Η σημερινή εποχή σε σχέση με τον έρωτα.

Δυστυχώς η εποχή μας είναι η πλέον ανευθεντική και ως εκ τούτου μακράν η χειρότερη! Το χείριστο που συμβαίνει είναι το γεγονός ότι ο έρωτας βρίσκεται στην πλέον ανευθεντική του μορφή. Και εξηγούμε :
Αρχικώς θα υπενθυμίσουμε ότι αφενός το ισχυρότερο όπλο του ανθρώπου, η σημαντικότερη δυνατότητα, που του δόθηκε στον αγώνα του να προσεγγίσει του "Είναι" (όντως ύπαρξη), την τελειότητα & το όλον, είναι ο Έρως : Άλλωστε όπως λέγει ο Σωκράτης του «Συμποσίου, 192.e.10 –  193.a.1» : «Του ολοκλήρου η επιθυμία και η ορμή έχει το όνομα έρως – τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ διώξει ἔρως ὄνομα»!. Αφετέρου ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου». Άλλωστε «ἐκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίην» έλεγε ο Ηράκλειτος (απ. Νο.8).
Ο αυθεντικός έρωτας, δηλ., προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης.
Το ίδιο όμως και ο ίμερος, η αντιφατική σύσταση της ερωτικής ορμής, χαρακτηρίζεται από δύο συστατικές αρχές : την ηδονή και τη οδύνη ως στέρηση & κορεσμός μαζί, λαχτάρα και αποστροφή μαζί, δάκρυ και γέλωτας μαζί – «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο![1]
Μάλιστα η Σαπφώ – η αιολική ποιήτρια που ο ερωτικός της άθλος ταυτίζεται με τα έργα του Ηρακλή - είχε εφεύρει νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του “πόθου” και του “πόνου”. Όλη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.[2]
Κατά αυτή την έννοια η ουσία του Ίμερου είναι ο «πόθος» ως αμφίσημο έρεισμα του «πάθους». Από το «ποθώ» που αντιστοιχεί στο «έχειν και μη έχειν»  (που ως άλλο σωκρατικό «Ἐν οἶδα, ὅτι οὐδέν οἶδα» καταδεικνύει την γνώση της απουσίας και την άγνοια της παρουσίας, ή την παρουσία της άγνοιας και την απουσία της γνώσης.) και στο «πάσχω» που δηλοί το Ηρακλείτειο «εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν – είμεθα και δεν είμεθα» (που καταδεικνύει την οντολογική πραγματικότητα του ανθρώπου : είμαστε της στιγμής : μια αείροη παρουσία – απουσία.).
Μάλιστα ο ίμερος στον Όμηρο, στην Ιλιάδα ραψωδία Ψ’ σ. 14, είναι γείτονας του θρήνου : «και μεταξύ τους η Θέτις τον ίμερο του γόου όρθωσε – μετὰ δέ σφι Θέτις γόου ἵμερον ὦρσε».
Ως εκ τούτων μόνο ο ερωτικός δεσμός που πληρούται από την οδύνη (σαν) του θανάτου είναι γνήσιος, μιας και μόνο τότε η ερωτική πλησμονή είναι ευγένεια της πενίας και αρχέγονη στέρηση απέναντι στο τέλειο και στο απόλυτο, στις αρχετυπικές καταβολές του όντος. Με άλλα λόγια μόνο ο ερωτικός δεσμός που στο σμίξιμο έχει την ένταση και την ποιότητα που μετριέται και βρίσκεται ισόμετρη προς την ένταση και τη σκληρότητα του θανάτου!  Άλλωστε η ταύτιση του έρωτα και του θανάτου, κατά το ηρακλείτειο «Άδης και Διόνυσος εν και το αυτό - ὡυτὸς δὲ Ἀίδης καὶ Διόνυσος», πρακτικά σημαίνει ότι η ερωτική ζωή είναι συνυφασμένη με τον πόνο.
Ένα είδος πόνου ζωντανού, που δεν γαυριά, αλλά ούτε πραΰνεται ούτε μετριάζεται ούτε τελειώνει [3].
****εξ ου και η συνηθισμένη μορφή του έρωτα της υπερ-πλειοψηφίας των ανθρώπων είναι ολονυκτία καρικών γυναικών & σκηνοπηγία πτωμάτων : αναυθεντικός.
Όμως ο σημερινός άνθρωπος έχει διασπάσει τον Έρωτα στα συστατικά του μόρια και έχει οδηγηθεί σε απώλεια της εποπτείας του όλου. Έχει διασπαστεί η δυαρχική ενότητα του ίμερου και οι δύο συστατικές αρχές, η ηδονή και η οδύνη, αποκόπηκαν η μία από την άλλη. Ο κίβδηλος ερωτικός τρόπος του σημερινού ανθρώπου αποτελεί τον κανόνα της ανθρώπινης ζωής του. Την άμεση θέαση της ερωτικής ιδέας την εμποδίζει πλέον ένας οντολογικός ογκόλιθος : ο άνθρωπος ξέχασε ότι η ουσία της ανθρώπινης φύσης συνοδεύεται σταθερά από την «αρχή του Αντιθέτου».
Η ερωτική μονομέρεια του σημερινού ανθρώπου διαστρέφει το ήθος του φυσικού ίμερου κατά την έννοια ότι απολυτοποιεί ερωτικά το πάθος (το Είναι ερωτικά) μηδενίζοντας τον πόνο/οδύνη (το Μη-Είναι ερωτικά). Η υπερτροφία της ερωτικής παρουσίας συντελείτε σε βάρος της ερωτικής απουσίας και ως εκ τούτου ο άνθρωπος πλημμελεί διπλό πλημμέλημα.
Προς χάρη του θετικού δεν αγνοεί απλώς το αρνητικό, αλλά και το καταπολεμά. Αυτή την επί του οντολογικού πεδίου κακοπραγμοσύνη εκφράζει η τάση των σημερινών ανθρώπων  να επιζητούν ασίγαστα την ηδονή και σταθερά να αποφεύγει την οδύνη.[4]
Η ερωτική μονομέρεια εμφανίστηκε από την στιγμή που ο άνθρωπος απομόνωσε τον ηδονικό στρόβιλο, αυτή την «γλυκερή τέρψη», απολυτοποίησε την σημασία της και την κατάστησε νομοθετική πηγή της ερωτικής του πρόθεσης. Η εμφάνιση του βιβλικού Αυνάν ήταν γεγονός.
Η ανακάλυψη του, πολύ χειρότερη από την χειρότερη εφεύρεση, άνοιξε τον δρόμο, που οδηγεί στα έσχατα του ανθρώπου. Ο ελληνικός κόσμος, περισσότερο φυσικός από τον ιουδαϊκό, στην ερωτική μονομέρεια είδε την κακή θέα της ερωτικής θεάς. Ο διχασμός του ερωτικού όλου και η εκλογή μόνο του ευνοϊκού μέρους υπήρξε γεγονός απλό με συνέπειες όμως πολύπλοκες.
Εν ολίγοις από οντολογικής απόψεως σημαίνει την άρνηση της ακεραιότητας και την κατάφαση της αναπηρίας του Κόσμου, την εκτροπή δηλ. του ερωτικού προσανατολισμού του ανθρώπου σε αφύσικο πρότυπο.
Με την πράξη του Αυνάν διασπάστηκε η δυαρχική ενότητα των δύο συστατικών αρχών του ίμερου, η ηδονή και η οδύνη. Ο σκοπός των ερωτικών έργων συμπιέστηκε στην άγονη κάρπωση της ηδονής. Η Μονόπλευρη θήρευση της εβίασε την φυσική κλίμακα του ερωτικού γεγονός και κατάργησε την σοφή οικονομία της αρχιτεκτονικής της.[5]
Κατά την έννοια, βέβαια, ότι πίσω από τον ηδονικό στρόβιλο κρύβεται η πανούργος οικονομία τη Φύσης, που μαυλίζει τα πλάσματα, να διαιωνίζουν τη ζωή!.
Το δεύτερο παράπτωμα είναι απολυτοποίηση του ερωτικού αντικειμένου.
Εδώ το αγαπημένο πρόσωπο γίνεται η πηγή της χαράς των ανθρώπων και της ουσίας των πραγμάτων. Έτσι ο ερωτικός δεσμός αποκτά ιδιοτελή χαρακτήρα, εξ αιτίας της ροπής των εραστών να συσσωρεύουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου ολόκληρο το νόημα του κόσμου.[6]
Κατά την απολυτοποίηση το ερωτικό αντικείμενο  δεν είναι πια μέρος του κόσμου στα μάτια του/της εραστή/ερωμένης του, αλλά το κέντρο περιφοράς του κόσμου.
Το αγαπημένο πρόσωπο δεν εμψυχώνεται, ούτε διατρέφεται από τον πλούτο του ευρύτερου κοσμικού περιέχοντος, αλλά αντίθετα εξαναγκάζεται να μεταβληθεί, από τον ερωτικό σύντροφο και για χάρη του, σε πηγή τροφοδοσίας και ανανέωσης του κόσμου, σε ένα είδος μεταλλείου κοσμικής δημιουργίας. Στον ερωτικό σύντροφο συντελείται το γεγονός μιας οντολογικής ανατροπής, η οποία ορίζει να νοηματοδοτείται το άπειρο από το περατωτικό. Η προσωπάγεια της ερωτικής διάθεσης οδηγεί αναπότρεπτα στο φυσικό αδύνατο.[7]
Έτσι όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, το αποτέλεσμα του ανευθεντικού αυτού έρωτα είναι η μη αποδοχή του αυτού γεγονότος, με αποτέλεσμα ο ερωτικός σύντροφος, στο πρόσωπο του οποίου συνέβη η απολυτοποίηση του ερωτικού αντικειμένου και ως εκ τούτου στην εμφάνιση του είχε στηριχθεί η ελπίδα για την είσοδο στην ατελεύτητη ερωτική πατρίδα, όπου ο ίμερος δεν ησυχάζει ποτέ και αναλίσκεται άσωτα σε ένα πασίχαρο κυνηγητό, να μεταβάλλεται σε καταστροφέα του ειδωλικού κόσμο που γύρω του είχε δημιουργηθεί από το εραστή/ερωμένη.
Μάλιστα η αναφορά των ερωτικών δυνατοτήτων σε ορισμένο πρόσωπο συνδυασμένη με την αξίωση της ατομικής κατοχής του προσώπου και αμαυρωμένη από το κύρος και το χρίσμα της κοινωνικής νομοτυπίας οδηγούν στην παγίωση ενός πάγιου ερωτικού καθεστώτος και καθιδρύουν την ερωτική συντέλεια.
Αυτή την ανευθεντικότητα του έρωτα της σημερινής εποχής την βλέπουμε να πραγματώνεται επι παραδείγματι στην γνωστή ατάκα από τον «Αλχημιστή» [8] του Πάουλο Κοέλο : «Αγάπη είναι να την κοιτάς στα μάτια, να λες “σ’ αγαπώ” και όλος ο κόσμος να φαντάζει μοναδικός μόνο κοιτώντας την».

ΠΗΓΗ: Κεφάλας Ευστάθιος [Αμφικτύων] (15/12/2008, Ελλάς)

[1] Βλ. Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 190.

[2] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 217
[3] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 201 & 351 – σχόλιο 212,12 – 26  & σχόλιο 213,22.
[4] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 213.
[5] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 213 – 214.
[6] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 211.
[7] Βλ. και Λιαντίνης Δημήτριος «Έξυπνον Ενύπνιο – Οι Ελεγείες του Duino του Rilke», σελ. 211.
[8] Ένα βιβλίο που το έχουν διαβάσει εκατομμύρια άνθρωποι, και όμως σχεδόν ουδείς αναγνωρίζει το ανόητο του πράγματος!

Ελληνικό Αρχείο

Το λακωνίζειν,{ή Like…εικονίζειν (action)} εστί φιλοσοφείν!

Μία ιστορία για την... Παιδεία..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο: «Διάγνωσις εστί...»
Επεισόδιο 1ο: «Ο δάσκαλος»
Τους έδινε τα πάντα. Ό,τι είχε και ό,τι δεν του μάθανε. Σχεδίαζε μέσα από εγκυκλίους αλλά και κατά το δοκούν. Έκανε ένα μάθημα αλλιώτικο, διάφορο κι όχι αδιάφορο, συναρπαστικό. Για τον ίδιο αλλά και για τα παιδιά. Έξω από τις συνήθειες τις κλασικές, τους πίνακες, τα κονσερβοποιημένα βιβλία. Τους δίδασκε μέσα από την τέχνη τι είναι τέχνη, μέσα από το σκίτσο τι είναι αστείο και τι τραγικό, μέσα από το άλλο, το διαφορετικό, το ρηξικέλευθο για τη μέχρι τώρα κατάσταση, τι είναι νεωτερισμός στα δεδομένα και τι σεβασμός στα κεκτημένα. Στόχευε στο να κεντρίσει ενδιαφέροντα, να καταπλήξει τα πλήθη, να πάρει με το μέρος του μαθητές πολλούς, τους καλούς αλλά και τους κακούς. Επιστράτευε μεθόδους, πρότυπες, πρωτότυπες και μαθητοκεντρικές... οργάνωνε εκδρομές, έβγαζε λογύδρια διδακτικά, απέφευγε ωστόσο τη γλώσσα της αυθεντίας και γινόταν με τα μαθητούδια μαθητούδι... αλλά....
Επεισόδιο 2ο: «Οι μαθητές»
Τον αγαπούσανε πολλοί και πολύ, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία! Βλέπανε τη διαφορά. Τον αναγνώριζαν ως μια ριζοσπαστική στη ζωή τους παρουσία. Με ενέργεια, διαύγεια και όρεξη πέρα από τα όρια της λογικής (αν υπάρχει) του δημοσίου. Ωστόσο οι μαθητές είναι μαθητές, το σχολείο είναι σχολείο και ο δάσκαλος δεν παύει να είναι δάσκαλος κι όσο νεωτεριστής κι αν είναι, δεν αποτελούσε γι’ αυτούς παρά ένα «νεωτεριστή δάσκαλο». Αλλά δάσκαλο! Στην αρχή τον υποδέχονταν με ενθουσιασμό. Επιδοκίμαζαν όλες του τις κινήσεις. Άκουγαν με προσοχή τα λόγια του. Μετείχαν σε όλα του τα εγχειρήματα. Αργότερα όμως, όπως ήταν φυσικό, ξεσκαρτάρισαν τα χλωρά από τα ξερά. Πάνε κι οι νεωτερισμοί, πάνε και οι μοντέρνες μέθοδοι και τα σύγχρονα εποπτικά μέσα που θα κέντριζαν τα ενδιαφέροντα τους. Βρούβες! Άλλωστε...
Επεισόδιο 3ο: «Τα γραπτά»
Εν αρχή ην ο λόγος. Εν συνεχεία η γραφή. Τα ιδεογράμματα, η σφηνοειδής, η ιερογλυφική, η φοινικική, η φωνητική, η ιστορική... Κι ύστερα ήρθανε τα sms και η ηλεκτρονική.... Τα φωνήεντα γίνανε περιττά, όπως και στη μυκηναϊκή. Τότε! Ο λόγος πρέπει να είναι οικονομικός, σύντομος, να στριμώχνεται σε ένα msg... Κόβουμε τα περιττά, όπως τότε! Αφαιρούμε τα φωνήεντα, συγκόπτουμε τις λέξεις, συντομογραφούμε τις φράσεις, όπως τότε! Το σύνθημά μας: «Επιστροφή στις ρίζες» Στέλνουμε φατσούλες, πατάμε like...like…like…. Άλλωστε τι τα θέλεις τα πολλά λόγια που είναι φτώχ! ια; Το λακωνίζειν ή Like…εικονίζειν εστί φιλοσοφείν!
Επεισόδιο 4ο: «Η εγκύκλιος»
Γιατί τα παιδιά να εκφράζουν γνώμη σήμερα; Είναι μπανάλ... Η άποψη δεν πουλάει. Οι αμνοί ακολουθούν, δεν παρακολουθούν: ούτε τις εξελίξεις, ούτε την ιστορία, όπως γράφεται... έχουν φροντίσει άλλοι γι’ αυτήν. Και πού μαθαίνεται όλο αυτό; ...να είσαι δλδ σιωπηλός, να μη μιλάς, να μη διεκδικείς αυτό που σου ανήκει, να μη φέρνεις αντίρ‐ρηση ούτε αντί‐δραση; Μα, στις φωλιές της παιδείας...πού αλλού; Να ‘σαι σιωπηλός, άλαλος, άηχος.. Διδαδικτικοί στόχοι = μαθητές στόκοι: να συγχυστούν οι έννοιες, να παρανοήσουνε τους όρους και η σιωπή να μπερδευτεί με την άνευ όρων παράδοση, η ησυχία με τη μουγκαμάρα και τη χαζομάρα, η ηρεμία να δώσει τη θέση της στη βλακεία... Ο δάσκαλος να λέει στο μαθητή: «Μη μιλάς. Μην εκφράζεσαι. Να είσαι ολιγομίλητος. Έτσι σε θέλουν εκεί έξω». Ασκήσεις ανάπτυξης, για τις εξαιρέσεις των μαθητών. Ασκήσεις κλειστού τύπου, κλειστού χώρου, περιορισμένου χρόνου για τη μάζα. Απάντα με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ! Αντιστοίχισε! Πάτα Like.... Ποιος νοιάζεται για την εμπεριστατωμένη σου άποψη περί ρόλου των φιλοσόφων στον Πλάτωνα; Τα επιχειρήματα; Κάναμε την κηδεία τους εδώ και χρόνια. Η κοινωνία γυρίζει στις αρχέγονες καταβολές της. Όχι εκεί που «ο αγών λόγου» είχε γίνει πια το πιο δημοφιλές άθλημα αλλά εκεί όπου το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό.
Έτσι γίνεται τώρα. Και είπαμε, μην το ξεχνάς: «Επιστροφή στις ρίζες». Όπως ο άνθρωπος των σπηλαίων. Το σπήλαιο της Αλταμίρας το θυμάσαι; Σχεδιάκια στους τοίχους του. Άναρθρος λόγος. Επιστροφή στις ρίζες μας: ΟΥΓΚ!! Και οι σχολικές μήτρες το ξέρουν καλά πως τέτοιους πολίτες πρέπει να κυοφορούν: Λάκωνες. Όχι όμως ανυπότακτους Λεωνίδες αλλά υποτακτικούς αμνούς και μάλιστα εκουσίως. Όχι υπερήφανους για την ανδρεία τους αλλά απλούς αποδέκτες της δειλίας τους. Πάτα Like....
Επεισόδιο 5ο: Κι ύστερα ήρθαν οι γλωσσολόγοι διδάσκοντας «Γλώσσα εστί...»
...τα επίπεδα λόγου που είναι πολλά, τα ύφη της γλώσσας που είναι περισσότερα, οι περιστάσεις επικοινωνίας που είναι πάμπολλες: δεν μας ενοχλούν οι νέοι με τον τρόπο που εκφράζονται, αρκεί να διαχωρίζουν τις περιστάσεις! «Ερώτησις εστί...» ...τις διαχωρίζουν όμως; Για να γνωρίζει κανείς τις περιστάσεις πρέπει να τις διδαχτεί. Για να τις διδαχτεί, πρέπει κάποιος να του τις διδάξει. Για να του τις διδάξει κάποιος, πρέπει αυτός ο κάποιος να τις γνωρίζει. Για να τις γνωρίζει αυτός ο κάποιος, κάποιος άλλος πρέπει να του τις έχει μάθει....κ.ό.κ. Κάπου υπάρχει κενό. Κάποτε έσπασε ένας κρίκος στην τροφική αλυσίδα της γνώσης. Κάποια γενιά φρόντισε να ταΐσει την επόμενη άγνοια και να την ποτίσει με το νερό της λήθης. Όμως άλλο λήθη κι άλλο ηλίθιος! Και φρόντισε να την οδηγήσει μέσα από Υπουργεία Δια Βίου Μάθησης στη «δια βίου αμάθεια». Κάποιος, κάπου, κάποτε κάτι δεν έκανε σωστά και την πληρώνουν γενιές... και το αντεπιχείρημα βαφτίζει τον ξεπεσμό εξέλιξη, ανάγει την πτώση στον γκρεμό σε πρόοδο... έννοιες κουβάρια, έγνοιες κουφάρια!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο: Βιβλιοπωλείο «Γνώσις εστί...»
‐Μήπως έχετε τις ποιητικές συλλογές του Ελύτη;
‐Ρωτήστε τη νεαρή υπάλληλο στο βάθος.
Είναι καινούργια, τώρα τελείωσε το σχολείο, θα σας βοηθήσει!
‐Εσάς να ρωτήσω για τον Ελύτη;
‐Πείτε μου! Σας ακούω!
‐ Έχετε τις ποιητικές συλλογές του Ελύτη; Θέλω το «Άξιον εστί»
‐Ελύτη; (με απορία σαν να τον άκουγε για πρώτη φορά).
Όχι, αλλά μπορούμε να το παραγγείλουμε. Μισό λεπτό να το γράψω...
(παίρνει χαρτί και μολύβι και ξεκινάει να σημειώνει)
‐...Ελήτης είπατε;
‐(με γουρλωμένα μάτια) ΜΜΜάλιστα
‐και είπατε action….????
‐εστί
‐Action esti?
‐(με πιο γουρλωμένα μάτια, η αντίδραση του πελάτη) Μμμμμ....Ναι!
Όπως λένε «Δράση είναι...»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο: Επίλογος «Απόγνωσις εστί...»
‐Για τον διδάσκαλο ...να αναρωτιέται αν η γνώση πουλιέται, χαρίζεται, καλλιεργείται, μεταλαμπαδεύεται, διδάσκεται, κατακτιέται, εμφυτεύεται! ...να καταστρώνει σχέδια μαθημάτων μέσα από σύγχρονες μεθόδους αλλά να αισθάνεται ότι έχει απέναντί του να αντιμετωπίσει σκουριασμένες διαθέσεις. ...να μετέρχεται όλα τα μέσα τα οποία δεν του χαρίζονται από τα δεδομένα που του επιτρέπουν να έχει, ξεπερνώντας τις προσωπικές του αντοχές
‐Και για τον «άλλον» δάσκαλο.... ....να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του λόγω παρωχημένων γνώσεων, διαθέσεων, μέσων και κακών κινήτρων ...να αντιλαμβάνεται κάθε τόσο ότι διάλεξε «λάθος» επάγγελμα με υπερβολικές απαιτήσεις αλλά να μην παραδέχεται ότι το κριτήριο επιλογής του ήταν το αραλίκι του Σαββ/κου, του καλοκαιριού και το χριστουγεννοπασχαλιάτικο το οποίο κατέστησε τώρα και καθημερινό!
‐Για το μαθητή ...να αναρωτιέται και με τίποτε να μην μπορεί να κατανοήσει πού θα του χρησιμεύσουν όλες αυτές οι στείρες γνώσεις πέρα από τα διαγωνίσματα που γράφει στο σχολείο ...να προσπαθεί να μαντέψει τι «θα πέσει» στις πανελλήνιες, το μεγαλύτερο σκόπελο που εφηύρε ποτέ η Ελλάδα στα όνειρα και τους ορίζοντες ενός παιδιού ...να αποστηθίζει και να μισεί ταυτόχρονα αυτό που ευθύνεται για την ανώτερη πραγμάτωση της ανθρώπινης φύσης του, την παιδεία
‐Και για τον «άλλον» μαθητή ...να αντιλαμβάνεται πως η πνευματική εργασία είναι κάτι που δικαιούνται να κάνουν όλοι αλλά δεν είναι κάτι για το οποίο είναι εκ φύσεως προορισμένοι όλοι ...να πέφτει σε κατάθλιψη όταν τον περιγελούν οι λοιποί θεωρώντας τον ντουβάρι, γιατί μόνο τον Αντίλαλο μπορεί να παριστάνει μέσα στην τάξη ...να ψάχνει εναλλακτικές στην εκπαίδευσή του για στροφή σε χειρονακτικά επαγγέλματα, σ’ εκείνα όπου η δουλειά καθιστά τον εργαζόμενο Άνακτα των Χειρών, αλλά να αντιμετωπίζει το ρατσισμό της κοινωνίας του που τον θέλει μοναχά γραβατοφορεμένο στέλεχος επιχειρήσεων και της παιδείας του που δεν του δίνει ευκαιρία για τεχνική εκπαίδευση ...να ΜΗΝ ΕΚΤΙΜΑΕΙ καθόλου τις απεγνωσμένες προσπάθειες του δασκάλου να του κεντρίσει το ενδιαφέρον του επιστρατεύοντας όποιο μέσο, ακόμη και το πιο μοντέρνο, κι αυτό γιατί κανείς δεν το δίδαξε τι σημαίνει «ΕΚΤΙΜΑΩ», κανείς δεν του έμαθε τι σημαίνει
«ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ»
...να ζητάει ο δάσκαλος τη γνώμη του ποντάροντας στην καλλιέργεια της δημοκρατίας κι αυτός απλά να πατάει Like…like…like!!!
Όλο το παραπάνω Παιδεία εστί... No, thank you. I don’t like…
Πηγή

Η επέτειος της 17ης Μαρτίου.

Ο παγκόσμιος, ιερός συμβολισμός του "Λ".

ΛΑΜΔΑ το έβδομο σύμφωνο στο Ελληνικό αλφάβητο και χαρακτηρίζεται υγρό ημίφωνο.

Αν λοιπόν είναι ιερός αριθμός το επτά (σεπτά) τότε είναι πολύ πιθανό και το γράμμα να έχει μια κρυμμένη ιερότητα στην δομή του.

Σπαρτιάτικη ασπίδα

Σχηματικά το Λ μοιάζει να απεικονίζει, την εκπομπή από ένα συγκεκριμένο σημείο, που καταλήγει σε μία συγκεκριμένη και ορισμένη περιοχή.
Ετυμολογικά η ονομασία ΛΑ+Μ+ΔΑ, αν αναλυθεί οδηγεί σε ένα απλό συμπέρασμα, το οποίο όπως όλα τα απλά πράγματα πιθανόν να κρύβει μια μεγάλη αλήθεια.
Η συλλαβή ΛΑ σημαίνει ουράνια προέλευση, το γράμμα Μ την μίξη, και το ΔΑ την Γή και μεταφορικά το γήινο.
Νοηματικά λοιπόν με απλά λόγια σημαίνει την ουράνια παρέμβαση στα γήινα.
Η συλλαβή το ΛΑ ορίζεται σε διάφορα λεξικά σαν επιτατικό μόριο, και σύμφωνα με την ιδιότητα του αυτή μεγεθύνει ή υπερυψώνει την έννοια της λέξεως.
Η αρχαία λέξη Λας πελασγικής προέλευσης, αρχικά σήμαινε το ουράνιο, το πνευματικό ,και στην εξέλιξή της τον λίθο την πέτρα.
Για το πώς εξελίχθηκε εννοιολογικά η λέξη αυτή, υπάρχει μια επιχειρηματολογία απλή αλλά με λογική βάση.
Στο απώτατο παρελθόν, οι συνθήκες του περιβάλλοντος δημιουργούσαν καταστάσεις και φαινόμενα, πολλά από τα οποία έχουν αποδειχθεί από την σύγχρονη επιστήμη.
Η Γή μας εκτός των άλλων δεχόταν πλήθος ουρανίων σωμάτων, και σε ποικίλα μεγέθη. Αυτά τα σώματα αφού διέγραφαν μια φωτεινή πορεία στην ατμόσφαιρα, κάτι σαν μικροί κομήτες κατέληγαν στο έδαφος, όπου έχαναν την φωτεινή τους ιδιότητα και μέρος από την μάζα τους, σαν απλές πέτρες.
Αυτή η φυσική διεργασία και η μεταβολές της, εξηγούν και την διαδικασία της εννοιολογικής μεταβολής της λέξεως.
Υπάρχουν όμως και πολλά στοιχεία στην εξέλιξη μας που προσδίδουν ένα ιδιαίτερο νόημα στον λίθο που μοιάζει υπερβολικό, αν δεν αποδεχθούμε την προηγούμενη ανάλυση.

Πυραμίδα του πολιτισμού των Μάγιας

Στην Ελληνική μυθολογία οι άνθρωποι γεννήθηκαν από πέτρες που έριχναν πίσω τους ο Δευκαλίων και η Πύρα.
Στην Χριστιανική θρησκεία ο Χριστός, μετονόμασε τον πρώτο των μαθητών του από Σίμωνα σε Πέτρο λέγοντας «σε αυτόν τον λίθο θα οικοδομήσω την εκκλησία μου».
Ακόμη και στην εφαρμογή του το Λ σε φυσικά μεγέθη ( κορυφές βουνών, με πρώτη την πυραμίδα του Ταϋγέτου), έχει την ιδιότητα του συλλέκτη ενέργειας από το ουράνιο στερέωμα.
Επίσης σε τεχνητές ανθρώπινες κατασκευές μεγάλου η μικρού μεγέθους, η ιδιότητα του αυτή δεν έχει μόνο συμβολική αλλά και ουσιαστική σημασία.
Οι πυραμίδες, απομεινάρια αρχέγονων πολιτισμών,(Ατζέκων, Ίνκας, Μάγιας, Ελλήνων, Αιγυπτίων κ.α) που μας είναι ακόμη άγνωστοι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τρισδιάστατη εφαρμογή του Λ.
Μεταγενέστερο δείγμα, που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα είναι ο τρόπος κατασκευής της στέγης των σπιτιών μας, που με το σχήμα τους επιδιώκουν να είναι μόνιμοι δέκτες, εκείνου που χαρίζεται στην Γή από τον ουρανό.
Δεν χρειάζονται περισσότερα, αν και πιστεύω πώς υπάρχουν, για να δηλώσουν την σημασία του Λ για τα γήινα, που πιθανόν να αποτελεί την γενεσιουργό αιτία, του ανθρώπου, σύμφωνα με την έννοια του άνω+ θρώσκω.

Ημερολόγιο Αζτέκων με κυρίαρχο το σύμβολο Λ.

Με απλά λόγια υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πώς το Λ συμβολίζει την διαδικασία της επέμβασης του ουρανού στην Γή, και οδήγησε στην εξέλιξη.
Τα σύμβολο Λ το βρίσκουμε διαδεδομένο σε όλη την Γή, σε σημαντικούς προγενέστερους πολιτισμούς (Ίνκας, Ατζέκοι κ.α), αλλά είναι και το κυρίαρχο σύμβολο των Λακεδαιμονίων. Η απλοϊκή εξήγηση πώς είναι το αρχικό γράμμα της ονομασίας της φυλής των Λακεδαιμονίων, δεν είναι πειστική, επειδή ανάγεται σε προγενέστερους χρόνους, πιθανόν πολλές χιλιετίες.
Πρώτοι κάτοικοι της Λακωνικής αναφέρονται οι Λέλεγες, και ομίχλη καλύπτει την προέλευσή τους.
«Το τε γάρ των Πελασγών ην φύλον και των Καυκώνων και Λελέγων. Είρηται δ΄ότι πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν ετύγχανε πλανώμενα».
Στραβων 12 8
Πιθανόν να ήταν υπογένος των Πελασγών, επειδή σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε το ανθρώπινο είδος που κατοικούσε την γεωγραφική περιοχή της ανατολικής Μεσογείου ήταν οι Πελασγοί. Με βάση την πληροφορία πώς ο πρώτος βασιλιάς τους Λέλεγας ήταν αυτόχθων, στον οποίο οφείλουν και την ονομασία τους, πρόκειται για γήινα όντα.
Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και σε απροσδιόριστο χρόνο δέχτηκαν εκουσίως ή ακουσίως την ουράνια επίδραση και μάλιστα κατ επανάληψη ΛΕ ΛΕ.
Επειδή στην συμπαντική αρμονία, για όλα υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα, ποιος μπορεί να ήταν ο λόγος για ένα τέτοιο γεγονός;
Την απάντηση μας δίνει, η προσπάθεια ερμηνείας ενός άλλου σημαντικού και πολυσυζητημένου γράμματος της Ελληνικής αλφαβήτου. Είναι το Έψιλον για το οποίο έγραψε ο Πλούταρχος και κοσμούσε την μετώπη του Απολλώνιου ναού, απλό ή και αντίρροπο.
Εφόσον υποθέσαμε πώς το Λ είναι το σύμβολο της δράσης του ουρανού προς την Γή, φυσικό επακόλουθο είναι η αντίδραση. Το Ε λοιπόν αντιδρά και μεταδίδει την δράση, ούτως ώστε να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Γή.

Πράγματι το Λ σχηματικά μοιάζει με την προβολή σήματος, Η κατεύθυνση του είναι από πάνω προς τα κάτω, ενώ το Ε μοιάζει με προβολή σήματος σε οριζόντια κατεύθυνση, και θυμίζει μια συμβατική κεραία εκπομπής. (Φαντασθείτε το σχήμα του αρχαίου Ε, σαν δύο Λ, εφαπτόμενα).
Είναι λοιπόν οι Λέλεγες η αφομοίωση της ουράνιας παρέμβασης σε ανθρώπινο επίπεδο, και αναλαμβάνουν την υποχρέωση της εξάπλωσής της σε όλη την Γή; Πολύ πιθανόν.
Από τις ανθρώπινες και μόνο δραστηριότητες αυτή η λογική αποδεικνύεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Το σχέδιο η απόφαση, εκπονείται και κάποιοι αναλαμβάνουν την υλοποίηση. Στην χριστιανική θρησκεία τον ρόλο αυτό ανέλαβαν οι απόστολοι. Στην τέχνη επίσης της αγιογραφίας είναι πολλές οι περιπτώσεις που βρίσκουμε τον συμβολισμό του Λ, με κυρίαρχες εκείνη που απεικονίζουν το αστέρι της Βηθλεέμ κατά την γέννηση, και την θεϊκή παρουσία, κατά την βάφτιση, την επιφοίτηση αλλά και την Ανάσταση.
Υπάρχει ένα λογικό ερώτημα, και πρέπει να επιχειρηθεί η απάντηση του.
Ποια είναι η εννοιολογική διαφορά της λέξεως ΔΑ με την λέξη ΓΥΙΑ, μεταγενέστερα ΓΑΙΑ και ΓΗ. Το ΔΑ ορίζει την αρχική δημιουργία του στερεώματος, ενώ το δεύτερο ΓΥΙΑ, ΓΑΙΑ τον διαχωρισμό σε στεριά και θάλασσα, και την γενετική ικανότητα.
Η σύγχρονη λέξη ΓΥΙΟΣ καλύπτει αυτή την έννοια και ερμηνεύεται σαν γέννημα της Γής. Στην αντίθετη περίπτωση η λέξη ΘΥΓΑΤΕΡΑ έχει σαν ερμηνεία την ικανότητα της Γής να γεννά.
Είναι αυταπόδεικτη και η μεγαλοσύνη που προσδίδεται στην έννοια του Λ μέσα από την μουσική , και συγκεκριμένα στην νότα ΛΑ, που αποδίδει την χαρά και την ευτυχία της ζωής.
Ένα πλήθος σημαντικότατων λέξεων στην Ελληνική γλώσσα αλλά και διεθνώς προσθέτουν επιχειρήματα στην σημαντική σημασία του Λ.
Λόγος = Θεός, νους, λογική Λαλώ = ομιλώ Λαός = σύνολο ανθρώπων
Τέλος στην επιστήμη εκτός των άλλων, το λ΄ σαν αριθμητικό είναι το τριάντα, σαν πεζό συμβολίζει το μήκος κύματος στην φυσική, και την σταθερά ραδιενεργούς διάσπασης, και είναι σίγουρο πώς αυτά είναι τα ελάχιστα που μπόρεσα να συλλέξω.

Ταίναρον, είσοδος του αρχαίου Άδου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ: ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ

ΤΑΙΝΑΡΟΝ, ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΔΟΥ

Μια νεοελληνική παράδοση από τή Μάνη περιγράφει τή μυθολογία μιας σπηλιάς πού βρίσκεται στην άκρη του ακρωτηρίου Ταίναρο. Το σχετικό κείμενο έχει ώς έξης : «Σε μια σπηλιά πού είναι στον Κάβο-Ματαπά, κατεβαίνει πολλές φορές ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος και βγάζει τις ψυχές πού τους συχώρεσε ο Θεός τις αμαρτίες τους. Άλλοι πάλι λένε πώς σ' αυτή τή σπηλιά μένουν βρικόλακες και πώς ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος, όταν παρακαλεστούν σ' αυτόν οι άνθρωποι, πηγαίνει και τους ρίχνει από εκεί στά Τάρταρα, για να γλυτώση τον κόσμο».
Ή παράδοση αύτη είναι δημοσιευμένη άπό τον Ν. Πολίτη, στίς «Παραδόσεις» τόμ. Α', με αριθμό 989 και με τίτλο «Ό Μιχαήλ δ "Αρχάγγελος, Μάνη». Γίνεται φανερό από τον αριθμό, ότι ή παράδοση βρίσκεται στο δεύτερο εκείνο μέρος του βιβλίου του πού έχει μείνει έως και σήμερα δίχως σχόλια. Δεν μας είναι όμως δύσκολο να προχωρήσουμε, έστω και χωρίς βοηθήματα.
Πρώτα-πρώτα, το κείμενο μας βεβαιώνει ότι στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει μια σπηλιά πού οδηγεί βαθειά στή γη. Και δεύτερο, ότι άπό εκεί ό Μιχαήλ ό Αρχάγγελος ανεβοκατεβαίνει μέσα στά έγκατα της γης και φέρνει επάνω ψυχές πού ήταν αμαρτωλές και συχωρέθηκαν, ή ρίχνει εκεί ψυχές βαρειά κολασμένες, όπως είναι οι ψυχές τών βιαιοθανάτων πού ζητούν εκδίκηση ή και γενικά, όπως παρουσιάζονται οί βρικόλακες.

Ό ρόλος του Αρχάγγελου περιγράφεται καθαρά σάν ρόλος «ψυχοπομπού θεού», όπως αντίστοιχος στην αρχαιότητα ήταν ό ρόλος του Ερμού. Ή ομοιότητα όμως αυτή παίρνει ακόμη περισσότερο βάθος και νόημα, όταν λάβουμε ύπ' όψη ότι εκεί στην άκρη του Ταινάρου και οί αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει τήν είσοδο του Άδου. 'Από εκεί γινόταν ή «άνοδος» και ή «κάθοδος» στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνος. 'Από εκεί, σύμφωνα μέ αρχαία παραλλαγή, κατέβηκε στον Άδη ο Ηρακλής, όταν είχε διαταχθή άπό τον επίμονο και σκληρόκαρδο Ευρυσθέα νά πάη και νά του φέρη δεμένο τον Κέρβερο, τον ακοίμητο και φοβερό σκύλο του Κάτω Κόσμου. Πήγε ό Ηρακλής στο Ταίναρο, κατέβηκε βαθειά στό δρόμο πού οδηγούσε στά Τάρταρα, πάλεψε σκληρά μέ τόν Κέρβερο, τον νίκησε, και τον έφερε στον Ευρυσθέα. Τρομαγμένος όσο ποτέ στή ζωή του ό Ευρυσθέας, κρύφτηκε μέσα σ' ένα μεγάλο πιθάρι. Και έγινε ή σκηνή εκείνη θέμα μιας σωζόμενης αρχαίας αγγειογραφίας. Ή νέα προσταγή του στον Ηρακλή ήταν νά πάρη αυτός ξανά στους ώμους του το νικημένο αντίπαλο και νά τόν ξαναπάη κάτω στον Άδη. Δεύτερη λοιπόν επίσκεψη του Ηρακλή στό Ταίναρο, δεύτερη ίσως κατάβαση κάτω στον Άδη, και επιστροφή κατόπι.
Άλλα, σύμφωνα μέ μιαν άλλη αρχαία μαρτυρία, από τήν ίδια είσοδο κατέβηκε στον Άδη και ό πικραμένος Όρφέας. Ήταν ό καιρός πού είχε χάσει την αγαπημένη Ευρυδίκη του. Απαρηγόρητος, έφθασε κάποτε στό Ταίναρο και επιχείρησε νά κατέβη στον Άδη. Είχε μαζί του τήν αλάθητη λύρα, και όπλο του σπουδαίο το θεϊκό τραγούδι του, αυτό πού και πέτρες ράγιζε καί τ' άγρια θηρία τά έκανε νά ζυγώνουν ήμερα καί γαλήνια. Ήταν τόσος ό ανθρώπινος πόνος, πού εκφραζόταν μέ το μοιρολόγι του Ορφέα, ώστε καί αυτοί οί ανελέητοι Θεοί του Κάτω Κόσμου συγκινήθηκαν. Δέχθηκαν μάλιστα τήν ικεσία του Όρφέα, νά ξαναπάρη συντροφιά της ζωής του τήν Ευρυδίκη. Έβαλαν όμως έναν αμετακίνητο όρο, τόν ακόλουθο : Εκείνος θά φύγη πρώτος γιά τον 'Απάνω Κόσμο, καί πίσω θά τόν ακολουθήσουν ή Ευρυδίκη και ό εκτελεστής του όρου Έρμής. Καί ό όρος έλεγε ότι ό Όρφέας, ώσπου νά φθάσουν έξω στή γή καί στό φώς του ήλιου, οφείλει νά μή γυρίση νά κοιτάξη προς τά πίσω. Νά μή γυρίση σέ καμιά περίπτωση, γιατί αλλιώς θά ίδή βέβαια γιά μιά στιγμή τήν αγαπημένη του, αλλά νά το ξέρη, δέν θά τήν ξαναϊδή ποτέ πιά. Καί, αν αυτόν τόν απλό όρο τόν παραβή, νά το ξέρη άπό τώρα, ότι κανένας δέν θά του έχη φταίξει παρά μόνο ό εαυτός του καί ή απερίσκεπτη ανυπομονησία του.

Ξεκίνησε γιά επάνω καί γιά τό φώς του ήλιου ή περίεργη τριάδα, ό πικραμένος, ή πεθαμένη και ξωπίσω ό ψυχοπομπός. Άλλα ό ανυπόμονος έγινε καί απερίσκεπτος. Δέν άντεξε πιά, καί σέ κάποια στιγμή γύρισε πίσω νά ιδή καί νά βεβαιωθή. Ακολούθησε μιά τραγική διαβεβαίωση. Ή σκηνή αυτή ήταν αδύνατο νά μή γίνη ειδικό θέμα στην αρχαία τέχνη. Ή παράσταση παρουσιάζεται ώς έξης : Πρώτος ό Όρφέας έχει μόλις γυρίσει καί κοιτάζει προς τά πίσω. Έρχεται έπειτα ή Ευρυδίκη. Ακολουθεί μελαγχολική καί όμορφη, διπλωμένη μέσα στους πέπλους της. Και πίσω έρχεται ό ψυχοπομπός Έρμης, πού κι' αυτός φαίνεται περίλυπος, γιατί δέν έχει καμιά διάθεση να κάμη αμέσως τότε αυτό πού όφειλε να κάμη. Να πάρη δηλαδή τήν Ευρυδίκη και νά τήν ξαναφέρη κάτω στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα. Συνέχισε ό Όρφέας τήν άνοδο του. Και ίσως ποτέ δέν θά έζησε τόσο έντονες στιγμές πόνου, όσο τήν ώρα πού ξανάβλεπε το φώς του ήλιου, εκεί γύρω στους βράχους και τ' ακρογιάλια του Ταινάρου.
Πέρασαν αιώνες από εκείνους τους καιρούς. Πέρασαν ολόκληρες χιλιετηρίδες. Και όμως, όπως δέν άλλαξαν οί βράχοι του Ταινάρου καί τά βουνά της Μάνης, όμοια θαρρείς ότι δέν άλλαξε και το αρχαίο παραμύθι. Ή ουσία του έμεινε «περίπου» ή ίδια.
Μόνο ή επιφάνεια τών πραγμάτων άλλαξε χρώμα, παίρνοντας το χρώμα της χριστιανικής εποχής. Έτσι τώρα, αντί νά είναι εκεί ο φτερωτός Έρμης, ό αρχαίος ψυχοπομπός, σήμερα βρίσκεται ο «Μιχαήλ ό Αρχάγγελος», ό φανταστικός χριστιανικός ψυχοπομπός. Όπως όμως έκανε και εκείνος, όμοια καί αυτός τώρα λέγεται ότι άλλοτε ανεβάζει ψυχές από τόν Αδη, όπως ανέβαζε ό αρχαίος τήν Ευρυδίκη, και άλλοτε κατεβάζει κάτω στά σκοτεινά Τάρταρα τις ψυχές τών τιμωρημένων.
Αξίζει νά σημειώσω ιδιαίτερα μιά πληροφορία, τήν επόμενη : «Εκεί κοντά στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει σήμερα μιά σπηλιά και μαζί μιά μικρή έκκλησούλα, πού είναι αφιερωμένη στους «Αγίους Ασωμάτους»». Άγιοι Ασώματοι όμως είναι ό Γαβριήλ και ό Μιχαήλ, οι δύο Αρχάγγελοι. Γίνεται έτσι φανερό ότι μιά τριάδα μαρτυριών συγκεντρώνεται στο σημείο εκείνο. Πρώτη είναι ή ελληνική θρησκεία, πού τοποθετεί σέ σπήλαιο του Ταινάρου τήν είσοδο του Αδη, παρ' όλο πού αρχαιολογικές έρευνες δέν έχουν καθορίσει σέ ποιο ακριβώς σημείο ήταν ή είσοδος και ή λατρεία. Δεύτερος είναι ό νέο-ελληνικός θρύλος τών κατοίκων της Μάνης, πού ορίζει ότι στον ίδιο τόπο βρίσκεται καί σήμερα ή είσοδος γιά τόν Κάτω Κόσμο. Καί τρίτη είναι ή χριστιανική λατρεία, πού εντοπίζει σέ μιά σπηλιά του ίδιου ακρωτηρίου τή λατρεία καί τήν εκκλησία του χριστιανικού ψυχοπομπού. Άπό εκείνη τήν εκκλησιά καί τή σπηλιά αρχίζει ή λατρευτική δικαιοδοσία καί το βασίλειο του «Μιχαήλ Αρχάγγελου». Μόνος αυτός μπορεί νά μπαίνη καί νά βγαίνη ελεύθερος στον μαύρο Αδη, ελεύθερος καί κυρίαρχος πάνω στις ψυχές. Ιδού ή μικρή εκκλησία του στή σπηλιά. Οί ζωντανοί λοιπόν ας το έχουν ύπ' όψη τους καί ας φροντίζουν νά τόν εξευμενίζουν λατρευτικά. Κάποτε μπορεί νά περάσουν άπό τήν ίδια είσοδο, είτε οί ίδιοι, είτε οί νεκροί συγγενείς τους. Καί έχει μεγάλη σημασία, έναν τέτοιο πανίσχυρο ψυχοπομπό, κληρονόμο μιας τοπικής παράδοσης χιλιετήρίδων, νά τόν συνάντησης «ίλεον» καί σπλαχνικόν μαζί σου.

Είναι γνωστή ή μαρτυρία του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, σύμφωνα μέ τήν οποία «οί άπό του κάστρου Μαΐνης οικήτορες» προσηλυτίσθηκαν βιαίως στο Χριστιανισμό πολύ αργά, τόν 10 αιώνα, στά χρόνια της βασιλείας του πάπου του Βασιλείου Α' του «Μακεδόνος». Έως τότε οι κάτοικοι της τραχείας Μάνης ήσαν έλληνες, διατηρώντας ως θρησκεία τους τήν ελληνική. Βέβαια δέν μπορεί κανείς νά καθορίση, μέ ακρίβεια σήμερα,τήν αλήθεια τής πληροφορίας του Πορφυρογέννητου. Ένα όμως φαίνεται σίγουρο, σχετικά μέ τήν προκειμένη περίπτωση : Ότι στή Μάνη, κάτω άπό τέτοιες συνθήκες, ήταν πολύ εύκολο και πολύ φυσικό να διατηρηθούν οί αρχαίες ελληνικές δοξασίες. Και δεύτερο, ότι μιά χριστιανική εκκλησιά ειδικά τών Αγίων Ασωμάτων, κτισμένη σέ μιά σπηλιά του Κάβου Ματαπά, αποτελεί μιά πρόσθετη απόδειξη ότι ή λατρεία τών αρχαίων στο Ταίναρο ποτέ δέν έσβησε άπό τή μνήμη του λαού τής περιοχής εκείνης.
Ιδού λοιπόν ένας απομονωμένος ακραίος ελληνικός τόπος, πού κρατάει ζωντανή τή μνήμη τριών χιλιετηρίδων. Καί δέν τήν κράτησε μέ αρχαίους ναούς καί μέ αγάλματα αφού αυτά οι χριστιανοι τα κατέστρεψαν, αλλά μέ κάτι πιο ιδιότυπο καί ίσως σπουδαιότερο. Τήν κράτησε ζωντανή μέσα στην ψυχή τών κατοίκων του και στή λατρεία τους. Στην ψυχή τους, μέ ένα θρύλο αρχαίας καταγωγής. Καί στή λατρεία τους, μέ μιαν χριστιανική έκκλησία πού δέν έπαψε ποτέ νά λειτουργιέται. Πίσω άπό το εικόνισμα του Μιχαήλ Αρχάγγελου βλέπω τόν Έρμη και τόν Πλούτωνα. Καί πίσω άπ' όλους αυτούς, μέ συγκίνηση βλέπω όρθιον τόν Ελληνισμό τών χιλιετηρίδων.

Φωτό ομαδα Πυθέας
Πηγή

Τον Αύγουστο του 2020 επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο στην Κοκινόγεια, και παραθέτω μερικές φωτογραφίες και ένα περιληπτικό video του ναού.

 

Ταΰγετος...ένα όρος μιά ιστορία

Η έσχατη κατάληξη της μεγάλης Οροσειράς που ξεκινάει απο την Πίνδο και χαράζει την Ελληνική Γη μέχρι το Ακρωτήρι στο Ταίναρο, το Νοτιότερο «μάτι» της στεριανής Ελλάδας στο Πέλαγος. Ένα Βουνό που η ύπαρξή του δεν αποτελεί μονάχα μια απλή Γεωλογική και Γεωγραφική αναφορά και καταγραφή. Ένα Βουνό που η Σημειολογία του σηματοδοτεί «ταξίδια» μακρινά στα βάθη του Ιστορικού Χρόνου, εκεί που η Ιστορική Απόδειξη συναντά την Ομίχλη του Μύθου και της Παράδοσης, εκεί που η Λαογραφία συνευρίσκεται με τη Φιλοσοφία. Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ, εκτός από ένα μαγευτικό Φυσικό τόπο ύψιστης σημασίας για την Οικολογική Ισορροπία της Ελληνικής Φύσης, εκτός από ένα ταξιδιωτικό παράδεισο για όλους εμάς τους τυχερούς του επισκέπτες, αναδεικνύει και εκπέμπει μια σειρά σημαντικών παραμέτρων Μυθολογίας, Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Μυστικισμού, Πολιτισμού. Αυτές τις παράμετρες θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε σε τούτη την προσέγγιση, σε ένα ταξίδι πίσω χιλιάδες χρόνια στον Ιστορικό και Μυθικό χρόνο. Αφεθείτε λοιπόν σε τούτη τη μαγευτική αναζήτηση των καλά κρυμμένων παρακαταθηκών του Ιερού τούτου Όρους.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ: Ο Ορεινός όγκος του ΤΑΫΓΕΤΟΥ αποτελεί προέκταση του ορεινού Αρκαδικού όγκου του Μαίναλου, ο οποίος διακλαδώνεται σε δύο ορεινούς όγκους, τον Πάρνωνα στην Ανατολική ακτή της Πελοποννήσου και τον ΤΑΫΓΕΤΟ στο κέντρο. Η ΨΗΛΟΤΕΡΗ του κορυφή νοτιότερα είναι το περίφημο «ΤΑΛΕΤΟΝ» ή Τάλητον γνωστή ως «Προφήτης Ηλίας» με το μεγάλο υψόμετρο των 2.407 μ. Ο Ορεινός όγκος έχει 110 χλμ μήκος και 30 χλμ πλάτος. Δεσπόζει στην Λακεδαίμονα Γη και από τα Πανάρχαια χρόνια εθεωρείτο ΙΕΡΟ ΒΟΥΝΟ. Ιστορικές γεωγραφικές αναφορές του Όρους έχουμε στον ΟΜΗΡΟ στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ ( Ζ 103) ως τόπος ζωής αγρίων θηρίων. Αναφορές υπάρχουν στον ΛΟΥΚΙΑΝΟ (ΙΚΑΡΟΜΕΝ, 19), στον ΣΤΡΑΒΩΝΑ και στον ΠΑΥΣΑΝΙΑ (Γ 20) ο οποίος γράφει : «Άκρα δε του Ταϋγέτου Ταλετόν υπέρ Βρυσέων ανέχει. Ταύτην Ηλίου καλούσιν ιεράν και άλλα τε αυτόθι Ηλίου θύουσι και ίππους. Το δε αυτόν και Πέρας οίδα θύειν νομίζοντας». Τέλος ο ΡΑΓΚΑΒΗΣ αναφέρει πως στην ψηλότερη κορυφή του όρους υπήρχε Ναός του Απόλλωνα. Η κορυφή αυτή με το όνομα Ουραμίδα σημειώστε τη σημασία της για το ΣΧΗΜΑ της και τις ΑΝΑΦΟΡΕΣ που υπάρχουν για την ΠΥΡΑΜΙΔΟΕΙΔΗ μορφή της, είναι ορατή από τη Δυτική Σπάρτη. ΧΛΩΡΙΔΑ: Μέχρι το καταφύγιο στα 1.550 μ. η βλάστηση είναι ΠΥΚΝΗ, με Ορεινά Κωνοφόρα, Μαυρόπευκα, Έλατα και Κέδρους, δίνοντας ένα μαγευτικό χώρο πρασίνου και φυσικής αναπνοής σε ολάκερη την Ελλάδα. Μετά το ύψος αυτό περνάμε σε Υποαλπική ζώνη, με αραίωση των δέντρων, με Νανώδη φυτά και θάμνους, βράχια και πέτρες και σπάνια είδη χλωρίδας.
 ΓΕΩΤΕΧΝΙΚΑ: Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ανήκει στη ζώνη των ΤΑΛΕΩΝ ορέων. Πλησιάζει στην Πυραμιδοειδή μορφή, καλύπτεται ολοσχερώς από πέτρες στα μέγιστα υψόμετρα. Παρατηρείται όπως είναι φυσικό μεγάλη διαφορά στην θερμοκρασία μεταξύ ημέρας και νύχτας με αποτέλεσμα το πέρασμα των χιλιετιών να έχει προκαλέσει εξαιρετικά μεγάλες αλλαγές. Η Κορυφή του Βουνού αποτελείται από Πλακώδεις Κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους που φτάνουν στο ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ του ΑΗ-ΛΙΑ. Η κανονικότητα των πετρωμάτων και τα σχήματά τους είναι ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΑ και ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ έτσι που σημειώστε δίνουν την εντύπωση ΌΧΙ του ΦΥΣΙΚΑ «ΤΥΧΑΙΟΥ» αλλά του ΤΕΧΝΙΚΑ «ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟΥ».

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΟΝΟΜΑΤΟΣ: Το όνομα «ΤΑΫΓΕΤΟΣ» ανήκει στην ΤΙΤΑΝΙΔΑ «ΤΑΫΓΕΤΗ», μία από τις Επτά ΠΛΕΙΑΔΕΣ, θυγατέρα του ΑΤΛΑΝΤΑ και της Ωκεανίδας Νύμφης ΠΛΗΙΟΝΗΣ (ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΛΑΚΩΝΙΚΑ», Γ 1-9). Οι ΠΛΕΙΑΔΕΣ, μετά την συμφορά του Πατέρα τους ή το θάνατο των αδελφών τους των ΥΑΔΩΝ, αυτοκτόνησαν και έγιναν ΑΣΤΕΡΙΑ ανήκοντες στον αστερισμό του ΤΑΥΡΟΥ μοιάζοντας με περιστέρια που πετάνε (ΠΕΛΕΙΑΙ). Ο ΟΜΗΡΟΣ τον καλεί «ΤΗΫΓΕΤΟΝ ΠΕΡΙΜΗΚΕΤΟΝ» (ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ζ 103-105). Ο ΗΣΥΧΙΟΣ ερμηνεύει τον ΤΑΫΓΕΤΟ ως ΤΑΥΣ, ΜΕΓΑΣ, ΤΑΥΝΑΣ, ΜΕΓΑΛΥΝΑΣ και ΤΑΫΓΕΤΕΣ ΠΥΛΕΣ. Εδώ αυτό το τελευταίο είναι ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ για την επιλογή των Φιλοσοφικών αντιλήψεων του ΠΥΘΑΓΟΡΑ περί Δαιμονίων Ποιοτήτων. Συνεπώς μια ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ της προέλευσης της Ονομασίας καταλήγει στο ΤΑΥ-ΓΕΤΟΣ, με τα συνθετικά του Τιτάνιου και του Μακρύ. Το ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ «ΤΑΥ» συμβολίζει ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ την ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ –ΣΤΑΣΗ του ΦΩΤΟΣ σύμφωνα με τον ΠΛΑΤΩΝΑ («ΚΡΑΤΥΛΟΣ» 427). Συνεχίζοντας τώρα έχουμε την ακόλουθη Θεοκοσμική προσέγγιση: Οι ΠΛΕΙΑΔΕΣ (ΤΑΫΓΕΤΗ) ανήκουν στον ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ του ΤΑΥΡΟΥ. Η ΙΔΙΑ λοιπόν ΡΙΖΑ «ΤΑΥ». Καταληκτικά λοιπόν «Η ΡΟΗ του ΦΩΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ στον ΤΑΫΓΕΤΟ». (Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό παρακάτω).

Η «ΠΥΡΑΜΙΔΑ» του ΤΑΫΓΕΤΟΥ: ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ της ΦΥΣΗΣ ή ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ; Τώρα θα πάμε να «ταξιδέψουμε» σε ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΥΣΙΚΟ (?) ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ που παρατηρείται στην ψηλότερη κορυφή του ΤΑΫΓΕΤΟΥ, στον σημερινό ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ή το Αρχαίο ΤΑΛΕΤΟΝ. Την μοναδική ΠΥΡΑΜΙΔΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ… Η Αρχαία Ελληνική Κοσμοθέαση γνωρίζουμε ότι παρείχε εξαιρετικά μεγάλο σεβασμό στον ΘΕΟ ΗΛΙΟ, στην ΓΙΟΡΤΗ του ΦΩΤΟΣ, στο «ΑΕΙΖΩΟΝ ΠΥΡ», που θεωρείται η καρδιά της ύπαρξης. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ συνδέθηκε στην περίπτωση αυτή εξαιρετικά με την Χριστιανική Πίστη με τον ΑΗ-ΛΙΑ, τον Προφήτη Ηλία δηλαδή να αποκτά τα χαρακτηριστικά εκείνα της συνέχισης της Πανάρχαιας τελετής. Κάθε χρόνο λοιπόν, στις 19 Ιούλη, μέρα γιορτής του Προφήτη ΗΛΙΑ, οι απανταχού πιστοί εορτάζουν στις Βουνοκορφές, στα γραφικά Εκκλησάκια του Αη-Λια. Έτσι και στον ΤΑΫΓΕΤΟ 10άδες προσκυνητές παίρνουν κάθε χρόνο το δύσβατο μονοπάτι της ΚΟΡΥΦΗΣ για το Μικρό Εκκλησάκι το Πλινθόκτιστο με τα πέτρινα καθίσματα, τις ανάγλυφες μαρμάρινες πλάκες, τα αυτοσχέδια κηροπήγια αλλά χωρίς οροφή, την οποία αντικαθιστούν μουσαμάς για προφύλαξη από τον οργισμένο αγέρα της Βουνοκορφής. Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ξεκινάει στις 3 τη Νύχτα μέχρι το Ξημέρωμα στις 5, μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ στη μαγευτική ΦΥΣΗ με τις τόσες μα τόσες ΙΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ. Αυτό που αποκαλούμε Ιστορική Συνέχεια.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ του ΤΙΤΑΝΑ ΗΛΙΟΥ με τον ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ και η ΔΥΝΑΜΗ του ΦΩΤΟΣ. Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΟΡΥΦΗ, στην οποία εικονίζεται άπλετα ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ, κάτω στα πόδια σου η Πόλη της ΣΠΑΡΤΗΣ, αντίκρυ σου το ΠΕΛΑΓΟΣ, σχηματίζει μια ΑΚΡΙΒΕΣΤΑΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ. Η Ανάβασή της από την Ανατολική πλευρά γίνεται μέσα από ένα ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΣΒΕΣΤΟΛΙΘΙΚΩΝ ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ, των οποίων η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ξαφνιάζει σε βαθμό που να μιλάει κανείς για ΤΕΧΝΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Το μικρό ΟΡΟΠΕΔΙΟ με την Ονομασία «ΠΟΡΤΕΣ» Δίνει απόλυτα την αίσθηση της εισόδου στο ΕΠΙΠΕΔΟ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, αποτελεί δε στην ουσία και τη ΒΑΣΗ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, η οποία ξεκινάει προς τα Ν.Δ. Υπάρχουν ΟΠΤΙΚΕΣ ΓΩΝΙΕΣ από τις οποίες η κορυφή ΤΑΛΕΤΟΝ-ΑΗ ΛΙΑΣ φαίνεται ως ΤΕΛΕΙΑ ΠΥΡΑΜΙΔΑ, παραπέμποντας στα κλασικά ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. Πάνω δε στα ΠΡΑΝΗ της ΕΠΙΠΕΔΑ υπάρχουν τεράστιοι βράχοι σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΟΜΒΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΙ.

Η ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΗ της «ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ»: Περίφημη για τους ερευνητές είναι η ΤΕΛΕΙΑ ΣΚΙΑ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, η οποία σχηματίζεται στον αέρα, λίγο ΠΡΙΝ την ΑΝΑΤΟΛΗ του ΗΛΙΟΥ στον ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟ ΚΟΛΠΟ. Στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ αυτό ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ έχουν αποδοθεί ΑΤΕΛΕΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ περί Διάθλασης του Φωτός, που ακόμα είναι υπό έλεγχο.

 Μετά τη ΔΥΣΗ του ΗΛΙΟΥ, προς την ΠΛΕΥΡΑ της ΣΠΑΡΤΗΣ, το ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ ΦΩΣ που σχηματίζεται ως ΤΕΛΕΙΑ ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΗ ΕΥΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΦΩΤΕΙΝΗ επί της ΚΟΡΥΦΗΣ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, είναι ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ και παραπέμπει στις ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΕΣ που αναφέραμε για την σημασία του γράμματος «ΤΑΥ» (ΣΤΑΣΗ ΦΩΤΟΣ).
ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ-ΒΑΡΑΘΡΟ : Ανεβαίνοντας στην Κορυφή, βρίσκει κανείς ένα ΣΠΗΛΑΙΟ-ΒΑΡΑΘΡΟ, καταγραμμένο από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ, βάθους 8 μέτρων με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο χάνεται στο βάθος της Γης της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, λες σαν να υπάρχει εκεί ως «ΕΙΣΟΔΟΣ». Φυσικά η είσοδος κάπου είναι κλεισμένη από πέτρες στα 8 μ. Η ΠΑΛΙΑ ΛΑΪΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ αναφέρει το σημείο ως ΣΗΜΕΙΟ «ΕΙΣΟΔΟΥ» στην ΠΥΡΑΜΙΔΑ.
Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ του ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ:  Φυσικά και η ερμηνεία των φαινομένων που περιγράφτηκαν δεν μπορεί να είναι ΑΠΟΛΥΤΗ και ΣΑΦΗΣ. Η Χρονολογική της παραπομπή στο βάθος του ακατάγραπτου χρόνου καθιστά ΑΔΥΝΑΤΗ την ΣΑΦΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ. Εμείς θα προσπαθήσουμε να δούμε τι λένε διάφορες προσεγγίσεις, στις οποίες ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ, να τις δώσουμε ΑΠΟΔΟΧΗ. ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ είναι η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥΣ, ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ στην κάθε προσέγγιση χωριστά.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ των ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΩΝ: Η ΓΑΙΟΛΟΓΙΚΗ προσέγγιση μιλάει καθαρά για μια ΣΠΑΝΙΑ περίπτωση του γνωστού φαινομένου των ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΩΝ, δηλαδή των ΦΥΣΙΚΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΩΝ εκείνων ορεινών όγκων που με την ορογέννηση παίρνουν χαρακτηριστικά ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ. Φυσικά οι ΓΑΙΟΛΟΓΟΙ αναφέρονται και στην ύπαρξη του ΒΑΡΑΘΡΟΥ «ΕΙΣΟΔΟΥ» στο οποίο αργότερα αναπτύχθηκαν λατρευτικές διαδικασίες, το αποδίδουν δε σε επίσης γαιολογικά χαρακτηριστικά. Οι ΦΥΣΙΚΕΣ ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΕΣ, οι οποίες λειτουργούν στη φύση ως «γεννήτριες ενέργειας φυσικής» κατά το πρότυπό τους δε ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΟΛΕΣ οι ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ που δημιουργήθηκαν από ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ, με μικρές διαφορές στο τελικό σχήμα, αναγνωρίζοντες όλοι τη ΣΗΜΑΣΙΑ του ΣΧΗΜΑΤΟΣ. Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΕΧΝΗΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ Εδώ έχουμε την «διαφορετική» άποψη που μιλάει για ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο χώρο του ΤΑΫΓΕΤΟΥ. Έχουμε την άποψη πολλών, ότι το ήδη διαμορφωμένο ΦΥΣΙΚΑ τοπίο σε μορφή Πυραμίδας, ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ με ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά όπως θα δούμε παρακάτω. Το ΒΑΡΑΘΡΟ-ΣΠΗΛΑΙΟ αναφέρεται ως μια των ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ στην ΠΥΡΑΜΙΔΑ εντός της οποίας λειτουργούσε ως ΣΥΡΑΓΓΑ περαιτέρω εισόδου στον ΕΝΔΟΧΩΡΟ της.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ του ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ: Εδώ εμπλέκεται η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ με την ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ που ακουμπούν σε καθαρά ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΕΣ θεωρήσεις του Κόσμου μας. Μιλάνε για την «ΠΥΛΗ» του ΤΑΫΓΕΤΟΥ λοιπόν, ένα σημείο που η ΦΥΣΗ «ΕΠΕΛΕΞΕ» να «ΕΜΒΟΛΙΑΣΕΙ» τον Κόσμο και τον Ελληνικό χώρο με το ΠΝΕΥΜΑ του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, με το ΦΩΣ του ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ και του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, μιας και σύμφωνα με τις προσεγγίσεις αυτές, Προορισμός του ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ είναι η ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΗ του ΦΩΤΟΣ στην ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ. Οι απόψεις αυτές, όσο ΑΠΟΚΟΣΜΕΣ και αν ακούγονται σε εμάς σήμερα, ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ με την ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ, με την προέλευση του Ονόματός του και το τι Κρύβει κάθε ακριβές συνθετικό του. Είναι επίσης γνωστόν ότι στην Αρχαιότητα την ώριμη, ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ θεωρήθηκε ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΑΣΤΡΩΝ και ο ΚΙΚΕΡΩΝ με τον ΔΙΟΓΕΝΗ τον ΛΑΕΡΤΙΟ γράφουν ότι ο ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ είχε στήσει το δικό του ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ στην Κορυφή. Η ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ για την ΠΥΛΗ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ… Οι ΟΡΦΙΚΟΙ και ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ κύκλοι της Ελληνικής Αρχέγονης Φιλοσοφικής Μυστικιστικής Κοσμοθέασης, δίνουν στο Ιερό Όρος μια εξαιρετικά μεγάλη «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» και σημασία. Η ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΑ του Ταύγετου, «ΔΟΥΛΕΜΕΝΗ» στην Εξέλιξή της, από ανθρώπινο χέρι, αποτελεί μια από τις «ΠΥΛΕΣ», όπου η «δύναμη» της ΘΕΪΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, προσφέρει το «αείζωον ΦΩΣ» της στην ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ μέσα από εκείνους τους «ανθρώπους» που είναι «διαταγμένοι» να μεταλαμπαδεύσουν το «ΦΩΣ» της Δημιουργίας και του Πνεύματος σε ολάκερο τον Κόσμο. Και αυτοί είναι οι ΕΛΛΗΝΕΣ. Αφού βέβαια «δοκιμαστούν» και «υψωθούν» στην Μέγιστη Τιμή, Συνείδηση, Πνευματικό επίπεδο που να μπορέσουν να γίνουν «Κοινωνοί» της αποστολής αυτής. Εδώ θα «συναντήσουμε» και την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Καθηγητή Στοχαστή ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ, ο οποίος διάλεξε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος του ΤΑΫΓΕΤΟΥ για την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ «ΕΞΟΔΟ» από τη Ζωή. Εμφανώς ο ίδιος επηρεασμένος από τις Θεωρίες αυτές ή «μυημένος» σε αυτές ή προσπαθώντας να «επαληθεύσει» αυτές. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΘΕΣΗ να σκορπίσω στο Νου και τη Σκέψη των αναγνωστών ΑΣΑΦΕΙΑ, ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ και ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΛΑ ότι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ όπως ο ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ή άλλοι Ανατολίτικοι Λαοί. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ «Νυν και αεί» είναι ΚΡΙΤΙΚΟ, ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ, ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ, ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ, ΑΝΗΣΥΧΟ και ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ.

 Για αυτό άλλωστε δέχτηκε τόση ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ από την κάθε λογής «ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ» και Δογματισμό. Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ είναι και θα είναι ΕΚΕΙ, στη μοναδική θέση που η ΦΥΣΙΚΗ και ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του επιφύλαξε. Με την ΙΣΤΟΡΙΑ του, τις ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ του ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, τους ΜΥΘΟΥΣ του, τα ΑΠΟΚΡΥΦΑ του, τις ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ που τον συνοδεύουν, τις ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ που τον τυλίγουν από την ετυμολογική στιγμή της Μυθικής και Ιστορικής Αναφοράς του. ΑΣ ΤΟΝ ΧΑΡΟΥΜΕ λοιπόν !!! με όλες μας τις Αισθήσεις, την ένταση του Νου, τον αναλογισμό της Σκέψης, τα «ταξίδια» του ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΜΑΣ… ΒΟΗΘΑΕΙ στην ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ των ΟΝΕΙΡΩΝ, στο φτιάξιμο ΑΡΧΩΝ και ΙΔΑΝΙΚΩΝ, στην ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΩΔΙΚΩΝ ΤΙΜΗΣ και ΣΕΒΑΣΜΟΥ για τον Ιδανικό ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ και την ΦΥΣΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ…
ΠΗΓΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ (ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, ΣΤΡΑΒΩΝ, ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΠΛΑΤΩΝ, ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ). -ΧΑΡΙΤΩΝ ΤΟΜΠΟΥΛΙΔΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑ των ΑΣΤΕΡΙΣΜΩΝ» -Ι. ΡΑΓΚΑΒΗΣ «ΛΕΞΙΚΟ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ» -R. GRAVES «ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ». -ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ «ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ και ΘΕΟΛΟΓΙΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ» -ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΤΖΑ «Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ στον ΤΑΫΓΕΤΟ», ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ», Τεύχος 144/2006
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟ ΣΕ ΕΚΤΑΣΗ (ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ), ΠΡΟΪΟΝ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ και ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΤΟ ΔΙΝΩ, ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ και ΜΕΡΑΚΙ, ΣΕ ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ στην ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. ΜΠΟΡΟΥΝ δε ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ και να το ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ. Με όλη μου την Αγάπη. ΤΑΫΓΕΤΟΣ…
Πηγή
Φωτόγραφίες 
από P.Nikolakakos και Mani org 

Διαβάστε ακόμη περι τριγωνισμού σε αρχαίες πόλεις τις Λακωνίας

Ζεί ο.....Μαρμαρωμένος Βασιλιάς;

«Το την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστί ουτ΄ άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδώμενοι της ζωής ημών».

Η απάντηση του τελευταίου αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου δεν ήταν παρά μια επανάληψη του «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» από τον Λεωνίδα προς τους Πέρσες, περίπου δύο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, στις Θερμοπύλες. Τις δύο περιπτώσεις συνδέει ένα κοινότυπο χαρακτηριστικό, που δεν έτυχε πλήρους ανάλυσης.
Και οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές έζησαν στο ίδιο γεωγραφικό τόπο, όλη η μέρος της ζωής τους. Είναι η ίδια πατρίδα, που τους γαλούχησε και διαμόρφωσε την ηρωική τους Ελληνική ψυχοσύνθεση. Αξίζει λοιπόν να της αποδοθούν τα εύσημα.
Ο Δραγούμης νομίζω είπε, ότι αυτός ο τόπος και ένας μόνο Έλληνας να μείνει, θα φτιάξει μυριάδες, υπονοώντας χωρίς αποδεικτικά στοιχεία πώς η πατρίδα συντελεί σημαντικά στην διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου, και όλοι γνωρίζουμε πώς είχε δίκιο.
Ο τελευταίος Αυτοκράτωρ λοιπόν έκανε πράξη την απάντηση του και πολέμησε μέχρις εσχάτων. Σύμφωνα με τον ιστορικό της Αλώσεως Φραντζή, οι νικητές μετά την άλωση αναζήτησαν το σώμα του Κωνσταντίνου :
«πλείονας κεφάλας των αναιρεθέντων έπλυναν, ει τύχοι και την βασιλικήν γνωρίσωσι, και ουκ ηδυνήθησαν γνωρίσαι αυτήν, ει μη το τεθνεώς πτώμα τού Βασιλέως ευρόντες ο εγνώρισαν εκ των βασιλικών περικνημίδων, ή και πεδίλων ένθα, χρυσοί αετοί ήσαν γεγραμμένοι, ως έθος υπήρχε τοις βασιλεύσι».

Αναγνωρίσθηκε λοιπόν ένα ακέφαλο σώμα, από τα αυτοκρατορικά σανδάλια που έφερε, και ενταφιάστηκε με τιμές, κατόπιν διαταγής του σουλτάνου Μωάμεθ, χωρίς όμως περιέργως να ανακοινωθεί ο τόπος ταφής.
Είναι γνωστό πώς της Αλώσεως προηγήθηκαν σκηνές μεγάλου συγκινησιακού περιεχομένου με αποκορύφωμα την τελευταία λειτουργία στην Αγία Σοφία, την οποία παρακολούθησε και ο Κωνσταντίνος.
Μετά από αυτό, ακολουθώντας το καθήκον, θα ξεντυθεί την αυτοκρατορική στολή και με στολή απλού στρατιώτη θα ριχτεί στην μάχη για την υπεράσπιση της Πόλεως.
Η εξιστόρηση των γεγονότων λόγω συγκινησιακής φόρτισης είναι πολύ πιθανόν να μην ακολουθεί την πραγματικότητα, ή ακόμη και να την αλλάζει σκοπίμως,
Το σημαντικότερο όλων είναι οι θέσεις του αυτοκράτορα, όπως αναφέρονται στην ομιλία του. Λιγότερη σημασία έχει αν πέθανε στο πεδίον της μάχης. Άλλωστε λέγεται πώς αναφώνησε:
 «δεν υπάρχει κάνείς Χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι».

Αυτό δηλώνει την απογοήτευσή του, αλλά και την άρνηση του να δεχθεί θάνατο, προερχόμενο από χέρι Μωαμεθανού. Έτσι πλάστηκε ο θρύλος, που λέει πώς την ύστατη στιγμή ένας άγγελος Κυρίου το άρπαξε τον «μαρμάρωσε» και το έκρυψε σε μια σπηλιά. Όταν έλθει το «πλήρωμα του χρόνου» ο άγγελος θα του ξαναδώσει την ζωή και το σπαθί του, για να διώξει τους Τούρκους από την Πόλη.
Παράλληλα υπάρχουν και άλλες πολλές προφητείες, σχετικά με την πτώση και την ανακατάληψη της Πόλεως από τους Έλληνες, στις οποίες ο καθένας είναι αποδίδει ανάλογο κύρος, σύμφωνα με την κρίση και τα πιστεύω του.
Η ορθή κρίση ζυγίζοντας τα γεγονότα, μπορεί να εικάσει πώς ο τελευταίος αυτοκράτορας, αφού διαπίστωσε πώς όλες οι ελπίδες είχαν χαθεί, και ή Πόλη ήταν ήδη στα χέρια των εχθρών φυγαδεύτηκε. Μπορεί να φυγαδεύτηκε ζωντανός, η νεκρός μέσα σε απόλυτη μυστικότητα, από εμπίστους και μέλη της οικογένειας του.
Και αν κάποιος δεν μπορεί να ισχυρισθεί με βεβαιότητα, πως ο τελευταίος αυτοκράτορας φυγαδεύτηκε, μπορεί να είναι σίγουρος ότι στην περίπτωση που συνέβη, κατέφυγε στην ιδιαίτερη του πατρίδα.
Έγινε Μαρμαρωμένος Βασιλιάς δηλαδή Φωτεινός Βασιλιάς (μάρμαρος αρχαία λέξη που σημαίνει «λαμπερός λίθος»).

Δεσπότες του Μιστρά οι πρόγονοί του και ο ίδιος, για πολλά χρόνια, και κυρίαρχοι όλης της Λακωνικής και Ταινάριας περιοχής, μέχρι το Ακροταίναρο.
Το καταλληλότερο μέρος για να καταφύγει κάποιος, και να ξεχασθεί, όπως έχει αποδειχθεί δια μέσου των ιστορικών χρόνων, είναι η Μάνη.
Ένα ασήμαντο πλοίο λοιπόν, περνώντας μέσα από την καταστροφή, βγαίνει στην απέραντη θάλασσα, και φτάνει στο καταφύγιο, ένα μικρό απάνεμο λιμάνι, συνώνυμο σήμερα με τον Μαρμαρωμένο το Μαρμάρι. Φωλιά μέσα στους γρανιτένιους όγκους, φύλαξε τα ιερά και τα όσια της φυλής, και με τα χρόνια γέμισε η γύρω περιοχή από φυγάδες που κουβαλούσαν στην ψυχή τους την σπίθα και τον θρύλο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι».

Στήθηκαν οικισμοί μικροί σε μέγεθος που οι λόφοι τους έκαναν αόρατους, από την πλευρά της θάλασσας, ενώ και από την στεριά ήταν απάτητοι λόγω φυσικής διαμόρφωσης. Σωστό Κάστρο Μαίνης, όπως ονόμασε την περιοχή, ο Κώνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος.
Και το όνομα πάλι βασιλικό , ανώτερο ,φωτεινό, Άλικα. Άλικος σημαίνει κόκκινος, πορφυρός, ηλιακός σε απόλυτη έννοια.
Μια πιθανή απόδοση από τον Όμηρο του ηλιακού τόπου:
Σε γη της Λακωνίας, παράλια κώμη ήρθα,
στον τόπο του χαρωπού Ηλίου το Ταίναρο,
όπου και πρόβατα βόσκουν πάντοτε
του θεού Απόλλωνα
και η τοποθεσία είναι χαρωπή.
Φυτεύτηκαν λοιπόν οι σπόροι του Βυζαντίου στα Άλικα αλλά και σε όλη την Λακωνία. Την περιοχή που ήταν γνώριμη και αρεστή στους Βυζαντινούς από τα χρόνια του Ιουστινιανού, ίσως και νωρίτερα. Από αυτά τα χρόνια είχαν εγκατασταθεί οικογένειες Βυζαντινές στην περιοχή σε μεγάλο βαθμό.
Έτσι ενώθηκαν σε αυτό τον τόπο δύο ήρωες, με κοινά χαρακτηριστικά , ο Λεωνίδας και ο Μαρμαρωμένος. Ενώθηκαν δύο φυλές που τις ένωναν τα μεγάλα και τις χώριζαν τα μικρά . Αποτέλεσμα της ένωσης, η αρετή για τα μεγάλα, και οι συνεχείς διαμάχες για τα μικρά.

Έκρυψαν λοιπόν το μεγάλο μυστικό για πολλά χρόνια οι ντόπιοι, δέχτηκαν στην τραχειά αγκαλιά τους, τους υψηλούς φυγάδες, και τόση ήταν η αγάπη και ή λατρεία που προσέφεραν στον Δεσπότη, και το σόι του, που μέχρι και σήμερα με το στέμμα του δηλώνουν την υπέρτατη αγάπη σε κάποιον. Λειτούργησε και τότε, όπως πάντα λειτουργεί σε εξαιρετικές και μεγάλε περιπτώσεις το «φυλετικό ασυνείδητο»
«Κορώνα μου» λέει ο Μανιάτης στα πλέον αγαπημένα του πρόσωπα, και κρατάει η έκφραση από την αγάπη και τον σεβασμό στον Μαρμαρωμένο.
«Κορώνα μου» λέει ο Μανιάτης, «άμες ποτ’ γ’ εσόμεθα πολλώ Κάρωνες», έλεγαν οι έφηβοι της αρχαίας Σπάρτης. «Mio caro», πέρασε και λέγεται στην Μεγάλη Ελλάδα.
Και σήμερα ξεφυτρώνουν σημαίες στους πύργους με τον Δικέφαλο, οικόσημο των Παλαιολόγων, πράγμα που δείχνει πώς φύλαξαν σαν κόρη οφθαλμού τα ιερά σύμβολα του Δεσπότη και της σποράς του.
Μετά από εύλογο χρονικό διάστημα, ξεπετάγονται κάποιες πατριές στην Μάνη από το πουθενά, με κοιτίδα τα Άλικα. Προφορικές καταβολές κάνουν λόγο για προέλευσή τους από Ανδριανούπολη, και διάφορα τέτοια μισοσβησμένα από τον χρόνο, που αποδεικνύουν πώς το μυστικό κρατήθηκε λες και υπήρχε μυστικός όρκος.
Μαυρομιχάληδες, και Γρηγοράκηδες, από Άλικα, μοιράζονται το μεγαλύτερο κομμάτι στην ιστορία και τα αξιώματα, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν.
Δεν πιστεύει κανείς πώς αυτές οι ιστορικές οικογένειες δεν είχαν ρίζες και καταβολές από κάποιες εξίσου ιστορικές και μεγάλες οικογένειες του παρελθόντος.

Παράλληλα και άλλες Βυζαντινές οικογένειες εξίσου ιστορικές, ακμάζουν στην περιοχή, μεταξύ των οποίων οι Φωκάδες, οι Κομνηνοί, οι Κοντόσταυλοι, οι Ταβουλάρηδες, οι Δεμεστιχαίοι (domestikos), και άλλοι.
Οι Μανιάτες νοιώθουν τα δύο θηρία μέσα τους, τον Λακεδαίμονα λύκο, και τον Βυζαντινό αετό, που είναι κυρίαρχα στο ασυνείδητο, και ορίζουν τις μεγάλες αποφάσεις,
Και υπάρχουν και αποδείξεις χειροπιαστές για του λόγου το αληθές, που τις γνωρίζουν οι Μανιάτες αλλά τις ξεπερνούν σαν ασήμαντες.
Τα βαφτιστικά ονόματα είναι δύο κατηγορίες σε συμμετρική αναλογία, μέσα στον πληθυσμό μέχρι και σήμερα. Αρχαίας προέλευσης, και Βυζαντινής. Τα επίθετα όμως ίσως κρύβουν το σημαντικότερο αποδεικτικό στοιχείο σχετικά με την απόκρυψη της αλήθειας για την καταγωγή των οικογενειών που προαναφέραμε. Το ερώτημα είναι αναπάντητο, υπάρχει κάποιος που δεν θέλει να καυχιέται για την οικογένεια, και την καταγωγή του; Ο μόνος λόγος είναι αν ντρέπεται, ή αν κινδυνεύει από την αποκάλυψη της ταυτότητας, το μέλλον της οικογένειας με αφανισμό.
Στην περίπτωσή μας ίσχυε το δεύτερο. Έτσι οι φυγάδες ξέχασαν τις ρίζες και την καταγωγή τους και έφτιαξαν νέα ονόματα με βάση τα βαφτιστικά τους.
Ο ορφανός Μιχάλης έγινε Μαυρομιχάλης, και ξέχασε το κανονικό του όνομα.
Το ίδιο έγινε και με τον Ιωάννη που έγινε Τζανέτος, και μετά Τζανετάκης, με τον Γρηγόρη που έγινε Γρηγοράκης, και ή σειρά εκτυλίσσεται ατελείωτη.
Φαίνεται αβίαστα πώς οι οικογένειες που ισχυροποιήθηκαν, έχουν ονόματα που κυριαρχούν σαν βαφτιστικά σε παλιότερες οικογένειες του Βυζαντίου.
Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ότι οι ισχυρές οικογένειες απολάμβαναν τον σεβασμό όλων των υπολοίπων, που τους περιέβαλαν, αυτόματα. Σας βεβαιώνω πώς είναι πολύ δύσκολο ο Μανιάτης να σεβαστεί και να μπει κάτω από την σημαία άλλου αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος. Ο λόγος αυτός ήταν ή αναγνώριση της σημαντικής θέσης και αξίας των οικογενειών και των μελλών τους.

Και ή αναγνώριση προέρχεται από το φυλετικό ασυνείδητο, διότι ήταν τόσο δυνατό το κρύψιμο των μυστικών ταυτοτήτων, που και εκείνοι που το γνώριζαν το ξέχασαν πραγματικά.
Και εγώ δεν μπορώ να αποδείξω τα λεγόμενα μου, μέσα στα αυστηρά επιστημονικά όρια.
Είμαι σίγουρος όμως πώς , ο Ηρακλής έγινε Λεωνίδας, που με την σειρά του έγινε Κωνσταντίνος, μετά Μανιάτης, Έλληνας, και τέλος μετουσιωμένη σπίθα που αρκεί να ζεστάνει….αλλά και να κάψει.

Το Google earth..... ανακαλύπτει τις πύλες του Άδου στο Ταίναρο??

Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από παράδοξα, μυστήρια, και ανεξιχνίαστα γεγονότα που συμβαίνουν σε πρόσωπα, θεούς, ανθρώπους και τέρατα.
Αποτελεί το πλέον γαργαλιστικό θέμα και οι καταστάσεις που παραδίδονται μας εξάπτουν την φαντασία.
Στο νοτιότερο άκρο της στεριανής Ελλάδος το ακρωτήριο Ταίναρο τοποθετούνται οι πύλες που οδηγούν στον κάτω κόσμο. Και ενώ μπορούμε σχετικά εύκολα να κατανοήσουμε τι είναι Πύλες, δεν μπορούμε να έχουμε εικόνα του κάτω κόσμου, τουλάχιστον πριν από την μοιραία στιγμή που θα τον επισκεφθούμε δυστυχώς ανεπιστρεπτί.
Κάποιοι όμως πήγαν στο κάτω κόσμο και ξαναγύρισαν, και αυτή την μαγεία μας παραδίδει η μυθολογία.

Πρώτος και καλύτερος ο Ηρακλής, ο μυθικός γιός του Δία και ημίθεος, κατέβηκε στον Άδη από τα σκαλιά του Ταινάρου, και άρπαξε την Άλκηστη, και σε άλλη στιγμή σκοτώνοντας τον Κέρβερο αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Και ο Ορφέας κατέβηκε νομίζω για να φέρει πίσω την Ευρυδίκη.

Γνώριζαν λοιπόν καλά τον δρόμο τα πολύ παλιά χρόνια, αλλά με τον καιρό οι μνήμες έσβησαν και το τοπίο πιθανόν να άλλαξε.

Προσπάθησε να βρει την σπηλιά ο Παυσανίας, κατά την περιήγηση του στην Λακωνία, όπως λεπτομερώς περιγράφει στα Λακωνικά.

Προσπάθησε και ο Κυριάκος ο Αγκωνίτης, να μάθει σχετικά με την είσοδο στην σπηλιά του Άδη, και γράφει εκείνα που του μετέφεραν, και τις εντυπώσεις του από την περιήγηση του στο Ταίναρο.

Είναι σίγουρο πώς προσπάθησαν και προσπαθούν μέχρι σήμερα να βρουν την είσοδο πάρα πολλοί. Αντί της εισόδου βρίσκουν τον ναό των Ασωμάτων, που τα θεμέλια του είναι απομεινάρια του ναού του Ποσειδώνα, ένα μικρό σε βάθος σπήλαιο, και ένα υπέροχο μωσαϊκό δάπεδο στο πόρτο Στέρνες, που απεικονίζει έναν ρόδακα.

Και εδώ θα βγάλουμε το καπέλο όλοι στην τεχνολογία, διότι ότι δεν κατόρθωσε ο άνθρωπος το κατόρθωσαν οι δορυφόροι, του Google Earth.

Ναι είναι απίστευτο, μυστήριο και σας καλώ να το δείτε μόνοι σας.

Αυτό που χρειάζεται είναι να κατευθυνθείτε με όργανο το Google Earth στην θαλάσσια περιοχή ΝΔ του Ταινάρου, πολύ κοντά στην ακτή.
Μια μικρή μαύρη κουκίδα μέσα στην θάλασσα, με παραξένεψε, και ζούμαρα για να ανακαλύψω τι μπορεί να είναι.
Η μαύρη κουκίδα μεταμορφώθηκε σε μια μεγάλη τρύπα, κάτι σαν πηγάδι.

Συνέχιζα να πλησιάζω και μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκε ένα κομμάτι στεριάς κάτι σαν νησί, ή μάλλον νησιά όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες, και να το επιβεβαιώσετε σερφάροντας με το Google Earth.

Δεν ισχυρίζομαι πώς βρήκα την είσοδο στο κάτω κόσμο, πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού γράφω, και διαβάζετε.

Την βρήκε όμως όπως μπορείτε να διαπιστώσετε το Google Earth, και εάν δεν έχει παρέμβει κάποιος δαίμων της ηλεκτρονικής εποχής…..πρέπει να αποφασίσουμε πώς θα είναι οι σχέσεις μας με τους δαίμονες του κάτω κόσμου τώρα που βρέθηκε μια πύλη εισόδου.

Με τους δαίμονες του πάνω κόσμου οι περισσότεροι........... τα έχουμε βρει.

«Πλην Λακεδαιμονίων» 24 αιώνες αδικίας

Βαραίνει επάνω μας του Αλέξανδρου η “κατάρα” σαν το αναπάντητο ερώτημα της γοργόνας... “Πλην Λακεδαιμονίων” σπεύδουμε, με τη συνείδηση πανάλαφρη, να στιγματίσουμε τον αποστάτη, τον προδότη, τον φυγόμαχο...

Και παρακάμπτουμε, εξίσου ανάλαφρα, την τελεσίδικη διαθήκη που όρισε πως του προδότη το όνομα είναι ένα: Εφιάλτης!
Όποιος πιστεύει ακόμα πως ο Αλέξανδρος, μ’ εκείνη την θανατερή ετυμηγορία του, περιφρόνησε τη Σπάρτη, ύπνο βαθύ κοιμάται. Αυτός ο Μέγας, που ταπεινά παραμέρισε για να μην κρύψει τον ήλιο του Διογένη... Αυτός ο γίγαντας της στρατηγικής και ο τυφώνας της πολεμικής αρετής που τιμούσε τη γενναιότητα και τον πατριωτισμό των αντιπάλων του, ποτέ δεν θα μπορούσε να νιώσει περιφρόνηση για τους ρωμαλέους μαχητές της Σπάρτης.
Πόνο βαθύ και ανείπωτο ένιωσε... Γιατί, καλά δασκαλεμένος, ήξερε ότι χωρίς τη Σπάρτη, οι θησαυροί του θα’ ναι άνθρακες κι αργά ή γρήγορα οι Μήδοι θα διαβούνε...
Το είπε ο Καβάφης στο ποίημά του στα 200 π.Χ. και το μαχαίρι της ειρωνίας του σκίζει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, την ψυχή μας:

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς
ελληνικός καινούριος κόσμος μέγας.

Εμείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στη Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα!

Κι ακόμα σφαγερότερος, ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, πάνω σ’ αυτό το ποίημα θα κάνει την ορθή κρίση, αφήνοντας μετεξεταστέους τους επιδερμικούς σχολιαστές του Αλεξανδρινού μας ποιητή:
“Το Ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας, για τους επίγονους, κρύβει την καταφρόνια του Καβάφη για όλα τα ελληνιστικά βασίλεια. Καταφρόνια, που τη φανερώνει στον ίδιο βαθμό ο στίχος του από το ποίημα «Η δόξα των Πτολεμαίων»:
«Είναι γελοίος ο Σελευκίδης με την αγοραία του τρυφή».
Η τραγωδία του Αλέξανδρου δεν έχει γραφτεί ακόμα...
Γιατί άλλο πράμα ήταν το θηρίο της μοίρας του κι άλλος ο ηγεμόνας της ψυχής του.
Εκεί, στου Γρανικού τα στοιβαγμένα τρόπαια, στη νικηφόρα μέθη, στην αιματοβαμμένη του σκηνή, εκάθισε και ζύγισε. Ψυχρά, όπως αρμόζει σε μεγάλο στρατηλάτη, πήρε της λογικής το δρόμο και την ψυχή του απόθεσε στου Άρη το βωμό. Το ανάθημα «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακαιδεμονίων» με τις 300 ασπίδες που έστειλε στην Ακρόπολη, ένα σκοπό είχε μόνο: Να κολακεύσει και να συσπειρώσει τους παραδομένους στο άρμα του Έλληνες και να απομονώσει στην ορφάνια τους, τους απροσκύνητους Σπαρτιάτες... Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες ήξεραν αυτό που και ο Αλέξανδρος «πλην των λοιπών Ελλήνων» γνώριζε:
πως όλα τα κάστρα της Ανατολής και της ωραίας Δύσης, δεν κάνουνε μια χούφτα χώμα απ’ την πατρώα σου γη...
Όταν η Σπάρτη έχασε τη δύναμή της, η ψυχή των Ελλήνων έχασε το σώμα της. Το πληθωρικό τους πνεύμα, έχασε τον ρωμαλέο ναό του. Το πνευματικό περίσσευμα δεν είχε πλέον αντίβαρο που να το εγκαλεί στην τάξη, κάθε φορά που φλυαρούσε ανούσια. Δεν είχε αντίπαλον δέος για να αντιμάχεται, να ερεθίζεται από τη διαφορετικότητα και να εμπνέεται απ’ αυτήν... Δεν είχε έναν λόγο σοβαρό να πολεμάει για να γίνεται καλύτερο. Δεν είχε αντίλογο... αλλά ούτε και προστασία για να γεννάει απερίσπαστο έπη και τέχνη και σοφία... Η φωνή του Ελληνικού πνεύματος αντιλαλούσε στα φαράγγια της Ηχούς και έσβηνε αποκαμωμένη από τη μονοτονία των μονολόγων της... Εκεί στην κορυφή που είχε φτάσει, δεν είχε με ποιόν να αναμετρηθεί και να πετύχει νέους άθλους... Εκείνο ήταν στον Όλυμπο κι οι άλλοι όλοι στη στέπα...
Και είχε χάσει το έτερόν του ήμισυ... Άλλο δεν απέμενε πια, παρά να πουληθεί η παραγωγή... Να φύγει από τ’ αμπάρια η πραμάτεια, να μη σαπίσει και θαφτεί... Αργά ή νωρίς, ο Αλέξανδρος κατάλαβε τον ιστορικό του ρόλο... Ο “πραματευτής”, ο θαρραλέος “πωλητής”...
Κι έφυγε ανθός απ’ τη ζωή, προτού φανερωθεί η απόγνωση στα φλογερά του μάτια...
Και οι Ρωμαίοι διάβηκαν... Και τα ελληνιστικά βασίλεια σαρώθηκαν... Και της ανατολής τα δόγματα ετρύπωσαν απ’ τις κερκόπορτες που έμειναν αφύλαχτες... Και οι τούρκοι και οι φράγκοι διάβηκαν... Και η Μικρασία ρημάχτηκε...
Γιατί, στα 222 π.Χ. οι άλλοι Έλληνες" είχαν, από άγνοια και επιπολαιότητα, πετάξει στον Καιάδα το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...
Τώρα λοιπόν, που και την Μακεδονία την ξακουστή την παραδώσαμε στου πλανητάρχη την σκακιέρα για να την παίζει πιόνι όπως γουστάρει...
Τώρα, που απ’ τα λαμπρά Αλεξανδρινά βασίλεια της Ισκαντάρ-Ανατολής θερίζουμε τα ψίχουλα κάποιων ξεχασμένων απογόνων στα υψίπεδα του Τατζικιστάν και στα δυσπρόσιτα οροπέδια του Ινδικού Καυκάσου...
Τώρα, που οι χάρτες του παγκοσμιοποιημένου μας πλανήτη, δίνουν τη Ρόδο μας στην Αίγυπτο, την Κρήτη μας στην Αφρική...
Τώρα, που θησαυρίζουν τα μουσεία τους με την καταλεηλατημένη μας προγονική περιουσία...
Τώρα, που καταχωρήσαμε όλα τα μνημεία μας στην παγκόσμια κληρονομιά... λες και τα φτιάξαμε μαζί τους...

Τώρα, που και το τελευταίο μας όπλο, η γλώσσα η αρχαιότερη και τελειότερη του κόσμου, υπέκυψε στον οικουμενικό βωμό της greeklish αηδίας...

Τώρα, που ξαναγράφουν όπως θέλουν την ιστορία μας στα Hollywood και στις εικονικές πραγματικότητες...

Τώρα, που από κάθε άλλη φορά πιο βασανιστική έγινε η ανάγκη της αρετής των Λακεδαιμονίων...

Τώρα, επιτέλους, ας λυτρώσουμε το στοιχειωμένο των ηρώων μας παράπονο και ας ζητήσουμε, Συγγνώμη από τη Σπάρτη!

Ελένη A. Παπαδοπούλου

Δημοσιογράφος