Στο ιερό του Ποσειδώνος Γαιαόχου δόθηκε μάχη Βοιωτών- Λακεδαιμονίων (Αμύκλες) ενώ στο ναύσταθμο του Γυθείου για τρεις μέρες βαλλόταν το τείχος της πόλης. Στη συνέχεια ο συνασπισμός κατευθύνθηκε από τη Λακωνία στην Αρκαδία. Μετά την επιστροφή τους ο Επαμεινώνδας θεωρήθηκε υπόλογος για τις δηώσεις στη Λακωνία αλλά απέφυγε την καταδίκη με το ευφυολόγημα να αναγραφεί η απόφαση, σε περίπτωση θανατικής καταδίκης σε επιτάφια στήλη.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Διόδωρου το Ταίναρο χρησιμοποιήθηκε ως τόπος συγκέντρωσης 8.000 μισθοφορικών στρατευμάτων με στόχο την ενίσχυση των Κνωσσίων στον ενδοκρητικό πόλεμο.
Ο ηγέτης των Φωκαίων Φάλαικος συνεργαζόμενος με τους Κνωσσίους κατέλαβε στην Κρήτη την αποικία των Λακεδαιμονίων Λύκτο, σύμφωνα με τον Πολύβιο.
Η Λύκτος επανακτήθηκε από τους Σπαρτιάτες το 343 π.Χ. ενώ ο Φάλαικος σκοτώθηκε στην πολιορκία της Κυδωνίας.
Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΓΥΘΕΙΟ ΤΟ 338 π.Χ.
Ο Φίλιππος μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια, νικητής και κυρίαρχος πλέον εισέβαλε στην Πελ/σο. Κατέλαβε την Κόρινθο και αφού έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους υπόλοιπους Πελ/σίους επιτέθηκε εναντίον της Λακωνίας, οι δυνάμεις της οποίας κάλυψαν τη Σπάρτη.
Ο Φίλιππος λεηλάτησε την κοιλάδα του Ευρώτα και έφθασε μέχρι το Γύθειο, το οποίο και λεηλάτησε. Η Μάνη το 336 π.Χ. μετά το συνέδριο της Κορίνθου, ανήκε στα Ουδέτερα Ελληνικά Κράτη, όπως και η υπόλοιπη Λακωνία, η Ελαφόνησος, τα Κύθηρα και η Κρήτη.
Η επέλαση του Θίβρωνα σταμάτησε στην Κυρήνη όπου η παρέμβαση του Πτολεμαίου οδήγησε στη σύλληψη του Θίβρωνος και στην προσάρτηση της Κυρήνης και των γειτονικών πόλεων στην Αίγυπτο το 322 π.Χ.
Η ΜΑΝΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ
Η Μάνη στα ανεξάρτητα Ελληνικά Κράτη το 303 π.Χ.
Ήδη από το 303 π.Χ. που είχαν διαμορφωθεί τα περισσότερα βασίλεια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, η Μάνη ανήκε στα ανεξάρτητα Ελληνικά κράτη. Το 290 π.Χ. μεγάλο τμήμα της Πελοποννήσου, της Κεντρικής Ελλάδας της Μακεδονίας και των νησιών υπαγόταν στη βασιλεία του Δημήτριου του Πολιορκητή.
Η Μάνη στην Αιτωλική Συμπολιτεία τα τέλη του 3 ου αι. π.Χ.
Ήδη προς τα τέλη του 3ου αι. π.Χ. η Μάνη ανήκε στην Αιτωλική Συμπολιτεία, όπως και ολόκληρη η Δ. Πελοπόννησος, ενώ σχεδόν ολόκληρη η Α.Πελοπόννησος ανήκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία.
Το 228 π.Χ. οι δύο συμπολιτείες οδηγούνται σε σύγκρουση λόγω της επεκτατικής πολιτικής της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Στις συγκρούσεις αυτές συμμετείχαν και Μανιάτες.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΑΝΗ
Το 243 π.Χ. ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις ο Δ' πρότεινε μέσω του εφόρου Λυσσάνδρου, να χαριστούν τα χρέη και να γίνει αναδιανομή της γης από τη χαράδρα της Πελλήνης προς τον Ταΰγετο, το Μαλέα και τη Σελλασία, να διαιρεθεί η γη σε 4500 κλήρους και η υπόλοιπη γη που ήταν έξω από τα σύνορα αυτά σε 15000 κλήρους οι οποίοι θα εδίδοντο σε ικανούς προς στράτευση περίοικους. Το 241 π.Χ. όμως η Γερουσία τον καταδίκασε σε θάνατο.
Το έργο του ολοκλήρωσε το 226 π.Χ. ο Κλεομένης Γ΄ ο οποίος έκανε αναδασμό της γης, αύξησε σε 4000 τον αριθμό των Σπαρτιατών με την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στους περιοίκους, έκανε παραγραφή χρεών και αντικατέστησε τους πέντε εφόρους με έξι ''πατρονόμους'' προσθέτοντας και μία νέα κώμη στη Σπάρτη, τη Νεάπολη. Έτσι αρκετοί Μανιάτες που ήταν Περίοικοι, έγιναν Σπαρτιάτες πολίτες και αργότερα αρκετοί Είλωτες Μανιάτες έγιναν Ελεύθεροι.
Ο βασιλιάς Κλεομένης διαφεύγει από το Γύθειο προς την Αλεξάνδρεια το 222 π.Χ. Ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης Γ' είχε αρκετές επιτυχίες απέναντι στην Αχαϊκή Συμπολιτεία η οποία απειλείτο με κατάρρευση. Τότε συνήγε συμμαχία με τους Μακεδόνες και τους κάλεσε προς βοήθεια. Ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αντίγονος Δώσων με 28.800 άνδρες (οι μισοί σχεδόν ήταν Μακεδόνες ) νίκησε, μετά από σκληρή μάχη στη θέση Σελλασία, τον Κλεομένη Γ' που διέθετε 20000 άνδρες-κυρίως μισθοφόρους- και κατέλαβε τη Σπάρτη για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της.
Ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης Γ' με λίγους ιππείς και μέσω της Σπάρτης, έφθασε στο Γύθειο, όπου τον περίμενε πλοίο στην περίπτωση που θα ηττάτο και διέφυγε προς την Αλεξάνδρεια.
Εκεί αντί για φιλοξενούμενος, βρέθηκε αιχμάλωτος του Πτολεμαίου Δ΄ Φιλοπάτορος και για να επιστρέψει στην Ελλάδα επιχείρησε εξέγερση εναντίον του, απέτυχε και αυτοκτόνησε για να μην συλληφθεί, το 219 π.Χ.
Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ Ε΄ ΛΕΗΛΑΤΕΙ ΤΗ ΜΑΝΗ
Μετά τη μάχη της Σελλασίας, η πόλη των Σπαρτιατών εντάχθηκε αναγκαστικά στην ''Κοινή Συμμαχία''. Ακολούθησε όμως πραξικόπημα στη Σπάρτη και το 219 π.Χ. οι Σπαρτιάτες κήρυξαν τον πόλεμο κατά των Αχαιών. Το χειμώνα του 219/8 π.Χ. ο Φίλιππος Ε' με 6000 άνδρες, κυρίως Μακεδόνες, έφθασε στην Πελοπόννησο, νίκησε τους Ηλείους, έγινε δεκτός στην Τριφυλία και εισέβαλε στην Αιτωλία την οποία και λεηλάτησε. Επιχείρησε αιφνιδιαστικά επίθεση στη Σπάρτη, χωρίς όμως αποτέλεσμα και λεηλάτησε την κοιλάδα του Ευρώτα και την περιοχή της Μάνης μέχρι το Ταίναρο.
Εξόντωσε την Σπαρτιάτικη αριστοκρατία, προέβη σε αναδασμό της γης, χειραφέτησε και στρατολόγησε πολλούς είλωτες, χάρισε τα χρέη προς τους τοκογλύφους, αποκατέστησε περίοικους κ.α. και έγινε το ίνδαλμα και ο λαϊκός ήρωας, όχι μόνον για τους καταπιεσμένους της Λακωνίας, αλλά για ολόκληρη την Πελοπόννησο και για ευρύτερες ακόμη περιοχές της Ελλάδας.
Φυσικά τη δύναμή του αυτή ο Νάβις την εκμεταλλεύτηκε πολιτικά.
Έτσι οργάνωσε το στόλο του στη Μάνη, επέκτεινε την επιρροή του ως τις Κρητικές ακτές και το 204 π.Χ. άρχισε εχθροπραξίες εναντίον των Αχαιών.
Η ΜΑΝΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ ΤΌ 195 π.Χ.
Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις όμως του Νάβι, έχουν ιδιαίτερη σημασία και για την περιοχή της Μάνης. Εδώ κατέφυγαν αρκετοί καταδιωκόμενοι εύποροι Σπαρτιάτες επιλέγοντας ιδιαίτερα τις αναπτυγμένες παραλιακές πόλεις της Μάνης όπως Γύθειο, Λας κ.α.
Η Μάνη πλέον αρχίζει να αυτονομείται πολιτικά, διοικητικά και οικονομικά από τη Σπάρτη.
Αρχίζει πλέον να δημιουργείται η αυτόνομη ομοσπονδία των
'Ανεξάρτητων πόλεων της Νότιας Λακωνικής'' που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως '
'Κοινό των Λακεδαιμονίων''. Όπως αναφέρει και ο Α. Κουτσιλιέρης στην ''Ιστορία της Μάνης'' με ''τη δημιουργία του Κοινού αρχίζει περίοδος τοπικής ιστορίας της Χερσονήσου του Ταινάρου'' .
Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΦΛΑΜΙΝΙΝΟΣ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΓΥΘΕΙΟ ΤΟ 195 π.Χ.
Ο αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού Τίτος Κόϊντιος Φλαμινίνος μετά τη λαμπρή νίκη που πέτυχε το 197 π.Χ. στη μάχη των Κυνός Κεφαλών απέναντι στο βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππο Ε΄, άρχισε να αναλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο στα Ελληνικά δρώμενα. Με αφορμή την κατοχή του Άργους από το βασιλιά της Σπάρτης Νάβι, έστρεψε τα πυρά εναντίον του. Με 50000 άνδρες περίπου (εκ των οποίων 11000 ήσαν Αχαιοί, 1500 Μακεδόνες υπό την αρχηγία του Φιλίππου, 400 ιππείς Θεσσαλοί και εξόριστοι Σπαρτιάτες με επικεφαλής τον εξόριστο βασιλιά της Σπάρτης Αγησίπολη) απέτυχε να καταλάβει το Άργος και πολιόρκησε το Νάβι στη Σπάρτη, χωρίς όμως επιτυχία παρά τις πολλαπλάσιες δυνάμεις του. Τότε ο Φλαμινίνος σκέφθηκε να αποκόψει το Νάβι από τις πηγές ανεφοδιασμού του και ιδιαίτερα από την επαφή που είχε με τους Κρήτες πειρατές, καταλαμβάνοντας τις παραλιακές πόλεις της Μάνης. Το κύριο βάρος του το έριξε στη πολιορκία του Γυθείου.
Ήδη στις ακτές της Λακωνίας βρίσκονταν 40 πλοία με τον Λεύκιο Φλαμινίνο (αδελφό του Τίτου), 18 πλοία Ροδίων και ο Ευμένης της Περγάμου με ισχυρό στόλο. Αρχίζουν αμέσως επιχειρήσεις πολιορκίας του Γυθείου οι οποίες εστέφθησαν με επιτυχία, με την κατάληψη του σημαντικού αυτού λιμανιού της Λακωνικής. Ο Νάβις, μόλις πληροφορήθηκε την παράδοση του Γυθείου, επιδίωξε διαπραγματεύσεις συνθηκολόγησης με το Φλαμινίνο.
Ο Ρωμαίος ανθύπατος, πιεζόμενος και από τους Έλληνες συμμάχους του, επέβαλε βαρύτατους όρους στο Νάβι, μεταξύ των άλλων και την εγκατάλειψη των παραλιακών πόλεων της Μάνης, στις οποίες αργότερα εγκατέστησε τους εξόριστους Σπαρτιάτες .
Η πόλη του Γυθείου τιμά τον Τίτο Φλαμινίνο
Ο Τίτος Φλαμινίνος, για πρώτη φορά, ανακήρυξε ελεύθερη την πόλη του Γυθείου, γι' αυτό και οι κάτοικοι της πόλης τον δέχθηκαν ως ευεργέτη και σωτήρα τους και τον τίμησαν με ειδικές τελετές, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι Σπαρτιάτες ευγενείς.
Στήθηκε στο Γύθειο ανδριάντας του και στο βάθρο του υπήρχε η εξής επιγραφή: ''Τίτον Τίτου Κοΐνκτιον στραταγόν, ύπατον Ρωμαίων, ο δάμος ο γυθεατών, τον αυτού ευεργέτην''.
Το 194 π.Χ. οι Ρωμαίοι εκκένωσαν την Ελλάδα.
Ο ΝΑΒΙΣ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙ ΤΟ ΓΥΘΕΙΟ ΤΟ 193 π.Χ.
Οι Αιτωλοί προσπάθησαν να συσπειρώσουν τους Έλληνες εναντίον των Ρωμαίων, αλλά μόνο ο Νάβις ανταποκρίθηκε και το καλοκαίρι του 193 π.Χ. έσπευσε να ανακτήσει τις παράλιες πόλεις της Λακωνικής και άρχισε να πολιορκεί το Γύθειο. Οι Αχαιοί, που είχαν την επιστασία των πόλεων αυτών ενίσχυσαν τη φρουρά του Γυθείου και ζήτησαν την επέμβαση της Ρώμης.
Η Σύγκλητος ανησύχησε έντονα, όταν έφθασε η είδηση ότι ο Νάβις παραβίασε τις συνθήκες και πολιόρκησε το Γύθειο και έστειλε τον στρατηγό Αύλο Ατίλιο Σερανό με στόλο να ενισχύσει τους Αχαιούς, φοβούμενη δε επίθεση του Αντίοχου ενίσχυσε και την άμυνα των Σικελικών πόλεών της.
Ο Νάβις όμως έκανε ασφυκτική την πολιορκία του Γυθείου και άρχισε να διενεργεί επιδρομές στην Αχαϊκή ύπαιθρο. Τότε η Αχαϊκή Συμπολιτεία στη Σικυώνα αποφάσισε τον Φεβρουάριο του 192 π.Χ. την «κήρυξη του πολέμου», χωρίς να περιμένει τις Ρωμαϊκές ενισχύσεις.
Πρώτη της ενέργεια ήταν να ενισχύσει τη φρουρά του Γυθείου. Η επιχείρηση όμως αυτή, κατέληξε σε οικτρή αποτυχία και ο Αχαϊκός στόλος τράπηκε σε φυγή και κατέφυγε στην Πάτρα. Λόγω της σοβαρότητας των περιστάσεων, συγκλήθηκε Πολεμικό Συμβούλιο στην Τεγέα από εκπροσώπους Ηπειρωτών και Ακαρνάνων και αποφασίσθηκε η εισβολή στη Λακωνία για να εγκαταλείψει ο Νάβις τη στενή πολιορκία του Γυθείου. Ωστόσο, την επομένη της εισβολής των, ο Νάβις κυρίευσε το Γύθειο, αρχές του 192 π.Χ. Αναγκάστηκε όμως να έλθει στο «στρατόπεδο του Πύρρου» στο όρος Βαρβοσθένη για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς από τους οποίους νικήθηκε και έτσι κλείστηκε στη Σπάρτη.
Οι αντίπαλοι για ένα μήνα (Μάρτιο του 192 π.Χ.) λεηλάτησαν την ύπαιθρο της Λακωνικής.
Ο Ρωμαϊκός στόλος του Αύλου Ατίλιου, με τη βοήθεια ίσως των Περγαμηνών, ανακατέλαβε το Γύθειο. Τα πράγματα όμως ήταν αρκετά τεταμένα και ο Φλαμινίνος προσπάθησε να πείσει τους Αχαιούς να συνάψουν ανακωχή με το Νάβι, πράγμα το οποίο τελικά και απεδέχθησαν.
Ο Νάβις κάλεσε στη Σπάρτη 1000 Αιτωλούς υπό τον Αλεξαμενό για ενίσχυση, αυτοί όμως τον δολοφόνησαν ύπουλα και οι Σπαρτιάτες τους εξόντωσαν.
Επωφελήθηκε όμως ο Φιλοποίμην και με τη βοήθεια μετριοπαθών Σπαρτιατών προσάρτησε τη Σπάρτη στην Αχαϊκή Συμπολιτεία.
Επίθεση στη Λα (σημ. Πασσαβά) το 189 π.Χ. γίνεται αφορμή να κατεδαφισθούν τα «Θρυλικά» τείχη της Σπάρτης
Με την προσάρτηση της Μεσσηνίας και Ήλιδος και με την επιρροή της στη Λακωνία, η Αχαϊκή Συμπολιτεία είχε επιβληθεί σ’ όλη την Πελοπόννησο. Η Σπάρτη όμως εξακολουθούσε να αποτελεί το «αγκάθι» της Συμπολιτείας. Ο επικείμενος επαναπατρισμός των εξόριστων (από το Νάβι ) ευγενών Σπαρτιατών, ήταν το γεγονός που «έριξε το λάδι στη φωτιά».
Οι πολιτικοί τους αντίπαλοι (που αποτελούσαν την πλειοψηφία) μαζί με τους ομήρους Σπαρτιάτες (οπαδούς του Νάβι) που επέστρεψαν από τη Ρώμη, επιτέθηκαν εναντίον της παραλιακής πόλης της Μάνης, Λα, όπου είχαν εγκατασταθεί εξόριστοι ευγενείς Σπαρτιάτες.
Η επιχείρηση αυτή έλαβε χώρα το φθινόπωρο του 189 π.Χ. και παρότι απέτυχε, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στους εξόριστους Σπαρτιάτες που κάλεσαν σε βοήθεια την Αχαϊκή Συμπολιτεία.
Ο Φιλοποίμην που δέσποζε στο πολιτικό προσκήνιο της Συμπολιτείας, αξίωσε από τους Σπαρτιάτες να παραδώσουν τους πρωταίτιους που ευθύνονταν για την επίθεση στη Λα.
Οι Σπαρτιάτες, δεν αρνήθηκαν απλά να συμμορφωθούν, αλλά σκότωσαν και 30 οπαδούς του Φιλοποίμενος και εξόριστους Σπαρτιάτες και διακήρυξαν την αποχώρησή τους από την Αχαϊκή Συμπολιτεία. Λόγω της εκρύθμου καταστάσεως το θέμα έφθασε μέχρι τη Σύγκλητο της Ρώμης.
Η απάντηση της Ρώμης ήταν διφορούμενη και ο Φιλοποίμην, ερμηνεύοντας ότι του δίνει ελευθερία κινήσεων, συγκέντρωσε τα Αχαϊκά στρατεύματα στο Κομπάσιο (σύνορα της Λακωνίας) και παρέλαβε από τους Σπαρτιάτες 80 πρωταίτιους για την επίθεση στη Λα, τους οποίους και σκότωσε.
Σκληρή όμως υπήρξε και η τιμωρία της Σπάρτης.
Οι οπαδοί της αποστασίας εξορίστηκαν, οι παλιοί πολιτικοί εξόριστοι αποκαταστάθηκαν, η νομοθεσία του Λυκούργου αντικαταστάθηκε με Αχαϊκούς νόμους και θεσμούς και τα Θρυλικά τείχη της Σπάρτης ισοπεδώθηκαν την άνοιξη του 188π.Χ.
Στον έναστρο Ιστορικό Ουρανό της Λακωνικής, ωχρό θα προβάλλει στο εξής το λαμπερό αστέρι της Σπάρτης.
Το 183π.Χ. όμως οι Μεσσήνιοι ξεσηκώθηκαν απέναντι στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, νίκησαν και σκότωσαν τον Φιλοποίμενα (η είδηση συντάραξε τους Αχαιούς) και ανακηρύχθηκαν ανεξάρτητες πόλεις οι: Αβία, Θουρία και Φαραί.
Η Μάνη στην Αχαϊκή Συμπολιτεία το 167 π.Χ. Μετά το τέλος του Γ΄ Μακεδονικού πολέμου που είχε σαν αποτέλεσμα την κατάλυση της βασιλείας στη Μακεδονία, η Μάνη παρέμεινε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία όπως και ολόκληρη η Πελοπόννησος.
www.manipedia.com