Αϊνού πανάρχαιος Πελασγικός αποικισμός ανατολικής Ασίας

Αϊνού ονομάζονται οι ιθαγενείς κάτοικοι των βόρειων ιαπωνικών νησιών Χοκάιντο (Ιαπωνία) και Σαχαλίνης (Ρωσία).

Τα αρχαιολογικά ευρήματα του πολιτισμού τους φτάνουν μέχρι και 18000 π.Χ.
Γενετικά είναι περισσότερο συγγενείς με τους Ευρω-σιβηρικούς λαούς παρά με τους Ιάπωνες.
Δεν έχουν σχιστά μάτια και τα άλλα χαρακτηριστικά των μογγολικών φυλών.
Σήμερα όμως έχουν επιμειχθεί πολύ με τους Ιάπωνες.
Μετά τον δέκατο έκτο αιώνα το κομμάτι των Αΐνού που ζούσαν στα ιαπωνικά νησιά πιέστηκε να αφομοιωθεί από το ιαπωνικό στοιχείο.
Με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο πολιτισμός τους σχεδόν ολοκληρωτικά.
Όσοι ζούσαν στη ρωσική Σαχαλίνη ήταν πιο ελεύθεροι και οι κοινότητές τους στην περίοδο πριν τη ρωσική επανάσταση ήταν ορθόδοξες χριστιανικές με δικές τους εκκλησίες.
Μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο οι περισσότεροι όταν ο σοβιετικός στρατός κατέλαβε τα νησιά τους, έφυγαν στην Ιαπωνία.
Σήμερα είναι αναγνωρισμένη η μειονότητα από το Ιαπωνικό Κοινοβούλιο.
Παραδοσιακά η αρχαία θρησκεία τους είναι πολυθεϊστική και λάτρευαν τα πνεύματα της φύσης.
Η κοινωνία τους ήταν μητριαρχική, δηλαδή οι γυναίκες είχαν στα χέρια τους την οργάνωση της κοινότητας, ενώ οι άντρες ήταν απλά κυνηγοί.
Miα άλλη θεωρία
Αϊνού
Ο πανάρχαιος Πελασγικός αποικισμός της ανατολικής Ασίας
Μεγάλη ήταν η έκπληξη των Ευρωπαίων, όταν ανακάλυψαν ότι σε ορισμένες περιοχές της Άπω Ανατολής κατοικούσαν λαοί λευκοί, τελείως διαφορετικοί από τους μογγολικούς λαούς, οι οποίοι αποτελούσαν λευκές νησίδες μέσα στη μογγολική θάλασσα που τους περιέβαλλε.
Λευκοί πληθυσμοί ανεκαλύφθησαν στην Χοκάιντο, το βορειότερο από τα ιαπωνικά νησιά, στην Σαχαλίνη, στις εκβολές του ποταμού Αμούρ και στις Φιλιππίνες νήσους.
Αργότερα οι ανθρωπολόγοι και οι αρχαιολόγοι (όπως γράφει ο Ι. Πασσάς) εξακρίβωσαν ότι οι λευκοί κάτοικοι της Ανατολικής Ασίας άλλοτε, προ της νεολιθικής εποχής, ήσαν εξαπλωμένοι στο σύνολο σχεδόν της ανατολικής Ασίας.
Οι επιστήμονες ωνόμασαν αυτούς τους πρωτόγονους λευκούς παλαιοκαυκασίους.
Υπολείμματά τους αποτελούν σήμερα οι Νίχβοι ή Γκιλιάκοι των εκβολών του Αμούρ και της Σαχαλίνης, οι Αϊνού της Ιαπωνίας καθώς και μικρές ομάδες στις Φιλιππίνες.
Ο αρχαιότατος λαός των Αϊνού, όπως διδάσκουν οι ελλιπείς, εν γένει πηγές, αντιμετώπισε την εισβολή και την καταπίεση των διωκτών του, των Ιαπώνων.
Αντιστάθηκαν γενναία, πολέμησαν επίμονα με πρωτόγονα όπλα εναντίον πανόπλων εχθρών και απομονώθηκαν τελικώς ως μουσειακό κατάλοιπο στην νήσο Hokkaido.
Ίσως οι εχθροί διέγνωσαν την αξία και την σπουδαία τους καταγωγή και θέλησαν να τους αφανίσουν αφομοιώνοντάς τους και φυλετικώς και γλωσσικώς.
Όμως, όπως και στην Ελληνική Μητρόπολη, δεν κατάφερε ο κατακτητής να αφανίση την γλώσσα.
Η ανά χείρας μελέτη μας λοιπόν είναι πρωτογενής διερεύνηση της γλώσσας, τα λοιπά δε ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που περιελήφθησαν, βοηθούν τον αναγνώστη να συμπληρώση την εικόνα από τα γλωσσικά στοιχεία, με χαρακτηριστικά του καθ ημέραν βίου, των πεποιθήσεων και της Κοσμογονίας των Αϊνού, που κι αυτά, παραπέμπουν σε ελληνικές πηγές και δοξασίες.
Από το βιβλίο: Δωρικός Σταύρος, Χατζηγιαννάκης Κώστας
Οι Αϊνού λοιπόν σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους δεν είναι Ιάπωνες αλλά μάλλον Καυκάσιοι.
Η γραφή "κατακάνα" έχει πολύ ενδιαφέρουσες ομοιότητες με την αρχαία Κρητική συλλαβική γραφή. Η γλώσσα τους και τα έθιμά τους έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα της αρχαίας Ελλάδας, και το όνομά τους θυμίζει και πάλι παραφθορά του "Ίωνας"!
Οι Αϊνού (< Ίωνες) ή πιο σωστά Αϊνώ, «η λευκή φυλή» της Ιαπωνίας.

Ελληνικό βλέμμα Αϊνώ, το πρώτο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους Έλληνες
μεταξύ των οποίων και ο Καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Phoenix, Thomas S. Anderson, υποστηρίζουν ότι οι Ίωνες έφτασαν στην Ιαπωνία το 7000 π.Χ., στοχεύοντας στο να την χρησιμοποιήσουν ως εφαλτήριο για τον αποικισμό τους στην Αμερική.
Άλλες πληροφορίες τους θέλουν να έχουν σταλεί για συγκεκριμένη αποστολή στην «χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου» κατά τα Διονυσιακά, την πανάρχαια εκστρατεία των Ελλήνων στην Ασία περί το 3.000 π.Χ. Κατά την άποψή μας, αυτό είναι και το πιθανότερο σενάριο.
Και οι ίδιοι οι Ιάπωνες δέχονται πως οι Αϊνώ υπήρξαν οι πρώτοι κάτοικοι της Ιαπωνίας ακόμα και πριν από την κατάκτηση των ιαπωνικών νησιών από τις κίτρινες πολεμικές φυλές της ηπειρωτικής Ασίας.
Η επίσημη ιστορία τους αναφέρει μάλιστα πως όταν οι πρώτοι Ιάπωνες διέσχισαν την Κίνα κι έφτασαν στην Ιαπωνία, συνάντησαν μία λευκή γενειοφόρα φυλή (φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο στην γη της Ανατολίας), τους Αϊνώ, που ήταν δεινοί πολεμιστές και κυνηγοί.
Οι Ιάπωνες και γενικά οι Ασιάτες δεν διαθέτουν πυκνές γενειάδες, αφού τα γένια τους είναι αραιά.
Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, οι Αϊνώ είναι λευκοί στην όψη, κάποιοι έχουν γαλάζια μάτια και είναι ψηλοί στο ανάστημα.

Κόσμημα με αρχαιοελληνικά σύμβολα.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι προστάτιδα της φυλής τους θεωρούν την «Ματεράσου» (< μη\α\τέρα σου), όπως και τα ονόματα που έχουν δώσει σε κάποια από τα χωριά τους, όπως Ιτάμι (< όπως το βουνό Ίταμος της Θεσσαλίας), Αρία (< Αρεία< Άρη, θεό του πολέμου), Ογκάκι (< Όγκα: προσωνύμιο των Θηβαίων προς την θεά Αθηνά), κ.α. Θεωρούν μάλιστα την κουκουβάγια ως το πουλί της σοφίας, που ως γνωστόν αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθηνάς για τους αρχαίους Έλληνες.
Οι στολές τους είναι κεντημένες με αρχαιοελληνικούς μαιάνδρους ενώ συνηθίζουν να φορούν στο κεφάλι ένα είδος στεφανιού ανάλογο με αυτό που φορούσαν οι πιστοί του Διονύσου στις Διονυσιακές γιορτές (πλέγμα κισσού και άμπελου).
Οι αρχαίοι Έλληνες άλλωστε συνήθιζαν να φορούν σε αρκετές περιστάσεις στεφάνια, όπως οι Ολυμπιονίκες, οι νικητές σε διαγωνισμούς δράματος (ο Αριστοφάνης είχε φορέσει στεφάνι ελιάς), οι μυημένοι στα Ελευσίνια Μυστήρια, κλπ.

Και λίγες λέξεις από τη γλώσσα τους:
conko=χωνί(αρχαία ελληνική κώνος)
cate=περούκα(αρχαία ελληνική χαίτη)
aneaskay=δύναμαι,είμαι ικανός(αρχαία ελληνική ενασκώ)

Για περισσότερα στο βιβλίο:
(ΑΪΝΟΥ,ο πανάρχαιος πελασγικός αποικισμός της Ανατολικής Ασίας),
Στ,Δωρικός(Dr Ing.)-Κ.Χατζηγιαννάκης(Δρ Μηχ.),
εκδόσεις "ΕΥΑΝΔΡΟΣ",Αθήνα 2004.

ΨΆΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΈΣ ΠΌΛΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΤΟΠΩΝΎΜΙΟ ΑΙΝΟΥ ΔΕΝ ΒΡΉΚΑΝΕ ΆΛΛΑ ΒΡΉΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΑΊΝΟΣ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΌΤΑΤΑ ΝΑ ΣΥΝΔΈΟΝΤΑΙ:

A)Αίνος Θράκης
Η Αίνος είναι μια από τις αρχαιότερες θρακικές πόλεις. Aρχικά ονομαζόταν Πολυόμβρια, παίρνοντας το κλασικό της όνομα τον 6ο π.Χ. αιώνα. Πρόκειται για τη σύγχρονή πόλη Ενέζ(Enez).

Σε ένα από τα σωζόμενα αποσπάσματα του Καλλίμαχου (340 π.Χ. -240 π.Χ.-Το VII από τα 13 ποιήματα που έφεραν τον τίτλο Ίαμβοι), που παρατίθεται στη συνέχεια, o επικός ποιητής παρουσιάζει τον Ερμή Περφεραίο να αιτιολογεί τον θεσμό της λατρείας του από την πόλη της Αίνου στη Θράκη2.
VII 32 Έρμάς ό Περφεραίος Αινίων θεός
Περφεραίος Έρμής εν Αίνω τη πόλει της Θράκης τιμάται εντεύθεν·
VIII 20 Επειός προ τον δουρείου ίππου εδημιούργησεν Ερμάν, ον ο Σκάμανδρος πολύς ενεχθείς κατέσυρεν ο δ' εντεύθεν προσηνέχθη εις την προς Αίνω θάλασσαν, άφ' ής αλιευόμενοί τινες ανείλκυσαν αυτόν τη σαγήνη.
Χτισμένη στις εκβολές του Έβρου ποταμού, που τότε ήταν πλωτός, μπόρεσε, χάρη στη θέση αυτή, να αναπτυχθεί ταχύτατα.
Αναφέρεται στους περισσότερους αρχαίους Έλληνες γεωγράφους και Ιστορικούς, από τον Όμηρο μέχρι τον Στράβωνα. Στην Ιλιάδα ο Όμηρος αναφέρει ότι οι ηγέτες των συμμάχων των Τρώων Θρακών ήσαν οι Ακάμας και Πείρος, προερχόμενοι από την Αίνο.
Β)Αίνος (Κοίλη Συρία)
Η Αίνος ήταν μια αρχαία πόλη στην Κοίλη (νότια) Συρία.
Κατά τον χάρτη του Πόιτινγκερ απείχε 37 μίλια βορείως των Κανάθων (Qanawat) και 26 μίλια νοτίως της Δαμασκού.
Κατά την γνώμη άλλων ερευνητών ήταν μέσα στην Περαία του Ιορδάνη.
Ο ερευνητής Kiepert είκασε ότι προήλθε από την φοινικική ain που σημαίνει νερό, αλλά δεν αποκλείεται να υπήρξε στρατιωτική αποικία Θρακών κληρούχων από την Αίνο του Έβρου.
Ο Waddington (1870) την ταυτίζει με την γειτονική Φαινώ ή Φαίνα.
Όλες οι υποθέσεις είναι πιθανές, χωρίς να έχει δοθεί μια σαφής τοποθέτηση.
Γ)Αίνος (Κεφαλονιά)

Αίνος ονομάζεται το ψηλότερο βουνό στην Κεφαλονιά (1,628 m), το οποίο αποτελεί εθνικό δρυμό από το 1962.
Η ψηλότερη κορυφή του Αίνου είναι ο Μέγας Σωρός, απ' όπου φαίνονται καθαρά η Ζάκυνθος και αμυδρά η Λευκάδα και οι κοντινές ακτές της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος.
Έχει ύψος 1628 μέτρα και ουσιαστικά είναι το μόνο υψηλό βουνό της Κεφαλονιάς.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:

Ένας νεαρός άνδρας Ainu στο νησί Χοκάιντο,Ιαπωνία,

1901 Φωτογραφία από τον Hiram M. Miller

erevnw.blogspot.gr
ΠΗΓΗ

ΠΗΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
http://www.biblionet.gr/book
http://pyrron.blogspot.gr/
http://el.wikipedia.org/
http://www.pygmi.gr/
http://el.wikipedia.

Άγνωστοι Έλληνες: Όταν οι Έλληνες πορεύονταν Εις Πανίαν

Ακολουθώντας το αέναο ταξίδι των Ελλήνων σε όλον τον κόσμο φτάνουμε σιγά – σιγά στην Ισπανία, την χώρα των Πομπλαδόρες Γκριέκος και των Βάσκων.
Η Ισπανία ανέκαθεν υπήρξε αγαπημένος προορισμός των Ελλήνων από τα αρχαία κιόλας χρόνια…
Ο Ηρακλής πρώτα πρώτα είχε εκστρατεύσει εκεί, γεγονός που πιστοποιείται από τον Φάρο του στην σημερινή Κορούνια, από το όνομα «Πυρηναϊκή», το οποίο απεδόθη στην χερσόνησο από τον ίδιο προς τιμήν της γυναίκας του Πυρήνας αλλά και από χιλιάδες ακόμη πόλεις που ιδρύθηκαν από εκείνον.
Ο γιος του Ηρακλή, επιπλέον, ονομαζόταν Ίβηρας και θεωρούνταν γενάρχης της Ιβηρίας!

Χαρακτηριστική της παρουσίας του μεγάλου αυτού ήρωα στην εν λόγω περιοχή είναι και η ονομασία της σημερινής Διώρυγας του Γιβραλτάρ, που παλαιότερα έφερε το όνομα «Ηράκλειες Στήλες»!
Αρκετά χρόνια αργότερα έφτασε η σειρά αρχικά του Διονύσου να επισκεφθεί εκείνα τα μέρη και έπειτα του Οδυσσέα, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση ίδρυσε την πόλη Ιβηρία στην θέση που βρίσκεται η σημερινή Λισσαβώνα!
Λέγεται μάλιστα πως ο Διόνυσος μετονόμασε την Εσπερία (παλιά ονομασία Ισπανίας) σε Ισπανία, προς τιμήν του Πάνα, ο οποίος τον είχε συνοδεύσει στην εκστρατεία του (Ις-Πανίαν: Εις Πανία)!
«Πᾶνα κατέλιπεν ἐπιμελητὴν τῶν τόπων, ὃς τὴν χώραν ἀπ´ αὐτοῦ Πανίαν μετωνόμασεν· ἣν οἱ μεταγενέστεροι παραγώγως Σπανίαν προσηγόρευσαν, καθὼς ἱστορεῖ Σωσθένης ἐν ιγʹ Ἰβηρικῶν» Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος).

Ο Στράβων στα βιβλία του Β’, Γ’, Δ’, Ε’ των Γεωγραφικών αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι πολλοί ομηρικοί ήρωες πέρασαν από εκείνα τα μέρη (Αινείας, Μενέλαος, κ.α.).
Καταγράφει επίσης την ύπαρξη των Λουσιτανών (αρχαίας επαρχίας της Ιβηρικής χερσονήσου), οι οποίοι είχαν επιλέξει να ακολουθούν τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών.
Έτρωγαν λιτά, οργάνωναν ιππικούς, γυμναστικούς και οπλιτικούς αγώνες και εξασκούνταν γενικότερα στις πολεμικές τέχνες.
Όπως λοιπόν μπορούμε να δούμε, οι Έλληνες προσέθεσαν άλλον έναν σταθμό στις αποικίες τους γύρω από την Μεσόγειο, γεγονός που φαίνεται και από την πλειάδα ελληνικών πόλεων κατά μήκους όλης της Ιβηρίας!

- Εμπόρειον, Ampuries: Η πιο σημαντική ελληνική αποικία. Οι Έλληνες, Φωκαείς συγκεκριμένα, έμαθαν τους ντόπιους να καλλιεργούν με αγάπη τις ελιές και τα’ αμπέλια.
Ονομάστηκε έτσι γιατί ήκμασε το εμπόριο.
Όπου πήγαιναν οι Έλληνες έδιναν απλόχερα και φιλότιμα πολιτισμό και οργάνωναν εμπορικούς σταθμούς, αφού είχαν έντονα ανεπτυγμένο το εμπορικό δαιμόνιο.
Στο Εμπόρειον εισήχθη η πολεοδομία των ελληνικών πόλεων και κόπηκαν τα πρώτα νομίσματα στην περιοχή.
- Καλλίπολη (Βαρκελώνη), Ζάκαθα (Sagundo, ιδρύθηκε από Ζακυνθινούς), Άκρα Λευκή (Alicante),Ταρτησσός (οι Ισπανοί ισχυρίζονται πως είναι η αρχαιότερη πόλη της Ευρώπης), Ρόδη (Rosas), Καρθαγένη(Cartagena), Άβδηρα (στην μνήμη του Άβδηρου, φίλου του Ηρακλή), Πίνητος, Κερεσός, Κάλπη, Ημεροσκόπειον ή Αρτεμίσον, Μαινάκη (Malaca), Εβυσος (Ibiza), και πολλές άλλες.
Φυσικά οι προαναφερθείσες πόλεις βρίθουν ελληνικού στοιχείου μέσω των πολυάριθμων ελληνικών οικοδομημάτων, των θεάτρων, των ναών, των αγαλμάτων (Ανδριάντας Ασκληπειού ύψους 2μ.!), των εορτών, κλπ.
Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελούν οι γνωστοί αγώνες ταυρομαχίας των Ισπανών, που υφίστανται ως σήμερα και που διαθέτουν τις ρίζες τους στα ταυροκαθάψια της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο.
Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδιο, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στην Μικρά Ασία (Σμύρνη). Από αυτά προήλθαν οι ισπανικές ταυρομαχίες.
Βέβαια στην σημερινή Ισπανία το άθλημα είναι βάρβαρο, αφού στην Ελλάδα δεν θανατωνόταν ο ταύρος, που ήταν ιερό ζώο.

Ας δούμε τώρα λίγα πράγματα για τους δύο κατεξοχήν ελληνογενείς πληθυσμούς της Ισπανίας, τους Πομπλαδόρες Γκριέκος, που πρόκειται για Έλληνες κατοίκους από την Ελίκη, Ελίτσε, και τους Βάσκους που είναι εγκαταστημένοι στα δυτικά Πυρηναία όρη (<Πυρήνα, σύντροφο Ηρακλή).
Οι pobladores Griegos, ενθυμούμενοι την ελληνική τους καταγωγή, εορτάζουν κάθε χρόνο την ελληνική εβδομάδα που περιλαμβάνει την τυπική ζωή μιας αρχαίας ελληνικής πόλης: Ραψωδίες, θέατρα, χορός, πυρσοί, παρελάσεις οπλιτών, αμφορείς, αρχαία νομίσματα, κτερίσματα, χιτώνες, περικνημίδες και λόγος ομηρικός.
Παράλληλα τιμούν με θρησκευτικές παραστάσεις την Κοίμηση της Θεοτόκου κάθε 15η Αυγούστου.
Όσον αφορά τους Βάσκους, υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την καταγωγή τους (Λιβύοι, Φοίνικες, Ίβηροι, κλπ).
Πιο πειστική φαντάζει η ελληνική αν σκεφτούμε ότι πέραν της ελληνικής τους νοοτροπίας και κουλτούρας, οι ίδιοι οι Βάσκοι δηλώνουν Έλληνες!
Ειδικότερα είναι γνωστοί για την φιλοξενία, την υπερηφάνεια, την φιλοπατρία και τις στρατιωτικές τους ικανότητες.
Ο Στραβων αναφέρει (Γ’ 155): «Οι παλαιοί πολεμιστές ζούσαν κατά Σπαρτιατικό τρόπο και φορούσαν περικνημίδες. Οι Δρυΐδες προέβλεπαν τα μελλούμενα από σφάγια των θυσιών, αφού εξέταζαν τα σπλάχνα τους (…) Ιδρύθηκαν πόλεις που έχουν ονόματα, όπως Έλληνες, Αμφίλοχοι, διότι ο Αμφίλοχος πέθανε εδὠ. Προσφέρουν κατά τρόπον ελληνικό (…) Είναι το έθνος των Ουασκόνων».

Οι Βάσκοι καλλιεργούν, ως κλασσικοί Έλληνες, με φροντίδα τα σταφύλια και τις ελιές και διατηρούν υπερβολική αγάπη για την Ελλάδα.
Ποιος ξεχνάει την πρόταση των Βάσκων Ευρωβουλευτών ν’ αποτελούν τα Ελληνικά την επίσημη γλώσσα της Ευρώπης, κάτι που φυσικά καταψηφίστηκε και από Έλληνες «ευρωπαϊστές».
Στο Μπιλμπάο στεγάζεται η Ελληνική Βασιλική Ακαδημία.
Και μιας και μιλήσαμε για γλώσσα, ας δούμε ενδεικτικά ορισμένες εκ των ισπανικών λέξεων που έχουν ελληνική ρίζα:
Aire< αήρTala< τάλας (φτωχός)Henada< χελιδών (Δωρική Διάλεκτος, κατά την οποία το λ τρέπεται σε ν)Tronu< θρόνοςHerria< χώρα
estadio> στάδιον
mozo(υπηρέτης)>μόθων(γιος δούλου)Ana< Άν(ν)α (προσφώνημα Ελλήνων για τον Δία που προέρχεται από το επίρρημα άνω)
Αλλά και το επιφώνημα των Ισπανών «όλε» προέρχεται από την ελληνική φράση θρήνου «ὦ ὀλε δαῖμον»!
Δείτε το συγκινητικό βίντεο όπου το ελληνικό DNA των σημερινών Ισπανών βγαίνει στην επιφάνεια και μιλάει από μόνο του:

Υπάρχει επίσης πλήθος Ισπανών φιλελλήνων:
Χουάν Βαλέρα (σημαντικός ποιητής και πεζογράφος, απέδωσε πρώτος νεοελληνικά ποιήματα στα ισπανικά).
Αντόνιο Ρουμπιό Λιουκ (φιλόλογος, ένθερμος φιλέλληνας, απέδωσε στα ισπανικά κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας).
Μπέργκνες ντε λας Κάσας (Καταλανός ελληνιστής, πίστευε ότι η καταλανική πολιτιστική ιδιαιτερότητα έπρεπε να συνδεθεί με τον ελληνικό πολιτισμό)
Federico Krutwig Sagredo (Βάσκος ελληνιστής, θεωρούσε τα ελληνικά μητέρα όλων των γλωσσών)
Pedro Olalla (Ελληνιστής των ημερών μας θεωρεί τον Ελληνισμό ελπίδα του μέλλοντος)
Σημαντικοί μεταγενέστεροι Έλληνες που αγαπήθηκαν από τους Ισπανούς ήταν ο γνωστός Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ελ Γκρέκο) καθώς και ο λόγιος Δημήτρης Δούκας που προσκλήθηκε να διδάξει τα ουμανιστικά γράμματα στην πρώιμη αναγεννησιακή Ισπανία.
Σήμερα εδράζει μεγάλος αριθμός οργανώσεων και ιδρυμάτων που αφορύν τον Ελληνισμό της Ισπανίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το «Iberia Graeca», που ξεκίνησε επίσημα την λειτουργία του το 2010 από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ισπανίας και την Κυβέρνηση της Καταλανίας με σκοπό την ταξινόμηση και πιο εμπεριστατωμένη μελέτη του τεράστιου όγκου ελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων που ανακαλύπτονται συνεχώς στην πόλη Εμπόριον.
Η Ισπανία αποτελεί έναν ακόμα αξιομνημόνευτο σταθμό των Ελλήνων που πιστοποιεί το αδιάκοπο ταξίδι τους όχι μόνο στην περιοχή της Μεσογείου αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Φυσικά η Ελλάδα εξακολουθεί να κρατά σφαλισμένη την πόρτα σε αυτούς τους Έλληνες που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην χώρα μας αλλά και στον Ελληνισμό γενικότερα, κάτι που ήδη κάνουν…

Πηγή: ΠΥΓΜΗ.gr
awakengr.com

Μεγάλη Ελλάδα.(Magna Grecia). Μέρος 1ον

Μεγάλη Ελλάδα ,η αρχαία ονομασία της Νότιας ή Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας, η οποία δόθηκε εξαιτίας των πολυάριθμων αποικιών (αχαϊκών, δωρικών, ιωνικών) που ιδρύθηκαν εκεί από τους Έλληνες.
Δεν είναι εξακριβωμένη η προέλευση της συγκεκριμένης ονομασίας, ωστόσο δηλώνεται με αυτόν τον όρο, σε γραπτές φιλολογικές μαρτυρίες, ήδη από το 2ο αι. π.Χ., από τον ιστοριογράφο Πολύβιο. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Στράβωνας (C, 253), η επικοινωνία μεταξύ των πληθυσμών της Νότιας Ιταλίας και του Αιγαίου είχε ξεκινήσει από την μυκηναϊκή εποχή, με ανταλλαγές εμπορικών προϊόντων, ενώ δεν αποκλείεται το γεγονός να είχαν εγκατασταθεί σε αυτό το τμήμα της Ιταλίας, και κατά κύριο λόγο στα παράλια, ομάδες Μυκηναίων ήδη από το 13ο αι. π.Χ.
Η Κάτω Ιταλία αποικίσθηκε από Αχαιούς της Κεντρικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου, ενώ η Σικελία από Ίωνες και Δωριείς.

Οι Eλληνικές πόλεις της "Μεγάλης Ελλάδος" ήταν αποικίες Ελληνικών πόλεων-κρατών από την κυρίως Ελλάδα και την Μικρά Ασία

Είναι γεγονός, ότι η αρχαιότερη αποικία, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, είναι η Κύμη, η οποία ιδρύθηκε το 725 π.Χ. από τους Χαλκιδείς στην Καμπανία της Ιταλίας και θεωρείται ως η πρώτη αποικιακή πόλη στη Δύση.
Επηρέασε τον πολιτισμό των Ετρούσκων και των άλλων ιταλικών λαών, καθώς από τους αποίκους της Κύμης διαδόθηκε στην Ιταλία το χαλκιδικό αλφάβητο, από το οποίο προήλθε το λατινικό.
Οι ελληνικοί μύθοι, οι ελληνικές θρησκευτικές δοξασίες, τύποι λατρείας, ήθη και έθιμα και πολλά άλλα πολιτιστικά στοιχεία διαδόθηκαν επίσης στην περιοχή.
Η Καμπανία, μια και αναφερθήκαμε σ’ αυτήν, είχε κατοικηθεί στα πολύ παλιά χρόνια από Ετρούσκους.
Ο μεγάλος ελληνικός αποικισμός που άρχισε από τον 8ο π.Χ. αιώνα έφερε στην περιοχή πολλούς Έλληνες αποίκους, που ίδρυσαν σημαντικές πόλεις, κυρίως στα παράλια της Καμπανίας (Ποτίολοι, Ελέα, Ποσειδωνία, Καπρέες, Καπύη κτλ.) και παρουσιάστηκε τότε μια αλληλεπίδραση στους πολιτισμούς Ελλήνων και Ετρούσκων.
Η πόλη Ποτίολοι, είναι μία ρωμαϊκή ονομασία της αρχαίας ελληνικής αποικίας Δικαιάρχειας (σήμερα Ποτσουόλι), στον κόλπο της Νεάπολης.
Η Δικαιάρχεια ιδρύθηκε γύρω στα 526 π.Χ. από Σάμιους, που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους διωγμένοι από την τυραννίδα του Πολυκράτη.
Ανάμεσά τους πρέπει να ήταν και ο φιλόσοφος Πυθαγόρας.
Η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή από το εμπόριο του θειαφιού, που αφθονούσε στην περιοχή, και του σιδήρου.
Αργότερα κατακτήθηκε από τους Σαμνίτες και τέλος από τους Ρωμαίους, οπότε ονομάστηκε Ποτίολοι.
Ως τις αρχές του 2ου αι. ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ρώμης.
Από τη ρωμαϊκή πόλη σώζονται τα ερείπια της αγοράς και ένα αμφιθέατρο, που έχτισε ο Βεσπασιανός.
Η Ποσειδωνία είναι κι αυτή μία πολύ σημαντική αρχαία ελληνική αποικία στη Λευκανία της Κάτω Ιταλίας, στις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους. Ιδρύθηκε από αποίκους της Σύβαρης και γνώρισε μεγάλη ακμή ως την κατάληψή της από τους Λευκανούς στο τέλος του 4ου π.Χ. αι. Το 273 π.Χ. την κατέλαβαν οι Ρωμαίοι και την ονόμασαν Paestum.
Στη συνέχεια η Ποσειδωνία άκμασε και ως ρωμαϊκή πόλη.
Αργότερα καταστράφηκε από επιδρομή Σαρακηνών πειρατών (877 μ.Χ.) και από το 15ο αιώνα έπαψε να κατοικείται.

Δυο από τους επιβλητικούς Ναούς της Ποσειδωνίας.

Πολύ αξιόλογα είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα της Ποσειδωνίας και ιδιαίτερα οι τρεις μεγάλοι δωρικοί ναοί της.
Από αυτούς ο νεότερος, ονομαζόμενος ναός του Ποσειδώνα, χρονολογείται στον 5ο π.Χ. αι. και σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση.
Είναι εξάστυλος, περίπτερος ναός με 36 κολόνες και διαστάσεις 60x24,25 μ.
Σώζονται ακόμα πολυάριθμοι τάφοι με ωραίες τοιχογραφίες, μεγάλη «βασιλική στοά», αγορά, διάφορα ερείπια τειχών με πύλες κ.ά.
Η Σύβαρη (Σύβαρις) ήταν μία αρχαία ελληνική πόλη στη Λευκανία της Κάτω Ιταλίας.
Την ίδρυσαν οι Αχαιοί και οι Τροιζήνιοι περίπου το 720 π.Χ. στον κόλπο του Τάραντα.
Απέκτησε μεγάλο υλικό πλούτο, επειδή ήταν το κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου της Κάτω Ιταλίας.
Ο πλούτος είχε μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία και τη ζωή των κατοίκων, που έγιναν μαλθακοί. Λέγεται μάλιστα ότι τόσο απέφευγαν το θόρυβο, ώστε απομάκρυναν ακόμη και τους πετεινούς για να μην τους ενοχλούν.
Από την αρχαιότητα με τη λέξη «συβαριτισμός» εννοείται η μαλθακότητα.
Η Σύβαρη καταστράφηκε το 510 π.Χ. από την ανταγωνίστριά της πόλη Κρότωνα.
Άλλη σημαντική αποικία ήταν ο Τάραντας, που ιδρύθηκε περίπου στα τέλη του 8ου αι. π.Χ., στον ομώνυμο κόλπο, από αποίκους οι οποίοι προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης.
Άλλη αχαϊκή αποικία στον κόλπο του Τάραντα ήταν ο Κρότωνας και το Μεταπόντιο, οι οποίες ιδρύθηκαν στο τέλος του 7ου αι. π.Χ. Το 730 π.Χ., περίπου, αποικίσθηκε το νοτιότερο άκρο της περιοχής της Καλαβρίας, από μια ομάδα Χαλκιδέων, οι οποίοι ίδρυσαν εκεί το Ρήγιο.
Ως γνωστόν, η Χερσόνησος της Καλαβρίας συγκαταλεγόταν από τον 8ο αι. π.Χ. στην περιοχή της Μεγάλης Ελλάδας και ονομαζόταν από τους Έλληνες Βρεττία.
Οι ιταλικοί λαοί που την κατοικούσαν προηγούμενα αφομοιώθηκαν γρήγορα από τους Έλληνες και ακολούθησαν την πορεία του πολιτισμού τους.
Οι ελληνικές αποικίες της περιοχής, το Ρήγιο, η Σύβαρη, ο Κρότωνας, οι Επιζεφύριοι Λοκροί έφτασαν γρήγορα σε μεγάλη ακμή.
Στο εσωτερικό της χερσονήσου, στο οποίο δεν είχαν επεκταθεί οι Έλληνες άποικοι, ζούσαν οι Βρέττιοι ή Βρούττιοι, οι οποίοι, στα τέλη του 4ου αι. π.Χ., άρχισαν να προχωρούν προς τα νότια. Στον 3ο αι. π.Χ., μετά την κατάκτηση της χερσονήσου από τους Ρωμαίους, Βρούττιοι και Έλληνες συγχωνεύτηκαν και άρχισε η παρακμή των μεγάλων ελληνικών αποικιών.
Μετά την κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους (476 μ.Χ.) η Καλαβρία υπέστη τις επιδρομές των Οστρογότθων και των Βησιγότθων.
Τον 6ο αι. κατακτήθηκε από τους στρατηγούς του Ιουστινιανού Βελισάριο και Ναρσή.
Λίγο αργότερα καινούριες επιδρομές των Λογγοβάρδων αυτή τη φορά και αργότερα των Σαρακηνών, προκάλεσαν την οριστική παρακμή.
Για να επανέλθουμε, θα πρέπει να πούμε .ότι, κύριο χαρακτηριστικό των περισσότερων αποικιών της Μεγάλης Ελλάδας ήταν η έντονη εμπορική δραστηριότητα.
Τα εμπορικά πλοία των Ελλήνων μετέφεραν τα ελληνικά εμπορεύματα σε όλα τα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, εκτοπίζοντας τους Φοίνικες, οι οποίοι ήταν οι κυρίαρχοι μέχρι τότε.
Ιδιαίτερες εμπορικές σχέσεις δημιουργήθηκαν με τη μητρόπολη και τις ιωνικές, κυρίως, αποικίες.
Οι αποικίες αυτές εξελίχθηκαν επίσης σε αξιόλογα πολιτιστικά κέντρα.
Ανεγέρθηκαν μεγαλοπρεπείς ναοί στον Ακράγαντα, την Ποσειδωνία, το Σελινούντα.

Δωρικός Ναός ,πιθανόν αφιερωμένος στον Απόλλωνα ,στην Ακρόπολη του Σελινούντα στην Σικελία.

Αναπτύχθηκαν ακόμη ο αθλητισμός και τα γράμματα, με σημαντικότερους εκπροσώπους τον Εμπεδοκλή και το Γοργία. Στην ποίηση ξεχώρισαν ο Λεωνίδας ο Ταραντίνος (ο μεγάλος επιγραμματοποιός), ο Ίβυκος κ.ά.
Άνθησαν η πυθαγόρεια και ελεατική φιλοσοφία και δημιουργήθηκαν διάφορα θρησκευτικά κινήματα.
Παράλληλα οι πολιτικοί αγώνες οδήγησαν στους νομοθετικούς κώδικες του Ζάλευκου και του Χαρώνδα.
Βέβαιον είναι ότι, όπως οι ελληνικές, έτσι και οι πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας είχαν έντονους πολιτικούς ανταγωνισμούς, καθώς ήταν αυτόνομες και ανεξάρτητες μεταξύ τους, χωρίς πολιτική ενότητα, με αποτέλεσμα να βρίσκονται συχνά σε κομματικές διχόνοιες που τις εξαντλούσαν.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφτασαν ως τον πόλεμο προκαλώντας την επέμβαση της μητρόπολης. Από τις διαφορές Εγεσταίων, Σελινουντίων και Συρακουσίων προκλήθηκε η εκστρατεία των Αθηναίων στη Σικελία και η συνέχιση του πελοποννησιακού πολέμου.
Οι συνεχείς πόλεμοι, εξάλλου, των ελληνικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας με τους ιθαγενείς λαούς της Ρώμης και της Καρχηδόνας προκάλεσαν ως ένα βαθμό τις εκστρατείες του Αρχίδαμου, του Αλέξανδρου του Μολοσσού, του Κλεώνυμου και του Πύρρου.
Από τον 3ο αι. π.Χ. άρχισε η βαθμιαία υποταγή της Μεγάλης Ελλάδας στους Ρωμαίους. Χρειάστηκαν ωστόσο δύο ολόκληροι αιώνες μέχρι να τελειώσουν οι πόλεμοι Ρώμης και Καρχηδόνας, προκειμένου να υποταχτούν οι ελληνικές αποικίες οριστικά.

Καλώς Ήρθατε...Πινακίδα στην Ελληνόφωνη περιοχή της Grecìa Salentina του Salento της Aπουλίας.

Τελειώνοντας, να σημειώσουμε ότι παρά την υποταγή τους οι Έλληνες των περιοχών αυτών διατήρησαν για πολλούς αιώνες τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους.
Κατόρθωσαν παρά τη μακρά ρωμαϊκή κυριαρχία και την κατάληψή τους από τους Λομβαρδούς, τους Άραβες και τους Νορμανδούς να διατηρήσουν τη γλώσσα τους.
Ακόμη και σήμερα σε πολλά χωριά της Κάτω Ιταλίας απαντώνται ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία, καθώς και μια διάλεκτος που παρουσιάζει πληθώρα από παραφθαρμένες ελληνικές ρίζες.
ΤΕΛΟΣ 1ου Μερους.
sakketosaggelos.gr
autochthonesellhnes.
Επιμέλεια φωτογραφίας Διόνυσος.