Άρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις. (Αντισθένης)

Η ετυμολογία των λέξεων «Έλλην», «Άνθρωπος», «Ανδρομέδα»

Από Παντολέων Φλωρόπουλος

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί συρραφή αποσπασμάτων παλαιότερων άρθρων, η χημική ένωση των οποίων δίνει μια νέα και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα διάσταση.
Θ’ αποδείξουμε ότι: Οι λέξεις «Έλλην» και «άνθρωπος» έχουν αρχετυπικά την ίδια ακριβώς σημασία.
Θ’ αποδείξουμε επίσης ότι οι φέροντες τις ιδιότητες «Έλλην» και «άνθρωπος», έλκουν την καταγωγή τους από την Ανδρομέδα.
Θ’ αποδείξουμε ακόμα ότι η λέξη «Έλλην» δεν έχει σχέση με τον τόπο που κατοικεί κάποιος, δεν έχει καμία σχέση με το κράτος του οποίου είναι πολίτης.
Οι λέξεις «Έλλην» και «άνθρωπος» είναι έννοιες ισότιμες της λέξης «θεός», είναι δε υπεράνω των εννοιών που στις μέρες μας είναι αποδεκτές ως δηλωτικές της φυλής, του έθνους, του λαού, εν τέλει του κράτους.
Η προσέγγισή μας είναι καθαρά ετυμολογική. Τίποτε άλλο.
Η λέξη «Έλλην» είναι σύνθετη από το Ελ και το λην. Όπου Ελ είναι ο

Μάταιο το θάψιμο της Λάας, το μαρτυρούν από ψηλά, η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός, και ο Κάρνειος Απόλλων.

Ξεκίνησαν τα έργα, του οδικού δικτύου Γυθείου Αρεοπόλεως, στην περιοχή του Πασαβά.
Όλα στον βωμό της, «καλύτερης εξυπηρέτησης» των μετακινήσεων.
Το αντίτιμο υπερβολικά βαρύ, όχι από την υλική άποψη, που διέπει τα πάντα στην σημερινή εποχή, αλλά από ιστορική και πολιτιστική.

Δεν θα είχα καμιά ένσταση για το έργο, άλλωστε οφείλουμε να ακολουθούμε την «πρόοδο».
Αν δεν ήταν το αντίτιμο βαρύ, και δεν εννοώ το κονδύλι του έργου, που μάλλον και αυτό βαρύ είναι, μπορεί και «υπερτιμολογημένο», αλλά δεν είναι η προτεραιότητα μου.
Η αγωνία μου είναι αλλού!
Η συγκεκριμένη παράκαμψη, σχεδιάστηκε, να περάσει πάνω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης Λάας.
Τι εστί Λάας;
Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτη γραπτή αναφορά από τον Όμηρο.
Που προϋπήρχε όμως και χιλιάδες χρόνια πριν, το δηλώνει η λατρεία του προστάτη της Απόλλωνα του Κάρνειου.
Η πόλις που είχε οικιστή τον Λάα.
Μια προκατακλυσμιαία πόλη, που είχε δώσει το όνομα της σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Που διατηρούσε εμπορικό λιμάνι, αλλά και αφετηρία αποικισμού.
Πιθανόν είναι η μητρόπολις και αποικία της η Τροία.
Η πόλη που έζησαν οι Διόσκουροι, αφού την κατέλαβαν, και ονομάσθηκαν «Λαπέρσες» για αυτό.
Η πόλη που επισκέφτηκε ο Αχιλέας
Μια ακμάζουσα πόλη του κοινού των Ελευθερολακώνων.
Οι ηρωικοί Λάοι, αντισταθήκαν στον Φίλιππο των Μακεδόνα.
Σε έναν από τους λόφους της, οι «Φράγκοι» έκτισαν το κάστρο του «Πασσαβά», και την ισοπέδωσαν.
Αλλά και οι «Έλληνες» σήμερα, δεν πάνε πίσω, ακόμη χειρότερα…. την θάβουν.
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, τι μπορεί να προσφέρει μια παράκαμψη, ενός χιλιομέτρου, ίσως και λιγότερο, που συντομεύει τον δρόμο, κατά πεντακόσια μέτρα, και τον χρόνο του ταξιδιού κατά δύο λεπτά.
Είμαι αισιόδοξος, γιατί από ψηλά, η «Αθηνά», ο «Διόνυσος», ο «Ασκληπιός», η «Άρτεμις», και ο «Απόλλωνας ο Κάρνειος», Μαρτυρούν.
Ενώ από το «Αρενάειον» ο οικιστής Λάας αγρυπνά.
Στην συνείδηση μου παραμένει μια καταστροφή, αδικαιολόγητη, χωρίς αντίκρισμα.
Δικαιολογημένα, διότι έχω ερευνήσει, στο μέτρο του δυνατού αυτή την πόλη.
Η λέξη Λάας ετυμολογικά, εκτός από πέτρα, σημαίνει στην αρχαία συλλαβική Πελασγική, και ουράνιο φωτεινό πνεύμα.
Ποτέ λοιπόν κανείς υλιστής, δεν γνωρίζει τις ιδιότητες και τις αντιδράσεις ενός πνεύματος.
Παραθέτω φωτογραφίες, με τα ευρήματα, μέχρι στιγμής, στο περιθώριο του εγκληματικού έργου «Προόδου»,
Εγώ το λέω… σκοταδισμό.
Φωτογραφίες, και πληροφορίες μου έστειλε, ένας καλός Μανιάτης και αδελφικός φίλος ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΟΙΡΑΚΟΣ.

Σκάμα με ευρύματα

Εδώ αναπαύονταν κάποιος, μερικές εκατοντάδες χρόνια...

Πιθανόν η βρύση, που έδωσε το όνομα "Τουρκόβρυση" στην περιοχή.
Μετά από παρέμβαση μας πριν 2 χρόνια μετονομάσθει σε "Γαλακώ"

Αυτός είναι ένας από τούς 3-4σκελετους που βρέθηκαν μέχρι τώρα στα έργα στον Πασσαβά, όλοι χωρίς κεφάλι,με ηλικία περίπου 1500-2000χρονια,....το έμαθε κανείς; γιατί άραγε;

Κεραμεικά διάσπαρτα

Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την Λάας, και σπολαύστε και φωτογραφίες με το υπέροχο τοπίο, που δυστυχώς θα παραμείνει ανάμνηση, εδώ.
1. Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων
2. Πύριχος - Λάας - Οίτυλο
3. «Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

"Τα γράμματα Ύψιλον και Έψιλον, και η σχέση τους με τα Ελευσίνια μυστήρια"

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη τα γράμματα χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες:

Α) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στο φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον, γεωγραφικός και φυσικός χώρος ( κλίμα – χλωρίδα – πανίδα).
Β) Ήχοι και εικόνες που προεκλήθησαν από τις δραστηριότητες (έργα) του ανθρώπου (εργαλεία-όπλα- εκμετάλλευση φυσικών πηγών κ.α.).
Γ) Ήχοι και εικόνες που οφείλονται στις υποστάσεις τους.
Με την ευκαιρία της προ ημερών Φθινοπωρινής Ισημερίας η οποία συνέπιπτε στην αρχαιότητα με τις σεπτές και άρρητες τελετουργίες ων Ελευσινίων μυστηρίων, όπως επίσης και των πρόσφατων πρώτων βροχών, στο παρόν άρθρο θα κάνω (όπως υποσχέθηκα), μία απόπειρα ερμηνείας των γραμμάτων Ύψιλον και Έψιλον.

Το γράμμα Ύψιλον συνδέεται τόσο με τα Υγρά και την βροχή, όσο και με την λέξη που αναφωνούσαν οι μύστες στα Ελευσίνια : “ΥΕ – ΚΥΕ”. Το ΥΕ (βρέξε) απευθυνόταν στο Δία, ενώ το ΚΥΕ (κυοφόρησε) στη Δήμητρα…

Το γράμμα Ύψιλον είναι το 20ο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου και το 22ο του αρχαίου Ελληνικού (το οποίο είχε 28 γράμματα ένα για κάθε σεληνιακό μήνα).
Τα τέσσερα γράμματα τα οποία δεν έχουν συμπεριληφθεί στο νέο αλφάβητο των 24 γραμμάτων είναι, το Στίγμα (ς) το Δίγαμμα (F) – και τα δύο – στην 6 (στ) θέση, το Kόππα (Q) στην 18η, και το Σανπί στην 27η.
Το γράμμα Ύψιλον ως σχήμα υποδυκνύει την κοιλότητα, όπου συγκρατούνται τα υγρά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λέξεις που περιέχουν το γράμμα αυτό, σχετίζονται με το κοίλο ή το κυρτό σχήμα είτε με τα υγρά, όπως λ.χ Υγρό, Ύδωρ, Υάδες (βροχή), Υδρία, Υδρα Ύδρευσις, Ρύσις, Ρυνική κοιλότητης, Κύπελλο, Χύτρα, Υδρώτας, ψύχος, ψυχή, κύπελλο κ.λ.π . Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως το γράμμα Ύψιλον το συναντάμε και ως Μινωικό ιδεόγραμμα όπου επίσης σήμαινε Υγρό.

Ας δούμε τώρα τι μας αποκαλύπτει η αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και μυσταγωγία σχετικά με το Ύψιλον. Σύμφωνα με την ‘μυστική’ διδακαλία του Πυθαγόρα, οι δύο κεραίες του γράμματος ( Υ ) συμβολίζουν τις δύο διαφορετικές οδούς της αρετής και την κακίας.
Η προς τα δεξιά κεραία οδηγεί στην Αρετή στα Ηλύσια Πεδία, στην πύλη της Σελήνης που είναι στραμμένη προς τον Ήλιο και χαρίζει την Απολλώνια νίκη, την Ευδαιμονία, και έχει ως έπαθλο τον στέφανο της Αρετής.
Η αριστερή στην Κακία στην Άβυσσο, στην πηγή της λήθης, στις πύλες της σελήνης που στρέφονται στην Γη, στα πεδία της Περσεφόνης η οποία μας προετοιμάζει για την κάθοδο πρός την Ύ – λη.

Ο Πρόκλος αναφέρει ότι το γράμμα Ύψιλον αντιστοιχεί στον αριθμό 400 και ότι η λέξη Ψυχή βρίσκεται ανάμεσα στο ψυχρό Ψ και στο θερμό γράμμα Χ, γεγονός που δείχνει ότι η ψυχή είναι μία μεσότης μεταξύ δύο μερών του ‘κοσμικού νού και της ‘μεριστής ουσίας’, και ότι η ουσία της ψυχής ανατείνει σε δύο μέρη. Για αυτό αποκάλεσαν το γράμμα αυτό Φιλόσοφο…!
Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποστηρίξουμε πως το Ύψιλον συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος στην Ύλη, καθώς η ατομική ψυχή αποσπάται από την κοσμική, και εξατομικεύεται εισερχόμενη σε υλική ύπαρξη. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα η ψυχή προσομοιάζεται με την σταγόνες της βροχής που φεύγουν από την πηγή τους, το σύννεφο.
Όπως ανέφερα παραπάνω, κατά την διάρκεια των Ελευσινίων μυστηρίων οι μύστες αναφωνούσαν : “ΥΕ (βρέξε) – ΚΥΕ(κυοφόρησε) ”.
Βλέπουμε πως το Ύψιλον σχετίζεται και συνδιάζεται με το γράμμα Έψιλον (εκτός του ότι είναι τα δύο μοναδικά ψιλά γράμματα της αλφαβήτου), ένα άλλο εξαιρετικά συμβολικό και σημαντικό γράμμα.
Το Έψιλον όπως γνωρίζουμε βρισκόταν στην κορυφή του αετώματος της κεντρικής ανατολικής πύλης του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς , μαζί με το “ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ” στην κάτω αριστερή γωνία, και το “ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ” στην κάτω δεξιά του ιδίου αετώματος.

Το Έψιλον είναι το πέμτο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου. Είναι προφανές πως το Δελφικό Έψιλον σχετιζόταν με την μύηση και την ‘φώτιση’ του ανθρώπου, ο οποίος αναγνώριζε στο σχήμα του:
Α) την ένωση στον μικρόκοσμο του άνθρωπου, της ύλης της ψυχής και του πνεύματος και στον μακρόκοσμου της θεικής κοσμογονικής Τριαδικότητας (τρεις παράλληλες γραμμές ενωμένες),αλλά και ως αριθμού:
Β) τα πέντε κοσμογονικά στοιχεία Γη, Αέρας, Νερό, Πυρ και τον Αιθέρα (πεμπτουσία).

To Έψιλον ως αριθμός (πέντε) λέγεται και ‘φύσις’, διότι με τον πολλαπλασιασμό με τον εαυτό του, τελειώνει πάντα στον εαυτό του.
Κατά τον ίδιο τρόπο και η φύση – πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο – πάντα τελειώνει στον εαυτό της.
Όταν δε το πέντε (Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ’ άπειρον.
Η ένωση λοιπόν της Πεντάδος (Έψιλον) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ’ έχει καθορισμένες μεταβολές.
Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως ζωοδότης αιώνιος, και άφθαρτος από την ίδια του την φύση.
Το Έψιλον ως σχήμα έχει τρείς παράλληλες γραμμές συμβολίζοντας το Τρισυπόστατου του Θείου ενωμένα ( ώσις πρό τό ΕΝ – ώθηση προς τή Θεία Νόηση), ίσως γι’ αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα παραγγέλματα ‘Γνώθι σ’αυτόν’ και ‘Μηδέν Άγαν’, που αφορούν την συνειδητή ανθρώπινη προσπάθεια υπέρβασης του εγωκεντρισμού και της προσκόλησης στα ανθρώπινα πάθη.
Αυτό το στοιχείο της Ένωσης του Ανθρώπου με το Θείο, συνηγορεί προς την ονομασία ‘Γάμος’ (ένωση), που έδωσαν στο Έψιλον, οι Πυθαγόρειοι.
Περιττό να αναφερθεί πως ο Ιερός γάμος ήταν ένα από τα σημαντικά δρώμενα των Ελευσινίων μυστηρίων.
Από τα παραπάνω μπορούμε να αντιληφθούμε πως σχετίζονται τα γράμματα και οι φράσεις που αυτά συνθέτουν με τις Ελευσίνιες τελετουργίες…
Το Έψιλον συμβόλιζε το Θείο ενώ το ύψιλον την κάθοδο του Θείου σπινθήρα στην ύλη.
Ας συνεχίσουμε όμως μόνο με το Ύψιλον πρός το παρόν.
Στην Αλχημεία το γράμμα Ύψιλον αντιπροσωπεύει τον Ερμαφρόδιτο συμβολίζοντας το θετικό και το αρνητικό, το άρρεν και το Θήλυ.
Αστρολογικά το γράμμα Υ συνδέεται με ζώδιο του Υδροχόο και την Θεά Ηρά, καθώς ο Υδροχόος είναι γνωστός και ως «αστήρ της Ήρας».
Το γράμμα Ύψιλον συμβολίζει επίσης το σταυροδρόμι ή το τρίστρατο κατά την Λαική παράδοση. Τα τρίστρατα στις εσωτερικές παραδόσεις των αρχαίων λαών έχουν σχέση με τις π – ύλες (πέρασμα στην ύλη) , μεταβάσεις δηλαδή συνείδησης από ένα επίπεδο σε άλλο, με Θεούς που κρατούν κλειδιά για να ανοίξουν αυτές τι πύλες, όπως η Εκάτη η Άρτεμις, η Περσεφόνη που άνοιγε με τα κλειδιά τις τέσσερις εποχές, τα Ηλιο- στάσια και τις Ιση- μερίες.
Ο Πλάτωνας αναφέρει στον Γοργία πως στα τρίστρατα δικάζουν οι Θεοί τους ανθρώπους μετά τον θάνατο, κρατώντας τα κλειδιά των Ουράνων πυλών.
Εκεί αναμένουν ο Μίνωας ο Ραδάμανθης και ο Αιακός για να δικάσουν τους νεκρούς και να τους οδηγήσουν ανάλογα με τις πράξεις τους στους δύο δρόμους , σε αυτόν που οδηγεί στα Ηλύσια πεδία και στον άλλο που οδηγεί στα Τάρταρα.
Τα τρίστρατα και οι διχάλες έχουν σχέση με τον Θεό Ερμή, τον προστάτη των Φιλοσόφων με το κηρύκειο του, το οποίο συμβολίζει την ζεύξη των αντιθέτων, και το οποίο κρατά ως Ψυχοπομπός, επαναφορέας των ψυχών στην πηγή από την οποία προήλθαν.
Το δισκοπότηρο επίσης έχει το σχήμα του Ύψιλον, και συμβολίζει τα ύδατα της ζωής, την πηγή της ζωής και την Αθανασία, το κύπελλο του μυστικού Δείπνου.
Το δισκοπότηρο συμβολίζει το ύδωρ – νερό, το οποίο είναι ένα θηλυκό στοιχείο.
Το δισκοπότηρο μοιάζει με την μήτρα της γυναίκας και ως εκ τούτου θεωρείται ότι είναι το σύμβολο της αναπαραγωγικής λειτουργίας των θηλέων και της πηγής της ζωής.
Πρόκειται για ένα σφαιρικό σύμβολο γονιμότητας, δώρο μιας γυναίκας για κυοφορία και δημιουργία της ζωής.

Σε όλες τις θρησκείες το Δισκοπότηρο είναι το σύμβολο που ενώνει το φυσικό μας κόσμο με το Θείο Πνεύμα, για τον λόγο αυτό σωστά το αποκαλούμε το δοχείο της ανάμειξης, καθώς μέσα σε αυτό ενώνεται η ατομική ψυχή με την κοσμική, το εφήμερο με το αιώνιο.
Το μυστήριο του Δισκοπότηρου βρίσκεται κρυμμένο μέσα μας.
Είναι αυτό που προκαλεί την επιθυμία αναζήτησης του πνευματικού μας λίκνου, και της πληρότητας. Η αναζήτηση του δισκοπότηρου συμβολίζει την ενάρετη ζωή, την αναζήτηση της αρμονίας, την επιστροφή στον Παράδεισο, το πνευματικό κέντρο του ανθρώπου και του σύμπαντος, ακολουθόντας το σύμβολικό δρόμο της μύησης μέσω δοκιμασιών και αντιμετώπισης θανάτου στην έρευνα για το κρυμμένο νόημα και το μυστήριο της ζωής.
Στον Χριστιανισμό, το δισκοπότηρο είναι το σύμβολο της Θείας Κοινωνίας όπως ήταν το κρασί που συμβολίζει το αίμα του Χριστού, ενώ στην Αλχημεία το Άγιο Δισκοπότηρο αφορά την αναζήτηση της Φιλοσοφικής Λίθου, συμβολίζοντας την ένωση με το θείο και τη μεταμόρφωση των στοιχείων…
Αναζητώντας και Φιλοσοφώντας λοιπόν, ίσως καταφέρουμε να κατακτήσουμε την ΕΥ- δαιμονία, την οποία πολλοί αναζήτησαν ελάχιστοι όμως κατέκτησαν…..!!
Ως επίλογο μία φωτογραφία που βρήκα στο διαδίκτυο, και την οποία βρήκα ΕΥυέστατη..!!!

Πηγή: maiandros.blogy.gr
ellaniapili.blogspot.gr

Λέλεγες, οι φύλακες του «ανάποδου» Νόμου.

…είναι θεμιτό.
Δεν έχω διαβάσει μυθιστορία, έχω διαβάσει κάποιες αναφορές από την κλασική γραμματεία...
Και έχω άποψη, που ακουμπάει όμως μια δική μου σφαιρική αντίληψη...
Ίσως οι πηγές, και οι ιστορικές ακόμη να μην είναι αντικειμενικές (υποκειμενικά γράφουν και οι ιστορικοί).
Ίσως να υπήρχαν διαχρονικά μεθοδεύσεις, για να μην υπάρχει αντικειμενικότητα.
Πολύ πιθανόν, συναισθήματα και συμφέροντα είναι οι δολοφόνοι της αντικειμενικότητας.
Για να προσεγγίσει κάποιος μια εποχή, και μάλιστα τόσο παλιά, θα πρέπει να «βιώσει» τις συνθήκες... να ζήσει την εποχή αυθυποβάλλοντας εαυτόν.
Ο μόνος τρόπος για αυτό είναι ή να έχει κυτταρική συγγένεια, η να ζήσει μεγάλο χρονικό διάστημα τον τόπο.
Έζησα την Σπάρτη με την ευρύτερη έννοια της, ανακάλυψα την Λελεγία…
Με δίδαξε ο αέρας και το φώς της, και με ταξίδεψε.
Μπορεί για κάποιους όλα αυτά να είναι υποκειμενικά αποκυήματα φαντασίας.
Δεν απευθύνομαι σε αυτούς, αλλά στους υπόλοιπους τους λίγους που χρησιμοποιούν την αντίληψη για την Λελεγία, την Λακεδαίμονα, την Μάνη, σαν ιδέα.
Μόνο κάποιος «γέννημα θρέμμα» και επαρκής κυτταρικά, θα μπορούσε να αποτυπώσει τέτοιες καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την ψυχοσύνθεση, αυτής της φυλής
Πιστεύω ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία, και έχω βιώσει την δύναμη του άγραφου νόμου, και την επιρροή της ηθικής αυτού τού νόμου... επειδή απολήξεις του ισχύουν μέχρι και σήμερα... σε μεγάλο βαθμό.
Πιστεύω, ότι μεταφέρω και κυτταρική επίγνωση όλης αυτής της κατάστασης.
Και η πίστη, από μόνη της οδηγεί, μυαλό και ψυχή, να ξεπερνούν τον χρόνο, με πηδάλιο την λιτή, και λυτή λογική.
Λιτός και λυτός ο Σπαρτιάτης, με μόνη δέσμευση στον νόμο.
Όπου νόμος, θεός, δικαιοσύνη, αρετή, φιλοσοφία, πρακτική εφαρμογή των κανόνων της ιδέας.
Το «λακωνίζειν» στην θεωρία, και την πράξη.
Ο Λεωνίδας.
Ένας βασιλιάς που επιλέγει να πεθάνει για ένα σκοπό, δεν μπορεί παρά να είναι αγαθός σε όλο το φάσμα του χαρακτήρα του.
Ένας λαός που ζει αιώνες ενάρετα, δεν μπορεί εκτός κάποιων εξαιρέσεων να είναι ανέντιμος.
Όλα τα παραπάνω είναι τεκμηριωμένα σε μένα, και όπως προαναφέρω, μερικά εξ αυτών βίωσα, διότι παραμένουν, αραιωμένα σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς, με επηρέασαν, και τώρα οδηγούν τις φιλοσοφικές μου απόψεις αλλά και τις πράξεις.
Σε προσωπικό επίπεδο, βρίσκω συνεχώς αποδείξεις των θέσεων μου, που ενισχύουν την πίστη μου, και επιβεβαιώνουν τις θέσεις μου σε μένα.
Αυτό είναι και το κύριο για κάθε άνθρωπο, να επιβεβαιώνει την πορεία του, και να κάνει διορθωτικές κινήσεις, για τον τελικό σκοπό του.
Αφορμή για αυτή την κατάθεση, η απεικόνιση στην αναρτημένη φωτογραφία.
Δύο Σπαρτιάτες, εκπαιδεύονται για την μάχη.
Ο γεροντότερος οπλίτης ΑΡΧΙΛΟΧΙΔΑΣ, και ο νεώτερος εκπαιδευόμενος δόκιμος, (όπως φαίνεται από τα διακριτικά που τους συνοδεύουν Χ και Ο).
Δύο σημεία, ασήμαντα για τους πολλούς, η μακριά κόμη, και το γεράκι δεξιά.
Τα μακριά μαλλιά είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο, πώς λειτουργούν σαν κεραίες, και τροφοδοτούν την έκτη αίσθηση, το τρίτο μάτι, το ένστικτο.
Χάριν αυτών οι Σπαρτιάτες, είχαν ανεπτυγμένη αντίληψη, βασική προϋπόθεση για την Λακεδαιμόνια πολιτεία και φιλοσοφία.
Τα μακριά μαλλιά ήταν άγραφος νόμος στην Λυκούργεια νομοθεσία, και ο Λυκούργος πολύ πιθανόν να μην ήταν άλλος παρά ο Ακερσεκόμης (με πλούσια κόμη) Απόλλων.
Και το σημαντικότερο για μένα σε αυτή την αγγειογραφία, αφού πρώτα αναφέρω δύο θέσεις, μια της επιστήμης και μια δική μου.
Η όραση μας βασίζεται σε ένα κοίλο φακό, που «φωτογραφίζει» το αντικείμενο και το μεταφέρει για επεξεργασία σε συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου.
Οι κοίλοι φακοί έχουν την ιδιότητα να καθρεφτίζουν το είδωλο αντεστραμμένο.
Άρα ότι βλέπουμε, είναι μια ανάποδη εικόνα για μας.
Με αυτό ως ερέθισμα, κάποια στιγμή, στις αναζητήσεις μου, επεδίωξα να σκεφτώ ανάποδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, όσο τουλάχιστον μπορούσα να εφαρμόσω.
Το αποτέλεσμα ήταν να ανακαλύψω αλήθειες, αρχικά δικές μου.
’Ένα μεγάλο ψέμα, μια οφθαλμαπάτη είναι ο «κάτω κόσμος».
Και η αντίθεση αυτού, η ψυχή μας «πάει» στον ουρανό.
Τι αλήθεια από τα δύο συμβαίνει;
Όλες οι εικόνες (τα είδωλα) που βλέπουμε έχουν ένα λάθος, το πάνω είναι κάτω, και το κάτω πάνω.
Ο ουρανός είναι κάτω, και η Γή πάνω.
Είμαστε όλοι κρεμασμένοι στην Γή, με μόνιμη τάση να φύγουμε στον ουρανό.
Μας συγκρατεί η βαρύτητα. Η βαρύτητα όμως είναι μια δύναμη που ελέγχει την ύλη.
Έτσι όταν πάψει να υφίσταται η ύλη, τελειώνει και η δέσμευση μας από την Γή.
Κάτω κόσμος με «χωροταξική αλήθεια» είναι ο Ουρανός, το σύμπαν, και πάνω κόσμος η Γή, όχι μόνο για εμάς που υπάρχουμε στην Γή, αλλά και για ότι υλικό υπάρχει, σε οποιαδήποτε ουράνια σφαίρα, η οποία αποτελεί τον πάνω κόσμο, ενώ κάτω κόσμος είναι ότι υπάρχει εκτός της επιρροής αυτής.
Το παραπάνω παράδειγμα, δεν θα είχε καμιά ουσία,και θα ήταν μια άποψη ατεκμηρίωτη,  αν δεν το υποστήριζε η αγγειογραφία.

Το όνομα ΑΡΧΙΛΟΧΙΔΑΣ, είναι γραμμένο ανάποδα,και με ανάποδη φορά των γραμμάτων. (Κάποιες γραφές σήμερα ακολουθούν αυτή την φορά, ποιους αντέγραψαν;)
Ti λόγο είχε ο καλλιτέχνης να το κάνει, αν δεν γνώριζε, πώς «κάποιοι» θα ερμηνεύσουν και θα συνειδητοποιήσουν το νόημα που κρύβεται σε αυτόν τον τρόπο.
Μάς υποδεικνύει έμμεσα, με το έργο του, να υιοθετήσουμε τον «ανάποδο» τρόπο σκέψης. Χαίρομαι που με καλύπτει, τόσους αιώνες νωρίτερα, και με πιστοποιεί σε μένα.
Πόρισμα πρώτον, υπάρχουν κάποιοι μύστες Λέλεγες ανάμεσα μας, οι οποίοι συνειδητά η ασυνείδητα γνωρίζουν, και μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις του.
Πόρισμα δεύτερον, οι δέκτες τις γνώσης «επιλέγονται» αυτόματα, όταν επικοινωνήσουν με την ψυχή τους, διαδικασία όχι τόσο εύκολη, γιατί απαιτεί εσωτερική ανατροπή, την ακύρωση όλων των ψευδών βιωμάτων, μετά από αξιολόγηση με γνώμονα τον ορθό λόγο και το ανοιχτό πνεύμα.
Μια διαδικασία που υπερισχύει του χρόνου, και καταργεί τον Κρόνο.
Ακολουθούν πολλά άλλα πορίσματα, προσωπικού χαρακτήρα για το κάθε ένα ξεχωριστά.
Το τελικό μου πόρισμα είναι, πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη, δεν θα υπήρχε και η Αρετή.
Αυτό είναι και η βασική αιτία που δεν υπάρχει περίπτωση καμιά να απομυθοποιηθεί η Ιδέα «Λ».
Ορίζει μια σημαντική φυλή, ίσως την σημαντικότερη, η φυλή είναι οι ΛΕΛΕΓΕΣ... το νόημα της λέξεως τα λέει όλα,
Λ : Για τα ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά
Ε : Η εκπορευομένη δύναμις (τού φωτός)
Λ : Για τα ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά
E : Η εκπορευομένη δύναμις (τού φωτός)
Γ : Το γαιώδες σωματίδιον (ΓΑΜΑ = η γη - το γεμά-το)
Α : Αρχική δύναμις (ΑΛΦΑ = αρχικόν ηλιοφώς)
Σ : Το εσωτερικώς θεώμενον
ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ
Και την συμπληρώνει ο Λυκούργος / Απόλλων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
2/10/2015=11=2

Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί;

Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη;
Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη; Ἀγάλματα;Μνημεῖα;
Εἶχε… Ἁπλῶς «φρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββὰς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα.
Ὁ ἀββὰς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη.
Χρειάστηκε 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!!
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…

“επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης.
Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω…
Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)
Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη.Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης!
Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή.
Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;”.
Και πιο κάτω:
“η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα.
Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου.
Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα.
Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν.
Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.”

Για την Τροιζήνα αναφέρει: “γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.”.
Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: “από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!
Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν.
Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα”.
Και πώς δικαιολογείται;
Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών:
” Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη.
Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα.
Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου.
Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.
Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους.
Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου”,
και συνεχίζει:
”Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα.
Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι.
Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς”.
Ολα τα ημερολογια, χειρογραφα και επιγραφες βρισκονται στην Βασιλικη Βιβλιοθηκη στο Παρισι.
Τετοια Ανθελληνικα καθιζηματα λυμαινονται τον πλανητη εως και σημερα.
Διοτι ο Ελληνισμος ειναι μια οικουμενικη εννοια, δεν συνορευει με κανεναν και δεν φυλακιζεται απο κανεναν.
Ο διεθνης Σιωνισμος λειτουργωντας παντα υπο το σκοτος προσπαθει απο αρχαιοτατων χρονων να πληγωσει την ανθρωποτητα.
Αυτη ειναι και η βασικη διαφορα μεταξυ των 2 εννοιων.
Ο Ελληνισμος προωθει την βελτιωση του ανθρωπου μεσω του πολιτισμου, της Γλωσσας, της Κριτικης σκεψης, της Δημοκρατιας.
Ο Σιωνισμος απο την αλλη αρεσκεται στην υποδουλωση και τον αφανισμο των ανθρωπων, ετσι δημιουργησε θρησκειες, ματαιοδοξια, πολιτικες ιδεολογιες ωστε να καταφερει να διαιρεσει τον ανθρωπο σε οσες περισσοτερες υποκατηγοριες μπορει με αποτελεσμα την χειραγωγηση του.
Δυστυχως γι αυτους το Φως δεν μπορει να υποκυψει στο σκοταδι.
Κλεινω με μια προταση του Αδαμαντιου Κοραη,
“Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»

perahoragr.blogspot.gr

"Η αληθινή καταγωγή των Ιουδαίων...

 ...μέσα απο τον Πλούταρχο και την ελληνική γραμματεία"

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΊΕΣ ΤΗΣ ΚΡΌΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΊΑΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΆΣΤΑΣΉ ΤΗΣ ΣΤΑ (ΙΕΡΟ)ΣΌΛΥΜΑ

Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο.
Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.
Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων. Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του.
Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία).
Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»).
Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.
Ανκαι είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας.
Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμό.
Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179):
«Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια».
Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή.
Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης.
Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.
Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα.
Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο.
Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή.
Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας.
Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο.
Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους
Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).
Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε.
Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος: «Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).
Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα.
Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα.
Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς.
Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν.
Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας.
Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ».
Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι.
Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός». Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός.
Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο.
Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές.
Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων.
Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.
Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες.
Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος.
Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″.
Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία.
Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι.
Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος.
Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα.
Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο.
Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80).
Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας.
Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της « εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον».

Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά.
Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ).
Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο.
Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).
Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς.
Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας.
Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;
Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί.
Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.
Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική.
Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος.
Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου».

Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«. Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες.
Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών).
Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό.
Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας.
Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει.
Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82).
Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.
Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο.
Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών.
Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ.
Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day».
Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.

Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».
Πηγή: esxatianasxesi.blogspot.gr

ellaniapili.blogspot.gr

Λέλεγες, οι πρώτοι Έλληνες, Μανιάτες οι τελευταίοι....αέναος κύκλος ψυχών.

Μάνη: «…Οι και μέχρι του νυν(950μ.Χ.) Έλληνες προσαγορεύονται»

Σύμφωνα με την μαρτυρία, που μας δίνει ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στο έργο του «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΥΙΟΝ ΡΩΜΑΝΟΝ». οι τελευταίοι των «Ελλήνων» στο θρήσκευμα ήσαν οι Μανιάτες.
Το έργο αυτό που πρέπει να γράφτηκε γύρω στο 950μ.Χ. χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Ιστέον, ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν».
Απ’ ό,τι μας λέει, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί επί των ημερών του Βασιλείου του Α’(875μ.Χ).
Όμως, πρόκειται μάλλον περί… ευχολογίου αυτό που γράφει και τουλάχιστον ιστορικά αποδεικνύεται ότι εκατό χρόνια μετά υπήρχαν ακόμα εθνικοί, αφού ο Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε έδρασε στην περιοχή πολύ αργότερα.
Ήταν αυτός που επί των ημερών του έγινε μία ακόμη προσπάθεια να γίνουν Χριστιανοί οι Μανιάτες και εξορίστηκαν οι εβραίοι από την μεσαιωνική Λακεδαιμονία.
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια μετά μαθαίνουμε ότι ο Αυτοκράτωρ Μανουήλ ο Παλαιολόγος έκανε ολόκληρη εκστρατεία στα 1408 στη Μάνη για να ξεριζώσει την αρχαία λατρεία και τα έθιμα των Μανιατών.
Αναφέρεται μάλιστα ότι μέχρι εκείνη την εποχή οι Μανιάτες διατηρούσαν το έθιμο του μασχαλισμού.
Ένα πανάρχαιο έθιμο που χάνεται στο βάθος του χρόνου και που το αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του, «Χοηφόροι», καθώς και ο Σοφοκλής στην τραγωδία του, «Ηλέκτρα».
Ένα πανάρχαιο έθιμο που είχε επιβιώσει στην Μάνη για περισσότερα από 2.000 χρόνια!
Η Γη της Μάνης είναι ποτισμένη από μύθους, θρύλους και παραδόσεις, που γυρίζουν πίσω την μνήμη και την φυλετική ψυχή χιλιάδες χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα η μανιάτικη διάλεκτος, που είναι γεμάτη από αρχαϊσμούς, που ξεπερνούν ακόμη και την γλώσσα του Ομήρου και φθάνουν στα χρόνια των Μυκηνών, στα χρόνια των θεογέννητων πολεμιστών και της γραμμικής Β’!
Μια λέξη, που μόνο οι Μανιάτες γνωρίζουν είναι η λέξη «καφός» ή «καβούτσος», που σημαίνει «αδελφός» και αντίστοιχα «καφή», που σημαίνει «αδελφή».
Η λέξη δεν μοιάζει να έχει προέλευση Ελληνική και ο γράφων είχε αυτήν την αντίληψη μέχρι πριν λίγα χρόνια, πίστευε ότι πρόκειται δηλαδή για κάποια ξένη λέξη, που έχει μπει στο λεξιλόγιο των Μανιατών.
Μέχρι που διάβασε ένα βιβλίο για την γραμμική Β’ και το έργο του περίφημου Βέντρις, που απέδειξε ότι είναι γλώσσα Ελληνική.
Στην εποχή, λοιπόν, της γραμμικής Β’ (που δεν είχε φωνήεντα), σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του Βέντρις η λέξις «αδελφός» παριστάνετο με τα γράμματα «Κ-W», που με την προσθήκη φωνηέντων δεν είναι τίποτε άλλο από την λέξη «καφός»!
Ακόμη, λέξεις Ομηρικές και μία προφορά της Ελληνικής εντελώς αρχαϊκή υπάρχει στην διάλεκτο της Μάνης.
Την καρδιά οι Μανιάτες την λένε «καρδία», τα παιδιά «παιδία».
Δεν λένε παίζουν, αλλά παίζουσι.
Υπάρχει αυτούσια η προστακτική στον αρχαίο της τύπο, χρησιμοποιούνται οι λέξεις «τίγαρες», «μήγαρες»,«άρμακες», χρησιμοποιείται ακόμη και προφέρεται σε πολλές λέξεις η δασεία σαν «γιοτ» (j). («Τίς οίδε», απαντούν οι Μανιάτες σε ερώτηση που δεν γνωρίζουν την απάντηση,«έγινε Άρατος» για κάποιον που το έβαλε στα πόδια,  και τόσες αλλάς λέξεις και εκφράσεις αυτούσιες η παραφθαρμένες απαντώνται και σήμερα, καθώς και πολλά αρχαία ονόματα, σαν βαφτιστικά, δραστηριότητες, και φαγητά -συγκλινο- σαν ανάμνηση του μέλανα ζωμού. με σημαντικότερο την μανιάτικη προφορά, που τείνει δυστυχώς να εκλείψει)
Παράδειγμα η λέξη Ιερός Λιμήν, που οι ντόπιοι το προφέρουν Γιέρο-λιμένας, προφέροντας την δασεία του ιερός σαν γιοτ, ενώ το νεοελληνικό κράτος έχει βάλει πινακίδες «καθαρευουσιάνικες», που γράφουν «Γερολιμήν», μετατρέποντας την λέξη Ιερός στην λέξη γέρος, μη μπορώντας να κατανοήσουν τα αρχαία ακούσματα της Μάνης!
Ιστορίες για «φουσάτα», δηλαδή φαντάσματα, για την ψυχή που περιπλανιέται στα μέρη που αγάπησε 40 μέρες πριν και 40 μέρες μετά τον θάνατο!
Παραδόσεις για βρυκόλακες, που φτάνουν στα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνος και για νεράιδες, που χορεύουν και τραγουδούν στα ξέφωτα είναι παρούσες όχι μόνον στα παραμύθια των γιαγιάδων της Μάνης, αλλά και σε μαρτυρίες συγκεκριμένων προσώπων.
Στο νοτιότερο σημείο της Μάνης, βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρον, που οι ντόπιοι αποκαλούν Κάβο Ματαπά και κάποιοι έσπευσαν να πουν επίσης ότι είναι καινούργια, μη Ελληνική, λέξη.
Κι όμως, είναι περισσότερο αρχαία από τη λέξη Ταίναρο. (Μεττάπιοι, Μεσσάπιοι
Οι ΜΕΣΣΑΠΙΟΙ ηταν Πελασγοί που κατάγονταν από την Πελλοπόνησσο, που τοτε αποκαλουνταν Απία. (Μεσαπία= η χώρα που βρισκεται ανάμεσα σε δύο Θαλασσες).
Εκεί σε μικρή απόσταση από το ακρωτήριο Ταίναρο υπάρχουν τα απομεινάρια του Ναού του Ποσειδώνος, το Νεκρομαντείο και μία από τις θρυλούμενες εισόδους προς τον Άδη, προς τον κάτω κόσμο, προς το βασίλειο των ψυχών.
Εκεί βρισκότανε ο φοβερός Κέρβερος, που νίκησε ο Ηρακλής.
Απόλυτα σχετική με την λατρεία του Άδη, μια λατρεία σκοτεινή και μυστηριακή, είναι η αρχαία επιβίωση ότι για να σώσει κανείς την ζωή αγαπημένου του προσώπου, που βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, πρέπει να θυσιάσει, κάνοντας «αντιψύχι», ένα μαύρο ζώο.
Μια παράδοση, που λίγοι γνωρίζουν στην Μάνη και που πολεμήθηκε σκληρά από την Εκκλησία.
Η τελετή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία θυσία εξευμενισμού προς τον θεό Άδη, που σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία έπρεπε να είναι πάντοτε η θυσία ενός μαύρου ζώου!
Από την Εκκλησία επίσης πολεμήθηκαν και ακόμη και σήμερα θεωρούνται «ειδωλολατρικά» τα μοιρολόγια, γι’ αυτό και οι παπάδες ποτέ δεν επιτρέπουν να μοιρολογιέται ο νεκρός μέσα στην Εκκλησία.
Όποιος θέλει να βιώσει τι υπήρξε πραγματικά στο βάθος και στην ουσία του το πνεύμα της τραγωδίας, πρέπει να ζήσει ένα μανιάτικο «κλάμα».
Αν και σήμερα είναι πολύ αμφίβολο ότι είναι δυνατόν να επιτύχει κανείς μια τέτοια εμπειρία.
Γιατί ο αδίστακτος χρόνος, η μετανάστευση, η ερήμωση της Μάνης έχει πλήξει καίρια έθιμα, που επέζησαν για χιλιάδες χρόνια και σήμερα κανείς βλέπει όλο και περισσότερο να χάνονται.
Γύρω από το νεκρό σώμα του αγαπημένου προσώπου συγκεντρώνονται οι γυναίκες και ίδια απαράλλακτα με τον χορό της αρχαίας τραγωδίας και τις νεκρικές τελετές της Ομηρικής εποχής η κορυφαία μοιρολογιέται τον νεκρό και οι υπόλοιπες κρατούν με το κλάμα τους τον ρυθμό.
Σε παλαιότερα χρόνια μοιρολογιόντουσαν και οι άντρες, όπως ακριβώς στην Ιλιάδα μοιρολογιέται ο Αχιλλέας τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο, αλλά αυτό το έθιμο έχει χαθεί εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια.
Συνταρακτικές είναι οι σκηνές όταν πλησιάζουν στην πόρτα του λυπημένου σπιτιού οι συγγενείς. Όσοι είναι από δεύτερη και τρίτη γενιά απόγονοι κραυγάζουν σπαρακτικά «αφέντη», ενώ οι αδελφοί και οι εξάδελφοι αποκαλούν τον νεκρό, «αδέρφι».
Στην έξω Μάνη για τα μοιρολόγια, που αποτελούν γνήσια διαμάντια του δημοτικού λυρικού μας λόγου χρησιμοποιούν στίχο δεκαπεντασύλλαβο, ενώ στην μέσα Μάνη χρησιμοποιούν τον πλέον αρχαϊκό οκτασύλλαβο!
Όσοι έχουν διαβάσει Όμηρο και γνωρίζουν τη ραψωδία εκείνη της Οδύσσειας, όπου ο βασιλεύς της Ιθάκης κάνει θυσία για να πάει το αίμα των σφαχτών στον κάτω κόσμο και να πιουν οι σκοτωμένοι συμπολεμιστές του, που άθλιοι και λεροί βρίσκονται στον κάτω κόσμο, αλλά και ο Μάντης Κάλχας για να του προφητεύση το μέλλον και να μπορέσει να μάθει το τέλος του ταξιδιού του, αξίζει να διαβάσουν τα παρακάτω λόγια από ένα μανιάτικο μοιρολόι, που δείχνει ακριβώς την επιβίωση της αρχαίας ψυχής μετά από τρεις χιλιάδες ολόκληρα χρόνια.
Την ώρα ακριβώς την δραματική, που το φέρετρο βγαίνει από την πατρική οικεία, η κορυφαία του «τραγικού χορού» λεει τα παρακάτω λόγια:

«-Κατά μεριά να κάτσωμεν εμείς οι λυπημένοι
να μαζωχτούν τα δάκρυα μας να γίνουνε ποτάμι,
να κάνουνε νεροσυρμή, να παν στον Κάτου Κόσμο,
για να νιφτούν οι άνιφτοι, να πιουν κι οι διψασμένοι,
να πλύνουν κι οι βεργόλιγνες τα σκουρομάντηλά τους,
να ρίξουν κι οι γραμματικοί νερό ‘ς τα καλαμάρια
να πλύνουν και τα ρούχα τους οι ματωκυλισμένοι».

Ατέλειωτα τα μανιάτικα μοιρολόγια και ατέλειωτα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτά.
Όσοι έχουν ζήσει την ατμόσφαιρα και το πάθος από ένα «μανιάτικο κλάμα», πραγματικά τους φαίνονται αστεία αυτά που εμφανίζονται σε διάφορες παραστάσεις σαν… αρχαίες τραγωδίες.
Είναι σαν να έχεις γνωρίσει το φως του ήλιου και να αντικρύζεις ύστερα έναν λαμπτήρα ηλεκτρικό. Είχα την τύχη και την δυστυχία σε χρόνια παιδικά να ζήσω και να βιώσω από κοντά μανιάτικα μοιρολόγια.
Αυτό που μου μένει είναι ένα ανεξήγητο βουητό, που έμενε στα αφτιά μου για ημέρες ολόκληρες μετά τα μοιρολόγια.
Μια αίσθηση ενός αποτυπώματος ψυχής, που σήμερα πια δεν μπορώ να νοιώσω. Ίσως να χάθηκε η αυθεντικότητα, ίσως η παιδική ψυχή να είναι περισσότερο δεκτική στα αρχαία ακούσματα. Δεν γνωρίζω.
Αυτό όμως το βουητό, σαν ψίθυρος υπερκόσμιος της Φυλετικής Ψυχής του Λαού μας, της Αιώνιας Φυλετικής Ψυχής της Ελλάδος θα με ακολουθεί πάντοτε.

isxys.blogspot.com

Γενεαλογία

Η πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών κατοικεί κατά βάση στη Χιμάρα, και τα Λουκάδικα, αλλά έχει μετακινηθεί και αλλού.
Ο οικισμός της Χιμάρας παραδίδεται ότι δημιουργήθηκε από Ηπειρώτες πρόσφυγες, που προέρχονταν από τη Χιμάρα της Ηπείρου ή κατ’ άλλους ότι η Χιμάρα της Ηπείρου ήταν αποικία μεταναστών του ομώνυμου Μανιάτικου χωριού, που μετοίκησαν κατά την πρώτη περίοδο(1204-1262) της Φράγκικης διοίκησης στη Μάνη.
Ο Μιχαήλ Δένδιας και ο Λάμπρος Σπύρου σε σχετικές εργασίες τους βεβαιώνουν τούτο και μάλιστα αναφέρουν ότι το γλωσσικό ιδίωμα των Χιμαριωτών, τα ήθη και τα έθιμα τους είναι όμοια με των νοτίων Ελλήνων – των Μανιατών
"Κλάδοι της πατριάς των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών
Στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων ή Ζερβών ανήκουν οι Αλεβιζάκος, Παυλάκος-Στεφανάκος, Θωμάκος, Λαγόγιαννης, Ταβουλάρης ή Χλεμπάκος, Πιερουτσάκος (Λουκαδίκων), Δημόγιαννης (Λουκάδίκων), Σκανταλάρος (Χιμάρας), Ζέρβας (περιοχής Μολάων) και o Γουρδουράκος ή Μιχαλακάκος , που είναι ακουμπισμένος στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων
Κατά την περίοδο της 2ης Ενετοκρατίας 1685-1715 πρέπει να μετακινήθηκαν μέλη του κλάδου των Ταβουλαριάνων στην Κάτω Καρέα και μέλη του συγγενικού τους κλάδου των Πιερουτσιάνων στον μικρό οικισμό της Παλαβίστιας και οι δύο αυτοί κλάδοι ανήκουν στην πατριά των Ζερβογιαννιάνων της Χιμάρας".......

.........Ο Γουρδούρος – Γουρδουράκος είναι συγγενής των Καλλέργηδων, μετοίκησε δε άγνωστον πότε από το χωριό Γονέα στη Χιμάρα και αργότερα κάποια μέλη του μετακινήθηκαν στον Παρασυρό.
Η προέλευση του Γουρδούρου ή Γουρδουράκου-Μιχαλακάκου από τη Γονέα βεβαιώνεται και από τα τοπωνύμια αγροκτημάτων, που συναντώνται στη Γονέα με την ονομασία Γουρδούρος

Ο παπούς μου από την μανογενιά, στους μαθητηκούς καταλόγους : https://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.com/2020/05/1862-1912.html

 485. Ο Κυριάκος Γ. Μιχαλακάκος (1871) από τη Χειμάρρα, στο ελληνικό σχολείο Κότρωνα, το 1884.

Οι μιχαλακιάνοι από άλλες περιοχές ανοίκουν σε άλλες οικογένειες.
Οι δημακογιαννιάνοι της ζούδας είναι Λεκκιάνοι ...

Προϊστορία της Μεσογείου. Οι προκατακλυσμιαίοι Πολιτισμοί

Πως καταποντίστηκε η Αιγηίδα περιοχή. 
Ποιοι κάτοικοι υπήρχαν και διασκορπίστηκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα. 

Του Κυριάκου Κάσση 
Η θεωρία μου, που διατυπώθηκε από το 1982 συνοψίζεται στα εξής:
Από το 30.000 πριν από το σήμερα, αρχίζει η τήξη του παγετώνα της Β. Ευρώπης.
Γύρω στα 30.000 π. χ. όλη η Βόρεια Ευρώπη ήταν παγετώνες.

Μετά άρχιζε η τήξη των πάγων.
Όλη αυτή η περιοχή ήταν μια ρηχή, κλειστή θάλασσα που εκτεινόταν μεταξύ της Ελληνικής χερσονήσου έως τους ορεινούς όγκους του Αίμου τις Ρηναικες Άλπεις στην Γιουγκοσλαβία.
Αυτή η ρηχή θάλασσα ήταν οι Βαλτικές χώρες (από το βάλτος), Φιλανδία , Λετονία, Ουκρανία, όλη η Ρωσία με μεγάλες νησίδες τα Καρπάθια και Ουράλια όρη. Η Ευρώπη αρχίζει από την Γερμανία και Γαλλία, την Ελλάδα και την νότια του Αιγαίου περιοχή, Μικρά Ασία, Ταύρος κλπ.
Οι Αργοναυτικές εκστρατείες ήταν πολλές. Η γνωστή στην μεθοδολογία, αναφέρεται (Ορφέας, Απολλόδωρος) ότι ξεκίνησε από την Κολχίδα, και ακολουθώντας τον Πολικό Αστέρα, γύρισαν με πλοίο από την βόρεια Ευρώπη δια μέσου της Βαλτικής θάλασσας, έπιασαν Ατλαντικό και επέστρεψαν δια μέσου των Ηρακλειδών στηλών στην Μεσόγειο. 

Ανοίγει ο Βόσπορος.
Το 30.000 – 22.000 π.χ. τα συσσωρευμένα νερά της περιοχής που αναφέραμε, της Βαλτικής από την διάβρωση και την πίεση των κυμάτων που δημιουργείται επί πολλές χιλιάδες χρόνια, σπάει ο Βόσπορος γύρω στο 9.500 π.χ και κατακλύζεται η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο).
Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτισμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και μπατάρισε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα.

Στην καταποντισμένη Αιγηίδα μένουν έξω οι κορυφές των βουνών, ενώ συγχρόνως, ενεργοποιούνται τα ηφαίστεια Σαντορίνης, Νισύρου, Ταινάρου κλπ.
Από αυτόν τον καταποντισμό που έγινε με αργό ρυθμό, και έγινε ο εμπλυσμός της Μεσογείου, γλύτωσε ένας πληθυσμός, γύρω στους 23.000 ανθρώπους, οι οποίοι διέσωσαν τον πολιτισμό από τους παλαιότερους.
Οι διασωθέντες της Αιγηίδος βγήκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα.
Ένα μέρος γλύτωσε στο ακρωτήριο Μαλέα (περίπου 3.000-6.000) και στο Ταίναρο (22.000), στην Κρήτη , δημιουργήθηκε τσουνάμι που έφτασε έως τον Ψηλορείτη.
Στην περιοχή της Αρκαδίας ζούσαν βοσκοί σε ημιάγρια κατάσταση.
Οι δασωθέντες από την καταποντισμένη Αιγηίδα ονομαζόντουσαν Πελασγοί, μερικοί που βγήκαν στον Μαλέα πήγαν προς το βουνό Πάρνωνα και τους ονόμασαν Κενταύρους.

Οί Πελασγοί που βγήκαν στο Ταίναρο, μαζί με το ιερατείο έκαναν την πρώτη έδρα τους εκεί, στο Ταιναρο. Οι υποφυλές των Πελασγών ήταν οι Μινυες, Καυκωνες, Λέλεγες, Δόλοπες κ.α.
Στο Ταιναρο το μονοπάτι που πάει στον φάρο, το λένε Λίθο. Εκει ηταν ενας ορθιος λίθος, το πρώτο μενιρ τιμή στον ηλιο. Με τον όρθιο αυτό ήλιο έβλεπαν το ηλιοστάσιο.
Λόγω του μεγάλου αριθμού κατοίκων, γίνεται διασπορά και κάνουν το Βητουλο, μια μέρα απόσταση από το Ταιναρο (9-10 ώρες).
Από το Βητουλο άλλη μια μέρα απόσταση φτιάχνουν την Πελάνα, η οποία είναι κεντρικό σημείο και την κάνουν κέντρο , με αντίστοιχο κάστρο των Μινύων – Μινύες – Μανίες – Μηνίες –Μινύες– Μίνωες κλπ και αργότερα Μανιάτες, Μήνις – μάνητα – μανία.
Με κέντρο την Πελάνα, επιδιώκουν να βρουν πεδινά εύφορα μέρη, και φτιάχνουν ακτινωτά τις πρώτες πολιτείες.
Με ανακατάταξη της στεριάς της βυθισμένης Αιγηίδος, εμφανίζεται η Δήλος.

Εκεί γεννιέται ο Απόλλωνας.

Φεύγοντας από εκεί πηγαίνει στην Λιβύη όπου παρέλαβε την Λιβυκή Σίβυλλα την πρώτη Πυθία.
Στην επιστροφή περνά από την Κρήτη (σύμφωνα με τον ομηρικό ύμνο του Απόλλωνα) και παραλαμβάνει τον μύστη Καρμανόρα, ενώ από το Ταίναρο τον Γαιράνορα και άλλους.
Μυκήνες που είναι πριν το Αρτεμίσιο προς την Τρίπολη, στην συνέχεια το πεδινό Αργος, το κάστρο του Άργους ονομάζεται Λάρισα, από το Λας που δημιουργείτε πριν το 7.000 πχ.
Τον Ορχομενό της Αρκαδίας, και από εκει τον Ορχομενό της Βοιωτίας, την Γόρτυνα της Γορτυνίας από την Γόρτυνα της Κρήτης, τις Αιγιές (κουτουμου) Γυθείου, και τις Αιγιες πρωτεύουσας των Μακεδόνων,
Σε αυτή την περίοδο, γύρω στο 7000-6000 π.χ. αναπτύσσεται η Νεολιθική κοινότητα του Διρου (Αλεπότρυπα που ήταν μια κεντρική αγορά εμπορευμάτων που έρχονταν με καράβια από την Μεσόγειο, απόδειξη ο Οψιδιανός της Μήλου, τα κυκλαδίτικα εδώλια κλπ.
Το σπήλαιο Γλυφάδα, που ήταν γνωστό σε αυτούς, μπορεί να ταυτιστεί με τον Αδη , τον κάτω κόσμο.
Το Ταίναρο είναι το μεγαλύτερο και αρχαιότερο ιερό.
Το μεγαλύτερο ιερό των Ελλήνων είναι το Ταίναρο που οι ντόπιοι το ονόμαζαν Κριτηρι, δηλαδή κριτήριο των ψυχών και των ανθρώπων. Είναι το κυριότερο ψυχοπομπειο.
Σε μια εποχή πριν, 2.000 χρόνια π.χ. έχουμε την θέωση του Απόλλωνα, που είναι η ηλιακή θεότητα, και αντικαθιστά την θεότητα του Δία ως ηλιακή θεότητα.
Ο δε Δίας υποκατέστησε τον πρώτο κατακλυσμιαίο θεό Κάρνο (= κάρα, κορυφή), Κάρνειος Δίας, Κάρνειος Απόλλωνας.
Η ηλιακή θεότητα του Απόλλωνα υποκαθίσταται στην χριστιανική θρησκεία από τον Ιησού.
Με το Ταίναρο, κατά βάση, διασκορπίσθηκαν σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη…
Το Ταίναρο είναι το αρχαιότερο μαντείο. Στην ιστορική εποχή, το μαντείο των Δελφών, αποτελείται από Λάκωνες και Κρήτες ιερείς (π.χ. δεν έδωσε ποτέ χρησμό εναντίον των Λακεδαιμονίων, και χρησιμοποιούσε την γλώσσα την αρχαϊκή μέχρι την κατάργηση του από τον Θεοδόσιο τον 5ο μΧ. αιώνα.)

Οι διασωθέντες στο Ταίναρο, οι υποεθνότητες Μηνιες, Λέλεγες κλπ δεν ήταν οι μόνοι διασωθέντες στον Ελληνικό κόσμο, υπήρχαν, οι Αρκάδες, οι Δρύοπες, στους ορεινούς όγκους ήταν κτηνοτρόφοι (τσοπάνηδες) και φορούσαν δέρματα. 

Οι Μηνίες με τους λοιπούς διασωθέντες, ήταν η μαγιά, το προζύμι, για να εκπολιτιστούν οι κάτοικοι της Ελληνικής χερσονήσου και όχι μόνο από το 9.500- 3.500 π.Χ.
Ο Απόλλωνας με πέντε ιερείς, κατά μήκος της δυτικής και βόρειας Πελοποννήσου.
Ακολουθώντας τα δελφίνια, φτάνει στον κόλπο της Ιτέας, και μετά στους Δελφούς.
Αφού σκοτώνει τον Πύθωνα ιδρύει νέο μαντείο, το μαντειο των Δελφών, σαν επέκταση του μαντείου του Ταινάρου (Στράβων, γεωγραφικά «Ταιναρον φασι αντιδούναι Πυθώ») Αληθινή ιστορία(2) τόμοι Κ. Κάσση.

Αφού δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία και ανασκαφές, πως καταλήξατε σε αυτή την ερμηνεία; 

Υπάρχουν και γραπτά στους αρχαίους κλασικούς, αλλά είναι διάσπαρτα μη κωδικοποιημένα και σωζόμενα, πολλές φορές από σκόπιμες καταστροφές μαρτυριών και αποδείξεων, που μέχρι σήμερα καταστρατηγούνται.
Το ίδιο ισχύει με τις ανασκαφές που. Με βάση πλανημένες θεμελιώδεις θεωρίες (Ευρωπαίων κλπ) παλαιόθεν και από αντιζηλία των ολίγα γιγνωσκώντων, αττικιστών συγγραφέων, που διέπονται από αντιλακωνικό πνεύμα, ιδιαιτέρως στην αρχαία Αθήνα και πολύ περισσότερο στην μετακλασική, και ακόμα περισσότερο μετά τον Αλέξανδρο και μετά τους Χριστιανούς.
Βασικός μίτος-νήμα που μας οδηγεί είναι «η των ονομάτων επίσκεψις» όπου είναι η αληθινή σοφία (Ισοκράτης). Γλώσσα (ιδιώματα κλπ), τοπωνύμια, παραδόσεις, με οδήγησαν κυρίως στην διατύπωση της θεωρίας που αποτελεί ένα μεγάλο πάζλ των επιμέρους αρχαίων γνώσεων, πληροφοριών, συμπερασμάτων και φυσικά μαζί με ένα ιδιαίτερο ταλέντο γνώσεως για την σύνθεση όλων αυτών των κατακερματισμένων ελληνοκεντρικών απόψεων από τον Ορφέα ως σήμερα.

Η φωνή των απανταχού τέκνων της Μάνης
Οκτώβριος-Νοέμβριος2012
Αρ. Φύλλου 55 σελ.14 

Ήν γάρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου αρχαίον…

...εχρήσατο δε τύχαις δυσπότμοις είς πολλά μεν και άλλα, μάλιστα δ΄ είς την πολύπλανον τε και ουδενός τόπου βέβαιον οίκησιν, πρώτον μεν γάρ περί το καλούμενον νύν Αχαικόν Άργος ώκησαν αυτόχθονες όντες, ως οί πολλοί περί αυτών λέγουσι , την δε επωνυμίαν έλαβον έξ αρχής ταύτην επί του Πελασγού βασιλέως.
Ήν δε ο Πελασγός έκ Διός, ως λέγεται, και Νιόβης της Φορωνέως, ή πρώτη γυναικί θνητή μίσγεται ο Ζεύς ως ο μύθος έχει.
Έκτη δε ύστερον γενεά Πελοπόννησον εκλιπόντες εις την τότε μέν Αιμονίαν νυν δε Θετταλίαν ονομαζομένην μετανέστησαν. Ηγούντο δε της αποικίας Αχαιός και Φθίος και Πελασγός οι Λαρίσης και Ποσειδώνος υιοί. Αφικόμενοι δ’ είς την Αιμονίαν τούς τε κατοικούντας εν αυτή βαρβάρους εξελαύνουσι και νέμονται την χώραν τριχή, τοίς ηγεμόσι ποιήσαντες ομωνύμους τας μοίρας, Φθιώτιν και Αχαίαν και Πελασγιώτιν.
Πέντε δε μείναντες αυτόθι γενεάς, έν αίς επί μήκιστον ευτυχίας ήλασαν τα κράτιστα των εν τη Θετταλία πεδίων καρπούμενοι. Περί την έκτην γενεάν εξελαύνονται Θετταλίας υπό τε Κουρητών και Λελέγων. Οί νύν Αιτωλοί και Λοκροί καλούνται. Και συχνών των περί τον Παρνασόν οικούντων. Ηγουμένου των πολεμίων Δευκαλίωνος του Προμηθέως μητρός δε Κλυμένης της Ωκεανού. Σκεδασθέντες δε κατά την φυγήν οί μεν είς Κρήτην απήλθον οι δε των Κυκλάδων νήσων τινάς κατέσχον, οι δε περί τον Όλυμπον τε και την Όσσαν, καλουμένην δε Ιστιαιώτιν ώκισαν άλλοι είς τε Βοιωτίαν και Φωκίδα Ελλήσποντον παραλίου πολλά χωρία κατέσχον και των παρακειμένων αυτή νήσων άλλας τε συχνάς και την νύν καλουμένην Λέσβον, αναμιχθέντες τοίς εκ της Ελλάδος στέλλουσι την πρώτην αποικίαν είς αυτήν άγοντος Μάκαρος του Κριάσσου. Το δε πλείον αυτών μέρος δια της μεσογείου τραπόμενον προς τους έν Δωδώνηκατοικούνυτας σφών συγγενείς. Οίς ουδείς ηξίου πόλεμον επιφέρειν ως ιεροίς. Χρόνον μεν τινά σύμμετρον αύτοθι διέτριψαν, επέι δε λυπηροί αυτοίς όντες ησθάνοντο ούχ ικανής ούσης άπαντας τρέφειν γής, εκλειπούσι την χώραν χρησμώ πειθόμενοι κελεύοντι πλείν είς Ιταλίαν ή τότε Σατορνία ελέγετο. Κατασκευασάμενοι δε ναύς πολλάς περαιούνται τον Ιόνιον……Φαλέριον δε και Φασκεννιον έτι και είς εμέ ήσαν οικούμεναι υπό Ρωμαίων, μικρ΄άττα διασώζουσαι ζώπυρα του Πελασγικού γένους, Σικελών υπάρχουσαι πρότερον εν ταύταις διέμεινε πολλά των αρχαίων διαιτημάτων οίς το Ελληνικόν πότ΄εχρήσατο επί μήκιστον χρόνον οίον ό τε των όπλων των πολεμιστηρίων κόσμος , ασπίδες Αργολικαί και δόρατα….
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς Ρωμ. Αρχαιολογία 1 17 κεξ
Όσο περισσότερο πίσω μπορεί να ταξιδέψει κάποιος τόση περισσότερη αλήθεια βρίσκει.
Και είναι φυσικό, επειδή πλησιάζοντας περισσότερο τον χρόνο του γεγονότος, το έχεις εντονότερο στην μνήμη σου και είναι αληθές, δηλαδή δεν ξεχνιέται.
Με αυτό σαν θεώρημα, φτάνω στους Πελασγούς, που είναι οι άνθρωποι των παραλίμνιων ή παραθαλάσσιων πεδιάδων με κύριο περιβαλλοντολογικό χαρακτηριστικό τα λασπώδη εδάφη.
Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις «Πέλας» και «Γύια».
Πελας σύμφωνα με την εκτίμηση μου πηλός λάσπη, μετά από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις. Από το ρήμα παλάσσω, κατά Ησύχιον παληός, πηλός, Λατινικά pelze=τέλμα βάλτος.
Γύιον ομηρική λέξη συναντάται πάντοτε στον πληθυντικό «Γύια», τα κατώτερα μέλη του σώματος.
Πέλαγος = επίπεδη επιφάνεια γης που πλημμύρισε
Πελασγοί > Πελαγσκοι = οι κάτοικοι της πεδιάδας
Πιθανόν εξ αυτού και επειδή ίσως ήταν από τις πρώτες κοινωνίες εδώ να υπάρχει και η έννοια του ρήματος πελάζω, δημιουργώ συναναστροφή κοινωνία.
Τα στοιχεία που συνεισφέρουν σε αυτή την διαδρομή είναι :
1. Η γεωλογική κατάσταση του πλανήτη εκείνες τις μακρινές εποχές.
2. Η ανάλυση και η έρευνα της γλώσσας, πέρα από τις συμβατικές ερμηνείες.
3. Οι ιστορικές καταγραφές.
4. Η κυτταρική μνήμη και η ερμηνεία με βάση την απλή λογική και την κατανόηση των συνθηκών, των αναγκών, των ανθρώπων.
Είναι δύσκολο να παρουσιασθεί το περιβάλλον του πλανήτη εκείνες τις εποχές, αν δεν έχει κάποιος άριστες γνώσεις γεωλογίας. Σίγουρα όμως οι συνθήκες που επικρατούσαν πρέπει να ήταν δύσκολες σε σχέση με την διαβίωση των ανθρώπων.
Ουράνια σώματα βομβάρδιζαν τον πλανήτη, κομήτες δημιουργούσαν συνθήκες κολάσεως, παγετώνες, παρθένα δάση σε ορεινούς όγκους με ανθρωποφάγα θηρία, είναι μερικοί από τους εχθρούς των προγόνων μας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον σταδιακά ξεχώριζαν και αποστράγγιζαν τα ύδατα από την στεριά και χρόνο με το χρόνο εμφανίζονταν εκτάσεις πεδινές, και εύφορες ικανές να θρέψουν τον πληθυσμό. Μπορεί κάποιος να φανταστεί, τόπους με κυρίαρχο το στοιχείο το νερό και την λάσπη τον «πηλό».
Πηλός δωρικά παλός έχει σχέση με την ρίζα του λατινικού palleo.
Σε τοποθεσίες με αυτά τα χαρακτηριστικά ξεκίνησε τις πρώτες κατοικίες του ο άνθρωπος, αφού εγκατέλειψε τα σπήλαια. Η αρχαιολογία μιλά για λιμναίους προϊστορικούς οικισμούς, πράγμα που είναι απολύτως φυσιολογικό.
Τα πλεονεκτήματα που είχε ο άνθρωπος να δημιουργήσει οικισμούς σε αυτούς τους τόπους ήταν πολλά και σημαντικά για τις ανάγκες του. Εύρισκε εύκολα τροφή, και ελαχιστοποιούσε τους κινδύνους για την ζωή του, αποφεύγοντας τα άγρια δάση με τα επικίνδυνα θηρία. Σε αυτό το περιβάλλον ένας σημαντικός εχθρός ήταν τα φίδια, και αυτό αποδεικνύεται από την υψηλή θέση που είχαν τα ερπετά, σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, καθώς και μέχρι σήμερα εμπνέουν ένα μυστηριακό φόβο.
Σύμμαχο τους εναντίον των ερπετών είχαν τον πελαργό, επειδή στην τροφή του περιλαμβάνονται και τα φίδια. http://www.ornithologiki.gr/page_cn.php?tID=2740&aID=1170
τιμωρούσαν δια νόμου όποιον σκότωνε πελαργό. Η άποψη αυτή ενισχύεται περισσότερο με το εδάφιο που ακολουθεί από διαφορετική πηγή :
“…Δώρος δε αυτήν ο ΄Ελληνος ειλήχει τα πρώτα και Δωρίς απ΄ εκείνου εκαλείτο πρότερον, ύστερον δε Ιστιαιώτις μετωνομάσθη. Θεσσαλία από Θεσσαλού, η πρότερον Πελασγία , εν ταύτη ουκ εξέστι πελαγρούς* κτείνειν, τους γάρ της χώρας όφεις αναιρούσιν.”
Στέφανος Βυζάντιος «Δώριον…
Αλλά και η μεταφορική έννοια, πώς τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός δίνει έμφαση στον ρόλο που έπαιζε το πτηνό στην ζωή του ανθρώπου. Έξω από την συνηθισμένη ερμηνεία των λέξεων, θα μπορούσε το όνομα του να αποδοθεί διαφορετικά. Δηλαδή ερμηνεύοντας τις λέξεις «πέλας» και «αργός», όχι σαν άσπρος και μαύρος, αλλά σαν πηλός (λάσπη) και καλλιεργήσιμη έκταση. Να διευκρινίσω πώς αργός σημαίνει φωτεινός, που είναι πολύ κοντά στην έκφραση «ξέφωτο», δηλαδή όταν πρόκειται περί έκτασης, ανοικτός καλλιεργήσιμος τόπος. Στην συνέχεια όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, έγινε μετάθεση των γραμμάτων ρ και γ, και η λέξη έγινε αγρός*.
(* Η πάρα πάνω ερμηνεία απλουστεύεται, επειδή στο εδάφιο του Στ. Βυζάντιου, που παρουσίασα, το πτηνό καταγράφεται όχι Πελαργός αλλά Πελαγρός.)
Αργότερα χρησιμοποιώντας τον «πηλό» έφτιαξε κατοικίες με πλίνθους, συνήθεια που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, και οικιακά σκεύη, τα οποία λόγω του υλικού που κατασκευάσθηκαν ονομάζουμε και σήμερα «Πήλινα.». Η δραστηριότητα δεν περιορίστηκε μόνο, στην κατασκευή σκευών χρηστικών, αλλά σε πλήθος εφαρμογών, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ανθρώπου αλλά και την τάση του να εκφραστεί σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Σημαντικότατα δείγματα αρχαϊκής τέχνης με πρώτη ύλη τον «πηλό» τα εδώλια .
Στο χτίσιμο των κατοικιών με πρώτη ύλη τον πηλό οφείλεται και ή ονομασία «πόλις».
Πολέω , περιπλανώμαι αλλά και μεταφορικά οργώνω καλλιεργώ.
Είναι φανερό πώς τα σημαίνοντα τις λέξεις γράμματα είναι κοινά Π και Λ.
Πιθανόν μεταγενέστερα στην συλλαβή Πελ να προστέθηκε και η λέξη Λας, και να σχηματίσθηκε η λέξη «Πέλλα», που αρχικά σήμαινε την πόλη της οποίας οι κατοικίες είχαν φτιαχτεί πλέον με λίθους. Στην Ελλάδα υπάρχει πλήθος ονομάτων περιοχών που εμπεριέχεται η συλλαβή Πελ, και Πηλ, που είναι η εξέλιξή της.
Κάποιες από αυτές μπορούν να ερμηνευτούν, σχεδόν αποδίδοντας τα χαρακτηριστικά του σημαινόμενου όπως ισχύει στην γλώσσα μας.
Πελλάνα η βασιλίδα πόλις, Πήλιον το χωμάτινο βουνό, επειδή δεν είναι βραχώδες. Πελαργός το πουλί που συχνάζει στους λασπωμένους αγρούς. Πέλαγος, πεδινή περιοχή που κατακλύσθηκε από νερά και έγινε λασπώδης. Πέλοψ εκείνος που το χρώμα των ματιών του μοιάζει με το χρώμα του πηλού. Πέλμα, το μέρος του σώματος που είναι συνεχώς λερωμένο με λάσπη. Είναι αρκετά απλό άλλα τόσο αληθινό. Οι άνθρωποι χωρίς υποδήματα, ήταν αναγκασμένοι να περπατούν μέσα σε λασπώδη εδάφη και είναι φυσικό, τα πόδια τους να ήταν μονίμως με λάσπη.
Στην γλώσσα μας είναι διακριτός ο ρόλος των συμφώνων και των φωνηέντων.
Τα φωνήεντα υπάρχουν για να δώσουν ηχητική ένταση στην συλλαβή, να καθορίσουν το χρόνο της εκπομπής (μακρά, βραχέα, δίχρονα), και να εκφράσουν συναισθήματα. Τα σύμφωνα υπάρχουν για να αποδώσουν με ηχητικό τρόπο δραστηριότητες του περιβάλλοντος, θα λέγαμε αποδίδουν με συντομία ή συμβολίζουν γεγονότα. Ανάλογα με το τμήμα των φωνητικών οργάνων που χρησιμοποιούμε για την προφορά τους κατατάσσονται σε οδοντικά, ουρανικά, χειλικά, υγρά ,ένρινα και διπλά.
Είναι φανερό με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πώς το Ρ π.χ. αποδίδει την ροή, δηλαδή, μιμείται σε επίπεδο αναπαραγωγής τον θόρυβο που κάνει ένα ρυάκι.
Αυτό συμβαίνει με μεμονωμένα σύμφωνα ή και συνδυασμό περισσοτέρων, ποιος θα αμφισβητήσει πώς το γκρ δηλώνει αγριότητα, το μπρ κρύο, και το πλ παφλασμό.
Και σε αυτό το σημείο αρχίζει η μαγική ερμηνεία της ονομασίας των πρόγονων μας Πελασγών.
Στο λεξικό η λέξη Πελασγοί ορίζει τους μακρινούς μας προγόνους σημαίνει δηλαδή, το φύλο εκείνο που κατοικούσε στην ευρύτερη περιοχή ης ηπειρωτικής Ελλάδος αλλά και στο Αιγαίο πριν πλημμυρίσει..
Πώς ονομάζουμε σήμερα έναν άνθρωπο που κατοικεί σε ορεινή περιοχή;
Η απάντηση είναι χωρίς κανένα ενδοιασμό «Βουνήσιος».
Είναι παραδεκτό από όλους ότι η ονομασία είναι επίθετο που προσδιορίζει το ουσιαστικό ανάλογα, με διάφορες ιδιότητές, και συνήθειες του.
Επειδή λοιπόν διαβιούσαν σε πεδινούς τόπους με κύριο χαρακτηριστικό τον πηλό οι άνθρωποι ονομάσθηκαν «Πελασγοι». Δηλαδή κάτοικοι της λασπώδους γης.
Αντιθέτως, όσοι διαβιούσαν σε ορεινότερα μέρη, σε υψώματα είχαν διαφορετικό προσδιορισμό. Ονομάζονταν «Καύκωνες».
Καύκαλο, καυκί είναι λέξεις που στις μέρες μας αποδίδουν εννοιολογικά , ένα σχετικά υψηλό και συνάμα καθαρό τόπο με λίγη βλάστηση. Άλλο ένα ιδανικό μέρος για να εγκατασταθεί ο άνθρωπος, ούτως ώστε να μην αντιμετωπίζει κινδύνους από τα άγρια ζώα, που κυκλοφορούν σε δασώδεις «απάτητες» εκτάσεις.
« Άτλας γίνεται βασιλεύς πρώτος εν τη καλουμένη νύν Αρκαδία, ώκει δε περί το λεγόμενον Καυκώνιον όρος. Τούτω θυγατέρες ήσαν επτά αι νύν εν ουρανώ κατηστερίσθαι λεγόμεναι Πλειάδες επίκλησιν, ών μίαν μεν Ηλέκτραν Ζεύς γαμεί και γεννά παιδας εξ αυτής Ίασον και Δάρδανον. Ίασος μεν ούν ημίθεος μένει. Δαρδανος δε άγεται γυναίκα Χρυσήν Πάλλαντος θυγατέρα. Έξ ής αυτώ γίγνονται παίδες Ιδαίος και Δείμας. Ούτοι τέως μεν εν Αρκαδία παραλαβόντες την Άτλαντος δυναστείαν εβασίλευον. Έπειτα κατακλυσμού γενομένου μεγάλου περί την Αρκαδίαν τα μεν πεδία εξελιμνώθη και πολλού χρόνου γεωργείσθαι αδύνατα ήν. Οι δε άνθρωποι (ώκουν γαρ ανα τα όρη γλισχρώς ποριζόμενοι τας τροφάς)συμφρονήσαντες ως ούχ ικανή βόσκειν ‘εσται πάντας η περιούσα γή νέμονται σφάς αυτούς διχή. Και αυτών οί μεν εν Αρκαδία υπομένουσι βασιλέα καταστήσαντα Δείμαντα τον Δαρδάνου. Οί δε λοιποί απανίστανται Πελοποννήσου στόλω μεγάλω.»
Συν. Διονύσιος Αλικαρνασευς.
Ετυμολογία για τους Λέλεγες, πιθανόν εκ του ρήματος Λεύω, λευ=λαας, οι κάτοικοι πετρώδους γης. Καθώς επίσης και Βάσις+λευ+ς , η στήριξη και εξουσία των κατοίκων της πέτρας, για να θυμηθούμε εδώ τον μύθο περί δημιουργίας των ανθρώπων, καθώς ο Δευκαλίων και η Πείρα πετούσαν λίθους και γεννιόνταν άνθρωποι.
Και σήμερα ακόμη κυτταρικές μνήμες οδηγούν το μυαλό μερικών σε παρόμοιους συνειρμούς και μιλώ για μια γωνιά πέτρινη της Ελλάδας που κρύβει μέσα της όλη την ιστορία της δημιουργίας την Μάνη.
«Νινόη: η εν Καρία Αφροδισιάς οικισθείσα υπό Πελασγών Λελέγων, διό και εκλήθη Λελέγων πόλις, μετά δε Μεγάλη πόλις, είτα από Νίνου Νινόη, εθνικόν αυτής Νινοήτης».
Σούδα
Στην παλαιά διαθήκη στο κεφάλαιο της «Γένεσης», δηλαδή μπροστά στα μάτια μας αναφέρεται ο τρόπος της δημιουργίας του ανθρώπου. Καταγράφεται απλοϊκά, πώς ο θεός για να φτιάξει τον άνθρωπο χρησιμοποίησε χώμα και νερό, με τα οποία έκανε «πηλό». Έχει μεγάλη σημασία αυτή η αναφορά, διότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει, ξύλο, ή πέτρα, ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το έκανε όμως αν και δημιουργός χρησιμοποίησε «πηλό», και πρόσθεσε τα απαραίτητα «θεϊκά» υλικά για να δώσει στο δημιούργημα του την ανωτερότητα που επιθυμούσε.
Η βίβλος λοιπόν με την μορφή του παραβολικού μας δηλώνει την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι πώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «Πελασγό».
Στην συνέχεια του έδωσε την εντολή κατεύθυνση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γήν», το οποίο φυσικά εφαρμόσθηκε.
«Το τε γάρ των Πελασγών ήν φύλον και των Καυκώνων και Λελέγων. Είρηται δ΄ότι πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν ετύγχανε πλανώμενα».
Στράβων 12 8
Μετά την δημιουργία, ανέλαβε την συνέχεια η εξέλιξη. Ακολουθούν μετακινήσεις, αλλά και διαφοροποιήσεις, σε σχέση με ονομασίες, χαρακτηριστικά, αλλά και το σημαντικότερο την γλώσσα. Οι περιβαλλοντολογικοί παράγοντες, συνεισφέρουν σε αυτές τις διαφοροποιήσεις, αλλά και πλήθος άλλων συνθηκών είναι δυνατόν να επηρέασε την διαμόρφωση μας, μέχρι το σημερινό μοντέλο.
«Και όρα φύλα Πελασγών. Αξιόλογον γαρ πλήθος δηλοί. Ού γαρ φύλον έφη, αλλά φύλα πληθυντικώς. Μέγα δε έθνος οι Πελασγοί κατά τον Γεωγράφον, όπερ και είς πλάτος αποδεικνύει αυτός. Πλανήται δε ήσαν και σποράδες πανταχού της γής. Ως και εν τοις του Περιηγητού κείται. Φησίν γουν αυτός ο Γεωγράφος και, ότι πλανήτες οι Λέλεγες, ως και οί Πελασγοί και οι Καυκωνες πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν πλανώμενοι, και Πελασγικόν δε πεδίον ιστορεί εν Λαρίσση τη Θετταλική.»
Ευστάθιος 1 560 19
«Η γυνή αύτη της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλεομένης της αυτής ταύτης.»
 Ηρόδοτος 2 56
Ο Ησίοδος, στο σωζόμενο έργο του ΑΣΠΙΣ, αναφέρει ονόματα Λαπιθών και Κενταύρων, στίχοι 178-190:
Πιό μέσα η μάχη Λαπιθών των μακροκονταράτων
Καινέα άνακτα, Δρύαλου μαζί του Πειριθόου
Οπλέα και Εξάδιο και Φάληρο και Πρόλοχο,
και Μόψο γιο του Άμπυα και Τιταρίσιο του Άρη,
και το Θησέα του Αιγέα, όμοιο των θεώνε
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Κένταυροι έπαθαν μεγάλη ζημία και ο Θησεύς τούς οδήγησε από τα αρχαία πηλιορείτικα εδάφη τους, όπου κυνηγούσαν, στη χώρα των Αιθίκων, κοντά στο όρος Πίνδος. Δεν ήταν όμως εύκολο να υποτάξει τούς Κενταύρους, οι οποίοι είχαν ήδη φιλονικήσει για το βασίλειο του Ιξίονα με τον Πειριθου και πού τώρα, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις τους εισέβαλαν στο έδαφος των Λαπιθων. Αιφνιδίασαν και κατάσφαξαν τον κύριο στρατό των Λαπιθων και όταν οι επιζήσαντες κατέφυγαν στη Φολόη της Ήλιδας, οι εκδικητικοί Κένταυροι τούς εξεδίωξαν και μετέτρεψαν τη Φολόη σε δικό τους ληστρικό οχυρό.
Τελικά οι Λαπιθες εγκαταστάθηκαν στο Μαλέα.
«Αυθις δε εκείθεν ορμηθείς Αιγιμίω βασιλει Δωριέων συνεμμάχησε. Λάπιθαι γαρ περί γης όρων επολέμουν αυτώ Κορωνου στρατηγούντος, ο δε πολιορκούμενος επεκαλέσατο τον Ηρακλέα βοηθόν επί μέρη της γής. Βοηθήσας δε Ηρακλής απέκτεινε Κόρωνον μετά και άλλων, και την γήν άπασαν παρέδωκε ελευθέραν αυτώ. Απέκτεινε δε και Λαογόραν μετά των τέκνων».
Απολλοδωρος βιβλιοθηκη 2 154



Φυσικά ζητώ την επιείκεια του αναγνώστη για τα παραπάνω τα οποία δεν έχουν ιδιότητες επιστημονικής διατριβής, διέπονται όμως από πάθος για γνωση της αλήθειας και μπορεί να προκαλέσουν έρεισμα για περαιτέρω έρευνες που θ αποδείξουν πολύ περισσότερα.

Οι ετυμολογικές αιτιολογήσεις από το «Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης»
Του Ιωάννη Σταματάκου εκδόσεις Δεδεμαδη,

Παράρτημα.


Αιγίς = η προστασία  Αιγαίον = το προστατευμένο

Προϊστορικά φύλλα στην περιοχή της Αιγηίδας

1. Πελασγοί
2. Αρκάδες
3. Πέλοπες
4. Ταινάριοι
5. Καλαβροί
6. Τελχίνες
7. Κουρητες
8. Έλλοπες
9. Δρύοπες
10. Μέροπες
11. Κάρες
12. Λέλεγες
13. Δάρδανοι
14. Έλληνες
Αχαιοί
Αιολείς
Δωριείς
Μινύες
Ίωνες
Γραικοί
Θράκες
Φοίνικες
Ετεοκρήτες
Ιλλυριοί
Ηπειρώτες
Μολλοσοι
Σελλοί
Αίμονες
Δόλοπες
Μακοί
Ηδονοί
Μακηδονοί (Μακεδόνες)