Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γλώσσα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γλώσσα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

10 Απριλίου 2017

Ωβά η εν τη Λακωνική…

Αν οι σύνθετες τοπωνυμικές λέξεις στην Λακωνία,
με δεύτερο συνθετικό την λέξη ωβά είναι σλάβικες,
τότε οι Σλάβοι είχαν δασκάλους Δωριείς
«Διός Ελλανίου και Αθηνάς Ελλανίας ιερόν ιδρυσάμενον, Φυλάς φυλάξαντα και Ωβάς ωβάξαντα, τριάκοντα, Γερουσίαν συν Αρχαγέταις, καταστήσαντα, ώρας εξ ώρας απελλάζειν μεταξύ Βαβύκας τε και Κνακίωνος, ούτως εισφέρειν τε και αφίστασθαι· δάμω δ' αγοράν ήμεν και κράτος».Φυλάξας και Ωβάξας εισίν οι δωρικοί αόριστοι του Φυλάζω και Ωβάζω.

Τόσον δε σπουδαίαν εθεώρησε την αρχήν ταύτην ο Λυκούργος, ώστε και μαντείαν έφερε περί αυτής εκ Δελφών, ήτις λέγεται ρήτρα. Έχει δ' ούτω :
«Διός Ελλανίου και Αθηνάς Ελλανίας ιερόν ανεγείρας, Φυλάς φυλάσας, και Ωβάς ωβάσας, τριάκοντα, την Γερουσίαν και Αρχηγέτας καταστήσας, από καιρού εις καιρόν ν' απελλάζης μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, και ούτω να εισάγης και διεκπεραιής. Ο δε δήμος να έχη συνέδριον και εξουσίαν».
κ τούτων το να φυλάση φυλάς και να ωβάση ωβάς είναι να διαιρέση το πλήθος εις μερίδας, ών τας μεν ωνόμασε φυλάς, τας δε ωβάς.
ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ (Πλουτάρχου - Βίοι παράλληλοι ΣΤ'.)
(Μετάφρασις υπό Α.Ρ.Ραγκαβη Αθήναι 1864)

Ωβά η εν τη Λακωνική, υποδιαίρεσις των τριών μεγάλων φυλών εν Σπάρτη, ερμηνευομένη δια του «κώμη» παρ Ησυχίω και αντιστοιχούσα προς την παρ΄ αττικη «φρατρίαν»
Ετυμολογικά : οίη < ωFια πρβλ. ωFa (κοινότης, σωματείον φυλή) μαρτυρούμενον εκ του Λακωνικού ωβά πaρaβalλe το παρ Ησυχίω Θεσσαλικον «ουαί φυλαί» παράβαλλε αττική Οά (Οία, Οη , Οίη) όνομα δήμου (εν επιγραφή Ο- μετά δασέως πνεύματος, οπερ οφείλεται είς το εντός της λέξεως F, Οιάται κάτοικοι ενός δημου της Τεγέας), παραβαλλε Ησυχίου «οιατάν κωμητ’ων, οίαι γαρ αί κώμαι»
Επίσης υπάρχει εν συνθέτοις ως β΄συνθετικό είς –οη,-οα,-ωα (πχ Οινόη).
Ιωάννου Σταματάκου
Λεξικόν της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης.


Και επιπλέον στους παρακάτω συνδέσμους για την πιστοποίηση της ερμηνείας.
1. http://translate.deacademic.com/%E1%BD%A0%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89/el/xx/
2. https://lsj.translatum.gr/wiki/%E1%BD%A0%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CF%89

Είναι μια καλή αρχή η έρευνα των λέξεων και η νοηματική αναζήτηση μέσα σε αυτές αφού αφαιρεθούν οι προσμίξεις που δέχτηκαν μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Υπάρχει ένα αντικειμενικό δεδομένο σχετικά με την λέξη Ωβά, η αναφορά της στο έργο του Πλουτάρχου για τον μεγάλο νομοθέτη Λυκούργο.
Επίσης δίδεται και η νοηματική ερμηνεία της λέξεως, απ ευθείας από τον συγγραφέα.
Αυτά συνέβησαν πριν πολλούς αιώνες, τότε ακριβώς που υπήρξε, αν υπήρξε, γιατί αμφισβητείται από αρκετούς ο Λυκούργος.
Άλλη μια επιστημονική δογματική θέση, η αμφισβήτηση ελλείψει αποδείξεων.
Αντίθετα πάντα απουσιάζει η μη αμφισβήτηση για τον ίδιο λόγο.
Επειδή η ουσιαστικότερη επιστήμη για τον κάθε ένα είναι η δική του προσωπική επιστήμη, και επειδή για να υπάρξει δεν χρειάζεται καμιά επιστημονική τεκμηρίωση από άλλους, σταχυολόγησα μερικά τοπωνύμια, στα οποία επιχειρώ μια διαφορετική ανάλυση.
Είναι αυτή η οποία σωστή η λάθος εφάπτεται στην δική μου λογική, με την ελπίδα ότι θα είναι ο σπόρος για κάτι μεγαλύτερο.
Είναι λίγα, αλλά αυτά γνωρίζω, και όχι μόνο επιδερμικά, γιατί ξέρω τις τοποθεσίες και όπως είναι λογικό, το όνομα λαμβάνεται με βάσει φυσικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι κοινώς αποδεκτά.
Ο τόπος μου με τα «σλάβικα» ονόματα και τα «σλάβικα» φύλλα, όλα ελληνικά δάνεια στην πλειοψηφία τους, που μετανάστευσαν στο τόπο τους, άλλαξαν λίγο την μορφή τους και δεν τα αναγνωρίζουν.
«Εδώ το Ελλάντα» κάποτε θα είναι ουδέτερο, και ίσως…. ρωσικής προέλευσης απάντηση σε τηλεφωνική κλήση. Ela, da, da.

Πάμε λοιπόν μια γυροβολιά στα τοπωνύμια της Μάνης :

1. Πρωτοβά, πρώτη και καλύτερη,
Φυσικά διότι η τοποθεσία βρίσκεται στην περιοχή που υπήρχε η πόλις-επικράτεια της Λάας. Μια αρχαιότατη πόλις ίσως και προκατακλυσμιαία.
Πρωτο+ωβά=Πρω(τοω)*βά=Πρωτωβά * συναίρεση
Περισσότερα για την Λάας.

2. Δίχοβα το σύνορο το όριο
Διχοτομώ, διχάζω, χωρίζω στα δύο. Πράγματι η περιοχή Δίχοβα ορίζει μια επιμήκη κοιλάδα που διαρρέει ο ποταμός Σκύρας, και βρίσκεται στην περιοχή που ηταν τα όρια μεταξύ της επικράτειας της Λάας, και της Πυρρίχου.
Διχο+ωβά=Διχοωβά=Δίχωβα

3. Τσεροβά το κεφάλι, η κορυφή, το κλειδίον.
Το όνομα Τσεροβά-Τσερουβά σημαίνει Κλειδίον, και προϋπήρχε, ονομάζοντας τήν ευρύτερη περιοχή.
Πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία λέξη Αρραβα= Πύλη, θύρα, ή από την λέξη Χεραβός = χάσμα άνοιγμα της γης, επίσης όπως αναφέρει ο Ησύχιος και την Καραβός = πύλη.
Μετά τό εκλατινισμό περιοχών προέκυψε το όνομα Ceruva = τσεροβά.
Πράγματι η περιοχή καλύπτει τα πάρα πάνω χαρακτηριστικά, με κυριότερο εκείνο που την θέλει πύλη εισόδου προς την νοτιότερη Ταινάρια περιοχή.
Οί Τούρκοι την ονόμασαν Καρά Ντουρού (μαύρη ράχη), μεταφέροντας ηχητικά στην γλώσσα τους το Καρα.
Κρανούπολις, Cheropolis ,ονομασία της παλιάς Καρυούπολης σε μαρμάρινη επιγραφή στο μουσείο της Σπάρτης, και στο λεξικό Hofmann Johann Jacob (1635-1706), αντίστοιχα.
Χεραβος+ωβά=Χεραβωβά=Χερωβά ή
Καραβός+ωβά=Καραβωβά=Καρωβά=Κερωβά.
Στην περίπτωση Τσερουβά, διατηρείται η προφορά του Κε>Τσε, αλά και του ω>ου.

4. Μάλσοβα η θαλάσσια
Αλς η ομηρική θάλασσα, αλλά και mare Λατινικά και η Μάλσοβα παραθαλάσσια περιοχή.
Αλς+ωβά=Άλσωβα και χάριν ευφωνίας Μάλσωβα

5. Μηνιάκοβα η Μανιάκοβα
Μήνις η Δωρικά Μάνις, η οργή,έριδα, επίθετο μηνιακός, μανιακός+ωβά=Μανιάκοβα, Μηνιάκωβα.

Σίγουρα οι εραστές της σκουριασμένης επιστήμης, θα έχουν τις αντιρρήσεις τους.
Αυτό είναι θεμιτό, και αναμενόμενα αρεστό, διότι αν μιλούσαμε και γράφαμε όλοι ίδια, θα είμαστε και ίδιοι.
Επίσης οι εραστές της αργυρώνητης επιστήμης, έχουν σαφείς λόγους να υποστηρίζουν ως καλά, τα συμφέροντα.

Μόνο σε «κολλημένους» του copy paste και του αμάσητου απευθύνομαι.

9 Οκτωβρίου 2015

"Τα γράμματα Ύψιλον και Έψιλον, και η σχέση τους με τα Ελευσίνια μυστήρια"


Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη τα γράμματα χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες:

Α) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στο φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον, γεωγραφικός και φυσικός χώρος ( κλίμα – χλωρίδα – πανίδα).
Β) Ήχοι και εικόνες που προεκλήθησαν από τις δραστηριότητες (έργα) του ανθρώπου (εργαλεία-όπλα- εκμετάλλευση φυσικών πηγών κ.α.).
Γ) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στις υποστάσεις τους.

Με την ευκαιρία της προ ημερών Φθινοπωρινής Ισημερίας η οποία συνέπιπτε στην αρχαιότητα με τις σεπτές και άρρητες τελετουργίες ων Ελευσινίων μυστηρίων, όπως επίσης και των πρόσφατων πρώτων βροχών, στο παρόν άρθρο θα κάνω (όπως υποσχέθηκα), μία απόπειρα ερμηνείας των γραμμάτων Ύψιλον και Έψιλον.
Το γράμμα Ύψιλον συνδέεται τόσο με τα Υγρά και την βροχή, όσο και με την λέξη που αναφωνούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια : “ΥΕ – ΚΥΕ”. Το ΥΕ (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το ΚΥΕ (κυοφόρησε) στη Δήμητρα…

Το γράμμα Ύψιλον είναι το 20ο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου και το 22ο του αρχαίου Ελληνικού (το οποίο είχε 28 γράμματα ένα για κάθε σεληνιακό μήνα).
Τα τέσσερα γράμματα τα οποία δεν έχουν συμπεριληφθεί στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) το Δίγαμμα (F) – και τα δύο – στην 6 (στ) θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.
Το γράμμα Ύψιλον ως σχήμα υποδυκνύει την κοιλότητα, όπου συγκρατούνται τα υγρά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λέξεις που περιέχουν το γράμμα αυτό, σχετίζονται με το κοίλο ή το κυρτό σχήμα είτε με τα υγρά, όπως λ.χ Υγρό, Ύδωρ, Υάδες (βροχή), Υδρία, Υδρα Ύδρευσις, Ρύσις, Ρυνική κοιλότητης, Κύπελλο, Χύτρα, Υδρώτας, ψύχος, ψυχή, κύπελλο κ.λ.π . Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως το γράμμα Ύψιλον το συναντάμε και ως Μινωικό ιδεόγραμμα όπου επίσης σήμαινε Υγρό.

Ας δούμε τώρα τι μας αποκαλύπτει η αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και μυσταγωγία σχετικά με το Ύψιλον. Σύμφωνα με την ‘μυστική’ διδακαλία του Πυθαγόρα, οι δύο κεραίες του γράμματος ( Υ ) συμβολίζουν τις δύο διαφορετικές οδούς της αρετής και την κακίας.
Η προς τα δεξιά κεραία οδηγεί στην Αρετή στα Ηλύσια Πεδία, στην πύλη της Σελήνης που είναι στραμμένη προς τον Ήλιο και χαρίζει την Απολλώνια νίκη, την Ευδαιμονία, και έχει ως έπαθλο τον στέφανο της Αρετής.
Η αριστερή στην Κακία στην Άβυσσο, στην πηγή της λήθης, στις πύλες της σελήνης που στρέφονται στην Γη, στα πεδία της Περσεφόνης η οποία μας προετοιμάζει για την κάθοδο πρός την Ύ – λη.

Ο Πρόκλος αναφέρει ότι το γράμμα Ύψιλον αντιστοιχεί στον αριθμό 400 και ότι η λέξη Ψυχή βρίσκεται ανάμεσα στο ψυχρό Ψ και στο θερμό γράμμα Χ, γεγονός που δείχνει ότι η ψυχή είναι μία μεσότης μεταξύ δύο μερών του ‘κοσμικού νού και της ‘μεριστής ουσίας’, και ότι η ουσία της ψυχής ανατείνει σε δύο μέρη. Για αυτό αποκάλεσαν το γράμμα αυτό Φιλόσοφο…!
Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποστηρίξουμε πως το Ύψιλον συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος στην Ύλη, καθώς η ατομική ψυχή αποσπάται από την κοσμική, και εξατομικεύεται εισερχόμενη σε υλική ύπαρξη. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα η ψυχή προσομοιάζεται με την σταγόνες της βροχής που φεύγουν από την πηγή τους, το σύννεφο.
Όπως ανέφερα παραπάνω, κατά την διάρκεια των Ελευσινίων μυστηρίων οι μύστες αναφωνούσαν : “ΥΕ (βρέξε) – ΚΥΕ(κυοφόρησε) ”.
Βλέπουμε πως το Ύψιλον σχετίζεται και συνδιάζεται με το γράμμα Έψιλον (εκτός του ότι είναι τα δύο μοναδικά ψιλά γράμματα της αλφαβήτου), ένα άλλο εξαιρετικά συμβολικό και σημαντικό γράμμα.
Το Έψιλον όπως γνωρίζουμε βρισκόταν στην κορυφή του αετώματος της κεντρικής ανατολικής πύλης του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς , μαζί με το “ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ” στην κάτω αριστερή γωνία, και το “ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ” στην κάτω δεξιά του ιδίου αετώματος.

Το Έψιλον είναι το πέμτο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου. Είναι προφανές πως το Δελφικό Έψιλον σχετιζόταν με την μύηση και την ‘φώτιση’ του ανθρώπου, ο οποίος αναγνώριζε στο σχήμα του:
Α) την ένωση στον μικρόκοσμο του άνθρωπου, της ύλης της ψυχής και του πνεύματος και στον μακρόκοσμου της θεικής κοσμογονικής Τριαδικότητας (τρεις παράλληλες γραμμές ενωμένες),αλλά και ως αριθμού:
Β) τα πέντε κοσμογονικά στοιχεία Γη, Αέρας, Νερό, Πυρ και τον Αιθέρα (πεμπτουσία).

To Έψιλον ως αριθμός (πέντε) λέγεται και ‘φύσις’, διότι με τον πολλαπλασιασμό με τον εαυτό του, τελειώνει πάντα στον εαυτό του.
Κατά τον ίδιο τρόπο και η φύση – πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο – πάντα τελειώνει στον εαυτό της.
Όταν δε το πέντε (Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ’ άπειρον.
Η ένωση λοιπόν της Πεντάδος (Έψιλον) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ’ έχει καθορισμένες μεταβολές.
Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως ζωοδότης αιώνιος, και άφθαρτος από την ίδια του την φύση.
Το Έψιλον ως σχήμα έχει τρείς παράλληλες γραμμές συμβολίζοντας το Τρισυπόστατου του Θείου ενωμένα ( ώσις πρό τό ΕΝ – ώθηση προς τή Θεία Νόηση), ίσως γι’ αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα παραγγέλματα ‘Γνώθι σ’αυτόν’ και ‘Μηδέν Άγαν’, που αφορούν την συνειδητή ανθρώπινη προσπάθεια υπέρβασης του εγωκεντρισμού και της προσκόλησης στα ανθρώπινα πάθη.
Αυτό το στοιχείο της Ένωσης του Ανθρώπου με το Θείο, συνηγορεί προς την ονομασία ‘Γάμος’ (ένωση), που έδωσαν στο Έψιλον, οι Πυθαγόρειοι.
Περιττό να αναφερθεί πως ο Ιερός γάμος ήταν ένα από τα σημαντικά δρώμενα των Ελευσινίων μυστηρίων.
Από τα παραπάνω μπορούμε να αντιληφθούμε πως σχετίζονται τα γράμματα και οι φράσεις που αυτά συνθέτουν με τις Ελευσίνιες τελετουργίες…
Το Έψιλον συμβόλιζε το Θείο ενώ το ύψιλον την κάθοδο του Θείου σπινθήρα στην ύλη.
Ας συνεχίσουμε όμως μόνο με το Ύψιλον πρός το παρόν.
Στην Αλχημεία το γράμμα Ύψιλον αντιπροσωπεύει τον Ερμαφρόδιτο συμβολίζοντας το θετικό και το αρνητικό, το άρρεν και το Θήλυ.
Αστρολογικά το γράμμα Υ συνδέεται με ζώδιο του Υδροχόο και την Θεά Ηρά, καθώς ο Υδροχόος είναι γνωστός και ως «αστήρ της Ήρας».
Το γράμμα Ύψιλον συμβολίζει επίσης το σταυροδρόμι ή το τρίστρατο κατά την Λαική παράδοση. Τα τρίστρατα στις εσωτερικές παραδόσεις των αρχαίων λαών έχουν σχέση με τις π – ύλες (πέρασμα στην ύλη) , μεταβάσεις δηλαδή συνείδησης από ένα επίπεδο σε άλλο, με Θεούς που κρατούν κλειδιά για να ανοίξουν αυτές τι πύλες, όπως η Εκάτη η Άρτεμις, η Περσεφόνη που άνοιγε με τα κλειδιά τις τέσσερις εποχές, τα Ηλιο- στάσια και τις Ιση- μερίες.
Ο Πλάτωνας αναφέρει στον Γοργία πως στα τρίστρατα δικάζουν οι Θεοί τους ανθρώπους μετά τον θάνατο, κρατώντας τα κλειδιά των Ουράνων πυλών.
Εκεί αναμένουν ο Μίνωας ο Ραδάμανθης και ο Αιακός για να δικάσουν τους νεκρούς και να τους οδηγήσουν ανάλογα με τις πράξεις τους στους δύο δρόμους , σε αυτόν που οδηγεί στα Ηλύσια πεδία και στον άλλο που οδηγεί στα Τάρταρα.
Τα τρίστρατα και οι διχάλες έχουν σχέση με τον Θεό Ερμή, τον προστάτη των Φιλοσόφων με το κηρύκειο του, το οποίο συμβολίζει την ζεύξη των αντιθέτων, και το οποίο κρατά ως Ψυχοπομπός, επαναφορέας των ψυχών στην πηγή από την οποία προήλθαν.
Το δισκοπότηρο επίσης έχει το σχήμα του Ύψιλον, και συμβολίζει τα ύδατα της ζωής, την πηγή της ζωής και την Αθανασία, το κύπελλο του μυστικού Δείπνου.
Το δισκοπότηρο συμβολίζει το ύδωρ – νερό, το οποίο είναι ένα θηλυκό στοιχείο.
Το δισκοπότηρο μοιάζει με την μήτρα της γυναίκας και ως εκ τούτου θεωρείται ότι είναι το σύμβολο της αναπαραγωγικής λειτουργίας των θηλέων και της πηγής της ζωής.
Πρόκειται για ένα σφαιρικό σύμβολο γονιμότητας, δώρο μιας γυναίκας για κυοφορία και δημιουργία της ζωής.

Σε όλες τις θρησκείες το Δισκοπότηρο είναι το σύμβολο που ενώνει το φυσικό μας κόσμο με το Θείο Πνεύμα, για τον λόγο αυτό σωστά το αποκαλούμε το δοχείο της ανάμειξης, καθώς μέσα σε αυτό ενώνεται η ατομική ψυχή με την κοσμική, το εφήμερο με το αιώνιο.
Το μυστήριο του Δισκοπότηρου βρίσκεται κρυμμένο μέσα μας.
Είναι αυτό που προκαλεί την επιθυμία αναζήτησης του πνευματικού μας λίκνου, και της πληρότητας. Η αναζήτηση του δισκοπότηρου συμβολίζει την ενάρετη ζωή, την αναζήτηση της αρμονίας, την επιστροφή στον Παράδεισο, το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου και του σύμπαντος, ακολουθόντας το σύμβολικό δρόμο της μύησης μέσω δοκιμασιών και αντιμετώπισης θανάτου στην έρευνα για το κρυμμένο νόημα και το μυστήριο της ζωής.
Στον Χριστιανισμό, το δισκοπότηρο είναι το σύμβολο της Θείας Κοινωνίας όπως ήταν το κρασί που συμβολίζει το αίμα του Χριστού, ενώ στην Αλχημεία το Άγιο Δισκοπότηρο αφορά την αναζήτηση της Φιλοσοφικής Λίθου, συμβολίζοντας την ένωση με το θείο και τη μεταμόρφωση των στοιχείων…
Αναζητώντας και Φιλοσοφώντας λοιπόν, ίσως καταφέρουμε να κατακτήσουμε την ΕΥ- δαιμονία, την οποία πολλοί αναζήτησαν ελάχιστοι όμως κατέκτησαν…..!!
Ως επίλογο μία φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο, και την οποία βρήκα ΕΥυέστατη..!!!


Πηγή: maiandros.blogy.gr
ellaniapili.blogspot.gr

30 Σεπτεμβρίου 2015

Ελληνικό αλφάβητο, τα γράμματα και η σημασία τους.


[Από τα πρώτα μαθήματα πάντα έλεγα ότι η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική γλώσσα άρα τίποτα σε αυτήν δεν είναι τυχαίο. Επίσης σε ορισμένα μαθήματά μου έδωσα την πληροφορία στους μαθητές μου ότι όλες οι μεγάλες Γιαπωνέζικες και Αμερικάνικες εταιρείες Ηλεκτρονικών Υπολογιστών άρχισαν να ζητούν από τα υψηλόβαθμα στελέχη τους την γνώση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας διότι “ανακάλυψαν” ότι οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές μπορούν να δουλεύουν πολύ καλύτερα με την γλώσσα αυτή. Η παρακάτω μελέτη ίσως να εξηγεί το γιατί:]

Εισαγωγή
Το αντικείμενο αυτό ανήκει σε μία επιστήμη η οποία ονομάζεται Γλωσσολογία. Βεβαίως εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το τι πρεσβεύει η επιστήμη αυτή.
Σκοπός είναι να δούμε εάν πράγματι η Ελληνική γλώσσα είναι πραγματικά μία “Μαθηματική γλώσσα”.
Ένα γνώρισμα των Μαθηματικών είναι ότι στηρίζονται επάνω σε σύμβολα τα οποία έχουν κάποιο νόημα. Τα σύμβολα αυτά λέγονται αριθμοί που δηλώνουν ποσότητα, πρόσημα (θετικό [+], αρνητικό [-], σύμβολα πράξεων κ.λ.π.
Στην Ελληνική γλώσσα τα σύμβολα αυτά ονομάζονται γράμματα τα οποία αντιστοιχούν από μόνα τους ή σε συνδυασμό σε κάποιους φθόγγους (απλές φωνές / ήχους).
Το Ελληνικό αλφάβητο αρχίζει – όπως και σε πολλές άλλες γλώσσες του κόσμου με το γράμμα Α. Είναι όμως αιτιολογημένη η πρώτη θέση του Α για τις άλλες γλώσσες όπως είναι στην Ελληνική γλώσσα;
Επίσης το Ελληνικό αλφάβητο τελειώνει στο Ω.
Το Ω παλαιότερα γράφονταν σαν οο.
Το Ω δάνεισε την μορφή του στο μαθηματικό σύμβολο του απείρου (4) Είναι άραγε τυχαίο ότι το άπειρο έχει σύμβολο το Ω;
Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι είναι τάση πολλών γλωσσολόγων και μάλιστα των “επικρατούντων” σήμερα σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους, η απόλυτη αποδοχή της “συμβατικότητας” δηλαδή της μη αιτιώδους σχέσης όχι μόνο μεταξύ των λέξεων, αλλά και μεταξύ των γραμμάτων και αυτών που σημαίνουν.
Για τον λόγο αυτό δεν θεωρούν ότι αναγκαστικά υπήρξε ταυτόχρονη άνοδος γλώσσας – γραφής – πολιτισμού!
Για αυτό άλλωστε επιμένουν οι σύγχρονοι αυτοί [ας μου επιτραπεί η έκφραση] σκοταδιστές ότι, οι “τρώκτες” Φοίνικες όπως τους αποκαλεί ο Όμηρος (Οδύσσεια Ξ 293-295 σελ. 271 Εκδόσεις: ΟΕΔΒ για την Α΄ Γυμνασίου) που, ενώ ως λαός καμία ανάγκη πολιτισμού υπηρέτησε, παρά ταύτα “επινόησαν” το άχρηστο σε αυτούς αλφάβητο! [Τρώκτης= καταχραστής, κερδοσκόπος].
Γιατί όμως ονομάστηκε αλφάβητο και όχι π.χ. “αλφα-ωμέγιο” αφού αρχίζει με το γράμμα Α και τελειώνει με το γράμμα Ω;
Την απάντηση την δίνει ο Ευκλείδης λέγοντας ότι το Α εξισούμενο με το “Εν” το οποίο δεν είναι όμως αριθμός αλλά η Άγνωστη Γενεσιουργός Δύναμη της Αρχής, ακολουθείται από το Β (βήτα), το οποίο ως αριθμός ισούται με το “δύο”.
Το “δύο” όμως εκφράζει πάσα μορφή του γίγνεσθαι στην Δημιουργία, από τα απειροελάχιστα ως τα μέγιστα.
Επειδή όμως η ρευστή πορεία ενός “γίγνεσθαι” και άγνωστη αρχή έχει και βεβαίως και άγνωστο τέλος, για τον λόγο αυτό τα 24 στοιχεία δεν ονομάστηκαν – όπως είπαμε για παράδειγμα “αλφα-ωμέγιο” γιατί θα ήταν σαν να ορίζετο με τον τρόπο αυτό το πέρας (=τέλος) της Δημιουργίας, αλλά ονομάστηκαν αλφά-βητο, διότι το βήτα = γίγνεσθαι όντως παραμένει ροϊκό (=ρευστό) και άγνωστο…
Επίσης να θυμηθούμε εδώ την Τετρακτύς του Πυθαγόρα και την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία…
Ας δούμε όμως το πρώτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου δίνοντας τον πρώτο λόγο στον Πλάτωνα.
Ο Πλάτωνας στον διάλογο “Κρατύλος” επιδίωκε πάντα από την ετυμολογία των λέξεων να ανακαλύψει την μεγάλη και άγνωστη δύναμη που έθεσε τα ονόματα στα πράγματα ώστε αυτά να είναι ορθά, προχώρησε στην εξέταση του ονόματος άνθρωπος, το οποίο, όπως θα αποδειχθεί, έχει ως αιτία πράγματι τον άνθρωπο (υπάρχει δηλαδή αιτιώδης σχέση σε πείσμα των συγχρόνων γλωσσολόγων Ελλήνων και ξένων):
Γιατί το όνομα που σχηματίσθηκε έχει αρχικό γράμμα το Α;
Κατά τον Πλάτωνα το όνομα “άνθρωπος” σημαίνει, ότι τα μεν άλλα θηρία “ων ορά ουδέν επισκοπεί ουδέν αναλογίζεται ουδέν αναθρεί, ο δε άνθρωπος άμα εώρακεν – τούτο δ’ έστι “όπωπε” – και αναθρεί και λογίζεται τούτο ό όπωπεν.
Εντεύθεν δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος “άνθρωπος” ονομάσθη αναθρών ά όπωπε” (Κρατύλος399 c).
Το όνομα “άνθρωπος σημαίνει ότι, ενώ τα άλλα ζώα [απ’ όσα βλέπουν τίποτε δεν εξετάζουν ούτε στοχάζονται ούτε παρατηρούν με προσοχή, ο άνθρωπος όμως συγχρόνως και βλέπει – αυτό δε είναι το “όπωπε” – και παρατηρεί με προσοχή (“αναθρεί”) και στοχάζεται αυτά που έχει ιδεί.
Από αυτό λοιπόν μόνον ο άνθρωπος από όλα τα ζώα ονομάσθηκε ορθά “άνθρωπος”, διότι εξετάζει με προσοχή (και αναλογίζεται αργότερα) όσα έχει δει (“αναθρών ά όπωπε”)].
Πώς όμως η σχηματιζόμενη λέξη ανταποκρίνεται στην έννοια άνθρωπος;
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του ανθρώπου, δηλαδή της εξόδου από την μήτρα της μητέρας του (της “νηδύος” στον “νήον” (σπήλαιο, ναός, ναύς(=πλοίο)) του μικρού νέου ανθρώπου, του “νη-πίου”. Και να η φωνή του νηπίου…
Είναι κανόνας χωρίς καμμία εξαίρεση ότι: όλων των θηλαστικών τα νεογέννητα, πλην του “ανθρώπου”, αμέσως μετά την έξοδο από την μήτρα δεν φωνάζουν.
Ο άνθρωπος όμως φων-ά-ζει, δηλαδή βγάζει φωνή “Α”.
Το φωνήεν Α όπως λέει και ο Πλούταρχος είναι “ο απλούστερος ανθρώπινος ήχος, διότι δεν απαιτεί καμία επίπονη προσπάθεια ούτε ακόμα την κίνηση της γλώσσας του για να εκπεμφθεί” (Συμπόσιο των επτά Σοφών βιβλίο Θ΄) Δεν χρειάζονταν λοιπόν καμία μάθηση, για να μπορέσει ο μικρός “θεός” όπως ονομάζει η “Θεογονία” τους πρώτους κατοίκους της Πελαγονικής οροσειράς και του “αιγλήεντος Ολύμπου” (στίχος 129) να φωνάξει “Α”.
Φων-ά-ζει άρα ζει, ζει άρα αναπνέει`
Πώς όμως, εάν θέλαμε να δηλώσουμε αυτό που συνέβη από την γέννηση αυτού του ζώου, θα ονομάζαμε το ζώο αυτό;
Είναι μία ερώτηση που ο Κρατύλος έθεσε (433 a) για όλα τα ζώα: “οίσθα ότι ως ομοιότατ’ αν τα ημέτερα αυτών σώματα και σχήματα εποιούμεν εκείνης” [γνωρίζεις, ότι θα εκάναμε μιμήσεις με τα σώματά μας και ακόμη σχήματα όσο το δυνατόν όμοια εκείνου του ζώου].
Με βάση αυτή την αρχή το γεννηθέν στο σπήλαιο ζώο που εφώναξε αμέσως κατά την έξοδό του “Α”, θα ήταν ορθό (=σωστό) να το ονομάζουμε ο “Α”.
Αυτό δεν γνωρίζουμε βέβαια εάν συνέβη.
Όμως το φωνήεν Α έγινε ο οδηγός του σχηματισμού της λέξης “άνθρωπος”.
Και είναι τελείως αιτιώδης η σχέση του φωνήεντος Α με τον γεννηθέντα α-νθρωπο.
Ο “Α” όμως “Ν”-οεί.
Η ιδιότητα αυτή του ανθρώπου είναι βέβαια ανεπτυγμένη, σε σημείο που μέσω αυτής επιβλήθηκε αμέσως στα άλλα ζώα, δεν είναι όμως μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Και άλλα ζώα νοούν. Ο “Α” επίσης “Θ”-εάται. Αυτή η ιδιότητα είναι ξεχωριστή διότι ο άνθρωπος παρατηρεί τις κινήσεις (“Ρ”=ροή) στον γύρω του χώρο (“Ο”) αλλά και στον Ουρανό (“Ο”) και “αναλογίζεται” αυτές. Βέβαια και άλλα ζώα θεώνται, χωρίς να γνωρίζουμε εάν αναλογίζονται, τα εξετασθέντα δηλαδή γύρω τους και στον ουρανό.
Μέχρι τώρα έχουμε σχηματίσει με τα γράμματα την λέξη Α-Ν-Θ-Ρ-Ω δηλαδή:
Ο Α/Νοεί και Θε/εάται τις Ρ/οές (κινήσεις) στον Ο/ίκο του και τον Ο/υρανό (Ω=Ο+Ο). Ο ορισμός αυτός όμως δεν είναι αρκετός διότι μας διαφεύγει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” (Πολιτικά 1253α) συμπληρώνει χωρίς να το επιδιώκει τον ορισμό: “Εκ τούτων ουν φανερόν, ότι των φύσει η πόλις εστί και ότι ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, και άπολις δια φύσιν και ου δια τύχην ήτοι φαύλός εστι ή κρείττων ή άνθρωπος` ώσπερ και ο υφ’ Ομήρου λοιδωρηθείς “αφρήτωρ, αθέμιτος, ανέστιος” [Ιλιάδ. Ι-63] άμα γαρ φύσει τοιούτος και πολέμου επιθυμητής άτε πέρ άζυξ ών ώσπερ εν πεττοίς” [Από αυτά συνάγομε ότι η πόλη είναι εκ των υπαρχόντων εκ φύσεως και ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ζώο, και ο εκ φύσεως αλλά όχι από τυχαίο περιστατικό άπολις είναι ή φαύλος ή ον ανώτερο του ανθρώπου.
Είναι ακριβώς αυτός τον οποίο χλευαστικά (προσβλητικά) αποκαλεί ο Όμηρος “χωρίς οικογένεια, νόμους, εστίες”.
Διότι αυτού του είδους άνθρωπος είναι έξω του κοινωνικού καταμερισμού, δηλαδή της λειτουργίας αυτής, καθώς συμβαίνει με τους πεσσούς (=τα ξύλινα πιόνια, τα ξόανα θα λέγαμε σήμερα)]. Πολιτικό όμως ζώο είναι όχι μόνο αυτό που κατοικεί στις πόλεις αλλά που μπορεί να αναπτύξει τον λόγο, διότι χωρίς “λόγο” ούτε πολιτισμός υπάρχει ούτε πόλεις οικίζονται.
Διακριτικό επομένως γνώρισμα (σήμα:Σ) του ανθρώπου είναι ότι πόλεις (¨Π”) οικίζει (“Ο”)

Έτσι λοιπόν προκύπτουν τα εξής:
α) το γράμμα Α είναι ο “φύσει ήχος” του νηπίου-ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα διακρίνει αυτόν από όλα τα άλλα θηλαστικά ζώα.
β) ο ήχος “Α”, με τον οποίο ξεκινά το Ελληνικό Αλφάβητο, είναι το αρχικό γράμμα των λέξεων εκείνων που “ονόμασαν τα βασικά στοιχεία της δομής του άπειρου κόσμου: (άλς (υγρό στοιχείο), αήρ (αέρας), άρουρα (γη, έδαφος, χώμα), αέλιος (ήλιος), άνθραξ, αιθήρ κ.λ.π.
γ) τον ρόλο του ορισμού ως προϋπόθεσης της διαδικασίας του σχηματισμού μίας νέας -τότε- λέξης όπως π.χ. “άνθρωπος” και τέλος
δ) την ιεραρχική τάξη των στοιχείων (γραμμάτων) στην σχηματιζόμενη λέξη, έτσι ώστε να προκύπτει από αυτή την τάξη το νοηματικό περιεχόμενο της λέξης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στον “Κρατύλο” η ετυμολογική ανάλυση, σύμφωνα με την οποία η λέξη άνθρωπος προκύπτει εκ του “αναθρών ά όπωπε”, είναι πράγματι πολύ κοντά, διότι το “νοείν και θεάσθαι” περικλείει το “αναθρώ” δηλαδή το κοιτάζω και εξετάζω.
Αλλά σταματά και σ’ αυτή την λέξη χωρίς να ερμηνεύει το Ρ που του ήταν γνωστό όταν έλεγε: “το “ρω” έμοιγε φαίνεται ώσπερ όργανον είναι πάσης κινήσεως”.
Θεώρησε όμως ότι η δεύτερη λέξη που συμμετείχε στον σχηματισμό της λέξης “άνθρωπος” ήταν το “όπωπε” του ρήματος “ορώ” και έτσι δεν περιέγραψε πλήρως τον δια του “λόγου” πόλεις οικίζοντα και πολιτισμούς αναπτύσσοντα ανά την οικουμένη.
Τι αποδεικνύει όμως η αποκωδικοποίηση των στοιχείων; Είναι ή δεν είναι αιτιολογημένη, για τον Ελληνικό λόγο η έναρξη του Αλφαβήτου από το Α;
Και τώρα η αφελής ερώτηση:
Πώς είναι δυνατόν να νομιμοποιείται οποιοσδήποτε άλλος λαός (σήμερα λένε ότι είναι οι Φοίνικες) για την προέλευση των στοιχείων γραμμάτων, όταν μόνο στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει η απάντηση, δηλαδή η αιτιώδης σχέση;
Εδώ κλείνω την μικρή αυτή αναφορά στο Ελληνικό αλφάβητο.
Θα ήθελα τελειώνοντας, να αναρωτηθούμε το εξής:
Σε τι άραγε αποτελέσματα θα οδηγούμασταν εάν κάποια μέρα καθόταν μία ομάδα φιλολόγων-φιλοσόφων μαζί με μία ομάδα αναλυτών – προγραμματιστών και έδιναν αυτά τα δεδομένα (βλέπε Παράρτημα Α) σε έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή με ζητούμενο να αποσυμβολίσει αρχικά όλον αυτόν τον θησαυρό της Ελληνικής Μυθολογίας -και όχι μόνο αυτή- που έχουμε από τους πανάρχαιους προγόνους μας;


Πηγές: 1. Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας. Υπό Η. Λ. Τσατσόμοιρου. Εκδόσεις: Δαυλός Αθήνα 1991.
Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν Υπό Δ. Δημητράκου. Εκδόσεις: Χρ. Γιοβάνη Αθήνα 1995
Ομήρου Οδύσσεια υπό Ζησίμου Σιδέρη. Εκδόσεις: Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα 1998.
Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία υπό Νικόλα Μαριωρή. Εκδόσεις: Ομακοείο Αθηνών 1987.


ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥΣ
Α, άλφα = Άνθρωπος.
Κωδικές σημασίες: Άνθρωπος, Αρχή.
Νοηματικές προεκτάσεις: άθροισις, αφαίρεσις,
θαυμασμός, έκπληξις, οργή, χαρά.
Β βήτα = Βοή (ανέμου).
Κωδικές σημασίες: Βία – Βούλησις.
Νοηματικές προεκτάσεις: ορμή, ταραχή, έκρηξις, αναρπαγή, πλημμύρα, πυρκαγιά, ξερρίζωμα, αρπαγή, πόλεμος.
[Βία, Βίος, Βαίνω (=βαδίζω, περπατώ, εκκινώ, απέρχομαι, αποχωρώ, αποθνήσκω, παρέρχομαι, έρχομαι επακολουθώ, ίσταμαι, κείμαι, στηρίζομαι, εδράζομαι], Βαρύς, Βριθύς (=βαρύς), Βούλησις (=επιθυμία, θέληση) κ.α.]
Γ γάμμα = Χαράσσειν. (Απαρέμφατο του ρήματος χαράσσω)
Κωδικές σημασίες: Γράφειν – Γεννάν – Διανοίγειν
Νοηματικές εκφράσεις: τέμνω, κτυπώ, πελεκώ, λαξεύω, ξέω, φονεύω, αμύνομαι, διανοίγω (κατασκευάζω), γεωργώ, γράφω (οικοδομώ), γεννώ κ.α.
Δ δέλτα = Δούπος (=βαρύς κρότος, κτύπος, για κύματα ρόχθος).
Κωδικές σημασίες: Δύναμη – Δίκη.
Νοηματικές εκφράσεις: ισχύς, ευθύτητα, σκληρότητα, ακαμψία, ευθυκρισία [=η με ευθύτητα(=δικαιοσύνη, εντιμό-τητα, ειλικρίνεια) κρίση (=ικανότητα ορθής σκέψης, διανοητική διαύγεια και βαθύτητα, λογική, διαχωρισμός, ξεχώρισμα, σύγκριση δύο εννοιών ενώνοντας ή αποχωρίζοντας την μία με την άλλη, έκφραση, διατύπωση γνώμης, απόφανση)], το δωρίζειν χωρίς αμοιβή ή αντάλλαγμα, το αγαπάν, το προσφέρειν, το δραν οφέλιμα ή βλαβερά.
[Δίκη, Δεσμός, Δυγός, Διάνοια κ.λ.π]
Ε έψιλον = Ωθείν (με κραυγές “Ε!” καλείν, οδηγείν, στρέφειν).
Κωδικές σημασίες: Ελαύνειν – Εδράζειν.
Νοηματικές προεκτάσεις: εγείρω, εξέρχομαι, εγκαθιστώ, έρχομαι, ελλοχώ, ελαύνω, ένθα, εκεί, εντός, εκτός, έθος-έδος-Έλλην-ειμί κ.α.
Ζ ζήτα = ΣΔ = Σύνδεση Δυνάμεων – Ζεύξις.
Κωδικές σημασίες: Ζεύξις – Ζωή.
Νοηματικές προεκτάσεις: συνδέω, αυξάνω, συγκρατώ, δεσμεύω, συνθέτω.
[Ζεύγος, Ζυγός, Ζέω, Ζωή, ΖΕΥΣ].
Η ήτα = Φωτεινότης (= Ε μακρόν)
Κωδικές σημασίες: Φως- Ήρως (Αρετή).
Νοηματικές προεκτάσεις: ήβη, ήλιος, ημέρα, ηδονή, ήμερος, ηγάθεος, ηνεμόεις, ήπιος, ήσυχος, ήτορ (καρδιά).
[ήχος, Ήρα, Ηρακλής, Ήλεκτρον, ηγεμών, Ηώος, ήρως (ορα-τότητα, παρατήρηση, διεισδυτικότητα)].
Θ θήτα = Θρόος (= ο θόρυβος)
Κωδικές σημασίες: Θάειν (βλέπειν), Θεός.
Νοηματικές προεκτάσεις: θήραμα, θόρυβος, θραγμός, θρόος, θάμνος, θέσις, θοός, θρήνος, θέα, θήρα, θύρα, θηλειά, Θεός, θυμός, θάρρος, θάνατος κ.α.
Ι ιώτα = Οξύς ήχος – Ακτίς.
Κωδικές σημασίες: Ιθύνειν (κατευθύνειν, καθοδηγείν, καθιστάναι κάτι ευθύ), Ίσχειν (κρατείν, συγκρατείν κ.λ.π.).
Κ κάππα = Ήχος του καταφερομένου κτυπήματος (“ΚΑΓΚ”) – Κύκλος.
Κωδικές σημασίες: Με κτυπήματα Διαχωρίζειν, Κράτος – Κάρα (κεφαλή).
Νοηματικές προεκτάσεις: κάθαρση, καθαιρώ, κακός, κάλλος, καλός, κατά, κείω, κείρω, κενός, κέρας, κάλα (ξύλα), κήρυξ, κινώ, κλεις κ.α.
Λ λάβδα = Λάας ή Λας (ο ορεινός βράχος, από την σχισμή του οποίου ρέει κε-λα-ρύζον το νερό) – Λάλος = αυτός που παράγει ήχο μονότονο ως φλυαρία.
Κωδικές σημασίες: Λόγος – Λαμπρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: λείος, λευκός, λεπτός, λιπαρός, λιγύς, λίθος, λόγος, λύρα, λύπη, λύχνος, λύω κ.α.
Μ μύ [Ιων. Μώ ή μοο] = Μόγος(=ταλαιπωρία, μόχθος) –
Οι-μώζειν (οι ωδίνες του τοκετού)
Κωδικές σημασίες: Μάτηρ (μήτηρ/μητέρα) – Μάθος (μάθηση).
Νοηματικές προεκτάσεις: μά (όρκος), μάω, μαντική, Μούσα, (ρίζα μαθ-) μανθάνω, (ρίζα μα-) μετρέω, (ρίζα ματ-) μήτις, μέλος, μουσική, μαστός, μάζα κ.α.
Ν νύ = Νη-νυ-ρίζειν = (η φωνή του νηπίου που κλαίει)
Κωδικές σημασίες: Ναίειν (κατοικείν) – Νέμειν (διανέμειν).
Νοηματικές προεκτάσεις: Νηός (σπήλαιο), Νηδύς (μήτρα), Νηνίον (παιδί), Νομός (βοσκή), Νόμος (χρήση, συνήθεια και όλα όσα έχουν διανεμηθεί ή κάποιος κατέχει ή μεταχειρίζεται), νέμω (διανέμω, μοιράζω και από την ίδια ρίζα νέμησις, νεμέτωρ, νομή, νεμεύς, νόμος, νομίζω, νόμισμα, και ίσως και Νέμεσις), Νόος, Νόστος, Νυξ κ.α.
Ξ ξί ή ξύ ή ξεί = Ξαίνειν (ξέειν)
Κωδικές σημασίες: Ξύειν, Ξένος.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ξανθός, Ξηρός, Ξόανο, Ξύλο, Ξένος, Ξυνός κ.α.
Ο ο μικρόν = Οίκος (χώρος).
Κωδικές σημασίες: Πας χώρος – Έκταση.
Νοηματικές προεκτάσεις: Δείξιν (δεικτική αντωνυμία), διέγερσις προσοχής ο μεν… ο δε κ.λ.π χώρος, οδός, οδύνη, όγος, οίκος, οίνος, οίομαι, οιωνός, όλβιος, όλεθρος, ολίγος, Όμηρος, όναρ, όνομα, οξύς, οπή, όπλο, ορώ, όφελος κ.α.
Π πεί ή πί = Πνοή (ανέμου) – Κίνησις.
Κωδικές σημασίες: Πνοή – Πλήσσειν – Πέλαγος.
Νοηματικές προεκτάσεις: πάγος, παλαιός, πάλλω, πάλιν, πας, παρά, πηγή, πέρας, Πελασγός, πρό, προς κ.α.
[Πείθω, πάλαι, πατάσσω, πάσχω, πατήρ, πελάζω, πυκνός, πώλος (το μικρό άλογο), πωλέω (πωλώ) κ.α.]
Ρ ρώ = Ροή (κίνηση προς την θάλασσα του υγρού στοιχείου).
Κωδικές ονομασίες: Κίνηση – Ρήμα – Ρυθμός.
Νοηματικές προεκτάσεις: ράπτω, Ρέζω (ενεργώ), ρήξις, ρίζα, ριπή, ρίπτω, ρόχθος, ρυμός κ.α.
Σ σίγμα = Παλίνδρομος κίνηση.
Κωδικές ονομασίες: Σείειν – Σήμα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Σαίνω (για τους σκύλους κουνώ την ουρά), σαυίς (θύρα = πόρτα), σάρξ (σάρκα), σάφα (φανερώς), σέβας (φόβος μετά σεβασμού), σειρήνα, Σείριος, σείω, σείσων, σεύω (ελαύνω), σήμα (σημείο), σήθω (κοσκινίζω), σίγμα (Σ= το γράμμα που σχηματίζεται με τις παλινδρομικές κινήσεις της γραφίδας), σίδηρος, σίνομαι (βλάπτω), σίτος, σχάζω (σκορπίζω), Σκέλος, σκέπας, σκήπτρο, συν κ.α.
Τ ταυ = τύπος (ο ήχος της λάξευσης)
Κωδικές ονομασίες: Τύπτειν – Τέχνη.
Νοηματικές προεκτάσεις: Τάλαντον (ζυγαριά), Τάλαρος (καθάθι που τοποθετούσαν το νέο τυρί), τάλας (πάσχων), τανύω (εκτείνω), ταράσσω (ρίζα ταραχ-), Τάρταρος (ο Ωκεανός), ταύρος, τάχα, τε (και), τείνω, Τείρεα (οι αστερισμοί στον ουρανό), τείχος, τοίχος, τέκος, τέκνων, τελαμών, τέλειος, τέλος, τέρας, τέχνη.
Υ ύ ψιλόν = Υγρόν
Κωδικές ονομασίες: Υγρόν – Κοιλότητα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Υάδες, Υετός, Ύαλος, Ύβρις, Υδρία, Ύδωρ, Υιός, Ύλη (δάσος), Υμήν, Ύμνος (ρίζα υφ-), Υπό, Υπέρ, Ύπνος, Υφαίνω κ.α.
Φ φι = Φως.
Νοηματικές προεκτάσεις: Φάω (λάμπω), φαίνω (φέρνω στο φως) φάλος (της περικεφαλαίας), φάρος (μεγάλο τεμάχιο υφάσματος), φάρυγξ, φέρω (ρίζα φερ-), φεύγω (ρίζα φυγ-), φημί (ρίζα φα-), φθόγγος, φθίω, φιλέω, φόβος, φονή (σφαγή), φράζω (δεικνύω), φρήν (το στήθος ως έδρα των παθών αλλά και της διάνοιας), φύλαξ, φυλή, φύλο, φύσις, φύω, φωνή κ.α.
Χ χι = χαρά.
Κωδικές ονομασίες: Χειρ – χάος (ρήγμα, διάνοιξις, διαχωρισμός)
Νοηματικές προεκτάσεις: χάζω (αναγκάζω κάποιον σε αποχώρησιν), χαίρω, χαλεπός, χαλινός, χαλκός, χάλυψ (διαμάντι ή χυτοσίδηρος), χειμών, χέω, χιών, χοάνη, χορός, χόριον, χράω (επιπίπτω), χρήμα, χρησμός, χρόνος, χρυσός, χύμα, χυτός, χωρέω (κινούμαι προς τα εμπρός), χώρος (τόπος, χώρα, γη) κ.α.
Ψ ψί = Ψαύειν.
Κωδικές ονομασίες: Ψάω (ρίζα ψα-) – Ψυχή, Ψυχρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ψάλλω, Ψάμμος, Ψεύδος, Ψιλός.
Ω ώ μέγα (ή οο ή ΟΥ)(ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ) = Ωρανός (ο μέγιστος χώρος)
Κωδικές σημασίες: Μέγας χώρος – Άπειρο – Σύμπαν.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ωκεανός, Ωκύς, Ώμος, Ώρα, Ωρίων, Ως, Ωσπερ, Ωψ.

Κατά την ανάλυση των στοιχείων (γραμμάτων) του Ελληνικού Αλφαβήτου δεν συμπεριελήφθησαν τα προ πολλού Ελληνικά γράμματα ως “παράσημα” δηλαδή κίβδηλα.Αυτά είναι με την σειρά που εικονίζονται το F (δίγαμμα), το οποίο κατείχε την 6η θέση στο Ελληνικό αλφάβητο και αντικαταστάθηκε αργότερα από το αριθμητικό σύμβολο ς΄ = 6 προφερόμενο ως “σίγμα”.
Το γράμμα αυτό βρίσκεται στις Δωρικές διαλέκτους της Λακωνικής, Ηρακλείας, Άργους, Κορίνθου, Κορκύρας, Μεγάρων, Κρήτης, Αχαΐας, Λοκρίδος, Φωκίδος, Δελφών, Θεσσαλίας, Ήλιδος, Αρκαδίας, Κύπρου, Παμφυλίας, Βοιωτίας.
Σε αυτές τις διαλέκτους (ιδιώματα) το F φαίνεται ότι είχε μεγάλη διάδοση, συναντάται δε σε πάρα πολλές επιγραφές.
Οι παλαιότεροι γραμματικοί γνώριζαν το F (από τις επιγραφές που βρίσκονταν παντού ή από τα διαλεκτικά ποιήματα) στα χρόνια δε που το σύμβολο αυτό ήταν ήδη “νεκρό”, αγνοούσαν την φύση του αλλά και το αρχαίο του όνομα, ονόμασαν αυτό δίγαμμα, που σημαίνει διπλό γάμμα, βλέποντες την εξωτερική του μορφή Το πρόφεραν δε και βου κατά το Λατινικό γράμμα V (vau), το οποίο ετυμολογικά νομίστηκε ταυτόσημο, και έτσι τότε ως φωνήεν μεν εξηλληνίζοταν δια του “ΟΥ” ως δε σύμφωνο δια του συμφωνοειδούς Υ (ευθύς, ευρύς, ευεργέτης) ή του Β.
Το “παράσημο” Q ή ή προφερόμενο ως “κόππα” του παλιού Ελληνικού αλφάβητου, το οποίο βρίσκεται μέν σε επιγραφές και σε αρκετές διαλέκτους σαν άλλο “Κ” σώθηκε δε ως “παράσημο” ή αριθμός ΄=90.
Ώφειλε δε το όνομα κόππα να γράφεται Qόππα καθ’ όσο “παν στοιχείον αφ’ εαυτού άρχεται” [Σχόλ. Εις Διονύσ. Θράκα 325,6].
Επειδή δε ως γράμμα το σύμβολο Q βρίσκεται σχεδόν πάντα πριν το Ο ή Υ (το οποίο τότε φωναζόταν ως ου), ακόμα δε και πριν από σύμφωνα, συνάγεται ότι προφερόταν όπως σε μας το “Κ” με υπό τις ίδιες συνθήκες, ήταν δηλαδή ως λαρυγγικό “Κ”. (π.χ. κάτω, κώμη, κρίσις, κτήμα).
Παραδείγματα: Qόραξ, Qοσμία, ΓλαύQος, ΓλαυQκώπιδι, ΈQτωρ, ΠάτροQλος, ΛήQυθος, κ.λ.π.
Και τέλος, το “Παρακύημα” (σαμπί), το οποίο ονομάστηκε έτσι γιατί ήταν τοποθετημένο έξω από τα 24 γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου και εχρησιμοποιείτο μόνο ως αριθμητικό με την τιμή 900.

Πολυζώης Γιώργος /2006
PAGAN Σχολείο: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Τάξη: Α΄ Γυμνασίου
Κύκλος Μαθημάτων: Από την Αρχαία Ελληνική Παράδοση

1 Ιανουαρίου 2015

Φοινικικό Αλφάβητο - Μία ιστορική απάτη


Επιγραφή που θεωρείται η πρώτη που βρέθηκε με Φοινικική γραφή. Σαρκοφάγος του Αχιράμ. 12ος αιωνας π.Χ. 
Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ "ΑΛΦΑΒΗΤΟ";
Κατά τη Γλωσσολογία ως "αλφάβητο" ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν' αντιστοιχεί σ' ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα "χειρότερη", δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε καν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην "έμπνευση" του αναγνώστη. Έτσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστεί ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.
Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος "φοινικικό αλφάβητο", προκειμένου για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β. Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή "οιονεί συλλαβικό αλφάβητο" (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό "καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).
Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ
α) Οι αρχαιολογικές αποδείξεις
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν γνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ.! Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανάσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου. Με δεδομένα -α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και - β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Έβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Έλληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ. Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Έλληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.

 
ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ

Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Έλληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Πράγματι στο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5250 π.Χ. Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων ("όστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000 π.Χ. Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά αγγεία" των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.
β) Η οιονεί μαθηματική απόδειξη
Αλλά παράλληλα προς την κατεδάφιση του χάρτινου οικοδομήματος του "Φοινικικού" αλφαβήτου με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης, προέκυψε κι ένα νέο συντριπτικό στοιχείο, που μας το πρόσφερε η επί 20 χρόνια σεμνή και αθόρυβη μελέτη της ελληνικής Γλώσσας και Γραφής από έναν μεγάλο ερευνητή, τον Ηλία Λ. Τσατσόμοιρο, που δυστυχώς χάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1991, αφού όμως πρόλαβε να ολοκληρώσει , λίγους μήνες πριν απ' τον αδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική έρευνά του «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας -Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός- Η αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Αλφαβήτου».
Στην έρευνά του αυτή, την οποία ο υπογράφων το παρόν άρθρο είχα την τιμή να εκδώσω (έκδοση "Δαυλός",1991) και να την επιμεληθώ φιλολογικά -αλλά και να συνεργασθώ μαζί του επί μία δεκαετία συζητώντας τα άπειρα προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία της και δημοσιεύοντας υπό μορφή άρθρων τμήματά της στον "Δαυλό"- ο αείμνηστος συνεργάτης μου απέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ότι κάθε γράμμα του ελληνικού Αλφαβήτου περιέχει μια σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια στην γενική έννοια κάθε ελληνικής λέξεως στην οποία ανήκει. 'Έτσι τελικά κάθε (αρχαία) ελληνική λέξη αποτελεί ένα οιονεί αρκτικόλεξο [όπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], όπου κάθε γράμμα (ανάλογα με τη θέση που κατέχει στην σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ένα σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχείο της και όλα μαζί δίνουν τον λογικό ορισμό της έννοιας που εκφράζει η λέξη. Σημειώνεται εδώ, ότι την "ειδοποιό διαφορά" της έννοιας δίνει συνήθως το αρκτικό γράμμα.
Δεν υπάρχει εδώ ασφαλώς ο χώρος, για να παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου εν τω συνόλω τους, όπως αναλύονται στην επαναστατική αυτή ανακάλυψη στον τομέα της μελέτης του ανθρωπίνου Λόγου. Αλλά ενδεικτικά θα διαλέξω ένα μόνο απ' τα 24 γράμματά μας, το υ ή Υ (μια που αυτό θεωρείται και ως "αντιπροσωπευτικά ελληνικό", Υ Greacum στο δήθεν "Λατινικό" Αλφάβητο, που δεν είναι άλλο από μία παραλλαγή του ελληνικού, της Χαλκίδας). Το ύψιλον λοιπόν, όπως και το σχήμα του δείχνει, έχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ή (ανεστραμμένο) την κυρτότητας και αυτήν εισάγει στις έννοιες των ελληνικών λέξεων που το περιέχουν -και κατ' επέκτασιν, ενίοτε, και την σημασία των υγρών (τα οποία διά φυσικής ροής καταλήγουν και γεμίζουν την κοιλότητα). Προχείρως αναφέρω μερικές ονομασίες αγγείων και υγρών όπου το αμφικωνικό κ-Υ-πελλο είναι του 2700 π.Χ. και απόκειται στο Μουσείο Ηρακλείου: στις αναφερόμενες εκεί λέξεις μπορούν να προστεθούν και πολλές άλλες όπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυρτότητα της κοιλιάς της εγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ή κοιλότητα στην επιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα εδάφους), Υ-πό (η πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω από μία στάθμη ή επίπεδο=Υ-ψος), όλες οι λέξεις που έχουν ως πρώτα συνθετικά τους τις προθέσεις Υ-πό και Υ-πέρ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες, αλλά και χιλιάδες άλλες. Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχώς η επίσημη επιστήμη επί 8 χρόνια εξακολουθεί να "αγνοεί", αν και αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας ("Κρατύλος"):
  1. Διαλύει οριστικά την θεωρία, ότι η ελληνική Γλώσσα προήλθε από άλλη (την δήθεν "Ινδοευρωπαϊκή"), δεδομένου ότι αποδεικνύεται ως η μόνη μη συμβατική γλώσσα του κόσμου, η μόνη γλώσσα δηλαδή που παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντός της (λέξεως) και του σημαινομένου της (του πράγματος που ονομάζει η λέξη).
  2. Κατ' επέκταση αποδεικνύει, ότι είναι η πρώτη και η μόνη δημιουργηθείσα γλώσσα του ανθρωπίνου είδους, από την παραφθορά της οποίας απέρρευσαν οι συμβατικές γλώσσες (δηλαδή αυτές όπου υπάρχει αναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου), όπως είναι όλες ανεξαιρέτως οι λοιπές γλώσσες του πλανήτη.
  3. Αποδεικνύει κατά μη επιδεχόμενο καμία λογική αμφισβήτηση τρόπο, ότι το Αλφάβητο έγινε από τους Έλληνες, για να αποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ή 27 γράμματα τις έννοιες των ελληνικών λέξεων -και μόνον αυτών.
  4. Δείχνει συγκριτικά, ότι τα σύμβολα της φοινικικής γραφής και οι ονομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) όχι μόνο δεν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ή παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.
γ. το απόσπασμα του Ηροδότου
'Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς που αναφέρονται στο Αλφάβητο ("Γράμματα", όπως το έλεγαν), το θεωρούν πανάρχαια ελληνική εφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του "Φοινικικού" Αλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν και στηρίζεται ακόμη από τους υποστηρικτές της σε μία εξαίρεση του κανόνα αυτού. Την εξαίρεση αυτή αποτελεί ένα απόσπασμα του Ηροδότου, που ο ίδιος παρουσιάζει ως προσωπική γνώμη του («ως εμοί δοκέει» = όπως μου φαίνεται...), την οποία σχημάτισε, όπως αναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «αναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες από άλλους).Αλλά ας δούμε το κείμενο του Ηροδότου ("Ιστορία, Ε 58"):
«58.Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι τών ήσαν Γεφυραίοι άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην εισήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέει, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων».
[58.Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες (νέες ή άγνωστες) στους Έλληνες και μάλιστα και (κάποια) γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής.]
Στο απόσπασμα αυτό το σημαντικώτερο είναι, ότι στην κρίσιμη φράση («άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων») αποκαλύπτεται, ότι οι Φοίνικες-Γεφυραίοι, που πήγαν στην Βοιωτία με τον Κάδμο, έφεραν από την Φοινίκη κάποια γραφή τους, αλλά καθώς οι Φοίνικες άλλαξαν τη γλώσσα τους (έμαθαν πιά δηλαδή τα Ελληνικά), άλλαξαν και αυτή τη γραφή τους (έγραφαν πιά δηλαδή με την υπάρχουσα στη Βοιωτία πανάρχαια ελληνική γραφή). Στη δήλωση λοιπόν αυτή του Ηροδότου οι μεταφραστές δίνουν το νόημα, ότι οι ντόπιοι Ελληνες Βοιωτοί και όχι οι Φοίνικες μετανάστες άλλαξαν την δική τους γλώσσα και γραφή και υιοθέτησαν τη φοινικική!
Στην γενικά ασυνάρτητη αυτή αναφορά στον Αλφάβητο, όπως διασώθηκε, είναι προφανείς και οι παρεμβάσεις-αλλοιώσεις που ακολουθούν στο κείμενο και που διαπράχθηκαν άγνωστο από ποιούς και πότε. Αλλά ας δούμε την ύποπτη συνέχεια του κειμένου, όπως έφθασε σ' εμάς:
«Περιοίκεον δε σφέας τα πολλά των χώρων τούτον τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες οι παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε εισαγαγόντων Φοινίκων ες την Ελλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».
[Κατοικούσαν δε πέριξ αυτών (των Φοινίκων) στα περισσότερα μέρη κατ' εκείνο τον χρόνο (του Κάδμου) εκ των Ελλήνων Ίωνες, οι οποίοι παραλαβόντες διά της επαφής ή και διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τη γραφή τους αλλάξαντες την μορφή της γραφής αυτών oλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δε αυτά είπαν, καθώς ήταν δίκαιο, επειδή τα εισήγαγαν στην Ελλάδα Φοίνικες, να ονομάζωνται Φοινικά.]
Η αναφορά αυτή, κατά των Η. Τσατσόμοιρο ("Δαυλός", τ.118), ότι δηλαδή εκ των Ελλήνων οι Ιωνες οι κατοικούντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τη Φοινικική γραφή και λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, αφού τα τροποποίησαν, και χάριν του δικαίου, επειδή οι Φοίνικες τα εισήγαγαν στη Ελλάδα, τα ονόμασαν Φοινικικά, αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση και συνεπώς πρόκειται για πλαστή υποπαράγραφο, δήθεν επεξηγηματική, η οποία σκοπεύει να καταστήσει αβαρή την προηγηθείσα πληροφορία «άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων». Και όμως η "Φοινικική Θεωρία" θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου και συντηρείται πάνω στο θεμέλιο της προφανούς αυτής πλαστογραφίας.
Η "Φοινικική Θεωρία" καθιερώθηκε στην Ευρώπη σε μία εποχή που, όπως γράφει ο διαπρεπής σύγχρονος Αγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke ("The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στους Φοίνικες γενικά εδίδετο ένας ρόλος ενδιαμέσων», που ξέφευγε από οιαδήποτε πληροφορία της ιστορίας, ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας και του πολιτισμού του περιουσίου λαού του Ισραήλ στους απολίτιστους λαούς και δη στους Έλληνες. Αυτά βέβαια είναι συγχωρητέα, αφού λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, οπότε ο θρησκευτικός φανατισμός και ο σκοταδισμός είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θέλουν την κόρη του Αγαμέμνονος Ιφιγένεια ως κόρη του Ιεφθά, τον Δευκαλίωνα ως Νώε, τον Απι ως σύμβουλο του Ιωσήφ, τον Απόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία και τον Ορφέα ως διαστροφές του Μωυσή, την ιστορία των Αργοναυτών ως διάβαση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη και άλλα πολλά παρόμοια. Αυτές τις επισημάνσεις τις κάνει ο Rembroke.

Και καταλήγουμε εμείς: Τότε ο Ελληνισμός, ευρισκόμενος από άποψη εθνικής αυτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση και από άποψη ιστορικής αυτογνωσίας σε αφασία, ήταν εντελώς ανίκανος να υπερασπιστή την ιστορία του και τον πολιτισμό του, και γι' αυτό δεν αντιδρούσε και δεν μπορούσε να αντιδράσει.
Δημήτρης Ι. Λάμπρου - εκδότης του περιοδικού "Δαυλός"
ellinikoarxeio.com

4 Νοεμβρίου 2011

Ο παγκόσμιος θαυμασμός για την Ελληνική γλώσσα


Στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαßάσουµε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός)
«Που είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia)
«Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα µας προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.»
«Όλος ο κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»

Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του πολιτισµού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph»)
«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραµµική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς [...]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για µένα είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις άλλες…»

Ελληνικό Αρχείο 

7 Σεπτεμβρίου 2011

Λεξιλογικοί «Νόστοι»

Ελληνικές λέξεις που ξενιτεύτηκαν και επέστρεψαν αγνώριστες, όπως : πόζα, ταξί, μπουάτ, μαρμελάδα, γκλάμουρ, πέναλτι, πιάτσα, τζίρος, λαζάνια, κρετίνος, κουπόνι, κρετίνος, λαζάνια, μπαλλέτο, γόνδολα και πολλές πολλές άλλες
γράφει ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης

Ο «νόστος», η επιστροφή στην πατρίδα (από το ρήμα νέομαι «επιστρέφω»), δεν χαρακτήρισε μόνο «τη γλυκιά προσμονή τής επιστροφής στην πατρίδα» που κατέληξε στο νόστιμος, αλλά έδωσε και «τον ψυχικό πόνο που γεννάει αυτή η προσμονή», τη νοσταλγία. Και ήταν μάλιστα οι Γάλλοι που κατέφυγαν στις ελληνικές λεξιλογικές πηγές, πλάσσοντας πρώτοι αυτοί το άλγος τού νόστου, το nostalgie.
Ετσι, από άλλο δρόμο, η λέξη επέστρεψε στη «λεξιλογική πατρίδα» της.
Η επιστροφή μιας λέξης ως δανείου στη γλώσσα από την οποία ξεκίνησε χαρακτηρίζεται ως αντι-δάνειο, ως επιστροφή δανείου, ως επιστροφή μιας λέξης στη γλώσσα στην οποία γεννήθηκε. Από τις πιο αποκαλυπτικές διαδικασίες λειτουργίας τής γλώσσας στο πεδίο συνάντησης των λαών και των πολιτισμών είναι τα αντιδάνεια. Συνιστούν μαρτυρίες τής περιπέτειας στη ζωή των λέξεων και μαζί παραδείγματα τού πόσο αυτά τα κατεξοχήν πνευματικά δημιουργήματα, που είναι οι λέξεις, εξελίσσονται εννοιολογικά περνώντας από γλώσσα σε γλώσσα, από λαό σε λαό, για να ξαναγυρίσουν συχνά στον τόπο καταγωγής τους πραγματοποιώντας έτσι τον «λεξιλογικό νόστο» τους.
Ποιος περίμενε λ.χ. ότι η σχολαστικότατη έννοια που δηλώνει η αρχαία ελληνική λέξη γραμματική θα επέστρεφε μετά από αιώνες στη σημερινή ελληνική γλώσσα ως γκλάμουρ! Με συνήθη γέφυρα τη λατινική γλώσσα η λέξη πέρασε από τα Ελληνικά στα παλαιά Γαλλικά κι από κει στην παλαιά Αγγλική, όπου η αρχική σημασία «γραμματική», ως γνώση των ολίγων μορφωμένων, πήρε τον χαρακτήρα «τής απόκρυφης γνώσης» και, κατ΄ επέκταση, «τής μαγείας», για να εξελιχθεί μέσω τής Σκωτικής (glammar) στη σημασία «μαγική ομορφιά» (19ος αι.) και κατόπιν- με τη μορφή glamour- σε «γοητεία, αίγλη» με την οποία και επανήλθε στην Ελληνική.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη είχε η αρχαία ελληνική λέξη ποινή. Μέσω πάλι τής Λατινικής και τής παλαιάς Νορμανδικής, το ελληνικό ποινή κατέληξε στο αγγλ. penalty, για να επιστρέψει (ως αντιδάνειο) στην Ελληνική ως πέναλτι, όρος στο ποδόσφαιρο!
Δεν «θα ΄κοβε το κεφάλι του» κανείς ότι το ιταλικότατο πιάτσα δεν μπορεί να έχει σχέση με Ελληνικά; Ε, λοιπόν, το πιάτσαξεκίνησε από το (ήδη αρχαίο) ελληνικό πλατεία (ενν. οδός ), θηλ. τού επιθέτου πλατύς, μέσω τού λατιν. platea («φαρδύς δρόμος» μέσα στην πόλη), πέρασε στην Ιταλική ως piazza (αρχικά plaza), απ΄ όπου ήδη στα μεσαιωνικά χρόνια επέστρεψε στην Ελληνική ως πιάτσα.
Η έκπληξη κορυφώνεται στην προέλευση τής λ. γόνδολα. Μεταφράζω τι γράφεται σχετικά στο εγκυρότερο λεξικό τής Αγγλικής, στο Random Ηouse Webster΄s College Dictionary, λήμμα gondola: «[εισήλθε στην Αγγλική το] 1540-50 από την Ιταλική, που πάει πίσω στα Βενετσιάνικα, πιθανόν από μεσαιωνικό ελληνικό κοντούρα «μικρό ακτοπλοϊκό σκάφος», θηλ. τού επιθ. κόντουρος «κοντός, κυριολ. σκάφος με ουρά» από το όψιμο ελληνικό κοντός + ελλ. -ουρος από το ελλην. ουρά ». Σκάφος, λοιπόν, με κοντή ουρά η ιταλ. gondola (γόνδολα) ξαναγύρισε στην Ελληνική ως γόνδολα!
Κι επειδή δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς το γαλλικότατο πλαζ (γαλλ. plage), ας παρακολουθήσουμε την ετυμολογία τής λέξης. Ηλθε από το γαλλ. plage, δάνειο από ιταλ. piaggia «πλαγιά-ακρογιαλιά», που προήλθε από μεσαιωνικό λατινικό plagia «επικλινές έδαφος», το οποίο ανάγεται στο αρχ. ελλην. πλάγια (τα), «πλευρές» (κυρίως στρατιωτικός όρος), ουδ. τού επιθ. πλάγιος.
Και βέβαια δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς τουρισμό και τουρ (ομόρριζα τα τουρνέ και τουρνουά ). Αλλά πόσο γνωστό είναι στους μη ειδικούς ότι όλες αυτές οι γαλλικές λέξεις (tour, tourisme, tourn e, tournoi) που πέρασαν στην Ελληνική (στην Αγγλική και σε άλλες γλώσσες) είναι προϊόν δανεισμού από την ελλην. λέξη τόρνος. Αυτή η αρχαία ελλην. λέξη, μέσω πάλι τής Λατινικής (tornus και ρ. tornare «γυρίζω τον τροχό, τον τόρνο»), έδωσε το γαλλ. tourner «περιστρέφω, γυρίζω» απ΄ όπου το tour. Ετσι ο τόρνος επέστρεψε στην Ελληνική ως τουρ.
Ο κατάλογος τέτοιων λέξεων (αντιδανείων) είναι μακρός και ο σχολιασμός θα έπαιρνε πολλές σελίδες. Εδώ θα δώσω μερικές νύξεις μόνο. Θα αναφέρω ότι το γάμπα και το ζαμπόν ξεκίνησαν από το ελλην. καμπή! Το γαρύφαλλο από το καρυόφυλλο, οτζίρος από το γύρος, το μασίφ από το μάζα , το κάλμα από το καύμα, ο καναπές από το κωνώπιον ( κώνωψ ), το κανόνι από το κάννη, το καντίνα από το κανθός, το κορδόνι από το χορδή, το κουπόνι από το κόλαφος ( κόλαφος – όψιμο λατ. colaphus- παλ. γαλλ. colp – coup ), το κρετίνος από το Χριστιανός , τα λαζάνια από το αρχ. λάσανον («τρίποδας ως βάση αγγείων και δοχείων»), το λατέρνα από το λαμπτήρ , η μάντολα από το αμύγδαλο, η μαρμελάδα από το μελίμηλο, τομπαρούτι από το πυρίτις, τα μπόρα και μπουρίνι από το βορράς, τα μπαλλέτο – μπάλλος από το αρχ. βαλλίζω, το μπουάταπό το πυξίς («κουτί»), το μπουτίκ από το αποθήκη, ο συνδικαλισμός από το σύνδικος, το ταξί από το ταξίμετρο, το σενάριο από το σκηνή, η πόζα από το παύσις κ.λπ. Αυτά είναι μερικά ενδεικτικά μόνο παραδείγματα.
Επειδή υπάρχει κίνδυνος να σκεφθεί κανείς πως πρόκειται για «φτειαχτές ετυμολογίες» (παρετυμολογίες) κατά το πρότυπο τού Ελληνα πατέρα τής Βαρδάλου στο «Γάμος α λα Ελληνικά»!…-, σπεύδω να διασαφήσω ότι τα παραδείγματα προέρχονται από τον χώρο τής επιστημονικής ετυμολογίας και βρίσκονται σε όλα τα αξιόπιστα ετυμολογικά λεξικά ή ερμηνευτικά λεξικά με ετυμολογία. Για όσες λέξεις έχουν σχέση με την Αγγλική μια πρόχειρη ματιά στο Λεξικό που ανέφερα (Random Ηouse- Webster) ή άλλα συναφή Λεξικά θα πείσει τον αναγνώστη περί τής αληθείας των λεγομένων.
www.tovima.gr

grammata