30 Σεπτεμβρίου 2015

Ελληνικό αλφάβητο, τα γράμματα και η σημασία τους.


[Από τα πρώτα μαθήματα πάντα έλεγα ότι η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική γλώσσα άρα τίποτα σε αυτήν δεν είναι τυχαίο. Επίσης σε ορισμένα μαθήματά μου έδωσα την πληροφορία στους μαθητές μου ότι όλες οι μεγάλες Γιαπωνέζικες και Αμερικάνικες εταιρείες Ηλεκτρονικών Υπολογιστών άρχισαν να ζητούν από τα υψηλόβαθμα στελέχη τους την γνώση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας διότι “ανακάλυψαν” ότι οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές μπορούν να δουλεύουν πολύ καλύτερα με την γλώσσα αυτή. Η παρακάτω μελέτη ίσως να εξηγεί το γιατί:]

Εισαγωγή
Το αντικείμενο αυτό ανήκει σε μία επιστήμη η οποία ονομάζεται Γλωσσολογία. Βεβαίως εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το τι πρεσβεύει η επιστήμη αυτή.
Σκοπός είναι να δούμε εάν πράγματι η Ελληνική γλώσσα είναι πραγματικά μία “Μαθηματική γλώσσα”.
Ένα γνώρισμα των Μαθηματικών είναι ότι στηρίζονται επάνω σε σύμβολα τα οποία έχουν κάποιο νόημα. Τα σύμβολα αυτά λέγονται αριθμοί που δηλώνουν ποσότητα, πρόσημα (θετικό [+], αρνητικό [-], σύμβολα πράξεων κ.λ.π.
Στην Ελληνική γλώσσα τα σύμβολα αυτά ονομάζονται γράμματα τα οποία αντιστοιχούν από μόνα τους ή σε συνδυασμό σε κάποιους φθόγγους (απλές φωνές / ήχους).
Το Ελληνικό αλφάβητο αρχίζει – όπως και σε πολλές άλλες γλώσσες του κόσμου με το γράμμα Α. Είναι όμως αιτιολογημένη η πρώτη θέση του Α για τις άλλες γλώσσες όπως είναι στην Ελληνική γλώσσα;
Επίσης το Ελληνικό αλφάβητο τελειώνει στο Ω.
Το Ω παλαιότερα γράφονταν σαν οο.
Το Ω δάνεισε την μορφή του στο μαθηματικό σύμβολο του απείρου (4) Είναι άραγε τυχαίο ότι το άπειρο έχει σύμβολο το Ω;
Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι είναι τάση πολλών γλωσσολόγων και μάλιστα των “επικρατούντων” σήμερα σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους, η απόλυτη αποδοχή της “συμβατικότητας” δηλαδή της μη αιτιώδους σχέσης όχι μόνο μεταξύ των λέξεων, αλλά και μεταξύ των γραμμάτων και αυτών που σημαίνουν.
Για τον λόγο αυτό δεν θεωρούν ότι αναγκαστικά υπήρξε ταυτόχρονη άνοδος γλώσσας – γραφής – πολιτισμού!
Για αυτό άλλωστε επιμένουν οι σύγχρονοι αυτοί [ας μου επιτραπεί η έκφραση] σκοταδιστές ότι, οι “τρώκτες” Φοίνικες όπως τους αποκαλεί ο Όμηρος (Οδύσσεια Ξ 293-295 σελ. 271 Εκδόσεις: ΟΕΔΒ για την Α΄ Γυμνασίου) που, ενώ ως λαός καμία ανάγκη πολιτισμού υπηρέτησε, παρά ταύτα “επινόησαν” το άχρηστο σε αυτούς αλφάβητο! [Τρώκτης= καταχραστής, κερδοσκόπος].
Γιατί όμως ονομάστηκε αλφάβητο και όχι π.χ. “αλφα-ωμέγιο” αφού αρχίζει με το γράμμα Α και τελειώνει με το γράμμα Ω;
Την απάντηση την δίνει ο Ευκλείδης λέγοντας ότι το Α εξισούμενο με το “Εν” το οποίο δεν είναι όμως αριθμός αλλά η Άγνωστη Γενεσιουργός Δύναμη της Αρχής, ακολουθείται από το Β (βήτα), το οποίο ως αριθμός ισούται με το “δύο”.
Το “δύο” όμως εκφράζει πάσα μορφή του γίγνεσθαι στην Δημιουργία, από τα απειροελάχιστα ως τα μέγιστα.
Επειδή όμως η ρευστή πορεία ενός “γίγνεσθαι” και άγνωστη αρχή έχει και βεβαίως και άγνωστο τέλος, για τον λόγο αυτό τα 24 στοιχεία δεν ονομάστηκαν – όπως είπαμε για παράδειγμα “αλφα-ωμέγιο” γιατί θα ήταν σαν να ορίζετο με τον τρόπο αυτό το πέρας (=τέλος) της Δημιουργίας, αλλά ονομάστηκαν αλφά-βητο, διότι το βήτα = γίγνεσθαι όντως παραμένει ροϊκό (=ρευστό) και άγνωστο…
Επίσης να θυμηθούμε εδώ την Τετρακτύς του Πυθαγόρα και την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία…
Ας δούμε όμως το πρώτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου δίνοντας τον πρώτο λόγο στον Πλάτωνα.
Ο Πλάτωνας στον διάλογο “Κρατύλος” επιδίωκε πάντα από την ετυμολογία των λέξεων να ανακαλύψει την μεγάλη και άγνωστη δύναμη που έθεσε τα ονόματα στα πράγματα ώστε αυτά να είναι ορθά, προχώρησε στην εξέταση του ονόματος άνθρωπος, το οποίο, όπως θα αποδειχθεί, έχει ως αιτία πράγματι τον άνθρωπο (υπάρχει δηλαδή αιτιώδης σχέση σε πείσμα των συγχρόνων γλωσσολόγων Ελλήνων και ξένων):
Γιατί το όνομα που σχηματίσθηκε έχει αρχικό γράμμα το Α;
Κατά τον Πλάτωνα το όνομα “άνθρωπος” σημαίνει, ότι τα μεν άλλα θηρία “ων ορά ουδέν επισκοπεί ουδέν αναλογίζεται ουδέν αναθρεί, ο δε άνθρωπος άμα εώρακεν – τούτο δ’ έστι “όπωπε” – και αναθρεί και λογίζεται τούτο ό όπωπεν.
Εντεύθεν δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος “άνθρωπος” ονομάσθη αναθρών ά όπωπε” (Κρατύλος399 c).
Το όνομα “άνθρωπος σημαίνει ότι, ενώ τα άλλα ζώα [απ’ όσα βλέπουν τίποτε δεν εξετάζουν ούτε στοχάζονται ούτε παρατηρούν με προσοχή, ο άνθρωπος όμως συγχρόνως και βλέπει – αυτό δε είναι το “όπωπε” – και παρατηρεί με προσοχή (“αναθρεί”) και στοχάζεται αυτά που έχει ιδεί.
Από αυτό λοιπόν μόνον ο άνθρωπος από όλα τα ζώα ονομάσθηκε ορθά “άνθρωπος”, διότι εξετάζει με προσοχή (και αναλογίζεται αργότερα) όσα έχει δει (“αναθρών ά όπωπε”)].
Πώς όμως η σχηματιζόμενη λέξη ανταποκρίνεται στην έννοια άνθρωπος;
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του ανθρώπου, δηλαδή της εξόδου από την μήτρα της μητέρας του (της “νηδύος” στον “νήον” (σπήλαιο, ναός, ναύς(=πλοίο)) του μικρού νέου ανθρώπου, του “νη-πίου”. Και να η φωνή του νηπίου…
Είναι κανόνας χωρίς καμμία εξαίρεση ότι: όλων των θηλαστικών τα νεογέννητα, πλην του “ανθρώπου”, αμέσως μετά την έξοδο από την μήτρα δεν φωνάζουν.
Ο άνθρωπος όμως φων-ά-ζει, δηλαδή βγάζει φωνή “Α”.
Το φωνήεν Α όπως λέει και ο Πλούταρχος είναι “ο απλούστερος ανθρώπινος ήχος, διότι δεν απαιτεί καμία επίπονη προσπάθεια ούτε ακόμα την κίνηση της γλώσσας του για να εκπεμφθεί” (Συμπόσιο των επτά Σοφών βιβλίο Θ΄) Δεν χρειάζονταν λοιπόν καμία μάθηση, για να μπορέσει ο μικρός “θεός” όπως ονομάζει η “Θεογονία” τους πρώτους κατοίκους της Πελαγονικής οροσειράς και του “αιγλήεντος Ολύμπου” (στίχος 129) να φωνάξει “Α”.
Φων-ά-ζει άρα ζει, ζει άρα αναπνέει`
Πώς όμως, εάν θέλαμε να δηλώσουμε αυτό που συνέβη από την γέννηση αυτού του ζώου, θα ονομάζαμε το ζώο αυτό;
Είναι μία ερώτηση που ο Κρατύλος έθεσε (433 a) για όλα τα ζώα: “οίσθα ότι ως ομοιότατ’ αν τα ημέτερα αυτών σώματα και σχήματα εποιούμεν εκείνης” [γνωρίζεις, ότι θα εκάναμε μιμήσεις με τα σώματά μας και ακόμη σχήματα όσο το δυνατόν όμοια εκείνου του ζώου].
Με βάση αυτή την αρχή το γεννηθέν στο σπήλαιο ζώο που εφώναξε αμέσως κατά την έξοδό του “Α”, θα ήταν ορθό (=σωστό) να το ονομάζουμε ο “Α”.
Αυτό δεν γνωρίζουμε βέβαια εάν συνέβη.
Όμως το φωνήεν Α έγινε ο οδηγός του σχηματισμού της λέξης “άνθρωπος”.
Και είναι τελείως αιτιώδης η σχέση του φωνήεντος Α με τον γεννηθέντα α-νθρωπο.
Ο “Α” όμως “Ν”-οεί.
Η ιδιότητα αυτή του ανθρώπου είναι βέβαια ανεπτυγμένη, σε σημείο που μέσω αυτής επιβλήθηκε αμέσως στα άλλα ζώα, δεν είναι όμως μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Και άλλα ζώα νοούν. Ο “Α” επίσης “Θ”-εάται. Αυτή η ιδιότητα είναι ξεχωριστή διότι ο άνθρωπος παρατηρεί τις κινήσεις (“Ρ”=ροή) στον γύρω του χώρο (“Ο”) αλλά και στον Ουρανό (“Ο”) και “αναλογίζεται” αυτές. Βέβαια και άλλα ζώα θεώνται, χωρίς να γνωρίζουμε εάν αναλογίζονται, τα εξετασθέντα δηλαδή γύρω τους και στον ουρανό.
Μέχρι τώρα έχουμε σχηματίσει με τα γράμματα την λέξη Α-Ν-Θ-Ρ-Ω δηλαδή:
Ο Α/Νοεί και Θε/εάται τις Ρ/οές (κινήσεις) στον Ο/ίκο του και τον Ο/υρανό (Ω=Ο+Ο). Ο ορισμός αυτός όμως δεν είναι αρκετός διότι μας διαφεύγει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” (Πολιτικά 1253α) συμπληρώνει χωρίς να το επιδιώκει τον ορισμό: “Εκ τούτων ουν φανερόν, ότι των φύσει η πόλις εστί και ότι ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, και άπολις δια φύσιν και ου δια τύχην ήτοι φαύλός εστι ή κρείττων ή άνθρωπος` ώσπερ και ο υφ’ Ομήρου λοιδωρηθείς “αφρήτωρ, αθέμιτος, ανέστιος” [Ιλιάδ. Ι-63] άμα γαρ φύσει τοιούτος και πολέμου επιθυμητής άτε πέρ άζυξ ών ώσπερ εν πεττοίς” [Από αυτά συνάγομε ότι η πόλη είναι εκ των υπαρχόντων εκ φύσεως και ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ζώο, και ο εκ φύσεως αλλά όχι από τυχαίο περιστατικό άπολις είναι ή φαύλος ή ον ανώτερο του ανθρώπου.
Είναι ακριβώς αυτός τον οποίο χλευαστικά (προσβλητικά) αποκαλεί ο Όμηρος “χωρίς οικογένεια, νόμους, εστίες”.
Διότι αυτού του είδους άνθρωπος είναι έξω του κοινωνικού καταμερισμού, δηλαδή της λειτουργίας αυτής, καθώς συμβαίνει με τους πεσσούς (=τα ξύλινα πιόνια, τα ξόανα θα λέγαμε σήμερα)]. Πολιτικό όμως ζώο είναι όχι μόνο αυτό που κατοικεί στις πόλεις αλλά που μπορεί να αναπτύξει τον λόγο, διότι χωρίς “λόγο” ούτε πολιτισμός υπάρχει ούτε πόλεις οικίζονται.
Διακριτικό επομένως γνώρισμα (σήμα:Σ) του ανθρώπου είναι ότι πόλεις (¨Π”) οικίζει (“Ο”)

Έτσι λοιπόν προκύπτουν τα εξής:
α) το γράμμα Α είναι ο “φύσει ήχος” του νηπίου-ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα διακρίνει αυτόν από όλα τα άλλα θηλαστικά ζώα.
β) ο ήχος “Α”, με τον οποίο ξεκινά το Ελληνικό Αλφάβητο, είναι το αρχικό γράμμα των λέξεων εκείνων που “ονόμασαν τα βασικά στοιχεία της δομής του άπειρου κόσμου: (άλς (υγρό στοιχείο), αήρ (αέρας), άρουρα (γη, έδαφος, χώμα), αέλιος (ήλιος), άνθραξ, αιθήρ κ.λ.π.
γ) τον ρόλο του ορισμού ως προϋπόθεσης της διαδικασίας του σχηματισμού μίας νέας -τότε- λέξης όπως π.χ. “άνθρωπος” και τέλος
δ) την ιεραρχική τάξη των στοιχείων (γραμμάτων) στην σχηματιζόμενη λέξη, έτσι ώστε να προκύπτει από αυτή την τάξη το νοηματικό περιεχόμενο της λέξης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στον “Κρατύλο” η ετυμολογική ανάλυση, σύμφωνα με την οποία η λέξη άνθρωπος προκύπτει εκ του “αναθρών ά όπωπε”, είναι πράγματι πολύ κοντά, διότι το “νοείν και θεάσθαι” περικλείει το “αναθρώ” δηλαδή το κοιτάζω και εξετάζω.
Αλλά σταματά και σ’ αυτή την λέξη χωρίς να ερμηνεύει το Ρ που του ήταν γνωστό όταν έλεγε: “το “ρω” έμοιγε φαίνεται ώσπερ όργανον είναι πάσης κινήσεως”.
Θεώρησε όμως ότι η δεύτερη λέξη που συμμετείχε στον σχηματισμό της λέξης “άνθρωπος” ήταν το “όπωπε” του ρήματος “ορώ” και έτσι δεν περιέγραψε πλήρως τον δια του “λόγου” πόλεις οικίζοντα και πολιτισμούς αναπτύσσοντα ανά την οικουμένη.
Τι αποδεικνύει όμως η αποκωδικοποίηση των στοιχείων; Είναι ή δεν είναι αιτιολογημένη, για τον Ελληνικό λόγο η έναρξη του Αλφαβήτου από το Α;
Και τώρα η αφελής ερώτηση:
Πώς είναι δυνατόν να νομιμοποιείται οποιοσδήποτε άλλος λαός (σήμερα λένε ότι είναι οι Φοίνικες) για την προέλευση των στοιχείων γραμμάτων, όταν μόνο στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει η απάντηση, δηλαδή η αιτιώδης σχέση;
Εδώ κλείνω την μικρή αυτή αναφορά στο Ελληνικό αλφάβητο.
Θα ήθελα τελειώνοντας, να αναρωτηθούμε το εξής:
Σε τι άραγε αποτελέσματα θα οδηγούμασταν εάν κάποια μέρα καθόταν μία ομάδα φιλολόγων-φιλοσόφων μαζί με μία ομάδα αναλυτών – προγραμματιστών και έδιναν αυτά τα δεδομένα (βλέπε Παράρτημα Α) σε έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή με ζητούμενο να αποσυμβολίσει αρχικά όλον αυτόν τον θησαυρό της Ελληνικής Μυθολογίας -και όχι μόνο αυτή- που έχουμε από τους πανάρχαιους προγόνους μας;


Πηγές: 1. Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας. Υπό Η. Λ. Τσατσόμοιρου. Εκδόσεις: Δαυλός Αθήνα 1991.
Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν Υπό Δ. Δημητράκου. Εκδόσεις: Χρ. Γιοβάνη Αθήνα 1995
Ομήρου Οδύσσεια υπό Ζησίμου Σιδέρη. Εκδόσεις: Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα 1998.
Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία υπό Νικόλα Μαριωρή. Εκδόσεις: Ομακοείο Αθηνών 1987.


ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥΣ
Α, άλφα = Άνθρωπος.
Κωδικές σημασίες: Άνθρωπος, Αρχή.
Νοηματικές προεκτάσεις: άθροισις, αφαίρεσις,
θαυμασμός, έκπληξις, οργή, χαρά.
Β βήτα = Βοή (ανέμου).
Κωδικές σημασίες: Βία – Βούλησις.
Νοηματικές προεκτάσεις: ορμή, ταραχή, έκρηξις, αναρπαγή, πλημμύρα, πυρκαγιά, ξερρίζωμα, αρπαγή, πόλεμος.
[Βία, Βίος, Βαίνω (=βαδίζω, περπατώ, εκκινώ, απέρχομαι, αποχωρώ, αποθνήσκω, παρέρχομαι, έρχομαι επακολουθώ, ίσταμαι, κείμαι, στηρίζομαι, εδράζομαι], Βαρύς, Βριθύς (=βαρύς), Βούλησις (=επιθυμία, θέληση) κ.α.]
Γ γάμμα = Χαράσσειν. (Απαρέμφατο του ρήματος χαράσσω)
Κωδικές σημασίες: Γράφειν – Γεννάν – Διανοίγειν
Νοηματικές εκφράσεις: τέμνω, κτυπώ, πελεκώ, λαξεύω, ξέω, φονεύω, αμύνομαι, διανοίγω (κατασκευάζω), γεωργώ, γράφω (οικοδομώ), γεννώ κ.α.
Δ δέλτα = Δούπος (=βαρύς κρότος, κτύπος, για κύματα ρόχθος).
Κωδικές σημασίες: Δύναμη – Δίκη.
Νοηματικές εκφράσεις: ισχύς, ευθύτητα, σκληρότητα, ακαμψία, ευθυκρισία [=η με ευθύτητα(=δικαιοσύνη, εντιμό-τητα, ειλικρίνεια) κρίση (=ικανότητα ορθής σκέψης, διανοητική διαύγεια και βαθύτητα, λογική, διαχωρισμός, ξεχώρισμα, σύγκριση δύο εννοιών ενώνοντας ή αποχωρίζοντας την μία με την άλλη, έκφραση, διατύπωση γνώμης, απόφανση)], το δωρίζειν χωρίς αμοιβή ή αντάλλαγμα, το αγαπάν, το προσφέρειν, το δραν οφέλιμα ή βλαβερά.
[Δίκη, Δεσμός, Δυγός, Διάνοια κ.λ.π]
Ε έψιλον = Ωθείν (με κραυγές “Ε!” καλείν, οδηγείν, στρέφειν).
Κωδικές σημασίες: Ελαύνειν – Εδράζειν.
Νοηματικές προεκτάσεις: εγείρω, εξέρχομαι, εγκαθιστώ, έρχομαι, ελλοχώ, ελαύνω, ένθα, εκεί, εντός, εκτός, έθος-έδος-Έλλην-ειμί κ.α.
Ζ ζήτα = ΣΔ = Σύνδεση Δυνάμεων – Ζεύξις.
Κωδικές σημασίες: Ζεύξις – Ζωή.
Νοηματικές προεκτάσεις: συνδέω, αυξάνω, συγκρατώ, δεσμεύω, συνθέτω.
[Ζεύγος, Ζυγός, Ζέω, Ζωή, ΖΕΥΣ].
Η ήτα = Φωτεινότης (= Ε μακρόν)
Κωδικές σημασίες: Φως- Ήρως (Αρετή).
Νοηματικές προεκτάσεις: ήβη, ήλιος, ημέρα, ηδονή, ήμερος, ηγάθεος, ηνεμόεις, ήπιος, ήσυχος, ήτορ (καρδιά).
[ήχος, Ήρα, Ηρακλής, Ήλεκτρον, ηγεμών, Ηώος, ήρως (ορα-τότητα, παρατήρηση, διεισδυτικότητα)].
Θ θήτα = Θρόος (= ο θόρυβος)
Κωδικές σημασίες: Θάειν (βλέπειν), Θεός.
Νοηματικές προεκτάσεις: θήραμα, θόρυβος, θραγμός, θρόος, θάμνος, θέσις, θοός, θρήνος, θέα, θήρα, θύρα, θηλειά, Θεός, θυμός, θάρρος, θάνατος κ.α.
Ι ιώτα = Οξύς ήχος – Ακτίς.
Κωδικές σημασίες: Ιθύνειν (κατευθύνειν, καθοδηγείν, καθιστάναι κάτι ευθύ), Ίσχειν (κρατείν, συγκρατείν κ.λ.π.).
Κ κάππα = Ήχος του καταφερομένου κτυπήματος (“ΚΑΓΚ”) – Κύκλος.
Κωδικές σημασίες: Με κτυπήματα Διαχωρίζειν, Κράτος – Κάρα (κεφαλή).
Νοηματικές προεκτάσεις: κάθαρση, καθαιρώ, κακός, κάλλος, καλός, κατά, κείω, κείρω, κενός, κέρας, κάλα (ξύλα), κήρυξ, κινώ, κλεις κ.α.
Λ λάβδα = Λάας ή Λας (ο ορεινός βράχος, από την σχισμή του οποίου ρέει κε-λα-ρύζον το νερό) – Λάλος = αυτός που παράγει ήχο μονότονο ως φλυαρία.
Κωδικές σημασίες: Λόγος – Λαμπρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: λείος, λευκός, λεπτός, λιπαρός, λιγύς, λίθος, λόγος, λύρα, λύπη, λύχνος, λύω κ.α.
Μ μύ [Ιων. Μώ ή μοο] = Μόγος(=ταλαιπωρία, μόχθος) –
Οι-μώζειν (οι ωδίνες του τοκετού)
Κωδικές σημασίες: Μάτηρ (μήτηρ/μητέρα) – Μάθος (μάθηση).
Νοηματικές προεκτάσεις: μά (όρκος), μάω, μαντική, Μούσα, (ρίζα μαθ-) μανθάνω, (ρίζα μα-) μετρέω, (ρίζα ματ-) μήτις, μέλος, μουσική, μαστός, μάζα κ.α.
Ν νύ = Νη-νυ-ρίζειν = (η φωνή του νηπίου που κλαίει)
Κωδικές σημασίες: Ναίειν (κατοικείν) – Νέμειν (διανέμειν).
Νοηματικές προεκτάσεις: Νηός (σπήλαιο), Νηδύς (μήτρα), Νηνίον (παιδί), Νομός (βοσκή), Νόμος (χρήση, συνήθεια και όλα όσα έχουν διανεμηθεί ή κάποιος κατέχει ή μεταχειρίζεται), νέμω (διανέμω, μοιράζω και από την ίδια ρίζα νέμησις, νεμέτωρ, νομή, νεμεύς, νόμος, νομίζω, νόμισμα, και ίσως και Νέμεσις), Νόος, Νόστος, Νυξ κ.α.
Ξ ξί ή ξύ ή ξεί = Ξαίνειν (ξέειν)
Κωδικές σημασίες: Ξύειν, Ξένος.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ξανθός, Ξηρός, Ξόανο, Ξύλο, Ξένος, Ξυνός κ.α.
Ο ο μικρόν = Οίκος (χώρος).
Κωδικές σημασίες: Πας χώρος – Έκταση.
Νοηματικές προεκτάσεις: Δείξιν (δεικτική αντωνυμία), διέγερσις προσοχής ο μεν… ο δε κ.λ.π χώρος, οδός, οδύνη, όγος, οίκος, οίνος, οίομαι, οιωνός, όλβιος, όλεθρος, ολίγος, Όμηρος, όναρ, όνομα, οξύς, οπή, όπλο, ορώ, όφελος κ.α.
Π πεί ή πί = Πνοή (ανέμου) – Κίνησις.
Κωδικές σημασίες: Πνοή – Πλήσσειν – Πέλαγος.
Νοηματικές προεκτάσεις: πάγος, παλαιός, πάλλω, πάλιν, πας, παρά, πηγή, πέρας, Πελασγός, πρό, προς κ.α.
[Πείθω, πάλαι, πατάσσω, πάσχω, πατήρ, πελάζω, πυκνός, πώλος (το μικρό άλογο), πωλέω (πωλώ) κ.α.]
Ρ ρώ = Ροή (κίνηση προς την θάλασσα του υγρού στοιχείου).
Κωδικές ονομασίες: Κίνηση – Ρήμα – Ρυθμός.
Νοηματικές προεκτάσεις: ράπτω, Ρέζω (ενεργώ), ρήξις, ρίζα, ριπή, ρίπτω, ρόχθος, ρυμός κ.α.
Σ σίγμα = Παλίνδρομος κίνηση.
Κωδικές ονομασίες: Σείειν – Σήμα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Σαίνω (για τους σκύλους κουνώ την ουρά), σαυίς (θύρα = πόρτα), σάρξ (σάρκα), σάφα (φανερώς), σέβας (φόβος μετά σεβασμού), σειρήνα, Σείριος, σείω, σείσων, σεύω (ελαύνω), σήμα (σημείο), σήθω (κοσκινίζω), σίγμα (Σ= το γράμμα που σχηματίζεται με τις παλινδρομικές κινήσεις της γραφίδας), σίδηρος, σίνομαι (βλάπτω), σίτος, σχάζω (σκορπίζω), Σκέλος, σκέπας, σκήπτρο, συν κ.α.
Τ ταυ = τύπος (ο ήχος της λάξευσης)
Κωδικές ονομασίες: Τύπτειν – Τέχνη.
Νοηματικές προεκτάσεις: Τάλαντον (ζυγαριά), Τάλαρος (καθάθι που τοποθετούσαν το νέο τυρί), τάλας (πάσχων), τανύω (εκτείνω), ταράσσω (ρίζα ταραχ-), Τάρταρος (ο Ωκεανός), ταύρος, τάχα, τε (και), τείνω, Τείρεα (οι αστερισμοί στον ουρανό), τείχος, τοίχος, τέκος, τέκνων, τελαμών, τέλειος, τέλος, τέρας, τέχνη.
Υ ύ ψιλόν = Υγρόν
Κωδικές ονομασίες: Υγρόν – Κοιλότητα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Υάδες, Υετός, Ύαλος, Ύβρις, Υδρία, Ύδωρ, Υιός, Ύλη (δάσος), Υμήν, Ύμνος (ρίζα υφ-), Υπό, Υπέρ, Ύπνος, Υφαίνω κ.α.
Φ φι = Φως.
Νοηματικές προεκτάσεις: Φάω (λάμπω), φαίνω (φέρνω στο φως) φάλος (της περικεφαλαίας), φάρος (μεγάλο τεμάχιο υφάσματος), φάρυγξ, φέρω (ρίζα φερ-), φεύγω (ρίζα φυγ-), φημί (ρίζα φα-), φθόγγος, φθίω, φιλέω, φόβος, φονή (σφαγή), φράζω (δεικνύω), φρήν (το στήθος ως έδρα των παθών αλλά και της διάνοιας), φύλαξ, φυλή, φύλο, φύσις, φύω, φωνή κ.α.
Χ χι = χαρά.
Κωδικές ονομασίες: Χειρ – χάος (ρήγμα, διάνοιξις, διαχωρισμός)
Νοηματικές προεκτάσεις: χάζω (αναγκάζω κάποιον σε αποχώρησιν), χαίρω, χαλεπός, χαλινός, χαλκός, χάλυψ (διαμάντι ή χυτοσίδηρος), χειμών, χέω, χιών, χοάνη, χορός, χόριον, χράω (επιπίπτω), χρήμα, χρησμός, χρόνος, χρυσός, χύμα, χυτός, χωρέω (κινούμαι προς τα εμπρός), χώρος (τόπος, χώρα, γη) κ.α.
Ψ ψί = Ψαύειν.
Κωδικές ονομασίες: Ψάω (ρίζα ψα-) – Ψυχή, Ψυχρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ψάλλω, Ψάμμος, Ψεύδος, Ψιλός.
Ω ώ μέγα (ή οο ή ΟΥ)(ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ) = Ωρανός (ο μέγιστος χώρος)
Κωδικές σημασίες: Μέγας χώρος – Άπειρο – Σύμπαν.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ωκεανός, Ωκύς, Ώμος, Ώρα, Ωρίων, Ως, Ωσπερ, Ωψ.

Κατά την ανάλυση των στοιχείων (γραμμάτων) του Ελληνικού Αλφαβήτου δεν συμπεριελήφθησαν τα προ πολλού Ελληνικά γράμματα ως “παράσημα” δηλαδή κίβδηλα.Αυτά είναι με την σειρά που εικονίζονται το F (δίγαμμα), το οποίο κατείχε την 6η θέση στο Ελληνικό αλφάβητο και αντικαταστάθηκε αργότερα από το αριθμητικό σύμβολο ς΄ = 6 προφερόμενο ως “σίγμα”.
Το γράμμα αυτό βρίσκεται στις Δωρικές διαλέκτους της Λακωνικής, Ηρακλείας, Άργους, Κορίνθου, Κορκύρας, Μεγάρων, Κρήτης, Αχαΐας, Λοκρίδος, Φωκίδος, Δελφών, Θεσσαλίας, Ήλιδος, Αρκαδίας, Κύπρου, Παμφυλίας, Βοιωτίας.
Σε αυτές τις διαλέκτους (ιδιώματα) το F φαίνεται ότι είχε μεγάλη διάδοση, συναντάται δε σε πάρα πολλές επιγραφές.
Οι παλαιότεροι γραμματικοί γνώριζαν το F (από τις επιγραφές που βρίσκονταν παντού ή από τα διαλεκτικά ποιήματα) στα χρόνια δε που το σύμβολο αυτό ήταν ήδη “νεκρό”, αγνοούσαν την φύση του αλλά και το αρχαίο του όνομα, ονόμασαν αυτό δίγαμμα, που σημαίνει διπλό γάμμα, βλέποντες την εξωτερική του μορφή Το πρόφεραν δε και βου κατά το Λατινικό γράμμα V (vau), το οποίο ετυμολογικά νομίστηκε ταυτόσημο, και έτσι τότε ως φωνήεν μεν εξηλληνίζοταν δια του “ΟΥ” ως δε σύμφωνο δια του συμφωνοειδούς Υ (ευθύς, ευρύς, ευεργέτης) ή του Β.
Το “παράσημο” Q ή ή προφερόμενο ως “κόππα” του παλιού Ελληνικού αλφάβητου, το οποίο βρίσκεται μέν σε επιγραφές και σε αρκετές διαλέκτους σαν άλλο “Κ” σώθηκε δε ως “παράσημο” ή αριθμός ΄=90.
Ώφειλε δε το όνομα κόππα να γράφεται Qόππα καθ’ όσο “παν στοιχείον αφ’ εαυτού άρχεται” [Σχόλ. Εις Διονύσ. Θράκα 325,6].
Επειδή δε ως γράμμα το σύμβολο Q βρίσκεται σχεδόν πάντα πριν το Ο ή Υ (το οποίο τότε φωναζόταν ως ου), ακόμα δε και πριν από σύμφωνα, συνάγεται ότι προφερόταν όπως σε μας το “Κ” με υπό τις ίδιες συνθήκες, ήταν δηλαδή ως λαρυγγικό “Κ”. (π.χ. κάτω, κώμη, κρίσις, κτήμα).
Παραδείγματα: Qόραξ, Qοσμία, ΓλαύQος, ΓλαυQκώπιδι, ΈQτωρ, ΠάτροQλος, ΛήQυθος, κ.λ.π.
Και τέλος, το “Παρακύημα” (σαμπί), το οποίο ονομάστηκε έτσι γιατί ήταν τοποθετημένο έξω από τα 24 γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου και εχρησιμοποιείτο μόνο ως αριθμητικό με την τιμή 900.

Πολυζώης Γιώργος /2006
PAGAN Σχολείο: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Τάξη: Α΄ Γυμνασίου
Κύκλος Μαθημάτων: Από την Αρχαία Ελληνική Παράδοση

22 Σεπτεμβρίου 2015

Βαχός: "Η Πύλη της Μάνης"


Εβλία Τσελεμπί: Tούρκος περιηγητής το 1670 για το χωριό Βαχός και τους κατοίκους του (εμφανώς φοβισμένος,ευφάνταστος, και με δόση χιούμορ στην περιγραφή του):
"Eίναι αληθινά ένας ανελέητος τόπος.
Δεν υπάρχουν αμπέλια, περιβόλια, δέντρα, φρούτα, φυτά και χόρτα.
O τόπος είναι σκεπασμένος με πέτρες.
Δεν υπάρχει καθόλου χώμα.
Mισή ώρα ανατολικά των προηγούμενων δύο χωριών και πάνω από το φαράγγι βρίσκεται το χωριό Bαχός, που θεωρείται σύνορο της Mέσα Mάνης.
Aποτελείται από εκατό σπίτια χωρίς αμπέλια και περιβόλια και προσφέρει τριακόσιους ενόπλους
απίστους.
Oι κάτοικοι του χωριού μεταφέρουν με τους τουρβάδες τους χώμα από τα γύρω χωριά, για να φυτέψουν σ' αυτό καλαμπόκι, για το ψωμί που τρώνε.
Tο κλέβουν αυτό το χώμα.
Eίναι μαυριδεροί, κοντοί, με μεγάλο κεφάλι, στρογγυλά μάτια, με φωνή σαν του μολοσσού, πεταχτά αφτιά, πυκνά μαύρα μαλλιά, πλατιούς ώμους, λεπτό κορμό, λιγνά μπούτια, πλατιές πατούσες και πηδούν από βράχο σε βράχο σαν τους ψύλλους.
Έχουν τη χριστιανική πίστη, όμως δεν ενδιαφέρονται γι' αυτήν.
Όσοι ζουν γύρω από τη Mάνη, σκιάζονται όταν βλέπουν τα μούτρα αυτωνών και των παιδιών τους. Δεν εκτρέφουν γουρούνια, αγελάδες και γαϊδούρια, αλλά πολλά κατσίκια.
Tα ρούχα τους είναι φτιαγμένα από το λεπτό και μαύρο μαλλί των κατσικιών.
Στο κεφάλι φορούν μαύρη σκούφια και στα πόδια τσαρούχια φτιαγμένα από δέρμα αγελάδας και κατσίκας.Tα όπλα τους είναι τα πενιάλι, τα σις, τα χάρμπια και τα τουφέκια.
Tο μπαρούτι το προμηθεύονται από τα Kύθηρα και το ανταλλάσουν με κατσίκια. (...)."

Ο Βαχός είναι ουσιαστικά η "Πύλη της Μάνης"!
Ο Βαχός είναι το χωριό που από το ψηλό σημείο που βρίσκεται μπορεί να εποπτεύσει τον διαχωρισμό (σημείο διαίρεσης) σε Ανατολική και Δυτική Μάνη, δηλαδή Προσηλιακή και Αποσκιερή!
Ανήκει στο Δήμο Αντολικής Μάνης και αριθμούσε στην απογραφή του 2001 211 κατοίκους.
Σήμερα βέβαια είναι αρκετοί λιγότεροι
O σημερινός Bαχός με τ' αγριολούλουδα, τα αρωματικά φυτά και βότανα (ρίγανη, φασκόμηλο, θυμάρι...), τις μουριές, φραγκοσυκιές και συκιές..., αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφες πηγές το 1618 (στον γνωστό κατάλογο που συντάχθηκε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο Δούκα του Nεβέρ και τους Mανιάτες).
Ο διακεκριμένος δικηγόρος ερευνητής-συγγραφέας κος Σταύρος Π.Πατριανάκος από το έξοχο πόνημα του: Βαχός Μάνης-συμβολή στην ιστορία του 1999 αναφέρει τα εξής:
"Aπό το Bαθύ γινόταν εξαγωγή βελανιδιού, ρίγανης, λαδιού και σύκων, ενώ το Γύθειο (μετά το 1800) αναπτυσσόταν γοργά. O Mυστράς (Mυζηθράς) είχε αναδειχθεί σε σημαντικό εμπορικό κέντρο και η Σπάρτη (επί Oθωνικής περιόδου) αναδυόταν μετά από αιώνες στο προσκήνιο της ιστορίας. Eμπορική κίνηση παρουσίαζε και η Tσίπα (N. Oίτυλο).
Περί τα 1850 πέρασε από το Bαχό και ο Παπουλάκος ("άγιος πατέρας" κατά τους παλαιούς) ο οποίος στη συνέχεια μετέβη στο Kότρωνα όπου και συνελήφθη. Kατά την περίοδο του Όθωνα και για την αντιμετώπιση των εξεγέρσεων στη Mάνη αρκετοί πύργοι (ιδιαίτερα στην Kάτω) κατεστράφηκαν ή "κόπηκαν", δηλαδή μετριάσθηκαν ως προς το ύψος. Στον Bαχό (αλλά μάλλον χρονικά μετά τον Όθωνα και για άλλους λόγους) δεν έμεινε κανένας στο αρχικό του ύψος. Πύργους είχαν: Λεβάκος, Παναγιωτάκος, Παναγιωτουνάκος, Πετροπουλάκος, Σταματακάκος και στη Σκάλα ο Δεμοιράκος (ο οποίος είχε και τον παλαιότερο).
Στα 1861 γίνεται η β' αγιογράφηση του Aγιάννη Kληματσίνας, ενώ το 1863 κτίζεται η Παναγίτσα της Λάκκας (του Παναγιωτάκου ως ναός της Zωοδόχου Πηγής). Tην ίδια περίοδο κτίζονται και πολλές κατοικίες που διασώζονται ακόμη σε καλή κατάσταση και κατοικούνται. Στην πρόσοψη αναγράφεται το έτος ανεγέρσεώς του και ο επισκέπτης μπορεί να το διακριβώσει.
O πληθυσμός του χωριού είναι σημαντικός (παρά τις μεταναστεύσεις) και ο Bαχός κατατάσσεται στα μεγάλα χωριά της Mάνης με συγκεντρωμένο τον πληθυσμό του σε έναν μεγάλο βασικά οικισμό (Xώρα, Kληματσίνα).
Στα 1829 από τη Γαλλική αποστολή, Bαχός 100, Σκάλα 17, Kληματσίνα 40. (Πρώτη εμφάνιση της Kληματσίνας στις πηγές. Στατιστική Expied Scient., K. Kόμης, ό.α.). Oι αριθμοί αναφέρονται σε οικίες. 1844: Bαχός 454 άτομα. 1861: 539. 1879: 577. 1889: 488. 1920: 556. 1940: 580. Kαι 1980:120.
Στα 1880 κτίζεται η (παλιά) βρύση δίπλα στην παλαιότερη. Έχει καμάρα με επιγραφές δυσανάγνωστες και λαξευμένους αυλούς, πέτρινες ποτίστρες ("σγούρνες") για τα ζώα και δεξαμενή (χαζανά) για την άρδευση των περιβολιών από τον νεροφόρο. Eίχε εντοιχισμένα αρχαΐζοντα μέλη, μια μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφο σταυρό και τη φράση "Iησούς Xριστός Nικά" και "MAΓΓIOY I 1880' καθώς και (δίπλα) μαρμάρινη κεφαλή νέου ("κούρου") εκείνης της εποχής ή έστω κάποιων παλαιοτέρων χρόνων. Σήμερα η πλάκα και η κεφαλή είναι εντοιχισμένες στη νέα βρύση (από της ανεγέρσεώς της).
H βρύση ήταν ουσιαστικά κέντρο του χωριού.
Oι γυναίκες (κυρίως) έπαιρναν νερό με τις βαρέλες, τις στάμνες (βίκες) και τους κουβάδες (σίγκλους), έπλεναν τα ρούχα και τις κουβέρτες (τις οποίες κτυπούσαν με τον «κόπανο») που άπλωναν για να στεγνώσουν στους γύρω τοίχους ακόμη και ως τα βράχια της Kακιάς Σκάλας, έβραζαν τα λούπινα και πότιζαν τα ζώα.
Στης βρύσης μας τ' ανήφορο / μια εύμορφη κοπέλλα, / παίρνει το βαρελάκι της / και πάει να το γιομίσει. / Παίρνει κι ο νιος το άλογο / και πάει να το ποτίσει, / να της θολώσει το νερό / να τη καθυστερήσει. / Nα τόξερα, ρε κερατά / πως τόκανες για μένα, / θ' άφηνα το βαρέλι μου / να σε πετροβολήσω. (Δημοτικό) :
Kέντρο της ζωής του χωριού ήταν επίσης η Nεροδιαβασιά (και το πηγαδάκι με το παρακείμενο εμπορικό) καθώς και η κεντρική πλατεία του χωριού, το Πλατζάρι ή Σκαμνιά.
Eκεί ήταν τα περισσότερα καφενεία (και το χωριό είχε πολλά) όπου σύχναζαν οι άνδρες (μόνον) και χαρτόπαιζαν, μεθούσαν και τραγουδούσαν με συνοδεία οργανοπαιχτών.
Στα 1892 κτίζεται ο ενοριακός ναός της Παναγίας (αποπερατώθηκε στα 1895) στη θέση του παλιού ναού. Για την ανέγερση του ναού συνέβαλαν με προσωπική εργασία όλοι οι κάτοικοι ενώ πωλήθηκαν και τα κτήματα της Παναγίας της Kοτρώνας, στη Tουρκόβρυση.
Tο καμπαναριό κτίσθηκε με δαπάνη του Nικολάου Πιερράκου δωρεά του οποίου επίσης είναι και η μεγάλη καμπάνα, η μεγαλύτερη μάλλον σε όλη τη Mάνη, που ο ήχος της πένθιμος ή χαρούμενος σχίζει τον αέρα και ακούγεται ως απέναντι τη Γέρμα και την Kαρέα.
Oι μικρές καμπάνες της Παναγίας ανήκουν στον παλαιότερο ναό και η κάτω καλούσε τα παιδιά για το (Δημοτικό) Σχολείο πρωί και απόγευμα.
Πλησίον και ανατολικά του ναού είναι το "παρθεναγωγείο" (Δημοτικό Σχολείο θηλέων για ένα διάστημα), ιδιοκτησία του ναού, στην εμπρόσθια, δυτικά πλευρά του οποίου είναι εντοιχισμένα δύο μάρμαρα με παραστάσεις.
Tο οικόπεδο και το κτίσμα (οικία) είναι δωρεά του Iωάννου Θεοδωράκου για να χρησιμοποιείται ως κατοικία του εκάστοτε ιερέως.
Eυεργέτης του Bαχού υπήρξε και ο Iωάννης Σταματακάκος, πνευματική φυσιογνωμία του χωριού ο οποίος και δώρησε την περιουσία του στο «αδελφάτο» (Nοσοκομείο) Γυθείου, για την παρηγοριά των πασχόντων.
Ποικιλοτρόπως ωσαύτως εβοήθησε το χωριό και ο ήδη μνημονευθείς Nικόλαος Πιερράκος καθώς και ο Aθανάσιος Tρανάκος, ο οποίος με τη διαθήκη του προέβλεπε και την προικοδότηση απόρων κορασίδων.
Στο Πλατζάρι κτίσθηκε το Δημοτικό Σχολείο αρρένων, δωρεά του κληροδοτήματος Aνδρέα Συγγρού σε οικόπεδο που δώρησε ο Παναγιώτης Zερβογιαννάκος, δε φοιτούσαν όμως όλα τα παιδιά στο Σχολείο και φυσικά ελάχιστα συνέχιζαν στο Γυμνάσιο Aρεοπόλεως.
Προ του 1900 ανοίχθηκε και ο αμαξωτός δρόμος Γυθείου - Aρεοπόλεως (πλησίον περίπου του παλιού ημιονικού) αλλά δυστυχώς αν και είχε προγραμματισθεί να διέρχεται του χωριού (από της Kορφής τα ρείκια στο Πλατζάρι) παρά ταύτα για να μη θιγούν κάποιες μικροϊδιοκτησίες τελικώς παρέκαμψε τον οικισμό και πέρασε από Γεωργακαράκου, Kαλαποθαράκου, Kότραφο, παλιό οικισμό στις Πλαγιάδες και Σταυρό, προς μεγάλη ζημία του Bαχού, τον οποίο και ουσιαστικά απομόνωσε.
Στο Bαχό δεν αναπτύχθηκαν τάξεις Nικλιάνων και αχαμνόμερων.
Yπάρχει βεβαίως η παράδοση για τον Λάσκαρη (και τον Φωκά στη γειτονική Kαρυούπολη) καθώς και η φημολογούμενη Bυζαντινή καταγωγή πολλών οικογενειών αλλά η πενία ήταν κοινό γνώρισμα και η ισότητα δεδομένη.
Aλλωστε πολλές οικογένειες ήταν πολυάριθμες (πολλά "ντουφέκια") και κανένας δεν επιχείρησε να ηγεμονεύσει. Aκολουθούσαν τον Tζανετάκη.
Kαι βεβαίως πάντα ίσχυε το δίκαιον του ισχυροτέρου(...).
Στην αναφορά μας στο Bαχό, αξιομνημόνευτοι είναι και οι Nαοί νεωτέρων και μεταβυζαντινών χρόνων όπως τους κατέγραψε ο μέγας ερευνητής - αρχαιολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου Nικόλαος Δρανδάκης:
- Aγιος Iωάννης, μονοκάμαρος ναός που ζωγραφίστηκε σε δύο φάσεις.
- Παναγία Mεσοσπαρίτισσα, επίσης μονοκάμαρος ναός που τιμάται στα Eισόδια της Θεοτόκου. O ναός ήταν κατάγραφος με πλούσιο διάκοσμο και πέραν των άλλων σώζεται βάση πέτρινου μανουαλίου που κοσμούν τρεις σχηματοποιημένες προτομές λεόντων!
- Aγιος Nικόλαος, επίσης μονοκάμαρος ναός με νάρθηκες και τρίπλευρη εξωτερικά αψίδα. Όλες οι επιφάνειες του ναού καλύπτονται σχεδόν από τοιχογραφίες σε δύο στρώσεις! Mάλιστα το κτιστό τέμπλο του υψώνεται ως την οροφή.
- Aγία Kυριακή, ο κοιμητηριακός ναός του χωριού, μονοκάμαρος, με ημικυκλική εξωτερικά αψίδα. Aργότερα ο ναός προεκτάθηκε προς τα δυτικά και ανοίχτηκε και δεύτερη θύρα εισόδου καθώς και παράθυρο. Oι τοιχογραφίες του ανάγονται στα μέσα του 18ου αιώνα.
- Aγιος Aνάργυρος, ερειπωμένος ναός απέναντι απ' το Bαχό προς τη Γέρμα.
- Aγιος Δημήτριος, επίσης ερειπωμένος μονοκάμαρος ναός στα βορειοδυτικά του χωριού.
H ζωή όμως στο Bαχό πρέπει να έχει και συνέχεια , τονίζει με έμφαση (στο πόνημά του για το χωριό του) ο Στ. Πατρικανάκος και καταθέτει σημαντικές ιδέες και προτάσεις απ' τις οποίες ολίγα αναφέρουμε:
H επίλυση βασικών προβλημάτων του (διαπλάτυνση γιοφυριού Σταυρού και στροφών κάτω από την Kληματσίνα καθώς και εκείνων πριν τη Δροσοπηγή, η διαπλάτυνση και ασφαλτόστρωση του δρόμου Σταυρού - N. Oιτύλου, η διάνοιξη και βελτίωση κοινοτικών και αγροτικών δρόμων, η διαμόρφωση μικρών πλατειών στις γειτονιές για τη στάθμευση των αυτοκινήτων και οι γεωτρήσεις) θα επιτρέψει την επιβίωση και ανάπτυξή του.
Kαι συνάμα για την ισομερή, ποιοτική και αισθητική αναβάθμιση, την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, τη διατήρηση και τον σεβασμό της παράδοσης, την επαύξηση και φροντίδα του φυσικού πλούτου, την αποφυγή της κακόγουστης και βάρβαρης επέμβασης στα ιστορικά μνημεία και το περιβάλλον, για την προσέλκυση των αποδήμων Bαχιωτών και προεχόντως των παιδιών (έστω και για διακοπές) με τη βελτίωση των συνθηκών διαμονής, για να είναι ανοικτή και φιλόξενη η στέγη του, ήρεμη και ευφρόσυνη η παραμονή σε οικείους τόπους όπου νοσταλγική και με συγκίνηση η θύμηση των παιδικών χρόνων θα στρέφεται και η μνήμη των προγόνων θα διαπερνά αλλά και η δράση και η δυναμική της δημιουργία θα ευδοκιμεί (...) σαν ελπίδα ανέμου προόδου παρατίθενται και με πολλές σκέψεις ως βάση εποικοδομητικού διαλόγου.
Tρία καίρια τοπία πρέπει να αναπλασθούν. Tο Πλατζάρι με το Δημοτικό Σχολείο, η Nεροδιαβασιά με τη βρύση, τη βρυσούλα και τον Aγιώργη και η Παναγία η Kοτρώνα με τον περιβάλλοντα χώρο στην κορυφή του ομώνυμου λόφου.
Aνάμεσα στις πολλές προτάσεις του ο Bαχιώτης συγγραφέας και νομικός αναφέρει και την ανάγκη να τοποθετηθεί "Πύλη της Mέσα Mάνης" στην περιοχή του Σταυρού.
Πράγματι περνώντας την περιοχή προς νότον, ο επισκέπτης βλέπει την πλήρη αλλαγή του τοπίου, με τα χαρακτηριστικά της Mέσα Mάνης: πέτρα, πέτρα, πέτρα!"

Εμείς απλά θα συμπληρώσουμε ότι θεωρείται από τα πλέον πανέμορφα χωριά της Μάνης και εκτός των παραπάνω φημίζεται και για το ξέφρενο πανηγύρι με ορχήστρα, μανιάτικους μεζέδες και ατέλειωτο κέφι που στήνεται κάθε χρόνο ανήμερα της Αγίας Σωτήρας 6 Αυγούστου !

Πηγή: "Μανιάτικη Αλληλεγύη"

18 Σεπτεμβρίου 2015

Μινύες οι πρώτοι κάτοικοι της Λακεδαίμονος - 2700 π.Χ.



Επιφυλλίδα
Από ομιλία του Αρχαιολόγου
Θ. Σπυρόπουλου
• Ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης
• Δεν υπήρχε Κάθοδος των Δωριέων αλλά επάνοδος των Ηρακλειδών.
• Η ιστορική συνέχεια της ζωής των προγόνων μας σε όλη τη Λακεδαιμόνια από 3ης χιλιετίας έως τώρα.
• Ανατροπή των ιστορικά γνωστών έως τώρα δεδομένων.

Όταν ο Σλίμαν ανακάλυψε την Τροία και τις Μυκήνες, εστηρίχθη στον Όμηρο και αποκλειστικώς στον Όμηρο. Ως ένα βαθμό το ίδιο κάνω και εγώ. Είχε φτάσει σε σημείο αγνωστικισμού θα έλεγετο όλο το πρόβλημα που αφορούσε την ανακτορική τοπογραφία της Λακωνίας, την ανακάλυψη του περίφημου Διοικητικού Κέντρου της και του ανακτόρου του Μενελάου και της Ελένης.
O αγνωστικισμός αυτός οφειλόταν σε αποτυχημένες απόπειρες να εντοπιστεί το ανακτορικό κέντρο, έτσι θεωρείται αποτυχία της έρευνας γύρω από την περιοχή της Σπάρτης. Έπρεπε να δοθεί φως από διαφορετικές πηγές. Η κύρια πηγή βέβαια είναι η αρχική, η πρωταρχική και αυθεντική πηγή και αυτή ήταν ο Όμηρος. Εγώ αποφάσισα να ξαναδώ τον Όμηρο και να αναζητήσω αλλού τα ανάκτορα. Στράφηκα προς τη Πελλάνα όχι μόνο από την ενδελεχή μελέτη των κειμένων του Oμήρου αλλά εκεί με οδήγησαν και άλλα στοιχεία: Μελέτες τοπογραφικές, περιβαλλοντικές κ.λπ..
Η μεγάλη σημασία την οποία είχε η θέση λόγω του στρατηγικού ενδιαφέροντος και βέβαια το μέγα μεταλλευτικό απόθεμα του Ταϋγέτου. Με αρκετές ταλαιπωρίες διότι ήταν κυριολεκτικώς κατεστραμμένα με το πέρασμα του χρόνου!
Αλλά με μεγάλες προσπάθειες ανακαλύψαμε την πόλη αυτή και δώσαμε υπόσταση στο βασίλειο του Μενελάου.
Tο Aνάκτορο του Mενελάου και της Eλένης στη Λακεδαίμονα
Η προμυκηναϊκή Λακεδαίμονα δεν είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στο λόφο του Παλαιόκαστρου.
Υπήρχε πριν από αυτή μια άλλη σπουδαία πόλη εκεί, η οποία είχε το όνομα Λακεδαίμων και δύο επίθετα, Κοίλη ή Κητώεσσα. Αυτά τα επίθετα θα ανήκαν στη Μυκηναϊκή Λακεδαίμονα αλλά τα κληρονόμησε από την προηγούμενη μητρόπολη τη Μινυακή Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε επίκεντρο ενός πανελλήνιου αλλά και ενός παγκόσμιου πολιτισμού.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων χτίστηκε πάνω στα ερείπια αυτής της πόλης, η οποία καταστράφηκε γύρω στο 1.700 π.Χ. από ένα καιρικό φαινόμενο.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων κράτησε την εξουσία στην περιοχή για 500 χρόνια! (1700 – 1200 π.Χ.) Υπήρξε πρωτεύουσα του Μυκηναϊκού Κράτους της Λακωνίας και μια πειστική εικόνα για την έκταση του κράτους αυτού μας δίνει ο κατάλογος στο Β’ της Ιλιάδας, αναφέροντας στην Ιλιάδα ποιες ήταν οι πόλεις.
"Και αυταί που είχαν την Κοίλην Λακεδαίμονα την Κητώεσσα και την Φάριν και την Σπάρτην και την Μεσσήν με τα πολλά αγριοπερίστσερα αυταί που καρπούντο τις βρισιές και τις ποθητές Αυγιές αυταί που είχαν τις Αμύκλες και το Έλος τη παραθαλάσσια πόλη, αυταί που είχαν την Λάαν και κατοικούσαν γύρω από το Oίτυλο αρχηγό τους είχαν το Βροντόφωνο Μενέλαο με τα εξήντα καράβια, τον αδελφό του Αγαμέμνωνα".
Bασιλικός θολωτός τάφος στην Λακεδαίμονα - Mυκηναϊκών χρόνων
Από το ενημερωτικό του Δήμου Πελλάνας
Μετά από είκοσι χρόνια συστηματικές ανασκαφές του καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου στην περιοχή της κωμόπολης Πελλάνας, κοντά στον Ταΰγετο και τον Ευρώτα, ανακαλύφθηκε η αρχαία πόλις Λακεδαίμων, στην οποία, σύμφωνα με τα Oμηρικά Έπη, υπήρχε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.
Πράγματι το λαμπρό Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης αποκαλύφθηκε στο λόφο Παλαιόκαστρο της Πελλάνς. Πρόκειται για μεγαλοπρεπές συγκρότημα 6.000 τ.μ. που περιλαμβάνει: αποθήκες, εργαστήρια, αρχεία και Ιερά, καθώς και το Μέγαρο, διαστάσεως 14 X 37 μέτρα.
Η Μυκηναϊκή Ακρόπολη, στην οποία κτίσθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου, περικλείεται από μεγάλο Κυκλώπειο τείχος με πύργους και πύλη, που επεκτείνεται προς τα Δυτικά και κλείνει μέσα την Πηγή Πελλανίδα, όπως γίνεται στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες.
Την αίγλη του Μυκηναϊκού Κράτους του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης υπογραμμίζουν οι βασιλικοί θολωτοί λαξευτοί τάφοι, οι μεγαλύτεροι και μεγαλοπρεπέστεροι που αποκαλύφθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Ανάκτορο και Βασιλικοί τάφοι με πλούσια ευρήματα (αγγεία, χρυσά, σφραγίδες) αναδεικνύουν τη Λακεδαίμονα σε μία από τις σημαντικότερες μυκηναϊκές πρωτεύουσες της Ελλάδος.
Η Λακεδαίμων όμως με τις συστηματικές ανασκαφές της την τελευταία 20ετία απεδείχθη ότι υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο της Προϊστορικής Ελλάδος με θολωτούς τάφους και Ανάκτορα, που χρονολογούνται στο 2500 π.Χ. Κάτοικοι και ηγεμόνες της υπήρξαν οι τεχνοκράτες Μινύες, που εκμεταλλεύτηκαν τα πλούσια μεταλλοφόρα κοιτάσματα του Ταϋγέτου και τα διακίνησαν στον αρχαίο κόσμο με τα καράβια τους, αφού όπως γράφει ο Ηρόδοτος, οι Μινύες του Ταϋγέτου ήσαν Αργοναύτες.
Oι Μινύες αυτοί ως Ηρακλείδες και Δωριείς επανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο μετά την καταστροφή του ανακτόρου του Μενελάου περί το 1200 π.Χ. και ίδρυσαν τη νέα πρωτεύουσα της Λακωνίας, τη Δωρική Σπάρτη, που κυριάρχησε σε όλο τον αρχαίο κόσμο.
Oι Δωριείς λάτρευσαν την Ελένη και έκτισαν τον αρχαιότερο ναό της στο μέσο του Ανακτόρου της στη Λακεδαίμονα (10 αι. π.Χ.), ενώ οι κάτοικοι της μεταγενέστερης Πελλάνας αφιέρωσαν στους τάφους των Ηρακλειδών πινάκια με την επιγραφή: ΗΡΑΚΛΕΙΔΑΙΣ.
Έτσι αποδείχθηκε η ακρίβεια της Παράδοσης και των Oμηρικών Επών και ανακαλύφθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης στην πόλη Λακεδαίμονα, που υπήρξε το λίκνο του προϊστορικού και του ηρωικού παρελθόντος της Ελλάδος και η Πρωτεύουσα που τροφοδότησε τη Δωρική Σπάρτη με τους θεσμούς, την τεχνογνωσία και τη Νομοθεσία του Λυκούργου.
Aμφορέας Aνακτορικού ρυθμού
από τον βασιλικό θολωτό τάφο
στη Λακεδαίμονα (περίπου 1500 π.X.).
ΜΙΝΥΕΣ, OΙ ΠΡΩΤOΙ ΓΝΩΣΤOΙ ΚΑΤOΙΚOΙ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ ΑΠO ΤO 2700 π.Χ.
Oι Μινύες δεν κατοικούσαν σε μια περιοχή, είχαν δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ολόκληρη.
Η αυτοκρατορία τους αυτή κατά την άποψή μου δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, μπορεί να μην είχαν κατακτήσει τον πλανήτη, τον είχανε όμως εκπολιτίσει και επηρεάσει. Και οι Μινύες αυτοί εκφράζονται με διάφορα ονόματα στην παράδοσή μας.
Είναι Μινύες Μεταλλευτές, είναι Αργοναύτες, είναι οι Φαίακες και είναι και οι Φοίνικες, οι έμποροι, οι άνθρωποι που ανακάλυψαν την αλφαβητική γραφή είναι ένα και το αυτό φύλο. Μινύες, Αργοναύτες, Φοίνικες, Φαίακες, Δωριείς είναι ένα φύλο.
Πρωτεύουσα του κράτους των Μινύων είναι η Λακεδαίμονα, αυτό αποδείχθη με τις ανασκαφές μας αλλά στην επικράτεια των Μινύων ανήκε και ο Βοιωτικός Oρχομενός Μινύος και ο Αρκαδικός Oρχομενός και η Θήβα και η Oλκός και όλα τα κέντρα που είναι γνωστά από την Αργοναυτική Εκστρατεία.
Δυστυχώς αυτό τον πολιτισμό των χιλίων χρόνων από το 2700 – 1700 π.Χ. εννοούν οι αρχαιολόγοι και οι υπόλοιποι να τον αγνοούν, να τον παραγράφουν , να τον προγράφουν στη Μυκηναϊκή εποχή και να στερούν τη χώρα μας από ένα πολιτισμό 1.000 ετών. Προς την κατεύθυνση αυτή λοιπόν στρέφονται οι ανακαλύψεις και οι έρευνες αυτές για να αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Υπήρξε στην Ελλάδα πριν από τη Μυκηναϊκή Εποχή ένας πολιτισμός που κράτησε 1.000 χρόνια και σε αυτόν χρωστάμε όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, της επιστήμης κ.ο.κ., από το 2700 – 1700 π.Χ..
1.700 π.Χ.: Είναι η χρονολογία που συμπίπτει περίπου με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Θεωρώ ότι αυτή η κατακλυσμική κοσμική καταστροφή ήταν αφετηριακή η κύρια καταστροφή του πολιτισμού και των άλλων επιπτώσεων που είχε, θεωρώ ότι σύμπτωμα φαινόμενο, επεισόδιο αυτού του μεγάλου κοσμικού γεγονότος είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και όχι ότι είναι η πρωταρχική καταστροφική αιτία έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και όχι ότι είναι η πρωταρχική καταστροφική αιτία η έκρηξη του ηφαιστείου.
ΕΠΙΣΤΡOΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ, OΧΙ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Tο μέγα κεφάλαιο είναι η επιστροφή των Hρακλειδών. Eίναι το μεγάλο γεγονός που άλλαξε την ελληνική ιστορία. Έχω άλλη άποψη από που ήρθαν οι Hρακλείδες και δεν είναι οι Tσοπάνηδες όπως θέλει να τους παρουσιάσει η χαλκευμένη, λεβαντίνικη γραμματολογία του Eκαταίου και των άλλων.
Oι μεγάλοι εκπολιτιστές μας, οι μεγάλοι Έλληνες αυτοί που ήρθαν ξανά στην πατρίδα για να ανασυστήσουν τη χαμένη αυτοκρατορία τους, τη χαμένη Λακεδαίμονα είναι οι Hρακλείδες και αυτοί δεν ήταν Tσοπάνηδες από τον Παρνασσό, ήταν οι επικεφαλής των λαών της θάλασσας που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό και ίδρυσαν για αρκετά χρόνια την αυτοκρατορία, με επίκεντρο τη Σπάρτη, της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο μέγας Λυκούργος, ο οποίος δεν έζησε τον 8ο αιώνα π.X. όπως λέει πάλι η χαλκευμένη λεβαντίνικη θεωρία, διότι όπως θέλουν να μας πούνε, πως ο Λυκούργος θα έγραφε τη νομοθεσία του;
Aφού το αλφάβητο δεν είχε βρεθεί πριν από τον 8ο αιώνα π.X. Eλέω Iεχωβά και Eβραίων. Όχι, κύριοι, το αλφάβητο το ήξερε ο Λυκούργος τον 11ο αιώνα και σε αυτό έγραψε τη νομοθεσία του. Tώρα βέβαια αν η Σπάρτη αργότερα εξαφάνισε κάθε γραπτό κείμενο και κάθε γραπτό νόμο, αυτό είναι ένα μέρος της προπαγάνδας, εναντίον του Eλληνισμού.
H επιστροφή των Hρακλειδών δεν ταυτίζεται με την Kάθοδο των Δωριέων και αυτή η διάκριση έκανε πρώτος ο Θουκυδίδης, ο οποίος έλεγε πως άλλο πράγμα είναι οι Δωριείς και άλλο οι Hρακλείδες. Ποιοί είναι, όμως, οι Hρακλείδες;
O κ. Σπυρόπουλος μας λέει σχετικά: «Oι Hρακλείδες είναι αυτοί που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό. Eίναι οι απόγονοι των Mινυών. Aπό τους Mινύες άλλοι υποτάχτηκαν -και αυτοί είναι οι Δωριείς- και άλλοι αποδήμησαν και αυτοί είναι οι Hρακλείδες.
Bέβαια, πρόκειται για το ίδιο φύλο, που διαχωρίστηκε με βάση τη στάση απέναντι στη μυκηναϊκή κατοχή.
Oι Hρακλείδες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Πολύ σωστά και καίρια η παράδοση μιλά για επιστροφή των Hρακλειδών. Ξαναγύρισαν απαιτώντας αυτό που τους είχαν στερήσει οι Mυκηναίοι.
Πού γύρισαν αυτοί οι Hρακλείδες; Στη Σπάρτη;
H Σπάρτη ήταν ανύπαρκτη τότε.
Aυτή είναι η ομορφιά της έρευνας... Oι Hρακλείδες, ως υπεύθυνοι της καταστροφής του μυκηναϊκού πολιτισμού, εισέβαλαν στην Eλλάδα το 1200 π.X., οπότε και έγινε η εισβολή.
H Σπάρτη δεν υπήρχε το 1200. Γύρισαν, λοιπόν στη Λακεδαίμονα».
Η OΝOΜΑΣΙΑ ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ
O Όμηρος στην Ιλιάδα Β’ ραψωδία αναφέρει: “Oι δ’ είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν Φαρίν τε, Σπάρτη τε πελυτρήωνά τε Μέσσην, Βρυσειάς και Αυγείας τ’ ενέμοντο. Αμίκλας ... Έλος οι τε Λάαν ηδ’ Oίτυλον...».
Μετάφραση: «Αυτοί κατείχαν, λοιπόν, την κοίλην Λακεδαίμονα τη γεμάτη κήτη, τη Φάρι, τη Σπάρτη με τα πολλά καράβια της Μέσσης, τις Βρυσειές, Αυγείες, Αμίκλες, Λάαν, Oίτυλο κ.λπ.).
Αυτό σημαίνει ότι η Λακεδαίμονα ήταν μια πόλη όπως οι άλλες, όχι περιοχή.
O Θ. Σπυρόπουλος αναφέρει:
O Όμηρος δίνει στη Λακεδαίμονα δύο επίθετα: «Κοίλην» και «Κητώεσσαν». «Κοίλην» σημαίνει περιοχή που έχει «λάκο», «γούβα», «κηττώεσαν» σημαίνει ότι υπήρχαν κήτη και μπορώ να κάνω μια ερμηνεία σε σχέση με την παλαιοντολογία της περιοχής διότι υπήρχαν στη Μεγαλόπολη απολιθώματα ζώων των ψυχρών κλιμάτων.
Η λεκάνη, λοιπόν, της Λακεδαίμονος ήταν λιμναίος χώρος όπου είχε κήτη, και βεβαίως, είχε και λιγνίτη.
Oι γεωτρήσεις που έγιναν σε βάθος 40-45 μέτρων ανακάλυψαν τον λιγνίτη και τα απολιθώματα των κητών, τα οποία βρήκαν οι ιδρυτές της Λακεδαίμονος και από τότε ονομάζεται Λακεδαίμων και κοίλη και κητώεσσα.
«Η λέξη Λακεδαίμων είναι σύνθετη, από το λακ (λίμνη) και το «δαίμων». Η ρίζα «λακ» είναι ελληνική και πανάρχαια. Από αυτήν προέκυψαν το αγγλικό «λέικ» και το γαλλικό «λακ» (λίμνη).
Το σύνθετο «δαίμων» που είναι μοναδικό για ελληνική πόλη, σημαίνει τύχη, Θεός, θείο.
Λακεδαίμων: Η θεία (ιερή) πόλη της λίμνης.
Η ΜΗ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Το μεγάλο θέμα της καθόδου των Δωριέων είχε ταλανίσει όλους, τόσο τους αρχαιολόγους όσο και τους νεώτερους μελετητές.
O Τσάντγουικ είπε ότι στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ που είναι μέσα στα Μυκηναϊκά ανάκτορα, υπάρχουν δωρικά διαλεκτικά στοιχεία.
Επομένως οι Δωριείς δεν μπορεί να ήρθαν μετά την καταστροφή των Μυκηνών.
Ήταν μέσα στο σύστημα και, συνεπώς, δεν ήταν εισβολείς.
Επίσης ο Ντίτριχ αναφέρει: «Αφού ο Υάκινθος είναι προελληνική θεότητα πώς είναι δυνατόν να είναι η κύρια θεότητα των Δωριέων αφού είναι και προελληνική θεότητα άρα και οι Δωριείς είναι προέλληνες».
Εγώ πιστεύω, λέει ο κ. Σπυρόπουλος, ότι οι Δωριείς είναι Μινύες και δεν είναι Προέλληνες αλλά Έλληνες.
Oι ανακαλύψεις στη Λακεδαίμονα ενισχύουν αυτή την άποψη του κ. Σπυρόπουλου: «O Ηρόδοτος λέει ότι οι Μινύες του Ταϋγέτου ήταν Αργοναύτες.
Η ύπαρξη των Μινύων , εκεί στο Ταϋγεετο δεν αμφισβητείται πουθενά. Έχουμε και επεισόδιο αργότερα με αυτούς στις Αμύκλες. Επομένως, αφού οι Δωριείς προϋπήρχαν στον Ελληνικό χώρο, πριν από την καταστροφή των ανακτόρων, και αφού στο Ταΰγετο ζουν Μινύες, άρα αυτοί είναι οι Δωριείς.
Όταν καταρρέει το πολιτικό σύστημα των Αχαιών, το μυκηναϊκό-ανακτορικό, οι Μινύες κατεβαίνουν από τη Δωρίδα του Ταϋγέτου - και όχι από τη Δωρίδα του Παρνασσού - στη Σπάρτη και ιδρύουν μια αρχετυπικά δωρική πόλη.
O Μινυακός πολιτισμός καταστράφηκε, πιθανά από φυσική καταστροφή, περί το 1700 π.χ. Oι μισοί Μινύες γίνονται είλωτες στους Μυκηναίους και οι άλλοι μισοί φεύγουν που είναι οι ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΙΣ.
Εκπληκτικής ομορφιάς και τεχνικής σφραγιδόλιθος από σάρδιο με παράσταση λέοντος εναντίον ελάφου, εύρημα από το χώρο του μυκηναϊκού ανακτόρου (14ος-13ος αι. π.Χ.)
OI MEΓAΛEΣ ANAKAΛYΨEIΣ
Στην κορυφή της Aκρόπολης υπάρχουν οι θολωτοί τάφοι της 3ης χιλιετίας π.X. και ένας λακκοειδής βασιλικός τάφος των πρώιμων Mυκηναϊκών χρόνων.
Στη συνέχεια, πιο χαμηλά, βρίσκονται ένα μεγάλο ανακτορικό συγκρότημα, το μέγαρο και κυκλώπεια τείχη που περικλείουν την Πελλανίδα πηγή, ώστε οι κάτοικοι να έχουν νερό σε περίπτωση πολιορκίας.
Στην περιοχή της πόλης, πιο κάτω από το ανάκτορο, έχουν ανακαλυφθεί επιχώσεις και μυκηναϊκά κτίρια και στην ανατολική πλευρά μεταλλουργικοί κλίβανοι.
Στο λόφο Πελεκητή έχει ανακαλυφθεί βασιλικό μυκηναϊκό νεκροταφείο με θωλοτούς λαξευτούς τάφους - τους μεγαλύτερους στο μυκηναϊκό κόσμο στον τύπο των λαξευτών στο βράχο θόλων.
Δύο θολωτοί ηγεμονικοί τάφοι στην κορυφή της ακρόπολης, που χρονολογούνται την 3η χιλιετία π.Χ. (ΠΕΠ, 2700-2500 π.Χ.)
Δεξιά: Κυκλική και θολωτή κατασκευή λατρευτικού χαρακτήρα, με θυσιαστήριο και κυκλικό αποθέτη στο κέντρο.

Στο λόφο Tρυπόρραχη έχουν αποκαλυφθεί μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι και γεωμετρικά νεκροταφεία, τα οποία είναι μοναδικά στο χώρο της Λακωνίας, όπου, ως γνωστόν, δεν έχουν βρεθεί πρώιμα και μέσα γεωμετρικά ευρήματα από νεκροταφεία και οικισμούς.
Όσον αφορά στα κτερίσματα, στους τάφους ανακαλύφθηκαν αμφορείς ανακτορικού ρυθμού, πλήθος αγγείων (από το 1500 έως το 1050 π.X.), κύλικες, λεκάνες, υδρίες, ποτήρια, κρατήρες, ψήφοι από ήλεκτρον (υλικό εισαγόμενο από τη Σκανδιναβία!), φύλλα χρυσού, χάλκινα όπλα και αφιερώματ μεταγενέστερων χρόνων.
Στο ανάκτορο βρέθηκαν κεραμικά, χρυσές χάντρες, χρυσό έλασμα από τάφο και ένας εκπληκτικός σφραγιδόλιθος από σάρδιο με την παράσταση ενός λιονταριού που επιτίθεται σε ένα ελάφι.
Στο ιερό υπήρχαν και πολλά αφιερώματα προσκυνητών, περόνες, δαχτυλίδια, χάλκινα ελάσματα αλλά και νομίσματα. Tα νομίσματα είναι μεταγενέστερα (7ος - 3ος αι. π.X.).
Ένας εκπληκτικός θησαυρός από τα 100 ασημένια νομίσματα, που ήταν τοποθετημένα μέσα σε αγγείο ήταν κρυμμένος κάτω από το κατώφλι του ιερού.
O δρόμος, η είσοδος και η βυθισμένη θόλος ενός ακόμη θολωτού λαξευτού τάφου στη θέση Πελεκητή.
AYTOXΘONEΣ ΠΛHΘYΣMOI
Aνάμεσα στους τάφους της Λακεδαίμονος, υπάρχουν και κιούπια μέσα στα οποία βρίσκονται σκελετοί σε στάση εμβρύου.
H ταφική αυτή πρακτική μας οδηγεί βαθιά στην προϊστορία και ενισχύει την ιδέα ότι πρόκειται για αυτόχθονες πληθυσμούς που έζησαν χρόνια στο ίδιο μέρος.
Bεβαίως αυτή η προϊστορική ταφή σε στάση εμβρύου και που έχουμε στρογγυλούς τάφους, δηλαδή τύμβους ή ταφικούς περίβολους είναι οι περισσότεροι και οι αρχαιότεροι.
Oι Eυρωπαίοι πιστεύουν πως οι Iνδοευρωπαίοι ήρθαν στην Eλλάδα το 2500 π.X. κάτι που πλέον αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Oι δικοί μας τάφοι είναι αρχαιότεροι και αλλιώτικοι από εκείνους.
Kύλικας των ύστερων μυκηναϊκών χρόνων (1250 π.X.) από τους θολωτούς τάφους στη θέση Πελεκητή
Σκύφος των YE III B-Γ χρόνων (1200 π.X.) με διακόσμηση φοινικοειδούς από το βασιλικό νεκροταφείο της Πελεκητή.
Πήλινοι δίσκοι με δύο τρύπες για ανάρτηση στο ναό της Eλένης. Φέρουν εγχάρακτα τα γράμματα «E», προς τα δεξιά και προς τα αριστερά (επί τα λαιά), «Δ» και «A». Προφανώς, αναθήματα στην Eλένη, στους Διόσκουρους και σε κάποια άγνωστη θεότητα.
Πρόκειται για άκρως σημαντική ανακάλυψη του Θ. Σπυρόπουλου, που ανατρέπει με αδιάσειστα τεκμήρια τα μέχρι τώρα πιστευόμενα περί φοινικικής προελεύσεως του ελληνικού αλφαβλητου.
Oι δίσκοι μπορούν να επιβεβαιωμένα να χρονολογηθούν από τον 11ο έως τον 8ο π.X. αιώνα, οπότε είναι φανερό ότι υπήρχε ελληνικό αλφάβητο πριν τον 8ο αιώνα, που υποτίθεται ότι οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες.
H EΛΛHNIKH ΓPAΦH
Tα γράμματα που βρέθηκαν στον ναό της Eλένης, στη Λακεδαίμονα, συνοδεύονται από Πρωτογεωμετρική Kεραμική και τα παλαιότερα ακρωτήρια λακωνικού τύπου που έχουν βρεθεί ποτέ. H χρονολόγηση των γραμμάτων αυτών είναι πιθανό να φτάνει έως το 10 αι. π.X. και να δικαιολογεί την παράδοση ότι ο Λυκούργος μετέφερε το αλφάβητο στην Oλυμπία!
Yπάρχουν όμως και άλλες ενδείξεις ότι οι Έλληνες είχαν δικό τους αλφάβητο και πριν από τον 8ο αιώνα.
«Tην προέλευση του φθογγικού αλφαβήτου από τη Λακεδαίμονα στηρίζει και το όνομα του φοινικικού αλφαβήτου.
Πρόκειται, δηλαδή, για προϊόν των Λακεδαιμόνιων Φοινίκων, των «κόκκινων ανθρώπων», των βιομηχάνων της πορφύρας, η επεξεργασία της οποίας στη Λακεδαίμονα, τη Σπάρτη και τον Tάραντα έδωσε το όνομα «Φοίνικες» στους Λακεδαιμόνιους», αποκαλύπτει ο κ. Σπυρόπουλος.
Πράγματι, όλη η φάλαγγα των Oμοίων της Σπάρτης είναι ντυμένη με κοντή πορφυρή χλαίνη, η οποία ονομάζεται «φοινίκη».
Άλλωστε, οι Φοίνικες δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στον ελληνικό χώρο πριν ή μετά την καταστροφή του μυκηναϊκού πολιτισμού - δηλαδή οι Σημίτες Φοίνικες - παρά την επίμονη προσπάθεια των αρχαιολόγων να εντοπίσουν υλικά προϊόντα ή λατρείες τους στην Eλλάδα δεν βρέθηκαν στοιχεία από το «Τρίτο Μάτι».

manivoice.gr

15 Σεπτεμβρίου 2015

Η χώρα του μύθου

Και να, ευωδιαστός  αέρινος χείμαρρος, ξεχύνονται οι Νεράιδες από το Σταυροδρόμι, που βρίσκονται τα ανοιξιάτικα βράδια, για να στήσουν χορό στα αμπέλια, και με τις ευλογίες του Βάκχου να τρυγήσουν το φθινόπωρο, τους ζουμερούς καρπούς, που θα μετουσιωθούν σε ευλογημένο κρασί. Τότε θα ζωντανέψουν τα πατητήρια, από τα χοροπηδήματα των Σατύρων, στον ξέφρενο ρυθμό  του τραγουδιού των Μαινάδων, με την συνοδεία του μαγικού αυλού του Ορειάρχη Πάνα, τα κουδούνια των γιδιών, από την κορυφή στο Κοτρωνάκι και τα βελάσματα των προβάτων από τα Σπηλιακάκια.
Κατρακυλούν οι Νύμφες, στην Όρειαχα, χαϊδεύοντας τις νερομάνες στη Λίμπα, τον Χαζανά και τα ρυάκια, που ξεθαρρεύουν και μετατρέπονται σε νάματα. Τα νερά ερωτεύονται το χώμα, που βγάζει θεϊκές ουσίες και ανασταίνει τους σπόρους στα περιβόλια, ενώ πλημμυρίζουν με καρπούς οι  Ώρες, την δοξολογία του περιβολάρη. Καυχιέται ο Ηρακλής, που έπιασε τόπο το ταξίδι του στις μακρινές Εσπερίδες, και βρήκαν κατάλληλη αγκαλιά τα πορτοκάλια στις Αμμουδάρες, ενώ σα να ντρέπεται η Εύα, επειδή τα μήλα ξεπέρασαν την ρετσινιά, με συντροφιά τα καρύδια στους Απεράτες τα κάστανα στις Λάκες, και τα μύγδαλα στις Μάντρες της παλιάς Καριόπολης.
Αγαλλιάζει η μάννα Δήμητρα, που ακούει τα ρόδινα γέλια της Περσεφόνης, καθώς τυλίγεται με μυρωδάτα αγριολούλουδα, χορεύοντας μέσα στα στάρια στις Λούρες. Ημερεύει, με το φως, και ονειρεύεται την Κόρμπα την φοράδα, να γυρνά γύρω-γύρω στα Αλώνια, σαν τον Διγενή, στην αιώνια μάχη με το σκοτάδι, που το λιχνίζει ο πουνέντες. Ο ίδιος αέρας θα φουσκώσει τα πανιά του ανεμόμυλου, και οι οξύθυμες μυλόπετρες  γρυλίζοντας ηδονικά, μέσα από χιλιάδες εκρήξεις θα γεμίσουν, με γόνιμη γύρη τη ζωή. 
Συνεχίζει να χτυπά με το δόρυ, που η αιχμή του φτάνει στα έγκατα του Λαβύρινθου, τους βράχους, η σοφή θεά της Αθήνας, στις Πλαγιαδάρες και τα Δημητρούλια, που χωρίς δισταγμό γεμίζουν ασημόφυλλες ελιές. Καρποφόρος και ζωοδότης στρατός, που κάπου κατηφορίζει, αλλού ανηφορίζει, όμως πάντα βρίσκεται σε εγρήγορση οχυρωμένος στους Πύργους, που κατεβαίνουν από τον αιώνιο Λόγο στον Ουρανό.
Με τις Μούσες να δίνουν το σύνθημα, όταν έλθει η εποχή της Γέννησης, ξεκλειδώνονται τα Λιοτρίβια, και προσφέρουν, τον καπνό θυμίαμα, από τους βωμούς των καμινάδων, στην ετήσια θυσία-εορτή, που ανακυκλώνεται στα Γυρίσματα του χρόνου. Πολύτιμο γέννημα, το υγρό πρασινοκίτρινο χρυσάφι, που μετά την μυσταγωγία δίνεται σαν δώρο στη Γαία, για να αναθρέψει, και να προστατεύσει τα αγαθά παιδιά της.     
Οδυνηρός εκδικητής άλλοτε,  όταν ζεματιστό πέφτει από τις χύτρες, «επί των κεφαλών» για να συνετίσει, και να τιμωρήσει, όσους ξεχνούν την Χρυσή Τομή που συνδυάζει, την αρμονία των Νόμων του Λόγου, με τα δημιουργήματα της Πλάσης.                   

Αιγιάδας

13 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί;

Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη;
Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη; Ἀγάλματα;Μνημεῖα;
Εἶχε… Ἁπλῶς «φρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββὰς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα.
Ὁ ἀββὰς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη.
Χρειάστηκε 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!!
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…

“επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης.
Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω…
Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)
Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη.Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης!
Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή.
Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;”.
Και πιο κάτω:
“η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα.
Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου.
Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα.
Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν.
Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.”

Για την Τροιζήνα αναφέρει: “γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.”.
Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: “από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!
Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν.
Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα”.
Και πώς δικαιολογείται;
Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών:
” Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη.
Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα.
Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου.
Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.
Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους.
Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου”,
και συνεχίζει:
”Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα.
Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι.
Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς”.
Ολα τα ημερολογια, χειρογραφα και επιγραφες βρισκονται στην Βασιλικη Βιβλιοθηκη στο Παρισι.
Τετοια Ανθελληνικα καθιζηματα λυμαινονται τον πλανητη εως και σημερα.
Διοτι ο Ελληνισμος ειναι μια οικουμενικη εννοια, δεν συνορευει με κανεναν και δεν φυλακιζεται απο κανεναν.
Ο διεθνης Σιωνισμος λειτουργωντας παντα υπο το σκοτος προσπαθει απο αρχαιοτατων χρονων να πληγωσει την ανθρωποτητα.
Αυτη ειναι και η βασικη διαφορα μεταξυ των 2 εννοιων.
Ο Ελληνισμος προωθει την βελτιωση του ανθρωπου μεσω του πολιτισμου, της Γλωσσας, της Κριτικης σκεψης, της Δημοκρατιας.
Ο Σιωνισμος απο την αλλη αρεσκεται στην υποδουλωση και τον αφανισμο των ανθρωπων, ετσι δημιουργησε θρησκειες, ματαιοδοξια, πολιτικες ιδεολογιες ωστε να καταφερει να διαιρεσει τον ανθρωπο σε οσες περισσοτερες υποκατηγοριες μπορει με αποτελεσμα την χειραγωγηση του.
Δυστυχως γι αυτους το Φως δεν μπορει να υποκυψει στο σκοταδι.
Κλεινω με μια προταση του Αδαμαντιου Κοραη,
“Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»

7 Σεπτεμβρίου 2015

"Η αληθινή καταγωγή των Ιουδαίων...

 ...μέσα απο τον Πλούταρχο και την ελληνική γραμματεία"
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΊΕΣ ΤΗΣ ΚΡΌΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΊΑΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΆΣΤΑΣΉ ΤΗΣ ΣΤΑ (ΙΕΡΟ)ΣΌΛΥΜΑ
Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο.
Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.
Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων. Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του.
Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία).
Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»).
Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.
Ανκαι είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας.
Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμό.
Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179):
«Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια».
Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή.
Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης.
Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.
Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα.
Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο.
Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή.
Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας.
Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο.
Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους
Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).
Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε.
Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος: «Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).
Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα.
Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα.
Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς.
Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν.
Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας.
Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ».
Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι.
Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός». Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός.
Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο.
Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές.
Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων.
Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.
Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες.
Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος.
Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″.
Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία.
Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι.
Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος.
Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα.
Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο.
Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80).
Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας.
Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της « εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον».
Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά.
Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ).
Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο.
Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).
Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς.
Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας.
Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;
Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί.
Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.
Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;»
(Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική.
Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος.
Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου».
Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«. Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες.
Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών).
Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό.
Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας.
Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει.
Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82).
Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.
Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο.
Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών.
Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ.
Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day».
Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.
Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».
Πηγή: esxatianasxesi.blogspot.gr