Επίσκοποι Καρυουπόλεως Παλαιάς και Νέας (από 1533 έως 1833)

Η επίσκοπή της Παλαιάς Καρυούπολις μετρά με βαση τα καταγεγραμένα στοιχεία μια ιστορική περίοδο 300 ετών στα εκκλησιαστικά δρώμενα της Μανης.

Επίσκοποι Καρυουπόλεως κατά χρονολογική σειρά :

1. Δημήτριος τλήμων  και αρετής ξένος και ρήτωρ Καρυουπόλεως1533.
2. Σωφρόνιος 1549-50,
3. Ιωακείμ 1580-1591,
4. Ιωάσαφ πρ. Κ. 1580,
5. Διονύσιος 1580,
6. Δημήτριος Σισίνιος από την Αθήνα Ρήτωρ Καρυουπόλεως το 1599.
7. Άνθιμος 1629,
8. Παρθένιος 1664,
9. Θεόκλητος 1668
10. Παρθένιος Καλκανδής 1675
11. Άνθιμος Λαζαρόπουλος  1688,
12. Ιωακείμ 1703
13. Μακάριος Κουτούφαρης 1703
14. Γουράτος 1715
15. Σωφρόνιος Κατζομιγάς 1717-29,
16. Αγαθάγγελος Πάτμιος 1723,
17. Γεράσιμος 1725,
18. Αγάπιος πρ. Κ. 1733,
19. Σωφρόνιος Μαΐνης και πρώην Καρυουπόλεως 1733,
20. Ανανίας 1740-7,
21. Παΐσιος Πελεκάνος 1747,
22. Δανιήλ 1775,
23. Μακάριος 1778 ή 1788,
24. Βενέδικτος Χειμονόπουλος 1785-1808,
25. Διονύσιος 1799-1803 και
26. Κύριλλος Γερμός 1819.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1549-50 μαζί με το ΜητροπολίτηΛακεδαίμονος πήγαν στην Πάτρα για την υποδοχή του Πατριάρχου κωνσταντινουπόλεως Διονυσίου Β'. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)94.

ΙΩΑΚΕΙΜ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Καθαιρέθηκε το 1591 από τον Πατριάρχη Ιερεμία Β'. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22. Το 1580 συγκρούστηκε με τον προϊστάμενό του επίσκοπο Λακεδαιμονίας και το 1591 καθαιρέθηκε. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)94. Π.Ζερλέντου, Τάξις Ιεραρχική των εν Πελοποννήσω του Θεού Εκκλησιών, Η Μητρόπολις Ζαρνάτας και αι εν Μάνη Επισκοπαί, Ερμούπολις 1922, σσ. 37 και 40.

ΙΩΑΣΑΦ πρώην Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται το 1580. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)94. 

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται το 1580. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)94.

 ΑΝΘΙΜΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1629 καθαιρέθηκε από τον Πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρη. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)94. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22.

ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως (1664). Κατάγεται από τη Δημητσάνα και αναφέρεται σε έγγραφο της 18 Απριλίου 1664 από τη μονή Φιλοσόφου ως Καρυουπόλεως Παρθένιος, Σε άλλο έγγραφο, προφανώς μεταγενέστερο, αναφέρεται ως "πρώην". Τάσ.Γριτσόπουλου, Αρχιερείς 17ου αιώνος εκ Δημητσάνης, Πελοποννησιακά 3-4(1958-9)176.

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται ότι συνέταξε τη διαθήκη του το 1688, αλλά υποθέτουν ότι θα είναι το 1668. Θ.Κατσουλάκου και Β.Ασημομύτη, Το μοναστήρι της Γόλας, σ. 22.

ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Ήταν από τη Δημητσάνα. Την 1 Σεπτεμβρίου 1670 επίσκοπος Καρυουπόλεως ήταν ο Παρθένιος, ενώ προκάτοχός του ήταν ο Θεόκλητος, ο οποίος ήταν από το 1664. (Ο Θεόκλητος συνέταξε  τη διαθήκη του το 1688 και θεωρούν ότι το σωστό είναι 1664. Πιθανώς ήταν συγχρόνως δύο). Το 1664 υπέγραψε σύμβαση με τη μονή Φιλοσόφου από την οποία προερχόταν. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)95.

Ο Επίσκοπος Μαΐνης Παρθένιος Καλκανδής αναφέρεται το 1675 ως μετανάστης από το Οίτυλο στην Κορσική και όταν έφθασε στη Γένοβα έδωσε κατάθεση. Π.Καλονάρου, Μεγ. Ελλάς, σ. 131. Δ.Βαγιακάκου, Ε.Α.Ι.Ε. Δικαίου 5(1954)6.

ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ ΚΑΛΚΑΝΔΗΣ Επίσκοπος Μαΐνης. Το 1675 μετανάστευσε από το Οίτυλο στην Κορσική. Στις 13 Φεβρουαρίου 1676 βρισκόταν στη Γένοβα και έδωσε κατάθεση για τη μετανάστευση Μανιατών. Ι.Χασιώτη, Ελληνικά 22(1969)134-5. Π.Καλονάρου, Μεγάλη Ελλάς, σ. 133. Δ.Βαγιακάκου, Ε.Α.Ι.Ε. Δικαίου 5(1954)6. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 19(1991-2)207 και 210.  Όταν εγκαταστάθηκαν οι Μανιάτες στην Κορσική ο επίσκοπος Παρθένιος Καλκανδής έμενε στο μοναστήρι, που ήταν μισό μίλι από τον οικισμό, μαζί με δέκα καλογήρους από τους οποίους οι τρεις ήταν ιερείς και οι υπόλοιποι λαϊκοί. Ζ.Τσιρπανλή, Οι Μανιάτες στην Παόμια της Κορσικής, Λακωνικαί Σπουδαί 10(1990)375. Ο επίσκοπος Παρθένιος Καλκανδής στις 8 Φεβρουαρίου 1676, ενώ ήταν στη Γένοβα και πριν να αναχωρήσει για την Κορσική, έστειλε στον Πάπα ομολογία πίστεως στην καθολική εκκλησία που υπέγραψαν και οι ιερείς που ήταν μαζί του. Αναγνώριζε τα πρωτεία του Πάπα, το καθαρτήριο, τον άζυμο άρτο, πρόσθετε στο πιστεύω το "Filioque" και γενικά τις αποφάσεις της συνόδου της Φλωρεντίας. Υπέγραψαν την ομολογία πίστεως οι Μανιάτες, γιατί σε αντίθετη περίπτωση έπρεπε να γυρίσουν πίσω στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Με την ομολογία πίστεως εξασφάλιζαν συναίνεση για εγκατάσταση στην ελεύθερη Ευρώπη, ό.π., σ. 388. Στις 7 Φεβρουαρίου 1678, ύστερα από ενέργειες της Γένοβας και θετικές εισηγήσεις της Ιεράς Εξετάσεως, η Προπαγάνδα ενέκρινε να ονομαστεί ο επίσκοπος Παρθένιος "vicario apostolico" υπαγόμενος στο Λατίνο αρχιερέα της Sagona της Κορσικής, ό.π., σ. 389 κ.ε. Ο επίσκοπος Παρθένιος πέθανε το 1683, ό.π., σ. 378. Ο επίσκοπος Παρθένιος και όλοι οι Μανιάτες αντιμετωπίστηκαν σκληρά από το διοικητή της Παόμιας του 1677-9 Vincenzo Buti. H καταπιεστική του συμπεριφορά προκαλούσε, ό.π., σ. 394. Ο Παρθένιος φαίνεται ότι σιωπηρά ανεχόταν τις πιέσεις της Προπαγάνδας από τον Πιερή (Χιώτη ιερωμένο της Λατινικής εκκλησίας), ό.π., σ. 395-6. Για την οικ. Καλκανδή αναφέρεται ότι είχε πύργο στο Σκουτάρι και στην επανάσταση του 1770 πολιορκήθηκαν από τους στρατιώτες του Χατζή Οσμάν πέντε αδελφοί Καλκανδή και πενήντα συγγενείς τους. Οι Τούρκοι με υπόνομο γκρέμισαν τον πύργο, όπου και ενταφιάστηκαν οι πολιορκούμενοι. Δ.Αλεξανδράκου, Ιστορία της Μάνης, σ. 27. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 181-2. Γ.Γιαννακάκου-Ραζέλου, Οι Αγώνες της Μάνης δια την Ελευθερίαν, Αθήναι 1948, σ. 95. Επίσης αναφέρεται ένας Καλκανδής, χωρίς βαφτιστικό ότι πήρε μέρος στην πολιορκία της Μονεμβασίας, Δ.Αλεξανδράκου, ό.π., σ. 76. Σε επιστολή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη προς τον καπ. Γιωργάκη Αντωνάκο-Γρηγοράκη της 19 Σεπτεμβρίου 1819 κατηγορούνται οι Χουρχάκηδες-Καλκανδήδες, διότι ο Σταυριανός Χουρχάκος ήταν στην Κωνσταντινούπολη και προσπαθούσε να πάρει το Μπεηλίκι της Μάνης. Ο Πετρόμπεης ανέφερε ότι ο Θεοδωρόμπεης έλεγε πως οι Χουρχάκηδες (Καλκανδήδες) κρατούσαν από τους Εβραίους. Στην ίδια επιστολή προσθέτει "...Τον Σταυριανόν θε να εκλέξουν από τον Πετρόμπεη, όπου θεία συνάρσει εγκωμιάζεται παρά πάντων και αυτόν ακόμη δεν τον γνωρίζει ούτε το οσπίτιόν του...". Απ.Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σ. 50. Αναφέρεται ότι ο Καλκαντής μαζί με τον Αλέξανδρο Κουμουνδουράκη ήταν στην Κωνσταντινούπολη και ραδιουργούσαν για να αφαιρέσουν την ηγεμονία από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, "ως αντιποιούμενος ταύτης". Ο Καλκαντής το 1819 εξορίστηκε στην Αμησό (Σαμσούν καλεσί) και ο Κουμουνδουράκης αποκεφαλίστηκε το 1821. Β.Πατριαρχέα, Δοκίμιον ιστορικόν και φιλολογικόν της Εθνεγερσίας, σ. οη'.

ΑΝΘΙΜΟΣ ΛΑΖΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται το 1688 στη μονή Αιμυαλών. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22. Από την οικογένεια Λαζαροπούλου-Κουρή της Δημητσάνας. Το 1688 υπέγραψε αφιερωματικές πράξεις στη μονή Αιμυαλούς. Φαίνεται ότι ήταν έγγαμος και χήρευσε διότι αναφέρεται στον κώδικα της μονής Φιλοσόφου: "Ο Παναγιώτης είναι εκ χώρας Δημητσάνας Λαζαρόπλος, του Καρυουπόλεως υιός...". Φαίνεται ότι στην επισκοπή έμεινε ως το 1710. Τάσ.Γριτσόπουλου, Αρχιερείς 17ου αιώνος εκ Δημητσάνης, Πελοποννησιακά 3-4(1958-9)183. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)96.

ΙΩΑΚΕΙΜ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1703 αναφέρεται σε ενοικιάσεις ή παραχωρήσεις κτημάτων ο επίσκοπος Καρυουπόλεως Ιωακείμ. Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σ. 86. Συγχρόνως με τον Ιωακείμ ήταν επίσκοπος Καρυουπόλεως και ο Μακάριος Κουτούφαρης από το 1702 και μέχρι το 1717.  Στις 30 Αυγούστου 1684 ο επίσκοπος (πιθανώς ο Καρυουπόλεως) Ιωακείμ, "Ο ταπεινότατος επίσκοπος Ιωακείμ με την θέλησιν του χωρίου μαρτυρώ το παρόν" μαζί με τον επίσκοπο Μάνης, που δεν αναφέρεται το όνομά του και τον επίτροπο των Μανιατών Θεόδωρο Βούλτσο υπέγραψαν αναφορά προς το Μοροζίνη, με την οποία ζητούσαν να στείλει το Νικόλαο Δοξαρά για να συνεννοηθούν. Κ.Σάθα, Τουρκοκρατουμένη Ελλάς, σ. 326. Απ.Δασκαλάκη, Η Μάνη και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ. 92.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΟΥΤΟΥΦΑΡΗΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται το 1703 σε παραχωρήσεις κτημάτων από τους Βενετούς. Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σσ. 91, 95, 102, 108, 122 και 126. Ο Στ. Σκοπετέας τον αναφέρει και το 1717, αλλά δεν παραπέμπει σε βιβλιογραφία. Σε χειρόγραφο από τη Μάνη σημειώνεται: "Το παρόν νόμιμον εγράφθη μεν μετά πόνου πολλού δι εξόδου δε και δαπάνης του θεοφιλεστάτου λογιωτάτου τε και θεοπροβλήτου επισκόπου της αγιωτάτης επισκοπής Καρυουπόλεως κ(υρίο)υ κυρ Μακαρίου εκ χώρας κουτούφαρι...".  Johannes Koder, Ένα άγνωστο νομικό χειρόγραφο από τη Μάνη, Μνήμων 5(1975)4. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η καταγωγή του είναι από το Κουτήφαρι της Μεσσήνης (πρώην Ανδρούσης). Κάνει όμως λάθος γιατί είναι από το Κουτήφαρι του Ζυγού της Μάνης, το οποίο δικαιολογείται να ονομάζεται "χώρα", ενώ της επαρχίας Μεσσήνης ήταν πάντοτε ένας μικρός οικισμός, ο οποίος δεν είχε γύρω του άλλα μικρότερα χωριά, ώστε αυτό να αποτελεί το κέντρο, δηλαδή τη Χώρα.

Ο Επίσκοπος Γουράτος αναφέρεται το 1715 ως ένας από τους επισκόπους της Μάνης που δέχτηκαν τη συνθηκολόγηση της Μάνης με τους Τούρκους. Κ.Μέρτζιου, Πελοποννησιακά 3-4(1960)281 και 285. Το μικρό όνομά του Γουράτου δεν αναφέρεται, ίσως ήταν Ιωακείμ, που το 1703 αναφέρεται ως επίσκοπος Καρυουπόλεως μαζί με το Μακάριο Κουτούφαρη, Κ.Κόμη, Βενετικά κατάστιχα, σ. 86. Ίσως το Γουράτος είναι παρωνύμιο του Καρυουπόλεως Μακάριου Κουτούφαρη.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΚΑΤΖΟΜΙΓΑΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται σε έγγαρφα της μονής Φιλοσόφου το 1717. Φέρεται ότι παραιτήθηκε το 1721 και πέθανε το 1729. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)96.

ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Επικαλούμενος Λατίνος, ήταν Πάτμιος και το 1723 υπέγραψε μισθοτήριο συμβόλαιο για τα υποστατικά της μονής της Ζακύνθου. Πέθανε στην Κέρκυρα. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1998-90)97.Αναφέρεται το 1737 ως καταγόμενος από την Πάτμο. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Επίσκοπος Καρυοπόλεως. Αναφέρεται το 1725. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)96.

ΑΓΑΠΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1733 αναφέρεται ως πρώην Καρυουπόλεως και βρισκόταν στο Άγιον Όρος. Ήταν Αγιορίτης και έγινε Καρυουπόλεως, αλλά φαίνεται δεν του άρεσε και επέστρεψε στο Άγιο Όρος. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)96-7. Το 1733 αναφέρεται ως πρώην Καρυουπόλεως. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22.

ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Μαΐνης και πρόεδρος Καρυουπόλεως. Αναφέρεται το 1733, ήταν Μαΐνης και κατείχε την έδρα της Καρυουπόλεως προεδρικώς. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)97. Πιθανώς ταυτίζεται με τον επισκοπεύοντα Σκουταρίου, ίδε κατωτέρω. Ο Μαΐνης Σωφρόνιος το 1734 υπέγραψε την εκλογή του Έλους. Το όνομά του αναγνώστηκε από το Ν. Βέη, Δ.Ι.Ε.Ε. 6(1903)192, ως Παρθένιος. Σ.Κουγέα, Συμβολαί εις την Ιστορίαν και την Τοπογραφίαν της ΒΔ Μάνης, Ελληνικά 6(1933)289

Πιθανότα κατά την χρονική περίοδο από 1740 και εντεύθεν, αρχίζει να εγκαταλείπεται η Παλαιά Καρυούπολις, και σταδιακά μερος των κατοίκων ιδρύει την Νέα Καρυούπολη (Μινιακοβα).Η χρονική περίοδος είναι ασαφής. Ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει την υπαρξη της Μινιακοβας είναι η εντοιχισμένη πλάκα στην οικία Καβαλιεράκη, η οπία αναφέρει ως χρονολόγια κτίσεως το 1749. Παρά την μετακίνηση των κατοίκων της όμως, εξακολουθουν να υπάρχουν στοιχεία για την υπάρξη και τής παλαιάς Καρυούπολης. Κυρίαρχος στο καστρομοναστηρο εμφανιζεται ο ιερομόναχος Ανανίας και από την προφορική παράδοση αλλα και από τίς γραπτές πήγες. 

ΑΝΑΝΙΑΣ Πνευματικός από Καρυούπολη. Το 1793 αναφέρεται στην κατασκευή του τέμπλου του Αγίου Γεωργίου Καρυουπόλεως. Επίσης αναφέρεται το 1829 ότι προ εικοσαετίας ο Άγιος Γεώργιος πουλήθηκε στους κατοίκους της Τσεροβάς από τον πνευματικό Ανανία. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 30. 

ΑΝΑΝΙΑΣ - Ιερομόναχος. Το 1808 ήταν υποψήφιος επίσκοπος Μαΐνης, Ν.Βέη, Δ.Ι.Ε.Ε., 6(1903)203.

Το 1793 ο Αναγνώστης Καλκαντάκης-Νίκλος εικονογράφησε την εικόνα του Ιωάννου προδρόμου στο ναό του Αγίου Γεωργίου Καρυουπόλεως. Ρ.Ετζέογλου, Λακωνικαί Σπουδαί 9(1988)30.

Να σημειωθεί με βάση την προφορική παράδοση είχε εναν αδελφό παππά, τον Θωμά, από τον οποίο προέρχεται η οικογένεια των Παπαδοθωμιάνων.                                           Το 1879 αναφέρεται σε τελευταία απογραφή, και στην συνέχεια ακολουθεί η ερήμωση της Παλιάς Καρυουπόλεως. 

ΑΝΑΝΙΑΣ ΛΑΜΠΑΡΔΗΣ Επίσκοπος Καρυουπόλως. Ο Καρυουπόλεως Ανανίας (1740-1747) το 1741 συμφώνησε με τον Μεγάλο Εκκλησιάρχη και διδάσκαλο Κριτία, ο οποίος ενέμετο τη επισκοπή Ακόβων, και ανέλαβε να εξυπηρετεί επιτροπικώς, ως πλησιόχωρος, με την υποχρέωση: "αποστέλλειν απαραιτήτως κατ' έτος προς την αυτού σοφολογιότητα το προ χρόνων ικανών διορισμένον ετήσιον, ήτοι τα 80 γρόσια σώα και ανελλιπή, χωρίς τινος παρεμβατισμόν και ελαττώσεως, ομού με την λοιπήν συνηθισμένην φιλοδωρίαν του κατ' έτος στελλομένου βουτύρου...". Το 1747 ο Ανανίας Καρυουπόλεως έγινε Δημητσάνας και το 1754 η πατριαρχική Εξαρχία της Άκοβας και η Εξαρχία της Ζαρνάτας ενώθηκαν και απετέλεσαν την αρχιεπισκοπή Ζαρνάτας και Ακόβων. Στην επισκοπή Καρυουπόλεως ήταν από το 1741 και τον διαδέχτηκε ο Παΐσιος Καρυουπόλεως το 1747. Τ.Γριτσόπουλου, Η εκκλησία της Πελοποννήσου μετά την άλωση, Πελοποννησιακά 18(1989-90)127. Τ.Γριτσόπουλου, Τα Ορλωφικά, σ. 35. Το 1740 αναφέρεται ως Καρυουπόλως και το 1750 έγινε Λακεδαιμονίας. Το 1767 ο Ανανίας αποκεφαλίστηκε από τους Τούρκους. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 22. Το 1747 η επισκοπή Δημητσάνας δόθηκε στον Καρυουπόλεως Ανανία. Π.Ζερλέντου, Τάξις Ιεραρχική των εν Πελοποννήσω του Θεού Εκκλησιών, Η Μητρόπολις Ζαρνάτας και αι εν Μάνη Επισκοπαί, Ερμούπολις 1922, σ. 37.

ΠΑΪΣΙΟΣ ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ Επίσκοπος Καρυοπόλεως. Πιθανώς ήταν επίσκοπος την εποχή των Ορλωφικών. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23. Το 1747 διαδέχθηκε τον Ανανία, ο οποίος έγινε Λακεδαιμονίας και παρέμεινε μέχρι τα Ορλωφικά. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)98. Τ.Γριτσόπουλου, Τα Ορλωφικά, σσ. 34 και 36.

ΔΑΝΙΗΛ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1775 χειροτόνησε στην Καλαμάτα ιερέα της μονής Αιμυαλούς. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)98.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1788 (; η ορθότητα της ανάγνωσης αμφισβητείται, πιθανώς 1778) αναφέρεται ο Μακάριος Καρυουπόλεως στην κτητορική επιγραφή του ναού της Παναγίας στην Τσεροβά. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)98. Αν η χρονολογία δεν είναι σωστή, μπορεί να συμπίπτει με τον προηγούμενο. Άλλοι γράφουν 17;8. Ν.Δρανδάκη, Χριστιανικαί επιγραφαί Λακωνίας, Πρακτικά Αρχαιολογικής Εταιρείας 1967, σ. 152.

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΧΕΙΜΩΝΟΠΟΥΛΟΣ επίσκοπος Καρυουπόλεως. Ήταν από τη Δημητσάνα, χειροτονήθηκε το 1785 και εποίμανε μέχρι το 1808. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)98. Ο Αντώνιος Γρηγοράκης άρχοντας της Μάνης παραπονείται κατά του Καρυουπόλεως που πρέπει να ήταν ο Βενέδικτος και σαν χρονολογία ίσως ήταν το 1785. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23. Αναφέρεται στις 7 Μαϊου 1812 σε πρόταση Μανιατών για να γίνει Μπέης ο κυρ Θεόδωρος Γρηγοράκης. Σ.Κουγέα, Ιστορικαί πηγαί δια την Ηγεμονίαν της Μάνης, Πελοποννησιακά 5(1962)69 και 70, όπου αναφέρερει ο Κουγέας ότι δεν του είναι γνωστός από άλλη πηγή.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1799 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτος ο Ζ΄ του έστειλε επιτιμητική επιστολή και το 1803 αναφέρεται ως πρώην Καρυουπόλεως στην κτητορική επιγραφή της μονής Βαρσών. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)98. Το 1803 υπέγραψε σημείωση στη μονή Βαρσών. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23.

ΚΥΡΙΛΛΟΣ Επίσκοπος Καρυουπόλεως μετέπειτα Γυθείου. Ο Κύριλλος Γερμός ήταν από τη Δημητσάνα και αναφέρεται το 1819 ως επίσκοπος Καρυουπόλεως. Το 1833 έγινε συγχώνευση των επισκοπών της Μάνης και έγινε Γυθείου. Ρ.Ετζέογλου, Λακ. Σπ., τ. 9, σ. 23. Στις 15 οκτωβρίου 1819 υπέγραψε συνυποσχετικό για την ίδρυση σχολής στη Μάνη που σήμαινε την επανάσταση. Τ.Γριτσόπουλου, Πελοποννησιακά 18(1989-90)99. Στις 15 Οκτωβρίου 1819 ο κλήρος και οι καπετάνιοι της Μάνης υπέγραψαν επιστολή προς τους προύχοντες του Γένους, ζητούντες να ιδρύσουν μια σχολή στη Μάνη, δηλαδή να προωθήσουν την επανάσταση. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Καρυουπόλεως Κύριλλος. Ι.Φιλήμωνος, τόμ. 2, σ. 163. Β.Πατριαρχέα, Δίπτυχον ιστορικόν και φιλολογικόν της Εθνεγερσίας, σ. οθ'. Π.Ζερλέντου, Τάξις Ιεραρχική των εν Πελοποννήσω του Θεού Εκκλησιών, Η Μητρόπολις Ζαρνάτας και αι εν Μάνη Επισκοπαί, Ερμούπολις 1922, σ. 37. Αναφέρεται σε επιστολή από 31 Μαΐου 1821 του Αντωνόμπεη Γρηγοράκη και Γιωργάκη Μπεηζαδέ Γρηγοράκη προς τους προκρίτους Μαραθονησίου. Απ.Δασκαλάκη, Αρχείο Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σ. 97. Στις 28 Οκτωβρίου 1825 υπέγραψε την εκλογή ως παραστάτη του καπ. Γιωργάκη Αντωνάκου-Γρηγοράκη, ως πληρεξουσίων δε του καπ. Δημήτρη Δραγωνάκου-Γρηγοράκη και του Παύλου Στεφανάκου, ό.π., σ. 216. Ο επίσκοπος Καρυουπόλεως Κύριλλος διοικούσε μεγάλο μέρος της Ανατολικής Μάνης μέχρι το 1833. (Σχόλιο). Απ.Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη - Γρηγοράκη, σ. 226. Στις 7 Απριλίου 1826 ο Γεώργιος Αντωνάκος-Γρηγοράκης, ο Δημήτριος Δραγωνάκος-Γρηγοράκης και ο Παύλος Στεφανάκος διαμαρτυρήθηκαν γιατί αποκλείστηκαν από την Εθνοσυνέλευση και επικαλέστηκαν τη μαρτυρία του επισκόπου Καρυουπόλεως (Κύριλλου) για τη γνησιότητα των εγγράφων τους. Αρχ.Ελλην.Παλιγγ., τόμ. 3, σ. 221. Στις 13 Μαρτίου 1827 υπέγραψε την εκλογή του Τζανετάκη Γρηγοράκη και του καπετάν Γιωργάκη Αντωνάκου-Γρηγοράκη ως πληρεξουσίων της Ανατολικής Σπάρτης (Μάνης). Την ίδια ημέρα υπέγραψε και την εκλογή του ανωτέρω καπετάν Γιωργάκη ως παραστάτου της Ανατολικής Μάνης. Απ. Δασκαλάκη, Αρχείον Τζωρτζάκη-Γρηγοράκη, σσ. 267-270. Στις 28 Φεβρουαρίου 1828 Ο Ζαρνάτας Γαβριήλ, ο Ανδρούβιστας Θεόκλητος, ο Καρυουπόλεως Κύριλλος, ο Πλάτσης Άνθιμος, ο Μηλέας Ιωαννίκιος, Διονύσιος Μούρτζινος, ο Τζανετάκης Γρηγοράκης, ο Νικολάκης Χρηστέας, ο Αθανασούλης Κουμουνδουράκης, ο Πανάγος Κυβέλος, ο Παναγιωτάκης Ντουράκης και ο Θωμάς Βενετζανάκης, σε έγγραφό τους προς τον Κυβερνήτη τον ευχαριστούσαν για την προσφορά του να υποδειχθούν νέοι από τη Μάνη για να σπουδάσουν. Επίσης δήλωναν την αφοσίωσή τους στο πρόσωπό του. ΓΑΚ, Γεν. Γραμμ., φάκ. 22. Στις 28 Φεβρουαρίου 1828 ο Ανδρούβιστας Θεόκλητος, ο Καρυουπόλως Κύριλλος, ο Πλάτσης Άνθιμος, ο Μηλέας Ιωαννίκιος, ο Διονύσιος Μούρτζινος, ο Τζανετάκης Γρηγοράκης, ο Νικολάκης Χρηστέας, ο Αθανασούλης Κουμουνδουράκης, ο Πανάγος Κυβέλος, Θωμάς Κυβέλος και ο Παναγιωτάκης Ντουράκης αμφισβήτησαν από τον Πετρόμπεη τη μονοπώληση των θυσιών των αγώνων και της προσφοράς της Μάνης. ΓΑΚ, Γεν. Γραμμ., φάκ. 22, έγγραφο 35 της 28 Φεβρουαρίου 1828. Ο Καρυουπόλεως Κύριλλος στις 15 Ιουλίου 1833 υπέγραψε την ανεξαρτησία της εκκλησίας της Ελλάδος από το Πατριαρχείο και την τουρκική διοίκηση. Α.Φραντζή, Επιτομή της ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος, τόμ. Γ, σ. 154. ΦΕΚ 23(23/8/33)176

ΤΕΤΡΑΔΙΑ  ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ
8. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΜΑΝΙΑΤΩΝ

http://www.etlasp.gr/index.php?