Μανιάτικα επώνυμα: “Πες το όνομα ζου να σε που ποίου είσαι”!!!

«Τα εις -έας και εις -άκης είναι φύσει Μανιατάκης,

τα εις -έας και εις -άκος είναι πάντα Μανιατάκος,

τα εις -όπουλος και –πούλος είναι μπάσταρδος και μούλος»

Είναι λαϊκή έκφραση στη Μάνη

Η μελέτη των επωνύμων είναι απαραίτητη για την κατανόηση της κοινωνικής οργανώσεως και του όλου πολιτισμού ενός λαού.
Πολύ περισσότερο, πιστεύουμε, αυτή είναι αναγκαία για την κατανόηση των θεσμών της Μάνης, γιατί εδώ τα επώνυμα παίζουν σπουδαιότατο ρόλο στη συνοχή τη συγκρότηση των διαφόρων συγγενικών ομάδων.
Ο πυρήνας του μανιάτικου επωνύμου προέρχεται, στο μεγαλύτερο ποσοστό, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, από πατρώνυμο, παρωνύμιο (παρατσούκλι), επαγγελματικό ή εθνικό όνομα (πατριδωνυμικό) με την προσθήκη, συνήθως, των παραγωγικών καταλήξεων -άκης, -έας, -άκος και σπανιότατα -άρος, -ούνης (ούνιας).
Άλλες καταλήξεις, γνωστές από ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, όπως -ούδης, -ίδης, -πούλος, συναντώνται σε πολύ μικρό αριθμό στη Μάνη (Νικολούδης, Κουταλίδης από τη Μηλιά και τη Σελίνιτσα του τέως δήμου Λέκτρου, Στεφανόπουλος, η γνωστή οικογένεια από το Οίτυλο, Παπαδόπουλος από τη μεγάλη Καστάνια, Γεωργόπουλος από τους Πιόντες κ.ά.).
Πάντως, η γενικότερη αντίληψη είναι πως τα επώνυμα των τελευταίων τύπων δεν είναι γνήσια μανιάτικα.
Στην κατηγορία των τυπικών μανιάτικων επωνύμων πρέπει να προστεθούν επιπλέον όσα σχηματίζονται με το πατρώνυμο και το βαπτιστικό· π.χ. Γιαννακόδημος (δηλαδή ο Δήμος του Γιαννάκου), ή με το όνομα του παππού και το συνθετικό εγγόνας· π.χ. Γιαννόγγονας (Πετράγγονας). Τα τελευταία είναι συνηθισμένα στη Μέσα και Νότια Προσηλιακή Μάνη.
Εκτός από τα ανωτέρω τυπικά ονόματα με τις γνωστές καταλήξεις υπάρχουν, σε μεγάλη έκταση, και επώνυμα που προέρχονται, όπως σημείωσα, από παρωνύμια (παρατσούκλια), χωρίς αυτές τις καταλήξεις· π.χ. Κελεπούρης, Κουλουμπέρης κ.ά., καθώς και αυτά που σχηματίζονται με το παρωνύμιο και το βαπτιστικό Καλογερόγιαννης (Καλόγερο + Γιάννης), Βαβουλόγιαννης (Βαβουλάς + Γιάννης), Κουτσολιάς (Κουτσός + Ηλίας), Κουφογιάννης (Κουφός + Γιάννης) κ.ά.

1. Από τη μελέτη των επωνύμων των γενεαλογιών που συγκέντρωσα, τα τυπικά σε -άκης, -έας και -άκος επώνυμα έχουν συχνότητα γύρω στα 60%, 
2. ενώ τα άτυπα γύρω στα 40%, 
3. επίσης, επώνυμα, που ήταν αρχικά παρωνύμια (παρατσούκλια) ή προέρχονται απ’ αυτά, φθάνουν γύρω στα 65%, 
4. αυτά που προέρχονται από επαγγελματικά ονόματα σε 5% και 5) εκείνα που προέρχονται από πατρώνυμα γύρω στα 30%.

Από τα ποσοστά αυτά φαίνεται ότι τα παρωνύμια στη Μάνη, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, παίζουν σπουδαίο ρόλο για το σχηματισμό του επωνύμου.
Σε ορισμένα μάλιστα χωριά της Έξω Μάνης του τέως Δήμου Καρδαμύλης η απόδοση των παρωνυμιών χαρακτηρίζεται από ολόκληρη «τελετουργία».
Συγκεντρώνονται όλοι στο καφενείο, όπου καλούν και τον υποψήφιο, χωρίς να το γνωρίζει, για το χαρακτηρισμό.
Εκεί προσπαθούν να ξεχωρίσουν κάτι περίεργο από τη συμπεριφορά του και τη μορφή του.
Όποιος το εντοπίσει πρώτος, σηκώνει το ποτήρι και λέει:
«να μας ζήσεις τάδε (παρατσούκλι)», βλ. λεπτομέρειες: Σ.Λ. χφ 1647, σ. 181-185 (Γεωργ. Μπεσμπέα, Εξωχώρι Καλαμάτας 1972).
Πρέπει, εξάλλου, να αναφέρουμε πως ένας Μανιάτης μπορεί να έχει, εκτός από το επίσημο επώνυμο με το οποίο «γράφεται», περισσότερα ονόματα (παρεπώνυμα), που προέρχονται από την ονομασία των γενούν και των διάφορων κλάδων και υποκλάδων τους, η χρήση τους όμως είναι διαφορετική.
Τα εις -άκης είναι τα παλαιότερα.
Από τα επώνυμα με τις τυπικές μανιάτικες καταλήξεις αυτά που καταλήγουν σε -άκης είναι τα παλαιότερα.
Τα συναντάμε ήδη σε διάφορα έγγραφα που έχουν φτάσει ως εμάς και χρονολογούνται απ’ το 1600 και εξής.
Τα ανωτέρω επώνυμα είχαν αρχικώς υποκοριστική σημασία, που αργότερα εξελίχθηκε σε πατρωνυμική.
Ο σχηματισμός τους έπαψε, καθώς φαίνεται, οριστικά γύρω στα 1800, οπότε τα επώνυμα αυτά αντικαταστάθηκαν από εκείνα που έχουν καταλήξεις -έας και -άκος, τα γνωστά τυπικά μανιάτικα.
Τα επώνυμα με τις καταλήξεις σε -άκης διατηρούνται μέχρι τελευταία στη μανιάτικη αποικία της Κορσικής, γιατί η ιστορική μοίρα των Μανιατών αυτών υπήρξε διαφορετική.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι τα επώνυμα σε -άκης επιχωριάζουν σήμερα κυρίως στην Κρήτη.
Αυτός είναι ένας λόγος, που μερικοί Μανιάτες, όχι λόγιοι ασφαλώς, πιστεύουν ότι όσοι έχουν τέτοια επώνυμα, κατάγονται από το ανωτέρω νησί.
Φαίνεται ότι πολλοί οδηγήθηκαν σ’ αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, επειδή τα ονόματα αυτά έπαψαν να σχηματίζονται κατά τη νεώτερη περίοδο.
Άλλος λόγος που προκαλεί τη σύγχυση είναι ότι και οι Μανιάτες παλαιότερα φορούσαν βράκες. Οπωσδήποτε πρέπει να εγκαταστάθηκαν Κρητικοί στη Μάνη καθώς και Μανιάτες στην Κρήτη, αλλά υστερότερα, ιδιαίτερα στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, όπως τα 1669 (υποταγή της Κρήτης στους Τούρκους), καθώς και στα 1715 (ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους) και 1770 (μετά τα Ορλωφικά).
Συνεπούς, τα επώνυμα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα παλαιότερα μανιάτικα, που υπήρχαν, όπως είδαμε, πριν από το 1600.
Συνάγεται, εξάλλου, με βάση τη μελέτη των παλαιότερων κρητικών εγγράφων, ότι ονόματα σε -άκης ουσιαστικά δεν συναντώνται στην Κρήτη πριν από το 1700.
Απ’ αυτό πρέπει να δεχτούμε ότι είναι πιθανότερη η μανιάτικη επίδραση στο σχηματισμό των κρητικών επωνύμων.
Ο λόγος της υπάρξεως των ανωτέρω επωνύμων στη Μάνη οφείλεται στο γεγονός ότι προέρχονται από ένα παλαιό βυζαντινό πολιτιστικό στρώμα.
Τα παλαιότερα αυτά ονόματα είχαν αρχική κατάληξη σε -άκιος (πρβλ. Σταυράκιος, Ισαάκιος),

που μετέπεσε σε -άκης.
Αυτά διατηρήθηκαν στην Κρήτη, ενώ στη Μάνη μετά το 1800 αντικαταστάθηκαν από τα επώνυμα σε -έας και -άκος.
Όπως ήδη αναφέραμε, τα επώνυμα σε -άκης είναι τα παλαιότερα.
Γι’ αυτό είναι πιθανό, όταν συναντούνται, να αποδίδονται σε παλαιότερα γένη της Μάνης και μάλιστα σε ιδιαίτερους σχηματισμούς με περιεκτική σημασία, όπως Ροβυθιάνοι, Μπουτζουναριάνοι, Μιχαλακιάνοι (από το Ροβυθάκης, Μπουτζουναράκης, Μιχαλακάκης) κ.ά., δηλαδή αυτοί που ανήκουν σ’ αυτό το γένος.
Οι σχηματισμοί αναφέρονται σε μια κατηγορία, σε ένα σύνολο δηλαδή μελών γένους, και δεν γίνεται συνήθους χρήση τους ως επωνύμων.
Στις ηγετικές όμως οικογένειες το πρωταρχικό όνομα του γένους αρκετά συχνά διατηρείται και ως επώνυμο, γιατί για λόγους πολιτικούς και γοήτρου, οι οικογένειες αυτές έχουν μεγαλύτερη συνοχή· π.χ. Τρουπάκης, Τρουπιάνοι, αλλά και Τρουπάκηδες.
Στις άλλες περιπτώσεις λέγεται: αυτός είναι Ροβυθιάνος – και όχι αυτός λέγεται Ροβυθάκης ή Ροβυθιάνος.
Απ’ αυτόν πάλι τον περιεκτικό τύπο έχουμε το σχηματισμό αντίστοιχων επιθέτων με τις καταλήξεις -ιάνικος -η-ο-α. π.χ. «τα Ροβυθιάνικα», δηλαδή ο μαχαλάς των Ροβυθιάνων, τα «Ξανθιάνικα αλώνια», δηλαδή τα αλώνια που ανήκουν στους Ξανθιάκους. Τα επώνυμα σε -άκης δεν συναντώνται σε μιαν ορισμένη περιοχή της Μάνης, αλλά σε όλη την έκτασή της.
Τα εις -έας Τα επώνυμα που λήγουν σε -έας δεν έχουν τόσο παλαιά επίδοση, όσο τα πρώτα.
Σε έγγραφα, που χρονολογούνται από τα 1618 και ύστερα, τα ονόματα αυτά συναντώνται σπανιότατα, για να γίνουν συχνότερα μετά το 1730 και να γενικευθούν μετά το 1800.
Ο σχηματισμός τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Υπάρχει η λαϊκή αντίληψη ότι τα ανωτέρω ονόματα είναι πολύ αρχαία και σχηματίζονται κατά τον τύπο των, Αχιλλέας, Ατρέας, Τυδέας.
Τούτο, από επιστημονική άποψη, είναι ως ένα σημείο σωστό.
Ο Φαίδων Κουκουλές υποστηρίζει ότι τα μανιάτικα αυτά επώνυμα προέρχονται από παλαιά επαγγελματικά ονόματα και μεγεθυντικά επίθετα σε -έας, ενώ για τα άλλα που προέρχονται από πατρώνυμα πιστεύει ότι σχηματίζονται κατ’ αναλογία προς τα προηγούμενα απ’ τον πληθυντικό των γενών π.χ. Αντωναίοι – Αντωνέας.
Τα παράγωγα επίθετα από τα επώνυμα αυτού του είδους σχηματίζονται με τις καταλήξεις -έικος -η-ο-α, π.χ. τα Αντωνέικα (συνοικία χωριού), τα Χρηστέικα (οικισμός της Έξω Μάνης).
Τα επώνυμα σε -έας εξαπλώνονται από την περιοχή της Καλαμάτας και φτάνουν νότια ως το Οίτυλο και ανατολικά ως την Αράχοβα και τη μεγάλη Καστάνια.
Στα βόρεια, ίχνη επωνύμων με τέτοια κατάληξη συναντώνται ως την Αλαγονία.
Τα εις -ακος Η τρίτη κατηγορία των επωνύμων σε -άκος ακολουθεί την εξέλιξη των επωνύμων σε -άκης τα οποία αντικαθιστά.
Αρκετές φορές μάλιστα έχουμε και μετατροπές επωνύμων με καταλήξεις -άκης σε αντίστοιχα με -άκος (πρβ. Νηφάκης – Νηφάκος, Ροζάκης – Ροζάκος κ.ά.).
Και αυτά τα επώνυμα είναι υποκοριστικά, που μεταβάλλονται σε πατρωνυμικά.
Ετυμολογικά η κατάληξη -άκος βασίζεται στην παλαιότερη κατάληξη -άκιος με αποβολή του ιώτα. Ο σχηματισμός της όμως είναι μεταγενέστερος της καταλήξεως -άκης.
Τα αντίστοιχα περιεκτικά και αυτών των επωνύμων σχηματίζονται με την κατάληξη -ιάνοι, π.χ. Πουλικάκος – Πουλικιάνοι.
Τα επίθετα από τα επώνυμα αυτά σχηματίζονται, όπως και τα αντίστοιχα σε -άκης, με κατάληξη -ιάνικος, -η -ο -α, δηλαδή Πουλικιάνος, Πουλικιάνικα (συνοικία) κτλ.
Τα επώνυμα αυτής της κατηγορίας συναντώνται στην περιοχή της Μηλέας του τέως Δήμου Λεύκτρου και στο Οίτυλο, στη Μέσα και Προσηλιακή Μάνη και φτάνουν μέχρι τα Μπαρδουνοχώρια και την Επίδαυρο Λιμηρά, περιλαμβάνοντας ουσιαστικά όλη τη νότια Λακωνία.
Τα επώνυμα σε -έας και -άκος, ως μεταγενέστερα, από ομάδες ή υποδιαιρέσεις παλαιότερων γενών με επώνυμα συνήθως σε -άκης, ή σε γένη που έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα με απόσχιση.
Ένας λόγος, που τα επώνυμα σε -έας και -άκος είναι τόσο διαδεδομένα, είναι ότι η ανάπτυξή τους συνέπεσε με τη δημιουργία των μητρώων των δήμων και των δημοτολογίων μετά το 1840, οπότε έπρεπε οι δημότες να δηλώσουν ποιο επώνυμο επιθυμούσαν να κρατήσουν και φυσικά αυτοί προτιμούσαν εκείνο, με το οποίο ήταν περισσότερο γνωστοί ή διακρίνονταν, δηλαδή της υποομάδας ή γενιάς του γένους.
Από άποψη εθνική, τα επώνυμα είναι, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, ελληνικής ετυμολογίας.
Πολλά μάλιστα έχουν βυζαντινή προέλευση.
Μερικά έχουν αρβανίτικη και αρβανιτοβλάχικη ετυμολογία ή προέλευση (όπως Σουλέας, Γκινάκης, Λεωτσάκος, Νταβάκης, Δριβάκος, Μερκούρης κ.ά.), καθώς και τουρκική (όπως Μπουγιουγκλάκης, Γιολντασέας, Γαρδάσης κ.ά.).
Συναντούνται επίσης, ελάχιστα με ιταλοβενετσιάνικη αφετηρία (όπως Βενετσανάκης, Πιερράκος, Λιμπεράκης, Καμπάνης) και πολύ λιγότερα με εβραϊκή (Αβραμάκης, Βρεόπουλος, Σολωμονάκης).
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε, ότι στα μανιάτικα επώνυμα είναι δυνατό να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της κοινωνικής συγκροτήσεως και του πολιτισμού της Μάνης, καθώς και τις ξένες επιδράσεις που η περιοχή δέχτηκε κατά καιρούς.

Τα ονόματα που σημαίνουν τον τόπο που κατάγεσαι:– ιανος, ανος
– κεχρι κεχριάνος, χωριό Κεχριάνικας.
– Μαλεύρι Μαλευριάνος, χωριό Μαλευριάνικα.
– γερακάρι Γερακαριάνος, χωριό Γερακαριάνικα όπως Νυκλιάνικα, Κριαλιάνικα, Καλαποθαριάνικα.

Αντρωνυμικά: Η γυναίκα παίρνει πάντα το όνομα του άντρα της και το βαφτιστικό και το οικογενειακό:
– ου, -αίνα όπως Βασιλού, Δημητρού, Γιαννού, Γιωργάκαινα, Νικολάκαινα.

Της νύφης με το βαφτιστικό όνομα του πεθερού Βασιλού Δημητρόνυφη, Πετρού Μεσισκλόνυφη, Τσατσουλόνυφη, Κυριαζόνυφη, από Δημητράκου – Μεσίσκλη.

Του Λευτέρη Αλεξάκη, Δ/ντή στο Κέντρο Ερεύνης
της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

omorfimani.gr

Πως κυνηγούν στη Μάνη τα ορτύκια

Ένα από τα κυριότερα εισοδήματα των Μανιατών είναι τα ορτύκια, ιδίως της Νότιας Μάνης, του κατάξερου και άγονου αυτού τόπου, του οποίου οι κάτοικοι αποζημιώνονται κάπως με το θεϊκό τούτο μάνα, που πέφτει κάθε χρόνο απ’ τον ουρανό.
Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, επειδή δηλαδή τα ορτύκια αποτελούν πόρο ζωής για τους Μανιάτες, συστηματοποιήθηκε το κυνήγι του απ’ αυτούς κατά τρόπο εντελώς ιδιαίτερο και οικονομικό.
Κατόρθωσαν δηλαδή, ώστε με ελάχιστα έξοδα να συλλέγουν το αξιόλογο αυτό εισόδημά τους.
Αν μεταχειρίζονται μπαρουτόσκαλα και ντουφέκια, δεν θα εύρισκαν άκρη στα έξοδα.
Έπειτα, με το ντουφέκι μόνον οι μεγάλοι θα μπορούσαν να λάβουν μέρος στο κυνήγι.
Και τα άλλα όμως μέσα του κυνηγιού, τα δίχτυα κλπ., εκτός του ότι δεν έχουν απόδοση μεγάλη, κοστίζουν επίσης αρκετά.
Οι οικονομικοί λοιπόν λόγοι τους ανάγκασαν να περιορισθούν σε όσο το δυνατό φθηνότερα εργαλεία και να αναπτύξουν όλη τους την επιδεξιότητα στα χέρια.
Το μοναδικό τους έξοδο είναι η απόχη.
Ένα ξύλο ίσιο και μακρύ, που στη μια άκρη καταλήγει σε δύο κλάδους λεπτότερους και ευλύγιστους. Τους δύο αυτούς κλάδους τους κουλουρώνουν και τους δένουν έπειτα γερά, φτιάχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο ένα στεφάνι.
Έπειτα δένουν στο γύρο του στεφανιού μια σακούλα από δίχτυ, μακρουλή σαν χωνί.
Το σχήμα της είναι ακριβώς όπως και της απόχης των ψαράδων και γι’ αυτό πήρε και το όνομά της. Το μάκρος της είναι 2,70μ. πάνου – κάτου, είναι δε αρκετά βαριά, ώστε να χρειάζονται γερά μπράτσα και τέχνη μεγάλη για το χειρισμό της.
Γι’ αυτό και οι κυνηγοί χωρίζονται σε κατηγορίες, αναλόγως της ικανότητος του καθενός.
Το κυριότερο σύστημα κυνηγιού του ορτυκιού είναι η «τραπέλα».
Τραπέλα λέγοντας εννοούμε ολόκληρη την παρέα, που θα κυνηγήσει για λογαριασμό της σε ορισμένο τόπο καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα κυνηγήσει.
Ο πιο επιδέξιος κυνηγός είναι ο αρχηγός της τραπέλας.
Όταν φθάσουν στον τόπο του κυνηγιού, ο αρχηγός ορίζει τις θέσεις του καθενός.
Σχηματίζουν ένα είδος παραλληλόγραμμου, στου οποίου τη μία πλευρά παρατάσσονται δύο καλοί κυνηγοί με τον αρχηγό στη μέση.
Είναι περίεργα τα ονόματα, που έχουν ο καθένας τους και γι’ αυτό το αναφέρω.
Ο αρχηγός λέγεται «Κολίτης» και καθένας από τους άλλους δύο της ίδιας γραμμής λέγεται «Αζάλικας».
Παραπάνου από τον κάθε Αζάλικα και στις μεγάλες πλευρές του παραλληλόγραμμου στέκει και από ένας άλλος κυνηγός που λέγεται «Παραζάλικας».
Στην ίδια γραμμή και σ’ άλλη τόση απόσταση απ’ τον Παραζάλικα, στέκεται άλλος κυνηγός, που λέγεται «Φτερό».
Ακόμα πέρα, στις δύο άλλες γωνίες του παραλληλογράμμου στέκουν από δύο ή και περισσότεροι κυνηγοί, οι λεγόμενοι «Ξεφτέρια».
Στην θέση αυτή τοποθετούνται συνήθως γυναίκες και παιδιά.
Έχουμε λοιπόν τον Κολίτη, δύο Αζάλικες, δύο Παραζάλικες, δύο Φτερά και δύο μπουλούκια από Ξεφτέρια. Καθένας απ’ αυτούς κρατεί την απόχη του.
Όταν θα δώσει το σημείο ο αρχηγός, αρχίζουν τα Ξεφτέρια ν’ απλώνονται σε τρόπο, ώστε να κλείσουν την πλευρά του παραλληλογράμμου.
Έπειτα, με φωνές και όπως αλλιώς μπορούν, κάνουν θόρυβο, σηκώνουν τα φωλιασμένα στους θάμνους ορτύκια και, ενώ πιάνουν όσα μπορούν με τις απόχες, τα διώχνουν συγχρόνως προς το μέρος που περιμένουν έτοιμοι οι άλλοι κυνηγοί.
Η γρηγοράδα του κυνηγού συνίσταται όχι μόνο στο πιάσιμο του ορτυκιού με την απόχη στον αέρα, αλλά και στο ξεμπέρδεμα του πουλιού από το δίχτυ.
Για τσάντα έχουνε τον κόρφο τους.
Ένα – ένα πουλί μπαίνει ζωντανό στη σακούλα που σχηματίζει το πουκάμισο.
Μερικών η επιτηδειότης είναι θαυμαστή.
Οι πιο επιδέξιοι απ’ αυτούς πιάνουν δύο ορτύκια χωρίς να κατεβάσουν την αποχή.
Μόλις δηλαδή πιάσουν το ένα, δίνουν μια στροφή στη σακούλα και το κλείνουν στην άκρη τους. Έπειτα πιάνουν και το δεύτερο, κατεβάζουν την απόχη και τα ξεμπερδεύουν απ’ το δίχτυ και τα δύο χώνοντάς τα μέσα στο πουκάμισό τους.
Όταν τα Ξεφτέρια φθάσουν στη γραμμή των Φτερών ενώνονται κι’ αυτά μαζί τους.
Το ίδιο κάνουν και οι Παραζάλικες μέχρι που να φθάσουν στη γραμμή του αρχηγού, όπου και τελειώνει το πρώτο κυνήγι της τραπέλας.
Έπειτα, κατά τον ίδιο τρόπο, ακολουθεί το δεύτερο και τα λοιπά.
Η απόσταση από κυνηγό σε κυνηγό δεν είναι μεγαλύτερη από 4 μέτρα.
Το καλύτερο κυνήγι της τραπέλας γίνεται στις πλαγιές και όχι στο ίσιωμα.
Εννοείται ότι οι Μανιάτες δεν περιορίζονται μόνο στην τραπέλα. Κυνηγούν και καθένας χωριστά με την απόχη.
Υπάρχουν και πολλές γυναίκες, οι οποίες έχουν εξασκηθεί και μεταχειρίζονται θαυμάσια την απόχη. Επίσης σκοτώνονται όχι λίγα ορτύκια και με το ντουφέκι.
Τα ζωντανά ορτύκια μπαίνουν σε μεγάλα κλουβιά και στέλνονται στον Πειραιά και στο εξωτερικό. Όσα σκοτώνουν, τα παστώνουν σε πιθάρια και τα πουλούν ή τα κρατούν για το σπίτι τους.

Από το Ημερολόγιο του Κυνηγού 1926 – 27, επιμ. Φιλ. Ηλιάδου.

ΜΑΝΙ.ORG.GR

dikanno.wordpress.com

Λέλεγες, Λάαοι, Ιλίοι, Πόντιοι... ( Γλωσσική Συγγένεια Δωρικής και Ποντιακής διαλέκτου - κοινός ο Πυρρίχιος)

Οι απόγονοι του Δαρδάνου, υιού της Ηλέκτρας και τού Δία, παιδιά τών Λελέγων Μινύων,

 

Πόντιοι ή Λαζοί;

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΛΑΖΩΝ 1889.ΠΡΟΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Κ. Φωτιάδης

Πολλές φορές έγινα αποδέκτης της ερώτησης τι σχέση έχομε εμείς οι Έλληνες του Πόντου με τους Λαζούς. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ηθελημένα ή αθέλητα παραποιούν την ιστορία προσδιορίζοντας τους Πόντιους ως Λαζούς, υποστηρίζοντας μάλιστα την εκδοχή τους με κριτήριο την επωνυμία που προήλθε από την παρήχηση των δύο λέξεων Ελλάς ζει = Λαζοί.
Το θέμα ήρθε ξανά στην επιφάνεια με την κυκλοφορία ενός δίσκου με παραδοσιακή ποντική μουσική, αλλά με ανιστόρητους στίχους.
Η εύηχη γλωσσολογική πλάνη εγκλώβισε πολλούς συμπατριώτες μας και στον ιστορικό Πόντο οι οποίοι ταύτιζαν τους Πόντιους με τους Λαζούς.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1968 μια ευρεία σύσκεψη των εκπροσώπων των ποντιακών οργανώσεων Θεσσαλονίκης, η οποία εξέτασε το θέμα.
Καρπός των συνεδριάσεων με μοναδικό θέμα την πλαστογράφηση της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας υπήρξε η απόφαση να τεθεί τέλος στην ασυδοσία των ανιστόρητων, στιχουργών, καλλιτεχνών και να υποβληθεί στην Κυβέρνηση υπόμνημα για την καταδίκη των αποφάσεων του συγκεκριμένου δίσκου που άφηνε την υβριστική για τους Πόντιους εντύπωση ότι ανήκουν στην ίδια φυλή με τους αλλόθρησκους Λαζούς, τους απηνείς διώκτες και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας του ακριτικού Ελληνισμού. Γιατί η απουσία οποιασδήποτε φυλετικής σχέσης ανάμεσα στους Πόντιους και στους Λαζούς είναι δεδομένη.

Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Τα γεωγραφικά όρια της Λαζικής, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών, είναι ο ποταμός Φάσις στα βορειοανατολικά, υπάρχει όμως διχογνωμία για τα δυτικά όριά της, αφού ο Ξενοφών τα επεκτείνει στην Τραπεζούντα και ο Αρριανός στον Όφι.
Η φυλετική διαφορά είναι δεδομένη, αφού οι Πόντιοι είναι άποικοι από την Ιωνία και μάλιστα προέρχονται από την Μίλητο η οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Ηρόδοτου, του Ξενοφώντα και του Στράβωνα αποίκισε τα παράλια του Ευξείνου, ενώ οι Λαζοί, κατά μία εκδοχή, έλκουν την καταγωγή τους από την Ασία και προερχόμενοι από εκεί εγκαταστάθηκαν στην Λαζική.
Στους Λαζούς αναφέρεται και ο Ξενοφώντας, τονίζοντας ότι κατά την κάθοδο των μυρίων του δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από αυτούς, ενώ οι Έλληνες της Τραπεζούντας «της ελληνικωτάτης ταύτης πόλεως» τον φιλοξένησαν εγκάρδια. Οι Λαζοί σε όλη την ιστορική διαδρομή τους διακρίθηκαν για τον ληστρικό χαρακτήρα τους.
Η σύγχυση ανάμεσα στους Έλληνες του ιστορικού Πόντου και στους Λαζούς μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά με αφετηρία τα Βυζαντινά χρόνια. Συγκεκριμένα αναφορά στο όνομα Λαζική έχομε το 380 μ.Χ όταν ο Μέγας Θεοδόσιος απονέμει για πρώτη φορά τον τίτλο του «Υπάτου της Κολχίδας και της Λαζικής», ενώ ο Προκόπιος γράφει στα χρόνια του Ιουστινιανού «Λαζοί τα μεν πρώτα γην Κολχίδα ώκουν».
Είναι φανερό ότι την περίοδο εκείνη οι Λαζοί κατοικούσαν ανατολικά της σημερινής Λαζικής, και μόλις την περίοδο της οθωμανοκρατίας εισχωρούν στη Ριζούντα, αφαιμάζουν και αφελληνίζουν τα 105 χωριά της ελληνικής περιφέρειας και απλώνονται ανατολικά του Όφεως.
Οι Λαζοί προσήλθαν στον χριστιανισμό τον 6ο αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, όταν ο βασιλιάς τους ο Τζάθιος μετέβη στην Κωνσταντινούπολη.
Από εκείνη τη χρονική στιγμή ξεκίνησε η συνειδητή ή ασυνείδητη ταύτισή τους με τους Πόντιους, αφού αποδόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε εκκλησιαστικό επίπεδο στη θρησκευτική τους ταύτιση με τους Έλληνες και σε επίπεδο αμυντικού σχεδιασμού στη δυνατότητά τους να αποτελέσουν φραγμό στις επεκτατικές τάσεις των Περσών προς την κατεύθυνση της Τραπεζούντας.
Αποτέλεσμα της σύγχυσης αυτής είναι η αναφορά των βυζαντινών χρονικογράφων, μετά το 1204 στους Κομνηνούς της Τραπεζούντας με το προσωνύμιο άρχοντες των Λαζών, γεγονός που πιστοποιεί την αμάθειά τους.
Οι πρώτοι επίσκοποι Λαζικής αναφέρονται από το 680 μΧ και συμμετέχουν στην Στ Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τον 13ο αιώνα η Λαζική αποτέλεσε ξεχωριστή Μητρόπολη,μετά την ίδρυση όμως της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας υπάγεται στον Μητροπολίτη Τραπεζούντας ο οποίος διατηρεί τον τίτλο «Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λαζικής».
Στα νεότερα χρόνια το όνομα των Λαζών περιλαμβάνει τα φύλα που κατοικούν δυτικά της Κολχίδας στον ποταμό Όφι, με αποτέλεσμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία να προσδιορίζει τη διοίκηση του Ριζαίου ως Διοίκηση της Λαζικής.
Με την κατάλυση της ελληνικής αυτοκρατορίας και την κυριαρχία των Oθωμανών επιβλήθηκε από τον Σουλτάνο Μεχμέτ Δ την περίοδο που Μέγας Βεζύρης ήταν ο Μεχμέτ και Αχμέτ Κιοπρουλού ο βίαιος εξισλαμισμός, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των Λαζών δέχτηκε τη μουσουλμανική θρησκεία, διαφοροποιούμενος έτσι και θρησκευτικά από τους Ελληνοπόντιους.
Μέχρι τον ρωσοοθωμανικό πόλεμο του 1878 το Λαζιστάν αποτελούσε αυτόνομη διοίκηση με έδρα διοικητού το Βατούμ. Το 1878, μετά την κατάληψη του Βατούμ από τους Ρώσους η πρωτεύουσα του Λαζιστάν μεταφέρθηκε στη Ριζούντα.

Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥ Ο ΟΜΟΦΥΛΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΡΕΣΚΕΤΟ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.

Μετά την κεμαλική μεταπολίτευση το Λαζιστάν έγινε νομός και απαγορεύτηκε από τις τουρκικές αρχές η χρησιμοποίηση του ονόματός του, γιατί θεωρήθηκε ότι αυτό προσέδιδε αφορμές για την αναγνώριση εθνοτήτων όπως αυτή των Λαζών έξω από τα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Οι νεότεροι ερευνητές και συγκεκριμένα ο Δ. Η Οικονομίδης, στο βιβλίο του Ο Πόντος και τα δίκαια του εν αυτώ Ελληνισμού συγκρίνουν τη γλώσσα των Λαζών με αυτή των Γεωργιανών και ανακαλύπτουν συγγενικά στοιχεία εντάσσοντάς την στην Ιβηρική γλωσσική οικογένεια.
Η έρευνα όμως καταδεικνύει με τρόπο απόλυτο ότι δεν υφίσταται σχέση ανάμεσα στους Λαζούς και στους Πόντιους, αφού αυτοί έχουν δική τους γλώσσα, δικά τους ήθη και έθιμα.
Εξάλλου σε όλη την ιστορική τους διαδρομή υπερασπίστηκαν την εθνοτοπική τους ταυτότητα καταδιώκοντας τον ελληνισμό στη λογική του πολύπλευρου ανταγωνισμού.
Στο τέλος μάλιστα του 20ου αιώνα υπήρξαν οι φοβερότεροι πειρατές του ανατολικού τμήματος του Ευξείνου Πόντου.
Είναι λοιπόν αναγκαίο σήμερα να σταματήσει η ταύτιση των Ποντίων με τους Λαζούς.
Τα αίτια μάλιστα στα οποία οφείλεται η συχνά επαναλαμβανόμενη χρήση της ομογενοποίησης των δυο εκ διαμέτρου αντιθέτων εθνοτήτων, αναζητούνται από τους Πόντιους μελετητές σε ύπουλες ενέργειες.
Σύμφωνα με τις αποτιμήσεις κάποιων εκπροσώπων προσφυγικών σωματείων οι οποίες όμως επιστημονικά, όσο γνωρίζω, δεν έχουν ερευνηθεί, η ταύτιση επινοήθηκε από Βούλγαρους ιστορικούς για να απαξιωθεί η εγκατάσταση των Ποντίων στη Μακεδονία.
Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή η ταύτιση στοχεύει στην απαξίωση των ίδιων των Ποντίων, αφού διαιωνίζεται από ανιστόρητους, οι οποίοι προσδίδουν στην ποντιακή φυλή τη ρετσινιά του απολίτιστου.
Το θέμα επανέρχεται πολλές φορές τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της μορφωτικής μα ανεπάρκειας.
Ο ελλαδοκεντρισμός όμως του Υπουργείου Παιδείας που στερεί τη δυνατότητα στη νεολαία μας να διδάσκεται την ιστορία του Οικουμενικού Ελληνισμού είναι μια από τις κύριες αιτίες ανάλογων επιστημονικών παρεξηγήσεων.
Ευθύνη έχουν και οι πνευματικοί ταγοί των ποντιακών συλλόγων που δεν ενημερώνουν με ανάλογα ιστορικά σεμινάρια την ελληνική νεολαία. Είναι τραγικό να υπάρχουν πολλοί ακόμα και στους ποντιακούς κύκλους που αγνοούν την αλήθεια και υπερηφανεύονται με το προϊόν της παρήχησης Ελλάς ζει=Λαζοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νεοελληνικό δίστιχο ‘ήρθανε για να μας πούνε η Ελλάδα πως δεν ζει. Ζει, ζει, ζει, φώναξαν οι Πόντιοι μαζί και μας βγάλανε Λαζοί.' ‘Λαζοί είμες, Λαζοί είμες, Λαζιών σκυλ παιδία σα χέρια μουν κρατούμε μαχαίρια και σπαθία' τα οποία καταδίκαζαν τα ποντιακά σωματεία με το Υπόμνημά τους προς τον Υπουργό υποδηλώνοντας την επιχειρούμενη φαλκίδευση της ταυτότητάς τους.
Παρόμοιες αποτιμήσεις πρέπει να εξαλειφθούν, αφού εκφράζουν μια αρνητική για τους Πόντιους αλλά και ανιστόρητη διάσταση. Η καταδίκη της είναι σημαντική για τον λαό του Πόντου, αφού οι πρωτοφανείς σε ένταση διωγμοί τους οποίους έχουν υποστεί από τον σφαγέα, Λαζό τη καταγωγή , Τοπάλ Οσμάν, επιτάσσουν μια άλλη αντιμετώπιση των ιστορικών μυθευμάτων που χαλκεύουν την ιστορική αλήθεια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού Ελληνισμού, Ιστορία-Λαογραφία-Πολιτισμός, τ.Γ, έκδοση Μαλλιάρης-Παιδεία.
2. Πρωία Θράκης, Α. Αντωνιάδου, Κομοτηνή, αρ.φ. 781, 28.7.60., Ι. Κανδηλάπτου-Κάνεως, Διευκρίνησις των ονομαισιών Πόντιοι-Λαζοί.
3. Μαριάννα Κορομηλά, Οι έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα, από την εποχή του Χαλκού ως τις αρχές του 20ου αιώνα, Πανόραμα. Αθήνα 1991.
4. Ι Σαλτσή, Και πάλι για τους Πόντιους και τους Λαζούς, εξ οικείων τα βέλη-αδέσποτα όμως, Ποντιακή Εστία, έτος 11ον, τ.130-132, 1960.
5. Ι. Κανδηλάπτου, Εθνολογικά μελετήματα, Βήματα προς την αλήθειαν, Ποντιακή Εστία, έτος 12ον, τ.133-134, 1961.
6. Διαφωτιστικόν φυλλάδιον, Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών. Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών εντελώς ξένης προς τους Ελληνοποντίους, Θεσσαλονίκη 1969.

Αυτοί, κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, αποτελούν υπολείμματα της Αιγυπτιακής στρατιάς του βασιλιά Σέσωστρι της Αιγύπτου, ο οποίος προέλασε ως την Λαζική.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.

hellinon.net

Τι ήταν η «ιερή πορνεία» στην Αρχαία Ελλάδα

....και γιατί η Κόρινθος απέκτησε την φήμη της ακόλαστης πόλης και της «σκανδαλώδους» λατρείας της Αφροδίτης 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της dr. Catherine Salles *

«Η άλλη όψη της Αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος» (εκδ. Παπαδήμα)

Η Κόρινθος είναι το μεγάλο λιμάνι του ελληνικού κλασικού κόσμου που μπορεί να ελέγχει τους δυο κόλπους και από τη μια και από την άλλη μεριά του Ισθμού.

Μέρος συνάντησης εμπόρων και ταξιδευτών Ανατολής και Δύσης, είναι και υποχρεωτικό πέρασμα για όλους εκείνους που κινούνται ανάμεσα στη βόρειο Ελλάδα και την Πελοπόννησο.

Ερωτική σκηνή σε ορειχάλκινο καθρέφτη από την Κόρινθο. 

Μέσα του 4ου αι. π.Χ. Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστώνης

Εμπόριο, οικονομικές και λιμενικές δραστηριότητες συμβάλλουν στο να γίνει η Κόρινθος μια πόλη ιδιαίτερα ζωντανή. Τα πλούτη των κατοίκων της, η πολυτελής και διεφθαρμένη ζωή τους είναι φημισμένα σ΄ όλους τούς λαούς της Αρχαιότητας και, αν η φήμη τής Αθήνας είναι κυρίως πολιτική και πνευματική, της Κορίνθου συνδέεται με την ηδονή και την ακολασία.

Όμως, η Κόρινθος αποτελεί κυρίως, για τούς αρχαίους και τούς συγχρόνους, την πόλη της ιερής πορνείας.

Πιθανόν οι εμπορικές σχέσεις, που η πόλη από νωρίς είχε με τις ασιατικές χώρες να εξηγούν την εγκατάσταση ιερόδουλων στην Ακροκόρινθο.

Αυτή η συνήθεια, που έκανε διάσημη την Κόρινθο, εξαφανίζεται το 146 π.Χ., όταν η πόλη καταστρέφεται από τα ρωμαϊκά στρατεύματα.

Ιερή πορνεία και ανατολικές θρησκείες 

Αν υπάρχει κάποιο φαινόμενο στην Αρχαιότητα που ερεθίζει τη φαντασία των ανθρώπων, αυτό σίγουρα είναι η ιερή πορνεία.

Θα ήταν επικίνδυνο να θελήσουμε να διαμορφώσουμε άποψη διαβάζοντας ορισμένα μυθιστορήματα, όπως την Αφροδίτη τού Πιερ Λουΐ και θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι οι πληροφορίες μας γι΄ αυτό το θέμα είναι λιγοστές.

"Παρ΄ ότι αυτή η συνήθεια εντάσσεται πλήρως στη ζωή ορισμένων ελληνικών πόλεων σαν την Κόρινθο, δεν ανήκει στον καθ΄ αυτό ελληνικό πολιτισμό και αντιστοιχεί σε μια σύλληψη τής θεότητας που είναι ξενικής προέλευσης."

Εξ άλλου δεν πρέπει να υπερβάλλουμε τη σημασία της στον ελληνικό κόσμο, αφού ασκείται μόνο σε ορισμένους τόπους όπως η Κόρινθος, η Πάφος ή το όρος Έρυξ στη Σικελία.

Η πρακτική τής ιερής πορνείας επιβεβαιώνεται αντίθετα πολύ περισσότερο στη Μικρά Ασία, την Περσία ή και στην Αίγυπτο, όπου αποτελεί μέρος τής λατρείας σε ορισμένες θεότητες, που αργότερα αφομοιώθηκαν από την Αφροδίτη.

Είναι δύσκολο να συλλάβουμε τους βαθύτερους σκοπούς αυτής τής ιερής πορνείας, επειδή οι ιστορικοί ή οι γεωγράφοι τής Αρχαιότητας, κυρίως Έλληνες, που μιλούν για το θέμα εκπλήσσονται κυρίως από το σκανδαλώδη χαρακτήρα, που παρουσιάζουν παρόμοιες πρακτικές στα αμύητα μάτια τους.

Η βαθιά σημασία τού τυπικού πολύ λίγο τους ενδιαφέρει και οι εξηγήσεις που δίνουν σχετικά είναι συχνά φαντασιοπληξίες.

Πόρνη με πελάτη της. (Αττική πελίκη, 430 π.Χ., Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας).

Άλλωστε, ανάλογα με τους λαούς αλλάζουν και οι αιτιολογίες.

Στη Λυδία, την Αρμενία, στη Θήβα της Αιγύπτου αφιερώνονται νεαρές παρθένες στη θεότητα.

Όπως οι Ουλέντ – Ναΐλ στην Αλγερία, πρέπει να κερδίσουν την προίκα τους εκδιδόμενες μέχρι το γάμο τους:

«Οι αρμένιοι λατρεύουν ιδιαίτερα την Αναΐτι και έχτισαν προς τιμήν της πολλούς ναούς, κυρίως στην Ακιλησηνή.

Της αφιερώνουν σκλάβους, αγόρια και κορίτσια.

Και κάτι που προξενεί πιο μεγάλη έκπληξη είναι, ότι οι πιο εξέχοντες άντρες της χώρας αφιερώνουν τις παρθένες κόρες τους: ο νόμος τις θέλει να επιδίδονται στην πορνεία για πολύ καιρό προς όφελος τής θεάς, πριν να δοθούν για γάμο, και κανείς δεν κρίνει απρεπές να τις παντρευτεί στη συνέχεια».

(Στράβων, “Γεωγραφικά”, ΧΙ, 14,16).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι κόρες των Λυδών μαζεύουν την προίκα τους με τον ίδιο τρόπο.

Σε άλλους λαούς οι ιερόδουλες ή ιερές πόρνες ανήκουν στο διαρκή «κλήρο» τής θεότητας και ασκούν όλη τους τη ζωή το επάγγελμά τους στον περίβολο τού ναού τής θεάς, στην οποία περιέρχονται τα χρηματικά ποσά, που δίνουν οι «πιστοί».

Ο Ηρόδοτος, σε ένα απόσπασμα περισσότερο γραφικό, παρά ακριβές, αναφέρει το τέχνασμα των ιερόδουλων τής βαβυλωνιακής θεότητας Μπελίτ – Ιστάρ, τής οποίας το όνομα μετατρέπει σε Μύλλιτα:

«Να ποια είναι η πιο επονείδιστη συνήθεια των Βαβυλωνίων.

Κάθε γυναίκα τής χώρας πρέπει μια φορά στη ζωή της να σμίξει με έναν ξένο άντρα στο ιερό τής Αφροδίτης.

Πολλές απαξιούν να έρχονται σε οποιαδήποτε επαφή με άλλες βαβυλώνιες και τα πλούτη τους τις γέμισαν αλαζονεία: πηγαίνουν στο ιερό με σκεπαστές άμαξες και τις ακολουθούν πολλοί υπηρέτες. Στον περίβολο τού ναού οι γυναίκες κάθονται πολλές μαζί, έχοντας στο κεφάλι ένα στεφάνι από σκοινί.

Άλλες έρχονται, άλλες φεύγουν.

Ανάμεσα στις γυναίκες, περάσματα σε ευθεία γραμμή προς όλες τις διευθύνσεις επιτρέπουν στους ξένους να κινούνται για να διαλέξουν.

Όταν μια γυναίκα καθίσει εκεί, πρέπει να περιμένει ένας άγνωστος να ρίξει χρήματα στα γόνατα της και να σμίξει μαζί της στο εσωτερικό τού ναού. Καθώς τής ρίχνει τα χρήματα, ο άντρας πρέπει να πει:

“Σε καλώ στο όνομα τής θεάς Μύλιττας”, που είναι το Ασσυριακό όνομα τής Αφροδίτης.

Δίνει κανείς όποιο ποσό θέλει και η γυναίκα δεν έχει κανένα δικαίωμα να αρνηθεί τον άντρα, μια και τα χρήματα είναι ιερά και πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο, που τής ρίχνει κάτι.

Αφού σμίξει με τον άντρα, εκπλήρωσε το καθήκον της απέναντι στη θεά και μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της.

Όσες είναι όμορφες και με καλή κορμοστασιά μπορούν γρήγορα να επιστρέψουν σπίτι τους, όμως οι άσχημες είναι υποχρεωμένες να μένουν πολύ καιρό, μια και δεν μπορούν να τηρήσουν το νόμο. Μερικές μένουν και τρία η τέσσερα χρόνια».

(“Ιστορίαι”, Ι, 199).

"Εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι στην εξήγησή του ο Ηρόδοτος αναμιγνύει διάφορες μορφές ιερής πορνείας. Εκείνη που υπάρχει στους λαούς όπου τα κορίτσια κάθε κοινωνικού στρώματος πρέπει να εκδίδονται για να συγκεντρώσουν το απαραίτητο για την προίκα τους ποσό και τη κατηγορία των ιερόδουλων που τάσσονται στην υπηρεσία της θεότητας."

Ωστόσο, ως ταξιδιώτης ο Ηρόδοτος σίγουρα επισκέφτηκε αυτή την αχανή «αγορά γυναικών», με την οποία έμοιαζε το ιερό τής θεάς Μπελίτ – Ιστάρ.

Η ζωηρόχρωμη περιγραφή του μας επιτρέπει να φανταστούμε το παράξενο θέαμα της θορυβώδους οχλαγωγίας στον τεράστιο ναό, τα πήγαινε- έλα των ιερόδουλων και των επισκεπτών, τις σειρές των γυναικών των μαντρωμένων σαν τα κτήνη, που φοράνε στο κεφάλι τους ένα σκοινί, που συμβολίζει τη σκλαβιά τους.

«Ου παντός πλειν εις Κόρινθον…»

«Φιλόξενες κοπέλες, υπηρέτριες τής Πειθούς στην πλούσια Κόρινθο, εσείς, που καίτε τις χρυσές στάλες του λιβανιού, οι σκέψεις σας πετούν προς την ουράνια μητέρα των ερωτικών επιθυμιών, την Αφροδίτη, πού σας επιτρέπει, κόρες μου, να μαζεύετε στις χαρωπές σας κλίνες τον καρπό τής τρυφερής σας νιότης».

Εγκώμιο τού Πίνδαρου (“Εγκώμια”, 3),

για τις περισσότερες από 1.000 ιερές πόρνες τού ναού τής Αφροδίτης στην Αρχαία Κόρινθο (Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378).

Έτσι, με χιούμορ και ποίηση, ο Πίνδαρος αναφέρεται στις διασημότατες κατοίκους τής Κορίνθου, τις ιερόδουλες της Αφροδίτης και της θεραπαινίδας της, της Πειθούς. Ιέρειες, σκλάβες και πόρνες μαζί, οι κοπέλες αυτές συμβάλλουν στην ξεχωριστή θέση, που αποκτά η Κόρινθος ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις.

Αυτή η ιδιαίτερη λατρεία της Αφροδίτης στην Κόρινθο και στην Κύπρο εξηγείται από τις ανατολικές επιδράσεις, που παρουσιάζονται σημαντικές στις περιοχές αυτές.

Πρόκειται για ένα σποραδικό φαινόμενο που εκμεταλλεύεται κυρίως την κακή φήμη τής Κορίνθου. Η σημαντική δραστηριότητα των δύο λιμανιών, ο αυξημένος αριθμός ταξιδιωτών, που μένουν για λίγο στην πόλη για τις υποθέσεις τους ή για ψυχαγωγία, ωφελούν το ναό της Αφροδίτης, που έχει εγκατασταθεί στην κορυφή της Ακροκορίνθου.

Πάνε εκεί για να λατρέψουν τη θεά, σ΄ αυτό το απότομο ιερό τοπίο, που παριστάνεται με τη μορφή ενός αγάλματος με πανοπλία και «υπηρετείται» από ιερές πόρνες.

«Το ιερό της Αφροδίτης ήταν τόσο πλούσιο, που είχε περισσότερες από χίλιες ιερές πόρνες, προσφορά στη θεά από άντρες ή γυναίκες. Εξ αιτίας τους η πόλη ήταν πυκνοκατοικημένη και πλούτιζε σημαντικά, επειδή οι ιδιοκτήτες των καραβιών καταστρέφονταν εύκολα σ΄ αυτά τα μέρη, εξ ου και η περίφημη παροιμία: “Δεν μπορούν όλοι να πλευρίζουν στην Κόρινθο”».

(Στράβων, “Γεωγραφικά”, VIII, 378).

Αυτές οι ιερές σκλάβες είναι πασίγνωστες σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και, όπως εξηγεί ο Στράβων, προσφέρονται από τούς πιστούς στη θεά.

Κατά κάποιο τρόπο αποτελούν ζωντανά τάματα!

Κάποιος Ξενοφών ο Κορίνθιος, αθλητής, που νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τού 464 π.Χ., προσφέρει σε ένδειξη ευχαριστίας στην Αφροδίτη τής Κορίνθου πενήντα πόρνες και ο Πίνδαρος μνημονεύει το γεγονός:

«Ω κυρίαρχη τής Κύπρου, να, που στο ιερό σου στην Κόρινθο ο Ξενοφών οδήγησε μια ομάδα νεαρών γυναικών, πενήντα σώματα στην υπηρεσία σου, μες στη χαρά του, που είδε όλες του τις ευχές να πραγματοποιούνται».

(Πίνδαρος, “ΧΙΙΙ Oλυμπιόνικος”).

Στη Σικελία, στο όρος Έρυξ, όπου έχει εγκατασταθεί σε μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή τοποθεσία στην κορυφή ενός απότομου βράχου ένα ιερό τής Αφροδίτης, οι πιστοί κι εκεί με τις προσφορές τους χαρίζουν ιερόδουλες στη θεά:

«Ο ψηλός λόφος τού Έρυκα κατοικείται και διαθέτει ένα ναό τής Αφροδίτης με την ιδιαίτερη λατρεία του, άλλοτε γεμάτο από ιερές σκλάβες, που οι Σικελοί και οι ξένοι πρόσφεραν μετά από κάποιο τάμα».

(Στράβων, “Γεωγραφικά”, VI, 272).

Πόρνες ή ιέρειες;

Δύο εταίρες ετοιμάζονται και αρωματίζονται πριν βάλουν τα φορέματα με τις πτυχώσεις, που είναι ακουμπισμένα πάνω σ΄ ένα σκαμνί. (Αρχαιολογικό Μουσείο, Ταρκινία)

Τι ακριβώς είναι οι ιερόδουλες;

Σίγουρα πόρνες, αλλά και ιέρειες, αφού τα δύο λειτουργήματα είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως οι υπόλοιπες ιέρειες τού ελληνικού κόσμου, συμμετέχουν επίσημα σε όλες τις τελετές, όπου η «ιερή» παρέμβαση τους είναι απαραίτητη.

Έτσι, όταν οι Πέρσες εισβάλλουν στην Ελλάδα, ζητείται από τις ιερόδουλες τής Κορίνθιας Αφροδίτης να προσευχηθούν δημόσια και να προσφέρουν μια θυσία για τη σωτηρία των Ελλήνων. Φαίνεται, ότι οι προσευχές ήταν αποτελεσματικές, αφού ο στρατός και ο στόλος τού Ξέρξη τράπηκαν οριστικά σε άτακτη φυγή από το συνασπισμό των ελληνικών πόλεων κι έτσι οι Κορίνθιοι τοποθετούν στο ναό τής Αφροδίτης ένα τάμα, αγάλματα και τον κατάλογο όλων των πόρνων, που ενέπνευσαν τη νίκη.

Ένα επίγραμμα του Σιμωνίδη χαραγμένο ύστερα απ” αυτό τον κατάλογο, αποτίει φόρο τιμής στην αποτελεσματικότητα των ιερόδουλων και τής προστάτιδάς τους, Αφροδίτης:

«Αυτές οι γυναίκες αφοσιώθηκαν για να προσευχηθούν στη θεϊκή Κύπριδα, για χάρη των Ελλήνων και των γενναίων στη μάχη πολιτών τους. Γιατί η θεά Αφροδίτη δεν θέλησε η ακρόπολη των Ελλήνων να παραδοθεί στους Πέρσες τοξότες».

(“Aθήναιος”, XIII, 573 d).

Ένα τέτοιο επεισόδιο δείχνει, ότι οι ιερόδουλες κατέχουν μια σεβαστή θέση στον ελληνικό κόσμο και επιτρέπει να καταλάβουμε καλύτερα την αντιφατική στάση, που τηρούν ανέκαθεν οι αρχαίοι απέναντι στην πορνεία.

Σίγουρα οι «λαϊκές» πόρνες θεωρούνται αμελητέα ποσότητα.

Ωστόσο, η πεποίθηση ότι οι δραστηριότητές τους εξαρτώνται από τον ιερό χώρο της Αφροδίτης δεν είναι ποτέ εντελώς απούσα.

Γι΄ αυτό το λόγο επιτράπηκε και η αθώωση τής περίφημης Φρύνης.

Το επεισόδιο είναι πολύ γνωστό: με την απειλή να καταδικαστεί σε θάνατο, αφού κατηγορήθηκε για ασέβεια, σώζεται από τον δικηγόρο της, τον ρήτορα Υπερείδη, που έχει τη φαεινή ιδέα να αποκαλύψει το σώμα της πελάτισσας του μπροστά στο δικαστήριο.

Οι ηλιαστές αθωώνουν τη Φρύνη σίγουρα επειδή η φυσική ομορφιά τής νεαρής γυναίκας τους άγγιξε·

Όμως σίγουρα κινούνται και από το δεισιδαιμονικό φόβο, ότι καταστρέφουν την ιέρεια της Αφροδίτης, που το υπέροχο κορμί της φέρει τόσο έκδηλα τη σφραγίδα τής θεότητας.... 

Φρύνη, η εταίρα που λάτρεψε ο Πραξιτέλης και προσφέρθηκε να χτίσει με δικά της έξοδα τα τείχη της Θήβας…...

Παρ΄ όλο που καμιά πηγή δε μας παρέχει περισσότερες λεπτομέρειες για την οργάνωση της ιερής πορνείας στις ελληνικές πόλεις, είναι εύκολο να φανταστούμε ότι το κορινθιακό ιερό θα πρέπει να παρουσίαζε πολλές ομοιότητες με εκείνο της Μπελίτ – Ιστάρ στη Βαβυλώνα.

Όμως, δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη ζωή των ιερόδουλων τής Κορίνθου.

Μένουν στον περίβολο τού ναού;

Είναι ταμένες για όλη τους τη ζωή ή έχουν τη δυνατότητα να απαλλαχτούν από το λειτούργημά τους εξαγοράζοντας την ελευθερία τους;

Για να πείσει ένα πιθανό πελάτη για τα θέλγητρά της, αυτή η πόρνη δεν διστάζει να ξεγυμνωθεί εντελώς. (Ρώμη, Villa Giulia)...

Η παρουσία αυτού του πλήθους γυναικών των αφιερωμένων στη θεά τού έρωτα συμβάλλει στη φήμη της Κορίνθου ως πόλης των εύκολων απολαύσεων και δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη, το ότι η «λαϊκή» πορνεία αποκτά σημαντικές διαστάσεις μέσα στην πόλη.

Οι δουλέμποροι οδηγούν σ΄ αυτό το λιμάνι τα πιο όμορφα «εμπορεύματα» τους.

Πράγματι ξέρουν, ότι έχουν όλες τις ευκαιρίες να βρουν πλούσιους αγοραστές, που ψάχνουν κορίτσια αρκετά όμορφα για να τα τάξουν στην Αφροδίτη.

Έτσι η Λαΐδα, μια από τις πιο φημισμένες εταίρες τού τέλους του 5ου π.Χ. αιώνα, παιδάκι ακόμα οδηγείται σαν σκλάβα από τη Σικελία στην Κόρινθο και προσφέρεται στη θεά.

Το μέλλον της αλλάζει καθοριστικά, όταν συναντά το ζωγράφο Απελλή, που τη «λανσάρει» στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους.

Η Νέαιρα ξεκίνησε κι εκείνη να δουλεύει στην Κόρινθο.

Ως την κατάληψή της από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ., η Κόρινθος παραμένει μια από τις πιο επιδεικτικές πόλεις τού ελληνικού κόσμου, αφού η απόλαυση και η πολυτέλεια αναπτύχθηκαν πολύ φυσικά σ΄ αυτή την πρωτεύουσα τής ιερής ή κοσμικής πορνείας.

Καταστρέφεται από τους Ρωμαίους, ανοικοδομείται από τον Καίσαρα, αλλά ποτέ δεν χάνει τη φήμη τής ακόλαστης πόλης, ακόμα και μετά την εξάλειψη των ιερόδουλων και τής «σκανδαλώδους» λατρείας τής Αφροδίτης στην Ακροκόρινθο.

Για τούς αρχαίους παραμένει πάντα το σύμβολο τής διαφθοράς.

Ωστόσο, η Κόρινθος δεν είναι ολόκληρη η Ελλάδα και η ιερή πορνεία αποτελεί μια εξαίρεση στον ελληνορωμαϊκό κόσμο.

Αν σε ορισμένες πόλεις είναι δυνατό να εντοπίσουμε συνοικίες εξειδικευμένες στην εκμετάλλευση τής απόλαυσης, αυτό δεν έχει καμμία σχέση φυσικά με τη συγκέντρωση των ιερόδουλων στον περίβολο ενός ναού, η οποία αποτέλεσε και την πρωτοτυπία τής Κορίνθου.

* H dr. Catherine Salles είναι καθηγήτρια Ρωμαϊκού πολιτισμού στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ. Αρχική δημοσίευση στο περιοδικό « Ελεύθερη έρευνα».

Το άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα από το βιβλίο της dr. Catherine Salles «Η άλλη όψη της Αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος» (έκδ. Παπαδήμα)...

http://www.mixanitouxronou.gr/

Οι ονομασίες των ημερών και των μηνών στην Αρχαία Ελλάδα

Οι Έλληνες στους Ελληνιστικούς χρόνους είχαν δώσει ονόματα πλανητικών θεοτήτων στις 7 ημέρες της εβδομάδος.

Προτού την υιοθέτηση της εβδομάδας υπήρχαν άλλοι τρόποι διαίρεσης του μήνα.

Η προγενέστερη χρονική διαίρεση σην αρχαία Ελλάδα ήταν εκείνη των δέκα ημερών (τρία δεκαήμερα του μήνα).Ήταν μία περίοδος ανανέωσης, κατά την οποία οι Έλληνες συναντάν τους πολιτισμούς της Ανατολής (αιγυπτιακός, μεσοποταμιακός, περσικός, ινδικός, φοινικικός, συριακός, γηγενείς μικρασιατικοί πολιτισμοί, κ.α.) με τους οποίους βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση, από την οποία προκύπτει ο ελληνιστικός.
Η ελληνιστική κοινή, δηλαδή τα απλοποιημένα ελληνικά κυριαρχούν σε όλη την ανατολική Mεσόγειο και αναδεικνύονται στη διεθνή γλώσσα της εποχής αυτής.
Είναι η εποχή των μεγάλων ελληνιστικών μοναρχιών και των συμπολιτειών, αλλά και της παρακμής και της πτώσης του πολιτικού συστήματος που είχε κυριαρχήσει και ακμάσει στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες της για περίπου 5 αιώνες, της πόλης-κράτους.
Ωστόσο, εύλογα ανακύπτουν ορισμένα ερωτήματα.
Όπως τι το ιδιαίτερο έχει η επταδική διαίρεση;
Ή γιατί ένας συγκεκριμένος πλανήτης αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη ημέρα και πώς έγινε η αρχή της έναρξης των ημερών της εβδομάδας.
Η ονομασίες των ημερών πιστεύετε οτι επηρεάστηκαν απο την Αστρολογία των Ελληνιστικών χρονών και τα κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου.
Κατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή οι διδασκαλίες του Ερμή του Τρισμέγιστου εξελληνίστηκαν και απέκτησαν έναν λιγότερο πρακτικό και πιο φιλοσοφικό χαρακτήρα, επικεντρωμένο στο μυστικισμό και την αλχημεία ως οδό για τη θεουργία.
Έτσι προέκυψε ο Ερμητισμός, ως κίνημα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων της κατεχόμενης Αιγύπτου, το οποίο διαδόθηκε ευρύτατα στη ρωμαϊκή Ανατολή κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.
Οι Έλληνες που είχαν σπουδάσει στην Αίγυπτο και αλλού ήταν γνώστες των γραπτών του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά δε μιλούσαν ανοικτά για αυτά τηρώντας όρκους μυστικότητας.
Έτσι, η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στον Ήλιο (Κυριακή), η δεύτερη στην Σελήνη (Δευτέρα), η τρίτη στον Άρη (Τρίτη), η τέταρτη στον Ερμή (Τετάρτη), η Πέμπτη στον Δία (Πέμπτη), η έκτη στην Αφροδίτη (Παρασκευή) και η έβδομη στον Κρόνο (Σάββατο).
Από τους Έλληνες οι ονομασίες των ημερών πέρασαν στους Ρωμαίους, χωρίς μεταβολές, αλλά μεταφρασμένες στην λατινική γλώσσα. Αργότερα τις συναντούμε και σε άλλες διαλέκτους.
Για παράδειγμα,
η Δευτέρα ονομάζεται στα ιταλικά Lunedi από το Dies Lunae (ημέρα της Σελήνης), ενώ στα αγγλικά λέγεται Monday από την Μόνα, αρχαία ονομασία της Σελήνης.
Η Τρίτη ονομάζεται Martedi από Dies Martis (ημέρα του Άρη), ενώ στα αγγλικά λέγεται Tuesday προς τιμή του θεού του νόμου Tiw. Η Τετάρτη ονομάζεται Mercoledi από το Dies Mercury (ημέρα του Ερμή), ενώ στα αγγλικά λέγεται Wednesday από τον αντίστοιχο θεό των Τευτόνων, τον Βόταν ή Οντίν.
Η Πέμπτη ονομάζεται Giovedi από το Dies Jovis (ημέρα του Δία), ενώ στα αγγλικά λέγεται Thursday από τον σκανδιναβό θεό Θορ.
Η Παρασκευή ονομάζεται Venerdi από το Dies Veneris (ημέρα της Αφροδίτης), ενώ στα αγγλικά λέγεται Friday και στα γερμανικά Freitag από την θεά του έρωτα Φρυγία, ταυτόσημη της Αφροδίτης.
Οι Άγγλοι ονομάζουν το Σάββατο Saturday από το Saturn day (ημέρα του Κρόνου), και λένε την Κυριακή Sunday από το Sun day (ημέρα του Ηλίου).
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
Δευτέρα ……………………………ΗΜΕΡΑ ΣΕΛΗΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ
Τρίτη ……………………………….ΗΜΕΡΑ ΑΡΕΩΣ
Τετάρτη …………………………….ΗΜΕΡΑ ΕΡΜΟΥ
Πέμπτη …………………………….ΗΜΕΡΑ ΔΙΟΣ
Παρασκευή ………………………..ΗΜΕΡΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
Σάββατο ……………………………ΗΜΕΡΑ ΚΡΟΝΟΥ
Κυριακή ……………………………ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΤΤΙΚΗ ΣΠΑΡΤΗ ΔΕΛΦΟΙ
Ιανουάριος ΓΑΜΗΛΙΩΝ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΔΑΔΑΦΟΡΙΟΣ
Φεβρουάριος ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΟΣ ΠΟΙΤΡΟΠΙΟΣ
Μάρτιος ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ ΓΕΡΑΣΤΙΟΣ ΒΥΣΙΟΣ
Απρίλιος ΜΟΥΝΥΧΙΩΝ ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ
Μάιος ΘΑΡΓΗΛΙΩΝ ΔΕΛΧΙΝΙΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ
Ιούνιος ΣΚΙΡΟΦΟΡΙΩΝ ΦΛΙΑΣΙΟΣ ΒΟΑΘΟΟΣ
Ιούλιος ΕΚΑΤΟΜΒΑΙΩΝ ΕΚΑΤΟΜΒΕΥΣ ΙΛΑΙΟΣ
Αύγουστος ΜΕΤΑΓΕΙΤΝΙΩΝ ΚΑΡΝΕΙΟΣ ΘΕΟΞΕΝΙΟΣ
Σεπτέμβριος ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ ΠΑΝΑΜΟΣ ΒΟΥΚΑΤΙΟΣ
Οκτώβριος ΠΥΑΝΕΨΙΩΝ ΗΡΑΣΙΟΣ ΗΡΑΙΟΣ
Νοέμβριος ΜΑΙΜΑΚΤΗΡΙΩΝ ΑΠΕΛΛΑΙΟΣ ΑΠΕΛΛΑΙΟΣ
Δεκέμβριος ΠΟΣΕΙΔΕΩΝ ΔΙΟΣΘΥΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ

ΟΙ ΜΗΝΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα (12) μήνες, όπως έχουμε και εμείς σήμερα.
Στην αρχαία Αθήνα κάθε μήνας είχε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) ή 29 ημέρες (κοίλος μήνας).
Οι μήνες αυτοί και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς αναφέρονται παρακάτω:

ΑΤΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Εκατομβαίων (30 ημέρες) 16 Ιουλίου – 15 Αυγούστου
Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου – 15 Σεπτεμβρίου
Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου – 15 Οκτωβρίου
Πυανεψιών (29 ημέρες) 16 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου
Μαιμακτηριών (30 ημέρες) 16 Νοεμβρίου – 15 Δεκεμβρίου
Ποσειδεών (29 ημέρες) 16 Δεκεμβρίου – 15 Ιανουαρίου
Γαμηλιών (30 ημέρες) 16 Ιανουαρίου – 15 Φεβρουαρίου
Ανθεστηριών (29 ημέρες) 16 Φεβρουαρίου – 15 Μαρτίου
Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 16 Μαρτίου – 15 Απριλίου
Μουνιχιών (29 ημέρες) 16 Απριλίου – 15 Μαϊου
Θαργηλιών (30 ημέρες) 16 Μαϊου – 15 Ιουνίου
Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου – 15 Ιουλίου
Η πρώτη ημέρα κάθε μήνα ονομαζόταν νουμηνία.

defencenet.gr

Στη Μάνη ο Καμμένος για την Έναρξη της Επαναστάσεως

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Μιχαήλ Κωσταράκο, τον Αρχηγό ΓΕΝ Αντιναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη ΠΝ και τον Αρχηγό ΓΕΑ Αντιπτέραρχο (Ι) Χρήστο Βαΐτση παρέστη στις εορταστικές εκδηλώσεις της επετείου της 17ης Μαρτίου 1821 στην Αρεόπολη Μάνης.

Ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας απηύθυνε τον εξής χαιρετισμό:
«Κύριε Δήμαρχε, στο πρόσωπό σας, θα ήθελα να παραδώσω τον θυρεό του Yπουργείου Εθνικής Άμυνας εκ μέρους του ελληνικού λαού, ευχαριστώντας το λαό της Μάνης για το μήνυμα της αρχής του απελευθερωτικού αγώνα ,που ξεκίνησε από αυτή εδώ την πλατεία τη 17η Μαρτίου του 1821 με το σύνθημα «Νίκη ή Θάνατος». Και επήλθε η νίκη.

Η νίκη θα έρχεται πάντα γιατί όσο δυνατοί κι αν είναι αυτοί που μας πολεμούν, πάντα όταν ξεκινούν τον αγώνα ξεχνούν κάτι, ότι η ελληνική ψυχή δεν νικιέται , δεν γονατίζει, δεν υποστέλλει τις σημαίες. Όσο υπάρχει ένας ζωντανός από εμάς τόσο η Ελλάδα θα είναι ελεύθερη και τόσο θα νικάμε.

Θέλω να σας ανακοινώσω εκ μέρους του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, των Αρχηγείων , παρόντων των Αρχηγών του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας αλλά και του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ο οποίος έχει καθήκοντα υπηρεσίας, σήμερα που είμαστε όλοι εδώ, ότι αποφασίσαμε από κοινού, τα Αρχηγεία και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, με την έγκριση της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού να ορίσουμε την 23η Ιουνίου, την ημέρα της μεγάλης μάχης που έδωσαν όχι στρατιώτες , αλλά πολίτες, γυναίκες πολίτες στο Δυρό,

Ημέρα Παλλαϊκής Άμυνας και να σας ανακοινώσω ότι θα κάνουμε μεγάλες γιορτές προς τιμήν της Μανιάτισσας ,της Ελληνίδας στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Θα είναι μια ημέρα που θα είμαστε όλοι παρόντες εδώ και θα είναι ημέρα επίσημη, ημέρα τιμής για τις γυναίκες στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ευχαριστώ πολύ».

veteranos.gr

Αόρατες δυνάμεις στην Ελλάδα

Κάποιοι από εσάς, ίσως έχετε ακούσει, ότι τα μέρη που προσλάμβαναν ιδιαίτερη σημασία για τους αρχαίους Έλληνες, όπως οι ναοί, τα μαντεία, οι πόλεις και τα μνημεία, συνδέονται μεταξύ τους με γεωμετρικές σχέσεις. Σχηματίζουν δηλαδή διά­φορα νοερά γεωμετρικά σχήματα, όπως τρίγωνα, πολύγωνα και ομόκεντρους κύκλους, ενώ και οι αποστάσεις που έχουν μεταξύ τους είναι προϋπολογισμένες και συγκεκριμένες.

Όμως δεν μπορεί να μη μείνει έκπληκτος κάποιος συνειδητοποιώντας πόσο μεγάλη έκταση είχε πάρει το φαινόμενο αυτό, το οποίο ονομάζεται γεωμετρικός γεωδαιτικός τριγωνισμός. Στην πραγματικότητα μιλάμε για την ύπαρξη ενός γεωμετρικού γεωδαιτικού δικτύου!

· ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΓΕΩΔΑΙΤΙΚΟΣ ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ
· ΜΑΝΤΕΙΑ
· ΑΚΡΟΠΟΛΗ 
· ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ
· ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
· ΑΠΛΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;
· Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 
· ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ


ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΟΣ ΓΕΩΔΑΙΤΙΚΟΣ ΤΡΙΓΩΝΙΣΜΟΣ

Ίσως κάποιος υποθέσει ότι πρόκειται για απλές συμπτώσεις και ότι είναι φυσικό να υπάρχουν τέτοιοι συσχετισμοί, εφόσον στην αρχαιότητα υπήρχαν πάρα πολλοί ιεροί τόποι και άλλα μέρη ιδιαίτερης σημασίας στον ελληνικό Χώρο. Πιθανόν μάλιστα να θεωρηθεί υπερβολικό το ότι οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει την αναλογική συσχέτιση τόσο πολλών κωδικών σημείων μεταξύ τους! Όμως αυτόματα έρχεται η απάντηση από τον Ήρωνα τον Αλεξανδρέα: "Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας αλλά και κατά λόγους και αναλογίας."
άλλωστε αποτελεί ένα φαινόμενο απίστευτα συχνό για να δεχτούμε ότι πρόκειται για απλές συμπτώσεις, ενώ η συγκεκριμένη εκδοχή αποκλείεται παντε­λώς, καθώς πολλοί αρχαίοι συγγραφείς είχαν αναφερθεί σε αυτό με σαφήνεια.

Όπως γνωρίζουμε από τη μυθολογία, συχνά κάποιοι θεοί ή θεϊκοί οιωνοί υποδείκνυαν στους Έλληνες τους γεωγραφικούς τόπους όπου έπρεπε να χτιστούν οι πόλεις και τα διάφορα οικοδομήματα. Ωστόσο ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά" του έγραφε: "Οι καθιερωμένοι οίκοι για τη λατρεία των θεών πρέπει να βρίσκονται όχι μόνο στην κατάλληλη θέση αλλά και στην ίδια, εκτός από εκείνους τη θέση των οποίων ορίζει ξεχωριστά ο Νόμος ή κάποιο μαντείο υπό την αιγίδα του μαντείου των Δελφών". Ακόμα: "Τα ιερά των αγροτικών περιοχών πρέπει να βρίσκονται συμμετρικά κατανεμημένα, άλλα αφιερωμένα σε θεούς και άλλα σε ήρωες." ("Πολιτικά", VII 1331α).

Ο Στράβων, πάλι, έγραψε ότι: "Όσοι ασχολούνται με τις θέσεις των διάφορων τόπων λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα των αστρονόμων και των γεωμετρών σχετικά με τα σχήματα, τα μεγέθη και τις αποστάσεις", ενώ ο Παυσανίας παρέδωσε ότι: "Ο δήμος του Μαραθώνα απέχει ίση απόσταση από την Αθήνα με την απόσταση της Καρύστου, που βρίσκεται στην Εύβοια, από την Αθήνα"("Αττικά" 32, 3), αναφορά που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το ότι όλοι αυτοί οι γεωμετρικοί συσχετισμοί ήταν επιμελώς προσχεδιασμένοι.

Στις αποστάσεις ανάμεσα στα ιερά μέρη χρησιμοποιούνται το στάδιο ως μονάδα μέτρησης, ο κωδικός αριθμός π, ο αριθμός φ της χρυσής τομής και διάφοροι λόγοι (στάδιο = 184,454 μέτρα, π = 3,14, φ = 1,618).

Το ίδιο φαινόμενο συναντάμε και σε άλλες χώρες του κόσμου. Στην Αγγλία υπάρχουν οι γραμμές ley, πάνω στις οποίες βρίσκονται κτισμένα πάρα πολλά μνημεία διάφορων εποχών. Κάποιοι τις θεωρούν γεωμαγνητικές γραμμές. Στη Γερμανία, από την άλλη μεριά, αρκετές πόλεις βρέθηκαν να ισαπέχουν ή να είναι παράδοξα ευθυγραμμισμένες μεταξύ τους, όπως συμβαίνει με τις πόλεις Νυρεμβέργη, Βισμπάντεν, Μάιντς, Βορμς, Σπάγιερ.

Διευκρινίζω ότι στη συνέχεια πρόκειται να αναφερθούν μόνο ορισμένα παραδείγματα. Οι συσχετισμοί που έχουν διαπιστωθεί είναι σχεδόν αναρίθμητοι!

Αρχίζουμε με μια αρκετά γνωστή περίπτωση. Πρόκειται για το ισοσκελές τρίγωνο που σχηματίζει η Ακρόπολη της Αθήνας με το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και το ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα, με απόσταση 242 στάδια. Η περιοχή της Αττικοβοιωτίας θεωρείται ιδιαίτερα συμμετρική. Μεταξύ άλλων, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί και ένα μεγάλο "διαμάντι" που σχηματί­ζεται ανάμεσα στη Χαλκίδα, τη Θήβα, τον Κρομμύωνα, την Αφαία Αθηνά, τη Στειρίδα και το Αμφιάρειον.

Κάντε κλικ στην εικόνα και παρατηρήστε τις ίσες αποστάσεις μεταξύ συγκεκριμένων τοποθεσιών (Χάρτης Αττικής και Βοιωτίας).

Αθήνα
Η Αθήνα ισαπέχει από τη Σπάρτη και τη Δήλο (800 στάδια) καθώς και από την Κνωσό και την Πέλλα (1.765 στά­δια). Αναλύοντας μάλιστα τους αριθμούς σε γράμματα, έχουμε ΑΘΗΝΑΙ + ΚΝΩΣΟΣ + ΠΕΛΛΑ = 1.765!
Η απόσταση Αθήνας-Σμύρνης είναι ίση με την απόσταση Θεσσαλονίκης-Σμύρνης (1.620 στάδια = 1.000 φ), ενώ η απόσταση Αθήνας-Σπάρτης είναι 800 στάδια, ίση με την απόσταση Αθήνας-Δήλου.

Δήλος
Από το ιερό νησί της Δήλου ισαπέχουν: Αθήνα-Καρδάμυλα Χίου (800 στάδια), Κόρινθος-Μυτιλήνη (1.188 στάδια), Σμύρνη-Θήβα (1.080 στάδια), Σπάρτη-Πέργαμος (1.360 στάδια), Αργος-Μυκήνες (1.210 στάδια), Ιδαίον Αντρον-Τροφώνιο Μαντείο (1.296 στάδια), Ρέθυμνο-Δύκτινα-Κνωσός (1.256 στάδια), Ασκληπιείο Κω-Ασκληπιείο Επιδαύρου (1.020 στάδια) και ακόμη αρκετές περιοχές!

Ελευσίνα
Η Ελευσίνα ισαπέχει από Αθήνα-Μέγαρα (100 στάδια), Αμφιάρειο-Μαραθώνα (220 στάδια), Κόρινθο Σούνιο (330 στάδια), Πέλλα-Σμύρνη (1.700 στάδια), Ιδαίον Αντρον- Έφεσο (1.782 στάδια), Πέργαμο Μίλητο-Κνωσό (1.815 στάδια). Η απόσταση Ιωλκού-Ελευσίνας είναι 850 στάδια, όσο δηλαδή είναι και το άθροισμα των γραμμάτων της λέξης "Ε λ ε υ σ ί ς": Ε+Λ+Ε+Υ+Σ+Ι+Σ = 850!

Σπάρτη
Η Σπάρτη απέχει εξίσου από την Κνωσό και τη Δωδώνη (1.700 στάδια), από την Ιωλκό και τη Δήλο (1.375 στάδια) και από το Σούνιο και τους Δελφούς (850 στάδια).

Χαλκίδα
Η Χαλκίδα υπήρξε σημαντικότατο σημείο αναφοράς κατά την αρχαιότητα. Όπως διαπιστώνουμε, ισαπέχει από τη Θήβα και το Αμφιάρειο 162 στάδια (100 φ), ενώ από την Αθήνα και τα Μέγαρα 314 στάδια (100 π).

Πολλές χαρακτηριστικές νοητές ευθείες προεκτεινόμενες συναντούν σπουδαία ιερά ή λατρευτικά κέντρα της Ελλάδας. Έτσι, μια ευθεία ενώνει τη Χαλκίδα με τη Θήβα και την Ολυμπία, μια άλλη με το Αμφιάρειο και τη Δήλο, ενώ η ευθεία Χαλκίδας-Σουνίου προεκτεινόμενη συναντά την Κνωσό.

Από την Τροία, ισαπέχουν η Δήλος και η Ιωλκός, η Ολυμπία και η Δωδώνη, η Ιθάκη και τα ανάκτορα του Νέστορα.

ΜΑΝΤΕΙΑ

α) Μαντείο Δελφών
Ίση απόσταση από το μαντείο των Δελφών έχουν:
Αθήνα-Ολυμπία (660 στάδια), Πέλλα-Κέρκυρα (1.350 στάδια), Κνωσός-Έφεσος (2.288 στάδια), Ελευσίνα-Ιωλκός (550 στάδια), Ιδαίον Αντρον Κρήτης-Σμύρνη (2.198 στάδια) κ.ά. Αξιοσημείωτο είναι ότι το τρίγωνο Δελφοί-Ελευσίνα-Ιωλκός είναι ισοσκελές και το τρίγωνο Δελφοί-Ιδαίον Αντρον Σμύρνη είναι ισόπλευρο. Ακόμη, η απόσταση Δελφών-Δήλου είναι 1.460 στάδια, δηλαδή όσα ήταν σε αριθμό τα έτη που διήρκεσε το Μέγα Έτος ή Σωθική Περίοδος των Αιγυπτίων. Τέλος, η ευθεία που ορίζουν οι περιοχές Δελφοί-Χαλκίδα-Σμύρνη είναι παράλληλη προς τον ισημερινό!

β) Μαντείο Δωδώνης
Το αρχαιότερο μαντείο της Ελλάδας είναι το μαντείο της Δωδώνης. Όπως φαίνεται, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και από γεωδαιτικής άποψης. Βρίσκεται ευθυγραμμισμένο με το μαντείο των Δελφών, την Ακρόπολη των Αθηνών και τη Δήλο, ενώ παράλληλα ισαπέχει από Αθήνα-Σπάρτη (1.700 στάδια), Δελφούς-Ιωλκό (1.050 στάδια), Ολυμπία-Τροφώνιο Μαντείο (1.240 στάδια), Ανάκτορα Νέστορα-Ελευσίνα (1600 στάδια), Κνωσό- Μίλητο (3.300 στάδια).

Το ισοσκελές τρίγωνο που ορίζουν οι περιοχές Δωδώνη-Ανάκτορα Νέστορα-Ελευσίνα, με γωνία κορυφής 40°, ανήκει σε κανονικό εννιάγωνο. Το ισοσκελές τρίγωνο Δωδώνης-Ολυμπίας-Τροφωνίου Μαντείου ανήκει σε κανονικό δεκάγωνο, τα γεωμετρικά στοιχεία του οποίου προεκτεινόμενα συναντούν πόλεις όπως το Ίλιον (Τροία), η Σμύρνη, η Κνωσός, η Φαιστός, η Σπάρτη κ.ά. Το τρίγωνο Δωδώνης-Κνωσού-Μιλήτου ανήκει σε κανονικό δωδεκάγωνο με γωνία κορυφής 30°. Το τρίγωνο Δωδώνης-Δελφών-Ιωλκού είναι ισοσκελές και ανήκει σε κανονικό δωδεκάγωνο. Το τρίγωνο Δωδώνης-Αθήνας-Σπάρτης ανήκει σε κανονικό πολύγωνο με δεκατρείς πλευρές.

ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Όμως και η Ακρόπολη της Αθήνας έχει κατασκευαστεί με τρόπο ώστε όλα τα μνημεία μεταξύ τους να σχετίζονται με ομόκεντρους ή ίσους κύκλους, ισοσκελή τρίγωνα και ίσες αποστάσεις.

Ο Παρθενώνας, σύμβόλο της αρχαιοελληνικής ομορφιάς και της δημοκρατίας, περιέχει από κατασκευής έναν μαθηματικό κώδικα, η αποκρυπτογρά­φηση του οποίου φανερώνει τις αξίες του αρχαιοελληνικού πνεύματος.

ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ

Οι πυραμίδες της Αιγύπτου έχουν σχέση με ορισμένα κωδικά σημεία της αρχαίας Ελλάδας. Εκτός αυτού, οι αναλογίες των πυραμίδων της Αιγύπτου είναι ίδιες με τις αναλογίες που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για το γεωμετρικό γεωδαιτικό τριγωνισμό του ελλαδικού χώρου, όπως επισημαίνει ο Δρ Θεοφάνης Μανιάς. Το γεγονός αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένας από τους δύο λαούς επηρεάστηκε από τον άλλο: Είτε οι Αιγύπτιοι κατασκεύασαν τις πυραμίδες σύμφωνα με στοιχεία που δανείστηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό είτε οι Έλληνες δημιούργησαν τη γλώσσα και την επιστήμη τους με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν από τις πυραμίδες! Ασφαλώς η πρώτη εκδοχή είναι πολύ πιο λογική και επιβεβαιώνει την άποψη ότι σε πολύ παλαιές εποχές υπήρξε ένας λαμπρός ελληνικός πολιτισμός με αναπτυγμένη επιστήμη...

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Όμως και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος φαίνεται ότι υπήρξε συνεχιστής της εφαρμογής του αρχαίου γεωδαιτικού νόμου. Οι πόλεις που ίδρυσε και στις οποίες έδωσε το όνομά του κτίστηκαν σε συγκεκριμένες γεωγραφικές θέσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και η Αλεξανδρέττα της Ισσού, πόλεις που ισαπέχουν από την Πέλλα 6.600 στάδια!

Ακόμη πιο εντυπωσιακό φαίνεται το ενδεχόμενο ο Αλέξανδρος να επέλεγε τα σημεία των μαχών βάσει γεωδαιτικών μεθόδων. Είναι πιθανό, για παράδειγμα, να προκλήθηκε σκόπιμα η μάχη στην Ισσό, καθώς ο μεγάλος στρατηλάτης εγκαταστάθηκε με το στρατό του στο συγκεκριμένο σημείο αναμένοντας την επίθεση του Δαρείου!

ΑΠΛΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;

Επομένως οι ιεροί τόποι στην αρχαία Ελλάδα κατασκευάζονταν σε επιλεγμένες θέσεις βάσει σχεδίου! Ασφαλώς είναι άξιο απορίας το με ποιο τρόπο μπόρεσαν να κάνουν τόσο ακριβείς μετρήσεις και ποιος θέσπισε το "Νόμο" που όριζε την εφαρμογή συγκεκριμένων μεθόδων για την κατασκευή κωδικών σημείων.

Παρ' όλα αυτά, το μεγάλο ερώτημα που μας βασανίζει είναι το "γιατί". Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες εφάρμοζαν αυτό το σύστημα; Έχει επιπρόσθετη σημασία η σχέση που επιλεγόταν να υλοποιηθεί κάθε φορά ανάμεσα σε δύο κωδικά σημεία; Ασφαλώς και εδώ υπάρχει πρόσφορο έδαφος για υποθέσεις...

Μήπως κάποιο είδος γήινης ενέργειας φόρτιζε τα σημεία αυτά; Επρόκειτο ίσως για μια καθαρά συμβολική πράξη, που ενοποιούσε τα διάφορα ιερά μέρη και εξασφάλιζε την αρμονία του σύμπαντος, ή συνέβαινε κάτι άλλο; Το πιθανότερο είναι τελικά η απάντηση να χάθηκε μαζί με το "Νόμο" που ρύθμιζε τις λεπτομέρειες της γεωμετρικής γεωδαισίας στον ελλαδικό χώρο κατά την αρχαιότητα...

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη που έχει δημιουργηθεί στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται για μια γλώσσα που έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει άμεση σχέση με τη μαθηματική γλώσσα και να περικλείει μια "αφανή αρμονία". Όπως έγραψε ο Ιάμβλιχος στα "Θεολογούμενα της αριθμητικής" ("Περί δεκάδος" 64-15,20): "Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης 'εν' (σ.σ.: ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55".

Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτου τονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχημα­τίζοντας τους "λεξαρίθμους". Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ.

Η άποψη ότι η ελληνική γλώσσα είναι ινδοευρωπαϊκής προέλευσης θεωρείται λανθασμένη, καθώς υπήρχε ανέκαθεν στον ελλαδικό χώρο, εξελισσόμενη με την πάροδο των αιώνων. Η αρχική, πρωτοελληνική γλώσσα διαφοροποιήθηκε με την εξάπλωση των Αιγαίων σε άλλες περιοχές πέρα από τη μητροπολιτική Ελλάδα, και μάλιστα σε περιοχές που βρίσκονται πολύ πιο μακριά από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι. Ο Γ. Γεωργαλάς αναφέρει την ύπαρξη μεγάλης ομοιότητας λέξεων της αρχαίας ελληνικής με αντίστοιχες στη γλώσσα των ιθαγενών στα νησιά Χαβάη αλλά και στη γλώσσα των ιθαγενών Κετσούα στις Περουβιανές Ανδεις! 

Πιο συγκεκριμένα, το 1987 εκδόθηκε ένα Βιβλίο του Γερμανού ερευνητή Ν. Josephson, όπου υπάρχουν συγκριτικοί πίνακες 808 ελληνικών λέξεων με την αντιστοιχία τους στην πολυνησιακή γλώσσα. Όπως πιστεύει ο Josephson, n ελληνική γλώσσα επηρέασε την πολυνησιακή γύρω στο 950 π.Χ., όταν ορισμένες ομάδες Ελλήνων εποίκισαν τα νησιά του Ειρηνικού. Οι λέξεις "αετός", "μελωδία" και "λαός", για παράδειγμα, προφέρονται αντίστοιχα "αέτ", "μέλε" και "λαούη" στην πολυνησιακή γλώσσα!

Από την άλλη μεριά, ο Enrico Mattievich συνέγραψε ένα βιβλίο στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει την ύπαρξη αρκετών κοινών λέξεων ανάμεσα στις γλώσσες των αρχαίων Ελλήνων και των ιθαγενών Κετσούα. Ενδεικτικά, η λέξη "ρήμα" αντιστοιχεί στο "ρίμα" των Κετσούα, που σημαίνει λόγος, ενώ όταν οι Κετσούα θέλουν να πουν "πύργος", προφέρουν "πίρκα".

ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ

Επιστρέφοντας στον ελλαδικό χώρο, αναφέρουμε την ύπαρξη ορισμένων επιγραφών που αποδεικνύουν την αρχαιότητα της ελληνικής γλώσσας.

Στο Δισπηλιό της Καστοριάς βρέθηκε μια ξύλινη ενεπίγραφη πινακίδα με ελληνικά στοιχεία που, σύμφωνα με τη ραδιοχρονολόγηση, θεωρείται 7.250 ετών! Από την άλλη μεριά, στις Βόρειες Σποράδες και συγκεκριμένα στη Σπηλιά του Κύκλωπα (έρημη νησίδα Γιούρα της Αλοννήσου) βρέθηκε μια επιγραφή από τον έφορο αρχαιοτήτων Α. Σάμψων. Πρόκειται για ακόμα ένα καταπληκτικό εύρημα, που κλονίζει την άποψη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας για την αρχαιότητα της γραφής! Επάνω σε ένα θραύσμα (όστρακο) ενός αγγείου είναι χαραγμένα ορισμένα σύμβολα γραφής που μοιάζουν με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, το οποίο θεωρούνταν ότι δημιουργήθηκε γύρω στο 800 π.Χ. Ωστόσο, σύμφωνα με τη μέθοδο της στρωματογραφίας, το εύρημα χρoνολογείται γύρω στα 5000-4500 π.Χ.!

Τα νεότερα αυτά στοιχεία, σε συνδυασμό με: α) την ανακάλυψη των γραμμικών γραφών Α' και B' στην Κρήτη από τον Α. Evans το 1947 και την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής B' το 1952 και β) την ανακάλυψη του δίσκου της Φαιστού με έντυπο εικονογραφικό σύστημα γραφής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι το αρχαιότερο του κόσμου και όχι το φοινικικό, όπως πιστευόταν στο παρελθόν!
Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή! Έχουμε, λοιπόν:
"Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!"

Η μετάφραση έχει ως εξής:

"Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!"

Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο! Επίσης έρευνες δείξανε πως οι μελέτη της αρχαιοελληνικής γλώσσας, διευρύνει τον νου! Δεν είναι τυχαίο, που σε έρευνα Αμερικανών για την τεχνητή νοημοσύνη, διαπιστώσανε πως για να επικοινωνήσουν δύο υπολογιστές μεταξύ τους και να έχουν μία λογική συζήτηση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και μόνο! Τελευταία καταμέτρηση μάλιστα έδειξε πως η Ελληνική γλώσσα συν της αρχαιοελληνικής, περιέχει πάνω από 6.000.000(!) λέξεις και πολλές που ακόμα δεν γνωρίζουμε ενώ π.χ. η Αγγλική φτάνει μόλις τις 40000. Τελικά πόσα ακόμη μυστικά μπορεί να κρύβει η ελληνική γλώσσα; Πολύ περισσότερα από όσα πιστεύουμε και σίγουρα ακόμα περισσότερα από όσα μπορεί να χωρέσουν στις σελίδες ενός αφιερώματος. Όπως θα διαπιστώσατε, η Ελληνική ιστορία συνδέεται με πράγματα -ανεξήγητα και μη- που πολύ από εσάς δεν φανταζόσασταν καν. 

Ίσως θα έπρεπε να ασχολούμαστε περισσότερο με την ιστορία μας και να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας, διότι η χώρα μας και η ιστορία μας, είναι από μόνη της μια πηγή μυστηρίου και ανεξήγητων γεγονότων και ανυπέρβλητης γνώσης. Ίσως θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε πως κάποιοι εσκεμμένα δε θα άφηναν τον Ελληνικό λαό να αποκτήσει ξανά αυτές τις γνώσεις, ώστε να γίνει και πάλι υπόδειγμα πολιτισμού και να κυριαρχήσει ανά τον κόσμο. Τέλος, μπορεί πολλοί απλά να φοβούνται να ψάξουν βαθύτερα το νόημα της Ελληνικής Ιστορίας και γλώσσας, φοβούμενοι του τι θα ανακαλύψουν συνδυάζοντας όσα γνωρίζουν για την ιστορία και τη θρησκεία μας. Ίσως με αυτόν τον τρόπο ανακαλύψουμε κάτι διαφορετικό για την προέλευση μας ή ποιος ξέρει τι άλλο... 

Αυτό ίσως φοβίζει μερικούς, ενώ θα έπρεπε να τους ενθουσιάζει η ιδέα ότι μόνο μέσα από τα μυστικά και τη γνώση του ένδοξου παρελθόντος μας, θα μάθουμε τις απαντήσεις για τα πραγματικά μεγάλα ερωτήματα που μας βασανίζουν, όπως αν ήμαστε μόνοι σε αυτό το σύμπαν, ή ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής; Και ποιος ξέρει τι άλλο έπεται στη συνέχεια...

Πηγές
sites.google.com
eleysis-ellinwn

Πηγή: http://www.awakengr.com/2013/04/blog-post_8884.html#ixzz3RzFkyNLT
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike

Οι Έλληνες στον Κόσμο.

Ένα βήμα γνωριμίας, επικοινωνίας και αλληλεγγύης με τις ζωντανές και ιστορικές εστίες του Ελληνισμού ανά τον κόσμο.

One step for the acquaitance, communication and cooperation with the lively and historic homes of Hellenism around the world.

Un passo verso la conoscenza,la communicazione e la cooperazione coni centri storici e vivi dell'Ellenismo nel mondo.

''ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" "GREEKS IN THE WORLD" "GRECI NEL MONDO"

Παρακολουθήστε την Κυριακή 11 Δεκεμβριου στο :

http://vachosradio.blogspot.com/ 

Ωρα 18.00-20.00 στην τηλεόραση του vachosradio αποσπάσματα από την ταινία

''Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ'' 

Σε σενάριο και σκηνοθεσία Αντώνη Ξεπαπαδάκου!

Ζωντανά στο στούντιο ο Αντώνης Ξεπαπαδάκος!

Συμμετέχουν:

Γεώργιος Δημακόγιαννης,Ελένη Παπαδοπούλου,Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος!

Θα ακουστούν και μανιάτικα τραγούδια επιμέλειας Αντώνη Ξεπαπαδάκου!

Οι αλήθειες που δεν μάθαμε ποτέ!

Vachos Radio

Appunti di onomastica greco-salentina (Ονοματολογικό Λεξικό των Ελληνοφώνων του Σαλέντο)

+ D. Mauro Cassoni

Estratto da: STUDI LINGUISTICI SALENTINI, Volume 17 (1989)
Ονοματολογικό Λεξικό των Ελληνοφώνων του Σαλέντο

Το σπάνιο τούτο ebook παρουσιάζεται κατ’ αποκλειστικότητα από τo ηλ. περιοδικό 24grammata.com. To έντυπο υπάρχει στη βιβλιοθήκη του 24grammata.com και προσφέρεται, φωτοτυπημένο, σε κάθε ενδιαφερόμενο ερευνητή
24grammata.com/ free ebook
[download]

ASSOCIAZIONE LINGUISTICA SALENTINA, «ORONZO PARLANGELI», LECCE
+ D. Mauro Cassoni APPUNTI DI ONOMASTICA GRECO-SALENTTNA
0. Premessa del curatore (G.B. MANCARELLA).
Questi appunti di onomastica conservano, nell’ambito delle no­stre ricerche per il progettato DIZIONARIO ONOMASTICO SALENTINO, una sicura loro validità, sia dal punto di vista qualitativo, nella misura in cui forniscono una vasta tipologia onomastica, e sia dal punto di vista quantitativo, nella misura in cui ne documentano la circolarità in un’area socialmente unitaria: una validità che non può farci però dimenticare tempi e circostanze culturali, ispiratrici di questi stessi appunti.
Don Mauro Cassoni raccolse e, in parte, ordinò questi appunti intorno al 1928: nelle brevi note aggiunte ai repertori degli antropo­nimi e dei toponimi di Martano cita due volte il Battisti e una volta il Maccarone senza un esplicito rinvio bibliografico, mentre cita poi una volta il Rohlfs con riferimento a Greci autoctoni o grecità bizantina, con la quale pubblicazione del 1928 il Rohlfs risponde alle obiezioni fattegli precedentemente dai due studiosi italiani1. Una seconda spia in favore di questa probabile data di composizione degli appunti ci è fornita delle raccolte delle due sezioni degli antroponimi di Cori-gliano: la prima sezione indica come termini della ricerca gli anni 1672-1927, e la seconda indica come termini gli anni 1780-1927. Il fatto che nelle due sezioni compaia l’anno 1927 come limite della ricerca ci induce a ritenere che D. Mauro abbia utilizzato, come ultima fonte documentaria, i registri parrocchiali dell’anno corrente (per Castrignano, invece, i registri del 1931).
1 Riteniamo che i riferimenti bibliografici possano essere così integrati: N. MACCARONE, Romani e Romaici nell’Italia meridionale. Archivio Glottologico Italia­no 20, 1926 (Sez. Goidanich), pp. 72-96; C. BATTISTI, Appunti sulla storia e sulla diffusione dell’ellenismo nell’Italia meridionale. Revue de Linguistique Romane 3,1927, pp. 1-91; G. ROHLFS, Autoctone Griechen oder byzantinische Grazitat?, Revue de Lingusitique Romane 4,1928, pp. 118-200.
A distanza di tanto tempo alcuni motivi di polemica storica, che stanno alla base di questi appunti di onomastica greco-salentina, sembrano attenuati, e forse anche risolti in favore di una completa e antica romanizzazione del Salente Oggi, infatti, come risulta stori­camente improponibile la teoria di una convivenza di Greci e Latini nell’antico territorio messapico, col successivo assorbimento dell’e­lemento latino da parte dei Greci di Taranto, così risulta ugualmente improponibile linguisticamente la teoria di un dialetto salentino che rifletta condizioni recenti di una neoromanizzazione d’epoca nor­manna. La convivenza di Greci tarentini e Messapi nel Salento dovette cessare non più tardi del I secolo d.C., quando Roma non solo s’impose a Taranto, ma sconfisse anche definitivamente i Messapi: a partire da quel periodo dovette risultare più intensa la latinizzazione di tutto il Salento, se proprio da quel secolo incomincian
o a scarseg­giare le iscrizioni greche a Taranto, e quelle messapiche nel Salento e aumentano, invece, in tutto questo nostro territorio le iscrizioni latine.
La presenza bizantina nel Salento, per almeno cinque secoli, con tutto un complesso di implicazioni sociali, amministrative e religio­se, ha sicuramente inciso su tutta la nostra storia medievale, con evidenti risvolti nel costume, usi e tradizioni, istituzioni civili e monastiche, terminologia comune e settoriale. La ricerca onomasti­ca, oggi, s’inserisce nell’ampio progetto di analizzare quelle condi­zioni medievali per tentare di interpretare gli effetti di un incontro tra popolazioni diverse nel nostro Salento, allo stesso modo delle altre discipline storiche per l’origine di alcuni elementi del folklore locale, di particolari tradizioni orali, della stessa presenza del calogerato o della diffusione del rito greco. E’ stato così dimostrato da Paolo Stomeo che il 25% dei cognomi salentini si ritrova ancora attestato in Grecia (cfr. Cognomi greci nel Salento 1984, p. 11), a testimonianza, aggiungiamo noi, di una origine comune dei portatori di quegli stessi cognomi; molto prima era stato dimostrato da Oronzo Parlangeli che la sparizione di alcuni cognomi di origine greca si era accompagnata al graduale abbandono della lingua greca da parte delle antiche comunità ellenofone del Salento (cfr. Antroponomastica greca del Sa­lento 1949).
Nel nostro progetto di ricerca per il DIZIONARIO ONOMASTICO SALENTINO prevediamo lo spoglio di catasti, carte d’archivio e libri parrocchiali per tutta una serie di punti campione, in buona parte già esplorati con l’aiuto dei nostri laureandi2, e prevediamo anche lo
2 Per la zona ellenofona ricordo la tesi di ROSA PICO, Ricerche onomastiche nel catasto ondano di Castrignano dei Greci del XVlll secolo, Lecce, Fac. di Magistero a.a. 1975-76.
spoglio dei vari repertori onomastici raccolti dagli studiosi delle varie discipline: il presente contributo di D. Mauro, anche se pubbli­cato dopo tanto tempo, diventa l’immediato complemento del reper­torio del Parlangeli (1949), ed anche il diretto termine di riscontro con le nostre future esplorazioni d’archivio per tutto il territorio della Grecia salentina.
Il manoscritto di D. Mauro, che contiene diverse raccolte di canti e leggende in grico, si presenta con la seguente disposizione: 1) Martano, Onomastica, fogli 96-101; Paranòmata, foglio 101; topono­mastica, fogli 102-105; Terminologia pastorale, fogli 106-109. Tutti gli altri repertori onomastici sono raccolti su fogli aggiunti — e rifletto­no anche una scrittura meno curata — secondo il seguente ordine: Martignano, un foglio di toponimi; Castrignano dei Greci, un f oglio con antroponimi e un foglio con 9 toponimi urbani; Corigliano, quattro fogli con antroponimi e toponimi; Calimera, due fogli con antroponi­mi, toponimi e due fogli con brani in grico e una nota di folklore: La festa di S. Giovanni; Zollino, un foglio con toponimi; Borgagne, un foglio con antroponimi e toponimi. Nella nostra trascrizione abbia­mo rispettato la successione delle località come è suggerita dai fogli manoscritti, ma abbiamo generalizzato, per tutte le località, l’ordine alfabetico dei nomi già indicato, almeno in parte, dallo stesso Autore per Martano e Corigliano3.
Nella disposizione dei paragrafi della presente pubblicazione ci è sembrato opportuno mettere alla fine la Terminologia pastorale di Martano, per non spezzare l’unità ideale della ricerca onomastica prevista da D. Mauro Cassoni per tutta la Grecia salentina.
p. G.B. MANCARELLA
3 Dentro parentesi, con o senza punto interrogativo, ho segnato qualche forma dalla lettura incerta.
24grammata.com/ free ebook
[download]
1. MARTANO
«Il primo compito — scrive il prof. C. Battisti — che secondo l’esperienza porta a risultati più concreti, è lo studio dello sviluppo demografico delle rispettive zone fatto su basi onomastiche, valen­dosi dei registri parrocchiali dei battezzati e dei matrimoni, introdot­ti dal Concilio Tridentino e normalmente tenuti da ogni cura d’anime dal principio del Seicento in poi. Per quanto il cognome non sia una documentazone sicura di nazionalità, pure è evidente che lo spoglio coscenzioso di questi documenti deve portare ad una equa valuta­zione dell’entità dell’elemento romaico negli ultimi secoli e può illuminarci sul modo come avvenne il suo assorbimento da parte della popolazione italiana».
Questo compito coscenzioso noi lo abbiamo assoluto per Marta­no, consultando pazientemente i libri parrocchiali da 1595 a noi.
1.1. ANTROPONIMI. DAI REGISTRI PARROCCHIALI
A: Alò, Alòi; Ancora; Andranelli; Andrani; Andrichi; Andricio; Andriola; Andrizzi; Arcuai; Armiuda; Astore; Attolino; Azzarito.
B: Barrotta; Bischetti; Blasi; Braì; Bucrì; Bustazzo.
C: Cacoja; Caferino; Caforio; Cagliuli; Cala; Calabro; Calefati; Cali; Calò; Calòro; Campa; Canada; Candiota; Capasi; Capozza; Capsi, Cafsi; Cara; Caracuta; Cardia; Caràngelo; Carcagni; Corra; Castelluzzo; Causo; Cheitù; Chiriatti; Chiribino; Coca; Còccioli; Cocciàio; Coculone; Coglia; Colàvero; Colagiorgio; Coluccia; Conaci; Conduci; Copa; Corachino, Curachino; Coraci; Coracioso; Coràido; Corali; Cordaro; Cariano; Cori­na; Corinti; Codiano; Cracoja; Cranozzo; Crestuchina; Crisàa; Cri-smondi; Crisostamo; Crusì; Cuoi; Cùceri; Cuci; Cucunài; Culapài; Culazzo; Curci; Curdo; Curico; Curuciato.
D: De Marco; Desìcio; De Simeis; Desmosi; Dia; Didimo; Dima; D’Oria.
E: Erini; Epista.
F: Fari; Earinga; Festini; Frittelli; Fulenò.
G: Gagliotta; Galasso; Gàlati; Gaminza; Garrapa; Gassòfala; Giannòccolo; Giannuzzi; Giocari; Gionì; Giurgola; Gréchio; Jannilli.
L: Lamentali; Lia; Licori; Lillo; Luceri; Luchi; Lucinto; Luperto.
M: Macili; Màcina; Macréo; Macrì; Macro; Màdaro; Màero; Màiro; Majuli; Malagita; Maniglio; Marciano; Màargiana; Margoléo, -a; Marco; Marià-sa; Marigno; Marra; Màstore; Matticci; Mazzosi, -ti; Maxiali; Méa; Mele; Melesi; Melocìa; Melàrio; Melopesa; Merico; Metrano; Mi; Miasa-le; Mico; Minuli; Mirto; Mìtia; Mitileo; Morra; Musarì; Musorò, Mustà.
N: Nacca; Naso; Nittà; Nocco; Nomèa; Nuzzo; Nùzzuli.
O: Octolini; Ottino.
P: Pajano; Palano; Palimeni; Paméa; pantaleà; Pasca; Fasi; Passéa; Patera;
Pedosi; Penino; Peschiulli; Petrachi; Pianura; Pici; Pirla; Pìscopo, -a;
Pisi; Pitrì; Pizzoleò; Plentéda; Plentéra; Politella; Pòmbici; Pranzo;
Prette; Prinatti; Protopapa; Putì. R: Radano; Rèdo; Resd; Rò; Rodami; Rojo; Romèo; Runichi; Runizza. S: Sad (oocxX’ ‘sacco’); Saradno; Scardina; Scarpino; Scirra; Sciso;
Sciurti; Scordari; Sellitto; Smio, -a; Sisinni; Sòsero; Spicone; Stefanachi;
Stoméo; Stoméa; Stompo; Sugi; Surìano, -a. T: Tamblé; Termeni, -o; Tirsi; Tragonetti; Tremulizzo; Triannì; Troni;
Trudé; Turi. V: Vara; Vèneri; Vescio; Videa. Z: Za; Zachi; Zamingo, -a; Zamilli; Zapalà; Zigaro; Ziggari; Zito; Zompo.
1.2. PARANÒMATA. Soprannomi ‘ingiurie’
Proparossitoni: Annarréllena; Campànena; Chiàngena; Coccalùtena; Coppelònena; Curucàcciena; Etanàsena; Falàena; Linìddena; Lipunéd-dena; Màcena; Màcena; Maceràtena; Maresciàllena; Maéddena; Mòrge­na; Morìena; Marònchena; Palùmbena; Pavlòmena; Ponticàrena; Pùpe-na; Rosamarìena; Ròmbena; Sapùnena; Saracìnena; Scardìnena; Scorcìe-na; Scordàffena; Secùrena; Stabinéddena; Stéana; Sticchìera; Stòmbena; Trancàsciena; Cantàru (ultima forma aggiunta successivamente dall’Autore).
1.3. TOPONOMASTICA
Non c’è dubbio, scrive G. Rohlfs, che per la conoscenza delle antiche condizioni linguistiche della nostra regione, i risultati di una coscienziosa indagine toponomastica possono essere di grande im­portanza. Di questa opinione è anche il Maccarone (ed il Battisti), il quale alla fine del suo lavoro esprime addirittura il parere che gli studi futuri se vorranno pervenire a risultati decisivi intorno alla grecità del Mezzogiorno d’Italia, dovranno tener conto soprattutto dell’onomastica dell’Italia Meridionale.
Ma l’egregio professore di Tubinga, G. Rohlfs, sapientemente soggiunge che «conviene però non illudersi, poiché allo studio della Toponomastica sono imposti certi limiti. Dallo studio della Topono­mastica, soggiunge ancora, potremmo aspettarci dei risultati certi soltanto nei casi in cui gli antichi toponimi ci appaiono in forma integra.
Finché ciò non è possibile, bisogna procedere col massimo riser­bo» (Greci autodoni o grecità bizantina).
Ed è perciò che noi ci siamo astenuti di porre a fianco ai toponimi martanesi il corrispondente greco, rimandando al nostro Dizionario, per quelli che sono in forma integra.

A: Acropàmpana; A esse; Aglisìa; Aghiani (ampi se ambrò): Aghierài; Agrìode, -o, -u; Aladini; Alogna; Aloni, Alonài, Ampelài; Amungi; A pente; Apiddé; Armiti (ocpiiih ‘lenza, corda’).
B: Caratedde; Boccaja.
C: Cacchié; Cacorzo; Calumare; Calamarito; Calivacìa; Calù; Camazzudda; Càmbora; Compia; Campina (checci-mali); Cànfore; Cantoro; Capasa; Carase; Caridéa; Carrare; Carvonà; Càzzeri; Cerso; Checcia, Chianuddi; Chiòfeco; Chire (Xire); Chirìo; Ciponorco; Colica; Cònchiena; Copila; Cornei;Crabiali;Créa;Crondotixo (xo v ? p ó e’rande); Cuciorone;Colli­si; Cupa; Curunnuni; Cuturnì; Cùzzula, Cuzzusìa.
D: Dàttuli; Crixi.
F: Daffitusa; Foderò; Fraschìe; Fratsuddé; Fréa; Froata; Furmà; Fumaria.
G: Gozzi; Chério; Giùrli; Gonù; Grutta.
I: lordi; lori; luside.
L: Lama; Lammie; Lammiedde; Lapistrà; Laxanari (lacanàrion ‘piccolo erbuggio’, ‘cavoletto’); Licòrgano; Lùceri; Lumbrica; Lurìa; Lusci.
M: Macrì; Màlafro; Malandugnoto; Malazisi; Malepilo; Mancu; Mangia­ssi; Maramonte; Martignanò; Materatzi; Méa; Melina (n e Ài oc ‘frassino’); Melissi; Mierizisi; Milo; Mindela; Mindila; Minori; Misa-fanto; Misòganto; Modde; Moddizze; Modi; Mònaxi; Monechedde; Murgiu; Musàxi; Mustici.
O: Omàa; Onattamà.
P: Pateri; Placuso; Plàghie; Péchene; Persone; Pirazzi; Poddastro; Popi; Profico; Qualitedde.
S: Sabre; Sabre; Sadditta; Salitale; Salonoréa; Sambateddìa; Saria; Scinéo, -u; Seluceréa; Sinbbia; Sicesìde; Solari; Spiantoro; Spinna; Stacchia; Stavruddi; Stozza; Strenghìlé; Suge.
T: Tavro; Timpagna; Torricena; Traddài; Tripizì.
V: Vascio; Vettori; Vranito…..
24grammata.com/ free ebook
[download]

http://www.24grammata.com/?p=21761