Ήν δε ο Πελασγός έκ Διός, ως λέγεται, και Νιόβης της Φορωνέως, ή πρώτη γυναικί θνητή μίσγεται ο Ζεύς ως ο μύθος έχει.
Έκτη δε ύστερον γενεά Πελοπόννησον εκλιπόντες εις την τότε μέν Αιμονίαν νυν δε Θετταλίαν ονομαζομένην μετανέστησαν. Ηγούντο δε της αποικίας Αχαιός και Φθίος και Πελασγός οι Λαρίσης και Ποσειδώνος υιοί. Αφικόμενοι δ’ είς την Αιμονίαν τούς τε κατοικούντας εν αυτή βαρβάρους εξελαύνουσι και νέμονται την χώραν τριχή, τοίς ηγεμόσι ποιήσαντες ομωνύμους τας μοίρας, Φθιώτιν και Αχαίαν και Πελασγιώτιν.
Πέντε δε μείναντες αυτόθι γενεάς, έν αίς επί μήκιστον ευτυχίας ήλασαν τα κράτιστα των εν τη Θετταλία πεδίων καρπούμενοι. Περί την έκτην γενεάν εξελαύνονται Θετταλίας υπό τε Κουρητών και Λελέγων. Οί νύν Αιτωλοί και Λοκροί καλούνται. Και συχνών των περί τον Παρνασόν οικούντων. Ηγουμένου των πολεμίων Δευκαλίωνος του Προμηθέως μητρός δε Κλυμένης της Ωκεανού. Σκεδασθέντες δε κατά την φυγήν οί μεν είς Κρήτην απήλθον οι δε των Κυκλάδων νήσων τινάς κατέσχον, οι δε περί τον Όλυμπον τε και την Όσσαν, καλουμένην δε Ιστιαιώτιν ώκισαν άλλοι είς τε Βοιωτίαν και Φωκίδα Ελλήσποντον παραλίου πολλά χωρία κατέσχον και των παρακειμένων αυτή νήσων άλλας τε συχνάς και την νύν καλουμένην Λέσβον, αναμιχθέντες τοίς εκ της Ελλάδος στέλλουσι την πρώτην αποικίαν είς αυτήν άγοντος Μάκαρος του Κριάσσου. Το δε πλείον αυτών μέρος δια της μεσογείου τραπόμενον προς τους έν Δωδώνηκατοικούνυτας σφών συγγενείς. Οίς ουδείς ηξίου πόλεμον επιφέρειν ως ιεροίς. Χρόνον μεν τινά σύμμετρον αύτοθι διέτριψαν, επέι δε λυπηροί αυτοίς όντες ησθάνοντο ούχ ικανής ούσης άπαντας τρέφειν γής, εκλειπούσι την χώραν χρησμώ πειθόμενοι κελεύοντι πλείν είς Ιταλίαν ή τότε Σατορνία ελέγετο. Κατασκευασάμενοι δε ναύς πολλάς περαιούνται τον Ιόνιον……Φαλέριον δε και Φασκεννιον έτι και είς εμέ ήσαν οικούμεναι υπό Ρωμαίων, μικρ΄άττα διασώζουσαι ζώπυρα του Πελασγικού γένους, Σικελών υπάρχουσαι πρότερον εν ταύταις διέμεινε πολλά των αρχαίων διαιτημάτων οίς το Ελληνικόν πότ΄εχρήσατο επί μήκιστον χρόνον οίον ό τε των όπλων των πολεμιστηρίων κόσμος , ασπίδες Αργολικαί και δόρατα….
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς Ρωμ. Αρχαιολογία 1 17 κεξ
Όσο περισσότερο πίσω μπορεί να ταξιδέψει κάποιος τόση περισσότερη αλήθεια βρίσκει.
Και είναι φυσικό, επειδή πλησιάζοντας περισσότερο τον χρόνο του γεγονότος, το έχεις εντονότερο στην μνήμη σου και είναι αληθές, δηλαδή δεν ξεχνιέται.
Με αυτό σαν θεώρημα, φτάνω στους Πελασγούς, που είναι οι άνθρωποι των παραλίμνιων ή παραθαλάσσιων πεδιάδων με κύριο περιβαλλοντολογικό χαρακτηριστικό τα λασπώδη εδάφη.
Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις «Πέλας» και «Γύια».
Πελας σύμφωνα με την εκτίμηση μου πηλός λάσπη, μετά από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις. Από το ρήμα παλάσσω, κατά Ησύχιον παληός, πηλός, Λατινικά pelze=τέλμα βάλτος.
Γύιον ομηρική λέξη συναντάται πάντοτε στον πληθυντικό «Γύια», τα κατώτερα μέλη του σώματος.
Πέλαγος = επίπεδη επιφάνεια γης που πλημμύρισε
Πελασγοί > Πελαγσκοι = οι κάτοικοι της πεδιάδας
Πιθανόν εξ αυτού και επειδή ίσως ήταν από τις πρώτες κοινωνίες εδώ να υπάρχει και η έννοια του ρήματος πελάζω, δημιουργώ συναναστροφή κοινωνία.
Τα στοιχεία που συνεισφέρουν σε αυτή την διαδρομή είναι :
1. Η γεωλογική κατάσταση του πλανήτη εκείνες τις μακρινές εποχές.
2. Η ανάλυση και η έρευνα της γλώσσας, πέρα από τις συμβατικές ερμηνείες.
3. Οι ιστορικές καταγραφές.
4. Η κυτταρική μνήμη και η ερμηνεία με βάση την απλή λογική και την κατανόηση των συνθηκών, των αναγκών, των ανθρώπων.
Είναι δύσκολο να παρουσιασθεί το περιβάλλον του πλανήτη εκείνες τις εποχές, αν δεν έχει κάποιος άριστες γνώσεις γεωλογίας. Σίγουρα όμως οι συνθήκες που επικρατούσαν πρέπει να ήταν δύσκολες σε σχέση με την διαβίωση των ανθρώπων.
Ουράνια σώματα βομβάρδιζαν τον πλανήτη, κομήτες δημιουργούσαν συνθήκες κολάσεως, παγετώνες, παρθένα δάση σε ορεινούς όγκους με ανθρωποφάγα θηρία, είναι μερικοί από τους εχθρούς των προγόνων μας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον σταδιακά ξεχώριζαν και αποστράγγιζαν τα ύδατα από την στεριά και χρόνο με το χρόνο εμφανίζονταν εκτάσεις πεδινές, και εύφορες ικανές να θρέψουν τον πληθυσμό. Μπορεί κάποιος να φανταστεί, τόπους με κυρίαρχο το στοιχείο το νερό και την λάσπη τον «πηλό».
Πηλός δωρικά παλός έχει σχέση με την ρίζα του λατινικού palleo.
Σε τοποθεσίες με αυτά τα χαρακτηριστικά ξεκίνησε τις πρώτες κατοικίες του ο άνθρωπος, αφού εγκατέλειψε τα σπήλαια. Η αρχαιολογία μιλά για λιμναίους προϊστορικούς οικισμούς, πράγμα που είναι απολύτως φυσιολογικό.
Τα πλεονεκτήματα που είχε ο άνθρωπος να δημιουργήσει οικισμούς σε αυτούς τους τόπους ήταν πολλά και σημαντικά για τις ανάγκες του. Εύρισκε εύκολα τροφή, και ελαχιστοποιούσε τους κινδύνους για την ζωή του, αποφεύγοντας τα άγρια δάση με τα επικίνδυνα θηρία. Σε αυτό το περιβάλλον ένας σημαντικός εχθρός ήταν τα φίδια, και αυτό αποδεικνύεται από την υψηλή θέση που είχαν τα ερπετά, σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, καθώς και μέχρι σήμερα εμπνέουν ένα μυστηριακό φόβο.
Σύμμαχο τους εναντίον των ερπετών είχαν τον πελαργό, επειδή στην τροφή του περιλαμβάνονται και τα φίδια. http://www.ornithologiki.gr/page_cn.php?tID=2740&aID=1170
τιμωρούσαν δια νόμου όποιον σκότωνε πελαργό. Η άποψη αυτή ενισχύεται περισσότερο με το εδάφιο που ακολουθεί από διαφορετική πηγή :
“…Δώρος δε αυτήν ο ΄Ελληνος ειλήχει τα πρώτα και Δωρίς απ΄ εκείνου εκαλείτο πρότερον, ύστερον δε Ιστιαιώτις μετωνομάσθη. Θεσσαλία από Θεσσαλού, η πρότερον Πελασγία , εν ταύτη ουκ εξέστι πελαγρούς* κτείνειν, τους γάρ της χώρας όφεις αναιρούσιν.”
Στέφανος Βυζάντιος «Δώριον…
Αλλά και η μεταφορική έννοια, πώς τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός δίνει έμφαση στον ρόλο που έπαιζε το πτηνό στην ζωή του ανθρώπου. Έξω από την συνηθισμένη ερμηνεία των λέξεων, θα μπορούσε το όνομα του να αποδοθεί διαφορετικά. Δηλαδή ερμηνεύοντας τις λέξεις «πέλας» και «αργός», όχι σαν άσπρος και μαύρος, αλλά σαν πηλός (λάσπη) και καλλιεργήσιμη έκταση. Να διευκρινίσω πώς αργός σημαίνει φωτεινός, που είναι πολύ κοντά στην έκφραση «ξέφωτο», δηλαδή όταν πρόκειται περί έκτασης, ανοικτός καλλιεργήσιμος τόπος. Στην συνέχεια όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, έγινε μετάθεση των γραμμάτων ρ και γ, και η λέξη έγινε αγρός*.
(* Η πάρα πάνω ερμηνεία απλουστεύεται, επειδή στο εδάφιο του Στ. Βυζάντιου, που παρουσίασα, το πτηνό καταγράφεται όχι Πελαργός αλλά Πελαγρός.)
Αργότερα χρησιμοποιώντας τον «πηλό» έφτιαξε κατοικίες με πλίνθους, συνήθεια που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, και οικιακά σκεύη, τα οποία λόγω του υλικού που κατασκευάσθηκαν ονομάζουμε και σήμερα «Πήλινα.». Η δραστηριότητα δεν περιορίστηκε μόνο, στην κατασκευή σκευών χρηστικών, αλλά σε πλήθος εφαρμογών, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ανθρώπου αλλά και την τάση του να εκφραστεί σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Σημαντικότατα δείγματα αρχαϊκής τέχνης με πρώτη ύλη τον «πηλό» τα εδώλια .
Στο χτίσιμο των κατοικιών με πρώτη ύλη τον πηλό οφείλεται και ή ονομασία «πόλις».
Πολέω , περιπλανώμαι αλλά και μεταφορικά οργώνω καλλιεργώ.
Είναι φανερό πώς τα σημαίνοντα τις λέξεις γράμματα είναι κοινά Π και Λ.
Πιθανόν μεταγενέστερα στην συλλαβή Πελ να προστέθηκε και η λέξη Λας, και να σχηματίσθηκε η λέξη «Πέλλα», που αρχικά σήμαινε την πόλη της οποίας οι κατοικίες είχαν φτιαχτεί πλέον με λίθους. Στην Ελλάδα υπάρχει πλήθος ονομάτων περιοχών που εμπεριέχεται η συλλαβή Πελ, και Πηλ, που είναι η εξέλιξή της.
Κάποιες από αυτές μπορούν να ερμηνευτούν, σχεδόν αποδίδοντας τα χαρακτηριστικά του σημαινόμενου όπως ισχύει στην γλώσσα μας.
Πελλάνα η βασιλίδα πόλις, Πήλιον το χωμάτινο βουνό, επειδή δεν είναι βραχώδες. Πελαργός το πουλί που συχνάζει στους λασπωμένους αγρούς. Πέλαγος, πεδινή περιοχή που κατακλύσθηκε από νερά και έγινε λασπώδης. Πέλοψ εκείνος που το χρώμα των ματιών του μοιάζει με το χρώμα του πηλού. Πέλμα, το μέρος του σώματος που είναι συνεχώς λερωμένο με λάσπη. Είναι αρκετά απλό άλλα τόσο αληθινό. Οι άνθρωποι χωρίς υποδήματα, ήταν αναγκασμένοι να περπατούν μέσα σε λασπώδη εδάφη και είναι φυσικό, τα πόδια τους να ήταν μονίμως με λάσπη.
Στην γλώσσα μας είναι διακριτός ο ρόλος των συμφώνων και των φωνηέντων.
Τα φωνήεντα υπάρχουν για να δώσουν ηχητική ένταση στην συλλαβή, να καθορίσουν το χρόνο της εκπομπής (μακρά, βραχέα, δίχρονα), και να εκφράσουν συναισθήματα. Τα σύμφωνα υπάρχουν για να αποδώσουν με ηχητικό τρόπο δραστηριότητες του περιβάλλοντος, θα λέγαμε αποδίδουν με συντομία ή συμβολίζουν γεγονότα. Ανάλογα με το τμήμα των φωνητικών οργάνων που χρησιμοποιούμε για την προφορά τους κατατάσσονται σε οδοντικά, ουρανικά, χειλικά, υγρά ,ένρινα και διπλά.
Είναι φανερό με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πώς το Ρ π.χ. αποδίδει την ροή, δηλαδή, μιμείται σε επίπεδο αναπαραγωγής τον θόρυβο που κάνει ένα ρυάκι.
Αυτό συμβαίνει με μεμονωμένα σύμφωνα ή και συνδυασμό περισσοτέρων, ποιος θα αμφισβητήσει πώς το γκρ δηλώνει αγριότητα, το μπρ κρύο, και το πλ παφλασμό.
Και σε αυτό το σημείο αρχίζει η μαγική ερμηνεία της ονομασίας των πρόγονων μας Πελασγών.
Στο λεξικό η λέξη Πελασγοί ορίζει τους μακρινούς μας προγόνους σημαίνει δηλαδή, το φύλο εκείνο που κατοικούσε στην ευρύτερη περιοχή ης ηπειρωτικής Ελλάδος αλλά και στο Αιγαίο πριν πλημμυρίσει..
Πώς ονομάζουμε σήμερα έναν άνθρωπο που κατοικεί σε ορεινή περιοχή;
Η απάντηση είναι χωρίς κανένα ενδοιασμό «Βουνήσιος».
Είναι παραδεκτό από όλους ότι η ονομασία είναι επίθετο που προσδιορίζει το ουσιαστικό ανάλογα, με διάφορες ιδιότητές, και συνήθειες του.
Επειδή λοιπόν διαβιούσαν σε πεδινούς τόπους με κύριο χαρακτηριστικό τον πηλό οι άνθρωποι ονομάσθηκαν «Πελασγοι». Δηλαδή κάτοικοι της λασπώδους γης.
Αντιθέτως, όσοι διαβιούσαν σε ορεινότερα μέρη, σε υψώματα είχαν διαφορετικό προσδιορισμό. Ονομάζονταν «Καύκωνες».
Καύκαλο, καυκί είναι λέξεις που στις μέρες μας αποδίδουν εννοιολογικά , ένα σχετικά υψηλό και συνάμα καθαρό τόπο με λίγη βλάστηση. Άλλο ένα ιδανικό μέρος για να εγκατασταθεί ο άνθρωπος, ούτως ώστε να μην αντιμετωπίζει κινδύνους από τα άγρια ζώα, που κυκλοφορούν σε δασώδεις «απάτητες» εκτάσεις.
« Άτλας γίνεται βασιλεύς πρώτος εν τη καλουμένη νύν Αρκαδία, ώκει δε περί το λεγόμενον Καυκώνιον όρος. Τούτω θυγατέρες ήσαν επτά αι νύν εν ουρανώ κατηστερίσθαι λεγόμεναι Πλειάδες επίκλησιν, ών μίαν μεν Ηλέκτραν Ζεύς γαμεί και γεννά παιδας εξ αυτής Ίασον και Δάρδανον. Ίασος μεν ούν ημίθεος μένει. Δαρδανος δε άγεται γυναίκα Χρυσήν Πάλλαντος θυγατέρα. Έξ ής αυτώ γίγνονται παίδες Ιδαίος και Δείμας. Ούτοι τέως μεν εν Αρκαδία παραλαβόντες την Άτλαντος δυναστείαν εβασίλευον. Έπειτα κατακλυσμού γενομένου μεγάλου περί την Αρκαδίαν τα μεν πεδία εξελιμνώθη και πολλού χρόνου γεωργείσθαι αδύνατα ήν. Οι δε άνθρωποι (ώκουν γαρ ανα τα όρη γλισχρώς ποριζόμενοι τας τροφάς)συμφρονήσαντες ως ούχ ικανή βόσκειν ‘εσται πάντας η περιούσα γή νέμονται σφάς αυτούς διχή. Και αυτών οί μεν εν Αρκαδία υπομένουσι βασιλέα καταστήσαντα Δείμαντα τον Δαρδάνου. Οί δε λοιποί απανίστανται Πελοποννήσου στόλω μεγάλω.»
Συν. Διονύσιος Αλικαρνασευς.
Ετυμολογία για τους Λέλεγες, πιθανόν εκ του ρήματος Λεύω, λευ=λαας, οι κάτοικοι πετρώδους γης. Καθώς επίσης και Βάσις+λευ+ς , η στήριξη και εξουσία των κατοίκων της πέτρας, για να θυμηθούμε εδώ τον μύθο περί δημιουργίας των ανθρώπων, καθώς ο Δευκαλίων και η Πείρα πετούσαν λίθους και γεννιόνταν άνθρωποι.
Και σήμερα ακόμη κυτταρικές μνήμες οδηγούν το μυαλό μερικών σε παρόμοιους συνειρμούς και μιλώ για μια γωνιά πέτρινη της Ελλάδας που κρύβει μέσα της όλη την ιστορία της δημιουργίας την Μάνη.
«Νινόη: η εν Καρία Αφροδισιάς οικισθείσα υπό Πελασγών Λελέγων, διό και εκλήθη Λελέγων πόλις, μετά δε Μεγάλη πόλις, είτα από Νίνου Νινόη, εθνικόν αυτής Νινοήτης».
Σούδα
Στην παλαιά διαθήκη στο κεφάλαιο της «Γένεσης», δηλαδή μπροστά στα μάτια μας αναφέρεται ο τρόπος της δημιουργίας του ανθρώπου. Καταγράφεται απλοϊκά, πώς ο θεός για να φτιάξει τον άνθρωπο χρησιμοποίησε χώμα και νερό, με τα οποία έκανε «πηλό». Έχει μεγάλη σημασία αυτή η αναφορά, διότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει, ξύλο, ή πέτρα, ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το έκανε όμως αν και δημιουργός χρησιμοποίησε «πηλό», και πρόσθεσε τα απαραίτητα «θεϊκά» υλικά για να δώσει στο δημιούργημα του την ανωτερότητα που επιθυμούσε.
Η βίβλος λοιπόν με την μορφή του παραβολικού μας δηλώνει την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι πώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «Πελασγό».
Στην συνέχεια του έδωσε την εντολή κατεύθυνση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γήν», το οποίο φυσικά εφαρμόσθηκε.
«Το τε γάρ των Πελασγών ήν φύλον και των Καυκώνων και Λελέγων. Είρηται δ΄ότι πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν ετύγχανε πλανώμενα».
Στράβων 12 8
Μετά την δημιουργία, ανέλαβε την συνέχεια η εξέλιξη. Ακολουθούν μετακινήσεις, αλλά και διαφοροποιήσεις, σε σχέση με ονομασίες, χαρακτηριστικά, αλλά και το σημαντικότερο την γλώσσα. Οι περιβαλλοντολογικοί παράγοντες, συνεισφέρουν σε αυτές τις διαφοροποιήσεις, αλλά και πλήθος άλλων συνθηκών είναι δυνατόν να επηρέασε την διαμόρφωση μας, μέχρι το σημερινό μοντέλο.
«Και όρα φύλα Πελασγών. Αξιόλογον γαρ πλήθος δηλοί. Ού γαρ φύλον έφη, αλλά φύλα πληθυντικώς. Μέγα δε έθνος οι Πελασγοί κατά τον Γεωγράφον, όπερ και είς πλάτος αποδεικνύει αυτός. Πλανήται δε ήσαν και σποράδες πανταχού της γής. Ως και εν τοις του Περιηγητού κείται. Φησίν γουν αυτός ο Γεωγράφος και, ότι πλανήτες οι Λέλεγες, ως και οί Πελασγοί και οι Καυκωνες πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν πλανώμενοι, και Πελασγικόν δε πεδίον ιστορεί εν Λαρίσση τη Θετταλική.»
Ευστάθιος 1 560 19
«Η γυνή αύτη της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλεομένης της αυτής ταύτης.»
Ηρόδοτος 2 56
Ο Ησίοδος, στο σωζόμενο έργο του ΑΣΠΙΣ, αναφέρει ονόματα Λαπιθών και Κενταύρων, στίχοι 178-190:
Πιό μέσα η μάχη Λαπιθών των μακροκονταράτων
Καινέα άνακτα, Δρύαλου μαζί του Πειριθόου
Οπλέα και Εξάδιο και Φάληρο και Πρόλοχο,
και Μόψο γιο του Άμπυα και Τιταρίσιο του Άρη,
και το Θησέα του Αιγέα, όμοιο των θεώνε
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Κένταυροι έπαθαν μεγάλη ζημία και ο Θησεύς τούς οδήγησε από τα αρχαία πηλιορείτικα εδάφη τους, όπου κυνηγούσαν, στη χώρα των Αιθίκων, κοντά στο όρος Πίνδος. Δεν ήταν όμως εύκολο να υποτάξει τούς Κενταύρους, οι οποίοι είχαν ήδη φιλονικήσει για το βασίλειο του Ιξίονα με τον Πειριθου και πού τώρα, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις τους εισέβαλαν στο έδαφος των Λαπιθων. Αιφνιδίασαν και κατάσφαξαν τον κύριο στρατό των Λαπιθων και όταν οι επιζήσαντες κατέφυγαν στη Φολόη της Ήλιδας, οι εκδικητικοί Κένταυροι τούς εξεδίωξαν και μετέτρεψαν τη Φολόη σε δικό τους ληστρικό οχυρό.
Τελικά οι Λαπιθες εγκαταστάθηκαν στο Μαλέα.
«Αυθις δε εκείθεν ορμηθείς Αιγιμίω βασιλει Δωριέων συνεμμάχησε. Λάπιθαι γαρ περί γης όρων επολέμουν αυτώ Κορωνου στρατηγούντος, ο δε πολιορκούμενος επεκαλέσατο τον Ηρακλέα βοηθόν επί μέρη της γής. Βοηθήσας δε Ηρακλής απέκτεινε Κόρωνον μετά και άλλων, και την γήν άπασαν παρέδωκε ελευθέραν αυτώ. Απέκτεινε δε και Λαογόραν μετά των τέκνων».
Απολλοδωρος βιβλιοθηκη 2 154
Φυσικά ζητώ την επιείκεια του αναγνώστη για τα παραπάνω τα οποία δεν έχουν ιδιότητες επιστημονικής διατριβής, διέπονται όμως από πάθος για γνωση της αλήθειας και μπορεί να προκαλέσουν έρεισμα για περαιτέρω έρευνες που θ αποδείξουν πολύ περισσότερα.
Οι ετυμολογικές αιτιολογήσεις από το «Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης»
Του Ιωάννη Σταματάκου εκδόσεις Δεδεμαδη,
Παράρτημα.
Αιγίς = η προστασία Αιγαίον = το προστατευμένο
Προϊστορικά φύλλα στην περιοχή της Αιγηίδας
1. Πελασγοί
2. Αρκάδες
3. Πέλοπες
4. Ταινάριοι
5. Καλαβροί
6. Τελχίνες
7. Κουρητες
8. Έλλοπες
9. Δρύοπες
10. Μέροπες
11. Κάρες
12. Λέλεγες
13. Δάρδανοι
14. Έλληνες
Αχαιοί
Αιολείς
Δωριείς
Μινύες
Ίωνες
Γραικοί
Θράκες
Φοίνικες
Ετεοκρήτες
Ιλλυριοί
Ηπειρώτες
Μολλοσοι
Σελλοί
Αίμονες
Δόλοπες
Μακοί
Ηδονοί
Μακηδονοί (Μακεδόνες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας....συντροφιά μας.