Ταΰγετος, το αρσενικό βουνό (Μέρος Β)

Ταΰγετος, το αρσενικό βουνό (Μέρος Α), εδώ
Ο χαρακτηρισμός του Ταΰγετου ως "αρσενικό" βουνό ανήκει στον πεζογράφο Στρατή Μυριβήλη, ο οποίος μάλιστα τον συνδυάζει με την 3η Συμφωνία (ή Ηρωική) του Μπετόβεν.

Λέει χαρακτηριστικά:

"Ο Ταΰγετος είναι απερίγραπτος, αδύνατον να εκφραστεί χωρίς τη μουσική του Μπετόβεν.

Τόσο πυκνή, τόσο κυριαρχική είναι η επιβολή του πάνω στην ψυχή του ανθρώπου.

Είναι το ίδιο όπως αντικρίζεις ένα τεράστιο μνημείο μεγαλοφυΐας.

Η εντύπωση είναι ακαθόριστη στις λεπτομέρειες, όμως το νόημά του είναι όρθιο.

Σε αναγκάζει να σταθείς και να το δεχθείς και συ όρθιος.

Να το δεχθείς κατάστηθα σα μια μεγάλη ευτυχία ή μια θεομηνία που σου κρούει την ψυχή και σου γυρεύει προστακτικά μιαν απάντηση".

Ο Προφήτης Ηλίας 

Δρόμοι στον Ταΰγετο δεν είναι χαραγμένοι πολλοί, μονάχα μια σειρά από μονοπάτια δοκιμάζουν να σκαρφαλώσουν στη γοητευτική κορυφή του Προφήτη Ηλία.

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, παρά τη μεγάλη επισκεψιμότητα που έχει η περιοχή, το βουνό έχει κυριολεκτικά "σωθεί" από την οργανωμένη τουριστική "λαίλαπα" και χάρη στην προσπάθεια του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης όλες οι διαδρομές σηματοδοτήθηκαν σωστά και χαρτογραφήθηκαν επιμελώς.

Ο ορεινός όγκος του Ταϋγέτου μπορεί εύκολα να σας μυήσει στον φυσικό και πολιτισμικό του πλούτο και δεν χρειάζεστε τίποτα παραπάνω από... τα πόδια σας.

Διαδρομές στον Ταΰγετο

Πηγή Μαγγανιάρη - Καταφύγιο Ε.Ο.Σ. Σπάρτης - Κορυφή Προφήτη Ηλία
Στη θέση Βαρβάρα σε υψόμετρο 1.550 μ., 3 ώρες περίπου από τον οικισμό Ντόριτσα του χωριού Παλαιοπαναγιά που βρίσκεται στο δρόμο από Σπάρτη για Γύθειο σε 12 περίπου χιλιόμετρα μετά το χωριό Ανώγεια, υπάρχει ορειβατικό καταφύγιο.

Το καταφύγιο, που δημιουργήθηκε το 1962, προσφέρει βασικές εξυπηρετήσεις (θέρμανση, κουβέρτες, κουκέτες και κουζίνα) και μπορεί να φιλοξενήσει 26 άτομα.

Η χρήση του γίνεται ύστερα από συνεννόηση με τον Ε.Ο.Σ. Σπάρτης και με την παρουσία φύλακα.

Κοντά στην Πηγή Μαγγανιάρη 

Η κλασική ανάβαση στο καταφύγιο αρχίζει από την πηγή Μαγγανιάρη (980 μ.) όπου φτάνει ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος από το χωριό Παλαιοπαναγιά.

Στη θέση Μαγγανιάρη υπάρχει μεγάλος χώρος στάθμευσης που έχει δημιουργηθεί από το δασαρχείο Σπάρτης.

Άποψη τμήματος της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου 

Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σημαδεμένο και βατό και είναι ιδεώδες για το καλοκαίρι, καθώς βρίσκεται στη σκιά του ορεινού δάσους. Έπειτα από δύο συναντήσεις με τον δασικό δρόμο Μαγγανιάρη - Πενταυλών, οι ορειβάτες αφήνουν πίσω τους τον "πολιτισμό" και παίρνουν το μονοπάτι.

Χάρτης της διαδρομής Πηγή Μαγγανιάρη - Καταφύγιο

Το μονοπάτι διατρέχει με μικρή κλίση το δάσος και οδηγεί στην πηγή του Τρίποδα, που δίνει το όνομά της σε ολόκληρη την πλαγιά.
Από το σημείο αυτό η κλίση μεγαλώνει και ψηλότερα το μονοπάτι διασταυρώνεται με το μονοπάτι της διαδρομής Ε4 (Καταφύγιο - Λακκώματα).

Ο Προφήτης Ηλίας από την περιοχή του καταφυγίου

Ο Λακωνικός κόλπος ξημερώματα από το καταφύγιο

Λίγο μετά το μονοπάτι οδηγεί στην πηγή Βαρβάρα, τελευταία πηγή πριν από το καταφύγιο, η οποία το καλοκαίρι συνήθως δεν έχει νερό.
Το μονοπάτι οδηγεί σε χωματόδρομο, μέχρι το καταφύγιο.
Η διαδρομή από την πηγή Μαγγανιάρη έως το καταφύγιο είναι 1 ώρα και 30 λεπτά, με υψομετρική διαφορά 570 μ.

Από το καταφύγιο, ύστερα από ένα σύντομο δασωμένο τμήμα, οι ορειβάτες περνούν μια ρεματιά και ανηφορίζουν απότομα μέχρι ένα μικρό οροπέδιο.
Στη συνέχεια περνούν δεύτερη ρεματιά και δεύτερο λιβάδι, όπου κάνουν ελιγμό αφήνοντας αριστερά τη λάκκα Γούβες (με χαρακτηριστικό σιδερένιο σταυρό).

Ανηφορίζοντας προς την κορυφή Προφήτης Ηλίας λίγο μετά το καταφύγιο

Ο προορισμός μας

Ακόμη ψηλότερα κάνουν ελιγμούς ανάμεσα στα βράχια και φτάνουν στις Πλάκες, μεγάλο ανηφορικό ζωνάρι που σχηματίζει ένα φυσικό πλακόστρωτο σαν μονοπάτι στην πλαγιά, το οποίο ακολουθούν μέχρι τις Πόρτες, μικρό σχίσμα της κορυφογραμμής.
Ο Προφήτης Ηλίας υψώνεται στα νότια και οι ορειβάτες ακολουθώντας τη ράχη του (αποκλίνοντας σταδιακά προς τα δυτικά) φθάνουν στο πλάτωμα της κορυφής.

Στη βάση της κορυφής

Η Αθάνατη Ράχη και στο βάθος η Σπάρτη

Το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην κορυφή διακρίνεται ξεκάθαρα

Γύρω από τον μικρό ναό του Προφήτη Ηλία υπάρχει σύμπλεγμα από μισογκρεμισμένα πέτρινα καλύβια, όπου καταλύουν οι προσκυνητές για το ετήσιο πανηγύρι στις 20 Ιουλίου.

Το κολωνάκι της κορυφής

Το Χαλασμένο Βουνό και ο Μεσσηνιακός κόλπος από την κορυφή

Άποψη της Σπάρτης από τον Προφήτη Ηλία

 Από το καταφύγιο έως την κορυφή Προφήτης Ηλία στα 2.407 μ. η ανάβαση διαρκεί 3 ώρες περίπου. Η διαδρομή είναι σηματοδοτημένη.

Χάρτης της διαδρομής Καταφύγιο - Προφήτης Ηλίας

Αναβάσεις στο καταφύγιο μπορούν να γίνουν και από άλλα χωριά των νομών Λακωνίας και Μεσσηνίας. Συγκεκριμένα από το χωριό της Αναβρυτής ξεκινούν τρία τέτοια μονοπάτια, μεταξύ των οποίων και το ευρωπαϊκό Ε4, που μπορούν εύκολα να οδηγήσουν τους ορειβάτες στην καρδιά της ορεινής μαγείας του Ταϋγέτου.

Η Αναβρυτή

Το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4

Άλλες αξιοσημείωτες διαδρομές στα μονοπάτια του Ταϋγέτου είναι οι παρακάτω:

Αναβρυτή - Λακκώματα - Καταφύγιο
Διαδρομή στο διεθνές μονοπάτι Ε4 διάρκειας 5-5,5 ωρών εκπλητικής ομορφιάς, μέσα σε άλλοτε καλλιεργούμενες εκτάσεις και σε ορεινό δάσος ελάτων και μαυρόπευκων.
Η διαδρομή πραγματοποιείται σε μονοπάτι, εκτός από ένα μικρό τμήμα χωματόδρομου πριν από τα Λακκώματα (1.280 μ.).
Στα Λακκώματα υπάρχει κέντρο πληροφόρησης και πρόσβαση με αυτοκίνητο μέσω χωματόδρομου, οπότε μπορεί κάποιος να επιλέξει το δεύτερο μέρος της διαδρομής, από τα Λακκώματα στο καταφύγιο (3 ώρες).
Συναντάμε 5-6 πηγές για προμήθεια νερού και στάσεις, ενώ έχουμε και τη δυνατότητα εναλλακτικών διαδρομών μικρότερης διάρκειας.

Άγιος Δημήτρης - Κορυφή Προφήτη Ηλία
Η κλασική διαδρομή από τη δυτική πλευρά του βουνού, διάρκειας 4-4,5 ωρών.
Ανάβαση από Άγιο Δημήτρη - δάσος Βασιλικής - Μουζιά και στη συνέχεια είτε από Αγία Παρασκευή - Γιαννίκου - Αγριοσύκαλη - Κορυφή Προφήτη Ηλία, είτε ακολουθούμε την κορυφογραμμή Σπανακάκι - Ψηλή Ράχη - Άγιος Γεώργιος - Στεφάνι - Κορυφή Προφήτη Ηλία.

Διάσχιση Πενταδάκτυλου
Από Αναβρυτή - διάσχιση Πενταδάκτυλου - Κορυφή Προφήτη Ηλία - Καταφύγιο - Πηγές Μαγγανιάρη

Μια από τις πιο όμορφες ορεινές διαδρομές στον Ελληνικό χώρο, μια διαδρομή που κάθε ορειβάτης πρέπει να κάνει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, είναι η διάσχιση της κεντρικής κορυφογραμμής του Ταϋγέτου, του λεγόμενου Πενταδάκτυλου. Διαδρομή υψηλής αισθητικής, που εκτός από την υπέροχη θέα προς τη Σπάρτη και την Καλαμάτα, το βόρειο Ταΰγετο και τη Μάνη, το Λακωνικό και το Μεσσηνιακό κόλπο και όλη την ορεινή Πελοπόννησο, διακρίνεται για την ποικιλία του τοπίου που διασχίζει και το πλήρες ορειβατικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει.
Όμορφα δάση με πηγές και ρέματα, υψηλές ράχες, αλλού ομαλές κι αλλού απόκρημνες, εύκολα αναρριχητικά περάσματα και υψηλές κορυφές, εξασφαλίζουν στον ορειβάτη μια ολοκληρωμένη εμπειρία βουνού.
Η πορεία ξεκινά από το όμορφο κεφαλοχώρι Αναβρυτή κι αφού ανέβει στο διάσελο στην τοποθεσία Τσάρκος και διασχίσει τις κορυφές Σπανακάκι, Ανώνυμη 2.228 μ., Σιδηρόκαστρο και Αθάνατη Ράχη, καταλήγει στην κυρίως κορυφή του Προφήτη Ηλία και από εκεί κατεβαίνει στο καταφύγιο και καταλήγει στην Πηγη Μαγγανιάρη.

hikingexperience.blogspot.gr

Ταΰγετος, το αρσενικό βουνό (Μέρος Α)

"Κανένα βουνό απ' όσα είδα στη ζωή μου -από το Μον Μπλαν με τα αιώνια απάτητα χιόνια ίσαμε τις πιο άγριες ισπανικές σιέρρες- δε μου έκανε ποτέ την εντύπωση που αισθάνθηκα, που δέχθηκα, κατάστηθα θα έπρεπε να πω, όταν από μια ψηλή καμπή του αμαξιτού δρόμου προς τη Σπάρτη αντίκρισα τον Ταΰγετο σ' όλο τούτο επιβλητικό ύψος.

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπήρχε βουνό με τέτοιο χαρακτήρα, τέτοιαν ατομικότητα.

Η εικόνα του ήταν άφθαστα μεγαλοπρεπής.

Παρουσιάζεται στηριγμένος σε τεράστιες, συμπαγείς πλαγιές, παρόμοιες με στηρίγματα τειχών, χρώματος μωβ και μολυβένιου, και οι κορφές του, που έχουν σχήματα πυραμίδων ξεκόβονται στο γαλανό ουρανό κατακάθαρα και σκληρά.

Δεν υπάρχουν, όπως συμβαίνει μ' άλλα ψηλά βουνά, μικρότερες βουνοσειρές να τον μισοκρύβουν και να εμποδίζουν ν' αγκαλιάσει κανείς με μια ματιά ολόκληρο το ύψος του.

Από την κοιλάδα της Σπάρτης, όπου κάνει φιδίσιους ελιγμούς ο Ευρώτας, και που απλώνεται σα μια θάλασσα πρασινάδας,

O Ταΰγετος σηκώνεται ανεμπόδιστος, ίσιος, ώριμος και δυνατός με μια περήφανη ανάταση -ίσαμε το ύψος των χιονοσκεπασμένων κορυφών του.

Καθώς εμφανίζεται έτσι, δε δίνει μόνο μια εντύπωση μεγαλείου, αλλά και μια βαθιά συγκίνηση.

Δεν τον φαντάζεται κανείς άψυχο: παγερή αιωνιότητα ύλης.

Καθώς υψώνεται θεόρατος και δυνατός, σκιάζοντας τη μεγάλη πεδιάδα, φαντάζει σα μια έμψυχη παρουσία, σα να είναι ο τιτανικός, φρουρός της -και δίνει πραγματικά το μάθημα εκείνο της ενέργειας και της δύναμης, που ένιωσε ο Μωρίς Μπαρρές, όταν τον είδε και με το οποίο εξήγησε το πολεμικό θαύμα της αρχαίας Σπάρτης.

Αληθινά, αφού δει κανείς τον Ταΰγετο, εννοεί καλύτερα, εννοεί εντελώς, πως υπήρξε η φυλή αυτή περήφανη, η εξαίσια ανδρική, η λιτή, η αυστηρή και πολεμόχαρη, που έζησε στην κοιλάδα αυτή της Σπάρτης χωρίς να νιώσει ποτέ την ανάγκη να περιτειχίσει Ακροπόλεις για να καταφεύγει σ' αυτές σε ώρες εχθρικών επιδρομών.

Οι άνθρωποι που αντίκρυζαν καθημερινά τον Τιτάνα αυτόν αισθάνονταν όχι το βάρος του πάνω στην πεδιάδα τους, αλλά το αγέρωχο ύψος του, δεν ήταν δυνατό, στις εποχές εκείνες των πολέμων και των στενών πατρίδων, να μην αναπτυχθούν σε χαλύβδινους και περήφανους πολεμιστές και να μη θέσουν τη φυλή τους ανώτερη και από τον πολιτισμό των Αθηνών...
Άλλοτε, πριν δω ακόμα τον Ταΰγετο, θεωρούσα κι εγώ, μαζί με όλους τους άλλους, κατώτερη τη φυλή αυτή που χάθηκε από το πρόσωπο της γης χωρίς να αφήσει στους αιώνες τίποτα για να θυμίζει τη διάβασή της: ούτε ναό, ούτε ένα έργο τέχνης.

Τώρα αισθάνομαι ότι οι Σπαρτιάτες άφησαν ως μνημείο τους τον Ταΰγετο γιατί, εμπνεόμενοι από την περήφανη παρουσία του, ύψωσαν σαν την ψυχή τους ίσαμε την ψηλότερη κορυφή του κι έγιναν ένα μ' αυτόν..."
Κώστας Ουράνης: Ο Ταΰγετος (απόσπασμα από το βιβλίο "Ελλάδα")

Νομίζω ότι δεν υπάρχουν καλύτερα από τα παραπάνω λόγια για να εκφράσουν αποτελεσματικότερα τα συναισθήματα που γεννιούνται αντικρίζοντας τον Ταΰγετο.

Το επιβλητικό αυτό βουνό είναι το ψηλότερο της Πελοποννήσου, με όψη οροσειράς, στα σύνορα των νομών Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Αρχίζει από το οροπέδιο της Μεγαλόπολης και καταλήγει στο ακρωτήριο Ταίναρο και έχει μήκος 110 χλμ.

Το πλάτος του στο πιο πλατύ σημείο, περίπου στη μέση είναι 29 χλμ.

Η κύρια κορυφογραμμή του είναι μια τέλεια κόψη και ταυτόχρονα το όριο ανάμεσα στις δύο όψεις του -την ανατολική, με άφθονα νερά και δάση και μικρά εύφορα οροπέδια και τη δυτική με γυμνές πλαγιές, ράχες και ρεματιές.

Από τον Ταΰγετο πηγάζουν ο Ευρώτας ποταμός, που χύνεται στο Λακωνικό κόλπο και ο Νέδοντας, που χύνεται στο Μεσσηνιακό κόλπο.

Οι νότιες απολήξεις του Ταΰγετου

Τον Ταΰγετο αυλακώνουν πολλοί χείμαρροι, οι οποίοι σχηματίζουν μεγάλες χαράδρες.

Οι ρεματιές με πυκνή βλάστηση στις όχθες τους αποτελούν καταφύγιο για μια αξιόλογη σε πληθυσμούς και ποικιλία πανίδα.

Στο ορεινό δάσος, που αποτελούν έλατα και μαυρόπευκα, φωλιάζουν αρκετά είδη πουλιών και μικρών θηλαστικών.

Η βόρεια πλευρά του Ταΰγετου 

Δυο φαράγγια χωρίζουν τον Ταΰγετο, το ένα της "Μεγάλης Λαγκάδας", που χωρίζει το Βόρειο από τον Κεντρικό Ταΰγετο στο ύψος του χωριού Τρύπη και το δεύτερο στην περιοχή Αρεόπολη-Κότρωνας, που χωρίζει τον Κεντρικό από το Νότιο Ταΰγετο και ονομάζεται Σαγγιάς.

Αγναντεύοντας το Λακωνικό κόλπο

Πήρε το όνομα του από την Ταϋγέτη, κόρη του Άτλαντα, ενώ η ψηλότερη κορυφή του ονομαζόταν Ταλετός.

Οι Μανιάτες όμως τον αποκαλούν Μακρυνό Ηλία.

Από την Ανατολική Μάνη τμήμα της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου δίνει την εικόνα κλειστού χεριού, γροθιάς, και τα πέντε αντερείσματα έδωσαν το όνομα Πενταδάκτυλος.

Άποψη της Σπάρτης ανεβαίνοντας προς την κορυφή

Ο Ταΰγετος έχει ασβεστολιθικά πετρώματα εναλλασσόμενα με σχιστόλιθο, ενώ το πέτρωμα από τα μαύρα ζωνάρια ή στεφάνια, τα οποία σχηματίζει ο κρυσταλλικός σχιστόλιθος, είναι ιδανικό ως ακόνι για τρόχισμα εργαλείων.

Τα ζωνάρια του Ταϋγέτου

Κατά την αρχαιότητα από τον Ταΰγετο εξορύσσονταν μέταλλα και μάρμαρα, όπως τα κόκκινα μάρμαρα στα Δημαριώτικα της Μάνης, δηλαδή το πολύτιμο rosso antico των Ρωμαίων, το Λακεδαιμόνιο μάρμαρο που είναι Σερπεντίτης, η λευκή κρυσταλλίνα της Μάνης, καθώς και πέτρα για οικοδόμηση, η οποία χρησιμοποιείται και σήμερα.
Τα ασβεστολιθικά πετρώματα του Ταϋγέτου είναι πορώδη και τα νερά της βροχής και του χιονιού που κάθε χρόνο διαπερνούν τα έγκατα του βουνού, σχηματίζουν πηγές σε διάφορα σημεία, με το νερό των οποίων δροσίζονται οι περαστικοί.

Σημαντικές πηγές είναι της Αγίας Μαρίνας στην Άρνα, που στην πλατεία της βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα πλατάνια στην Ελλάδα, με περίμετρο 13 μ. και ύψος 30 μ.

Ακόμα οι πηγές Πενταυλοί, Μαγγανιάρη, Αη-Γιάννη της Τρύπης, Αη Δημήτρη του δάσους της Βασιλικής, Μουζιά κ.α.
Στο Βόρειο Ταΰγετο υπάρχουν μικρές κορυφές: Ξεροβούνα (1.852 μ.), Νεραϊδόβραχος (1.784 μ.), Λεπενού (1.733 μ.) κ.α. Στον Κεντρικό Ταΰγετο βρίσκονται οι ψηλότερες κορυφές του: Προφήτης Ηλίας (2.407 μ.), Αθάνατη Ράχη (2.360 μ.), Σιδηρόκαστρο (2.228 μ.), Χαλασμένο Βουνό (2.204 μ.), Βασιλικό Βουνό (2.100 μ.), Σπανακάκι (2.098 μ.), Νεραϊδοβούνα (2.031 μ.), Αη Γιώργης (2.019 μ.), η Ζίζιαλη (1.468 μ.) κ.α.

Προφήτης Ηλίας (2.407 μ)

Αθάνατη Ράχη (2.360 μ.) 

Χαλασμένο Βουνό (2.204 μ.) 

Στο Νότιο Ταΰγετο, το Σαγγιά, η ψηλότερη κορυφή του έχει υψόμετρο 1.217 μ., ενώ υπάρχουν και μικρότερες κορυφές: Προφήτης Ηλίας της Φραγκούλιας (1.137 μ.), Προφήτης Ηλίας στον Πύργο Δυρού (1.079 μ.), οροπέδιο του Νικολακάκου σε υψόμετρο 866 μ., μεταξύ Κίττας-Λάγειας-Ολυμπιών με απαράμιλλη φυσικά ομορφιά κ.α.
Στην ψηλότερη κορυφή του βουνού, στον Προφήτη Ηλία, στέκει το ομώνυμο άσκεπο εκκλησάκι, που εορτάζει στις 19 και 20 Ιουλίου, οπότε πραγματοποιείται Θεία Λειτουργία από τον παπά που έρχεται από τα Τσέρια.

Κάθε χρόνο πλήθος πιστών για να τιμήσει τον Προφήτη, ανεβαίνει την κορυφή που ξεχωρίζει για το πυραμοειδές σχήμα της και είναι ορατή από την πλευρά της Σπάρτης και από την περιοχή της Καρδαμύλης.

Η πυραμοειδής κορυφή Προφήτης Ηλίας 

Δείχνει σαν μια καλοβαλμένη πυραμίδα ακουμπισμένη θαρρείς από θεϊκό χέρι, ένας τέλειος κώνος. Έτσι από τα πανάρχαια χρόνια δόθηκε η αφορμή να ονομάζεται η περιοχή αυτή από την οποία φαίνεται ο Ταΰγετος, και μάλιστα η χαρακτηριστική αυτή κορυφή του Λακωνία (Δηλ. Λα-κώνος). Στα αρχαία ελληνικά λάας, λάς είναι η πέτρα.
Στο παρακάτω video φαίνεται η σκιά που δημιουργεί η κορυφή του Ταϋγέτου στην πεδιάδα της Σπάρτης κατά το ηλιοβασίλεμα.

Το προσκύνημα στο μικρό πέτρινο εκκλησάκι που στέκεται στην κορυφή, αποτελεί καθήκον ζωής για πολλούς πιστούς που ανεβαίνουν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία, στον οποίο αποδίδονται πολλά θαύματα.

Ο ναΐσκος έχει εξωτερικές διαστάσεις 3 μ.Χ6,5 μ. περίπου και βρίσκεται σε μικρό πλάτωμα της κορυφής, εμβαδού 65 τ.μ. περίπου.

Είναι χτισμένος από ξερολιθιά και είναι ξέσκεπος.

Ο Προφήτης Ηλίας

Το εσωτερικό του ναΐσκου 

Εξωτερικά βρίσκονται μικρές πεζούλες για την ανάπαυση των προσκυνητών, καθώς και χαμηλά σε ύψος ασκεπή κτίσματα, τα οποία κατακλύζονται από προσκυνητές και ορειβάτες και αποτελούν σημείο ανάπαυσης από την πολύωρη ανάβαση.

Συνεχίζεται...

Ταΰγετος, το αρσενικό βουνό (Μέρος Β), εδώ

hikingexperience.blogspot.gr

Φοινικικό Αλφάβητο - Μία ιστορική απάτη

Επιγραφή που θεωρείται η πρώτη που βρέθηκε με Φοινικική γραφή. Σαρκοφάγος του Αχιράμ. 12ος αιωνας π.Χ. 

Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ "ΑΛΦΑΒΗΤΟ";

Κατά τη Γλωσσολογία ως "αλφάβητο" ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν' αντιστοιχεί σ' ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα "χειρότερη", δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε καν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην "έμπνευση" του αναγνώστη. Έτσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστεί ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.
Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος "φοινικικό αλφάβητο", προκειμένου για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β. Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή "οιονεί συλλαβικό αλφάβητο" (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό "καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).

Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

α) Οι αρχαιολογικές αποδείξεις
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν γνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ.! Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανάσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου. Με δεδομένα -α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και - β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Έβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Έλληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ. Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Έλληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.

 

ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΣΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ ΔΕΞΙΑ

Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Έλληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Πράγματι στο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5250 π.Χ. Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων ("όστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000 π.Χ. Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά αγγεία" των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.

β) Η οιονεί μαθηματική απόδειξη
Αλλά παράλληλα προς την κατεδάφιση του χάρτινου οικοδομήματος του "Φοινικικού" αλφαβήτου με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης, προέκυψε κι ένα νέο συντριπτικό στοιχείο, που μας το πρόσφερε η επί 20 χρόνια σεμνή και αθόρυβη μελέτη της ελληνικής Γλώσσας και Γραφής από έναν μεγάλο ερευνητή, τον Ηλία Λ. Τσατσόμοιρο, που δυστυχώς χάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1991, αφού όμως πρόλαβε να ολοκληρώσει , λίγους μήνες πριν απ' τον αδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική έρευνά του «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας -Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός- Η αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Αλφαβήτου».

Στην έρευνά του αυτή, την οποία ο υπογράφων το παρόν άρθρο είχα την τιμή να εκδώσω (έκδοση "Δαυλός",1991) και να την επιμεληθώ φιλολογικά -αλλά και να συνεργασθώ μαζί του επί μία δεκαετία συζητώντας τα άπειρα προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία της και δημοσιεύοντας υπό μορφή άρθρων τμήματά της στον "Δαυλό"- ο αείμνηστος συνεργάτης μου απέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ότι κάθε γράμμα του ελληνικού Αλφαβήτου περιέχει μια σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια στην γενική έννοια κάθε ελληνικής λέξεως στην οποία ανήκει. 'Έτσι τελικά κάθε (αρχαία) ελληνική λέξη αποτελεί ένα οιονεί αρκτικόλεξο [όπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], όπου κάθε γράμμα (ανάλογα με τη θέση που κατέχει στην σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ένα σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχείο της και όλα μαζί δίνουν τον λογικό ορισμό της έννοιας που εκφράζει η λέξη. Σημειώνεται εδώ, ότι την "ειδοποιό διαφορά" της έννοιας δίνει συνήθως το αρκτικό γράμμα.
Δεν υπάρχει εδώ ασφαλώς ο χώρος, για να παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου εν τω συνόλω τους, όπως αναλύονται στην επαναστατική αυτή ανακάλυψη στον τομέα της μελέτης του ανθρωπίνου Λόγου. Αλλά ενδεικτικά θα διαλέξω ένα μόνο απ' τα 24 γράμματά μας, το υ ή Υ (μια που αυτό θεωρείται και ως "αντιπροσωπευτικά ελληνικό", Υ Greacum στο δήθεν "Λατινικό" Αλφάβητο, που δεν είναι άλλο από μία παραλλαγή του ελληνικού, της Χαλκίδας). Το ύψιλον λοιπόν, όπως και το σχήμα του δείχνει, έχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ή (ανεστραμμένο) την κυρτότητας και αυτήν εισάγει στις έννοιες των ελληνικών λέξεων που το περιέχουν -και κατ' επέκτασιν, ενίοτε, και την σημασία των υγρών (τα οποία διά φυσικής ροής καταλήγουν και γεμίζουν την κοιλότητα). Προχείρως αναφέρω μερικές ονομασίες αγγείων και υγρών όπου το αμφικωνικό κ-Υ-πελλο είναι του 2700 π.Χ. και απόκειται στο Μουσείο Ηρακλείου: στις αναφερόμενες εκεί λέξεις μπορούν να προστεθούν και πολλές άλλες όπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυρτότητα της κοιλιάς της εγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ή κοιλότητα στην επιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα εδάφους), Υ-πό (η πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω από μία στάθμη ή επίπεδο=Υ-ψος), όλες οι λέξεις που έχουν ως πρώτα συνθετικά τους τις προθέσεις Υ-πό και Υ-πέρ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες, αλλά και χιλιάδες άλλες. Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχώς η επίσημη επιστήμη επί 8 χρόνια εξακολουθεί να "αγνοεί", αν και αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας ("Κρατύλος"):

1. Διαλύει οριστικά την θεωρία, ότι η ελληνική Γλώσσα προήλθε από άλλη (την δήθεν "Ινδοευρωπαϊκή"), δεδομένου ότι αποδεικνύεται ως η μόνη μη συμβατική γλώσσα του κόσμου, η μόνη γλώσσα δηλαδή που παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντός της (λέξεως) και του σημαινομένου της (του πράγματος που ονομάζει η λέξη).
2. Κατ' επέκταση αποδεικνύει, ότι είναι η πρώτη και η μόνη δημιουργηθείσα γλώσσα του ανθρωπίνου είδους, από την παραφθορά της οποίας απέρρευσαν οι συμβατικές γλώσσες (δηλαδή αυτές όπου υπάρχει αναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου), όπως είναι όλες ανεξαιρέτως οι λοιπές γλώσσες του πλανήτη.
3. Αποδεικνύει κατά μη επιδεχόμενο καμία λογική αμφισβήτηση τρόπο, ότι το Αλφάβητο έγινε από τους Έλληνες, για να αποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ή 27 γράμματα τις έννοιες των ελληνικών λέξεων -και μόνον αυτών.
4. Δείχνει συγκριτικά, ότι τα σύμβολα της φοινικικής γραφής και οι ονομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) όχι μόνο δεν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ή παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.

γ. το απόσπασμα του Ηροδότου
'Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς που αναφέρονται στο Αλφάβητο ("Γράμματα", όπως το έλεγαν), το θεωρούν πανάρχαια ελληνική εφεύρεση (του Προμηθέα, του Παλαμήδη, του Λίνου κλπ.). Η θεωρία του "Φοινικικού" Αλφαβήτου πάντοτε στηριζόταν και στηρίζεται ακόμη από τους υποστηρικτές της σε μία εξαίρεση του κανόνα αυτού. Την εξαίρεση αυτή αποτελεί ένα απόσπασμα του Ηροδότου, που ο ίδιος παρουσιάζει ως προσωπική γνώμη του («ως εμοί δοκέει» = όπως μου φαίνεται...), την οποία σχημάτισε, όπως αναφέρει σε προηγούμενη παράγραφο, «αναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες από άλλους).Αλλά ας δούμε το κείμενο του Ηροδότου ("Ιστορία, Ε 58"):

«58.Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι τών ήσαν Γεφυραίοι άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην εισήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέει, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων».

[58.Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες (νέες ή άγνωστες) στους Έλληνες και μάλιστα και (κάποια) γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται· μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής.]
Στο απόσπασμα αυτό το σημαντικώτερο είναι, ότι στην κρίσιμη φράση («άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων») αποκαλύπτεται, ότι οι Φοίνικες-Γεφυραίοι, που πήγαν στην Βοιωτία με τον Κάδμο, έφεραν από την Φοινίκη κάποια γραφή τους, αλλά καθώς οι Φοίνικες άλλαξαν τη γλώσσα τους (έμαθαν πιά δηλαδή τα Ελληνικά), άλλαξαν και αυτή τη γραφή τους (έγραφαν πιά δηλαδή με την υπάρχουσα στη Βοιωτία πανάρχαια ελληνική γραφή). Στη δήλωση λοιπόν αυτή του Ηροδότου οι μεταφραστές δίνουν το νόημα, ότι οι ντόπιοι Ελληνες Βοιωτοί και όχι οι Φοίνικες μετανάστες άλλαξαν την δική τους γλώσσα και γραφή και υιοθέτησαν τη φοινικική!
Στην γενικά ασυνάρτητη αυτή αναφορά στον Αλφάβητο, όπως διασώθηκε, είναι προφανείς και οι παρεμβάσεις-αλλοιώσεις που ακολουθούν στο κείμενο και που διαπράχθηκαν άγνωστο από ποιούς και πότε. Αλλά ας δούμε την ύποπτη συνέχεια του κειμένου, όπως έφθασε σ' εμάς:

«Περιοίκεον δε σφέας τα πολλά των χώρων τούτον τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες οι παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε εισαγαγόντων Φοινίκων ες την Ελλάδα, Φοινίκηια κεκλήσθαι».

[Κατοικούσαν δε πέριξ αυτών (των Φοινίκων) στα περισσότερα μέρη κατ' εκείνο τον χρόνο (του Κάδμου) εκ των Ελλήνων Ίωνες, οι οποίοι παραλαβόντες διά της επαφής ή και διδασκαλίας παρά των Φοινίκων τη γραφή τους αλλάξαντες την μορφή της γραφής αυτών oλίγα μετεχειρίζοντο. Μεταχειριζόμενοι δε αυτά είπαν, καθώς ήταν δίκαιο, επειδή τα εισήγαγαν στην Ελλάδα Φοίνικες, να ονομάζωνται Φοινικά.]
Η αναφορά αυτή, κατά των Η. Τσατσόμοιρο ("Δαυλός", τ.118), ότι δηλαδή εκ των Ελλήνων οι Ιωνες οι κατοικούντες πέριξ των Φοινίκων παρέλαβαν τη Φοινικική γραφή και λίγα γράμματά της μεταχειρίζονταν, αφού τα τροποποίησαν, και χάριν του δικαίου, επειδή οι Φοίνικες τα εισήγαγαν στη Ελλάδα, τα ονόμασαν Φοινικικά, αποτελεί κραυγαλέα αντίφαση και συνεπώς πρόκειται για πλαστή υποπαράγραφο, δήθεν επεξηγηματική, η οποία σκοπεύει να καταστήσει αβαρή την προηγηθείσα πληροφορία «άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων». Και όμως η "Φοινικική Θεωρία" θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου και συντηρείται πάνω στο θεμέλιο της προφανούς αυτής πλαστογραφίας.
Η "Φοινικική Θεωρία" καθιερώθηκε στην Ευρώπη σε μία εποχή που, όπως γράφει ο διαπρεπής σύγχρονος Αγγλος κλασσικός φιλόλογος S.G.Rembroke ("The Legacy of Greece,εκδ. Oxford University Press,1984), «στους Φοίνικες γενικά εδίδετο ένας ρόλος ενδιαμέσων», που ξέφευγε από οιαδήποτε πληροφορία της ιστορίας, ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέων της σοφίας και του πολιτισμού του περιουσίου λαού του Ισραήλ στους απολίτιστους λαούς και δη στους Έλληνες. Αυτά βέβαια είναι συγχωρητέα, αφού λέγοντας περί τα τέλη του Μεσαίωνα, οπότε ο θρησκευτικός φανατισμός και ο σκοταδισμός είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να θέλουν την κόρη του Αγαμέμνονος Ιφιγένεια ως κόρη του Ιεφθά, τον Δευκαλίωνα ως Νώε, τον Απι ως σύμβουλο του Ιωσήφ, τον Απόλλωνα, τον Πρίαμο, τον Τειρεσία και τον Ορφέα ως διαστροφές του Μωυσή, την ιστορία των Αργοναυτών ως διάβαση των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο στην Παλαιστίνη και άλλα πολλά παρόμοια. Αυτές τις επισημάνσεις τις κάνει ο Rembroke.

Και καταλήγουμε εμείς: Τότε ο Ελληνισμός, ευρισκόμενος από άποψη εθνικής αυτοσυνειδησίας σε κωματώδη πνευματική κατάσταση και από άποψη ιστορικής αυτογνωσίας σε αφασία, ήταν εντελώς ανίκανος να υπερασπιστή την ιστορία του και τον πολιτισμό του, και γι' αυτό δεν αντιδρούσε και δεν μπορούσε να αντιδράσει.
Δημήτρης Ι. Λάμπρου - εκδότης του περιοδικού "Δαυλός"
ellinikoarxeio.com

Αϊνού πανάρχαιος Πελασγικός αποικισμός ανατολικής Ασίας

Αϊνού ονομάζονται οι ιθαγενείς κάτοικοι των βόρειων ιαπωνικών νησιών Χοκάιντο (Ιαπωνία) και Σαχαλίνης (Ρωσία).

Τα αρχαιολογικά ευρήματα του πολιτισμού τους φτάνουν μέχρι και 18000 π.Χ.
Γενετικά είναι περισσότερο συγγενείς με τους Ευρω-σιβηρικούς λαούς παρά με τους Ιάπωνες.
Δεν έχουν σχιστά μάτια και τα άλλα χαρακτηριστικά των μογγολικών φυλών.
Σήμερα όμως έχουν επιμειχθεί πολύ με τους Ιάπωνες.
Μετά τον δέκατο έκτο αιώνα το κομμάτι των Αΐνού που ζούσαν στα ιαπωνικά νησιά πιέστηκε να αφομοιωθεί από το ιαπωνικό στοιχείο.
Με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο πολιτισμός τους σχεδόν ολοκληρωτικά.
Όσοι ζούσαν στη ρωσική Σαχαλίνη ήταν πιο ελεύθεροι και οι κοινότητές τους στην περίοδο πριν τη ρωσική επανάσταση ήταν ορθόδοξες χριστιανικές με δικές τους εκκλησίες.
Μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι όταν ο σοβιετικός στρατός κατέλαβε τα νησιά τους, έφυγαν στην Ιαπωνία.
Σήμερα είναι αναγνωρισμένη η μειονότητα από το Ιαπωνικό Κοινοβούλιο.
Παραδοσιακά η αρχαία θρησκεία τους είναι πολυθεϊστική και λάτρευαν τα πνεύματα της φύσης.
Η κοινωνία τους ήταν μητριαρχική, δηλαδή οι γυναίκες είχαν στα χέρια τους την οργάνωση της κοινότητας, ενώ οι άντρες ήταν απλά κυνηγοί.
Miα άλλη θεωρία
Αϊνού
Ο πανάρχαιος Πελασγικός αποικισμός της ανατολικής Ασίας
Μεγάλη ήταν η έκπληξη των Ευρωπαίων, όταν ανακάλυψαν ότι σε ορισμένες περιοχές της Άπω Ανατολής κατοικούσαν λαοί λευκοί, τελείως διαφορετικοί από τους μογγολικούς λαούς, οι οποίοι αποτελούσαν λευκές νησίδες μέσα στη μογγολική θάλασσα που τους περιέβαλλε.
Λευκοί πληθυσμοί ανεκαλύφθησαν στην Χοκάιντο, το βορειότερο από τα ιαπωνικά νησιά, στην Σαχαλίνη, στις εκβολές του ποταμού Αμούρ και στις Φιλιππίνες νήσους.
Αργότερα οι ανθρωπολόγοι και οι αρχαιολόγοι (όπως γράφει ο Ι. Πασσάς) εξακρίβωσαν ότι οι λευκοί κάτοικοι της Ανατολικής Ασίας άλλοτε, προ της νεολιθικής εποχής, ήσαν εξαπλωμένοι στο σύνολο σχεδόν της ανατολικής Ασίας.
Οι επιστήμονες ωνόμασαν αυτούς τους πρωτόγονους λευκούς παλαιοκαυκασίους.
Υπολείμματά τους αποτελούν σήμερα οι Νίχβοι ή Γκιλιάκοι των εκβολών του Αμούρ και της Σαχαλίνης, οι Αϊνού της Ιαπωνίας καθώς και μικρές ομάδες στις Φιλιππίνες.
Ο αρχαιότατος λαός των Αϊνού, όπως διδάσκουν οι ελλιπείς, εν γένει πηγές, αντιμετώπισε την εισβολή και την καταπίεση των διωκτών του, των Ιαπώνων.
Αντιστάθηκαν γενναία, πολέμησαν επίμονα με πρωτόγονα όπλα εναντίον πανόπλων εχθρών και απομονώθηκαν τελικώς ως μουσειακό κατάλοιπο στην νήσο Hokkaido.
Ίσως οι εχθροί διέγνωσαν την αξία και την σπουδαία τους καταγωγή και θέλησαν να τους αφανίσουν αφομοιώνοντάς τους και φυλετικώς και γλωσσικώς.
Όμως, όπως και στην Ελληνική Μητρόπολη, δεν κατάφερε ο κατακτητής να αφανίση την γλώσσα.
Η ανά χείρας μελέτη μας λοιπόν είναι πρωτογενής διερεύνηση της γλώσσας, τα λοιπά δε ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που περιελήφθησαν, βοηθούν τον αναγνώστη να συμπληρώση την εικόνα από τα γλωσσικά στοιχεία, με χαρακτηριστικά του καθ ημέραν βίου, των πεποιθήσεων και της Κοσμογονίας των Αϊνού, που κι αυτά, παραπέμπουν σε ελληνικές πηγές και δοξασίες.
Από το βιβλίο: Δωρικός Σταύρος, Χατζηγιαννάκης Κώστας
Οι Αϊνού λοιπόν σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους δεν είναι Ιάπωνες αλλά μάλλον Καυκάσιοι.
Η γραφή "κατακάνα" έχει πολύ ενδιαφέρουσες ομοιότητες με την αρχαία Κρητική συλλαβική γραφή. Η γλώσσα τους και τα έθιμά τους έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα της αρχαίας Ελλάδας, και το όνομά τους θυμίζει και πάλι παραφθορά του "Ίωνας"!
Οι Αϊνού (< Ίωνες) ή πιο σωστά Αϊνώ, «η λευκή φυλή» της Ιαπωνίας.

Ελληνικό βλέμμα Αϊνώ, το πρώτο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους Έλληνες
μεταξύ των οποίων και ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Phoenix, Thomas S. Anderson, υποστηρίζουν ότι οι Ίωνες έφτασαν στην Ιαπωνία το 7000 π.Χ., στοχεύοντας στο να την χρησιμοποιήσουν ως εφαλτήριο για τον αποικισμό τους στην Αμερική.
Άλλες πληροφορίες τους θέλουν να έχουν σταλεί για συγκεκριμένη αποστολή στην «χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου» κατά τα Διονυσιακά, την πανάρχαια εκστρατεία των Ελλήνων στην Ασία περί το 3.000 π.Χ. Κατά την άποψή μας, αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο.
Και οι ίδιοι οι Ιάπωνες δέχονται πως οι Αϊνώ υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ιαπωνίας ακόμα και πριν από την κατάκτηση των ιαπωνικών νησιών από τις κίτρινες πολεμικές φυλές της ηπειρωτικής Ασίας.
Η επίσημη ιστορία τους αναφέρει μάλιστα πως όταν οι πρώτοι Ιάπωνες διέσχισαν την Κίνα κι έφτασαν στην Ιαπωνία, συνάντησαν μία λευκή γενειοφόρα φυλή (φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο στην γη της Ανατολίας), τους Αϊνώ, που ήταν δεινοί πολεμιστές και κυνηγοί.
Οι Ιάπωνες και γενικά οι Ασιάτες δεν διαθέτουν πυκνές γενειάδες, αφού τα γένια τους είναι αραιά.
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, οι Αϊνώ είναι λευκοί στην όψη, κάποιοι έχουν γαλάζια μάτια και είναι ψηλοί στο ανάστημα.

Κόσμημα με αρχαιοελληνικά σύμβολα.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι προστάτιδα της φυλής τους θεωρούν την «Ματεράσου» (< μη\α\τέρα σου), όπως και τα ονόματα που έχουν δώσει σε κάποια από τα χωριά τους, όπως Ιτάμι (< όπως το βουνό Ίταμος της Θεσσαλίας), Αρία (< Αρεία< Άρη, θεό του πολέμου), Ογκάκι (< Όγκα: προσωνύμιο των Θηβαίων προς την θεά Αθηνά), κ.α. Θεωρούν μάλιστα την κουκουβάγια ως το πουλί της σοφίας, που ως γνωστόν αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθηνάς για τους αρχαίους Έλληνες.
Οι στολές τους είναι κεντημένες με αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους ενώ συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι ένα είδος στεφανιού ανάλογο με αυτό που φορούσαν οι πιστοί του Διονύσου στις Διονυσιακές γιορτές (πλέγμα κισσού και άμπελου).
Οι αρχαίοι Έλληνες άλλωστε συνήθιζαν να φορούν σε αρκετές περιστάσεις στεφάνια, όπως οι Ολυμπιονίκες, οι νικητές σε διαγωνισμούς δράματος (ο Αριστοφάνης είχε φορέσει στεφάνι ελιάς), οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια, κλπ.

Και λίγες λέξεις από τη γλώσσα τους:
conko=χωνί(αρχαία ελληνική κώνος)
cate=περούκα(αρχαία ελληνική χαίτη)
aneaskay=δύναμαι,είμαι ικανός(αρχαία ελληνική ενασκώ)

Για περισσότερα στο βιβλίο:
(ΑΪΝΟΥ,ο πανάρχαιος πελασγικός αποικισμός της Ανατολικής Ασίας),
Στ,Δωρικός(Dr Ing.)-Κ.Χατζηγιαννάκης(Δρ Μηχ.),
εκδόσεις "ΕΥΑΝΔΡΟΣ",Αθήνα 2004.

ΨΆΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΈΣ ΠΌΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΤΟΠΩΝΎΜΙΟ ΑΙΝΟΥ ΔΕΝ ΒΡΉΚΑΝΕ ΆΛΛΑ ΒΡΉΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΑΊΝΟΣ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΌΤΑΤΑ ΝΑ ΣΥΝΔΈΟΝΤΑΙ:

A)Αίνος Θράκης
Η Αίνος είναι μια από τις αρχαιότερες θρακικές πόλεις. Aρχικά ονομαζόταν Πολυόμβρια, παίρνοντας το κλασικό της όνομα τον 6ο π.Χ. αιώνα. Πρόκειται για τη σύγχρονή πόλη Ενέζ(Enez).

Σε ένα από τα σωζόμενα αποσπάσματα του Καλλίμαχου (340 π.Χ. -240 π.Χ.-Το VII από τα 13 ποιήματα που έφεραν τον τίτλο Ίαμβοι), που παρατίθεται στη συνέχεια, o επικός ποιητής παρουσιάζει τον Ερμή Περφεραίο να αιτιολογεί τον θεσμό της λατρείας του από την πόλη της Αίνου στη Θράκη2.
VII 32 Έρμάς ό Περφεραίος Αινίων θεός
Περφεραίος Έρμής εν Αίνω τη πόλει της Θράκης τιμάται εντεύθεν·
VIII 20 Επειός προ τον δουρείου ίππου εδημιούργησεν Ερμάν, ον ο Σκάμανδρος πολύς ενεχθείς κατέσυρεν ο δ' εντεύθεν προσηνέχθη εις την προς Αίνω θάλασσαν, άφ' ής αλιευόμενοί τινες ανείλκυσαν αυτόν τη σαγήνη.
Χτισμένη στις εκβολές του Έβρου ποταμού, που τότε ήταν πλωτός, μπόρεσε, χάρη στη θέση αυτή, να αναπτυχθεί ταχύτατα.
Αναφέρεται στους περισσότερους αρχαίους Έλληνες γεωγράφους και Ιστορικούς, από τον Όμηρο μέχρι τον Στράβωνα. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος αναφέρει ότι οι ηγέτες των συμμάχων των Τρώων Θρακών ήσαν οι Ακάμας και Πείρος, προερχόμενοι από την Αίνο.
Β)Αίνος (Κοίλη Συρία)
Η Αίνος ήταν μια αρχαία πόλη στην Κοίλη (νότια) Συρία.
Κατά τον χάρτη του Πόιτινγκερ απείχε 37 μίλια βορείως των Κανάθων (Qanawat) και 26 μίλια νοτίως της Δαμασκού.
Κατά την γνώμη άλλων ερευνητών ήταν μέσα στην Περαία του Ιορδάνη.
Ο ερευνητής Kiepert είκασε ότι προήλθε από την φοινικική ain που σημαίνει νερό, αλλά δεν αποκλείεται να υπήρξε στρατιωτική αποικία Θρακών κληρούχων από την Αίνο του Έβρου.
Ο Waddington (1870) την ταυτίζει με την γειτονική Φαινώ ή Φαίνα.
Όλες οι υποθέσεις είναι πιθανές, χωρίς να έχει δοθεί μια σαφής τοποθέτηση.
Γ)Αίνος (Κεφαλονιά)

Αίνος ονομάζεται το ψηλότερο βουνό στην Κεφαλονιά (1,628 m), το οποίο αποτελεί εθνικό δρυμό από το 1962.
Η ψηλότερη κορυφή του Αίνου είναι ο Μέγας Σωρός, απ' όπου φαίνονται καθαρά η Ζάκυνθος και αμυδρά η Λευκάδα και οι κοντινές ακτές της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος.
Έχει ύψος 1628 μέτρα και ουσιαστικά είναι το μόνο υψηλό βουνό της Κεφαλονιάς.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

Ένας νεαρός άνδρας Ainu στο νησί Χοκάιντο,Ιαπωνία,

1901 Φωτογραφία από τον Hiram M. Miller

erevnw.blogspot.gr
ΠΗΓΗ

ΠΗΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
http://www.biblionet.gr/book
http://pyrron.blogspot.gr/
http://el.wikipedia.org/
http://www.pygmi.gr/
http://el.wikipedia.

Άγνωστοι Έλληνες: Όταν οι Έλληνες πορεύονταν Εις Πανίαν

Ακολουθώντας το αέναο ταξίδι των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο φτάνουμε σιγά – σιγά στην Ισπανία, την χώρα των Πομπλαδόρες Γκριέκος και των Βάσκων.
Η Ισπανία ανέκαθεν υπήρξε αγαπημένος προορισμός των Ελλήνων από τα αρχαία κιόλας χρόνια…
Ο Ηρακλής πρώτα πρώτα είχε εκστρατεύσει εκεί, γεγονός που πιστοποιείται από τον Φάρο του στην σημερινή Κορούνια, από το όνομα «Πυρηναϊκή», το οποίο απεδόθη στην χερσόνησο από τον ίδιο προς τιμήν της γυναίκας του Πυρήνας αλλά και από χιλιάδες ακόμη πόλεις που ιδρύθηκαν από εκείνον.
Ο γιος του Ηρακλή, επιπλέον, ονομαζόταν Ίβηρας και θεωρούνταν γενάρχης της Ιβηρίας!

Χαρακτηριστική της παρουσίας του μεγάλου αυτού ήρωα στην εν λόγω περιοχή είναι και η ονομασία της σημερινής Διώρυγας του Γιβραλτάρ, που παλαιότερα έφερε το όνομα «Ηράκλειες Στήλες»!
Αρκετά χρόνια αργότερα έφτασε η σειρά αρχικά του Διονύσου να επισκεφθεί εκείνα τα μέρη και έπειτα του Οδυσσέα, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση ίδρυσε την πόλη Ιβηρία στην θέση που βρίσκεται η σημερινή Λισσαβώνα!
Λέγεται μάλιστα πως ο Διόνυσος μετονόμασε την Εσπερία (παλιά ονομασία Ισπανίας) σε Ισπανία, προς τιμήν του Πάνα, ο οποίος τον είχε συνοδεύσει στην εκστρατεία του (Ις-Πανίαν: Εις Πανία)!
«Πᾶνα κατέλιπεν ἐπιμελητὴν τῶν τόπων, ὃς τὴν χώραν ἀπ´ αὐτοῦ Πανίαν μετωνόμασεν· ἣν οἱ μεταγενέστεροι παραγώγως Σπανίαν προσηγόρευσαν, καθὼς ἱστορεῖ Σωσθένης ἐν ιγʹ Ἰβηρικῶν» Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος).

Ο Στράβων στα βιβλία του Β’, Γ’, Δ’, Ε’ των Γεωγραφικών αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι πολλοί ομηρικοί ήρωες πέρασαν από εκείνα τα μέρη (Αινείας, Μενέλαος, κ.α.).
Καταγράφει επίσης την ύπαρξη των Λουσιτανών (αρχαίας επαρχίας της Ιβηρικής χερσονήσου), οι οποίοι είχαν επιλέξει να ακολουθούν τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών.
Έτρωγαν λιτά, οργάνωναν ιππικούς, γυμναστικούς και οπλιτικούς αγώνες και εξασκούνταν γενικότερα στις πολεμικές τέχνες.
Όπως λοιπόν μπορούμε να δούμε, οι Έλληνες προσέθεσαν άλλον έναν σταθμό στις αποικίες τους γύρω από την Μεσόγειο, γεγονός που φαίνεται και από την πλειάδα ελληνικών πόλεων κατά μήκους όλης της Ιβηρίας!

- Εμπόρειον, Ampuries: Η πιο σημαντική ελληνική αποικία. Οι Έλληνες, Φωκαείς συγκεκριμένα, έμαθαν τους ντόπιους να καλλιεργούν με αγάπη τις ελιές και τα’ αμπέλια.
Ονομάστηκε έτσι γιατί ήκμασε το εμπόριο.
Όπου πήγαιναν οι Έλληνες έδιναν απλόχερα και φιλότιμα πολιτισμό και οργάνωναν εμπορικούς σταθμούς, αφού είχαν έντονα ανεπτυγμένο το εμπορικό δαιμόνιο.
Στο Εμπόρειον εισήχθη η πολεοδομία των ελληνικών πόλεων και κόπηκαν τα πρώτα νομίσματα στην περιοχή.
- Καλλίπολη (Βαρκελώνη), Ζάκαθα (Sagundo, ιδρύθηκε από Ζακυνθινούς), Άκρα Λευκή (Alicante),Ταρτησσός (οι Ισπανοί ισχυρίζονται πως είναι η αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης), Ρόδη (Rosas), Καρθαγένη(Cartagena), Άβδηρα (στην μνήμη του Άβδηρου, φίλου του Ηρακλή), Πίνητος, Κερεσός, Κάλπη, Ημεροσκόπειον ή Αρτεμίσον, Μαινάκη (Malaca), Εβυσος (Ibiza), και πολλές άλλες.
Φυσικά οι προαναφερθείσες πόλεις βρίθουν ελληνικού στοιχείου μέσω των πολυάριθμων ελληνικών οικοδομημάτων, των θεάτρων, των ναών, των αγαλμάτων (Ανδριάντας Ασκληπειού ύψους 2μ.!), των εορτών, κλπ.
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελούν οι γνωστοί αγώνες ταυρομαχίας των Ισπανών, που υφίστανται ως σήμερα και που διαθέτουν τις ρίζες τους στα ταυροκαθάψια της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο.
Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδιο, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στην Μικρά Ασία (Σμύρνη). Από αυτά προήλθαν οι ισπανικές ταυρομαχίες.
Βέβαια στην σημερινή Ισπανία το άθλημα είναι βάρβαρο, αφού στην Ελλάδα δεν θανατωνόταν ο ταύρος, που ήταν ιερό ζώο.

Ας δούμε τώρα λίγα πράγματα για τους δύο κατεξοχήν ελληνογενείς πληθυσμούς της Ισπανίας, τους Πομπλαδόρες Γκριέκος, που πρόκειται για Έλληνες κατοίκους από την Ελίκη, Ελίτσε, και τους Βάσκους που είναι εγκαταστημένοι στα δυτικά Πυρηναία όρη (<Πυρήνα, σύντροφο Ηρακλή).
Οι pobladores Griegos, ενθυμούμενοι την ελληνική τους καταγωγή, εορτάζουν κάθε χρόνο την ελληνική εβδομάδα που περιλαμβάνει την τυπική ζωή μιας αρχαίας ελληνικής πόλης: Ραψωδίες, θέατρα, χορός, πυρσοί, παρελάσεις οπλιτών, αμφορείς, αρχαία νομίσματα, κτερίσματα, χιτώνες, περικνημίδες και λόγος ομηρικός.
Παράλληλα τιμούν με θρησκευτικές παραστάσεις την Κοίμηση της Θεοτόκου κάθε 15η Αυγούστου.
Όσον αφορά τους Βάσκους, υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή τους (Λιβύοι, Φοίνικες, Ίβηροι, κλπ).
Πιο πειστική φαντάζει η ελληνική αν σκεφτούμε ότι πέραν της ελληνικής τους νοοτροπίας και κουλτούρας, οι ίδιοι οι Βάσκοι δηλώνουν Έλληνες!
Ειδικότερα είναι γνωστοί για την φιλοξενία, την υπερηφάνεια, την φιλοπατρία και τις στρατιωτικές τους ικανότητες.
Ο Στραβων αναφέρει (Γ’ 155): «Οι παλαιοί πολεμιστές ζούσαν κατά Σπαρτιατικό τρόπο και φορούσαν περικνημίδες. Οι Δρυΐδες προέβλεπαν τα μελλούμενα από σφάγια των θυσιών, αφού εξέταζαν τα σπλάχνα τους (…) Ιδρύθηκαν πόλεις που έχουν ονόματα, όπως Έλληνες, Αμφίλοχοι, διότι ο Αμφίλοχος πέθανε εδὠ. Προσφέρουν κατά τρόπον ελληνικό (…) Είναι το έθνος των Ουασκόνων».

Οι Βάσκοι καλλιεργούν, ως κλασσικοί Έλληνες, με φροντίδα τα σταφύλια και τις ελιές και διατηρούν υπερβολική αγάπη για την Ελλάδα.
Ποιος ξεχνάει την πρόταση των Βάσκων Ευρωβουλευτών ν’ αποτελούν τα Ελληνικά την επίσημη γλώσσα της Ευρώπης, κάτι που φυσικά καταψηφίστηκε και από Έλληνες «ευρωπαϊστές».
Στο Μπιλμπάο στεγάζεται η Ελληνική Βασιλική Ακαδημία.
Και μιας και μιλήσαμε για γλώσσα, ας δούμε ενδεικτικά ορισμένες εκ των ισπανικών λέξεων που έχουν ελληνική ρίζα:
Aire< αήρTala< τάλας (φτωχός)Henada< χελιδών (Δωρική Διάλεκτος, κατά την οποία το λ τρέπεται σε ν)Tronu< θρόνοςHerria< χώρα
estadio> στάδιον
mozo(υπηρέτης)>μόθων(γιος δούλου)Ana< Άν(ν)α (προσφώνημα Ελλήνων για τον Δία που προέρχεται από το επίρρημα άνω)
Αλλά και το επιφώνημα των Ισπανών «όλε» προέρχεται από την ελληνική φράση θρήνου «ὦ ὀλε δαῖμον»!
Δείτε το συγκινητικό βίντεο όπου το ελληνικό DNA των σημερινών Ισπανών βγαίνει στην επιφάνεια και μιλάει από μόνο του:

Υπάρχει επίσης πλήθος Ισπανών φιλελλήνων:
Χουάν Βαλέρα (σημαντικός ποιητής και πεζογράφος, απέδωσε πρώτος νεοελληνικά ποιήματα στα ισπανικά).
Αντόνιο Ρουμπιό Λιουκ (φιλόλογος, ένθερμος φιλέλληνας, απέδωσε στα ισπανικά κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας).
Μπέργκνες ντε λας Κάσας (Καταλανός ελληνιστής, πίστευε ότι η καταλανική πολιτιστική ιδιαιτερότητα έπρεπε να συνδεθεί με τον ελληνικό πολιτισμό)
Federico Krutwig Sagredo (Βάσκος ελληνιστής, θεωρούσε τα ελληνικά μητέρα όλων των γλωσσών)
Pedro Olalla (Ελληνιστής των ημερών μας θεωρεί τον Ελληνισμό ελπίδα του μέλλοντος)
Σημαντικοί μεταγενέστεροι Έλληνες που αγαπήθηκαν από τους Ισπανούς ήταν ο γνωστός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ελ Γκρέκο) καθώς και ο λόγιος Δημήτρης Δούκας που προσκλήθηκε να διδάξει τα ουμανιστικά γράμματα στην πρώιμη αναγεννησιακή Ισπανία.
Σήμερα εδράζει μεγάλος αριθμός οργανώσεων και ιδρυμάτων που αφορύν τον Ελληνισμό της Ισπανίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το «Iberia Graeca», που ξεκίνησε επίσημα την λειτουργία του το 2010 από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ισπανίας και την Κυβέρνηση της Καταλανίας με σκοπό την ταξινόμηση και πιο εμπεριστατωμένη μελέτη του τεράστιου όγκου ελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων που ανακαλύπτονται συνεχώς στην πόλη Εμπόριον.
Η Ισπανία αποτελεί έναν ακόμα αξιομνημόνευτο σταθμό των Ελλήνων που πιστοποιεί το αδιάκοπο ταξίδι τους όχι μόνο στην περιοχή της Μεσογείου αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Φυσικά η Ελλάδα εξακολουθεί να κρατά σφαλισμένη την πόρτα σε αυτούς τους Έλληνες που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην χώρα μας αλλά και στον Ελληνισμό γενικότερα, κάτι που ήδη κάνουν…

Πηγή: ΠΥΓΜΗ.gr
awakengr.com