ΓΑΙΑ (ΔΑΜΑΤΕΡ)
Στα απώτερα μυθικά χρόνια εκείνα που δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε, στα χρόνια της κοσμογονίας για τη ανάγκη της σκέψης μας θα βάλουμε μια αρχή.
Μια αρχή αυθαίρετη αλλά αναγκαία. Πρέπει να σταθούμε κάπου, να ακουμπήσουμε.
Και τι καλύτερο από το να ακουμπήσουμε στην Γή την μάνα Γαία, την «Δά Μάτερ» στην Δωρική διάλεκτο. Την προηγηθείσα του «Πάτερ», τον οποίο στην ουσία δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε. Εμφανίζεται στην μυθολογία περιστασιακός, και πολλές φορές διαφορετικός για κάθε νεογέννητο. Ταυτίζεται με τις ιδιότητες του Θεού άσχετα με τις ονομασίες, ή τις παραδόσεις του κάθε λαού.
Η Γαία είναι το θηλυκό που γεννά με την συμμετοχή κάποιου αρσενικού, του Ουρανού, του Δία, του Πατρός γενικότερα. Ο Πάτερ εγκαθιστά (ΠΑ) στερεοποιεί βάζει βάσεις και ρίζες, και ή Μάτερ (ΜΑ) διαμορφώνει αναπτύσσει παράγει.
1. ΛΕΛΕΓΑΣ
Στην Λακεδαίμονα πρώτος μυθικός βασιλιάς αναφέρεται ο «γηγενής» Λέλεγας.
Αυτός ο μυθικός ηγέτης, μπορεί να ερμηνευθεί σαν τον «Νόμο» πριν γίνει νόμος, δηλαδή προτού διανεμηθεί (Νέμω) και εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν σαν κανόνα. Όταν ήταν ακόμη Lex-legis, ανώτερος, βαθύτερος, ακατανόητος, από τους κοινούς θνητούς (φυσικός, ηθικός, νόμος, ρήτρα).
Οι κοινοί θνητού στους οποίους έγινε, εκπαίδευση σε αυτό τον νόμο, ήταν οι ΛΕ ή ΛΑ ή Λ. που ζούσαν ή εγκαταστάθηκαν στην ομώνυμη χώρα. Ένας λαός μάλλον χαρισματικός αφού επελέγη να εκπαιδευτεί, και αργότερα να εκπαιδεύσει τους υπολοίπους θνητούς. Από την ρίζα ΛΑ, ΛΑΣ προέρχονται πολλά, και ο λαός από εκεί προέρχεται, και ο βασιλεύς, ή βάσις του λαού το στήριγμα και ο προστάτης του.
Να θυμηθούμε την νότα Λα την εφαρμογή της μουσικής στην χαρά και την εξέλιξη των ανθρώπων. Η έννοια και η λέξη Λάς είναι το φωτεινό το θεϊκό, εκείνο που προέρχεται από τον ουρανό. Αλλά και στην πραγματικότητα της άγριας εκείνης εποχής, πύρινα ουράνια σώματα έπεφταν στην Γή με καταστροφικές αλλά και θαυμαστές συνέπειες. Ταυτίστηκε η λέξη με το φωτεινό, και ταυτόχρονα με το στερεό την πέτρα, αφού μετά την δράση τους οι μετεωρίτες έμεναν ανενεργές πέτρες στην επιφάνεια της Γής, ισχυρά όμως λατρευτικά αντικείμενα, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δεν είναι σύμπτωση που ο Χριστός την θρησκεία μας στήριξε πάνω στον Πέτρο(πέτρα) σύμφωνα με την ευαγγελική ρήση. Το ίδιο το σχήμα Λ συμβολίζει το ανώτερο και αρχικό σημείο, που διαχέεται και προβάλλεται πάνω στην Γή, μοιάζοντας με μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει φώς. Αυτό το σύμβολο κοσμούσε την σπαρτιάτικη ασπίδα, αλλά και στην ουσία ή προσήλωση στην αρετή, και η υποταγή στους νόμους αποτέλεσαν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τα κυριότερα ιδανικά για τους Λακεδαιμόνιους. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν ισχυρισθεί κάποιος πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη δεν θα υπήρχε η αρετή. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και η μεταγενέστερες θεωρίες, σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ή τέχνη στηρίζεται στην Δωρική βάση. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Χριστός κινούνται σε αυτό το μήκος ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων και του ανθρώπου. Η λιτότητα, η περιεκτικότητα, το μέτρο, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, και η απλότητα, αλλά και η αγάπη για τον άνθρωπο, πηγάζουν από το «Λελεγιακό Νόμο». Θα μπορούσε κάποιος δίκαια να αμφισβήτηση το τελευταίο, αν το εξετάσει με επιπολαιότητα.
Αλλά η αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο είναι η προσπάθεια για την εξύψωση του, σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, και όχι με κριτήρια υλιστικά.
Λελεγία ονομάσθηκε και η περιοχή από τον οικιστή της, όπως διαπιστώνουμε σε μεταγενέστερες αναφορές.
Σύζυγος του ήταν η Πέρδιξ, που δηλώνει την εγκατάσταση στην περιοχή (ΠΕΡΔΙΞ=ΠΕ=ΠΑ που σημαίνει σταθεροποίηση). Παιδιά τους η Θεράπνη, ο Βούμελχος, ο Πολυκάων, και ο Μύλης. Η αποκωδικοποίηση των ονομάτων μοιάζει απλή και εύκολη, αρκεί κάποιος να μπορεί να φανταστεί την απώτερη εκείνη εποχή. Η Θεράπνη υποδηλώνει την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με την απασχόληση, την θεραπεία, διαφόρων λειτουργιών που σήμερα μας είναι αυτονόητες. Ο μύθος τις παρουσιάζει και τις ονοματίζει. Ο Βούμελχος είναι η εκπαίδευση και ή ενασχόληση του ανθρώπου με την κτηνοτροφία, υποτάσσονται τα ζώα στον άνθρωπο και τα χρησιμοποιεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ο Μύλης είναι η εκπαίδευση στην γεωργία έργο λιγότερο επικίνδυνο, με τα ίδια όμως αποτελέσματα, για αυτό καθίσταται και το κυρίαρχο στην διαδοχή, των μυθικών βασιλέων. Όλα αυτά βεβαίως συνέβαιναν, σε ένα περιβάλλον δύσκολο και εχθρικό, που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, με φωτιές από μετεωρίτες ή από άλλες κλιματολογικές αιτίες. Σε αυτό το περιβάλλον, είχε ισότιμη κυριαρχία ο Πολυκάων.
2. ΜΥΛΗΣ
Ο Μύλης συνεχιστής του εξελικτικού έργου επιμορφώνει τους κοινούς θνητούς, πώς να παράγουν την τροφή τους. Κυριαρχεί αυτός και διαδέχεται τον Λέλεγα, επειδή προσφέρει λιγότερο επικίνδυνο τρόπο διαβίωσης στους ανθρώπους από τους αδελφούς του. Είναι ο εισηγητής της επεξεργασίας των σιτηρών και της μετατροπής τους σε αλεύρι και ψωμί, βασική τροφή του ανθρωπίνου είδους μέχρι τις μέρες μας.
Σύζυγός του η Κλεοχάρεια, η μέθοδος του εκπολιτισμού των θνητών με βάση την ανθρώπινη φύση, που πέρασε από το ζωώδες στο κοινωνικό και το «χάριεν».
Αυτά συνέβαιναν σε εποχές που η γνώση, η φήμη (κλέος), ήταν στα αρχικά στάδια, όπως σε ένα βρέφος που έχει τα πρώτα του βιώματα. Πρέπει λοιπόν να συνοδεύεται ή εκπαίδευση από αρμονία και ψυχική ανάταση για να είναι αρεστή και εύπεπτη. Έτσι συμπληρώνεται από τα χαρίσματα τις χάρες, αλλά και την χαρά από το αποτέλεσμα της δημιουργίας των πρωτόπειρων ανθρώπων.
3. ΕΥΡΩΤΑΣ
Το αποτέλεσμα της εξέλιξης που δημιούργησε ό Μύλης και ή Κλεοχάρεια ήταν η γέννηση του Ευρώτα. Μετά την γέννηση του τέθηκε στην υπηρεσία του ανθρώπου και έγινε πάροχος καλών. Όπως το όνομά του παραπέμπει ήταν εκείνος που παρείχε πλούσια τα αγαθά, για να ευημερεί το βασίλειο του. Ο γιός του Μύλη, παίρνει σύζυγο την νύμφη Ευρυδίκη, η την Κλείτα κατά άλλη εκδοχή, και αποκτά την ποτάμια νύμφη Τίασα και την Σπάρτη. Η Ευρυδίκη συνεισφέρει στην δίκαιη κατανομή των αγαθών που απορρέουν από αυτόν, και κατευθύνονται προς όλους τους υπηκόους του. Η Κλείτα κατά την δεύτερη εκδοχή, είναι αυτή που τον κατευθύνει ούτως ώστε να αποδίδει τα οφέλη που πηγάζουν από αυτόν και μηδενίζει την καταστροφική του δύναμη. Με αυτές τις προϋποθέσεις δημιουργείται το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηθεί η επόμενη εποχή, και θα συνεχισθεί η εξέλιξη των όντων σε ανώτερο επίπεδο. Η μια από τις κόρες η νύμφη Τίασα φροντίζει να ποτίσει, και να εισφέρει με τις μαγικές της δυνάμεις, στην άλλη αδελφή της την Σπάρτη την δυνατότητα της εκκόλαψης και της αναπαραγωγής του είδους, που μπολιασμένο από περισσότερα προτερήματα, θεόσταλτα κατά κύριο λόγο, θα μετατρέψει τους θνητούς σε άνω θρώσκοντα όντα δηλαδή ανθρώπους. Δεν είναι η υπόθεση αυτή παραμυθένια διότι την ίδια διεργασία την έχουμε δεί να συμβαίνει σε ιστορικούς χρόνους με τις διάφορες θρησκείες, ή με φωτισμένους ανθρώπους.
Ο κύκλος τελειώνει με την Σπάρτη έτοιμη και ώριμη να δεχθεί τον κατάλληλο σπόρο, για να γεννηθούν οι άνθρωποι από την γήινη μάννα και τον θεϊκό σπόρο.
Την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Φυσικός νόμος, που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, και τούς κανόνες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το περιβάλλον και η Ζωή.
METABATIKH ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Παράλληλα σε όλη αυτήν την τεράστια και άγνωστη χρονική περίοδο η Γαία γεννούσε άλλοτε με σύντροφο τον Ωκεανό και άλλοτε με σύντροφο τον Ουρανό. Η ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννά τους Τιτάνες. Οι Τιτάνες ήταν κυρίαρχοι σε άγνωστους και τεράστιους χώρους, χερσαίους, υδάτινους και ουράνιους. Η έννοια Τι είναι αυτό που αποδίδει κάτι το θαυμαστό σε μέγεθος, κάτι που μας γεμίζει δέος και απορία. Τάν είναι η απόδοση της χώρας, της περιοχής, της πατρίδας, και αυτή την έννοια έχει και το γνωστό μας «τάν ή επί τας». Δεν έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για έναν λαό, όπως οι Λακεδαίμονιοι, να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ασπίδα, αλλά για την πατρίδα του, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα κύρια χαρακτηριστικά των Τιτάνων είναι το μεγάλο μέγεθος και η τεράστια δύναμη, ενώ σε υποδεέστερη μορφή υπάρχουν σε αυτούς το πνεύμα και οι αρετές.
Αυτά τα τελευταία επικρατούν στους απογόνους τους, και με αυτά σαν όπλα εκείνοι κερδίζουν την Τιτανομαχία, και αλλάζει η εποχή για την ανθρωπότητα.
Από τον Κρόνο και την Ρέα γεννιέται ο Ζεύς, ο κυριότερος, και ισχυρότερος της νέας γενιάς οντοτήτων εκ του αποτελέσματος.
Από τον Ιαπετό και την Κλυμένη ο Άτλας, ο Προμηθεύς και ο Επιμηθέας.
Οι παραπάνω τέσσερεις γόνοι Τιτάνων είναι από τους σημαντικότερους, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, επειδή ο καθένας με τον τρόπο του επένδυσε στην ανύψωση του ανθρωπίνου είδους. Ο Δίας με τις πάμπολλες ερωτικές του ιστορίες σκοπό είχε να μπολιάσει με τον σπόρο του, το ανθρώπινο είδος, και όχι να πάρει τον τίτλο του εραστή.
Ο Προμηθεύς διόρθωσε το λάθος του αδελφού του Επιμηθέα, που δεν έδωσε από λάθος στους ανθρώπους μέσα προστασίας, όπως στα άλλα όντα, και πρόσφερε στον άνθρωπο την φωτιά, το πυρ της γνώσης ή μέρος από τις θεϊκός δυνάμεις πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε. Δικαίως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλοι τους σαν οι πρώτοι φιλάνθρωποι.
Ο Άτλας, είναι εξίσου σημαντικός, και ο ρόλος του ήταν η υποχρέωση να διοικεί την γήινη επικράτεια, ως γνωστό μεταφορικά κρατούσε την Γή στην πλάτη του. Υποθέτουμε πώς επικράτεια ήταν οι περιοχές που επικρατούσε το κατάλληλο κλίμα και κατοικούντο, κάτι σαν τη σημερινή εύκρατη ζώνη, με προϋπόθεση την θέση του Ισημερινού. Με αυτή την τοποθέτηση ίσως είναι μάταιο να αναζητούμε την Ατλαντίδα τουλάχιστον την αρχική, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Ατλαντίδα επεκτείνονταν σε όλη την κατοικημένη Γή. Η Ατλαντίδα για την οποία μας μιλά ο Πλάτωνας είναι απομεινάρι της αρχικής, που παρήκμασε και καταστράφηκε όπως μας αφηγείται.
Όλη αυτή ή μυθική περίοδος, παρουσιάζει τις ανακατατάξεις μεταξύ των Τιτάνων με κυρίαρχο τον Κρόνο, και των Τιτανιδών υιών των Τιτάνων, με κορυφαίους τον Δία και τον Άτλαντα. Ο κόσμος μετά την Τιτανομαχία μοιράζεται σε αυτούς, ο ουρανός στον πρώτο και η Γη στον δεύτερο. Το κακό που προΰπαρχε στην Κρόνια εποχή υποτάσσεται και αναβαθμίζεται το ανθρώπινο είδος.
Ο Άτλας λοιπόν ήταν ουράνιας προέλευσης, όπως φανερώνει το όνομά του και κυρίαρχος των πάντων όπως δηλώνει το όνομα της συζύγου του Πλειόνης.
Ο Άτλας με την Πλειόνη αποκτούν έξι κόρες τις Ατλαντίδες, ή πλειάδες τις οποίες βρίσκουμε να ελέγχουν περιοχές του Αιγιακού χώρου, από τον Εύξεινο που συναντούμε την Ηλέκτρα μέχρι το Ταίναρο, που συναντούμαι την Ταϋγέτη.
Η Ταϋγέτη που κυριαρχεί στην Λακωνική δίνει το όνομά της και στο ιερό βουνό της Λακωνίας τον Ταΰγετο. Βρισκόμαστε στην εποχή της θηλυκής κυριαρχίας, και είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σπόρος για την διαιώνιση και το μπόλιασμα του είδους, Η Σπάρτη είναι ήδη ώριμη και περιμένει τον σύντροφό της για να γεννηθεί στο λίκνο της νέας εποχής ο ειδήμων και πληρέστερος των προηγουμένων άνθρωπος.
Η Ταϋγέτης αναλαμβάνει το ρόλο να της γεννήσει σύντροφο, και ιδανικός πατέρας δεν είναι άλλος από τον Δία. Την ίδια εποχή συμβαίνει το ίδιο με την Ηλέκτρα στην περιοχή του Βοσπόρου, Ατλαντίδα και αυτή και την Πλουτώ στην περιοχή της μέσης ανατολής, η οποία όμως ήταν κόρη του Κρόνου. Το συμπέρασμα είναι πώς διαφοροποιούνται τα γένη Ταυγέτης και Ηλέκτρας από το γένος της Πλουτώ, γεγονός που τα μεταγενέστερα χρόνια θα δημιουργήσει διαφοροποιήσεις, συνθέσεις αλλά και έριδες,
Ο Δίας Ζεύς ή Δεύς εμπεριέχει το ουράνιο, και το καλό ΕΥ το οποίο κοινωνεί στο ανθρώπινο είδος που μπαίνει σε μια τροχιά τείνουσα προς την θεοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις από τότε μέχρι σήμερα , ο Θεός προστατεύει τους ανθρώπους αποδεικνύοντας την πατρότητα Του, πάντα εισερχόμενος στον άνθρωπο, και όχι έξωθεν. Το σύμβολο Λ ολοκληρώνεται και με τον Δία μετατρέπεται σε Δ ορίζοντας το μέγεθος της θείας παρέμβασης στον άνθρωπο. Στην χριστιανική θρησκεία περικλείει έναν οφθαλμό συμβολίζοντας ότι παραμένει πλέον μόνο η θεϊκή εποπτεία.
4. ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ
Είναι γνωστό πώς ο Άτλας είχε συμμαχική ίσως και φιλική σχέση με τον Δία, τον οποίο βοήθησε στην Τιτανομαχία. Έτσι λοιπόν μας είναι εύκολο να δεχθούμε πώς δεν θα είχε καμιά αντίρρηση για το γεγονός. Σημαντική χρονική στιγμή, γιατί στην ουσία μπολιάζεται το γήινο με ουράνια υπόσταση, και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο που ήταν ή αναβάθμιση του ανθρωπίνου είδους. Η Ταϋγέτη λοιπόν αποκτά τον Λακεδαίμονα από την ένωση της με τον Δία, από τον οποίο παίρνει το όνομά της και ή περιοχή. Με τον Λακεδαίμονα βασιλιά η περιοχή αλλάζει εποχή και ουσιαστικά είναι η απαρχή της δημιουργίας του κράτους που γνωρίσαμε στους ιστορικούς χρόνους. Η αποκωδικοποίηση του ονόματος είναι απλή Λάκε =Λάκα σαν λέξη υπάρχει στις μέρες μας και δηλώνει το φανερό το ξέφωτο το φωτεινό, όπως και ή ρίζα ΛΑΣ που συναντήσαμε, παλιότερα και θα την συναντούμε συνεχώς ατόφια ή σε παραλλαγή. Δαίμων, είναι ο γνώστης σε βάθος και πλήρως, σε μέτρια απόδοση αλλά και θεός σε άλλη εκδοχή. Ο Λακεδαίμων λοιπόν είναι αυτός ο γιος του Δία που κατέχει πολλές από της ιδιότητες του πατέρα του και θα τις μεταβιβάσει στην Σπάρτη την οποία λαμβάνει σύζυγο. Αυτός ο τόπος, που τροποποιήθηκε κατάλληλα, να δεχθεί την σπορά και την ανάπτυξη της ζωής, έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο βιβλικός Παράδεισος. Λακεδαίμων εννοιολογικά σημαίνει και κοιλάδα των θεών. Βοηθά σε αυτό το επιχείρημα και η ονομασία Γύθειο, που έχει βάση την ρίζα ΚΥ, από την οποία παράγεται και η λέξη ενγ-κυ-ος. Η ερμηνεία κοίλωμα, προστατευτικό καταφύγιο, μήτρα θεών συνεπικουρεί στην ολοκλήρωση της θέσεως αυτής.
Υπάρχει μια ένωση βασικών στοιχείων, Ευρώτας= φυσικά αγαθά, Κλεοχάρεια = ιδανικές συνθήκες, Ταϋγέτη= Γήινη ενέργεια, Δίας= θεϊκή ενέργεια, με αποτέλεσμα την Σπάρτη= κατάλληλη μήτρα, για σπορά, και τον Λακεδαίμονα = τροποποιημένο θεϊκό σπόρο με ανθρώπινες προδιαγραφές. Παράλληλα στον Βόσπορο βασιλεύει ο Δάρδανος και στην Φρυγία ο Τάνταλος. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε κατά προσέγγιση την εποχή από την 30η χιλιετία μέχρι και την 20η.
5. ΑΜΥΚΛΑΣ
Είναι ο γιος του Λακεδαίμονα και τής Σπάρτης, ο πρώτος θνητός βασιλιάς, και ο λιγότερο μυθικός από τους προηγούμενους. Το όνομά του δηλώνει Α αρχική, σύνθεση θνητού, ΜΥΚ = ρίζα που δηλώνει(πεπερασμένο, μύκητας), και θεού ΛΑΣ= ρίζα που δηλώνει ουράνιος θεϊκός. Είναι ο οικιστής της ομώνυμης πόλεως των Αμυκλών, και πιθανόν είναι ο οικιστής της πόλεως Λάς, της οποίας οικιστής αναφέρεται ο μυθικός Λάς χωρίς καμιά άλλη πληροφορία. Ένδειξη της συγγένειας των δύο πόλεων, είναι η ταυτόσημη θρησκευτική λατρεία, συγκεκριμένου θεού του Απόλλωνα. Επίσης θα πρέπει να θεωρηθούν και οι δύο πόλεις, που δέχτηκαν την επίδραση των Ατλάντων, ιδιαίτερα η Λας, σε σχέση με την θέση της πλησίον της θάλασσας και την εξέλιξή της ως ναυτική πόλη.
Παντρεύεται την Διομήδη του Λαπίθου, και αποκτά τον Άργαλο, τον Κυνόρτα, τον Υάκινθο και την Λαοδάμεια. Η Διομήδη είναι συνέχεια της προστασίας, και της εκπαίδευσης, που παρείχε ο Δίας, στους ανθρώπους, και την αντλούσε από τον πατέρα της τον Λά+πιθο, δηλαδή τον εγκαταστημένο και σταθεροποιημένο νου.
Ο Άργαλος αντιπροσωπεύει την ναυτοσύνη, Ο Υάκινθος τις καλές τέχνες, και ή Λαοδάμεια την επιμόρφωση και διάπλαση του Λαού σε μεγάλο πληθυσμό. Ο Κυνόρτας είναι γιος που μοιάζει ότι δεν έχει άμεση σχέση με την οικογένεια, αλλά να αντιπροσωπεύει κάτι το διαφορετικό. Την ίδια περίοδο έχουμε βασιλιά του Βοσπόρου τον Εριχθόνιο, και την εγκατάσταση του Πέλοπος από την χώρα του στην γειτονιά του Αμύκλα την Πελοπόννησο, δίνοντάς της και το όνομα του. Από την 20η μέχρι και την 15η χιλιετία κατά προσέγγιση ορίζεται η εποχή αυτή.
6. ΑΡΓΑΛΟΣ
Διαδέχτηκε τον πατέρα του Αμύκλα, επί της βασιλείας του, αναπτύχθηκαν τα θαλάσσια ταξίδια και πιθανόν δημιουργήθηκαν οι πρώτες εξορμήσεις και οι πρώτες αποικίες. Το τοπίο στον Αιγιακό χώρο δεν ήταν όπως σήμερα και είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει κάποιος. Υπάρχουν όμως ενδείξεις πώς δεν ήταν θάλασσα αλλά ξηρά, με αρκετές λίμνες που μπορούσε να διαπλεύσει ένα έστω και υποτυπώδες πλοίο. Πολύ πιθανόν στην εποχή του να άρχισαν οι επαφές μεταξύ των φυλών, και των γενών και να ήταν η αρχή μιας οικουμενικότητας, αλλά και επιμειξίας. Εξίσου πιθανόν είναι τότε να άρχισαν οι άνθρωποι να αδιαφορούν για τον νόμο που τους όριζε τις πράξεις, και να ξέφυγαν από τον ηθικό τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να αρχίσει η πτώση και η παρακμή. Οι χιλιετίες από 15η μέχρι και 10η είναι κατά προσέγγιση η περίοδος αυτή. Μετά τον θάνατο του ιδίου την αρχή πήρε ο μικρότερος αδελφός του Κυνόρτας.
7. ΚΥΝΟΡΤΑΣ
Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Άργαλου που τον διαδέχτηκε, και αυτό ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα της διαδοχής. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν βίαιη διαδοχή, αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής που είχε ήδη ωριμάσει. Η πράξη της ανατροπής προϋποθέτει ύβρη στους ισχύοντες ηθικούς κανόνες. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με μια εξωγενή δύναμη από την οποία προέρχεται ή προτρέπεται ο νεαρός, και στηρίζεται σε διαφορετικούς κανόνες. Η περίοδος αυτή, εκτός από το ότι ήταν μακροχρόνια, σηματοδότησε μεγάλες αλλαγές, και ανέτρεψε ισχύοντες κανόνες. Μια περίεργη σύμπτωση συμβαίνει την ίδια εποχή και στον Βόσπορο. Το Εριχθόνιο που πεθαίνει διαδέχεται ο Ίλος, και βέβαια εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η εγκατάσταση του Πέλοπος στην Απία, και την μετονομασία της σε Πελοπόννησο, μέρος της οποίας κέρδισε. Μια πρώτη ερμηνεία είναι η παρακμή του Ατλάντιου γένους στο οποίο επικρατούσε η θεωρία του Διός, και παράλληλα η άνοδος του Κρόνιου γένους. Στην πανάρχαια πόλη της Λακωνίας Λα υπάρχει βουνό που λέγεται Ασία και ένα άλλο Ίλιον. Ενώνοντας μερικά κομμάτια μπορούμε να εικάσουμε μέρος των γεγονότων περιληπτικά. Ο Πέλοπας κερδίζει την Πελλοπόννησο, συμμαχεί με τον Κυνόρτα που διαδέχεται τον Άργαλο και ισχυροποιεί την θέση του. Το επόμενο βήμα είναι ή κατάληψη του Βοσπόρου.
Το σχέδιο υλοποίησε ο Ίλος που ανέτρεψε τον αδελφό του. Ξεκίνησε από την Λα με στρατό και κατέλαβε την περιοχή του Βοσπόρου όπου ίδρυσε το Ίλιον. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε με επιφυλάξεις ότι η εποχή που συμβαίνουν αυτά είναι πριν από την καταστροφή της Πλατωνικής Ατλαντίδας. Γενικά οι συνθήκες έχουν οδηγήσει σε μια ρήξη μεταξύ του καλού και του κακού με την βαθύτερη και πληρέστερη έννοια των λέξεων, που ανατρέπει την ισορροπία και φέρνει την σύγκρουση, που είναι καταστροφική. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έστω κι αν αγγίζει τα όρια της φαντασίας μια επέμβαση σε αυτή την ρήξη και εξωγήινων όντων ή τεχνολογιών. Το όνομα Κυνόρτας είναι μια αναφορά στο άστρο του Κυνός, και ο όρκος «μα το Κύνα» τα μεταγενέστερα χρόνια, δεν μπορεί παρά να είναι μια ανάμνηση, από κάτι ανώτερο της ανθρώπινης φύσης.
8. ΟΙΒΑΛΟΣ
Είναι ο γιός του Κυνόρτα και φυσικός του διάδοχος στην Λακεδαίμονα, που νυμφεύεται την Γοργοφάνη κόρη του Δαναού, βασιλιά της Αιγύπτου. και αποκτά τον Ιπποκόοντα, τον Τυνδάρεω, και τον Ικάριο, πατέρα της Πηνελόπης και πεθερό του Οδυσσέα. Σύγχρονος του μάλλον ο Οίτυλος οικιστή του Οιτύλου, στο οποίο λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία. Την ίδια περίοδο στο Αργος βασιλεύει ο Ατρέας και στον Βόσπορο ο Τρώας ιδρυτής της Τροίας. Είναι η μακρά και σκληρή περίοδος μετά την καταστροφή. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης που προηγήθηκε, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, μείωσαν και τον ανθρώπινο πληθυσμό, και το επίπεδο του πολιτισμού, έτσι που άργησε πολύ να ανακάμψει έστω σε μικρό ποσοστό. Δεν βγήκαν νικητές και νικημένοι από την σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύνθεση των ανθρώπων που επέζησαν και από τα δύο γένη. Είναι παράλογο οι Άτλαντες και οι Αιγιείς να πολέμησαν, σύμφωνα με όσα έχουν διασωθεί, και αναλύσαμε μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι πώς μεγάλο μέρος του Αιγιακού χώρου είχε αποικισθεί από Ατλάντιους. Η παρακμή της Ατλαντίδας και ή καταληψη της από τά Κρόνια γένη οδήγησε στον πόλεμο Ατλάντων και Κρονίων.
Τα υπολείμματα των Ατλάντων ανέπτυξαν πολιτισμό στην Αίγαίο και την Αίγυπτο.
Το ότι η σύζυγος Γοργοφάνη είναι Αιγύπτια πριγκίπισσα, ο Τρώας βασιλεύει στο Βόσπορο αποδεικνύει την ακμή της Αιγύπτου, που ανασυγκροτήθηκε περισσότερο και διέσωσε ότι απόμεινε από το παρελθόν ενισχύοντας τον χώρο του Αιγαίου. Υπήρξε βασιλιάς στην Αίγυπτο με το όνομα Τρώας και δημιουργείται η άποψη πώς ο Τρώας ο οικιστής της Τροίας είναι η μυθική τοποθέτηση της επικυριαρχίας της Αιγύπτου στην ευρύτερη περιοχή. Η περίοδος αυτή αρχίζει από την 8η χιλιετία, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας μέχρι και την 3η χιλιετία, που έχουμε πλέον ιστορικά στοιχεία για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, που υπήρξε το αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων γεγονότων. Ένα στοιχείο επιπλέον είναι η ίδρυση από τον Οίτυλο του Οιτύλου της Λακωνίας, στο οποίο αναφέρει ο Παυσανίας λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες. Αυτό είναι ένδειξη της Αιγυπτιακής επιρροής και την Πελοπόννησο. Πρέπει ωστόσο να διευκρινισθεί η Αιγυπτιακή κυριαρχία όχι σαν κατοχή, ενός γένους σε άλλο, αλλά σαν μια εξελικτική διακυβέρνηση μικτών γενών τα οποία ακόμη δεν είχαν φυλετική συνείδηση. Την φυλετική αυτή συνείδηση καλλιέργησαν οι οικιστές, που ήταν όμως μείξη κλάδων του ιδίου γένους. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος την συγγενική φυλετική σχέση των Αιγυπτίων με τους Αιγιείς. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία αυτών των γενών να ονομάσθηκαν Πελασγοί μετά την πλημμυρίδα στον Αιγιακό χώρο. Δηλαδή οι κάτοικοι του τόπου που πελάγωσε =πλημμύρισε. Η αρχική μάζα όπως ήταν φυσικό διασπάστηκε σε υποκατηγορίες μετά την καταστροφή και για αντικειμενικούς λόγους. Με την εγκατάστασή του σε διάφορες περιοχές, που δεν είχαν κατακλεισθεί, διατήρησαν την ανάμνηση της καταγωγής του με την παράδοση του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Μεταφορικά δηλαδή του μπολιάσματος του Δία (Δευκαλίωνα) με την γνώση (Πύρρα), στο ανθρώπινο είδος.
Τα πολλά βασίλεια δικαιολογούν τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές που μας μπερδεύουν στην Ελληνική μυθολογία. Έτσι οι Αιγύπτιοι εξελίχθηκαν στην βόρεια Αφρική πιθανόν και άλλοι, και στον Αιγιακό χώρο που απέμεινε, οι Μινύες, Κάρες, Ταινάριοι, Κουρήτες και πολλοί άλλοι. Και στην συνέχεια της εξέλιξης με γεωμετρική πρόοδο αναπτύχθηκαν τα πολλά φύλλα, που είχαν κοινή γλώσσα με παραλλαγές, κοινή θρησκεία και κοινό αίμα, δηλαδή κοινή καταγωγή.
Οι Μινύες αποτέλεσαν έναν μεγάλο τμήμα, που με τεχνολογικά επιτεύγματα, και με την ναυσιπλοΐα επεκτάθηκε σε όλη την περιοχή. Αυτοί είναι οι Αργοναύτες. Είναι το ίδιο φύλλο με τους Μίνωες, και ή μόνη τους διαφορά έγκειται στο ότι ου Μίνωες αναπτύχθηκαν στην Κρήτη, και την μέση ανατολή, ενώ οι Μινύες στην παραλιακή Ελλάδα το Αιγαίο και τον Εύξεινο πόντο. Αλλά και ο Ατρέας στο Αργος αποδεικνύει πώς τα υπολείμματα από τα Κρόνια Γένη ανέκαμψαν μετά την καταστροφή, και ξεκίνησε μια ανάμειξη των δύο γενών, χωρίς όμως αφομοίωση, πράγμα που είναι ή αιτία κατά την άποψή μου των συγκρούσεων μέχρι και σήμερα. Επιβάλλεται κάποτε να αποδείξει η επιστημονική κοινότητα ότι μια αιτία των πολέμων, ίσως ή ουσιαστικότερη, είναι ή διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα γένη. Με απλά λόγια αφορμή είναι η διαφορετική ράτσα των ανθρώπων.
9. ΤΥΝΔΑΡΕΩ
Γιός του Οίβαλου και της Γοργοφάνης κατά το ήμισυ Δαναός, παρέλαβε τον θρόνο βοηθούμενος σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις και από τον Ηρακλή, στην διαμάχη του με τον Ιπποκόωντα. Βρισκόμαστε σε εποχές μετά την 5η χιλιετία και το τοπίο ξεκαθαρίζει περισσότερο χωρίς όμως και πάλι να είναι σαφές. Η επιμειξία των γενών είναι πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει επιμειξία με το γένος των Δαναών που είναι Κρονίας καταγωγής. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Δια ο οποίος επεμβαίνει για να ισορροπήσει την κατάσταση. Είναι πολύ γνωστή η περιπέτειά του με την Λήδα την γυναίκα του Τυνδάρεω, την οποία πλησίασε σαν κύκνος. Με κέντρο την Πελοπόννησο αυτή την εποχή υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των Κρονιών και των απογόνων Άτλαντος και Διός. Αυτή την εποχή δραστηριοποιούνται οι δεύτεροι με τον Ηρακλή, εναντίον του Ευρυσθέα των Ατρειδών. Την ίδια περίοδο εξελίσσεται και εκστρατεία των Αμαζόνων, που φθάνουν μέχρι την νότια Πελοπόννησο, και ερμηνεύοντας την «έχθρα» τους με τον Ηρακλή, τις καταταράσουμε στο γένος των Κρονίων. Τα πολλά βασίλεια στον Ελλαδικό χώρο μετά τις διενέξεις, καταστάλαξαν και ισχυροποιήθηκαν. Αποτέλεσμα ήταν με την αρχηγία των Μινύων να διενεργήσουν την Αργοναυτική εκστρατεία προς αναζήτηση νέων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η εκστρατεία αυτή είναι ή πρώτη για την ύπαρξη της οποίας υπάρχουν ενδείξεις που πλησιάζουν να γίνουν αποδείξεις.
Είναι και ή πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια κοινής δράσης στο Ελλαδικό χώρο. Αρχίζει να δημιουργείται κοινή συνείδηση, με συνέπεια να ελαττωθούν ου διαφορές μεταξύ των γενών τα οποία όπως είπαμε προηγουμένως είχαν πλέον ανακατευθεί σε μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πώς το γένος καθορίζεται από την μητέρα όπως συμβαίνει και σήμερα, έτσι λοιπόν τα γένη που επικαλούμαι έχουν αρχή την Πλουτώ του Κρόνου αφ ενός, και τις Ταυγέτη και Ηλέκτρα του Άτλαντος. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος προήλθε από τον Δία. Ο σπόρος λοιπόν ο πατρικός μεταξύ των άλλων είχε σκοπό να αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ των γενών.
Νυμφεύεται λοιπόν ο Τυνδάρεω την Λήδα, και αποκτά την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Σύμφωνα με την μυθολογία η Ελένη και ο Πολυδεύκης ήταν παιδιά του Δία, και η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας παιδιά του Τυνδάρεω. Συνεχίζει να μπολιάζεται το ανθρώπινο είδος με θεϊκές ιδιότητες ή μάλλον να αναθερμαίνονται οι παλιές που για κάποιο λόγο μειώνεται ή ισχύς τους και χρειάζεται ανανέωση. Οι Διόσκουροι συμμετέχουν στην αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία συμμετέχει και ο Εύφημος βασιλιάς του Ταινάρου, που φημίζονταν για τους καλούς του ναυτικούς. Χωρίς βία τα φυσικά λιμάνια του Ταινάρου που είχαν φήμη είναι το Οίτυλο και ή Λας λόγω καλής φυσικής κατανομής.
Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν ακμάζουσες τις δύο πόλεις την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, και τον Εύφημο, να έχει έδρα κάποια από τις δύο. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Λας επειδή μετά την εκστρατεία εκεί προσφέρθηκαν αναθήματα και κτίσθηκαν ναοί. Ο Τυνδάρεω όμως δεν έχει γιό και το πρόβλημα είναι ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Οι Διόσκουροι είναι γιοί του Δία αλλά η μοίρα τα φέρνει ο θνητός Πολυδεύκης να σκοτωθεί, και ο δίδυμος Κάστορας να μοιρασθεί μαζί του την ζωή στον Άδη.
Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί οι Μυκήνες και οι Ατρείδες με Κρόνιες καταβολές, και πρέπει να συγκεραστούν και πάλι τα δύο γένη με στόχο την αρμονική συνύπαρξη.
Ο Ατρέας έχει δύο γιους τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, και ο Τυνδάρεω δύο κόρες, την Κλυταιμνήστρα και την Έλένη.
10. ΜΕΝΕΛΑΟΣ
Είναι γιός του Ατρέα και αδελφός του Αγαμέμνονα, ο οποίος διαδέχεται τον πατέρα του στον θρόνο των Μυκηνών, και ο ίδιος παραμένει χωρίς εξουσία. Ευτυχής συγκυρία το ότι στο ισότιμο βασίλειο της Σπάρτης δεν υπάρχει διάδοχος, αλλά η πριγκίπισσα Ελένη. Και τότε γίνεται το σπάνιο φαινόμενο, δηλαδή δύο αδέλφια να παντρευτούν δύο αδελφές. Έτσι ο Μενέλαος γίνεται με τον γάμο αυτό βασιλιάς της Σπάρτης, και η πρώτη φορά που βασιλιάς κατάγεται από διαφορετικό γένος. Αν σε όλα αυτά, προστεθεί η ισχύς του Μυκηναϊκού κράτους, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πώς η Σπάρτη κατακτήθηκε ειρηνικά από τους Αργείους (Κρόνιους), και κόμη ευκολότερα αποδεικνύεται πώς η κάθοδος των Δωριέων, που ακλούθησε δεν ήταν κάθοδος ενός ξένου φύλου αλλά επαναπατρισμός των ξενιτεμένων ντόπιων, που αποπειράθηκαν και με την βοήθεια άλλων ομογενών τους ανακατέλαβαν την Σπάρτη. Έτσι δικαιολογείται και η χαλαρότητα που επέδειξαν ενώ ήταν δυνατός και πολεμικός λαός οι Δωριείς στην πλειοψηφία των ντόπιων. Οι Ατρείδες Αγαμέμνων και Μενέλαος ουσιαστικά πλέον ελέγχουν όλη την Πελοπόννησο, τα Ελληνικά παράλια, και το Αιγαίο. Έτσι δημιουργείται η «ανάγκη» να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την εξουσία τους. Στόχος του η Τροία και ο έλεγχος των στενών. Η Τροία, έχει βασιλιά τον Πρίαμο αυτή την εποχή, και είναι ένα αρκετά πλούσιο και ισχυρό κράτος που διέπεται από τις αρετές του Ατλάντιου γένους. Σημαντικότερος θεός είναι ο Απόλλων όπως και στην Λακωνία, και αυτό δεν είναι μόνο σύμπτωση αλλά σημαίνει και τους κοινούς δεσμούς, σχεδόν αδελφικούς που είχαν τα δύο κράτη, όπως έχουν μητρόπολη και αποικία. Ο Μενέλαος ουσιαστικά αναγκάσθηκε από τον αδελφό του να εκστρατεύσει στην Τροία, ένα συμπέρασμα που βγαίνει μετά από προσεκτική ερμηνεία του Ομήρου. Η εκστρατεία είχε πολλές δυσκολίες, έπρεπε να πεισθεί ο Μενέλαος, οι υπόλοιποι βασιλείς, ο Αχιλλέας, και να φυσήξει και «ούριος» άνεμος. Τόσες ήταν οι δυσκολίες που θυσίασε την κόρη του ο Αγαμέμνων. Τελικά όμως υπέκυψαν είτε στην ισχύ των Μυκηνών είτε στα ταξίματα του Αγαμέμνονα. Μόνο μία δεν πείστηκε και πήγε με το μέρος των Τρώων, η Ελένη.
Η Ελένη εγκατέλειψε τον σύζυγο, και το βασίλειο της και πήγε στην Τροία ακολουθώντας τον Πάρι. Αξίζει να αναλύσουμε τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που τους αποδεικνύουν.
Οι Λάκωνας ήταν συγγενής λαός με τους Τρώες, και είχαν σχέση αδελφική, η καλύτερα σχέση μητρόπολης και αποικίας. Το Ίλιον είναι ονομασία βουνού στην αρχαία πόλη Λάς, καθώς επίσης και Ασία. Η Ελένη και ο Πάρις διέφυγαν σύμφωνα με την παράδοση από την περιοχή του Γυθείου πολύ κοντά στην Λάς, πράγμα που σημαίνει την φιλική διάθεση των κατοίκων της περιοχής, σε αντίθεση με την κεντρική εξουσία.Το σημαντικότερο όμως είναι το περιστατικό με τον Λαοκόντα. Ο Λαοκών ιερεύς του Απόλλωνα στην Τροία, δηλώνει με το όνομα την καταγωγή του, ήταν ένας εκ των Λάων των κατοίκων της Λας.
Αλλά και η συμβουλή προς τους Τρώες αναλυόμενη δηλώνει ποιοι ήταν οι εχθροί της Τροίας. «Φοβού τους Δαναούς….», σημαίνει πώς τους γνώριζε καλά, και τους είπε με το όνομά τους. Δαναοί λοιπόν καθαρά και λογικά είναι οι Μυκηναίοι, ή ακριβέστερα η άρχουσα τάξη στις Μυκήνες. Και Δαναοί κατ επέκταση είναι Κρόνιας καταγωγής, αντίθετοι με το γένος των Τρώων των Λακώνων και πολλών άλλων. Το ότι πολέμησαν αδελφοί εναντίον αδελφών δεν είναι δυστυχώς καθόλου σπάνιο στην ιστορία. Αιτία γι αυτό ίσως είναι η κυριαρχία σε καταστάσεις, Κρονίων πυρήνων που οδηγούν τα πράγματα σε ανήθικες και ανίερες ατραπούς.
Η Ελένη λοιπόν δεν κινήθηκε από ταπεινά ελατήρια παράνομου έρωτα, για τον Πάρι αλλά από ανώτερα συναισθήματα κοινής αδελφικής καταγωγής με αυτόν και τους Τρώες. Ακόμη η Ελένη αντιπρόσωπος του γένους και της φυλής της, εξισορρόπησε την ύβρη που έκαναν ο Μενέλαος και οι Λάκωνες υποκύπτοντας στην βούληση των Μυκηναίων και στράφηκαν εναντίον αδελφού γένους.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, δεν τιμωρήθηκε για την πράξη της αλλά επέστρεψε στην Σπάρτη με τον Μενέλαο, και ετιμόντο ως ισόθεοι. Δεν αντέχει στην λογική να τιμάται κάποια, που προσέβαλλε έτσι την οικογένεια και το βασίλειό της, έστω και αν συγχωρέθηκε η πράξη της. Δεν είναι παρά μια απλή απόδοση δικαιοσύνης από την ιστορία για την παρεξηγημένη και συκοφαντημένη Ελένη, που δεν έκανε άλλο παρά να τεθεί με την πλευρά του γένους της και της δικαιοσύνης.
Η συνέχεια δηλώνει την καταστροφικότατα ενός πολέμου, που τα αποτελέσματα του αφήνουν τα σημάδια τους για πολλά χρόνια.
Η κατάρα του Απόλλωνα κτύπησε τους Δαναούς και το Μυκηναϊκό κράτος παρήκμασε και χάθηκε, για να ακολουθήσει η επάνοδος των Δωριέων (Ηρακλειδών Ατλάντιων), που είχε συνέπια την λαμπρή εξέλιξη του Έθνους που τα μεταγενέστερα χρόνια απόκτησε και κοινή ονομασία, ονομάσθηκαν οι κάτοικοι του Αιγίακου χώρου και της χερσονήσου ΕΛΛΑΝΕΣ στην Δωρική και μετά ΕΛΛΗΝΕΣ μέχρι και σήμερα, και η χώρα μας ΕΛΛΑΣ.
Δηλαδή τόπος του Ηλιου και της Πέτρας, του ήλιου του ζωοδότη, και της πέτρας της ουράνιας της φωτεινής.
