22 Ιουλίου 2015

Ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς 1536 - 1602 ( Juan de Fuca ) .

Bust (προτομή) of Juan de Fuca - Ioánnis Phokás, created by Cephalonian sculptor Spiros Hourmouzis
Το κείμενο, προερχόμενο από την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, απέστειλε ομογενής και, εντυπωσιασμένος, κυρίως από τη σχέση του άγνωστου πρωταγωνιστή της με την ιστορική βυζαντινή οικογένεια Φωκά (μέλος της οποίας και ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς), θέλησα να το μοιρασθώ μαζί σας.
Αφορά, όπως θα διαπιστώσετε, την περιοχή των Στενών που χωρίζουν στο δυτικό τους άκρο τον Καναδά από τις ΗΠΑ ανάμεσα στις πολιτείες Βρετανική Κολομβία (Βανκούβερ του Καναδά) και Ουάσινγκτον (Σηάτλ των ΗΠΑ) και τα οποία φέρουν το όνομα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου που πρώτος τα ανακάλυψε.ν.μ.
Ο Έλληνας θαλασσοπόρος Juan de Fuca και τα Στενά (Strait) of Juan De Fuca
Μάρκα πούρων από τη Φλόριντα με το όνομα του γνωστού στην Ισπανία και τις ΗΠΑ θαλασσοπόρου
Χάρτης της περιοχής των Στενών. Juan de Fuca
Ακολουθεί ενδιαφέρον από ιστορική άποψη βιογραφικό σημείωμα του Κεφαλωνίτη θαλασσοπόρου (που μας θυμίζει το δαιμόνιο συμπατριώτη του Κωνσταντίνο Γεράκη που το 17οκατόρθωσε να διορισθεί πρωθυπουργός του Σιάμ (Ταϊλάνδης).Ο Ιωάννης Φωκάς τίμησε την καταγωγή του και λάμπρυνε τη ναυτική παράδοση και τη ναυτωσύνη του λαού μας
Δυστυχώς το κείμενο προσφέρεται στην αγγλική, πιστεύω, όμως, ότι, έστω κι έτσι, αξίζει να το διαβάσετε, ώστε να μάθετε γι’ αυτόν το σπουδαίο Έλληνα. ν.μ.

Ioánnis Phokás (Greek: Ιωάννης Φωκάς), better known by the Spanishtranscription of his name, Juan de Fuca (born 1536 on the Ionian island ofCefalonia; died there 1602 ), was a Greek maritime pilot in the service of the King of Spain, Philip II. He is best known for his claim to have explored the Strait of Anián, now known as the Strait of Juan de Fuca, between Vancouver Island(now part of British Columbia, Canada) and the Olympic Peninsula (northwesternWashington State, United States).
Phokás's grandfather, Emmanouíl Phokás (Gr: Εμμανουήλ Φωκάς), fled(διέφυγε από την) Constantinople at its fall in 1453, accompanied by his brother Andrónikos (Gr: Ανδρόνικος).
The two settled first in the Peloponnese, where Andrónikos remained, but in 1470 Emmanouíl moved to the island of Cefalonia. Iákovos (Gr: Ιάκωβος), Ioánnis's father established himself in the village ofValerianos (Gr: Βαλεριάνος) on the island and came to be known as "the Valeriáno Fokás" (Gr: ο Φωκάς ο Βαλεριάνος) to distinguish him from his brothers.
It was in this village of Valeriáno that Phokás was born in 1536. Little to nothing is known about his life before he entered the service of Spain, some time around 1555.[3]
The name of the man known to history as Juan de Fuca is clearly aSpanish rendering (ισπανική απόδοση) of Ioánnis Phokás (Gr: Ιωάννης Φωκάς)
De Fuca's early voyages were to the Far East, and he claimed to have arrived in New Spain in 1587 when, off Cabo San Lucas in Baja California, theEnglish privateer Thomas Cavendish seized his galleon Santa Ana and deposited him ashore.
He was a well-traveled seaman, perfecting his skill as a pilot (οδηγός,ναυτίλος) in the Spanish fleet. The King of Spain, he also claimed, recognized him for his excellence and made him pilot of the Spanish navy in the West Indies (a title he held for forty years). Before he made his famous trip up the northwest coast of the North American continent, he sailed to China, the Philippines andMexico. The Strait of Juan de Fuca between the United States of America and Canada was named for him by British Captain Charles Barkley because it was at the same latitude that Juan de Fuca described as the location of the Strait of Anian.
Εικόνα από την περιοχή των Στενών. Fuca Pillar at Cape Flattery, Washington beside the Strait of Juan de Fuca.
In 1592, on his second voyage, de Fuca enjoyed success. Having sailed north with a caravel and a pinnace and a few armed marines, he returned toAcapulco and claimed to have found the strait, with a large island at its mouth, at around 47° north latitude.
The Strait of Juan de Fuca is in fact at around 48° N, although Fuca's account of sailing into it departs from reality, describing a region far different from what actually existed there.
During the voyage, de Fuca also noted a "high pinnacle or spired rock", which may have been Fuca Pillar, a tall, almost rectangular, rock on the western shore of Cape Flattery on the northwestern tip of Washington beside the Strait of Juan de Fuca.
Despite repeated promises de Fuca never received the great rewards he claimed as his due. After two years de Fuca travelled to Spain to make his case to the court in person. Disappointed again and disgusted with the Spanish, the aging Greek determined to retire to his home in Kefallonia.
in 1859, an American researcher, with the help of the U.S. Consul in theIonian Islands, was able to demonstrate only that Fokás had lived but also that his family and history were well known on the islands.
When the English captain Charles William Barkley, sailing the Imperial Eagle in 1787, (re)discovered the strait Fokás had described, he renamed it theStrait of Juan de Fuca.
The Juan de Fuca Plate, a tectonic plate = τεκτονική πλάκα underlying much of the coastline he explored, is named for the Strait of Juan de Fuca.
Juan de Fuca Provincial Park on Vancouver Island's West Coast is named for the strait.


Notes
1. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Fuca, Juan de.
2. ^ Jump up to: a b c d e Greek Consulate of Vancouver, "Greek Pioneers: Juan de Fuca".[dead link]
3. Jump up ^ Fokás in 1596 claimed to have been some forty years in the king of Spain's service.
4. Jump up ^ British Columbia: From the Earliest Times to the Present, Chapter II, The Apocryphal Voyages, pp. 19-31, Ethelbert Olaf Stuart Scholefield, publ. S.J. Clarke, Vancouver, 1914
5. Jump up ^ Center for the Study of the Pacific Northwest
6. ^ Jump up to: a b Williams, Glyndwr (2003). Voyages of delusion: the quest for the Northwest Passage. New Haven: Yale University Press.
7. Jump up ^ Dictionary of Canadian Biography Online, s.v. Barkley, Charles William

ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΑ

22 Ιουνίου 2015

Λέλεγες, οι πρώτοι Έλληνες, Μανιάτες οι τελευταίοι....αέναος κύκλος ψυχών.

Μάνη: «…Οι και μέχρι του νυν(950μ.Χ.) Έλληνες προσαγορεύονται»
Σύμφωνα με την μαρτυρία, που μας δίνει ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στο έργο του «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΥΙΟΝ ΡΩΜΑΝΟΝ». οι τελευταίοι των «Ελλήνων» στο θρήσκευμα ήσαν οι Μανιάτες.
Το έργο αυτό που πρέπει να γράφτηκε γύρω στο 950μ.Χ. χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Ιστέον, ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν».
Απ’ ό,τι μας λέει, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί επί των ημερών του Βασιλείου του Α’(875μ.Χ).
Όμως, πρόκειται μάλλον περί… ευχολογίου αυτό που γράφει και τουλάχιστον ιστορικά αποδεικνύεται ότι εκατό χρόνια μετά υπήρχαν ακόμα εθνικοί, αφού ο Όσιος Νίκων ο Μετανοείτε έδρασε στην περιοχή πολύ αργότερα.
Ήταν αυτός που επί των ημερών του έγινε μία ακόμη προσπάθεια να γίνουν Χριστιανοί οι Μανιάτες και εξορίστηκαν οι εβραίοι από την μεσαιωνική Λακεδαιμονία.
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια μετά μαθαίνουμε ότι ο Αυτοκράτωρ Μανουήλ ο Παλαιολόγος έκανε ολόκληρη εκστρατεία στα 1408 στη Μάνη για να ξεριζώσει την αρχαία λατρεία και τα έθιμα των Μανιατών.
Αναφέρεται μάλιστα ότι μέχρι εκείνη την εποχή οι Μανιάτες διατηρούσαν το έθιμο του μασχαλισμού.
Ένα πανάρχαιο έθιμο που χάνεται στο βάθος του χρόνου και που το αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του, «Χοηφόροι», καθώς και ο Σοφοκλής στην τραγωδία του, «Ηλέκτρα».
Ένα πανάρχαιο έθιμο που είχε επιβιώσει στην Μάνη για περισσότερα από 2.000 χρόνια!
Η Γη της Μάνης είναι ποτισμένη από μύθους, θρύλους και παραδόσεις, που γυρίζουν πίσω την μνήμη και την φυλετική ψυχή χιλιάδες χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα η μανιάτικη διάλεκτος, που είναι γεμάτη από αρχαϊσμούς, που ξεπερνούν ακόμη και την γλώσσα του Ομήρου και φθάνουν στα χρόνια των Μυκηνών, στα χρόνια των θεογέννητων πολεμιστών και της γραμμικής Β’!
Μια λέξη, που μόνο οι Μανιάτες γνωρίζουν είναι η λέξη «καφός» ή «καβούτσος», που σημαίνει «αδελφός» και αντίστοιχα «καφή», που σημαίνει «αδελφή».
Η λέξη δεν μοιάζει να έχει προέλευση Ελληνική και ο γράφων είχε αυτήν την αντίληψη μέχρι πριν λίγα χρόνια, πίστευε ότι πρόκειται δηλαδή για κάποια ξένη λέξη, που έχει μπει στο λεξιλόγιο των Μανιατών.
Μέχρι που διάβασε ένα βιβλίο για την γραμμική Β’ και το έργο του περίφημου Βέντρις, που απέδειξε ότι είναι γλώσσα Ελληνική.
Στην εποχή, λοιπόν, της γραμμικής Β’ (που δεν είχε φωνήεντα), σύμφωνα με την αποκρυπτογράφηση του Βέντρις η λέξις «αδελφός» παριστάνετο με τα γράμματα «Κ-W», που με την προσθήκη φωνηέντων δεν είναι τίποτε άλλο από την λέξη «καφός»!
Ακόμη, λέξεις Ομηρικές και μία προφορά της Ελληνικής εντελώς αρχαϊκή υπάρχει στην διάλεκτο της Μάνης.
Την καρδιά οι Μανιάτες την λένε «καρδία», τα παιδιά «παιδία».
Δεν λένε παίζουν, αλλά παίζουσι.
Υπάρχει αυτούσια η προστακτική στον αρχαίο της τύπο, χρησιμοποιούνται οι λέξεις «τίγαρες», «μήγαρες»,«άρμακες», χρησιμοποιείται ακόμη και προφέρεται σε πολλές λέξεις η δασεία σαν «γιοτ» (j). («Τίς οίδε», απαντούν οι Μανιάτες σε ερώτηση που δεν γνωρίζουν την απάντηση,«έγινε Άρατος» για κάποιον που το έβαλε στα πόδια,  και τόσες αλλάς λέξεις και εκφράσεις αυτούσιες η παραφθαρμένες απαντώνται και σήμερα, καθώς και πολλά αρχαία ονόματα, σαν βαφτιστικά, δραστηριότητες, και φαγητά -συγκλινο- σαν ανάμνηση του μέλανα ζωμού. με σημαντικότερο την μανιάτικη προφορά, που τείνει δυστυχώς να εκλείψει)
Παράδειγμα η λέξη Ιερός Λιμήν, που οι ντόπιοι το προφέρουν Γιέρο-λιμένας, προφέροντας την δασεία του ιερός σαν γιοτ, ενώ το νεοελληνικό κράτος έχει βάλει πινακίδες «καθαρευουσιάνικες», που γράφουν «Γερολιμήν», μετατρέποντας την λέξη Ιερός στην λέξη γέρος, μη μπορώντας να κατανοήσουν τα αρχαία ακούσματα της Μάνης!
Ιστορίες για «φουσάτα», δηλαδή φαντάσματα, για την ψυχή που περιπλανιέται στα μέρη που αγάπησε 40 μέρες πριν και 40 μέρες μετά τον θάνατο!
Παραδόσεις για βρυκόλακες, που φτάνουν στα χρόνια των αρχών του 20ου αιώνος και για νεράιδες, που χορεύουν και τραγουδούν στα ξέφωτα είναι παρούσες όχι μόνον στα παραμύθια των γιαγιάδων της Μάνης, αλλά και σε μαρτυρίες συγκεκριμένων προσώπων.
Στο νοτιότερο σημείο της Μάνης, βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρον, που οι ντόπιοι αποκαλούν Κάβο Ματαπά και κάποιοι έσπευσαν να πουν επίσης ότι είναι καινούργια, μη Ελληνική, λέξη.
Κι όμως, είναι περισσότερο αρχαία από τη λέξη Ταίναρο. (Μεττάπιοι, Μεσσάπιοι
Οι ΜΕΣΣΑΠΙΟΙ ηταν Πελασγοί που κατάγονταν από την Πελλοπόνησσο, που τοτε αποκαλουνταν Απία. (Μεσαπία= η χώρα που βρισκεται ανάμεσα σε δύο Θαλασσες).
Εκεί σε μικρή απόσταση από το ακρωτήριο Ταίναρο υπάρχουν τα απομεινάρια του Ναού του Ποσειδώνος, το Νεκρομαντείο και μία από τις θρυλούμενες εισόδους προς τον Άδη, προς τον κάτω κόσμο, προς το βασίλειο των ψυχών.
Εκεί βρισκότανε ο φοβερός Κέρβερος, που νίκησε ο Ηρακλής.
Απόλυτα σχετική με την λατρεία του Άδη, μια λατρεία σκοτεινή και μυστηριακή, είναι η αρχαία επιβίωση ότι για να σώσει κανείς την ζωή αγαπημένου του προσώπου, που βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο, πρέπει να θυσιάσει, κάνοντας «αντιψύχι», ένα μαύρο ζώο.
Μια παράδοση, που λίγοι γνωρίζουν στην Μάνη και που πολεμήθηκε σκληρά από την Εκκλησία.
Η τελετή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από μία θυσία εξευμενισμού προς τον θεό Άδη, που σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία έπρεπε να είναι πάντοτε η θυσία ενός μαύρου ζώου!
Από την Εκκλησία επίσης πολεμήθηκαν και ακόμη και σήμερα θεωρούνται «ειδωλολατρικά» τα μοιρολόγια, γι’ αυτό και οι παπάδες ποτέ δεν επιτρέπουν να μοιρολογιέται ο νεκρός μέσα στην Εκκλησία.
Όποιος θέλει να βιώσει τι υπήρξε πραγματικά στο βάθος και στην ουσία του το πνεύμα της τραγωδίας, πρέπει να ζήσει ένα μανιάτικο «κλάμα».
Αν και σήμερα είναι πολύ αμφίβολο ότι είναι δυνατόν να επιτύχει κανείς μια τέτοια εμπειρία.
Γιατί ο αδίστακτος χρόνος, η μετανάστευση, η ερήμωση της Μάνης έχει πλήξει καίρια έθιμα, που επέζησαν για χιλιάδες χρόνια και σήμερα κανείς βλέπει όλο και περισσότερο να χάνονται.
Γύρω από το νεκρό σώμα του αγαπημένου προσώπου συγκεντρώνονται οι γυναίκες και ίδια απαράλλακτα με τον χορό της αρχαίας τραγωδίας και τις νεκρικές τελετές της Ομηρικής εποχής η κορυφαία μοιρολογιέται τον νεκρό και οι υπόλοιπες κρατούν με το κλάμα τους τον ρυθμό.
Σε παλαιότερα χρόνια μοιρολογιόντουσαν και οι άντρες, όπως ακριβώς στην Ιλιάδα μοιρολογιέται ο Αχιλλέας τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο, αλλά αυτό το έθιμο έχει χαθεί εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια.
Συνταρακτικές είναι οι σκηνές όταν πλησιάζουν στην πόρτα του λυπημένου σπιτιού οι συγγενείς. Όσοι είναι από δεύτερη και τρίτη γενιά απόγονοι κραυγάζουν σπαρακτικά «αφέντη», ενώ οι αδελφοί και οι εξάδελφοι αποκαλούν τον νεκρό, «αδέρφι».
Στην έξω Μάνη για τα μοιρολόγια, που αποτελούν γνήσια διαμάντια του δημοτικού λυρικού μας λόγου χρησιμοποιούν στίχο δεκαπεντασύλλαβο, ενώ στην μέσα Μάνη χρησιμοποιούν τον πλέον αρχαϊκό οκτασύλλαβο!
Όσοι έχουν διαβάσει Όμηρο και γνωρίζουν τη ραψωδία εκείνη της Οδύσσειας, όπου ο βασιλεύς της Ιθάκης κάνει θυσία για να πάει το αίμα των σφαχτών στον κάτω κόσμο και να πιουν οι σκοτωμένοι συμπολεμιστές του, που άθλιοι και λεροί βρίσκονται στον κάτω κόσμο, αλλά και ο Μάντης Κάλχας για να του προφητεύση το μέλλον και να μπορέσει να μάθει το τέλος του ταξιδιού του, αξίζει να διαβάσουν τα παρακάτω λόγια από ένα μανιάτικο μοιρολόι, που δείχνει ακριβώς την επιβίωση της αρχαίας ψυχής μετά από τρεις χιλιάδες ολόκληρα χρόνια.
Την ώρα ακριβώς την δραματική, που το φέρετρο βγαίνει από την πατρική οικεία, η κορυφαία του «τραγικού χορού» λεει τα παρακάτω λόγια:

«-Κατά μεριά να κάτσωμεν εμείς οι λυπημένοι
να μαζωχτούν τα δάκρυα μας να γίνουνε ποτάμι,
να κάνουνε νεροσυρμή, να παν στον Κάτου Κόσμο,
για να νιφτούν οι άνιφτοι, να πιουν κι οι διψασμένοι,
να πλύνουν κι οι βεργόλιγνες τα σκουρομάντηλά τους,
να ρίξουν κι οι γραμματικοί νερό ‘ς τα καλαμάρια
να πλύνουν και τα ρούχα τους οι ματωκυλισμένοι».

Ατέλειωτα τα μανιάτικα μοιρολόγια και ατέλειωτα όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτά.
Όσοι έχουν ζήσει την ατμόσφαιρα και το πάθος από ένα «μανιάτικο κλάμα», πραγματικά τους φαίνονται αστεία αυτά που εμφανίζονται σε διάφορες παραστάσεις σαν… αρχαίες τραγωδίες.
Είναι σαν να έχεις γνωρίσει το φως του ήλιου και να αντικρύζεις ύστερα έναν λαμπτήρα ηλεκτρικό. Είχα την τύχη και την δυστυχία σε χρόνια παιδικά να ζήσω και να βιώσω από κοντά μανιάτικα μοιρολόγια.
Αυτό που μου μένει είναι ένα ανεξήγητο βουητό, που έμενε στα αφτιά μου για ημέρες ολόκληρες μετά τα μοιρολόγια.
Μια αίσθηση ενός αποτυπώματος ψυχής, που σήμερα πια δεν μπορώ να νοιώσω. Ίσως να χάθηκε η αυθεντικότητα, ίσως η παιδική ψυχή να είναι περισσότερο δεκτική στα αρχαία ακούσματα. Δεν γνωρίζω.
Αυτό όμως το βουητό, σαν ψίθυρος υπερκόσμιος της Φυλετικής Ψυχής του Λαού μας, της Αιώνιας Φυλετικής Ψυχής της Ελλάδος θα με ακολουθεί πάντοτε.

isxys.blogspot.com

17 Ιουνίου 2015

Λέλεγες, Λάαοι, Ιλίοι, Πόντιοι... ( Γλωσσική Συγγένεια Δωρικής και Ποντιακής διαλέκτου - κοινός ο Πυρρίχιος)

Οι απόγονοι του Δαρδάνου, υιού της Ηλέκτρας και τού Δία, παιδιά τών Λελέγων Μινύων,
 
Πόντιοι ή Λαζοί;
ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΛΑΖΩΝ 1889.ΠΡΟΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Κ. Φωτιάδης

Πολλές φορές έγινα αποδέκτης της ερώτησης τι σχέση έχομε εμείς οι Έλληνες του Πόντου με τους Λαζούς. Υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ηθελημένα ή αθέλητα παραποιούν την ιστορία προσδιορίζοντας τους Πόντιους ως Λαζούς, υποστηρίζοντας μάλιστα την εκδοχή τους με κριτήριο την επωνυμία που προήλθε από την παρήχηση των δύο λέξεων Ελλάς ζει = Λαζοί.
Το θέμα ήρθε ξανά στην επιφάνεια με την κυκλοφορία ενός δίσκου με παραδοσιακή ποντική μουσική, αλλά με ανιστόρητους στίχους.
Η εύηχη γλωσσολογική πλάνη εγκλώβισε πολλούς συμπατριώτες μας και στον ιστορικό Πόντο οι οποίοι ταύτιζαν τους Πόντιους με τους Λαζούς.
Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1968 μια ευρεία σύσκεψη των εκπροσώπων των ποντιακών οργανώσεων Θεσσαλονίκης, η οποία εξέτασε το θέμα.
Καρπός των συνεδριάσεων με μοναδικό θέμα την πλαστογράφηση της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας υπήρξε η απόφαση να τεθεί τέλος στην ασυδοσία των ανιστόρητων, στιχουργών, καλλιτεχνών και να υποβληθεί στην Κυβέρνηση υπόμνημα για την καταδίκη των αποφάσεων του συγκεκριμένου δίσκου που άφηνε την υβριστική για τους Πόντιους εντύπωση ότι ανήκουν στην ίδια φυλή με τους αλλόθρησκους Λαζούς, τους απηνείς διώκτες και ηθικούς αυτουργούς της γενοκτονίας του ακριτικού Ελληνισμού. Γιατί η απουσία οποιασδήποτε φυλετικής σχέσης ανάμεσα στους Πόντιους και στους Λαζούς είναι δεδομένη.
Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ
Τα γεωγραφικά όρια της Λαζικής, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ιστορικών, είναι ο ποταμός Φάσις στα βορειοανατολικά, υπάρχει όμως διχογνωμία για τα δυτικά όριά της, αφού ο Ξενοφών τα επεκτείνει στην Τραπεζούντα και ο Αρριανός στον Όφι.
Η φυλετική διαφορά είναι δεδομένη, αφού οι Πόντιοι είναι άποικοι από την Ιωνία και μάλιστα προέρχονται από την Μίλητο η οποία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Ηρόδοτου, του Ξενοφώντα και του Στράβωνα αποίκισε τα παράλια του Ευξείνου, ενώ οι Λαζοί, κατά μία εκδοχή, έλκουν την καταγωγή τους από την Ασία και προερχόμενοι από εκεί εγκαταστάθηκαν στην Λαζική.
Στους Λαζούς αναφέρεται και ο Ξενοφώντας, τονίζοντας ότι κατά την κάθοδο των μυρίων του δέχτηκε απρόκλητη επίθεση από αυτούς, ενώ οι Έλληνες της Τραπεζούντας «της ελληνικωτάτης ταύτης πόλεως» τον φιλοξένησαν εγκάρδια. Οι Λαζοί σε όλη την ιστορική διαδρομή τους διακρίθηκαν για τον ληστρικό χαρακτήρα τους.
Η σύγχυση ανάμεσα στους Έλληνες του ιστορικού Πόντου και στους Λαζούς μπορεί να προσδιοριστεί χρονικά με αφετηρία τα Βυζαντινά χρόνια. Συγκεκριμένα αναφορά στο όνομα Λαζική έχομε το 380 μ.Χ όταν ο Μέγας Θεοδόσιος απονέμει για πρώτη φορά τον τίτλο του «Υπάτου της Κολχίδας και της Λαζικής», ενώ ο Προκόπιος γράφει στα χρόνια του Ιουστινιανού «Λαζοί τα μεν πρώτα γην Κολχίδα ώκουν».
Είναι φανερό ότι την περίοδο εκείνη οι Λαζοί κατοικούσαν ανατολικά της σημερινής Λαζικής, και μόλις την περίοδο της οθωμανοκρατίας εισχωρούν στη Ριζούντα, αφαιμάζουν και αφελληνίζουν τα 105 χωριά της ελληνικής περιφέρειας και απλώνονται ανατολικά του Όφεως.
Οι Λαζοί προσήλθαν στον χριστιανισμό τον 6ο αιώνα, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού, όταν ο βασιλιάς τους ο Τζάθιος μετέβη στην Κωνσταντινούπολη.
Από εκείνη τη χρονική στιγμή ξεκίνησε η συνειδητή ή ασυνείδητη ταύτισή τους με τους Πόντιους, αφού αποδόθηκε ιδιαίτερη σημασία σε εκκλησιαστικό επίπεδο στη θρησκευτική τους ταύτιση με τους Έλληνες και σε επίπεδο αμυντικού σχεδιασμού στη δυνατότητά τους να αποτελέσουν φραγμό στις επεκτατικές τάσεις των Περσών προς την κατεύθυνση της Τραπεζούντας.
Αποτέλεσμα της σύγχυσης αυτής είναι η αναφορά των βυζαντινών χρονικογράφων, μετά το 1204 στους Κομνηνούς της Τραπεζούντας με το προσωνύμιο άρχοντες των Λαζών, γεγονός που πιστοποιεί την αμάθειά τους.
Οι πρώτοι επίσκοποι Λαζικής αναφέρονται από το 680 μΧ και συμμετέχουν στην Στ Οικουμενική Σύνοδο. Μέχρι τον 13ο αιώνα η Λαζική αποτέλεσε ξεχωριστή Μητρόπολη,μετά την ίδρυση όμως της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας υπάγεται στον Μητροπολίτη Τραπεζούντας ο οποίος διατηρεί τον τίτλο «Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Λαζικής».
Στα νεότερα χρόνια το όνομα των Λαζών περιλαμβάνει τα φύλα που κατοικούν δυτικά της Κολχίδας στον ποταμό Όφι, με αποτέλεσμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία να προσδιορίζει τη διοίκηση του Ριζαίου ως Διοίκηση της Λαζικής.
Με την κατάλυση της ελληνικής αυτοκρατορίας και την κυριαρχία των Oθωμανών επιβλήθηκε από τον Σουλτάνο Μεχμέτ Δ την περίοδο που Μέγας Βεζύρης ήταν ο Μεχμέτ και Αχμέτ Κιοπρουλού ο βίαιος εξισλαμισμός, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των Λαζών δέχτηκε τη μουσουλμανική θρησκεία, διαφοροποιούμενος έτσι και θρησκευτικά από τους Ελληνοπόντιους.
Μέχρι τον ρωσοοθωμανικό πόλεμο του 1878 το Λαζιστάν αποτελούσε αυτόνομη διοίκηση με έδρα διοικητού το Βατούμ. Το 1878, μετά την κατάληψη του Βατούμ από τους Ρώσους η πρωτεύουσα του Λαζιστάν μεταφέρθηκε στη Ριζούντα.
Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥ Ο ΟΜΟΦΥΛΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΑΡΕΣΚΕΤΟ ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Μετά την κεμαλική μεταπολίτευση το Λαζιστάν έγινε νομός και απαγορεύτηκε από τις τουρκικές αρχές η χρησιμοποίηση του ονόματός του, γιατί θεωρήθηκε ότι αυτό προσέδιδε αφορμές για την αναγνώριση εθνοτήτων όπως αυτή των Λαζών έξω από τα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Οι νεότεροι ερευνητές και συγκεκριμένα ο Δ. Η Οικονομίδης, στο βιβλίο του Ο Πόντος και τα δίκαια του εν αυτώ Ελληνισμού συγκρίνουν τη γλώσσα των Λαζών με αυτή των Γεωργιανών και ανακαλύπτουν συγγενικά στοιχεία εντάσσοντάς την στην Ιβηρική γλωσσική οικογένεια.
Η έρευνα όμως καταδεικνύει με τρόπο απόλυτο ότι δεν υφίσταται σχέση ανάμεσα στους Λαζούς και στους Πόντιους, αφού αυτοί έχουν δική τους γλώσσα, δικά τους ήθη και έθιμα.
Εξάλλου σε όλη την ιστορική τους διαδρομή υπερασπίστηκαν την εθνοτοπική τους ταυτότητα καταδιώκοντας τον ελληνισμό στη λογική του πολύπλευρου ανταγωνισμού.
Στο τέλος μάλιστα του 20ου αιώνα υπήρξαν οι φοβερότεροι πειρατές του ανατολικού τμήματος του Ευξείνου Πόντου.
Είναι λοιπόν αναγκαίο σήμερα να σταματήσει η ταύτιση των Ποντίων με τους Λαζούς.
Τα αίτια μάλιστα στα οποία οφείλεται η συχνά επαναλαμβανόμενη χρήση της ομογενοποίησης των δυο εκ διαμέτρου αντιθέτων εθνοτήτων, αναζητούνται από τους Πόντιους μελετητές σε ύπουλες ενέργειες.
Σύμφωνα με τις αποτιμήσεις κάποιων εκπροσώπων προσφυγικών σωματείων οι οποίες όμως επιστημονικά, όσο γνωρίζω, δεν έχουν ερευνηθεί, η ταύτιση επινοήθηκε από Βούλγαρους ιστορικούς για να απαξιωθεί η εγκατάσταση των Ποντίων στη Μακεδονία.
Σύμφωνα με μια δεύτερη εκδοχή η ταύτιση στοχεύει στην απαξίωση των ίδιων των Ποντίων, αφού διαιωνίζεται από ανιστόρητους, οι οποίοι προσδίδουν στην ποντιακή φυλή τη ρετσινιά του απολίτιστου.
Το θέμα επανέρχεται πολλές φορές τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της μορφωτικής μα ανεπάρκειας.
Ο ελλαδοκεντρισμός όμως του Υπουργείου Παιδείας που στερεί τη δυνατότητα στη νεολαία μας να διδάσκεται την ιστορία του Οικουμενικού Ελληνισμού είναι μια από τις κύριες αιτίες ανάλογων επιστημονικών παρεξηγήσεων.
Ευθύνη έχουν και οι πνευματικοί ταγοί των ποντιακών συλλόγων που δεν ενημερώνουν με ανάλογα ιστορικά σεμινάρια την ελληνική νεολαία. Είναι τραγικό να υπάρχουν πολλοί ακόμα και στους ποντιακούς κύκλους που αγνοούν την αλήθεια και υπερηφανεύονται με το προϊόν της παρήχησης Ελλάς ζει=Λαζοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νεοελληνικό δίστιχο ‘ήρθανε για να μας πούνε η Ελλάδα πως δεν ζει. Ζει, ζει, ζει, φώναξαν οι Πόντιοι μαζί και μας βγάλανε Λαζοί.' ‘Λαζοί είμες, Λαζοί είμες, Λαζιών σκυλ παιδία σα χέρια μουν κρατούμε μαχαίρια και σπαθία' τα οποία καταδίκαζαν τα ποντιακά σωματεία με το Υπόμνημά τους προς τον Υπουργό υποδηλώνοντας την επιχειρούμενη φαλκίδευση της ταυτότητάς τους.
Παρόμοιες αποτιμήσεις πρέπει να εξαλειφθούν, αφού εκφράζουν μια αρνητική για τους Πόντιους αλλά και ανιστόρητη διάσταση. Η καταδίκη της είναι σημαντική για τον λαό του Πόντου, αφού οι πρωτοφανείς σε ένταση διωγμοί τους οποίους έχουν υποστεί από τον σφαγέα, Λαζό τη καταγωγή , Τοπάλ Οσμάν, επιτάσσουν μια άλλη αντιμετώπιση των ιστορικών μυθευμάτων που χαλκεύουν την ιστορική αλήθεια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού Ελληνισμού, Ιστορία-Λαογραφία-Πολιτισμός, τ.Γ, έκδοση Μαλλιάρης-Παιδεία.
2. Πρωία Θράκης, Α. Αντωνιάδου, Κομοτηνή, αρ.φ. 781, 28.7.60., Ι. Κανδηλάπτου-Κάνεως, Διευκρίνησις των ονομαισιών Πόντιοι-Λαζοί.
3. Μαριάννα Κορομηλά, Οι έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα, από την εποχή του Χαλκού ως τις αρχές του 20ου αιώνα, Πανόραμα. Αθήνα 1991.
4. Ι Σαλτσή, Και πάλι για τους Πόντιους και τους Λαζούς, εξ οικείων τα βέλη-αδέσποτα όμως, Ποντιακή Εστία, έτος 11ον, τ.130-132, 1960.
5. Ι. Κανδηλάπτου, Εθνολογικά μελετήματα, Βήματα προς την αλήθειαν, Ποντιακή Εστία, έτος 12ον, τ.133-134, 1961.
6. Διαφωτιστικόν φυλλάδιον, Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών. Περί της χωριστής εθνότητος των Λαζών εντελώς ξένης προς τους Ελληνοποντίους, Θεσσαλονίκη 1969.


Αυτοί, κατά τον Ηρόδοτο και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, αποτελούν υπολείμματα της Αιγυπτιακής στρατιάς του βασιλιά Σέσωστρι της Αιγύπτου, ο οποίος προέλασε ως την Λαζική.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.

hellinon.net

14 Ιουνίου 2015

Η αρχαιότερη, άθικτη και πλήρης πανοπλία του πλανήτη είναι Ελληνική! (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ)


Ένα πραγματικό μνημείο της Ελληνικής και ταυτόχρονα της Παγκόσμιας Ιστορίας!
Το «θωρηκτό» της Μυκηναϊκής εποχής. Η αρχαιότερη άθικτη και η πιο πλήρης πανοπλία του πλανήτη είναι Ελληνική! Ανασκάφτηκε στο χωριό «Δένδρα» της Αργολίδας το 1960. Με τέτοιες πανοπλίες θα πρέπει να φανταστούμε τους Ήρωες των Ομηρικών Επών.


Το μπρούτζινο αυτό τεχνούργημα αποδεικνύει έμπρακτα το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο του Μυκηναϊκού κόσμου ήδη από τον 15ο π.Χ αιώνα.


Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και λειτουργικό οπλικό σύστημα που αποτελούσε τα «τεθωρακισμένα» της τότε εποχής. Αποτελείται από 18 ξεχωριστά ελάσματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με δερμάτινα κορδόνια επιτρέποντας μεγάλη ελευθερία κινήσεων παρόλο τον ογκώδη χαρακτήρα της.

Το επίπεδο προστασίας που προσέφερε ήταν πάρα πολύ υψηλό, ουσιαστικά καθιστούσε τον πολεμιστή άτρωτο από εισερχόμενες απειλές.


Ένα πραγματικό μνημείο της Ελληνικής και ταυτόχρονα της Παγκόσμιας Ιστορίας!

Γράφει ο Δημήτρης Κατσίκης - Hellenic Armors
defenceline.gr

27 Μαΐου 2015

Οι Αληθινές Αμαζόνες

Οι Αμαζόνες (είναι ) ήταν ένα αρχαίο φύλλο με ιδιαιτερότητες, που σήμερα είναι αρκετά δύσκολο να κατανοηθούν, αφού δεν τεκμαίρονται επιστημονικά.
Αδυσώπητο πλέον το τεκμήριο της «επιστήμης», μακράν του ορισμού του σοφού μας παππού Σωκράτη.
Ένα φύλλο γυναικείο που έτρεφε μάλιστα και μια «απέχθεια» για το αντίστοιχο ανδρικό,
Εκπαιδευμένες πολεμίστριες που δημιουργούσαν δέος στον αντίπαλο.
Όλοι οι ερευνητές ή σχεδόν όλοι αντιγράφουν ότι ελάχιστο υπάρχει διαδεδομένο.
Πολύ λίγα στοιχεία παραδίδονται για την αρχή της δημιουργίας αυτού το σχεδόν μυθικού λαού, που όμως πολεμούσε έκανε εκστρατείες και έκοβαν οι πολεμίστριες του και τον έναν μαστό για να διευκολύνεται στην μάχη.
Και στο σημείο αυτό έρχεται η φύση, και επαναστατεί.
Είναι πολύ δύσκολο, ίσως ανέφικτο, για ένα θηλυκό, ακόμη και αν είναι πολεμοχαρής, να θυσιάσει το ένα στήθος.
Δεν είναι και απαραίτητο, με την άθληση και την άσκηση για την μάχη, ακόμη και το γυναικείο σώμα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις.
Τι σημαίνει όμως Αμαζων.
Δανείζομαι αρκετές ερμηνείες από την el.wikipedia.org
«Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες από τα αρχαία περσικά, τα εβραϊκά, τα μογγολικά, τα γοτθικά, τα σανσκριτικά, τα αρμενικά, τα φοινικικά, και τα σλαβικά. Ανάμεσα τους υπάρχουν οι εξής: Απρόσιτη Χωρίς άνδρα Έντιμη Που φοράει ζώνη για να συγκρατεί τον θώρακα ή τον χιτώνα της Που ζουν μαζί Μόνο γυναίκες Πολεμίστρια Νέα Ισχυρή Πεσούσα γυναίκα Εξαίρετη γυναίκα Παρθένα Παιδί της θεάς Σελήνης Μητέρα αρχόντισσα Ανδροπρεπής γυναίκα»
Συνηθισμένες, και ασήμαντες ερμηνείες σχετικά με τον θρύλο αυτής της φυλής, που ερμηνεύεται μόνο με την απλή κατανόηση και ερμηνεία της γλώσσας τους, δηλ της Ελληνικής.
Αμαζόνα λοιπόν δεν προέρχεται ούτε από από το Α στερητικό και μαζός = στήθος μαστός.
Επιπλέον μάζα σήμαινε το κρίθινο ψωμί .
Η πρώτη αμφισβήτηση έρχεται από το Ιράν.
Αμαζών προέρχεται από την Ιρανική λέξη Hamazan που σημαίνει πολεμιστής.
Αρχαιοελληνικό λεξικό Αλεξάκου.
Πατριωτάκι μου, και δάσκαλε, Ιράν την εποχή των αμαζόνων, όχι βέβαια… Περσία ναι.
Ανάποδα είναι τα πράγματα, από το Αμαζών προήλθε το Hamazan.
Για το πολεμιστής το συζητάμε.
Ελπίζω να δέχεσαι πώς και οι δάσκαλοι μαθαίνουν από τους μαθητές.
Δεινοί ευέλικτοι άντρες πολεμιστές, αλλά και γυναίκες, μεικτά τμήματα δηλαδή, μπορούν να δημιουργήσουν μια λογική σκέψη για τις Αμαζόνες.
Άτριχοι και άμουσοι πολεμιστές με πλούσια κόμη, στον πανικό της μάχης μπορούν να εκληφθούν από τους μουσάτους και τριχωτούς αντιπάλους, και σαν γυναίκες.
Πόσο μάλλον αν τα τμήματα είναι μεικτά.
Αυτό που μας κάνει εντύπωση βλέπουμε πάντα, και το θυμόμαστε.
Φτάνουμε σε απώτατα χρονικά όρια στο παρελθόν, που επικρατούσε η μητριαρχία, και φυσικό επακόλουθο είναι να κυριαρχεί παντού, και στον πόλεμο φυσικά.
Αυτό όμως δεν αποκλείει τους άνδρες, σαν απλούς πολεμιστές, που φυσικά ήταν και αναλώσιμοι.
Το γεγονός αυτό εξηγεί την «απέχθεια» των Αμαζόνων στους Άντρες, που ήταν μια ταξική υποτίμηση, προς τους υφιστάμενους υπηκόους, με κριτήριο το φύλλο. (βλέπε κοινωνία μελισσών).
Ακόμη και μεταγενέστερα, η Αθηνά κερδίζει τον Ποσειδώνα, ακόμη και ο Δίας φοβάται την Ήρα, ενώ ο αντρικός πληθυσμός προσκυνά την Αφροδίτη, πράγμα που ισχύει και σήμερα.
Στην περίφημη Αμαζονομαχία, της μυθολογίας περιγράφεται η εναλλαγή των ρόλων, μετά από την νίκη των ανδρών υπό την ηγεσία ενός Ηρακλή, που κέρδισε μια Ιππολύτη, εκμεταλλευόμενος κυρίως το συναίσθημα της.
Έτσι άλλαξε ο κύκλος, που ολοκληρώνεται πλέον στις μέρες μας και θα αλλάξει ξανά.
Η εμφάνιση, η ενδυμασία τα όπλα (τόξο), η χρήση του αλόγου, αλλά και ο τρόπος της μάχης των….. Ινδιάνων της Αμερικής, είναι μια αξιόλογη εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει μια διαφορετική άποψη.
Ο μεγαλύτερος ποταμός της Γής λέγεται Αμαζόνιος…
Που ζούσαν οι Αμαζόνες, σύμφωνα με την ισχύουσα γνώση;
Πατρίδα των Αμαζόνων θεωρείται η Θεμίσκυρα του Ευξείνου πόντου, κοντά στον ποταμό Θερμώδοντα!!
Αρκετά όμως με το «ξήλωμα».
Έκανα μια απόπειρα ερμηνείας της υλοποίησης οντοτήτων παλιότερα «ερμηνεύοντας» τις αρχαιότερες τοποθεσίες πόλεις, της πατρίδας μου.
Βλέπεται εκεί είναι οι πύλες του Άδου, και ο Καιάδας, και το ενεργειακό πεδίο.
Εκεί λένε της πηγές μάνες (νερομάνες), και manes σημαίνει ψυχές (Λατινικά), την συγγενικότερη στην Δωρική διάλεκτο υφιστάμενη ακόμη νεκρή όμως γλώσσα.
Η εκδοχή.
Για την υλοποίηση των ψυχών, και την εμφάνιση του ελλόγου ανθρώπου. kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr
Την πιθανότητα της δημιουργίας του έλλογου ανθρώπου.
kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr
Αλλά και την γενεαλογία των Λακεδαιμονίων
kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr

Θα αποπειραθώ ξανά, με πολύ ρίσκο να ερμηνεύσω τις Αμαζόνες, θέλει τόλμη η γνώση,
Τόλμη να συνοδεύει την επιστήμη και όχι copy paste.
Ας μαζέψω λοιπόν τα «κουρελάκια», και ας προσπαθήσουμε να υφάνουμε στον αργαλειό της καινοτομίας, ένα νέο υφαντό, αλλιώτικο, ίσως και αληθέστερο, συγγενικότερο στο νοιώθω και όχι στο αποδεικνύω.
Θεογονία έχει γραφτεί, ανθρωπογονία για έναν περίεργο λόγο όχι.
Καλύπτει το κενό η φιλοσοφία και η «βίβλος».
Είναι όμως αρκετό;
Αμαζών απλούστατη λέξη και Ελληνική.
Άμα χρονικός σύνδεσμος και Ζάω, Ζήω, Ζω ένα ρήμα, που αποδίδει νοηματικά το μικρό μας ταξίδι στον υλικό κόσμο.
Παράλληλα εμπεριέχει και το θέμα Ζα-, Ζή, του δημιουργού του ανθρώπου σύμφωνα με την μυθολογία του Δία, Ζηνός.
Αυτός ο σεξομανής «θεός», που δεν είχε αφήσει θηλυκό, δεν ήταν παρά ο αγωγός του ουρανίου σπέρματος, που εμφύτευσε στο ανθρώπινο είδος, με σκοπό την άμεση αναπαραγωγή, άλλα και την ανώτερη ιδιότητα στον άνθρωπο.
Πάντα με την αρωγή του Ενός, και την συνεργασία του Άδα, του άυλου δηλαδή κόσμου.
Τι σημαίνει Αμαζών;
H ψυχή που μετουσιώνεται ταυτόχρονα και σε υλική υπόσταση.
Δεν είναι όλα τα όντα Αμαζόνες, και δεν είναι Αμαζόνες μόνο η φυλή που αναφέρουν οι ερευνητές, για αυτό και η σύγχυση.
kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr
Υπάρχουν ενδείξεις, πώς η προκατακλυσμιαία Λάας, είναι η μητρόπολη πολλών αποικιών στον Εύξεινο, και την Μικρά Ασία με πρώτη την Τροία.
Πώς διατηρήθηκε άραγε ένας Δωρικός πολεμικός χορός στους ποντίους ο Πυρρίχιος, και από πού έλκει την καταγωγή του.
Η ιστορία της Ωραίας Ελένης, ο Λαοκόων, ο Απόλλων κυρίαρχος θεός της μερικές από αυτές.
Και οι Αμαζόνες όμως πολέμησαν στο πλευρό των Τρώων.
Μήπως επειδή ήταν πλησιέστερο συγγενικό φύλο, και πιθανόν της ιδίας φυλής.
Σε αντίθεση με τους Δαναούς, που ήταν φερτοί στην Πελοπόννησο, από την Αίγυπτο διεκδικώντας τον θρόνο του Άργους.
Παρόμοια και η μυθολογία για τον Πέλοπα, που έδωσε το όνομα του στην Απία, και ηταν φρυγικής η Λυδικής καταγωγής.
Μιλώντας για αυτόχθονες εκείνες τις εποχές, βρίσκουμε τους Αργείους, τους Λέλεγες ,και τους Καύκωνες.
Οι Αμαζόνες σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε και έγραψε ο Παυσανίας, τερμάτισαν την εκστρατεία του, κάποια από τις εκστρατείες τους στην αρχαία Πύρριχο της Λελεγίας , και ίδρυσαν το ιερό του Αμαζονίου Απόλλωνα και της Αστρατείας Αρτέμιδας.
«Θεῶν δὲ ἐν τῇ γῇ σφισιν ἱερά ἐστιν, Ἀρτέμιδός τε ἐπίκλησιν Ἀστρατείας, ὅτι τῆς ἐς τὸ πρόσω στρατείας ἐνταῦθα ἐπαύσαντο Ἀμαζόνες, καὶ Ἀπόλλων Ἀμαζόνιος· ξόανα μὲν ἀμφότερα, ἀναθεῖναι δὲ λέγουσιν αὐτὰ τὰς ἀπὸ Θερμώδοντος γυναῖκας.»
Παυσανίας Λακωνικά. XXV 3
Η δραστηριότητα τους, δεν είναι άλλο παρά ευχαριστία στους θεούς, για την εξέλιξη της εκστρατείας, και η ευχαριστία αποδίδεται στην ιδιαίτερη πατρίδα της καταγωγής τους, και στους κυριότερους θεούς της, τα παιδιά της Λητούς.
Είναι γνωστό πως τα δύο αδέλφια ήταν κυριότεροι θεοί της λακωνικής, και όχι μόνο την εποχή των Ολυμπίων θεοτήτων, αλλά προγενέστερα.
Κάρνειος Απόλλων και απόδειξη το άγνωστο ιερό του Θεού.
kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr
Να θυμίσω τρείς σημαντικές περιοχές της Λακωνίας, από τις πολλές που υπάρχουν.
Το Οίτυλο, την Πύρριχο, και την Λάαν, πανάρχαιες, και προκατακλυσμιαίες.
Περιλάμβαναν διάσπαρτους οικισμούς, σε μια ευρύτερη περιοχή, με διακριτά όρια, και σύστημα άμεσης επικοινωνίας.
Αξίζει να τονισθούν οι αδιατάρακτες σχέσεις μεταξύ τους, και η ιστορική αναγέννηση με το «κοινό των Ελευθερολακώνων», σαν ανάμνηση αυτών των δεσμών.
Αφού λοιπόν οι Αραουκάνοι της Χιλής είναι άποικοι από την αρχαία Σπάρτη,
Αφού φυλές Ινδιάνων της Αμερικής, μετά από αμερικάνικη πανεπιστημιακή έρευνα έλκουν την καταγωγή του από την Ανατολική μεσόγειο.
Αφού ο Ηρακλής, οι Αργοναύτες, ακόμη και ο Οδυσσέας, λέγεται ότι ταξίδεψαν στην ήπειρο πέρα από τον ατλαντικό…
Τότε και οι Αμαζόνες το έχουν κάνει… άμεσα ή έμμεσα, αφού όλοι οι προηγούμενοι και πολλοί άλλοι, είναι Αμαζόνες.
Σήμερα, ελάχιστοι «μεσομανιάτες» «μαυροτσούκαλα», διατηρούν φυσιογνωμικές ομοιότητες, σε πρόσωπο και σώμα με τους…… Ινδιάνους.
Θα το διαπιστώσετε αν τους συναντήσετε και τους παρατηρήσετε προσεκτικά.
Φυσικά δεν θα κάνω λόγο, για την έφεση στην πολεμική τέχνη, το πείσμα, την γενναιότητα, την αρετή, την κρυπτία, την ιχνηλασία, την υπερηφάνεια, την αγάπη για την φύση, και την ανεξαρτησία..
Και πάρα πολλά άλλα, ενδυμασία, όμοιες λέξεις, σύμβολα, κλπ
Ακούστε τις πολεμικές κραυγές των Ινδιάνων στην μάχη, και θυμηθείτε τους Σπαρτιάτες, είναι ο πρόλογος για να φτάσετε στις πολεμικές κραυγές των Λελέγων (Λε Λε γων).
Θερμοδώντας ποταμός.
Ποταμός από την ρίζα ποτ- το γρήγορο, καταρρακτώδες, αλλά και πετ- το ιπτάμενο.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ένας «ποταμός» με ζεστά δόντια, ένας θερμός ποταμός, η ένας ζεστός Ωκεανός με ένα θερμό ρεύμα.
Μεταφορικά ο φορέας της ενέργειας, που φέρνει στην ψυχρότητα της ψυχής την θερμότητα της ενέργειας, για βρεθεί σε αρμονία με την υλική της υπόσταση.
Ένα απομεινάρι κυριολεκτικά, θερμού ρεύματος είναι το Κούρο Σίβο στον Ατλαντικό.
Θεμίσκυρα, η πόλη των Αμαζόνων.
Θέμις η Τιτανίδα κόρη της γαίας και του ουρανού.
Η προσωποποίηση της φυσικής, της ηθικής τάξης, και την εθιμοτυπίας.
Από το ρήμα Τίθημι, που δηλώνει το εγκατεστημένο το ισχύον.
Σκύρα, κομμάτι πέτρας χαλίκι.
Πετούσε πίσω της πέτρες η Πύρα του Δευκαλίωνα και γεννιόταν άνθρωποι.
Θεμίσκυρα λοιπόν μεταφορικά, η εγκατάσταση, των ανθρώπων στο φυσικό και ηθικό περιβάλλον, με δεδομένους κανόνες.
Όλα αυτά έλαβαν χώρα στον Εύξεινο πόντο, την φιλόξενη θάλασσα, και όχι στην μαύρη θάλασσα που γνωρίζουμε.
Νωρίτερα την είχε εμπλουτίσει με την ιδιότητα της η Έλλη, το φώς το ανέσπερο.
Όλα αυτά έγιναν κάποτε, στον Παράδεισο (Para Dei), από τον Δια.
Στην χώρα του Άδα, (και ας τον είπαν αργότερα Αδάμ, και την χώρα του Εδέμ)
Μην με ρωτήσετε που είναι.
Ο κάθε ένας μπορεί να νοιώσει κοιτάζοντας μέσα του.
Προσωπικά νοιώθω, πώς χάθηκε διαβαλλόμενη, μέσα από τιτανομαχίες, γιγαντομαχίες, και από ανθρωπομαχίες στα ιστορικά χρόνια.
Έμεινε όμως μια φλουδίτσα, μικρή, φωτεινή, πέτρινη, που θα ξαναγεννήσει Αμαζόνες, την κατάλληλη ώρα.

Η Λελεγία, Λακεδαίμων, Μάνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/5/2015=22=4