Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατριές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πατριές. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

22 Ιουλίου 2015

Ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς 1536 - 1602 ( Juan de Fuca ) .

Bust (προτομή) of Juan de Fuca - Ioánnis Phokás, created by Cephalonian sculptor Spiros Hourmouzis
Το κείμενο, προερχόμενο από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, απέστειλε ομογενής και, εντυπωσιασμένος, κυρίως από τη σχέση του άγνωστου πρωταγωνιστή της με την ιστορική βυζαντινή οικογένεια Φωκά (μέλος της οποίας και ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς), θέλησα να το μοιρασθώ μαζί σας.
Αφορά, όπως θα διαπιστώσετε, την περιοχή των Στενών που χωρίζουν στο δυτικό τους άκρο τον Καναδά από τις ΗΠΑ ανάμεσα στις πολιτείες Βρετανική Κολομβία (Βανκούβερ του Καναδά) και Ουάσινγκτον (Σηάτλ των ΗΠΑ) και τα οποία φέρουν το όνομα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου που πρώτος τα ανακάλυψε.ν.μ.
Ο Έλληνας θαλασσοπόρος Juan de Fuca και τα Στενά (Strait) of Juan De Fuca
Μάρκα πούρων από τη Φλόριντα με το όνομα του γνωστού στην Ισπανία και τις ΗΠΑ θαλασσοπόρου
Χάρτης της περιοχής των Στενών. Juan de Fuca
Ακολουθεί ενδιαφέρον από ιστορική άποψη βιογραφικό σημείωμα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου (που μας θυμίζει το δαιμόνιο συμπατριώτη του Κωνσταντίνο Γεράκη που το 17οκατόρθωσε να διορισθεί πρωθυπουργός του Σιάμ (Ταϊλάνδης).Ο Ιωάννης Φωκάς τίμησε την καταγωγή του και λάμπρυνε τη ναυτική παράδοση και τη ναυτωσύνη του λαού μας
Δυστυχώς το κείμενο προσφέρεται στην αγγλική, πιστεύω, όμως, ότι, έστω κι έτσι, αξίζει να το διαβάσετε, ώστε να μάθετε γι’ αυτόν το σπουδαίο Έλληνα. ν.μ.

Ioánnis Phokás (Greek: Ιωάννης Φωκάς), better known by the Spanishtranscription of his name, Juan de Fuca (born 1536 on the Ionian island ofCefalonia; died there 1602 ), was a Greek maritime pilot in the service of the King of Spain, Philip II. He is best known for his claim to have explored the Strait of Anián, now known as the Strait of Juan de Fuca, between Vancouver Island(now part of British Columbia, Canada) and the Olympic Peninsula (northwesternWashington State, United States).
Phokás's grandfather, Emmanouíl Phokás (Gr: Εμμανουήλ Φωκάς), fled(διέφυγε από την) Constantinople at its fall in 1453, accompanied by his brother Andrónikos (Gr: Ανδρόνικος).
The two settled first in the Peloponnese, where Andrónikos remained, but in 1470 Emmanouíl moved to the island of Cefalonia. Iákovos (Gr: Ιάκωβος), Ioánnis's father established himself in the village ofValerianos (Gr: Βαλεριάνος) on the island and came to be known as "the Valeriáno Fokás" (Gr: ο Φωκάς ο Βαλεριάνος) to distinguish him from his brothers.
It was in this village of Valeriáno that Phokás was born in 1536. Little to nothing is known about his life before he entered the service of Spain, some time around 1555.[3]
The name of the man known to history as Juan de Fuca is clearly aSpanish rendering (ισπανική απόδοση) of Ioánnis Phokás (Gr: Ιωάννης Φωκάς)
De Fuca's early voyages were to the Far East, and he claimed to have arrived in New Spain in 1587 when, off Cabo San Lucas in Baja California, theEnglish privateer Thomas Cavendish seized his galleon Santa Ana and deposited him ashore.
He was a well-traveled seaman, perfecting his skill as a pilot (οδηγός,ναυτίλος) in the Spanish fleet. The King of Spain, he also claimed, recognized him for his excellence and made him pilot of the Spanish navy in the West Indies (a title he held for forty years). Before he made his famous trip up the northwest coast of the North American continent, he sailed to China, the Philippines andMexico. The Strait of Juan de Fuca between the United States of America and Canada was named for him by British Captain Charles Barkley because it was at the same latitude that Juan de Fuca described as the location of the Strait of Anian.
Εικόνα από την περιοχή των Στενών. Fuca Pillar at Cape Flattery, Washington beside the Strait of Juan de Fuca.
In 1592, on his second voyage, de Fuca enjoyed success. Having sailed north with a caravel and a pinnace and a few armed marines, he returned toAcapulco and claimed to have found the strait, with a large island at its mouth, at around 47° north latitude.
The Strait of Juan de Fuca is in fact at around 48° N, although Fuca's account of sailing into it departs from reality, describing a region far different from what actually existed there.
During the voyage, de Fuca also noted a "high pinnacle or spired rock", which may have been Fuca Pillar, a tall, almost rectangular, rock on the western shore of Cape Flattery on the northwestern tip of Washington beside the Strait of Juan de Fuca.
Despite repeated promises de Fuca never received the great rewards he claimed as his due. After two years de Fuca travelled to Spain to make his case to the court in person. Disappointed again and disgusted with the Spanish, the aging Greek determined to retire to his home in Kefallonia.
in 1859, an American researcher, with the help of the U.S. Consul in theIonian Islands, was able to demonstrate only that Fokás had lived but also that his family and history were well known on the islands.
When the English captain Charles William Barkley, sailing the Imperial Eagle in 1787, (re)discovered the strait Fokás had described, he renamed it theStrait of Juan de Fuca.
The Juan de Fuca Plate, a tectonic plate = τεκτονική πλάκα underlying much of the coastline he explored, is named for the Strait of Juan de Fuca.
Juan de Fuca Provincial Park on Vancouver Island's West Coast is named for the strait.


Notes
1. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Fuca, Juan de.
2. ^ Jump up to: a b c d e Greek Consulate of Vancouver, "Greek Pioneers: Juan de Fuca".[dead link]
3. Jump up ^ Fokás in 1596 claimed to have been some forty years in the king of Spain's service.
4. Jump up ^ British Columbia: From the Earliest Times to the Present, Chapter II, The Apocryphal Voyages, pp. 19-31, Ethelbert Olaf Stuart Scholefield, publ. S.J. Clarke, Vancouver, 1914
5. Jump up ^ Center for the Study of the Pacific Northwest
6. ^ Jump up to: a b Williams, Glyndwr (2003). Voyages of delusion: the quest for the Northwest Passage. New Haven: Yale University Press.
7. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Barkley, Charles William

ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΑ

19 Μαρτίου 2014

ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ-ΠΙΣΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑΔΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ

Γράφει: Ο Γιάννης Λεκκάκος-Καθηγητής Σχολικός Σύμβουλος ε. τ.
Πρόεδρος του Λακωνικού Συλλόγου «ΤΕΥΘΡΩΝΗ»


1. Εννοιολογική σημασία
Πιστικός ή μπιστικός είναι ο μισθωτός τσομπάνος, με μηνιαίο συμφωνημένο μισθό, ο βοσκός, ο έμπιστος.
Η σημασία της λέξης πιστικός είναι η αυτή, όπως και κατά τη Βυζαντινή περίοδο.
Στην Καππαδοκία και στη Βιθυνία της Μ. Ασίας, πιστικό έλεγαν και τον υπάλληλο, περιώνυμη είναι η φράση «πήγα πιστικός».

2. Γενικά στοιχεία
Τα χωριά των Πιστικών[1] βρίσκονται στην περιοχή της Ρυνδακίας[2] και της Απολλωνιάτιδας χώρας της Μ. Ασίας και ονομάστηκαν Πιστικοχώρια[3] ένεκα των ποιμένων, που πριν από πολλές εκατονταετηρίδες μεταφέρθηκαν από τους Οθωμανούς ως αιχμάλωτοι κυρίως από τη Μάνη.
Η εκ Μάνης αποίκηση τους φανερώνεται στα ήθη και το γλωσσικό τους ιδίωμα, βεβαιώνεται δε τούτο από την παράδοση και τις διηγήσεις των πρεσβυτέρων κατά την ηλικία πιστικών.
Οι εκ Μάνης Πιστικοί στην περιοχή της Ρυνδακίας και της Απολλωνιάτιδας χώρας πλήθυναν συν τω χρόνω και αποτέλεσαν χωριά φόρου υποτελή, που υπάγονταν διοικητικά τα περισσότερα απ’ αυτά στο Μιχαλίτσι και την Προύσα και εκκλησιαστικά εξαρτιόνταν από τον Μητροπολίτη Νικομήδειας του οποίου αντιπρόσωπος είχε έδρα στην Απολλωνιάδα.
3. Η παράδοση-Ιστορικά στοιχεία
Οι παραδόσεις για την προέλευση και την εγκατάσταση των κατοίκων των Πιστικοχωρίων είναι πολλές.
α. Μία από αυτές αναφέρει, ότι οι Τούρκοι μετά την κατάκτηση-παράδοση του Μυστρά το έτος 1460 μ. Χ. αιχμαλώτισαν πολλούς κατοίκους της Μάνης και τους έστειλαν στο Σουλτάνο.
Η μητέρα του Σουλτάνου, η Μάρω, που ήταν χριστιανή και κόρη του βασιλιά της Σερβίας Γεωργίου, τους χάρισε τη ζωή και τους έστειλε στην περιοχή της Απολλωνιάδας λίμνης, δίνοντας τους πρόβατα και βοσκοτόπια.
Οι Μανιάτες των οικισμών της Απολλωνιάδας λίμνης ως πιστικοί ήσαν υποχρεωμένοι κάθε χρόνο να παραδίδουν στο δημόσιο διάφορα προϊόντα, όπως μαλλιά, τυριά και τα αρσενικά πρόβατα.

β. Η επανάσταση του Ορλώφ στην Πελοπόννησο το έτος 1770, επί αυτοκράτειρας της Ρωσίας Αικατερίνης Β’ της Μεγάλης, καταπνίγηκε από τους Τούρκους.
Εξ αυτού του γεγονότος οι Τούρκοι μετά την επικράτηση τους μετέφεραν από την Πελοπόννησο στην Μικρά Ασία, στην περιφέρεια της Απολλωνιάδας λίμνης, άνδρες και πολλά γυναικόπαιδα και τα πούλησαν σε Τούρκους μπέηδες και πασάδες για να φυλάγουν τα πρόβατα τους ως Μπιστικοί-τσοπάνηδες.
Το ίδιο έγινε και κατά τη διάρκεια της εξοντωτικής στην Πελοπόννησο εισβολής του Ιμπραήμ την περίοδο της Επανάστασης του 1821.

γ. Ο Βυζαντινολόγος Απόστολος Τσίτερ γράφει ότι: « Τα χωριά τα λεγόμενα Πιστικοχώρια μιλούσαν διάλεκτο, η οποία ήταν εντελώς διαφορετική από της Τρίγλιας και των άλλων παραλιακών χωριών, έμοιαζε πολύ με διαλέκτους της Πελοποννήσου. Η διάλεκτος των χωριών αυτών είχε μεγάλη ομοιότητα με την Μανιάτικη και γενικά με διαλέκτους της Πελοποννήσου».

4. Εκκλησιαστική Περιφέρεια της Απολλωνιάδας
Οι ποιμένες κάτοικοι των Πιστικοχωρίων ανήκαν στο Ανατολικό Ορθόδοξο δόγμα.
Ανάμεσα στα 24 χωριά που αποτελούσαν την Εκκλησιαστική Περιφέρεια της Απολλωνιάδας, ήταν και τα παρακάτω εννέα Πιστικοχώρια, που κατοικούσαν Μανιάτες:
α. Βουρλάτοι ή Μπάσκιοϊ
β. Αγινάτοι ή Ικίζτσε
γ. Κωνσταντινάτοι ή Τσατάλ Αγήλ.[4]
δ. Βουλγαράτοι ή Χωρούδα ή Καρατζάομπα
ε. Καμαριωτάτοι ή Αγία Κυριακή[5] ή Τάς Πινάρ ή Κερεμέντ
στ. Κήδεια ή Καράκοτζα
ζ. Απελλαδάτοι ή Σούμπαση[6]
η. Σειριάνοι ή Σέυραν
θ. Πριμικήρι[7] ή Κιρμικήρ

5. Η διοίκηση και η γλώσσα των Κοινοτήτων στα Πιστικοχώρια
Οι κοινότητες στα Πιστικοχώρια διοικούνταν από τους δημογέροντες και τους προεστούς.
Η γλώσσα και τα έθιμα των κατοίκων διέφεραν από τα άλλα χωριά των Ελλήνων της Μ. Ασίας και διατηρούσαν όλα τα στοιχεία της γλώσσας των προγόνων τους και τα έθιμα τους, με αποτέλεσμα μέχρι και την Μικρασιατική Καταστροφή, να θυμίζουν έντονα τη Μανιάτικη καταγωγή τους.
6. Η εγκατάσταση και διασπορά των Πιστικοχωριτών στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και οι αναμνήσεις τους.
α. Οι περισσότεροι Πιστικοχωρίτες, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κατέφυγαν στα χωριά των Σερρών και της Δράμας.
Στις Σέρρες οι καταγόμενοι από τους Σειριάνους των Πιστικοχωρίων λένε με υπερηφάνεια «Εμείς είμαστε Μανιάτες στην καταγωγή».
Οι περισσότερες οικογένειες που ζούσαν στο χωριό Πριμικύρη των Πιστικοχωρίων ήσαν από τη Μάνη.
Οι πλείστοι από τους Πιστικοχωρίτες που καταγόνταν από τους Αγινάτους(Άγιο-Ιωάννη) εγκαταστάθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφήστο Ψυχικό Σερρών.
Ο Γερμανός περιηγητής Φίλιψον,[8] αναφέρει ότι ο οικισμός Αγινάτοι κατοικούνταν από Μανιάτες, που είχε φέρει ένας μπέης, σχετική γραπτή μαρτυρία[9] λέγει ότι: «Ήλθομεν με το γέροντά μου Άγιον Τιμόθεον εις την Απολλωνιάδα και αύριο αναχωρούμε για τους Αγινάτους. Γράφω εγώ, ο Παναγιώτης, από το Κατιρλή 1602».
Από το χωριό Απελλαδάτοι ή Σούμπαση κατάγεται το πατριαρχικό σόι των Καβουνίδηδων ή αλλιώς Καούδια ή Καβούδια.
Στην Αγία Μαρίνα της Βέροιας, εγκαταστάθηκαν κάποιες οικογένειες, που κατάγονταν από την Αγία Κυριακή των Πιστικοχωρίων της Μ. Ασίας και λέγουν ότι τους αποκαλούσαν πιστικούς, διότι οι πρόγονοι τους ήταν τσομπάνοι του σουλτάνου και είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή μεταξύ Απολλωνιάδας-Προύσας και Μιχαλιτσίου, προερχόμενοι από την περιοχή της Μάνης και των Αγράφων.
Μια μαρτυρία λέγει ότι οι νεώτεροι άκουγαν πολλές φορές τους παππούδες και τους συγχωριανούς να περηφανεύονται για την καταγωγή τους.
Είμαστε γνήσιοι Έλληνες, καταγόμαστε από τη Μάνη και μας έφερε εδώ[10]η Μάρω η βασίλισσα, για να βόσκουμε τα κοπάδια του σουλτάνου.
Οι έρευνες βεβαιώνουν την ύπαρξη της Σουλτάνας, η οποία ήταν χριστιανή λόγω της Σερβικής καταγωγής της.
Πρόσφυγες από τους Βουρλάτους-Μπάσκιοϊ, που σημαίνει κεφαλοχώρι έχουν εγκατασταθεί στο χωριό Αναρράχη της Πτολεμαΐδας.
Οι κάτοικοι των Βουρλάτων-Μπάσκιοϊ των Πιστικοχωρίων ανέρχονταν σε διακόσιες οικογένειες περίπου, ήταν όλοι Έλληνες και μιλούσαν μόνο ελληνικά και προέρχονταν από την περιοχή της Μάνης.
β. Το Παλαίφυτο Γιαννιτσών
Στο Παλαίφυτο Γιαννιτσών το έτος 1922 ήρθαν Μικρασιάτες πρόσφυγες από τα Κήδεια, το μεγαλύτερο χωριό των Πιστικοχωρίων, κυνηγημένοι από
τους Τούρκους, μετά την καταστροφή της Σμύρνης.
Η παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι των Κηδείων και των υπόλοιπων οκτώ Πιστικοχωρίων, που βρίσκονταν στη γύρωθεν της λίμνης Απολλωνιάδας, περιοχή κατάγονταν από αιχμάλωτες οικογένειες της Μάνης.
Η ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας το 1924, οδήγησε στο Παλαίφυτο και τους κατοίκους του Τσακηλίου [Πετροχωρίου].
Αυτοί οι Πιστικοχωρίτες το μόνο που διέσωσαν από την πατρίδα τους είναι η εικόνα της Ζωοδόχου πηγής, που προερχόταν από την εκκλησία του χωριού τους.
γ. Οι Μανιάτες του οικισμού Άγιος Χαράλαμπος της Καππαδοκίας
Η εκστρατεία του Τούρκου σερασκέρη[11] Χατζή Οσμάν κατά τα Ορλωφικά το έτος 1770 εναντίον της Μάνης και η απόπειρα του[12] να την προσβάλλει για να την κατακτήσει πιο εύκολα από την Ανατολική μεριά του Ταϋγέτου είχε τα παρακάτω επακόλουθα.
Ο Χατζή Οσμάν στο διάβα του προκάλεσε καταστροφές, θανάτους και αιχμαλωσίες Μανιατών.
Ξεχωριστά συμβάντα αυτής της εκστρατείας ήταν η αυτοθυσία των Καλκαντήδων, που προέβαλαν γενναία και σθεναρή αντίσταση αμυνόμενοι στον πολεμόπυργο τους στο Σκουτάρι και στη συνέχεια η ήττα του Χατζή-Οσμάν από τους Μανιάτες στην τοποθεσία Τρικεφάλι.
Η αιχμαλωσία όμως πριν τα άνω γεγονότα πολλών Μανιάτικων οικογενειών από τα στρατεύματα του Χατζή-Οσμάν και η βίαιη μεταφορά και εγκατάσταση τους στην Καππαδοκία υπήρξε ένα οδυνηρό τίμημα ξεριζωμού και αίματος για τη Μάνη και τους Μανιάτες.
Στην Καππαδοκία οι Μανιάτες έφτιαξαν το χωριό Άγιος Χαράλαμπος σε ανάμνηση του ονόματος της παλιάς πατρογονικής εκκλησίας τους, του Αγίου Χαραλάμπους, που και σήμερα υπάρχει στο χωριό Σκουτάρι της Προσηλιακής Μάνης.
Από τους Μανιάτες κατοίκους του Αγίου Χαραλάμπους Καππαδοκίας με την ανταλλαγή των πληθυσμών κάποιοι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Καρβάλη Καβάλας,[13] ένθα υπάρχει και το Πολιτιστικό Κέντρο Καππαδοκικών Μελετών, πρόεδρος του σπουδαίου αυτού πολιτιστικού Κέντρου του Συλλόγου της Νέας Καρβάλης είναι ένας θαυμάσιος και πολυτάλαντος άνθρωπος ο Καπλάνης Ιωσηφίδης γεννημένος από μητέρα Μανιάτισσα καταγόμενη από τον Άγιο Χαράλαμπο της Καππαδοκίας.
Ο Καπλάνης Ιωσηφίδης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που επιτελεί σοβαρό εθνικό και πολιτιστικό έργο με τις εκάστοτε πρωτοβουλίες του, γι’ αυτό του αξίζουν χάριτες, έπαινοι και ευχαριστίες.

7. Επίλογος
Μετά το σύντομο σημείωμα μας για τους Μανιάτες των Πιστικοχωρίων της Μ. Ασίας, που εμμένουν και στις νέες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή πατρίδες τους, να δηλώνουν την Μανιάτικη καταγωγή τους, είναι γεγονός μεγάλης αξίας και σπουδαίας σημασίας για την απαρχή μιας καινούργιας πολιτιστικής δράσης για τους δήμους Ανατολικής και Δυτικής Μάνης, αλλά και τους απανταχού πολιτιστικούς συλλόγους των Μανιατών.
Ένα Πανελλήνιο κάλεσμα Μανιάτικης ενότητας, από τους δημάρχους και τους πολιτιστικούς φορείς της Μάνης θα σήμαινε πολλά, γιατί οι Μανιάτες και η Μάνη υπήρξαν δυναμάρια πατριδοφιλίας και άκαμπτοι αμύντορες του Ελληνισμού.

Γιάννης Λεκκάκος-Καθηγητής Σχολικός Σύμβουλος ε. τ.
Πρόεδρος του Λακωνικού Συλλόγου «ΤΕΥΘΡΩΝΗ»