4 Σεπτεμβρίου 2013

Η Βυζαντινή οικογένεια των Φωκάδων της Μάνης.

Οι Φωκάδες είναι μια από τις σημαντικότερες οικογένειες του Βυζαντίου και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας.
Μέλη της οικογένειας συμμετέχουν στην διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από τον Ε΄ αιώνα έως τον ΙΑ΄ αιώνα μ.χ. ενώ δύο από αυτούς ο Φλάβιος Φωκάς(602-610μ.χ.) και οΝικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969μ.χ.), γίνονται και αυτοκράτορες.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως 1453μ.χ. και την πτώση του Μυστρά από τους Τούρκους, η ελεύθερη Μάνη υπήρξε το καταφύγιο για γόνους Βυζαντινών οικογενειών, όπως άλλωστε και για άλλους Έλληνες, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας.
« Οί Ηπειρώται και άλλοι πλανήτες ενωθέντες μετά των λαών της Σπάρτης και Μεγαλουπόλεως υπεξεφευγον εν Μάνη την Οθωμανικήν δεσποτείαν, άμα τη εισβολεί του Μωάμεθ του Β΄.
Αυτοί οι φιλοπόλεμοι, καίπερ πολλών λιποτακτησάντων, δεν εβράδυναν να ίδωσιν τας εαυτών τάξεις πληρουμένας υφ’όλων των παρά των σατραπών ή διοικητών της των αυτοκρατορικών δυναστειών της Κωνσταντινουπόλεως και της Τραπεζούντος εκρύβησαν εκέι υπό πλαστά ονόματακαι ότι μετά τινας γενεάς τα ίχνη της υψηλής αυτής καταγωγής εξηλείφθεισαν δια της συγχωνεύσεως μετά των ιθαγενών οικογενειών. Πολύ ολίγον ενδιαφέρει τη των Λακώνων γόξη, αν η υπόθεσις αυτή είναι μάλλον ή ήττον βάσιμος. Η άγονος τιμή ότι έσμιξαν το αίμα αυτών μετ’ εκείνων των μοναρχών ουδεν ηδύνατο να προσθέση είς την δόξαν αυτών.» γράφει ο ιστορικός Ραφενελ.
Το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια των Φωκάδων.
Γενάρχης των Φωκάδων της Μάνης θεωρείται ο Εμμανουήλ Φωκάς, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1435μ.χ. «…απήλθεν εκείθεν κατά την άλωσιν 1453μ.χ και μετέβη εις Πελοπόννησον, εκείθεν δε το 1470μ.χ. εις Κεφαλληνίαν, ενώ λοιπά μέλη της οικογένειας παρέμειναν εν Πελοποννήσω»
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια: Φωκάδες εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη επί Νικηφόρου Β΄Φωκά τον 10ο αιώνα, στην Κεφαλλονιά το 1470μ.χ, και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, της Αθήνας, και της Κέρκυρας σε διάφορες χρονικές περιόδους.
Οι Καλλέργηδες μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια κατάγεται από τους Φωκάδες.)

Η Μάνη όπως αναφέρθηκε ήταν μια ελεύθερη περιοχή, και πάντα πρωτοστατούσε στους αγώνες εναντίον των Τούρκων, όπως έγινε με τον Κροκόδειλο Κλαδά,(1466μ.χ.) αμέσως μετά την υποδούλωση της υπόλοιπης Ελλάδος.
Άλλες φορές συμμαχούσε με τους Βενετούς ή άλλους χριστιανούς ηγεμόνες της δύσεως και άλλες φορές δρούσε μόνη της.
Το 1582μ.χ ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση ζητά βοήθεια από τον πάπα της Ρώμης Γρηγόριο Γ΄ με επιστολή (Λάμπρου Σπυρίδωνος: Νέος Ελληνομνήμων, τομ. Β΄σελ.397).
Μεταξύ άλλων σημαντικών εκπροσώπων υπογράφει την επιστολή και ο Καλαπόθος Φωκάς:
«…εγό Καλαπόθος φουκάς στέργομαι το άνοθε γεγραμένο»
Το έτος 1618μ.χ. ο κόμης του Νεβέρ οργανώνει κίνημα εναντίον των Τούρκων και οι Μανιάτες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε επιστολή προς τον κόμη, υπογράφει ο Πατρίκιος Φωκάς:
«…και εγό Πατρίκιος Φοκάς προσκυνώ την υψηλότητα του αφεντία»
(Από τον Πατρίκιο, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Πατρικιάνων)
Η προσφορά της οικογένειας στον αγώνα είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Στον πόλεμο των Ευρωπαίων της Ιεράς Συμμαχίας κατά των Τούρκων (1684-1699μ.χ.), διακρίνεται ο καπετάν Θωμάς Φωκάς.
(Από τον Θωμά, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Παπαδοθωμιάνων.
Απόγονοι του Θωμά, είναι τα εγγόνια του ιερομόναχος Ανανίας και ο Παπά Θωμάς που το 1793μ.χ εμφανίζονται να κυριαρχούν στο καστρομονάστηρο της Παλιάς Καρυουπόλεως, η οποία αποτέλεσε και τον τόπο της κατοικίας των Φωκάδων, πρίν την μετεγκατάσταση στην νέα Καρυούπολη.
Να προσθέσω με κάποιες επιφυλάξεις ότι, και ο Μπέης της Μάνης Αντωνόμπεης Γρηγοράκης έχει την καταγωγή του από την ίδια οικογένεια, δεδομένου ότι το όνομα του πατέρα του ήταν Θωμάς.
Αλλά και γενικότερα οι Γρηγοράκηδες είναι κλάδος της οικογένειας των Φωκάδων).

Ο Θωμάς Φωκάς έχοντας την αρχηγία των Μανιατών πολέμησε σε όλες τις μάχες των Βενετών εναντίον των Τούρκων στην Πελοπόννησο, και η συμβολή του ήταν σημαντική.
Για την προσφορά του αυτή στον πόλεμο τιμήθηκε από την Γαληνότατη Δημοκρατία με το ακόλουθο Δίπλωμα:
ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ Ελέω Θεού Δούξ Ενετίας Είς αιώνιαν μνήμη Μεταξύ των προυχόντων Κελεφά διεκρίθη δια των ατομικών αυτού πλεονεκτημάτων ο καπετάν Θωμάς Φωκάς κατά τας πρώτας προόδους των όπλων μας εν Πελοποννήσω δραμών μετά πολλών υπό την οδηγίαν του ανδρών όχι μόνον προς άλωσιν διαφόρων φρουρίων, αλλά και προς υπεράσπισην διαφόρων σημαντικών θέσεων. Διά των τοιούτων πράξεών του έδωκε τρανά δείγματα της προς την δόξαν της πατρίδος αφοσιώσεώς του και της ανδρείας αυτού εις τας κατά των Τούρκων μάχας, καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών και πολλούς αιχμαλώτους ως αποδεικνύεται εκ των επισήμων εγγράφων των αντιπροσώπων της Δημοκρατίας των συνιστώντων την καρτερίαν και την γενναιότητα μεθ ών αείποτε προσηνέχθη εις τους κινδύνους.Επίσης, μετά πίστεως οδηγών μεθ΄εαυτόν πολλούς άνδρας ούς εν το τω τόπω συνέλλεξε, παρηκολούθη τους ημετέρους αντιπροσώπους όπου αι ανάγκαι των όπλων μας εκάλουν προς καταστολήν των Τούρκων, ‘ως τούτο έπραξε και κατά την επίθεσην του Σερασκέρου του εν Πελοποννήσω εισβαλόντος.Αι αποτελεσματικαί αυτού εκδουλεύσεις αντεμείφθησαν πρώτον δια της απονομής αυτώ χρυσού νομισματοσήμου και δεύτερον χρυσής αλύσου δυνάμει αποφάσεως της Γερουσίας εκδοθείσης την 21ην του τρέχοντος μηνός Απριλίου.Ημείς δε μιμούμενοι το παράδειγμα της μεγαλοδωρίας και της γενναιότητος της αυτής Γερουσίας εθεωρήσαμεν και δίκαιον και πρέπον να δώσωμεν τω ειρημένω καπετάν Θωμά Φωκά ειδικόν τι δείγμα της ευαρεσκείας Ημών, δυνάμενον να αναδείξη λαμπροτέραν την ατομικήν αυτού αξίαν και την προς αυτόν εύνοιαν ημών ένεκεν των λαμπρών αυτού κατορθωμάτων.Επί τούτω περιβάλλομεν αυτόν με τον τίτλον του ιππότου του Αγίου Μάρκου και τώ χορηγούμεν την άδειαν να φέρει την στολήν, την ζώνην, το ξίφος, τους χρυσούς πτερνιστήρας, και παν άλλο στρατιωτικόν κόσμημα ανήκον εις τα αξιώματα του ιπποτικού τούτο Τάγματος, και να απολαμβάνει του λοιπού όλων των με αυτό συνδεομένων τιμών και προνομίων. Προς τον σκοπόν τούτον τω παρέχομεν το παρόν δίπλωμα, φέρον την συνήθη σφραγίδα εις μνημόσυνον τοίς μεταγενεστέροις. Εκδίδοται εν τω Ημετέρω Δοικικώ Παλατίω την 30ην Απριλίου 1695. Μετεφράσθη, εκ του εν μεμβράνη πρωτογράφου. Εν Αθήναις την 25ην Δεκεμβρίου 1859 Δια την ακρίβειαν της μεταφράσεως Γ.Σκιαδάς
(Πηγή του διπλώματος: Μάνη ερανίσματα ιστορίας και λαογραφίας, Ιωάννου Π. Λεκκάκου, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη)
Όπως φαίνεται από την παραπάνω παράθεση ο καπετάν Θωμάς υπήρξε ο σημαντικότερος της οικογενείας των Φωκάδων της Μάνης, αλλά και πολλά μέλη πολέμησαν και θυσιάσθηκαν για την ελευθερία της πατρίδος
Στις στρατιωτικές δυνάμεις του αγώνα καταγράφονται:
Βαθυ και Μπασαβάς: Τσιγκούριος και Καβαλιέρης 600 άνδρες
Καρυόπολης : Γιωργάκης Καβαλιεράκης 300 άνδρες.
Στην επανάσταση του 1821 υπήρξαν αγωνιστές οι Καβαλιεράκης Ραβούλιας,Καβαλιεράκης Θεόδωρος ή Γεωργίβελος, Καβαλιεράκης-Φωκάς Δημήτριος.
Ελαβαν μέρος στην Κρητική επανάσταση 1866, Κοσονάκος ή Φωκάς Γεώργιος, και Κοσονάκος Ηλίας.
Ο Κοσονάκος Κωνσταντίνος υπήρξε βουλευτής και υπουργός δημοσίας εκπαίδευσης, στην κυβέρνηση Τρικούπη.
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια)
Λέγεται πώς ο Εμμανουηλ Καβαλιεράκης Φωκάς διεκδίκησε την αρχηγία της πατριας κατά την επανάσταση αλλά δεν υπήρξε σύμφωνη η Γεροντική. Για αυτό τον λόγο μετεγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Βασίλειος και έγινε γενάρχης των Μανωλιάνων-Φωκάδων.
Ολόκληρη περιοχή ονομάζόταν Φωκάδες (Focades), και δηλώνεται σε αγγλικό χάρτη που εκδόθηκε το1820μ.χ.
Η Περιοχή της κάτω Μάνης παρέμεινε υπό την Ενετική προστασία μέχρι το 1715, οπότε και επανήλθε στην Τουρκική κυριαρχία, το Κάστρο του Πασσαβά, εποικίστηκε και η γύρω περιοχή, που ακόμη μέχρι σήμερα ονομάζεται «Τουρκόβρυση», πολύ κακώς κατά την άποψη μου, επειδή δεν είναι δυνατόν πέντε δεκαετίες ύπαρξης, 200 τουρκικών οικογενειών να«βαφτίσουν» μια περιοχή.
(Μετά από προσωπική βίαιη παρέμβαση, και με την αρωγή της συνεργάτιδά μου, η πινακίδα αφαιρέθηκε σε ένα από τα ταξίδια μας. Κατόπιν αυτού με πρωτοβουλία του Δήμου Ανατολικής Μάνης η περιοχή ονομάζεται "Γαλακώ")
Η περίοδος αυτή, χαρακτηρίζεται από την στροφή μιας μειοψηφίας, σε συνεργασία με τους Τούρκους γεγονός που αφ ενός δημιούργησε δυσαρέσκεια στους Ενετούς προβλεπτές της περιοχής την οποία εξέφραζαν με επιστολές προς την Γαληνότατη Δημοκρατία, και οι οποίες αποτελούν ιστορικά στοιχεία, για την κατάσταση στην Μάνη. Το 1715 μ.Χ., γίνεται συνάντηση των προκρίτων και επισκόπων Μάνης, στο σπίτι του Αντώνη Καβαλιεράκη Φωκά στην Καρυούπολη, όπου επεβλήθη η άποψη του συμβιβασμού με τους Τούρκους.
Κύριος υποστηρικτής ήταν ό Ηλίας Δοξας, όργανο των Τούρκων.
Εκτός των άλλων με τον εχθρό συμβιβάστηκε και ο Γιαννάκης Κουτήφαρης.
Οί Φωκάδες φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν άπραγοι, μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι το 1718μ.χ δύο Μανιάτες καπετάνιοι, ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσονάκος, από την Καρυούπολη, και ο Ξανθός Ξανθάκης από την Μηλιά, δολοφόνησαν τον Γιαννάκη Κουτήφαρη, στην μονή της Τίμιοβας.
Λογικό και αυτονόητο είναι, αυτό το γεγονός, αλλά και η στάση των Φωκάδων, στον προηγούμενο πόλεμο, εναντίον των Τούρκων, να επισύρει την μανία τους , και να προσπαθήσουν να τους εξοντώσουν. Η παράδοση αναφέρει ότι πολιόρκησαν το κάστρο της Παλιάς Καρυούπολης που ήταν ή βάση των Φωκάδων.
Οι αμυνόμενοι αφού έδιωξαν τα γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν λυσσωδώς αλλά το κάστρο έπεσε με πολλές απώλειες. Παρεδόθη ότι έπεσαν μέχρις ενός.
Ο άμαχος πληθυσμός που απέμεινε από τους Φωκάδες ζήτησε καταφύγιο στο χωρίο «Λουκάδικα» όπου και εγκαταστάθηκε.
Το παραπάνω γεγονός, αν και ανήκει στην παράδοση, μπορεί να τεκμηριωθεί από την κατάσταση των κτισμάτων στην Παλιά καρύοπολη που δείχνουν ότι έχουν βίαια γκρεμισθεί, και από την ξαφνική απουσία της στα γεγονότα της εποχής.
Χρονικά ορίζεται περί το 1720μ.χ.
Την ίδια περίοδο, παρατηρείται έξαρση της πειρατείας με κυριότερα πειρατικά λιμάνια το Καραβοστάσι και το Σκουτάρι.
Η εξέλιξη της οικογένειας όμως συνεχίστηκε,οι απόγονοι αφού ανασυγκροτήθηκαν σταδιακά, διακριτικά,άλλαξαν τα ονόματα τους, και παρουσιάστηκαν μετά από χρόνια σαν ισχυρές πατριές, που είχαν συγγενική σχέση.
Έτσι εμφανίζονται στο προσκήνιο στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, σαν Γρηγοράκηδες που κυριαρχουν με βάση το Σκουτάρι, και σαν Καβαλιεράκηδες με έδρα την νέα Καρυούπολη, το χωριό που υπάρχει και σήμερα στην περιοχή της Φράγκας.
Μαζί με τους υπόλοιπους Μανιάτες απέκρουσαν και μετά από αντεπίθεση κατατρόπωσαν τον Χατζή Οσμάν και τούς Τουρκαλβανούς το 1779μ.χ στα Βρωμοπήγαδα, και στα Τρικεφάλια.
Η αναστάτωση που προκλήθηκε, από την δύναμη που αποκτούσαν οι Γρηγοράκηδες, εκανε τον Τούρκο Βαλή του Μωριά, να καλέσει και να εκτελέσει με δόλο τον ‘Εξαρχο Γρηγοράκη, και την συνοδέια του, στην Τρίπολη το 1780μ.χ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επίθεση των Μανιατών εναντίον του Πασσαβά, τον σφαγιασμό των Τούρκων κατοίκων, και την επέκταση των ορίων της Μάνης μέχρι την θέση Κακοσκάλι.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ακολουθεί επάνοδος των περισσοτέρων κλάδων της οικογένειας Φωκάδων στην κάτω Μάνη αλλά και σε άλλες περιοχές.
Φυσικά τα ονόματα είναι διαφορετικά, και ακλουθούν τον κανόνα που ισχύει στην Μάνη, και αλλού, να δημιουργείται το επίθετο από το βαφτιστικό όνομα του πατέρα.Επανέκτησαν τις εκτάσεις που διαχειρίζονταν προ του 1715μ.χ, και κατοίκησαν σε περιοχές κοντά στα εδαφη τους, που ήταν σαφώς παραγωγικότερα από εκείνα της Παλιάς Καρυούπολης.
Ο ιερομόναχος Ανανίας τιμώντας την παράδοση και τους προγόνους του, ανακατέλαβε την Καρυούπολη, που διαμορφώθηκε πλέον σε μοναστήρι.
Παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του με την επισκευή του ναού του Αγίου Γεωργίου, η ιστορική πόλη υπέκυψε στην μοίρα της και έπαψε να κατοικείται από το 1879μ.χ που έχουμε και την τελευταία αναφορά σε απογραφή.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στις αρχές του 17ου αιώνα οι κάτοικοι της Μάνης, αναζητούν συμμάχους στην δύση.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και της Βενετίας, έχει αποτέλεσμα την διεκδίκηση της επιρροής, στην στρατηγική περιοχή του Ταινάρου.
Είναι μια ταραγμένη περίοδος που οδηγεί και σε εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των ισχυρών οικογενειών. Το κλίμα των εμφυλίων πολέμων σίγουρα καλλιεργούσαν οι διεκδικητές της περιοχής Τούρκοι και Ευρωπαίοι με κυριότερους τους Ενετούς.
Φρόντιζαν λοιπόν με διάφορα μέσα να προσεταιρισθούν τους Μανιάτες, αναγνωρίζοντας την ισχύ αυτού του ανεξάρτητου λαού, αλλά και την γεωστρατηγική θέση της περιοχής. Τα αποτελέσματα όλης αυτής της μακρόχρονης διεργασίας, άλλοτε μυστικής και άλλοτε φανερής δημιούργησαν σφαίρες επιρροής στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι ενεργούσαν με γνώμονα το όφελος της Μάνης και των κατοίκων της.
Ανάλογη, με την δύναμη του κάθε ρεύματος ήταν η εξασθένηση του αντιθέτου.
Έτσι προσπάθεια προσεταιρισμού μερικών προκρίτων από την Τουρκική πλευρά το 1715 δεν ευοδώνεται, και οδηγεί στην δολοφονία του Γιάννη Κουτήφαρη, από αντιθέτως διακειμένους Μανιάτες που ήταν και η πλειοψηφία.
Την ίδια εποχή συγκλονίζει την Μάνη, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα η δράση του Λιβέριου Γερακάρη.
Έχουμε λοιπόν κύματα μεταναστεύσεων των Στεφανόπουλων στην Γένοβα και των Γιατριάνων στην Τοσκάνη μετά τα μέσα του 17ου αιώνα..
Βεβαίως ένα ποσοστό παρέμεινε στην περιοχή και από τις δύο οικογένειες, πράγμα που δηλώνει ότι τα ουσιαστικά αίτια δεν ήταν ή έχθρα μεταξύ των οικογενειών αλλά η διαίρεση τους σε διαφορετικές επιρροές.
Από το 1685 και μέχρι το 1715 κυριαρχούν οι Ενετοί, και ή Μάνη γίνεται επαρχία τους.
Οι Ενετοί διπλωματικά φερόμενοι για να εξασφαλίσουν την ηρεμία, μοίρασαν τίτλους και προνόμια και προσεταιριστήκαν τις ισχυρές οικογένειες, με την βοήθεια των οποίων είχαν κερδίσει.
Μια παρόμοια πολιτική χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι όταν μετά το 1715 έγιναν αυτοί κυρίαρχοι στην Πελοπόννησο.
Επεκτάθηκε λοιπόν η Μάνη σε όλη την περιοχή του Πασσαβά μέχρι το Γύθειο. Αρκετές οικογένειες που υπήρχαν και στο παρελθόν, όπως οι Φωκάδες ακμάζουν, αλλά παράλληλα εμφανίζονται και άλλες όπως οι Γρηγοράκηδες και οι Μαυρομιχαλαίοι που δεσπόζουν στην συνέχεια σε ολόκληρη την Μάνη.
Το ότι τα κέντρα τους ήταν κοντά σε λιμάνια, και ότι είχαν τον τίτλο του Καπετάνιου (πολλοί λέγονται Καπετανάκηδες) δεν πρέπει να θεωρηθεί άσχετο με την πειρατεία (κούρσο) που εντοπίζεται στα μέσα του 18ου αιώνα, με κέντρα το Σκουτάρι και το Λιμένι.
Σε αυτό συνηγορεί και ή σχετικά μεγάλη οικονομική επιφάνεια που ισχυροποίησε τις οικογένειες.
Δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί η κοιτίδα, ούτε και η ακριβής προέλευση τους.
Το πιθανότερο λογικό είναι να αποτελούνται από κλάδους αλλά και μεμονωμένες φαμίλιες, που κατοικούσαν σε πολλές περιοχές, της Μάνης, όπως Άλικα, Λουκάδικα, Κελεφά, Καρυούπολη(παλιά). Κυριαρχούν λοιπόν οι Μαυρομιχαλαίοι με κέντρο την Αρεόπολη δυτικά, και οι Γρηγοράκηδες με κέντρο το Μαυροβούνι, Αγερανό, Σκουτάρι, Καρυούπολη(νέα) ανατολικά.
Η συγγενική σχέση Φωκάδων Καβαλιεράκηδων, και Γρηγοράκηδων, καθώς και η ονομασία Φωκάδες τμήματος περιοχής των Γρηγοράκηδων, συντείνει στο συμπέρασμα να είναι κλάδοι της ιδίας οικογένειας. Να σημειωθεί ότι εκτός από συγγένεια αίματος, έχουμε εξίσου ισχυρή συγγένεια εξ αγχιστείας, αλλά και πνευματική συγγένεια λόγω βαφτίσεων, και υιοθεσιών.
Τα ψυχοπαίδια είχαν την ίδια μεταχείριση με τα κανονικά παιδιά .
Στην Μάνη «κούζουνας» (ίσως από εδώ το Κοσονάκος) λέγεται το βαφτιστήρι, και ο νονός το έχει σαν φυσικό του παιδί, ενώ «καβούτσος» λέγεται ο γιος του βαφτιστή με τον βαπτισθέντα, και η σχέση τους είναι σχέση αδελφική.
Η πρώτη αναφορά με το όνομα Γρηγοράκης γίνεται το 1700 όταν αναφέρεται στα αρχεία του Nani ο Pietro Gligorachi σαν ενοικιαστής περιοχών του Πασσαβά.
Μια ηρωική προσωπικότητα ήταν και ο Έξαρχος Γρηγοράκης πού δολοφονήθηκε δόλια από τον Χασάν πασά Τζεζαιρλη το 1780 μετά τα Ορλωφικά. Ξαδέλφια του οι Δημητράκης , Πιεράκης, και Γιωργάκης.
Η οικογένεια Γρηγοράκη αρχικά εγκαταστάθηκε στο Σκουτάρι, και στην Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε την παλιά Καριούπολη.
Ξεκίνησε κάποια έχθρα μεταξύ των Γιάννη και Αντώνη, σύμφωνα με αφήγηση του Κατσάνου στον Λήκ, και ό πρώτος εγκαταστάθηκε στο Μαυροβούνι, ο δεύτερος στον Αγερανό, ενώ άλλα μέλη παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Η μεγάλη οικογένεια διαιρείται σε πολλούς κλάδους.
Ένας κλάδος οι Κουτσογληγοριάνοι τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα,.
Από αυτόν τον κλάδο αναδείχτηκε ο κατοπινός Μπέης της Μάνης Αντώνιος Γρηγοράκης (1757-1822) γιος του Θωμά, γνωστός σαν Αντωνόμπεης.
Υπήρξε Μπέης της Μάνης (1803-1810) ευσεβής χριστιανός και ξάδερφος του (Γιάννη) Τζανέτου-Τζανήμπεη Γρηγοράκη.
Χρησιμοποίησε σαν στενούς του συνεργάτες μέλη από την οικογένεια ξαδέλφια και ανίψια του με τον τίτλο του καπετάνιου, και δύο γαμπρούς του.
Ο ξάδερφος και συμπολεμιστής του, Δημήτριος Καβαλλιέρης, και τα ανίψια του, αδέλφια Γρηγόρης Τζιγκούριος, Γιάννης Κατσάνος ,Τζώρτζης Ξηνταράκος και Λάμπρος.
Οι γαμπροί του ήταν, ο Κωσταντής Ζερβάκος και ο Θοδωρής Γρηγοράκης,, ανηψιος του Τζανέτου που έγιναν κατόπιν και αυτοί Μπέηδες της Μάνης.
Οι αδελφοί Γρηγόρης Τζιγκούριος και Γιάννης Κατσάνος παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Τα ξαδέρφια Αντώνης και Τζανέτος, μετά από διαμάχες χώρισαν την οικογένεια στα δύο, όπως προαναφέρθηκε.
Υπάρχει μια παράδοση στην οικογένεια μου, της οποίας ο γενάρχης ήταν ο Θωμάς, όχι ο παπά Θωμάς, αλλά ο Παπαδο-Θωμας, πρόσωπο ισχυρό, με δύναμη κοπάδια και παραγιούς. Κάποιος από αυτούς, βόσκοντας τα πρόβατα στην Παλιά καρυούπολη, ανακάλυψε ένα πιθάρι με φλουριά, και έφυγε, προορισμός περιοχή Αγερανού. 
Αυτά συμβαίνουν την εποχή που αναπαλαιώνεται το συγκρότημα. Θα μπορούσε λοιπόν ο συγκεντρωτικός και θρησκευόμενος, Αντωνόμπεης, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Θωμάς, να είναι ο τυχερός παραγιός. Ο Αντωνόμπεης κατοικούσε στο πυργοσυγκρότημα του Αγερανού, για το οποίο υπάρχει η εκδοχή ότι έχτισε, ή το αναπαλαίωσε κατόπιν καταστροφής από τους Τούρκους, και το οποίο αρχικά είχε κτίσει ο Τζανήμπεης Γρηγοράκης, (…-1813), ονομαστός μπέης και αυτός της Μάνης (1782-1798).
Ο Τζανέτος ήταν γυιός του Δημητρίου Γρηγοράκη (Καπετανάκη) και εξάδελφος του Αντωνόμπεη.Γυιός του ήταν ο Πιέρρος Γρηγοράκης, Δημήτρης Καπετανάκης, Γιώργος Καπετανακης, και εγκονός, γυιός του Πιέρρου, ο στρατηγός Τζανετάκης Γρηγοράκης.
Η οικογένεια του Τζανέτου κατοικούσε στο Μαυροβούνι και το Γύθειο.
Ο Δημητριος Γρηγοράκης (Καβαλλιέρος)(1749-1820) ξάδελφος του Αντωνόμπεη, του απονεμήθη ο βαθμός του συνταγματάρχη για την προσφορά του στα Ορλωφικά, και κατοικούσε στην σημερινή Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε η οικογένεια την Παλιά Καρυούπολη, γεγονός που πιθανότατα συνέβη την εποχή του ή την εποχή του πατέρα του.
Ο Αντώνης Καββαλιεράκης Φωκάς, στο σπίτι του οποίου, στην Καρυούπολη συνάχτηκαν επίσκοποι και προεστοί, το 1715, με αποτέλεσμα την πρόσκαιρη συνεργασία με τους Τούρκους, σύμφωνα με έγγραφα Βενετών προβλεπτών.
Το γεγονός επιδέχεται αμφισβήτηση επειδή ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσσονάκος αν όχι ό ίδιος με τον προηγούμενο, μέλος της ίδιας οικογένειας το 1718 δολοφονεί τον Κουτήφαρη, με την συνεργασία του Ξανθού Ξανθάκου.
Ο Γρηγόριος Γρηγοράκης (Τσιγκούριος)(1770-1820) ήταν ανιψιός του Αντωνόμπεη και χρωστά την ονομασία του στο ότι μαχόταν με τσεκούρι. Είναι δε ο γενάρχης της οικογένειας Τσιγκουράκου. Δολοφονήθηκε στον Καρβελά, από Μαλευριάνους.
Ο Δημήτριος Γρηγοράκης(Τσιγκουράκος) γιος του Γρηγορίου(…..-1820).
Ο Γεώργιος Γρηγοράκης(Θωμάκης) (1790-1850)(καπετάν Γιωργάκης) γιος του Αντωνόμπεη, οφείλει το παράνομα Θωμάκης στον παππού του Θωμά.
Ο Θωμάς Γρηγοράκης γυιός του Αντωνίμπεη και ξάδερφος του Παναγώτη Κοσσονάκου.
Ο Παναγιώτης Γρηγοράκης γυιος του Αντωνόμπεη.
Τα παιδιά του Παναγιώτη Γρηγοράκη, Γιάννης και Αντώνης.
Τζώρτζης Ξηνταράκος, και Γιάννης Κατσάνος αδέλφια του Τζιγκούριου.
Επίσης αναφέρονται σαν αδέλφια των προηγούμενων και ο Θεόδωρος Κατσάνος, αλλά και ο Ηλίας Τσαλαφατίνος.
Κατά την επανάσταση στις παραδουνάβιες περιοχές με τον Υψηλάντη Ιούνιο 1821 από την οικογένεια σκοτώθηκαν οι καπετάν Γιωργάκης, και καπετάν Θανάσης, Θοδωρής Ξαρχάκος, και ο Αναγνώστης Παναγιωτάκης που ήταν δάσκαλος..
Ενώ τραυματίστηκαν Τζωρτζάκης Γρηγοράκης, Κωσταντής Καββαλιεράκης, που διασώθηκε από τον Γιώργο Θωμιάκο, και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Οί Γρηγοράκηδες είχαν στενούς δεσμούς με τους Πετροπουλάκηδες και τους Καλκανδήδες, ενώ διάκεινται εχθρικώς με τους Φελουριάνους, που δολοφόνησαν τον Γρηγόριο Τσιγκουριο Γρηγοράκη.
Επίσης είχαν συγγενικούς δεσμούς με τους Μαυρομιχαλαίους, επειδή η μάννα του Πετρόμπεη ήταν Γρηγοράκη, αλλά και με πολλές άλλες οικογένειες της περιοχής.

Επιστολή Κωνσταντίνου Κανάρη, πρός Φωκάδες.

Αριθμ. 431
Προς τον Αιδεσιμότατον Οικονόμον Φωκά και λοιπούς προκρίτους της επαρχίας Φωκάδων.
Η άφιξις σας επί της κορβέτας εις επίσκεψιν και συνάντησιν μου παριστάνη εκ νέου δείγματα ειλικρινούς αφοσιώσεως προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα οποία οι κακόβουλοι και εχθροί της φιλτάτης πατρίδος σας σπουδάζουν δια να μπαίνουν με ποικιλοχρόους ραδιουργίας, της παγίδας της οποίας ωφελήθητε να αποφύγητε με φρόνησιν και σύνεσιν, και επιδιώξατε το μικρόν μίασμα της κακοβουλίας, της οποίας τα ολέθρια επιχειρήματα έγιναν παραίτια της αράς του Έθνους και της αγανακτήσεως της Σ. Κυβερνήσεως κατά των πρωταιτίων.
Την προφορικήν επιθυμίαν σας δια την καθησύχασιν των ταραχών ηθελήσατε να αναβεβαιώσητε δια της υπό την σημερινήν ημερομηνίαν αναφοράν σας δια της οποίας αποκτήσατε εγγράφους οδηγίας μου δια των οποίων να εφελκύσητε τους πεπλανημένους και εξαπατηθέντας από τους λαοπλάνους, οι οποίοι προτείνοντες εις αυτούς όσα παράνομα και ασυγχώρητα δια να κερδήσουν τον σκοπόν της ιδιοτελείας των τους ηνάγκασαν δια της απάτης δια να βαδίσωσι την οδόν της απωλείας.
Η Σ. Κυβέρνησις, ως εβεβαιώθητε δια της υπ’ αριθμ. 420 προκηρύξεως μου έλαβε τα δραστηριότερα μέτρα κατά των πρωταρχηγών και όσων εις το εξής μέλλη να τοις ακολουθήσουνε και δια της συμπαθείας της μέλλη να δώση την συγχώρησιν και εις όσους εν αγνοία έπραξαν ως εξαπατημένους.
Βεβαιώσητε όσους επιθυμήτε να αποσπάσητε από τον επαπειλούντα κίνδυνον και φέρητε εις την οδόν της μετανοίας, ότι η συμπάθεια της Σ. Κυβερνήσεως ήθελε είναι δια αυτούς και θέλη αποδίδωσιν δια την σωτηρίαν της ψυχής και ευλογίας δια εσάς οίτινες εστάθητε η αφορμή και θέλη εφοδιασθή και με τας τύχας του Έθνους και της Σ. Κυβερνήσεως ως σωτήρες αμαρτωλών.
Αι περαιτέρω οδηγίαι μου είναι η φρόνησις και αφοσίωσις σας προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα μόνα σωτήρια μέσα δια τον αναγεννημένον Έλληνα δια να αυξήση και την τιμήν και την ύπαρξιν του.

Εκ της Κορβέτης η νήσος των Σπετσών Ο Μοίραρχος
Εν τω λιμένι Μαραθονησίου Κ. Κανάρης
Τη 24 Μαρτίου 1831

CASTRO DI CHOLOCHITIA -ΤΑ ΛΟΥΚΑΔΙΚΑ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ

α΄ Γεωγραφική θέση.
Τα Λουκάδικα είναι καστρόχτιστο χωριό του Δήμου Ανατολικής Μάνης, βρίσκονται σε θέση περίοπτη και αρθρώνονται πάνω σε τρίδυμους λοφίσκους σε υψόμετρο 325 μέτρων από τη θάλασσα.
Η απόσταση από το λιμάνι του Κότρωνα και την αρχαία Τευθρώνη υπολογίζεται στα τρία χιλιόμετρα.
Στην κορυφή του κάστρου, όταν βρεθεί κανείς, νιώθει ευχάριστα, γιατί κάτωθεν του βρίσκεται ο κόλπος της Κολοκυθιάς και θωρώντας ξέμακρα και αλαργινά την άπλα της θάλασσας διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τη νήσο των Κυθήρων.
Κάποιοι περιηγητές χαρακτηρίζουν τα Λουκάδικα ως κάστρο του αέρος. .
Πράγματι το μικρό καστρόχτιστο χωριό ίσταται ευθυτενές, υψηλόκορμο και αγέρωχο, ως γιγαντόσωμος ακοίμητος βιγλάτορας, επισκοπώντας με υπερηφάνεια τα χωριά της Τευθρώνης .
Στη βορειοανατολική πλευρά του το χωριό είναι απόκρημνο και δυσπρόσιτο, οι άλλες πλευρές του είναι ομοίως απροσπέλαστες με επακόλουθο οι κάτοικοι του τον παλιό καιρό να νιώθουν ασφαλείς και να αμύνονται επιτυχώς σε κάθε κακόβουλο επιδρομέα.
β΄ Η κατοίκηση των Λουκαδίκων και η Ιστορική τους διαδρομή.
Το Κάστρο των Λουκαδίκων είναι δομημένο στον νότιο από τους τρείς λοφίσκους, εδώ υπάρχουν ίχνη κτισμάτων και εμφανή απομεινάρια της οχύρωσης του από την αρχαία εποχή, τη Βυζαντινή, τη Μεταβυζαντινή περίοδο και τη Φραγκοκρατία.
Τα Λουκάδικα ήταν η πρώτη ακρόπολη της αρχαίας Τευθρώνης και λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της οχυρής τους θέσης ήταν τόπος, που κατοικήθηκε σ΄ όλες τις εποχές.
Στην αρχαία εποχή το χωριό ταυτίστηκε με την πόλη της Τευθρώνης, που ήταν από τις σημαντικότερες του Κοινού των Ελευθερολακώνων
Το έτος 1245 μ. Χ. μετα τη Φράγκικη κατάκτηση της Πελοποννήσου και τη διανομή των καταληφθέντων κάστρων, οικισμών και περιοχών δίνεται και το κάστρο της Κολοκυθιάς (Castro di Cholochitia), με τα «τέσσαρα φίε », ως φέουδο στον κόμη Λούκα, που αργότερα ως φαίνεται εκ του ονόματος του το Κάστρο με τον οικισμό του ονομάστηκαν Λουκάδες ή Λουκάδικα.
Στο στίχο 1945 του Χρονικού του Μορέως καταγράφεται ότι:
« Του μισίρ Λούκα εδόθησαν τέσσερα φίε και μόνον,
των Λάκκων την περιοχήν να έχη των Γριτσένων
του μισίρ Ντζα γάρ ντε Νουηλή ο Πασαβάς του εδόθη
και τέσσερα φίε να κρατη, φλάμπουρον να βασταίνη
να ένι πρωτοστράτορας, να έχη ιγονικόν του.»

Το ανθρωπωνύμιο-τοπωνύμιο Γρίτσενα και το επώνυμο Γρίτσης έχει ευρεία διάδοση στη Μάνη από τους χρόνους της Φραγκοκρατίας και αναφέρεται στον κατάλογο του έτους 1618 μ.Χ. με την ακόλουθη σειρά Gutifariagni, Griciagni, Zivignani.
Ο οικισμός Griciagni, μαρτυρείται ότι βρισκόταν κοντά στο χωριό Κουτήφαρη, όπου υπήρχε παλαιότερα και οικογένεια Γρίτση.
Το κάστρο των Λουκαδίκων το συναντάμε σε καταλόγους κάστρων του έτους 1463 μ.Χ., ως Cocchochia sive Colochita και αργότερα σε ναυτικούς χάρτες, σε πορτολάνους.
Ο Π. Ζερλέντης στο βιβλίο του « Τάξις Ιεραρχική» γράφει ότι τα Λουκάδικα αναφέρονται, το έτος 1467 μ.Χ, ως Castro di Cholochitia-κάστρο της Κολοκυνθίας, που ανήκε στους Βενετούς.
Η Ταινάρια χερσόνησος υπήρξε ικανοποιητικά κατοικημένη από τους Βυζαντινούς ήδη χρόνους και τη Φραγκική περίοδο.
Τα σημαντικότερα κέντρα της Bassa Maina ήσαν το κάστρο της Μαϊνης στη νοτιοδυτική ακτή και στη βορειανατολική το κάστρο της Κολοκυθιάς.
Το περιηγητικό κείμενο, του Τούρκου Evliya Gelebi, του έτους 1670 μ. Χ. αναφέρει ολόκληρη την περιοχή της Τευθρώνης ως Colocitolar
Η σημαντικότητα και η στρατηγική θέση του κάστρου των Λουκαδίκων ή του κάστρου της Κολοκυθιάς-Castro di Cholochitia ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Το κάστρο επιφαινόταν και δέσποζε όλων των οικισμών της Τευθρώνης, γι’ αυτό η λέξη Cholochitia ακολουθούσε, την ονομασία τους.
Τούτο καταγράφεται σε Ενετικά έγγραφα και άλλα κείμενα, που αναφέρουν τα χωριά ως Driali di Cholochitia, Giorgiciopulo di Cholochitia, Gognia di Cholochitia, Vatas di Cholochitia, Afugia di Cholochitia, Scurca di Cholochitia, Haitofoglia di Cholochitia, Voucholia di Cholochitia, Gnifi di Cholochitia, viglistico di Cholochitia
Στο υπόμνημα που έστειλε ο Δούκας του Νέβερ στο βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο την 24 Σεπτεμβρίου 1615 μ.Χ αναφέρονται οι συμφωνίες, που συνήψε με τους Μανιάτες.
Στο υπόμνημα αυτό γίνεται μνεία του λιμανιού της Κολοκυνθίας, επί τούτοις παραθέτουμε κατωτέρω σχετικό απόσπασμα.
«.................................................................Υπόσχονται οι κάτοικοι του Βραχίονος της Μάνης, Οιτύλου, Γυθείου και Καλαμάτας εν πλήρει ενώσει……………………………………………………………………..Άμα τη ειδοποιήσει της Χριστιανικής στρατιάς …………………………………………………………………και μέρος του τρίτου στρατεύματος θα κατευθυνθή εις τον λιμένα της Κολοκυνθίας δια να καταλάβη το φρούριο Rapan, το οποίον είναι εύκολον, ως ο εν λόγω επιβεβαιοί………………»
Ο ριμαδόρος της Μάνης Νικήτας Νιφάκος στα στιχουργήματα του, που γράφηκαν μεταξύ των ετών 1782-1798, επί μπέη της Μάνης Τζανετάκη Γρηγοράκη-Κομνηνού, αναφέρει:
«….Λουκάδικα και Κάβαλος, Χιμάρα και Σκουτάρι,
ετούτα λάμπουν στα λοιπά χωρία σαν το φεγγάρι ….»
O κώδικας αριθμ. 214 της εθνικής βιβλιοθήκης, που έχει γραφτεί από τον παχτονάρη γιατρό Παπαδάκη, αποκαλεί το Κάστρο των Λουκαδίκων και τον πέριξ του κάστρου οικισμό ως χωριό Λουκάδες.

Γενεαλογία

Η πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών κατοικεί κατά βάση στη Χιμάρα, και τα Λουκάδικα, αλλά έχει μετακινηθεί και αλλού.
Ο οικισμός της Χιμάρας παραδίδεται ότι δημιουργήθηκε από Ηπειρώτες πρόσφυγες, που προέρχονταν από τη Χιμάρα της Ηπείρου ή κατ’ άλλους ότι η Χιμάρα της Ηπείρου ήταν αποικία μεταναστών του ομώνυμου Μανιάτικου χωριού, που μετοίκησαν κατά την πρώτη περίοδο(1204-1262) της Φράγκικης διοίκησης στη Μάνη.
Ο Μιχαήλ Δένδιας και ο Λάμπρος Σπύρου σε σχετικές εργασίες τους βεβαιώνουν τούτο και μάλιστα αναφέρουν ότι το γλωσσικό ιδίωμα των Χιμαριωτών, τα ήθη και τα έθιμα τους είναι όμοια με των νοτίων Ελλήνων – των Μανιατών

"Κλάδοι της πατριάς των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών
Στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών ανήκουν οι Αλεβιζάκος, Παυλάκος-Στεφανάκος, Θωμάκος, Λαγόγιαννης, Ταβουλάρης ή Χλεμπάκος, Πιερουτσάκος (Λουκαδίκων), Δημόγιαννης (Λουκάδίκων), Σκανταλάρος (Χιμάρας), Ζέρβας (περιοχής Μολάων) και o Γουρδουράκος ή Μιχαλακάκος , που είναι ακουμπισμένος στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων
Κατά την περίοδο της 2ης Ενετοκρατίας 1685-1715 πρέπει να μετακινήθηκαν μέλη του κλάδου των Ταβουλαριάνων στην Κάτω Καρέα και μέλη του συγγενικού τους κλάδου των Πιερουτσιάνων στον μικρό οικισμό της Παλαβίστιας και οι δύο αυτοί κλάδοι ανήκουν στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων της Χιμάρας
".......

.........Ο Γουρδούρος – Γουρδουράκος είναι συγγενής των Καλλέργηδων, μετοίκησε δε άγνωστον πότε από το χωριό Γονέα στη Χιμάρα και αργότερα κάποια μέλη του μετακινήθηκαν στον Παρασυρό.
Η προέλευση του Γουρδούρου ή Γουρδουράκου-Μιχαλακάκου από τη Γονέα βεβαιώνεται και από τα τοπωνύμια αγροκτημάτων, που συναντώνται στη Γονέα με την ονομασία Γουρδούρος
Ο παπούς μου από την μανογενιά, στους μαθητηκούς καταλόγους : https://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.com/2020/05/1862-1912.html
 485. Ο Κυριάκος Γ. Μιχαλακάκος (1871) από τη Χειμάρρα, στο ελληνικό σχολείο Κότρωνα, το 1884.
Οι μιχαλακιάνοι από άλλες περιοχές ανοίκουν σε άλλες οικογένειες.
Οι δημακογιαννιάνοι της ζούδας είναι Λεκκιάνοι ...

29 Αυγούστου 2013

Ο ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ ΤΑΥΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΤΟΥ!!!


Τ Α Υ Γ Ε Τ Ο Σ
ΕΛΛΗΝΕΣ ....Οι πρώτοι κάτοικοι της ΓΗΣ.
....για όσους δεν το γνωρίζουν....εν συντομία.
Πρώτοι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΑΝ ΣΕ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΓΗ.
Αφού προσγειώθηκαν στον ΤΑΥΓΕΤΟ.....έκαναν μετρήσεις για την αναγνώριση του χώρου.
Έτσι λοιπόν κατοικείται για πρώτη φορά η Γη στο Όρος Ταύγετος στην Πελοπόνησσο, όπου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα
Κράτος δηλαδή ένα Φιλοσοφικό/Αστρικό Κράτος με κατανομή Αστρονόμων, οι οποίοι ….άλλοι παρατηρούσαν τον Ήλιο, άλλοι στην Σελήνη (Σεληνιακοί), άλλοι τους Γαλαξίες(Γαλαξάδες ή Γαλατάδες), πότε Λευκούς Ήλιους ή Γαλατούς Ήλιους.
Αρχικά είχαν 88 Αστρικούς Μύστες(Αστρονόμους) που παρακολουθούσαν εάν κινείται το Ζώδιό τους. Κάθε Αστρικός Μύστης είχε κι έναν Επικουρικό, ο οποίος παρακολουθούσε αντίστοιχα το β,γ,δ, κλπ αστέρια του Ζωδίου.
Στόχος τους ήταν να βρούνε πιο αστέρι του Ζωδίου θα ακινητοποιηθεί.
Αρχικά στα 88 Ζώδια που η πορεία τους των αστέρων ήταν 12.775 χρόνια το μέσο φαινόμενο παρουσιάσεως του Ζωδιακού τείνιου, ήτοι : 12.775:88=145,17045.
Έτσι το φαινόμενο το οποίο θα έπαιρνε χρησμό δια πλανητικό ταξίδι συνέβαινε κάθε 145 χρόνια, όπου μπορούσε να μειωθεί έως τα 120 χρόνια βάση ειδικών συνθηκών.
Έτσι από την κάθε κορυφή βουνού.... που κατερχόταν η ιερή σκιά, όπου η έννοια της ιερότητας παρέμενε ως το σημείο ιερής θύμησης.... στους απογόνους (τους πρώτους ΕΛΛΗΝΕΣ άποικους της ΓΑΙΑΣ που ήρθαν από άλλο σημείο του σύμπαντος κόσμου) και κατά τις μεσημβρινές ώρες.... σε ανοιχτό περιβάλλον, για να είναι σε θέση ο Ήλιος και τα Ουράνια σώματα να επιβλέπουν και να παρατηρούν την ιερή θέαση...ως σημείο λατρείας.
Κάθε βουνό λοιπόν σχηματίζει μία κορυφή. Έτσι το κάθε ιερό ή ιερά κώμη ή τοποθεσία από την οποία φαινόταν η κορυφή Ταλετόν, έχει κι έναν ατομικό κώδικα, ο οποίος καθοριζόταν από την διασταύρωση των δύο παραγόντων ήτοι της γωνίας ύψους και της γωνίας περιστροφής.
Όταν η γωνία ύψους του ουρανίου σώματος συμπέσει με την γωνία ύψους του ιερού και η γωνία περιστροφής του ιδίου σώματος με τη γωνία περιστροφής του ιερού την ίδια στιγμή, τότε γίνεται λατρεία και γιορτή στο ιερό.
Η διαφυγούσα ακτίνα του ουρανίου σώματος διαφεύγει από την ιερή κορυφή και χτυπά επί του ιερού. Από το ιερό το ουράνιο σώμα φαίνεται να επικάθεται της κορυφής με εκκεντρότητα, οπότε βλέπει το σημείο του ιερού και τις τυχόν λατρείες, αν αυτές γίνονταν.
Όταν όμως δεν επικαθόταν με εκκεντρότητα δηλαδή σημείο του ηλιακού δίσκου βρισκόταν επί της κορυφής, τότε έλεγαν ότι στοχεύει το σημείο του ιερού ή έριχνε το ιερό βέλος.
Από την κορυφή Τάλετον που ετυμολογικά σημαίνει ζυγοστάθμιση των ζευγών των δίσκων του Διαστημοπλοίου πάνω στην οποία βρίσκεται και το αεροδρόμιο, θα κινηθεί ακριβώς βόρεια αν ο αστέρας είναι βόρεια ή ακριβώς νότια αν ο αστέρας είναι νότια.
Το λόγο κατασκεύασαν τον Τάλαντον/ Ταυγέτη διαστημικό όχημα, το οποίο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα για να βρει το (δια το αστρικό στίγμα, ) ήτοι έπρεπε να μεταβεί ακριβώς κάτω από το αστέρι εκείνο και να προσδιορίσει τον Χρησμό, για να τείνει η Γη ο Ταγός, δηλαδή να επεκτείνει την γη ο Ταύγετος.
Το Διαστημόπλοιο αυτό αναχωρούσε για αστρικό χρησμό ανά τον κόσμο αφού πρώτα έπαιρνε χρησμό από το Ταλετόν ή Ταλαντόν, όπου και ο «Παυσανίας» μας αναφέρει στο εδάφιο: « Άκρα δε Ταυγέτου Ταλετόν υπέρ Βρυσέων ανέχει ταύτην καλούσε Ηλίου Ιερά».
Δηλαδή η Ιερά του Ηλίου, ονομαζόμενη Ταλετόν προερχόμενη εκ του Τάλαντον (ταλανατεύω=κινώ πέρα δώθε / αιωρούμαι και τάλαντον = ζυγός / ζυγαριά.

Το κυριότερο όμως μέλημα των Χρησμών ήταν η :
ΚΑΘΕΤΟΠΟΙΗΣΙΣ.
Φυσικά τα αποτελέσματα των κωδικών διέφεραν από τόπο σε τόπο και τούτο γιατί κάθε τοποθεσία είχε άλλη ιερή κορυφή. Ο κώδικας (ως αστρονομικός τύπος) εμπεριέχει το βόρειο και ανατολικό (Γκρίνουιτς) πλάτος της κορυφής σε ακτίνια και ως εκ τούτου διαθέτει μοναδικότητα.
Η μοναδικότητα την οποία εμπεριέχει δίνει και διαφορετικά αποτελέσματα από κορυφή σε κορυφή.
Για να γίνει η αναγνώριση ενός τόπου και να δεχθεί τον κωδικό επιβαλλόταν να υπάρχει πλησίον του τοπωνυμίου στοχαστικό σημείο εμπνεύσεως το οποίο εκπέμπει τον χρησμό επί του πρωταρχικού ιερού τοπωνυμίου, οπότε έτσι το ιερό του τοπωνυμίου γίνεται δέκτης του ουρανίου σώματος του Ήλιου, της Σελήνης ή των άστρων.
Έτσι κατά την Φιλοσοφία αυτή το αιχμηρό γεωμετρικό σχήμα, το οποίο έδινε χρησμό ορατότητας, δηλαδή σημείο από το οποίο ορά το ουράνιο σώμα, καλούνταν απλά όρος.
Το σημείο αυτό, το αιχμηρό του όρους, θεωρούνταν ως σημείο στο οποίο επικάθονταν ή εφάπτονταν η κόρη ήτοι το καρδιακό σημείο του οφθαλμού της θεότητας και καλούνταν εκ του φαινόμενου αυτού σημείο αφής της κόρης και κατ’ επέκταση κορυφή.
Έτσι ο τόπος του Κράτους ....ο οποίος δημιουργεί αυτό το φαινόμενο της προσωπικότητας του Ήλιου, υπό την ονομασία «Έλ» ....αλλά και του υποκειμένου της ιερής πέτρας, υπό την έννοια της γεωλογικής μορφής της ονομαζόμενης «Λα»....ώστε αυτή η περιοχή του Κράτους ή το Κράτος την ονόμασαν : Έλλα ή ΕΛΛΑΣ από το Έλ+Λας=Ελλάς.
Τα δύο αυτά υποκείμενα έχουν άμεσο σκοπό προσδιορίσεως ιερού σημείου επί της γης, την ονομαζόμενη «Δα» […στη συνέχεια .....το Δα έγινε Γα που είναι και η μικρότερη λεξαριθμικά λέξη του Ελληνικού Αλφαβήτου ήτοι : ΓΑ=Γ+Α=3+1=4…όπου και τα 4 σημεία της Γαίας που τα συμβολίζει η τρίαινα του Ποσειδώνα, (ΓΗ+ΑΗΡ+ΥΔΩΡ+ΠΥΡ). ]
Έτσι οι 3 αυτές συνθέσεις του : ΗΛΙΟΥ, της ΠΕΤΡΑΣ και της ΓΗΣ, συνθέτουν το Φιλοσοφικό τοπωνύμιο, αλλά και το ευρύτερο στην εννοιολογία Κράτος, το ονομαζόμενο ΕΛΛΑΔΑ.
Δηλαδή ΕΛΛΑΔΑ είναι τμήμα της γης, το οποίο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των «Έλ», διότι προσφέρει με τη γεωλογική της μορφή κορυφές «Λα», ήτοι κορυφές για τον προσδιορισμό του σημείου της γης (Δα).
Τώρα κατά πλήρη ετυμολογική και φιλοσοφική έννοια της λέξης ΕΛΛΑΣ ….είναι τοποθεσία με συμπύκνωση πετροειδών βουνών.
Αυτά λοιπόν τα πετροειδή βουνά στις κορυφές των, δημιουργούν ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ.
Πυραμίδα (ΠΥΡ-ΑΜΙΣ) καλείται τμήμα σκιάς το οποίο προέρχεται από το αιχμηρό βουνό ή αιχμηρό γεωμετρικό σχήμα, όταν βέβαια την σκιά δημιουργεί ο Ήλιος.
Ετυμολογικά η ΠΥΡΑΜΙΣ είναι : πυρά+οράω-ορώ δηλαδή βλέπω το φλεγόμενο σώμα του Ήλιου.
Έτσι τα τρία αυτά χαρακτηριστικά ονόματα του ΗΛΙΟΥ, της ΠΕΤΡΑΣ και της ΓΗΣ, που προσδιορίζουν τον Έλληνα που έχουν γεννηθεί από τον Ήλιο ....όπου ο ΗΛΙΟΣ μας δίνει ....την ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ , την ΖΩΗ, και το ΦΩΣ.
Η πρώτη κυρίαρχη ΦΥΛΗ που αποικίστηκε ήταν των Πελασγών που προέρχονταν από την Πέλλα που σημαίνει πέτρα μαζί με το ρήμα άγω, δηλαδή με τη φιλοσοφική έννοια οδηγούμαι από μία πέτρα ή από ένα βουνό(όρος) και δημιουργώ Πολιτισμό γύρω του.
Έτσι οι ΠΕΛΑΣΓΟΙ δημιουργούν Πολιτισμούς γύρω στα βουνά τα οποία έχουν αιχμηρές Κορυφές.
Επειδή οι περισσότερες από τις από τις κορυφές αυτές βρίσκονταν στην Ανατολική Ευρώπη και σε συνδυασμό με τις γνώσεις αυτές τις οποίες είχαν …λατρεύοντας τον Ήλιο, ...τη Σελήνη και ....Ουράνια σώματα…ονομάστηκαν Έλληνες. Δηλαδή οι Πελασγοί είχαν ως φιλοσοφική αρχή την πορεία και τη λατρεία του Ήλιου.
Έτσι καθώς δημιουργούσαν Πολιτισμούς γύρω από τις κορυφές, ανέπτυξαν ιερές συντεταγμένες, ήτοι καθορισμένα σημεία στα οποία έδωσαν ονόματα ανάλογα με τις φάσεις των ουράνιων σωμάτων.

Έτσι κάθε φυλή πήρε και το όνομά της από τις δουλειές που έπραττε, όπως:
Οι Αιγύπτιοι / Αιολείς που πίστευε στην σύλληψη του Ήλιου από τον αετόγυπα, ο οποίος συλλαμβάνει και σηκώνει αίγες και μ’ αυτόν τον τρόπο ονομάζονται Αιγύπτιοι και η περιοχή Αίγυπτος.
Οι Αιολείς ήταν ειδικός κλάδος ανεμοπτεριστών.
Οι Δωριείς ήταν πανύψηλοι-ικανοί άντρες οι οποίοι είχαν ειδικότητα στην τοποθέτηση πασσάλων/ντουράτων/ή δοράτων, σε σημεία που τους υποδείκνυαν οι άλλες φυλές και κυρίως οι Ασύριοι και Ηρακλείδες.
Οι Δρύοπες είχαν την ικανότητα να ανοίγουν οπές επί των σκληρών ξύλων και κορμών για την κατασκευή ξύλινων εργαλείων κλπ.
Οι Αχαιοί κατοικούσαν …επί του χάους δηλαδή επί τόπου στερούμενου συντεταγμένων, δηλαδή ήταν η φυλή που ύστερα από ένα μεγάλο καταστροφικό γεγονός, εκείνοι είχαν σαν αποστολή να σώζουν τους άλλους.
Οι Ίωνες ζούσαν στα νησιά και παρατηρούσαν την Ίωνα, το ιερό πουλί το οποίο μετέβαινε στη Νίσσα της Μάνης. Οι Ίωνες παρακολουθούσαν τους Οιωνούς του Σύμπαντος κλπ.
Οι Χαλδαίοι ασχολούνταν με τα μέταλλα και ιδιαίτερα με το ευγενές, δηλαδή το χαλκό.
Οι Βαβυλώνιοι πήραν το όνομά τους από την βεβήλωση, δηλαδή την καταστροφή και η αποστολή τους ήταν όταν ένα ιερό είχε χτιστεί λανθασμένα….αυτοί το κατέστρεφαν όπως κάνουν σήμερα τα συνεργεία κατεδαφίσεως.
Οι Ασύριοι ή Σύριοι ήταν αστρονομική φυλή μαζί με τους Πελασγούς που χρησιμοποιήθηκαν ως επικουρικοί δηλαδή όταν οι Δωριείς πάκτωναν τους πασσάλους επί της γης, αυτοί επόπτευαν την εν σειρά πάκτωση τους έτσι ώστε να είναι σε μια ευθεία ή σειρά.
Οι Ηρακλήδες συνεργάζονταν με τους Δωριείς και Σύριους για την χάραξη κι επιμέτρηση της γης. Διέθεταν τρίποδες των οποίων τοποθετούμενες οι κλεψύδρες δηλαδή κυλινδρικά γυάλινα δοχεία τα οποία μετρούσαν τον χρόνο.
Οι Ηλιολάτρες ….ως κάτοικοι της περιοχής πλησίον του Ταϋγέτου είχαν ήδη αναπτύξει την επιστήμη της παρατηρήσεως της ΗΛΙΑΚΗΣ ΠΛΑΚΕΤΑΣ.
Μετά λοιπόν από μετρήσεις και χιλιάδες χρόνια .....άρχισαν να επεκτείνονται .....ανά τη γη.
Πρώτα κινήθηκαν προς βορρά που ήταν πιο εύκολα. Οι Μύστες το γνώριζαν καλά τον απαιτούμενο χρόνο από την μεσημβρία ως την άλλη, επειδή βρίσκονταν μόνιμα πάνω στο Μαντείο του Ταύγετου. Η ομάδα των Μυστών αποτελούνταν από σκιορούς αφέτες χρόνου, ισορροπιστές, παρατηρητές σημαδεύσεως σκιάς.
Στην καθορισμένη στιγμή που η τελευταία σταγόνα της κλεψύδρας προσδιόριζε χρονικά την Ηλιακή Μεσημβρία, ο αφέτης έδιδε σήμα με την κίνηση της σημαίας στους υπόλοιπους. Οι σκιοροί υποδείκνυαν εξ αποστάσεως τους σημαδευτές το επί του εδάφους ακριβές σημείον σκιάς της κορυφής του δόρατος.
Οι σημαδευτές σημάδευαν το ακριβές σημείον της υποδείξεως της σκιάς και κατόπιν πρόβαιναν σε συγκριτική επιμέτρηση μήκους αδιαστάλτου νήματος ή βίτσας προσαρτημένων στο επάνω άκρο του δόρατος.
Στη συνέχεια πορεύονταν προς βορρά για τον προσδιορισμό του πασσάλου και πρόβαιναν στις ίδιες ενέργειες, χωρίς όμως να χάσουν τον Ηλιακό χρόνο κλεψύδρας.
Αυτό σήμαινε ότι όταν και η τελευταία σταγόνα της κλεψύδρας προσδιοριζόταν, η ηλιακή μεσημβρία περιστρέφοντας για τον επόμενο προσδιορισμό της επόμενης Ηλιακής μετρήσεως νοητής ευθείας βορείως του Μαντείου.
Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε «Κάθοδος των Δωριέων» και αυτό διότι με την απομάκρυνση τους προς βορρά, ....ο θεός Ήλιος είχε κάθοδο, ήτοι μεγάλωνε η σκιά.
(Σταματήστε .....να αναπαράγετε όλοι σας παγκοσμίως....ότι η κάθοδος των Δωριέων από πάνω ..προς τα κάτω....έγινε ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΑ.....όπως λέγω παραπάνω...)
Για να καταλάβετε.... με τον τρόπο αυτό αφού ξεκίνησαν από τον Ταύγετο .....ως νούμερο ΕΝΑ ανέβηκαν βόρεια και οι Μύστες ονόμασαν τον ιερό τόπο Ήλιον ΔΥΟ, το σημερινό (ΔΙΟΝ), όπου και ο λαμπός ήτοι ΟΛΥΜΠΟΣ, εφόσον το σημείο του ιερού βουνού, όταν πέφτει το ΙΕΡΟ ΒΕΛΟΣ του τον χειμώνα, αυτό λάμπει.
Τότε μόνον κατάλαβαν ότι η γωνία ήταν πολύ μικρή συγκριτικά με την αρχική του Μαντείου στην κορυφή του Ταύγετου. Και η σκιά επίσης ήταν μεγαλύτερη και έτσι κατανόησαν ότι βρίσκονταν μακριά της ιερής μητρικής γης του Ταϋγέτου και ανεφώνησαν :
Μακε δα = μακρινή γη …κι έτσι απλά ονομάστηκε : ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
(Αυτή λοιπόν είναι.......Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...μας.)
Η Ευρώπη πήρε το όνομά της από την ονομασία της συσκευής μετρήσεως, η οποία μετρούσε το εύρος της οπής της σκιάς και καθόριζε αποστάσεις και σημεία κι έτσι ονομάστηκε : ΕΥΡΩΠΗ.
Με τον καθορισμό και την επιμέτρηση που εφάρμοσαν οι πρώτοι «εξωγήινοι» Έλληνες επινόησαν διάφορες μεθόδους και στο ξεκίνημα τους την ευρύτερη περιοχή την ονόμασαν : ΕΥΡΩΠΗ.
Η σύνθετη αυτή λέξη περιλαμβάνει τα ουσιαστικά εύρος και οπή. Στην οπή εισέρχεται το ιερό φως του Ήλιου, το οποίο δημιουργεί ένα εύρος. Δηλαδή η Ευρώπη είναι μία συσκευή μετρήσεως ενός καθορισμένου τόπου, ένα τεράστιο ορθογώνιο τρίγωνο το οποίο έχει μια οπή από όπου διέρχεται το ιερό φως του Ήλιου.
Το ιερό φως καθώς έπεφτε επάνω στη γωνία, δημιούργησε με την ανάλυση του φωτός επί κύκλου μια στενή ελλειψοειδή μορφή φωτός, η οποία είχε στο μέσον της ένα εύρος.
Και σύμφωνα με τον μύθο το ιερό άρμα του ταύρου προχωρώντας βόρεια άνοιγε την ιερή οπή η οποία αποκτούσε μεγαλύτερο εύρος. Με αυτόν τον τρόπο έφθασε σε μια περιοχή στην οποία αποκτούσε το ιερό φως εύρος. Η ιερή αυτή περιοχή θα ονομαστεί Ευρία και κατά παραφθορά Σερβία.
Συνεχίζοντας την ιερή πορεία και μετρώντας αποστάσεις έφθασαν σ’ ένα σημείο όπου βρίσκεται το γέρμα του Ήλιου, δηλαδή ο Ήλιος δέχεται μια καθολική κλίση και η περιοχή θα ονομασθεί : Γερμανία.
Συνεχίζοντας την πορεία στον ιερό πόλο της διέλευσης η περιοχή θα ονομασθεί : Πολωνία, εκ του ιερού πόλου.
Κι αφού φθάνουν σ’ ένα τελικό σημείο, όπου η Ευρώπη δεν μπορεί να μετρηθεί άλλο, εκεί τοποθετούν ιερό λίθο ως το καθοριστικό σημείο του Ήλιου και θα ονομασθεί Λιθουανία και η επέκταση της ιερής λα η περιοχή θα ονομαστεί : Λατονία (Λετονία).
Δηλαδή η ιερή άμαξα με τον ταύρο και με την σοφία του εύρους της σκιάς του φωτός καθορίζει σε μια ευθεία γραμμή βορρά-νότου που ξεκινάει από το κέντρο του κόσμου, την ονοματολογία των τόπων.
Επειδή πέραν της Λατονίας όπου από εκεί και πέρα στην περιοχή βασιλεύει το σκότος και το άβατον…επειδή η πορεία παραμένει αδιάβατη εξαιτίας του σκότους και του ψυχρού κλίματος και των χιονιών, ο τόπος αυτός ονομάζεται: Σκανδιναβία, ακριβώς από το σκότος της δα (γης) που επικρατεί εκ της διάχυσης του φωτός και του άβατου.
Με παρόμοιο τρόπο ονομάστηκαν και οι υπόλοιπες ονομασίες όπως της : Αραβίας ή Αβαρίας όπου ονόμαζαν αυτό το μέρος, όπου την εποχή του καλοκαιρινού ηλιοστασίου δεν υπάρχει σκιά, ήτοι ο Ήλιος είναι κάθετος προς τον τόπο. Καλείται Αβαρία γιατί ο Ήλιος λόγω της ιδιότητος του ως Αβαρής βρίσκεται σε μεγάλο ύψος.
Με λίγα λόγια .......οι πρώτοι κάτοικοι του πλανήτη γη για να αποκτήσουν πλήρη γνώση του τόπου κι εφαρμόζοντας το «παν μέτρον άριστον» χρησιμοποιούσαν τους «χρησμούς» που στην ουσία ήταν τοπογραφικές μελέτες και εφαρμογές που καθόριζαν τα σημεία στα οποία έπρεπε να γίνουν τα ιερά .
Η Αφρική πήρε το όνομά της λόγω του σημείου της γης το οποίο δεχόταν μεγαλύτερη θερμοκρασία και επί του οποίου κατά την φιλοσοφία των Μυστών το ύδωρ στο μέρος αυτό φτάνει στο σημείο ζέσης δημιουργώντας αφρό, ήτοι : ΑΦΡΙΚΗ.
Η Αυστραλία και η Ασία έλαβαν ετυμολογικά τα ονόματά τους εκ της προσχέρου ιδιότητας την οποίαν είχαν τα Ηλιακά τείνια, δηλαδή της καθέτου πτώσεως των Ηλιακών ακτίνων, καθ’ ότι βρίσκονται στις 23ο νότια η Αυστραλία και βόρεια η Ασία.
Η Αυστραλία προέρχεται από το ποιητικό Αυσταλέος που σημαίνει ηλιοκαής, ήτοι θερμαινόμενος προσχερώς, ενώ η Ασία κι αυτή δέχεται θέρμανση από Ηλιακά τείνια του βορείου ημισφαιρείου και προέρχεται από το ρήμα άζω ή άζα με την ετυμολογική έννοια του ηλιοκαής.
Η Βραζιλία επίσης όπου ένα τμήμα της φτάνει σε σημείο βρασμού εκ της θερμότητας την οποία λαμβάνει από τον Ήλιο και ονομάστηκε : ΒΡΑΖΙΛΙΑ.
Η Αμερική, τμήμα της οποίας είναι αμέριτα δηλαδή δεν έχουν μέρος τείνιων τα άστρα του ουρανού και δεν μπορεί να προσδιοριστεί ο τόπος εκ της ιδιότητος των άστρων του Σύμπαντος.
Έτσι το Αμέριτα έγινε: ΑΜΕΡΙΚΑ -à Αμερική.
Με τον ίδιο τρόπο πήραν τα ονόματα τους τα κράτη.
ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ....ΕΛΛΗΝΕΣ

ΠΗΓΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ:
ΕΛΛΑΝΙΟΣ ΙΦΙΓΕΝΗΣ (Ε.Ι.)
Ioannis Stogiannos

ΠΗΓΗ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ:
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
«Ο ΤΑΥΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΤΟΥ»
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ

diogeneis
thesecretrealtruth
awakengr

18 Μαΐου 2013

Αυτοψία στο ιερό του Καρνειου Απόλλωνα-είσοδος σε σπηλαιοβάραθρο(φωτογραφίες)


Μετά από τον αρχικό ενθουσιασμό σχετικά, με την ανακάλυψη τοποθεσίας, στη οποία κατά τον Παυσανία υπήρχε ιερό του Απόλλωνα, ακλούθησε  αυτοψία στον χώρο.
Ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση μου, και την ευχαριστώ για αυτό, η υπεύθυνη Κλασικών αρχαιοτήτων της Λακωνίας κα Μαρία Τσούλη.
Μέσα από τις γνωστές και δύσκολες συνθήκες , αφ ενός λόγω φόρου εργασίας, και αφ ετέρου έλλειψης προσωπικού, βρέθηκε χρόνος, για να υπάρξει μια πρώτη επαφή με τον χώρο.
Έτσι λοιπόν, ο γράφων, η κα Τσούλη, και ο συνοδός της κος Γρηγόρης Καλαποθαράκος, βρεθήκαμε να ανηφορίζουμε και πάλι, για την περιοχή που ο Παυσανίας αναφέρει.
Η επίσκεψη έγινε 14 Μαΐου 2013, και κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Πέρα από το δύσβατο της περιοχής είχαμε να αντιμετωπίσουμε, και την ζέστη της ημέρας, καθόσον ο Ήλιος είχε την τιμητική του.
Έτσι λοιπόν, και επειδή ο κίνδυνος ατυχήματος ήταν μεγάλος, βρεθήκαμε σε ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης έκτασης, που κατά κοινή ομολογία, και των ειδημόνων, έχει πολύ μεγάλη αρχαιολογική σημασία.
Έγινε λοιπόν μια σχετική καταγραφή, πάρθηκαν φωτογραφίες, και η αρχαιολογική υπηρεσία έχει τώρα την αρμοδιότητα της περαιτέρω έρευνας.
Θεωρητικά μπορούμε να μιλήσουμε, για την ύπαρξη, του ιερού στην περιοχή.
Μένει όμως να συνεχιστεί η ερεύνα και να τεκμηριωθεί επιστημονικά η παραπάνω θεωρία.
Για να συμβεί αυτό απαιτούνται πολλές επισκέψεις, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει και ένας σχετικός καθαρισμός ούτως ώστε να είναι ευκολότερη η πρόσβαση και η παρατήρηση.
Τα πρώτα σχετικά σίγουρα συμπεράσματα είναι πώς το σημείο που είδαμε, όχι όμως επισταμένως, είναι αρχαίο λατομείο, χωρίς αυτό να αποκλείει, πως υπάρχει και ενδείξεις οικοδομικής δραστηριότητας.
Φυσικά ποσοστιαία είδαμε το ένα δέκατο του συνόλου, της όλης έκτασης που χρήζει έρευνας.
Έτσι λοιπόν με μεγαλύτερη οργάνωση και μεθοδικότητα θα επακολουθήσουν και άλλες επισκέψεις μέχρι να υπάρξει ένα τεκμηριωμένο αποτέλεσμα με επιστημονική σαφήνεια.
Παράλληλα όμως υπήρξε και ένα άλλο γεγονός.
Μια πρώτη εικόνα από υπόγειο τούνελ.
Την επιχείρηση αυτή ανέλαβε ο σπηλαιολογικός σύλλογος «Ταΰγετος Πάρνωνας», και η ομάδα «Γαία».
Αρχηγός της αποστολής ο πεπειραμένος σε σπηλαιολογικά θέματα Κώστας Ξυδέας.
Είχα την εμπειρία, να μπω στα σπλάχνα της Γής, και να έχω μια προσωπική εικόνα.
Μετά από έναν μικρό σχετικά διάδρομο, διαγράφεται ένα κάθετο άνοιγμα, το οποίο όμως είναι σφραγισμένο από φερτά υλικά και μπάζα, επειδή, μέσα σε αυτό χάνονται όπως αναφέραμε σε προηγούμενη δημοσίευση τα νερά της πηγής «Γαλακώ».
Η περιοχή, και λόγω των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, έχει πολλές πιθανότητες να κρύβει σημαντικό σπήλαιο, στο οποίο δεν υπάρχει  πρόσβαση.
Στην επόμενη αποστολή, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα ελευθερώσουμε το άνοιγμα από τα μπάζα, ούτως  ώστε να έχουμε μια ουσιαστικότερη εικόνα.
Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω δημόσια, όλους τους προαναφερθέντες με τα ονόματα τους αλλά και τους υπόλοιπους που δεν αναφέρθηκα, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν και για την ευσυνείδητη, και έμπρακτη υποστήριξη τους, σε αυτή την αποστολή.
Κοινός στόχος όλων μας είναι ανιδιοτελώς να προσφέρουμε στον τόπο μας, στην ιστορία μας, και στην πατρίδα μας.


Η υπέυθυνη κλασικών αρχαιοτήτων Λακωνιας κα Μαρία Τσούλη, μαζί της ο Γρηγόρης Καλαποθαράκος 


Η κα Μαρία Τσούλη επι το εργον

Εδω βυθιζεται το νερό της πηγής Γαλακώ.

Η ομαδα "Γαία" στο εσωτερικό του σπηλαίου
Τα φερτα υλικά, που θα απομακρυνθούν, για περαιτέρω έρευνα.


15 Απριλίου 2013

Ο Αγιος Γεώργιος της Παλιας Καρυούπολης ανασαίνει.

Συγχαρητήρια σε εκεινους που βοήθησαν να ξεκινήσει  το έργο της διάσωσης ενός ιστορικού μνημείου. 
Του καθολικου της Παλιακαρυούπολης τον Αγιο Γεώργιο.

Οι αποφάσεις για την στατική μελέτη, και την συντηρηση των τοιχογραφιών.



Αγιος Γεωργιος 

Ο Κάρνειος Απόλλων εμφανίστηκε!!! Αποκλειστικές φωτογραφίες.

Οι προβλέψεις της Μετεωρολογικής καταπληκτικές, δημιούργησαν το κατάλληλο φόντο.
13 Απριλίου 2013, κατηφόρισα για την Πελοπόννησο με αρκετή αγωνία και ελπίδες.
Συνοδηγός στο ταξίδι μου ο Παυσανίας, ο περιηγητής φίλος καλός και συνεργάτης.
Το πρώτο σημάδι ευοίωνο, ένας αετός που ζυγιαζόταν στον αέρα, ο πρώτος που συνάντησα καθώς πέρασα τον ισθμό και μπήκα στην εθνική Τριπόλεως.
Το θέμα μου, η καλύτερα η αποστολή, να προσδιορίσω το ιερό του Κάρνειου Απόλλωνα.
Το ταξίδι όμορφο, γεμάτο προσδοκίες, με οδήγησε στον συγκεκριμένο τόπο.
Ο φίλος Γιώργος με περίμενε, μαζί είχαμε συμφωνήσει να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Μετά τον ζεστό καφέ και το όμορφο πρωινό, ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας.
Ανηφορίσαμε, και μετά τα καλλιεργημένα χωθήκαμε μέσα στο δάσος.
Η βλάστηση οργιώδης, και οι συνθήκες πολύ δύσκολες, υπήρξαν στιγμές που αναγκαστήκαμε να προχωράμε στα τέσσερα.
Από την αρχή κάποιες ιδιόρρυθμες πέτρες μας προϊδέασαν για την συνέχεια.
Έτσι μετά από ένα σημείο δεν προφταίναμε να παρατηρούμε , απομεινάρια οικοδομικής δραστηριότητας, διάσπαρτα σε μια μεγάλη έκταση, και στην ανατολική πλευρά, φυσικά για να έχουν την συνεχή επαφή τους με τον Ήλιο. Ήμουν σίγουρος πως πατούσα το ιερό το αφιερωμένο στον Απόλλωνα, και μάλιστα στον αρχαιότερο Απόλλωνα τον Κάρνειο.
Εκτός όμως από την οπτική επαφή, το μυστηριακό περιβάλλον το επιβεβαίωνε, και τα συναισθήματα εκείνα που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλά μόνο τα νοιώθεις.
Δεν ξέρω αν ήταν από την ταλαιπωρία, αλλά σε κάποια χρονική που καθίσαμε για μια ανάσα, ένοιωσα να χάνομαι, να με γεμίζει κάτι, και να αισθάνομαι σαν μεθυσμένος, η υπνωτισμένος, μια προετοιμασία θα την χαρακτήριζα για ένα ταξίδι.
Δεν είναι υπερβολικό, βρισκόμαστε υποθέτω σε μια πύλη.
Η περιήγηση μας κράτησε περίπου δύο ώρες, ήταν μια δύσκολη και επιφανειακή εμπειρία. Θα χρειαζόταν πολλές ώρες η και μέρες για να παρατηρήσουμε όλα αυτά που ξετυλίγονταν μπροστά μας συνεχώς.
Το κεντρικό συμπέρασμα από την παρατήρηση είναι πώς βρήκαμε ένα πολύ παλιό οικισμό, πιθανόν παλιότερο από το 5.000 π.χ.
Μεγαλιθικά κατασκευάσματα γέμιζαν την δασώδη έκταση, στα οποία φυσικά είχαν απομείνει τα θεμέλια.
Στο κορυφαίο σημείο, διακρίνονται τα θεμέλια των τεσσάρων γωνιών μεγάλου οικοδομήματος, και μεγαλόπρεπου.
Πρόκειται για τον Ναό του Απόλλωνα.
Σαφέστατη σε πολλά σημεία η ανθρωπινή παρέμβαση, πάνω στους ογκόλιθους.
Με τις καρδιές μας γεμάτες, και την υπερηφάνεια στο φουλ, για την φυλή μας την ιερή, τελειώσαμε την περιήγηση μας στον ιστορικό αυτό τόπο.
Στις αποσκευές μας πολλές φωτογραφίες, και η ελπίδα ότι οι αρμόδιου φορείς θα ερευνήσουν την υπόθεση και θα της δώσουν την σημαντικότητα που της αξίζει.
Η «μάννα» Ελληνική γη, δίνει συνεχώς αποδείξεις για την ιστορία και την φυλή μας.
Αποδείξεις ότι είμαστε αυτόχθονες, και ότι οι καταβολές μας είναι ανώτερες και με ειδικό ρόλο.
Κατά την προσωπική μου άποψη, ένα σημαντικό μνημείο μας φανερώθηκε, για να συμπλήρωση την ιστορία.
Αρκεί να σταθούμε και εμείς στο ύψος των περιστάσεων.

ΥΓ.
Παραμένω πρόθυμος για οποιανδήποτε πληροφορία, αλλά και παρουσίαση σε αρμοδίους φορείς.
Η παρούσα δημοσίευση, σκοπό έχει την προώθηση του αρχαιολογικού χώρου.















Κάρνεια - Η γιορτή των Λακεδαιμονίων προς τιμή του Κάρνειου Απόλλωνα

9 Απριλίου 2013

«Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

Όλα τα ταξίδια κρύβουν μια μαγεία, άλλοτε την διαβάζουμε άλλοτε όχι.
Το τελευταίο ταξίδι όμως ήταν κάτι διαφορετικό, έκρυβε «τυχαίες» εκπλήξεις.
Νεφελώδης ο ουρανός, κρυμμένος στην νεφέλη ο Ταΰγετος, αναστατωμένο το Γύθειο, που προσπαθεί να αλλάξει.
Ξεκίνησα και έφτασα μόνος, έκανα μερικά τηλέφωνα, ουδείς.
Ο Ήλιος όμως γύρισε και βρεθήκαμε με καλή καρδιά, στην ομώνυμη ταβέρνα.
Ο γράφων, ο Δημήτρης Ροζακης, και ο ιδιοκτήτης Γεώργιος Δεμοιράκος.
Είπαμε πολλά, σκέψεις και ιδέες, που αναβλύζουν αβίαστα, σε μια περιοχή που αναβλύζει και το αθάνατο νερό της πηγής «Γαλακώ».
«κρήνη τε εστί πλησίον δια την χροάν του ύδατος καλουμένη Γαλακώ και προς τη κρήνη γυμνάσιον»(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV7)
Φορτωμένοι λοιπόν οι τρεις μας με περιέργεια και δίψα, ξεκινησαμε το οδοιπορικό μας στην ξεχασμένη κοιλάδα που φιλοξενούσε την ξακουσμένη πόλη, σε πολλές επαναλήψεις από δεκάδες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού.

Φρουροί μας τα τρία ιερά βουνά που την περιβάλουν, Πασσαβάς, Μαστρολέος, Ταρμπόλια, τα σημερινά ονόματα τους, Ασία, Κνακάδιον, Ίλιον τα παλαιότερα.
Μήπως, σκέπτομαι μήπως η πόλις Ίλιον (Τροία) είναι αποικία κάποιων Λάων, κάποια μακρινή εποχή.
Στις κορυφές τους και από ένας θεός, η Αθηνά, ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος.
«Εστί δε εν τοις ερειπίοις ναός Αθηνάς επίκλησιν Ασίας, ποιήσαι δε Πολυδεύκην και Κάστορα φασίν» »(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV7)
«των δε ορών επί μεν του Ιλίου Διονυσου τε εστι και επ ακρας της κορυφης Ασκληπιου ναός, προς δε το Κνακαδίω καρνειος καλούμενος Απόλλων» »(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV8).


Χωθήκαμε στην εύφορη κοιλάδα, μέσα σε πυκνή βλάστηση, συναντώντας πέτρες, απομεινάρια άλλων εποχών, μέσα σε πρόχειρες τοιχοποιίες, η και μόνες ριγμένες εδώ και εκεί.
 Περπατήσαμε το στάδιο, καταπράσινο λιβάδι, που το χαίρονταν πλέον μοσχάρια και αλλά ζωντανά.
Αναστατώθηκε ο νεαρός ταύρος, ίσως γιατί μας θεώρησε δημίους του στην εκατόμβη που θα γινόταν σε μια αρχαία τελετή, για την λατρεία των θεών.
Στην άκρη του σταδίου, ακριβώς μπροστά από την ανηφόρα, «λεωφόρο» πλάτους αρκετών μέτρων, που οδηγούσε στην πύλη της Ακρόπολης, ένα σύμπλεγμα με μεγάλα δέντρα θάμνους και βάτα, κρύβει την πηγή Γαλακώ.

Δύσκολη η πρόσβαση, ακατόρθωτο το πλησίασμα. Στα νερά της τα ήμερα, σε αυτό το σημείο, στα ακίνητα νερά έβρισκε χώρο ανάμεσα από την πυκνή βλάστηση να καθρεφτίζεται ο ουρανός. Το «αθάνατο» νερό της αναβλύζει από την Γή, χωρίς θόρυβο, χωρίς δύναμη διακριτικά, έτσι ακριβώς όπως και η ίδια παραμένει.


Για να ακολουθήσουμε το ταξίδι του νερού έπρεπε, λόγω βλάστησης να κάνουμε έναν κύκλο και να βρεθούμε από τα ριζά της Ασίας, στα ριζά του Κανακαδίου.
Η ροή που ακολουθεί πάνω στην επιφάνεια δεν είναι σε μήκος μεγαλύτερη από τριάντα με σαράντα μετρά.



Στην συνέχεια μυστηριακά έτσι ακριβώς όπως αναβλύζει, αλλά με περισσότερη δύναμη και ένα μουσικό κελάρυσμα, χώνεται μέσα σε ένα τεχνητά χτιστό τούνελ, και εξαφανίζεται μέσα στα σπλάχνα της βάσης του βουνού. Μάθαμε ότι μέχρι ενός σημείου έχει μπει κάποιος, και βρέθηκε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο. Είδε ότι το τούνελ συνέχιζε αλλά δεν επεχείρησε να συνεχίσει χωρίς απαραίτητο εξοπλισμό.




Αφού διασχίζει αυτή την υπόγεια και άγνωστη διαδρομή, βγαίνει στην συνέχεια, από την ανατολική πλευρά, και επιφανειακά πλέον, να συναντήσει την θάλασσα, στο βαθύ αφού πρώτα ενώνεται με τα νερά σου Κρόνου.
Μου θύμισε αυτό το μικρό ταξίδι του νερού, το ταξίδι της ζωής. Έρχεται από την Γή, ξαναπηγαίνει σε αυτή, με τεχνητό τρόπο, και ξανάρχεται για να χαθεί στην θάλασσα.
Σε κάποιο από αυτά τα ταξίδια, και μέσα στην αιώνια κοιλάδα του χρόνου, συναντήσαμε και τον μακρινό μας πρόγονο τον «ΕΡΥΜΝΙΔΑΣ ΕΠΙΣΤΑΤΟΣ» εντοιχισμένο σε μια σύγχρονη κατοικία στο Βαθύ.
Είναι δυστυχώς η κακή μοίρα των παλαιών να αφομοιώνονται από τα νέα, και σε πολλές περιπτώσεις να καταστρέφονται.
Πώς να πιστέψω ότι αυτή η όμορφη, θα μπορούσα να πω ιερή κοιλάδα, το βιβλίο της ιστορίας ενός τόπου και ενός λαού, έχει μπει στο μάτι του κυκλώνα.
Ο σχεδιασμός της αναβάθμισης του επαρχιακού δρόμου Γυθείου –Αρεοπόλεως προβλέπει να περάσει καταμεσής από την κοιλάδα της Λάας.
Εδώ τελειώνει το σύντομο οδοιπορικό μας.
Εδώ τελειώνει και το εκτενές μέσα σε χιλιετηρίδες παρελθόν της Λάας.
Μένουν κάποιες φωτογραφίες να θυμίζουν το παρελθόν, πολύτιμες.
Πρέπει να πούμε αντίο σε όλα!
Αντίο Γαλακώ, αντίο στάδιο, αντίο πατρίδα!!!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/4/2013