Η Μάνη τιμά ενωμένη την 17η Μαρτίου 1821

Για τις τελευταίες αυτές προετοιμασίες της κήρυξης της Επανάστασης του '21 ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, γιός του Θεόδωρου, γράφει: "Αναπτυσσομένης της ιδέας περί της Επαναστάσεως, ο σπινθήρ της Ελευθερίας ήναπτε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων, οίτινες διενοούντο περί της ενάρξεως του πολέμου. Όθεν την 17ην Μαρτίου (1821) οι πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν να λάβωσι τα όπλα κατά των Τουρκών." Πράγματι την 17ην Μαρτίου του 1821 συγκεντρώθηκαν στην Αρεόπολη (Τσίμοβα) οι πρόκριτοι της Μάνης και όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη(είχε εκλεγεί αρχηγός από τη Συνέλευση των Κιτριών) και ορκίστηκαν κάτω από το λάβαρο του Αγώνα, που το στήσανε προ του ιερού ναού των Ταξιαρχών "Νίκη ή Θάνατος", κηρύσσοντας την έναρξη της Επαναστάσεως. Στη συνέχεια ξεκίνησαν για την Καλαμάτα ειδοποιώντας και τα λοιπά επαναστατικά στρατεύματα της Μάνης, όσα ευρίσκοντο εκτός της Αρεόπολης, να συγκεντρωθούν σε ορισμένα σημεία για να βαδίσουν όλοι μαζί προς κατάληψη και απελευθέρωση της Καλαμάτας. Ο Ι. Θ. Κολοκοτρώνης στα Ελληνικά Υπομνήματα γράφει: "...κατά δε την 22ην Μαρτίου οι Μαυρομιχαλαίοι, Μούρτζινοι και λοιποί πανστρατιά εισήλθαν εις Καλαμάς, ότε αμαχητεί παρεδόθη ο Βοεβόδας μεθ' όλων των εκεί ευρεθέντων Τούρκων υπέρ των 150..."

Από το Φωτάκο μαθαίνουμε πολλά ονόματα αγωνιστών που εισέβαλαν τότε στην Καλαμάτα: "Πρώτοι λοιπόν εισήλθον κατά την 22αν Μαρτίου 1821 εις τας Καλάμας, οι Σταυριανός Καπετανάκης, Ιωάννης Ν.Καπετανάκης, Μιχαήλ Ν.Καπετανάκης, Ηλίας Π.Μαυρομιχάλης. Ταυτοχρόνως ήλθον ο Γαλάνης Κουμουνδουράκης, την δέ πρωίαν της 23ης Μαρτίου ήλθον ο Κατσής Μαυρομιχάλης, ο Ηλίας Κατσάκος-Μαυρομιχάλης, τη ιδία δε ημέρα ήλθον ο Γεώργιος Καπετανάκης, ο Ιωάννης Καπετανάκης, ο Παναγιώτης και Διονύσιος Μούρτζινοι, ο Παναγιώτης Μπουκουβαλέας, ο Γεώργιος Ντουράκης, ο Παναγιώτης Ντουράκης, ο Παναγιώτης Βενετσανάκος και άλλοι πολλοί. Αυτοί ήσαν με τον Θ.Κολοκοτρώνην. Ακολούθως ήλθον ο Πανάγος Κυβέλος, Νικόλαος Χριστέας, Ηλίας Χρυσοσπάθης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Κυριακούλης Κουτράκος, Χρισόδουλος Καπετανάκης, Κωνσταντίνος Πιεράκος, Δημήτριος Πουλικάκος, Θεόδωρος Μεσικλής, Ιωάννης Γρηγοράκης, ο Σκλαβούνος από τον Πύργο της Μάνης και ο Πιέρος Βοϊδής.

Να πως περιγράφει στα απομνημονεύματα του ο Θ.Κολοκοτρώνης τα γεγονότα που ακολούθησαν: " Εις τας 23 Μαρτίου επιάσαμεν τους Τούρκους εις την Καλαμάτα, τον Αρναούτογλου σημαντικόν Τούρκον της Τριπολιτσάς. Είμεθα 2000 Μανιάτες, ο Πετρόμπεης, ο Μούρτζινος, Κυβέλος. Δυτική Σπάρτη 100 ήτον οι Τούρκοι μαζεμένοι, ως 10.000 η φήμη τους μεγάλη. Η Ανατολική Σπάρτη εκινήθη την ίδια ώρα. Ο Τζαννετάκης με την Κακοβουλία εκκινήθη δια τον Μυστρά. Οι Τούρκοι της Μπαρδούνιας και Μυστρά υπάγουν, τραβιούνται εις την Τριπολιτσά. Οι Τούρκοι είχαν βάλει την υποψία, επροσκάλεσαν προεστούς και δεσποτάδες και αυτοί επήγαν. Ήταν έμβα του Μαρτίου. Δεν τους εσκότωσαν. Οι Σπαρτιάται αφού επήραν λάφυρα, προχωρούν και πολιορκούν τη Μονεμβασιά. Εις την Καλαμάτα εκάμαμε συνέλευσην, πόθεν να πρωτοκινήσωμεν τα στρατεύματα. Οι Καλαματιανοί εκατάφεραν τον Μπέη να πάμε εις την Κορώνη δια να μη βάλουν σπαθί οι Τούρκοι εις τους Χριστιανούς, εγώ δεν εστέρχθηκα, είπα να πάμε εις την παλαιάν Αρκαδία, εις το κέντρο, δια να βοηθούμε τους άλλους. Του Μούρτζινου αρρώστησε το παιδί του, ο Διονύσιος, και έτσι δεν εκίνησαν όλοι οι Μανιάτες, έλαβα 200 από αυτόν και 70 από τον Μπέη με τον καπετάν Βοϊδή και με 30 δικούς μου εγένηκαν 300, και έκοψα ευθύς δύο σημαίες με σταυρό και εκίνησα".

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία της έναρξης της Επαναστάσεως του 1821, ιστορία που πολλοί επιχείρησαν να υποβιβάσουν.

Πηγή : Acrobase

Τό κοινό τών Ελευθερολακώνων

Παρουσίαση

Το κοινό των Ελευθερολακώνων 195 π.χ.-297 μ. χ. αποτέλεσε μια ουσιαστική ανάπτυξη στην περιοχή της Λακωνίας.
Για πέντε αιώνες αναπτύσσονται 24 πόλεις από τις οποίες απέμειναν 18 όπως μας τις παραδίδει ο Παυσανίας. Η έκταση που καλύπτουν γεωγραφικά είναι όλα τα παράλια του Λακωνικού κόλπου, ή ανατολική πλευρά του Μεσσηνιακού, φθάνοντας μέχρι τον Ταΰγετο, αλλά και το Αιγαίο στην ανατολική πλευρά του ακρωτηρίου Μαλέας.
Ακριαί, Αλαγονία, Ασωπός, Βοιαί, Βρασιαί, Γερήνια, Γερονθαί, Γύθειον, Επίδαυρος Λιμηρά, Καινήπολις(Ταίναρος), Λάς, Λεύκτρα, Μαριός, Οίτυλο, Πύρριχος, Τευθρώνη, Zάραξ, Θαλάμαι.

Οργάνωση
Οι πόλεις του Κοινού διατηρούσαν την αυτονομία τους, αλλά ταυτόχρονα είχαν και συνεργασία μεταξύ τους. Ο τρόπος οργάνωσης τους είχε σαν πρότυπο το Σπαρτιατικό πολίτευμα.
Αποτελούσαν ένα είδος ομοσπονδιακής συμπολιτείας, που ήταν οργανωμένη δημοκρατικά, με τους άρχοντες να εκλέγονται από τον λαό.
Σε κάθε πόλη είχαν την διαχείριση της εξουσίας 3 έως 5 άτομα που ονομάζονται έφοροι, με επικεφαλής τον πρέσβυ των εφόρων.
Άλλοι τίτλοι αρχόντων που αναφέρονται είναι ταμίας (Ασωπός,Γερόνθαι,Γύθειον), Επιμελητής (Καινήπολη), Αγορανόμος (Γύθειο), Γυμνασίαρχος (Γύθειο,Τευθρώνη).
Εκτός από την επί μέρους οργάνωση σε κάθε πόλη, υπήρχαν και συλλογικά όργανα. Αυτά ήταν το συνέδριο των Ελευθερολακώνων, ένας στρατηγός και ο ταμίας. Ο στρατηγός προΐστατο όλων των πόλεων, και ο ταμίας διαχειριζόταν τα οικονομικά.
Η ύπαρξή τους φανερώνει κοινή πολιτική, αλλά και οικονομική ευμάρεια.
Επικεφαλής της δικαστικής λειτουργείας ήταν οι έφοροι.

Νομίσμτα του Κοινού(Ηρακλής & Αθηνά)

Ιστορία
Ιδρύθηκε επί τυραννίας Νάβιδος 206-192 π.χ. σαν Κοινό Λακεδαιμονίων το 195 π.χ.
Οί συνθήκες την περιοχή της Λακωνίας την εποχή του Νάβιδος ήταν μία από τις αιτίες για την δημιουργία του κοινού.
Στις παραλιακές πόλεις κατοικούσαν περίοικοι, το εμπόριο ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και όπως είναι φυσικό ήταν πλούσιοι.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αντίθεση τους με τον τύραννο Νάβη.
Σε αυτές τις πόλεις κατέφευγαν και οι διωκόμενοι Σπαρτιάτες, που ήταν αντίπαλοί του του Νάβιδος
Εκτός από αυτά η Ρωμαϊκή διπλωματία, επεδίωκε την περαιτέρω αποδυνάμωση της Σπάρτης, και ευνοούσε την ανάπτυξη του κοινού.
Οι Ρωμαίοι λοιπόν μαζί με τους φίλους τους, της Αχαϊκής συμπολιτείας, ανέλαβαν την κηδεμονία του κοινού μέχρι το 146 π.χ. Θεωρούσαν το κοινό των Ελευθερολακώνων «civitas libera et amicia», και από το 193 π.χ. «sokios populi Romani».
Κατά την πολιορκεία της Σπάρτης από Ρωμαίους, Αχαϊκή συμπολιτεία και Ρόδιους προς βοήθεια του Τίτου Φλαμινίνου, ήλθε ο ρωμαϊκός στόλος υπό τον αδελφό του Λεύκιο Φλαμινίνο, ο οποίος κατέλαβε ευκόλως τις πόλεις Λά, Ασίνη καί Έλος και επολιόρκησε ασφυκτικώς το Γύθειο. 196. π.χ.
Όταν η πόλις του κοινού Λάς δέχθηκε επίθεση από τον Νάβη, 192 π.χ. οι Ελευθερολάκωνες ζήτησαν βοήθεια από τον Φιλοποίμενα της Αχαϊκής συμπολιτείας.
Η κατάληψη του Γυθείου, 192 π.χ. που ήταν ίσως η σημαντικότερη πόλη του Κοινού, επιτυγχάνεται τελικά από τους Ρωμαίους, Αχαιούς, Ροδίους, και άλλους συμμάχους. Μετά την κατάληψη στην συνέχεια και της Σπάρτης, επιτυγχάνεται η εξουδετέρωση του Νάβιδος, και επικρατεί ειρήνη.
Αν και οι κάτοικοι του Γυθείου αντιστάθηκαν σθεναρά στην σφοδρή επίθεση, στην συνέχεια δέχτηκαν με ρεαλισμό την νέα κατάσταση. Είναι φανερό ότι τα δύο αντίπαλα πολιτικά ρεύματα στην συνέχεια προτίμησαν την ευημερία.
Σημαντικό είναι ότι, όλες αυτές οι αντιπαλότητες , δεν επηρέασαν τις σχέσεις του κοινού με την Σπάρτη.
Το 21π.χ επί Αυγούστου στα πλαίσια γενικής αναδιοργάνωσης μετονομάσθηκε σε Κοινό Ελευθερολακώνων , οπότε και αναγνωρίσθηκε επίσημα από το Ρωμαικό κράτος σαν φίλιο έθνος.
Επεδίωκε με αυτό τον τρόπο ο Αύγουστος, αν και ήταν φίλος των Σπαρτιατών να μην υπαχθεί το κοινό στην Σπάρτη.

Το κοινό των Ελευθερολακώνων διαλύθηκε τυπικά 297 μ.χ. επί Διοκλητιανού.

Αποτελέσματα
Το μέγεθος της σημασίας του όμως διατηρείται στην περιοχή για πολλούς αιώνες, και είναι το μέσον που μεταμόρφωσε την Σπάρτη σε Μάνη.
Στην παρακμή του οδήγησε η επιδρομή των Γότθων του Αλάριχου 395μ.χ με συνέπεια την καταστροφή της Σπάρτης και του Γυθείου.
Η καταστροφή του Γυθείου ολοκληρώθηκε με τον καταστροφικό σεισμό 365 μ.χ, πιθανόν να υπήρξαν και άλλες καταστροφές στην περιοχή, στην τοπική παράδοση αναφέρεται και η καταβύθιση της Λας.
Μια δεύτερη επιδρομή του Γιζέριχου και των Βανδάλων εκδηλώθηκε το 476 μ.Χ., την εποχή του Λέοντος Α΄ 457-474 μ.χ
Αυτή τη φορά στόχος ήταν η Καινήπολης. Ενδιαφέρον έχουν τα αναφερόμενα από τον ιστορικό Προκόπιο, που συνόδευε σαν γραμματέας, τον στρατηγό Βελισάριο στην εκστρατεία του κατά των Βανδάλων, και αποβιβάσθηκαν στην περιοχή του Ταινάρου. Συνεπώς λοιπόν τα γεγονότα που διαδραματισθήκαν σε προηγούμενα χρόνια, έμαθε από ανθρώπους της περιοχής.
«Γιζέριχος γάρ, επισκήψας ποτέ τοίς έν Πελλοπονήσω χωρίοις, Ταίναρο προσβάλλειν επιχείρησεν, ενθενδε τε κατά τάχος αποκρουσθείς και πολλούς των επομένων αποβαλλών ανεχώρησεν ουδενί κόσμω».
«ούτως ώσπερ είρηται διαφυγόντες Ταινάρω προσέμιξαν,ή νυν Καινήπολις επικαλείται»
Αλλά και πολλούς αιώνες αργότερα ο Κυριάκος από Ανκόνα 1447μ.χ που περιοδεύει την Ταινάρια περιοχή αναφέρει σημαντικά στοιχεία, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικά απομεινάρια στην κοινωνική δομή, την διοίκηση, αλλά και στις συνήθειες των κατοίκων, που παραπέμπουν στο κοινό.Η οργάνωση και διεξαγωγή αθλητικών αγώνων (Androdromon Pentastadium) για παράδειγμα, οδηγεί στο άρχοντα του κοινού Γυμνασίαρχο.

Συμπεράσματα
Το κοινό των Ελευθερολακώνων αποτέλεσε μια ουσιαστική ανάπτυξη στην περιοχή της Λακωνίας. Αναπτύσσονται 24 πόλεις από τις οποίες απέμειναν 18 που καλύπτουν γεωγραφικά όλα τα παράλια του Λακωνικού αλλά και την ανατολική πλευρά του Μεσσηνιακου και φθάνουν μέχρι τον Ταύγετο
Ακριαί. Αλαγονία, Ασωπός, Βοιαί, Βρασιαί, Γερήνια, Γερονθαί, Γύθειον, Επίδαυρος Λιμηρά, Καινήπολις(Ταίναρος), Λάς, Λευκτρα, Μαριός, Οίτυλο, Πύρριχος, Ταυθρώνη, Ζαραξ.

Τύραννος Νάβις

Ιδρύθηκε επί τυραννίας Νάβιδος (206-192 π.χ), σαν Κοινό Λακεδαιμονίων.
Μετονομάσθηκε σε Κοινό Ελευθερολακώνων (146π.χ) επί Αυγούστου.
Διαλύθηκε (297μ.χ.) επί Διοκλητιανού.
Στην παρακμή τους οδήγησε η επιδρομή των Γότθων του Αλάριχου (395μ.χ) με συνέπεια την καταστροφή της Σπάρτης και του Γυθείου.
Η καταστροφή του Γυθείου ολοκληρώθηκε με τον καταστροφικό σεισμό 375μ.χ, πιθανόν να υπήρξαν και άλλες καταστροφές στην περιοχή,στην τοπική παράδοση αναφέρεται και η καταβύθιση της Λας.
Η επιδρομή των Βανδάλων στην συνέχεια με αρχηγό τον Γιζέριχο.(457-474π.χ ), εναντίον της Καινήπολης.
Φυσικό επακόλουθο οι εναπομείναντες από την καταστροφή πληθυσμοί να στραφούν στους αδελφούς Λάκωνες του κοινού που παρέμεναν .
Έτσι δημιουργήθηκαν δύο βασικά φύλλα που θα απασχολήσουν αργότερα την αυτοκρατορία οι Έζερίτες και οι Μελιγγοί. Οι ονομασίες περιγράφουν τα χαρακτηριστικά των περιοχών που εξαπλώθηκαν.
Εζερίτες στην ευρύτερη περιοχή μετά το Γύθειο στο ακρωτήριο Μαλέας, λόγω του ελώδους της τοποθεσίας, και οι Μελιγγοί στις πλαγιές του Ταυγέτου (Μήλιγξ=Μηλίγγι=παρειά=Μάγουλο)
Οι Βάνδαλοι αντιμετωπίστηκαν ουσιαστικά και αποχώρησαν με μεγάλες απώλειες. Τα αποτελέσματα όμως ήταν καθοριστικά για την εξέλιξη της περιοχής. Πρώτον δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα, και δεύτερον ξεκίνησαν σχέσεις (συμμαχικές) με την Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Το γεγονός αυτό επισημοποιείται με την επίσκεψη του Βελισάριου στο Ταίναρο όπως μας παραδίδει ο Σταυράκιος(532μ.χ).
Οι σχέσεις περιορίζονται όμως μόνο στην περιοχή της σημερινής Μέσα Μάνης, και ίσως φτάνουν μέχρι τα όρια της περιοχής του Πασσαβά, πράγμα που επιβεβαιώνεται από τα πρωτοχριστιανικά μνημεία της περιοχής. Τότε ξεκινά και ο εκχριστιανισμός της περιοχής, που επικυρώνεται με την ίδρυση της «επισκοπής Μαίνης» όπως αναφέρεται από τον Λέοντα το Σοφό(866-912μ.χ) για πρώτη φορά.
Η αναφορά μας οδηγεί να συμπεράνουμε σε σχέση με την προέλευση της ονομασίας ότι αναφέρεται σε συγκεκριμένο μέρος που ιδρύθηκε η επισκοπή.
Αντιθέτως αργότερα ο Πορφυρογέννητος(912-959 μ.Χ.) στην αναφορά του «Κάστρο Μαίνης» και με μόνη ίσως πηγή την προηγούμενη γενικεύει την ονομασία σε ευρύτερη περιοχή, και πολύ αργότερα το όνομα«Μεγάλη Μαίνη» περιλαμβάνεται όλη η περιοχή.
Παραμένει όμως εκτός το υπόλοιπο κομμάτι της Λακωνίας που είναι και το ευπορότερο και πλουσιότερο, και του οποίου οι κάτοικοι συνεχίζουν να υπάρχουν σύμφωνα με τα παλαιότερα δεδομένα και δεν υπόκεινται σε καμιά συμμαχία.
Αποτελεί όπως είναι φυσικό στρατηγική γεωγραφικά τοποθεσία, διότι τροφοδοτούμενη από θαλάσσης αποτελεί είσοδο για τον έλεγχο των βορειότερων περιοχών της Πελοποννήσου.
Είναι σημαντικό όμως για τους Βυζαντινούς και βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο που περιλαμβάνει δύο άξονες.
Ο πρώτος είναι η αλλοίωση του πληθυσμού (επιχειρείται εγκατάσταση άλλων φύλλων στην περιοχή), και ο δεύτερος ένοπλη επέμβαση.
Αυτή γίνεται την εποχή του Βασιλείου του Α΄ (811-829 μ.χ) και εξολοθρεύονται οι Εζερίτες και οι Μελιγγοί.
Τα παραπάνω αναφέρει ο Πορφυρογέννητος(912-959μ.χ).
Το καθεστώς αυτό της Βυζαντινής κυριαρχίας πρέπει όμως να εδραιωθεί και αυτό γίνεται με την επικράτηση (πολλές φορές και δια της βίας του χριστιανισμού στην υπόλοιπη Λακωνία. Ιδρύονται λοιπόν Χριστιανικοί πυρήνες καστρομονάστηρα, που φιλοξενούν και μοναχούς και στρατιώτες ή στατιώτες μοναχούς,(Γεράκι, Καρυούπολις) αναφέρεται κτίσιμο χριστιανικής εκκλησίας στο Γεράκι τον 5ο αιώνα, και την ίδια εποχή πιθανολογείται και η ίδρυση της Καρυουπόλεως.
Η περίοδος αυτή διαρκεί μέχρι και τον 9ο αιώνα, που ολοκληρώνεται το σχέδιο με τον Νίκωνα, και φθάνουμε αργότερα στη ίδρυση του Μιστρά και την ακμή του δεσποτάτου.
Την εποχή αυτή μπορούμε να πούμε ότι η περιοχή έχει Βυζαντινοποιηθεί, και πώς η άρχουσα τάξη αποτελείται από Βυζαντινούς ή φίλους προς τους Βυζαντινούς. Παρ όλα αυτά όμως το αρχαίο πνεύμα δεν μπορεί να πεθάνει και ο Παλαιολόγος κατανοώντας την αξία του προσπαθεί να δημιουργήσει μία σύνθεση και των δύο ρευμάτων(Πλήθων), την οποία αρχίζει να εφαρμόζει στο δεσποτάτο. Το πείραμα πράγματι επιτυγχάνει τοπικά επειδή μάλλον υπήρχε υπόβαθρο με δεκτικότητα, αλλά δυστυχώς όταν επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί σε όλη την αυτοκρατορία, κατά την αντιμετώπιση των Οθωμανών στην πόλη απέτυχε.
Μετά την πτώση της Πόλης, ή και για τους διορατικότερους και πριν, πολλοί αναγκάσθηκαν να την εγκαταλείψουν για να γλυτώσουν. Όπως καταλαβαίνουμε αυτοί δεν ήταν απλοί και φτωχοί πολίτες αλλά ισχυρότεροι και πλουσιότεροι που τους επέτρεπαν οι συνθήκες να μεταναστεύσουν.
Για πολλούς από αυτούς προορισμό αποτέλεσε η Μάνη.
Φυσικά την μετανάστευση και την εγκατάσταση τους στην νέα τους πατρίδα, για άλλους μόνιμη για άλλους προσωρινή κάλυπτε άκρα μυστικότητα.
Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποίησαν τα πραγματικά ονόματα αλλά νέα ονόματα που προέκυψαν από το μικρό όνομα ή την ασχολία τους, ή και άλλα τελείως άσχετα.
Είναι αυτοί που τους συναντούμε πλέον το 1600 το 1700 να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην περιοχή και να είναι άσπονδοι εχθροί των Οθωμανών, ενώ αντιθέτως να διατηρούν φιλικότατες σχέσεις με τους Βενετούς.
Κατά περίεργο τρόπο στην Μάνη ισορρόπησαν σχετικά το αρχαίο με το νέο, και παντρεύτηκαν. Η αρχαία αρετή και η δόξα των προγόνων μας, απολαμβάνει τον σεβασμό που της αξίζει σε επίπεδο οικογενειών.
Απόδειξη της σύνθεσης αποτελούν σήμερα τα κύρια σύμβολα της Μάνης η τοπική σημαία (νίκη ή θάνατος) και η κίτρινη με τον δικέφαλο αετό.
Έχουμε λοιπόν τους Νίκλους, (Νίκη+κλέος) που δεν είναι άλλοι παρά οι διατηρηθέντες παρ’ όλες τις δυσμενείς συνθήκες Λακεδαιμόνιοι. Αυτό μας δηλώνει και το μεγάλο ποσοστό αρχαίων βαφτιστικών ονομάτων στην Μάνη.
Φυσικά δεν θα αναφέρω τα ήθη τα έθιμα και κάποιους θεσμούς, και συνήθειες που είναι φανερό ότι έχουν κοιτίδα την Αρχαία Σπάρτη.
Ο πλούτος των αποίκων Βυζαντινών αλλά και ταυτόχρονα η αδιαφορία για το χρήμα των ντόπιων, βοήθησε στο να αγοράσουν περιοχές και να ηγηθούν στον αυτόχθονα πληθυσμό χωρίς όμως να πειράξουν η να αλλάξουν εκείνα τα πατροπαράδοτα, που αποτελούσαν κορωνίδες για τους ντόπιους.
Αντιθέτως ενστερνισθήκαν τα ήθη και έγιναν ένα με αυτούς ενώνοντας και το αίμα τους με γάμους.
Δεν συνέβη όμως αυτό με άλλους που πέρασαν από την περιοχή, σαν στρατιώτες, εργάτες και τεχνίτες βοήθησαν, και όσοι από αυτούς ρίζωσαν στην περιοχή δεν έβαλαν την σφραγίδα τους σε εξελίξεις σημαντικές πλην στην ονομασία μερικών τοπωνυμίων και ίσως και ονομάτων.
Μέχρι και πριν 100 χρόνια χρησιμοποιούσαν παραγιούς για να βόσκουν τα κοπάδια, αλλά ακόμη και σήμερα πλήθος μεταναστών απασχολείται με εργασίες, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να επηρεάσει την εικόνα μιας περιοχής.
Οι δέκα χιλιάδες Αρβανίτες που ενίσχυσαν το Δεσποτάτο επί Μανουήλ Παλαιολόγου(1348-1380μ.χ.) εκτός του ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν αλλόθρησκοι, δεν μπορούν να θεωρηθούν και αλλόφυλοι.
Καταγράφεται η λατρεία που έτρεφαν για τους Παλαιολόγους, και ιδιαίτερα για τον Κωνσταντίνο που αποτελούσε το «Δραγάση» τους.
Ακόμη μεγάλη είναι η παρουσία τους και στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, όπως αποδυκνείεται από τα ονόματα(Μπούας, Κλαδάς κ.λ.π), πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι ήταν αυτό το φύλλο πάντα κοντά στους Βυζαντινούς και έχαιρε εμπιστοσύνης, άρα πρέπει να ήταν ομόφυλοι.
Τέλος οι Τουρκαλβανοί της Μπαρδούνιας είναι σαφές ότι ήταν φερτοί από τους Τούρκους και εξολοθρεύτηκαν από αυτούς αργότερα με συνεργάτες τους Έλληνες Άρματωλούς όταν ζημίωναν πλέον τα Τουρκικά συμφέροντα.

Τα αρχικά Κοινό Των Ελευθερολακόνων τα συναντούμε τον προηγούμενο αιώνα σαν ιστορική νομοτέλεια στην Κοινότητα Των Εθνών

Πύρριχος - Λάας - Οίτυλo

Στην κορυφή του όρους Ασία, που σήμερα ονομάζεται λόφος του Πασσαβά βρισκόταν η πανάρχαια πόλη Λάς. Στην δωρική γλώσσα λάς σημαίνει λίθος. Σύμφωνα με μία παράδοση την πόλη ίδρυσαν, άνθρωποι που δημιουργήθηκαν από τους λίθους που έριχναν ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό. Όπως αναφέρει η μυθολογία , για να δημιουργηθεί το ανθρώπινο γένος έριχναν λίθους και γεννιόταν άνθρωποι. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους να δημιούργησαν και την πόλη Λάσσα στο Θιβέτ. Συγκεκριμένα η Λάς και η Λάσσα , σύμφωνα με τις παραδόσεις χτίστηκαν από τον Λάς. Το όνομα λάς είναι αρχαία πελασγική λέξη και σημαίνει «πνεύμα» ή «ουράνιος».

Την γεωμετρική εποχή η Λάς εγκαταλήφθηκε, και επανιδρύθηκε σε τοποθεσία μεταξύ του όρους Ασία (Πασσαβάς), Ίλιον(Μαστρολέου), Κνακάδιον (Ταρμπολιάς). Δεν πρέπει να μην συνδέσουμε και την επίσης πανάρχαια πόλη Πύρριχος με την Πύρρα, καθώς επίσης και την γειτονική με την Λάς Ασίνη με το όρος Ασία.Η σημερινή περιοχή Καμάρες αποτελούσε ανέκαθεν αναπόσπαστο μέρος της πόλης Λάς, που έφτανε μέχρι το ιερό του Διός, στις εκβολές του ποταμού Σκύρα.Κεντρικό σημείο αποτελούσε το Αεράινον (Αγερανός), επειδή σε αυτό υπήρχε ό τάφος του οικιστή της πόλης, με το ομώνυμο όνομα Λάς. Στην ευρύτερη γεωγραφική επικράτεια της Λάς, φάνηκε όλη η παραθαλάσσια περιοχή από το χωριό Μαυροβούνι, μέχρι και το Σκουτάρι. Σε κάποια κείμενα την βρίσκουμε να ονομάζεται Amathea.

Μετά την παρακμή της εξουσίας των Αώων θεών, και την άνοδο των Ολυμπίων, κατά την νομή των περιοχών προήλθε η φιλονικία του Απόλλωνα με των Ηρακλή. Η επέμβαση του Δία είχε συνέπεια την ίδρυση της πόλεως του Γυθείου, σαν δείγμα συμφιλίωσης. Πάνω κάτω την ίδια εποχή την πόλη καταλαμβάνουν οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Σε αυτή την δραστηριότητα οφείλουν το επίθετο που τους αποδίδεται «Λαπέρσες», εκείνοι που κυρίευσαν την Λάν. Μεταγενέστερα ο Απόλλωνας αντάλλαξε την περιοχή με τους Δελφούς, και πέρασε το Ταίναρο στον Ποσειδώνα, που συναντάτε και με το προσωνύμιο Γαιήοχος. Ο ναός των Ασωμάτων στην κάθοδο στο Άδη, ήταν πηγαίνοντας στο παρελθόν, ιερόν του Ποσειδώνα, του Απόλλωνα, και του Γαιήοχου, στα βάθη του χρόνου.
Αώοι θεοί είναι οι πανάρχαιες θεότητες, που παρουσιάσθηκαν στην γη, και είχαν υπόγειες κατοικίες. Συνήθως ήταν διφυείς υπάρξεις, με κλασικότερο παράδειγμα τον Κέκροπα. Η ονομασία προέρχεται από την λήξη Αώα ή Εώα που σημαίνει ηλιακή, και Αώ, στα δωρικά ή Ηώ στα ιωνικά που σημαίνει αυγή. Αώος λοιπόν είναι ο ηλιακός ή αυτός που έρχεται από την ανατολή, και δεν είναι άσχετη με αυτό και η παρεξηγημένη λέξη Εωσφόρος, αυτός που φέρνει το φως ή την ανατολή. Αώος θεός ήταν και ο Ολυξεύς, που διασώθηκε με το όνομα «Οδυσεύς» από τον Όμηρο, και ήταν ο αντιπροσωπευτικότερος τύπος Έλληνα στον Τρωικό πόλεμο.

Πιθανόν πριν γίνει ο πολυμήχανος ήρωας, υπήρξε θεότης. Όπως φαίνεται ο Ολυξεύς είναι παλαιότερος, πριν την επικράτηση των ολυμπίων όπως και ο Λάς , ο Αχιλλεύς, ο υιός του Πύρρος και ο Πάτροκλος. Απόδειξη της διαφορετικότητας, αποτελεί ότι οι προαναφερθέντες, δεν είχαν και τα καλύτερα αισθήματα για τους ολύμπιους, σύμφωνα με τον Όμηρο. Μπορούμε να εικάσουμε ότι είχαν γιγαντιαία εμφάνιση, από τάφο επτά πήχεων στην Τεγέα με υπερμεγέθη σκελετό, που κατά την παράδοση ανήκε στον Ορέστη, γιό του Αγαμέμνωνα και αναφέρει ο Παυσανίας Γ.ΙΙΙ 5. Βεβαίως δεν αποκλείεται, πολλά από αυτά τα πανάρχαια πρόσωπα, να έχασαν την αρχική τους ταυτότητα, να επαναπροσδιορίσθηκαν, να άλλαξαν, και να συνέχισαν με διαφορετικό όνομα, σύγχρονο με την νεότερη εποχή. Η Αθηνά π.χ. από διφυής, και υποχθόνια θεότητα, μεταλλάχθηκε σε ολύμπια που γεννήθηκε από το κεφάλι του Διός. Από την Λάν λοιπόν μεταδόθηκε η λατρεία του Ολυξέως, στην υπόλοιπη Λακωνική, ο οποίος σημειώτεον έγινε και γαμπρός του Ικαρίου. Κατόπιν επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές όχι μόνο Ελληνικές αλλά και Ευρωπαικές. Δείγμα των προηγουμένων είναι το ιερόν της Πηνελόπης στην Αρκαδία, αλλά και η επίσκεψη του Τηλέμαχου, υιού του Οδυσσέα, στην Σπάρτη.

Ο Όμηρος, αναφέρει ότι ο Τηλέμαχος, κατόπιν προτροπής της θεάς Αθηνάς (πανάρχαια διφυής θεότης και αυτή), επισκέπτεται τον Μενέλαο, να μάθει για την τύχη του πατέρα του. Το σημαντικό είναι ότι και αυτός, αλλά και οι φιλοξενούντες, δίνουν την εντύπωση ότι συνδέονται μεταξύ τους, με προγονικούς δεσμούς. Στην Ασία, στην ακρόπολη της Λάς, υπήρξε ιερό της Αθηνάς Σωτείρας, αλλά και του Ποσειδώνα, που ίδρυσε ο Οδυσεύς, όταν επέστρεψε από την Τροία. Κατά τον Παυσανία, το ιερόν της Αθηνάς Ασίας ίδρυσαν οι Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, όταν επέστρεψαν από την Αργοναυτική εκστρατεία.

Πρόκειται μάλλον για δύο ιερά ή για επανίδρυση του παλαιοτέρου, της Αώας εποχής, από τους Διόσκουρους κυρίαρχους της Ολύμπιας εποχής. Ο θρύλος θέλει την ύπαρξη ενός συστήματος στοών και σηράγγων κάτω από το κάστρο, αλλά σύμφωνα με μία ακραία ερμηνεία της ονομασίας η πρόσβαση είναι απαγορευμένη passe Avant. Προσωπικά γνωρίζω, πλήθος σπηλαίων με διάφορες μορφές (καταβόθρες, καταφύγγια, χαραμποί) στην περιοχή γύρω από την Καρυούπολη. Σχετικό με αυτά κατά την μεταφορική του ερμηνεία είναι και το όνομα της περιοχής Τσεροβά. Από την λέξη Αρραβα = Πύλη ή Χεραβός= χάσμα άνοιγμα τής γης ή κατά τον Ησύχιο Καραβός = πύλη που λατινοποιήθηκε, και κατά συνέπεια οδηγεί σε υποχθόνιες θεότητες, και είσοδο σε αυτούς τους χώρους.

Φυσικά σύμβολα των δύο περιόδων, είναι το ιερό βουνό Ταΰγετος που αντιπροσωπεύει την Αώα περίοδο, και το ιερό βουνό Όλυμπος την ολύμπια περίοδο. Η πανελλήνια αποδοχή τού Ολύμπου δείχνει την επικράτηση των Ολυμπίων, δηλαδή των Ουρανίων σύμφωνα με την ετυμολογία τής λέξεως.

Αώοι θεοί θεωρούνται και οι «αργοί λίθοι» ή «Βαίτυλοι», που αντιπροσώπευαν και λατρευόταν σαν θεότητες. Αυτοί οι λίθοι αρχικά παρουσιάζονται χωρίς καμία επεξεργασία, σε αντίθεση με τα αγάλματα, και αργότερα με διάφορα απλά γεωμετρικά σχήματα. Στην ανατολή συναντιόνται με το όνομα Vet-el που ταιριάζει με την ηχητική μίμηση της ελληνικής λέξεως. Ο ηλιακός θεός των Αιγυπτίων Ρά εκτιμάτο με οβελίσκο.
Αρκεί να θυμηθούμε τη λατρεία του Σαράπιδος, με ναό προς τιμή του στο Οίτυλο, κατά την μαρτυρία του Παυσανία, καθώς επίσης και η λατρεία του Άμμωνος Δία στην Σπάρτη, και στην Λά με ιερό κοντά στις εκβολές του Σκύρα. Επίσης Κελεύθεια ήταν ένα από τα επίθετα της Αθηνάς, με ρόλο προστάτιδας της κελεύθου, δηλαδή του δρόμου και των οδοιπόρων, και δεν είναι άσχετη με αυτό η ονομασία Κελεφά. Αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα τής σχέσης, και τής επικοινωνίας μεταξύ των λαών αυτές τις μακρινές εποχές.
Μπορεί να φαίνεται παρακινδυνευμένο αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την συγγένεια των λέξεων Βαίτυλος και Βοίτυλος, που είναι η άλλη έκφραση της ονομασίας του Οιτύλου. Αυτή λοιπόν η ερμηνεία μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ονομασία της πόλεως, προήλθε από έναν αργό λίθο έναν Βαίτυλο, που αντιπροσώπευε μία θεότητα. Κάτι άλλο που πρέπει να μας κεντρίσει την περιέργεια είναι πώς στην Μάνη, χρησιμοποιείται η λέξη «Βετούλι», για να δηλώσει το νεαρό αρσενικό κριάρι ή τραγί. Αυτό από μόνο του δεν έχει καμία σημασία, αλλά σε συνδυασμό με τον Κάρνειο Απόλλωνα, αποπνέει μία αχνή μεν αλλά αξιοπρόσεκτη παράδοση. Επιπλέον είναι σε όλους γνωστή η μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε αγάλματα με κέρατα κριού, πράγμα που επιπρόσθετα αναβαθμίζει την ιερή έννοια της λέξεως. Δείγματα Βαίτυλων έχουμε στην περιοχή, με σημαντικότερο των μεγάλο λίθο «Ζευς Καππωτάς» στο Γύθειο. Καππωτάς στην δωρική γλώσσα σημαίνει αυτός που έπεσε από τον ουρανό. Αλλά και στην Καρυούπολη, στην δυτική πλευρά του λόφου, στην άκρη μίας επίπεδης περιοχής που λέγεται Λάκα, υπάρχει ένας λίθος με παρόμοια χαρακτηριστικά η Κουτσουνάρα, που δίνει την εντύπωση Βέτοιλου.
Η Πύρριχος αποτελεί την πλέον μυστηριακή πόλη, από τις δύο προηγούμενες. Η μόνη μαρτυρία, πάλι από τον Παυσανία, είναι ότι εκεί τερμάτισαν την εκστρατεία τους οι Αμαζόνες. Το ερώτημα που δημιουργείται είναι τι σημαντικό οδήγησε τις Αμαζόνες να εκστρατεύσουν μέχρι την Πύρριχο. Την απάντηση μας την δίνει το όνομα της πόλεως. Πύρριχος σημαίνει αυτός που κατέχει το πυρ, η μεταφορικά την γνώση την τεχνολογία, ή την ενέργεια. Εξίσου πιθανό είναι και να ξεκίνησαν από εδώ αποικίες σε ακόμη παλαιότερες εποχές, μια που πιθανότερη πορεία των αποικισμών είναι από νότο προς βορρά. Να σημειώσω πώς η μυθολογία δεν είναι παραμύθι, η ίδια η λέξη βγαίνει από το μύθος, που σημαίνει λόγος, αντίθετα με το παραμύθι (παρά+μύθος). Με την ίδια λογική η αρπαγή της Έλένης από την Σπάρτη, είναι η παραβολική παράθεση της αρπαγής, σημαντικότατης γνώσης από τους Τρώες.
Ο Μενέλαος, σίγουρα για ευνόητους λόγους ήθελε πίσω την σύζυγο του, και ο Αγαμέμνων επίσης ήθελε να βοηθήσει τον αδελφό του. Μέχρι εκεί μπορεί να το δεχθεί η λογική, αλλά σύσσωμα τα ελληνικά κράτη, είναι δυνατόν να έκαναν τόσο μεγάλη εκστρατεία απλά για μία γυναίκα, έστω και την Ωραία Ελένη. Ακόμη σήμερα για να εκφράσουμε ομορφιά προσώπου λέμε «είχε πρόσωπο σαν φεγγάρι». Μήπως λοιπόν η Ελένη και αρκετοί άλλοι είχαν καταγωγή την Σελήνη? Ακόμη μήπως η Σελήνη αντικατέστησε την παλαιότερη σφαίρα την Μήνιν? Ο λόγος είναι ότι οι Αρκάδες ήταν τόσο παλιοί που ελέγοντο Προσέληνοι, και ότι στο απώτατο παρελθόν η Γη πιθανόν να είχε δύο φεγγάρια.
Η αλήθεια και εδώ έστω στα όρια της φαντασίας, για τους περισσότερους, βρίσκεται στο όνομα. Ελένη, είναι η σελήνη, όπου το -σ- έγινε δασεία. Η σελήνη πιστεύεται από πολλούς ότι κατοικείτο, και ίσως αυτό ισχύει ακόμη. Η Ελένη λοιπόν με αυτή την προϋπόθεση ήταν η γνώση που δόθηκε από του Σεληναίους στην Σπάρτη και άρπαξαν οι Τρώες. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία, αναφέρει πώς η Τρώες έκλεψαν το είδωλο τη Ελένης (άχρηστες γνώσεις), και η πραγματική φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο. Δεν αναρωτιέται ακόμη η επιστήμη για το μυστήριο των Πυραμίδων. Την σχέση της περιοχής με την σελήνη, δηλώνει και η λατρεία της Σελήνης, με το παρωνύμιο Πασιφάη στις Θαλάμες, ενώ σχεδόν παντού λατρευόταν η Άρτεμις με διάφορα παρωνύμια, που ταυτίστηκε με την σελήνη. Ενώ η ονομασία θαλάμες μας οδηγεί συνειρμικά σε υπόγειο κόσμο, με σήραγγες. Ο Σιληνός είχε και το προσωνύμιο Πύρριχος, ενώ στην πόλη κατά τον Παυσανία λατρευόταν ο Απόλλων Αμαζόνιος, και η Άρτεμις Αστρατεία. Εμμέσως παρουσιάζεται η κυριαρχία των Ολυμπίων, που ακολούθησε την Αώα εποχή. Σελινάρι ονομάζεται ακόμη και σήμερα η βρύση του χωριού Δροσοπηγή (Τσεροβά), γιατί όχι ανάμνηση από τον Σιληνό.

Η Πύριχος λοιπόν αποτελούσε την κορυφή του τριγώνου, μεταξύ των τριών πόλεων. Κατείχε την γνώση και την διοχέτευε στις άλλες δύο, και επίσης είχε το ρόλο του επόπτη, σε όλη την περιοχή. Εκεί θα έδρευε το ιερατείο και η όποιας μορφής εξουσία. Ανάλογος κάπως είναι στην νεότερη ιστορία ο ρόλος της Καρυούπολης, σε σχέση με τον Πασσαβά και το Οίτυλο. Ως προς το πρώτο, ρόλο περάσματος είχε και η Καρυούπολη, και ως προς το δεύτερο, ή επισκοπή Καρυουπόλεως, κάλυπτε στην ουσία την επισκοπή Οιτύλου που δεν υπήρχε. Επιπλέον μητρόπολη αποικίας υπήρξε και τον 18ο αιώνα με τον αποικισμό του Καργέζε της Κορσικής. Δηλαδή φυσικά υπάρχει σχέση ισοσκελούς τριγώνου, των σημείων Πύρριχος, Λάς, Οίτυλο.
Πράγματι η σκέψεις και οι εικασίες, παίρνουν κάποια μορφή όταν διαπιστώνεται, με την αδιάψευστη αλήθεια των αριθμών ότι είναι πραγματική η πάρα πάνω σχέση στον χάρτη. Τα σκέλη του τριγώνου έχουν μήκος 6,5 χιλιόμετρα και ή βάση 10,5 χιλιόμετρα. Η διαφορά είναι ότι κορυφή του τριγώνου, είναι η Καρυούπολη, ένώ ο Πύρριχος βρίσκεται σε ευθεία με την Λάν και την Καρυούπολη, αλλά δεν αποτελεί την κορυφή του τριγώνου. Με το να δεχθεί κάποιος πώς οι πρόγονοί μας έκτιζαν πόλεις που είχαν μεταξύ τους τριγωνικές σχέσεις, αυτόματα ταυτίζει την θέση των πόλεων Πυρρίχου και Καρυουπόλεως, και κατά συνέπεια είναι μία πόλις που η εξέλιξη την διαφοροποίησε από μια ιστορική στιγμή και εντεύθεν.
Έχουμε όμως μεγάλο δρόμο να καλύψουμε μέχρι να συγκεντρωθούν, όλα τα σκόρπια κομμάτια, και να συνθέσουμε το παζλ. Ο χρόνος κάλυψε τις αλήθειες και τις μετέτρεψε σε θρύλους, και μύθους, τους οποίους έχουμε αποστολή να ερμηνεύσουμε

Το Google earth..... ανακαλύπτει τις πύλες του Άδου στο Ταίναρο??

Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από παράδοξα, μυστήρια, και ανεξιχνίαστα γεγονότα που συμβαίνουν σε πρόσωπα, θεούς, ανθρώπους και τέρατα.
Αποτελεί το πλέον γαργαλιστικό θέμα και οι καταστάσεις που παραδίδονται μας εξάπτουν την φαντασία.
Στο νοτιότερο άκρο της στεριανής Ελλάδος το ακρωτήριο Ταίναρο τοποθετούνται οι πύλες που οδηγούν στον κάτω κόσμο. Και ενώ μπορούμε σχετικά εύκολα να κατανοήσουμε τι είναι Πύλες, δεν μπορούμε να έχουμε εικόνα του κάτω κόσμου, τουλάχιστον πριν από την μοιραία στιγμή που θα τον επισκεφθούμε δυστυχώς ανεπιστρεπτί.
Κάποιοι όμως πήγαν στο κάτω κόσμο και ξαναγύρισαν, και αυτή την μαγεία μας παραδίδει η μυθολογία.

Πρώτος και καλύτερος ο Ηρακλής, ο μυθικός γιός του Δία και ημίθεος, κατέβηκε στον Άδη από τα σκαλιά του Ταινάρου, και άρπαξε την Άλκηστη, και σε άλλη στιγμή σκοτώνοντας τον Κέρβερο αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Και ο Ορφέας κατέβηκε νομίζω για να φέρει πίσω την Ευρυδίκη.

Γνώριζαν λοιπόν καλά τον δρόμο τα πολύ παλιά χρόνια, αλλά με τον καιρό οι μνήμες έσβησαν και το τοπίο πιθανόν να άλλαξε.

Προσπάθησε να βρει την σπηλιά ο Παυσανίας, κατά την περιήγηση του στην Λακωνία, όπως λεπτομερώς περιγράφει στα Λακωνικά.

Προσπάθησε και ο Κυριάκος ο Αγκωνίτης, να μάθει σχετικά με την είσοδο στην σπηλιά του Άδη, και γράφει εκείνα που του μετέφεραν, και τις εντυπώσεις του από την περιήγηση του στο Ταίναρο.

Είναι σίγουρο πώς προσπάθησαν και προσπαθούν μέχρι σήμερα να βρουν την είσοδο πάρα πολλοί. Αντί της εισόδου βρίσκουν τον ναό των Ασωμάτων, που τα θεμέλια του είναι απομεινάρια του ναού του Ποσειδώνα, ένα μικρό σε βάθος σπήλαιο, και ένα υπέροχο μωσαϊκό δάπεδο στο πόρτο Στέρνες, που απεικονίζει έναν ρόδακα.

Και εδώ θα βγάλουμε το καπέλο όλοι στην τεχνολογία, διότι ότι δεν κατόρθωσε ο άνθρωπος το κατόρθωσαν οι δορυφόροι, του Google Earth.

Ναι είναι απίστευτο, μυστήριο και σας καλώ να το δείτε μόνοι σας.

Αυτό που χρειάζεται είναι να κατευθυνθείτε με όργανο το Google Earth στην θαλάσσια περιοχή ΝΔ του Ταινάρου, πολύ κοντά στην ακτή.
Μια μικρή μαύρη κουκίδα μέσα στην θάλασσα, με παραξένεψε, και ζούμαρα για να ανακαλύψω τι μπορεί να είναι.
Η μαύρη κουκίδα μεταμορφώθηκε σε μια μεγάλη τρύπα, κάτι σαν πηγάδι.

Συνέχιζα να πλησιάζω και μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκε ένα κομμάτι στεριάς κάτι σαν νησί, ή μάλλον νησιά όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες, και να το επιβεβαιώσετε σερφάροντας με το Google Earth.

Δεν ισχυρίζομαι πώς βρήκα την είσοδο στο κάτω κόσμο, πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού γράφω, και διαβάζετε.

Την βρήκε όμως όπως μπορείτε να διαπιστώσετε το Google Earth, και εάν δεν έχει παρέμβει κάποιος δαίμων της ηλεκτρονικής εποχής…..πρέπει να αποφασίσουμε πώς θα είναι οι σχέσεις μας με τους δαίμονες του κάτω κόσμου τώρα που βρέθηκε μια πύλη εισόδου.

Με τους δαίμονες του πάνω κόσμου οι περισσότεροι........... τα έχουμε βρει.

Γενεαλογία των Λακεδαιμονίων

ΓΑΙΑ (ΔΑΜΑΤΕΡ)

Στα απώτερα μυθικά χρόνια εκείνα που δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε, στα χρόνια της κοσμογονίας για τη ανάγκη της σκέψης μας θα βάλουμε μια αρχή.

Μια αρχή αυθαίρετη αλλά αναγκαία. Πρέπει να σταθούμε κάπου, να ακουμπήσουμε.
Και τι καλύτερο από το να ακουμπήσουμε στην Γή την μάνα Γαία, την «Δά Μάτερ» στην Δωρική διάλεκτο. Την προηγηθείσα του «Πάτερ», τον οποίο στην ουσία δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε. Εμφανίζεται στην μυθολογία περιστασιακός, και πολλές φορές διαφορετικός για κάθε νεογέννητο. Ταυτίζεται με τις ιδιότητες του Θεού άσχετα με τις ονομασίες, ή τις παραδόσεις του κάθε λαού.
Η Γαία είναι το θηλυκό που γεννά με την συμμετοχή κάποιου αρσενικού, του Ουρανού, του Δία, του Πατρός γενικότερα. Ο Πάτερ εγκαθιστά (ΠΑ) στερεοποιεί βάζει βάσεις και ρίζες, και ή Μάτερ (ΜΑ) διαμορφώνει αναπτύσσει παράγει.

1. ΛΕΛΕΓΑΣ

Στην Λακεδαίμονα πρώτος μυθικός βασιλιάς αναφέρεται ο «γηγενής» Λέλεγας.

Αυτός ο μυθικός ηγέτης, μπορεί να ερμηνευθεί σαν τον «Νόμο» πριν γίνει νόμος, δηλαδή προτού διανεμηθεί (Νέμω) και εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν σαν κανόνα. Όταν ήταν ακόμη Lex-legis, ανώτερος, βαθύτερος, ακατανόητος, από τους κοινούς θνητούς (φυσικός, ηθικός, νόμος, ρήτρα).

Οι κοινοί θνητού στους οποίους έγινε, εκπαίδευση σε αυτό τον νόμο, ήταν οι ΛΕ ή ΛΑ ή Λ. που ζούσαν ή εγκαταστάθηκαν στην ομώνυμη χώρα. Ένας λαός μάλλον χαρισματικός αφού επελέγη να εκπαιδευτεί, και αργότερα να εκπαιδεύσει τους υπολοίπους θνητούς. Από την ρίζα ΛΑ, ΛΑΣ προέρχονται πολλά, και ο λαός από εκεί προέρχεται, και ο βασιλεύς, ή βάσις του λαού το στήριγμα και ο προστάτης του.

Να θυμηθούμε την νότα Λα την εφαρμογή της μουσικής στην χαρά και την εξέλιξη των ανθρώπων. Η έννοια και η λέξη Λάς είναι το φωτεινό το θεϊκό, εκείνο που προέρχεται από τον ουρανό. Αλλά και στην πραγματικότητα της άγριας εκείνης εποχής, πύρινα ουράνια σώματα έπεφταν στην Γή με καταστροφικές αλλά και θαυμαστές συνέπειες. Ταυτίστηκε η λέξη με το φωτεινό, και ταυτόχρονα με το στερεό την πέτρα, αφού μετά την δράση τους οι μετεωρίτες έμεναν ανενεργές πέτρες στην επιφάνεια της Γής, ισχυρά όμως λατρευτικά αντικείμενα, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δεν είναι σύμπτωση που ο Χριστός την θρησκεία μας στήριξε πάνω στον Πέτρο(πέτρα) σύμφωνα με την ευαγγελική ρήση. Το ίδιο το σχήμα Λ συμβολίζει το ανώτερο και αρχικό σημείο, που διαχέεται και προβάλλεται πάνω στην Γή, μοιάζοντας με μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει φώς. Αυτό το σύμβολο κοσμούσε την σπαρτιάτικη ασπίδα, αλλά και στην ουσία ή προσήλωση στην αρετή, και η υποταγή στους νόμους αποτέλεσαν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τα κυριότερα ιδανικά για τους Λακεδαιμόνιους. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν ισχυρισθεί κάποιος πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη δεν θα υπήρχε η αρετή. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και η μεταγενέστερες θεωρίες, σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ή τέχνη στηρίζεται στην Δωρική βάση. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Χριστός κινούνται σε αυτό το μήκος ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων και του ανθρώπου. Η λιτότητα, η περιεκτικότητα, το μέτρο, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, και η απλότητα, αλλά και η αγάπη για τον άνθρωπο, πηγάζουν από το «Λελεγιακό Νόμο». Θα μπορούσε κάποιος δίκαια να αμφισβήτηση το τελευταίο, αν το εξετάσει με επιπολαιότητα.

Αλλά η αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο είναι η προσπάθεια για την εξύψωση του, σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, και όχι με κριτήρια υλιστικά.
Λελεγία ονομάσθηκε και η περιοχή από τον οικιστή της, όπως διαπιστώνουμε σε μεταγενέστερες αναφορές.

Σύζυγος του ήταν η Πέρδιξ, που δηλώνει την εγκατάσταση στην περιοχή (ΠΕΡΔΙΞ=ΠΕ=ΠΑ που σημαίνει σταθεροποίηση). Παιδιά τους η Θεράπνη, ο Βούμελχος, ο Πολυκάων, και ο Μύλης. Η αποκωδικοποίηση των ονομάτων μοιάζει απλή και εύκολη, αρκεί κάποιος να μπορεί να φανταστεί την απώτερη εκείνη εποχή. Η Θεράπνη υποδηλώνει την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με την απασχόληση, την θεραπεία, διαφόρων λειτουργιών που σήμερα μας είναι αυτονόητες. Ο μύθος τις παρουσιάζει και τις ονοματίζει. Ο Βούμελχος είναι η εκπαίδευση και ή ενασχόληση του ανθρώπου με την κτηνοτροφία, υποτάσσονται τα ζώα στον άνθρωπο και τα χρησιμοποιεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ο Μύλης είναι η εκπαίδευση στην γεωργία έργο λιγότερο επικίνδυνο, με τα ίδια όμως αποτελέσματα, για αυτό καθίσταται και το κυρίαρχο στην διαδοχή, των μυθικών βασιλέων. Όλα αυτά βεβαίως συνέβαιναν, σε ένα περιβάλλον δύσκολο και εχθρικό, που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, με φωτιές από μετεωρίτες ή από άλλες κλιματολογικές αιτίες. Σε αυτό το περιβάλλον, είχε ισότιμη κυριαρχία ο Πολυκάων.

2. ΜΥΛΗΣ

Ο Μύλης συνεχιστής του εξελικτικού έργου επιμορφώνει τους κοινούς θνητούς, πώς να παράγουν την τροφή τους. Κυριαρχεί αυτός και διαδέχεται τον Λέλεγα, επειδή προσφέρει λιγότερο επικίνδυνο τρόπο διαβίωσης στους ανθρώπους από τους αδελφούς του. Είναι ο εισηγητής της επεξεργασίας των σιτηρών και της μετατροπής τους σε αλεύρι και ψωμί, βασική τροφή του ανθρωπίνου είδους μέχρι τις μέρες μας.

Σύζυγός του η Κλεοχάρεια, η μέθοδος του εκπολιτισμού των θνητών με βάση την ανθρώπινη φύση, που πέρασε από το ζωώδες στο κοινωνικό και το «χάριεν».
Αυτά συνέβαιναν σε εποχές που η γνώση, η φήμη (κλέος), ήταν στα αρχικά στάδια, όπως σε ένα βρέφος που έχει τα πρώτα του βιώματα. Πρέπει λοιπόν να συνοδεύεται ή εκπαίδευση από αρμονία και ψυχική ανάταση για να είναι αρεστή και εύπεπτη. Έτσι συμπληρώνεται από τα χαρίσματα τις χάρες, αλλά και την χαρά από το αποτέλεσμα της δημιουργίας των πρωτόπειρων ανθρώπων.

3. ΕΥΡΩΤΑΣ

Το αποτέλεσμα της εξέλιξης που δημιούργησε ό Μύλης και ή Κλεοχάρεια ήταν η γέννηση του Ευρώτα. Μετά την γέννηση του τέθηκε στην υπηρεσία του ανθρώπου και έγινε πάροχος καλών. Όπως το όνομά του παραπέμπει ήταν εκείνος που παρείχε πλούσια τα αγαθά, για να ευημερεί το βασίλειο του. Ο γιός του Μύλη, παίρνει σύζυγο την νύμφη Ευρυδίκη, η την Κλείτα κατά άλλη εκδοχή, και αποκτά την ποτάμια νύμφη Τίασα και την Σπάρτη. Η Ευρυδίκη συνεισφέρει στην δίκαιη κατανομή των αγαθών που απορρέουν από αυτόν, και κατευθύνονται προς όλους τους υπηκόους του. Η Κλείτα κατά την δεύτερη εκδοχή, είναι αυτή που τον κατευθύνει ούτως ώστε να αποδίδει τα οφέλη που πηγάζουν από αυτόν και μηδενίζει την καταστροφική του δύναμη. Με αυτές τις προϋποθέσεις δημιουργείται το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηθεί η επόμενη εποχή, και θα συνεχισθεί η εξέλιξη των όντων σε ανώτερο επίπεδο. Η μια από τις κόρες η νύμφη Τίασα φροντίζει να ποτίσει, και να εισφέρει με τις μαγικές της δυνάμεις, στην άλλη αδελφή της την Σπάρτη την δυνατότητα της εκκόλαψης και της αναπαραγωγής του είδους, που μπολιασμένο από περισσότερα προτερήματα, θεόσταλτα κατά κύριο λόγο, θα μετατρέψει τους θνητούς σε άνω θρώσκοντα όντα δηλαδή ανθρώπους. Δεν είναι η υπόθεση αυτή παραμυθένια διότι την ίδια διεργασία την έχουμε δεί να συμβαίνει σε ιστορικούς χρόνους με τις διάφορες θρησκείες, ή με φωτισμένους ανθρώπους.

Ο κύκλος τελειώνει με την Σπάρτη έτοιμη και ώριμη να δεχθεί τον κατάλληλο σπόρο, για να γεννηθούν οι άνθρωποι από την γήινη μάννα και τον θεϊκό σπόρο.
Την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Φυσικός νόμος, που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, και τούς κανόνες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το περιβάλλον και η Ζωή.

METABATIKH ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Παράλληλα σε όλη αυτήν την τεράστια και άγνωστη χρονική περίοδο η Γαία γεννούσε άλλοτε με σύντροφο τον Ωκεανό και άλλοτε με σύντροφο τον Ουρανό. Η ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννά τους Τιτάνες. Οι Τιτάνες ήταν κυρίαρχοι σε άγνωστους και τεράστιους χώρους, χερσαίους, υδάτινους και ουράνιους. Η έννοια Τι είναι αυτό που αποδίδει κάτι το θαυμαστό σε μέγεθος, κάτι που μας γεμίζει δέος και απορία. Τάν είναι η απόδοση της χώρας, της περιοχής, της πατρίδας, και αυτή την έννοια έχει και το γνωστό μας «τάν ή επί τας». Δεν έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για έναν λαό, όπως οι Λακεδαίμονιοι, να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ασπίδα, αλλά για την πατρίδα του, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα κύρια χαρακτηριστικά των Τιτάνων είναι το μεγάλο μέγεθος και η τεράστια δύναμη, ενώ σε υποδεέστερη μορφή υπάρχουν σε αυτούς το πνεύμα και οι αρετές.

Αυτά τα τελευταία επικρατούν στους απογόνους τους, και με αυτά σαν όπλα εκείνοι κερδίζουν την Τιτανομαχία, και αλλάζει η εποχή για την ανθρωπότητα.
Από τον Κρόνο και την Ρέα γεννιέται ο Ζεύς, ο κυριότερος, και ισχυρότερος της νέας γενιάς οντοτήτων εκ του αποτελέσματος.
Από τον Ιαπετό και την Κλυμένη ο Άτλας, ο Προμηθεύς και ο Επιμηθέας.
Οι παραπάνω τέσσερεις γόνοι Τιτάνων είναι από τους σημαντικότερους, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, επειδή ο καθένας με τον τρόπο του επένδυσε στην ανύψωση του ανθρωπίνου είδους. Ο Δίας με τις πάμπολλες ερωτικές του ιστορίες σκοπό είχε να μπολιάσει με τον σπόρο του, το ανθρώπινο είδος, και όχι να πάρει τον τίτλο του εραστή.
Ο Προμηθεύς διόρθωσε το λάθος του αδελφού του Επιμηθέα, που δεν έδωσε από λάθος στους ανθρώπους μέσα προστασίας, όπως στα άλλα όντα, και πρόσφερε στον άνθρωπο την φωτιά, το πυρ της γνώσης ή μέρος από τις θεϊκός δυνάμεις πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε. Δικαίως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλοι τους σαν οι πρώτοι φιλάνθρωποι.
Ο Άτλας, είναι εξίσου σημαντικός, και ο ρόλος του ήταν η υποχρέωση να διοικεί την γήινη επικράτεια, ως γνωστό μεταφορικά κρατούσε την Γή στην πλάτη του. Υποθέτουμε πώς επικράτεια ήταν οι περιοχές που επικρατούσε το κατάλληλο κλίμα και κατοικούντο, κάτι σαν τη σημερινή εύκρατη ζώνη, με προϋπόθεση την θέση του Ισημερινού. Με αυτή την τοποθέτηση ίσως είναι μάταιο να αναζητούμε την Ατλαντίδα τουλάχιστον την αρχική, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Ατλαντίδα επεκτείνονταν σε όλη την κατοικημένη Γή. Η Ατλαντίδα για την οποία μας μιλά ο Πλάτωνας είναι απομεινάρι της αρχικής, που παρήκμασε και καταστράφηκε όπως μας αφηγείται.
Όλη αυτή ή μυθική περίοδος, παρουσιάζει τις ανακατατάξεις μεταξύ των Τιτάνων με κυρίαρχο τον Κρόνο, και των Τιτανιδών υιών των Τιτάνων, με κορυφαίους τον Δία και τον Άτλαντα. Ο κόσμος μετά την Τιτανομαχία μοιράζεται σε αυτούς, ο ουρανός στον πρώτο και η Γη στον δεύτερο. Το κακό που προΰπαρχε στην Κρόνια εποχή υποτάσσεται και αναβαθμίζεται το ανθρώπινο είδος.

Ο Άτλας λοιπόν ήταν ουράνιας προέλευσης, όπως φανερώνει το όνομά του και κυρίαρχος των πάντων όπως δηλώνει το όνομα της συζύγου του Πλειόνης.
Ο Άτλας με την Πλειόνη αποκτούν έξι κόρες τις Ατλαντίδες, ή πλειάδες τις οποίες βρίσκουμε να ελέγχουν περιοχές του Αιγιακού χώρου, από τον Εύξεινο που συναντούμε την Ηλέκτρα μέχρι το Ταίναρο, που συναντούμαι την Ταϋγέτη.
Η Ταϋγέτη που κυριαρχεί στην Λακωνική δίνει το όνομά της και στο ιερό βουνό της Λακωνίας τον Ταΰγετο. Βρισκόμαστε στην εποχή της θηλυκής κυριαρχίας, και είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σπόρος για την διαιώνιση και το μπόλιασμα του είδους, Η Σπάρτη είναι ήδη ώριμη και περιμένει τον σύντροφό της για να γεννηθεί στο λίκνο της νέας εποχής ο ειδήμων και πληρέστερος των προηγουμένων άνθρωπος.
Η Ταϋγέτης αναλαμβάνει το ρόλο να της γεννήσει σύντροφο, και ιδανικός πατέρας δεν είναι άλλος από τον Δία. Την ίδια εποχή συμβαίνει το ίδιο με την Ηλέκτρα στην περιοχή του Βοσπόρου, Ατλαντίδα και αυτή και την Πλουτώ στην περιοχή της μέσης ανατολής, η οποία όμως ήταν κόρη του Κρόνου. Το συμπέρασμα είναι πώς διαφοροποιούνται τα γένη Ταυγέτης και Ηλέκτρας από το γένος της Πλουτώ, γεγονός που τα μεταγενέστερα χρόνια θα δημιουργήσει διαφοροποιήσεις, συνθέσεις αλλά και έριδες,
Ο Δίας Ζεύς ή Δεύς εμπεριέχει το ουράνιο, και το καλό ΕΥ το οποίο κοινωνεί στο ανθρώπινο είδος που μπαίνει σε μια τροχιά τείνουσα προς την θεοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις από τότε μέχρι σήμερα , ο Θεός προστατεύει τους ανθρώπους αποδεικνύοντας την πατρότητα Του, πάντα εισερχόμενος στον άνθρωπο, και όχι έξωθεν. Το σύμβολο Λ ολοκληρώνεται και με τον Δία μετατρέπεται σε Δ ορίζοντας το μέγεθος της θείας παρέμβασης στον άνθρωπο. Στην χριστιανική θρησκεία περικλείει έναν οφθαλμό συμβολίζοντας ότι παραμένει πλέον μόνο η θεϊκή εποπτεία.

4. ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ

Είναι γνωστό πώς ο Άτλας είχε συμμαχική ίσως και φιλική σχέση με τον Δία, τον οποίο βοήθησε στην Τιτανομαχία. Έτσι λοιπόν μας είναι εύκολο να δεχθούμε πώς δεν θα είχε καμιά αντίρρηση για το γεγονός. Σημαντική χρονική στιγμή, γιατί στην ουσία μπολιάζεται το γήινο με ουράνια υπόσταση, και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο που ήταν ή αναβάθμιση του ανθρωπίνου είδους. Η Ταϋγέτη λοιπόν αποκτά τον Λακεδαίμονα από την ένωση της με τον Δία, από τον οποίο παίρνει το όνομά της και ή περιοχή. Με τον Λακεδαίμονα βασιλιά η περιοχή αλλάζει εποχή και ουσιαστικά είναι η απαρχή της δημιουργίας του κράτους που γνωρίσαμε στους ιστορικούς χρόνους. Η αποκωδικοποίηση του ονόματος είναι απλή Λάκε =Λάκα σαν λέξη υπάρχει στις μέρες μας και δηλώνει το φανερό το ξέφωτο το φωτεινό, όπως και ή ρίζα ΛΑΣ που συναντήσαμε, παλιότερα και θα την συναντούμε συνεχώς ατόφια ή σε παραλλαγή. Δαίμων, είναι ο γνώστης σε βάθος και πλήρως, σε μέτρια απόδοση αλλά και θεός σε άλλη εκδοχή. Ο Λακεδαίμων λοιπόν είναι αυτός ο γιος του Δία που κατέχει πολλές από της ιδιότητες του πατέρα του και θα τις μεταβιβάσει στην Σπάρτη την οποία λαμβάνει σύζυγο. Αυτός ο τόπος, που τροποποιήθηκε κατάλληλα, να δεχθεί την σπορά και την ανάπτυξη της ζωής, έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο βιβλικός Παράδεισος. Λακεδαίμων εννοιολογικά σημαίνει και κοιλάδα των θεών. Βοηθά σε αυτό το επιχείρημα και η ονομασία Γύθειο, που έχει βάση την ρίζα ΚΥ, από την οποία παράγεται και η λέξη ενγ-κυ-ος. Η ερμηνεία κοίλωμα, προστατευτικό καταφύγιο, μήτρα θεών συνεπικουρεί στην ολοκλήρωση της θέσεως αυτής.

Υπάρχει μια ένωση βασικών στοιχείων, Ευρώτας= φυσικά αγαθά, Κλεοχάρεια = ιδανικές συνθήκες, Ταϋγέτη= Γήινη ενέργεια, Δίας= θεϊκή ενέργεια, με αποτέλεσμα την Σπάρτη= κατάλληλη μήτρα, για σπορά, και τον Λακεδαίμονα = τροποποιημένο θεϊκό σπόρο με ανθρώπινες προδιαγραφές. Παράλληλα στον Βόσπορο βασιλεύει ο Δάρδανος και στην Φρυγία ο Τάνταλος. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε κατά προσέγγιση την εποχή από την 30η χιλιετία μέχρι και την 20η.

5. ΑΜΥΚΛΑΣ

Είναι ο γιος του Λακεδαίμονα και τής Σπάρτης, ο πρώτος θνητός βασιλιάς, και ο λιγότερο μυθικός από τους προηγούμενους. Το όνομά του δηλώνει Α αρχική, σύνθεση θνητού, ΜΥΚ = ρίζα που δηλώνει(πεπερασμένο, μύκητας), και θεού ΛΑΣ= ρίζα που δηλώνει ουράνιος θεϊκός. Είναι ο οικιστής της ομώνυμης πόλεως των Αμυκλών, και πιθανόν είναι ο οικιστής της πόλεως Λάς, της οποίας οικιστής αναφέρεται ο μυθικός Λάς χωρίς καμιά άλλη πληροφορία. Ένδειξη της συγγένειας των δύο πόλεων, είναι η ταυτόσημη θρησκευτική λατρεία, συγκεκριμένου θεού του Απόλλωνα. Επίσης θα πρέπει να θεωρηθούν και οι δύο πόλεις, που δέχτηκαν την επίδραση των Ατλάντων, ιδιαίτερα η Λας, σε σχέση με την θέση της πλησίον της θάλασσας και την εξέλιξή της ως ναυτική πόλη.

Παντρεύεται την Διομήδη του Λαπίθου, και αποκτά τον Άργαλο, τον Κυνόρτα, τον Υάκινθο και την Λαοδάμεια. Η Διομήδη είναι συνέχεια της προστασίας, και της εκπαίδευσης, που παρείχε ο Δίας, στους ανθρώπους, και την αντλούσε από τον πατέρα της τον Λά+πιθο, δηλαδή τον εγκαταστημένο και σταθεροποιημένο νου.

Ο Άργαλος αντιπροσωπεύει την ναυτοσύνη, Ο Υάκινθος τις καλές τέχνες, και ή Λαοδάμεια την επιμόρφωση και διάπλαση του Λαού σε μεγάλο πληθυσμό. Ο Κυνόρτας είναι γιος που μοιάζει ότι δεν έχει άμεση σχέση με την οικογένεια, αλλά να αντιπροσωπεύει κάτι το διαφορετικό. Την ίδια περίοδο έχουμε βασιλιά του Βοσπόρου τον Εριχθόνιο, και την εγκατάσταση του Πέλοπος από την χώρα του στην γειτονιά του Αμύκλα την Πελοπόννησο, δίνοντάς της και το όνομα του. Από την 20η μέχρι και την 15η χιλιετία κατά προσέγγιση ορίζεται η εποχή αυτή.

6. ΑΡΓΑΛΟΣ

Διαδέχτηκε τον πατέρα του Αμύκλα, επί της βασιλείας του, αναπτύχθηκαν τα θαλάσσια ταξίδια και πιθανόν δημιουργήθηκαν οι πρώτες εξορμήσεις και οι πρώτες αποικίες. Το τοπίο στον Αιγιακό χώρο δεν ήταν όπως σήμερα και είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει κάποιος. Υπάρχουν όμως ενδείξεις πώς δεν ήταν θάλασσα αλλά ξηρά, με αρκετές λίμνες που μπορούσε να διαπλεύσει ένα έστω και υποτυπώδες πλοίο. Πολύ πιθανόν στην εποχή του να άρχισαν οι επαφές μεταξύ των φυλών, και των γενών και να ήταν η αρχή μιας οικουμενικότητας, αλλά και επιμειξίας. Εξίσου πιθανόν είναι τότε να άρχισαν οι άνθρωποι να αδιαφορούν για τον νόμο που τους όριζε τις πράξεις, και να ξέφυγαν από τον ηθικό τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να αρχίσει η πτώση και η παρακμή. Οι χιλιετίες από 15η μέχρι και 10η είναι κατά προσέγγιση η περίοδος αυτή. Μετά τον θάνατο του ιδίου την αρχή πήρε ο μικρότερος αδελφός του Κυνόρτας.

7. ΚΥΝΟΡΤΑΣ

Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Άργαλου που τον διαδέχτηκε, και αυτό ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα της διαδοχής. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν βίαιη διαδοχή, αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής που είχε ήδη ωριμάσει. Η πράξη της ανατροπής προϋποθέτει ύβρη στους ισχύοντες ηθικούς κανόνες. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με μια εξωγενή δύναμη από την οποία προέρχεται ή προτρέπεται ο νεαρός, και στηρίζεται σε διαφορετικούς κανόνες. Η περίοδος αυτή, εκτός από το ότι ήταν μακροχρόνια, σηματοδότησε μεγάλες αλλαγές, και ανέτρεψε ισχύοντες κανόνες. Μια περίεργη σύμπτωση συμβαίνει την ίδια εποχή και στον Βόσπορο. Το Εριχθόνιο που πεθαίνει διαδέχεται ο Ίλος, και βέβαια εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η εγκατάσταση του Πέλοπος στην Απία, και την μετονομασία της σε Πελοπόννησο, μέρος της οποίας κέρδισε. Μια πρώτη ερμηνεία είναι η παρακμή του Ατλάντιου γένους στο οποίο επικρατούσε η θεωρία του Διός, και παράλληλα η άνοδος του Κρόνιου γένους. Στην πανάρχαια πόλη της Λακωνίας Λα υπάρχει βουνό που λέγεται Ασία και ένα άλλο Ίλιον. Ενώνοντας μερικά κομμάτια μπορούμε να εικάσουμε μέρος των γεγονότων περιληπτικά. Ο Πέλοπας κερδίζει την Πελλοπόννησο, συμμαχεί με τον Κυνόρτα που διαδέχεται τον Άργαλο και ισχυροποιεί την θέση του. Το επόμενο βήμα είναι ή κατάληψη του Βοσπόρου.

Το σχέδιο υλοποίησε ο Ίλος που ανέτρεψε τον αδελφό του. Ξεκίνησε από την Λα με στρατό και κατέλαβε την περιοχή του Βοσπόρου όπου ίδρυσε το Ίλιον. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε με επιφυλάξεις ότι η εποχή που συμβαίνουν αυτά είναι πριν από την καταστροφή της Πλατωνικής Ατλαντίδας. Γενικά οι συνθήκες έχουν οδηγήσει σε μια ρήξη μεταξύ του καλού και του κακού με την βαθύτερη και πληρέστερη έννοια των λέξεων, που ανατρέπει την ισορροπία και φέρνει την σύγκρουση, που είναι καταστροφική. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έστω κι αν αγγίζει τα όρια της φαντασίας μια επέμβαση σε αυτή την ρήξη και εξωγήινων όντων ή τεχνολογιών. Το όνομα Κυνόρτας είναι μια αναφορά στο άστρο του Κυνός, και ο όρκος «μα το Κύνα» τα μεταγενέστερα χρόνια, δεν μπορεί παρά να είναι μια ανάμνηση, από κάτι ανώτερο της ανθρώπινης φύσης.

8. ΟΙΒΑΛΟΣ

Είναι ο γιός του Κυνόρτα και φυσικός του διάδοχος στην Λακεδαίμονα, που νυμφεύεται την Γοργοφάνη κόρη του Δαναού, βασιλιά της Αιγύπτου. και αποκτά τον Ιπποκόοντα, τον Τυνδάρεω, και τον Ικάριο, πατέρα της Πηνελόπης και πεθερό του Οδυσσέα. Σύγχρονος του μάλλον ο Οίτυλος οικιστή του Οιτύλου, στο οποίο λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία. Την ίδια περίοδο στο Αργος βασιλεύει ο Ατρέας και στον Βόσπορο ο Τρώας ιδρυτής της Τροίας. Είναι η μακρά και σκληρή περίοδος μετά την καταστροφή. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης που προηγήθηκε, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, μείωσαν και τον ανθρώπινο πληθυσμό, και το επίπεδο του πολιτισμού, έτσι που άργησε πολύ να ανακάμψει έστω σε μικρό ποσοστό. Δεν βγήκαν νικητές και νικημένοι από την σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύνθεση των ανθρώπων που επέζησαν και από τα δύο γένη. Είναι παράλογο οι Άτλαντες και οι Αιγιείς να πολέμησαν, σύμφωνα με όσα έχουν διασωθεί, και αναλύσαμε μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι πώς μεγάλο μέρος του Αιγιακού χώρου είχε αποικισθεί από Ατλάντιους. Η παρακμή της Ατλαντίδας και ή καταληψη της από τά Κρόνια γένη οδήγησε στον πόλεμο Ατλάντων και Κρονίων.

Τα υπολείμματα των Ατλάντων ανέπτυξαν πολιτισμό στην Αίγαίο και την Αίγυπτο.
Το ότι η σύζυγος Γοργοφάνη είναι Αιγύπτια πριγκίπισσα, ο Τρώας βασιλεύει στο Βόσπορο αποδεικνύει την ακμή της Αιγύπτου, που ανασυγκροτήθηκε περισσότερο και διέσωσε ότι απόμεινε από το παρελθόν ενισχύοντας τον χώρο του Αιγαίου. Υπήρξε βασιλιάς στην Αίγυπτο με το όνομα Τρώας και δημιουργείται η άποψη πώς ο Τρώας ο οικιστής της Τροίας είναι η μυθική τοποθέτηση της επικυριαρχίας της Αιγύπτου στην ευρύτερη περιοχή. Η περίοδος αυτή αρχίζει από την 8η χιλιετία, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας μέχρι και την 3η χιλιετία, που έχουμε πλέον ιστορικά στοιχεία για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, που υπήρξε το αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων γεγονότων. Ένα στοιχείο επιπλέον είναι η ίδρυση από τον Οίτυλο του Οιτύλου της Λακωνίας, στο οποίο αναφέρει ο Παυσανίας λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες. Αυτό είναι ένδειξη της Αιγυπτιακής επιρροής και την Πελοπόννησο. Πρέπει ωστόσο να διευκρινισθεί η Αιγυπτιακή κυριαρχία όχι σαν κατοχή, ενός γένους σε άλλο, αλλά σαν μια εξελικτική διακυβέρνηση μικτών γενών τα οποία ακόμη δεν είχαν φυλετική συνείδηση. Την φυλετική αυτή συνείδηση καλλιέργησαν οι οικιστές, που ήταν όμως μείξη κλάδων του ιδίου γένους. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος την συγγενική φυλετική σχέση των Αιγυπτίων με τους Αιγιείς. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία αυτών των γενών να ονομάσθηκαν Πελασγοί μετά την πλημμυρίδα στον Αιγιακό χώρο. Δηλαδή οι κάτοικοι του τόπου που πελάγωσε =πλημμύρισε. Η αρχική μάζα όπως ήταν φυσικό διασπάστηκε σε υποκατηγορίες μετά την καταστροφή και για αντικειμενικούς λόγους. Με την εγκατάστασή του σε διάφορες περιοχές, που δεν είχαν κατακλεισθεί, διατήρησαν την ανάμνηση της καταγωγής του με την παράδοση του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Μεταφορικά δηλαδή του μπολιάσματος του Δία (Δευκαλίωνα) με την γνώση (Πύρρα), στο ανθρώπινο είδος.

Τα πολλά βασίλεια δικαιολογούν τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές που μας μπερδεύουν στην Ελληνική μυθολογία. Έτσι οι Αιγύπτιοι εξελίχθηκαν στην βόρεια Αφρική πιθανόν και άλλοι, και στον Αιγιακό χώρο που απέμεινε, οι Μινύες, Κάρες, Ταινάριοι, Κουρήτες και πολλοί άλλοι. Και στην συνέχεια της εξέλιξης με γεωμετρική πρόοδο αναπτύχθηκαν τα πολλά φύλλα, που είχαν κοινή γλώσσα με παραλλαγές, κοινή θρησκεία και κοινό αίμα, δηλαδή κοινή καταγωγή.
Οι Μινύες αποτέλεσαν έναν μεγάλο τμήμα, που με τεχνολογικά επιτεύγματα, και με την ναυσιπλοΐα επεκτάθηκε σε όλη την περιοχή. Αυτοί είναι οι Αργοναύτες. Είναι το ίδιο φύλλο με τους Μίνωες, και ή μόνη τους διαφορά έγκειται στο ότι ου Μίνωες αναπτύχθηκαν στην Κρήτη, και την μέση ανατολή, ενώ οι Μινύες στην παραλιακή Ελλάδα το Αιγαίο και τον Εύξεινο πόντο. Αλλά και ο Ατρέας στο Αργος αποδεικνύει πώς τα υπολείμματα από τα Κρόνια Γένη ανέκαμψαν μετά την καταστροφή, και ξεκίνησε μια ανάμειξη των δύο γενών, χωρίς όμως αφομοίωση, πράγμα που είναι ή αιτία κατά την άποψή μου των συγκρούσεων μέχρι και σήμερα. Επιβάλλεται κάποτε να αποδείξει η επιστημονική κοινότητα ότι μια αιτία των πολέμων, ίσως ή ουσιαστικότερη, είναι ή διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα γένη. Με απλά λόγια αφορμή είναι η διαφορετική ράτσα των ανθρώπων.

9. ΤΥΝΔΑΡΕΩ

Γιός του Οίβαλου και της Γοργοφάνης κατά το ήμισυ Δαναός, παρέλαβε τον θρόνο βοηθούμενος σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις και από τον Ηρακλή, στην διαμάχη του με τον Ιπποκόωντα. Βρισκόμαστε σε εποχές μετά την 5η χιλιετία και το τοπίο ξεκαθαρίζει περισσότερο χωρίς όμως και πάλι να είναι σαφές. Η επιμειξία των γενών είναι πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει επιμειξία με το γένος των Δαναών που είναι Κρονίας καταγωγής. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Δια ο οποίος επεμβαίνει για να ισορροπήσει την κατάσταση. Είναι πολύ γνωστή η περιπέτειά του με την Λήδα την γυναίκα του Τυνδάρεω, την οποία πλησίασε σαν κύκνος. Με κέντρο την Πελοπόννησο αυτή την εποχή υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των Κρονιών και των απογόνων Άτλαντος και Διός. Αυτή την εποχή δραστηριοποιούνται οι δεύτεροι με τον Ηρακλή, εναντίον του Ευρυσθέα των Ατρειδών. Την ίδια περίοδο εξελίσσεται και εκστρατεία των Αμαζόνων, που φθάνουν μέχρι την νότια Πελοπόννησο, και ερμηνεύοντας την «έχθρα» τους με τον Ηρακλή, τις καταταράσουμε στο γένος των Κρονίων. Τα πολλά βασίλεια στον Ελλαδικό χώρο μετά τις διενέξεις, καταστάλαξαν και ισχυροποιήθηκαν. Αποτέλεσμα ήταν με την αρχηγία των Μινύων να διενεργήσουν την Αργοναυτική εκστρατεία προς αναζήτηση νέων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η εκστρατεία αυτή είναι ή πρώτη για την ύπαρξη της οποίας υπάρχουν ενδείξεις που πλησιάζουν να γίνουν αποδείξεις.

Είναι και ή πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια κοινής δράσης στο Ελλαδικό χώρο. Αρχίζει να δημιουργείται κοινή συνείδηση, με συνέπεια να ελαττωθούν ου διαφορές μεταξύ των γενών τα οποία όπως είπαμε προηγουμένως είχαν πλέον ανακατευθεί σε μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πώς το γένος καθορίζεται από την μητέρα όπως συμβαίνει και σήμερα, έτσι λοιπόν τα γένη που επικαλούμαι έχουν αρχή την Πλουτώ του Κρόνου αφ ενός, και τις Ταυγέτη και Ηλέκτρα του Άτλαντος. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος προήλθε από τον Δία. Ο σπόρος λοιπόν ο πατρικός μεταξύ των άλλων είχε σκοπό να αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ των γενών.
Νυμφεύεται λοιπόν ο Τυνδάρεω την Λήδα, και αποκτά την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Σύμφωνα με την μυθολογία η Ελένη και ο Πολυδεύκης ήταν παιδιά του Δία, και η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας παιδιά του Τυνδάρεω. Συνεχίζει να μπολιάζεται το ανθρώπινο είδος με θεϊκές ιδιότητες ή μάλλον να αναθερμαίνονται οι παλιές που για κάποιο λόγο μειώνεται ή ισχύς τους και χρειάζεται ανανέωση. Οι Διόσκουροι συμμετέχουν στην αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία συμμετέχει και ο Εύφημος βασιλιάς του Ταινάρου, που φημίζονταν για τους καλούς του ναυτικούς. Χωρίς βία τα φυσικά λιμάνια του Ταινάρου που είχαν φήμη είναι το Οίτυλο και ή Λας λόγω καλής φυσικής κατανομής.
Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν ακμάζουσες τις δύο πόλεις την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, και τον Εύφημο, να έχει έδρα κάποια από τις δύο. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Λας επειδή μετά την εκστρατεία εκεί προσφέρθηκαν αναθήματα και κτίσθηκαν ναοί. Ο Τυνδάρεω όμως δεν έχει γιό και το πρόβλημα είναι ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Οι Διόσκουροι είναι γιοί του Δία αλλά η μοίρα τα φέρνει ο θνητός Πολυδεύκης να σκοτωθεί, και ο δίδυμος Κάστορας να μοιρασθεί μαζί του την ζωή στον Άδη.
Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί οι Μυκήνες και οι Ατρείδες με Κρόνιες καταβολές, και πρέπει να συγκεραστούν και πάλι τα δύο γένη με στόχο την αρμονική συνύπαρξη.
Ο Ατρέας έχει δύο γιους τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, και ο Τυνδάρεω δύο κόρες, την Κλυταιμνήστρα και την Έλένη.

10. ΜΕΝΕΛΑΟΣ

Είναι γιός του Ατρέα και αδελφός του Αγαμέμνονα, ο οποίος διαδέχεται τον πατέρα του στον θρόνο των Μυκηνών, και ο ίδιος παραμένει χωρίς εξουσία. Ευτυχής συγκυρία το ότι στο ισότιμο βασίλειο της Σπάρτης δεν υπάρχει διάδοχος, αλλά η πριγκίπισσα Ελένη. Και τότε γίνεται το σπάνιο φαινόμενο, δηλαδή δύο αδέλφια να παντρευτούν δύο αδελφές. Έτσι ο Μενέλαος γίνεται με τον γάμο αυτό βασιλιάς της Σπάρτης, και η πρώτη φορά που βασιλιάς κατάγεται από διαφορετικό γένος. Αν σε όλα αυτά, προστεθεί η ισχύς του Μυκηναϊκού κράτους, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πώς η Σπάρτη κατακτήθηκε ειρηνικά από τους Αργείους (Κρόνιους), και κόμη ευκολότερα αποδεικνύεται πώς η κάθοδος των Δωριέων, που ακλούθησε δεν ήταν κάθοδος ενός ξένου φύλου αλλά επαναπατρισμός των ξενιτεμένων ντόπιων, που αποπειράθηκαν και με την βοήθεια άλλων ομογενών τους ανακατέλαβαν την Σπάρτη. Έτσι δικαιολογείται και η χαλαρότητα που επέδειξαν ενώ ήταν δυνατός και πολεμικός λαός οι Δωριείς στην πλειοψηφία των ντόπιων. Οι Ατρείδες Αγαμέμνων και Μενέλαος ουσιαστικά πλέον ελέγχουν όλη την Πελοπόννησο, τα Ελληνικά παράλια, και το Αιγαίο. Έτσι δημιουργείται η «ανάγκη» να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την εξουσία τους. Στόχος του η Τροία και ο έλεγχος των στενών. Η Τροία, έχει βασιλιά τον Πρίαμο αυτή την εποχή, και είναι ένα αρκετά πλούσιο και ισχυρό κράτος που διέπεται από τις αρετές του Ατλάντιου γένους. Σημαντικότερος θεός είναι ο Απόλλων όπως και στην Λακωνία, και αυτό δεν είναι μόνο σύμπτωση αλλά σημαίνει και τους κοινούς δεσμούς, σχεδόν αδελφικούς που είχαν τα δύο κράτη, όπως έχουν μητρόπολη και αποικία. Ο Μενέλαος ουσιαστικά αναγκάσθηκε από τον αδελφό του να εκστρατεύσει στην Τροία, ένα συμπέρασμα που βγαίνει μετά από προσεκτική ερμηνεία του Ομήρου. Η εκστρατεία είχε πολλές δυσκολίες, έπρεπε να πεισθεί ο Μενέλαος, οι υπόλοιποι βασιλείς, ο Αχιλλέας, και να φυσήξει και «ούριος» άνεμος. Τόσες ήταν οι δυσκολίες που θυσίασε την κόρη του ο Αγαμέμνων. Τελικά όμως υπέκυψαν είτε στην ισχύ των Μυκηνών είτε στα ταξίματα του Αγαμέμνονα. Μόνο μία δεν πείστηκε και πήγε με το μέρος των Τρώων, η Ελένη.

Η Ελένη εγκατέλειψε τον σύζυγο, και το βασίλειο της και πήγε στην Τροία ακολουθώντας τον Πάρι. Αξίζει να αναλύσουμε τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που τους αποδεικνύουν.
Οι Λάκωνας ήταν συγγενής λαός με τους Τρώες, και είχαν σχέση αδελφική, η καλύτερα σχέση μητρόπολης και αποικίας. Το Ίλιον είναι ονομασία βουνού στην αρχαία πόλη Λάς, καθώς επίσης και Ασία. Η Ελένη και ο Πάρις διέφυγαν σύμφωνα με την παράδοση από την περιοχή του Γυθείου πολύ κοντά στην Λάς, πράγμα που σημαίνει την φιλική διάθεση των κατοίκων της περιοχής, σε αντίθεση με την κεντρική εξουσία.Το σημαντικότερο όμως είναι το περιστατικό με τον Λαοκόντα. Ο Λαοκών ιερεύς του Απόλλωνα στην Τροία, δηλώνει με το όνομα την καταγωγή του, ήταν ένας εκ των Λάων των κατοίκων της Λας.
Αλλά και η συμβουλή προς τους Τρώες αναλυόμενη δηλώνει ποιοι ήταν οι εχθροί της Τροίας. «Φοβού τους Δαναούς….», σημαίνει πώς τους γνώριζε καλά, και τους είπε με το όνομά τους. Δαναοί λοιπόν καθαρά και λογικά είναι οι Μυκηναίοι, ή ακριβέστερα η άρχουσα τάξη στις Μυκήνες. Και Δαναοί κατ επέκταση είναι Κρόνιας καταγωγής, αντίθετοι με το γένος των Τρώων των Λακώνων και πολλών άλλων. Το ότι πολέμησαν αδελφοί εναντίον αδελφών δεν είναι δυστυχώς καθόλου σπάνιο στην ιστορία. Αιτία γι αυτό ίσως είναι η κυριαρχία σε καταστάσεις, Κρονίων πυρήνων που οδηγούν τα πράγματα σε ανήθικες και ανίερες ατραπούς.
Η Ελένη λοιπόν δεν κινήθηκε από ταπεινά ελατήρια παράνομου έρωτα, για τον Πάρι αλλά από ανώτερα συναισθήματα κοινής αδελφικής καταγωγής με αυτόν και τους Τρώες. Ακόμη η Ελένη αντιπρόσωπος του γένους και της φυλής της, εξισορρόπησε την ύβρη που έκαναν ο Μενέλαος και οι Λάκωνες υποκύπτοντας στην βούληση των Μυκηναίων και στράφηκαν εναντίον αδελφού γένους.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, δεν τιμωρήθηκε για την πράξη της αλλά επέστρεψε στην Σπάρτη με τον Μενέλαο, και ετιμόντο ως ισόθεοι. Δεν αντέχει στην λογική να τιμάται κάποια, που προσέβαλλε έτσι την οικογένεια και το βασίλειό της, έστω και αν συγχωρέθηκε η πράξη της. Δεν είναι παρά μια απλή απόδοση δικαιοσύνης από την ιστορία για την παρεξηγημένη και συκοφαντημένη Ελένη, που δεν έκανε άλλο παρά να τεθεί με την πλευρά του γένους της και της δικαιοσύνης.
Η συνέχεια δηλώνει την καταστροφικότατα ενός πολέμου, που τα αποτελέσματα του αφήνουν τα σημάδια τους για πολλά χρόνια.
 Η κατάρα του Απόλλωνα κτύπησε τους Δαναούς και το Μυκηναϊκό κράτος παρήκμασε και χάθηκε, για να ακολουθήσει η επάνοδος των Δωριέων (Ηρακλειδών Ατλάντιων), που είχε συνέπια την λαμπρή εξέλιξη του Έθνους που τα μεταγενέστερα χρόνια απόκτησε και κοινή ονομασία, ονομάσθηκαν οι κάτοικοι του Αιγίακου χώρου και της χερσονήσου ΕΛΛΑΝΕΣ στην Δωρική και μετά ΕΛΛΗΝΕΣ μέχρι και σήμερα, και η χώρα μας ΕΛΛΑΣ.
Δηλαδή τόπος του Ηλιου και της Πέτρας, του ήλιου του ζωοδότη, και της πέτρας της ουράνιας της φωτεινής.