Μετάφραση της “Αντιγόνης” του Σοφοκλή στη γλώσσα των ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας

Παγκόσμια πρώτη παρουσίαση
επιμέλεια: Γιώργος Δαμιανός

Γκρίκο: Α σού φαίνετα τι έκαμα αν ανόητο πράμα, ένα ανόητο το λέει
> Griko (M. Cassoni) A su fénete ti écama an anóito prâma, éna anóito tò lèi.
> Πρωτ.:(469) Σοὶ δ’ εἰ δοκῶ νῦν μῶρα δρῶσα τυγχάνειν, σχεδόν τι μώρῳ μωρίαν ὀφλισκάνω.

Τα 24grammata.com παρουσιάζουν, με τη μορφή ebook, για πρώτη φορά στην Ελλάδα ένα σπάνιο και μοναδικό Θησαυρό της Ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού. Πρόκειται για τη μετάφραση (αποσπάσματα) της Αντιγόνης του Σοφοκλή στη γλώσσα των Ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας (Griko/ Salento)
H μετάφραση περιλαμβάνεται σ’ ένα σπάνιο άρθρο του φημισμένου Ιταλού γλωσσολόγου Ο. Parlangeli. To άρθρο δημοσιεύτηκε στο επιστ. περιοδικό “Byzantion” (Bruxelles, 1952) και είναι γραμμένο στη Γαλλική γλώσσα.

Σε αυτό το άρθρο ο Parlangeli, παρουσιάζει τον ερευνητή του Γκρικο, Don Mauro Cassoni, (το άρθρο υπάρχει σε έντυπη μορφή, καθώς και όλη η εργογραφία του Κασòνι, στη βιβλιοθήκη του 24grammata.com)
O μοναχός Mauro Cassoni μόνασε στο μοναστήρι Santa Maria di Consolazione στο Martano (Le) και κατέγραψε τα ήθη και έθιμα των ελληνοφώνων του Σαλέντου, συνέταξε μελέτες σχετικά με την ελληνική γλώσσα της περιοχής και προσπάθησε να μεταφράσει στην πατρική γλώσσα των κατοίκων, την εποχή εκείνη μιλούσαν αποκλειστικά το Γκρίκο οι κάτοικοι της ελληνόφωνης νησίδας του Σαλέντο, την τραγωδία “Αντιγόνη” του Σοφοκλή.
Ο Κασόνι μετέφερε νοηματικά την τραγωδία και δεν έδωσε μεγάλη σημασία στους μεταφραστικούς τύπους αλλά αρκέστηκε στη νοηματική απόδοση. Άλλωστε το επίπεδο του Γκρίκο (μέχρι το 1900 το μιλούσαν αναλφάβητοι χωρικοί, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο) δεν του επέτρεπε να έχει πολλές εναλλακτικές λύσεις στη μετάφραση. Προτίμησε τη νοηματική απόδοση, ίσως και παράφραση, αλλά αρνήθηκε συστηματικά να την εμπλουτίσει με Ιταλικό λεξιλόγιο. Μόνο και μόνο για αυτό τα παρακάτω αποσπάσματα είναι ένας μοναδικός θησαυρός του Ελληνικού Πολιτισμού
Όπως θα δείτε στο ebook ο καταγράφει τους στίχους στην αρχαία ελληνική γλώσσα και στο Γκρίκο (με Λατινικούς χαρακτήρες).

Για να γίνουν ευκολότερα κατανοητά από το ελληνικό κοινό, τα 24grammata.com πρόσθεσαν το Γκρίκο με τους ελληνικούς χαρακτήρες, καθώς και μια στοιχειώδη μετάφραση στη νεοελληνική. Συνειδητά προτιμήσαμε μα μείνουμε πιστοί στο Γκρίκο και όχι στο αρχαίο κείμενο, γιατί σκοπός μας είναι να προβάλλουμε τη γλώσσα των ελληνόφωνων (και ας μας συγχωρέσει ο Σοφοκλής).

Επειδή το συνημμένο ebook δεν είναι ευανάγνωστο ξαναγράψαμε τα κύρια σημεία και προσθέσαμε το μεταγλωττισμό με ελληνικούς χαρακτήρες καθώς και το πρωτότυπο κείμενο.
Στο τέλος του ebook παρουσιάζονται και 7 canti (ύμνοι/τραγούδια) della Grecia Salentina:

[download]


ANTIGONE di SOFOCLE / ΑΝΤΙΓΟΝΗ του ΣΟΦΟΚΛΗ
440. Kρ: Τσ’ εσού, που έχει στα πόδια την κοφάλη, λέει ο ντε, τι σου έκαμε τούτο;
>Kr.: (à Antigone) C esù, pù ehi ‘sta pódia tin cofàli, lèi ο dé ti ‘sù écame tuo ?
>Κρ.: Σ’ εσένα, που έχεις στα πόδια το κεφάλι, λές ή όχι, ότι συ έκανες τούτο;
>ΚΡ. :Σὲ δή, σὲ τὴν νεύουσαν εἰς πέδον κάρα, φῄς, ἢ καταρνῇ μὴ δεδρακέναι τάδε;
Αντ. Το λέω τσε εσοτζο πι ντέ.
>Αν. Το léo c’essózo pi ndé.
>Αντ. Το λέω και δεν το αρνούμαι
>ΑΝ. Καὶ φημὶ δρᾶσαι κοὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή.
445 Κρ (στο φύλακα): Σου ζώζει πάει, αρτενα, ετσι ιπου θέλει πους όλο το κακό λυμένο
Kr. (au gardien) Sù sozi pai, artena, eci ipu téli pus ólo to kakó liméno.
Κρ. (στο φύλακα): Σύ σώθηκες, πήγαινε όπου θέλεις, γιατί το κακό είναι λυμένο (για σένα)
ΚΡ. Σὺ μὲν κομίζοις ἂν σεαυτὸν ᾗ θέλεις ἔξω βαρείας αἰτίας ἐλεύθερον·
(στην Αντιγόνη): Τσ εσού πέμμου ενώριτζες εσού τι βω (εγώ) είχα ντοκόντα α λο να μι χώσουνε τσι το πεζαμμένο
>(à Antigone) C’ esu, pémmu,ennórizes esu ti ‘vo iha dóconta a lo na mi hósune citto pesamméno?
>Και σύ πες μου, εγνώριζες εσύ ότι εγώ είχα διατάξει να μη χώσουνε (θάψουνε) κείνο τον πεθαμένο;
>πρωτότυπο: σὺ δ’ εἰπέ μοι μὴ μῆκος, ἀλλὰ συντόμως, ᾔδησθα κηρυχθέντα μὴ πράσσειν τάδε;
Αντ.: ούμε, ο νώριτζα τσε καλά, σοτζεστε να μη τον νώριτζα; Εσού τον έντικες αλό
>Ùmme, ο nnóriza ce calà; Sogeste na mi ton nóriza ? Esu ton édikes alò.
>Εγνώριζα και καλα, πως να μην το γνώριζα, εσύ τον είχες δώσει (δική σου διαταγή ήταν)
>ΑΝ. Ἤιδη· τί δ’ οὐκ ἔμελλον; ἐμφανῆ γὰρ ἦν.
Κρ Τσε εσού τον έκλασε, χώνοντα το πεσαμένο
>Kn. C esu ton éklase, hónnonta to pesamméno.
>Κρ: και εσύ τον χάλασες (έσπασες τον νόμο) χώνοντας τον νεκρό (θάβοντας τον πεθαμένο)
>ΚΡ. Καὶ δῆτ’ ἐτόλμας τούσδ’ ὑπερβαίνειν νόμους;
450. Αν. Εν ιο α τό Τζέου ούζο λο ντε αττά δικια τος τεο του ακάτου. Για τούο εβό εκιτεφσα
>Αν. Enn io a ttó Zeu uso lo, ndé atta dikia tos teó tu acatu jâ tuo evo ekkitefsa.
>Αν: Δεν ήταν του Δία ο νόμος, ούτε της Δίκης, της Θεάς του Κάτω Κόσμου. Για δικό σου τον φανταστηκα
>(450) ΑΝ. Οὐ γάρ τί μοι Ζεὺς ἦν ὁ κηρύξας τάδε, οὐδ’ ἡ ξύνοικος τῶν κάτω θεῶν Δίκην τοιούσδ’ ἐν ἀνθρώποισιν ὥρισαν νόμους·,
Επίστονε μαγκά τι, τα λόγια ανού αντρώπου, που ντέτε να πέσανει ήσανε πλέον δυνατά πι τσινα, άγια, ντε γραμμένα τος θεό. Είναι τούα ντεναπους στι σήμερι, ντεν ειναι απού αφτέ: ειναι για πάντα
> Eppistone maga ti, ta lója anu antrópu, pu déte na pèsani isane pléon1 dinatâ pi cina : afsilâ, âja, ndé gramména, tos teó. Ine tua den apus to simmeri, Ndé apù afte : ine jâ panta
> Ούτε ήξερα ότι τα λόγια ενός ανθρώπου που είναι να πεθάνει (θνητού) ήτανε πιο δυνατά από κείνα τα άγια και όχι γραμμένα του Θεού. Είναι (λόγια) από κείνα που είναι για το σήμερα, δεν είναι απ αυτά που μένουν για πάντα
> οὐδὲ σθένειν τοσοῦτον ᾠόμην τὰ σὰ κηρύγμαθ’ ὥστ’ ἄγραπτα κἀσφαλῆ θεῶν νόμιμα δύνασθαι θνητὸν ὄνθ’ ὑπερδραμεῖν.
[download]

by Siglitiki στο 24grammata.com

24grammata com

Για όσους γνωρίζουν το Μανιάτικο γλωσσικό ιδίωμα η ομοιότητα με τα Γκρικο είναι καταπληκτική.

Εκείνοι που  έχουν ακούσει Μανιάτες να συνομιλούν θα με δικαιώσουν.

Τολμώ να παρατηρήσω πώς τα Γρικο είναι εξέλιξη του Μανιάτικου Γλωσσικού Ιδιώματος.

Συγχαρητήρια στον Γιώργο Δαμιανό

Συγχαρητήρια και στην καλή φίλη siglitiki

Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος

Οι Έλληνες στον Κόσμο.

Ένα βήμα γνωριμίας, επικοινωνίας και αλληλεγγύης με τις ζωντανές και ιστορικές εστίες του Ελληνισμού ανά τον κόσμο.

One step for the acquaitance, communication and cooperation with the lively and historic homes of Hellenism around the world.

Un passo verso la conoscenza,la communicazione e la cooperazione coni centri storici e vivi dell'Ellenismo nel mondo.

''ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ" "GREEKS IN THE WORLD" "GRECI NEL MONDO"

Παρακολουθήστε την Κυριακή 11 Δεκεμβριου στο :

http://vachosradio.blogspot.com/ 

Ωρα 18.00-20.00 στην τηλεόραση του vachosradio αποσπάσματα από την ταινία

''Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ'' 

Σε σενάριο και σκηνοθεσία Αντώνη Ξεπαπαδάκου!

Ζωντανά στο στούντιο ο Αντώνης Ξεπαπαδάκος!

Συμμετέχουν:

Γεώργιος Δημακόγιαννης,Ελένη Παπαδοπούλου,Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος!

Θα ακουστούν και μανιάτικα τραγούδια επιμέλειας Αντώνη Ξεπαπαδάκου!

Οι αλήθειες που δεν μάθαμε ποτέ!

Vachos Radio

Appunti di onomastica greco-salentina (Ονοματολογικό Λεξικό των Ελληνοφώνων του Σαλέντο)

+ D. Mauro Cassoni

Estratto da: STUDI LINGUISTICI SALENTINI, Volume 17 (1989)
Ονοματολογικό Λεξικό των Ελληνοφώνων του Σαλέντο

Το σπάνιο τούτο ebook παρουσιάζεται κατ’ αποκλειστικότητα από τo ηλ. περιοδικό 24grammata.com. To έντυπο υπάρχει στη βιβλιοθήκη του 24grammata.com και προσφέρεται, φωτοτυπημένο, σε κάθε ενδιαφερόμενο ερευνητή
24grammata.com/ free ebook
[download]

ASSOCIAZIONE LINGUISTICA SALENTINA, «ORONZO PARLANGELI», LECCE
+ D. Mauro Cassoni APPUNTI DI ONOMASTICA GRECO-SALENTTNA
0. Premessa del curatore (G.B. MANCARELLA).
Questi appunti di onomastica conservano, nell’ambito delle no­stre ricerche per il progettato DIZIONARIO ONOMASTICO SALENTINO, una sicura loro validità, sia dal punto di vista qualitativo, nella misura in cui forniscono una vasta tipologia onomastica, e sia dal punto di vista quantitativo, nella misura in cui ne documentano la circolarità in un’area socialmente unitaria: una validità che non può farci però dimenticare tempi e circostanze culturali, ispiratrici di questi stessi appunti.
Don Mauro Cassoni raccolse e, in parte, ordinò questi appunti intorno al 1928: nelle brevi note aggiunte ai repertori degli antropo­nimi e dei toponimi di Martano cita due volte il Battisti e una volta il Maccarone senza un esplicito rinvio bibliografico, mentre cita poi una volta il Rohlfs con riferimento a Greci autoctoni o grecità bizantina, con la quale pubblicazione del 1928 il Rohlfs risponde alle obiezioni fattegli precedentemente dai due studiosi italiani1. Una seconda spia in favore di questa probabile data di composizione degli appunti ci è fornita delle raccolte delle due sezioni degli antroponimi di Cori-gliano: la prima sezione indica come termini della ricerca gli anni 1672-1927, e la seconda indica come termini gli anni 1780-1927. Il fatto che nelle due sezioni compaia l’anno 1927 come limite della ricerca ci induce a ritenere che D. Mauro abbia utilizzato, come ultima fonte documentaria, i registri parrocchiali dell’anno corrente (per Castrignano, invece, i registri del 1931).
1 Riteniamo che i riferimenti bibliografici possano essere così integrati: N. MACCARONE, Romani e Romaici nell’Italia meridionale. Archivio Glottologico Italia­no 20, 1926 (Sez. Goidanich), pp. 72-96; C. BATTISTI, Appunti sulla storia e sulla diffusione dell’ellenismo nell’Italia meridionale. Revue de Linguistique Romane 3,1927, pp. 1-91; G. ROHLFS, Autoctone Griechen oder byzantinische Grazitat?, Revue de Lingusitique Romane 4,1928, pp. 118-200.
A distanza di tanto tempo alcuni motivi di polemica storica, che stanno alla base di questi appunti di onomastica greco-salentina, sembrano attenuati, e forse anche risolti in favore di una completa e antica romanizzazione del Salente Oggi, infatti, come risulta stori­camente improponibile la teoria di una convivenza di Greci e Latini nell’antico territorio messapico, col successivo assorbimento dell’e­lemento latino da parte dei Greci di Taranto, così risulta ugualmente improponibile linguisticamente la teoria di un dialetto salentino che rifletta condizioni recenti di una neoromanizzazione d’epoca nor­manna. La convivenza di Greci tarentini e Messapi nel Salento dovette cessare non più tardi del I secolo d.C., quando Roma non solo s’impose a Taranto, ma sconfisse anche definitivamente i Messapi: a partire da quel periodo dovette risultare più intensa la latinizzazione di tutto il Salento, se proprio da quel secolo incomincian
o a scarseg­giare le iscrizioni greche a Taranto, e quelle messapiche nel Salento e aumentano, invece, in tutto questo nostro territorio le iscrizioni latine.
La presenza bizantina nel Salento, per almeno cinque secoli, con tutto un complesso di implicazioni sociali, amministrative e religio­se, ha sicuramente inciso su tutta la nostra storia medievale, con evidenti risvolti nel costume, usi e tradizioni, istituzioni civili e monastiche, terminologia comune e settoriale. La ricerca onomasti­ca, oggi, s’inserisce nell’ampio progetto di analizzare quelle condi­zioni medievali per tentare di interpretare gli effetti di un incontro tra popolazioni diverse nel nostro Salento, allo stesso modo delle altre discipline storiche per l’origine di alcuni elementi del folklore locale, di particolari tradizioni orali, della stessa presenza del calogerato o della diffusione del rito greco. E’ stato così dimostrato da Paolo Stomeo che il 25% dei cognomi salentini si ritrova ancora attestato in Grecia (cfr. Cognomi greci nel Salento 1984, p. 11), a testimonianza, aggiungiamo noi, di una origine comune dei portatori di quegli stessi cognomi; molto prima era stato dimostrato da Oronzo Parlangeli che la sparizione di alcuni cognomi di origine greca si era accompagnata al graduale abbandono della lingua greca da parte delle antiche comunità ellenofone del Salento (cfr. Antroponomastica greca del Sa­lento 1949).
Nel nostro progetto di ricerca per il DIZIONARIO ONOMASTICO SALENTINO prevediamo lo spoglio di catasti, carte d’archivio e libri parrocchiali per tutta una serie di punti campione, in buona parte già esplorati con l’aiuto dei nostri laureandi2, e prevediamo anche lo
2 Per la zona ellenofona ricordo la tesi di ROSA PICO, Ricerche onomastiche nel catasto ondano di Castrignano dei Greci del XVlll secolo, Lecce, Fac. di Magistero a.a. 1975-76.
spoglio dei vari repertori onomastici raccolti dagli studiosi delle varie discipline: il presente contributo di D. Mauro, anche se pubbli­cato dopo tanto tempo, diventa l’immediato complemento del reper­torio del Parlangeli (1949), ed anche il diretto termine di riscontro con le nostre future esplorazioni d’archivio per tutto il territorio della Grecia salentina.
Il manoscritto di D. Mauro, che contiene diverse raccolte di canti e leggende in grico, si presenta con la seguente disposizione: 1) Martano, Onomastica, fogli 96-101; Paranòmata, foglio 101; topono­mastica, fogli 102-105; Terminologia pastorale, fogli 106-109. Tutti gli altri repertori onomastici sono raccolti su fogli aggiunti — e rifletto­no anche una scrittura meno curata — secondo il seguente ordine: Martignano, un foglio di toponimi; Castrignano dei Greci, un f oglio con antroponimi e un foglio con 9 toponimi urbani; Corigliano, quattro fogli con antroponimi e toponimi; Calimera, due fogli con antroponi­mi, toponimi e due fogli con brani in grico e una nota di folklore: La festa di S. Giovanni; Zollino, un foglio con toponimi; Borgagne, un foglio con antroponimi e toponimi. Nella nostra trascrizione abbia­mo rispettato la successione delle località come è suggerita dai fogli manoscritti, ma abbiamo generalizzato, per tutte le località, l’ordine alfabetico dei nomi già indicato, almeno in parte, dallo stesso Autore per Martano e Corigliano3.
Nella disposizione dei paragrafi della presente pubblicazione ci è sembrato opportuno mettere alla fine la Terminologia pastorale di Martano, per non spezzare l’unità ideale della ricerca onomastica prevista da D. Mauro Cassoni per tutta la Grecia salentina.
p. G.B. MANCARELLA
3 Dentro parentesi, con o senza punto interrogativo, ho segnato qualche forma dalla lettura incerta.
24grammata.com/ free ebook
[download]
1. MARTANO
«Il primo compito — scrive il prof. C. Battisti — che secondo l’esperienza porta a risultati più concreti, è lo studio dello sviluppo demografico delle rispettive zone fatto su basi onomastiche, valen­dosi dei registri parrocchiali dei battezzati e dei matrimoni, introdot­ti dal Concilio Tridentino e normalmente tenuti da ogni cura d’anime dal principio del Seicento in poi. Per quanto il cognome non sia una documentazone sicura di nazionalità, pure è evidente che lo spoglio coscenzioso di questi documenti deve portare ad una equa valuta­zione dell’entità dell’elemento romaico negli ultimi secoli e può illuminarci sul modo come avvenne il suo assorbimento da parte della popolazione italiana».
Questo compito coscenzioso noi lo abbiamo assoluto per Marta­no, consultando pazientemente i libri parrocchiali da 1595 a noi.
1.1. ANTROPONIMI. DAI REGISTRI PARROCCHIALI
A: Alò, Alòi; Ancora; Andranelli; Andrani; Andrichi; Andricio; Andriola; Andrizzi; Arcuai; Armiuda; Astore; Attolino; Azzarito.
B: Barrotta; Bischetti; Blasi; Braì; Bucrì; Bustazzo.
C: Cacoja; Caferino; Caforio; Cagliuli; Cala; Calabro; Calefati; Cali; Calò; Calòro; Campa; Canada; Candiota; Capasi; Capozza; Capsi, Cafsi; Cara; Caracuta; Cardia; Caràngelo; Carcagni; Corra; Castelluzzo; Causo; Cheitù; Chiriatti; Chiribino; Coca; Còccioli; Cocciàio; Coculone; Coglia; Colàvero; Colagiorgio; Coluccia; Conaci; Conduci; Copa; Corachino, Curachino; Coraci; Coracioso; Coràido; Corali; Cordaro; Cariano; Cori­na; Corinti; Codiano; Cracoja; Cranozzo; Crestuchina; Crisàa; Cri-smondi; Crisostamo; Crusì; Cuoi; Cùceri; Cuci; Cucunài; Culapài; Culazzo; Curci; Curdo; Curico; Curuciato.
D: De Marco; Desìcio; De Simeis; Desmosi; Dia; Didimo; Dima; D’Oria.
E: Erini; Epista.
F: Fari; Earinga; Festini; Frittelli; Fulenò.
G: Gagliotta; Galasso; Gàlati; Gaminza; Garrapa; Gassòfala; Giannòccolo; Giannuzzi; Giocari; Gionì; Giurgola; Gréchio; Jannilli.
L: Lamentali; Lia; Licori; Lillo; Luceri; Luchi; Lucinto; Luperto.
M: Macili; Màcina; Macréo; Macrì; Macro; Màdaro; Màero; Màiro; Majuli; Malagita; Maniglio; Marciano; Màargiana; Margoléo, -a; Marco; Marià-sa; Marigno; Marra; Màstore; Matticci; Mazzosi, -ti; Maxiali; Méa; Mele; Melesi; Melocìa; Melàrio; Melopesa; Merico; Metrano; Mi; Miasa-le; Mico; Minuli; Mirto; Mìtia; Mitileo; Morra; Musarì; Musorò, Mustà.
N: Nacca; Naso; Nittà; Nocco; Nomèa; Nuzzo; Nùzzuli.
O: Octolini; Ottino.
P: Pajano; Palano; Palimeni; Paméa; pantaleà; Pasca; Fasi; Passéa; Patera;
Pedosi; Penino; Peschiulli; Petrachi; Pianura; Pici; Pirla; Pìscopo, -a;
Pisi; Pitrì; Pizzoleò; Plentéda; Plentéra; Politella; Pòmbici; Pranzo;
Prette; Prinatti; Protopapa; Putì. R: Radano; Rèdo; Resd; Rò; Rodami; Rojo; Romèo; Runichi; Runizza. S: Sad (oocxX’ ‘sacco’); Saradno; Scardina; Scarpino; Scirra; Sciso;
Sciurti; Scordari; Sellitto; Smio, -a; Sisinni; Sòsero; Spicone; Stefanachi;
Stoméo; Stoméa; Stompo; Sugi; Surìano, -a. T: Tamblé; Termeni, -o; Tirsi; Tragonetti; Tremulizzo; Triannì; Troni;
Trudé; Turi. V: Vara; Vèneri; Vescio; Videa. Z: Za; Zachi; Zamingo, -a; Zamilli; Zapalà; Zigaro; Ziggari; Zito; Zompo.
1.2. PARANÒMATA. Soprannomi ‘ingiurie’
Proparossitoni: Annarréllena; Campànena; Chiàngena; Coccalùtena; Coppelònena; Curucàcciena; Etanàsena; Falàena; Linìddena; Lipunéd-dena; Màcena; Màcena; Maceràtena; Maresciàllena; Maéddena; Mòrge­na; Morìena; Marònchena; Palùmbena; Pavlòmena; Ponticàrena; Pùpe-na; Rosamarìena; Ròmbena; Sapùnena; Saracìnena; Scardìnena; Scorcìe-na; Scordàffena; Secùrena; Stabinéddena; Stéana; Sticchìera; Stòmbena; Trancàsciena; Cantàru (ultima forma aggiunta successivamente dall’Autore).
1.3. TOPONOMASTICA
Non c’è dubbio, scrive G. Rohlfs, che per la conoscenza delle antiche condizioni linguistiche della nostra regione, i risultati di una coscienziosa indagine toponomastica possono essere di grande im­portanza. Di questa opinione è anche il Maccarone (ed il Battisti), il quale alla fine del suo lavoro esprime addirittura il parere che gli studi futuri se vorranno pervenire a risultati decisivi intorno alla grecità del Mezzogiorno d’Italia, dovranno tener conto soprattutto dell’onomastica dell’Italia Meridionale.
Ma l’egregio professore di Tubinga, G. Rohlfs, sapientemente soggiunge che «conviene però non illudersi, poiché allo studio della Toponomastica sono imposti certi limiti. Dallo studio della Topono­mastica, soggiunge ancora, potremmo aspettarci dei risultati certi soltanto nei casi in cui gli antichi toponimi ci appaiono in forma integra.
Finché ciò non è possibile, bisogna procedere col massimo riser­bo» (Greci autodoni o grecità bizantina).
Ed è perciò che noi ci siamo astenuti di porre a fianco ai toponimi martanesi il corrispondente greco, rimandando al nostro Dizionario, per quelli che sono in forma integra.

A: Acropàmpana; A esse; Aglisìa; Aghiani (ampi se ambrò): Aghierài; Agrìode, -o, -u; Aladini; Alogna; Aloni, Alonài, Ampelài; Amungi; A pente; Apiddé; Armiti (ocpiiih ‘lenza, corda’).
B: Caratedde; Boccaja.
C: Cacchié; Cacorzo; Calumare; Calamarito; Calivacìa; Calù; Camazzudda; Càmbora; Compia; Campina (checci-mali); Cànfore; Cantoro; Capasa; Carase; Caridéa; Carrare; Carvonà; Càzzeri; Cerso; Checcia, Chianuddi; Chiòfeco; Chire (Xire); Chirìo; Ciponorco; Colica; Cònchiena; Copila; Cornei;Crabiali;Créa;Crondotixo (xo v ? p ó e’rande); Cuciorone;Colli­si; Cupa; Curunnuni; Cuturnì; Cùzzula, Cuzzusìa.
D: Dàttuli; Crixi.
F: Daffitusa; Foderò; Fraschìe; Fratsuddé; Fréa; Froata; Furmà; Fumaria.
G: Gozzi; Chério; Giùrli; Gonù; Grutta.
I: lordi; lori; luside.
L: Lama; Lammie; Lammiedde; Lapistrà; Laxanari (lacanàrion ‘piccolo erbuggio’, ‘cavoletto’); Licòrgano; Lùceri; Lumbrica; Lurìa; Lusci.
M: Macrì; Màlafro; Malandugnoto; Malazisi; Malepilo; Mancu; Mangia­ssi; Maramonte; Martignanò; Materatzi; Méa; Melina (n e Ài oc ‘frassino’); Melissi; Mierizisi; Milo; Mindela; Mindila; Minori; Misa-fanto; Misòganto; Modde; Moddizze; Modi; Mònaxi; Monechedde; Murgiu; Musàxi; Mustici.
O: Omàa; Onattamà.
P: Pateri; Placuso; Plàghie; Péchene; Persone; Pirazzi; Poddastro; Popi; Profico; Qualitedde.
S: Sabre; Sabre; Sadditta; Salitale; Salonoréa; Sambateddìa; Saria; Scinéo, -u; Seluceréa; Sinbbia; Sicesìde; Solari; Spiantoro; Spinna; Stacchia; Stavruddi; Stozza; Strenghìlé; Suge.
T: Tavro; Timpagna; Torricena; Traddài; Tripizì.
V: Vascio; Vettori; Vranito…..
24grammata.com/ free ebook
[download]

http://www.24grammata.com/?p=21761

Ο παγκόσμιος θαυμασμός για την Ελληνική γλώσσα

Στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαßάσουµε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός)
«Που είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia)
«Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα µας προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.»
«Όλος ο κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»
Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του πολιτισµού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph»)
«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραµµική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς [...]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για µένα είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις άλλες…»

Ελληνικό Αρχείο 

Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου

Ο Ωγύγος ή Ωγύγης, ήταν κατά την Ελληνική Μυθολογία, ένας από τους αρχέγονους ηγέτες στην Αρχαία Ελλάδα. ιδιαίτερα στην Βοιωτία. Κατά μία άλλη εκδοχή ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αττικής. Η ετοιμολογία και η έννοια του ονόματος (από το επίθετο Ωγύγιος) σημαίνει, αρχέγονος, πρωταρχικός, πολύ αρχαίος. Είναι ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι». Το όνομα του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να τονίσει οτιδήποτε το "παμπάλαιο", πριν τον πρώτο κατακλυσμό που συνέβει κατά την βασιλεία του. Ο κατακλυσμός κατέστρεψε και την Αττική και την Βοιωτία και οι άνθρωποι που επέζησαν λέγεται πως μετοίκησαν στην Αίγυπτο, της οποίας το πρώτο όνομα ήταν επίσης "Ωγυγία", όπως της Αττικής και της Βοιωτίας. Σύμφωνα με την Ελληνική Παράδοση ο κατακλυσμός του Ωγύγου έγινε όταν κυβερνήτης στο Αργος ήταν ο Φορωνέας, γιός του Ιναχου. Ο Παυσανίας στα "Κορινθιακά" λέει οτι ο Φορωνέας θεωρείτο ως ένας εκ των προ-προϊστορικών Ελλήνων (των Προσελήνων;!) ο οποίος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες ενώ μέχρι τότε έκαναν ημιάγρια ζωή. [...]λέγεται δὲ καὶ ὧδε λόγος: Φορωνέα ἐν τῇ γῇ ταύτῃ γενέσθαι πρῶτον, Ἴναχον δὲ οὐκ ἄνδρα ἀλλὰ τὸν ποταμὸν πατέρα εἶναι Φορωνεῖ: τοῦτον δὲ Ποσειδῶνι καὶ Ἥρᾳ δικάσαι περὶ τῆς χώρας, σὺν δὲ αὐτῷ Κηφισόν τε καὶ Ἀστερίωνα [καὶ τὸν Ἴναχον] ποταμόν: κρινάντων δὲ Ἥρας εἶναι τὴν γῆν, οὕτω σφίσιν ἀφανίσαι τὸ ὕδωρ Ποσειδῶνα. καὶ διὰ τοῦτο οὔτε Ἴναχος ὕδωρ οὔτε ἄλλος παρέχεται τῶν εἰρημένων ποταμῶν ὅτι μὴ ὕσαντος τοῦ θεοῦ: θέρους δὲ αὖά σφισίν ἐστι τὰ ῥεύματα πλὴν τῶν ἐν Λέρνῃ. Φορωνεὺς δὲ ὁ Ἰνάχου τοὺς ἀνθρώπους συνήγαγε πρῶτον ἐς κοινόν, σποράδας τέως καὶ ἐφ' ἑαυτῶν ἑκάστοτε οἰκοῦντας: καὶ τὸ χωρίον ἐς ὃ πρῶτον ἠθροίσθησαν ἄστυ ὠνομάσθη Φορωνικόν. - Ελλάδος περιήγησις / Κορινθιακά. Οι πληροφορίες που μας έχουν διασωθεί σχετικά με τον Ωγυγο και τον Φορωνέα προέρχονται από το Μυκηναϊκό Επος "Φορωνίς" -το αρχαιότερο Ελληνικό Επος- το οποίο δυστυχώς, δεν διεσώθει. Ωγυγία ονομάζεται και η μυθική νήσος της Καλυψούς, οπότε έχουμε 3 μεγάλες περιοχές με το ίδιο όνομα! (Αιγυπτος, Αττική + Βοιωτία και νήσος της Καλυψούς)... Σύμφωνα με τους ίδιους μύθους ο Ωγυγος ή Ωγύγης, ήταν ο θεμελιωτής των Αιγυπτιακών Θηβών ενώ αργότερα, ο Κάδμος προς τιμήν του ονόμασε τις πύλες των Ελληνικών Θηβών, Ογυγίας πύλας, και η Θήβα πήρε την επονομασία Ωγύγιαι. Το όνομα Ωγύγης λένε πως προέρχεται από σημιτική ρίζα και σημαίνει Ωκεανός ή από φοινικική και σημαίνει "ο αποτελών κύκλον" (πάλι ωκεανος δηλαδή) ενώ Ωγυγία σημαίνει ωκεανικός, ο εν μέσω του ωκεανού κείμενος. Κατακλυσμός του Ωγύγου Ο πρώτος Κατακλυσμός όπως καταγράφεται στην Ελληνική γραμματεία, συνέβη βασιλεύοντος του Ωγύγου και γι’ αυτό πήρε το όνομα του . Τότε πλημμύρισε η Αττική και οι κάτοικοι της, άλλοι μεν επνίγησαν και άλλοι- όσοι πρόλαβαν -την εγκατέλειψαν. Τούτο συνέβη διότι ο Κηφισσός ποταμός πλημμύρισε και έπνιξε την Αττική και την Βοιωτία [Παυσανίας - Βοιωτικά Ε’ 1 και Η’, Σχόλ. Απόλλων. Γ’1177 κ.α ] [...] ἐξ Ἀκραιφνίου δὲ ἰόντι εὐθεῖαν ἐπὶ λίμνην τὴν Κηφισίδα--οἱ δὲ Κωπαί̈δα ὀνομάζουσι τὴν αὐτήν-- πεδίον καλούμενόν ἐστιν Ἀθαμάντιον: οἰκῆσαι δὲ Ἀθάμαντα ἐν αὐτῷ φασιν. ἐς δὲ τὴν λίμνην ὅ τε ποταμὸς ὁ Κηφισὸς ἐκδίδωσιν ἀρχόμενος ἐκ Λιλαίας τῆς Φωκέων καὶ διαπλεύσαντί εἰσι Κῶπαι. κεῖνται δὲ αἱ Κῶπαι πόλισμα ἐπὶ τῇ λίμνῃ, τούτου δὲ καὶ Ὅμηρος ἐποιήσατο ἐν καταλόγῳ μνήμην: ἐνταῦθα Δήμητρος καὶ Διονύσου καὶ Σαράπιδός ἐστιν ἱερά. [2] λέγουσι δὲ οἱ Βοιωτοὶ καὶ πολίσματα ἄλλα πρὸς τῇ λίμνῃ ποτὲ Ἀθήνας καὶ Ἐλευσῖνα οἰκεῖσθαι, καὶ ὡς ὥρᾳ χειμῶνος ἐπικλύσασα ἠφάνισεν αὐτὰ ἡ λίμνη. οἱ μὲν δὴ ἰχθῦς οἱ ἐν τῇ Κηφισίδι οὐδέν τι διάφορον ἐς ἄλλους ἰχθῦς τοὺς λιμναίους ἔχουσιν: αἱ δὲ ἐγχέλεις αὐτόθι καὶ μεγέθει μέγισται καὶ ἐσθίειν εἰσὶν ἥδισται. Παυσανίας - Βοιωτικά Λέγουν δε ότι τότε εφάνη σημείο παράξενο στο δίσκο της Αφροδίτης, επειδή μετεβλήθη και η διάμετρος και το σχήμα και το χρώμα και η τροχιά της. Όθεν ο Freret νομίζει ότι το παράδοξον ουράνιο σώμα ήτο κάποιος κομήτης και όχι η Αφροδίτη, και μάλιστα στην διατριβή του τεκμηριώνει ότι ήτο εκείνος ο κομήτης που εφάνη και το 1680 {Κάστωρ παρ’ Αύγουστίν. Πολ. Θ’ . θ’ Ιη’. Ή Υπομνήματ. Ακαδ.τόμ. Ι’ σελ. 357} Υποθέτουν ότι αυτός ο κομήτης πέρασε πολύ κοντά στη Γη, ή ότι μέρη τούτου χτύπησαν τη Γη και δημιούργησαν πελώριο παλιρροϊκό κύμα , το οποίον προξένησε ασύλληπτη καταστροφή . Πιθανολογούν δε ότι εξ αιτίας αυτής της φυσικής καταστροφής εξηφανίσθη ο Προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός Πολιτισμός . Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου χρονολογείται την Ογδόη Εποχή. Διαφορετικές χρονολογίες έχουν προταθεί για τον κατακλυσμό, μερικές είναι: 2.136 π.Χ. (Βάρρων) και 1.796 π.Χ (Αφρικανός).Ο Κατακλυσμός του Ωγύγου συνέβη κατά το 37ον έτος της βασιλείας του Ωγύγου . Ο Κατακλυσμός αυτός δημιούργησε τέτοια καταστροφή ώστε άφησε ένα μεγάλο ιστορικό κενό 189 ετών, μέχρι του Κέκροπος, ο οποίος εβασίλευσε πολύ βραδύτερον. Στην μετακατακλυσμική εποχή αγνοείται τι συνέβη στην Αττική. Ο Ωγύγος είχε γυναίκα την Θήβην θυγατέρα του Διός και εγέννησεν εξ αυτής τον Ελευσίνα και τις Πραξιδίκες. Μερικοί λέγουν και κάποιον Κάδμον, προς λύπην των φοινικιστών που τον θέλουν να κατάγεται από τους Γεφυραίους Φοίνικες, ενώ σε κάθε περίπτωση ήτο αναμφισβήτητα Ελλην . Πολύ πιθανόν ο Ωγύγος να ήτο και βασιλεύς της Βοιωτίας[Ευσελ. Χρονικ. Θεόφιλ. Εν Αυτολυκ.Γ’ 399] Ο Ελευσίν έκτισε την Ελευσίνα και έμεινε εκεί μετά τον κατακλυσμό. Όμως υπήρχε και άλλη κομώπολις με το όνομα Ελευσίνα και Αθήναι στην Βοιωτία, πλησίον της Κωπαίδος λίμνης, τις οποίες έπνιξε η λίμνη όταν συνέβη μεγάλη πλημμύρα επί βασιλείας του Κέκροπος. Η ιστορία/μυθολογία των λαών της Ανατολής, γνωρίζει έναν μονο κατακλυσμό. Τον λεγόμενο "Κατακλυσμο του Νώε" όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Η Ελληνική ιστορία και γραμματεία, σε πληρότητα πηγών, μας αναφέρει πως οι Έλληνες γνωρίζουν 3 Κατακλυσμούς. Τον "Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα", τον "Κατακλυσμό του Ωγύγου" και τέλος τον "Κατακλυσμό του Δαρδάνου". Δυστυχώς το Υπουργείο Παιδείας(;) επέλεξε να διδάξει στα Ελληνόπουλα μόνο τον Κατακλυσμό του Νώε και να τα αφήσει στο σκοτάδι σχετικά με την δική τους ιστορία. Τον λόγο μπορείτε να τον αντιληφθείτε, διαβάζοντας το Άρθρο 3 του Ελληνικού Συντάγματος.... Ελληνικό Αρχείο