Ο Κάρνειος Απόλλων εμφανίστηκε!!! Αποκλειστικές φωτογραφίες.

Οι προβλέψεις της Μετεωρολογικής καταπληκτικές, δημιούργησαν το κατάλληλο φόντο.

13 Απριλίου 2013, κατηφόρισα για την Πελοπόννησο με αρκετή αγωνία και ελπίδες.
Συνοδηγός στο ταξίδι μου ο Παυσανίας, ο περιηγητής φίλος καλός και συνεργάτης.
Το πρώτο σημάδι ευοίωνο, ένας αετός που ζυγιαζόταν στον αέρα, ο πρώτος που συνάντησα καθώς πέρασα τον ισθμό και μπήκα στην εθνική Τριπόλεως.
Το θέμα μου, η καλύτερα η αποστολή, να προσδιορίσω το ιερό του Κάρνειου Απόλλωνα.
Το ταξίδι όμορφο, γεμάτο προσδοκίες, με οδήγησε στον συγκεκριμένο τόπο.
Ο φίλος Γιώργος με περίμενε, μαζί είχαμε συμφωνήσει να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Μετά τον ζεστό καφέ και το όμορφο πρωινό, ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας.
Ανηφορίσαμε, και μετά τα καλλιεργημένα χωθήκαμε μέσα στο δάσος.
Η βλάστηση οργιώδης, και οι συνθήκες πολύ δύσκολες, υπήρξαν στιγμές που αναγκαστήκαμε να προχωράμε στα τέσσερα.
Από την αρχή κάποιες ιδιόρρυθμες πέτρες μας προϊδέασαν για την συνέχεια.
Έτσι μετά από ένα σημείο δεν προφταίναμε να παρατηρούμε , απομεινάρια οικοδομικής δραστηριότητας, διάσπαρτα σε μια μεγάλη έκταση, και στην ανατολική πλευρά, φυσικά για να έχουν την συνεχή επαφή τους με τον Ήλιο. Ήμουν σίγουρος πως πατούσα το ιερό το αφιερωμένο στον Απόλλωνα, και μάλιστα στον αρχαιότερο Απόλλωνα τον Κάρνειο.
Εκτός όμως από την οπτική επαφή, το μυστηριακό περιβάλλον το επιβεβαίωνε, και τα συναισθήματα εκείνα που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλά μόνο τα νοιώθεις.
Δεν ξέρω αν ήταν από την ταλαιπωρία, αλλά σε κάποια χρονική που καθίσαμε για μια ανάσα, ένοιωσα να χάνομαι, να με γεμίζει κάτι, και να αισθάνομαι σαν μεθυσμένος, η υπνωτισμένος, μια προετοιμασία θα την χαρακτήριζα για ένα ταξίδι.
Δεν είναι υπερβολικό, βρισκόμαστε υποθέτω σε μια πύλη.
Η περιήγηση μας κράτησε περίπου δύο ώρες, ήταν μια δύσκολη και επιφανειακή εμπειρία. Θα χρειαζόταν πολλές ώρες η και μέρες για να παρατηρήσουμε όλα αυτά που ξετυλίγονταν μπροστά μας συνεχώς.
Το κεντρικό συμπέρασμα από την παρατήρηση είναι πώς βρήκαμε ένα πολύ παλιό οικισμό, πιθανόν παλιότερο από το 5.000 π.χ.
Μεγαλιθικά κατασκευάσματα γέμιζαν την δασώδη έκταση, στα οποία φυσικά είχαν απομείνει τα θεμέλια.
Στο κορυφαίο σημείο, διακρίνονται τα θεμέλια των τεσσάρων γωνιών μεγάλου οικοδομήματος, και μεγαλόπρεπου.
Πρόκειται για τον Ναό του Απόλλωνα.
Σαφέστατη σε πολλά σημεία η ανθρωπινή παρέμβαση, πάνω στους ογκόλιθους.
Με τις καρδιές μας γεμάτες, και την υπερηφάνεια στο φουλ, για την φυλή μας την ιερή, τελειώσαμε την περιήγηση μας στον ιστορικό αυτό τόπο.
Στις αποσκευές μας πολλές φωτογραφίες, και η ελπίδα ότι οι αρμόδιου φορείς θα ερευνήσουν την υπόθεση και θα της δώσουν την σημαντικότητα που της αξίζει.
Η «μάννα» Ελληνική γη, δίνει συνεχώς αποδείξεις για την ιστορία και την φυλή μας.
Αποδείξεις ότι είμαστε αυτόχθονες, και ότι οι καταβολές μας είναι ανώτερες και με ειδικό ρόλο.
Κατά την προσωπική μου άποψη, ένα σημαντικό μνημείο μας φανερώθηκε, για να συμπλήρωση την ιστορία.
Αρκεί να σταθούμε και εμείς στο ύψος των περιστάσεων.

ΥΓ.
Παραμένω πρόθυμος για οποιανδήποτε πληροφορία, αλλά και παρουσίαση σε αρμοδίους φορείς.
Η παρούσα δημοσίευση, σκοπό έχει την προώθηση του αρχαιολογικού χώρου.

Κάρνεια - Η γιορτή των Λακεδαιμονίων προς τιμή του Κάρνειου Απόλλωνα

«Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

Όλα τα ταξίδια κρύβουν μια μαγεία, άλλοτε την διαβάζουμε άλλοτε όχι.
Το τελευταίο ταξίδι όμως ήταν κάτι διαφορετικό, έκρυβε «τυχαίες» εκπλήξεις.
Νεφελώδης ο ουρανός, κρυμμένος στην νεφέλη ο Ταΰγετος, αναστατωμένο το Γύθειο, που προσπαθεί να αλλάξει.
Ξεκίνησα και έφτασα μόνος, έκανα μερικά τηλέφωνα, ουδείς.
Ο Ήλιος όμως γύρισε και βρεθήκαμε με καλή καρδιά, στην ομώνυμη ταβέρνα.
Ο γράφων, ο Δημήτρης Ροζακης, και ο ιδιοκτήτης Γεώργιος Δεμοιράκος.
Είπαμε πολλά, σκέψεις και ιδέες, που αναβλύζουν αβίαστα, σε μια περιοχή που αναβλύζει και το αθάνατο νερό της πηγής «Γαλακώ».
«κρήνη τε εστί πλησίον δια την χροάν του ύδατος καλουμένη Γαλακώ και προς τη κρήνη γυμνάσιον»(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV7)
Φορτωμένοι λοιπόν οι τρεις μας με περιέργεια και δίψα, ξεκινησαμε το οδοιπορικό μας στην ξεχασμένη κοιλάδα που φιλοξενούσε την ξακουσμένη πόλη, σε πολλές επαναλήψεις από δεκάδες χιλιάδες χρόνια προ Χριστού.

Φρουροί μας τα τρία ιερά βουνά που την περιβάλουν, Πασσαβάς, Μαστρολέος, Ταρμπόλια, τα σημερινά ονόματα τους, Ασία, Κνακάδιον, Ίλιον τα παλαιότερα.
Μήπως, σκέπτομαι μήπως η πόλις Ίλιον (Τροία) είναι αποικία κάποιων Λάων, κάποια μακρινή εποχή.
Στις κορυφές τους και από ένας θεός, η Αθηνά, ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος.
«Εστί δε εν τοις ερειπίοις ναός Αθηνάς επίκλησιν Ασίας, ποιήσαι δε Πολυδεύκην και Κάστορα φασίν» »(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV7)
«των δε ορών επί μεν του Ιλίου Διονυσου τε εστι και επ ακρας της κορυφης Ασκληπιου ναός, προς δε το Κνακαδίω καρνειος καλούμενος Απόλλων» »(Παυσανίας ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧΙV8).

Χωθήκαμε στην εύφορη κοιλάδα, μέσα σε πυκνή βλάστηση, συναντώντας πέτρες, απομεινάρια άλλων εποχών, μέσα σε πρόχειρες τοιχοποιίες, η και μόνες ριγμένες εδώ και εκεί.

 Περπατήσαμε το στάδιο, καταπράσινο λιβάδι, που το χαίρονταν πλέον μοσχάρια και αλλά ζωντανά.
Αναστατώθηκε ο νεαρός ταύρος, ίσως γιατί μας θεώρησε δημίους του στην εκατόμβη που θα γινόταν σε μια αρχαία τελετή, για την λατρεία των θεών.

Στην άκρη του σταδίου, ακριβώς μπροστά από την ανηφόρα, «λεωφόρο» πλάτους αρκετών μέτρων, που οδηγούσε στην πύλη της Ακρόπολης, ένα σύμπλεγμα με μεγάλα δέντρα θάμνους και βάτα, κρύβει την πηγή Γαλακώ.

Δύσκολη η πρόσβαση, ακατόρθωτο το πλησίασμα. Στα νερά της τα ήμερα, σε αυτό το σημείο, στα ακίνητα νερά έβρισκε χώρο ανάμεσα από την πυκνή βλάστηση να καθρεφτίζεται ο ουρανός. Το «αθάνατο» νερό της αναβλύζει από την Γή, χωρίς θόρυβο, χωρίς δύναμη διακριτικά, έτσι ακριβώς όπως και η ίδια παραμένει.

Για να ακολουθήσουμε το ταξίδι του νερού έπρεπε, λόγω βλάστησης να κάνουμε έναν κύκλο και να βρεθούμε από τα ριζά της Ασίας, στα ριζά του Κανακαδίου.
Η ροή που ακολουθεί πάνω στην επιφάνεια δεν είναι σε μήκος μεγαλύτερη από τριάντα με σαράντα μετρά.

Στην συνέχεια μυστηριακά έτσι ακριβώς όπως αναβλύζει, αλλά με περισσότερη δύναμη και ένα μουσικό κελάρυσμα, χώνεται μέσα σε ένα τεχνητά χτιστό τούνελ, και εξαφανίζεται μέσα στα σπλάχνα της βάσης του βουνού. Μάθαμε ότι μέχρι ενός σημείου έχει μπει κάποιος, και βρέθηκε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο. Είδε ότι το τούνελ συνέχιζε αλλά δεν επεχείρησε να συνεχίσει χωρίς απαραίτητο εξοπλισμό.

Αφού διασχίζει αυτή την υπόγεια και άγνωστη διαδρομή, βγαίνει στην συνέχεια, από την ανατολική πλευρά, και επιφανειακά πλέον, να συναντήσει την θάλασσα, στο βαθύ αφού πρώτα ενώνεται με τα νερά σου Κρόνου.
Μου θύμισε αυτό το μικρό ταξίδι του νερού, το ταξίδι της ζωής. Έρχεται από την Γή, ξαναπηγαίνει σε αυτή, με τεχνητό τρόπο, και ξανάρχεται για να χαθεί στην θάλασσα.

Σε κάποιο από αυτά τα ταξίδια, και μέσα στην αιώνια κοιλάδα του χρόνου, συναντήσαμε και τον μακρινό μας πρόγονο τον «ΕΡΥΜΝΙΔΑΣ ΕΠΙΣΤΑΤΟΣ» εντοιχισμένο σε μια σύγχρονη κατοικία στο Βαθύ.

Είναι δυστυχώς η κακή μοίρα των παλαιών να αφομοιώνονται από τα νέα, και σε πολλές περιπτώσεις να καταστρέφονται.
Πώς να πιστέψω ότι αυτή η όμορφη, θα μπορούσα να πω ιερή κοιλάδα, το βιβλίο της ιστορίας ενός τόπου και ενός λαού, έχει μπει στο μάτι του κυκλώνα.
Ο σχεδιασμός της αναβάθμισης του επαρχιακού δρόμου Γυθείου –Αρεοπόλεως προβλέπει να περάσει καταμεσής από την κοιλάδα της Λάας.
Εδώ τελειώνει το σύντομο οδοιπορικό μας.
Εδώ τελειώνει και το εκτενές μέσα σε χιλιετηρίδες παρελθόν της Λάας.
Μένουν κάποιες φωτογραφίες να θυμίζουν το παρελθόν, πολύτιμες.
Πρέπει να πούμε αντίο σε όλα!
Αντίο Γαλακώ, αντίο στάδιο, αντίο πατρίδα!!!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/4/2013

Η Μάνη στα τέλη του Μεσαίωνα

Στα πλαίσια της εθνικά συμβιβαστικής,αλλά παράλληλα και δημοσιονομικά σφιχτής- πολιτικής της Υψηλής Πύλης, δημιουργήθηκαν, ανεπισήμως αυτόνομα, ρωμέικα κράτη, όπως η ελληνοαλβανική πολιτεία των Σουλιωτών, το Κοινόν των Ζαγορισίων (1670–1868), η Σιδηροκαυσία (τα Μαντεμοχώρια) στη Μακεδονία, και το αρχοντάτο (= μπεϊλίκι) της Μάνης.
Οι άρχοντες της Μάνης ή Μανιάτ μπεϊλάρ, είχαν διακριτικά σύμβολα εξουσίας, εν είδει σκήπτρων, ένα τοπούζι και ένα τσεκούρι.
1. Λιμπεράκης Γερακάρης, (1689-97)
2. Βενετοκρατία με διορισμένους Βενετσιάνους καπιτάνους (1697-1715)
3. Τουρκοκρατία (1715-76), με απευθείας υπαγωγή στον Οθωμανό διοικητή του Μοριά (Μόρα Βαλεσί),
4. Τζανέτος Κουτήφαρης (1776-79)
5. Μιχάλης Τρουπάκης-Μούρτζινος, ο Μιχάλμπεης (1779-82)
6. Τζανέτος Γρηγοράκης (1782-98)
7. Παναγιώτης Κουμουνδουράκης (1798-1803)
8. Αντώνης Γρηγοράκης (1803-08)
9. Κωνσταντίνος Ζερβάκος (1808-10)
10. Θεόδωρος Γρηγοράκης (1810-15)
11. Πέτρος Μαυρομιχάλης, ο Πετρόμπεης (1815-21)

Δημήτρης Ροζάκης 

Το Σκουτάρι της Πόλης ήταν η κοιτίδα των Γρηγοράκηδων

Το Ουσκουντάρ (τουρκ. Üsküdar) ή Σκούταρι (αρχ. Χρυσόπολις), είναι μεγάλος και πυκνοκατοικημένος δήμος της Κωνσταντινούπολης που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προάστια της πόλης και βρίσκεται επί της ασιατικής πλευράς, στο νότιο άκρο του Βοσπόρου.
Η βυζαντινή ονομασία «Χρυσούπολις» σχετίζεται πιθανώς με μύθο, σύμφωνα με τον οποίο πρώτος οικιστής της πόλης ήταν ο Χρύσος, γιος του Αγαμέμνονα και της Χρυσηίδας, ή ακόμα με το γεγονός πως ήταν τόπος συγκέντρωσης φόρων.
Η σύγχρονη ονομασία ετυμολογείται πιθανώς από την αρχαία περσική Ουσκιουδάρ που δηλώνει τον αγγελιαφόρο, υπόθεση που υποστηρίζεται από τη σημαντική θέση της πόλης που συνιστά συγκοινωνιακό κόμβο.
Η ονομασία αυτή, ως Escutaire, δόθηκε πρώτα από τον Βιλλεαρδουίνο το 1203. Το τοπωνύμιο Σκουτάρι παραπέμπει επίσης σε φρουρά, η οποία έφερε είδος ασπίδας που λεγόταν «σκουτάριον». Στο χρονικό του Νικήτα Χωνιάτη αναφέρεται ομώνυμο παλάτι του Μανουήλ Α' Κομνηνού, επί του ακρωτηρίου της Δαμάλεως, που ενδέχεται να ευθύνεται και για το τοπωνύμιο της ευρύτερης περιοχής
Οι Γρηγοράκηδες-μαζί με αλλους ευγενείς συγγενείς των Κομνηνών μετά την άλωση της Πόλης έφυγαν με τρία καράβια από το Σκούταρι της Πόλης(Σημερινό Ισκουντάρ).
Τα πλοία ελιμενίσθηκαν στον όρμο που τον είπαν Σκουτάρι που μέχρι τότε το λέγαν Βορδώνα.
Τα δύο ανεχώρησαν αμέσως, το ένα, τρικάταρτο, παρέμεινε εκεί μέχρι που σάπισε.
Κάποιοι οίκησαν το Σκουτάρι, άλλοι την Παλαιά Καρυούπολη , τον Παρασυρό..
Οι οικογένειες Μενενέ -Στεφανόπουλοι- Καλκαντήδες αλλά και Γερακάρηδες αναφέρονται σαν οικήτορες στην περιοχή.
Το 1760 Κορσικανός πλοίαρχος φιλοξενείται από τρείς Στεφανοπουλαίους στο Σκουτάρι, όπου ελιμενίζεται με ασφάλεια και ανεφοδιάζεται. Στο ημερολόγιό του εκφράζεται κολακευτικά για την εμπειρά του και τους περιγράφει ωσ ξανθούς, άρχοντες, ωραίους στην όψη.
Επίσης στις παρυφές του λόφου του Σκουταρίου βρίσκεται η βρύση όπου κατά την παράδοση ο Γερακάρης γνώρισε την αγαπημένη του..
Το τέμπλο της Παναγίας είναι δωρεά του Γερακάρη, φερτό από την Κωνσταντινούπολη.
Τμήμα του απέκοψε ο ίδιος αρχιπειρατής ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΡΙΣΕ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΓΕΡΑΝΟΥ, καθώς όπως ισχυρίσθηκε , το εδικαιούτο λόγω συγγένειας...!

Δημήτρης Ροζάκης

ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΔΕΣ -ΜΑΝΗ-ΠΑΣΣΑΒΑΣ

Η οικογένεια των Γρηγοράκηδων υπήρξε η πιο επίσημη και πιο δυνατή μέσα στις ηγετικές οικογένειες της Μάνης κατά τον τελευταίο αιώνα της Τουρκοκρατίας.
Η παράδοση των Γρηγοράκηδων ξεκινάει την καταγωγή τους από τα Άλικα με γενάρχη κάποιο Γρηγόρη από τη Βυζαντινή οικογένεια των Κομνηνών και τη σκορπίζει στη Ρηγανόχωρα, στο Σκουτάρι, στον Αγερανό, ως το Μαυροβούνι και το Μαραθονήσι-Τρίνησα.

Από τους Οκτώ Μπέηδες της Μάνης, οι τρεις ανήκαν στην οικογένεια των Γρηγοράκηδων.

Ο Τζανέτμπεης 1782-1798, ο Αντώνμπεης 1803-1808 και ο Θεοδωρόμπεης 1812 - 1815.

Πρώτος ανάμεσα τους και αληθινά Μεγάλος Μπέης υπήρξε ο Τζανέτμπεης ή Τζανήμπεης.
Είχαν την έδρα της Καπετανίας τους στο Σκουτάρι και τον Αγερανό δηλ. ακριβώς στα σύνορα της Ανατολικής Μάνης, κοντά στο Κάστρο του Πασσαβά όπου είχαν μετοικίσει κάπου 700 τούρκικες οικογένειες. Το κάστρο του Πασσαβά ύστερα από τη συνθηκολόγηση των Μανιατών και την ανάδειξη της Μάνης σε Μπας-Μπεηλίκι (1776), είχε επισκευαστεί και οχυρωθεί με ιδιαίτερη προσοχή από το φόβο των επιδρομών εναντίον της τούρκικης φρουράς και των Τούρκων κατοίκων της περιοχής του.
Οι Τούρκοι ανησυχούσαν πολύ καθώς η δύναμη των Γρηγοράκηδων και των άλλων γειτονικών καπετάνιων μεγάλωνε συνεχώς. Επί πλέον οι Γρηγοράκηδες προέβαλλαν επίμονη άρνηση για την ανάληψη από μέρους τους επίσημα της ηγεμονίας της Μάνης, ενώ παράλληλα με την ίδια επιμονή δεν δέχονταν να συμπράξουν με τους Τούρκους.
Μετά τη δολοφονία του Εξαρχου Γρηγοράκη από το Χασάν πασά και την αντεκδίκηση των Μανιατών με την κατάληψη του κάστρου του Πασσαβά, οι Τούροι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την επέκταση των ορίων της Μάνης.
Με τη νίκη του Πασσαβά ο Τζανέτος Γρηγοράκης αναδείχθηκε Μπας-Καπετάνιος της Μάνης.

Η Πύλη του πρότεινε από τότε πολλές φορές την ηγεμονία. Η θανάτωση του Μιχάλμπεη Τρουπάκη το 1782, δημιούργησε επιτακτικό πρόβλημα διαδοχής στο Μπεηλίκι.Ο Διερμηνέας της ΠύληςΝικ.Μαυρογένης,κατέπλευσε με το Καπουδάν πασά στο Μαραθονήσι, όπου είχε το Πύργο του ο Τζανέτος Γρηγοράκης.
Ο αρχιδιερμηνέας του Τουρκικού Στόλου έκανε τότε επίσκεψη φιλική στον Μπας-Καπετάνιο της Μάνης. Έφαγαν μαζί και μίλησαν οι δυο τους σαν «Έλληνες». Φεύγοντας ο Νικ. Μαυρογένης, ζήτησε από τον Τζανέτο Γρηγοράκη να του επιτρέψει ανταπόδοση της φιλοξενίας.

Την άλλη μέρα ο αρχικαπετάνιος ανέβηκε ανύποπτος στο Τούρκικο πλοίο για να φιλοξενηθεί.

Αλλά το καράβι άνοιξε τα πανιά του κι έβαλε πλώρη ανατολικά για το Αιγαίο.
Ο Τζανέτος Γρηγοράκης είχε υποστεί το ίδιο τέχνασμα πού οδήγησε στη κρεμάλα το Μιχάλμπεη Τρουπάκη – Μούρτζινο και έτσι βρέθηκε αιχμάλωτος των Τούρκων.

Από το Μαραθονήσι έφτασε στις Σπέτσες και εκεί αναγκάστηκε να δεχτεί το Μπεηλίκι της Μάνης.

Οι δυο μικροί γιοι του μεταφέρθηκαν ως όμηροι στη Πόλη, αφού αυτό αποτελούσε εγγύηση για την πίστη του Μπέη στο Σουλτάνο και αφέθηκε ελεύθερος.
Ο Τζανέτμπεης κράτησε το Μπεηλίκι της Μάνης για 16 χρόνια, από το 1782 ως το 1798.

Η εποχή του ήταν από τις πιο μεστές σε εσωτερικά και διεθνή γεγονότα. Έγινε Μπέης σε μια κοσμοϊστορική περίοδο, στις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, πού την έζησε από την αρχή της ως τις κορυφαίες εκδηλώσεις του Βοναπαρτισμού.
Ο υπόδουλος Ελληνισμός είχε αρχίσει να προσανατολίζεται προς τη Γαλλία.

Λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση πρωτοστάτησε σε μια κίνηση του Λουδοβίκου ΙΣΤ' για προσφορά συνδρομής στους "Έλληνες κατά των Τούρκων, ο ίλαρχος του Γαλλικού στρατού Δημήτριος Στεφανόπουλος, Μανιάτης από τη Κορσική πού ισχυρίζονταν πως ήταν απόγονος των αυτοκρατόρων Κομνηνών. Άλλαξε μάλιστα και το επώνυμο του και το έκανε Κομνηνός.
Ο Δημήτριος Στεφανόπουλος ή Κομνηνός έγραψε το 1783 ένα βιβλίο και παρουσίασε δώδεκα έγγραφα με τα οποία υποστήριξε την άποψη πως ο γιος του τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Δαυίδ Κομνηνού Νικηφόρος κατέφυγε στο Οίτυλο της Μάνης και εκεί άλλαξε τ' όνομα του σε Στεφανόπουλος κι έγινε ο γενάρχης της οικογένειας των Στεφανόπουλων.
Η Γαλλική  Κυβέρνηση υπέβαλλε τα έγγραφα σε εξέταση και η «γενεαλογική ερευνά» τους από τον «γενεαλόγο» Cherin βεβαίωσε πως ήταν γνήσια με αποτέλεσμα το 1785 να απονεμηθούν στον Δημήτριο Στεφανόπουλο - Κομνηνό τίτλοι ευγενείας που του έδωσαν το δικαίωμα να διεκδικεί επίσημα το θρόνο του αυτοκράτορα του Βυζαντίου και να επιδοθεί σε διάφορες δραστηριότητες και επαφές λ.χ. συνεννοήσεις με άλλους ηγεμόνες και μυστική αλληλογραφία με τον Μπέη και τους καπετάνιους της Μάνης απ’ όπου σκόπευε να αρχίσει κι αυτός την επανάσταση.
Χαρακτηριστική είναι η αποστολή του Δήμο και Νικολού Στεφανόπουλου στη Μάνη από τον Μέγα Ναπολέοντα τον Αύγουστο του 1797, οι οποίοι συνάντησαν το Μπέη και υπήρξαν συνεννοήσεις για την απελευθέρωση της Ελλάδας με ανταλλαγή επιστολών και την αποστολή εφοδίων από τους Γάλλους. Ο Τζανέτμπεης στα μέσα του 1797 έστειλε το γιο του Πιέρρο να συναντήσει το Ναπολέοντα, ο οποίος δεν τα κατάφερε, αλλά η επιστολή του πατέρα του έφτασε στο Βοναπάρτη, του οποίου οι απεσταλμένοι μετέφεραν γράμμα, προς το Μπέη, που μεταξύ άλλων έγραφε:
«Οι Γάλλοι εκτιμούν τον μικρό, αλλά γενναίο λαό της Μάνης, τον μόνο από την αρχαία Ελλάδα που μπόρεσε να διατηρήσει την ελευθερία του…».
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Τζανέτμπεης Γρηγοράκης δεν ήταν πλέον Μπέης της Μάνης, αφού οι Τούρκοι είχαν πληροφορηθεί τις κινήσεις του και τον είχαν αντικαταστήσει με τον Παναγιώτη Κουμουντουράκη.
Η ηγεμονία του Τζανέτμπεη Γρηγοράκη άφησε εποχή και υπήρξε μια από τις πιο επιβλητικές, δυναμικές και προοδευτικές ηγετικές φυσιογνωμίες, στην Ιστορία της Μάνης. Ο σύγχρονός του ποιητής Νικήτας Νηφάκος στα στιχουργήματά του τον εξυμνεί με ανυπόκριτη μεγαλοστομία:
Στην Μάνην όλην πρέπει του και εις την Λακωνίαν
να είναι πρώτος αρχηγός, να εχη ηγεμονίαν.

Δημήτρης Ροζάκης