Η επαρχία Φωκά

Το όνομά της οφείλει στην οικογένεια των Φωκάδων, που κατοικούσαν στην Παλαιά Καρυούπολη με το Βυζαντινό κάστρο και την έδρα επισκόπου, ο οποίος υπαγόταν στη Μητρόπολη Λακεδαιμονίας. Αργότερα οι Φωκάδες κατοίκησαν τη Νέα Καρυούπολη ή Μηνιάκοβα. Στην Παλαιά Καρυούπολη, που βρισκόταν μεταξύ του Βαχού και της Τσεροβάς (Δροσοπηγής), υπήρχε παλαιό φρούριο από τα Βυζαντινά χρόνια.
Σήμερα υπάρ-χουν εκεί ελάχιστα υπολείμματα και ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Νοτιοανατολικά της Τσεροβάς είναι το ύψωμα Τρικεφάλι, από το οποίο εξόρμησαν οι Μανιάτες στα Ορλωφικά, το 1770, και όπως αναφέρεται κατανίκησαν τους Τουρκαλβανούς που είχαν εισχωρήσει στη Μάνη..
Είναι γνωστό ότι η οικογένεια Φωκά ήταν βυζαντινής καταγωγής και κατά τη βενετοκρατία του Μοριά (1685-1715) ο Θωμάς Φωκάς πήρε τον τίτλο του ιππότη το 1695 (από λανθασμένη ανάγνωση της χρονολογίας έχει γραφεί το 1495).
Πιθανώς ήταν γιός του ο Αντώνης Καβαλιεράκης-Φωκάς ο οποίος το 1715, όταν οι Τούρκοι καταλάμβαναν το Μοριά, έκανε στο σπίτι του συγκέντρωση αντιπροσώπων της Μάνης και ο γιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας τους έπεισε να ζητήσουν από τους Τούρκους συνθηκολόγηση, όπως και έγινε. Έκτοτε ανέλαβε καπετάνιος της Κάτω Μάνης.
Στην επαρχία Φωκά υπάγονται τα χωριά Βαχός, Σκάλα, Τζεροβά (Δροσοπηγή), Νεοχώρι, Καυκί, Μηνιάκοβα ή Νέα Καρυούπολη. Τον Αύγου-στο του 1826 στη Νέα Καρυούπολη, το Καυκί και το Νεοχώρι προβλήθηκε άμυνα από τους Μανιάτες στον στρατό του Ιμπραήμ.
Αφού κάμφθηκε και υποχώρησε η πρώτη γραμμή άμυνας γύρω από την Καρυούπολη, στα-μάτησε τους Αιγυπτίους η δεύτερη γραμμή στον Παρασυρό και στο μονα-στήρι του Αγίου Γεωργίου της Λευκής Συκιάς.
Στην ίδια επαρχία είναι τα μοναστήρια της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας και της Παναγίας της Κοτρωνίτισσας.

ΚΑΡΥΟΥΠΟΛΗ

• Χωρογραφικοί πίνακες του Hopf, σ. 203: 1463: 21. Caripoli in Brazzo du Maina.
• Ό.π., σ. 205-6 από το 1471: 111. Caripoli με το σημείο R που σημαίνει ότι το κάστρο ήταν ερειπωμένο
• Bouchon 1471,1474, Cariporti
• 1618: αναφέρεται στη στατιστική του Π. Μέδικου Cariopoli Vescovato με 20 σπίτια. Δηλαδή είναι τόπος διαμονής του επισκόπου.
• 1655. Χασιώτης σ. 155: Caropogli
• 1670. Ε. Τσελεμπί Πελοποννησιακά τόμ. ΙΔ΄, σ. 300 Βλέπε σχετικά στην Καρέα.
• 1684 Πρόσκληση στο Μοροζίνη από Καρυούπολη. (Μήπως Καρέα;) Χιώτης τόμ. Γ΄, σ. 282.
• 1700. Παναγιωτόπουλος, 21. Cariopoli άνδρες 36 σε πληθυσμό 165.
• 1692 Topping Cariopoli πλήρωνε φόρο σε Τούρκους και Βενετούς 37 ½ ρεάλια.
• 18ος αιώνας: Χειρόγραφο Παπαδάκη: 1763 Μηνιάκοβα Νέα Καρυόπολι, στου Δημητράκου τους Νικλιάνους, σ. 202. Ο Παπαδάκης στην Καρυούπολη γιάτρεψε τον Λουμάκη το Γιώργη.
• 1805 Leake στο χάρτη του σημειώνεται η Καρυούπολη. 1805: Πέρασε ο Leake, σ, 252, 8, 263, 3, 4, 7, 280
• 1829 Γαλλική Επιστημονική Αποστολή, Καρυούπολη κάτοικοι 154.
• Επισκοπή Καρυουπόλεως: Ζερλέντης, σ. 35.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 132: Στον ναό Αγίου Γεωργίου τοιχογραφίες από Μιχαήλ Κληροδέτη 1863 (από Κελεφά;)
• 1715 Ο Αντώνιος Καβαλιεράκης-Φωκάς κατοικούσε στην Καρυούπολη (ή Βαχό). Μέρτζιος, Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ’, σ. 281-285.
• 1770 Ο Καρυουπόλεως παρακινεί τους Μανιάτες να συμπράξουν με τους Ρώσους. Σακελλαρίου, σ. 164 (Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Θ΄, σ. 16).
• 1821: Κατάλογος Αναγνωσταρά: 300-600 στρατιώτες μπορούσε να στρατολογηθούν από την Καρυούπολη.
• Ετζέογλου, Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Θ΄, σ. 3, «Καρυούπολις» εκτενώς.
• Ό.π., σ. 12, είναι η πρώτη πόλη στη Μάνη που μνημονεύεται σε γραπτό κείμενο.
• Ό.π., σ. 14: 1447 Ο Κυριακός Αγκωνίτης επισκέπτεται την Καρυούπολη. Ήταν εκεί ο Γ. Σοφιανός ως στρατοπεδάρχης.
• Ό.π., σ. 18: Επισκοπή Καρυουπόλεως από 1340 μέχρι 1426.
• Ό.π., σ. 24: Ναός Αγίου Νικολάου.
• Ό.π., σ. 27: ναός Αγίου Γεωργίου εικονογράφηση 1793.
• Ό.π., σ. 15: Σάθας, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας τόμος έκτος σ. 65, 220. Χάρτης Πτολεμαίου.
• 1615: Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Α΄, σ. 113: Αναφέρεται ο επίσκοπος Καρυουπόλεως αρχηγός αντιπροσωπείας Μανιατών.
• Ό.π., σ. 357: Μοναστήρι Παλαιάς Καρυούπολης Άγιος Γεώργιος που πουλήθηκε στους Τζεροβίτες από τον πνευματικό Ανανία.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Γ΄, σ. 446: Κάτοικοι 154 (1828-1830).
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Δ΄, σ. 232: Επίσκοπος Καρυουπόλεως Μακάριος (ίσως ο Γουράτος, γιατί αναφέρεται ότι ήταν από Κουτήφαρη,
• Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ΄, σ. 281-5 και Μνήμων τόμ. Ε΄, (1975) σ. 4.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Ε΄, σ. 441, επίσκοπος Καρυούπολης στα Ορλωφικά.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 438, επίσκοπος Καρυουπόλεως επιστολή Αντώνμπεη Γρηγοράκη.
• Λακωνικαί Σπουφαί τόμ. Η΄, σ. 434 Καρυούπολις.
• Πελοποννησιακά τόμ Β΄, σ. 323, Καρυούπολη τοπωνύμιο Λακωνίας.
• Πελοποννησιακά τόμ. Γ-Δ΄, σ. 281 Καρυούπολη 1715, Αντ. Καβαλιεράκης.
• Πελοποννησιακά τόμ. Ε΄, σ. 63, επισκοπή καρυουπόλεως. Ό.π., σ. 60 Καρυουπόλεως Βενέδικτος 1812,
• Πατριαρχέας Δίπτυχον, σ. ξζ’: Αναγνωσταράς γράφει ότι η περιοχή Καρυούπολης με τον Γεωργάκη Καβαλιεράκη (Φωκά) δίνει 300 στρατιώτες.
• Ό.π., ξη΄: Ο Φιλήμων έχει την Καρυούπολη να δίνει 600 στρατιώτες με Τσιγκουριό και Καβαλιέρη (Ενώ ο Αναγνωσταράς έχει αυτούς τους δύο στο Βαθύ και Πασσαβά με τους 600 στρατιώτες. Ορθώς).
• Πελοποννησιακά παράρτ, 13, σ. 525 και 537. Πύργος Καβαλιεράκη (Φωκά-Κοσονιάνων).
• Στ. Καπετανάκη, Σύνορα Μάνης, σ. 400.
• Βαγιακάκος: Ιμβραήμ εναντίον Μάνης, σ. 28, 42, 76, 81, 83,
• Παλαιολόγεια-Πελοποννησιακά: τόμ. Α΄, σ. 181 Επίσκοπος Καρυουπόλεως.

ΤΣΕΡΟΒΑ - ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ

• 1700 Παναγιωτόπουλος, 22. Cerova άνδρες 63 σε πληθυσμό 241.
• 1692 Topping, Cottrona e Cerova πλήρωναν φόρο στους Τούρκους 70 και στους Βενετούς 52 ρεάλια. (Κοτρώνα ήταν η Παλαιά Τσεροβά).
• Δημητράκου, Νυκλιάνοι, σ. 214, στο χειρόγραφο του Παπαδάκη αναφέρεται Τζεροβά.
• Νηφάκης, Τζεροβά στίχ, 42.
• 1806 Υποσχετικό στον Αντώνμπεη: Τζεροβίτες Φουκάς.
• 1813 Πουκεβίλ, Zer(o)va διέθετε 50 πολεμιστές εκστρατείας και στον τόπο τους 100.
• Γαλλική Επιστημονική Αποστολή, κάτοικοι 247.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Γ΄, σ. 455: Παναγία η Καταφυγιώτισσα στην περιφέρια της Τσεροβάς. Επί λίθου χαραγμένη η χρονολογία 1696.
• Ό.π., σ. 446, κάτοικοι 247 (1828-30)
• Ό.π., σ. 200, χωριό Τζεροβά, πόλεμος.
• Λακωνικαί Σπουδαί, τόμ. Ζ΄, σ. 132, τοιχογραφίες από Παναγιώτη Κληροδέτη. Στην Παναγία Τσεροβάς 1768;
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Θ΄, σ. 23, ναός Παναγίας αναφέρεται (1788) Μακάριος επίσκοπος Καρυουπόλεως.
• Λακωνικαί Σπουδαί τόμ. Η΄, σ. 435, Καλόφρονες από την Τσεροβά (Καποδιστριακοί) Βασίλειος Πολιτάκος και Αθανάσιος Γκενάκος.
• Πελοποννησιακά, παράρτημα 13, σ. 264, Τσεροβά: Κληροδέτης αγιογράφος.
• Στ. Καπετανάκη, Σύνορα Μάνης, σ. 400.
• 1805 Leake σ. 258.

ΦΩΚΑΣ - ΦΟΥΚΑΣ

• 1806 Υποσχετικό στον Αντώνμπεη, Φουκάς: Βαχιώτες, Σκαλιώτες, Τζεροβίτες, Νεοχωρίτες, Καυκιώτες, Μηνιακοβίτες.
• 1805 Leake, σημειώνει το Φωκάδες στη θέση της Γέρμας.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΩΚΑ.

• Βυζαντινή οικογένεια που απαντά σε πολλά μέρη του Ελλαδικού χώρου και το όνομά της φέρει περιοχή της Μάνης.
• Πιθανώς είχε δοθεί ως πρόνοια σε ομώνυμο άρχοντα, περιλαμβάνουσα τα ακόλουθα χωριά: Καρυόπολη, Βαχός, Τσεροβά, Νιοχώρι, Καυκί, Μηνιάκοβα και Σκάλα. Ανωνύμου, Τζανέτμπεης Γρηγοράκη, σ. 46. Στη Μάνη αναφέρεται και ως Φουκάς (βλέπε λέξη) από το 1547. Στο χάρτη του Άγγλου περιηγητή W. Leake σημειώνεται Φωκάδες στη θέση του χωριού Γέρμας. Βλέπε: Δ.Βαγιακάκου, Βυζαντινά ονόματα και επώνυμα εκ Μάνης, Πελοποννησιακά 3-4(1958-9)214.
• Το όνομα Φωκάς αναφέρεται για πρώτη φορά? στη Μάνη το 1495* *(φυσικά είανι λαθος το ετος το σωστό είναι 1695) με δογικό έγγραφο απονέμεται ο τίτλος του ιππότη του Αγίου Μάρκου και κάθε αξίωμα του τάγματος αυτού στον πρόκριτο της Κελεφάς Καπετάν Θωμά Φωκά για την αφοσίωσή του προς τη Βενετία κατά τους πολέμους της Δημοκρατίας αυτής εναντίον των Τούρκων.
• Εφημερίδα "Αυγή" της 5 Οκτωβρίου 1861 και Δ.Βαγιακάκου, Πελοποννησιακά, τ. 3-4, σ. 214.
• Το 1547 αναφέρεται η Αντρεού Φουκού (το όνομα του συζύγου της ήταν Ανδρέας Φουκάς) σε πωλητήριο έγγραφο από την περιοχή της Ανδρούβιστας (τ. δήμος Καρδαμύλης). Στ.Σκοπετέα Ε.Α.Ι.Ε.Δικαίου 3(1950)70.
• Στις 8 Μαρτίου 1571 αναφέρεται ο Καλόποθος Φωκάς (Καλόποθο Φούκα) ως ένας από τους αντιπροσώπους των Μανιατών προς τον Δόγη της Βενετίας. Στις 14 Μαϊου του ιδίου έτους σε απόφαση της βουλή της Βενετίας αναφέρεται πάλι το όνομα του Καλόποθου Φουκά. Κ.Ντόκου, Λακ. Σπ., τ. 1, σσ. 262 και 265.
• Τον Ιανουάριο 1576 ο Αντώνιος Φουκάς, Antonio Fuca, υπέγραψε αναφορά- έκκληση προς τους Βενετούς και ζητούσε την απελευθέρωση του Μανιάτη θανατοποινίτη Νικολού Βαρυκέφαλου. Κ.Τσικνάκη, Λακ. Σπ., τ. 10, σ. 228 κ.ε.
• Στις 3 Αυγούστου 1582 οι Μανιάτες απευθύνθηκαν στον Πάπα της Ρώμης και ζήτησαν να μεσολαβήσει στους ισχυρούς για να ελευθερωθεί ο Μοριάς. Μεταξύ των υπογραφών πρώτη είναι του Καλόποθου Φουκά. Σπ.Λάμπρου, Ν. Ελληνομνήμων, 2(1905)397. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 44.
• Σε έκκληση των Μανιατών προς τον βασιλέα της Ισπανίας Φίλιππο για παροχή βοηθείας υπογράφουν οι "Christo focas, Antoni foca και Micheli foca di Calapoto". Δ.Βαγιακάκου, ό.π., σ. 215.
• Το 1590 αναφέρεται στη Ζάκυνθο εγκατάσταση της οικογένεια Φουκά από το χωριό Χαριά και το 1638 από το χωριό Πραστίο. Επίσης στο χωριό Τραγάκι της Ζακύνθου υπάρχει τοπωνύμιο "Φουκά". Λ.Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν-Βιογραφικόν Ζακύνθου, σ. 686.
• Το 1618 οι Μανιάτες έστειλαν ως αντιπρόσωπό τους στο δούκα του Νεβέρ τον Πέτρο Μέδικο-Γιατρό και μεταξύ των υπογραφών τους είναι και του Πατρίκιου Φωκά. Κ.Σάθα, Τουρκοκρατουμένη Ελλάς, σ. 206-7 και για τη φωτογραφία του εγγράφου βλέπε: Στεφ.Παπαδόπουλου, Η κίνηση του Δούκα του Νεβέρ, έναντι σ. 145. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 68.
• Το 1683 αναφέρεται στη Ζάκυνθο η βάφτιση του Γεωργίου γιού του Γιάννη Φουκά-Μηλιανίτη και οι ανάδοχοί του, όπως συνηθιζόταν στη Μάνη, του έκαναν δώρα. Δ.Βαγιακάκου, Ε.Α.Ι.Ε.Δικαίου 5(1954)36.
• Το 1690 αναφέρεται σε βενετικό έγγραφο ο καπετάν Πατρίκιος Φωκάς ο οποίος κατοικούσε στην περιοχή (καστελανία) της Κελεφάς. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 427.
• Το 1699 σε πωλητήριο έγγραφο από την περιοχή της Ανδρούβιστας αναφέρεται η Φούκαινα. Στ.Σκοπετέα, ό.π., σ. 79.
• Το 1704 από τα Βαρούσια αναφέρεται η Φουκού με ετήσια παραγωγή μία βαρέλα λάδι. Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σ. 134.
• Το 1704 έγιναν παραχωρήσεις κτημάτων από τη βενετική διοίκηση και νοίκιασε τη φορολογία της περιοχής του Πασαβά ο καβαλιέρης Θωμάς Φωκάς (Focha, Foca, Fuca). Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σσ. 81, 88, 89, 94. (Βλέπε καβαλιέρ Θωμάς)
• Το 1715 οι Τούρκοι εισέβαλαν στο μοριά και με μεγάλη ευκολία καταλάμβαναν τα κάστρα των Βενετών. Ο ιατρός Ηλίας Δόξας από το Μυστρά παρακίνησε τους Μανιάτες να συνθηκολογήσουν με τους Τούρκους και να αποφύγουν μια άσκοπη θυσία, αφού οι Τούρκοι ήταν πανίσχυροι και οι Βενετοί ανίσχυροι και ανίκανοι να αντισταθούν στους εισβολείς. Επίσκοποι και καπετάνιοι συγκεντρώθηκαν στην Καρυούπολη ή στο Βαχό στο σπίτι του Αντωνίου Φωκά-Καβαλιεράκη (πιθανώς ήταν γιός του καβαλιέρη Θωμά Φωκά) και αποφάσισαν να στείλουν πρεσβεία στους Τούρκους. Ανέλαβαν την υποχρέωση να εξώσουν τους Τούρκους από τη Μάνη μόνοι τους, χωρίς να εισβάλλει τουρκικός στρατός στον τόπο τους και να παραδόσουν τα κανόνια και τα άλλα υλικά. Οι Τούρκοι θα επέβλεπαν την καταστροφή των κάστρων. Κ.Μέρτζιου, Πελοποννησιακά τ. 3-4, σσ. 281 και 185. Αργότερα το όνομα Φωκάς λησμονήθηκε και επικράτησαν το Καβαλιεράκης και το Κοσονάκος. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 459 και τ. 3-4, σ. 329.
• Το 1718 ο Αντώνιος Καβαλιεράκης-Φωκάς, που λέγεται και Κοσονάκος, μαζί με τον Ξάνθο Γιατρό από τη Μηλιά πήγαν στη μονή της Τίμιοβας και συνάντησαν τον καπετάν Γιαννάκη Κουτήφαρη, τον οποίο και δηλητηρίασε ο Ξάνθος Γιατρός με ένα τσαμπί σταφύλι που στη μια του πλευρά είχε δηλητήριο. Σ.Κουγέα, Πελοποννησιακά, τ. 2, σ. 459 και τ. 3-4, σ. 329.
• Η οικογένεια Φωκά-Καβαλιεράκη-Κοσονάκου κατοικούσε στην Καρυούπολη και στα χρόνια της επανάστασης του 1821 ανέδειξε: α) το Δημήτριο Καβαλιεράκη, ο οποίος το 1825 έγινε αντιστράτηγος και μετά την απελευθέρωση αναγνωρίστηκε ως λοχαγός (αξιωματικός Ε΄ τάξεως) με αριθ. μητρ. 744. Κ.Πίτσιου, Λακωνικές σελίδες, σ. 85 και β) το Θεόδωρο Καβαλιεράκη, ο οποίος αναγνωρίστηκε ως ανθυπολοχαγός (αξιωματικός Ζ΄ τάξεως) με αριθ. μητρ. 2558. Κ.Πίτσιου, ό.π., σ. 87.
• Ο Δημήτριος Φωκάς ή Φουκάς ήταν από την Αθήνα, ανήκε στην 4η κοινωνική τάξη και εγκαταστάθηκε στο Μυστρά από το 1684. Κ.Μέρτζιου και Θ.Παπαδοπούλου, Ο Μυστράς εις τα Αρχεία της Βενετίας, Λακωνικαί Σπουδαί 12(1994)169 και 179. Το 1700 συνυπέγραψε δήλωση ότι είχε ζημιά στην ενοικίαση δημοσίων κτημάτων, ό.π., σ. 299.

ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ.

• Στις 11 Ιανουαρίου 1827 υπέγραψε ως πληρεξούσιος Σπάρτης. Απ.Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη - Γρηγοράκη, σ. 262.
• Οικισμός Παπαδοθωμάκου υπήρχε δυτικά της Τσεροβάς. Στ.Πατρικουνάκου, Βαχός Μάνης, Αθήνα 1999, σσ. 17 και 34.

ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
8. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΜΑΝΙΑΤΩΝ

http://www.etlasp.gr/index.php?

Παναγιώτης Καβαλιεράκης - Κοσονάκος......

...στρατηγός του 1821 από την Καρυούπολη της Μάνης

Του Δημήτρη Μαριόλη
ιστορικού – νομικού

Οπλαρχηγός 3ης τάξης το 1837 (Αντισυνταγματάρχης) http://army.gr/

Νότια του Γυθείου βρίσκεται ο παλαιός δήμος Καρυουπόλεως, ο οποίος περιλάμβανε τις, ακόμη παλαιότερες, επαρχίες Φωκά και Τρυγονά. Οι ονομασίες των επαρχιών αυτών, παραπέμπουν αντίστοιχα στις δύο ομώνυμες αρχοντικές οικογένειες, που από τα χρόνια του Βυζαντίου κατοικούσαν σ’ αυτές.
Στα χρόνια της Ενετοκρατίας στην Πελοπόννησο (1685 – 1715), στην περιοχή αυτή διακρίθηκε ο Θωμάς Φωκάς, ο οποίος λόγω των υπηρεσιών του προς την Βενετία, κατά τον πρόσφατο τότε Βενετοτουρκικό πόλεμο, ονομάστηκε Ιππότης (Kavalier) του Αγίου Μάρκου. Έκτοτε, οι απόγονοι του, εκτός του αρχικού επωνύμου, έφεραν και το επώνυμο »Καβαλιεράκης», αρκετοί δε από αυτούς πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες κατά τον Αγώνα της Εθνεγερσίας.
Από τους σημαντικότερους της οικογένειας αυτής, υπήρξε ο Παναγιώτης Καβαλιεράκης – Κοσονάκος, ο οποίος χάριν των αγώνων του προάχθηκε από τις επαναστατικές κυβερνήσεις δις σε στρατηγό (το 1823 και το 1825). Ο αγωνιστής γεννήθηκε το 1803 στον οικισμό της Καρυούπολης και ήταν έγγαμος με την Μαρία Μαυρομιχάλη, μία από τις τρεις κόρες του ηρωικού Κυριακούλη.
Πήρε μέρος σε νεαρή ηλικία και ευθύς εξαρχής στον απελευθερωτικό αγώνα, ως αρχηγός μανιάτικου εκστρατευτικού σώματος στην πολιορκία της Μονεμβασιάς, της Τριπόλεως (1821), στην απόκρουση του Δράμαλη στο Άργος (1822), στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων, όταν αυτοί πολιορκούσαν το Μεσολόγγι κατά την πρώτη πολιορκία, καθώς και στις μάχες στη Δυτική Στερεά Ελλάδα (Νοέμβριος 1822 – Φεβρουάριος 1823, σε Δραγαμέστο, Μαχαλά, Ασπροπόταμο, υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη). Πολέμησε επίσης στο πολιορκούμενο Νεόκαστρο (1825) κατά του Ιμβραήμ, καθώς και στις μάχες Βέργας Αλμυρού και Διρού στη Δυτική Μάνη (Ιούνιος 1826), Μηνιάκοβας και Πολυαράβου στην Ανατολική Μάνη (Αύγουστος 1826).
Μετά την Επανάσταση, επί Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια, ο Κοσονάκος ακολούθησε το υπό τους Μαυρομιχαλαίους αντικυβερνητικό στρατόπεδο και ήταν ένα από τα μέλη της »Συνταγματικής Διοικητικής Επιτροπής της Σπάρτης», ενώ το 1832 πήρε μέρος ως πληρεξούσιος της επαρχίας Φωκά στην Εθνοσυνέλευση της Προνοίας.
Επί Όθωνα υπηρέτησε ως λοχαγός στο Πεζικό (Ακροβολιστές), ενώ στη συνέχεια (1844) προάχθηκε σε ταγματάρχη και μετατέθηκε στην προικοδοτημένη Φάλαγγα. Το επόμενο έτος (1845) προάχθηκε σε αντισυνταγματάρχη, ενώ το 1848 μεταφέρθηκε από την προικοδοτημένη στην ενεργητική Φάλαγγα, στην οποία υπηρέτησε μέχρι το τέλος του βίου του. Τιμήθηκε επίσης με το αργυρό μετάλλιο του Αγώνος.

Πύργος και συγκρότημα Φωκά Καβαλιεράκη – Κοσονάκου https://www.exploring-greece.gr/

– Αξιόλογη πηγή για τη δράση του Παναγιώτη Κοσονάκου, κατά την Επανάσταση του 1821 αλλά και αργότερα, αποτελεί η υπηρεσιακή αναφορά του με συνημμένα διάφορα πιστοποιητικά, που ο ίδιος υπέβαλε στην Διοίκηση του τάγματος όπου υπηρετούσε τον Δεκέμβριο του 1842, με τελικό αποδέκτη το Υπουργείο Στρατιωτικών και με σκοπό την περαιτέρω προαγωγή του σε ανώτερο βαθμό. Το κείμενο της αναφοράς έχει ως εξής (ΓΑΚ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών Οθωνικής Περιόδου, Φ. 77) :

«Ο Λοχαγός διοικητής του Α’ λόχου των εκλεκτών του 5ου πεζικού Τάγματος (Ακροβολισταί)

Προς :

Την Β. Διοίκησιν του αυτού Τάγματος ενταύθα, περί προβιβασμού και μεταθέσεως, Μεθώνη την 24 Δεκεμβρίου 1842

Ο ευσεβάστως υποφαινόμενος κατά προφορικήν υψηλήν διαταγήν της Α. Μεγαλειότητος, αναφέρω ταπεινώς δια της Β. Ταύτης Διοικήσεως τα ακόλουθα, τα οποία παρακαλώ να τεθώσιν υπόψιν της Α. Μεγαλειότητος.
Κατά την αρχήν της Ελληνικής Επαναστάσεως, καταγόμενος από επίσημον οικογένειαν της Λακωνίας εξεστράτευσα αμέσως με 200 στρατιώτας και επήγον εις την πολιορκίαν του Φρουρίου Επιδαύρου Λιμηράς (Μονεμβασία) όπου εχρημάτισα απ’ αρχής μέχρι της αλώσεως του, εις των διακεκριμένων πολιορκητών του, επομένως δε παρερεύθην εις την πολιορκίαν της Τριπόλεως και εις τας μάχας του Δράμαλη.
Κατά το 1822 , διέβην εις Μεσολόγγιον, με 170 στρατιώτας, όταν πολιορκείτο παρά του Κιουταχή, επομένως επέρασα εις Δραγαμέστον και παρευρέθην εις την Μάχην του Άσπρου Ποταμού (Αχελώου) όπου επνίγησαν δύο χιλιάδες Τούρκοι. Δι όλα ταύτα η προσωρινή τότε Διοίκηση της Ελλάδος με ετίμησεν με το βαθμό του Στρατηγού.
Έπειτα δε παρευρέθην εις όλας τας κατά του Ιμβραήμ Μάχας, εις τα Μεσσηνιακά Φρούρια, εις Αλμυρόν, Διρόν και Πολυάραβον.
Μετά την αισίαν άφιξην της ΑΜ εστάθην απ’ αρχής πιστός υπήκοος και ζηλωτής του ΥΒ θρόνου.

Εις τας κατά την Λακωνίαν γεννηθείσας ταραχάς, κατά το 1834 και εις τας αποστασίας της Μεσσηνίας, συνετέλεσα όσον ηδυνάμην και με δύναμην λόγου ως και με τα όπλα εις τας χείρας, έχων πάντοτε αρκετούς στρατιώτας υπό την οδηγίαν μου.
Ο πρώην Αντισυνταγματάρχης Κύριος Φέδερ, γνωρίζων εκ του πλησίον, τας προς τον θρόνον εκδουλεύσεις μου, με εσύστησε, ως η ΑΜ ευηρεστήθη να με διορίση, υπολοχαγόν διοικητή λόχου, εις το πρώτον σχηματισθέν Τάγμα της Λακωνίας, εις ο υπηρετώ ήδη οκτώ έτη, με όλον τον ζήλον και πιστήν αφοσίωσην, ούτω εδιακρίθην εις πολλάς περιστάσεις, προσθέτω δε ότι τον εκ στρατιωτών Αξίων σχηματισμόν του Λόχου μου, τον ενήργησα αυτός εγώ, όπου Μάρτυρες των λόγων μου τούτων είναι τα διασωθέντα επίσημα διπλώματα και ενδεικτικά μου, τα οποία η Β. Διοίκησις ταύτη ευαρεστήθη προ πέντε ήδη μηνών και διεύθυνε εις την Β. επί των Στρατιωτικών Γραμματείαν της Επικρατείας, συστήνουσα με ως ικανόν να αξιωθώ παρά της ΑΜ τον Σταυρόν του Σωτήρος και παρακαλώ ώστε τα ρηθέντα διπλώματα και ενδεικτικά μου να τεθώσιν υπ’ όψιν της ΑΜ ομού με την παρούσαν έκθεσιν.
Η Επιτροπή της Β. Φάλαγγος της Λακωνίας, με εσύστησεν και η ΑΜ ευηρεστήθην να με τιμήσει με τον βαθμόν του Ταγματάρχου της Φάλαγγος, αλλ’ η ρηθείσα Επιτροπή με αδίκησε, διότι φρονώ ότι μ’ ανήκει ανώτερος βαθμός.

Εξαιτούμαι δε ταπεινώς επί τέλους ίνα ήθελεν ευδοκήση η ΑΜ και με προβιβάση εις τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την Β. Φάλαγγα και με διορίσει εις την Α Τετραρχίαν της Αττικής.

Π. Κοσονάκος
«Λοχαγός »

– Μαζί με την παραπάνω έκθεση, ο αγωνιστής όπως προαναφέρθηκε είχε υποβάλει και μία σειρά σημαντικών πιστοποιητικών τα οποία αποδείκνυαν τη δράση του κατά την Επανάσταση. Ένα από αυτά, υπογεγραμμένο από τον Π. Μαυρομιχάλη, Θ. Κολοκοτρώνη και Νικήτα Σταματελόπουλο στις 9-8-1829 στο Άργος, έχει ως εξής :

«Ο υποφαινόμενος πιστοποιώ ότι ο Κ. Π. Κοσονάκος Καβαλιεράκης, από της αρχής του Ιερού μας αγώνος, με αρκετούς στρατιώτας, ενεφανίσθη εις την πολιορκίαν της Μονεμβασίας, συντελέσας γενναίως και εναρέτως τα χρέη του, ακολούθως εις την άλωσιν της Τριπολιτσάς, εις τον ερχομόν του Δράμαλη, εις την ΔυτικοΣτερεάν Ελλάδαν, εις το Νεόκαστρον, καθώς και εις όλας τας δοκιμάς του Ιμβραήμη εναντίον της Σπάρτης αγωνίσθη γενναίως εις όλας τας εκστρατείας και πολλάκις εκινδύνευσεν εις την εναντιότητα του εχθρού, φυλάττοντας πάντοτε ευταξίαν εξοδεύοντας και εξ ιδίων του και εκ τούτου του δίδω το παρόν μου δια να του χρησιμεύσει εις τον Σ. Κυβερνήτην. 

Την 9 Αυγούστου 1829, Εν Άργει.

Π. Μαυρομιχάλης επιβεβαιεί

Θ. Κολοκοτρώνης

Νικήτας Σταματελόπουλος

Ίσον απαράλλακτον τω πρωτοτύπω
Την 26 Απριλίου 1833
Εν Μαραθωνησίω                                                                       (Τ.Σ) Οι Δημογέροντες

                                                                                                     Π. Αντων. Γρηγοράκης

                                                                                                           Π. Ρετζέπερης »

– Ένα ακόμη, επίσης σημαντικό έγγραφο που προσκόμισε ως επικυρωμένο αντίγραφο του πρωτοτύπου, ήταν η από 15 Ιουνίου 1823 γνωστοποίηση της προαγωγής του στο βαθμό του Στρατηγού, η οποία έχει ως εξής :

«Υπουργ. Πολεμ.

Περιοδ. Β

Αρ. 474 ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Το Υπουργείον των Πολεμικών

Προς τον Κύριον Παναγιώτην Κοσονάκον

Η Διοίκησις με διαταγήν της υπ’ αρ. 1785 χάριν ευγνωμοσύνης δια τας πιστάς προς την πατρίδα εκδουλεύσεις σου σε προβιβάζει εις τον βαθμόν της στρατηγίας. Το υπουργείον τούτο ενώ σε συγχαίρει δια τον κατ’ αξίαν προβιβασμόν σου, έχει χρηστάς ελπίδας, ότι η εκ μέρους της Διοικήσεως τιμή αύτη θέλει εξάψη εις την ψυχήν σου νέον υπέρ της πατρίδος ζήλον και περισσότερες εκδουλεύσεις.

Το παρόν επέχει τύπον διπλώματος έως ου να σοι δοθή το καθ’ αυτού τακτικότερον εν καιρώ αρμοδιοτέρω.Εν Τριπολιτσά τη 15 Ιουνίου 1823.

(Τ.Σ) Ο Γεν. Γραμματεύς και δι’ αυτού                  Ο Υπουργός των πολεμικών

Γεώργιος Γαζής Χρ. Περραιβός
Ίσον απαράλλακτον τω πρωτοτύπω
Την 26 Απριλίου 1833
Εν Μαραθωνησίω                                                             (Τ.Σ) Οι Δημογέροντες

                                                                                             Π. Αντων. Γρηγοράκης

                                                                                                   Π. Ρετζέπερης »

Η παραπάνω αναφορά και αίτησή του, εισακούσθηκε μετά από δύο χρόνια, δεδομένης της μισθολογικής του εξέλιξης, που ακολούθησε στη Φάλαγγα την περίοδο από το 1844 έως το 1848, όπως παραπάνω περιγράψαμε. Σε άλλο μεταγενέστερο υπηρεσιακό έγγραφό του, με ημερομηνία 18-12-1856, όταν οι Τετραρχίες της Φάλαγγας διαλύθηκαν, γνωστοποίησε προς το Φρουραρχείο Σπάρτης ως τόπο προσωρινής διαμονής και μισθοδοσίας του το Λιμένι του δήμου Οιτύλου Λακωνίας.
Ακόμη, υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα μαρτυρία ότι κατά τις ταραχές που ξέσπασαν στη Μάνη επί Παπουλάκου (1852), οι ένοπλοι Μανιάτες »πότε εφώναζον ότι έρχεται ο Λεωνίδας Μαυρομιχάλης με 4.000 όπλα, πότε ο Κοσονάκος με 2.000, πότε ο Πέτρος αν και αποθαμένος και τα παρόμοια» (Αντισυνταγματάρχης Κουτσογιαννόπουλος προς Υπουργό Εσωτερικών, 20 Ιουλίου 1852, ΓΑΚ Οθωνικό Αρχείο, Γραμ. Εσωτ. Φ 182).
Ο Παναγιώτης Κοσονάκος απεβίωσε τον Ιανουάριο του 1866 έχοντας το βαθμό του αντισυνταγματάρχη της Ενεργητικής Φάλαγγας. Στο φύλλο της εφημερίδας «ΜΕΣΣΗΝΗ» της 19 Ιανουαρίου 1866, διαβάζουμε σχετικά :

«Ο Γέρων Κοσονάκος επανερχόμενος εξ Αθηνών ετελεύτησεν εν τω ατμοπλοίω. Ο Θεός μακαρίσαι την ψυχήν του και επαναπαύσαι τους υπέρ της ανεξαρτησίας αγωνισθέντας εν τοις κόλποις του Αβραάμ».
Με βασιλικό διάταγμα του Γεωργίου Α΄ (ΦΕΚ 53/13-7-1866), περί συντάξεως, απονεμήθηκε μηνιαία σύνταξη 70 δραχμών στη Μαρία χήρα του αποβιώσαντος αντισυνταγματάρχου της φάλαγγας Παναγιώτου Κοσονάκου και τα τέκνα αυτού Πέτρο ετών 19 και Ελένη 15, με αναδρομική ισχύ από 1 Φεβρουαρίου 1866. Ένα χρόνο αργότερα, ο γιος του Γεώργιος Κοσονάκος, λοχαγός εν ενεργεία και αρχηγός εκστρατευτικού σώματος, θα έβρισκε ηρωικό θάνατο ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση.

Η γνήσια υπογραφή του ήρωα

ΠΗΓΕΣ – ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΣΤ. ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ »ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΤΟΥ 1821 ΣΕ ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ», εκδ. Αδούλωτη Μάνη (2008), σελ. 257 – 259.
-Ι. ΛΕΚΚΑΚΟΥ »ΜΑΝΗ ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ» (2004), σελ. 69 – 70.
-ΚΑΙΤΗΣ ΑΡΩΝΗ ΤΣΙΧΛΗ »ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 1833 – 1881», εκδ. Παπαζήση (2009), σελ. 382.
-ΓΑΚ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών Οθωνικής Περιόδου, Φ. 77
-ΔΙΑΦΟΡΑ ΦΕΚ : 29/5-9-1844, 14/29-5-1845, 35/16-12-1848, 53/13-7-1866
– Εφημερίδα »ΜΕΣΣΗΝΗ» φύλλο της 19-1-1866.

maniatika.wordpress.com

Παλιά Καρυούπολις το Κάστρο

Ιστορικές αναφορές και ντοκουμέντα
1522 μ.χ. Χρεωστικό ομόλογο στο όνομα Μανόλης Κοντόσταυλος.
1570 μ.χ  Ημερολόγιο Bardo, έφιππο ταξίδι από Οίτυλο-Κολοκυθέα (αναφορά κοιλάδας με πολλά νερά, που είναι η ευρύτερη περιοχή Καρυούπολεως)
1571μ.χ.  Επιστολή σε Ενετούς τον Μάρτιο, Καλαπόθος Φωκάς.
1582 μ.χ. Επιστολή για βοήθεια στον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄. Υπογράφουν Καλαπόθος Φωκάς,Θεόδωρος Κοντόσταυλος, παπά Χρυσοσπάθης.
1612 μ.χ. Επιστολή στόν Δούκα του Νεβέρ, από Μιχαήλ,ΝΙκήτα, Ιωάννη, Δαμιανό, και Δημητράκη Κοντόσταυλους, Πατρίκιο Φωκά.
1618 μ.χ. Αναφορά στήν Panagia di Vacha (περιοχή Παναγίτσας) Κοντόσταυλοι.
1618 μ.χ. Αναφορά της Καρυουπόλεως ώς Επισκοπής.
1676 μ.χ. Αποικισμός στήν Κορσική Επίσκοπος Παρθένιος(ίδρυση Καρυών=Καργέζε)
1684 μ.χ. Οι Καρυοπολίτες συμμαχούν με τους Βενετούς (200 οικογένειες, υπογραφές σε υπόμνημα Μοροζίνη.
1687 μ.χ. Φωκάς εθελοντής των Βενετών εναντίον της Πάτρας.
1702 μ.χ.  Ενοικιαστής περιοχών Kavalier Toma Focka, Φωκάδες, pagliocastro (ίσως η Καρυούπολις),vegliamista,passava, συνεταιρικά με τον Gligori Trigoni.
1715 μ.χ.  Συνάντηση προκρίτων και επισκόπων της Μάνης στην Καρυούπολη, στο σπίτι του Αντώνη Καβαλλιεράκη Φωκά.
1718 μ.χ.  Δολοφονείται ο Κουτήφαρης, προτεργάτης της παράδοσης στούς Τόυρκους, από Αντώνη Καβαλλιεράκη Κοσονάκο και Ξανθάκη.
1793 μ.χ. Αγιογράφηση του τέμπλου Αγίου Γεωργίου στήν Καριούπολη, με έξοδα Ανανία, από τον Αναγνώστη Καλκαντάκη Νίκλο.
1809 μ.χ.  Πωλητήριο Αη Γιώργη (Βαρικά) από Ανανία.

1827 μ.χ.  Συνάντηση αντιπροσώπων στό Μπρίκι, και αποστολή της παρακάτω επιστολής :

Πανευγενέστατε καπ. Γεωργάκη
Εις Μαραθονήσιον ( Γύθειον)

Ημείς είχομεν απόφασιν ηξεύροντας, ότι έχεις ζήλον και πατριωτισμόν δια να σε προσκαλέσωμεν παρακαλεστικώς δια να ορίσης εις την πατριωτικήν Συνέλευσιν (…………….) Συκιά.
Πλην έχοντες απόφασιν ότι να κάμωμεν ημείς οι πληρεξούσιοι δευτέραν σύναξιν εις το μοναστήριον του Ιμπρικίου εις Πεντάδα έχοντες την απόλυτον εξουσίαν από τον λαόν μας δια να αποφασίσωμεν κάθε ωφέλιμον της πατρίδος μας έργον.
Δια τούτο με το να έχωμεν αυτήν την απόφασιν όπου εις τις δέκα πέντε του παρόντος να ευρεθώμεν όλοι εκεί.
Παρακαλείσαι και η πανευγενία σου παρ’ όλης της πατρίδος και επίτηδες εξαποστέλλομεν τον κύριον Θανάσην Γκενάκον και τον γενικόν γραμματέα Κ. Μπαρτζελάκον, όπου να σε παρακινήσουν δια να ευρεθήτε εις το προσδιορισθέν μέρος και ελπίζομεν ότι δεν θέλει κάμης διαφορετικά, αλλά να υπακούσης την πρόσκλησιν της πατρίδος και σκοπός μας δεν αποβλέπει εις άλλο ειμή δια την ωφέλειαν της κινδυνευούσης πατρίδος μας και περισσότερον δεν σου γράφομεν, αλλά μένομεν

Τη 11η Ιανουαρίου 1827 εν Σπάρτη - Μάνη)
Οι αδελφοί πατριώτες
και πληρεξουσιοι της Σπάρτης
+ Ο Λαγίας Μακάριος
οικονόμος Βαχού
Παρθένιος Ιερομόναχος
Παναγιώτης Ρεντζεπέρης
Νικόλαος Μπουκουβαλάκος
Παπαδημήτριος Σπανός
Ηλίας Γιαννουκάκης
Παναγιώτης Νικολινάκος
Αντώνης Παπαδοθωμάκος

1831 μ.χ.  Επιστολή Φωκάδων πρός τον Μοίραρχο Κωνσταντίνο Κανάρη που κατέπλευσε στό Μαραθονήσι(Γύθειο) τόν Μάρτιο, με στόχο να φέρει την ηρεμία σε τοπικές διενέξεις μεταξύ φατριών.

Γενναιότατε!
Οι κάτωθεν υπογεγραμμένοι Φωκάδες οι παρρησιασθέντες προσωπικώς τας οδηγίας της εκρίναμεν εύλογον, να αναφερθώμεν και να προσφέρωμεν πρώτον τους ευχαριστηρίους ύμνους προς τον Ύψιστον Θεόν να πολυετή τον Σ. Κυβερνήτην, όπου μας εξαπέστειλεν την Γενναιότητα σου, άνδρα άξιον και συνετόν, όπως δια μέσου των φρονίμων σου διαταγών θέλη ησυχάσουν οι έριδες και αι ταραχαί, αι οποίαι άχρις ώρας έγιναν εις την πατρίδα μας Σπάρτην δια συνεργίας των Μαυρομιχάληδων και τινων άλλων οπαδών τους.
Είμεθα έτοιμοι να ακολουθήσωμεν κατά τας οδηγίας σου ομού με άλλος αγαθούς πατριώτας μας να βάλωμεν όλα μας τα δυνατά όχι το κατά δύναμιν αλλά και το υπερδύναμιν μας
Παρακαλούμεν να μας δώσης εγγράφους οδηγίας πώς να ομιλώμεν του άλλου λαού και πεπλανημένου από τους λαοπλάνους, οίτινες τους έχουν τον νουν σηκωμένον από τας κεφαλάς των, λέγοντας τους ότι θέλουν να δεκατισθούν και από τας όρνιθας τους και πόρτας και παράθυρα των οσπιτιών των με αυτά και οι έτεροι οι φύλαρχοι και φιλάρπαγες απωθούν τον απλόν λαόν της Σπάρτης και εις αφαίρεσιν τούτων να αποβλέπουν αι οδηγίαι της τας οποίας παρακαλούμεν να μας τας διευθύνης, διότι ο καιρός άργητα δεν επιδέχεται και μένομεν με όλους το βαθύτατον σέβας.

Τη 24 Μαρτίου 1831 Εν Μαραθονησίω

Οι πρόθυμοι των επιταγών της, οι Φωκάδες
Ο Οικονόμος Φωκάς
Δημήτρης Καβαλιεράκος
Π. Νικολάου Θανάσης Γκενάκος
Νικόλας Κολαράκος Μαυροειδής Μαντζάκος
Μιχάλης Κοσονάκος Πανάγος Μαρτζέλος
Πατρίκιος Κοζονμπολάκος Ιωάννης Γκενάκος
Ιωάννης Μητράκος Θωμάς Καβαλιεράκος Αντώνης Παπαδοθωμάκος

1831 μ.χ.  Επιστολή απάντηση του ναυάρχου Κανάρη πρός τούς Φωκάδες.

Προς τον Αιδεσιμότατον Οικονόμον Φωκά και λοιπούς προκρίτους της επαρχίας Φωκάδων.
Η άφιξις σας επί της κορβέτας εις επίσκεψιν και συνάντησιν μου παριστάνη εκ νέου δείγματα ειλικρινούς αφοσιώσεως προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα οποία οι κακόβουλοι και εχθροί της φιλτάτης πατρίδος σας σπουδάζουν δια να μπαίνουν με ποικιλοχρόους ραδιουργίας, της παγίδας της οποίας ωφελήθητε να αποφύγητε με φρόνησιν και σύνεσιν, και επιδιώξατε το μικρόν μίασμα της κακοβουλίας, της οποίας τα ολέθρια επιχειρήματα έγιναν παραίτια της αράς του Έθνους και της αγανακτήσεως της Σ. Κυβερνήσεως κατά των πρωταιτίων.
Την προφορικήν επιθυμίαν σας δια την καθησύχασιν των ταραχών ηθελήσατε να αναβεβαιώσητε δια της υπό την σημερινήν ημερομηνίαν αναφοράν σας δια της οποίας αποκτήσατε εγγράφους οδηγίας μου δια των οποίων να εφελκύσητε τους πεπλανημένους και εξαπατηθέντας από τους λαοπλάνους, οι οποίοι προτείνοντες εις αυτούς όσα παράνομα και ασυγχώρητα δια να κερδήσουν τον σκοπόν της ιδιοτελείας των τους ηνάγκασαν δια της απάτης δια να βαδίσωσι την οδόν της απωλείας.
Η Σ. Κυβέρνησις, ως εβεβαιώθητε δια της υπ’ αριθμ. 420 προκηρύξεως μου έλαβε τα δραστηριότερα μέτρα κατά των πρωταρχηγών και όσων εις το εξής μέλλη να τοις ακολουθήσουνε και δια της συμπαθείας της μέλλη να δώση την συγχώρησιν και εις όσους εν αγνοία έπραξαν ως εξαπατημένους.Βεβαιώσητε όσους επιθυμήτε να αποσπάσητε από τον επαπειλούντα κίνδυνον και φέρητε εις την οδόν της μετανοίας, ότι η συμπάθεια της Σ. Κυβερνήσεως ήθελε είναι δια αυτούς και θέλη αποδίδωσιν δια την σωτηρίαν της ψυχής και ευλογίας δια εσάς οίτινες εστάθητε η αφορμή και θέλη εφοδιασθή και με τας τύχας του Έθνους και της Σ. Κυβερνήσεως ως σωτήρες αμαρτωλών.
Αι περαιτέρω οδηγίαι μου είναι η φρόνησις και αφοσίωσις σας προς την Σ. Κυβέρνησιν, τα μόνα σωτήρια μέσα δια τον αναγεννημένον Έλληνα δια να αυξήση και την τιμήν και την ύπαρξιν του.

Εκ της Κορβέτης η νήσος των Σπετσών Ο Μοίραρχος
Εν τω λιμένι Μαραθονησίου Κ. Κανάρης
Τη 24 Μαρτίου 1831

1843 μ.χ.  Αριστεία του 1821 σε Μανιάτες αγωνιστές, απόσπασμα από τό βιβλίο του Σταύρου Καπετανάκη.

Παπαδο(δο)*μάκος Αθανάσιος, Λουκάδικα Κολοκυνθίου μετέπειτα Τευθρώνης, χάλκινο, φάκ.278, έγγρ. 179, αριθ. καταλ. 33.
*(Μάλλον πρόκειται για ορθογραφικό λάθος)

Παπαδοθωμάκος Παναγιώτης, Τσεροβά-Δροσοπηγή Καρυουπόλεως, χάλκινο, φάκ. 259,έγγρ. 255, αριθ. καταλ. 59.

Γρηγόριος Αντωνίου Παπαδοθωμάκος

Ερεύνησε και κατέγραψε

Ήλθον εις γάμου Κοινωνίαν παρανόμως.....

Παπαδοθωμιάνοι στην ταράτσα του πατρικού στην Παναγίτσα, μετά από γάμο 2-3 χρόνια νωρίτερα από το 1960

Έγγραφο απόφαση της επισκοπής Γυθείου, που ακυρώνει τους γάμους δύο ζευγαριών…
Ο ένας εκ των γαμπρών πιθανολογώ λόγω ενδείξεων και προφορικών παραδόσεων πώς είναι ενας από τους θείους του παππού μου Παναγώτη Παπαδοθωμάκου του Ιωάννη, Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος, πιθανόν του Παναγιώτη και αυτός, (λόγω του δεύτερου επιθέτου Παναγιωτάκος),
που παρέμεινε στην μνήμη των μεταγενεστέρων σαν «μπάρμπα Γρηγόρης».
Αρκετές παραδόσεις των ανιψιών του (φωτογραφία) τον παρουσίαζαν «διαόλου κάλτσα» , ευφυέστατο, ευέλικτο, διπλωμάτη, γητευτή και.....μάγο!!!

Σε καποια δύσκολη στιγμή, οταν τον θεώρησαν καποιον αλλο, ίσως επείδη παρουσιαζόταν και σαν κάποιος αλλος, για να ξεφύγει απάντησε «τί Μπέης και Κουτσουμπέης μου τσαμπουνάτε ο Γρηγόρης ο Παπαδόθωμας είμαι» φράση που έμεινε παροιμιώδης στούς απογόνους σαν ανέκδοτο και ελιγμός για το ξελάσπωμα του.

Επιπλέον στην προφορική παράδοση παρουσιάζεται ανύπαντρος, πολύ πιθανόν λόγω της ακύρωσης του γάμου, και του «διασυρμού», να παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του ανύπαντρος.

Παρακάτω το εν λόγω έγγραφο :

Αριθμός πρωτοκόλλου 727, Διεκπεραιώσεως 495, Βασίλειον της Ελλάδος.

Ο Επίσκοπος Γυθείου προς άπαντας τους Αιδεσιμωτάτους Ιερείς και εφημερίους των χωρίων της καθʼ ημάς αγιωτάτης Επισκοπής Γυθείου και τους ευλογημένους χριστιανούς αυτών, χάρις είη υμίν και έλεος από Θεού Κυρίου Παντοκράτορος.
Γνωστό έστω πάσιν υμίν ότι οι εκ των χωρίων Τσεροβάς του Δήμου Καρυουπόλεως και Κόζιας του Δήμου Μαλευρίου της καθʼ ημάς Επισκοπής, αφʼ ενός ο Γρηγόριος Παναγιωτάκος, ή Παπαδοθωμάκος και η Θεοδώρα Καντρινίτσα, αφʼ ετέρου ο Γεώργιος Θ. Δρακουλάκος και η Γεωργίτσα Π. Κυριακουλάκου ήλθον εις γάμου Κοινωνίαν παρανόμως διʼ απάτης και πλαστογραφίας.
Τους γάμους τούτους, ως παρανόμως και ασυγχωρήτους υπό της Εκκλησίας, κηρύττομεν ακύρους εκκλησιαστικώς κατά τε τους Ιερούς Κανόνας και την από 26 Ιουνίου 1843 υπʼ αριθ. 86 διεκ. 11637 Συνοδικής Εγκυκλίου, άπαντες δε ιερωμένοι και λαϊκοί θεωρείτε αυτούς ως τοιούτους.
Εφιστώμεν δε την προσοχήν των εφημερίων εις τας προς την Επισκοπήν εκδιδομένας πιστοποιήσεις, ίνα εν αυταίς υπογράφωσιν οι γονείς των μελονύμφων, δύω εγγυηταί και δύω μάρτυρες, όπως και ούτοι είναι απηλλαγμένοι πάσης ευθύνης.
Ούτω ποιήσατε ως ανωτέρω είπομεν, ίνα η του Θεού Χάρις είη μετά πάντων ημών αμήν.

Εν Γυθείω την 15 Νοεμβρίου 1874, ο Επίσκοπος Γυθείου Παρθένιος*.

lakonikostypos.gr

*
Παρθένιος Χρυσικάκης 1869 έως 1885, καταγόμενος από τη Λακωνία, υπήρξε αδερφός της Ιεράς Μονής των Αγίων Τεσσαράκοντα Σπάρτης. Χειροτονήθηκε επίσκοπος Γυθείου τον Αύγουστο του 1869. Πέθανε στη Σπάρτη στις 16 Ιουνίου 1885.

Οι Μανιάτες οικιστές τής Ελαφονήσου, η κτίση του Αγίου Σπυρίδωνα,

ΟΙ ΞΑΚΟΥΣΤΟΙ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ Π. ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΗΣ

Γενεαλογικό δέντρο οικογενείας Πασχάλη ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΗ, και Φλωρούς Δραγονάκου-Γρηγοράκη, όπου αρχίζει η οικογένεια των Πασσιάνων στην Ελαφόνησο.

Σκουτάρι Μάνης, Λακωνία, φωτ. https://en.wikipedia.org/wiki/Skoutari,_Laconia

 Μελβούρνη: Τού ανταποκριτή τής Ελαφονήσου Τζώρτζη Πασσάκου. 

Ο Πασχάλης ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΗΣ γεννήθηκε στο Σκουτάρι Μάνης Λακωνίας το 1799. Είχε ένα αδελφό, το Λυμπέρη, ο λεγόμενος κουρσάρος της Τζιάς. Εκείνη την εποχή, όποιος είχε κάποια γαλιότα (μικρό πλοιάριο)και προσέφερε για τον αγώνα της πατρίδος τον έλεγαν κουρσάρο.

Η γυναίκα του Πασχάλη Γερακαράκη, ήταν η Φλόρα ή Φλορού Δραγονάκου-Γρηγοράκη.

Η Φλόρα είχε τρία αδέλφια: τον καπετάν Μιχάλη μπουρλοτιέρη και αργότερα τον βρίσκουμε στη στεριά, μαζί με τα δυο του αδέλφια Γιώργη και Δημήτρη με δικά τους σώματα, να πολεμούν τους Τούρκους στο Μοριά.

Ο Πασχάλης Γερακαράκης έχτισε τον Άγιο Σπυρίδωνα στην Ελαφόνησο τα εγκαίνια του οποίου έγιναν 9 Ιουλίου 1858.
Ο Πασχάλης και η Φλορού, είχαν μια κόρη τη Μαρίτσα, την οποία παντρεύτηκε ο Τζώρτζης Πασσάκος, προπάππος του πατέρα μου. Το σπίτι τους ήταν στο Κοντογόνι το σημερινό Νικ. Χ. Αρώνη (Κουβαρακονικόλα), που σήμερα το κατέχουν οι κληρονόμοι.

Ο Πασχάλης και οι απόγονοί του είναι θαμμένοι ένα γύρω στον Άγιο Σπυρίδωνα.

Πασχάλης ΓΕΡΑΚΑΡΑΚΗΣ
Κάθε τόπος έχει και κάτι το ξεχωριστό να δείξει σαν στολίδι, που τον κάνει πιο όμορφο, και του προσφέρει κάποια μεγαλύτερη διασημότητα και τον κάνει πιο φημισμένο. Το στολίδι του Λαφονησιού, όπως όλοι γνωρίζουμε και όχι μόνο, είναι ο Άγιος Σπυρίδωνας.

Σχεδόν οι περισσότεροι έχουν παντρευτεί και βαφτιστεί εκεί. Αλλά το κάθε τι έχει και μια ιστορία, που στην περίπτωση του Αγίου Σπυρίδωνα, είμαι σίγουρος ότι πολύ λίγοι γνωρίζουν και καλό είναι αυτή την ιστορία, να την μάθουν οι μεταγενέστεροι για να μη χαθεί.

Αν κοιτάξεις στην ανατολική πλευρά πάνω από την κεντρική πόρτα, υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα που γράφει τα ονόματα Πασχάλης Γερακαράκης και Φλωρού Δραγονάκου 1858.

Αλλά ας πιάσουμε το κουβάρι να το ξετυλίγουμε από την άκρη. Να δούμε ποιος ήταν ο Πασχάλης Γερακαράκης με τη σύζυγό του Φλορού Δραγονάκου-Γρηγοράκη.
Ο Πασχάλης Γερακαράκης γεννήθηκε στο Σκουτάρι της Μάνης το 1799. Υπήρξε αγωνιστής για την ελευθερία της πατρίδας το 1821. Στη θάλασσα ήταν κυβερνήτης της γαλιότας του πλοίου “ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΣ” με 34 άνδρες πλήρωμα δυο κανόνια και πολλά λιανοντούφεκα.

Αφού τελείωσε η αποστολή του στη θάλασσα, πηγαίνει στην ξηρά ως ανθ/γός και καταλήγει στο τάγμα ακροβολιστών ως υπολοχαγός. Η σύζυγός του Φλορού επίσης Μανιάτισσα, ήταν αδελφή των αγωνιστών καπετάν Μιχάλη, Γεωργίου, και Δημητρίου.

Ο καπετάν Μιχάλης έπεσε ηρωικώς στη μάχη του Ναυπλίου. Η πατρίδα για να τον τιμήσει του έδωσε τον βαθμό του στρατηγού. Τα δυο αδέλφια που έμειναν και συνέχισαν τον αγώνα κατά των Τούρκων. Αυτά πιστοποιούνται το 1835, από το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Είναι καταγεγραμμένα στο βιβλίο του Γούδα, “Βίοι παράλληλοι” σελ 35.
Όταν ο Πασχάλης Γερακαράκης εγκαταστάθηκε στην Ελαφόνησο, ήθελε να χτίσει τον Άγιο Σπυρίδωνα στις Πλάκες. Βλέπει στ' όνειρό του τον Άγιο, να του λέει να χτίσει το ναό του στο νησάκι που είναι σήμερα. Τότε ήταν αποκομμένο από το υπόλοιπο νησί. Δεν του άρεσε η τοποθεσία που του υπέδειξε ο Άγιος και συνέχισε τις εργασίες στις Πλάκες.

Και πάλι βλέπει τον Άγιο να του λέει τα ίδια λόγια. Τότε κατάλαβε ότι δεν γίνεται αλλιώς και αποφάσισε να χτιστεί στη σημερινή του θέση.

Για να γνωρίσουμε καλύτερα τον Πασχάλη Γερακαράκη
“Τοίς ευγενεστάτοις άρχουσι και προκρίτους τής νήσου Ύδρας. Προλαβόντως εις Άργος έλαβον έ'ν ευγενές σας αλλά συγχρόνως 'επισυμβάσαι και 'επιπολάσασαι γνωσταί υμίν περιστάσεις και δεινά δέν μοί έδωσαν καιρόν νά κάμω μέχρι τούδε την 'απάντησιν. Ήδη δε, τή θεία συναίρσει και ευδοκία εξωμαλίσθησαν και τα ενταύθα και το σύστημα έλαβε στερεωσίν του, και αρμόζουσαν μορφήν ως τα παραστατικά μέλη των νήσων σας, θέλει σας πληροφορήσω εις πλάτος και ούτως ελπίζομεν εις θεόν τη κοινή συμπονοίας και ενασχολία τα πάντα να ευοδωθώσει και να λάβωσει την κατ'ευχήν μορφήν και πρόοδον. Ο δε αδελφικόν μοι επιφέρων ημέτερος Πασχάλης Γερακαράκης, Μανιάτης με το να έρχεται αυτόθι με την γαλιότα του δια να απεράσει κατά τα μέρη του Λεβάντε, παρακαλώ ως χαρακτήρ τίμιος όπου είναι και μεγάλως την πατρίδα εδούλευσεν και εν αυτώ οικείος μου να λάβει την αδελφικήν σας δεξίωσιν και να τον εφοδιάσετε με διαβατήριον θαλάσσιον, δια να έχει ελευθέραν και ανενόχλητον την διάβασιν και ταξιδιόν του, και την αναγκαίαν υπεράσπισιν από τας φιλικάς και ομογενείς δυνάμεις. Μη λείψετε παρακαλώ να μοι γράφετε συνεχώς τα της ποθητής σας υγείας αίσια κάθε ω τάξιον και δυνατήν μοι αφίωσίν σας. Τα κατά των εν Κορίνθων εχθρών μέχρι τούδε καλώς και ήδη όπου τα εσωτερικά έλαβον καλήν μορφήν θέλει λάβωσι την τέλειαν πρόοδον μάλιστα και την σύγχρονον κίνησιν της ναυτικής δυνάμεως περί ης δεν είναι αμφιβολίαν ότι θέλει κάμετε όλη την ταχυτάτην ενέργειαν. Μένω με όλην την ειλικρίνειαν ο αδελφός.
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
Μύλους 7 Αυγούστου 1822
Ημείς οι πρόκριτοι της νήσου Ύδρας δηλοποιούμεν ότι ο επιφέρων το παρών καπετάν Πασχάλης Γερακαράκης καπετανεύων την γαλιόταν ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ με σημαίαν Ελληνικήν, με την ναυτικήν του συνοδείαν, άνθρωποι συν τω ιδίω τριάκοντα τέσσαρες (34) έχων κανόνια δυο (2) και πολλά άλλα άρματα προς διευθέντεσίν των, αναχωρεί εκ του λιμένος τούτου δια τα Ψαρά και δια Τήνον, και επιστροφήν ενταύθα. Όντες δε τιμίου χαρακτήρος οι άθρωποι ούτοι παρακαλούμεν όλους τους ομογενείς και φιλικάς εξουσίας ίνα μη τοις δοθεί παραμικρόν εμπόδιον, αλλά να έχωσιν ελευθέραν και ανενόχλητον την διάβασιν και ταξίδιόν του, και μάλιστα να τοις προσφέρθεί χρείας τυχούσης πάσα υπεράσπισης και αζημίωτον βοήθειαν. Εδόθη δε το παρών κατά πληροφορίαν και αίτησιν του
γενναιοτάτου κυρίου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σήμερον τη δωδεκάτη (12) Αυγούστου του 1822 εν Ύδρα.
Οι πρόκριτοι της νήσου Ύδρας.
ΔΙΑΤΑΓΜΑ
Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1837 σελ. 84.
Διορίσθη ο Πασχάλης Γερακαράκης εις βαθμόν ανθ/γού εις το 4ον ελαφρόν τάγμα πεζικού.
28 Μαΐου 1837 Βασιλεύς ΟΘΩΝ.

Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1837 σελ. 151
Μετατίθεται ο Πασχάλης Γερακαράκης ανθ/γός απο το 4ον εις το 5ον τάγμα πεζικοί-ιππικού
Εν Αθήναις 27-6-1838 Βασιλεύς ΟΘΩΝ.

Διάταγμα του στρατού αριθμός νιι
Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1838 σελ. 19.
Μετατίθεται ο ανθ/γός Πασχάλης Γερακαράκης απο το 5ον τάγμα ελαφρού πεζικού εις το 6ον ακροβολιστών. Μετατίθεται εκ της πρώην εθνοφρουράς, εις την φάλαγγαν.

Διάταγμα του στρατού αριθμός νιιι σελ 94.
Τίθεται εκ νέου εις ενέργειαν ο υπολ/γός Πασχάλης Γερακαράκης εκ Σκουταρίου και κατατάσσεται εις την νεοσχηματισθείσαν 4ην τετραρχίαν απολαμβάνων του βαθμού του ως αξιωματικός της φάλαγγας.
Εν Αθήναις τη 18-9-1839
Βασιλεύς ΟΘΩΝ.

Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1860 σελ.102
Οριστικοί κατάλογοι του νομού Λακωνίας των εχόντων προσόντα ενόρκων πολιτών δια το έτος 1860 Ο Πασχάλης Γερακαράκης μόνιμος κάτοικος Ελαφονήσου κτηματίας ετών 61 αξία ακινήτου περιουσίας πέντε χιλιάδων (5000) δρχ. Ετήσιον εισόδημα χιλίων (1000) δρχ.

Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1861
Οριστικοί κατάλογοι των εχόντων προσόντα ενόρκων του νομού Λακωνίας Πασχάλης Γερακαράκης μόνιμος κάτοικος Ελαφονήσου ετών 62 κτηματίας αξία ακινήτου περιουσίας πέντε χιλιάδων (5000) δρχ. Ουδαμόν αναφέρεται όνομα ενόρκου εις Ελαφόνησον πλην του Πασχάλη Γερακαράκη ο οποίος έχει μεγάλην ακίνητον περιουσίαν πάνω στο νησί. Ο Πασχάλης Γερακαράκης γεννημένος στο Σκουτάρι Μάνης Λακωνίας το έτος 1799 είναι θαμμένος κάπου στον Άγιο Σπυρίδωνα Ελαφονήσου. Εκεί είναι θαμμένοι αρκετοί που προέρχονται από την οικογένεια.

ΝΟΜΟΣ Περί παραχωρήσεως Εθνικών γαιών εις τους φαλαγγίτες.
Θέλοντας να δώσωμεν ασφαλή και διαρκή ύπαρξην εις τους ήδη φαλαγγίτες καταταχθέντας και εις εξής καταχθησομένους αξιωματικούς και εις τας οικογενείας των διά παραχωρήσεως Εθνικών γαιών και άλλων ακινήτων φθαρτών κτημάτων εις εντελή ιδιοκτησίαν των και έχοντες ιδίως προ οφθαλμών το ημέτερον διάταγμα από 28 Ιανουαρίου έως πρώτη (1) Ιουνίου 1834 περί παραχωρήσεως ακαλλιεργήτους μεν αλλά καλλιεργισήμων γαιών προς τους μη εν ενεργεία ένδε εις αξιωματικούς κλπ του ημετέρου κατά γην και θάλασσαν στρατού προς αμοιβήν των κατά των υπέρ ανεξαρτησίας αγώνα εκδουλεύσεων των ακούσαντες την γνώμην του Ημετέρου Συμβουλίου της της Επικρατείας αποφασίσαμεν και διατάσσομεν ως έπεται.


Άρθρον 1. Έκαστος εις την φάλαγγαν προ της δημοσιεύσεως του παρόντως νόμου, ήδη κατεταγμένος αξιωματικός, όστις ως τοιούτος λαμβάνει μισθόν από το Εθνικόν Ταμείον, δύναται εάν θέλει παραιτούμενος του μισθού του να λάβει υπό την πλήρη ιδιοκτησίαν του γην ή κτήμα φθαρτόν μέχρι τούδε εθνικόν υπό τους εξής όρους. Ο Πασχάλης Γερακαράκης έχει τα προσόντα ένόρκου δια την επαρχίαν Επιδαύρου Λιμηράς συμφώνως προς το εδάφιον 4 του αριθμού 45 του οργανισμού των Δικαστηρίων.
Εφημερίδα Κυβερνήσεως 1860 σελ. 102

Αγερανός. Το Πυργοκάστελλο του Αντωνόμπεη Γρηγοράκη ( Φωτ. από το βιβλίο:
Δρ. Μέντης Κων/νος «Η Ωραιόσπηλη και Πυργοστόλιστη Μάνη )

Καπετάν Μιχάλης Δραγονάκος- Γρηγοράκης. Αδελφός της Φλόρας Δραγονάκου -Γερακαράκη.
Ο Καπετάν Μιχάλης δεν ησύχαζε, αναζητούσε ευκαιρία να κτυπηθεί με τη Τουρκική αρμάδα.

Έτσι με το πυροβολικό ΦΛΟΓΑ βγαίνει σε αποστολή στις 14 Ιανουαρίου για την εκστρατεία του Πατραϊκού και την ναυμαχία των Πατρών. Βεβαίωση της βουλής των Ψαρών.

Αναχωρεί εκ της νήσου μας σήμερον ο καπετάν Μιχάλης με τη σακολέβα του ονομαζόμενη “Φλόγα” η οποία είναι κατασκευασμένη μπουρλότο.

Έχει συντρόφους συν τω ιδίω 16 δι'ο προς πιστοποίησιν πάντων ίνα μείνωσιν απείρακτοι και διαφεντευμένοι από κάθε φιλικήν σημαίαν όπου ήθελον απαντήσει. Δεδώκαμεν το παρών εσφραγισμένον παρά της κοινής καγκελαρίας.

Ψαρά 14 Ιανουαρίου 1822.

Τούτο είναι βέβαιον γιατί ο υποπ/ρχος Ιωάννης Θεοφιλόπουλος που καταγράφεται στο πλήρωμα στην καταδρομήν του Ελλησπόντου είναι στον Πατραϊκόν μπουρλοτιέρης.

Τελικά παίρνει μέρος με το “Φλόγα” στην ανατίναξη των Βασσέλων στην Τένεδο συντροφικά με τον Κων/νο Κανάρη.

Περνώντας ο Άγγλος Χάμιλτον από τα Ψαρά ζήτησε να γνωρίσει τους πυρπολητάς.

Ο Κανάρης στάθηκε τυχερός γιατί το μπουρλότο του μπόρεσε να προσδεθεί στα ξάρτια της τούρκικης ναυαρχίδας, και να την κάψει.

Το μπουρλότο του καπετάν Μιχάλη ξεκόλλησε αλλά έκανε μεγάλη ζημιά στους Τούρκους, γιατί το καιόμενο μπουρλότο έσπρωξε ο αέρας στο άλλο καιόμενο του Κανάρη, και έκαψαν όλες τις σωσίβιες βάρκες με τους Τούρκους που έφευγαν να σωθούν.

Όταν κάηκε η σακολέβα του γράφτηκε και το τέρμα της ηρωικής ναυτικής δράση του Μαραθονησιώτη, και συνέχισε στη στεριά τον αγώνα. Το Έθνος τον ονόμασε Στρατηγό.

Η τόλμη του υπήρξε ασυναγώνιστη, και αναζητούσε τους χώρους της σκληρής προσωπικής παλικαριάς. Χωρίς καράβι βγήκε στο Μοριά και ενωθεί με το σώμα των αδελφών του Γιώργη και Δημητρίου και έγινε ήρωας νέων κατορθωμάτων.

Ο ιστορικός Γούδας (βίοι παράλληλοι σελ. 36) γράφει.

Τη δε οικογενεία των Γρηγοράκηδων ήτο πατροπαράδοτον το μίσος των κατά των Τούρκων. Έτσι και ο Μιχαήλ Δραγονάκος -Γρηγοράκης, αφού δεν ηδυνήθη να κορέσει την επιθυμίαν του δια θαλάσσης εγκατέλειψεν την θάλασσαν και μετέβη στην ξηράν, στρατολογήσας ικανούς άνδρας, ερίφθει εις τας μάχας φονεύων αρκετούς Τούρκους. Εύρεν ένδοξον θάνατον εν τη πολιορκία του Ναυπλίου. Προ ταύτης δε ηνδραγάθησεν ως εμάθαμεν και εν Τριπόλει, εθαυμάσθει μάλιστα δια την ανδρείαν του, σώζων τας στο Άργος τον Ηλία Κατσάκο-Μαυρομιχάλη, όταν ο Γρηγοράκης ξιφήρης εφόνευσεν Τούρκον αξιωματικόν σώζωντας τον εφάμιλλον Μαυριχάλην. Έτσι μυθικά πολεμώντας, σκοτώθηκε νέος για τη λευτεριά της Πατρίδος αφήνοντας συνεχιστές τ'αδέλφια του.

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι πιστοποιούμεν ότι ο Μιχαήλ Δραγονάκος -Γρηγοράκης, υπηρέτησεν την πατρίδα με τον βαθμό του στρατηγού, και υπό την οδηγίαν του εις τας μάχας της Πελοποννήσου κατά του Δράμαλη εφονεύθη στην Πολιορκίαν του Ναυπλίου δια την ανεξαρτησίαν της Πατρίδος.

Εν Αθήναις 11 Οκτωβρίου 1835.
Λ. Μοναρχίδης , Θ.Κολοκοτρώνης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Τζανετάκης, Γρηγοράκης.

(Γούδας βίοι παράλληλοι σελ. 35).

Σημείωση: Ο ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΠΑΣΣΑΚΟΣ, ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ Σ.Ε.Ε., ΤΙΜΗΘΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ

Κοινοποίηση από Σ.Ε.Ε, (https://www.facebook.com/sepistimonwnelafonisou)

Ξεφυλλίζοντας στα ερείπια τα......

...ΤΕΤΡΑΔΙΑ  της  ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

7. ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΜΑΝΗ  

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΚΛΟΓΈΣ ΤΟΠΙΚΏΝ ΑΡΧΌΝΤΩΝ ΣΤΗ ΜΆΝΗ             002

ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ          005

ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΜΕΛΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ                    043

Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΗ ΜΑΝΗ                         045

ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΛΗΡΕΞΟΥΣΙΩΝ 1843                                  076

ΕΚΛΟΓΕΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΟ 1862 (ΑΛΦΡΕΔΟΣ)              123

ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΔΗΜΩΝ ΜΑΝΗΣ 1844-56    155

ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ 1871-3                    469

Αποσπάσματα…

Α. 

Η συνέχεια της Γ’ Εθνοσυνέλευσης στην Ερμιόνη/Τροιζίνα
Η Γ’ Εθνοσυνέλευση[1] του Απριλίου του 1826 συνήλθε στην Επίδαυρο, διέκοψε όμως τις εργασίες της και τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου συγκλήθηκε εκ νέου στον Πόρο, αλλά δεν υπήρξε προσέλευση πληρεξουσίων. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1826 από το Ναύπλιο έγινε έκκληση του προεδρείου να συνέλθουν οι πληρεξούσιοι, οι οποίοι είχαν φανεί αδιάφοροι. Πάλι την πρώτη Νοεμβρίου 1826 η επιτροπή τής συνελεύσεως[2] συνεκάλεσε τους πληρεξούσιους στην Αίγινα, όπου εγκαταστάθηκε και η Διοικητική Επιτροπή. Η σύνοδος της Συνέλευσης[3] έγινε στην Ερμιόνη στις 2 Ιανουαρίου 1827, αλλά μέρος των πληρεξουσίων συνήλθαν στην Αίγινα.
Με την έναρξη του νέου έτους, 1827, συγκλήθηκε στην Ερμιόνη και συνέχισε στην Τροιζίνα η Γ’ Εθνοσυνέλευση (18 Ιανουαρίου – 5 Μαΐου 1827). Σε αυτή πήραν μέρος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Ιωάννης Κ. Ροδίτης-Μαυρομιχάλης και ο Χριστόδουλος Καπετανάκης. Από την Ανατολική Μάνη δεν αναφέρεται κανένα όνομα σε σχετικούς καταλόγους[4], ενώ στη συνέλευση του 1826 ήταν ο Δημήτριος Τσιγκουράκος-Γρηγοράκης και ο Γεώργιος Καλκαντής. Τότε είχαν διαμαρτυρηθεί ως νόμιμα εκλεγέντες ο Δημήτριος Δραγωνάκος-Γρηγοράκης και ο Παύλος Στεφανάκος, αλλά η μαρτυρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη θεωρήθηκε πλέον αξιόπιστη από τα εκλεκτορικά έγγραφα των αντιπάλων τους και αποκλείστηκαν.
Στις 11 Ιανουαρίου από μια ομάδα εκλεκτόρων[5] αποφασίστηκε να γίνει συνέλευση στο Μπρίκι της Πεντάδας, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι είχε γίνει προηγουμένως άλλη στον Άγιο Γεώργιο (Λευκή Συκιά) κοντά στον Παρασυρό. Προσκάλεσαν στη συνέλευση αυτή τον Καπετάν Γιωργάκη Αντ. Γρηγοράκη και η πρόσκληση είναι η ακόλουθη:

«Πανευγενέστατος κπ. Γεωργάκη

Ημείς είχομεν απόφασιν ηξεύροντας ότι έχεις ζήλον και πατριωτισμόν διά να σε προσκαλέσωμεν παρακαλεστικώς διά να ορίσης εις την πατριωτικήν Συνέλευσιν (Λευκή) Συκιά. Πλην έχοντες απόφασιν να κάμωμεν ημείς οι πληρεξούσιοι δευτέραν σύναξιν εις το Μοναστήριον του Ιμπρικίου εις Πεντάδα έχοντες την απόλυτον εξουσίαν από τον λαόν μας διά να αποφασίσωμεν κάθε ωφέλιμον της πατρίδος μας έργον. Διά τούτο με το να έχωμεν αυτήν την απόφασιν όπου εις τις δεκαπέντε του παρόντος να ευρεθώμεν όλοι εκεί. Παρακαλείσαι και η πανευγένειά σου παρ’ όλης της πατρίδος και επίτηδες εξαποστέλλομεν τον κύριον Θανάση Γκενάκον και τον γενικόν γραμματέα μας Κ. Μαρτζελάκον, οπού να σε παρακινήσουν διά να ευρεθήτε εις το προσδιορισθέν μέρος και ελπίζομεν ότι δεν θέλει κάμης διαφορετικά, αλλά να υπακούσης την πρόσκλησιν της πατρίδος και ο σκοπός μας δεν αποβλέπει εις άλλο ειμή δια την ωφέλειαν της κινδυνευούσης πατρίδος μας και περισσότερον δεν σου γράφομεν, αλλά μένομεν.

Tη 11 Ιανουαρίου 1827 εν Σπάρτη

Οι αδελφοί πατριώται και πληρεξούσιοι της Σπάρτης

Ο Λαγίας Μακάριος, Οικονόμος Βαχού (Νικόκαος Παναγιωτουνάκος), Παρθένιος Ιερομόναχος, Παναγιώτης Ρετζεπέρης, Νικόλαος Μπουκουβαλάκος, Παπαδημήτριος Σπανός, ηλίας Γιαννουκάκης, Παναγιώτης Νικολινάκος, Αντώνης Παπαδοθωμάκος.

Ο Γενικός Γραμματεύ Πανάγος Μαρτζελάκος».ς

---

[1] Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, Αθήναι 1976, σ. 245.

[2] “Εθνική Εφημερίς της Ελλάδος“, αριθ. φ. 6 της 24 Νοεμβρίου 1827, σ. 21. Στις 28 Δεκεμβρίου έγινε έκκληση της Διοικητικής Επιτροπής για σύγκληση της συνέλευσης, ό.π., αριθ. φ.15 της 20 Δεκεμβρίου 1826.,

[3]“ Εθνική Εφημερίς της Ελλάδος“, αριθ. φ. 17 της 5 Ιανουαρίου 1827 και αριθ. φ. 18, της 8 Ιανουαρίου 1827, όπου ο κατάλογος των πληρεξουσίων, όπως και στο φ. αριθ. 27 της 9 Φεβρουαρίου 1827, σ. 107-8. Στις 3 Φεβρουαρίου συμμετείχε ο Πετρόμπεης στην ολιγομελή συνέλευση της Αίγινας, αριθ. φ. 28, της 12 Φεβρουαρίου 1827, σ. 110-111. Στις 5 Μαΐου τελείωσε το έργο της η συνέλευση, ό.π., αριθ. φ. 45, της 7 Μαΐου 1927, σ. 177,  αφού εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδιστρια για κυβερνήτη, ό.π., αριθ. φ. 39 της 9 Απριλίου 1827, σ. 153..

[4] Απ. Δασκαλάκη, Κείμενα-Πηγαί της Επαναστάσεως, Αθήναι 1966, τόμ. Α’, σ. 198,

[5] Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, Αθήναι 1976, σ. 261.

 Β.

ΔΗΜΟΣ ΚΑΡΥΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ο δήμος Καρυουπόλεως σχηματίστκε από τη συνένωση των παλαιών επαρχιών Φωκά (που εκτεινόταν στο δυτικό τμήμα του δήμου) και Τρυγονά που περιλάμβανε την Παγανέα και τα ανατολικότερα τμήματα του δήμου. Λίγες δεκαετίες πριν από την επανάσταση του 1821 έγινε επέκταση της Μάνης στα βορειότερα της επαρχίας και συμπεριέλαβε και το δήμο Γυθείου. Στο δήμο Καρυουπόλεως υπάγονταν τα ακόλουθα χωριά:

                Χωριά του 1847                                   Διαίρεση 1835

Δήμος Καρυουπόλεως                        Δήμος Καρυουπόλεως:

Βαθύ                                                                                        Άγιος Βασίλειος

Βαχός                                                                                      Καρυούπολις ή Μηνιάκοβα

Καλύβια                                                                                   Κατσαουνιάνικα

Καρυούπολις ή Μηνιάκοβα                                                      Καυκί

Καυκί                                                                                       Νεοχώριο

Νεοχώριο                                                                                Πασσαβάς

Παλαιοκάλυβα                                                                         Χωσιάριο

Παρασυρός                                             Δήμος Πυρρίχου: Βαχός

Πασσαβάς                                                                               Σκάλα

Σκουτάρι                                                                                 Τσεροβά-Δροσοπηγή

Τσεροβά-Δροσοπηγή                           Δήμος Τευθρώνης:  Αγερανός

                                                                                                Βαθύ

                                                                                                Καλύβια

                                                                                                Παλαιοκάλυβα

                                                                                                Παρασυρός

                                                                                                Σελίτσα-Λαγκάδα

                                                                                                Σκουτάρι

                                                                                                Χασικόντα

                                                                               

           

ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ 1847

Α/α         Επώνυμο                                  Όνομα          Ηλικία     Διαμονή           Επάγγελμα

0049  (Παπαδόθυμος)Παπαδόθωμας Αθανάσιος        30         Σκουτάρι
0010  (Παπαδόθυμος)Παπαδόθωμας Αντώνιος          68          Τσεροβά

Αντώνιος Παπαδοθωμάκος του…. γενήθηκε το 1779.
Πιθανόν υιός του Παπά Θωμά, Σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση, και ανιψιός του ιερομόναχου Ανανία, που διαφέντευε εκείνη την εποχή την Παλιά Καρυούπολη.
Δύο αδέλφια ο παππά Θωμάς, και ο ιερομόναχος Ανανίας είχαν την κυριαρχία στο καστρομονάστηρο, που δεν είχε πλέον την παλιά του αίγλη.
Μερικά χρόνια νωρίτερα είχε ξεκινήσει σταδιακά η μετοίκηση των κατοίκων, στην Νέα Καρυούπολη, την Μηνιάκοβα.
Το γεγονός αυτό εκτός από την οικογενειακή παράδοση μαρτυρά και η επιγραφή στο καθολικό της Παλιάς Καρυούπολης που τον αναφέρει, εν έτει 1793.

Ο Αντώνιος, έμεινε στην μνήμη των απογόνων, σαν «Αντώνακας», δηλωτικό της ισχυρής του προσωπικότητας, αλλά και της συμμετοχής στην μάχη εναντίον του Ιμπραήμ το 1826, σε ηλικία 47 ετών, στην οποία και τραυματίστηκε. (με σπαθιά στο κεφάλι)
Η συμμετοχή και ο τραυματισμός τον καταξιώνει έτσι που…
Ένα χρόνο αργότερα το 1827, υπογράφει την παραπάνω επιστολή.
Το 1847 σε ηλικία 68 ετών, αναφέρεται στους εκλογικούς καταλόγους, σαν Αντώνιος Παπαδόθωμας.
Συνηθιζόταν το Παπαδόθωμας, αντί Παπαδοθωμάκος, όχι μόνο στον προφορικό λόγο αλλά και στον γραπτό, και συνηθίζεται ακόμη σήμερα στην Μάνη.
Όσον αφορά τον Αθανάσιο Παπαδόθωμα, με διαμονή στο Σκουτάρι, δεν υπάρχει κάτι μέχρι στιγμής που να φωτίζει το πρόσωπό του.
Ενδεικτικό μόνο είναι πώς, οι Παπαδοθωμιάνοι «τιμιόντουσαν» με οικογένειες, ιδιαίτερα στο Σκουτάρι, πράγμα που φανερώνει πώς υπήρχαν και δεσμοί αίματος, και ανήκαν στην ίδια πατριά.

Βρείτε και κατεβάστε το αρχείο, αλλά και πολλά άλλα στο σύνδεσμο των Λακωνικών Σπουδών..

www.etlasp.gr

Η Οικογένεια στη Μάνη και οι ξακουστές Πατριές

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Kατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας στη Μάνη δεν υπήρχε μια ενιαία διοικητική αρχή, που να ασκεί εκτελεστική εξουσία.Μόνο τα τελευταία 45 χρόνια με το θεσμό της ηγεμονίας, δηλαδή, την παρουσία Μανιάτη Μπέη, υπήρξε υποτυπώδης αρχή.
Χωρίς αμφιβολία η Μάνη αποτελούσε μια αναρχοκρατούμενη κοινωνία,που οι θεωρητικοί του αναρχισμού θα έπρεπε ιδιαίτερα να μελετήσουν.
Σημαντικές διαφορές στη Διοίκηση υπήρχαν μεταξύ της νοτιότερης και βορειότερης Μάνης.
Στην τελευταία διατηρήθηκαν οι καπετανίες της περιόδου της Ενετοκρατίας 1685-1715, που ασκούσαν κάποιο έλεγχο στις ανθρώπινες πράξεις.
Σε κανένα μέρος της Μάνης δεν υπήρχαν αποδεκτοί γραπτοί κανόνες άσκησης εξουσίας.
Ίσχυε γενικά το δίκαιο του ισχυρότερου, ο δε τοπικός καπετάνιος φρόντιζε να διατηρεί μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των αντιμαχομένων οικογενειών και σπάνια επενέβαινε υπέρ της μιας ή της άλλης .
Ισχύς του καπετάνιου ήταν η αναγνώριση και η ανοχή από τους πολλούς.

Κοίτα.Φώτο τραβηγμένη από τη Νόμια.Γ.Βουρλίτης Εικονοβίβλος.Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.

Αφού δεν ίσχυαν νόμοι και δεν υπήρχε εκτελεστική εξουσία, όλοι οι εξ αίματος συγγενείς παρέμεναν ενωμένοι, ώστε κάθε οικογένεια να αποτελεί μια ιδιαίτερη κοινωνική μονάδα.
Τα δίκαια κάθε μέλους υπεράσπιζε το σύνολον των συγγενών.
Οι πράξεις ενός εκάστου μέλους αντανακλούσαν σε όλη την οικογένεια, η οποία ήταν συνολικά υπεύθυνη για κάθε ενέργεια των μελών της.
Η οικογένεια αυτοδιοικείτο από το γέροντα που ήταν ο αρχηγός της και απολάμβανε το σεβασμό και την υπακοή όλων των μελών.
Όταν η οικογένεια είχε πολλούς κλάδους, αναδείκνυε κάθε ένας από αυτούς το γέροντα του και το σύνολο των γερόντων της πατριάς συγκροτούσε συμβούλιο, τη γεροντική.
Ο γέροντας που είχε την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των ομοίων του στην οικογένεια ονομαζόταν πρωτόγερος.
Στην γεροντική αποφασίζονταν οι φιλίες και οι αντιπαλότητες με τις άλλες οικογένειες, οι γάμοι των νέων της γενιάς και εκλέγονταν οι νέοι συμπέθεροι.
Η γεροντική αποφάσιζε για το “δικιωμό”, δηλαδή την έναρξη της αντεκδίκησης, την “τρέβα”, που ήταν ένα είδος ανακωχής , ή τη συμφιλίωση των οικογενειών.
Φιλικές μεταξύ τους οικογένειες, που τους συνέδεαν συγγένειες από γάμους ή κουμπαριές, ήταν ενωμένες σε“συντροφίες”.Μερικές φορές ένας πόλεμος μεταξύ δύο οικογενειών γενικεύονταν στις συντροφίες.

Οίτυλο. Φώτο Κωνσταντίνου Μάνου

Φαίνεται ότι στα χρόνια της πρώτης τουρκοκρατίας υπήρξαν δυο μεγάλες συντροφίες.
Οι κεφαλές τους ζούσαν στο Οίτυλο και ήταν οι πατριές των Γιατρών-Μεδίκων και των Στεφανόπουλων.
Το 1612 ο Θεόδωρος Στεφανόπουλος έγραψε χαρακτηριστικά σε επιστολή του “Σας γράφω μαζί με τους αδελφούς μου, συγγενείς μου και όλους τους συντρόφους μας….”.
Όταν το 1670 χτίστηκαν από τους Τούρκους τα κάστρα της Κελεφάς και της Ζαρνάτας, μετανάστευσαν πολλοί Μανιάτες και σχηματίστηκαν δύο κυρίως ρεύματα, ένα για τη συντροφία των Γιατρών-Μεδίκων που εγκαταστάθηκε στην Τοσκάνη της Ιταλίας και ένα δεύτερο των Στεφανόπουλων που πήγε στην Κορσική.
Στα επόμενα χρόνια περιορίστηκε ο ρόλος των πατριών του Οιτύλου.
Από έγγραφα που υπάρχουν της πρώτης τουρκοκρατίας (1460-1685) οι πιο σημαντικές πατριές μετά τους Γιατρούς-Μέδικους και τους Στεφανόπουλους ήταν των Κοσμάδων στη Βάθεια, των Κοντοστβλών στον Κούνο , Δρυ και Καρυούπολη, των Νίκλων στην Κοίτα και τα γύρω χωριά , του Φωκά, του Μαλεβρή και του Τριγονά στις ομώνυμες περιοχές, του Αλευρά στο Οίτυλο, του Κατήφαρη στο Ζυγό, του Πούβαλου στη Ζαρνάτα κ.α.

Γερολιμένας.Φώτο Κωνσταντίνου Μάνου

Κάθε οικογένεια για να αυξήσει την επιρροή της φρόντιζε να δημιουργεί“συντρόφους” από μικρότερες οικογένειες.
Άλλοτε δέχονταν νύφες και γαμπρούς από άλλες οικογένειες και άλλοτε έστελναν σε άλλους τόπους γαμπρούς και νύφες και μερικές φορές σχηματίζονταν“παροικίες” των μεγάλων οικογενειών.
Όταν μια οικογένεια είχε διαφορές με κάποια γειτονική της, καλούσε εμπειροπόλεμα μέλη μιας μεγάλης γενιάς να εγκατασταθούν κοντά της και τους παραχωρούσε κτήματα.
Αυτό διευκόλυνε το δημογραφικό πρόβλημα των μεγάλων οικογενειών της Μάνης.
Αναφέρεται ότι οι Γιατροί-Μέδικοι από το Οίτυλο εγκαταστάθηκαν στη Μηλιά και από αυτούς κατάγονται οι Κυβέλοι, οι Ξανθάκηδες, οι Ιατροί κ.α. Στη Λάγια έζησε ο γιατρός Παπαδάκης και οι Δεκουλιάνοι που θεωρούνται ότι προέρχονται από τους Γιατρούς του Οιτύλου.
Ακόμη είναι πιθανόν ότι την ίδια καταγωγή έχουν και οι Γιατράκηδες που ήταν εγκατεστημένοι στα Γιατραίϊκα των Τσερίων της Έξω Μάνης.
Όταν η συγγένεια απομακρυνόταν επειδή τα συμφέροντα των κλάδων της πατριάς συγκρούονταν , συνήθως για λόγους δημογραφικούς , ήταν δυνατόν η οικογένεια να διασπαστεί και να αρχίσουν τα μεταξύ τους φονικά.
Ο Άγγλος περιηγητής Leake, που επισκέφθηκε τη Μάνη το 1805, πληροφορήθηκε ότι στη Βάθεια , που κατοικούσε η οικογένεια Κοσμά, δύο κλάδοι της άρχισαν τον μεταξύ τους μακροχρόνιο πόλεμο και σε διάστημα 40 ετών είχαν σκοτωθεί 100 άτομα, που σημαίνει ότι κανείς από τους άνδρες του τόπου δεν γέρασε για να πεθάνει από το φυσικό θάνατο των γερατειών.

Ο Πύργος των Φωκάδων στην Καρυούπολη.Φώτο Γ.Βουρλιώτης. Εικονοβίβλος.Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.

Στη δεύτερη τουρκοκρατία, οι οικογένειες που έμειναν ήταν από τους Γιατριάνους-Μέδικους οι Ραζελιάνοι, οι Τζαχουτιάνοι και οι Κακασαγγιάνοι.
Από τους Στεφανοπουλιάνους προήλθαν οι Στεφανιάνοι, οι Φάλτσοι και οι Νοβακιάνοι.
Στην Κοίτα οι Νικλιάνοι διατήρησαν την ενότητα τους και μετά την απελευθέρωση, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιβληθούν στη Μέσα Μάνη.Ισχυρότερες οικογένειες ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι , που λέγεται ότι και αυτοί είναι κλάδος των Γιατρών-Μεδίκων του Οιτύλου, οι Γρηγοράκηδες, οι Φωκάδες-Καβαλιεράκηδες-Κοσονιάνοι, οι Τρουπάκηδες-Μούρτζινοι που θεωρούνται ότι προέρχονται από τους Παλαιολόγους.
Από τους Κουτηφαριάνους προέκυψαν , εκτός από τους ομώνυμους , οι Χρηστέοι, οι Καπετανάκηδες, οι Κουμουνδουράκηδες κ.α, οι Κυβέλοι που προέρχονται από τους Γιατριάνους του Οιτύλου, οι Δουράκηδες, οι Βενετσάκηδες κ.α.

Και κάτι τελευταίο:
Αποτελεί πλάνη να διακρίνονται οι Μανιάτες στους “ευγενείς”, που δήθεν ήταν οι Νικλιάνοι και στους κοινούς θνητούς τους “αχαμνόμερους”, στους οποίους ανήκαν όλοι οι άλλοι.
Στην πραγματικότητα ήταν οι “σοϊλήδες” ή “μεγαλογενήτες” , που ανήκαν σε μεγάλες πατριές και είχαν μεγάλη ισχύ και μεταξύ των σοϊλήδων ήταν και οι Νικλιάνοι.
Οι τελευταίοι διατήρησαν την ενότητα τους και μετά την απελευθέρωση και έτσι μονοπώλησαν, κατά κάποιο τρόπο , την ισχύ στον τόπο τους.
Όσοι δυσκολεύονται να απορρίψουν την λαθεμένη πληροφορία που επικρατεί πολλά χρόνια, μπορούν να αναλογισθούν ότι κανείς από τους Μπέηδες της Μάνης δεν ήταν Νικλιάνος.
Ακόμη ότι στην επανάσταση του 1821 διαδραμάτισαν δευτερεύοντα ρόλο ή τουλάχιστον δεν διακρίθηκαν σε σημαντικές θέσεις συγκριτικά με τους άλλους Μανιάτες οπλαρχηγούς.
Κατά την επανάσταση οι τρεις μεγάλες πατριές ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Γρηγοράκηδες και οι Τρουπάκηδες-Μούρτζινοι και ακολουθούσαν πολλά ακόμη ονόματα μέχρι να φθάσουμε στους Νικλιάνους.
Τέλος μετά την απελευθέρωση δεν διεκδίκησαν διακεκριμένες θέσεις στην πολιτική ή στη στρατιωτική ιεραρχία και περιορίστηκαν στα δημαρχιακά αξιώματα.

Όμορφη Μάνη