31 Οκτωβρίου 2010

Ταίναρον, είσοδος του αρχαίου Άδου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ: ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ

ΤΑΙΝΑΡΟΝ, ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΔΟΥ
Μια νεοελληνική παράδοση από τή Μάνη περιγράφει τή μυθολογία μιας σπηλιάς πού βρίσκεται στην άκρη του ακρωτηρίου Ταίναρο. Το σχετικό κείμενο έχει ώς έξης : «Σε μια σπηλιά πού είναι στον Κάβο-Ματαπά, κατεβαίνει πολλές φορές ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος και βγάζει τις ψυχές πού τους συχώρεσε ο Θεός τις αμαρτίες τους. Άλλοι πάλι λένε πώς σ' αυτή τή σπηλιά μένουν βρικόλακες και πώς ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος, όταν παρακαλεστούν σ' αυτόν οι άνθρωποι, πηγαίνει και τους ρίχνει από εκεί στά Τάρταρα, για να γλυτώση τον κόσμο».
Ή παράδοση αύτη είναι δημοσιευμένη άπό τον Ν. Πολίτη, στίς «Παραδόσεις» τόμ. Α', με αριθμό 989 και με τίτλο «Ό Μιχαήλ δ "Αρχάγγελος, Μάνη». Γίνεται φανερό από τον αριθμό, ότι ή παράδοση βρίσκεται στο δεύτερο εκείνο μέρος του βιβλίου του πού έχει μείνει έως και σήμερα δίχως σχόλια. Δεν μας είναι όμως δύσκολο να προχωρήσουμε, έστω και χωρίς βοηθήματα.
Πρώτα-πρώτα, το κείμενο μας βεβαιώνει ότι στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει μια σπηλιά πού οδηγεί βαθειά στή γη. Και δεύτερο, ότι άπό εκεί ό Μιχαήλ ό Αρχάγγελος ανεβοκατεβαίνει μέσα στά έγκατα της γης και φέρνει επάνω ψυχές πού ήταν αμαρτωλές και συχωρέθηκαν, ή ρίχνει εκεί ψυχές βαρειά κολασμένες, όπως είναι οι ψυχές τών βιαιοθανάτων πού ζητούν εκδίκηση ή και γενικά, όπως παρουσιάζονται οί βρικόλακες.
Ό ρόλος του Αρχάγγελου περιγράφεται καθαρά σάν ρόλος «ψυχοπομπού θεού», όπως αντίστοιχος στην αρχαιότητα ήταν ό ρόλος του Ερμού. Ή ομοιότητα όμως αυτή παίρνει ακόμη περισσότερο βάθος και νόημα, όταν λάβουμε ύπ' όψη ότι εκεί στην άκρη του Ταινάρου και οί αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει τήν είσοδο του Άδου. 'Από εκεί γινόταν ή «άνοδος» και ή «κάθοδος» στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνος. 'Από εκεί, σύμφωνα μέ αρχαία παραλλαγή, κατέβηκε στον Άδη ο Ηρακλής, όταν είχε διαταχθή άπό τον επίμονο και σκληρόκαρδο Ευρυσθέα νά πάη και νά του φέρη δεμένο τον Κέρβερο, τον ακοίμητο και φοβερό σκύλο του Κάτω Κόσμου. Πήγε ό Ηρακλής στο Ταίναρο, κατέβηκε βαθειά στό δρόμο πού οδηγούσε στά Τάρταρα, πάλεψε σκληρά μέ τόν Κέρβερο, τον νίκησε, και τον έφερε στον Ευρυσθέα. Τρομαγμένος όσο ποτέ στή ζωή του ό Ευρυσθέας, κρύφτηκε μέσα σ' ένα μεγάλο πιθάρι. Και έγινε ή σκηνή εκείνη θέμα μιας σωζόμενης αρχαίας αγγειογραφίας. Ή νέα προσταγή του στον Ηρακλή ήταν νά πάρη αυτός ξανά στους ώμους του το νικημένο αντίπαλο και νά τόν ξαναπάη κάτω στον Άδη. Δεύτερη λοιπόν επίσκεψη του Ηρακλή στό Ταίναρο, δεύτερη ίσως κατάβαση κάτω στον Άδη, και επιστροφή κατόπι.
Άλλα, σύμφωνα μέ μιαν άλλη αρχαία μαρτυρία, από τήν ίδια είσοδο κατέβηκε στον Άδη και ό πικραμένος Όρφέας. Ήταν ό καιρός πού είχε χάσει την αγαπημένη Ευρυδίκη του. Απαρηγόρητος, έφθασε κάποτε στό Ταίναρο και επιχείρησε νά κατέβη στον Άδη. Είχε μαζί του τήν αλάθητη λύρα, και όπλο του σπουδαίο το θεϊκό τραγούδι του, αυτό πού και πέτρες ράγιζε καί τ' άγρια θηρία τά έκανε νά ζυγώνουν ήμερα καί γαλήνια. Ήταν τόσος ό ανθρώπινος πόνος, πού εκφραζόταν μέ το μοιρολόγι του Ορφέα, ώστε καί αυτοί οί ανελέητοι Θεοί του Κάτω Κόσμου συγκινήθηκαν. Δέχθηκαν μάλιστα τήν ικεσία του Όρφέα, νά ξαναπάρη συντροφιά της ζωής του τήν Ευρυδίκη. Έβαλαν όμως έναν αμετακίνητο όρο, τόν ακόλουθο : Εκείνος θά φύγη πρώτος γιά τον 'Απάνω Κόσμο, καί πίσω θά τόν ακολουθήσουν ή Ευρυδίκη και ό εκτελεστής του όρου Έρμής. Καί ό όρος έλεγε ότι ό Όρφέας, ώσπου νά φθάσουν έξω στή γή καί στό φώς του ήλιου, οφείλει νά μή γυρίση νά κοιτάξη προς τά πίσω. Νά μή γυρίση σέ καμιά περίπτωση, γιατί αλλιώς θά ίδή βέβαια γιά μιά στιγμή τήν αγαπημένη του, αλλά νά το ξέρη, δέν θά τήν ξαναϊδή ποτέ πιά. Καί, αν αυτόν τόν απλό όρο τόν παραβή, νά το ξέρη άπό τώρα, ότι κανένας δέν θά του έχη φταίξει παρά μόνο ό εαυτός του καί ή απερίσκεπτη ανυπομονησία του.
Ξεκίνησε γιά επάνω καί γιά τό φώς του ήλιου ή περίεργη τριάδα, ό πικραμένος, ή πεθαμένη και ξωπίσω ό ψυχοπομπός. Άλλα ό ανυπόμονος έγινε καί απερίσκεπτος. Δέν άντεξε πιά, καί σέ κάποια στιγμή γύρισε πίσω νά ιδή καί νά βεβαιωθή. Ακολούθησε μιά τραγική διαβεβαίωση. Ή σκηνή αυτή ήταν αδύνατο νά μή γίνη ειδικό θέμα στην αρχαία τέχνη. Ή παράσταση παρουσιάζεται ώς έξης : Πρώτος ό Όρφέας έχει μόλις γυρίσει καί κοιτάζει προς τά πίσω. Έρχεται έπειτα ή Ευρυδίκη. Ακολουθεί μελαγχολική καί όμορφη, διπλωμένη μέσα στους πέπλους της. Και πίσω έρχεται ό ψυχοπομπός Έρμης, πού κι' αυτός φαίνεται περίλυπος, γιατί δέν έχει καμιά διάθεση να κάμη αμέσως τότε αυτό πού όφειλε να κάμη. Να πάρη δηλαδή τήν Ευρυδίκη και νά τήν ξαναφέρη κάτω στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα. Συνέχισε ό Όρφέας τήν άνοδο του. Και ίσως ποτέ δέν θά έζησε τόσο έντονες στιγμές πόνου, όσο τήν ώρα πού ξανάβλεπε το φώς του ήλιου, εκεί γύρω στους βράχους και τ' ακρογιάλια του Ταινάρου.
Πέρασαν αιώνες από εκείνους τους καιρούς. Πέρασαν ολόκληρες χιλιετηρίδες. Και όμως, όπως δέν άλλαξαν οί βράχοι του Ταινάρου καί τά βουνά της Μάνης, όμοια θαρρείς ότι δέν άλλαξε και το αρχαίο παραμύθι. Ή ουσία του έμεινε «περίπου» ή ίδια.
Μόνο ή επιφάνεια τών πραγμάτων άλλαξε χρώμα, παίρνοντας το χρώμα της χριστιανικής εποχής. Έτσι τώρα, αντί νά είναι εκεί ο φτερωτός Έρμης, ό αρχαίος ψυχοπομπός, σήμερα βρίσκεται ο «Μιχαήλ ό Αρχάγγελος», ό φανταστικός χριστιανικός ψυχοπομπός. Όπως όμως έκανε και εκείνος, όμοια καί αυτός τώρα λέγεται ότι άλλοτε ανεβάζει ψυχές από τόν Αδη, όπως ανέβαζε ό αρχαίος τήν Ευρυδίκη, και άλλοτε κατεβάζει κάτω στά σκοτεινά Τάρταρα τις ψυχές τών τιμωρημένων.
Αξίζει νά σημειώσω ιδιαίτερα μιά πληροφορία, τήν επόμενη : «Εκεί κοντά στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει σήμερα μιά σπηλιά και μαζί μιά μικρή έκκλησούλα, πού είναι αφιερωμένη στους «Αγίους Ασωμάτους»». Άγιοι Ασώματοι όμως είναι ό Γαβριήλ και ό Μιχαήλ, οι δύο Αρχάγγελοι. Γίνεται έτσι φανερό ότι μιά τριάδα μαρτυριών συγκεντρώνεται στο σημείο εκείνο. Πρώτη είναι ή ελληνική θρησκεία, πού τοποθετεί σέ σπήλαιο του Ταινάρου τήν είσοδο του Αδη, παρ' όλο πού αρχαιολογικές έρευνες δέν έχουν καθορίσει σέ ποιο ακριβώς σημείο ήταν ή είσοδος και ή λατρεία. Δεύτερος είναι ό νέο-ελληνικός θρύλος τών κατοίκων της Μάνης, πού ορίζει ότι στον ίδιο τόπο βρίσκεται καί σήμερα ή είσοδος γιά τόν Κάτω Κόσμο. Καί τρίτη είναι ή χριστιανική λατρεία, πού εντοπίζει σέ μιά σπηλιά του ίδιου ακρωτηρίου τή λατρεία καί τήν εκκλησία του χριστιανικού ψυχοπομπού. Άπό εκείνη τήν εκκλησιά καί τή σπηλιά αρχίζει ή λατρευτική δικαιοδοσία καί το βασίλειο του «Μιχαήλ Αρχάγγελου». Μόνος αυτός μπορεί νά μπαίνη καί νά βγαίνη ελεύθερος στον μαύρο Αδη, ελεύθερος καί κυρίαρχος πάνω στις ψυχές. Ιδού ή μικρή εκκλησία του στή σπηλιά. Οί ζωντανοί λοιπόν ας το έχουν ύπ' όψη τους καί ας φροντίζουν νά τόν εξευμενίζουν λατρευτικά. Κάποτε μπορεί νά περάσουν άπό τήν ίδια είσοδο, είτε οί ίδιοι, είτε οί νεκροί συγγενείς τους. Καί έχει μεγάλη σημασία, έναν τέτοιο πανίσχυρο ψυχοπομπό, κληρονόμο μιας τοπικής παράδοσης χιλιετήρίδων, νά τόν συνάντησης «ίλεον» καί σπλαχνικόν μαζί σου.
Είναι γνωστή ή μαρτυρία του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, σύμφωνα μέ τήν οποία «οί άπό του κάστρου Μαΐνης οικήτορες» προσηλυτίσθηκαν βιαίως στο Χριστιανισμό πολύ αργά, τόν 10 αιώνα, στά χρόνια της βασιλείας του πάπου του Βασιλείου Α' του «Μακεδόνος». Έως τότε οι κάτοικοι της τραχείας Μάνης ήσαν έλληνες, διατηρώντας ως θρησκεία τους τήν ελληνική. Βέβαια δέν μπορεί κανείς νά καθορίση, μέ ακρίβεια σήμερα,τήν αλήθεια τής πληροφορίας του Πορφυρογέννητου. Ένα όμως φαίνεται σίγουρο, σχετικά μέ τήν προκειμένη περίπτωση : Ότι στή Μάνη, κάτω άπό τέτοιες συνθήκες, ήταν πολύ εύκολο και πολύ φυσικό να διατηρηθούν οί αρχαίες ελληνικές δοξασίες. Και δεύτερο, ότι μιά χριστιανική εκκλησιά ειδικά τών Αγίων Ασωμάτων, κτισμένη σέ μιά σπηλιά του Κάβου Ματαπά, αποτελεί μιά πρόσθετη απόδειξη ότι ή λατρεία τών αρχαίων στο Ταίναρο ποτέ δέν έσβησε άπό τή μνήμη του λαού τής περιοχής εκείνης.
Ιδού λοιπόν ένας απομονωμένος ακραίος ελληνικός τόπος, πού κρατάει ζωντανή τή μνήμη τριών χιλιετηρίδων. Καί δέν τήν κράτησε μέ αρχαίους ναούς καί μέ αγάλματα αφού αυτά οι χριστιανοι τα κατέστρεψαν, αλλά μέ κάτι πιο ιδιότυπο καί ίσως σπουδαιότερο. Τήν κράτησε ζωντανή μέσα στην ψυχή τών κατοίκων του και στή λατρεία τους. Στην ψυχή τους, μέ ένα θρύλο αρχαίας καταγωγής. Καί στή λατρεία τους, μέ μιαν χριστιανική έκκλησία πού δέν έπαψε ποτέ νά λειτουργιέται. Πίσω άπό το εικόνισμα του Μιχαήλ Αρχάγγελου βλέπω τόν Έρμη και τόν Πλούτωνα. Καί πίσω άπ' όλους αυτούς, μέ συγκίνηση βλέπω όρθιον τόν Ελληνισμό τών χιλιετηρίδων.

Φωτό ομαδα Πυθέας
Πηγή

Τον Αύγουστο του 2020 επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο στην Κοκινόγεια, και παραθέτω μερικές φωτογραφίες και ένα περιληπτικό video του ναού.










 


14 Οκτωβρίου 2010

O Λιαντίνης, ο Ταϋγετος, και ο θρύλος

Λίγα λόγια για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη απο την εφημερίδα Ελευθεροτυπία 14-06-98
Ο «ιδανικός αυτόχειρας» χρειάζεται κάτι παραπάνω από την πίστη στην πράξη του: το ανάλογο -ιδανικό- τοπίο.
Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δ. Λιαντίνης, που όπως όλα δείχνουν αποφάσισε μια επιλεκτική έξοδο από τη «φωτεινή περίοδο» που εμείς (απλώς) ονομάζουμε «ζωή», φαίνεται ότι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή ακριβώς σ' αυτό το σκηνικό της πράξης του -διάλεξε τον Tαΰγετο. Tον επιβλητικό ορεινό όγκο που ρίχνει τη σκιά του στην Σπάρτη, αλλά και στην ίδια του την ταυτότητα.
Mεταφυσική παρουσία
Aκόμη και σήμερα, το πλούσιο μυθολογικό, ιστορικό τοπίο του παραμένει θολό, αφήνοντας μόνο να περνούν εικόνες ενός παρελθόντος που δικαιολογεί κάθε θρύλο -ακόμη και η ανάδυση του Tαΰγετου στην τρέχουσα επικαιρότητα, γίνεται μέσα από την υπερβολή μιας ειρωνείας: την πιθανολογούμενη αυτοκτονία ενός ανθρώπου που δίδασκε το θάνατο για να αναδείξει τη ζωή.
«Ο Λιαντίνης δεν χάθηκε για να ξαναφανεί.» Ο ηλικιωμένος αγρότης στα χωράφια στις Aμύκλες, λίγο έξω από τη Σπάρτη, προσπαθεί να δώσει ένα μεταφυσικό υπαινιγμό στην πράξη του συντοπίτη του.
Eτσι κι αλλιώς, η υποψία μιας μεταφυσικής παρουσίας σκεπάζει τα πάντα στους πρόποδες, στις πλαγιές και στην κορυφή του Tαΰγετου. Aκριβώς στον πυρήνα της μεταφυσικής αμφιλογίας του βουνού, επέλεξε ο «αυτόχειρ» καθηγητής να σβήσει τα ίχνη της φυσικής του παρουσίας ανάμεσά μας: στη σκιά ενός πυραμιδικού λόφου που τα τελευταία χρόνια έχει αποτελέσει πόλο έλξης εικασιών αλλά και χλευασμών.
H «πυραμίδα του Tαΰγετου», ένας ανεμοδαρμένος λόφος με τέσσερις πλευρές σε σχήμα απόλυτα γεωμετρικής πυραμίδας, που πολλοί ελληνολάτρες θεωρούν ως τη μεγαλύτερη και παλαιότερη πυραμίδα του κόσμου, αποτέλεσε το σημείο εξόδου του καθηγητή.
Kάτω στην πεδιάδα της Λακωνίας, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σπάρτης, μπορείς να αισθανθείς το λιγότερο αφελής αν τολμήσεις να ρωτήσεις την άποψη των αρχαιολόγων για τον μυστήριο αυτό λόφο -εισπράττοντας ένα βλέμμα κουρασμένης κατανόησης. Yπάρχει βέβαια και η πραγματικότητα. Mια και η υπουργική πολιτιστική μας διαχείριση δεν επιτρέπει κανενός είδους ανασκαφές στην πλούσια (αρχαιολογικά) περιοχή του Tαΰγετου, ανέλαβαν οι ειδικοί της Bρετανικής Aρχαιολογικής Σχολής της Aθήνας να σώσουν το ιστορικό μας παρελθόν: το 1975 εκτέλεσαν ανασκαφές στην κορυφή του πυραμιδικού λόφου, ανακαλύπτοντας αναθήματα που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή εποχή και αποδεικνύουν ότι εκεί υπήρχε τόπος λατρείας.
Ο Tαΰγετος, αν και μία από τις ισχυρότερες αρχαιολογικές προκλήσεις του τόπου μας, παραμένει ουσιαστικά άτρωτος στην αρχαιολογική σκαπάνη. Οι μόνες ανασκαφές που γίνονται είναι σωστικές και προκαλούνται ως ευεργητική... παρενέργεια της οικιστικής ανάπτυξης.
Οι μπουλντόζες συχνότατα σκοντάφτουν σε αρχαία ευρήματα, και έτσι καλούνται οι αρχαιολόγοι να «σώσουν» το ιστορικό μας παρελθόν προτού ανθήσουν πάνω του οι πολυκατοικίες της επαρχίας και οι μύθοι της ανάπτυξης.
Οι άλλοι μύθοι, οι αρχαίοι, είναι πάντα ομορφότεροι. Οπως αυτός που δίνει την ταυτότητα του Tαΰγετου. Tου βουνού που ονομάστηκε έτσι λόγω της μυστηριακής λατρείας της Tαϋγέτης, μιας από τις Πλειάδες, δηλαδή τις κόρες του Aτλαντα και της Πλειόνης, η οποία, μάλιστα, μετά το θερμό ερωτικό εναγκαλισμό της με το Δία, απέκτησε τον Λακεδαίμονα, τον επώνυμο ήρωα της περιοχής.
Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι των μοναχικών αγροικιών μιλούν πια συχνά για «τον καθηγητή» που έδωσε έναυσμα στις μνήμες τους.
Θεωρώντας αδύνατο να βρεθεί κάποιος που διάλεξε να εξαφανιστεί στις χαράδρες του βουνού, θυμούνται παρόμοια -αλλά μακάβρια- περιστατικά που σημάδεψαν την αγριότητα της φύσης του Tαΰγετου. Xαμένοι τουρίστες που κατατσακίστηκαν στις απότομες πλαγιές, ένας ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας που έκανε το λάθος να επενδύσει στην περιοχή και η εξασφαλισμένη αποτυχία τον οδήγησε στην αυτοκτονία στον Kαιάδα και άλλα παρόμοια.
«Tέλειο έγκλημα»
Ο Kαιάδας παραμένει μυστήριο. H θέση του εντοπίστηκε μόλις το 1983, κοντά στο χωριό Tρύπη. Tα οστά που βρέθηκαν εκεί έπεισαν τους αρχαιολόγους για την ταυτότητα του σπηλαίου. Kαι όμως. Yπάρχουν μαρτυρίες στα κείμενα του Θουκυδίδη που αναφέρουν τη μαζική εκτέλεση 2.000 ειλώτων στον Kαιάδα, πράξη που θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί «τέλειο έγκλημα», μια και δεν υπάρχει κανένα ίχνος από αυτούς. Iσως εδώ να βοήθησε και η φύση με τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.X. που προκάλεσε κατολισθήσεις και διαμόρφωσε το χάσμα όπως είναι τώρα.
Περίπου είκοσι χιλιόμετρα νότια της Σπάρτης υπάρχει το χωριό Λιαντίνα. H γενέτειρα του καθηγητή, που άλλαξε το όνομά του παίρνοντας εκείνο του χωριού του. Aκριβώς πάνω από τη Λιαντίνα ορθώνεται η νοτιότερη απόληξη του Tαΰγετου, όπου δεσπόζει ο πυραμιδικός λόφος. Eκεί όπου ο ιδανικός αυτόχειρας καθηγητής διάλεξε να ξεκινήσει το δικό του θρύλο -υπερβολή ή όχι, ο τοπικός πληθυσμός πλάθει ήδη το νέο μύθο του Tαΰγετου. Στο ιδανικό του τοπίο...

Πηγή

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η 1η ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ

Αγαπητοί φίλοι πατριώτες,
Μια νέα σελίδα ξεκινά για την ομάδα των Ακομμάτιστων Ελλήνων Ιστολόγων. Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους, και όλους εσάς που με ζέση αγκαλιάσατε την προσπάθειά μας. Η μεγάλη επιτυχία της 1ης Συνεδρίας των Ακομμάτιστων Ελλήνων Ιστολόγων, που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου, έβαλε γερά θεμέλια για να ευδοκιμήσει και να γιγαντωθεί αυτή η προσπάθεια.
Η Συνεδρία διήρκησε τρεις ώρες και συζητήθηκαν πολλά θέματα και δράσεις. Οι περισσότεροι φίλοι ιστολόγοι από Αττική ήταν κοντά μας, γνωριστήκαμε, και ακούσαμε τις απόψεις τους. Φάνηκε ότι είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο να ξαναβρεθούμε σύντομα στην Αθήνα, αλλά να πραγματοποιηθεί και μια δεύτερη συνάντηση στην επαρχία, όπως για παράδειγμα στην νύφη της Μακεδονίας μας την Θεσσαλονίκη, όπου αρκετοί έχουν αγκαλιάσει την προσπάθεια, καθώς επίσης και στην λεβεντομάνα Κρήτη.
Επομένη μας κίνηση θα είναι να πραγματοποιήσουμε το Γενικό Προσκλητήριο Ελλήνων Ιστολόγων, προσκαλώντας επίσημα πολλούς φίλους ιστολόγους στην Πύλη μας.
Ο πυρήνας των Αθηνών ήδη έχει σχηματιστεί, και θα δημιουργηθούν πυρήνες ιστολόγων σε όλη την Ελλάδα, που θα έχουν επικοινωνία εντός και εκτός του διαδικτύου. Με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε αισθητή την παρουσία μας όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία, με οργάνωση συναντήσεων και δράσεων.
Οι Ακομμάτιστοι ανοίγουν την αγκαλιά τους σε όλη την Ελλάδα. Οι Έλληνες ιστολόγοι ενώνονται, συνεργάζονται διαδικτυακά και ετοιμάζονται να απαντήσουν με δράση εντός κι εκτός διαδικτύου, για τις εξελίξεις που δρομολογούνται στην πατρίδα μας. Καιρός να καταλάβουν ότι δεν παίζουν πια σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο.
Σας ευχαριστούμε όλους για την εμπιστοσύνη σας, και χαιρόμαστε που σας έχουμε κοντά μας. Είμαστε σίγουροι ότι με την δική σας συμβολή, η προσπάθειά μας είναι καταδικασμένη να πετύχει!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΟΙ

http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
akommatistoi.istologoi@gmail.com