25 Φεβρουαρίου 2016

Δείτε την Ελληνική αρχαία πόλη, κάτω από τη θάλασσα της Ελαφονήσου

Η εικόνα της υποβρύχιας πολιτείας που βλέπετε, δεν είναι σε κάποια εξωτική περιοχή της λατινικής Αμερικής αλλά δίπλα μας. Στην Ελαφόνησο, κοντά στο Παυλοπέτρι και ο αρχαίος οικισμός του 2800 π.Χ, έχει διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση.
Το νερό προφύλαξε από το χρόνο και την ανθρώπινη παρέμβαση, τα περισσότερα από τα κτίσματα. Το εντυπωσιακό είναι, ότι βρίσκεται μόλις 4 μέτρα κάτω από τη θάλασσα και ο καθένας μας θα μπορούσε να τα «επισκεφθεί».
Ευδιάκριτα είναι τα βυθισμένα διώροφα σπίτια με τους κήπους, οι ναοί, το νεκροταφείο και το λιμάνι. Ως τώρα έχουν εντοπιστεί 15 κτίρια με τουλάχιστον 12 δωμάτια το καθένα, καθώς και ένα πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης των υδάτων με κανάλια και σωλήνες νερού.
Διάσπαρτα, σε όλη την έκταση της πόλης υπάρχουν αγάλματα, μεγάλοι πήλινοι αμφορείς, εργαλεία και άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Συνολικά καταλαμβάνει μια έκταση περίπου 9 στρεμμάτων και μάλλον είναι η παλαιότερη βυθισμένη πόλη στον κόσμο.
Οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι η πόλη καταποντίστηκε από σεισμό 8 ρίχτερ, γύρω στο 1.000 π.Χ ενώ άλλοι μετατοπίζουν το γεγονός στο 375μ.Χ.
Ο γεωλόγος Φωκίων Νέγρης, πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, είχε περιγράψει την υποβρύχια πολιτεία από το 1904!
Η Ελλάδα όμως δεν είχε τα μέσα ούτε και την οικονομική δυνατότητα να αναδείξει τον υποθαλάσσιο θησαυρό.
Το 1967 ο καθηγητής Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον,Νίκολας Φλέμινγκ, ανακάλυψε την πολιτεία και τον επόμενο χρόνο με ομάδα αρχαιολόγων του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ την χαρτογράφησε, σε συνεργασία με τον Έφορο Αρχαιοτήτων Σπάρτης, καθηγητή Άγγελο Δεληβορριά.
Το 2009 επικεφαλής της αρχαιολογικής αποστολής ανέλαβε ο Τζον Χέντερσον του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ.
Ο Χέντερσον δημιούργησε μια ψηφιακή απεικόνιση που δείχνει με εντυπωσιακό τρόπο, πώς ήταν η πόλη πριν βυθιστεί.
Πρακτικά οι Έλληνες δε μπορούν να την επισκεφθούν καθώς δεν έχει αξιοποιηθεί τουριστικά και οι περισσότεροι μάλλον αγνοούν την ύπαρξή της.
olastifora.gr

20 Φεβρουαρίου 2016

Χίλιοι αιώνες προϊστορίας στη Μάνη: οι πολιτισμοί της Μέσης και της Ανώτερης Παλαιολιθικής


Tην Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016, ώρα 19.00, στο Αμφιθέατρο «Αλ. Αργυριάδης» του Κεντρικού Κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30) ο Προϊστάμενος της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας, κ. Ανδρέας Ι. Ντάρλας, πραγματοποιήσε διάλεξη με θέμα: «Χίλιοι αιώνες προϊστορίας στη Μάνη: οι πολιτισμοί της Μέσης και της Ανώτερης Παλαιολιθικής».
Η χερσόνησος της Μάνης έχει διασώσει πολλά αδιατάρακτα κατάλοιπα της Παλαιολιθικής Εποχής, ίσως περισσότερα από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας.
Στους κατακόρυφους ψηλούς γκρεμούς που δεσπόζουν πάνω από τη θάλασσα, σε όλο το μήκος της δυτικής ακτής της, ανοίγονται πολυάριθμα σπήλαια, τα οποία είχαν κατοικηθεί σε όλες τις περιόδους, από την Παλαιολιθική Εποχή ως το πρόσφατο παρελθόν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι όλα σχεδόν διατηρούν ίχνη παλαιολιθικής χρήσης.
Ως τώρα έχουν εντοπιστεί περισσότερα από 60 σπήλαια με παλαιολιθικές επιχώσεις, επτά από τα οποία ερευνήθηκαν ανασκαφικά.
Σ’ αυτά έχουν αποτυπωθεί, συνολικά, όλες οι πολιτισμικές φάσεις της Μέσης και της Ανώτερης Παλαιολιθικής (καθώς και της Μεσολιθικής), μιας περιόδου 100.000 ετών, κατά την οποία έζησαν δύο ανθρώπινα είδη: οι Άνθρωποι του Νεάντερταλ και οι Ανατομικά Σύγχρονοι Άνθρωποι (Homo sapiens).
Πρόκειται για ένα σπουδαίο σύνολο παλαιολιθικών θέσεων συγκεντρωμένων σε τόσο μικρή έκταση, που καθιστούν τη χερσόνησο της Μάνης ένα εξαιρετικά σημαντικό πεδίο έρευνας, πρόσφορο για τη μελέτη της Παλαιολιθικής Εποχής και ειδικότερα της Μέσης και της Ανώτερης Παλαιολιθικής.
Τα στοιχεία που έχουν έλθει στο φως παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες για τους παλαιολιθικούς κατοίκους της Μάνης, το φυσικό τους περιβάλλον, τον τρόπο ζωής τους και τον πολιτισμό τους στα διαδοχικά στάδια αυτής της μακρόχρονης περιόδου.
Ενδεικτικά, τα στοιχεία αυτά φωτίζουν το κλίμα και το φυσικό περιβάλλον (τοπίο, χλωρίδα, πανίδα) στις διαδοχικές παγετώδεις και μεσοπαγετώδεις περιόδους (και στάδια), τη χρήση του χώρου και την κατοίκηση των σπηλαίων, τις κυνηγετικές πρακτικές των παλαιολιθικών κυνηγών, τα χαρακτηριστικά των πολιτισμικών σταδίων της Μέσης και της Ανώτερης Παλαιολιθικής, τη μετάβαση από τη Μέση προς την Ανώτερη Παλαιολιθική και τη διαδοχή των Νεαντερτάλιων από τους Homo sapiens, τα ανατομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των ίδιων των ανθρώπων, τις διαδοχικές τεχνολογικές καινοτομίες που οδήγησαν στην πνευματική και πολιτισμική ανέλιξη, κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης αυτής περιόδου και τις πνευματικές και μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων.

Πηγή: Πανεπιστήμιο Κρήτης
anaskafi.blogspot.gr

17 Φεβρουαρίου 2016

Η περίφημη επιστολή των Μανιατών...

...στον Φραγκίσκο Μοροζίνι το 1684 για τα κάστρα Κελεφά και Ζαρνάτα.

Φραγκίσκος Μοροζίνι

Σημαντική στιγμή στην ιστορία των Μανιατών κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε η περίφημη επιστολή τους προς τον Φαργκίσκο Μοροζίνι, αρχιστράτηγο των Βενετών, με την οποία ζητούσαν την προμήθεια πολυβόλων και κανονιών προκειμένου να γκρεμίσουν τα κάστρα Κελεφά και Ζαρνάτα τα οποία ανεγέρθηκαν από τους Τούρκους ,προκειμένου να ελέγχουν τις θαλάσσιες διόδους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Παρά την συνθήκη μεταξύ Βενετών και Τούρκων μετά την άλωση της Κρήτης (1667), οι Βενετοί φέροντας βαρέως την απώλεια της μεγαλονήσου αποφάσισαν την συμμαχία κατά των Τούρκων με τον Πάπα, αυτοκράτορα της Γερμανίας και του Βασιλέως της Πολωνίας.
Αυτό σήμαινε αυτόματα ότι η συνθηκολόγηση υπήρξε μόνο στα χαρτιά.
Το 1684 κηρύχθηκε νέος πόλεμος και ο διορισθείς αρχιστράτηγος Φραγκίσκος Μοροζίνι κατέλαβε για λογαριασμό των Βενετών την Λευκάδα και την Πρέβεζα, ενώ παράλληλα δημιουργούσε στρατό για την μεγάλη εκστρατεία στην Πελοπόννησο έναντι των Τούρκων.
Στην αντίπερα όχθη οι Τούρκοι γνωρίζοντας τα σχέδια του Μοροζίνι αλλά και τον φιλοπόλεμο χαρακτήρα των Μανιατών, επιδίωξαν την αποφυγή κατά το πλείστον σύμπραξις Μανιατών-Βενετών προσπαθώντας να τους υποτάξουν, έχοντας δημιουργήσει τα κάστρα Κελεφά και Ζαρνάτας, τα οποία βρίσκονταν σε στρατηγικές θέσεις και από τα οποία έλεγχαν όλες τις κινήσεις των Μανιατών.
Οι Μανιάτες γνωρίζοντας ότι ελέγχονται στρατηγικά από τους Τούρκους και μη μπορώντας να γκρεμίσουν τα τουρκικά κάστρα καθώς δεν είχαν στην διάθεση τους πυροβολικό , ζήτησαν την βοήθειατου ιδίου του Μαροζίνη ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών τους στην μάχη της Κρήτης.
Για τον σκοπό αυτό δεκαμελής αντιπροσωπεία εξουσιοδοτημένη από όλους τους καπεταναίους της Μάνης παρουσιάσθηκε στις 20 Οκρωβρίου 1684 στα Επτάνησα κομίζοντας επιστολή προς τον Μαροζίνι.
Η αντιπροσωπεία πρωτίστως πήγε στην Ζάκυνθο όπου συναντήθηκε με τον αποικήσαντα εκ Μάνης , Νικόλαο Δοξαρά και ο τελευταίος με τους επιστήθιους φίλους ευγενείς Ζακυνθίους Παύλο Μακρή και Θεόδωρο Βούλτσον πήγαν στην Αγία Μαύραν της Λευκάδας όπου παρέδωσαν με απόλυτη ασφάλεια στον ευρισκόμενο εκεί Φραγκίσκο Μοροζίνι την παρακάτω επιστολή:

Εκλαμπρότατε και Εξοχώτατε
Καπιτάν Γενεράλη της γαληνοτάτης Αριστοκρατίας.

Με μεγαλώτατον σέβας των Ενετών πέφτομεν είς τα πόδια σου.
Ημείς οι ταπεινότατοι δούλοι σου, ήγουν τα υπογραφόμενα χωρία της Μάνης, επίσκοποι, προεστοί, γέροντες και νέοι, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, και προσκυνούμεν την εξοχώτητα σου φιλούντες το δίκαιον και άγιον σου φόρεμα.
Παρακαλούμεν τον κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και την Παναγίαν Παρθένον να δίνει εις την αυθεντίαν σου υγείαν και ευτυχίαν και νίκην αιωνίως εναντίον των εχθρών σου.
Από τους απερασμένους χρόνους όπου εκυρίευσεν ο Οθωμανός το βασίλειον της Κρήτης και έπειτα εγύρισε νικητής, αποφάσισε ακόμη να χαλάσει και ημάς.
Μην ημπορώντας όμως να το κάμη τον επροσκυνήσαμεν και του ετάξαμεν να του πληρώνωμεν το χαράτσι.
Και αυτός δια να μας έχει εις την υποταγήν του ηθέλησε και έφτιανε ένα κάστρο εις τον λιμένα του Βοιτύλου. Αγκαλά να έφτιασε και ένα άλλο εις την Ζαρνάτα, οπου είναι το τέλος του τόπου μας.
Και έχοντας αυτά τα δύο κάστρα μας έφερε εις την εξουσίαν του, ως και τους άλλους κατοίκους του Μωρέως, θέλει τώρα να μας καταχαλάσει όλως διόλου.
Διά τούτο ερχόμεθα όλοι ταπεινοί και γονατίζομεν εμπροστά σου, και εξαιρέτως ημείς όπου είμεθα γείτονες του κάστρου Βοιτύλου και κατοικούμεν είς τον Κελεφάν, Βλάχαν, Τζίμοβαν, Κρυονέρι, Καρυόπολιν, Λαγγάδαν, Ίζιναν, Κουτήφαρι. Νομίκι και Πλάτσαν, και όλα τα άλλα χωρία, όσα είναι είς τα περίγυρα της χώρας, και σε παρακαλούμεν να έλθης ακόμη και είς ημάς, και να κάμης την μεγάλην σου ελεημοσύνην, την ώραν όπου θα απεράση η μεγάλη αρμάδα σου, να αράξη εις τον λιμένα του Βοιτύλου.
Και τότε όλοι ημείς οι επίλοιποι της Μάνης είμεθα έτοιμοι να σε δεχθούμε, και να σε προσκυνήσουμε καθώς πρέπει εις την μεγάλην σου αξίαν και δύναμιν.
Και εάν όλαις οι δυνάμες μας δεν αξίζουν τίποτα, η αγάπη και το σέβας θα είναι έξοχα να δουλεύσουν ένα υποκείμενον τόσον αξιώτατον καθώς είναι η εκλαμπρότης σου.
Διατί με το μέσον το εδικόν σου και την μεγάλην σου αξίαν και φρόνησιν ελπίζομεν να απολαύσωμεν την ποθουμένην και τελευταίαν ελευθερίαν μας.
Και αυτό το κάστρον μας θα μείνη είς αιώνιον κυριότητα του γαληνοτάτου Πρίντσιπα.
Κρατώντας δε αυτό το κάστρον του Βοιτύλου όλοι ημείς οι άλλοι κάτοικοι της Μάνης υποσχόμεθα να μείνωμεν παντοτινώς ως υποκείμενοι εις τον Πρίντσιπα, και να τελειώσωμεν την ζωήν μας από κάτου εις τα ενδοξότατα φλάμπουρα του αγίου Ευαγγελιστού Μάρκου.
Ενθυμηθήτε , εκλαμπρότατε, αυθέντα, τους όρκους και την σύβασιν, όπου εσυμφωνήσαμεν μεταξύ μας. Και επειδή εις εκείνον τον καιρό δεν εμπορέσαμεν, τώρα σας παρακαλούμεν να μη μας λησμονήσετε, και να μη σου είναι ενοχλητική και πειρακτική αυτή η ταπεινή γραφή μας, δια να καταφρονήσης την παρακαλεσίν μας, και να μη πορευθής και έλθης είς τα μέρη μας.
Είς την Ζάκυνθον κατοικεί ένας άνθρωπος εδικός μας ονομαζόμενος Νικόλαος Δοξαράς, πιστός εις την γαληνήν Αριστοκρατίαν, και πολύ αγαπητός εις ημάς.
Και αυτόν να μας αποστείλης, ο οποίος με έναν άλλον φίλον του ομοίως φρόνιμον να έλθη με μίαν φελούκαν κρυφά εδώ, δια να ομιλήσωμεν προσωπικώς και να βάλωμεν τας συμφωνίας μας είς καλήν θέσιν και αρμονίαν, όπως έχωμεν την πάσαν ευκολίαν, και να μη κοινολογηθώσι και ομολογηθώσι τα πράγματα, όπου πρέπει να φυλάγωνται τόσο μυστικά.
Επαρακαλέσαμεν ακόμη τους αρχιεπισκόπους μας, και τον κύριον Θεόδωρον Βούλτσον, τον οποίον έχομεν επιτροπόν μας εις τούτους τους καιρούς και είς ταύτας τας ημέρας να απογραφθώσι δι όλους ημάς.
Τέλος δε δεόμεθα του επουρανίου Θεού να σου είναι πάντοτε βοηθός και να σε υψώση είς τον μεγάλον θρόνο της γαληνοτάτης ρεπούπλικας της Βενετίας.

Μάνη 1684 Αυγούστου 3

Ταπεινώς

Ο ταπεινώτατος επίσκοπος Μάνης με την θέλησιν των άνω ειρημένων χωρίων μαρτυρώ το παρόν.
Ο ταπεινώτατος επίσκοπος Ιωακείμ με την θέλησιν του χωρίου μαρτυρώ το παρόν.
{Πρόκειται γιά τόν επίσκοπο Καρυουπόλεως(παλιάς)}
Ο Θεόδωρος Βούλτσος δούλος της εκλαμπρότητος σας μαρτυρώ το παρόν.

Πηγή: Απ.Β.Δασκαλάκη (Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία 1453-1821)[σελ.90-91]
Φώτο Απ.Β.Δασκαλάκη.

10 Ιανουαρίου 2016

Κεφαλή σφίγγας σε βράχο κοντά σε θεμέλια αρχαίας πυραμίδας στα Βιγκλάφια Λακωνίας


Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΩΝ ΒΙΓΚΛΑΦΙΩΝ
Σε πολλούς είναι γνωστό ότι η περιοχή μας έχει ένα πλούσιο ιστορικό παρελθόν.
Πολλοί γνωρίζουμε για την Λακωνική Τρίπολη, Σίδη _ Ήτις – Αφροδισιάς,
που ήλθε ο απόγονος του Ηρακλή Βοίας να συνενώσει στην καινούργια πόλη «Βοιές».
Επίσης πολλοί γνωρίζουμε για την βυθισμένη προϊστορική πολιτεία στο «Παυλοπέτρι», την επονομαζόμενη και Λακωνική Ατλαντίδα.
Λίγοι όμως γνώριζαν για την λεγόμενη πυραμίδα των Βιγκλαφίων.
Μία υπόθεση που ακούστηκε περισσότερο τον τελευταίο καιρό, εξαιτίας της επικείμενης εγκατάστασης της ηλεκτροπαραγωγικής μονάδας στην περιοχή.
Ας επιχειρήσουμε όμως να δούμε το θέμα, με όσες πληροφορίες διαθέτουμε.
Λαξευμένη προϊστορική κεφαλή σφίγγας σε βράχο κοντά σε θεμέλια αρχαίας πυραμίδας
στα Βιγκλάφια Λακωνίας.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΗΣ
Όταν ο Παυσανίας επισκέφθηκε την περιοχή της Ελαφονήσου, μάλλον πεζός αφού η Ελαφόνησος χωρίστηκε κατά μία εκδοχή από τη στεριά στο μεγάλο σεισμό του 375 μ.χ, κατά άλλη εκδοχή περιγράφοντας από πλοίο που παρέπλεε τις ακτές, περιγράφει στις περιηγήσεις του ότι στην περιοχή είδε ναό της Αθηνάς που λέγεται ότι τον είχε χτίσει ο Αγαμέμνονας, καθώς και τον τάφο του Κινάδου που ήταν πλοίαρχος του Μενελάου.
Από τις περιηγήσεις του Παυσανία γνωρίζουμε ότι τις πυραμιδοειδείς αυτές κατασκευές τις θεωρούσε ως πολυάνδρια (ομαδικούς τάφους).
Το θέμα των πυραμιδοειδών αυτών κατασκευών στον ελλαδικό χώρο, δεν έχει πλήρως φωτιστεί καθώς άλλοι τα θεωρούν ταφικά μνημεία όπως ο Παυσανίας, άλλοι τα θεωρούν λατρευτικούς χώρους, άλλοι οχυρωματικά έργα, και άλλοι ότι μπορούσαν να έχουν περισσότερες της μίας από τις παραπάνω ιδιότητες.
Μετά την αναφορά αυτή του Παυσανία, για περισσότερα από 1600 χρόνια το θέμα το σκεπάζει η λήθη.
Ξαναβγαίνει στην επιφάνεια όταν ο αρχαιολόγος Leake ανακοινώνει ότι το 1806  (κατά άλλους το 1831) ανακάλυψε τα ερείπια της πυραμίδας στα Βιγκλάφια, που την ταυτίζει με τον τάφο του Κινάδου που ανέφερε ο Παυσανίας.
Προφανώς η εκτίμηση αυτή είναι εσφαλμένη καθώς μία τέτοια μεγαλοπρεπής κατασκευή δεν θα αναλογούσε σαν ταφικό μνημείο σε έναν πλοίαρχο.
Μετά την αναφορά αυτή του Leake περνούν και πάλι 160 περίπου χρόνια
όπου την περιοχή επισκέφθηκαν το 1961 οι αρχαιολόγοι Waterhouse και Simpson, οι οποίοι αναφέρθηκαν στην πυραμίδα του Leake, καθώς και σε προϊστορικά ευρήματα, επίσης και σε κεραμική του 4ου π.χ αιώνα που βρήκαν.
Ωστόσο εκφράζονται αμφιβολίες αν οι παραπάνω ερευνητές επισκέφθηκαν την πυραμίδα, ή αναφέρονται σε αυτήν βάσει άλλων αναφορών.
Αντίθετα το 1975 την επισκέπτεται ο αρχαιολόγος Vischer, ο οποίος και την αναφέρει στο βιβλίο του.
Στη διάρκεια των ετών 1982 – 1983 το πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια, και το πανεπιστήμιο Alberta του Καναδά, στα πλαίσια κοινού ερευνητικού προγράμματος μελετούν επισταμένως τις πυραμίδες της Αργολίδας, και αυτή των Βιγκλαφίων.
Επικεφαλής του προγράμματος είναι ο Αμερικανός καθηγητής W. Pritchett, και η Καναδή Helena Fracchia.
Με αφορμή τις δημοσιεύσεις της Fracchia το 1985, αργότερα θα επισκεφθούν την περιοχή και άλλοι ερευνητές.
Οι αναφορές του Παυσανία αποτελούν την «προϊστορία» της υπόθεσης των πυραμίδων ή ακριβέστερα των πυραμιδοειδών κατασκευών.
Η αναφορά σε πυραμίδες στον ελλαδικό χώρο γίνεται για πρώτη φορά το 1806, έπειτα από τις αναφορές του Leake.
Ως σημαντικότερα πυραμιδοειδή κτίσματα αναφέρονται:

  • Η πυραμίδα του Ελληνικού (Άργους)
  • Η πυραμίδα του Λυγουριού (Επίδαυρος)
  • Η πυραμίδα της Δαλαμανάρας (Άργους)
  • Η πυραμίδα της Καμπίας (Νέα Επίδαυρος)
  • Η πυραμίδα της Σικυώνας (Άργους)
  • Η κλιμακωτή πυραμίδα του Αμφείου (Θήβας)
  • Η πυραμίδα των Βιγκλαφίων (Λακωνίας).

Με αφορμή την προβολή του θέματος, η Ακαδημία Αθηνών προέβη σε χρονολόγηση δύο πυραμίδων με τη χρησιμοποίηση της μεθόδου της θερμοφωταύγειας.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μεθόδου η πυραμίδα του Ελληνικού χρονολογήθηκε το 2720 π.χ η δε του Λυγουριού το 2100 π.χ .
Η πυραμίδα στα Βιγκλάφια είναι μία κατασκευή με διαστάσεις 17,50χ16 μ.
Το οικοδομικό της υλικό έχει λεηλατηθεί και έχει χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο παραπλήσιων μαντριών και αποθηκών, όμως στο μεγαλύτερο του μέρος σχεδόν διασώζεται.

Είναι η μεγαλύτερη κατασκευή σε σχέση με τις υπόλοιπες στην Ελλάδα, με εξαίρεση την πυραμίδα του Αμφείου, αφού οι διαστάσεις της είναι μεγαλύτερες και από την πυραμίδα του Ελληνικού που οι διαστάσεις της είναι 14,70χ8,61μ.
Γύρω από τα θεμέλια της κατασκευής υπάρχει βαθιά τάφρος από τις τρεις πλευρές, ενώ δεν έχει από την πλευρά που βρίσκεται προς το γκρεμό.
Σε κάποιο σημείο της τάφρου υπάρχουν εγκοπές που μαρτυρούν την χρησιμοποίηση μετακινούμενης γέφυρας.
Αυτό δείχνει ένα καθαρά οχυρωματικό χαρακτήρα της κατασκευής, που δεν τον συναντούμε σε άλλες κατασκευές, και συνιστά μία ιδιαιτερότητα.
Η κεραμική που έχει αναφερθεί είναι του 4ου – 5ου π.χ αιώνα, αλλά αν λάβουμε υπόψη μας ότι η τάφρος είναι αρκετά μπαζωμένη, δεν αποκλείεται
σε βαθύτερα στρώματα να υπάρχει και προγενέστερων εποχών.
Από τη νότια πλευρά του γκρεμού έχουν αποκολληθεί μεγάλοι βράχοι, γεγονός που δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η πυραμίδα να προστατευόταν με τάφρο και από την νότια πλευρά.
Η εκσκαφή της τάφρου μαρτυρεί τον οχυρωματικό χαρακτήρα του έργου, παράλληλα όμως αποτελεί και λατομείο από το οποίο έχουν λατομηθεί οι μεγάλοι ορθογώνιοι και τετράγωνοι ογκόλιθοι της λιθοδομής.
Είναι βέβαιο ότι οι υποθέσεις αυτές δεν έχουν πλήρως διερευνηθεί, και συστηματικές έρευνες θα απέδιδαν ενδεχομένως περισσότερα αποτελέσματα.
kastamonitis
paraxeno.com

21 Δεκεμβρίου 2015

Με αρωγό μόνο τον Κάρνειο Απόλλωνα, φωτίζεται η Λάας….

Φωτογραφία αρχείου
....και το φώς το οποίο αναμφισβήτητα  κυριαρχεί στην ζωή μας, με κάνει να αισθάνομαι συγκρατημένα ευτυχής για την απάντηση από την προϊσταμένη της Εφορείας αρχαιοτήτων Σπάρτης κα Ευαγγελία Πάντου.
Μια χρήσιμη ανασκόπηση των γεγονότων Λακωνικά.
Η Ανησυχία μου ξεκίνησε όταν έμαθα ότι σχεδιάστηκε η βελτίωση του οδικού δικτύου Γυθείου-Αρεόπλης-Γερολιμένα, και η επίμαχη παράκαμψη στην περιοχή του Πασσαβά, θα κάλυπτε μεγάλο και σημαντικό  τμήμα της περιοχής όπου άκμασε η αρχαία πόλις Λάας (που σημαίνει και φώς), καθώς και την κρήνη «Γαλακώ».
Άρρηκτα συνδεδεμένος με τις αρχαίες καταβολές και τις ρίζες της φυλής μου, αναζήτησα τρόπο, και αρωγή για την ανάδειξη της αρχαιολογικής αξίας της περιοχής, την οποία ερασιτεχνικά είχα σκιαγραφήσει .
Οφείλω να ευχαριστήσω τον καλό φίλο, και αδελφό τον Γεώργιο Δεμοιράκο, μια κυριολεκτικά «καλή καρδιά», γιατί ήταν ο μόνος που βοήθησε ανιδιοτελώς, κάνοντας πολύ περισσότερα από εμένα, αντιμετωπίζοντας και την κοντόφθαλμη ιδεοληψία των ντόπιων, που δυστυχώς απείχαν μακράν από το να μας βοηθήσουν.
Οι δύο μας  μόνοι,  με τις δυνατότητες που είχαμε, θέσαμε κύριο σκοπό την διαφάνεια των δραστηριοτήτων.
Κάπου στον δρόμο, συναντήσαμε και τον Νίκο  Καλαποθαράκο εκδότη του  ManiVoice, και μέλος του κόμματος των Οικολόγων πράσινων, πρώην υποψήφιο βουλευτή.
Με τα δικά του όπλα βοήθησε και αυτός,  τις δικές μας «ντουφεκιές»
Το θέμα μας σήμερα είναι πρώτο προς συζήτηση, στο περιφερειακό συμβούλιο Πελοποννήσου, μετά από επερώτηση της περιφερειακής συμβούλου Δήμητρας Λυμπεροπούλου.
Το σημαντικό για μένα είναι πώς :
Ευρέθει τάφος της πρώιμης εποχής σιδήρου 1050 π.χ. έως 7ος αιώνας π.χ.
Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στην απαντητική επιστολή από την κα Ευαγγελία Πάντου.
Το πρώτο βήμα έγινε, με την ανάδειξη της αρχαιολογικής αξίας του χώρου.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Σπάρτης, δίνει το έναυσμα για περαιτέρω έρευνα.
Τώρα είναι πλέον αρμόδια και υπεύθυνη  για την ανασκαφή την  μελέτη και την ανάδειξη,  η Κεντρική Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Προσωπικά πιστεύω πώς, τα ευρήματα είναι η κορυφή του παγόβουνου, που πιθανόν να αλλάξει την ιστορία.

Γ.ΠΑΠΑΔΟΘΩΜΑΚΟΣ

20 Δεκεμβρίου 2015

Με την παράκαμψη του Πασσαβά το ΠΕΣΥΠ της Δευτέρας.


ΤΡΙΠΟΛΗ. Τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου πρόκειται να πραγματοποιηθεί
στις 15.00, στο «Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Τρίπολης»
τακτική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου
με θέματα ημερήσιας διάταξης.
Πρώτο θέμα η επερώτηση της Σύμβουλου κ. Λυμπεροπούλου :
Η επερώτησή μας αφορά το θέμα των έργων
του οδικού δικτύου Γυθείου – Αρεοπόλεως
στην περιοχή Πασσαβά Λακωνίας.

15 Δεκεμβρίου 2015

Καποδίστριας εναντίον κουρσάρων


Τι θα συνέβαινε αν προσπαθούσε κάποιος να συνδέσει ιστορικά περιστατικά ή φαινόμενα, τα οποία εκ πρώτης όψεως δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους;
Τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια λ.χ. με την άφιξη των πρώτων Ελλήνων στην Αυστραλία, τη δεκαετία του 1810, ή τον θρησκευτικό πόλεμο ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους τον 16ο αιώνα με τα πρώιμα βήματα του καπιταλισμού;
Τραβώντας μια νοητή γραμμή ανάμεσα στις μακρινές κουκκίδες, θα αντιληφθεί ότι ο κοινός παρονομαστής είναι η ύπαρξη της πειρατείας και του κούρσου.
Αυτό μας εξηγεί, σε μια συναρπαστική αφήγηση, η καθηγήτρια της Ναυτιλιακής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Τζελίνα Χαρλαύτη, η οποία είναι επικεφαλής της επιστημονικής επιτροπής του 2ου Διεθνούς Συνεδρίου Περιήγησης και Χαρτογράφησης του Ελληνικού Χώρου, με τίτλο «Κουρσάροι και Πειρατές στην Ανατολική Μεσόγειο, 15ος-19ος αι.» του Sylvia Ioannou Foundation, που θα πραγματοποιηθεί στις 17-19 Οκτωβρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
«Παρόλο που η πειρατεία και ο κούρσος έχουν προξενήσει μεγάλο ενδιαφέρον τα τελευταία 200 χρόνια στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία και ιστορία, δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς στην ελληνική ιστοριογραφία», τονίζει η καθηγήτρια στην «Κ». «Τούτο οφείλεται στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο ιστορικός στην τεκμηρίωση, καθώς κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα όπου δρούσαν οι κουρσάροι, η σημερινή ελληνική επικράτεια ήταν κάτω από την οθωμανική ή ενετική κυριαρχία».
Το λειοδικείο
«Αλλος ένας λόγος που δεν υπάρχει επαρκής επιστημονική έρευνα είναι ότι ο κούρσος και η πειρατεία είναι θέματα ταμπού στην Ελλάδα», συνεχίζει η κ. Χαρλαύτη.
«Εχει αποσιωπηθεί ότι εμείς οι Ελληνες ήμασταν εξαιρετικοί κουρσάροι όχι μόνο των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων αλλά και συχνά μάλιστα στην υπηρεσία των Οθωμανών.
Υπήρχαν επίσης πειρατές που ήταν ταυτόχρονα και ήρωες του 1821.
Αναφέρομαι στη θαυμάσια, αλλά όχι γνωστή στο ευρύτερο κοινό, μελέτη της Δέσποινας Θέμελη-Κατηφόρη για τις πειρατικές λείες στη διάρκεια της Επανάστασης.
Η ερευνήτρια βρήκε στοιχεία σε ένα αρχείο το οποίο αφορά το λειοδικείο που θεσμοθέτησε ο Καποδίστριας, όταν ανέλαβε καθήκοντα κυβερνήτη.
Εκεί αναφέρει ότι οι Μαυρομιχαλαίοι, που είχαν άδεια κούρσου από την επαναστατική κυβέρνηση εναντίον των εχθρικών οθωμανικών πλοίων, ασκούσαν πειρατεία και εναντίον φιλικά προσκείμενων δυτικοευρωπαϊκών πλοίων.
Το λειοδικείο του Καποδίστρια επέβαλε υψηλή ποινή για την πειρατική δράση της οικογένειας.
Ο φόνος του Καποδίστρια είναι το κύκνειο άσμα της παλαιάς τάξης πραγμάτων και της μανιάτικης πειρατείας»,
υπογραμμίζει στην «Κ».
Και η Μάνη;
«Αποτελεί ξεχωριστό τόπο για την ιστορία της πειρατείας.
Τα πλοία, που προσπαθούσαν να καβατζάρουν τον Κάβο Ματαπά ή τον Κάβο Μαλιά με τρικυμία, αναγκάζονταν ιδιαίτερα τα βράδια που δεν είχαν οι ναυτικοί ορατότητα, καθώς δεν υπήρχαν φάροι, να κινηθούν σε κόλπους κοντά στα πόδια της Πελοποννήσου.
Στη Μάνη άνθησε μια διάσημη ληστοπειρατική κοινότητα, της οποίας τα μέλη διέθεταν βάρκες και έκαναν ρεσάλτα στα αραγμένα πλοία.
Συχνά σκότωναν όλο το πλήρωμα.
Στόχος ήταν να πάρουν το φορτίο και το πλοίο.
Παράλληλα η περιοχή ήταν και κέντρο εκποίησης λειών».
«Γύρω στα 1530, μετά την κατάκτηση της Ρόδου από τους Οθωμανούς, οι Ιωαννίτες Ιππότες πηγαίνουν στη Μάλτα.
Πρόκειται για τους δευτερότοκους, τριτότοκους υιούς Ευρωπαίων ευγενών που δεν έχουν γη. Γίνονται επισήμως οι χριστιανοί κουρσάροι της Μεσογείου εφόσον αποκτούν διαρκή άδεια να χτυπούν τους μουσουλμάνους στη θάλασσα.
Η απάντηση των Οθωμανών έρχεται τον 16ο αιώνα επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς με τον διαβόητο Μπαρμπαρόσα, με καταγωγή από τη Λέσβο και Ελληνίδα μητέρα.
Θεωρείται σήμερα από τους Τούρκους μεγάλος ήρωας και ναύαρχος, κατάφερε να κατακτήσει τα εδάφη της Μπαρμπαριάς για λογαριασμό των Οθωμανών και να οργανώσει τον οθωμανικό στόλο.
Τα κράτη αυτά στην ακτογραμμή και την ενδοχώρα της Βορείου Αφρικής (εκεί όπου σήμερα είναι η Αλγερία, η Τυνησία και η Λιβύη) προσαρτήθηκαν στην αυτοκρατορία αλλά διατηρούσαν και μια ανεξαρτησία.
Οι ναυτικοί που ζούσαν εκεί είχαν την άδεια από το οθωμανικό κράτος να ασκούν κούρσο στα χριστιανικά πλοία σε ένα διαρκές τζιχάντ κατά των απίστων».

Καπιταλιστική επιχείρηση
«Εχουμε στη Μεσόγειο και καταδρομείς από τον Βορρά», εξηγεί η καθηγήτρια του Ιονίου Πανεπιστημίου. «Πρόκειται για Βρετανούς, Ολλανδούς κ.ά., που έρχονταν για εμπόριο αλλά είχαν και άδεια καταδρομής να κουρσεύουν εχθρικά πλοία. Μπορεί κανείς να πει ότι η καταδρομή είναι μια πρώιμη μορφή καπιταλιστικής επιχείρησης. Στο Whitby, μια μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη στη Βορειοανατολική Αγγλία για παράδειγμα (από όπου ξεκίνησε και τις ναυτιλιακές του δραστηριότητες ο Κάπτεν Κουκ), οι κάτοικοι μάζευαν χρήματα και εξόπλιζαν δυο-τρία καράβια.
Ο στόχος ήταν να γυρίσουν οι καταδρομείς με άλλα πλοία και τα φορτία τους ως λεία και να μοιραστούν τα κέρδη με τους επενδυτές-κατοίκους.
Υπάρχουν μάλιστα στοιχεία για μερτικό που πήγαινε στο κράτος!».

Στην... Αυστραλία
Η διαρκής εμπλοκή με τη θάλασσα έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εθνική αφύπνιση, μιας και οι Έλληνες κουρσάροι χτυπούσαν οθωμανικά πλοία τη δεκαετία του 1810.
Τότε έγινε και ένα περιστατικό που δεν είναι γνωστό: Ελληνες πειρατές έκαναν ρεσάλτο σε αγγλικό πλοίο στα ανοιχτά της Κρήτης.
Οι δράστες συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε βρετανικές φυλακές απ’ όπου μεταφέρθηκαν στην Αυστραλία ως έποικοι.
Οι οκτώ από τους δέκα Έλληνες κατάφεραν με γράμματα και παρακάλια να γυρίσουν πίσω!

ΠΗΓΉ
Μαργαρίτας Πουρναρά
Καποδίστριας εναντίον Κουρσάρων, εφημερίδα Καθημερινή 15/10/2014


maniatika

14 Δεκεμβρίου 2015

Η Οικογένεια στη Μάνη και οι ξακουστές Πατριές

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
Kατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας στη Μάνη δεν υπήρχε μια ενιαία διοικητική αρχή, που να ασκεί εκτελεστική εξουσία.Μόνο τα τελευταία 45 χρόνια με το θεσμό της ηγεμονίας, δηλαδή, την παρουσία Μανιάτη Μπέη, υπήρξε υποτυπώδης αρχή.
Χωρίς αμφιβολία η Μάνη αποτελούσε μια αναρχοκρατούμενη κοινωνία,που οι θεωρητικοί του αναρχισμού θα έπρεπε ιδιαίτερα να μελετήσουν.
Σημαντικές διαφορές στη Διοίκηση υπήρχαν μεταξύ της νοτιότερης και βορειότερης Μάνης.
Στην τελευταία διατηρήθηκαν οι καπετανίες της περιόδου της Ενετοκρατίας 1685-1715, που ασκούσαν κάποιο έλεγχο στις ανθρώπινες πράξεις.
Σε κανένα μέρος της Μάνης δεν υπήρχαν αποδεκτοί γραπτοί κανόνες άσκησης εξουσίας.
Ίσχυε γενικά το δίκαιο του ισχυρότερου, ο δε τοπικός καπετάνιος φρόντιζε να διατηρεί μια εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των αντιμαχομένων οικογενειών και σπάνια επενέβαινε υπέρ της μιας ή της άλλης .
Ισχύς του καπετάνιου ήταν η αναγνώριση και η ανοχή από τους πολλούς.
Κοίτα.Φώτο τραβηγμένη από τη Νόμια.Γ.Βουρλίτης Εικονοβίβλος.Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.
Αφού δεν ίσχυαν νόμοι και δεν υπήρχε εκτελεστική εξουσία, όλοι οι εξ αίματος συγγενείς παρέμεναν ενωμένοι, ώστε κάθε οικογένεια να αποτελεί μια ιδιαίτερη κοινωνική μονάδα.
Τα δίκαια κάθε μέλους υπεράσπιζε το σύνολον των συγγενών.
Οι πράξεις ενός εκάστου μέλους αντανακλούσαν σε όλη την οικογένεια, η οποία ήταν συνολικά υπεύθυνη για κάθε ενέργεια των μελών της.
Η οικογένεια αυτοδιοικείτο από το γέροντα που ήταν ο αρχηγός της και απολάμβανε το σεβασμό και την υπακοή όλων των μελών.
Όταν η οικογένεια είχε πολλούς κλάδους, αναδείκνυε κάθε ένας από αυτούς το γέροντα του και το σύνολο των γερόντων της πατριάς συγκροτούσε συμβούλιο, τη γεροντική.
Ο γέροντας που είχε την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των ομοίων του στην οικογένεια ονομαζόταν πρωτόγερος.
Στην γεροντική αποφασίζονταν οι φιλίες και οι αντιπαλότητες με τις άλλες οικογένειες, οι γάμοι των νέων της γενιάς και εκλέγονταν οι νέοι συμπέθεροι.
Η γεροντική αποφάσιζε για το “δικιωμό”, δηλαδή την έναρξη της αντεκδίκησης, την “τρέβα”, που ήταν ένα είδος ανακωχής , ή τη συμφιλίωση των οικογενειών.
Φιλικές μεταξύ τους οικογένειες, που τους συνέδεαν συγγένειες από γάμους ή κουμπαριές, ήταν ενωμένες σε“συντροφίες”.Μερικές φορές ένας πόλεμος μεταξύ δύο οικογενειών γενικεύονταν στις συντροφίες.
Οίτυλο. Φώτο Κωνσταντίνου Μάνου
Φαίνεται ότι στα χρόνια της πρώτης τουρκοκρατίας υπήρξαν δυο μεγάλες συντροφίες.
Οι κεφαλές τους ζούσαν στο Οίτυλο και ήταν οι πατριές των Γιατρών-Μεδίκων και των Στεφανόπουλων.
Το 1612 ο Θεόδωρος Στεφανόπουλος έγραψε χαρακτηριστικά σε επιστολή του “Σας γράφω μαζί με τους αδελφούς μου, συγγενείς μου και όλους τους συντρόφους μας….”.
Όταν το 1670 χτίστηκαν από τους Τούρκους τα κάστρα της Κελεφάς και της Ζαρνάτας, μετανάστευσαν πολλοί Μανιάτες και σχηματίστηκαν δύο κυρίως ρεύματα, ένα για τη συντροφία των Γιατρών-Μεδίκων που εγκαταστάθηκε στην Τοσκάνη της Ιταλίας και ένα δεύτερο των Στεφανόπουλων που πήγε στην Κορσική.
Στα επόμενα χρόνια περιορίστηκε ο ρόλος των πατριών του Οιτύλου.
Από έγγραφα που υπάρχουν της πρώτης τουρκοκρατίας (1460-1685) οι πιο σημαντικές πατριές μετά τους Γιατρούς-Μέδικους και τους Στεφανόπουλους ήταν των Κοσμάδων στη Βάθεια, των Κοντοστβλών στον Κούνο , Δρυ και Καρυούπολη, των Νίκλων στην Κοίτα και τα γύρω χωριά , του Φωκά, του Μαλεβρή και του Τριγονά στις ομώνυμες περιοχές, του Αλευρά στο Οίτυλο, του Κατήφαρη στο Ζυγό, του Πούβαλου στη Ζαρνάτα κ.α.
Γερολιμένας.Φώτο Κωνσταντίνου Μάνου
Κάθε οικογένεια για να αυξήσει την επιρροή της φρόντιζε να δημιουργεί“συντρόφους” από μικρότερες οικογένειες.
Άλλοτε δέχονταν νύφες και γαμπρούς από άλλες οικογένειες και άλλοτε έστελναν σε άλλους τόπους γαμπρούς και νύφες και μερικές φορές σχηματίζονταν“παροικίες” των μεγάλων οικογενειών.
Όταν μια οικογένεια είχε διαφορές με κάποια γειτονική της, καλούσε εμπειροπόλεμα μέλη μιας μεγάλης γενιάς να εγκατασταθούν κοντά της και τους παραχωρούσε κτήματα.
Αυτό διευκόλυνε το δημογραφικό πρόβλημα των μεγάλων οικογενειών της Μάνης.
Αναφέρεται ότι οι Γιατροί-Μέδικοι από το Οίτυλο εγκαταστάθηκαν στη Μηλιά και από αυτούς κατάγονται οι Κυβέλοι, οι Ξανθάκηδες, οι Ιατροί κ.α. Στη Λάγια έζησε ο γιατρός Παπαδάκης και οι Δεκουλιάνοι που θεωρούνται ότι προέρχονται από τους Γιατρούς του Οιτύλου.
Ακόμη είναι πιθανόν ότι την ίδια καταγωγή έχουν και οι Γιατράκηδες που ήταν εγκατεστημένοι στα Γιατραίϊκα των Τσερίων της Έξω Μάνης.
Όταν η συγγένεια απομακρυνόταν επειδή τα συμφέροντα των κλάδων της πατριάς συγκρούονταν , συνήθως για λόγους δημογραφικούς , ήταν δυνατόν η οικογένεια να διασπαστεί και να αρχίσουν τα μεταξύ τους φονικά.
Ο Άγγλος περιηγητής Leake, που επισκέφθηκε τη Μάνη το 1805, πληροφορήθηκε ότι στη Βάθεια , που κατοικούσε η οικογένεια Κοσμά, δύο κλάδοι της άρχισαν τον μεταξύ τους μακροχρόνιο πόλεμο και σε διάστημα 40 ετών είχαν σκοτωθεί 100 άτομα, που σημαίνει ότι κανείς από τους άνδρες του τόπου δεν γέρασε για να πεθάνει από το φυσικό θάνατο των γερατειών.
Ο Πύργος των Φωκάδων στην Καρυούπολη.Φώτο Γ.Βουρλιώτης. Εικονοβίβλος.Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.
Στη δεύτερη τουρκοκρατία, οι οικογένειες που έμειναν ήταν από τους Γιατριάνους-Μέδικους οι Ραζελιάνοι, οι Τζαχουτιάνοι και οι Κακασαγγιάνοι.
Από τους Στεφανοπουλιάνους προήλθαν οι Στεφανιάνοι, οι Φάλτσοι και οι Νοβακιάνοι.
Στην Κοίτα οι Νικλιάνοι διατήρησαν την ενότητα τους και μετά την απελευθέρωση, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιβληθούν στη Μέσα Μάνη.Ισχυρότερες οικογένειες ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι , που λέγεται ότι και αυτοί είναι κλάδος των Γιατρών-Μεδίκων του Οιτύλου, οι Γρηγοράκηδες, οι Φωκάδες-Καβαλιεράκηδες-Κοσονιάνοι, οι Τρουπάκηδες-Μούρτζινοι που θεωρούνται ότι προέρχονται από τους Παλαιολόγους.
Από τους Κουτηφαριάνους προέκυψαν , εκτός από τους ομώνυμους , οι Χρηστέοι, οι Καπετανάκηδες, οι Κουμουνδουράκηδες κ.α, οι Κυβέλοι που προέρχονται από τους Γιατριάνους του Οιτύλου, οι Δουράκηδες, οι Βενετσάκηδες κ.α.
Και κάτι τελευταίο:
Αποτελεί πλάνη να διακρίνονται οι Μανιάτες στους “ευγενείς”, που δήθεν ήταν οι Νικλιάνοι και στους κοινούς θνητούς τους “αχαμνόμερους”, στους οποίους ανήκαν όλοι οι άλλοι.
Στην πραγματικότητα ήταν οι “σοϊλήδες” ή “μεγαλογενήτες” , που ανήκαν σε μεγάλες πατριές και είχαν μεγάλη ισχύ και μεταξύ των σοϊλήδων ήταν και οι Νικλιάνοι.
Οι τελευταίοι διατήρησαν την ενότητα τους και μετά την απελευθέρωση και έτσι μονοπώλησαν, κατά κάποιο τρόπο , την ισχύ στον τόπο τους.
Όσοι δυσκολεύονται να απορρίψουν την λαθεμένη πληροφορία που επικρατεί πολλά χρόνια, μπορούν να αναλογισθούν ότι κανείς από τους Μπέηδες της Μάνης δεν ήταν Νικλιάνος.
Ακόμη ότι στην επανάσταση του 1821 διαδραμάτισαν δευτερεύοντα ρόλο ή τουλάχιστον δεν διακρίθηκαν σε σημαντικές θέσεις συγκριτικά με τους άλλους Μανιάτες οπλαρχηγούς.
Κατά την επανάσταση οι τρεις μεγάλες πατριές ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι, οι Γρηγοράκηδες και οι Τρουπάκηδες-Μούρτζινοι και ακολουθούσαν πολλά ακόμη ονόματα μέχρι να φθάσουμε στους Νικλιάνους.
Τέλος μετά την απελευθέρωση δεν διεκδίκησαν διακεκριμένες θέσεις στην πολιτική ή στη στρατιωτική ιεραρχία και περιορίστηκαν στα δημαρχιακά αξιώματα.

Όμορφη Μάνη

10 Δεκεμβρίου 2015

Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

Το όνομα δε Λέλεξ προέρχεται από την Ελληνική ρίζα λεγ- που δηλώνει την εκφορά λόγου, την ομιλία.
Ο Λέλεξ ή οι Λέλεγες στο σύνολό τους, μπορούμε να υποθέσουμε ότι διέθεταν μεγάλη ικανότητα στο λόγο ή ασχολήθηκαν με τη γλώσσσα συστηματικά.

Μάταιο το θάψιμο της Λάας, το μαρτυρούν από ψηλά...

Ποιοί ήσαν οι Πελασγοί

inout.gr
Την προϊστορική εποχή-πολύ πιο πριν από εκείνη των γνωστών Ελληνικών φυλών (Ίωνες, Αχαιοί, Δωριείς, Αιολείς κλπ), όπως μας πληροφορούν πολλοί αρχαίοι συγγραφείς, στον χώρο της Μεσογειακής λεκάνης κατοικούσαν οι Πελασγοί καθώς και οι Λέλεγες με τους Κάρες που ήσαν και αυτοί πελασγικά φύλα.
Συγκεκριμένα οι Πελασγοί ήσαν ένας πανάρχαιος πολυπληθής λαός «διακυμαινόμενος καθ’ άπασαν έκτασιν ουχί μόνον της Ελλάδος, αλλά και της Ιλλυρίας, Ιταλίας, των πλησιοχώρων αυτής τόπων, της Μ. Ασίας, των νήσων του Αιγαίου κπλ», όπως μαθαίνουμε από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Πελασγοί».
Ο λαός αυτός ήτο τόσον ανήσυχος και τόσο συχνά μετακινείτο, ώστε από μεν τον Αριστοφάνη (Όρνιθες) ονομάζονται «Πελαργοί» (μεταναστευτικά πτηνά), από δε τον Πλάτωνα (Φαίδων) χαρακτηρίζονται «βάτραχοι» (μεταπηδούν εδώ κι εκεί).
Επίσης είναι βέβαιο ότι γνώριζαν πολύ καλά την ναυσιπλοα (Ο Ευσέβιος τους παρουσιάζει ως θαλασσοκράτορες).
Ειδικώς οι Αρκαδοπελασγοί – το σημαντικότερο, το πολυπληθέστερο, αλλά και το αρχαιότερο πελασγικό φύλο – μετανάστευσε σε πολλά μέρη της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου. Εκαυχώντο οι ίδιοι μάλιστα ότι ήσαν οι μόνοι που επέζησαν μετά τον κατακλυσμό και ότι από αυτούς ξαναδημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος (την άποψη αυτή συμμερίζονται επιφανείς ιστορικοί της αρχαιότητος από τον Ηρόδοτο ως τον Θουκυδίδη και τον Ξενοφώντα.
Πολλοί πάλι Έλληνες (Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Παυσανίας, Στράβων, Διόδωρος, Πλούταρχος κ.α.) αναφέρουν αποικίες Αρκαδοπελασγών στην Ιταλία (Οίτρωνες, Τυρρηνοί, Πευκέστες), την Κρήτη, την Λιβύη, την Μ. Ασία, τον Πόντο (Τραπεζούς), την Κύπρο, την Ρόδο, την Λευκάδα, την Ζάκυνθο, την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Τροία, την Λήμνο, την Ίβρο.
Επίσης Κρήτες πελασγοί και αιγαιοπελασγοί έφθασαν στη Μέση Ανατολή και εγκαταστάθησαν εκεί. Από αυτούς κατάγεται ο γνωστός λαός των Φιλισταίων: Πελασγοί=Πελεσέτ=Φιλισταίοι και τελικώς Πελεσάτι/Παλεσάτι=Παλαιστίνιοι.
Αργότερα οι Φιλισταίοι αναμείχθηκαν με το αραβικό στοιχείο.
Οι Πελασγοί δημιούργησαν έναν ξεχωριστό πολιτισμό, ενώ ορισμένοι τους θεωρούν και εφευρέτες της γραφής. Είναι γνωστά και τα πελασγικά «κυκλώπεια» ή «Λελέγεια τείχη».

[Παρέκβαση: Εδώ πρέπει να πούμε πως οι Λέλεγες, οι οποίοι θεωρούνται μαζί με τους Πελασγούς από τους αρχαιοτέρους κατοίκους της Ελλάδος, ταυτίζονται με τους Πελασγούς.
Η ταύτιση αυτή έχει επιβιώσει στη συνείδηση των Ελλήνων, οι οποίοι, όπως παρατηρεί η Άννα Δημητρίου στο βιβλίο της «ΠΕΛΑΣΓΟΙ», ονομάζουν τα πουλιά Πελαργούς (δηλ. Πελασγούς) και Λέλεκες (δηλ. Λέλεγες).
Ο Ηρόδοτος τους εξομοιώνει με τους Κάρες (κατά τον Φίλιππο εκ Συαγγέλων, οι Λέλεγες ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Καρίας.
Υποτάχθηκαν όμως στους Κάρες και έγιναν δούλοι τους). Σημαντικότερα κέντρα Λελέγων αναφέρονται στην Μ. Ασία, Κυκλάδες, Αιτωλία, Ακαρνανία, Λοκρίδα και προπάντων στην Λακεδαίμονα, η οποία μάλιστα λεγόταν και Λελεγία και οι εκεί Λέλεγες κάτοικοι λογίζονταν αυτόχθονες. Μεγάλο επίσης κέντρο τους υπήρξαν τα Μέγαρα στα οποία έφθασαν κατά μια παράδοση από την Αίγυπτο, αλλά κατά νεότερες από τη Λοκρίδα.
Ήρωας τους ήταν ο Λέλεξ, για τον οποίον άλλοι ισχυρίζονται ότι ήτο αυτόχθων Λάκων, που ανέθρεψε τον Ευρώτα, κατ’ άλλους δε αυτόχθων της Λευκάδος, ο οποίος είχε υιό τον Τηλεβόα, κατά δε τον Παυσανία (Αττικά) ήταν υιός του Ποσειδώνος και της Λιβύης, κόρης του Επάφου (δηλ. Ελληνικής καταγωγής) και ήρθε από την Αίγυπτο (προφανώς από Ελληνική αποικία).
Πάντως τα ονόματα των Λελέγων που έχουν διασωθεί μέσα από την παράδοση είναι Ελληνικά
Ο Παυσανίας αναφέρει ορισμένα από αυτά (Ι,39,6 και ΙV,36,1 και ΙV,1,2):
Υιός του Λέλεγος (του Μεγαρέως) ήτο ο Κλήσων, ο οποίος είχε υιό τον Πύλα (κτίστη της Πύλου) και ο Πύλας είχε υιό τον Σκίρωνα. Κόρες του Κλήσσωνος ήσαν η Κλησσώ και η Ταυρόπολις. Επίσης ο Λάκων Λέλεξ είχε υιούς τον Μύλη και τον Πολυκάονα
Ο Όμηρος αναφέρει τους Λέλεγες ως συμμάχους των (Ελλήνων) Τρώων έχοντας ως βασιλέα τον Άλτι.
Το όνομα δε Λέλεξ προέρχεται από την Ελληνική ρίζα λεγ- που δηλώνει την εκφορά λόγου, την ομιλία.
Ο Λέλεξ ή οι Λέλεγες στο σύνολό τους, μπορούμε να υποθέσουμε ότι διέθεταν μεγάλη ικανότητα στο λόγο ή ασχολήθηκαν με τη γλώσσσα συστηματικά.
Ο Στράβων εικάζει για την ετυμολογία του ονόματος ότι η λέξη σχετίζεται με το λέγω=συλλέγω (μια από τις σημασίες του λέγω) διότι από παλιά ήσαν «σύλλεκτοι και μιγάδες».]


Στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι Πελασγοί κατοικούσαν στο «πελασγικόν Άργος», δηλαδή την πεδινή Θεσσαλία, με πόλη την Λάρισσα, καθώς και την Ήπειρο, ενώ κύριο Θεό τους είχαν τον Δία, τον κατόπιν Δωδωναίο, όπως λέει ο Όμηρος: «Ζευ άνα, Δωδωναίε Πελασγικέ, τηλόθι, νέων» (Ιλ. ΙΙ 233). Επίσης είχαν διασπαρεί στην Θράκη, την Εύβοια, την Αττική (πελασγικά τείχη της Ακροπόλεως που έχτισαν οι Κραναοί), την Αργολίδα με πόλη πάλι την Λάρισσα, την Πελοπόννησο και δη την Αρκαδία και Αχαϊα. Πολλές περιοχές μάλιστα από τους κατοίκους τους Πελασγούς ονομάστηκαν «Πελασγία», όπως η Αρκαδία, η Λάρισσα, η νήσος Δήλος, η νήσος Λέσβος, αλλά και ολόκληρη η ηπειρωτική Ελλάς με την Πελοπόννησο.
fourakis-kea.com
Αποδείξεις περί των αυτοχθόνων Πελασγών....
Ήν γάρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου αρχαίον…

8 Δεκεμβρίου 2015

Το κορινθιακό κράνος της άγνωστης πόλεως Τέμεσας!


Σχέση με τον Οδυσσέα!
Αναφορά για βρικόλακα!

Γράφει ο συγγραφέας κ. Γιώργος Λεκάκης,www.lekakis.com

Η πόλις Τέμεσα (1) / Τέμησσα (Temesa) / Τέμψα (2) (Tempsa) στο Βρέττιο (Βρούτιο) της Δυτικής Ιταλίας ήταν μια παναρχαιοτάτη ανεξάρτητη ελληνική πόλις, που αναφέρεται ακόμη και από τον Όμηρο («Οδ.», 6,84) καταρρίπτοντας το παραμύθι ότι ο αποικισμός της Ιταλίας από τους Έλληνες πρωτο-έγινε από Χαλκιδείς και Κυμαίους, μόλις τον 8ο αι. π.Χ.
Ήταν η πρώτη πόλις της Βρεττίας, μετά τον ποταμό Λάο.
Ήταν εξόχως οινοπαραγωγός και χαλκοπαραγωγός πόλη. (3)
Ιδρύθηκε από τους Αύσονες, γενάρχης των οποίων ήταν ο Αύσων, ο υιός του Οδυσσέως (ή του Ιταλού) και της Κίρκης (ή της Καλυψούς)!
Ήδη από τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. επανεκτίσθη από τους Αιτωλούς, κατελθόντων υπό τον Θόαντα.
Προς την πόλι εταξίδευσε για εμπορικούς λόγους ο Μέντης, γιος του βασιλέως των Ταφίων, και φίλου του Οδυσσέως, Αγχιάλου.
«Πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου.
Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου.
Ταξιδεύω για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα, στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω».
(4)
Φαίνεται, λοιπόν, πως οι Ταφίοι Επτανήσιοι (οι Μεγανησιώτες) (5) είχαν ήδη
στενούς εμπορικούς δεσμούς με την «άγνωστη» κρασοπόλη της ιταλικής χερσονήσου…
Στην πόλι υπήρχε τέμενος υπέρ του Αλύβα, (6) ήρωας εκ των συντρόφων του Οδυσσέως.
Αυτός εξελθών μετά των συντρόφων του στην πόλι εμέθυσε κι εβίασε μια παρθένο, γι’ αυτό και λιθοβολήθηκε από τους κατοίκους.
«Βρικολάκιασε», όμως, και περιερχόταν την χώρα, έβλαπτε τους ανθρώπους και επέφερε καταστροφές. Η Πυθία συμβούλευσε να του ιδρύσουν τέμενος προς εξιλασμό του και κατ’ έτος να του προσφέρουν την ωραιοτέρα παρθένο, για να ικανοποιεί τις ερωτικές του ανάγκες.
Σάτυροι ιερείς του τεμένους δια του χρησμού εκμεταλλεύονταν την ευπιστία των κατοίκων. Αυτό έμεινε γνωστό ως το «Τέμενος του Αλύβα» ή απλώς «του Ήρωος». Τον φόρο αυτό έπαυσε ο ολυμπιονίκης Εύθυμος, ο οποίος εφόνευσε τον βρυκόλακα και έλαβε σύζυγο την παρθένο.
Η πόλις υπήχθη στην Σύβαρι και εν συνεχεία στον Κρότωνα (και, ίσως, για ένα χρονικό διάστημα, στους Λοκρούς).
Την κατέκτησαν οι Βρέττιοι, τους οποίους με την σειρά τους, εκακοποίησε ο Αννίβας (216-202 π.Χ.) και εν συνεχεία οι Ρωμαίοι ίδρυσαν στην θέση αυτή αποικία (195 π.Χ).
Η πόλις κατελήφθη και υπό του Σπάρτακου.
Η πραγματική θέση της πόλεως δεν έχει βρεθεί ποτέ!
Άλλοι λένε ότι έκειτο στο άνω μέρος του Κόλπου της Αγ. Ευφημίας, άλλοι στο Torre di Nocere και άλλοι στο Torre Tavano.
Το πρώτο της νόμισμα ήταν ένα έγκοιλο, που κυκλοφόρησε σε συνδυασμό με τον Κρότωνα. (Σήμερα είναι πολύ σπάνιο). Αλλά η πόλις είναι γνωστή και από ένα άλλο νόμισμα που εξέδωσε, έναν ασημένιο στατήρα, περίπου το 450 π.Χ. (βάρους 8 γραμμ., διαμέτρου 19,1 χλστ.).
Εικονίζει ένα τρίποδο με πόδια που απολήγουν σε πόδια λιονταριού, με τρεις λαβές-δακτυλίδια και με δύο διπλές έλικες.
Εκατέρωθεν του τρίποδος υπάρχει από μια κνημίδα. Στην β΄ όψι, γράφει «ΤΕΜ» (και έτσι μαρτυράται η πόλις) και εικονίζεται κορινθιακό κράνος.
Ο διάσημος Γερμανός αντιγραφέας-πλαστογράφος, C. W. Becker (1772-1830)
έκανε ένα πολύ καλό αντίγραφο αυτού του νομισματικού τύπου, το 1828.
Οι μήτρες του έγιναν στα τέλη του 1827.
Αλλά έκανε λάθος στις λαβές (εικόνιζε μόνο μια λαβή στο κέντρο).
1 Μ’ αυτό το όνομα είναι γνωστή και μια άλλη πόλις, αλλά της Κύπρου, έχουσα άφθονα μεταλλεία χαλκού.
2 Βλ. Στρ. στ,255.
3 Βλ. Πλίν. “H.N.”14,8.
4 «Μέντης Αγχιάλοιο δαίφρονος εύχομαι είναι υιός, ατάρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ανάσσω. νυν δ’ ώδε ξυν νηί κατήλυθον ηδ’ ετάροισιν πλέων επί οίνοπα πόντον επ’ αλλοθρόους ανθρώπους, ες Τεμέσην μετά χαλκόν, άγω δ’ αίθωνα σίδηρον» - βλ. Οδ. α,180-184.
5 Βλ. Γ. Λεκάκη «Αρχαία πρόσωπα και τοπωνύμια του Μεγανησίου», στην εφημ. «Ενημέρωση», 11.9.2005.
6 ή Αλίβας ή Λύκας.
Η πόλις υπήχθη στην Σύβαρι και εν συνεχεία στον Κρότωνα (και, ίσως, για ένα χρονικό διάστημα, στους Λοκρούς). (7)

Την κατέκτησαν οι Βρέττιοι, τους οποίους με την σειρά τους, εκακοποίησε ο Αννίβας (216-202 π.Χ.) και εν συνεχεία οι Ρωμαίοι ίδρυσαν στην θέση αυτή αποικία (195 π.Χ). Η πόλις κατελήφθη και υπό του Σπάρτακου.
Η πραγματική θέση της πόλεως δεν έχει βρεθεί ποτέ! Άλλοι λένε ότι έκειτο στο άνω μέρος του Κόλπου της Αγ. Ευφημίας, άλλοι στο Torre di Nocere (8) και άλλοι στο Torre Tavano.
Το πρώτο της νόμισμα ήταν ένα έγκοιλο, που κυκλοφόρησε σε συνδυασμό με τον Κρότωνα. (Σήμερα είναι πολύ σπάνιο). Αλλά η πόλις είναι γνωστή και από ένα άλλο νόμισμα που εξέδωσε, έναν ασημένιο στατήρα, περίπου το 450 π.Χ. (βάρους 8 γραμμ., διαμέτρου 19,1 χλστ.). Εικονίζει ένα τρίποδο με πόδια που απολήγουν σε πόδια λιονταριού, με τρεις λαβές-δακτυλίδια και με δύο διπλές έλικες. Εκατέρωθεν του τρίποδος υπάρχει από μια κνημίδα. Στην β΄ όψι, γράφει «ΤΕΜ»
(και έτσι μαρτυράται η πόλις) και εικονίζεται κορινθιακό κράνος. (9)
Ο διάσημος Γερμανός αντιγραφέας-πλαστογράφος, C. W. Becker (1772-1830) έκανε ένα πολύ καλό αντίγραφο αυτού του νομισματικού τύπου, το 1828.
Οι μήτρες του έγιναν στα τέλη του 1827. Αλλά έκανε λάθος στις λαβές (εικόνιζε μόνο μια λαβή στο κέντρο). (10)

7 Βλ. IACP, 72.
8 Βλ. Cosselin.
9 Βλ. Βασιλεία, 234, Garrucci pl. Cxvi, 27. Jameson 464.
10 Βλ. HN III, Garrucci, F. Carelli, 1812 και C. Cavedoni «Francisci Carellii Numorum italiae Veteris Tabulas CCII», Λειψία, 1850, σελ III και 97, και pl CLXXVI.


Pan Kartsonakis
kartson.blogspot.gr

7 Δεκεμβρίου 2015

Λελεγία-Λακεδαίμων-Μάινα...δια μέσου των αιώνων.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΑΝΗΣ
Από το βιβλίο του Κυριάκου Κάσση «Άνθη της Πέτρας
1.000.000 έτη
Προκάμβια απολιθωμένα οστά από γιγάντια ζώα στο Πάλυρο Μάνης (ευρήματά μου το 1987)
150.000 έτη
Παλαιολιθικά εργαλεία στην σπηλιά του Ακιώνα (ευρήματά μου το 1971). Ανθρώπινα οστά.
Εργαλεία στο άδυτο του Ναού του Ποσειδώνος στο Ταίναρο(ευρήματά μου το 1971)
7 5.000 π.χ.
Οστά, εργαλεία, αγγεία στην Αλεπότρυπα Δυρού.
5.000 1.300π.Χ.
Ιερόν Ηλίου στο Ταίναρο. Ακμή της Ταινάρου, μητρόπολης όλης της Μάνης. Κάτοικοι Μινύες και Λέλεγες.
1250
Ιερόν Γαιήχου Ταιναρίου που ταυτίστηκε με τον Ποσειδώνα στο Ταίναρο Ακμή Ταινάρου και Ιππόλας.
13 ος 11 οςαι. π.Χ.
Τυνδάρεως, Μενέλαος, Ορέστης, Τισαμενός.
11 ος π.Χ.
Επάνοδος των Ηρακλειδών στην Νότια Ελλάδα Δωριείς στη Λακωνική.
9 ος π.Χ.
Λυκούργος.
750 668 π.Χ.
Μεσσηνιακοί Πόλεμοι. Πολιτική ακμή της Σπάρτης.
550 π.Χ.
Α’ και Β’ Πελοποννησιακή Συμμαχία «Λανθάνουσα» Ηγεμονία της Σπάρτης στον Ελληνικό κόσμο από το 550 362 π.Χ.
490 480 π.Χ.
Περσικοί Πόλεμοι.
464 π.Χ.
Μεγάλος σεισμός στο Ταίναρο. Επανάσταση των Ειλώτων.
454 431 π.Χ.
Αμφισβήτηση της Ηγεμονίας της Σπάρτης στην Ελλάδα από την Αθήνα.
431 404 π.Χ.
Πελοποννησιακός Πόλεμος.
Ήττα της Αθήνας και αρχή της παρακμής του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
370 369 π.Χ.
Αμφισβήτηση της Ηγεμονίας της Σπάρτης από την Θήβα. Εισβολή Επαμεινώνδα στην Λακωνική.
362 π.Χ.
Τέλος της Ηγεμονίας της Σπάρτης και αρχή της μεγάλης παρακμής του Ελληνικού Κόσμου.
338 π.Χ.
Εισβολή του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας στην Λακωνίας.
245 221 π.Χ.
Άγις και Κλεομένης. Εισβολή Αντιγόνου Δώσωνος της Μακεδονίας στη Λακωνική και αναχαίτισή του στον Λα.
210 195 π.Χ.
Νάβης. Εισβολή Ρωμαίων στην Λακωνική και καθορισμός να χωριστεί η Λακεδαίμονα από την παράλια Λακωνική (όπου και εγκατοίκησαν οι αριστοκρατικοί Λάκωνες). Η σημερινή Μάνη αυτονομείται.
140 π.Χ.
Προσάρτηση της Ελλάδας στη Ρώμη. Κοινό των Ελευθερολακώνων (140 21 π.Χ.).
21 π.Χ.
Επισημοποίηση του Κοινού των Ελευθερολακώνων από τον Αύγουστο Καίσαρα. Ευρυκλής του Λαχάρους. Μεγάλη ακμή της Καινήπολης Ταινάρου και όλης της Μάνης.
160 π.Χ.
Ο περιηγητής Παυσανίας περιπλέει τη Μάνη με σταθμό το Ταινάριο άλσος.
212 μ.Χ.
Ο Καρακάλλας προσδίδει τον τίτλο του «Ρωμαίου» στους πολίτες όλης της επικράτειας της Ρωμ. Αυτοκρατορίας.
468 μ.Χ.
Οι Βάνδαλοι αποκρούονται στην Καινήπολη.
553 535 μ.Χ.
Ο Βελισσάριος στρατολογεί άνδρες και οχυρώνει την Μάνη. Ιδρύει επισκοπή.
Συμβιβασμός Μανιατών με το Βυζαντινό κράτος για πάνω από έναν αιώνα.
Τέλος
6ου αι.
Σεισμοί καταστρέφουν την Καινήπολη και αναγκάζουν τους κατοίκους να ανεβούν σε υψηλότερες θέσεις.
7 ος 9 ος μ.Χ.
Πειρατεία Σαρακηνοί, Κίλικες κ.λ.π., λυμαίνονται τα παράλια.
Οι κάτοικοι μένουν σε πολύ ορεινές θέσεις.
Αποκοπή Μάνης από Βυζάντιο που συνεχώς ζητά φόρους.
Επανάσταση του Κοσμά, Αγαλλιανού κλπ. εναντίον στην Εικονομαχία κλπ. του Αυτοκράτορα.
783 μ.Χ.
Εκστρατεία Σταυρακίου εναντίον της Ελλάδας.
Β’ ήμισυ 9ου αι. μ.Χ.
Υποταγή των επαναστατημένων Ελλήνων και Σλάβων της Πελοποννήσου στον στρατηγό του Βυζαντίου Θεόκτιστο Βρυέννιο, εκτός των Σλάβων Εζεριτών και Μηλιγγών που κατέφυγαν και κατοίκησαν στον κεντρικό κορμό του Ταϋγέτου και υποτάχθηκαν στο Βυζάντιο στο τέλος του 9ου αιώνα.
907 μ.Χ.
Αναφέρεται στο Πατριαρχικό Αρχείο «Επισκοπή Μαΐνης» (για πρώτη φορά το όνομα Μαΐνη)
945 988 μ.Χ.
Νίκων ο «Μετανοείτε» στη Μάνη απεσταλμένος του Κράτους και της Εκκλησίας.
Χτίζονται δεκάδες εκκλησίες και ο χριστιανικός πληθυσμός αρχίζει να υπερτερεί του «Εθνικού» (=αντιβυζαντινού = αντίθετου στην Κεντρική Εξουσία)
1020 μ.Χ.
Εισάγεται ο «Βυζαντινός» αρχιτεκτονικός ρυθμός των «Τουρλωτού» (=με τρούλλο) εκκλησιών στην Μάνη, ενώ παράλληλα εξακολουθούν να χτίζονται και μονοκάμαρες του παλιού τύπου.
Β’ ήμισυ 11ου αι. μ.Χ.
Νικήτας ο μαρμαράς.
1254 μ.Χ.
Ο Βιλλαρδουίνος χτίζει ή επισκευάζει τρία κάστρα: Μυστρά, Μαίνης και Λεύκτρου.
Οι Μανιάτες εξακολουθούν να διαστέλλονται φυλετικά από τους εξελληνισμένους και εκχριστιανισμένους προ πολλού Σλάβους του Ταϋγέτου και της Β. Μάνης (Ζυγού και βορειότερα).
1263 1430
Ο Μυστράς έδρα βυζαντινού δεσπότη ή στρατηγού.
Κάθοδος στη Μάνη βυζαντινών προβλεπτών (Νίκλος, Νίκανδρος κλπ.).
Δεσποτεία των Παλαιολόγων και Καντακουζηνών στο Μυστρά.
Τούρκοι μισθοφόροι των Παλαιολόγων υπό τον Τουραχάν χτυπούν τον αντιφρονούντα Μανουήλ Καντακουζηνό Γκίνα στο Μυστρά.
1460
Άλωση του Μυστρά από τους Τούρκους.
Κάθοδος στην Μάνη νέου κύματος στρατιωτικών ευγενών.
1463
Αντίσταση των Μανιατών στους Τούρκους στο Πασσαβά.
1465- 66
Πρώτη προσπάθεια των Μανιατών για ανακατάληψη του Μυστρά και συντριβή της απ’ τον Ομέρ.
1470
Κάθοδος στο Οίτυλο του Νικηφόρου (;) Κομνηνού
1479 – 80
Επανάσταση του Κλαδά.
Συντριβή του τούρκικου στρατού υπό τον Αλή Μπούμικο το 1480.
1484
Ο Αχμέτ κατορθώνει να κυριεύσει τον Πασσαβά και να εγκαταστήσει εκεί την μοναδική τουρκική φρουρά στην Μάνη.
1499
Τελική αποτυχία της επανάστασης του Κλαδά
1500 40
Η Μάνη παραμένει αυτόνομη με μοναδική τουρκική παρουσία την φρουρά του Πασσαβά.
Η Μονεμβασιά πέφτει στους Τούρκους (1540).
1571 73
Ήττα των Τούρκων στην Ναύπακτο.
Επανάσταση της Μάνης και Παρνασσίδας με ενέργειες του Μακάριου Μελισσηνού. Η επανάσταση ναυαγεί.
1582
Επιστολές Μανιατών στον Πάπα για βοήθεια.
1583 1600
Συνεχείς πόλεμοι Μανιατών με τουρκικές φρουρές του περίγυρού τους.
1603
Επιστολές Μανιατών στο Δούκα του Νεβέρ για βοήθεια.
1605
Ο Ασλάν πασάς (Σιλαμπαχιάς) λεηλατεί τη Μάνη
1606 19
Έντονες κινήσεις Μανιατών Δούκα του Νεβέρ για Σταυροφορία των Ευρωπαίων υπέρ της Ελλάδας. Η κίνηση ναυαγεί λόγω ενάρξεως του 30ετούς πολέμου στην Ευρώπη.
1646 67
Συμμετοχή των Μανιατών στον Τουρκοβενετικό πόλεμο για την Κρήτη υπέρ των Βενετών.
1667
Αποτυχημένη επίθεση του Χασάν Μπαμπά στο Οίτυλο.
1667 68
Ο Λιμπεράκης Κοσμάς, 23 χρονών, διορίζεται διοικητής της Μάνης από το Σουλτάνο. Τούρκοι εισέρχονται φιλικά στη Μάνη και χτίζουν το κάστρο του Κελεφά και επισκευάζουν Ζαρνάτα και Πόρτο Κάγιο και τοποθετούν φρουρές μέσα.
1676 82
Στεφανόπουλοι εκπατρίζονται στην Ιταλία και αργότερα στην Κορσική.
1676 82
Ο Λιμπεράκης βγαίνει ξανά στο κούρσο και ξαναφυλακίζεται.
1684
Έναρξη Βενετοτουρκικού πολέμου για την Πελοπόννησο.
1685
Παράδοση φρουρίων της Μάνης στους Μανιάτες από τους Τούρκους.
1688
Ο Λιμπεράκης αναγνωρίζεται από τον Σουλτάνο Ηγεμόνας της Μάνης και η Μάνη Ηγεμονία.
1689 1715
Βενετοκρατία του Μοριά.
1715 18
Οι Τούρκοι ξαναπαίρνουν το Μοριά: Ζαρνάτα και Κελεφά υπό τουρκική φρουρά.
Η Μάνη αυτονομείται.
1768/69
Ο Παπάζωλης στην Μάνη. Επανάσταση των «Ορλωφικών».
1770
Επίθεση του Χ” Οσμάν στη Μάνη και καταστροφή του στο Τρικεφάλι.
1780
Ίδρυση μπεηλικιού της Μάνης. Μπέης ο Τζ.Κουτηφάρης.
Χαλασμός των κλεφτών Βενετσανάκη και Κολοκοτρώνη.
Οι Τούρκοι διώχνονται απ’τον Πασσαβά.
Τα όρια της Μάνης στον Λέϊμονα Γυθείου.
1792
Ο Κατσώνης και ο Ανδρούτσος δρουν στο Πόρτο Κάγιο.
Το εγκαταλείπουν και φεύγουν.
1797
Ο Ναπολέων στέλνει τους Στεφανόπουλους Δήμο και Νικολό στη Μάνη για να μελετήσουν πιθανότητες επανάστασης.
1800
Ο Ζαχαριάς με στήριξη του Τζ. Γρηγοράκη κάνει στρατηγείο στο Σκουφομύτη και κυριαρχεί στην υπόλοιπη Πελοπόννησο.
1805
Δολοφονία του Ζαχαριά στα Τσαίρια απ’τον Κουκέα.
1819
Ο Η.Χρυσοσπάθης μυεί στην Φιλική Εταιρεία τον μπέη της Μάνης, Πέτρο Μαυρομιχάλη.
1821
Οι Μανιάτες 17 Μάρτη ξεκινούν τον αγώνα, 22 Μάρτη εισβάλλουν στην Καλαμάτα και την απελευθερώνουν.
1826
Ο Ιμπραήμ αποκρούεται στη Βέργα του Αλμυρού και στο Διρό.
1826
Ο Ιμπραήμ αποκρούεται οριστικά στο Πολιτσάραβο (Πολυάραβο).
1828 31
Απελευθέρωση Καποδίστριας Φόνος του από Μαυρομιχάληδες.
1833
Οθωνική μοναρχία και οι πρώτες εξεγέρσεις της Μάνης.
1834
Μάχες Μανιατών με Βαβαρούς.
Ο Φέδερ εισάγει στην Φάλαγγα όσους Μανιάτες δέχονται να στηρίξουν τον Όθωνα, αυτοί και η οικογένειά τους.
Πολλοί Μανιάτες αποστατούν από το αντιοθωνικό μέτωπο και τάσσονται υπέρ του βαβαροκρατούμενου καθεστώτος.
Ίδρυση της Σπάρτης.
1848
Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές. Εξέγερση στην Μεσσηνία.
1854
Ο «Θεσσαλικός» πόλεμος.
1862
Το κίνημα του Ν.Λεωτσάκου στις Κυκλάδες Εύβοια. Έξωση του Όθωνα.
1866 69
Συμμετοχή εθελοντών Μανιατών στις επαναστάσεις της Κρήτης.
1897
Ο άτυχος πόλεμος με την Τουρκία.
1903 13
Μακεδονικός Βορειοηπειρωτικός Αγώνας και Βαλκανικοί Πόλεμοι.
1919- 22
Ο Ελληνικός Στρατός κατοχεύει την Ιωνία.
Μικρασιατική καταστροφή.
1940
Ο Ελληνικός Στρατός υπό τον Δαβάκη αποκρούει στην Πίνδο την Ιταλική εισβολή.
1941 44
Γερμανοϊταλική Κατοχή και απελευθέρωση.
1945 50
Εμφύλιος.
Οι Μανιάτες φεύγουν ομαδικά απ’ τον τόπο τους.
1955-1965
Αρχή ερήμωσης.
Σταματά σιγά-σιγά ο παλιός τρόπος ζωής.
omorfimani.gr/

2015
Σταδιακή "επαναφορά" των Λελέγων, μέσον του Καιάδα....
έναρξη καινούργιου κύκλου....Ταίναρο, Αιγίλα, Πύριχος, Λάας, Γύθειον, Αμύκλες, Σπάρτη....
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

26 Νοεμβρίου 2015

Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί;

Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη;
Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη;
Ἀγάλματα;
Μνημεῖα;
Εἶχε…
Ἁπλῶς «φρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββὰς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα.
Ὁ ἀββὰς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη.
Χρειάστηκε 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!!
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…
Κύρος Μανούσκας

“επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης.
Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω…
Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)
Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη.
Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης!
Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή.
Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου.
Δεν είναι αυτό κάτι;”.

Και πιο κάτω:
“η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα.
Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου.
Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα.
Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν.
Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.”

Για την Τροιζήνα αναφέρει:
“γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.”.
Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί:
“από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!
Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν.
Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα”.

Και πώς δικαιολογείται;
Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών:
” Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη.
Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα.
Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου.
Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.
Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους.
Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου”,

και συνεχίζει:
”Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα.
Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι.
Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς”.

Ολα τα ημερολογια, χειρογραφα και επιγραφες βρισκονται στην Βασιλικη Βιβλιοθηκη στο Παρισι.
Τετοια Ανθελληνικα καθιζηματα λυμαινονται τον πλανητη εως και σημερα.
Διοτι ο Ελληνισμος ειναι μια οικουμενικη εννοια, δεν συνορευει με κανεναν και δεν φυλακιζεται απο κανεναν.
Ο διεθνης Σιωνισμος λειτουργωντας παντα υπο το σκοτος προσπαθει απο αρχαιοτατων χρονων να πληγωσει την ανθρωποτητα.
Αυτη ειναι και η βασικη διαφορα μεταξυ των 2 εννοιων.
Ο Ελληνισμος προωθει την βελτιωση του ανθρωπου μεσω του πολιτισμου, της Γλωσσας, της Κριτικης σκεψης, της Δημοκρατιας.
Ο Σιωνισμος απο την αλλη αρεσκεται στην υποδουλωση και τον αφανισμο των ανθρωπων, ετσι δημιουργησε θρησκειες, ματαιοδοξια, πολιτικες ιδεολογιες ωστε να καταφερει να διαιρεσει τον ανθρωπο σε οσες περισσοτερες υποκατηγοριες μπορει με αποτελεσμα την χειραγωγηση του.
Δυστυχως γι αυτους το Φως δεν μπορει να υποκυψει στο σκοταδι.
Κλεινω με μια προταση του Αδαμαντιου Κοραη,
“Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»
φιλοσοφία κι ἔρευνα

ΦΙΛΟΝΟΗ
filonoi.gr/

21 Νοεμβρίου 2015

Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.

Ξεκίνησαν τα έργα, του οδικού δικτύου Γυθείου Αρεοπόλεως, στην περιοχή του Πασαβά.
Όλα στον βωμό της, «καλύτερης εξυπηρέτησης» των μετακινήσεων.
Το αντίτιμο υπερβολικά βαρύ, όχι από την υλική άποψη, που διέπει τα πάντα στην σημερινή εποχή, αλλά από ιστορική και πολιτιστική.
Δεν θα είχα καμιά ένσταση για το έργο, άλλωστε οφείλουμε να ακολουθούμε την «πρόοδο».
Αν δεν ήταν το αντίτιμο βαρύ, και δεν εννοώ το κονδύλι του έργου, που μάλλον και αυτό βαρύ είναι, μπορεί και «υπερτιμολογημένο», αλλά δεν είναι η προτεραιότητα μου.
Η αγωνία μου είναι αλλού!
Η συγκεκριμένη παράκαμψη, σχεδιάστηκε, να περάσει πάνω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης Λάας.
Τι εστί Λάας;
Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτη γραπτή αναφορά από τον Όμηρο.
Που προϋπήρχε όμως και χιλιάδες χρόνια πριν, το δηλώνει η λατρεία του προστάτη της Απόλλωνα του Κάρνειου.
Η πόλις που είχε οικιστή τον Λάα.
Μια προκατακλυσμιαία πόλη, που είχε δώσει το όνομα της σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Που διατηρούσε εμπορικό λιμάνι, αλλά και αφετηρία αποικισμού.
Πιθανόν είναι η μητρόπολις και αποικία της η Τροία.
Η πόλη που έζησαν οι Διόσκουροι, αφού την κατέλαβαν, και ονομάσθηκαν «Λαπέρσες» για αυτό.
Η πόλη που επισκέφτηκε ο ΑχιλέαςΜια ακμάζουσα πόλη του κοινού των Ελευθερολακώνων.

Οι ηρωικοί Λάοι, αντισταθήκαν στον Φίλιππο των Μακεδόνα.
Σε έναν από τους λόφους της, οι «Φράγκοι» έκτισαν το κάστρο του «Πασσαβά», και την ισοπέδωσαν.
Αλλά και οι «Έλληνες» σήμερα, δεν πάνε πίσω, ακόμη χειρότερα…. την θάβουν.
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, τι μπορεί να προσφέρει μια παράκαμψη, ενός χιλιομέτρου, ίσως και λιγότερο, που συντομεύει τον δρόμο, κατά πεντακόσια μέτρα, και τον χρόνο του ταξιδιού κατά δύο λεπτά.
Είμαι αισιόδοξος, γιατί από ψηλά, η «Αθηνά», ο «Διόνυσος», ο «Ασκληπιός», η «Άρτεμις», και ο «Απόλλωνας ο Κάρνειος», Μαρτυρούν.
Ενώ από το «Αρενάειον» ο οικιστής Λάας αγρυπνά.
Στην συνείδηση μου παραμένει μια καταστροφή, αδικαιολόγητη, χωρίς αντίκρισμα.
Δικαιολογημένα, διότι έχω ερευνήσει, στο μέτρο του δυνατού αυτή την πόλη.
Παραθέτω φωτογραφίες, με τα ευρήματα, μέχρι στιγμής, στο περιθώριο του εγκληματικού έργου «Προόδου», 
Εγώ το λέω… σκοταδισμό.
Η λέξη Λάας ετυμολογικά, εκτός από πέτρα, σημαίνει στην αρχαία συλλαβική Πελασγική, και ουράνιο φωτεινό πνεύμα.
Ποτέ λοιπόν κανείς υλιστής, δεν γνωρίζει τις ιδιότητες και τις αντιδράσεις ενός πνεύματος.

Φωτογραφίες, και πληροφορίες μου έστειλε, ένας καλός Μανιάτης και αδελφικός φίλος ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΟΙΡΑΚΟΣ.
Σκάμα με ευρήματα
Εδώ αναπαύονταν κάποιος, μερικές εκατοντάδες χρόνια...
Πιθανόν η βρύση, που έδωσε το όνομα "Τουρκόβρυση" στην περιοχή.
Μετά από παρέμβαση μας πριν 2 χρόνια μετονομάσθει σε "Γαλακώ"




Αυτός είναι ένας από τούς 3-4 σκελετούς που βρέθηκαν μέχρι τώρα στα έργα στον Πασσαβά, όλοι χωρίς κεφάλι,....το έμαθε κανείς; γιατί άραγε;
(Καρατομημένοι από τούς Φράγκους κατακτητές, για να θυμόμαστε)
Κεραμεικά διάσπαρτα

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες. τα ευρήματα γυρνάνε τον χρόνο πολύ πίσω από την φραγκοκρατία,
 ήδη αποκαλύπτεται η Μυκηναϊκή εποχή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ21 Νοεμβρίου 2015 - 4:41 μ.μ.
Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.
Αυτό είναι η ουσία....
Τάλετον, Ταλεταν, Τάλε=Τηλε= από μακριά Ταν=Πατρίδα,,, Μακρινός Ηλίας λέγεται σημερα, μακρινός ήλιος, μακρινή πατρίδα,....Αυτό είναι το νόημα, και σχηματικά είναι το Λ. Λάας η αρχαιότατη πόλη προκατακλυσμιαία, εκεί που ο Ταΰγετος συναντά την θάλασσα του Λακωνικού. Αυτή την εποχή την θάβουν να μην μαθευτεί η αλήθεια, μάταια κάποιοι την ξέρουν. Υπάρχουν τόσα στοιχεία και θα αποκαλυφθούν "ωραία"= στον κατάλληλο χρόνο. Ο νοήμων άνθρωπος "γεννήθηκε" εκεί.

Η θεωρητική προσέγγιση του Λ... http://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr/2010/12/blog-post_25.html

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ! Τι κρύβει το πανέμορφο βουνό- Όλα όσα δεν γνωρίζετε…
 ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ13.11.151 comment

Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την Λάας, και σπολαύστε και φωτογραφίες με το υπέροχο τοπίο, που δυστυχώς θα παραμείνει ανάμνηση, εδώ.
1. Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων
2. Πύριχος - Λάας - Οίτυλο
3. «Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.