Η υπερσύγχρονη διάνοια της Σπάρτης

του ANTON POWELL
καθηγητή και προέδρου του τμήματος Κλασικών
Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ουαλίας (Αγγλία)

Ποια κοινότητα ήταν το σχολείο της κλασικής Ελλάδας;».
Ο κάθε μορφωμένος άνθρωπος νομίζει ότι ξέρει: «Η Αθήνα, φυσικά».
Αλλά, και προς τι­μήν τους, οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν τόσο σί­γουροι.
Γνώριζαν κάποια άλλη ελληνική πόλη, πολύ μικρότερη, της οποίας η διάνοια επισκίαζε τα αθηναϊκά όνειρα.
Ο Περικλής έκανε ό,τι μπορούσε για να εξυψώ­σει την Αθήνα και να υποβαθμίσει τη Σπάρτη.
Ο Θουκυδίδης τον κατέγραψε να ισχυρίζεται, στον Επιτάφιο του το 431/30 π.Χ., ότι η Αθήνα παρείχε της Ελλάδος παίδευσιν.
Ήταν σίγουρο ότι ο Περι­κλής εννοούσε ότι η Αθήνα με τους φιλοσόφους της και τους περίπλοκα ομιλούντες δημόσιους άν­δρες ήταν το σχολείο της Ελλάδας;
Χωρίς αμφιβο­λία θα είχε ευχαρίστως ισχυριστεί αυτό, αν ήταν η αλήθεια.
Αλλά δεν το κάνει.
Η Αθήνα, σύμφωνα μ' αυτόν, παρείχε όχι το εκπαιδευτικό πρότυπο στην Ελλάδα, αλλά έναεκπαιδευτικό πρότυπο (ό­χι την παίδευσιν αλλά απλά παίδευσιν).
Ο λόγος της περιοριστικής διατύπωσης του Περικλή είναι ό­τι η Σπάρτη επίσης χρησίμευε ως πρότυπο, και πι­θανά πιο χαρισματικό.
Οι παίδες της Σπάρτης, αντίθετα με εκείνους της Αθήνας, μορφώνονταν συστηματικά από την πολι­τεία.
Ακόμη και ο Αριστοτέλης, που δεν είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση τη Σπάρτη, αργότερα παραδέ­χτηκε διστακτικά ότι τιμούσε τη Σπάρτη που δεν ε­μπιστευόταν την εκπαίδευση στη γονική επιλογή, δηλαδή στην τύχη.
Οι άλλοι Έλληνες, κατά κάποιο τρόπο, διαισθάνονταν ότι η επιτυχία των αραιοκα­τοικημένων, ανοχύρωτων χωριών οφειλόταν οε ε­κείνη την εκπαίδευση.
Όμως το πώς ακριβώς η εκπαίδευση επέτρεπε στη Σπάρτη να είναι η μοναδι­κή υπερδύναμη της Ελλάδας ήταν για τους σύγ­χρονους σκεπτικιστές αντικείμενο αμφισβήτησης και μυστηρίου.
Ποιες ήταν αυτές, οι άξιες μίμησης, τεχνικές της Σπάρτης;
Η Σπάρτη χαιρόταν που έμενε μυστήριο.
Οι ικα­νότητες της θα παρέμεναν κρυφές.
Δεν είχε καμιά επιθυμία να γίνει ο δάσκαλος της Ελλάδας, αν μπορούσε να το αποφύγει. Μαθαίνουμε για ένα Σπαρτιάτη Βασιλιά, τον Αγησίλαο, που επικρίνε­ται από ένα συμπολίτη του οτι πολεμάει πολύ συ­χνά εναντίον των Θηβών και έτσι «δίδασκε τους Θηβαίους πώς να πολεμούν». Ακόμη και το γεγο­νός της σπαρτιατικής διάνοιας έπρεπε να μείνει κρυφό.
Ο βασιλιάς της Σπάρτης Αρχίδαμος καυ­χιόταν ότι ο λαός του εκπαιδευόταν να έχει έλλει­ψη κριτικής αντίληψης.
Μέχρι πρόσφατα Ευρω­παίοι μελετητές αποδέχονταν αυτή τη σπαρτιατική προπαγάνδα.
Ο Tζορτζ Φόρεστ (George Forrest), καθηγητής Ελληνικής Ιστορίας στην Οξφόρδη στο τέλος του 20ού αιώνα, έγραψε:
«Ένας πολύ ευφυής Σπαρτιάτης;
Υπήρχε τέτοιο πράγμα;
Αν όχι...».
Όμως νέα έρευνα, βασισμένη σε διορατικές αναφο­ρές των αρχαίων Ελλήνων, φέρνει στο φως τώρα τη σπαρτιατική διάνοια.
Και τα ευρήματα μαρτυρούν ότι, κατά αξιοσημείωτο τρόπο, η Σπάρτη προκατέλαβε τις σύγχρονες μεθόδους.
Σε βαθμό μοναδικό στην Ελλάδα, οι Σπαρτιάτες χρησιμοποίησαν την εξειδίκευση.
Ο Περικλής το διαισθάνθηκε αυτό.
Περιέγραψε με λαμπρά χρώ­ματα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έκαναν την Αθήνα διαφορετική από τη μεγάλη αντίπαλο της.
Οι περιγραφές αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αποκαλύψουν τη μορφή της σκιάς της Σπάρ-της.
Εμείς οι Αθηναίοι, περηφανεύθηκε ο Περι­κλής, είμαστε ασυνήθιστα πολυτάλαντοι.
Οι πολί­τες μας μπορούν να στρέψουν με επιτυχία τα χέρια τους σε τόσο πολλά διαφορετικά πράγματα.
Με άλ­λα λόγια, οι Σπαρτιάτες ήταν περιορισμένοι ή, με τη δική μας, θετική φρασεολογία, εξειδικευμένοι.
Οι Αθηναίοι ήξεραν πώς να αυτοσχεδιάσουν, είπε ο Περικλής, ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν κοπιαστικά εκ­παιδευμένοι.
Μ' άλλα λόγια, οι Σπαρτιάτες ήταν υ­ψηλά εκπαιδευμένοι.
Σαν τους σημερινούς ειδι­κευμένους σ’ ένα αντικείμενο, οι Σπαρτιάτες μπορεί να ήταν υπερβολικά αδαείς όταν βρίσκονταν έξω από το αντικείμενο τους.
Οι μη Σπαρτιάτες κατεδείκνυαν με ευθυμία τις συνέπειες.
Οι γυναίκες της Σπάρτης, όταν ήρθαν αντιμέτωπες με μια ε­χθρική εισβολή το 370 π.Χ., δεν φάνηκαν χρήσι­μες, όπως θα έκαναν άλλες Ελληνίδες.
Αντίθετα, είπε ο Αριστοτέλης, δημιούργησαν μεγαλύτερη σύγχυση από τον εχθρό.
Αλλά οι γυναίκες της Σπάρτης δεν είχαν εκπαιδευτεί για να βοηθούν στη μάχη.
Ήταν αθλητικά εκπαιδευμένες για να είναι δυνατές στην ανατροφή των παιδιών και για να εν­θαρρύνουν την πολεμική αρετή.
Και σ’ αυτούς τους εξειδικευμένους ρόλους είχαν τη φήμη των καλύ­τερων γυναικών στην Ελλάδα.
Η σύγχρονη ανάλυση εξειδικευμένων αθλητών εστιάζει στην επιλογή του κατάλληλου χρόνου (timing), δηλαδή σε ποια χρονική στιγμή της κούρσας δίνει ο αθλητής όλες τις δυνάμεις του.
Πα­ρομοίως, ισχύει για τους εξειδικευμένους πολιτι­κούς και τη διαχείριση των μέσων ενημέρωσης:
η επιλογή του σωστού χρόνου είναι το παν -έχουν μά­θει να δημοσιοποιούν τις άσχημες ειδήσεις όταν το κοινό είναι απορροφημένο από κάτι άλλο.
Όπως για τους αθλητές του πολέμου και για τους πολιτι­κούς, η χρήση του «timing» από τη Σπάρτη ήταν πειθαρχημένη σε βαθμό αξεπέραστο ακόμη και σήμερα.
Πρόσφατη ανάλυση έχει εξετάσει το «timing» όλων των περιπτώσεων κατά τον 5ο αιώ­να που η Σπάρτη άνοιξε ή σκόπευε ν' ανοίξει έναν επιθετικό πόλεμο κατά της Αθήνας.
Το αποτέλεσμα δημιουργεί μια εντυπωσιακή αντίληψη της σπαρ­τιατικής στρατηγικής ικανότητας. Όταν η Αθήνα εί­χε κάποια δυσκολία, για παράδειγμα όταν τα στρα­τεύματα έπρεπε να καταπνίξουν μια εξέγερση στην αυτοκρατορία της, η Σπάρτη συστηματικά εκμεταλ­λευόταν την ευκαιρία.
Το υπόδειγμα που ακολουθεί (σελ. 38) είναι κα­θαρό και εντυπωσιακό.
Κάθε φορά που η Αθήνα εί­χε μια αδυναμία κατάλληλη για εκμετάλλευση σε εποχή ειρήνης, η Σπάρτη εκμεταλλευόταν την ευ­καιρία και προσπαθούσε ν’ ανοίξει πόλεμο.
Η ε­χθρότητα της Σπάρτης κατά της Αθήνας με άλλα λόγια ήταν διαρκής.
Αλλά, δεδομένης εκείνης της ε­χθρότητας, η αυτοπειθαρχία της Σπάρτης αποδει­κνύεται τώρα πέρα για πέρα αξιοσημείωτη.
Οι Σπαρτιάτες ποτέ δεν επιτέθηκαν απλώς επειδή ή­ταν θυμωμένοι, αλλά ως εκπαιδευμένοι ειδικοί, πά­ντοτε περίμεναν συστηματικά την ευκαιρία.
Η σπαρ­τιατική πολιτική είχε μια δική της κομψότητα.
Στη Σπάρτη φαινομενικά δεν υπήρχε μέρος για βιβλία.
Ακόμη και τα μεγάλα επιχειρήματα που παραδίδονταν προφορικά απορρίπτονταν λόγω αρ­χής.
Μια ομιλία που έγινε από Σαμιώτες επικρί­θηκε περιφρονητικά σύμφωνα με τον Ηρόδοτο:
«Έχουμε ξεχάσει την αρχή της και δεν καταλαβαί­νουμε το υπόλοιπο».
Αλλά η άγνοια αυτή, που χω­ρίς αμφιβολία διογκωνόταν από τους Σπαρτιάτες, δεν προερχόταν από ηλιθιότητα.
Ήταν, και αυτή, η αντίστροφη πλευρά μιας εξειδίκευσης.
Μέτριοι στα μεγάλα επιχειρήματα, οι Σπαρτιάτες παραμένουν παγκοσμίως γνωστοί για τα μικρά επιχειρήματα: λακωνική σοφία.
Σήμερα, με την τηλεόραση να έ­χει κάνει τον κόσμο μας λιγότερο μορφωμένο και περισσότερο οπτικό, ο σπαρτιατικός τρόπος ομιλίας έχει έρθει στην επικαιρότητα με ένα καινούργιο ό­νομα, «ο ήχος που δαγκώνει».
Αλλά παράλληλα με τα αποφθέγματα τους, οι Σπαρτιάτες είχαν έναν άλλο τύπο πειθούς, έναν τύπο εμφανώς πιο σύγ­χρονο: το οπτικό σχήμα λόγου.
Ο στρατός της Σπάρτης ήταν σκηνοθετημένος με την επιδεξιότητα του Χόλιγουντ.
Η εντυπωσιακή κόμη των στρατιωτών υπήρχε για να τρομοκρατεί, έλεγε ο Ξενοφών.
Ο ευδιάκριτος κόκκινος μανδύας τραβούσε την προσοχή του εχθροί.
Το μήνυμα του μανδύα ήταν ένα μήνυμα εκφοβισμού και αυτοπε­ποίθησης:
«Αυτός δεν είναι απλά ο ενωμένος πελοποννησιακός στρατός, είναι ένας στρατός που ο­δηγείται από τους Σπαρτιάτες.
Και οι Σπαρτιάτες δεν κρύβουν τη θέση τους. θέλουν να ξέρεις που ακριβώς είναι».
Προχωρώντας προς τη μάχη υπό τον ήχο των αυλών, ο στρατός της Σπάρτης εντυπωσίαζε σαν αστραφτερή μηχανή.
Ακόμη και πριν φύγουν για τη μάχη, οι Σπαρτιάτες δημιουργούσαν ένα οπτικό σκηνικό σχεδιασμένο για να εντυπωσιάζει.
Ο Ξενοφών έγραψε γι’ αυτό το απόλυτο θέ­αμα:
«Από αυτό που μπορούσες να δεις καθώς οι στρατιώτες της Σπάρτης γυμνάζονταν και προετοίμαζαν τις πανοπλίες, αληθινά πίστευες ότι η πόλη είναι ένα πολεμικό εργαστήρι».
Αιώνες αργότερα, όταν η Σπάρτη είχε γίνει μια μικροσκοπική μονάδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα οπτικά μαθήματα συνεχίστηκαν.
Τουρίστες έρχονταν, για να παρακολουθήσουν τα αγόρια της Σπάρτης να υποφέρουν σιωπηρά, πολλές φορές να πεθαίνουν από το μαστίγωμα στον ιερό χώρο της Ορθίας Αρτέμιδος.
Το πλέον αξιομνημόνευτο ε­πιχείρημα των Σπαρτιατών παρέμενε το δικό τους σώμα, έντεχνα παρουσιαζόμενο.
Παράλληλα με την επιδέξια οπτική προπαγάνδα πήγαινε και μια άλλη πολύ γνωστή σε όλους σύγ­χρονη τεχνική.
Το μεγάλο ψέμα: πιθανά όλες οι κοινωνίες παράγουν ψεύδη.
Αλλά οι απάτες της Σπάρτης οργανώνονταν με ολοκληρωτική διάνοια.
Σήμερα μελετώνται από τους λογίους σαν μια μορ­φή τέχνης.
Δύο φορές πριν από τη μάχη Σπαρτιάτες αρχηγοί είχαν πάρει ειδήσεις για μια ήττα κάπου αλλού. Αλλά δεν έλεγαν την αλήθεια στους στρα­τιώτες.
Αντίθετα. διέταζαν έναν «αγγελιαφόρο» να έρθει στεφανωμένος, για να φέρει τα νέα για μια «νίκη». Γίνονταν θυσίες για να ευχαριστήσουν τους θεούς.
Πίστευαν ότι οι στρατιώτες ενθαρρυμένοι με ψεύτικα νέα θα πολεμούσαν καλύτερα.
Ο Ξενοφών, ένας θαυμαστής της Σπάρτης, αρεσκόταν να πιστεύ­ει ότι τον καιρό της ειρήνης η Σπάρτη ήταν αυστη­ρά τίμια στη διπλωματία της.
«Αλλά ένας Σπαρτιάτης βασιλιάς», έγραφε περήφανα ο Ξενοφών, «απ' τη στιγμή που κηρυσσόταν ο πόλεμος, και η εξα­πάτηση γινόταν αποδεκτή στη θρησκεία, υπερτε­ρούσε εξ ολοκλήρου του εχθρού του σε δόλο».
Παραδοσιακά, η μελέτη της Σπάρτης έχει νο­σηρά διαχωριστεί μεταξύ αντιπάλων Ζηλωτών.
Οι υποστηρικτές των δικτατοριών του 20ού αιώνα θαύμαζαν τη Σπάρτη για την ήπια κυριαρχία της, τη σύνθλιψη του ακατάλληλου ατόμου.
Οι ερα­στές της ελευθερίας ένιωθαν φρίκη με τις μεθό­δους της.
Καμία πλευρά δεν μπόρεσε να ερευνή­σει ήρεμα την ικανότητα της Σπάρτης να πετυχαί­νει τους σκοπούς της.
Ισως μόνο τώρα, σε μια καλ­λιεργημένη αλλά όλο πιο πολύ οπτική κοινωνία, να μπορέσουμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά, με κα­τανόηση αλλά όχι πλήρη θαυμασμό, το σκοτεινό πλανήτη που επισκίασε τον αθηναϊκό ήλιο.
Μετάφραση: Χρήστος Σταθάτος

ekivolos.gr

Λυκούργος της Σπάρτης - Έργο και Νομοθεσία

Κατά τη διάρκεια του 8ου, 7ου και 6ου π.Χ, αιώνα κυριαρχούσα πολιτεία στην Ελλάδα ήταν η Σπάρτη.
Το καθεστώς της Σπάρτης αποδιδόταν στον Λυκούργο και οι κανόνες του συστήματος ονομάζονται «οι νόμοι του Λυκούργου».
Η λέξη νόμος μπορεί να μεταφραστεί «law», αν και έχει πλατύτερη έννοια απ' ό,τί αυτή η αγγλική λέξη. Περιλαμβάνει συνήθειες και έθιμα, που πρέπει ή δεν πρέπει να τηρηθούν, έστω και αν δεν ορίζονται με διάταξη ή δεν επιβάλλονται από τη δημόσια αρχή.
Όταν οι νόμοι της Σπάρτης αποδίδονται στον Λυκούργο, αυτό που εννοείται είναι ότι ο Λυκούργος διετύπωσε κανόνες και αξίωσε από τους Σπαρτιάτες να τους τηρήσουν: «εφύλαξε ταύτα μη παραβαίνειν», «σιγούρεψε ότι δεν θα τους παρέβαιναν» (Ηροδ. 1.65.5).
Το μυστικό της Πολιτείας της Σπάρτης, ήταν η παιδεία που παρείχε στα τέκνα της.
Όσο κρατήθηκε «ζωντανή» η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου και οι παραδόσεις της Σπάρτης, κανείς ξένος κατακτητής δεν κατάφερε να πατήσει το πόδι του στην Σπάρτη.
Πάντοτε προκαλούσε την απορία αλλά και τον φθόνο των υπολοίπων, πως κατάφεραν αυτά τα πέντε πλινθόκτιστα χωριά (που αποτελούσαν την πόλη της Σπάρτης), τα οποία δεν περιβάλλονταν από προστατευτικό τείχος, η μοναδική πόλη όχι μόνο στον Ελληνικό κόσμο αλλά και στα πολιτισμένα έθνη της Μεσογείου και της Ασίας που δεν διέθετε έστω μια υποτυπώδη οχύρωση, να ηγούνται όλων για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΡΗΤΡΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
Οι Δωριείς της Σπάρτης άρχισαν κυρίως να επεκτείνονται μετά την εποχή του Λυκούργου.
Η Πολιτεία της Σπάρτης οφείλει πολλά από το ένδοξο μεγαλείο της στους νόμους που θέσπισε ο Λυκούργος για τους Λακεδαιμονίους.
Ωστόσο, την ευνομία που ευλαβικά προσέφερε στην Πολιτεία την πλήρωσε με την αγανάκτηση των πλούσιων πολιτών της, και λίγο έλειψε με την ίδια του τη ζωή.
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στη βιογραφία του, που παραθέτει ο Πλούταρχος, το χτύπημα που δέχτηκε ο Λυκούργος στο πρόσωπο, από την βακτηρία του πλούσιου Σπαρτιάτη Άλκανδρου έπειτα από καταδίωξη.

"Ο Λυκούργος λίγο έλειψε να χάσει το ένα μάτι του, αλλά μπόρεσε να θεραπευτεί χάρη στην Αθηνά οφθαλμίτιδα, «Οπτιλλέτιν», γιατί οι Λάκωνες Δωριείς λέγουν τους οφθαλμούς οπτίλους και στην οποία ίδρυσε το ομώνυμο ιερό για να την ευχαριστήσει" (Πλούτ. Λυκ. 116. 55-56).
Ο Λυκούργος έζησε το πιθανότερο κατά τον 8ο αιώνα.
Κατά τον Ηρόδοτο υπήρξε επίτροπος του βασιλέως Λεωβώτου και καταγόταν από τον κλάδο των Αγιαδών.
Αντίθετα ο Αριστοτέλης (Αριστ. Πολ. Β. 10-15), τον παρουσιάζει ως επίτροπο του βασιλέως Χαρίλλου ή Χαρίλαου, έλκοντας έτσι την καταγωγή του από το γένος των Ευρυπωντιδών.
Κανείς όμως εκ των δύο προαναφερθέντων δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του νομοθέτη.
Ο Πλούταρχος (Λυκ. 6), έρχεται έπειτα να βάλει και αυτός την υπογραφή του στην ιστορικότητα του Λυκούργου (όταν καταγράφοντας την Μεγάλη Ρήτρα), λέει πως καλούσε λαοσυνάξεις (Απέλλα), από καιρό σε καιρό (σε τακτικά δηλαδή διαστήματα), στο μέρος που είναι ανάμεσα στην γέφυρα Βάβυκα και τον ποταμό Κνακίωνα, το σημερινό δηλαδή ρέμα της Μαγούλας ή αλλιώς Τριπιώτικο ποτάμι.
Ο Λυκούργος όρισε ακόμη με την Ρήτρα του τη συνεδρίαση της Απέλλας κάθε πανσέληνο.
Ο Πλάτων επίσης θαύμαζε και επικροτούσε τους νόμους του, πιστεύοντας πως είναι θεϊκής προελεύσεως. Ακόμη και αρκετοί στωϊκοί φιλόσοφοι έδωσαν πίστη στον «μύθο» για την νομοθεσία του Λυκούργου.
Ένας από αυτούς που ήταν θαυμαστής του αρχαίου μεγαλείου της Σπάρτης (και είχε ο ίδιος προσωπικά μυήσει στη στωϊκή φιλοσοφία τους μεταρρυθμιστές βασιλείς Άγι τον Δ΄ και τον Κλεομένη τον Γ΄), ο φιλόσοφος Σφαίρος ο Βορυσθενίτης, σε δύο μελέτες του, Περί της Λακεδαιμονίων Πολιτείας και Περί Λυκούργου και Σωκράτους, πρόβαλε το Λυκούργειο πολίτευμα, ως το πολίτευμα που θα φέρει την ευτυχία στους ανθρώπους.
Υπάρχει επίσης μια πλειάδα αρχαίων συγγραφέων που παραδέχονται την ιστορικότητα του Λυκούργου, ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται οι Τίμαιος, Φύλαρχος, Διόδωρος, Ερατοσθένης, Απολλόδωρος, Σιμωνίδης, Διευτυχίδας.
Για να θεσπίσει τους νόμους του ο Λυκούργος θα ακολουθήσει και θα σεβαστεί πολλές από τις ήδη υπάρχουσες παραδόσεις και θεσμούς των Σπαρτιατών, όπως για παράδειγμα τον θεσμό της διπλής βασιλείας που προϋπήρξε όπως και η διανομή της κατακτηθείσης από τους Δωριείς γης σε κλήρους. Με τη ρήτρα του χώρισε την γη των Λακεδαιμονίων σε ίσους κλήρους, ίσους σε παραγωγική απόδοση το κυριότερο όμως είναι πως τους έκανε αναπαλλοτρίωτους, δηλαδή, ο κάτοχος του κλήρου δεν είχε το δικαίωμα να πωλήσει τον κλήρο του, γιατί ανήκε στην Πολιτεία των Σπαρτιατών.

Ο θεσμός των εφόρων πιστεύεται από τους σύγχρονους ιστορικούς, πως είναι πολύ μεταγενέστερος της Ρήτρας του Λυκούργου (Ηρόδ. Ιστ. Α΄. 65).

Κατά τις εκστρατείες οι έφοροι (δύο των αριθμό), ήταν τα «μάτια της ρήτρας του Λυκούργου», χωρίς το δικαίωμα της επεμβάσεως. Βασικό τους μέλημα ήταν να ελέγχουν εάν τηρούνταν οι νόμοι του Λυκούργου.
Ένα παλίμψηστο του Βατικανού (Βατ. Ελληνικά, 2306), το οποίο αναφέρεται στις δικονομικές διαδικασίες των Λακεδαιμονίων, βεβαιώθηκε από τον J. J. Keaney “Theophrastus Greek Judicial Procedure”, ως γνήσιο και εκδόθηκε πολλές φορές, πιστοποιώντας πως: «Η Γερουσία, οι δύο βασιλείς και οι έφοροι συμπράττουν στην άσκηση της Δικαιοσύνης» (Richers 2001).
Επίσης οι έφοροι διαθέτουν δικό τους κατασκοπευτικό δίκτυο. Από την πρώιμη κλασική εποχή και μεταγενέστερα «οι έφοροι είναι υπεύθυνοι για την αστυνόμευση σε όλη την επικράτεια των Λακεδαιμονίων», (Cristien 2001).
Ανέκαθεν οι Σπαρτιάτες κοιτούσαν με νοσταλγία το παρελθόν, τον καιρό που έζησε ο νομοθέτης τους, αναπολώντας την ευνομία των παρελθόντων ετών.
Τον Λυκούργο τίμησαν ως ημίθεο και τον περιέβαλαν με συμβολικές μορφές, τελούσαν δε προς τιμήν του ειδική ενιαύσιο εορτή τα Λυκούργεια.
Στην πόλη της Σπάρτης υπήρχε και ναός του νομοθέτη, πίσω από τον οποίο βρισκόταν ο τάφος του υιού του Ευκόσμου.

Όπως σχολιάζει ο Ξενοφών οι νόμοι του Λυκούργου, αν και γράφτηκαν στην απώτατη αρχαιότητα, ήταν πάντα επίκαιροι.
Εμπνεύστηκαν από τον νομοθέτη την εποχή των πρώτων απογόνων των Ηρακλειδών και μέχρι τις ημέρες του Ξενοφώντος ήταν «ζωντανοί» και κατάλληλοι για όλες τις περιστάσεις.
Οι νόμοι του Λυκούργου γαλουχούσαν τους αρχιστράτηγους – πολέμαρχους ώστε να έχουν κοντά στο μαχητικό και στρατηγικό πνεύμα.
Πολλοί από τους νόμους που είχε θεσπίσει ο Λυκούργος ήταν δυσδιάκριτοι ανάμεσα στις παραδόσεις των Σπαρτιατών.
Στην προ Λυκούργου εποχή, υπάρχουν αναφορές πως οι Σπαρτιάτες πλούτιζαν από το εμπόριο και ανθούσε η βιοτεχνία, καλλιεργούνταν δε συστηματικά οι καλές τέχνες.
Η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου σφυρηλατεί την ιδανική Πολιτεία.
Ο Λυκούργος για να προστατεύσει τους ευπατρίδες και τις οικογένειές τους (ενώ παράλληλα θα θελήσει να κρατήσει το στράτευμα των Σπαρτιατών αλώβητο), θα περάσει στην εφαρμογή αυτών των μέτρων για να τους διασφαλίσει.
Ο νομοθέτης προσπάθησε να δομήσει κατά τέτοιον τρόπο την κοινωνία της πόλεως, ώστε η καθημερινότητά τους να περιστρέφεται γύρω απ’ την ζωή της τιμής.
Ο Σπαρτιάτης με γνώμονα την πολεμική αρετή ξεκινούσε έναν μεγάλο κύκλο, εκπαιδεύσεως που είχε ως αφετηρία του την παιδική ηλικία των επτά ετών.
Ο νομοθέτης βρέθηκε μεταξύ σφύρας και άκμονος, όταν προσπάθησε να επιβάλει στην Πολιτεία τα νέα του νομοσχέδια (Μεγάλη Ρήτρα), με στόχο, ο πολίτης της Σπάρτης όταν συμπλήρωνε τα τριάντα του έτη να έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ώστε να μπορεί, με την αξία του πλέον, να διεκδικήσει κάθε στρατιωτικό και πολιτικό αξίωμα […].
Μόλις στα είκοσι του έτη ο νέος της Σπάρτης ήταν απόφοιτος της μοναδικής για την εποχή, Ακαδημίας του Πολέμου και γινόταν μέλος μιας από τις φοβερότερες πολεμικές μηχανές που υπήρξαν ποτέ, με παγκόσμια φήμη.
Κύριος προσανατολισμός του Λυκούργου ήταν να δημιουργήσει καλούς και αγαθούς πολίτες, δηλαδή ανδρείους, καταδικάζοντας την μαλθακότητα και την πολυτέλεια, με τη λογική πως για να φθάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα ο πολίτης, πρέπει να αφιερωθεί εξολοκλήρου στον τρόπο ζωής που ήθελε να εφαρμόσει για τους Σπαρτιάτες.
Η εξοικονόμηση ελεύθερου χρόνου, επιτεύχθηκε χάρη στην Ρήτρα του Λυκούργου, που είδε πως κάποιος εργαζόμενος σε οποιαδήποτε εργασία, δεν θα μπορούσε ακόμη και αν το ήθελε να γυμνάζει συγχρόνως και το πνεύμα του.
Συν τοις άλλοις, επέβαλε την απαραίτητη πειθαρχία στο στράτευμα, ώστε να δημιουργηθεί ένας στρατός πρότυπο.
Το κυνήγι εθεωρείτο μια πολύ ευχάριστη απασχόληση για τον ομοίο.

Οι πηγές καταγράφουν την εισαγωγή του σιδερένιου νομίσματος από τον Λυκούργο.

Από τον Ξενοφώντα διαβάζουμε:
«Διότι πρώτον με τοιούτον όρισε νόμισμα, του οποίου και δέκα μόνον μνων αξίας αν εις την οικίαν μετακομιστεί, δεν θα μείνει απαρατήτητον ούτε από τους κυρίους ούτε από τους δούλους, επειδή και τόπον πολύν θα χρειαστεί και άμαξαν προς μεταφοράν (Λακ. Πολ. VII. 5).
«Εις την Σπάρτη όμως ο Λυκούργος απαγόρευσεν εις τους ελευθέρους πολίτας όλα τα είδη του χρηματισμού, ως μόνην δ’ εργασία των διέταξε να θεωρούν όσα εξασφαλίζουν την ελευθερία των πόλεων», (Ξεν. Λακ. Πολ. VII. 2).
Οι είλωτες αν και δεν ήταν ομοίοι δηλαδή πολίτες της πόλεως της Σπάρτης και συνεπώς δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα και λόγο ή βήμα αν θέλετε, στην Απέλλα για όσα διαδραματίζονταν, εν τούτοις ήταν ένα πολύ ισχυρό κομμάτι στο πολιτικό ψηφιδωτό που είχε δημιουργήσει ο Λυκούργος.
Παραδίδεται επίσης από τον Ξενοφώντα πως ο Λυκούργος ήταν αυτός που συνέταξε και τους κανονισμούς για τη μάχη των εφήβων (στον Πλατανιστά).
Στη «μάχη» αυτή χωρίς όπλα, η οποία ήταν καθοριστικής σημασίας αλλά και ένας σημαντικός σταθμός στην εξέλιξη της ενηλικίωσης.Η «καρτερία» ήταν μια δοκιμασία επιδείξεως της αντοχής στον πόνο δημοσίως.
Θεωρείται πως εισηγητής της τελετής της διαμαστιγώσεως (αγώνας καρτερίας), ήταν ο Λυκούργος.
Σίγουρα αυτό το μυστηριώδες πρόσωπο ο Λυκούργος, που η ύπαρξή του οριοβατεί ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα, θα πρέπει να είχε μελετήσει επί μακρόν την συμπεριφορά του λύκου και της κοινωνίας του, πριν συντάξει την Μεγάλη Ρήτρα.
Άλλωστε και το όνομά του μήπως δεν παραπέμπει εκεί, κατά μια εκδοχή; Λυκούργος < λύκος + έργον>.
Επικρατέστερη άποψη βέβαια είναι το θέμα της λέξεως λυκ να προέρχεται από το ουσιαστικό λύκη, «πρωινό φως, χάραμα», συνεπώς πρέπει να εξεταστεί σοβαρά και η πιθανότητα να προέρχεται από το ουσιαστικό λυκαεργός – λυκούργειος, ο εργαζόμενος λαμπρά έργα.
Η Πυθία κατά την επίσκεψη του Λυκούργου στους Δελφούς τον είχε προσφωνήσει ως Λυκόεργε, Λυκόεργο, που ήταν επίθετα του Απόλλωνος, (Ηρόδ. Ιστορίαι. Α΄. 65).
Ο λύκος δημιουργός, ο αρχιτέκτων, ο σοφός, Sol Invictus.
Οι ομοίοι με την ενηλικίωσή τους στελέχωναν τις δωδεκαμελείς ομάδες που ονομάζονταν συσκηνίες.
Προφανώς, επειδή έμεναν μαζί σε σκηνές ή ιδιαίτερα οικήματα.
Αρκετοί από τους θεσμούς της συντηρητικής όπως νομίζεται Σπάρτης, όπως ήταν και αυτός της συσκηνίας προέρχονταν από μια παλιά παράδοση, ίσως όχι έτσι οργανωμένοι και δομημένοι, αφού θεωρείται έργο και αυτό του Λυκούργου.
Μόνο μετά την συμπλήρωση του τριακοστού έτους της ηλικίας τους οι ομοίοι μπορούσαν να δειπνούν και να κοιμούνται στις οικίες τους με τις γυναίκες τους κάποιες ημέρες το χρόνο.
Και αυτό για τον Λυκούργο είχε σίγουρα παιδαγωγικό σκοπό, που είχε να κάνει μάλλον με την
συζυγική διαγωγή και συμπεριφορά.Ο Λυκούργος πιστεύοντας στην ευγονία των πολιτών, τους επέβαλε να γυμνάζονται.
Εκτός των νέων και οι νέες της Σπάρτης ακολουθούσαν ένα πρόγραμμα αγωγής, ώστε εκτός των άλλων ωφελειών που είχαν, να τεκνοποιούν υγιή παιδιά.
Ο Λυκούργος κατάφερε ώστε οι Σπαρτιάτες να έχουν φίλαθλο και ηρωικό πνεύμα.
Λέγεται πως ο Λυκούργος επέβαλε μέσα από την Ρήτρα άπαντες οι πολίτες της Σπάρτης να τρέφουν μακριά (μαλλιά) κόμη.
Ο Λυκούργος όπως αναφέρεται στην Μεγάλη Ρήτρα εισηγήθηκε τον ερυθρό τρίβωνα, επειδή έβλεπε πως η απόχρωση αυτή ήταν ιδανικότερη για τους άνδρες, που έχουν ως στόχο να νικούν στο πεδίο της μάχης.
Ο ίδιος ο Λυκούργος, αναφέρεται πως είχε απαντήσει, όταν τον ρώτησαν γιατί όρισε την συχνή μετακίνηση του στρατοπέδου: «Για να προκαλούμε περισσότερο κακό στους εχθρούς», (Πλούτ. Ηθικά. 24. Λυκούργος).
Αλλά και στην Λακεδαίμονα μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως υπάρχουν πανάρχαιες αναπαραστάσεις των Διοσκούρων, ως ιππέων.
Μήπως συνάμα αποτυπώνουν την αριστοκρατική τάξη των ιππέων στην προ Λυκούργου εποχή; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ο τιμητικός τίτλος ιππείς να αντανακλά στη μνήμη μιας ιδιαίτερης τάξης ευγενών, που στο παρελθόν, ίσως προ Λυκούργου υπήρξαν έξοχο ιππικό σώμα.
Η θρυλική επανίδρυση της Σπάρτης στις όχθες του Ευρώτα από τον Λυκούργο σηματοδότησε μια σειρά από κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες με την σειρά τους θα επηρεάσουν αλυσιδωτά και ριζικά, πολιτικά συστήματα σε πολλές χρονικές περιόδους.
Ο νομοθέτης Λυκούργος, δημιουργώντας με τις ρήτρες του μια ισορροπία εξουσιών, μεταξύ των αριστοκρατικών φατριών της πόλεως, συγχρόνως θα σημάνει την στρατιωτική πρωτοκαθεδρία της Σπάρτης.

Πηγή: Δημήτριος Θ. Κατσούλης, Εκδόσεις Παύλος, Αθήνα 2010

Τὸ ἄρθρο, δὲν ἀναφέρει γιὰ τὴν πρωτοποριακὴ του ρύθμιση

• νὰ ἐπιτρέπεται στὶς Σπαρτιάτισσες νὰ κάνουν παιδὶ μὲ ὅποιον Σπαρτιάτη πολίτη θεωροῦσαν αὐτὲς καταλληλότερο ἀσχέτως τοῦ συζύγου τους.
• Οὔτε ὅτι καθιέρωσε τὴν θέα τοῦ γυμνοῦ γυναικείου σώματος (στὸν ἀθλητισμό) ὥστε νὰ συνηθίζουν σὲ αὐτὸ τὰ ἀγόρια ἀπὸ νωρίς.
• Οὔτε ὅτι χάρη στὸν Λυκοῦργο ἔχουμε τὸ πρῶτο ...μίνι τῆς ἱστορίας (λόγῳ ἀθλητισμοῦ τῶν γυναικῶν), ἐξ οὖ καὶ ἡ περίφημη προσωνυμία τῶν Σπαρτιατισσῶν ὡς "φαινομηρίδες"!

ellinikoarxeio.com

Πελασγοί – Αιγηίς και «το κουρελιασμένο υλικό των μύθων»

Από το βιβλίο του Μ.ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ "Το Μεγάλο ψέμα"

«Αν η λογική επεξεργασία δεν είναι ικανή να μεταβληθεί σε τεκμήριο τότε οι ανθρώπινοι αυτοί θησαυροί (του μύθου) κινδυνεύουν να μην γίνουν ποτέ βοήθημα στην ζωή μας».
Η. Τσατσόμοιρος

«Κουρελιασμένο υλικό» αποκάλεσε ο συγγραφέας τα αποκαΐδια του ελληνισμού που ως εκ θαύματος διασώθηκαν, πρώτα από την μανία των εχθρών του κι έπειτα απ’ την μανία του τιτάνα χρόνου που δρα ανελλιπώς εναντίων μας.
Είναι ικανά όμως αυτά τα «κλάσματα» του Ελληνισμού να μας δώσουν την εικόνα της ένδοξης προϊστορίας του;

«Πρίν από εκατό χιλιάδες χρόνια στον ελληνικό χώρο και ιδιαίτερα στην Θεσσαλική λεκάνη που σχηματίζεται από ένα κλοιό βουνών, τον Όλυμπο, το Πήλιο, την Όσσα και τον Κίσσαβο υπήρχε μια τεράστια λίμνη, απομεινάρια της οποίας είναι η λίμνη Βοϊβηίδα ή Κάρλα.
Η έκταση της Βοϊβηίδας προτού αποξηρανθεί έφτανε τα 114 Τετρ. Χιλιομ.
Γύρω από την τεράστια αρχική λίμνη ζούσαν άνθρωποι… είναι η αυγή του Πολιτισμού.
Έτσι ξεκινούν οι ανθρωπολόγοι και οι γεωλόγοι την ιστορία του ελληνικού χώρου».

Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει την αρχή της θρησκευτικής σκέψης, μα ίσως ο θεσσαλικός χώρος και οι παραλίμνιοι οικισμοί του να φιλοξένησαν τη λατρεία του αρχέγονου Ωκεανού ή του Ουρανού.
Κι αν είναι νωρίς να μιλήσουμε για θρησκευτική σκέψη, μπορούμε αβίαστα να δεχθούμε ότι ο Θεσσαλικός κάμπος φιλοξένησε προϊστορικούς οικισμούς και έθρεψε την προγονική σκέψη για χιλιετηρίδες.
«Ανασκαφαί εις Θεσσαλίαν το 1958 απέδειξαν δι’ αναμφισβητήτων τεκμηρίων την ύπαρξη παλαιολιθικού πολιτισμού ηλικίας 30-100 χιλιάδων ετών. Ενώ τα πιθανά ίχνη (εργαλεία χειροποίητα) ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το όριο αυτό».

Τι έχουν να πουν όμως για πλησιέστερες σε μας περιόδους οι έρευνες;
Να ποια εικόνα διαμορφώνεται κάτω από τη μελέτη των συγκεντρωμένων στοιχείων για τον ελλαδικό χώρο.
Πριν από 25-30 Χιλιάδες χρόνια, στο χώρο που σήμερα είναι τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, εκτείνονταν μια μεγάλη κοιλάδα τεμαχισμένη από δύο μεγάλες λίμνες.
Η κοιλάδα αυτή (Αιγηίς των γεωλόγων) καλυπτόταν από καταπράσινα δάση και χλοερούς λειμώνες, ήταν δε μια πραγματική Όαση μια κι ερχόταν κλιματολογικά με το εύκρατο κλίμα της σε πλήρη αντίθεση προς την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η οποία καλυπτόταν τότε από βαρύ περιοδικό παγετώνα.
Τον τελευταίο περιοδικό παγετώνα του οποίου τώρα διερχόμεθα την μεταπαγετώνιο περίοδο.

Κάποτε όμως ο παγετώνας άρχισε μετά παρέλευση χιλιετηρίδων να υποχωρεί.
Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ότι η μικρότερη διάρκεια αυτού του τελευταίου παγετώνα και η ξαφνική υποχώρησή του οφείλεται

Ο περίφημος Κροκεάτης λίθος (lapis lacedaemonius)

Μια φακοειδές σφραγίδα από τον μοναδικό στον κόσμο κροκεάτη λίθο (λατ. lapis lacedaemonius ) χαραγμένα με μορφή του «Μινώταυρου»: με το άνω μέρος ενός ταύρου και μια αίγα που συνδέεται με τα ανθρώπινα πόδια με τα πόδια δεξιά. Μία ιερή οκτώσχημος ασπίς ανάμεσα στα πόδια του Μινώταυρου 1450-1350 π.Χ. Κρήτη -Πύργος Ψιλόνερο -Βρετ .Μουσείο αρ. ευρ. 163345: Siegel CMS V 201

Ο Κροκεάτης λίθος υπήρξε ένα από τα κύρια προϊόντα εξαγωγής των Μυκηναίων.
Αγγεία και σφραγίδες και άλλα αντικείμενα από Κροκεάτη λίθο, καθώς ακατέργαστοι λίθοι βρέθηκαν στην ακρόπολη των Μυκηνών και στις ανασκαφές στο παλάτι του Βασιλιά Μίνωα στην Κνωσό της Κρήτης.
Ο Κροκεάτης λίθος γεωλογικά χαρακτηρίζεται ως σκουροπράσινος πορφυρίτης (porfido verde antico), διάστικτος από ανοιχτόχρωμους ορθογώνιους κρυστάλλους.
Είναι τα «ψηφιά» κατά τους αρχαίους «κρόκες», δηλαδή τα μικρά θαλασσινά χαλίκια, που έδωσαν το όνομα «Κροκεαί» και Κροκεάτης, το νεότερο τοπωνύμιο της περιοχής όπου βρίσκεται το πέτρωμα. Το σημαντικό όμως είναι, ότι κοιτάσματα κροκεάτη λίθου υπάρχουν μόνο στην περιοχή των Κροκεών, από το σημερινό χωριό μέχρι τη Στεφανιά στη θέση Ψηφί, όπου και τα αρχαία λατομεία.

Κροκεαί, -Κροκεάτης Λίθος. Όπως πηγαίνεις κάτω κατά την Θάλασσα προς το Γύθειο περνάς από ένα χωριό αποκαλούμενο Κροκεαί και ένα λατομείο. Δεν είναι ένα συμπαγές πέτρωμα , αλλά οι πέτρες που βρίθουν από αυτό είναι όπως τα χαλίκια ποταμών. Είναι δύσκολο να κατεργαστούν, αλλά  κατεργασμένες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον εξωραϊσμό ιερών ναών, και είναι ειδικά κατάλληλες για την διακόσμηση κολυμβητριών-λουτρών και κρηνών. Εδώ πριν από το χωριό στέκεται ένα μαρμάρινο ομοίωμα του Δία Κροκεάτη, και οι Διόσκουροι από χαλκό είναι στο λατομείο.- ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ 115 -180 μ.Χ Περιγραφή της Ελλάδας

Το ηφαιστειακό πέτρωμα που μοιάζει με ψηφιδωτό, παρά το ότι είναι πολύ δύσκολο να κατεργασθεί, ήταν περιζήτητο από τους Μυκηναίους για τη διακόσμηση των λουτρών και την κατασκευή αγγείων και σφραγίδων.

Σκεύος της μυκηναϊκής περιόδου από Κροκεάτη λίθο -Lapis lacedaemonius - βρέθηκε στο Ασπρόχωμα, Τάφος ΙΙΙ -1400-1300 π.Χ.-Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών

Χρησιμοποιήθηκε στα προϊστορικά χρόνια κυρίως για τη δημιουργία περίτεχνων αγγείων (κούπες, βάζα) και δακτυλιόλιθων (δακτυλόπετρες) με κομψές παραστάσεις, συνήθως ζώων.
Αντικείμενα από κροκεάτη λίθο βρέθηκαν στην ακρόπολη των Μυκηνών και στις ανασκαφές στο παλάτι του Βασιλιά Μίνωα στην Κνωσό της Κρήτης.

Ο 230 εκ ετών Κροκεάτης Λίθος, έχει και άλλα ονόματα που είναι ... PORFIDO verde antico- Lapis lacedaemonius -Lapis croceus - LapisTaygetas -Lapis Spartanus .

Η ομορφιά του λίθου όμως βρίσκετε στο εσωτερικό του.
Στην περιοχή βρίσκεις πολλές παραλλαγές του ιδίου πετρώματος και σχεδόν κάθε πέτρα κρύβει μέσα της και την δική της ξεχωριστή ομορφιά.
Το γεωλογικό όνομα που αποδίδει στον Κροκεάτη λίθο το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης είναι: Ανδεσίτης "Ο ανδεσίτης είναι το αντίστοιχο έκχυτο του διορίτη.
Οι φαινοκρύσταλλοι είναι πλαγιόκλαστα και ένα ή δύο φεμικά, συνήθως πυρόξενος, λιγότερο κεροστίλβη και πιο σπάνια βιοτίτης.
Υπάρχει σε αρκετές θέσεις στον ελληνικό χώρο, στη Θράκη, Μακεδονία, νησιά Αιγαίου.
Ένας ιδιαίτερος τύπος ανδεσίτη είναι ο Κροκεάτης λίθος, που υπάρχει στις Κροκεές της Πελοποννήσου."

Μία φακοειδές σφραγίδα από πράσινο κροκεάτη λίθο χαραγμένη με μορφή υβριδική με το κεφάλι και μπροστινά πόδια της ως μια αίγα, και το ανεστραμμένο σώμα και τα πίσω πόδια ενός λιονταριού. 1450-1300π.Χ.

Ο Κροκεάτης λίθος ( Ένα είδος Πορφυρίτη ) αν και αρκετά δυσκατέργαστος χρησιμοποιούταν κατά την αρχαιότητα για την κατασκευή αγγείων και σφραγίδων και για την διακόσμηση κτιρίων λουτρών και τάφων.
Ο Ιστορικός συγγραφέας Φράνκ Φρόστ (Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας )στο βιβλίο του (1971) «Ελληνική Κοινωνία» αναφέρει ότι ο Κροκεάτης λίθος υπήρξε ένα από τα κύρια προϊόντα εξαγωγής των Μυκηναίων.
Αγγεία και σφραγίδες και άλλα αντικείμενα από Κροκεάτη λίθο, καθώς και ακατέργαστος λίθος βρέθηκαν στην ακρόπολη των Μυκηνών και στις ανασκαφές στο παλάτι του Βασιλιά Μίνωα στην Κνωσό της Κρήτης. Βρετ. Μουσείο.
Κατά την αρχαιότητα, χρησιμοποιούταν ευρέως για την διακόσμηση κτιρίων, λουτρών και τάφων. Χαρακτηριστικό είναι ότι επιλέχθηκε για την διακόσμηση του απλού τάφου των τριακοσίων Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες.

Κροκεάτης Λίθος Μυκηναϊκή περίοδος ,Κροκεές Λακωνίας - Αρχ.Μουσείο Μυκηνών

Στα ρωμαϊκά χρόνια εξορυσσόταν πρώτιστα για οικοδομικό υλικό. Τα λατομεία κατά την περίοδο της αυτοκρατορίας του Αδριανού, αποτελούν αυτοκρατορικό μονοπώλιο . Την παραγωγή και τη διακίνηση του κροκεάτη λίθου παρακολουθούσε ειδικός οικονόμος του αυτοκρατορικού οίκου.

Ο αρχαιολογικός χώρος των Ισθμίων από τα αριστερά με το ναό του Ποσειδώνα και δεξιά τα Κορινθιακά λουτρά της ρωμαϊκής περιόδου .-.Τα περίφημα λουτρά δίπλα στο ναό του Ποσειδώνα στην Κόρινθο είχαν διακοσμηθεί με Κροκεάτη λίθο....« Οι Κορίνθιοι έχουν λουτρά σε πολλά μέρη της πόλης, μερικά κατασκευάστηκαν με δημόσια δαπάνη και ένα από τον αυτοκράτορα Ανδριανό. Το ποιο φημισμένο από αυτά είναι κοντά στο ναό του Ποσειδώνα . Είναι φτιαγμένο από τον Σπαρτιάτη Ευρυκλίδη ο οποίος το διακόσμησε με διάφορα είδη πέτρας, και ειδικά αυτή που εξορύχθηκε από τις Κροκεές της Λακωνίας. Στα αριστερά της εισόδου είναι στημένος ένας Ποσειδώνας και μετά από αυτόν η Άρτεμις που κυνηγά. ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ 115 -180 μ.Χ Περιγραφή της Ελλάδας

Παράλληλα, εκείνη την περίοδο, κατασκευάζονται από τον Σπαρτιάτη Ευρυκλή τα περίφημα λουτρά της Κορίνθου, με χρήση του εν λόγω λίθου, τα οποία λέγεται ότι ήταν μεγαλοπρεπέστερα από τα λουτρά που έχτισε ο Αυτοκράτορας Αδριανός στην ίδια πόλη.


Τέλος, ο Παυσανίας (2ος αι. μ. Χ.) αναφέρει ότι στην είσοδο των Κροκεών υπήρχε άγαλμα του Δία από κροκεάτη λίθο. Γενικά πάντως, χρησιμοποιούνταν εκτεταμένα σε πολυτελείς κατασκευές και ιδίως στα λουτρά (δημόσια – οικιακά)με το σύστημα opus sectile.

Ο Ιούνιος Βάσσος σε παρέλαση τσίρκου, πίνακας Opus Sectile από την εκκλησία του Ιουνίου Βάσσου,331-350μ.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Palazzo Massimo Ρώμης

Opus Sectile (Καλλιτεχνική εργασία με πλακάκια) αναφέρεται σε μια τεχνική που αναπτύχθηκε επί Ρωμαϊκής εποχής, όπου έσχιζαν τα υλικά σε λεπτά πλακάκια, τα γυάλιζαν και τα έκοβαν ανάλογα με το σχέδιο, και τα τοποθετούνταν σε τοίχους και πατώματα για να κάνουν μια εικόνα ή ένα σχέδιο.
Τα συνηθισμένα υλικά ήταν τα μάρμαρα, μαργαριτάρια και το γυαλί.
Αντίθετα από την τεχνική των μωσαϊκών, όπου τα ομοιόμορφα-ταξινομημένα κομμάτια τοποθετούνται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να διαμορφώνουν ένα σχέδιο, τα πλακάκια ( Τεμάχια opus sectile ) είναι πολύ μεγαλύτερα και μπορούν να αποτελέσουν ένα μεγάλο μέρος του σχεδίου

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΟΥ ΥΛΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΝΥΜΦΕΣ, 
Διακοσμητικός πίνακας με την τεχνική Opus Sectile έργο από τεμάχια κροκεάτη λίθου Εδώ ο Ύλας και οι Νύμφες- όπου ο Ύλας απαγάγεται από ποτάμιες Νύμφες (Νεράϊδες) στη Μυσία, κατά την διάρκεια της Αργοναυτικής εκστρατείας.- Διακοσμητικός πίνακας από την εκκλησία του Ιουνίου Βάσσου 331-350 μ.Χ.).Eθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Palazzo Massimo - Ρώμη, Ιταλία

Ο σημερινός επισκέπτης στη Ρώμη θα μπορέσει εύκολα να διακρίνει Κροκεάτη λίθο σε Καλλιτεχνικούς διακοσμητικούς πίνακες ( Opus Sectile ) (έργο από τεμάχια ) στο Αρχαιολογικό Μουσείο Palazzo Massimo στις βασιλικές του Αγίου Πέτρου (κεντρική αυλή/ πλατεία κ.α.) και της Παναγίας Maggiore (Δάπεδο Cosmati, Cosmatesque) και άλλα αρχαία πολυτελή κτίρια.
Κροκεάτης υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες στην πόλη Trevignano Romano κοντά στη Ρώμη όπου
βρίσκονται τα ερείπια των παλατιών του αυτοκράτορα Δομητιανού, καθώς και στα χαλάσματα της
αρχαίας Πομπηίας και την εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Βενετία.

Το σημείο στέψης του Αυτοκράτορα όπως διατείνονται στο μουσείο -ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη με το «Ομφάλιον» και την περιμετρική αυτού διακόσμηση ,όπου στους περιμετρικούς κύκλους στέκονταν οι υπασπιστές του αυτοκράτορα και ένας κύκλος περιέχει και Κροκεάτη λίθο

Για την διακόσμηση κτιρίων και εκκλησιών χρησιμοποιήθηκε και κατά την Βυζαντινή περίοδο, όπως
στο ναό της Αγίας Σοφίας ( δάπεδο) στην Κωσταντινούπολη.

Κροκεάτης λίθος από τα δάπεδα της Αγίας Σοφίας 
στην Κωνσταντινούπολη

Περί το 1260 ο Βασιλιάς της Αγγλίας Χένρι ο 3ος Χρησιμοποίησε Κροκεάτη λίθο για την διακόσμηση του δαπέδου του Westminster Abbey καθεδρικού ναού της Αγγλικανικής εκκλησίας. Επίσης χρησιμοποιήθηκε και κατά την προ Οθωμανική περίοδο για την διακόσμηση Μουσουλμανικών κτιρίων στο Κάϊρο της Αιγύπτου.
Ο Κροκεάτης λίθος διαλέχτηκε τελευταία για την διακόσμηση του απλού τάφου των τριακοσίων
Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες.

Το δάπεδο με κροκεάτη λίθο του Westminster Abbey καθεδρικού ναού της Αγγλικανικής εκκλησίας που έφτιαξε ο Χένρι ο 3ος

Westminster Abbey .επισκευή του δαπέδου

Αντίθετα με την αρχαία εποχή η επεξεργασία του Κροκεάτη λίθου με σύγχρονα μηχανήματα είναι αρκετά εύκολη.

Κροκεάτης λίθος σε στύλους με Ιωνικό κιονόκρανο στο San Saba ed Ansano , στη Ρώμηαλλά και τα δάπεδα

Με μια χαμηλού κόστους επένδυση, με εφευρετικότητα και καλλιτεχνική φαντασία οι σημερινοί Κροκεάτες θα μπορούσαν να ξεκινήσουν βιοτεχνικές επιχειρήσεις και να παράγουν υψηλής ποιότητας διακοσμητικά προϊόντα όπως: αγγεία, αγαλματίδια, μετάλλια αγώνων, ετικέτες γραφείων, χάντρες , κοσμήματα πλακάκια δαπέδου έπιπλα κ.α. για διάθεση στην Ελληνική και την διεθνή αγορά.

Κροκεάτης λίθος σε βάση κίονα στην εκκλησία San Saba ed Ansano , στη Ρώμη, από την περίοδο περίπου του 1205.

Λεπτομέρεια δαπέδου από την San Saba ed Ansano, στη Ρώμη, με κροκεάτη λίθο.

Οι Ρωμαίοι εξόρυξαν και πήραν μεγάλες ποσότητες λίθου ( Lapis Lacedaemonius όπως τους
αποκαλούσαν δηλαδή Λίθος των Λακεδαιμονίων, των Σπαρτιατών) τον οποίον χρησιμοποίησαν
κυρίως ως διακοσμητικό οικοδομικό υλικό σε προσόψεις και δάπεδα πολυτελών κτιρίων. Η μεταφορά του λίθου στα διάφορα μέρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έγινε, κατά πάσα πιθανότητα, μέσω του αρχαίου λιμανιού των Σπαρτιατών στην περιοχή Τρίνησα του δήμου Κροκεών.
Η τοπική παράδοση λέγει ότι οι πέτρες μεταφέρθηκαν από το Ψηφί έως τα Τρίνησα από χέρι σε χέρι από μια στρατιά δούλων εργατών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι περπατώντας την ίδια διαδρομή σήμερα βλέπεις αρκετές πέτρες, σπαρμένες εδώ και κει, από αυτές που έπεφταν από τα χέρια των εργατών.
Ο αυτοκράτορας Δομιτιανός τον χρησιμοποίησε για την διακόσμηση του παλατιού του, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται στην πόλη Trevignano Romano κοντά στη Ρώμη.

Ελληνορωμαϊκή αρχιτεκτονική σχεδιαστική αναπαράσταση -Το «τρίκλινον» του παλατιού του Δομιτιανού στην Ρώμη Παλατίνα

Δύο δείγματα από το παλάτι του αυτοκράτορα Διομιτιανού που περιέχουν κροκεάτη λίθο

Κομμάτια του πετρώματος συναντά κανείς και στο Βατικανό.

Ο σημερινός επισκέπτης στη Ρώμη θα μπορέσει εύκολα να διακρίνει κροκεάτη λίθο σε καλλιτεχνικούς διακοσμητικούς πίνακες στο Αρχαιολογικό Μουσείο Palazzo Massimo, στις βασιλικές του Αγίου Πέτρου και της Santa Maria Maggiore, καθώς και σε άλλα πολυτελή κτίρια. 

            Κροκεάτης λίθος στο Βατικανό

Μερικές εκκλησίες της Ρώμης είναι διακοσμημένα με "cosmatesche" όπως αποκαλούνται αυτές οι διακοσμήσεις στην Ιταλική αλλά και παντού, όπου λαμπρές οικογένειες του δωδέκατου και δέκατου τρίτου αιώνα χρησιμοποίησαν την τεχνική αυτή στην τέχνη τους για να δημιουργήσουν μια σειρά από συνθέσεις, διάσπαρτες στις εκκλησίες της πόλης

Κροκεάτης σε εκκλησία σε διάκοσμο δαπέδου στην Ρώμη

Η ονομασία Cosmati , ((Δάπεδο Cosmati, Cosmatesque) καθιερώθηκε λόγω της συχνής εμφάνισης του ονόματος Κοσμάς, που από τα εργαστήρια τους είχαν παραδοθεί από γενιά σε γενιά τα μυστικά του ψηφιδωτού και οι πιο ευφάνταστες εφαρμογές του σε δάπεδα, μοναστήρια, και στην επίπλωση των εκκλησιών.

Εκκλησία Παναγίας Μεγαλόχαρης Χτισμένη περί το 432 μ.Χ. Ρώμη, Ιταλία ,με Ιωνικούς κίονες και ψηφιδωτά σχέδια στα δάπεδα .

Εκκλησία Παναγίας Μεγαλόχαρης432 μ.Χ. Ρώμη, Ιταλία.Λεπτομέρεια δαπέδου -Φωτ Γ. Αλεποχωρίτης 2001

Εκκλησία Παναγίας Μεγαλόχαρης 432 μ.Χ. Ρώμη, Ιταλία.Λεπτομέρεια δαπέδου -Φωτ Γ. Αλεποχωρίτης 2001

Εκκλησία Παναγίας Μεγαλόχαρης (Santa Maria Maggiore, ) 432 μ.Χ. Ρώμη, Ιταλία Τα πράσινα στοιχεία είναι κυρίως κροκεάτης λίθος

Δάπεδο του Αγ.Μάρκου στην Βενετία

Διάκοσμος στην εκκλησία του Αγ. Μάρκου στην Βενετία με Κροκεάτη λίθο

Λεπτομέρεια από δάπεδο του Αγ. Μάρκου στην Βενετία με Κροκεάτη λίθο

Τμήμα δαπέδου με Κροκεάτη λίθο από την Έπαυλη (Βίλα) του Αυτοκράτορα Ανδριανού κοντά στην Ρώμη, κατασκευασμένη στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ

Τμήμα δαπέδου από τις μικρές θέρμες με Κροκεάτη λίθο από την Έπαυλη (Βίλα) του Αυτοκράτορα Ανδριανού κοντά στην Ρώμη, κατασκευασμένη στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ

Θέρμες Taurine στην περιοχή του Λάτσιο Ρώμη Ιταλία Κροκεάτης λίθος σε διάκοσμο

Δάπεδο του καθεδρικού ναού του Spoletium Σπολέτο κεντρική Ιταλική 

Υπό τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το Σπολέτο ανακτά το κύρος του, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται συχνά σε ιστορικά ντοκουμέντα.
Ο Μαρτιάλης αναφέρεται στο κρασί της περιοχής, ενώ ο Αιμιλιανός -ο οποίος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τους πολεμιστές του στη Μοισία- σφαγιάστηκε εκεί μετά την επιστροφή του το 253 μ.Χ., έχοντας βασιλέψει μόλις δυο με τρεις μήνες.
Διατάγματα του Μέγα Κωνσταντίνου (326) και του Ιουλιανού (362) φέρονται να προέρχονται από το Σπολέτο, το οποίο αργότερα αποτέλεσε σπουδαίο οχυρό κατά των Βανδάλων και Γότθων εισβολέων. Τα τείχη του πάντως κατέπεσαν υπό την εισβολή του Τορτίλα.

Εύρημα από το σπήλαιο "Αλεπότρυπα'- Κροκεάτης λίθος Η νεολιθική κοινότητα στο Διρό αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της Νεότερης και της Τελικής Νεολιθικής περιόδου (4800-3200 π,Χ.). Η ζωή της κοινότητας διακόπηκε απότομα γύρω στα 3200 π.Χ. από ισχυρό σεισμό που είχε ως αποτέλεσμα να φράξει η είσοδος του σπηλαίου.
Οι εγκλωβισμένοι στο σπήλαιο πέθαναν από την πείνα, ενώ όσοι βρέθηκαν στο ύπαιθρο, εγκατέλειψαν την περιοχή γιατί στερήθηκαν το πόσιμο νερό.

Κροκεάτης λίθος σε σφραγιδόλιθο του 1400- 1050 π.Χ.

ΜΕ ΠΗΓΕΣ ΑΠΟ :
www.krokeai.com
ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ | ΣΧΟΛΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ - ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
http://www.krokeai.com/Krokeatis_Lithos_Lacedaemonius.htm
Δημήτρης Κατσέτος, Ρότσεστερ Νέας Υόρκης Η.Π.Α
http://www.notospress.gr
news.bbc.co.uk
www.mani.org.
ΑΡΧΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΟΝΑ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΟΚΕΑΤΗ ΛΙΘΟ by ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ on Scribd

ellinondiktyo.blogspot.gr

Πόσοι είμαστε, στην 1η απογραφή του Ελληνικού κράτους 1834.

1.Δ. Καρυουπόλεως  Κάτοικοι 560 Οικογένειες 149

Καρυούπολις Κάτοικοι 154 Οικογένειες 39

Πασαβάς Κάτοικοι 97 Οικογένειες 20 

Νεοχώρι Κάτοικοι 174 Οικογένειες 50

Άγ. Βασίλειος Κάτοικοι 46 Οικογένειες 15

Καυκί Κάτοικοι 31 11Χωσάρι 20 Οικογένειες 5

Φλήτσον Κάτοικοι 26 Οικογένειες 8

Μονή Αγ. Παρασκευής Κάτοικοι 5 Οικογένειες 1

Μονή Καταφυγιωτίσσης Κάτοικοι 7 Οικογένειες (-)

2.Δ. Πυρρίχου Κάτοικοι 851 Οικογένειες 227

Πυρρίχον (Βαχού) Κάτοικοι 594 Οικογένειες 157

Τσεροβάς Κάτοικοι 247 Οικογένειες 69 

Όροχα Κάτοικοι 5 Οικογένειες 1

Νερόμυλοι Νικόλαου-Πανιατάκη Κάτοικοι 1 Οικογένειες (-)

Μονή της Παρθένου Κάτοικοι 4 Οικογένειες (-)

Βρείτε και εσείς πόσοι είσαστε τότε 

www.scribd.com/document