22 Ιουνίου 2015

Λέλεγες, οι πρώτοι Έλληνες, Μανιάτες οι τελευταίοι....αέναος κύκλος ψυχών.

Μάνη: «…Οι και μέχρι του νυν(950μ.Χ.) Έλληνες προσαγορεύονται»
Σύμφωνα με την μαρτυρία, που μας δίνει ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στο έργο του «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΥΙΟΝ ΡΩΜΑΝΟΝ». οι τελευταίοι των «Ελλήνων» στο θρήσκευμα ήσαν οι Μανιάτες.
Το έργο αυτό που πρέπει να γράφτηκε γύρω στο 950μ.Χ. χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Ιστέον, ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν».
Απ’ ό,τι μας λέει, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί επί των ημερών του Βασιλείου του Α’(875μ.Χ).
Όμως, πρόκειται μάλλον περί… ευχολογίου αυτό που γράφει και τουλάχιστον ιστορικά αποδεικνύεται ότι εκατό χρόνια μετά υπήρχαν ακόμα εθνικοί, αφού ο Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε έδρασε στην περιοχή πολύ αργότερα.
Ήταν αυτός που επί των ημερών του έγινε μία ακόμη προσπάθεια να γίνουν Χριστιανοί οι Μανιάτες και εξορίστηκαν οι εβραίοι από την μεσαιωνική Λακεδαιμονία.
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια μετά μαθαίνουμε ότι ο Αυτοκράτωρ Μανουήλ ο Παλαιολόγος έκανε ολόκληρη εκστρατεία στα 1408 στη Μάνη για να ξεριζώσει την αρχαία λατρεία και τα έθιμα των Μανιατών.
Αναφέρεται μάλιστα ότι μέχρι εκείνη την εποχή οι Μανιάτες διατηρούσαν το έθιμο του μασχαλισμού.
Ένα πανάρχαιο έθιμο που χάνεται στο βάθος του χρόνου και που το αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του, «Χοηφόροι», καθώς και ο Σοφοκλής στην τραγωδία του, «Ηλέκτρα».
Ένα πανάρχαιο έθιμο που είχε επιβιώσει στην Μάνη για περισσότερα από 2.000 χρόνια!
Η Γη της Μάνης είναι ποτισμένη από μύθους, θρύλους και παραδόσεις, που γυρίζουν πίσω την μνήμη και την φυλετική ψυχή χιλιάδες χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα η μανιάτικη διάλεκτος, που είναι γεμάτη από αρχαϊσμούς, που ξεπερνούν ακόμη και την γλώσσα του Ομήρου και φθάνουν στα χρόνια των Μυκηνών, στα χρόνια των θεογέννητων πολεμιστών και της γραμμικής Β’!
Μια λέξη, που μόνο οι Μανιάτες γνωρίζουν είναι η λέξη «καφός» ή «καβούτσος», που σημαίνει «αδελφός» και αντίστοιχα «καφή», που σημαίνει «αδελφή».
Η λέξη δεν μοιάζει να έχει προέλευση Ελληνική και ο γράφων είχε αυτήν την αντίληψη μέχρι πριν λίγα χρόνια, πίστευε ότι πρόκειται δηλαδή για κάποια ξένη λέξη, που έχει μπει στο λεξιλόγιο των Μανιατών.
Μέχρι που διάβασε ένα βιβλίο για την γραμμική Β’ και το έργο του περίφημου Βέντρις, που απέδειξε ότι είναι γλώσσα Ελληνική.
Στην εποχή, λοιπόν, της γραμμικής Β’ (που δεν είχε φωνήεντα), σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του Βέντρις η λέξις «αδελφός» παριστάνετο με τα γράμματα «Κ-W», που με την προσθήκη φωνηέντων δεν είναι τίποτε άλλο από την λέξη «καφός»!
Ακόμη, λέξεις Ομηρικές και μία προφορά της Ελληνικής εντελώς αρχαϊκή υπάρχει στην διάλεκτο της Μάνης.
Την καρδιά οι Μανιάτες την λένε «καρδία», τα παιδιά «παιδία».
Δεν λένε παίζουν, αλλά παίζουσι.
Υπάρχει αυτούσια η προστακτική στον αρχαίο της τύπο, χρησιμοποιούνται οι λέξεις «τίγαρες», «μήγαρες»,«άρμακες», χρησιμοποιείται ακόμη και προφέρεται σε πολλές λέξεις η δασεία σαν «γιοτ» (j). («Τίς οίδε», απαντούν οι Μανιάτες σε ερώτηση που δεν γνωρίζουν την απάντηση,«έγινε Άρατος» για κάποιον που το έβαλε στα πόδια,  και τόσες αλλάς λέξεις και εκφράσεις αυτούσιες η παραφθαρμένες απαντώνται και σήμερα, καθώς και πολλά αρχαία ονόματα, σαν βαφτιστικά, δραστηριότητες, και φαγητά -συγκλινο- σαν ανάμνηση του μέλανα ζωμού. με σημαντικότερο την μανιάτικη προφορά, που τείνει δυστυχώς να εκλείψει)
Παράδειγμα η λέξη Ιερός Λιμήν, που οι ντόπιοι το προφέρουν Γιέρο-λιμένας, προφέροντας την δασεία του ιερός σαν γιοτ, ενώ το νεοελληνικό κράτος έχει βάλει πινακίδες «καθαρευουσιάνικες», που γράφουν «Γερολιμήν», μετατρέποντας την λέξη Ιερός στην λέξη γέρος, μη μπορώντας να κατανοήσουν τα αρχαία ακούσματα της Μάνης!
Ιστορίες για «φουσάτα», δηλαδή φαντάσματα, για την ψυχή που περιπλανιέται στα μέρη που αγάπησε 40 μέρες πριν και 40 μέρες μετά τον θάνατο!
Παραδόσεις για βρυκόλακες, που φτάνουν στα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνος και για νεράιδες, που χορεύουν και τραγουδούν στα ξέφωτα είναι παρούσες όχι μόνον στα παραμύθια των γιαγιάδων της Μάνης, αλλά και σε μαρτυρίες συγκεκριμένων προσώπων.
Στο νοτιότερο σημείο της Μάνης, βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρον, που οι ντόπιοι αποκαλούν Κάβο Ματαπά και κάποιοι έσπευσαν να πουν επίσης ότι είναι καινούργια, μη Ελληνική, λέξη.
Κι όμως, είναι περισσότερο αρχαία από τη λέξη Ταίναρο. (Μεττάπιοι, Μεσσάπιοι
Οι ΜΕΣΣΑΠΙΟΙ ηταν Πελασγοί που κατάγονταν από την Πελλοπόνησσο, που τοτε αποκαλουνταν Απία. (Μεσαπία= η χώρα που βρισκεται ανάμεσα σε δύο Θαλασσες).
Εκεί σε μικρή απόσταση από το ακρωτήριο Ταίναρο υπάρχουν τα απομεινάρια του Ναού του Ποσειδώνος, το Νεκρομαντείο και μία από τις θρυλούμενες εισόδους προς τον Άδη, προς τον κάτω κόσμο, προς το βασίλειο των ψυχών.
Εκεί βρισκότανε ο φοβερός Κέρβερος, που νίκησε ο Ηρακλής.
Απόλυτα σχετική με την λατρεία του Άδη, μια λατρεία σκοτεινή και μυστηριακή, είναι η αρχαία επιβίωση ότι για να σώσει κανείς την ζωή αγαπημένου του προσώπου, που βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, πρέπει να θυσιάσει, κάνοντας «αντιψύχι», ένα μαύρο ζώο.
Μια παράδοση, που λίγοι γνωρίζουν στην Μάνη και που πολεμήθηκε σκληρά από την Εκκλησία.
Η τελετή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία θυσία εξευμενισμού προς τον θεό Άδη, που σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία έπρεπε να είναι πάντοτε η θυσία ενός μαύρου ζώου!
Από την Εκκλησία επίσης πολεμήθηκαν και ακόμη και σήμερα θεωρούνται «ειδωλολατρικά» τα μοιρολόγια, γι’ αυτό και οι παπάδες ποτέ δεν επιτρέπουν να μοιρολογιέται ο νεκρός μέσα στην Εκκλησία.
Όποιος θέλει να βιώσει τι υπήρξε πραγματικά στο βάθος και στην ουσία του το πνεύμα της τραγωδίας, πρέπει να ζήσει ένα μανιάτικο «κλάμα».
Αν και σήμερα είναι πολύ αμφίβολο ότι είναι δυνατόν να επιτύχει κανείς μια τέτοια εμπειρία.
Γιατί ο αδίστακτος χρόνος, η μετανάστευση, η ερήμωση της Μάνης έχει πλήξει καίρια έθιμα, που επέζησαν για χιλιάδες χρόνια και σήμερα κανείς βλέπει όλο και περισσότερο να χάνονται.
Γύρω από το νεκρό σώμα του αγαπημένου προσώπου συγκεντρώνονται οι γυναίκες και ίδια απαράλλακτα με τον χορό της αρχαίας τραγωδίας και τις νεκρικές τελετές της Ομηρικής εποχής η κορυφαία μοιρολογιέται τον νεκρό και οι υπόλοιπες κρατούν με το κλάμα τους τον ρυθμό.
Σε παλαιότερα χρόνια μοιρολογιόντουσαν και οι άντρες, όπως ακριβώς στην Ιλιάδα μοιρολογιέται ο Αχιλλέας τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο, αλλά αυτό το έθιμο έχει χαθεί εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια.
Συνταρακτικές είναι οι σκηνές όταν πλησιάζουν στην πόρτα του λυπημένου σπιτιού οι συγγενείς. Όσοι είναι από δεύτερη και τρίτη γενιά απόγονοι κραυγάζουν σπαρακτικά «αφέντη», ενώ οι αδελφοί και οι εξάδελφοι αποκαλούν τον νεκρό, «αδέρφι».
Στην έξω Μάνη για τα μοιρολόγια, που αποτελούν γνήσια διαμάντια του δημοτικού λυρικού μας λόγου χρησιμοποιούν στίχο δεκαπεντασύλλαβο, ενώ στην μέσα Μάνη χρησιμοποιούν τον πλέον αρχαϊκό οκτασύλλαβο!
Όσοι έχουν διαβάσει Όμηρο και γνωρίζουν τη ραψωδία εκείνη της Οδύσσειας, όπου ο βασιλεύς της Ιθάκης κάνει θυσία για να πάει το αίμα των σφαχτών στον κάτω κόσμο και να πιουν οι σκοτωμένοι συμπολεμιστές του, που άθλιοι και λεροί βρίσκονται στον κάτω κόσμο, αλλά και ο Μάντης Κάλχας για να του προφητεύση το μέλλον και να μπορέσει να μάθει το τέλος του ταξιδιού του, αξίζει να διαβάσουν τα παρακάτω λόγια από ένα μανιάτικο μοιρολόι, που δείχνει ακριβώς την επιβίωση της αρχαίας ψυχής μετά από τρεις χιλιάδες ολόκληρα χρόνια.
Την ώρα ακριβώς την δραματική, που το φέρετρο βγαίνει από την πατρική οικεία, η κορυφαία του «τραγικού χορού» λεει τα παρακάτω λόγια:

«-Κατά μεριά να κάτσωμεν εμείς οι λυπημένοι
να μαζωχτούν τα δάκρυα μας να γίνουνε ποτάμι,
να κάνουνε νεροσυρμή, να παν στον Κάτου Κόσμο,
για να νιφτούν οι άνιφτοι, να πιουν κι οι διψασμένοι,
να πλύνουν κι οι βεργόλιγνες τα σκουρομάντηλά τους,
να ρίξουν κι οι γραμματικοί νερό ‘ς τα καλαμάρια
να πλύνουν και τα ρούχα τους οι ματωκυλισμένοι».

Ατέλειωτα τα μανιάτικα μοιρολόγια και ατέλειωτα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτά.
Όσοι έχουν ζήσει την ατμόσφαιρα και το πάθος από ένα «μανιάτικο κλάμα», πραγματικά τους φαίνονται αστεία αυτά που εμφανίζονται σε διάφορες παραστάσεις σαν… αρχαίες τραγωδίες.
Είναι σαν να έχεις γνωρίσει το φως του ήλιου και να αντικρύζεις ύστερα έναν λαμπτήρα ηλεκτρικό. Είχα την τύχη και την δυστυχία σε χρόνια παιδικά να ζήσω και να βιώσω από κοντά μανιάτικα μοιρολόγια.
Αυτό που μου μένει είναι ένα ανεξήγητο βουητό, που έμενε στα αφτιά μου για ημέρες ολόκληρες μετά τα μοιρολόγια.
Μια αίσθηση ενός αποτυπώματος ψυχής, που σήμερα πια δεν μπορώ να νοιώσω. Ίσως να χάθηκε η αυθεντικότητα, ίσως η παιδική ψυχή να είναι περισσότερο δεκτική στα αρχαία ακούσματα. Δεν γνωρίζω.
Αυτό όμως το βουητό, σαν ψίθυρος υπερκόσμιος της Φυλετικής Ψυχής του Λαού μας, της Αιώνιας Φυλετικής Ψυχής της Ελλάδος θα με ακολουθεί πάντοτε.

isxys.blogspot.com

17 Ιουνίου 2015

Λέλεγες, Λάαοι, Ιλίοι, Πόντιοι... ( Γλωσσική Συγγένεια Δωρικής και Ποντιακής διαλέκτου - κοινός ο Πυρρίχιος)

Οι απόγονοι του Δαρδάνου, υιού της Ηλέκτρας και τού Δία, παιδιά τών Λελέγων Μινύων,
 
Πόντιοι ή Λαζοί;
ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΛΑΖΩΝ 1889.ΠΡΟΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Κ. Φωτιάδης

Πολλές φορές έγινα αποδέκτης της ερώτησης τι σχέση έχομε εμείς οι Έλληνες του Πόντου με τους Λαζούς. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ηθελημένα ή αθέλητα παραποιούν την ιστορία προσδιορίζοντας τους Πόντιους ως Λαζούς, υποστηρίζοντας μάλιστα την εκδοχή τους με κριτήριο την επωνυμία που προήλθε από την παρήχηση των δύο λέξεων Ελλάς ζει = Λαζοί.
Το θέμα ήρθε ξανά στην επιφάνεια με την κυκλοφορία ενός δίσκου με παραδοσιακή ποντική μουσική, αλλά με ανιστόρητους στίχους.
Η εύηχη γλωσσολογική πλάνη εγκλώβισε πολλούς συμπατριώτες μας και στον ιστορικό Πόντο οι οποίοι ταύτιζαν τους Πόντιους με τους Λαζούς.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1968 μια ευρεία σύσκεψη των εκπροσώπων των ποντιακών οργανώσεων Θεσσαλονίκης, η οποία εξέτασε το θέμα.
Καρπός των συνεδριάσεων με μοναδικό θέμα την πλαστογράφηση της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας υπήρξε η απόφαση να τεθεί τέλος στην ασυδοσία των ανιστόρητων, στιχουργών, καλλιτεχνών και να υποβληθεί στην Κυβέρνηση υπόμνημα για την καταδίκη των αποφάσεων του συγκεκριμένου δίσκου που άφηνε την υβριστική για τους Πόντιους εντύπωση ότι ανήκουν στην ίδια φυλή με τους αλλόθρησκους Λαζούς, τους απηνείς διώκτες και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας του ακριτικού Ελληνισμού. Γιατί η απουσία οποιασδήποτε φυλετικής σχέσης ανάμεσα στους Πόντιους και στους Λαζούς είναι δεδομένη.
Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
Τα γεωγραφικά όρια της Λαζικής, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών, είναι ο ποταμός Φάσις στα βορειοανατολικά, υπάρχει όμως διχογνωμία για τα δυτικά όριά της, αφού ο Ξενοφών τα επεκτείνει στην Τραπεζούντα και ο Αρριανός στον Όφι.
Η φυλετική διαφορά είναι δεδομένη, αφού οι Πόντιοι είναι άποικοι από την Ιωνία και μάλιστα προέρχονται από την Μίλητο η οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Ηρόδοτου, του Ξενοφώντα και του Στράβωνα αποίκισε τα παράλια του Ευξείνου, ενώ οι Λαζοί, κατά μία εκδοχή, έλκουν την καταγωγή τους από την Ασία και προερχόμενοι από εκεί εγκαταστάθηκαν στην Λαζική.
Στους Λαζούς αναφέρεται και ο Ξενοφώντας, τονίζοντας ότι κατά την κάθοδο των μυρίων του δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από αυτούς, ενώ οι Έλληνες της Τραπεζούντας «της ελληνικωτάτης ταύτης πόλεως» τον φιλοξένησαν εγκάρδια. Οι Λαζοί σε όλη την ιστορική διαδρομή τους διακρίθηκαν για τον ληστρικό χαρακτήρα τους.
Η σύγχυση ανάμεσα στους Έλληνες του ιστορικού Πόντου και στους Λαζούς μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά με αφετηρία τα Βυζαντινά χρόνια. Συγκεκριμένα αναφορά στο όνομα Λαζική έχομε το 380 μ.Χ όταν ο Μέγας Θεοδόσιος απονέμει για πρώτη φορά τον τίτλο του «Υπάτου της Κολχίδας και της Λαζικής», ενώ ο Προκόπιος γράφει στα χρόνια του Ιουστινιανού «Λαζοί τα μεν πρώτα γην Κολχίδα ώκουν».
Είναι φανερό ότι την περίοδο εκείνη οι Λαζοί κατοικούσαν ανατολικά της σημερινής Λαζικής, και μόλις την περίοδο της οθωμανοκρατίας εισχωρούν στη Ριζούντα, αφαιμάζουν και αφελληνίζουν τα 105 χωριά της ελληνικής περιφέρειας και απλώνονται ανατολικά του Όφεως.
Οι Λαζοί προσήλθαν στον χριστιανισμό τον 6ο αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, όταν ο βασιλιάς τους ο Τζάθιος μετέβη στην Κωνσταντινούπολη.
Από εκείνη τη χρονική στιγμή ξεκίνησε η συνειδητή ή ασυνείδητη ταύτισή τους με τους Πόντιους, αφού αποδόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε εκκλησιαστικό επίπεδο στη θρησκευτική τους ταύτιση με τους Έλληνες και σε επίπεδο αμυντικού σχεδιασμού στη δυνατότητά τους να αποτελέσουν φραγμό στις επεκτατικές τάσεις των Περσών προς την κατεύθυνση της Τραπεζούντας.
Αποτέλεσμα της σύγχυσης αυτής είναι η αναφορά των βυζαντινών χρονικογράφων, μετά το 1204 στους Κομνηνούς της Τραπεζούντας με το προσωνύμιο άρχοντες των Λαζών, γεγονός που πιστοποιεί την αμάθειά τους.
Οι πρώτοι επίσκοποι Λαζικής αναφέρονται από το 680 μΧ και συμμετέχουν στην Στ Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τον 13ο αιώνα η Λαζική αποτέλεσε ξεχωριστή Μητρόπολη,μετά την ίδρυση όμως της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας υπάγεται στον Μητροπολίτη Τραπεζούντας ο οποίος διατηρεί τον τίτλο «Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λαζικής».
Στα νεότερα χρόνια το όνομα των Λαζών περιλαμβάνει τα φύλα που κατοικούν δυτικά της Κολχίδας στον ποταμό Όφι, με αποτέλεσμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία να προσδιορίζει τη διοίκηση του Ριζαίου ως Διοίκηση της Λαζικής.
Με την κατάλυση της ελληνικής αυτοκρατορίας και την κυριαρχία των Oθωμανών επιβλήθηκε από τον Σουλτάνο Μεχμέτ Δ την περίοδο που Μέγας Βεζύρης ήταν ο Μεχμέτ και Αχμέτ Κιοπρουλού ο βίαιος εξισλαμισμός, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των Λαζών δέχτηκε τη μουσουλμανική θρησκεία, διαφοροποιούμενος έτσι και θρησκευτικά από τους Ελληνοπόντιους.
Μέχρι τον ρωσοοθωμανικό πόλεμο του 1878 το Λαζιστάν αποτελούσε αυτόνομη διοίκηση με έδρα διοικητού το Βατούμ. Το 1878, μετά την κατάληψη του Βατούμ από τους Ρώσους η πρωτεύουσα του Λαζιστάν μεταφέρθηκε στη Ριζούντα.
Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥ Ο ΟΜΟΦΥΛΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΡΕΣΚΕΤΟ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Μετά την κεμαλική μεταπολίτευση το Λαζιστάν έγινε νομός και απαγορεύτηκε από τις τουρκικές αρχές η χρησιμοποίηση του ονόματός του, γιατί θεωρήθηκε ότι αυτό προσέδιδε αφορμές για την αναγνώριση εθνοτήτων όπως αυτή των Λαζών έξω από τα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Οι νεότεροι ερευνητές και συγκεκριμένα ο Δ. Η Οικονομίδης, στο βιβλίο του Ο Πόντος και τα δίκαια του εν αυτώ Ελληνισμού συγκρίνουν τη γλώσσα των Λαζών με αυτή των Γεωργιανών και ανακαλύπτουν συγγενικά στοιχεία εντάσσοντάς την στην Ιβηρική γλωσσική οικογένεια.
Η έρευνα όμως καταδεικνύει με τρόπο απόλυτο ότι δεν υφίσταται σχέση ανάμεσα στους Λαζούς και στους Πόντιους, αφού αυτοί έχουν δική τους γλώσσα, δικά τους ήθη και έθιμα.
Εξάλλου σε όλη την ιστορική τους διαδρομή υπερασπίστηκαν την εθνοτοπική τους ταυτότητα καταδιώκοντας τον ελληνισμό στη λογική του πολύπλευρου ανταγωνισμού.
Στο τέλος μάλιστα του 20ου αιώνα υπήρξαν οι φοβερότεροι πειρατές του ανατολικού τμήματος του Ευξείνου Πόντου.
Είναι λοιπόν αναγκαίο σήμερα να σταματήσει η ταύτιση των Ποντίων με τους Λαζούς.
Τα αίτια μάλιστα στα οποία οφείλεται η συχνά επαναλαμβανόμενη χρήση της ομογενοποίησης των δυο εκ διαμέτρου αντιθέτων εθνοτήτων, αναζητούνται από τους Πόντιους μελετητές σε ύπουλες ενέργειες.
Σύμφωνα με τις αποτιμήσεις κάποιων εκπροσώπων προσφυγικών σωματείων οι οποίες όμως επιστημονικά, όσο γνωρίζω, δεν έχουν ερευνηθεί, η ταύτιση επινοήθηκε από Βούλγαρους ιστορικούς για να απαξιωθεί η εγκατάσταση των Ποντίων στη Μακεδονία.
Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή η ταύτιση στοχεύει στην απαξίωση των ίδιων των Ποντίων, αφού διαιωνίζεται από ανιστόρητους, οι οποίοι προσδίδουν στην ποντιακή φυλή τη ρετσινιά του απολίτιστου.
Το θέμα επανέρχεται πολλές φορές τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της μορφωτικής μα ανεπάρκειας.
Ο ελλαδοκεντρισμός όμως του Υπουργείου Παιδείας που στερεί τη δυνατότητα στη νεολαία μας να διδάσκεται την ιστορία του Οικουμενικού Ελληνισμού είναι μια από τις κύριες αιτίες ανάλογων επιστημονικών παρεξηγήσεων.
Ευθύνη έχουν και οι πνευματικοί ταγοί των ποντιακών συλλόγων που δεν ενημερώνουν με ανάλογα ιστορικά σεμινάρια την ελληνική νεολαία. Είναι τραγικό να υπάρχουν πολλοί ακόμα και στους ποντιακούς κύκλους που αγνοούν την αλήθεια και υπερηφανεύονται με το προϊόν της παρήχησης Ελλάς ζει=Λαζοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νεοελληνικό δίστιχο ‘ήρθανε για να μας πούνε η Ελλάδα πως δεν ζει. Ζει, ζει, ζει, φώναξαν οι Πόντιοι μαζί και μας βγάλανε Λαζοί.' ‘Λαζοί είμες, Λαζοί είμες, Λαζιών σκυλ παιδία σα χέρια μουν κρατούμε μαχαίρια και σπαθία' τα οποία καταδίκαζαν τα ποντιακά σωματεία με το Υπόμνημά τους προς τον Υπουργό υποδηλώνοντας την επιχειρούμενη φαλκίδευση της ταυτότητάς τους.
Παρόμοιες αποτιμήσεις πρέπει να εξαλειφθούν, αφού εκφράζουν μια αρνητική για τους Πόντιους αλλά και ανιστόρητη διάσταση. Η καταδίκη της είναι σημαντική για τον λαό του Πόντου, αφού οι πρωτοφανείς σε ένταση διωγμοί τους οποίους έχουν υποστεί από τον σφαγέα, Λαζό τη καταγωγή , Τοπάλ Οσμάν, επιτάσσουν μια άλλη αντιμετώπιση των ιστορικών μυθευμάτων που χαλκεύουν την ιστορική αλήθεια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού Ελληνισμού, Ιστορία-Λαογραφία-Πολιτισμός, τ.Γ, έκδοση Μαλλιάρης-Παιδεία.
2. Πρωία Θράκης, Α. Αντωνιάδου, Κομοτηνή, αρ.φ. 781, 28.7.60., Ι. Κανδηλάπτου-Κάνεως, Διευκρίνησις των ονομαισιών Πόντιοι-Λαζοί.
3. Μαριάννα Κορομηλά, Οι έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα, από την εποχή του Χαλκού ως τις αρχές του 20ου αιώνα, Πανόραμα. Αθήνα 1991.
4. Ι Σαλτσή, Και πάλι για τους Πόντιους και τους Λαζούς, εξ οικείων τα βέλη-αδέσποτα όμως, Ποντιακή Εστία, έτος 11ον, τ.130-132, 1960.
5. Ι. Κανδηλάπτου, Εθνολογικά μελετήματα, Βήματα προς την αλήθειαν, Ποντιακή Εστία, έτος 12ον, τ.133-134, 1961.
6. Διαφωτιστικόν φυλλάδιον, Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών. Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών εντελώς ξένης προς τους Ελληνοποντίους, Θεσσαλονίκη 1969.


Αυτοί, κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, αποτελούν υπολείμματα της Αιγυπτιακής στρατιάς του βασιλιά Σέσωστρι της Αιγύπτου, ο οποίος προέλασε ως την Λαζική.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.

hellinon.net

14 Ιουνίου 2015

Η αρχαιότερη, άθικτη και πλήρης πανοπλία του πλανήτη είναι Ελληνική! (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)


Ένα πραγματικό μνημείο της Ελληνικής και ταυτόχρονα της Παγκόσμιας Ιστορίας!
Το «θωρηκτό» της Μυκηναϊκής εποχής. Η αρχαιότερη άθικτη και η πιο πλήρης πανοπλία του πλανήτη είναι Ελληνική! Ανασκάφτηκε στο χωριό «Δένδρα» της Αργολίδας το 1960. Με τέτοιες πανοπλίες θα πρέπει να φανταστούμε τους Ήρωες των Ομηρικών Επών.


Το μπρούτζινο αυτό τεχνούργημα αποδεικνύει έμπρακτα το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο του Μυκηναϊκού κόσμου ήδη από τον 15ο π.Χ αιώνα.


Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και λειτουργικό οπλικό σύστημα που αποτελούσε τα «τεθωρακισμένα» της τότε εποχής. Αποτελείται από 18 ξεχωριστά ελάσματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με δερμάτινα κορδόνια επιτρέποντας μεγάλη ελευθερία κινήσεων παρόλο τον ογκώδη χαρακτήρα της.

Το επίπεδο προστασίας που προσέφερε ήταν πάρα πολύ υψηλό, ουσιαστικά καθιστούσε τον πολεμιστή άτρωτο από εισερχόμενες απειλές.


Ένα πραγματικό μνημείο της Ελληνικής και ταυτόχρονα της Παγκόσμιας Ιστορίας!

Γράφει ο Δημήτρης Κατσίκης - Hellenic Armors
defenceline.gr