Greek (8th century b.c.) colonization in the island. So it is very strange the existence of this name in Athena, centuries before the Athenians colonized the Sicily.
(Trinakria is the other Greek name, who give the geographic description of the island. The three akres (ends) This name was well known from the Cycladic era, about 3.000 b.C.)
*The Archaic Greek colonization in 8th century b.C. was the forth (4) Greek colonization.
First was from the Minoan Cretans, long before 2000 b.C. In Heraclea Minoa in Sicily, city from 1.600 b.C., exist the Grave of King Minos!
Second was from the Pelasgian and Achaean tribes from Peloponesus, Beotia , Aitolia and Epirus, about 1500-1300 b.c.
Third was after the fall of Troy, from the Aeolians, (Etruscans - Tyrenians and other Greek speaking tribes, from the Asia Minor and the Islands Lemnos, Lesvos, Tenedos, Imvros and oth.)
Forth: When the Athenians, the Chakideans, the Spartans…, arrived in Sicily and south Sicily, in the 8th century b/C., found there an oldest Greek population. They found and Mycenaean and Minoan cities like Thapsos in Sicily, the island Castiglione in the golf of Napoli, the Valle di San Montano in Pithicouses islands, the Scoglio del tonno east of Tarantas, the Punta delle terrare north of Otranto (Hydrounta), the Torre Casteluccia in kallipoli, the Agripina, the Hippion Argos, and many other Minoan and Mycenaean cities, who are under archeological excavation today.
*The Phoenicians had not colonies in Sicily, but only commercial stations (Colony is a city with various population and not only solders, institutions, like temples, parliament, stadiums, hippodromes, schools and oth.). So the most known commercial station of the Phoenician, was the “Ziz”, near the Greek city of Panormos (Palermo).
st) In the documents of city Ougarit of Fenicia (Lebanon), that is constituted by plinth (brick) plates, was found a letter of her last king, the Ampourapi, to the king of Alasia (Cyprus), in which he describes the invasion that got his city in 1185 b.C. from the "Populations of the Aegean", which he calls collective as “federation of Sikelagia” (in the Pelasgian greek: "those who live in the “Kila” = “concave”, that is to say boats) and names also as members of their Federation the Danye'n (Danaou's=Achaean’s), the Filistines, the Sikelagia and other (Israel Finkelstain, Archaeology and old testament p.46).
In the Aigyptian temples (hieroglyfik letters) also this population is named Sekele's. They belongs to “people of the sea”, who attack the Egypt and destroy the dynasty of Faraon at the 12 century, with their Danye'n (Danaou's), Serden (Sardinous, or more probably Sardeious, that is to say Lydous, from the Asia Minor coasts), the Peleset from Crete (Filistaious- later Palestinians), the Loukka (Lykeious from Asia Minor) and the Teres (Etrouskans from the island of Lemnos- in front of Troia).
We cannot therefore all these to take as accidental or non exist.


++++++++++++++++++++++


*The territory of Sicily and S.Italy was (particularly) under Greek control, (Byzantine) until the 12th century, when the Greek feudarh Melos, of Varis (Bari), called the Normandians as mercenary’s, to help him to be independent from Constandinopolis.
*The Greek language dominate in the territory until the 13 century (The Lows of the German King (conqueror) of Tow Sicily’s, Frederic II, was written in Greek, to be understandable of the population, and in (scholar for the Lows) Latin (The original text -is in my position- published in Germany from the Thea Von Liebeck, Leipzig library 1977). The Petrarh came to Reggio to learn Greek, and the Englishman, humanist, Roger Bacon in his famous letter to Pop (1280), wrote that in Sicily the most places are still, compactly, Greek speaking!
*After the Synod’s of Messina (1520) and Otranro, (1580) the Sicilians, Calabrians, Apoulians … were forced to leave the Orthodox Cristianity. More than 1300 churches and monasteries, were forced to close or, to change language in their ceremonies. The Greeks became Roman Catholics, so, the Sicilians-Calabrians… lost the language and their heritage.
*In 1821, the French Bourbons, rulers of the South Italy, closed the last 16 Greek monasteries in Caldaria and Apulia.
*In 1932, the German glossolog – linguist, Gerhard Rholfs, publish his research in four Books by the titles:
a) The Hellenism in Sicily, b) The Hellenism in Caldaria, c) The Greek toponymes 4) Etymology of toponymes, name’s and of the surnames.
The Mussolini’s regime in Rome, react imminently and very strong. The books were prohibited, and the Greek speaking population from Sicily, Caldaria, Apoulia and Tsilento region of Napoli, regretted and send it in the war Fronts, in the first line.
*The most Famous Greek of current Sicily was the Luiggi Piradelo.
“… I do care the Hellas in my mine. Her spirit is consolationι and lighthouse for my soul. I am from Sicily, in other words from Greater Greece and there still exists a lot Hellas in Sicily. The measure, the harmony and the rhythm lives on her. I am of the same Hellenic heritage, even if from another place. Yes, yes don't be surprised. My family name is Pirangellos. The Pirandello is the phonetic alteration of it, Pirangello-Pirandello…”
Luigi Piradelo to Costas Ouranis The whole interview in the magazine “Nea Estia”, No 191, December 1934 , Costas Ouranis Foundation, Plaka , Athenes Greece.
*Today, the Greeks are still presents in Sicily, with churches in all cities in eastern coast, with a monastery in Catania (mantranici), and a cultural center, and the biggest center for Hellenic studies in the world, in Palermo (Panormos).
In Calabria, Apulia and Vasilikata, where the wave of Greek renaissance is more dynamic, the Greek dialects “Griko”, and “Grekanika”, are still alive and have the support of the Italian government and the E.U.


By
Stephano Sotiriou, Historian, Email: nipesot@yahoo.com
MAPS
Greek cities in 5th century B.C.
In the 4th century b/C. the Greek population in Magna Grecia was about 13-15 million!