"Η αληθινή καταγωγή των Ιουδαίων...

 ...μέσα απο τον Πλούταρχο και την ελληνική γραμματεία"

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΊΕΣ ΤΗΣ ΚΡΌΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΊΑΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΆΣΤΑΣΉ ΤΗΣ ΣΤΑ (ΙΕΡΟ)ΣΌΛΥΜΑ

Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο.
Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.
Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων. Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του.
Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία).
Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»).
Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.
Ανκαι είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας.
Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμό.
Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179):
«Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια».
Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή.
Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης.
Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.
Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα.
Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο.
Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή.
Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας.
Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο.
Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους
Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).
Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε.
Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος: «Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).
Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα.
Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα.
Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς.
Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης.
Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν.
Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας.
Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ».
Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι.
Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός». Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός.
Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο.
Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές.
Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων.
Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.
Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες.
Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος.
Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″.
Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία.
Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι.
Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος.
Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα.
Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο.
Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80).
Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας.
Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της « εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον».

Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά.
Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ).
Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο.
Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).
Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς.
Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας.
Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο;
Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί.
Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων.
Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική.
Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος.
Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου».

Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«. Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες.
Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών).
Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό.
Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας.
Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει.
Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82).
Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.
Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο.
Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών.
Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ.
Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day».
Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.

Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».
Πηγή: esxatianasxesi.blogspot.gr

ellaniapili.blogspot.gr

Κοίμησις της Παναγίας, Δροσοπηγή 2015

Σημείο αναγωγής, για τούς κατοίκους τής Δροσοπηγής η 15η Αυγούστου.

Ημέρα νόστου, και προσκυνήματος στην κοιτίδα τους, με αφορμή το εκκλησάκι, στην δυτική είσοδο του χωριού, που έχει την τιμητική του, επειδή είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Συγκίνηση, αναμνήσεις, κατάνυξη, αρτοκλασία, και πατριωτικές επαφές με πανηγυρική μορφή, όπως συνηθίζεται εδώ και πολλά χρόνια.

Μερικές φωτογραφίες από την φετινή εορτή, και κάποια στοιχεία στην συνέχεια σχετικά με την Δροσοπηγή.

Ιερέας Δημήτριος Πρεζεράκος, Ιεροψάλτης Μάριος Παπαδοθωμάκος

Δροσοπηγή Λακωνίας (Τσεροβά), 

Ένας παραδοσιακός οικισμός, σε υψόμετρο με ανοιχτό ορίζοντα και υπέροχη θέα.
Στην είσοδο τού χωριού από την δυτική πλευρά υπάρχει η Κοίμησης της Θεοτόκου.

Παλαιός μονόχωρος ναός, θα πρέπει να ήταν η αρχική εκκλησία της Τσεροβάς κατά την ίδρυση της, και η αυλή που την περιβάλλει ο κοιμητηριακός χώρος.

Το εσωτερικό καλύπτεται από αγιογραφίες, του 18ου αιώνα , πιθανότατα το 1768 μ.Χ. από μέλη της οικογένειας αγιογράφων Κληροδέτη που δραστηριοποιήθηκε στην ευρύτερη περιοχή.

 Η Σταύρωση, η Ζωοδόχος Πηγή, και εικόνες από την κόλαση, είναι μερικές από αυτές.

Προέλευση του ονόματος Τσεροβάς
Το χωριό της Λακωνίας Δροσοπηγή, παλιότερα ονομαζόταν Τσεροβά.
ΤΣΕΡΟΒΑ-ΤΣΕΡΟΥΒΑ σημαινει ΚΛΕΙΔΙΟΝ.

Το χωριο του στενου της ΤΣΕΡΟΥΒΑΣ απο τους Τουρκους ονομαζονταν,ΚΑΡΑ-ΝΤΟΥΡΟΥ=ΜΑΥΡΗ ΡΑΧΗ.

Πιθανωτατα απο την αρχαια ΑΡΧΑΙΟ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ λεξη ΑΡΡΑΒΑ=ΠΥΛΗ-ΘΥΡΑ η/και την λεξη ΧΕΡΑΒΟΣ=ΧΑΣΜΑ-ΑΝΟΙΓΜΑ ΓΗΣ οπως κατα Ησυχιον και την ΚΑΡΑΒΟΣ=ΠΥΛΗ.

Με τον εκλατινισμο της Ελλαδας προεκυψε το συγχρονο ονομα CERVIX-CERUVA=ΤΣΕΡΟΥΒΑ.

Ιστορία Τσεροβάς

Αναφέρεται πρώτη φορά στο χάρτη του B. Agnese (1554)  ώς Carva, και στην συνέχεια από το 1695 και εντεύθεν.

Ο οικισμός δεν ήταν πάντοτε στην ίδια θέση. Αρχική του κοιτίδα υπήρξε η "Παλιά Τσεροβά" (Παλιοκοτρώνα), στα νότια της σημερινής θέσης.

Ακριβής χρονολογία της μεταφοράς δεν εχει γίνει, αλλα θεωρούμε πολύ πιθανό ότι συντελέστηκε, στην διάρκεια του 18ου αιώνα.

Πάντως ό παλιός οικισμός δεν αναφέρεται στίς απογραφές του 19ου και 20ου αιώνα. 

Συνεπώς μπορούμε να υποθέσουμε ότι είχε ερημώσει εντελώς.

Αντίθετα, την ίδια εποχή ο νέος οικισμός εμφανίζεται ακμαίος από πληθυσμιακή άποψη

(πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης, Κώστας Κόμης, Β' έκδοση Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Ιστορικά στοιχεία
Στό σημειωματάριο του πρακτικού γιατρού Παπαδάκη αναφέρεται τό χωριό εμπλεκόμενο σε εχθροπραξίες και ονόματα κατοίκων που περιέθαλψε.
Στό φύλλο με αριθμό 43 αναφέρει πόλεμο στό χωριό Τσεροβά τό έτος 1727 (σύμφωνα με τόν Παπαδάκη), και αναφέρονται οι θεραπευθέντες τραυματίες. Παπά Ζευγολάτης,Μάρτης Μουντουράκης, Καλαπόθος Πουλάκης, και Δημητράκης Πεταλάκης.
Αριστεία του 1821 σε Μανιάτες αγωνιστές, απόσπασμα από τό βιβλίο του Σταύρου Καπετανάκη. Παπαδοθωμάκος Παναγιώτης, Τσεροβά-Δροσοπηγή Καρυουπόλεως, χάλκινο, φάκ. 259,έγγρ. 255, αριθ. καταλ. 59.
Τσεροβά- ένορκοι (από το βιβλίο του Σταύρου Καπετανάκη εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»)
Γεωργάκος-Γεωργάκας Δημήτριος (1850-1-2-3-4-5-6-7-8-9-60-61), γενν.1805, ιδιοκτήτης. Ε.ε. 2.000 δρχ.
Γιαννάκης Πέτρος (1861), γενν. 1806, κτηματίας.Ε. ε. 600 δρχ.
Γκενάκος Πέτρος (1844-5-50-1-2-3-4-5-6-7-8-9), γενν. 1810, ιδιοκτήτης. Ε. ε. 2.000 δρχ.
Γριβάκος Μιχαήλ (1850-1-2-3-4-5-6-7-8-9-60-61), γενν. 1818, ιδιοκτήτης. Ε. ε. 2.000 δρχ.
Παπαδάκος Δημήτριος (1850-1-2-3), γενν. 1820, κτηματίας. Ε. ε. 1.500 δρχ.
Πολιτάκος Ιωάννης (1850-1-2-3-5-6-7-8-9-60-61), γενν. 1805, κτηματίας. Ε. ε. 1.500 δρχ.
Πουλάκος Βασίλειος (1861), γενν. 1802, κτηματίας. Ε. ε. 2.000 δρχ.

Πως κυνηγούν στη Μάνη τα ορτύκια

Ένα από τα κυριότερα εισοδήματα των Μανιατών είναι τα ορτύκια, ιδίως της Νότιας Μάνης, του κατάξερου και άγονου αυτού τόπου, του οποίου οι κάτοικοι αποζημιώνονται κάπως με το θεϊκό τούτο μάνα, που πέφτει κάθε χρόνο απ’ τον ουρανό.
Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, επειδή δηλαδή τα ορτύκια αποτελούν πόρο ζωής για τους Μανιάτες, συστηματοποιήθηκε το κυνήγι του απ’ αυτούς κατά τρόπο εντελώς ιδιαίτερο και οικονομικό.
Κατόρθωσαν δηλαδή, ώστε με ελάχιστα έξοδα να συλλέγουν το αξιόλογο αυτό εισόδημά τους.
Αν μεταχειρίζονται μπαρουτόσκαλα και ντουφέκια, δεν θα εύρισκαν άκρη στα έξοδα.
Έπειτα, με το ντουφέκι μόνον οι μεγάλοι θα μπορούσαν να λάβουν μέρος στο κυνήγι.
Και τα άλλα όμως μέσα του κυνηγιού, τα δίχτυα κλπ., εκτός του ότι δεν έχουν απόδοση μεγάλη, κοστίζουν επίσης αρκετά.
Οι οικονομικοί λοιπόν λόγοι τους ανάγκασαν να περιορισθούν σε όσο το δυνατό φθηνότερα εργαλεία και να αναπτύξουν όλη τους την επιδεξιότητα στα χέρια.
Το μοναδικό τους έξοδο είναι η απόχη.
Ένα ξύλο ίσιο και μακρύ, που στη μια άκρη καταλήγει σε δύο κλάδους λεπτότερους και ευλύγιστους. Τους δύο αυτούς κλάδους τους κουλουρώνουν και τους δένουν έπειτα γερά, φτιάχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο ένα στεφάνι.
Έπειτα δένουν στο γύρο του στεφανιού μια σακούλα από δίχτυ, μακρουλή σαν χωνί.
Το σχήμα της είναι ακριβώς όπως και της απόχης των ψαράδων και γι’ αυτό πήρε και το όνομά της. Το μάκρος της είναι 2,70μ. πάνου – κάτου, είναι δε αρκετά βαριά, ώστε να χρειάζονται γερά μπράτσα και τέχνη μεγάλη για το χειρισμό της.
Γι’ αυτό και οι κυνηγοί χωρίζονται σε κατηγορίες, αναλόγως της ικανότητος του καθενός.
Το κυριότερο σύστημα κυνηγιού του ορτυκιού είναι η «τραπέλα».
Τραπέλα λέγοντας εννοούμε ολόκληρη την παρέα, που θα κυνηγήσει για λογαριασμό της σε ορισμένο τόπο καθώς και τον τρόπο με τον οποίο θα κυνηγήσει.
Ο πιο επιδέξιος κυνηγός είναι ο αρχηγός της τραπέλας.
Όταν φθάσουν στον τόπο του κυνηγιού, ο αρχηγός ορίζει τις θέσεις του καθενός.
Σχηματίζουν ένα είδος παραλληλόγραμμου, στου οποίου τη μία πλευρά παρατάσσονται δύο καλοί κυνηγοί με τον αρχηγό στη μέση.
Είναι περίεργα τα ονόματα, που έχουν ο καθένας τους και γι’ αυτό το αναφέρω.
Ο αρχηγός λέγεται «Κολίτης» και καθένας από τους άλλους δύο της ίδιας γραμμής λέγεται «Αζάλικας».
Παραπάνου από τον κάθε Αζάλικα και στις μεγάλες πλευρές του παραλληλόγραμμου στέκει και από ένας άλλος κυνηγός που λέγεται «Παραζάλικας».
Στην ίδια γραμμή και σ’ άλλη τόση απόσταση απ’ τον Παραζάλικα, στέκεται άλλος κυνηγός, που λέγεται «Φτερό».
Ακόμα πέρα, στις δύο άλλες γωνίες του παραλληλογράμμου στέκουν από δύο ή και περισσότεροι κυνηγοί, οι λεγόμενοι «Ξεφτέρια».
Στην θέση αυτή τοποθετούνται συνήθως γυναίκες και παιδιά.
Έχουμε λοιπόν τον Κολίτη, δύο Αζάλικες, δύο Παραζάλικες, δύο Φτερά και δύο μπουλούκια από Ξεφτέρια. Καθένας απ’ αυτούς κρατεί την απόχη του.
Όταν θα δώσει το σημείο ο αρχηγός, αρχίζουν τα Ξεφτέρια ν’ απλώνονται σε τρόπο, ώστε να κλείσουν την πλευρά του παραλληλογράμμου.
Έπειτα, με φωνές και όπως αλλιώς μπορούν, κάνουν θόρυβο, σηκώνουν τα φωλιασμένα στους θάμνους ορτύκια και, ενώ πιάνουν όσα μπορούν με τις απόχες, τα διώχνουν συγχρόνως προς το μέρος που περιμένουν έτοιμοι οι άλλοι κυνηγοί.
Η γρηγοράδα του κυνηγού συνίσταται όχι μόνο στο πιάσιμο του ορτυκιού με την απόχη στον αέρα, αλλά και στο ξεμπέρδεμα του πουλιού από το δίχτυ.
Για τσάντα έχουνε τον κόρφο τους.
Ένα – ένα πουλί μπαίνει ζωντανό στη σακούλα που σχηματίζει το πουκάμισο.
Μερικών η επιτηδειότης είναι θαυμαστή.
Οι πιο επιδέξιοι απ’ αυτούς πιάνουν δύο ορτύκια χωρίς να κατεβάσουν την αποχή.
Μόλις δηλαδή πιάσουν το ένα, δίνουν μια στροφή στη σακούλα και το κλείνουν στην άκρη τους. Έπειτα πιάνουν και το δεύτερο, κατεβάζουν την απόχη και τα ξεμπερδεύουν απ’ το δίχτυ και τα δύο χώνοντάς τα μέσα στο πουκάμισό τους.
Όταν τα Ξεφτέρια φθάσουν στη γραμμή των Φτερών ενώνονται κι’ αυτά μαζί τους.
Το ίδιο κάνουν και οι Παραζάλικες μέχρι που να φθάσουν στη γραμμή του αρχηγού, όπου και τελειώνει το πρώτο κυνήγι της τραπέλας.
Έπειτα, κατά τον ίδιο τρόπο, ακολουθεί το δεύτερο και τα λοιπά.
Η απόσταση από κυνηγό σε κυνηγό δεν είναι μεγαλύτερη από 4 μέτρα.
Το καλύτερο κυνήγι της τραπέλας γίνεται στις πλαγιές και όχι στο ίσιωμα.
Εννοείται ότι οι Μανιάτες δεν περιορίζονται μόνο στην τραπέλα. Κυνηγούν και καθένας χωριστά με την απόχη.
Υπάρχουν και πολλές γυναίκες, οι οποίες έχουν εξασκηθεί και μεταχειρίζονται θαυμάσια την απόχη. Επίσης σκοτώνονται όχι λίγα ορτύκια και με το ντουφέκι.
Τα ζωντανά ορτύκια μπαίνουν σε μεγάλα κλουβιά και στέλνονται στον Πειραιά και στο εξωτερικό. Όσα σκοτώνουν, τα παστώνουν σε πιθάρια και τα πουλούν ή τα κρατούν για το σπίτι τους.

Από το Ημερολόγιο του Κυνηγού 1926 – 27, επιμ. Φιλ. Ηλιάδου.

ΜΑΝΙ.ORG.GR

dikanno.wordpress.com

Η «μούμια» του Αγαμέμνονα. Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;

Η έκπληξη ήταν τεράστια, όταν σηκώνοντας την γνωστή πλέον χρυσή προσωπίδα ανακάλυψαν ότι ο νεκρός ήταν ταριχευμένος δηλ. ήταν «μούμια».

Αξίζει δε τον κόπο να παραθέσουμε το απόσπασμα, όπου ο ίδιος ο Σλήμαν αφηγείται το περιστατικό ανεύρεσης του νεκρού:
Το στρογγυλό πρόσωπο με όλη του την σάρκα είχε διατηρηθεί θαυμάσια κάτω από την βαρειά χρυσή προσωπίδα.
Δεν υπήρχε ούτε ίχνος από τα μαλλιά, αλλά τα δύο μάτια διακρίνονταν τέλεια, όπως και το στόμα, το οποίο λόγω του τεραστίου βάρους που είχε δεχθεί, ήταν διάπλατα ανοιχτό, αποκαλύπτοντας 32 όμορφα δόντια.
Όλοι οι γιατροί που ήλθαν να δουν τον νεκρό συμπέρανα από τα δόντια ότι ο άνδρας αυτός πρέπει να είχε πεθάνει στην νεαρή ηλικία των 35 ετών. Η μύτη είχε τελείως εξαφανισθεί
Με σχόλιο του αργότερα σε ανακοίωσή του στον ελληνικό τύπο δηλώνει: .. ο νεκρός ανταποκρίνεται πλήρως στην εικόνα που εδώ και πολύ καιρό είχε πλάσει η φαντασία μου για τον πανίσχυρο Αγαμέμνονα .
Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, ο κόσμος ενθουσιάζεται,βρέθηκε ο νεκρός Αγαμέμνονας, ο θρυλικός βασιλιάς των Μυκηνών.
Ένα κύμα ενθουσιασμού σαρώνει την Ελλάδα μπροστά στην τρομακτική ανακάλυψη, αλλά πολύ γρήγορα και ολόκληρο τον κόσμο.
Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στις Μυκήνες για να δουν το θαύμα...ο Σλήμαν τηλεγραφεί στο Ναύπλιο ζητώντας ένα ζωγράφο [σημ: αγνώστων στοιχείων], για να γίνει πρώτα μια ελαιογραφία...και το πρότυπο της ξυλογραφίας που δημοσιεύθηκε στο λεύκωμα των Μυκηνών του Σλήμαν.
...Γιατί ποτέ εμείς δεν μάθαμε για την «μούμια» του Αγαμέμνονα;...
....στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και του ιδίου προσδιορισμού που φέρει και το εν λόγω Μουσείο [Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών], να έλθει επιτέλους στο φως και να εκτεθεί η σορός του Μυκηναίου Άνακτα.
Γιατί, ακόμα και αν δεν είναι ο Αγαμέμνονας, όπως ίσως λανθασμένα η ρομαντική φύση του Σλήμαν να τον ταύτισε, δεν παύει να είναι ο νεκρός, και μάλιστα ταριχευμένος, ενός μεγάλου προγόνου από τα βάθη της ιστορικής μας παραδόσεως, αφού το μέρος που ετάφη εθεωρήθη διπλά ιερό...
... και μετά από αυτή την δημοσίευση θα πρέπει να είναι πλέον πανελλήνια και παγκόσμια απαίτηση, εθνική προσταγή:
Φέρτε στο Ελληνικό Φως του Ιερούς Νεκρούς των Ελλήνων, μην μας στερείτε επί τέλους την ιστορία μας!...η προστασία των αρχαιολογικών μας μνημείων και θησαυρών δεν μπορεί να επιβληθεί μόνο με νομικές διαδικασίες και φανταχτερούς τίτλους, τις περισσότερες φορές για το «θεαθῆναι», ούτε με νομικίστικους διαχωρισμούς των Ελλήνων πολιτών, αλλά θέλει λαϊκή συμμετοχή και βαθειά συνείδηση της ανάγκης προστασίας της κληρονομιάς που οι προπάτορές μας μας παρέδωσαν.
Πόσο μάλλον θέλει αναγνώριση αυτών των ιδίων, όταν η μοίρα μας παίζει τέτοια παιχνίδια και παραδίδει τα σώματά τους στα χέρια μας μετά από 3500 τουλάχιστον χρόνια.
Ας λατρεύσουμε λοιπόν τους νεκρούς μας και ας τους αποδώσουμε τις τιμές που τους αρμόζουν.
Και θα το τονίσουμε κλείνοντας για άλλη μια φορά, για να γίνει ακόμη καλλίτερα κατανοητό:
ας καταλάβουν καλά κάποιοι, προτού να είναι αργά γι’ αυτούς, ότι ο πολιτισμός μας και η εθνική μας κληρονομιά δεν είναι κτήμα κανενός, δεν υπάρχει αποκλειστικότητα κανενός πατρώνα -εξουσιαστή πάνω του, δεν είναι κτήμα κανενός «αρμοδίου» δικτατορίσκου.
Σεβαστείτε την ιστορία μας.
(Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος εκδότης Ιχώρ, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 2,
άρθρο «Η Μούμια του Αγαμέμνονα.
Γιατί μας κρύβουν την αλήθεια;», σσ. 12-23)

aetos-apokalypsis.com

Ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς 1536 - 1602 ( Juan de Fuca ) .

Bust (προτομή) of Juan de Fuca - Ioánnis Phokás, created by Cephalonian sculptor Spiros Hourmouzis

Το κείμενο, προερχόμενο από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, απέστειλε ομογενής και, εντυπωσιασμένος, κυρίως από τη σχέση του άγνωστου πρωταγωνιστή της με την ιστορική βυζαντινή οικογένεια Φωκά (μέλος της οποίας και ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς), θέλησα να το μοιρασθώ μαζί σας.
Αφορά, όπως θα διαπιστώσετε, την περιοχή των Στενών που χωρίζουν στο δυτικό τους άκρο τον Καναδά από τις ΗΠΑ ανάμεσα στις πολιτείες Βρετανική Κολομβία (Βανκούβερ του Καναδά) και Ουάσινγκτον (Σηάτλ των ΗΠΑ) και τα οποία φέρουν το όνομα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου που πρώτος τα ανακάλυψε.ν.μ.
Ο Έλληνας θαλασσοπόρος Juan de Fuca και τα Στενά (Strait) of Juan De Fuca

Μάρκα πούρων από τη Φλόριντα με το όνομα του γνωστού στην Ισπανία και τις ΗΠΑ θαλασσοπόρου

Χάρτης της περιοχής των Στενών. Juan de Fuca

Ακολουθεί ενδιαφέρον από ιστορική άποψη βιογραφικό σημείωμα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου (που μας θυμίζει το δαιμόνιο συμπατριώτη του Κωνσταντίνο Γεράκη που το 17οκατόρθωσε να διορισθεί πρωθυπουργός του Σιάμ (Ταϊλάνδης).Ο Ιωάννης Φωκάς τίμησε την καταγωγή του και λάμπρυνε τη ναυτική παράδοση και τη ναυτωσύνη του λαού μας
Δυστυχώς το κείμενο προσφέρεται στην αγγλική, πιστεύω, όμως, ότι, έστω κι έτσι, αξίζει να το διαβάσετε, ώστε να μάθετε γι’ αυτόν το σπουδαίο Έλληνα. ν.μ.

Ioánnis Phokás (Greek: Ιωάννης Φωκάς), better known by the Spanishtranscription of his name, Juan de Fuca (born 1536 on the Ionian island ofCefalonia; died there 1602 ), was a Greek maritime pilot in the service of the King of Spain, Philip II. He is best known for his claim to have explored the Strait of Anián, now known as the Strait of Juan de Fuca, between Vancouver Island(now part of British Columbia, Canada) and the Olympic Peninsula (northwesternWashington State, United States).
Phokás's grandfather, Emmanouíl Phokás (Gr: Εμμανουήλ Φωκάς), fled(διέφυγε από την) Constantinople at its fall in 1453, accompanied by his brother Andrónikos (Gr: Ανδρόνικος).
The two settled first in the Peloponnese, where Andrónikos remained, but in 1470 Emmanouíl moved to the island of Cefalonia. Iákovos (Gr: Ιάκωβος), Ioánnis's father established himself in the village ofValerianos (Gr: Βαλεριάνος) on the island and came to be known as "the Valeriáno Fokás" (Gr: ο Φωκάς ο Βαλεριάνος) to distinguish him from his brothers.
It was in this village of Valeriáno that Phokás was born in 1536. Little to nothing is known about his life before he entered the service of Spain, some time around 1555.[3]
The name of the man known to history as Juan de Fuca is clearly aSpanish rendering (ισπανική απόδοση) of Ioánnis Phokás (Gr: Ιωάννης Φωκάς)
De Fuca's early voyages were to the Far East, and he claimed to have arrived in New Spain in 1587 when, off Cabo San Lucas in Baja California, theEnglish privateer Thomas Cavendish seized his galleon Santa Ana and deposited him ashore.
He was a well-traveled seaman, perfecting his skill as a pilot (οδηγός,ναυτίλος) in the Spanish fleet. The King of Spain, he also claimed, recognized him for his excellence and made him pilot of the Spanish navy in the West Indies (a title he held for forty years). Before he made his famous trip up the northwest coast of the North American continent, he sailed to China, the Philippines andMexico. The Strait of Juan de Fuca between the United States of America and Canada was named for him by British Captain Charles Barkley because it was at the same latitude that Juan de Fuca described as the location of the Strait of Anian.

Εικόνα από την περιοχή των Στενών. Fuca Pillar at Cape Flattery, Washington beside the Strait of Juan de Fuca.

In 1592, on his second voyage, de Fuca enjoyed success. Having sailed north with a caravel and a pinnace and a few armed marines, he returned toAcapulco and claimed to have found the strait, with a large island at its mouth, at around 47° north latitude.
The Strait of Juan de Fuca is in fact at around 48° N, although Fuca's account of sailing into it departs from reality, describing a region far different from what actually existed there.
During the voyage, de Fuca also noted a "high pinnacle or spired rock", which may have been Fuca Pillar, a tall, almost rectangular, rock on the western shore of Cape Flattery on the northwestern tip of Washington beside the Strait of Juan de Fuca.
Despite repeated promises de Fuca never received the great rewards he claimed as his due. After two years de Fuca travelled to Spain to make his case to the court in person. Disappointed again and disgusted with the Spanish, the aging Greek determined to retire to his home in Kefallonia.
in 1859, an American researcher, with the help of the U.S. Consul in theIonian Islands, was able to demonstrate only that Fokás had lived but also that his family and history were well known on the islands.
When the English captain Charles William Barkley, sailing the Imperial Eagle in 1787, (re)discovered the strait Fokás had described, he renamed it theStrait of Juan de Fuca.
The Juan de Fuca Plate, a tectonic plate = τεκτονική πλάκα underlying much of the coastline he explored, is named for the Strait of Juan de Fuca.
Juan de Fuca Provincial Park on Vancouver Island's West Coast is named for the strait.

Notes
1. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Fuca, Juan de.
2. ^ Jump up to: a b c d e Greek Consulate of Vancouver, "Greek Pioneers: Juan de Fuca".[dead link]
3. Jump up ^ Fokás in 1596 claimed to have been some forty years in the king of Spain's service.
4. Jump up ^ British Columbia: From the Earliest Times to the Present, Chapter II, The Apocryphal Voyages, pp. 19-31, Ethelbert Olaf Stuart Scholefield, publ. S.J. Clarke, Vancouver, 1914
5. Jump up ^ Center for the Study of the Pacific Northwest
6. ^ Jump up to: a b Williams, Glyndwr (2003). Voyages of delusion: the quest for the Northwest Passage. New Haven: Yale University Press.
7. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Barkley, Charles William
ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΑ