Η φυσική είσοδος στα μαρμαρένια αλώνια του
Ταΰγετου που ο δάσκαλός μας (νεοδιόριστος καθηγητής τη δεκαετία του 70 στη γενέτειρά μου Μολάους Λακωνίας)
Λιαντίνης διάλεξε για να πάει να συναντήσει το Χάρο που ποτέ δε φοβήθηκε.
Η ημέρα των 14 Ολυμπιάδων, τα γενέθλια των 56 χρόνων ήταν η λατρεμένη του μέρα για να πάει σε αυτή τη συνάντηση που περίμενε για να δείξει, ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη μέρα του θανάτου από μόνος του. Δεν είναι καρπός να δεχτεί το φάγωμα του σκουληκιού ή να πέσει από ωρίμανση από το δέντρο, αλλά να πέσει από αυτό με την επιλογή του ως άνθρωπος χωρίς να φοβάται. Να πάει να συναντήσει αυτός το Χάρο και όχι να τον πάρει αυτός στέλνοντας κάποια αρρώστια.
Άλλωστε κάποτε…..
"ο Διγενής(γένος του Δία) όπου χτυπά το αίμα αυλάκι κάνει
και ο Χάροντας όπου χτυπά το αίμα τράφο κάνει…"
Ένα μικρό ρήγμα της ορογένεσης στη κορυφογραμμή του θρυλικού Ταΰγετου λίγο βορειότερα από τη θέση Πόρτες, ένα φυσικό φέρετρο, πού όταν ξάπλωσα μέσα περίσσευε μόλις μισό μέτρο από το σώμα μου. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου αντίκρισα τον ήλιο να με φωτίζει με το εκτυφλωτικό ενεργειακό φως της
ΙΕΡΗΣ κορυφογραμμής του αρρενωπού βουνού, της επιβλητικής γης
(Ταύς = νταής + γα δηλαδή γη).
Εκεί που βρίσκεται το ερωτικό σμίξιμο του ήλιου και της πέτρας για το ποιητή.
Εκεί που από τα πανάρχαια χρόνια λατρεύτηκε ο θεός
Ήλιος Απόλλωνας, αφού το ακούμπησμα του φωτεινού δίσκου στη φυσική ράμπα των ουρανών, την Πυραμίδα έμπνευσε τους Σπαρτιάτες να φεύγει το τέθριππο άρμα του θεού Ήλιου στο Διάστημα
(Δίας ειμί) και μετέπειτα του
Αϊ Λιάς.
Οι φωτογραφίες πάρθηκαν την ημέρα της 67 Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης στο Ταΰγετο και αυτές τις συγκινητικές στιγμές σας μεταφέρω από το αρχείο μου σε αυτή τη σελίδα προς τιμή του
ΔΑΣΚΑΛΟΥ μας και τιμώντας επίσης αυτούς που λάτρεψαν τέτοιες
ΟΥΡΑΝΙΕΣ κορυφογραμμές.
Γιάννης Κοφινάς
Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Δάσκαλος με το οξύ πνεύμα και το αλάθητο κυτταρικό ένστικτο, διάλεξε τον ιδανικό τόπο για να επιστρέψει, στην πατρώα γη.
Πράγματι σαν μαθητές του και ομόφυλοι και εμείς πρέπει να νοιώσουμε την έννοια της μακρινής μας καταγωγής, και να ερμηνεύσουμε αυτή την ενέργεια, βήμα-βήμα, με οδηγό το ένστικτο και την ερμηνεία των ονομάτων.
Δεν είναι τυχαίο βουνό ο
Ταΰγετος, και αυτό είναι η άποψη όλων των
Λακεδαιμονίων.
Οι Σπαρτιάτισσες μανάδες προέτρεπαν τους γιούς του με την ουράνια
«ευχή» η ταν ή επί τας.
Τι να σημαίνει όμως η λέξη
«ταν»;
Σίγουρα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν μπορεί να σημαίνει την ασπίδα, εκτός και η ασπίδα είναι σύμβολο της γης.
Είναι πολύ μικρό η μεγαλόψυχη και ενάρετη αυτή
«φυλή» να μιλούσε για ένα κομμάτι από ξύλο ή μέταλλο που σκοπό είχε να προστατεύσει την ζωή του φέροντος.
Πόσο μάλλον όταν ο οπλίτης ήταν διατεθειμένος να την θυσιάσει για την πατρίδα και την αρετή.
Η λέξη
«ταν» σημαίνει την πατρίδα,
την γήινη πατρίδα, το περιβάλλον και κατ’ επέκταση, ότι περιέχεται σε αυτήν.
Λέμε αυτοσαρκαζόμενοι στις μέρες μας, και μάλιστα με περιφρόνηση,
«Ελλαδιστάν», δηλαδή η γη των Ελλήνων. Άλλο ένα σημάδι της προπαγάνδας που θέλει να λασπώνει κάθε τι μας ξαναγυρίζει στην αίγλη των προγόνων μας.
Άλλωστε σε πολλές Ασιατικές χώρες η κατάληξη
«ταν», δηλώνει την χώρα κάποιου Λαού, Αφγανιστάν, είναι η χώρα των Αφγανών.
Η
«ευχή» λοιπόν
«ταν η επι τάς», ήταν προτροπή, για αγώνα μέχρι θανάτου για την πατρίδα.
Έλεγε η μάννα :
Θα πολεμήσεις για την πατρίδα, μέχρι να πέσεις νεκρός πάνω σε αυτήν.
Και δεν φοβόταν ο Σπαρτιάτης των θάνατο, γιατί τον γνώριζε.
Ο θάνατος ήταν ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, και η ψυχή ανάλαφρη και ελεύθερη πλέον γύριζε στο τόπο από όπου ήρθε.
Αυτό το γνώριζε και ο Δάσκαλος, το γνωρίζει και η θρησκεία μας, και ή αρχαία και ή νέα.
Σε εμάς τους Λακεδαιμόνιους το δηλώνει η κορυφή του Ταϋγέτου, με την ονομασία της
«ΤΑΛΕΤΟΝ».
Το πρώτο συνθετικό τάλε, είναι η δωρική έκφραση, του Ιωνικού τήλε που σημαίνει μακριά.
Το
«Τον» είναι ή πατρίδα κατ, αναλογία με το
«ταν», αλλά ενώ το
«ταν» δηλώνει
την γήινη, το
«τον» δηλώνει
την ουράνια.
«ΤΑΛΕΤΟΝ» σημαίνει
«Η ΜΑΚΡΥΝΗ ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ», η κορυφή του Ταϋγέτου είναι το μνημείο για να θυμόμαστε αυτή την ουράνια πατρίδα μας, και γιατί όχι και την ουράνια καταγωγή μας.
Η αλήθεια δεν ξεχνιέται, και αν το μυαλό μπερδεύεται και ξεχνά η ψυχή δεν ξεχνά ποτέ.
Στην Λακεδαίμονα, δηλαδή την κοιλάδα των θεών, έγινε η
«σπορά» (Σπάρτα), του θεϊκού σπόρου, στην γήινη
«φυλή».
Η Αφροδίτη η
«μιγώνια» φρόντισε να ενωθεί το «αρσενικό»(ουράνιος σπόρος), με το
«θηλυκό» (γήινη φυλή).
Κάπως έτσι άρχισε, στο μακρινό και ομιχλώδες παρελθόν, το ξεκίνημα του είδους των ανθρώπων.
Ο Διας και η Ταυγέτη ένα ζευγάρι, ή αν θέλετε ο Αδαμ και η Εύα, και….πολλά άλλα.
Οι Λάκωνες γνωρίζουν, ασυνείδητα ίσως, αλλά γνωρίζουν τα παραπάνω, γι’ αυτό και οι παλαιότεροι έλεγαν τα κορίτσια
«φυληκά», υποκοριστικά
«φυληκούλια» και τα αγόρια
«υγιούς».
Το θηλυκό με λίγα λόγια είναι ο φορέας της φυλής, και γεννά σαν την γαία, με την επέμβαση του σπόρου, αρσενικά και άλλα θηλυκά για την διαιώνιση του είδους.
Έτσι ερμηνεύεται, και ή αυστηρότητα για την
«ηθική» των θηλυκών, δεν προερχόταν από σεμνότητα αλλά από φόβο να μην γίνουν επιμιξίες και αλλοιωθεί η
«φυλή».
Αυτό αποδεικνύει και μια «βαριά βρισιά» στην Λακωνία (
«γαμώ την φυλή σου» ).
Τίποτα δεν είναι τυχαίο….και αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο Δάσκαλος.
Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος
