Λέλεγες

Απομεινάρια τείχους άγνωστης προέλευσης

Λέλεξ, σύμφωνα με την παράδοση των Λακεδαιμονίων κατά τον Παυσανία, ο γενάρχης της φυλής των Λελέγων, μετέπειτα Λακεδαιμονίων.
Απέκτησε με την Κλεοχάρεια τρία παιδιά, τον Μύλη, τον Πολυκάωνα και την Θεράπνη.
Ο Μύλης τον διαδέχθηκε και επινόησε το μύλο, για το άλεσμα των σιτηρών.
Στην Λακωνία, που είναι ουσιαστικά, η φάτνη των Λελέγων, με το πρώτο αλεύρι μετά από το άλεσμα των σιτηρών παλιότερα έφτιαχναν τα «Λαλάγγια», έθιμο που διατηρείται και σήμερα, όχι φυσικά με το πρώτο αλεύρι πιά.
Τυχαία η ονομασία, ή μήπως πανάρχαια βιώματα από εκείνη την εποχή.
Τα «λαλάγγια» είναι αλεύρι μυρωδικά και νερό σε ένα υδαρές μείγμα, που κουταλιά-κουταλιά τηγανίζεται σε καυτό λάδι.
Άλλη ονομασία «κουταλίδες»
Τον Μύλη διαδέχτηκε ο γιος του Ευρώτας, σε μεταφορική σημασία, αποσύρθηκαν σταδιακά τα νερά, και στο στερεό πλέον έδαφος γεννήθηκε η κόρη του, η Σπάρτη.
Στην συνέχεια εμφανίζεται ο Λακεδαίμων, γιός του Δία και της Ταϋγέτης, και παντρεύεται την Σπάρτη.
Δύο σημαντικοί σταθμοί στην όλη διαδρομή της περιοχής και των οντων που την κατοικούσαν είναι ο «Λελεξ», και σε ανάλυση «Λελεκς», και ο «Λακε-δαίμων».
Αν επιχειρήσουμε να συνθέσουμε τους δύο τύπους ονομάτων, απλά όπως θα έκανε ένα νήπιο, εχουμε ένα απλό αποτέλεσμα. «Λελεκ» «Λακε».
Το ότι νήπια ονομάζουν την μουσική «Λαλά», δείχνει την αξία τής συλλαβής «Λα» .  

Βαθύτερη ανάλυση, θα ερμήνευε το «λελεξ», ως το αυτόχθον προϋπάρχον γήινο, και το «Λακε», το προσληφθέν μέσω του Διός, που ήταν πατέρας του Λακεδαίμονα.
Μεταφορικά λοιπόν και με την συγκεκριμένη ερμηνεία, την αναπόδεικτη μέχρι στιγμής, το συμπέρασμα είναι :

Στην Λακωνία, την προγενέστερη Λελεγία, έγινε η σημαντικότερη σύνθεση για την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Η ουράνια ουσία «μπόλιασε» την γήινη, και δημιουργήθηκε η αρχή του έλλογου ανθρώπου.
Λέλεγες λοιπόν, προγενέστεροι ακόμη και των Πελασγών, σε ημιορεινές περιοχές, την εποχή που αποσύρονται τα ύδατα και εμφανίζονται στέρεα εδάφη.
Πελασγοί, οι κάτοικοι περιοχών που πλημμύρησαν μεταγενέστερα.
Να θυμηθούμε και την αρχαία πόλη Λάαν, που ίδρυσε ο «μυθικός» Λάς.
Και σε αυτό το όνομα κοινά στοιχεία «Λα», αποδεικνύουν την σημασία του «Λ» για τους αυτόχθονες, που το αποτύπωναν και στην ασπίδα τους αργότερα.
Να θυμηθούμε τον Λαοκόωντα, ιερέα στο ιερό του Απόλλωνα της Τροίας.
Τον Απόλωνα, που ήταν κυριότερος θεός και στην Λελεγία, τον Κάρνειο Απόλλωνα κατ εξοχήν.
Την συμμαχία των Τρώων με τους Λέλεγες.
Την Ελένη, γνήσιο τέκνο της Λελεγίας, που έφυγε με τον Πάρι, για να βοηθήσει την φυλή της στον πόλεμο με τους φερτούς Δαναούς.
Τον φερτό "σώγαμπρο" και κληρονόμο της Σπάρτης Μενέλαο.
Να φανταστούμε την Τροία, αλλα και άλλες πόλεις του Αιγαίου και τής απέναντι ακτής που αναφέρονται Λέλεγες, αποικίες της Λάας από την Λελεγία.
Να φανταστούμε την Λάαν, κυριότερη και αρχαιότερη πόλη των Λελέγων, με αγαστές σχέσεις με την επικράτεια της Ατλαντίδας. και Αιγιίδας
Τον Απόλλωνα θεό των μεν, και την Αθηνά θεά των εταίρων, μετά την απόσυρση του Ποσειδώνα.
Την Σπάρτα, τόπο ουράνιας σποράς, το Γύθειο φάτνη κύησης, και την κοίλη Λακεδαίμονα μήτρα.
Λέλεγας
30/8/2017

Αυτά τα φανταστικά, για το μέλλον, και τα.... επιστημονικά για το παρόν στη συνέχεια :

Οι Λέλεγες ήταν πανάρχαια φυλή στην Ελλάδα στην εποχή των Πελεσγών, μία από τις αρχαίες ελληνικές φυλές που ζούσαν στην Ελλάδα, στην περιοχή του Αιγαίου και τη νοτιοανατολική Μικρά Ασία, πριν τον ερχομό των κυρίως ελληνικών φύλων. Κατά τον Στράβωνα[1] ο αρχαιότερος βασιλιάς αυτών ήταν ο Λέλεξ από τη Λευκαδία ή τα Μέγαρα ή τη Λακεδαίμονα ετυμολογόντας το όνομα από το λέγειν, συλλέγειν.

Ήταν λαός πλανώμενος ιδιαίτερα μέσω θαλάσσης, συγγενείς των Ταφίων και Τηλεβοών και συναντούνταν στην Ακαρνανία, Λευκάδα, Λοκρίδα, Φωκίδα, Εύβοια, Μεσσηνία, Ήλιδα, Βοιωτία και σε διάφορα νησιά του Αιγαίου και της Κρήτης καθώς και στα παράλια της Μικράς Ασίας
Οι Λέλεγες στη Μικρά Ασία

Στην Ιλιάδα βρίσκουμε τους Λέλεγες να είναι σύμμαχοι των Τρώων (Κ 429), μολονότι η πατρίδα τους δεν προσδιορίζεται.

Διακρίνονται από τους Κάρες, με τους οποίους τους συγχέουν μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ο βασιλιάς τους είναι ο Άλτης και η πόλη τους, η Πήδασος καταστρέφεται από τον Αχιλλέα. Ο Αλκαίος (7ος ή 6ος αιώνας π.Χ.) ονομάζει την Άντανδρο στην Τρωάδα «Λελέγειο», αλλά αργότερα ο Ηρόδοτος το υποκαθιστά με το επίθετο «Πελασγικός», και έτσι ίσως οι δύο όροι ήταν σε μεγάλο βαθμό συνώνυμοι για τους Έλληνες.
Ο Παυσανίας λέει ότι ο διάσημος ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν πανάρχαιος και οι Λέλεγες και οι Λυδοί τον χρησιμοποιούσαν πριν την άφιξη των Ιώνων για τη λατρεία της «Κυρίας της Εφέσου», που οι Έλληνες αργότερα ονόμασαν Άρτεμι.
Ο Φερεκύδης (περ. 480) γράφει ότι οι Λέλεγες κατοικούσαν στην παραλιακή ζώνη της Καρίας, από την Έφεσο ως τη Φώκαια και στις νήσους Σάμο και Χίο, τοποθετώντας τους Κάρες νοτιότερα. Ακόμα και ο Στράβων, αιώνες αργότερα, αποδίδει στους Λέλεγες μία ξεχωριστή ομάδα μικρών κάστρων, τύμβων και κατοικιών από την Αλικαρνασσό μέχρι τη Μίλητο στα βόρεια.

Ο Πλούταρχος επίσης υπονοεί την ιστορική ύπαρξη Λελέγων ως υποταγμένων δουλοπαροίκων στις Τράλλεις στο εσωτερικό.
Οι Λέλεγες στην Ελλάδα και το Αιγαίο
Στον κατάλογο του Ησιόδου, ένα μοναδικό σπάραγμα (Kinkel, Epicorum Graecorum Fragmenta I, 136 - Leipzig, 1877) τοποθετεί τους Λέλεγες κατά την μυθολογική εποχή του Δευκαλίωνα στη Λοκρίδα της κεντρικής Ελλάδας.

Αλλά μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ. κανένας άλλος συγγραφέας δεν τους τοποθετεί δυτικά του Αιγαίου.

Η σύγχυση με τους Κάρες (μετανάστες κατακτητές όπως οι Λυδοί και οι Μυσοί) οδήγησε στο συμπέρασμα του Καλλισθένους ότι οι Λέλεγες συμμάχησαν με τους Κάρες σε επιδρομές στα ελληνικά παράλια.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως παράδοση, προερχόμενη από τους Κρήτες, ταυτίζει τους Λέλεγες με τους Κάρες.

Η παράδοση αυτή αναφέρει πως ήταν λαός των νησιών του Αιγαίου, υποτελής στον Μίνωα όχι με υποχρέωση καταβολής φόρου αλλά με την υποχρέωση να επανδρώνουν τα πλοία του.

Η ίδια παράδοση έλεγε ότι οι Λέλεγες, οι οποίοι επινόησαν πολλά από τα στοιχεία της μετέπειτα πολεμικής εξάρτυσης των Ελλήνων, τελικά διώχθηκαν από τις αρχικές τους εστίες από τους Δωριείς και τους Ίωνες, οπότε και κατέφυγαν στην Καρία και ονομάσθηκαν Κάρες.

Όμως ο Ηρόδοτος παραθέτει και την εκδοχή των σύγχρονών του Καρών, οι οποίοι απέρριπταν την προαναφερθείσα παράδοση και θεωρούσαν τους εαυτούς τους αυτόχθονες που έφεραν το ίδιο πάντοτε όνομα.[2]
Μετά το 400 π.Χ. περίπου, άλλοι συγγραφείς ισχυρίσθηκαν ότι είχαν ανακαλύψει τους Λέλεγες στη Βοιωτία, στη δυτική Ακαρνανία - Λευκάδα και αργότερα πάλι στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τα Μέγαρα, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσηνία.

Στη Μεσσηνία υπήρχε ο θρύλος ότι ήταν οι μετανάστες ιδρυτές της Πύλου και ότι σχετίζονταν με τους θαλασσοπόρους Τηλεβοείς του Ομήρου, διαχωριζόμενοι από τους Πελασγούς[3].

Ωστόσο στη Λευκάδα τους θεωρούσαν αυτόχθονες.
Έτσι, ο περιηγητής Παυσανίας (2ος αι. μ.Χ.) γράφει ότι, σύμφωνα με την παράδοση των Λακεδαιμονίων, υπήρχε ένας αυτόχθονας βασιλιάς της Λακωνίας, ο Λέλεξ, του οποίου εγγονός ήταν ο Ευρώτας.

Από τον βασιλιά αυτόν, οι υποτελείς του ονομάστηκαν Λέλεγες.[4] Τέτοιες παραδόσεις στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν για όλα σχεδόν τα πανάρχαια φύλα της Ελλάδας.
Κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο,[5] ο Λέλεγας ήταν αυτόχθων της Λακεδαίμονος, γιος ναϊάδας νύμφης. Γιος του Λέλεγα ήταν ο Ευρώτας, του οποίου η κόρη Σπάρτη, νυμφεύτηκε τον Λακεδαίμονα, γιο του Δία και της Ταϋγέτης.
Νεότερες θεωρίες

Ευρωπαίοι φιλόλογοι του 19ου αιώνα ανέπτυξαν τις εξής θεωρίες για τους Λέλεγες:
H. Kiepert, "Über den Volksstamm der Leleges", (in Monatsber. Berl. Akad., 1861, p. 114) θεώρησε τους Λέλεγες αυτόχθονες και τους συνέδεσε με τους Ιλλυριούς - Αρβανίτες.
K.W. Deimling, "Die Leleger" (Λειψία 1862), ορίζει την κοιτίδα τους στη νοτιοδυτική Μικρά Ασία και τους φέρνει από εκεί στην Ελλάδα (ουσιαστικά η ελληνική άποψη).
G.F. Unger, "Hellas in Thessalien" (Philologus, supplement. ii., 1863), τους θεωρεί Φοίνικες.
Ο E. Curtius, Griechische Geschichte. (Βερολίνο 1878, τ.1), έφθασε στο σημείο να διακρίνει μία «Λελέγειο» φάση του Αιγαιακού πολιτισμού.
Οι «Ευρωπαίοι Λέλεγες» πρέπει να συνδεθούν με την ανεύρεση σε διάφορα μέρη τοπωνυμίων όπως «Πήδασος», «Λάρυμνα» και «Άβαι», τόσο στην Καρία όσο και στα παραπάνω μέρη της Ελλάδας. Αυτό ίσως υπήρξε το αποτέλεσμα κάποιας πρώιμης μεταναστεύσεως, ίσως, αντίθετα, ήταν η αιτία για τις θεωρίες περί Λελέγων. Πιθανότατα, τέλος υπήρχε, κάποιος διαδεδομένος προ-ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός που συνέδεε χαλαρά αυτές τις χώρες, μία πιθανότητα πάνω στην οποία βασίσθηκαν πολλές σύγχρονες υποθέσεις.
Παραπομπές
Στράβων Γεωγραφικά Ζ, 321
Ηρόδοτος, Ιστορίες - Κλειώ, 171 (1.171).
Όμηρος, Ιλιάδα Κ
Παυσανίας, Λακωνικά, Γ 3.1.1.
Απολλώνιος ο Ρόδιος, Επιτομή, 3.10.3. Ανακτήθηκε 22/11/2009. (Αγγλικά)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Άγιος Γεώργιος στην Παλιά Καρυούπολη πριν πενήντα χρόνια

Κάποιες φορές η ζωή φέρνει στην επιφάνεια, ιστορίες ξεχασμένες που ζωντανεύουν μετά από χρόνια, και ολοκληρώνουν προσωπικά βιώματα, αποκαλύπτοντας αλήθειες.
Όχι δεν πρόκειται για την ενασχόληση μου από 2008, με την Παλιά Καρυόπολη.
Είναι λίγο πολύ γνωστό, σε όσους με ξέρουν.
Άλλωστε και ο τίτλος του blog, που τώρα διαβάζεται το επικυρώνει.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη, περίπου σαράντα χρόνια παλαιότερα, και αν μπορούσα να διαβάσω τα σημεία τότε, θα καταλάβαινα πώς ήταν προάγγελος, για την μεταγενέστερη ενασχόληση μου, με την παλιά Καρυούπολη.
Μαθητής στο δημοτικό σχολείο της Δροσοπηγής (Τσεροβάς), ανέλαβα να εκτελέσω μια αποστολή μετά από εντολή της δασκάλας μου Νότας Καψαλάκου.
Συγκεκριμένα θα οδηγούσα δύο κυρίους, στην Παλιά Καρυούπολη, να βγάλουν φωτογραφίες.
Σήμερα που ολοκληρώνεται το πάζλ, εικάζω ότι ο ένας εκ των δύο ήταν ο κός Βουρλίτης και ο άλλος ο βοηθός του.
Και εγώ ο τρίτος της παρέας, πλέον ειδήμων για τα κατατόπια, που ανέλαβα την αποστολή με υπερηφάνεια, και έγινα ο οδηγός τους, στα σημαντικότερα μνημεία
Και έβγαλαν φωτογραφίες, και κάποιες από αυτές σκηνοθετημένες.
Στην φωτογράφιση του Αγίου Γεωργίου, για να εμπλουτισθεί η φωτογραφία, με έβαλαν να κρατάω ένα ξερό βλαστάρι από άγριο μάραθο.
Κοντούλης και μικροσκοπικός καθώς ήμουν, δεν επηρέαζα το πλάνο.
Θυμάμαι ακόμη ότι φωτογράφησαν εσωτερικά και τον Άγιο Νικόλαο, χρησιμοποιώντας το αυτόματο της μηχανής, που έκανε έναν χαρακτηριστικό θόρυβο, στις παλιές μηχανές.
Ήταν κάπως ανατριχιαστικό μέσα στα ερείπια.
Και πέρασαν τα χρόνια σαν νερό.
Ασχολήθηκα με την Παλιά Καρυούπολη, όπως μου είχε αναθέσει η μοίρα καθώς φαίνεται, και η ενασχόληση μου, έβαλε σε καλό δρόμο την προοπτική για την ευνοούμενη μου πόλη, με την βοήθεια και άλλων φορέων που ανέλαβαν στην συνέχεια.
Πρόσφατα ξεφυλλίζοντας την «Εικονοβίβλο της Μάνης» (Γιάννης Βουρλίτης εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη) ανακάλυψα δύο πράγματα, και μια αποκάλυψη.
Το πρώτο ήταν ένα διατυπωμένο λάθος, και το δεύτερο ένα σημαντικό στοιχείο.
Και τα δύο στην ίδια φωτογραφία.
Το λάθος είναι ότι αναφέρεται σαν «Η μεταβυζαντινή Παναγία στην Μαραθέα».
Το σημαντικό είναι ότι είναι η παλαιότερη φωτογραφία από όσα γνωρίζω, του Αγίου Γεωργίου Παλιάς Καρυούπολης.
Και η αποκάλυψη…. είναι τιμή μου που είχα συμμετοχή σε αυτή την φωτογράφιση σαν οδηγός και βοηθός.
Η σύγκριση των δύο φωτογραφιών(1968 & 2008)είναι το αλάθητο πειστήριο για την ταύτιση του.
Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος

ΥΓ
Αν κάποιος γνωρίζει σχετικά, και για το υπόλοιπο φωτογραφικό υλικό, παρακαλώ να με ενημερώσει. gpapadothomakos@gmail.com

Το ταξίδι των Αργοναυτών σύμφωνα με την εκδοχή των Ορφικών

Η πλήρης έρευνά των Κωνσταντίνου Καλαχάνη, Παναγιώτας Πρέκα-Παπαδήμα, Ιωάννη Κωστίκα, και Κ. Κυριακόπουλου, σχετικά με το ταξίδι των Αργοναυτών σύμφωνα με την εκδοχή των Ορφικών, δημοσιεύθηκε στο έγκριτο διεθνές περιοδικό Mediterranean Archaeology and Archaeometry.

Μεταξύ άλλων παρατίθενται επιστημονικά στοιχεία για:

1. Την πορεία στον Καύκασο, τον Δούναβη.

2. την έξοδο στην Βόρεια Θάλασσα.

3. Την πορεία τους στον Ατλαντικό.

4. Την παρουσία της Κίρκης στην περιοχή Essaouira του Μαρόκο.

5. Την περιγραφή της Χάρυβδης ως υποθαλασσίου ηφαιστείου στα Φλεγραία Πεδία της Σικελίας.

Πρόκειται για την μεγαλύτερη διεπιστημονική έρευνα επί του θέματος που έγινε ποτέ και δημοσιεύτηκε σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό.
This study traces and analyzes the itinerary followed by Argo and her crew, according to the unknown author of Argonautica Orphica: The voyage of the Argonauts from Iolcos to Colchis and their return following a different path, from Phasis River through central Europe to the Atlantic Ocean and then through the Mediterranean Sea. Conclusions are drawn about whether such a voyage could be possible in the remote antiquity and the " problematic " points of the description are pointed out.

ΔΕΙΤΕ την εδώ: https://www.researchgate.net/publication/319179458_THE_ARGONAUTICA_ORPHICA_VERSION_FOR_THE_VOYAGE_OF_THE_ARGONAUTS_A_GEO-ANALYSIS

ΔΕΙΤΕ επίσης:
http://www.arxeion-politismou.gr/2017/03/Argonafton-taxidi-epistrofis.html

Πηγή : arxeion-politismou.gr

Την Αιγηιδαική ψυχή, φωτίζει ξανά ο ήλιος.

Στο μύθο του Αιγαία του μυθικού βασιλιά της Αθήνας μαθαίνουμε οτι όταν ο Θησέας , έφυγε για την Κρήτη με σκοπό να σκοτώσει τον Μινώταυρο, του ζήτησε αν είχε καταφέρει να επιζήσει από το Λαβύρινθο,να αλλάξει τα πανιά του πλοίου του στην επιστροφή,.
Ο Θησέας ταξίδεψε για την Κρήτη με μαύρα πανιά.
Το σημάδι ότι σκότωσε τον Μινώταυρο θα ήταν να έχει άσπρα πανιά το πλοίο στην επιστροφή.
Ο Αιγαίας, σύμφωνα πάντα με το μύθο, περίμενε στο Σούνιο να επιστρέψει ο γιος του από την Κρήτη και να μπορεί να δει το πλοίο από μακριά.
Όμως, ο Θησέας, παρ’ ότι είχε σκοτώσει τον Μινώταυρο, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά.
Είδε ο Αιγαίας το καράβι να επιστρέφει με μαύρα πανιά και νόμισε ότι το ταυροκέφαλο τέρας είχε εξοντώσει τον Θησέα.
Με αυτή τη σκέψη, χωρίς να περιμένει να προσεγγίσει το καράβι στην ακτή, έπεσε από τους βράχους του Σουνίου στη θάλασσα και πνίγηκε. Έκτοτε, η θάλασσα λέγεται Αιγαίο.
Ο Σουϊδας στο λεξικό του γράφει:
«Αιγαίον πέλαγος το φοβερώτατον» και είναι αλήθεια ότι αυτή η θάλασσα με τα πολλά στενά περάσματά της ανάμεσα στα νησιά είναι μια ορμητική θάλασσα.
Ηρθε λοιπόν η στιγμή να δούμε από πού παράγεται η λέξη «αίγα»: προέρχεται από το ρήμα «αϊσσω»,που σημαίνει: κινούμαι με ορμή, πηδώ, σηκώνομαι όρθιος!
Είναι φανερό ότι όλες οι ερμηνείες που δίδονται στο ρήμα αϊσσω ταιριάζουν απολύτως τόσο στα χαρακτηριστικά της αίγας, όσο και στα χαρακτηριστικά του Αιγαίου.
Από τον μυθικό Αιγαία μέχρι την Ιερή Αίγα και το πραγματικό ρήμα «αϊσσω» οι αποστάσεις είναι τεράστιες.
Είναι σαν να περνάς μέσα σε μα νύχτα την Μειόκαινο, την Πλειόκαινο και την Πλειστόκαινο, ξημερώνοντας στα Αιγός ιερά του Ποσειδώνα, με την Αιγίδα του Δία!
Διαδρομές απειράνθου μέσα από θαύματα-θαυμάτων στα νερά της θάλασσας.
Το Αιγαίο ταξιδεύει τα νερά του μέσα από μύθους μυστικούς, σιρίτια του ήλιου και κλωστές φωτός, που καταδύονται στα θαλάμια των χταποδιών για να γίνουν ύστερα τοιχογραφίες στην Ξεστή της Σαντορίνης.
Αἰγαῖον < αἴξ, αἰγός (αίγα, κατσίκα) < ρ. ἀΐσσω : κινούμαι με ορμή, πηδώ, σηκώνομαι όρθιος!
«Αἰγαῖον πέλαγος το φοβερώτατον»!
Από εδώ : Ο Μύθος και η Ονομασία του Αιγαίου Πελάγους

Οί απόψεις μου
Με γνώμονα την λογική επειδή ο τόπος προϋπήρχε της Αίγας "γίδας", η αιτία της ονομασίας του Αιγαίου κατά την άποψη μου από αυτή, ακόμη αι αν έχουν κοινή γλωσσολογική ρίζα, ακόμα και αν έχουν ίδια χαρακτηριστικά σε σχήμα μεταφορικό, δεν αποδίδει ισάξιο μέγεθος, στην πάλε ποτέ Αιγηίδα, και στο σημερινό Αιγαίο πέλαγος. .
Όλα τα αναφερθέντα ισχύουν, και ίσως πολύ περισσότερα είναι όμως μεταγενέστερες εκφράσεις, ονομασίες και ερμηνείες.
Το ουσιώδες είναι η αρχική ρίζα, η άγνωστη πτυχή, η πρώτη εντύπωση που απέδωσε ιδιότητες στην ιερότερη γη της Γής, πριν ακόμη αυτή χαρακτηριστεί η κοιτίδα των Πελασγών, μετά την αλλαγή της υφής σε πλημμυρισμένη έκταση, με πολλά νησιά
Υπάρχει μια αρχέγονη λέξη "Αις" (Α-ι-ς), δωρικά Αιδας (Α-ι-δ-α-ς) και ομηρικα Αιδης.(Α-ι-δ-η-ς).
{Βλέπε λεξικό αρχαίας Ελληνικής γλώσσας Ιωάννου Σταματάκου Εκδοση Δεδεμαδη 2006}
Ο συνδυασμός των λέξεων Αις και γυία/γαία, Αις+γυία ή γαια Αιγύια η Αιγαία …. δίνει αυτόματα την ονομασία.
Η Αιγαία κάποια στιγμή υφιστάμενη τις φυσικές αλλαγές της γης, πλημμύρισε, και έγινε Πελασγυία ή Πελασγαία, και οι κάτοικοι της φυσικά Πελασγοί.
Μάλλον δεν είναι και τόσο δύσκολο να ορισθεί η προέλευση των αρχαιοτάτων προγόνων των μετέπειτα Ελλήνων και πολλών άλλων λαών.
Η εξάπλωση των Πελασγών : Ήν γάρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου αρχαίον…
Τα μεταγενέστερα είναι λίγο πολύ γνωστά, ονομάσαμε την περιοχή Αιγηίδα, και όταν πλημμύρισε Αιγαίο πέλαγο.
Ο Άδης λοιπόν, το άυλο κομμάτι της ύπαρξης των υλικών όντων, ο Ποσειδώνας αν θέλετε, είναι ο αρχικός ονοματοθέτης. Άλλωστε ο Ποσειδώνας είναι ο θεός που κυριαρχεί στην θάλασσα αλλά και στην γη, σε αντίθεση με τον Αδη που κυριαρχεί στον άλλο κόσμο.
Σημειώστε ότι ο Ποσειδώνας είναι και ο Θεός στην Ατλαντίδα. Δημιουργεί λοιπόν έναν λογικό συνειρμό. Ατλαντίδα και Αιγηίδα ίδιος τόπος. Χερσαία και θαλάσσια περιοχή θα την λέγαμε σήμερα.
Ας επανέλθουμε όμως στο Αδα (ο αδης στα δωρικά). Με συγκινούν υα δωρικά, λόγω καταγωγής αλλά και λόγω πιστότερης απόδοσης στα νοήματα που περιέχουν.
Λυπάμαι αλλά τα ιωνικά είναι κάπως «εμπορικά», αυτή είναι και η βασική διαφορά των δύο φυλών. Η ύλη και το άυλο.
Πληθώρα τοπωνύμια υπάρχουν στην Λακωνία, παραθέτω μερικά που έχουν σχέση με την νοηματική απόδοση του θέματός μας.
Κορυφαίο και "δυσφημισμένο" ο Καιάδας, οι πύλες του Άδου στο Ταίναρο, η Αιγίλα στο Νύφι, οι Αιγές πριν το Γύθειο....
Το παραμύθι λοιπόν είναι πώς ο Άδης, (κάποιοι τον ονόμασαν Αδάμ), σε συνδυασμό με την μάνα γη, δημιούργησε την γη της "Εδεμ" , το κυκλικό κομμάτι του Αιγιακού (προστατευόμενου) χώρου, και εκεί ο ουράνιος σπόρος μέσω του Δία δημιούργησε την αρχή της ζωής, τού έλλογου ανθρώπου.(αναζητείστε την νεότερη ετυμολογία της λέξεως "ανθρωπος" από το άνδρας+ωψ) αναζητείστε και την έννοια Άνδρας, που καλύπτει και τα δύο φύλλα.
Οί λέξεις Άρρεν η θήλυ ορίζουν την ονομασία του φύλου, και είναι γνωστό επιστημονικά ότι το φύλλο διαμορφώνεται κατά την διάρκεια της κύησης.
Κατά την προσφώνηση «Ω άνδρες Λακεδαιμόνιοι», εννοούνται άνθρωποι, αρσενικοί και θηλυκοί.
Στην αγγλική, ίσως και σε άλλες γλώσσες «man»σημαίνει άνθρωπος.
Η γη της επαγγελίας λοιπόν είναι αυτό που προανέφερα, γεωγραφικά η σημερινή Ελλάδα από το Ιόνιο μέχρι τα μικρασιατικά παράλια, από την Ήπειρο και τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο.
Και η μεσόγειος, ήταν η μέση γη, και όχι θάλασσα, όπως κατέληξε.
Το κέντρο της Γης δηλαδή, ό ομφαλός όπως δηλώνεται στους Δελφούς.
Η Λακεδαίμων φυσικά έχει σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή την κοσμογονία.
Με φυσικές ή και μεταφυσικές παρεμβάσεις αυτό το κομμάτι της Γής το ευλογημένο,εξελίχθηκε σε Ατλαντίδα, Αιγηίδα, και με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, καταστράφηκε ένας μεγάλος πολιτισμός.Αυτός είναι και ο κύριος λόγος, που είναι ποθητό από όλους, και όχι τα πετρέλαια.
Άλλα είναι τα σημαντικά που διέπουν αυτό τον χώρο, και η επιστήμη δεν τα έχει αποκαλύψει,
ή τα κρατά μυστικά από τούς πολλούς, άλλωστε....
(«Επιστήμη είναι η πίστη στην άγνοια των ειδικών.» Ρίτσαρντ Φάινμαν )

Ελπίζω το παραμύθι μου να σας άρεσε, να το ψάξετε, και να πάψει να είναι παραμύθι.

ΑΙΓΙΑΔΑΣ
7/8/2017=25=7