Ταίναρον, είσοδος του αρχαίου Άδου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ: ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ

ΤΑΙΝΑΡΟΝ, ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΔΟΥ

Μια νεοελληνική παράδοση από τή Μάνη περιγράφει τή μυθολογία μιας σπηλιάς πού βρίσκεται στην άκρη του ακρωτηρίου Ταίναρο. Το σχετικό κείμενο έχει ώς έξης : «Σε μια σπηλιά πού είναι στον Κάβο-Ματαπά, κατεβαίνει πολλές φορές ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος και βγάζει τις ψυχές πού τους συχώρεσε ο Θεός τις αμαρτίες τους. Άλλοι πάλι λένε πώς σ' αυτή τή σπηλιά μένουν βρικόλακες και πώς ο Μιχαήλ ο Αρχάγγελος, όταν παρακαλεστούν σ' αυτόν οι άνθρωποι, πηγαίνει και τους ρίχνει από εκεί στά Τάρταρα, για να γλυτώση τον κόσμο».
Ή παράδοση αύτη είναι δημοσιευμένη άπό τον Ν. Πολίτη, στίς «Παραδόσεις» τόμ. Α', με αριθμό 989 και με τίτλο «Ό Μιχαήλ δ "Αρχάγγελος, Μάνη». Γίνεται φανερό από τον αριθμό, ότι ή παράδοση βρίσκεται στο δεύτερο εκείνο μέρος του βιβλίου του πού έχει μείνει έως και σήμερα δίχως σχόλια. Δεν μας είναι όμως δύσκολο να προχωρήσουμε, έστω και χωρίς βοηθήματα.
Πρώτα-πρώτα, το κείμενο μας βεβαιώνει ότι στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει μια σπηλιά πού οδηγεί βαθειά στή γη. Και δεύτερο, ότι άπό εκεί ό Μιχαήλ ό Αρχάγγελος ανεβοκατεβαίνει μέσα στά έγκατα της γης και φέρνει επάνω ψυχές πού ήταν αμαρτωλές και συχωρέθηκαν, ή ρίχνει εκεί ψυχές βαρειά κολασμένες, όπως είναι οι ψυχές τών βιαιοθανάτων πού ζητούν εκδίκηση ή και γενικά, όπως παρουσιάζονται οί βρικόλακες.

Ό ρόλος του Αρχάγγελου περιγράφεται καθαρά σάν ρόλος «ψυχοπομπού θεού», όπως αντίστοιχος στην αρχαιότητα ήταν ό ρόλος του Ερμού. Ή ομοιότητα όμως αυτή παίρνει ακόμη περισσότερο βάθος και νόημα, όταν λάβουμε ύπ' όψη ότι εκεί στην άκρη του Ταινάρου και οί αρχαίοι Έλληνες είχαν τοποθετήσει τήν είσοδο του Άδου. 'Από εκεί γινόταν ή «άνοδος» και ή «κάθοδος» στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνος. 'Από εκεί, σύμφωνα μέ αρχαία παραλλαγή, κατέβηκε στον Άδη ο Ηρακλής, όταν είχε διαταχθή άπό τον επίμονο και σκληρόκαρδο Ευρυσθέα νά πάη και νά του φέρη δεμένο τον Κέρβερο, τον ακοίμητο και φοβερό σκύλο του Κάτω Κόσμου. Πήγε ό Ηρακλής στο Ταίναρο, κατέβηκε βαθειά στό δρόμο πού οδηγούσε στά Τάρταρα, πάλεψε σκληρά μέ τόν Κέρβερο, τον νίκησε, και τον έφερε στον Ευρυσθέα. Τρομαγμένος όσο ποτέ στή ζωή του ό Ευρυσθέας, κρύφτηκε μέσα σ' ένα μεγάλο πιθάρι. Και έγινε ή σκηνή εκείνη θέμα μιας σωζόμενης αρχαίας αγγειογραφίας. Ή νέα προσταγή του στον Ηρακλή ήταν νά πάρη αυτός ξανά στους ώμους του το νικημένο αντίπαλο και νά τόν ξαναπάη κάτω στον Άδη. Δεύτερη λοιπόν επίσκεψη του Ηρακλή στό Ταίναρο, δεύτερη ίσως κατάβαση κάτω στον Άδη, και επιστροφή κατόπι.
Άλλα, σύμφωνα μέ μιαν άλλη αρχαία μαρτυρία, από τήν ίδια είσοδο κατέβηκε στον Άδη και ό πικραμένος Όρφέας. Ήταν ό καιρός πού είχε χάσει την αγαπημένη Ευρυδίκη του. Απαρηγόρητος, έφθασε κάποτε στό Ταίναρο και επιχείρησε νά κατέβη στον Άδη. Είχε μαζί του τήν αλάθητη λύρα, και όπλο του σπουδαίο το θεϊκό τραγούδι του, αυτό πού και πέτρες ράγιζε καί τ' άγρια θηρία τά έκανε νά ζυγώνουν ήμερα καί γαλήνια. Ήταν τόσος ό ανθρώπινος πόνος, πού εκφραζόταν μέ το μοιρολόγι του Ορφέα, ώστε καί αυτοί οί ανελέητοι Θεοί του Κάτω Κόσμου συγκινήθηκαν. Δέχθηκαν μάλιστα τήν ικεσία του Όρφέα, νά ξαναπάρη συντροφιά της ζωής του τήν Ευρυδίκη. Έβαλαν όμως έναν αμετακίνητο όρο, τόν ακόλουθο : Εκείνος θά φύγη πρώτος γιά τον 'Απάνω Κόσμο, καί πίσω θά τόν ακολουθήσουν ή Ευρυδίκη και ό εκτελεστής του όρου Έρμής. Καί ό όρος έλεγε ότι ό Όρφέας, ώσπου νά φθάσουν έξω στή γή καί στό φώς του ήλιου, οφείλει νά μή γυρίση νά κοιτάξη προς τά πίσω. Νά μή γυρίση σέ καμιά περίπτωση, γιατί αλλιώς θά ίδή βέβαια γιά μιά στιγμή τήν αγαπημένη του, αλλά νά το ξέρη, δέν θά τήν ξαναϊδή ποτέ πιά. Καί, αν αυτόν τόν απλό όρο τόν παραβή, νά το ξέρη άπό τώρα, ότι κανένας δέν θά του έχη φταίξει παρά μόνο ό εαυτός του καί ή απερίσκεπτη ανυπομονησία του.

Ξεκίνησε γιά επάνω καί γιά τό φώς του ήλιου ή περίεργη τριάδα, ό πικραμένος, ή πεθαμένη και ξωπίσω ό ψυχοπομπός. Άλλα ό ανυπόμονος έγινε καί απερίσκεπτος. Δέν άντεξε πιά, καί σέ κάποια στιγμή γύρισε πίσω νά ιδή καί νά βεβαιωθή. Ακολούθησε μιά τραγική διαβεβαίωση. Ή σκηνή αυτή ήταν αδύνατο νά μή γίνη ειδικό θέμα στην αρχαία τέχνη. Ή παράσταση παρουσιάζεται ώς έξης : Πρώτος ό Όρφέας έχει μόλις γυρίσει καί κοιτάζει προς τά πίσω. Έρχεται έπειτα ή Ευρυδίκη. Ακολουθεί μελαγχολική καί όμορφη, διπλωμένη μέσα στους πέπλους της. Και πίσω έρχεται ό ψυχοπομπός Έρμης, πού κι' αυτός φαίνεται περίλυπος, γιατί δέν έχει καμιά διάθεση να κάμη αμέσως τότε αυτό πού όφειλε να κάμη. Να πάρη δηλαδή τήν Ευρυδίκη και νά τήν ξαναφέρη κάτω στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα. Συνέχισε ό Όρφέας τήν άνοδο του. Και ίσως ποτέ δέν θά έζησε τόσο έντονες στιγμές πόνου, όσο τήν ώρα πού ξανάβλεπε το φώς του ήλιου, εκεί γύρω στους βράχους και τ' ακρογιάλια του Ταινάρου.
Πέρασαν αιώνες από εκείνους τους καιρούς. Πέρασαν ολόκληρες χιλιετηρίδες. Και όμως, όπως δέν άλλαξαν οί βράχοι του Ταινάρου καί τά βουνά της Μάνης, όμοια θαρρείς ότι δέν άλλαξε και το αρχαίο παραμύθι. Ή ουσία του έμεινε «περίπου» ή ίδια.
Μόνο ή επιφάνεια τών πραγμάτων άλλαξε χρώμα, παίρνοντας το χρώμα της χριστιανικής εποχής. Έτσι τώρα, αντί νά είναι εκεί ο φτερωτός Έρμης, ό αρχαίος ψυχοπομπός, σήμερα βρίσκεται ο «Μιχαήλ ό Αρχάγγελος», ό φανταστικός χριστιανικός ψυχοπομπός. Όπως όμως έκανε και εκείνος, όμοια καί αυτός τώρα λέγεται ότι άλλοτε ανεβάζει ψυχές από τόν Αδη, όπως ανέβαζε ό αρχαίος τήν Ευρυδίκη, και άλλοτε κατεβάζει κάτω στά σκοτεινά Τάρταρα τις ψυχές τών τιμωρημένων.
Αξίζει νά σημειώσω ιδιαίτερα μιά πληροφορία, τήν επόμενη : «Εκεί κοντά στην άκρη στο Ταίναρο υπάρχει σήμερα μιά σπηλιά και μαζί μιά μικρή έκκλησούλα, πού είναι αφιερωμένη στους «Αγίους Ασωμάτους»». Άγιοι Ασώματοι όμως είναι ό Γαβριήλ και ό Μιχαήλ, οι δύο Αρχάγγελοι. Γίνεται έτσι φανερό ότι μιά τριάδα μαρτυριών συγκεντρώνεται στο σημείο εκείνο. Πρώτη είναι ή ελληνική θρησκεία, πού τοποθετεί σέ σπήλαιο του Ταινάρου τήν είσοδο του Αδη, παρ' όλο πού αρχαιολογικές έρευνες δέν έχουν καθορίσει σέ ποιο ακριβώς σημείο ήταν ή είσοδος και ή λατρεία. Δεύτερος είναι ό νέο-ελληνικός θρύλος τών κατοίκων της Μάνης, πού ορίζει ότι στον ίδιο τόπο βρίσκεται καί σήμερα ή είσοδος γιά τόν Κάτω Κόσμο. Καί τρίτη είναι ή χριστιανική λατρεία, πού εντοπίζει σέ μιά σπηλιά του ίδιου ακρωτηρίου τή λατρεία καί τήν εκκλησία του χριστιανικού ψυχοπομπού. Άπό εκείνη τήν εκκλησιά καί τή σπηλιά αρχίζει ή λατρευτική δικαιοδοσία καί το βασίλειο του «Μιχαήλ Αρχάγγελου». Μόνος αυτός μπορεί νά μπαίνη καί νά βγαίνη ελεύθερος στον μαύρο Αδη, ελεύθερος καί κυρίαρχος πάνω στις ψυχές. Ιδού ή μικρή εκκλησία του στή σπηλιά. Οί ζωντανοί λοιπόν ας το έχουν ύπ' όψη τους καί ας φροντίζουν νά τόν εξευμενίζουν λατρευτικά. Κάποτε μπορεί νά περάσουν άπό τήν ίδια είσοδο, είτε οί ίδιοι, είτε οί νεκροί συγγενείς τους. Καί έχει μεγάλη σημασία, έναν τέτοιο πανίσχυρο ψυχοπομπό, κληρονόμο μιας τοπικής παράδοσης χιλιετήρίδων, νά τόν συνάντησης «ίλεον» καί σπλαχνικόν μαζί σου.

Είναι γνωστή ή μαρτυρία του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, σύμφωνα μέ τήν οποία «οί άπό του κάστρου Μαΐνης οικήτορες» προσηλυτίσθηκαν βιαίως στο Χριστιανισμό πολύ αργά, τόν 10 αιώνα, στά χρόνια της βασιλείας του πάπου του Βασιλείου Α' του «Μακεδόνος». Έως τότε οι κάτοικοι της τραχείας Μάνης ήσαν έλληνες, διατηρώντας ως θρησκεία τους τήν ελληνική. Βέβαια δέν μπορεί κανείς νά καθορίση, μέ ακρίβεια σήμερα,τήν αλήθεια τής πληροφορίας του Πορφυρογέννητου. Ένα όμως φαίνεται σίγουρο, σχετικά μέ τήν προκειμένη περίπτωση : Ότι στή Μάνη, κάτω άπό τέτοιες συνθήκες, ήταν πολύ εύκολο και πολύ φυσικό να διατηρηθούν οί αρχαίες ελληνικές δοξασίες. Και δεύτερο, ότι μιά χριστιανική εκκλησιά ειδικά τών Αγίων Ασωμάτων, κτισμένη σέ μιά σπηλιά του Κάβου Ματαπά, αποτελεί μιά πρόσθετη απόδειξη ότι ή λατρεία τών αρχαίων στο Ταίναρο ποτέ δέν έσβησε άπό τή μνήμη του λαού τής περιοχής εκείνης.
Ιδού λοιπόν ένας απομονωμένος ακραίος ελληνικός τόπος, πού κρατάει ζωντανή τή μνήμη τριών χιλιετηρίδων. Καί δέν τήν κράτησε μέ αρχαίους ναούς καί μέ αγάλματα αφού αυτά οι χριστιανοι τα κατέστρεψαν, αλλά μέ κάτι πιο ιδιότυπο καί ίσως σπουδαιότερο. Τήν κράτησε ζωντανή μέσα στην ψυχή τών κατοίκων του και στή λατρεία τους. Στην ψυχή τους, μέ ένα θρύλο αρχαίας καταγωγής. Καί στή λατρεία τους, μέ μιαν χριστιανική έκκλησία πού δέν έπαψε ποτέ νά λειτουργιέται. Πίσω άπό το εικόνισμα του Μιχαήλ Αρχάγγελου βλέπω τόν Έρμη και τόν Πλούτωνα. Καί πίσω άπ' όλους αυτούς, μέ συγκίνηση βλέπω όρθιον τόν Ελληνισμό τών χιλιετηρίδων.

Φωτό ομαδα Πυθέας
Πηγή

Τον Αύγουστο του 2020 επισκέφτηκα τον αρχαιολογικό χώρο στην Κοκινόγεια, και παραθέτω μερικές φωτογραφίες και ένα περιληπτικό video του ναού.

 

O Λιαντίνης, ο Ταϋγετος, και ο θρύλος

Λίγα λόγια για τον καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη απο την εφημερίδα Ελευθεροτυπία 14-06-98
Ο «ιδανικός αυτόχειρας» χρειάζεται κάτι παραπάνω από την πίστη στην πράξη του: το ανάλογο -ιδανικό- τοπίο.
Ο καθηγητής φιλοσοφίας Δ. Λιαντίνης, που όπως όλα δείχνουν αποφάσισε μια επιλεκτική έξοδο από τη «φωτεινή περίοδο» που εμείς (απλώς) ονομάζουμε «ζωή», φαίνεται ότι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή ακριβώς σ' αυτό το σκηνικό της πράξης του -διάλεξε τον Tαΰγετο. Tον επιβλητικό ορεινό όγκο που ρίχνει τη σκιά του στην Σπάρτη, αλλά και στην ίδια του την ταυτότητα.
Mεταφυσική παρουσία
Aκόμη και σήμερα, το πλούσιο μυθολογικό, ιστορικό τοπίο του παραμένει θολό, αφήνοντας μόνο να περνούν εικόνες ενός παρελθόντος που δικαιολογεί κάθε θρύλο -ακόμη και η ανάδυση του Tαΰγετου στην τρέχουσα επικαιρότητα, γίνεται μέσα από την υπερβολή μιας ειρωνείας: την πιθανολογούμενη αυτοκτονία ενός ανθρώπου που δίδασκε το θάνατο για να αναδείξει τη ζωή.
«Ο Λιαντίνης δεν χάθηκε για να ξαναφανεί.» Ο ηλικιωμένος αγρότης στα χωράφια στις Aμύκλες, λίγο έξω από τη Σπάρτη, προσπαθεί να δώσει ένα μεταφυσικό υπαινιγμό στην πράξη του συντοπίτη του.
Eτσι κι αλλιώς, η υποψία μιας μεταφυσικής παρουσίας σκεπάζει τα πάντα στους πρόποδες, στις πλαγιές και στην κορυφή του Tαΰγετου. Aκριβώς στον πυρήνα της μεταφυσικής αμφιλογίας του βουνού, επέλεξε ο «αυτόχειρ» καθηγητής να σβήσει τα ίχνη της φυσικής του παρουσίας ανάμεσά μας: στη σκιά ενός πυραμιδικού λόφου που τα τελευταία χρόνια έχει αποτελέσει πόλο έλξης εικασιών αλλά και χλευασμών.
H «πυραμίδα του Tαΰγετου», ένας ανεμοδαρμένος λόφος με τέσσερις πλευρές σε σχήμα απόλυτα γεωμετρικής πυραμίδας, που πολλοί ελληνολάτρες θεωρούν ως τη μεγαλύτερη και παλαιότερη πυραμίδα του κόσμου, αποτέλεσε το σημείο εξόδου του καθηγητή.
Kάτω στην πεδιάδα της Λακωνίας, στο αρχαιολογικό μουσείο της Σπάρτης, μπορείς να αισθανθείς το λιγότερο αφελής αν τολμήσεις να ρωτήσεις την άποψη των αρχαιολόγων για τον μυστήριο αυτό λόφο -εισπράττοντας ένα βλέμμα κουρασμένης κατανόησης. Yπάρχει βέβαια και η πραγματικότητα. Mια και η υπουργική πολιτιστική μας διαχείριση δεν επιτρέπει κανενός είδους ανασκαφές στην πλούσια (αρχαιολογικά) περιοχή του Tαΰγετου, ανέλαβαν οι ειδικοί της Bρετανικής Aρχαιολογικής Σχολής της Aθήνας να σώσουν το ιστορικό μας παρελθόν: το 1975 εκτέλεσαν ανασκαφές στην κορυφή του πυραμιδικού λόφου, ανακαλύπτοντας αναθήματα που χρονολογούνται στη μυκηναϊκή εποχή και αποδεικνύουν ότι εκεί υπήρχε τόπος λατρείας.
Ο Tαΰγετος, αν και μία από τις ισχυρότερες αρχαιολογικές προκλήσεις του τόπου μας, παραμένει ουσιαστικά άτρωτος στην αρχαιολογική σκαπάνη. Οι μόνες ανασκαφές που γίνονται είναι σωστικές και προκαλούνται ως ευεργητική... παρενέργεια της οικιστικής ανάπτυξης.
Οι μπουλντόζες συχνότατα σκοντάφτουν σε αρχαία ευρήματα, και έτσι καλούνται οι αρχαιολόγοι να «σώσουν» το ιστορικό μας παρελθόν προτού ανθήσουν πάνω του οι πολυκατοικίες της επαρχίας και οι μύθοι της ανάπτυξης.
Οι άλλοι μύθοι, οι αρχαίοι, είναι πάντα ομορφότεροι. Οπως αυτός που δίνει την ταυτότητα του Tαΰγετου. Tου βουνού που ονομάστηκε έτσι λόγω της μυστηριακής λατρείας της Tαϋγέτης, μιας από τις Πλειάδες, δηλαδή τις κόρες του Aτλαντα και της Πλειόνης, η οποία, μάλιστα, μετά το θερμό ερωτικό εναγκαλισμό της με το Δία, απέκτησε τον Λακεδαίμονα, τον επώνυμο ήρωα της περιοχής.
Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι των μοναχικών αγροικιών μιλούν πια συχνά για «τον καθηγητή» που έδωσε έναυσμα στις μνήμες τους.
Θεωρώντας αδύνατο να βρεθεί κάποιος που διάλεξε να εξαφανιστεί στις χαράδρες του βουνού, θυμούνται παρόμοια -αλλά μακάβρια- περιστατικά που σημάδεψαν την αγριότητα της φύσης του Tαΰγετου. Xαμένοι τουρίστες που κατατσακίστηκαν στις απότομες πλαγιές, ένας ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας που έκανε το λάθος να επενδύσει στην περιοχή και η εξασφαλισμένη αποτυχία τον οδήγησε στην αυτοκτονία στον Kαιάδα και άλλα παρόμοια.
«Tέλειο έγκλημα»

Ο Kαιάδας παραμένει μυστήριο. H θέση του εντοπίστηκε μόλις το 1983, κοντά στο χωριό Tρύπη. Tα οστά που βρέθηκαν εκεί έπεισαν τους αρχαιολόγους για την ταυτότητα του σπηλαίου. Kαι όμως. Yπάρχουν μαρτυρίες στα κείμενα του Θουκυδίδη που αναφέρουν τη μαζική εκτέλεση 2.000 ειλώτων στον Kαιάδα, πράξη που θα μπορούσε σήμερα να χαρακτηριστεί «τέλειο έγκλημα», μια και δεν υπάρχει κανένα ίχνος από αυτούς. Iσως εδώ να βοήθησε και η φύση με τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.X. που προκάλεσε κατολισθήσεις και διαμόρφωσε το χάσμα όπως είναι τώρα.
Περίπου είκοσι χιλιόμετρα νότια της Σπάρτης υπάρχει το χωριό Λιαντίνα. H γενέτειρα του καθηγητή, που άλλαξε το όνομά του παίρνοντας εκείνο του χωριού του. Aκριβώς πάνω από τη Λιαντίνα ορθώνεται η νοτιότερη απόληξη του Tαΰγετου, όπου δεσπόζει ο πυραμιδικός λόφος. Eκεί όπου ο ιδανικός αυτόχειρας καθηγητής διάλεξε να ξεκινήσει το δικό του θρύλο -υπερβολή ή όχι, ο τοπικός πληθυσμός πλάθει ήδη το νέο μύθο του Tαΰγετου. Στο ιδανικό του τοπίο...

Πηγή

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η 1η ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ

Αγαπητοί φίλοι πατριώτες,
Μια νέα σελίδα ξεκινά για την ομάδα των Ακομμάτιστων Ελλήνων Ιστολόγων. Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους, και όλους εσάς που με ζέση αγκαλιάσατε την προσπάθειά μας. Η μεγάλη επιτυχία της 1ης Συνεδρίας των Ακομμάτιστων Ελλήνων Ιστολόγων, που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7 Οκτωβρίου, έβαλε γερά θεμέλια για να ευδοκιμήσει και να γιγαντωθεί αυτή η προσπάθεια.
Η Συνεδρία διήρκησε τρεις ώρες και συζητήθηκαν πολλά θέματα και δράσεις. Οι περισσότεροι φίλοι ιστολόγοι από Αττική ήταν κοντά μας, γνωριστήκαμε, και ακούσαμε τις απόψεις τους. Φάνηκε ότι είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο να ξαναβρεθούμε σύντομα στην Αθήνα, αλλά να πραγματοποιηθεί και μια δεύτερη συνάντηση στην επαρχία, όπως για παράδειγμα στην νύφη της Μακεδονίας μας την Θεσσαλονίκη, όπου αρκετοί έχουν αγκαλιάσει την προσπάθεια, καθώς επίσης και στην λεβεντομάνα Κρήτη.
Επομένη μας κίνηση θα είναι να πραγματοποιήσουμε το Γενικό Προσκλητήριο Ελλήνων Ιστολόγων, προσκαλώντας επίσημα πολλούς φίλους ιστολόγους στην Πύλη μας.
Ο πυρήνας των Αθηνών ήδη έχει σχηματιστεί, και θα δημιουργηθούν πυρήνες ιστολόγων σε όλη την Ελλάδα, που θα έχουν επικοινωνία εντός και εκτός του διαδικτύου. Με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε αισθητή την παρουσία μας όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία, με οργάνωση συναντήσεων και δράσεων.
Οι Ακομμάτιστοι ανοίγουν την αγκαλιά τους σε όλη την Ελλάδα. Οι Έλληνες ιστολόγοι ενώνονται, συνεργάζονται διαδικτυακά και ετοιμάζονται να απαντήσουν με δράση εντός κι εκτός διαδικτύου, για τις εξελίξεις που δρομολογούνται στην πατρίδα μας. Καιρός να καταλάβουν ότι δεν παίζουν πια σε γήπεδο χωρίς αντίπαλο.
Σας ευχαριστούμε όλους για την εμπιστοσύνη σας, και χαιρόμαστε που σας έχουμε κοντά μας. Είμαστε σίγουροι ότι με την δική σας συμβολή, η προσπάθειά μας είναι καταδικασμένη να πετύχει!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΟΙ

http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
akommatistoi.istologoi@gmail.com

Ταΰγετος...ένα όρος μιά ιστορία

Η έσχατη κατάληξη της μεγάλης Οροσειράς που ξεκινάει απο την Πίνδο και χαράζει την Ελληνική Γη μέχρι το Ακρωτήρι στο Ταίναρο, το Νοτιότερο «μάτι» της στεριανής Ελλάδας στο Πέλαγος. Ένα Βουνό που η ύπαρξή του δεν αποτελεί μονάχα μια απλή Γεωλογική και Γεωγραφική αναφορά και καταγραφή. Ένα Βουνό που η Σημειολογία του σηματοδοτεί «ταξίδια» μακρινά στα βάθη του Ιστορικού Χρόνου, εκεί που η Ιστορική Απόδειξη συναντά την Ομίχλη του Μύθου και της Παράδοσης, εκεί που η Λαογραφία συνευρίσκεται με τη Φιλοσοφία. Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ, εκτός από ένα μαγευτικό Φυσικό τόπο ύψιστης σημασίας για την Οικολογική Ισορροπία της Ελληνικής Φύσης, εκτός από ένα ταξιδιωτικό παράδεισο για όλους εμάς τους τυχερούς του επισκέπτες, αναδεικνύει και εκπέμπει μια σειρά σημαντικών παραμέτρων Μυθολογίας, Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Μυστικισμού, Πολιτισμού. Αυτές τις παράμετρες θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε σε τούτη την προσέγγιση, σε ένα ταξίδι πίσω χιλιάδες χρόνια στον Ιστορικό και Μυθικό χρόνο. Αφεθείτε λοιπόν σε τούτη τη μαγευτική αναζήτηση των καλά κρυμμένων παρακαταθηκών του Ιερού τούτου Όρους.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ: Ο Ορεινός όγκος του ΤΑΫΓΕΤΟΥ αποτελεί προέκταση του ορεινού Αρκαδικού όγκου του Μαίναλου, ο οποίος διακλαδώνεται σε δύο ορεινούς όγκους, τον Πάρνωνα στην Ανατολική ακτή της Πελοποννήσου και τον ΤΑΫΓΕΤΟ στο κέντρο. Η ΨΗΛΟΤΕΡΗ του κορυφή νοτιότερα είναι το περίφημο «ΤΑΛΕΤΟΝ» ή Τάλητον γνωστή ως «Προφήτης Ηλίας» με το μεγάλο υψόμετρο των 2.407 μ. Ο Ορεινός όγκος έχει 110 χλμ μήκος και 30 χλμ πλάτος. Δεσπόζει στην Λακεδαίμονα Γη και από τα Πανάρχαια χρόνια εθεωρείτο ΙΕΡΟ ΒΟΥΝΟ. Ιστορικές γεωγραφικές αναφορές του Όρους έχουμε στον ΟΜΗΡΟ στην ΟΔΥΣΣΕΙΑ ( Ζ 103) ως τόπος ζωής αγρίων θηρίων. Αναφορές υπάρχουν στον ΛΟΥΚΙΑΝΟ (ΙΚΑΡΟΜΕΝ, 19), στον ΣΤΡΑΒΩΝΑ και στον ΠΑΥΣΑΝΙΑ (Γ 20) ο οποίος γράφει : «Άκρα δε του Ταϋγέτου Ταλετόν υπέρ Βρυσέων ανέχει. Ταύτην Ηλίου καλούσιν ιεράν και άλλα τε αυτόθι Ηλίου θύουσι και ίππους. Το δε αυτόν και Πέρας οίδα θύειν νομίζοντας». Τέλος ο ΡΑΓΚΑΒΗΣ αναφέρει πως στην ψηλότερη κορυφή του όρους υπήρχε Ναός του Απόλλωνα. Η κορυφή αυτή με το όνομα Ουραμίδα σημειώστε τη σημασία της για το ΣΧΗΜΑ της και τις ΑΝΑΦΟΡΕΣ που υπάρχουν για την ΠΥΡΑΜΙΔΟΕΙΔΗ μορφή της, είναι ορατή από τη Δυτική Σπάρτη. ΧΛΩΡΙΔΑ: Μέχρι το καταφύγιο στα 1.550 μ. η βλάστηση είναι ΠΥΚΝΗ, με Ορεινά Κωνοφόρα, Μαυρόπευκα, Έλατα και Κέδρους, δίνοντας ένα μαγευτικό χώρο πρασίνου και φυσικής αναπνοής σε ολάκερη την Ελλάδα. Μετά το ύψος αυτό περνάμε σε Υποαλπική ζώνη, με αραίωση των δέντρων, με Νανώδη φυτά και θάμνους, βράχια και πέτρες και σπάνια είδη χλωρίδας.
 ΓΕΩΤΕΧΝΙΚΑ: Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ανήκει στη ζώνη των ΤΑΛΕΩΝ ορέων. Πλησιάζει στην Πυραμιδοειδή μορφή, καλύπτεται ολοσχερώς από πέτρες στα μέγιστα υψόμετρα. Παρατηρείται όπως είναι φυσικό μεγάλη διαφορά στην θερμοκρασία μεταξύ ημέρας και νύχτας με αποτέλεσμα το πέρασμα των χιλιετιών να έχει προκαλέσει εξαιρετικά μεγάλες αλλαγές. Η Κορυφή του Βουνού αποτελείται από Πλακώδεις Κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους που φτάνουν στο ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ του ΑΗ-ΛΙΑ. Η κανονικότητα των πετρωμάτων και τα σχήματά τους είναι ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΑ και ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ έτσι που σημειώστε δίνουν την εντύπωση ΌΧΙ του ΦΥΣΙΚΑ «ΤΥΧΑΙΟΥ» αλλά του ΤΕΧΝΙΚΑ «ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟΥ».

ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΟΝΟΜΑΤΟΣ: Το όνομα «ΤΑΫΓΕΤΟΣ» ανήκει στην ΤΙΤΑΝΙΔΑ «ΤΑΫΓΕΤΗ», μία από τις Επτά ΠΛΕΙΑΔΕΣ, θυγατέρα του ΑΤΛΑΝΤΑ και της Ωκεανίδας Νύμφης ΠΛΗΙΟΝΗΣ (ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, «ΛΑΚΩΝΙΚΑ», Γ 1-9). Οι ΠΛΕΙΑΔΕΣ, μετά την συμφορά του Πατέρα τους ή το θάνατο των αδελφών τους των ΥΑΔΩΝ, αυτοκτόνησαν και έγιναν ΑΣΤΕΡΙΑ ανήκοντες στον αστερισμό του ΤΑΥΡΟΥ μοιάζοντας με περιστέρια που πετάνε (ΠΕΛΕΙΑΙ). Ο ΟΜΗΡΟΣ τον καλεί «ΤΗΫΓΕΤΟΝ ΠΕΡΙΜΗΚΕΤΟΝ» (ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ζ 103-105). Ο ΗΣΥΧΙΟΣ ερμηνεύει τον ΤΑΫΓΕΤΟ ως ΤΑΥΣ, ΜΕΓΑΣ, ΤΑΥΝΑΣ, ΜΕΓΑΛΥΝΑΣ και ΤΑΫΓΕΤΕΣ ΠΥΛΕΣ. Εδώ αυτό το τελευταίο είναι ΣΗΜΕΙΟ ΚΛΕΙΔΙ για την επιλογή των Φιλοσοφικών αντιλήψεων του ΠΥΘΑΓΟΡΑ περί Δαιμονίων Ποιοτήτων. Συνεπώς μια ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ της προέλευσης της Ονομασίας καταλήγει στο ΤΑΥ-ΓΕΤΟΣ, με τα συνθετικά του Τιτάνιου και του Μακρύ. Το ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ «ΤΑΥ» συμβολίζει ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ την ΣΤΑΘΜΕΥΣΗ –ΣΤΑΣΗ του ΦΩΤΟΣ σύμφωνα με τον ΠΛΑΤΩΝΑ («ΚΡΑΤΥΛΟΣ» 427). Συνεχίζοντας τώρα έχουμε την ακόλουθη Θεοκοσμική προσέγγιση: Οι ΠΛΕΙΑΔΕΣ (ΤΑΫΓΕΤΗ) ανήκουν στον ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ του ΤΑΥΡΟΥ. Η ΙΔΙΑ λοιπόν ΡΙΖΑ «ΤΑΥ». Καταληκτικά λοιπόν «Η ΡΟΗ του ΦΩΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ στον ΤΑΫΓΕΤΟ». (Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό παρακάτω).

Η «ΠΥΡΑΜΙΔΑ» του ΤΑΫΓΕΤΟΥ: ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ της ΦΥΣΗΣ ή ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ; Τώρα θα πάμε να «ταξιδέψουμε» σε ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΥΣΙΚΟ (?) ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ που παρατηρείται στην ψηλότερη κορυφή του ΤΑΫΓΕΤΟΥ, στον σημερινό ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ή το Αρχαίο ΤΑΛΕΤΟΝ. Την μοναδική ΠΥΡΑΜΙΔΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ… Η Αρχαία Ελληνική Κοσμοθέαση γνωρίζουμε ότι παρείχε εξαιρετικά μεγάλο σεβασμό στον ΘΕΟ ΗΛΙΟ, στην ΓΙΟΡΤΗ του ΦΩΤΟΣ, στο «ΑΕΙΖΩΟΝ ΠΥΡ», που θεωρείται η καρδιά της ύπαρξης. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ συνδέθηκε στην περίπτωση αυτή εξαιρετικά με την Χριστιανική Πίστη με τον ΑΗ-ΛΙΑ, τον Προφήτη Ηλία δηλαδή να αποκτά τα χαρακτηριστικά εκείνα της συνέχισης της Πανάρχαιας τελετής. Κάθε χρόνο λοιπόν, στις 19 Ιούλη, μέρα γιορτής του Προφήτη ΗΛΙΑ, οι απανταχού πιστοί εορτάζουν στις Βουνοκορφές, στα γραφικά Εκκλησάκια του Αη-Λια. Έτσι και στον ΤΑΫΓΕΤΟ 10άδες προσκυνητές παίρνουν κάθε χρόνο το δύσβατο μονοπάτι της ΚΟΡΥΦΗΣ για το Μικρό Εκκλησάκι το Πλινθόκτιστο με τα πέτρινα καθίσματα, τις ανάγλυφες μαρμάρινες πλάκες, τα αυτοσχέδια κηροπήγια αλλά χωρίς οροφή, την οποία αντικαθιστούν μουσαμάς για προφύλαξη από τον οργισμένο αγέρα της Βουνοκορφής. Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ξεκινάει στις 3 τη Νύχτα μέχρι το Ξημέρωμα στις 5, μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ στη μαγευτική ΦΥΣΗ με τις τόσες μα τόσες ΙΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ. Αυτό που αποκαλούμε Ιστορική Συνέχεια.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ του ΤΙΤΑΝΑ ΗΛΙΟΥ με τον ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ και η ΔΥΝΑΜΗ του ΦΩΤΟΣ. Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΟΡΥΦΗ, στην οποία εικονίζεται άπλετα ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ, κάτω στα πόδια σου η Πόλη της ΣΠΑΡΤΗΣ, αντίκρυ σου το ΠΕΛΑΓΟΣ, σχηματίζει μια ΑΚΡΙΒΕΣΤΑΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ. Η Ανάβασή της από την Ανατολική πλευρά γίνεται μέσα από ένα ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΣΒΕΣΤΟΛΙΘΙΚΩΝ ΠΕΤΡΩΜΑΤΩΝ, των οποίων η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ξαφνιάζει σε βαθμό που να μιλάει κανείς για ΤΕΧΝΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Το μικρό ΟΡΟΠΕΔΙΟ με την Ονομασία «ΠΟΡΤΕΣ» Δίνει απόλυτα την αίσθηση της εισόδου στο ΕΠΙΠΕΔΟ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, αποτελεί δε στην ουσία και τη ΒΑΣΗ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, η οποία ξεκινάει προς τα Ν.Δ. Υπάρχουν ΟΠΤΙΚΕΣ ΓΩΝΙΕΣ από τις οποίες η κορυφή ΤΑΛΕΤΟΝ-ΑΗ ΛΙΑΣ φαίνεται ως ΤΕΛΕΙΑ ΠΥΡΑΜΙΔΑ, παραπέμποντας στα κλασικά ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. Πάνω δε στα ΠΡΑΝΗ της ΕΠΙΠΕΔΑ υπάρχουν τεράστιοι βράχοι σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΟΜΒΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΙ.

Η ΦΩΤΟΣΚΙΑΣΗ της «ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ»: Περίφημη για τους ερευνητές είναι η ΤΕΛΕΙΑ ΣΚΙΑ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, η οποία σχηματίζεται στον αέρα, λίγο ΠΡΙΝ την ΑΝΑΤΟΛΗ του ΗΛΙΟΥ στον ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟ ΚΟΛΠΟ. Στο ΜΟΝΑΔΙΚΟ αυτό ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ έχουν αποδοθεί ΑΤΕΛΕΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ περί Διάθλασης του Φωτός, που ακόμα είναι υπό έλεγχο.

 Μετά τη ΔΥΣΗ του ΗΛΙΟΥ, προς την ΠΛΕΥΡΑ της ΣΠΑΡΤΗΣ, το ΚΟΚΚΙΝΩΠΟ ΦΩΣ που σχηματίζεται ως ΤΕΛΕΙΑ ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΗ ΕΥΘΕΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΦΩΤΕΙΝΗ επί της ΚΟΡΥΦΗΣ της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, είναι ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ και παραπέμπει στις ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΕΣ που αναφέραμε για την σημασία του γράμματος «ΤΑΥ» (ΣΤΑΣΗ ΦΩΤΟΣ).
ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ-ΒΑΡΑΘΡΟ : Ανεβαίνοντας στην Κορυφή, βρίσκει κανείς ένα ΣΠΗΛΑΙΟ-ΒΑΡΑΘΡΟ, καταγραμμένο από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ, βάθους 8 μέτρων με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο χάνεται στο βάθος της Γης της ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ, λες σαν να υπάρχει εκεί ως «ΕΙΣΟΔΟΣ». Φυσικά η είσοδος κάπου είναι κλεισμένη από πέτρες στα 8 μ. Η ΠΑΛΙΑ ΛΑΪΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ αναφέρει το σημείο ως ΣΗΜΕΙΟ «ΕΙΣΟΔΟΥ» στην ΠΥΡΑΜΙΔΑ.
Η ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ του ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ:  Φυσικά και η ερμηνεία των φαινομένων που περιγράφτηκαν δεν μπορεί να είναι ΑΠΟΛΥΤΗ και ΣΑΦΗΣ. Η Χρονολογική της παραπομπή στο βάθος του ακατάγραπτου χρόνου καθιστά ΑΔΥΝΑΤΗ την ΣΑΦΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ. Εμείς θα προσπαθήσουμε να δούμε τι λένε διάφορες προσεγγίσεις, στις οποίες ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ, να τις δώσουμε ΑΠΟΔΟΧΗ. ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ είναι η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥΣ, ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ στην κάθε προσέγγιση χωριστά.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ των ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΩΝ: Η ΓΑΙΟΛΟΓΙΚΗ προσέγγιση μιλάει καθαρά για μια ΣΠΑΝΙΑ περίπτωση του γνωστού φαινομένου των ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΩΝ, δηλαδή των ΦΥΣΙΚΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΩΝ εκείνων ορεινών όγκων που με την ορογέννηση παίρνουν χαρακτηριστικά ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ. Φυσικά οι ΓΑΙΟΛΟΓΟΙ αναφέρονται και στην ύπαρξη του ΒΑΡΑΘΡΟΥ «ΕΙΣΟΔΟΥ» στο οποίο αργότερα αναπτύχθηκαν λατρευτικές διαδικασίες, το αποδίδουν δε σε επίσης γαιολογικά χαρακτηριστικά. Οι ΦΥΣΙΚΕΣ ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΕΣ, οι οποίες λειτουργούν στη φύση ως «γεννήτριες ενέργειας φυσικής» κατά το πρότυπό τους δε ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΟΛΕΣ οι ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ που δημιουργήθηκαν από ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ, με μικρές διαφορές στο τελικό σχήμα, αναγνωρίζοντες όλοι τη ΣΗΜΑΣΙΑ του ΣΧΗΜΑΤΟΣ. Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΕΧΝΗΤΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ Εδώ έχουμε την «διαφορετική» άποψη που μιλάει για ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στο χώρο του ΤΑΫΓΕΤΟΥ. Έχουμε την άποψη πολλών, ότι το ήδη διαμορφωμένο ΦΥΣΙΚΑ τοπίο σε μορφή Πυραμίδας, ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΕ με ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά όπως θα δούμε παρακάτω. Το ΒΑΡΑΘΡΟ-ΣΠΗΛΑΙΟ αναφέρεται ως μια των ΠΥΛΩΝ ΕΙΣΟΔΟΥ στην ΠΥΡΑΜΙΔΑ εντός της οποίας λειτουργούσε ως ΣΥΡΑΓΓΑ περαιτέρω εισόδου στον ΕΝΔΟΧΩΡΟ της.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ του ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ: Εδώ εμπλέκεται η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ με την ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ που ακουμπούν σε καθαρά ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΕΣ θεωρήσεις του Κόσμου μας. Μιλάνε για την «ΠΥΛΗ» του ΤΑΫΓΕΤΟΥ λοιπόν, ένα σημείο που η ΦΥΣΗ «ΕΠΕΛΕΞΕ» να «ΕΜΒΟΛΙΑΣΕΙ» τον Κόσμο και τον Ελληνικό χώρο με το ΠΝΕΥΜΑ του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, με το ΦΩΣ του ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ και του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, μιας και σύμφωνα με τις προσεγγίσεις αυτές, Προορισμός του ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥ είναι η ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΗ του ΦΩΤΟΣ στην ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ. Οι απόψεις αυτές, όσο ΑΠΟΚΟΣΜΕΣ και αν ακούγονται σε εμάς σήμερα, ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ με την ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ, με την προέλευση του Ονόματός του και το τι Κρύβει κάθε ακριβές συνθετικό του. Είναι επίσης γνωστόν ότι στην Αρχαιότητα την ώριμη, ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ θεωρήθηκε ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΑΣΤΡΩΝ και ο ΚΙΚΕΡΩΝ με τον ΔΙΟΓΕΝΗ τον ΛΑΕΡΤΙΟ γράφουν ότι ο ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ είχε στήσει το δικό του ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ στην Κορυφή. Η ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ για την ΠΥΛΗ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ… Οι ΟΡΦΙΚΟΙ και ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ κύκλοι της Ελληνικής Αρχέγονης Φιλοσοφικής Μυστικιστικής Κοσμοθέασης, δίνουν στο Ιερό Όρος μια εξαιρετικά μεγάλη «ΑΠΟΣΤΟΛΗ» και σημασία. Η ΓΑΙΟΠΥΡΑΜΙΔΑ του Ταύγετου, «ΔΟΥΛΕΜΕΝΗ» στην Εξέλιξή της, από ανθρώπινο χέρι, αποτελεί μια από τις «ΠΥΛΕΣ», όπου η «δύναμη» της ΘΕΪΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ, προσφέρει το «αείζωον ΦΩΣ» της στην ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ μέσα από εκείνους τους «ανθρώπους» που είναι «διαταγμένοι» να μεταλαμπαδεύσουν το «ΦΩΣ» της Δημιουργίας και του Πνεύματος σε ολάκερο τον Κόσμο. Και αυτοί είναι οι ΕΛΛΗΝΕΣ. Αφού βέβαια «δοκιμαστούν» και «υψωθούν» στην Μέγιστη Τιμή, Συνείδηση, Πνευματικό επίπεδο που να μπορέσουν να γίνουν «Κοινωνοί» της αποστολής αυτής. Εδώ θα «συναντήσουμε» και την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Καθηγητή Στοχαστή ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ, ο οποίος διάλεξε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος του ΤΑΫΓΕΤΟΥ για την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ «ΕΞΟΔΟ» από τη Ζωή. Εμφανώς ο ίδιος επηρεασμένος από τις Θεωρίες αυτές ή «μυημένος» σε αυτές ή προσπαθώντας να «επαληθεύσει» αυτές. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΘΕΣΗ να σκορπίσω στο Νου και τη Σκέψη των αναγνωστών ΑΣΑΦΕΙΑ, ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ και ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΛΑ ότι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ όπως ο ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ή άλλοι Ανατολίτικοι Λαοί. Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ «Νυν και αεί» είναι ΚΡΙΤΙΚΟ, ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ, ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ, ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ, ΑΝΗΣΥΧΟ και ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ.

 Για αυτό άλλωστε δέχτηκε τόση ΛΥΣΣΑΛΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ από την κάθε λογής «ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ» και Δογματισμό. Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ είναι και θα είναι ΕΚΕΙ, στη μοναδική θέση που η ΦΥΣΙΚΗ και ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του επιφύλαξε. Με την ΙΣΤΟΡΙΑ του, τις ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΕΣ του ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ, τους ΜΥΘΟΥΣ του, τα ΑΠΟΚΡΥΦΑ του, τις ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ που τον συνοδεύουν, τις ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ που τον τυλίγουν από την ετυμολογική στιγμή της Μυθικής και Ιστορικής Αναφοράς του. ΑΣ ΤΟΝ ΧΑΡΟΥΜΕ λοιπόν !!! με όλες μας τις Αισθήσεις, την ένταση του Νου, τον αναλογισμό της Σκέψης, τα «ταξίδια» του ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΜΑΣ… ΒΟΗΘΑΕΙ στην ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ των ΟΝΕΙΡΩΝ, στο φτιάξιμο ΑΡΧΩΝ και ΙΔΑΝΙΚΩΝ, στην ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΩΔΙΚΩΝ ΤΙΜΗΣ και ΣΕΒΑΣΜΟΥ για τον Ιδανικό ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ και την ΦΥΣΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ…
ΠΗΓΕΣ-ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ (ΟΜΗΡΟΣ, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, ΣΤΡΑΒΩΝ, ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΠΛΑΤΩΝ, ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ). -ΧΑΡΙΤΩΝ ΤΟΜΠΟΥΛΙΔΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑ των ΑΣΤΕΡΙΣΜΩΝ» -Ι. ΡΑΓΚΑΒΗΣ «ΛΕΞΙΚΟ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ» -R. GRAVES «ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ». -ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ «ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ και ΘΕΟΛΟΓΙΑ του ΤΑΫΓΕΤΟΥ» -ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΤΖΑ «Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ στον ΤΑΫΓΕΤΟ», ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ», Τεύχος 144/2006
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΝΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟ ΣΕ ΕΚΤΑΣΗ (ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ), ΠΡΟΪΟΝ ΔΟΥΛΕΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ και ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΤΟ ΔΙΝΩ, ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ και ΜΕΡΑΚΙ, ΣΕ ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ στην ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. ΜΠΟΡΟΥΝ δε ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΝ και να το ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ. Με όλη μου την Αγάπη. ΤΑΫΓΕΤΟΣ…
Πηγή
Φωτόγραφίες 
από P.Nikolakakos και Mani org 

Διαβάστε ακόμη περι τριγωνισμού σε αρχαίες πόλεις τις Λακωνίας

Στην Πελλάνα η Λελεγία και η αρχαία Λακεδαίμων;

Γράφει ο Δημήτριος Ιωάννου

ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΑΝΑΚΤΟΡΟΥ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ, ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ.

Tίθεται το ερώτημα, ανατρέπεται η μέχρι τώρα γνωστή Ιστορία;
Εμείς λέμε ίσως ναι, διότι το ενδιαφέρον ενός απόδημου Έλληνα για να παρουσιάσει σε όλο τον κόσμο το γεγονός, η προσφορά ενός Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών και οι περιγραφές αρχαιολόγου καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου, αποδεικνύουν ότι ανακαλύφθηκε το Ανάκτορο του Μενέλαου και της Ελένης το οποίο βρίσκεται την αρχαία Λακεδαίμονα. Και όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα από μια ενέργεια προώθησης των πιο πάνω του απόδημου Έλληνα από την Κολωνία κ. Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη.
Είχα διαβάσει τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στον...αθηναϊκό Τύπο για την ανακάλυψη του Ανακτόρου του Μενέλαου και της Ελένης καθώς επίσης και την ανακάλυψη της χαμένης Μητρόπολης των Μινυών, την αρχαία Λακεδαίμονα και η οποία υπήρξε το λίκνο του πρώτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων.

Τώρα που ήρθε σε φως, η Λακεδαίμων η Ιερή πόλη της λίμνης καθώς επίσης το ανάκτορο της Ελένης και του Μενελάου, αλλά και την τεράστια πυραμίδα-πρωτεύουσα της αρχαιότατης αυτοκρατορίας των Μινύων, από την οποίαν ξεκίνησαν τα γράμματα και οι τέχνες την Τρίτη π. Χ. χιλιετία, θα γίνει άραγε και πότε προσπάθεια να ξαναγραφεί η παγκόσμια ιστορία; Αφού τώρα πλέον έχει φανεί η μεγάλη ανακάλυψη που αποδεικνύει, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθων φύλο και κατέχουν από την αρχαιότητα το ελληνικό αλφάβητο.
Στο Δήμο Πελλάνας, σε άγνωστη για τους περισσότερους περιοχή του Ταϋγέτου, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια τα σπουδαιότερα ευρήματα του 21ου αιώνα και της νέας χιλιετίας και, ίσως τα πιο σημαντικά ευρήματα σε παγκόσμιο και διαχρονικό επίπεδο(εδώ να τονίσουμε την δικαιολογημένη επιμονή του δραστήριου Δημάρχου Πελλάνας Δημητρίου Ηλία Γομάτου,που διεκδικεί πιστώσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού,για την συνέχιση των ανασκαφών και την ανάδειξη των σημαντικών ευρημάτων--ο κύριος Σαμαράς ως υπουργός πολιτισμού δεν είχε επιδείξει ενδιαφέρον).

Στην Πελλάνα λοιπόν ανακαλύφτηκαν το ανάκτορο και οι τάφοι του Μενελάου και της Πανέμορφης Ελένης. Εκεί ήρθε στο φως μία πολιτεία πολύ αρχαιότερη των Μυκηνών, η ανάδυση της οποίας αποδεικνύει τα όσα διδάσκονται για Ινδοευρωπαίους και την Κάθοδο των Δωριέων είναι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μυθεύματα και επινοήσεις, και τα περί υιοθέτησης του φοινικικού αλφαβήτου μέχρι από τους Έλληνες.
Ο Νίκος Κυτόπουλος ( Γ. Πολύμερου) αναφέρει, ότι οι τρεις ανακαλύψεις που έγιναν στη χώρα μας κατά τη δεύτερη πεντηκονταετία του 20ου αιώνα,διαλύουν αυτόματα τον Ινδοευρωπαϊκό μύθο ότι οι Έλληνες δεν είναι αυτόχθονες αλλά ετερόχθονες.. Έτσι, πέρασαν πολλά χρόνια άκαρπα με την αποκρυπτογράφηση, αλλά πείστηκαν και οι Ινδοευρωπαϊστές ότι οι άνθρωποι της εποχής του 1500 π.Χ. οπότε εμφανίστηκε η γραμμική Β΄ έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά. Και εκεί που διερωτούνται πολλοί σήμερα είναι ότι ενώ διαπιστώθηκε ότι ο όρος αυτός εκπληρώθηκε και μετά την αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού μια τέτοια είδηση κυκλοφορεί επί έξι χρόνια και κανένας τύπος, κανένας τηλεπομπός, κανένας κήρυκας δεν το διάδωσε και καμιά χαρμόσυνη καμπάνα δε το εξάγγειλε; Αν βεβαιωθεί οριστικά ύπαρξη ελληνικής γραφής ότι στο χώρο του Αιγαίου οι άνθρωποι μιλούσαν, το 2700 π.Χ. ελληνικά, τότε πρέπει ν΄ αλλάξει η Ιστορία της γραφής, όσο και της Ελλάδας.
Είχα επίσης διαβάσει στον ελληνικό τύπο τις περιγραφές του καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου. Τελευταία ήρθε από την Αθήνα ένας καλός, παλιός μου φίλος από τα πανεπιστημιακά μας χρόνια στη Γερμανία ο Κυριάκος Τσενίδης και μου έφερε ένα πολιτιστικό φυλλάδιο για την Πελλάνα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο γυναικών, που περιείχε νέα της Πελλάνας και μία σύντομη περιγραφή από τον Θ. Σπυρόπουλου με την επιθυμία και παράκληση του φίλου μου και για χάρη του να τα παρουσιάσω στα ελληνόφωνα ΜΜΕ του εξωτερικού και σε ελληνόγλωσσες ιστοσελίδες, όπου πράγματι και ευχαρίστως πραγματοποιώ την επιθυμία του..

Η ωραία Ελένη της Σπάρτης έγινε αφορμή ενός αιματηρού και πολύχρονου πολέμου. Σήμερα γίνεται η αιτία για να βρούμε τις χαμένες μας ρίζες. Αυτό που πολλοί διαισθάνονταν και υποστήριζαν εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή οι Έλληνες ήταν ο λαός εκείνος ο οποίος έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε Δύση αλλά και Ανατολή, μπορεί πια να αποδειχθεί με επιστημονικά στοιχεία, πέρα από κάθε αμφισβήτηση !
Η αγγλική αρχαιολογική υπηρεσία που ερευνούσε το χώρο για 150 χρόνια είχε εντοπίσει ένα μέρος που λέγεται Μενελάιο, στο οποίο δεν είχε βρεθεί κάτι αξιόλογο που να μπορεί να κάνει γενικώς παραδεκτό το ότι η Σπάρτη αποτελούσε ένα μυκηναϊκό αυτοκρατορικό κέντρο, άρα λοιπόν δεν υπήρξε στη Σπάρτη.
Στην πραγματικότητα, όμως η Σπάρτη, ύφανε το παρελθόν της πάνω στο τιμόνι μιας άλλης πόλης, της Λακεδαίμονος! Η Σπάρτη αργότερα ένωσε ετερόκλητα φυλετικά στοιχεία υπό ένα σιδηρούν πολίτευμα, που είχε ανάγκη να παρουσιαστεί ενοποιητικά μπροστά σε αυτούς τους πληθυσμούς και ταυτόχρονα η ίδια ως μία πόλη απολύτως αυτάρκης. Έτσι, το πρόβλημα της τοποθεσίας του μυκηναϊκού ανακτόρου παρέμεινε άλυτο ως το τέλος του 20ου αιώνα.
Ο λακωνικός πληθυσμός, στη Σπάρτη και ευρύτερα στη Λακωνία, αποτελείται από δύο φύλα: τους Αχαιούς, με επίκεντρο το μυκηναϊκό ανάκτορο, και τους Δωριείς....
Το πρώτο έυρημα βρέθηκε το 1980. η κοινότητα της Πελλάνας είχε μια μικρή πίστωση στη διάθεσή της από το υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί μετέβη ο αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος, αν και πριν από αυτόν η περιοχή είχε γίνει αντικείμενο επανειλημμένων επισκέψεων από την αγγλική αρχαιολογική σχολή.
Κοντά στην Πελλάνα υπήρχε μια εκπληκτική πηγή , η οποία σκεπάστηκε με τσιμέντο, όπου οι κάτοικοι είχαν βρει πολλά αρχεία ειδώλια, μικρά αγγεία και άλλα αντικείμενα των οποίων η τύχη αγνοείται...
Ο Σπυρόπουλος αρχικά έκανε μια μικρή τομή κοντά σε αυτόν τον τάφο και έπεσε πάνω σε έναν άλλο εκπληκτικό τάφο, το μεγαλύτερο και καλύτερα λαξεμένο θολωτό όλης της μυκηναϊκής Ελλάδας: Στους τοίχους του έφερε κάποια ιχνογραφήματα, ένα λιοντάρι και ένα γρύπα, σαφή εμβλήματα βασιλικής δυναστείας. Τα ίδια εμβλήματα πιθανότατα βρίσκονταν πάνω από την πύλη του τείχους. Ο τάφος ήταν συλημένος ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων, δηλαδή στο 1200 π.Χ., με την καταστροφή του ανακτόρου.... Μετά την ανακάλυψη του μεγαλειώδους θολωτού τάφου, είχε πειστεί ο αρχαιολόγος ότι η τωρινή Πελλάνα έπρεπε να ήταν μία από τις πόλεις του Μενελάου.
ΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΝΑΣ:
Για την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων της Λακεδαίμονος και για την πολιτιστική αναβάθμιση αγωνίζεται ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Πελλάνας. Αλήθεια, είναι μία αξιόλογη, αξιέπαινη, αξιοπρόσεχτη και αξιοθαύμαστη εθελοντική δραστηριότητα των γυναικών της Πελλάνας και άξια συγχαρητηρίων.

Χρειαζόμαστε εθελοντικές πρωτοβουλίες για κινητοποίηση των Πελοποννήσιων απανταχού της γης, αλλά κυρίως των τοπικών κοινωνιών, επαγγελματικών, πολιτιστικών φορέων, της τοπικής Αυτοδιοίκησης και δραστήριων και ανήσυχων ανθρώπων, ομάδων πρωτοβουλίας, όπως αυτού του αξιόλογου Πολιτιστικού Συλλόγου γυναικών, για την προώθηση και ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των περιφερειών μας, ώστε να μπορέσει να αναληφθεί αλληλέγγυα συμμετοχή για την ενημέρωση του λαού για την ωφελιμότητα των τοπικών κοινωνιών από την κοινή δράση και κοινή αλληλεπίδραση για την προώθηση πολιτιστικών δραστηριοτήτων και την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων και των τοπικών αξιών. Η χώρα μας χρειάζεται οπωσδήποτε τον εθελοντισμό, που σημαίνει υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία, αλλά μαζί και με την προώθηση του εσωτερικού και εξωτερικού τουρισμού και η Πελλάνα με τις ομορφιές της αξίζει μαζί με τη γύρω περιοχή ιδιαίτερα.
Ασφαλώς με ετούτη την εθελοντική δραστηριοποίηση των Γυναικών για την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων της Πελλάνας θα μπορούσαμε να την συνδυάσουμε μαζί με την προώθηση του οικολογικού, του βουνίσιου και γεωργικού Αγροτουρισμού, διότι όλα τα προγράμματα προώθησης, επιχορήγησης, επένδυσης, υποστηρίζονται από την Ελληνική Νομοθεσία και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (Βασικός κανονισμός: 2052/88 ΕΟΚ και κανόνες εφαρμογής: 4253-4256, βλ. κανονισμό 797/85 ΕΟΚ και Υπουργείου Γεωργίας, π. χ. άρθρο 44 του Ν. 1416/84, περαιτέρω ανάγκη προώθησης του ήπιου τουρισμού, του χειμερινού τουρισμού και του τουρισμού που δεν βιάζει τη φύση.)
Είθε αυτή η αξιόλογη προσπάθεια των γυναικών της Πελλάνας για την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου της ιδιαίτερης Πατρίδας τους να στεφθεί με επιτυχία και με αισιόδοξες προοπτικές και να αποβεί ως κατευθυντήρια δύναμη για παρόμοιες εθελοντικές πρωτοβουλίες απανταχού της Πατρίδας μας, που τόσο έχουμε ανάγκη.

Η Λακεδαίμων στη Λακωνία – Το ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης
Η ανακάλυψη του Ανάκτορου του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης υπήρξε όραμα και επιδίωξη όλων των αρχαιολόγων. Η έρευνα όμως είχε πάρει λανθασμένο δρόμο, αναζητώντας το Ανάκτορό τους στη Σπάρτη και όχι στην πραγματική κοιτίδα του, που σύμφωνα με τον Όμηρο υπήρξε η Λακεδαίμων.
Τα μνημεία της εποχής αυτής έχουν αποκαλυφτεί σε μεγαλύτερη έκταση από τις ανασκαφές του καθηγητού Θ. Σπυρόπουλου. Τα μυκηναϊκά Ανάκτορα κτίστηκαν ακριβώς πάνω από τα Ανάκτορα των Μινυών στο μεσαίο άνδηρο και στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης. Το τελευταίο από τα Ανάκτορα αυτά είναι το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, που περιγράφει με λεπτομέρειες η Οδύσσεια, με αφορμή την επίσκεψη του Τηλεμάχου και του Πεισίστρατου στην Λακεδαίμονα λίγο πριν από το τέλος του Μυκηναϊκού κράτους.
* 1. Θολωτός τάφος 2.500 π.Χ.
* 2. Κυκλώπειο τείχος
* 3. Η Κεντρική πύλη

Έχει όμως σωζόμενα θεμέλιά του την τυπική κυκλώπεια δόμηση και τους ορθογώνιους πύργους, στους οποίους προφανώς αναφέρεται ο Λάκων ποιητής Αλκμάν ( 7ος αιώνας π.Χ.) όταν χαρακτηρίζει τη Λακεδαίμονα-Θεράπνη καλλίπυργοι (απόστ. 14 β , (διότι η Λακεδαίμων όταν έπαυσε να είναι διοικητική πρωτεύουσα στα μέσα του 11ου αιώνα π.Χ. μετετράπη σε ιερό χώρο των Λακεδαιμονίων και ονομάστηκε Θεράπνη. Τότε χτίστηκε στο μέσο του Μεγάρου ο αρχαιότερος ελληνικός Ναός προς τιμήν της Ελένης και των Διοσκούρων, στη λατρεία των οποίων οι Λεκεδαιμόνιοι είχαν αναθέσει μεταξύ άλλων και πήλινους δίσκους ενεπίγραφους με τα αρχικά των ονομάτων τους (Ε.Δ). Τότε εξάλλου ιδρύεται και η νέα Δωρική πρωτεύουσα η Σπάρτη που συνέχισε την ιστορία και τον πολιτισμό της Λακεδαίμονος.
* 4. Ο βασιλικός τάφος

Συγκεκριμένα έχουν έλθει στο φως ο πρώτος Βασιλικός Τάφος των Μυκηναίων στη κορυφή της Ακρόπολης και οι τάφοι των ακολούθων των Βασιλέων, που έγιναν πάνω από τα ιερά των Μινυών στην ίδια θέση ( 1600-1500 π.Χ.) Ο μεγάλος τάφος είναι λακκοειδής, όπως εκείνοι των Μυκηνών σκαμμένος στο βράχο και έχει διαστάσεις 3χ4χ5 μέτρα περίπου.
* 5. Ο «Τάφος της Ελένης»
* 6. Από την ανασκαφή του Μινυακού Ανακτόρου
Το ανάκτορο του Μενελάου στη Ν. πλαγιά του λόφου Παλαιόκαστρο αποτελείται από το μεγάλο Μέγαρο διαστάσεων 13,80χ37 μέτρα και ένα τεράστιο συγκρότημα ιερών, αποθηκών, εργαστηρίων και άλλων λειτουργικών χώρων πίσω από το Μέγαρο προς Β που κάλυπτε έκταση 6.000 τ.μ. περίπου.
Οι χώροι αυτοί δεν έχουν ακόμα ανασκαφή στο σύνολό τους. Το επιβλητικό αυτό ανακτορικό συγκρότημα ολοκληρώθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα π.Χ. και λίγο μετά περιβλήθηκε με τεράστιο κυκλώπειο τείχος, το οποίο περιέκλειε και το Ανάκτορο και την πόλη και την πηγή ΠΕΛΛΑΝΙΔΑ, σύμφωνα με γνωστή Μυκηναϊκή αμυντική πρακτική, που εξασφάλιζε επάρκεια νερού σε περίπτωση πολιορκίας. Η κύρια Πύλη του τείχους βρισκόταν στη Ν πλευρά και οδηγούσε προς το Μέγαρο, όπως ακριβώς περιγράφεται στην Οδύσσεια. Το τείχος κατεδαφίστηκε στην ιστορική αρχαιότητα ( 4ος αιώνας π.Χ.) και είχε δεχθεί διάφορες επισκευές και αλλαγή χρήσεως (ένα τμήμα του είχε χρησιμοποιηθεί σαν δρόμος).

Αρχαιολογικά ευρήματα
* Σαλτσίερα – Κύκνος των ΠΕ II χρόνων
* Κάνθαρος του 1.700 π.Χ
* Αλάβαστρο του 1.400 π.Χ .
* Ψευδόστομος Αμφορίσκος του 1.250 π.Χ
* Πρωτογεωμετρικός Κρατήρας του 1.050 π.Χ.
* Γεωμετρική Λήκυθος του 950 π.Χ.

Το Μυκηναϊκό κράτος
Τη σπουδαιότητα του Μυκηναϊκού κράτους της Λακεδαίμονος υπογραμμίζουν οι βασιλικοί τάφοι της Πελεκητής, οι μεγαλύτεροι θολωτοί λαξευτοί τάφοι όλης της Μυκηναϊκής Ελλάδος. Σε αυτούς ασφαλώς ετάφησαν και ο Μενέλαος και η Ελένη, δηλαδή στην πραγματική Θεράπνη και όχι στην πολύ μεταγενέστερη Θεράπνη της Σπάρτης, όπου ματαίως επί εκατόν πενήντα (150) χρόνια αναζητούσαν το Ανάκτορό τους και τους τάφους τους οι αρχαιολόγοι !
Στα ιστορικά χρόνια η Λακεδαίμων μετονομάζεται σε Πελλάνα και μεταφέρεται αρχικά στο λόφο Τρυπόρραχη, όπου αποκαλύφτηκαν νεκροταφεία των γεωμετρικών χρόνων και αργότερα στην πεδιάδα νότια από τη σημερινή κωμόπολη.
Τον 2ο αιώνα μ.Χ. την επισκέφτηκε σε ένα από τα πολλά ταξίδια του ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος ανέφερε δύο μνημεία της, το Ιερό του Ασκληπιού και την Πελλανίδα πηγή, απέφυγε όμως να αναφερθεί στην εντατική λατρεία που ασκούσαν οι κάτοικοι της Πελλάνας και στο Μυκηναϊκό Ανάκτορο και στους Βασιλικούς Τάφους προς τιμήν των Ηρακλειδών, των Διοσκούρων και της Ελένης.

Τι έφεραν σε φως οι πρόσφατες ανακαλύψεις;

Ανακαλύπτοντας όμως το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης, ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι και την χαμένη Μητρόπολη των Μινυών, την αρχαία Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε το λίκνο του πρώτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων. Μητρόπολη κτισμένη στο μέσον μιας τεράστιας λίμνης που της έδωσε τα επίθετα κοίλη κητώεσσα, κοιτίδα των Αργοναυτών και των τεχνοκρατών του Αρχαίου Κόσμου. Η Μινυακή Λακεδαίμων υπήρξε πρωτεύουσα της Χρυσής Χιλιετίας του Δωρικού Ελληνικού Πολιτισμού ( 2700 – 1700 π.Χ.). Αυτό μαρτυρούν τα μνημεία που ήλθαν μέχρι τώρα στο φως, τα Ανάκτορό της, οι θολωτοί κτιστοί τάφοι των Ηγεμόνων της και τα κυκλικά-θολωτά Ιερά της στην κορυφή της Ακρόπολης, η οποία με τεράστιες επεμβάσεις πήρε το σχήμα μια τρίβαθμης πυραμίδας.
Τα μνημεία της Μινυακής Λακεδαίμονος έχουν κοσμικό-γεωμετρικό προσδιορισμό και ο πολιτισμός της μεταλαμπαδεύτηκε από τους Αργοναύτες στα πέρατα του Αρχαίου Κόσμου.
Στην κατεστραμμένη από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος (περί 1700 π.Χ.) Μινυακή Λακεδαίμονα, εγκαταστάθηκαν οι ΑΧΑΙΟΙ και συνέχισαν τον ιστορικό και πολιτιστικό της κύκλο για πεντακόσια ακόμη χρόνια (1700 & 1200 π.Χ.)
Μετά από αυτές τις ανακαλύψεις πρέπει να σπάσουμε τη σιωπή και η ελληνική Πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξετάσει περαιτέρω μία τόσο σημαντική πτυχή της ελληνικής ιστορίας. Η πολιτική και ιστορική προπαγάνδα είχαν αποκρύψει την Λακεδαίμονα και τον έξοχο πολιτισμό της που ήλθε πρόσφατα στο φως με τις ανασκαφές των αρχαιολόγων και ευελπιστούμε να γνωστοποιηθεί στο μέλλον, και ότι θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και θα σας ενημερώνουμε για κάθε νεότερη αποκάλυψη από τις περαιτέρω έρευνες και ανασκαφές αλλά και τις δραστήριες επεξηγήσεις των υπευθύνων και εποικοδομητικές προοπτικές όλων των πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
Πηγή Press-gr

Πολλά περισσότερα θα αποκαλυφθούν όταν η Αρχαιολογική υπηρεσία αποφασίσει να ερευνήσει και να ανασκάψει και άλλους οικισμούς πιθανόν και προκατακλυσμιαίους όπως η Λάας.

Περισσότερα για την Γενεαλογία των Λακεδαιμονίων