4 Σεπτεμβρίου 2013

Η Βυζαντινή οικογένεια των Φωκάδων της Μάνης.

Οι Φωκάδες είναι μια από τις σημαντικότερες οικογένειες του Βυζαντίου και καταγόταν από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας.
Μέλη της οικογένειας συμμετέχουν στην διοίκηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από τον Ε΄ αιώνα έως τον ΙΑ΄ αιώνα μ.χ. ενώ δύο από αυτούς ο Φλάβιος Φωκάς(602-610μ.χ.) και οΝικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969μ.χ.), γίνονται και αυτοκράτορες.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως 1453μ.χ. και την πτώση του Μυστρά από τους Τούρκους, η ελεύθερη Μάνη υπήρξε το καταφύγιο για γόνους Βυζαντινών οικογενειών, όπως άλλωστε και για άλλους Έλληνες, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας.
« Οί Ηπειρώται και άλλοι πλανήτες ενωθέντες μετά των λαών της Σπάρτης και Μεγαλουπόλεως υπεξεφευγον εν Μάνη την Οθωμανικήν δεσποτείαν, άμα τη εισβολεί του Μωάμεθ του Β΄.
Αυτοί οι φιλοπόλεμοι, καίπερ πολλών λιποτακτησάντων, δεν εβράδυναν να ίδωσιν τας εαυτών τάξεις πληρουμένας υφ’όλων των παρά των σατραπών ή διοικητών της των αυτοκρατορικών δυναστειών της Κωνσταντινουπόλεως και της Τραπεζούντος εκρύβησαν εκέι υπό πλαστά ονόματακαι ότι μετά τινας γενεάς τα ίχνη της υψηλής αυτής καταγωγής εξηλείφθεισαν δια της συγχωνεύσεως μετά των ιθαγενών οικογενειών. Πολύ ολίγον ενδιαφέρει τη των Λακώνων γόξη, αν η υπόθεσις αυτή είναι μάλλον ή ήττον βάσιμος. Η άγονος τιμή ότι έσμιξαν το αίμα αυτών μετ’ εκείνων των μοναρχών ουδεν ηδύνατο να προσθέση είς την δόξαν αυτών.» γράφει ο ιστορικός Ραφενελ.
Το ίδιο συνέβη και με την οικογένεια των Φωκάδων.
Γενάρχης των Φωκάδων της Μάνης θεωρείται ο Εμμανουήλ Φωκάς, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1435μ.χ. «…απήλθεν εκείθεν κατά την άλωσιν 1453μ.χ και μετέβη εις Πελοπόννησον, εκείθεν δε το 1470μ.χ. εις Κεφαλληνίαν, ενώ λοιπά μέλη της οικογένειας παρέμειναν εν Πελοποννήσω»
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια: Φωκάδες εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη επί Νικηφόρου Β΄Φωκά τον 10ο αιώνα, στην Κεφαλλονιά το 1470μ.χ, και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου, της Αθήνας, και της Κέρκυρας σε διάφορες χρονικές περιόδους.
Οι Καλλέργηδες μια μεγάλη και σημαντική οικογένεια κατάγεται από τους Φωκάδες.)

Η Μάνη όπως αναφέρθηκε ήταν μια ελεύθερη περιοχή, και πάντα πρωτοστατούσε στους αγώνες εναντίον των Τούρκων, όπως έγινε με τον Κροκόδειλο Κλαδά,(1466μ.χ.) αμέσως μετά την υποδούλωση της υπόλοιπης Ελλάδος.
Άλλες φορές συμμαχούσε με τους Βενετούς ή άλλους χριστιανούς ηγεμόνες της δύσεως και άλλες φορές δρούσε μόνη της.
Το 1582μ.χ ευρισκόμενη σε δύσκολη θέση ζητά βοήθεια από τον πάπα της Ρώμης Γρηγόριο Γ΄ με επιστολή (Λάμπρου Σπυρίδωνος: Νέος Ελληνομνήμων, τομ. Β΄σελ.397).
Μεταξύ άλλων σημαντικών εκπροσώπων υπογράφει την επιστολή και ο Καλαπόθος Φωκάς:
«…εγό Καλαπόθος φουκάς στέργομαι το άνοθε γεγραμένο»
Το έτος 1618μ.χ. ο κόμης του Νεβέρ οργανώνει κίνημα εναντίον των Τούρκων και οι Μανιάτες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε επιστολή προς τον κόμη, υπογράφει ο Πατρίκιος Φωκάς:
«…και εγό Πατρίκιος Φοκάς προσκυνώ την υψηλότητα του αφεντία»
(Από τον Πατρίκιο, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Πατρικιάνων)
Η προσφορά της οικογένειας στον αγώνα είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Στον πόλεμο των Ευρωπαίων της Ιεράς Συμμαχίας κατά των Τούρκων (1684-1699μ.χ.), διακρίνεται ο καπετάν Θωμάς Φωκάς.
(Από τον Θωμά, προήλθε ο κλάδος της οικογένειας των Παπαδοθωμιάνων.
Απόγονοι του Θωμά, είναι τα εγγόνια του ιερομόναχος Ανανίας και ο Παπά Θωμάς που το 1793μ.χ εμφανίζονται να κυριαρχούν στο καστρομονάστηρο της Παλιάς Καρυουπόλεως, η οποία αποτέλεσε και τον τόπο της κατοικίας των Φωκάδων, πρίν την μετεγκατάσταση στην νέα Καρυούπολη.
Να προσθέσω με κάποιες επιφυλάξεις ότι, και ο Μπέης της Μάνης Αντωνόμπεης Γρηγοράκης έχει την καταγωγή του από την ίδια οικογένεια, δεδομένου ότι το όνομα του πατέρα του ήταν Θωμάς.
Αλλά και γενικότερα οι Γρηγοράκηδες είναι κλάδος της οικογένειας των Φωκάδων).

Ο Θωμάς Φωκάς έχοντας την αρχηγία των Μανιατών πολέμησε σε όλες τις μάχες των Βενετών εναντίον των Τούρκων στην Πελοπόννησο, και η συμβολή του ήταν σημαντική.
Για την προσφορά του αυτή στον πόλεμο τιμήθηκε από την Γαληνότατη Δημοκρατία με το ακόλουθο Δίπλωμα:
ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ ΒΑΛΕΡΙΟΣ Ελέω Θεού Δούξ Ενετίας Είς αιώνιαν μνήμη Μεταξύ των προυχόντων Κελεφά διεκρίθη δια των ατομικών αυτού πλεονεκτημάτων ο καπετάν Θωμάς Φωκάς κατά τας πρώτας προόδους των όπλων μας εν Πελοποννήσω δραμών μετά πολλών υπό την οδηγίαν του ανδρών όχι μόνον προς άλωσιν διαφόρων φρουρίων, αλλά και προς υπεράσπισην διαφόρων σημαντικών θέσεων. Διά των τοιούτων πράξεών του έδωκε τρανά δείγματα της προς την δόξαν της πατρίδος αφοσιώσεώς του και της ανδρείας αυτού εις τας κατά των Τούρκων μάχας, καθ΄άς κατόρθωσε να αποκόψη και φέρει μεθ΄ αυτού τέσσαρας κεφαλάς αυτών και πολλούς αιχμαλώτους ως αποδεικνύεται εκ των επισήμων εγγράφων των αντιπροσώπων της Δημοκρατίας των συνιστώντων την καρτερίαν και την γενναιότητα μεθ ών αείποτε προσηνέχθη εις τους κινδύνους.Επίσης, μετά πίστεως οδηγών μεθ΄εαυτόν πολλούς άνδρας ούς εν το τω τόπω συνέλλεξε, παρηκολούθη τους ημετέρους αντιπροσώπους όπου αι ανάγκαι των όπλων μας εκάλουν προς καταστολήν των Τούρκων, ‘ως τούτο έπραξε και κατά την επίθεσην του Σερασκέρου του εν Πελοποννήσω εισβαλόντος.Αι αποτελεσματικαί αυτού εκδουλεύσεις αντεμείφθησαν πρώτον δια της απονομής αυτώ χρυσού νομισματοσήμου και δεύτερον χρυσής αλύσου δυνάμει αποφάσεως της Γερουσίας εκδοθείσης την 21ην του τρέχοντος μηνός Απριλίου.Ημείς δε μιμούμενοι το παράδειγμα της μεγαλοδωρίας και της γενναιότητος της αυτής Γερουσίας εθεωρήσαμεν και δίκαιον και πρέπον να δώσωμεν τω ειρημένω καπετάν Θωμά Φωκά ειδικόν τι δείγμα της ευαρεσκείας Ημών, δυνάμενον να αναδείξη λαμπροτέραν την ατομικήν αυτού αξίαν και την προς αυτόν εύνοιαν ημών ένεκεν των λαμπρών αυτού κατορθωμάτων.Επί τούτω περιβάλλομεν αυτόν με τον τίτλον του ιππότου του Αγίου Μάρκου και τώ χορηγούμεν την άδειαν να φέρει την στολήν, την ζώνην, το ξίφος, τους χρυσούς πτερνιστήρας, και παν άλλο στρατιωτικόν κόσμημα ανήκον εις τα αξιώματα του ιπποτικού τούτο Τάγματος, και να απολαμβάνει του λοιπού όλων των με αυτό συνδεομένων τιμών και προνομίων. Προς τον σκοπόν τούτον τω παρέχομεν το παρόν δίπλωμα, φέρον την συνήθη σφραγίδα εις μνημόσυνον τοίς μεταγενεστέροις. Εκδίδοται εν τω Ημετέρω Δοικικώ Παλατίω την 30ην Απριλίου 1695. Μετεφράσθη, εκ του εν μεμβράνη πρωτογράφου. Εν Αθήναις την 25ην Δεκεμβρίου 1859 Δια την ακρίβειαν της μεταφράσεως Γ.Σκιαδάς
(Πηγή του διπλώματος: Μάνη ερανίσματα ιστορίας και λαογραφίας, Ιωάννου Π. Λεκκάκου, εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη)
Όπως φαίνεται από την παραπάνω παράθεση ο καπετάν Θωμάς υπήρξε ο σημαντικότερος της οικογενείας των Φωκάδων της Μάνης, αλλά και πολλά μέλη πολέμησαν και θυσιάσθηκαν για την ελευθερία της πατρίδος
Στις στρατιωτικές δυνάμεις του αγώνα καταγράφονται:
Βαθυ και Μπασαβάς: Τσιγκούριος και Καβαλιέρης 600 άνδρες
Καρυόπολης : Γιωργάκης Καβαλιεράκης 300 άνδρες.
Στην επανάσταση του 1821 υπήρξαν αγωνιστές οι Καβαλιεράκης Ραβούλιας,Καβαλιεράκης Θεόδωρος ή Γεωργίβελος, Καβαλιεράκης-Φωκάς Δημήτριος.
Ελαβαν μέρος στην Κρητική επανάσταση 1866, Κοσονάκος ή Φωκάς Γεώργιος, και Κοσονάκος Ηλίας.
Ο Κοσονάκος Κωνσταντίνος υπήρξε βουλευτής και υπουργός δημοσίας εκπαίδευσης, στην κυβέρνηση Τρικούπη.
(Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια)
Λέγεται πώς ο Εμμανουηλ Καβαλιεράκης Φωκάς διεκδίκησε την αρχηγία της πατριας κατά την επανάσταση αλλά δεν υπήρξε σύμφωνη η Γεροντική. Για αυτό τον λόγο μετεγκαταστάθηκε στο χωριό Άγιος Βασίλειος και έγινε γενάρχης των Μανωλιάνων-Φωκάδων.
Ολόκληρη περιοχή ονομάζόταν Φωκάδες (Focades), και δηλώνεται σε αγγλικό χάρτη που εκδόθηκε το1820μ.χ.
Η Περιοχή της κάτω Μάνης παρέμεινε υπό την Ενετική προστασία μέχρι το 1715, οπότε και επανήλθε στην Τουρκική κυριαρχία, το Κάστρο του Πασσαβά, εποικίστηκε και η γύρω περιοχή, που ακόμη μέχρι σήμερα ονομάζεται «Τουρκόβρυση», πολύ κακώς κατά την άποψη μου, επειδή δεν είναι δυνατόν πέντε δεκαετίες ύπαρξης, 200 τουρκικών οικογενειών να«βαφτίσουν» μια περιοχή.
(Μετά από προσωπική βίαιη παρέμβαση, και με την αρωγή της συνεργάτιδά μου, η πινακίδα αφαιρέθηκε σε ένα από τα ταξίδια μας. Κατόπιν αυτού με πρωτοβουλία του Δήμου Ανατολικής Μάνης η περιοχή ονομάζεται "Γαλακώ")
Η περίοδος αυτή, χαρακτηρίζεται από την στροφή μιας μειοψηφίας, σε συνεργασία με τους Τούρκους γεγονός που αφ ενός δημιούργησε δυσαρέσκεια στους Ενετούς προβλεπτές της περιοχής την οποία εξέφραζαν με επιστολές προς την Γαληνότατη Δημοκρατία, και οι οποίες αποτελούν ιστορικά στοιχεία, για την κατάσταση στην Μάνη. Το 1715 μ.Χ., γίνεται συνάντηση των προκρίτων και επισκόπων Μάνης, στο σπίτι του Αντώνη Καβαλιεράκη Φωκά στην Καρυούπολη, όπου επεβλήθη η άποψη του συμβιβασμού με τους Τούρκους.
Κύριος υποστηρικτής ήταν ό Ηλίας Δοξας, όργανο των Τούρκων.
Εκτός των άλλων με τον εχθρό συμβιβάστηκε και ο Γιαννάκης Κουτήφαρης.
Οί Φωκάδες φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουν άπραγοι, μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι το 1718μ.χ δύο Μανιάτες καπετάνιοι, ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσονάκος, από την Καρυούπολη, και ο Ξανθός Ξανθάκης από την Μηλιά, δολοφόνησαν τον Γιαννάκη Κουτήφαρη, στην μονή της Τίμιοβας.
Λογικό και αυτονόητο είναι, αυτό το γεγονός, αλλά και η στάση των Φωκάδων, στον προηγούμενο πόλεμο, εναντίον των Τούρκων, να επισύρει την μανία τους , και να προσπαθήσουν να τους εξοντώσουν. Η παράδοση αναφέρει ότι πολιόρκησαν το κάστρο της Παλιάς Καρυούπολης που ήταν ή βάση των Φωκάδων.
Οι αμυνόμενοι αφού έδιωξαν τα γυναικόπαιδα, αμύνθηκαν λυσσωδώς αλλά το κάστρο έπεσε με πολλές απώλειες. Παρεδόθη ότι έπεσαν μέχρις ενός.
Ο άμαχος πληθυσμός που απέμεινε από τους Φωκάδες ζήτησε καταφύγιο στο χωρίο «Λουκάδικα» όπου και εγκαταστάθηκε.
Το παραπάνω γεγονός, αν και ανήκει στην παράδοση, μπορεί να τεκμηριωθεί από την κατάσταση των κτισμάτων στην Παλιά καρύοπολη που δείχνουν ότι έχουν βίαια γκρεμισθεί, και από την ξαφνική απουσία της στα γεγονότα της εποχής.
Χρονικά ορίζεται περί το 1720μ.χ.
Την ίδια περίοδο, παρατηρείται έξαρση της πειρατείας με κυριότερα πειρατικά λιμάνια το Καραβοστάσι και το Σκουτάρι.
Η εξέλιξη της οικογένειας όμως συνεχίστηκε,οι απόγονοι αφού ανασυγκροτήθηκαν σταδιακά, διακριτικά,άλλαξαν τα ονόματα τους, και παρουσιάστηκαν μετά από χρόνια σαν ισχυρές πατριές, που είχαν συγγενική σχέση.
Έτσι εμφανίζονται στο προσκήνιο στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, σαν Γρηγοράκηδες που κυριαρχουν με βάση το Σκουτάρι, και σαν Καβαλιεράκηδες με έδρα την νέα Καρυούπολη, το χωριό που υπάρχει και σήμερα στην περιοχή της Φράγκας.
Μαζί με τους υπόλοιπους Μανιάτες απέκρουσαν και μετά από αντεπίθεση κατατρόπωσαν τον Χατζή Οσμάν και τούς Τουρκαλβανούς το 1779μ.χ στα Βρωμοπήγαδα, και στα Τρικεφάλια.
Η αναστάτωση που προκλήθηκε, από την δύναμη που αποκτούσαν οι Γρηγοράκηδες, εκανε τον Τούρκο Βαλή του Μωριά, να καλέσει και να εκτελέσει με δόλο τον ‘Εξαρχο Γρηγοράκη, και την συνοδέια του, στην Τρίπολη το 1780μ.χ.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επίθεση των Μανιατών εναντίον του Πασσαβά, τον σφαγιασμό των Τούρκων κατοίκων, και την επέκταση των ορίων της Μάνης μέχρι την θέση Κακοσκάλι.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ακολουθεί επάνοδος των περισσοτέρων κλάδων της οικογένειας Φωκάδων στην κάτω Μάνη αλλά και σε άλλες περιοχές.
Φυσικά τα ονόματα είναι διαφορετικά, και ακλουθούν τον κανόνα που ισχύει στην Μάνη, και αλλού, να δημιουργείται το επίθετο από το βαφτιστικό όνομα του πατέρα.Επανέκτησαν τις εκτάσεις που διαχειρίζονταν προ του 1715μ.χ, και κατοίκησαν σε περιοχές κοντά στα εδαφη τους, που ήταν σαφώς παραγωγικότερα από εκείνα της Παλιάς Καρυούπολης.
Ο ιερομόναχος Ανανίας τιμώντας την παράδοση και τους προγόνους του, ανακατέλαβε την Καρυούπολη, που διαμορφώθηκε πλέον σε μοναστήρι.
Παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του με την επισκευή του ναού του Αγίου Γεωργίου, η ιστορική πόλη υπέκυψε στην μοίρα της και έπαψε να κατοικείται από το 1879μ.χ που έχουμε και την τελευταία αναφορά σε απογραφή.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στις αρχές του 17ου αιώνα οι κάτοικοι της Μάνης, αναζητούν συμμάχους στην δύση.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και της Βενετίας, έχει αποτέλεσμα την διεκδίκηση της επιρροής, στην στρατηγική περιοχή του Ταινάρου.
Είναι μια ταραγμένη περίοδος που οδηγεί και σε εμφύλιες συρράξεις μεταξύ των ισχυρών οικογενειών. Το κλίμα των εμφυλίων πολέμων σίγουρα καλλιεργούσαν οι διεκδικητές της περιοχής Τούρκοι και Ευρωπαίοι με κυριότερους τους Ενετούς.
Φρόντιζαν λοιπόν με διάφορα μέσα να προσεταιρισθούν τους Μανιάτες, αναγνωρίζοντας την ισχύ αυτού του ανεξάρτητου λαού, αλλά και την γεωστρατηγική θέση της περιοχής. Τα αποτελέσματα όλης αυτής της μακρόχρονης διεργασίας, άλλοτε μυστικής και άλλοτε φανερής δημιούργησαν σφαίρες επιρροής στους τοπικούς άρχοντες, οι οποίοι ενεργούσαν με γνώμονα το όφελος της Μάνης και των κατοίκων της.
Ανάλογη, με την δύναμη του κάθε ρεύματος ήταν η εξασθένηση του αντιθέτου.
Έτσι προσπάθεια προσεταιρισμού μερικών προκρίτων από την Τουρκική πλευρά το 1715 δεν ευοδώνεται, και οδηγεί στην δολοφονία του Γιάννη Κουτήφαρη, από αντιθέτως διακειμένους Μανιάτες που ήταν και η πλειοψηφία.
Την ίδια εποχή συγκλονίζει την Μάνη, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα η δράση του Λιβέριου Γερακάρη.
Έχουμε λοιπόν κύματα μεταναστεύσεων των Στεφανόπουλων στην Γένοβα και των Γιατριάνων στην Τοσκάνη μετά τα μέσα του 17ου αιώνα..
Βεβαίως ένα ποσοστό παρέμεινε στην περιοχή και από τις δύο οικογένειες, πράγμα που δηλώνει ότι τα ουσιαστικά αίτια δεν ήταν ή έχθρα μεταξύ των οικογενειών αλλά η διαίρεση τους σε διαφορετικές επιρροές.
Από το 1685 και μέχρι το 1715 κυριαρχούν οι Ενετοί, και ή Μάνη γίνεται επαρχία τους.
Οι Ενετοί διπλωματικά φερόμενοι για να εξασφαλίσουν την ηρεμία, μοίρασαν τίτλους και προνόμια και προσεταιριστήκαν τις ισχυρές οικογένειες, με την βοήθεια των οποίων είχαν κερδίσει.
Μια παρόμοια πολιτική χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι όταν μετά το 1715 έγιναν αυτοί κυρίαρχοι στην Πελοπόννησο.
Επεκτάθηκε λοιπόν η Μάνη σε όλη την περιοχή του Πασσαβά μέχρι το Γύθειο. Αρκετές οικογένειες που υπήρχαν και στο παρελθόν, όπως οι Φωκάδες ακμάζουν, αλλά παράλληλα εμφανίζονται και άλλες όπως οι Γρηγοράκηδες και οι Μαυρομιχαλαίοι που δεσπόζουν στην συνέχεια σε ολόκληρη την Μάνη.
Το ότι τα κέντρα τους ήταν κοντά σε λιμάνια, και ότι είχαν τον τίτλο του Καπετάνιου (πολλοί λέγονται Καπετανάκηδες) δεν πρέπει να θεωρηθεί άσχετο με την πειρατεία (κούρσο) που εντοπίζεται στα μέσα του 18ου αιώνα, με κέντρα το Σκουτάρι και το Λιμένι.
Σε αυτό συνηγορεί και ή σχετικά μεγάλη οικονομική επιφάνεια που ισχυροποίησε τις οικογένειες.
Δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί η κοιτίδα, ούτε και η ακριβής προέλευση τους.
Το πιθανότερο λογικό είναι να αποτελούνται από κλάδους αλλά και μεμονωμένες φαμίλιες, που κατοικούσαν σε πολλές περιοχές, της Μάνης, όπως Άλικα, Λουκάδικα, Κελεφά, Καρυούπολη(παλιά). Κυριαρχούν λοιπόν οι Μαυρομιχαλαίοι με κέντρο την Αρεόπολη δυτικά, και οι Γρηγοράκηδες με κέντρο το Μαυροβούνι, Αγερανό, Σκουτάρι, Καρυούπολη(νέα) ανατολικά.
Η συγγενική σχέση Φωκάδων Καβαλιεράκηδων, και Γρηγοράκηδων, καθώς και η ονομασία Φωκάδες τμήματος περιοχής των Γρηγοράκηδων, συντείνει στο συμπέρασμα να είναι κλάδοι της ιδίας οικογένειας. Να σημειωθεί ότι εκτός από συγγένεια αίματος, έχουμε εξίσου ισχυρή συγγένεια εξ αγχιστείας, αλλά και πνευματική συγγένεια λόγω βαφτίσεων, και υιοθεσιών.
Τα ψυχοπαίδια είχαν την ίδια μεταχείριση με τα κανονικά παιδιά .
Στην Μάνη «κούζουνας» (ίσως από εδώ το Κοσονάκος) λέγεται το βαφτιστήρι, και ο νονός το έχει σαν φυσικό του παιδί, ενώ «καβούτσος» λέγεται ο γιος του βαφτιστή με τον βαπτισθέντα, και η σχέση τους είναι σχέση αδελφική.
Η πρώτη αναφορά με το όνομα Γρηγοράκης γίνεται το 1700 όταν αναφέρεται στα αρχεία του Nani ο Pietro Gligorachi σαν ενοικιαστής περιοχών του Πασσαβά.
Μια ηρωική προσωπικότητα ήταν και ο Έξαρχος Γρηγοράκης πού δολοφονήθηκε δόλια από τον Χασάν πασά Τζεζαιρλη το 1780 μετά τα Ορλωφικά. Ξαδέλφια του οι Δημητράκης , Πιεράκης, και Γιωργάκης.
Η οικογένεια Γρηγοράκη αρχικά εγκαταστάθηκε στο Σκουτάρι, και στην Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε την παλιά Καριούπολη.
Ξεκίνησε κάποια έχθρα μεταξύ των Γιάννη και Αντώνη, σύμφωνα με αφήγηση του Κατσάνου στον Λήκ, και ό πρώτος εγκαταστάθηκε στο Μαυροβούνι, ο δεύτερος στον Αγερανό, ενώ άλλα μέλη παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Η μεγάλη οικογένεια διαιρείται σε πολλούς κλάδους.
Ένας κλάδος οι Κουτσογληγοριάνοι τέλη του 18ου – αρχές 19ου αιώνα,.
Από αυτόν τον κλάδο αναδείχτηκε ο κατοπινός Μπέης της Μάνης Αντώνιος Γρηγοράκης (1757-1822) γιος του Θωμά, γνωστός σαν Αντωνόμπεης.
Υπήρξε Μπέης της Μάνης (1803-1810) ευσεβής χριστιανός και ξάδερφος του (Γιάννη) Τζανέτου-Τζανήμπεη Γρηγοράκη.
Χρησιμοποίησε σαν στενούς του συνεργάτες μέλη από την οικογένεια ξαδέλφια και ανίψια του με τον τίτλο του καπετάνιου, και δύο γαμπρούς του.
Ο ξάδερφος και συμπολεμιστής του, Δημήτριος Καβαλλιέρης, και τα ανίψια του, αδέλφια Γρηγόρης Τζιγκούριος, Γιάννης Κατσάνος ,Τζώρτζης Ξηνταράκος και Λάμπρος.
Οι γαμπροί του ήταν, ο Κωσταντής Ζερβάκος και ο Θοδωρής Γρηγοράκης,, ανηψιος του Τζανέτου που έγιναν κατόπιν και αυτοί Μπέηδες της Μάνης.
Οι αδελφοί Γρηγόρης Τζιγκούριος και Γιάννης Κατσάνος παρέμειναν στο Σκουτάρι.
Τα ξαδέρφια Αντώνης και Τζανέτος, μετά από διαμάχες χώρισαν την οικογένεια στα δύο, όπως προαναφέρθηκε.
Υπάρχει μια παράδοση στην οικογένεια μου, της οποίας ο γενάρχης ήταν ο Θωμάς, όχι ο παπά Θωμάς, αλλά ο Παπαδο-Θωμας, πρόσωπο ισχυρό, με δύναμη κοπάδια και παραγιούς. Κάποιος από αυτούς, βόσκοντας τα πρόβατα στην Παλιά καρυούπολη, ανακάλυψε ένα πιθάρι με φλουριά, και έφυγε, προορισμός περιοχή Αγερανού. 
Αυτά συμβαίνουν την εποχή που αναπαλαιώνεται το συγκρότημα. Θα μπορούσε λοιπόν ο συγκεντρωτικός και θρησκευόμενος, Αντωνόμπεης, του οποίου ο πατέρας λεγόταν Θωμάς, να είναι ο τυχερός παραγιός. Ο Αντωνόμπεης κατοικούσε στο πυργοσυγκρότημα του Αγερανού, για το οποίο υπάρχει η εκδοχή ότι έχτισε, ή το αναπαλαίωσε κατόπιν καταστροφής από τους Τούρκους, και το οποίο αρχικά είχε κτίσει ο Τζανήμπεης Γρηγοράκης, (…-1813), ονομαστός μπέης και αυτός της Μάνης (1782-1798).
Ο Τζανέτος ήταν γυιός του Δημητρίου Γρηγοράκη (Καπετανάκη) και εξάδελφος του Αντωνόμπεη.Γυιός του ήταν ο Πιέρρος Γρηγοράκης, Δημήτρης Καπετανάκης, Γιώργος Καπετανακης, και εγκονός, γυιός του Πιέρρου, ο στρατηγός Τζανετάκης Γρηγοράκης.
Η οικογένεια του Τζανέτου κατοικούσε στο Μαυροβούνι και το Γύθειο.
Ο Δημητριος Γρηγοράκης (Καβαλλιέρος)(1749-1820) ξάδελφος του Αντωνόμπεη, του απονεμήθη ο βαθμός του συνταγματάρχη για την προσφορά του στα Ορλωφικά, και κατοικούσε στην σημερινή Καρυούπολη, αφού εγκατέλειψε η οικογένεια την Παλιά Καρυούπολη, γεγονός που πιθανότατα συνέβη την εποχή του ή την εποχή του πατέρα του.
Ο Αντώνης Καββαλιεράκης Φωκάς, στο σπίτι του οποίου, στην Καρυούπολη συνάχτηκαν επίσκοποι και προεστοί, το 1715, με αποτέλεσμα την πρόσκαιρη συνεργασία με τους Τούρκους, σύμφωνα με έγγραφα Βενετών προβλεπτών.
Το γεγονός επιδέχεται αμφισβήτηση επειδή ο Αντώνης Καβαλιεράκης Κοσσονάκος αν όχι ό ίδιος με τον προηγούμενο, μέλος της ίδιας οικογένειας το 1718 δολοφονεί τον Κουτήφαρη, με την συνεργασία του Ξανθού Ξανθάκου.
Ο Γρηγόριος Γρηγοράκης (Τσιγκούριος)(1770-1820) ήταν ανιψιός του Αντωνόμπεη και χρωστά την ονομασία του στο ότι μαχόταν με τσεκούρι. Είναι δε ο γενάρχης της οικογένειας Τσιγκουράκου. Δολοφονήθηκε στον Καρβελά, από Μαλευριάνους.
Ο Δημήτριος Γρηγοράκης(Τσιγκουράκος) γιος του Γρηγορίου(…..-1820).
Ο Γεώργιος Γρηγοράκης(Θωμάκης) (1790-1850)(καπετάν Γιωργάκης) γιος του Αντωνόμπεη, οφείλει το παράνομα Θωμάκης στον παππού του Θωμά.
Ο Θωμάς Γρηγοράκης γυιός του Αντωνίμπεη και ξάδερφος του Παναγώτη Κοσσονάκου.
Ο Παναγιώτης Γρηγοράκης γυιος του Αντωνόμπεη.
Τα παιδιά του Παναγιώτη Γρηγοράκη, Γιάννης και Αντώνης.
Τζώρτζης Ξηνταράκος, και Γιάννης Κατσάνος αδέλφια του Τζιγκούριου.
Επίσης αναφέρονται σαν αδέλφια των προηγούμενων και ο Θεόδωρος Κατσάνος, αλλά και ο Ηλίας Τσαλαφατίνος.
Κατά την επανάσταση στις παραδουνάβιες περιοχές με τον Υψηλάντη Ιούνιο 1821 από την οικογένεια σκοτώθηκαν οι καπετάν Γιωργάκης, και καπετάν Θανάσης, Θοδωρής Ξαρχάκος, και ο Αναγνώστης Παναγιωτάκης που ήταν δάσκαλος..
Ενώ τραυματίστηκαν Τζωρτζάκης Γρηγοράκης, Κωσταντής Καββαλιεράκης, που διασώθηκε από τον Γιώργο Θωμιάκο, και ο Δημήτρης Καπετανάκος.
Οί Γρηγοράκηδες είχαν στενούς δεσμούς με τους Πετροπουλάκηδες και τους Καλκανδήδες, ενώ διάκεινται εχθρικώς με τους Φελουριάνους, που δολοφόνησαν τον Γρηγόριο Τσιγκουριο Γρηγοράκη.
Επίσης είχαν συγγενικούς δεσμούς με τους Μαυρομιχαλαίους, επειδή η μάννα του Πετρόμπεη ήταν Γρηγοράκη, αλλά και με πολλές άλλες οικογένειες της περιοχής.

Επιστολή Κωνσταντίνου Κανάρη, πρός Φωκάδες.

Αριθμ. 431
Προς τον Αιδεσιμότατον Οικονόμον Φωκά και λοιπούς προκρίτους της επαρχίας Φωκάδων.
Η άφιξις σας επί της κορβέτας εις επίσκεψιν και συνάντησιν μου παριστάνη εκ νέου δείγματα ειλικρινούς αφοσιώσεως προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα οποία οι κακόβουλοι και εχθροί της φιλτάτης πατρίδος σας σπουδάζουν δια να μπαίνουν με ποικιλοχρόους ραδιουργίας, της παγίδας της οποίας ωφελήθητε να αποφύγητε με φρόνησιν και σύνεσιν, και επιδιώξατε το μικρόν μίασμα της κακοβουλίας, της οποίας τα ολέθρια επιχειρήματα έγιναν παραίτια της αράς του Έθνους και της αγανακτήσεως της Σ. Κυβερνήσεως κατά των πρωταιτίων.
Την προφορικήν επιθυμίαν σας δια την καθησύχασιν των ταραχών ηθελήσατε να αναβεβαιώσητε δια της υπό την σημερινήν ημερομηνίαν αναφοράν σας δια της οποίας αποκτήσατε εγγράφους οδηγίας μου δια των οποίων να εφελκύσητε τους πεπλανημένους και εξαπατηθέντας από τους λαοπλάνους, οι οποίοι προτείνοντες εις αυτούς όσα παράνομα και ασυγχώρητα δια να κερδήσουν τον σκοπόν της ιδιοτελείας των τους ηνάγκασαν δια της απάτης δια να βαδίσωσι την οδόν της απωλείας.
Η Σ. Κυβέρνησις, ως εβεβαιώθητε δια της υπ’ αριθμ. 420 προκηρύξεως μου έλαβε τα δραστηριότερα μέτρα κατά των πρωταρχηγών και όσων εις το εξής μέλλη να τοις ακολουθήσουνε και δια της συμπαθείας της μέλλη να δώση την συγχώρησιν και εις όσους εν αγνοία έπραξαν ως εξαπατημένους.
Βεβαιώσητε όσους επιθυμήτε να αποσπάσητε από τον επαπειλούντα κίνδυνον και φέρητε εις την οδόν της μετανοίας, ότι η συμπάθεια της Σ. Κυβερνήσεως ήθελε είναι δια αυτούς και θέλη αποδίδωσιν δια την σωτηρίαν της ψυχής και ευλογίας δια εσάς οίτινες εστάθητε η αφορμή και θέλη εφοδιασθή και με τας τύχας του Έθνους και της Σ. Κυβερνήσεως ως σωτήρες αμαρτωλών.
Αι περαιτέρω οδηγίαι μου είναι η φρόνησις και αφοσίωσις σας προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα μόνα σωτήρια μέσα δια τον αναγεννημένον Έλληνα δια να αυξήση και την τιμήν και την ύπαρξιν του.

Εκ της Κορβέτης η νήσος των Σπετσών Ο Μοίραρχος
Εν τω λιμένι Μαραθονησίου Κ. Κανάρης
Τη 24 Μαρτίου 1831

CASTRO DI CHOLOCHITIA -ΤΑ ΛΟΥΚΑΔΙΚΑ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ

α΄ Γεωγραφική θέση.
Τα Λουκάδικα είναι καστρόχτιστο χωριό του Δήμου Ανατολικής Μάνης, βρίσκονται σε θέση περίοπτη και αρθρώνονται πάνω σε τρίδυμους λοφίσκους σε υψόμετρο 325 μέτρων από τη θάλασσα.
Η απόσταση από το λιμάνι του Κότρωνα και την αρχαία Τευθρώνη υπολογίζεται στα τρία χιλιόμετρα.
Στην κορυφή του κάστρου, όταν βρεθεί κανείς, νιώθει ευχάριστα, γιατί κάτωθεν του βρίσκεται ο κόλπος της Κολοκυθιάς και θωρώντας ξέμακρα και αλαργινά την άπλα της θάλασσας διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα τη νήσο των Κυθήρων.
Κάποιοι περιηγητές χαρακτηρίζουν τα Λουκάδικα ως κάστρο του αέρος. .
Πράγματι το μικρό καστρόχτιστο χωριό ίσταται ευθυτενές, υψηλόκορμο και αγέρωχο, ως γιγαντόσωμος ακοίμητος βιγλάτορας, επισκοπώντας με υπερηφάνεια τα χωριά της Τευθρώνης .
Στη βορειοανατολική πλευρά του το χωριό είναι απόκρημνο και δυσπρόσιτο, οι άλλες πλευρές του είναι ομοίως απροσπέλαστες με επακόλουθο οι κάτοικοι του τον παλιό καιρό να νιώθουν ασφαλείς και να αμύνονται επιτυχώς σε κάθε κακόβουλο επιδρομέα.
β΄ Η κατοίκηση των Λουκαδίκων και η Ιστορική τους διαδρομή.
Το Κάστρο των Λουκαδίκων είναι δομημένο στον νότιο από τους τρείς λοφίσκους, εδώ υπάρχουν ίχνη κτισμάτων και εμφανή απομεινάρια της οχύρωσης του από την αρχαία εποχή, τη Βυζαντινή, τη Μεταβυζαντινή περίοδο και τη Φραγκοκρατία.
Τα Λουκάδικα ήταν η πρώτη ακρόπολη της αρχαίας Τευθρώνης και λόγω της μορφολογίας του εδάφους και της οχυρής τους θέσης ήταν τόπος, που κατοικήθηκε σ΄ όλες τις εποχές.
Στην αρχαία εποχή το χωριό ταυτίστηκε με την πόλη της Τευθρώνης, που ήταν από τις σημαντικότερες του Κοινού των Ελευθερολακώνων
Το έτος 1245 μ. Χ. μετα τη Φράγκικη κατάκτηση της Πελοποννήσου και τη διανομή των καταληφθέντων κάστρων, οικισμών και περιοχών δίνεται και το κάστρο της Κολοκυθιάς (Castro di Cholochitia), με τα «τέσσαρα φίε », ως φέουδο στον κόμη Λούκα, που αργότερα ως φαίνεται εκ του ονόματος του το Κάστρο με τον οικισμό του ονομάστηκαν Λουκάδες ή Λουκάδικα.
Στο στίχο 1945 του Χρονικού του Μορέως καταγράφεται ότι:
« Του μισίρ Λούκα εδόθησαν τέσσερα φίε και μόνον,
των Λάκκων την περιοχήν να έχη των Γριτσένων
του μισίρ Ντζα γάρ ντε Νουηλή ο Πασαβάς του εδόθη
και τέσσερα φίε να κρατη, φλάμπουρον να βασταίνη
να ένι πρωτοστράτορας, να έχη ιγονικόν του.»

Το ανθρωπωνύμιο-τοπωνύμιο Γρίτσενα και το επώνυμο Γρίτσης έχει ευρεία διάδοση στη Μάνη από τους χρόνους της Φραγκοκρατίας και αναφέρεται στον κατάλογο του έτους 1618 μ.Χ. με την ακόλουθη σειρά Gutifariagni, Griciagni, Zivignani.
Ο οικισμός Griciagni, μαρτυρείται ότι βρισκόταν κοντά στο χωριό Κουτήφαρη, όπου υπήρχε παλαιότερα και οικογένεια Γρίτση.
Το κάστρο των Λουκαδίκων το συναντάμε σε καταλόγους κάστρων του έτους 1463 μ.Χ., ως Cocchochia sive Colochita και αργότερα σε ναυτικούς χάρτες, σε πορτολάνους.
Ο Π. Ζερλέντης στο βιβλίο του « Τάξις Ιεραρχική» γράφει ότι τα Λουκάδικα αναφέρονται, το έτος 1467 μ.Χ, ως Castro di Cholochitia-κάστρο της Κολοκυνθίας, που ανήκε στους Βενετούς.
Η Ταινάρια χερσόνησος υπήρξε ικανοποιητικά κατοικημένη από τους Βυζαντινούς ήδη χρόνους και τη Φραγκική περίοδο.
Τα σημαντικότερα κέντρα της Bassa Maina ήσαν το κάστρο της Μαϊνης στη νοτιοδυτική ακτή και στη βορειανατολική το κάστρο της Κολοκυθιάς.
Το περιηγητικό κείμενο, του Τούρκου Evliya Gelebi, του έτους 1670 μ. Χ. αναφέρει ολόκληρη την περιοχή της Τευθρώνης ως Colocitolar
Η σημαντικότητα και η στρατηγική θέση του κάστρου των Λουκαδίκων ή του κάστρου της Κολοκυθιάς-Castro di Cholochitia ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Το κάστρο επιφαινόταν και δέσποζε όλων των οικισμών της Τευθρώνης, γι’ αυτό η λέξη Cholochitia ακολουθούσε, την ονομασία τους.
Τούτο καταγράφεται σε Ενετικά έγγραφα και άλλα κείμενα, που αναφέρουν τα χωριά ως Driali di Cholochitia, Giorgiciopulo di Cholochitia, Gognia di Cholochitia, Vatas di Cholochitia, Afugia di Cholochitia, Scurca di Cholochitia, Haitofoglia di Cholochitia, Voucholia di Cholochitia, Gnifi di Cholochitia, viglistico di Cholochitia
Στο υπόμνημα που έστειλε ο Δούκας του Νέβερ στο βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο την 24 Σεπτεμβρίου 1615 μ.Χ αναφέρονται οι συμφωνίες, που συνήψε με τους Μανιάτες.
Στο υπόμνημα αυτό γίνεται μνεία του λιμανιού της Κολοκυνθίας, επί τούτοις παραθέτουμε κατωτέρω σχετικό απόσπασμα.
«.................................................................Υπόσχονται οι κάτοικοι του Βραχίονος της Μάνης, Οιτύλου, Γυθείου και Καλαμάτας εν πλήρει ενώσει……………………………………………………………………..Άμα τη ειδοποιήσει της Χριστιανικής στρατιάς …………………………………………………………………και μέρος του τρίτου στρατεύματος θα κατευθυνθή εις τον λιμένα της Κολοκυνθίας δια να καταλάβη το φρούριο Rapan, το οποίον είναι εύκολον, ως ο εν λόγω επιβεβαιοί………………»
Ο ριμαδόρος της Μάνης Νικήτας Νιφάκος στα στιχουργήματα του, που γράφηκαν μεταξύ των ετών 1782-1798, επί μπέη της Μάνης Τζανετάκη Γρηγοράκη-Κομνηνού, αναφέρει:
«….Λουκάδικα και Κάβαλος, Χιμάρα και Σκουτάρι,
ετούτα λάμπουν στα λοιπά χωρία σαν το φεγγάρι ….»
O κώδικας αριθμ. 214 της εθνικής βιβλιοθήκης, που έχει γραφτεί από τον παχτονάρη γιατρό Παπαδάκη, αποκαλεί το Κάστρο των Λουκαδίκων και τον πέριξ του κάστρου οικισμό ως χωριό Λουκάδες.

Γενεαλογία

Η πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών κατοικεί κατά βάση στη Χιμάρα, και τα Λουκάδικα, αλλά έχει μετακινηθεί και αλλού.
Ο οικισμός της Χιμάρας παραδίδεται ότι δημιουργήθηκε από Ηπειρώτες πρόσφυγες, που προέρχονταν από τη Χιμάρα της Ηπείρου ή κατ’ άλλους ότι η Χιμάρα της Ηπείρου ήταν αποικία μεταναστών του ομώνυμου Μανιάτικου χωριού, που μετοίκησαν κατά την πρώτη περίοδο(1204-1262) της Φράγκικης διοίκησης στη Μάνη.
Ο Μιχαήλ Δένδιας και ο Λάμπρος Σπύρου σε σχετικές εργασίες τους βεβαιώνουν τούτο και μάλιστα αναφέρουν ότι το γλωσσικό ιδίωμα των Χιμαριωτών, τα ήθη και τα έθιμα τους είναι όμοια με των νοτίων Ελλήνων – των Μανιατών

"Κλάδοι της πατριάς των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών
Στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών ανήκουν οι Αλεβιζάκος, Παυλάκος-Στεφανάκος, Θωμάκος, Λαγόγιαννης, Ταβουλάρης ή Χλεμπάκος, Πιερουτσάκος (Λουκαδίκων), Δημόγιαννης (Λουκάδίκων), Σκανταλάρος (Χιμάρας), Ζέρβας (περιοχής Μολάων) και o Γουρδουράκος ή Μιχαλακάκος , που είναι ακουμπισμένος στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων
Κατά την περίοδο της 2ης Ενετοκρατίας 1685-1715 πρέπει να μετακινήθηκαν μέλη του κλάδου των Ταβουλαριάνων στην Κάτω Καρέα και μέλη του συγγενικού τους κλάδου των Πιερουτσιάνων στον μικρό οικισμό της Παλαβίστιας και οι δύο αυτοί κλάδοι ανήκουν στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων της Χιμάρας
".......

.........Ο Γουρδούρος – Γουρδουράκος είναι συγγενής των Καλλέργηδων, μετοίκησε δε άγνωστον πότε από το χωριό Γονέα στη Χιμάρα και αργότερα κάποια μέλη του μετακινήθηκαν στον Παρασυρό.
Η προέλευση του Γουρδούρου ή Γουρδουράκου-Μιχαλακάκου από τη Γονέα βεβαιώνεται και από τα τοπωνύμια αγροκτημάτων, που συναντώνται στη Γονέα με την ονομασία Γουρδούρος
Ο παπούς μου από την μανογενιά, στους μαθητηκούς καταλόγους : https://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.com/2020/05/1862-1912.html
 485. Ο Κυριάκος Γ. Μιχαλακάκος (1871) από τη Χειμάρρα, στο ελληνικό σχολείο Κότρωνα, το 1884.
Οι μιχαλακιάνοι από άλλες περιοχές ανοίκουν σε άλλες οικογένειες.
Οι δημακογιαννιάνοι της ζούδας είναι Λεκκιάνοι ...