Η Ζώνη της Ιππολύτης: Ο κύκλος ζωής και θανάτου

Η Ιππολύτη δεν είναι μία τυχαία Αμαζόνα

    

Γιώργος Χαραλαμπίδης

Γνωρίζουμε πλέον ότι πίσω από την κωδικοποιημένο σύμβολο της ΑΜΑΖΟΝΑΣ υποκρύπτεται η λειτουργία της ίδιας μας της ΨΥΧΗΣ.
Μέσω της εσωτερικής ανάλυσης της λέξης ΑΜΑΖΩΝ μπορέσαμε να κατανοήσουμε ότι η ΨΥΧΗ μας είναι ΑΘΑΝΑΤΗ.
Είναι άκρως εντυπωσιακό το γεγονός ότι μία και μόνη λέξη, η οποία αποτελείται μάλιστα από έξι και μόνο γράμματα, έχει την δυνατότητα να μας αποδώσει την ολοκληρωμένη πορεία της Ψυχής μας!
Η ΑΜΑ-ΖΩΝ περιγράφει επακριβώς την δυνατότητα της Ψυχής μας να μπορεί να ζει χωρίς κανένα πρόβλημα σε δύο διαφορετικούς Κόσμους.
Βεβαίως αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ.
Όπως διαπιστώνουμε όμως αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ αναφέρεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ στην περίπτωση του ΥΛΙΚΟΥ μας ΣΩΜΑΤΟΣ, διότι σε ό,τι αφορά την ΑΜΑΖΟΝΑ ΨΥΧΗ ΜΑΣ και στις δύο περιπτώσεις η ΑΜΑΖΟΝΑ-ΨΥΧΗ επιβιώνει και ΖΕΙ χωρίς να αντιμετωπίζει απολύτως κανένα πρόβλημα.
Δηλαδή το σύμβολο της Αμαζόνας αντιγράφει πλήρως τις ιδιότητες της Ψυχής μας, καταρχήν μέσω της αποκωδικοποίησης του αυτού του τόσο περίεργου ονόματος.
Σύμφωνα με την διπλή ανάλυση ΑΜΑ-ΖΩΝ και Α-ΜΑΖΩΝ του ονόματος της Αμαζόνας, μπορούμε να εξάγουμε τα εξής πολύτιμα και άκρως σημαντικά συμπεράσματα:
Η Αμαζών - Ψυχή μας, στην μία περίπτωση ΖΕΙ κάτω την επήρεια και την ΑΠΟΚΤΗΣΗ της ΜΑΖΑΣ που επιφέρει η ΓΕΝΝΗΣΗ του σάρκινου σώματός μας, ενώ
Στην άλλη περίπτωση ΖΕΙ κάτω από την επήρεια της ΑΠΩΛΕΙΑΣ της ΜΑΖΑΣ που επιφέρει ο ΘΑΝΑΤΟΣ του σάρκινου σώματός μας.
Αυτό σημαίνει ότι η ΨΥΧΗ μας είναι ΑΜΦΙΒΙΑ.
Αν όμως προσέξουμε καλύτερα αυτόν τον ΙΕΡΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ που προσδίδει η Μυθολογία μας στην οντότητα της ΑΜΑΖΟΝΑΣ, θα διαπιστώσουμε ότι μ έσω του ίδιου ονόματος θα μπορούσε να περιγράφεται ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι Αμαζόνες!
Έτσι λοιπόν, όταν η ΑΜΑ-ΖΩΝ ΙΠΠΕΥΕΙ το Άλογό της, τότε ΑΠΟΚΤΑ ΜΑΖΑ.
Δηλαδή η Αιώνια Άφθαρτη και Αμαζόνα – Ψυχή μας ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΤΑΙ και περνάει στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ, τον κόσμο την Ύλης, βασικό σύμβολο του οποίου είναι ο ΙΠΠΟΣ!
Για όσο χρονικό διάστημα βρισκόμαστε ενσαρκωμένοι, δηλαδή για όσο χρονικό διάστημα λέμε ότι «ζούμε» η Ψυχή μας βρίσκεται σε ρόλο ΙΠΠΕΑ, διότι ο σκοπός της Ενσάρκωσής της είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου, βάσει του οποίου θα πρέπει να καταφέρει τελικά μέχρι το τέλος αυτής της διαδρομής να ΧΑΛΗΝΑΓΩΓΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ.
Μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε πολύ εύκολα ότι όταν έρθει η ώρα του «θανάτου» μας, η ΑΜΑΖΟΝΑ-ΨΥΧΗ μας, πολύ απλά ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΗΣ, δηλαδή εγκαταλείπει στον πλανήτη Γη την ΜΑΖΑ της, το ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΣΩΜΑ και αφού είναι ΑΜΦΙΒΙΑ, περνάει ανενόχλητη στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΔΗ ή ΠΛΟΥΤΩΝΑ στον οποίο και παραμένει σε ΑΣΑΡΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Βεβαίως κατά την διάρκεια αυτής της παραμονής σε άσαρκη κατάσταση, η Ψυχή μας εξακολουθεί να ζει, κυρίως κρίνοντας τις πράξεις του τελευταίου βίου της και προσπαθώντας να σχεδιάσει τα δεδομένα της επόμενης ενσάρκωσής της, δηλαδή να διαλέξει ποιος θα είναι ο επόμενος ΊΠΠΟΣ της που θα είναι ο καταλληλότερος για να την βοηθήσει να βελτιώσει την ΙΠΠΙΚΗ της δεινότητα.
Όταν ολοκληρωθούν αυτές οι απαραίτητες διεργασίες και φτάσει και πάλι η κατάλληλη ώρα για την νέα ενσάρκωση της Ψυχής, επομένως και για την μεταφορά της από τον Κόσμο του Πλούτωνα στον Κόσμο του Ποσειδώνα, η Αμφίβια Αμαζόνα Ψυχή μας, απλώς ανεβαίνει και πάλι στον ΙΠΠΟ της!
Μόνο που πρόκειται για έναν καινούριο ΙΠΠΟ, δηλαδή σε ένα άλλο καινούριο σώμα με το οποίο θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της κάτω από ένα άλλο πρόσωπο στον Πλανήτη γη!
Διαπιστώνουμε επομένως ότι υπάρχει μία συνεχής και αδιάκοπη σχέση, ένας ΚΥΚΛΟΣ της ΨΥΧΗΣ η οποία την αναγκάζει να λειτουργεί συνεχώς σαν μία ΑΜΑΖΟΝΑ που ανεβαίνει και κατεβαίνει από τον ΙΠΠΟ της!
Ακριβώς αυτός ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ υποκρύπτεται μέσα στην Ιερή Μυθολογία μας, πίσω από το σύμβολο της ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ.
Η Ιππολύτη δεν είναι μία τυχαία Αμαζόνα.
Αντιθέτως είναι η βασίλισσα όλων των Αμαζόνων, επομένως στο πρόσωπό της εκπροσωπούνται όλες ανεξαιρέτως οι ΨΥΧΕΣ.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το βασικότερο εξάρτημα στην ένδυση των Αμαζόνων είναι η περίφημη ΖΩΝΗ, η οποία άλλωστε υποκρύπτεται και μέσα στο άκρως κωδικοποιημένο όνομα ΑΜΑΖΩΝ.
Όπως γνωρίζουμε αυτό το θέμα της χρήσης της ζώνης είναι τόσο σημαντικό που ο Ηρακλής κατά την περίοδο της επίτευξης των 12 Άθλων του πρέπει να καταφέρει να προσεγγίσει την ΙΠΠΟΛΥΤΗ την βασίλισσα των ΑΜΑ-ΖΩΝΩΝ και να της κλέψει την ΖΩΝΗ της!
Βεβαίως το γεγονός αυτό, αποτελεί σίγουρα ίσως το πλέον ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ από όλα τα ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν στην Μυθολογία μας.
Όμως ο λόγος που τα γεγονότα αυτά μας φαίνονται ανεξήγητα είναι διότι δεν έχουμε καταφέρει, ακόμα και σήμερα μετά την πάροδο τόσων χιλιάδων ετών από τα γεγονότα που περιγράφονται στην Μυθολογία μας, να κατανοήσουμε την εσωτερική τους διάσταση.
Θα πρέπει λοιπόν, μετά από ολόκληρη αυτήν την ανάλυση που προηγήθηκε, να κατανοήσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση της ΖΩΝΗΣ της βασίλισσας ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ, το μυστηριακό γεγονός το οποίο υποκρύπτεται δεν είναι παρά ο αστρολογικός ΒΟΡΕΙΟΣ και ο ΝΟΤΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ή τα ΔΕΣΜΑ που κρατούν την Αμαζόνα Ψυχή μας δέσμια των επανενσαρκώσεών της, χωρίς μάλιστα να έχει την παραμικρή πιθανότητα να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, αφού είναι ΑΜΦΙΒΙΑ και ΑΙΩΝΙΑ!
Θα πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι ακριβώς αυτή η ΖΩΝΗ είναι που ΔΕΝΕΙ και διατηρεί ΔΕΜΕΝΟ σε κάθε ενσάρκωσή μας, τον ΙΠΠΟ δηλαδή το ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ μας, με την ΑΜΑΖΟΝΑ- ΑΫΛΗ ΨΥΧΗ μας!
Το καθοριστικό στοιχείο όμως που μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στην πλήρη αποκάλυψη όλης αυτής της εξαιρετικά δυναμικής εικονοπλασίας είναι το όνομα της βασίλισσας των ΑΜΑΖΟΝΩΝ που ονομάζεται ΙΠΠΟΛΥΤΗ.
Μας λέει λοιπόν ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ για να καταφέρουμε κάποτε να απαλλαγούμε από αυτήν την κατάσταση και να ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΜΑΣ, δηλαδή τα δεσμά των συνεχών επανενσαρκώσεών μας, είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.
Πρέπει να ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΖΩΝΗ!
Δηλαδή να ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ της ΑΜΑΖΟΝΑΣ- ΨΥΧΗΣ μας.
Τώρα πλέον είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός αυτού του ΑΘΛΟΥ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ.
Και επίσης μπορούμε να κατανοήσουμε τον λόγο που αν και η ΙΠΠΟΛΥΤΗ δίνει τελικά η ίδια με τα χέρια της την ΖΩΝΗ της στον Ηρακλή, παρόλο που η πρόθεση του Ηρακλή ήταν να την αποκτήσει πάση θυσία, ακόμα και κλέβοντάς της, ο Ηρακλής τελικά ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΙΠΠΟΛΥΤΗ την οποία και ΑΓΑΠΑΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ.
Ο φόνος του Ηρακλή είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, διότι αυτό που ΦΟΝΕΥΕΙ αυτό που ΚΑΤΑΡΓΕΙ είναι ακριβώς αυτή η ΖΩΝΗ ή ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ!
astrology

ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΠΟΥ ΔΙΧΑΖΕΙ (ΠΕΛΛΑΝΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ)

\

Η Μάχη των Πρωταθλητών (546 π.Χ.)

547 ΠΧ . Οι Σπαρτιάτες, έχοντας ήδη αποσπάσει από το Άργος την ισχυρότερη σύμμαχό του, την Τεγέα, εν συνεχεία αποσπούν τα Κύθηρα και τη νότιο Κυνουρία και, τέλος την Θυρεάτιδα, η απώλεια της οποίας θα αποτελέσει βαρύτατο οικονομικό πλήγμα για το Άργος, το οποίο κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Σπάρτης.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ» 546 π.Χ.
546 ΠΧ Στη σύγκρουση που θα έκρινε το νέο πόλεμο, έχουμε ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει την αξία που απέδιδε η Σπάρτη στις έννοιες της Τιμής, της Πίστεως και της Αξιοπρέπειας. Προς αποφυγή ασκόπου αιματοχυσίας, οι δύο στρατοί συμφωνούν να πολεμήσουν από την κάθε πλευρά μόνον 300 επίλεκτοι οπλίτες («Λογάδες») και το υπόλοιπο των στρατών να αποτραβηχτεί στις πατρίδες τους. Η σύγκρουση των δύο επιλέκτων σωμάτων, με επικεφαλής τον Σπαρτιάτη Οθρυάδη και τον Αργείο Θέρσανδρο, ορίζεται και πραγματοποιείται στην τοποθεσία Πάρπαρο. Στην άγρια μάχη που ακολουθεί έως την άφιξη της νυκτός, φονεύονται πάντες πλην τριών μόνον οπλιτών, δύο Αργείων (του Αλκήνωρος και του Χρομίου) και του τραυματισθέντος σοβαρά Σπαρτιάτου αρχηγού Οθρυάδου.

Οι Αλκήνωρ και Χρόμιος, θεωρώντας ότι είναι οι μόνοι ζωντανοί, φεύγουν από το πεδίο της μάχης για να ανακοινώσουν τη νίκη τους στο Άργος, αλλά ο Οθρυάδης, συγκεντρώνει τις δυνάμεις του, σηκώνεται όρθιος, εκδύει τα σώματα των νεκρών Αργείων και με τον οπλισμό τους υψώνει Τρόπαιο, πάνω στο οποίο γράφει με το αίμα του «(Λακεδαιμόνιοι ) Κατ’ Αργείων» (σύμφωνα με τον Λουκιανό και το Ανθολόγιο Στοβαίου) ή «(Λακεδαιμόνιοι) Διί Τροπαιούχωι» (σύμφωνα με τον Πλούταρχο), και ξεψυχάει δίπλα στους 299 νεκρούς συμπολεμιστές του. Μόλις θα φθάσουν στο πεδίο της μάχης οι δύο στρατοί, το επόμενο πρωϊ, για να διαπιστώσουν το αποτέλεσμα, η νίκη αμφισβητείται και από τις δύο πλευρές και από λόγο σε λόγο οι δύο πλευρές έρχονται σε κανονική σύγκρουση. Μετά από αιματηρό αγώνα νικούν οι Σπαρτιάτες και η Θυρέα οριστικά δίδεται στην πόλη τους.

Αντίθετα από τον Ηρόδοτο που θέλει τον αρχηγό των Σπαρτιατών Οθρυάδη να έχει αυτοκτονήσει μετά την ύψωση του Τροπαίου, μη θέλοντας να επιστρέψει ζωντανός στην Σπάρτη όταν όλοι οι συλλοχίτες του είχαν φονευθεί, η παράδοση των Αργείων τον θέλει θανασίμως τραυματισθέντα υπό του Περιλάου, τον οποίο μάλιστα ετίμησαν οι Αργείοι, όπως διασώζει ο Παυσανίας (2, 20, 6), με ανδριάντα του στο Θέατρο της πόλεως. Η εκδοχή των Αργείων φαίνεται αληθεστέρα, δεδομένου ότι δεν θα άφηναν ποτέ ζωντανό οι δύο Αργείοι τον αρχηγό των αντιπάλων τους, άρα είναι λογικό να έχει ανασηκωθεί ο τελευταίος, τραυματισμένος σοβαρά, μέσα από νεκρά κορμιά, “αμικλάστοις δόρασι επερειδόμενος” όπως γράφει ο Πλούταρχος στα “Ηθικά” του, δηλαδή στηριζόμενος σε σπασμένα δόρατα, όταν απεχώρησαν οι επιζήσαντες δύο πολεμιστές του Άργους από το πεδίο της μάχης για να αναγγείλουν τη νίκη τους στην πατρίδα τους.

Προς ανάμνηση αυτής της μάχης σώζονται επιγραφές, όπως η ακόλουθη:

ΖΕΥ ΠΑΤΕΡ, ΟΘΡΥΑΔΑ ΤΙΝΑ

ΦΕΡΕΤΡΟΝ ΕΔΡΑΚΕΣ ΑΛΛΟΝ ΟΣ ΜΟΝΟΣ

ΕΚ ΘΥΡΕΑΣ ΟΥΚ ΗΘΕΛΗΣΕ ΜΟΛΕΙΝ

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΠΙ ΣΠΑΡΤΗΝ ΔΙΑ ΔΕ

ΞΙΦΟΣ ΗΛΑΣΕ ΠΛΕΥΡΑΝ ΔΟΥΛΑ

ΚΑΤΑΓΡΑΨΑΣ ΣΚΥΛΑΣ

ΚΑΤ’ΙΝΑΧΙΔΩΝ (δηλ. Αργείων).

Η Σπάρτη πλέον θα ελέγχει μία μεγάλη έκταση 8.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που αντιστοιχεί στα 2/5 της Πελοποννήσου. Οι Αργείοι ξυρίζουν σε ένδειξη πένθους το κεφάλι τους και ορκίζονται να μην αφήσουν ξανά μακριά μαλλιά, μήτε οι γυναίκες τους να φορέσουν κοσμήματα χρυσά έως ότου επανακτηθεί η Θυρεάτις. Αντιθέτως, οι Σπαρτιάτες καθιερώνουν έκτοτε τα υπερβολικώς μακριά μαλλιά σε ανάμνηση της μεγάλης νίκης τους επί των Αργείων και ενσωματώνουν στη μνήμη τών εν Θυρέα πεσόντων και του Οθρυάδου και προς τιμήν του Θεού Απόλλωνος Καρνείου, μέσα στους ανά έτος εορτασμούς των «Γυμνοπαιδιών» ανδρικούς χορούς κατά την τελευταία ημέρα των εορτών στον χώρο του Θεάτρου της πόλεως. Οι χορευτές Σπαρτιάτες πολεμιστές, γυμνόποδες και με μακριά μαλλιά (σε υπενθύμιση του όρκου των αντιπάλων τους να μην αφήσουν μακρυά τα μαλλιά τους και να μη ξαναφορέσουν οι Αργείες γυναίκες χρυσά κοσμήματα αν δεν ανακτήσουν την Κυνουρία) προσφέρουν με το τέλος των εορτασμών σπονδή στους Θεούς και στην ψυχή του ήρωος Οθρυάδου, ενώ οι τελετές αυτές συνδυάζονται χρονικώς με άλλη, μικρότερη εορτή, τουλάχιστον έως το 370 όπου απωλέσθη η Θυρεάτις, τα λεγόμενα “Παρπαρώνεια”, στην ακριβή τοποθεσία που διεξήχθη η αιματηρή μάχη (Πάρπαρος).

"Ο ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΟΘΡΥΑΔΗΣ ΘΝΗΣΚΩΝ" - Johan Tobias Sergel (1740-1814), Μουσείο Λούβρου

Στους δικούς μας καιρούς, 30 και πλέον συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι, έχουν υμνήσει την ανδρεία του Οθρυάδου, ο δε ποιητής Αρίστος Καμπάνης (1883-1956), συνέγραψε γι’αυτόν το παρακάτω ποίημα, με τίτλο "Τρόπαιον":

«Απ' την αυγή πολέμααν ως το δείλι,

στης πολυζήλευτης Θυρέας τον κάμπο,

οι Αργείοι με τους Σπαρτιάτες

και το αίμα το νεοχλόιστον επότιζε το χώμα.

Κι όταν ο ήλιος έπεσε στα ρείθρα του Ωκεανού πατρός,

να ξεκουράσει απ' την τόση τα μάτια του τη φρίκη,

Αργείος δεν ανάσαινε κανένας,

κι απ' τους Σπαρτιάτες τρεις μονάχα

ανάμεσ' απ' τους νεκρούς συντρόφους των

επρόσμεναν το θάνατο, που δε θ' αργούσε.

Κι ήρθεν η άλλη αυγή, κι ήρθεν ο ήλιος,

ήρθε να πήξει τα αίματα και να λαμπρύνει

τον ηρεμαίο το θάνατο ηρώων τόσων

στον κάμπο το πολύχλοο της Θηρέας.

Κι από τους τρεις μόνον ένας απ’τους Σπαρτιάτες

αργοσάλευε μες απ' τα κουφάρια.

Το αίμα του τ'αργόπινε το χώμα,

ενείρονταν τα Ηλύσια και το πλήθος

το ηρωικό των Ηρακλειδών προγόνων...

Και καθώς αντιχτύπησε στο πρόσωπό του το φέγγος,

άθροισεν ο νιος τη δύναμή του τη λίγη.

ορθοτινάχτηκε, κι η κόμη ανέμισέ του στην αύρα της ημέρας.

Το στηθοβόρον, έπνιξε τον πόνο,

το πολέμιον αιχμηρό βγάζει βέλος

που τον είχε τρυπήσει το γυμνίτη

και κοιτώντας τριγύρω, ω τι τρομάρα,

νεκρούς τους εχθρούς ξάνοιξε και τους Σπαρτιάτες,

και νικητής ελόγιασε πως ήτον

της πολυαίμακτης μάχης στη Θυρέα.

Μ' όσην είχε ζωή ο Οθράδης,

απ' τους Αργείους ανάμεσα και τους Σπαρτιάτες,

λίθο μεγάλο εστύλωσε.

Κατόπι αφού βούτηξε στο αίμα του το ξίφος,

"Ενίκησαν οι Σπαρτιάτες", γράφει.

Έπειτα πέφτει για να κοιμηθεί τον ύπνο,

Πού 'χαν υπνώσει οι σύντροφοι και οι εχθροί του».

Πηγή: Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά: "Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών".

Σημ 1 - Ο Πλούταρχος αργότερα θα ισχυριστεί ότι ο λόγος που οι Σπαρτιάτες άφηναν μακριά μαλλιά δεν ήταν λόγω αυτής της μάχης, αλλά ήταν το ύφος της εποχής.
Σημ 2 - Οι εορτές για την μάχη των Αργείων με τους Σπαρτιάτες ίσως να μην συνδέεται την μάχη αλλά πιθανά είναι παλιότερη

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Ήν γάρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου αρχαίον…

...εχρήσατο δε τύχαις δυσπότμοις είς πολλά μεν και άλλα, μάλιστα δ΄ είς την πολύπλανον τε και ουδενός τόπου βέβαιον οίκησιν, πρώτον μεν γάρ περί το καλούμενον νύν Αχαικόν Άργος ώκησαν αυτόχθονες όντες, ως οί πολλοί περί αυτών λέγουσι , την δε επωνυμίαν έλαβον έξ αρχής ταύτην επί του Πελασγού βασιλέως.
Ήν δε ο Πελασγός έκ Διός, ως λέγεται, και Νιόβης της Φορωνέως, ή πρώτη γυναικί θνητή μίσγεται ο Ζεύς ως ο μύθος έχει.
Έκτη δε ύστερον γενεά Πελοπόννησον εκλιπόντες εις την τότε μέν Αιμονίαν νυν δε Θετταλίαν ονομαζομένην μετανέστησαν. Ηγούντο δε της αποικίας Αχαιός και Φθίος και Πελασγός οι Λαρίσης και Ποσειδώνος υιοί. Αφικόμενοι δ’ είς την Αιμονίαν τούς τε κατοικούντας εν αυτή βαρβάρους εξελαύνουσι και νέμονται την χώραν τριχή, τοίς ηγεμόσι ποιήσαντες ομωνύμους τας μοίρας, Φθιώτιν και Αχαίαν και Πελασγιώτιν.
Πέντε δε μείναντες αυτόθι γενεάς, έν αίς επί μήκιστον ευτυχίας ήλασαν τα κράτιστα των εν τη Θετταλία πεδίων καρπούμενοι. Περί την έκτην γενεάν εξελαύνονται Θετταλίας υπό τε Κουρητών και Λελέγων. Οί νύν Αιτωλοί και Λοκροί καλούνται. Και συχνών των περί τον Παρνασόν οικούντων. Ηγουμένου των πολεμίων Δευκαλίωνος του Προμηθέως μητρός δε Κλυμένης της Ωκεανού. Σκεδασθέντες δε κατά την φυγήν οί μεν είς Κρήτην απήλθον οι δε των Κυκλάδων νήσων τινάς κατέσχον, οι δε περί τον Όλυμπον τε και την Όσσαν, καλουμένην δε Ιστιαιώτιν ώκισαν άλλοι είς τε Βοιωτίαν και Φωκίδα Ελλήσποντον παραλίου πολλά χωρία κατέσχον και των παρακειμένων αυτή νήσων άλλας τε συχνάς και την νύν καλουμένην Λέσβον, αναμιχθέντες τοίς εκ της Ελλάδος στέλλουσι την πρώτην αποικίαν είς αυτήν άγοντος Μάκαρος του Κριάσσου. Το δε πλείον αυτών μέρος δια της μεσογείου τραπόμενον προς τους έν Δωδώνηκατοικούνυτας σφών συγγενείς. Οίς ουδείς ηξίου πόλεμον επιφέρειν ως ιεροίς. Χρόνον μεν τινά σύμμετρον αύτοθι διέτριψαν, επέι δε λυπηροί αυτοίς όντες ησθάνοντο ούχ ικανής ούσης άπαντας τρέφειν γής, εκλειπούσι την χώραν χρησμώ πειθόμενοι κελεύοντι πλείν είς Ιταλίαν ή τότε Σατορνία ελέγετο. Κατασκευασάμενοι δε ναύς πολλάς περαιούνται τον Ιόνιον……Φαλέριον δε και Φασκεννιον έτι και είς εμέ ήσαν οικούμεναι υπό Ρωμαίων, μικρ΄άττα διασώζουσαι ζώπυρα του Πελασγικού γένους, Σικελών υπάρχουσαι πρότερον εν ταύταις διέμεινε πολλά των αρχαίων διαιτημάτων οίς το Ελληνικόν πότ΄εχρήσατο επί μήκιστον χρόνον οίον ό τε των όπλων των πολεμιστηρίων κόσμος , ασπίδες Αργολικαί και δόρατα….
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς Ρωμ. Αρχαιολογία 1 17 κεξ
Όσο περισσότερο πίσω μπορεί να ταξιδέψει κάποιος τόση περισσότερη αλήθεια βρίσκει.
Και είναι φυσικό, επειδή πλησιάζοντας περισσότερο τον χρόνο του γεγονότος, το έχεις εντονότερο στην μνήμη σου και είναι αληθές, δηλαδή δεν ξεχνιέται.
Με αυτό σαν θεώρημα, φτάνω στους Πελασγούς, που είναι οι άνθρωποι των παραλίμνιων ή παραθαλάσσιων πεδιάδων με κύριο περιβαλλοντολογικό χαρακτηριστικό τα λασπώδη εδάφη.
Η ονομασία προέρχεται από τις λέξεις «Πέλας» και «Γύια».
Πελας σύμφωνα με την εκτίμηση μου πηλός λάσπη, μετά από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις. Από το ρήμα παλάσσω, κατά Ησύχιον παληός, πηλός, Λατινικά pelze=τέλμα βάλτος.
Γύιον ομηρική λέξη συναντάται πάντοτε στον πληθυντικό «Γύια», τα κατώτερα μέλη του σώματος.
Πέλαγος = επίπεδη επιφάνεια γης που πλημμύρισε
Πελασγοί > Πελαγσκοι = οι κάτοικοι της πεδιάδας
Πιθανόν εξ αυτού και επειδή ίσως ήταν από τις πρώτες κοινωνίες εδώ να υπάρχει και η έννοια του ρήματος πελάζω, δημιουργώ συναναστροφή κοινωνία.
Τα στοιχεία που συνεισφέρουν σε αυτή την διαδρομή είναι :
1. Η γεωλογική κατάσταση του πλανήτη εκείνες τις μακρινές εποχές.
2. Η ανάλυση και η έρευνα της γλώσσας, πέρα από τις συμβατικές ερμηνείες.
3. Οι ιστορικές καταγραφές.
4. Η κυτταρική μνήμη και η ερμηνεία με βάση την απλή λογική και την κατανόηση των συνθηκών, των αναγκών, των ανθρώπων.
Είναι δύσκολο να παρουσιασθεί το περιβάλλον του πλανήτη εκείνες τις εποχές, αν δεν έχει κάποιος άριστες γνώσεις γεωλογίας. Σίγουρα όμως οι συνθήκες που επικρατούσαν πρέπει να ήταν δύσκολες σε σχέση με την διαβίωση των ανθρώπων.
Ουράνια σώματα βομβάρδιζαν τον πλανήτη, κομήτες δημιουργούσαν συνθήκες κολάσεως, παγετώνες, παρθένα δάση σε ορεινούς όγκους με ανθρωποφάγα θηρία, είναι μερικοί από τους εχθρούς των προγόνων μας.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον σταδιακά ξεχώριζαν και αποστράγγιζαν τα ύδατα από την στεριά και χρόνο με το χρόνο εμφανίζονταν εκτάσεις πεδινές, και εύφορες ικανές να θρέψουν τον πληθυσμό. Μπορεί κάποιος να φανταστεί, τόπους με κυρίαρχο το στοιχείο το νερό και την λάσπη τον «πηλό».
Πηλός δωρικά παλός έχει σχέση με την ρίζα του λατινικού palleo.
Σε τοποθεσίες με αυτά τα χαρακτηριστικά ξεκίνησε τις πρώτες κατοικίες του ο άνθρωπος, αφού εγκατέλειψε τα σπήλαια. Η αρχαιολογία μιλά για λιμναίους προϊστορικούς οικισμούς, πράγμα που είναι απολύτως φυσιολογικό.
Τα πλεονεκτήματα που είχε ο άνθρωπος να δημιουργήσει οικισμούς σε αυτούς τους τόπους ήταν πολλά και σημαντικά για τις ανάγκες του. Εύρισκε εύκολα τροφή, και ελαχιστοποιούσε τους κινδύνους για την ζωή του, αποφεύγοντας τα άγρια δάση με τα επικίνδυνα θηρία. Σε αυτό το περιβάλλον ένας σημαντικός εχθρός ήταν τα φίδια, και αυτό αποδεικνύεται από την υψηλή θέση που είχαν τα ερπετά, σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, καθώς και μέχρι σήμερα εμπνέουν ένα μυστηριακό φόβο.
Σύμμαχο τους εναντίον των ερπετών είχαν τον πελαργό, επειδή στην τροφή του περιλαμβάνονται και τα φίδια. http://www.ornithologiki.gr/page_cn.php?tID=2740&aID=1170
τιμωρούσαν δια νόμου όποιον σκότωνε πελαργό. Η άποψη αυτή ενισχύεται περισσότερο με το εδάφιο που ακολουθεί από διαφορετική πηγή :
“…Δώρος δε αυτήν ο ΄Ελληνος ειλήχει τα πρώτα και Δωρίς απ΄ εκείνου εκαλείτο πρότερον, ύστερον δε Ιστιαιώτις μετωνομάσθη. Θεσσαλία από Θεσσαλού, η πρότερον Πελασγία , εν ταύτη ουκ εξέστι πελαγρούς* κτείνειν, τους γάρ της χώρας όφεις αναιρούσιν.”
Στέφανος Βυζάντιος «Δώριον…
Αλλά και η μεταφορική έννοια, πώς τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός δίνει έμφαση στον ρόλο που έπαιζε το πτηνό στην ζωή του ανθρώπου. Έξω από την συνηθισμένη ερμηνεία των λέξεων, θα μπορούσε το όνομα του να αποδοθεί διαφορετικά. Δηλαδή ερμηνεύοντας τις λέξεις «πέλας» και «αργός», όχι σαν άσπρος και μαύρος, αλλά σαν πηλός (λάσπη) και καλλιεργήσιμη έκταση. Να διευκρινίσω πώς αργός σημαίνει φωτεινός, που είναι πολύ κοντά στην έκφραση «ξέφωτο», δηλαδή όταν πρόκειται περί έκτασης, ανοικτός καλλιεργήσιμος τόπος. Στην συνέχεια όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις, έγινε μετάθεση των γραμμάτων ρ και γ, και η λέξη έγινε αγρός*.
(* Η πάρα πάνω ερμηνεία απλουστεύεται, επειδή στο εδάφιο του Στ. Βυζάντιου, που παρουσίασα, το πτηνό καταγράφεται όχι Πελαργός αλλά Πελαγρός.)
Αργότερα χρησιμοποιώντας τον «πηλό» έφτιαξε κατοικίες με πλίνθους, συνήθεια που έχει φτάσει μέχρι και σήμερα, και οικιακά σκεύη, τα οποία λόγω του υλικού που κατασκευάσθηκαν ονομάζουμε και σήμερα «Πήλινα.». Η δραστηριότητα δεν περιορίστηκε μόνο, στην κατασκευή σκευών χρηστικών, αλλά σε πλήθος εφαρμογών, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του ανθρώπου αλλά και την τάση του να εκφραστεί σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Σημαντικότατα δείγματα αρχαϊκής τέχνης με πρώτη ύλη τον «πηλό» τα εδώλια .
Στο χτίσιμο των κατοικιών με πρώτη ύλη τον πηλό οφείλεται και ή ονομασία «πόλις».
Πολέω , περιπλανώμαι αλλά και μεταφορικά οργώνω καλλιεργώ.
Είναι φανερό πώς τα σημαίνοντα τις λέξεις γράμματα είναι κοινά Π και Λ.
Πιθανόν μεταγενέστερα στην συλλαβή Πελ να προστέθηκε και η λέξη Λας, και να σχηματίσθηκε η λέξη «Πέλλα», που αρχικά σήμαινε την πόλη της οποίας οι κατοικίες είχαν φτιαχτεί πλέον με λίθους. Στην Ελλάδα υπάρχει πλήθος ονομάτων περιοχών που εμπεριέχεται η συλλαβή Πελ, και Πηλ, που είναι η εξέλιξή της.
Κάποιες από αυτές μπορούν να ερμηνευτούν, σχεδόν αποδίδοντας τα χαρακτηριστικά του σημαινόμενου όπως ισχύει στην γλώσσα μας.
Πελλάνα η βασιλίδα πόλις, Πήλιον το χωμάτινο βουνό, επειδή δεν είναι βραχώδες. Πελαργός το πουλί που συχνάζει στους λασπωμένους αγρούς. Πέλαγος, πεδινή περιοχή που κατακλύσθηκε από νερά και έγινε λασπώδης. Πέλοψ εκείνος που το χρώμα των ματιών του μοιάζει με το χρώμα του πηλού. Πέλμα, το μέρος του σώματος που είναι συνεχώς λερωμένο με λάσπη. Είναι αρκετά απλό άλλα τόσο αληθινό. Οι άνθρωποι χωρίς υποδήματα, ήταν αναγκασμένοι να περπατούν μέσα σε λασπώδη εδάφη και είναι φυσικό, τα πόδια τους να ήταν μονίμως με λάσπη.
Στην γλώσσα μας είναι διακριτός ο ρόλος των συμφώνων και των φωνηέντων.
Τα φωνήεντα υπάρχουν για να δώσουν ηχητική ένταση στην συλλαβή, να καθορίσουν το χρόνο της εκπομπής (μακρά, βραχέα, δίχρονα), και να εκφράσουν συναισθήματα. Τα σύμφωνα υπάρχουν για να αποδώσουν με ηχητικό τρόπο δραστηριότητες του περιβάλλοντος, θα λέγαμε αποδίδουν με συντομία ή συμβολίζουν γεγονότα. Ανάλογα με το τμήμα των φωνητικών οργάνων που χρησιμοποιούμε για την προφορά τους κατατάσσονται σε οδοντικά, ουρανικά, χειλικά, υγρά ,ένρινα και διπλά.
Είναι φανερό με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πώς το Ρ π.χ. αποδίδει την ροή, δηλαδή, μιμείται σε επίπεδο αναπαραγωγής τον θόρυβο που κάνει ένα ρυάκι.
Αυτό συμβαίνει με μεμονωμένα σύμφωνα ή και συνδυασμό περισσοτέρων, ποιος θα αμφισβητήσει πώς το γκρ δηλώνει αγριότητα, το μπρ κρύο, και το πλ παφλασμό.
Και σε αυτό το σημείο αρχίζει η μαγική ερμηνεία της ονομασίας των πρόγονων μας Πελασγών.
Στο λεξικό η λέξη Πελασγοί ορίζει τους μακρινούς μας προγόνους σημαίνει δηλαδή, το φύλο εκείνο που κατοικούσε στην ευρύτερη περιοχή ης ηπειρωτικής Ελλάδος αλλά και στο Αιγαίο πριν πλημμυρίσει..
Πώς ονομάζουμε σήμερα έναν άνθρωπο που κατοικεί σε ορεινή περιοχή;
Η απάντηση είναι χωρίς κανένα ενδοιασμό «Βουνήσιος».
Είναι παραδεκτό από όλους ότι η ονομασία είναι επίθετο που προσδιορίζει το ουσιαστικό ανάλογα, με διάφορες ιδιότητές, και συνήθειες του.
Επειδή λοιπόν διαβιούσαν σε πεδινούς τόπους με κύριο χαρακτηριστικό τον πηλό οι άνθρωποι ονομάσθηκαν «Πελασγοι». Δηλαδή κάτοικοι της λασπώδους γης.
Αντιθέτως, όσοι διαβιούσαν σε ορεινότερα μέρη, σε υψώματα είχαν διαφορετικό προσδιορισμό. Ονομάζονταν «Καύκωνες».
Καύκαλο, καυκί είναι λέξεις που στις μέρες μας αποδίδουν εννοιολογικά , ένα σχετικά υψηλό και συνάμα καθαρό τόπο με λίγη βλάστηση. Άλλο ένα ιδανικό μέρος για να εγκατασταθεί ο άνθρωπος, ούτως ώστε να μην αντιμετωπίζει κινδύνους από τα άγρια ζώα, που κυκλοφορούν σε δασώδεις «απάτητες» εκτάσεις.
« Άτλας γίνεται βασιλεύς πρώτος εν τη καλουμένη νύν Αρκαδία, ώκει δε περί το λεγόμενον Καυκώνιον όρος. Τούτω θυγατέρες ήσαν επτά αι νύν εν ουρανώ κατηστερίσθαι λεγόμεναι Πλειάδες επίκλησιν, ών μίαν μεν Ηλέκτραν Ζεύς γαμεί και γεννά παιδας εξ αυτής Ίασον και Δάρδανον. Ίασος μεν ούν ημίθεος μένει. Δαρδανος δε άγεται γυναίκα Χρυσήν Πάλλαντος θυγατέρα. Έξ ής αυτώ γίγνονται παίδες Ιδαίος και Δείμας. Ούτοι τέως μεν εν Αρκαδία παραλαβόντες την Άτλαντος δυναστείαν εβασίλευον. Έπειτα κατακλυσμού γενομένου μεγάλου περί την Αρκαδίαν τα μεν πεδία εξελιμνώθη και πολλού χρόνου γεωργείσθαι αδύνατα ήν. Οι δε άνθρωποι (ώκουν γαρ ανα τα όρη γλισχρώς ποριζόμενοι τας τροφάς)συμφρονήσαντες ως ούχ ικανή βόσκειν ‘εσται πάντας η περιούσα γή νέμονται σφάς αυτούς διχή. Και αυτών οί μεν εν Αρκαδία υπομένουσι βασιλέα καταστήσαντα Δείμαντα τον Δαρδάνου. Οί δε λοιποί απανίστανται Πελοποννήσου στόλω μεγάλω.»
Συν. Διονύσιος Αλικαρνασευς.
Ετυμολογία για τους Λέλεγες, πιθανόν εκ του ρήματος Λεύω, λευ=λαας, οι κάτοικοι πετρώδους γης. Καθώς επίσης και Βάσις+λευ+ς , η στήριξη και εξουσία των κατοίκων της πέτρας, για να θυμηθούμε εδώ τον μύθο περί δημιουργίας των ανθρώπων, καθώς ο Δευκαλίων και η Πείρα πετούσαν λίθους και γεννιόνταν άνθρωποι.
Και σήμερα ακόμη κυτταρικές μνήμες οδηγούν το μυαλό μερικών σε παρόμοιους συνειρμούς και μιλώ για μια γωνιά πέτρινη της Ελλάδας που κρύβει μέσα της όλη την ιστορία της δημιουργίας την Μάνη.
«Νινόη: η εν Καρία Αφροδισιάς οικισθείσα υπό Πελασγών Λελέγων, διό και εκλήθη Λελέγων πόλις, μετά δε Μεγάλη πόλις, είτα από Νίνου Νινόη, εθνικόν αυτής Νινοήτης».
Σούδα
Στην παλαιά διαθήκη στο κεφάλαιο της «Γένεσης», δηλαδή μπροστά στα μάτια μας αναφέρεται ο τρόπος της δημιουργίας του ανθρώπου. Καταγράφεται απλοϊκά, πώς ο θεός για να φτιάξει τον άνθρωπο χρησιμοποίησε χώμα και νερό, με τα οποία έκανε «πηλό». Έχει μεγάλη σημασία αυτή η αναφορά, διότι θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιήσει, ξύλο, ή πέτρα, ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το έκανε όμως αν και δημιουργός χρησιμοποίησε «πηλό», και πρόσθεσε τα απαραίτητα «θεϊκά» υλικά για να δώσει στο δημιούργημα του την ανωτερότητα που επιθυμούσε.
Η βίβλος λοιπόν με την μορφή του παραβολικού μας δηλώνει την πραγματικότητα.
Και η πραγματικότητα είναι πώς ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο «Πελασγό».
Στην συνέχεια του έδωσε την εντολή κατεύθυνση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γήν», το οποίο φυσικά εφαρμόσθηκε.
«Το τε γάρ των Πελασγών ήν φύλον και των Καυκώνων και Λελέγων. Είρηται δ΄ότι πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν ετύγχανε πλανώμενα».
Στράβων 12 8
Μετά την δημιουργία, ανέλαβε την συνέχεια η εξέλιξη. Ακολουθούν μετακινήσεις, αλλά και διαφοροποιήσεις, σε σχέση με ονομασίες, χαρακτηριστικά, αλλά και το σημαντικότερο την γλώσσα. Οι περιβαλλοντολογικοί παράγοντες, συνεισφέρουν σε αυτές τις διαφοροποιήσεις, αλλά και πλήθος άλλων συνθηκών είναι δυνατόν να επηρέασε την διαμόρφωση μας, μέχρι το σημερινό μοντέλο.
«Και όρα φύλα Πελασγών. Αξιόλογον γαρ πλήθος δηλοί. Ού γαρ φύλον έφη, αλλά φύλα πληθυντικώς. Μέγα δε έθνος οι Πελασγοί κατά τον Γεωγράφον, όπερ και είς πλάτος αποδεικνύει αυτός. Πλανήται δε ήσαν και σποράδες πανταχού της γής. Ως και εν τοις του Περιηγητού κείται. Φησίν γουν αυτός ο Γεωγράφος και, ότι πλανήτες οι Λέλεγες, ως και οί Πελασγοί και οι Καυκωνες πολλαχού της Ευρώπης το παλαιόν πλανώμενοι, και Πελασγικόν δε πεδίον ιστορεί εν Λαρίσση τη Θετταλική.»
Ευστάθιος 1 560 19
«Η γυνή αύτη της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλεομένης της αυτής ταύτης.»
 Ηρόδοτος 2 56
Ο Ησίοδος, στο σωζόμενο έργο του ΑΣΠΙΣ, αναφέρει ονόματα Λαπιθών και Κενταύρων, στίχοι 178-190:
Πιό μέσα η μάχη Λαπιθών των μακροκονταράτων
Καινέα άνακτα, Δρύαλου μαζί του Πειριθόου
Οπλέα και Εξάδιο και Φάληρο και Πρόλοχο,
και Μόψο γιο του Άμπυα και Τιταρίσιο του Άρη,
και το Θησέα του Αιγέα, όμοιο των θεώνε
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Κένταυροι έπαθαν μεγάλη ζημία και ο Θησεύς τούς οδήγησε από τα αρχαία πηλιορείτικα εδάφη τους, όπου κυνηγούσαν, στη χώρα των Αιθίκων, κοντά στο όρος Πίνδος. Δεν ήταν όμως εύκολο να υποτάξει τούς Κενταύρους, οι οποίοι είχαν ήδη φιλονικήσει για το βασίλειο του Ιξίονα με τον Πειριθου και πού τώρα, ανασυγκροτώντας τις δυνάμεις τους εισέβαλαν στο έδαφος των Λαπιθων. Αιφνιδίασαν και κατάσφαξαν τον κύριο στρατό των Λαπιθων και όταν οι επιζήσαντες κατέφυγαν στη Φολόη της Ήλιδας, οι εκδικητικοί Κένταυροι τούς εξεδίωξαν και μετέτρεψαν τη Φολόη σε δικό τους ληστρικό οχυρό.
Τελικά οι Λαπιθες εγκαταστάθηκαν στο Μαλέα.
«Αυθις δε εκείθεν ορμηθείς Αιγιμίω βασιλει Δωριέων συνεμμάχησε. Λάπιθαι γαρ περί γης όρων επολέμουν αυτώ Κορωνου στρατηγούντος, ο δε πολιορκούμενος επεκαλέσατο τον Ηρακλέα βοηθόν επί μέρη της γής. Βοηθήσας δε Ηρακλής απέκτεινε Κόρωνον μετά και άλλων, και την γήν άπασαν παρέδωκε ελευθέραν αυτώ. Απέκτεινε δε και Λαογόραν μετά των τέκνων».
Απολλοδωρος βιβλιοθηκη 2 154



Φυσικά ζητώ την επιείκεια του αναγνώστη για τα παραπάνω τα οποία δεν έχουν ιδιότητες επιστημονικής διατριβής, διέπονται όμως από πάθος για γνωση της αλήθειας και μπορεί να προκαλέσουν έρεισμα για περαιτέρω έρευνες που θ αποδείξουν πολύ περισσότερα.

Οι ετυμολογικές αιτιολογήσεις από το «Λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσης»
Του Ιωάννη Σταματάκου εκδόσεις Δεδεμαδη,

Παράρτημα.


Αιγίς = η προστασία  Αιγαίον = το προστατευμένο

Προϊστορικά φύλλα στην περιοχή της Αιγηίδας

1. Πελασγοί
2. Αρκάδες
3. Πέλοπες
4. Ταινάριοι
5. Καλαβροί
6. Τελχίνες
7. Κουρητες
8. Έλλοπες
9. Δρύοπες
10. Μέροπες
11. Κάρες
12. Λέλεγες
13. Δάρδανοι
14. Έλληνες
Αχαιοί
Αιολείς
Δωριείς
Μινύες
Ίωνες
Γραικοί
Θράκες
Φοίνικες
Ετεοκρήτες
Ιλλυριοί
Ηπειρώτες
Μολλοσοι
Σελλοί
Αίμονες
Δόλοπες
Μακοί
Ηδονοί
Μακηδονοί (Μακεδόνες)

Η Μάχη της Σελλασίας (222 π.Χ.) - Η πτώση της Σπάρτης

Η μάχη της Σελλασίας πραγματοποιήθηκε το 222 π.Χ. ανάμεσα στους Σπαρτιάτες του Κλεομένη και τους Μακεδόνες του Αντιγόνου Δώσωνα στη Σελλασία της Λακωνίας.
Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Άγι Δ'
Ο Άγις Δ' ήταν βασιλιάς της Σπάρτης που ανήλθε στο θρόνο της το 245 π.Χ. και ήταν γιος του Ευδαμίδα Β'. Έκανε μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της Σπάρτης, αλλά ο συμβασιλέας του, ο Λεωνίδας Β' τον ανέτρεψε στα σχέδιά του και οι αντιπάλοι του ακύρωσαν τις μεταρρυθμίσεις του και τον σκότωσαν.
Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Κλεομένη Γ'
Ο Κλεομένης Γ΄ ήταν βασιλιάς της Σπάρτης, γιος του Λεωνίδα Β' που ανήλθε στο θρόνο το 235 π.Χ. Έκανε και αυτός μεγάλες μεταρυθμίσεις. Επανένταξε τους νόμους του Λυκούργου, εκπαίδευσε το στρατό του με τα πρότυπα της μακεδονικής φάλαγγας, πρότεινε αναδασμό της γης και απελευθέρωση των ειλώτων. Έτσι οι πολίτες έφτασαν τους 4.000 από τους 700 που ήταν.
Ο πόλεμος με την Αχαϊκή Συμπολιτεία
Ο Κλεομένης με τους νόμους αυτούς προκάλεσε έντονη ανησυχία στις γύρω πόλεις και περισσότερο στην ανερχόμενη Αχαϊκή Συμπολιτεία. Ο Κλεομένης όμως εισέβαλλε στη Μεγαλόπολη και κατάφερε να τη λαφυραγωγήσει και να φύγει ανένόχλητος. Αμέσως μετά κατέλαβε τη Μαντίνεια και έδιωξε τους Αχαιούς. Αργότερα κατευθύνθηκε προς την Τεγέα και τις Φερές για να συγκρουστεί με τους Αχαιούς. Εκείνη τότε την εποχή στρατηγός των Αχαιών ήταν ο Υπερβάτας ο οποίος συγκέντρωσε 5.000 - 6.000 στρατιώτες και συγκρούστηκε με τον Κλεομένη στη Δύμη. Νικητής εξήλθε ο Κλεομένης και οι Αχαιοί του ζήτησαν ειρήνη. Ο Κλεομένης δεχόταν την ειρήνη με όρο να γίνει ο αρχηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Οι Αχαιοί δέχτηκαν, αλλά την κρίσιμη ημέρα της συνάντησης των Αχαιών με τον Κλεομένη για την υπογραφή των όρων της συνθήκης ο δεύτερος αρρώστησε.
Την ευκαιρία δεν την έχασε ο Άρατος που τότε μετά το θάνατο του Υπέρβατου ήταν στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Έτσι προσεταιρίστηκε τους Μακεδόνες που τότε βασιλιάς τους ήταν ο Αντίγονος Γ' ο Δώσων.
Ο Αντίγονος τότε έστειλε στην Πελοπόννησο 20.000 πεζούς και 1.400 ιππείς.
Μετά από συγκρούσεις στο Άργος, στα Μέγαρα και στη Μεγαλόπολη ο Κλεομένης έχασε τις κτήσεις του εκτός της Σπάρτης.
Πριν τη μάχη
Ο μακεδονικός μαζί με τον αχαϊκό στρατό κατευθύνονταν προς τη Σπάρτη. Οι σπαρτιατικές δυνάμεις που φρουρούσαν τα σύνορα, συναντήθηκαν και αντιπαρατέθηκαν στον αντίπαλο στρατό στην περιοχή της Σελλασίας.
Οι δυνάμεις των Μακεδόνων και των Αχαιών
Ο Αντίγονος Γ΄ Δώσων παρέταξε απέναντι από τους Σπαρτιάτες 27.600 πεζούς και 1.200 ιππείς.
Οι Αχαιοί ανάμεσα σε αυτό το στράτευμα παρέταξαν 3.000 πεζούς και 300 ιππείς.
Φαίνεται το πρόβλημα της Αχαϊκής Συμπολιτείας να παρατάξει πολλούς πεζούς σε μια μάχη.
Οι δυνάμεις των Σπαρτιατών
Ο Κλεομένης κατάφερε να παρατάξει έναν αριθμό 20.000 οπλιτών και να απελευθερώσει πολλούς δούλους. Ακόμη κατάφερε να πάρει 1.000 μισθοφόρους.
Οι παράταξεις των αντιπάλων
Η παράταξη των Μακεδόνων και των Αχαιών
Οι Μακεδόνες και οι Αχαιοί ήταν απέναντι από το λόφο Εύα. Στο δεξιό άκρο ήταν παρατεταγμένα τμήματα συμμάχων, στο σύνολό τους ψιλοί. Στο κέντρο, είχαν τοποθετηθεί οι Αχαιοί και πίσω το ιππικό τους. Αριστερά είχε ταχθεί ο Αντίγονος επικεφαλής της μακεδονικής φάλαγγας υπό την κάλυψη ελαφρά οπλισμένων.
Η παράταξη των Σπαρτιατών
Η παράταξη του Κλεομένη είχε ταχθεί στο λόφο Εύα. Αριστερά τάχθηκαν οι συμμάχοι και οι περίοικοι υπό τον Ευκλείδα αδερφό και συμβασιλέα του Κλεομένη. Στο δεξιό άκρο βρισκόταν ο ίδιος ο Κλεομένης, αρχηγός των Σπαρτιατών οπλιτών. Στο κέντρο είχαν ταχθεί οι ιππείς, οι ελαφρά οπλισμένοι και οι μισθοφόροι.
Η μάχη
Η μάχη άρχισε με την επίθεση των Μακεδόνων κατά των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες όμως κατάφεραν και απώθησαν τους Μακεδόνες. Όμως οι Μακεδόνες κατάφεραν να διεισδύσουν στην παράταξη των Σπαρτιατών από μια προδοσία ενός αξιωματικού του Κλεομένη, του Δαμοτέλη. Οι Ιλλύριοι και οι Ακαρνάνες σύμμαχοι των Μακεδόνων επιτέθηκαν στο ακάλυπτο άκρο των Σπαρτιατών και τούς πλευροκόπησαν στο λόφο Εύα. Όμως στο δεξιό άκρο, ο Κλεομένης αιφνιδίασε τους αντιπάλους του και ο Αντίγονος σταμάτησε την επίθεσή του στο αριστερό άκρο για να αντιμετωπίσει το δεξιό.
Τότε το αριστερό άκρο των Σπαρτιατών υπό τον Ευκλειδα ανασυντάχθηκε και επιτέθηκε και εκείνο κατά των Μακεδόνων. Η μάχη μέχρι τότε ήταν υπέρ των Σπαρτιατών.
Ο Φιλοποίμην όμως, ο αρχηγός των Αχαιών, διέταξε την επίθεση των ιππέων στο αριστερό άκρο των Σπαρτιατών. Ο Ευκλείδας δεν κατάφερε να συγκρατήσει την επίθεση των Μακεδόνων ιππέων και οι Σπαρτιάτες υποχώρησαν. Ο Ευκλείδας πολεμούσε απελπισμένα και πέθανε σαν αληθινός Σπαρτιάτης πάνω στη μάχη. Οι νεκροί για τους Σπαρτιάτες ήταν 5.800.
Οι αντίπαλοι των Σπαρτιατών, οι Μακεδόνες πρέπει να είχαν 1.000 νεκρούς.
Η σημασία της μάχης
Τη σημασία της μάχης οι Έλληνες την κατάλαβαν πολύ αργότερα με τους Ρωμαίους.
Ο Κλεομένης ίσως μπορούσε να ενώσει τους Έλληνες απέναντι στους Ρωμαίους με κυριότερο λόγο τους νόμους του.
Η τοποθεσία της μάχης απείχε περίπου 15 χιλιόμετρα της Σπάρτης και αποτελούσε φυλάκιό της. Σήμερα είναι χωριό με πληθυσμό περίπου 550 κατοίκων.

Βιβλιογραφία :
Πολύβιος. Ιστορίες, ii. 65-70.
Πλούταρχος. Βίοι Παράλληλοι, 27-28.
Παυσανίας. Description of Greece, ii. 9. § 2, 10. § 7, iv. 29. § 9, vii. 7. § 4, viii. 49. § 5.
E. Will. Histoire politique du monde hellénistique or the Political History of the Hellenistic World. Paris, 1075.
Shimron, Benjamin. Late Sparta: The Spartan Revolution, 243-146 B.C. Buffalo: State University of New York (Dept. of Classics), 1972, pgs. 50-55. ISBN 0-930881-01-X
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ