Το Θέμα Σικελίας και η Εξαρχία της Ραβένα

Το βυζαντινό κάστρο του Νικήτα ή του Αγίου Νικήτα του 11ου αι. στην Καλαβρία Ν Ιταλία είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα της υψηλής Μεσαίωνικής αρχιτεκτονικής των Ελλήνων στην Καλαβρία, καθώς και ένα από τα λίγα καλά διατηρημένα βυζαντινά τείχη στον κόσμο.
Το όνομα προέρχεται από αυτό του Αγίου Νικήτα, ή από τον Νικήτα Ωορύφα Β' αυτός ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος (ναύαρχος) ο οποίος έδρασε κατά τα μέσα του 9ου αιώνα.
Συγκρούστηκε επανειλημμένα με αραβικές ναυτικές δυνάμεις.
Χάρη στις επιτυχίες του τιμήθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ με τον τίτλο του Επάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Επί Βασιλείου Α΄ ανήλθε στο αξίωμα του δρουγγαρίου του πλωίμου και ανακηρύχθηκε πατρίκιος. Την περίοδο αυτή του ανατέθηκαν μια σειρά από επιθέσεις εναντίον των θέσεων των Αράβων στη Δύση.
Σε συνεργασία με τον Λουδοβίκο Ε΄ της Γαλλίας ανέλαβε να εκκαθαρίσει την Αδριατική από τη δράση των Αράβων πειρατών και να αποκαταστήσει τη Βυζαντινή παρουσία στην Ιταλία.
Κορυφαία στιγμή στη σταδιοδρομία του ήταν η συντριπτική νίκη του επί των ενωμένων στόλων των εμιράτων της Ταρσού και της Κρήτης, υπό τον εξωμότη Φώτιο .
Το κάστρο είναι ένα από τα λίγα βυζαντινά οχυρωματικά έργα και υποβάλλονται στο έργο της αναστήλωσης και αποκατάστασης.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓ. ΕΛΛΑΔΑ
Το Θέμα Σικελίας ήταν θέμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Ελλήνων το οποίο δημιουργήθηκε μεταξύ του

H Αρετή της Ελευθερίας στην αρχαία Σπάρτη

Όταν, στην πρώτη εκστρατεία των Περσών, ο Δαρείος έστειλε κήρυκες στην Σπάρτη, όπως έκανε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, για να ζητήσουν «γην και ύδωρ», οι Λακεδαιμόνιοι τους πέταξαν σε ένα πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν από κει «γην και ύδωρ» και να τα παν στον βασιλιά τους.
Οι Σπαρτιάτες αναζήτησαν στην συνέχεια τους Σπαρτιάτες που θα δέχονταν με την θέληση τους να δώσουν την ζωή τους για την Σπάρτη ως κήρυκες στους Πέρσες ( καθώς προφανώς ανέμεναν πως αυτοί θα είχαν την ίδια τύχη όπως οι Πέρσες κήρυκες στην Σπάρτη)...
Αμέσως δήλωσαν εθελοντές ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι από την φύση τους ήσαν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για την θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στην Σπάρτη.
Έτσι οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν στους Πέρσες για να θανατωθούν.
Στην πορεία τους προς τα Σούσα φθάνουν στην αυλή του Υδάρνη. Κι ο Υδάρνης, Πέρσης στην καταγωγή, ήταν διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στα παραθαλάσσια της Μικράς Ασίας· αυτός τους φιλοξένησε κάνοντάς τους το τραπέζι· και πάνω στο τραπέζι, τους ρώτησε:
"Άνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατί δεν δέχεσθε να γίνετε φίλοι του βασιλιά;
Να, βλέπετε πώς ξέρει ο βασιλιάς να τιμά τους άνδρες που έχουν αρετή, ρίχνοντας μία ματιά σε μένα και την θέση που κατέχω.
Έτσι λοιπόν κι εσείς, αν γίνετε άνθρωποι του βασιλιά (γιατί έχει σχηματίσει την γνώμη πως είσθε άνδρες με αρετή), ο καθένας σας θα μπορούσε να εξουσιάζει μία περιοχή της Ελλάδος που θα του παραχωρούσε ο βασιλιάς".

Η απόκρισή τους ήταν η εξής:
"Υδάρνη, η συμβουλή που μας απευθύνεις στηρίζεται σε μονόπλευρη εμπειρία· γιατί μας συμβουλεύεις για δύο πράγματα, που το ένα τους το δοκίμασες, το άλλο όμως όχι· δηλαδή γνωρίζεις πολύ καλά πώς ζουν οι δούλοι, όμως δεν δοκίμασες έως σήμερα την ελευθερία, τι άραγε να ’ναι, γλυκό η όχι.
Γιατί αν κάποτε την δοκίμαζες, θα μας συμβούλευες να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν όχι μονάχα με δόρατα, αλλά και με πελέκεις (με τσεκούρια)."
Αυτή την απάντηση έδωσαν στον Υδάρνη.
Από κει ανέβηκαν στα Σούσα· κι όταν παρουσιάσθηκαν στον βασιλιά πρώτα πρώτα, ενώ οι σωματοφυλακές του τους πρόσταζαν, ασκώντας βία, να πέσουν και να προσκυνήσουν τον βασιλιά, δεν δέχθηκαν με κανέναν τρόπο να το κάνουν, όσο κι αν εκείνοι τους έσπρωχναν το κεφάλι προς τα κάτω· γιατί, επέμεναν πως ούτε στον νόμο τους είναι γραμμένο να προσκυνούν άνθρωπο ούτε γι’ αυτό ήλθαν (ούτε γαρ σφι εν νόμω είναι άνθρωπον προσκυνέειν ούτε κατά ταύτα ήκειν),
Ηροδότου Ιστορία, βιβλίο 7ο, 136, 5-6
Κι αφού με αγώνα απέφυγαν την προσκύνηση, κατόπιν λένε τα εξής και με το ακόλουθο περίπου περιεχόμενο:
"Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στην Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους".
pythiablog.blogspot.gr

Άρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις. (Αντισθένης)

Η ετυμολογία των λέξεων «Έλλην», «Άνθρωπος», «Ανδρομέδα»

Από Παντολέων Φλωρόπουλος

Το παρακάτω άρθρο αποτελεί συρραφή αποσπασμάτων παλαιότερων άρθρων, η χημική ένωση των οποίων δίνει μια νέα και ακόμα πιο ενδιαφέρουσα διάσταση.
Θ’ αποδείξουμε ότι: Οι λέξεις «Έλλην» και «άνθρωπος» έχουν αρχετυπικά την ίδια ακριβώς σημασία.
Θ’ αποδείξουμε επίσης ότι οι φέροντες τις ιδιότητες «Έλλην» και «άνθρωπος», έλκουν την καταγωγή τους από την Ανδρομέδα.
Θ’ αποδείξουμε ακόμα ότι η λέξη «Έλλην» δεν έχει σχέση με τον τόπο που κατοικεί κάποιος, δεν έχει καμία σχέση με το κράτος του οποίου είναι πολίτης.
Οι λέξεις «Έλλην» και «άνθρωπος» είναι έννοιες ισότιμες της λέξης «θεός», είναι δε υπεράνω των εννοιών που στις μέρες μας είναι αποδεκτές ως δηλωτικές της φυλής, του έθνους, του λαού, εν τέλει του κράτους.
Η προσέγγισή μας είναι καθαρά ετυμολογική. Τίποτε άλλο.
Η λέξη «Έλλην» είναι σύνθετη από το Ελ και το λην. Όπου Ελ είναι ο

Λελεγία... η αλήθεια που ανατέλλει...

"Ο συγγραφέας και ερευνητής Βασίλειος Βασιλάκος* υποστηρίζει ακράδαντα ότι η πυραμίδα του Ταϋγέτου είναι το κέντρο του κόσμου.
Έρευνες που έγιναν στην Αίγυπτο και στη γεωδαισία των αιγυπτιακών πυραμίδων απέδειξαν ότι η περιοχή της Λακωνίας είναι η γένεση της προϊστορίας του ανθρώπου στη Μεσόγειο [το μέσον της γης].
Από εδώ ξεκίνησε ο προϊστορικός άνθρωπος με πολιτιστικές ιδιότητες και εξαπλώθηκε επάνω στη γη."

Πληθαίνουν οι απόψεις, που θα τεκμηριώσουν την πραγματική θέση της "Εδεμ".
Όλοι γνωρίζουν το τοπικό επίρρημα ¨εδώ", λίγοι όμως τα επιρρήματα της τοπικής Μανιάτικης διαλέκτου "Επά" και "Εδά", που παρέμειναν, ώς φαίνεται αυθεντικά,από την πανάρχαια δωρική.
Το "Επά" (Ε+πα) σημαίνει, την αρχική εγκατάσταση σε επιλεγμένο τόπο.
Το 'Εδά" (Ε+δα) σημαίνει, την εγκατάσταση σε ήδη επιλεγμένο τόπο.
ΠΑ καί ΔΑ, λέξεις τής συλλαβικής Πελασγικής, που όρίζουν νοηματικά η πρώτη την σταθερή εγκατάσταση, (από εδώ και η Πατρίδα), και η δεύτερη την Γή (από εδώ η Δήμητρα Δα-ματερ)
Εδέμ λοιπόν η βιβλική, είναι ευγενές "δάνειο"

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Αναδημοσιεύω λοιπόν το άρθρο, από laconialive.gr  επειδή περιέχει αλήθειες, και περιμένω μέχρι να ολοκληρωθεί το παζλ.

«Οι αινιγματικές σφίγγες της Λακωνίας και η άγνωστη ιστορία των ελληνικών πυραμίδων»


Γράφει ο Νίκος Μπακής
Ποιος θα το φανταζόταν πως μια σφίγγα θα προκαλούσε τόσο μεγάλο σαματά στο διαδίκτυο, λίγες μόνο μέρες πριν την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου;
Αφορμή της όλης ιστορίας στάθηκε μια φωτογραφία την οποία είχα αναρτήσει σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης (facebook) και απεικόνιζε ένα κεφάλι αγνώστου ταυτότητος λαξευμένο πάνω σε βράχο, το οποίο είχε καταπληκτική ομοιότητα με κεφάλι αιγυπτιακής σφίγγας.
Και όπως ήταν αναμενόμενο, άναψε φωτιές στο διαδίκτυο μέσα σε λίγες μόνο ώρες.
Το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο βρέθηκε στα Βάτικα Λακωνίας, στο χωριό Βιγκλάφια, κοντά σε θεμέλια αρχαίας πυραμίδας.

Τέτοια παρόμοια ευρήματα, τα οποία αναπαριστούν σφίγγες ή άλλα μυθολογικά τέρατα, έχουν βρεθεί και στον Ταΰγετο.
Ο Ταΰγετος, ως γνωστόν, κρύβει πολλά ανεξήγητα μυστικά.
Ένα από αυτά είναι πως στην κορυφή του υπέροχου αυτού γίγαντα υπάρχει μια τεράστια αινιγματική πυραμίδα, γνωστή από την αρχαιότητα κι ως «Ταλετόν».
Αν παρατηρηθεί προσεκτικά η κορυφή από τη Σπάρτη ή το βόρειο Πάρνωνα, τότε μόνο διαπιστώνεται το τέλειο γεωμετρικό σχήμα μιας πυραμίδας.
Ο συγγραφέας και ερευνητής Βασίλειος Βασιλάκος* υποστηρίζει ακράδαντα ότι η πυραμίδα του Ταϋγέτου είναι το κέντρο του κόσμου.
Έρευνες που έγιναν στην Αίγυπτο και στη γεωδαισία των αιγυπτιακών πυραμίδων απέδειξαν ότι η περιοχή της Λακωνίας είναι η γένεση της προϊστορίας του ανθρώπου στη Μεσόγειο [το μέσον της γης].
Από εδώ ξεκίνησε ο προϊστορικός άνθρωπος με πολιτιστικές ιδιότητες και εξαπλώθηκε επάνω στη γη.
Οι πυραμίδες είναι λοιπόν πετροειδή βουνά στις κορυφές οροσειρών και έχουν καθαρά ηλιακό συμβολισμό.
Πυραμίδα καλείται τμήμα σκιάς το οποίο προέρχεται από το αιχμηρό βουνό ή αιχμηρό γεωμετρικό σχήμα, όταν βέβαια τη σκιά τη δημιουργεί ο ήλιος.

Ετυμολογικά η πυραμίς είναι από το πυρά + οράω-ορώ, δηλαδή βλέπω το φλεγόμενο σώμα του ήλιου.
Αν θέλουμε να μελετήσουμε γιατί έχει πάρει το όνομά του κάποιο χωριό ή τοπωνύμιο, πρέπει να ανατρέξουμε στην ετυμολογία και να βρούμε μετά τον αστρονομικό κώδικα τον οποίο δημιουργεί ηπυραμίδα του Ταϋγέτου με το συγκεκριμένο άστρο, γαλαξία ή νεφέλωμα.
Έτσι εκατοντάδες χωριά της Πελοποννήσου έχουν πάρει το όνομά τους από αστρονομικούς κώδικες οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από αυτή την ιερή κορυφή.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το φαινόμενο του Άστρους Κυνουρίας.
Μελετώντας λοιπόν προσεκτικά τις κινήσεις των άστρων μπορούμε να ανακαλύψουμε εκτός από την προέλευση της ονομασίας του και την ακριβή χρονολόγησή του.
Προέρχεται από φάσεις τις οποίες δημιούργησε από το 4600 πΧ το άστρο Κύων του Ωρίωνος γύρω από την ιερή αυτή τη κορυφή.
Εκεί όπου παρατηρήθηκε το αστρικό φαινόμενο χτίστηκε το ομώνυμο χωριό κ.ο.κ.
Στις 7 Οκτωβρίου και ώρα 17.05΄, η σκιά της πυραμίδας σχηματίζει το τέλειο γεωμετρικό σχήμα (ισοσκελές τρίγωνο), γνωστή ως «ιερό βέλος».

Εκείνη την ημέρα το ιερό βέλος έχει κατεύθυνση προς τις πυραμίδες της Αιγύπτου και καταλήγει στον ιερό βράχο της Μέκκας, όπου βρίσκεται ο τόπος προσκυνήματος των μουσουλμάνων.
Η πυραμίδα του Ταϋγέτου δίνει επίσης τη δυνατότητα στους ορειβάτες να απολαύσουν ένα μοναδικό υπερθέαμα: την ανατολή του ηλίου.
Ο θεός Ήλιος αναδύεται καθημερινά μέσα από τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου πελάγους και στα νησιά των Κυκλάδων (ο κύκλος που κάνει ο ήλιος από τον Άδη).
Την ημέρα διασχίζει αγέρωχα τον ουρανό μας και λίγο πριν πέσει το σκοτάδι καταδύεται μέσα στα μαγευτικά νερά του Ιονίου, δηλαδή στις Στροφάδες (επιστροφή του ήλιου στον Άδη).
Και τέλος αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα ήταν όταν πήρα έναν γεωγραφικό χάρτη της Ευρώπης και χάραξα μια γραμμή από βορρά προς ανατολή, έχοντας ως κέντρο την πυραμίδα του Ταϋγέτου.
Διαπίστωσα έκπληκτος πως οι δυο άκρες της νοητής αυτής ευθείας κατέληγαν σε δυο σημεία με κοινή ονομασία.
Οι περιοχές αυτές δεν ήταν άλλες από το Βατικανό (άνω Βάτικα), το ανεξάρτητο παπικό κρατίδιο της Ιταλίας, και τα Βάτικα Λακωνίας (!). Τα συμπεράσματα δικά σας.

Σε πολλούς είναι γνωστό ότι η περιοχή των Βατίκων έχει ένα πλούσιο ιστορικό παρελθόν.
Πολλοί γνωρίζουμε για τη Λακωνική Τρίπολη (Σίδη, Ήτις, Αφροδισιάς), όπου είχε έρθει ο απόγονος του Ηρακλή, ο Βοίας, για να συνενώσει την καινούργια πόλη, τις «Βοιές».
Η περιοχή αυτή είναι προστατευόμενη από το ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000.
Υπάρχει λίμνη όπου ζουν 132 είδη πουλιών, δασική έκταση του σπάνιου θαλασσόκεδρου, κιβωτιόσχημοι και θολωτοί αρχαίοι τάφοι, μοναδικές σμαραγδένιες παραλίες, η βυθισμένη προϊστορική πολιτεία στο Παυλοπέτρι, η επονομαζόμενη και «Λακωνική Ατλαντίδα», το απολιθωμένο δάσος μήκους 25 χλμ.
Εκεί επίσης βρέθηκε και ο περίφημος υπολογιστής των Αντικυθήρων και πάρα πολλά σπήλαια (σπήλαιο της Καστανιάς).
Λίγοι όμως γνώριζαν για τη λεγόμενη πυραμίδα των Βιγκλαφίων.
Μια υπόθεση που ακούστηκε περισσότερο τον τελευταίο καιρό, εξαιτίας της απόφασης του υπουργείου Ανάπτυξης να εγκαταστήσει ρυπογόνο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ, απέναντι ακριβώς από την Ελαφόνησο.

Σε μια περίοδο μακράς νηνεμίας της ανθρώπινης βούλησης, η θάλασσα -νιώθοντας λες την περίσταση- πήρε απόφαση από μόνη της, φουρτούνιασε και μετά από 1.640 χρόνια αποκάλυψε δεκάδες ακόμα αρχαίους τάφους και μνημεία, που είχαν να δουν το φως του ήλιου από τον τρομερό σεισμό του 375 μΧ.
Όταν ο Παυσανίας επισκέφθηκε την περιοχή της Ελαφονήσου [μάλλον πεζός, αφού η Ελαφόνησος χωρίστηκε κατά μία εκδοχή από τη στεριά στο μεγάλο σεισμό του 375 μΧ. Κατά άλλη εκδοχή περιγράφοντας από πλοίο που παρέπλεε τις ακτές], περιγράφει στις περιηγήσεις του (Λακωνικά) ότι είδε ναό της Αθηνάς που λέγεται ότι τον είχε χτίσει ο Αγαμέμνονας, καθώς και τον τάφο του Κινάδου, πλοιάρχου του Μενελάου.

Από τις περιηγήσεις του Παυσανία γνωρίζουμε ότι τις πυραμιδοειδείς αυτές κατασκευές τις θεωρούσε ως πολυάνδρια (ομαδικούς τάφους).
Το θέμα των πυραμιδοειδών αυτών κατασκευών στον ελλαδικό χώρο δεν έχει πλήρως φωτιστεί, καθώς άλλοι τα θεωρούν ταφικά μνημεία (όπως ο Παυσανίας).
Μετά την αναφορά αυτή του Παυσανία, για περισσότερα από 1.600 χρόνια το θέμα το σκεπάζει η λήθη.

Ξαναβγαίνει στην επιφάνεια όταν ο αρχαιολόγος William Martin Leake ανακοινώνει ότι το 1806 ανακάλυψε τα ερείπια της πυραμίδας στα Βιγκλάφια, που την ταυτίζει με τον τάφο του Κινάδου, τον οποίον ανέφερε ο Παυσανίας.
Η αναφορά σε πυραμίδες στον ελλαδικό χώρο γίνεται για πρώτη φορά το 1806, έπειτα από τις αναφορές του Leake.
Ως σημαντικότερα πυραμιδοειδή κτίσματα αναφέρονται οι πυραμίδες του Ελληνικού, Δαλαμανάρας και Σικυώνας (Άργους), του Λιγουριού (Επιδαύρου), της Καμπίας (Νέας Επιδαύρου) και των Βιγκλαφίων (Λακωνίας). Ακόμη, η κλιμακωτή πυραμίδα του Αμφείου (Θήβας).
Πυραμίδες ή πυραμιδοειδή κτίσματα στη Λακωνία συναντάμε, επίσης, και στην ομηρική Λακεδαίμονα, δηλαδή στο χωριό Πελλάνα, στο ανακτορικό κέντρο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.

Οι ιδρυτές της Λακεδαίμονος, οι Μινύες, ήταν πρωτοπόροι στην κατασκευή πυραμίδων σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο και έλκουν την καταγωγή τους από τον Ταΰγετο [Ηρόδοτος: τέταρτο βιβλίον των Ιστοριών].
Οι Μινύες, λοιπόν, ήταν γνωστοί ως οι μεγάλοι τεχνοκράτες της αρχαιότητας και εφευρέτες της παγκόσμιας τεχνολογίας, των γραμμάτων και των τεχνών.
Ετυμολογικά το όνομά τους έβγαινε από την αρχαία ελληνική λέξη «ορυχείο», εξ ου και η λέξη «mine» στα αγγλικά και γερμανικά, «miniera» στα ιταλικά, «mina» στα ισπανικά και πορτογαλικά, «le mien» στα γαλλικά κ.ο.κ.
Είχαν δημιουργήσει μια τεράστια αυτοκρατορία.
Μπορεί να μην είχαν κατακτήσει όλο τον πλανήτη, τον είχαν όμως εκπολιτίσει και επηρεάσει βαθύτατα.
Επομένως οι Μινύες στον Ταΰγετο, πέραν όλων των άλλων (κατασκευαστές εργαλείων) και εκτός της αποστράγγισης της μεγάλης Λίμνης της Λακεδαίμονος, ήταν κυρίως μεταλλουργοί.
Αποδείχθηκε ότι οι Μινύες είχαν μεγάλες γνώσεις αρχιτεκτονικής, και επειδή στον τόπο των ανασκαφών βρέθηκαν αποδείξεις για την ύπαρξη μεγάλων πυραμιδοειδών κτισμάτων, ίσως ο μινυακός πολιτισμός να ήταν υπεύθυνος για την ανοικοδόμηση των πυραμίδων της Αιγύπτου.

Ο επισκέπτης των αρχαίων της Πελλάνας θα βρεθεί μπροστά σε μία αποκάλυψη: οι τάφοι βρίσκονται στο πιο ψηλό σημείο, στην κορυφή της ακρόπολης, σαν να κυριαρχούν στην πόλη και να την προστατεύουν, ενώ το ανάκτορο είναι χαμηλά.
Η Λακεδαίμων είναι φτιαγμένη κατά το πρότυπο των πυραμίδων και αυτή η αντίληψη δεν είναι «ινδοευρωπαϊκή».
Ωστόσο η μεγαλύτερη πυραμίδα που βρέθηκε ποτέ στον ελλαδικό χώρο ήταν του Αμφείου στη Θήβα.

Όμως στην άσημη Θήβα, ακριβώς στο σημείο όπου η αρχαία παράδοση, αλλά και όλες οι γραπτές μαρτυρίες τον τοποθετούσαν, έγινε πριν σαράντα δύο χρόνια από τον αρχαιολόγο – ανασκαφέα κ. Θεόδωρο Γ. Σπυρόπουλο μια κοσμοϊστορικής σημασίας ανακάλυψη, που ωστόσο μένει άγνωστη και παραγκωνισμένη, αν και μπορεί να αλλάξει όλα τα μέχρι σήμερα ιστορικά -και όχι μόνο- δεδομένα. Βρέθηκε ο πανάρχαιος τάφος των Διοσκούρων, Ζήθου και Αμφίονος, πουσύμφωνα με τα ομηρικά έπη ήταν υιοί του Δία και της Αντιόπης και ήταν εκείνοι που πρώτοι έκτισαν την έδρα και τα τείχη της «εφτάπυλης» Θήβας [Οδύσσεια λ 260 – 289].
Γιατί όμως αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο σημαντική;
Όχι μόνο επειδή ο επισκέπτης μπορεί σήμερα να αγγίξει πλέον το ίδιο το μνημείο όπου τάφηκαν δύο ήρωες της ελληνικής μυθολογίας.
Πράγμα δηλαδή που σημαίνει ότι αυτοί οι ήρωες όντως έζησαν και μαζί τους διαδραματίστηκαν αληθινά γεγονότα, που κάποιοι μας έχουν συνηθίσει να θεωρούμε ως συμβάντα ενός ομιχλώδους χρόνου, μέσα στον οποίο τοποθετούμε πρόσωπα και καταστάσεις ουσιαστικά ανύπαρκτες ή το πολύ πολύ συμβολικές.

Πέρα όμως από αυτή τη συγκλονιστική επιβεβαίωση, υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμη πιο συνταρακτικό.
Ο τύμβος μέσα στον οποίο βρέθηκε ο τάφος των ηρώων αποτελεί το τελευταίο τμήμα, την κορυφή δηλαδή, μιας τεράστιας βαθμιδωτής πυραμίδας, η οποία είναι ολόκληρος ο σημερινός λόφος του Αμφείου.
Και αυτός ο λόφος διατρέχεται από ατελείωτες και ανεξερεύνητες υπόγειες στοές ύψους πέντε μέτρων, σκαμμένες στο βράχο.
Ίσως, ωστόσο, το συνταρακτικότερο να είναι ότι η μεγάλη αυτή ελληνική πυραμίδα μπορεί να χρονολογηθεί με ασφάλεια γύρω στο 2700 πΧ, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σ’ ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία του ευρωπαϊκού χώρου.

Πράγμα δηλαδή που σημαίνει ότι είναι σαφώς αρχαιότερη από τη μεγάλη πυραμίδα του Χέοπα, αλλά και από την αρχαιότερη αιγυπτιακή πυραμίδα, αυτή του Ζόζερ.

Με λίγα λόγια, το πυραμιδικό σχήμα είναι ελληνικής επινόησης και από εδώ εξήχθη στην Αίγυπτο, αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Βέβαια το θέμα έχει ακόμα μεγαλύτερες προεκτάσεις, αφού αυτό το ίδιο το πυραμιδικό σχήμα προϋποθέτει και σημαίνει προϋπάρχουσες θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και άλλες παρεμφερείς δομές.

(*) Σημείωση
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Βασιλάκο, που μου εμπιστεύτηκε το αρχείο του και έδωσε την άδεια να δημοσιεύσω αυτά τα καταπληκτικά προϊστορικά μολύβδινα ειδώλια του Ταϋγέτου, τα οποία βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

Πηγές:
– ΑΝΟΠΑΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ: «Κεφαλή σφίγγας σε βράχο κοντά σε θεμέλια αρχαίας πυραμίδας στα Βιγκλάφια Λακωνίας».
– ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΕΛΛΗΝ: «Η τεράστια σημασία της ανακαλύψεως της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ στην Θήβα».


Ο Νίκος Μπακής είναι μέλος της «Ελπίδα Κίνημα Πολιτών» και μέλος του ΔΣ του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου Πολιτισμού & Περιβάλλοντος Δήμου Σπάρτης.

laconialive.gr

Σχετικές απόψεις μου :

1. Η Αίγιλα του Ταινάρου...σταθμός στό ταξίδι από τόν άλλο κόσμο.
2. Ο παγκόσμιος, ιερός συμβολισμός του "Λ".
3. Γενεαλογία των Λακεδαιμονίων
4. Πύρριχος - Λάας - Οίτυλo
5. Γύθειο - Θεογονία

Επειδή οι σκέψεις, και οι μνήμες μας έχουν την γενεσιουργό αιτία τους όχι μόνο "Εδά", αλλά και "Εκ-ει", εκπορευόμενες για τούς μύστες, από το ΕΙ, το Απολλώνιο 'Έψιλον.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/12/2016=16=7

Πατριά Γρηγοράκη (ιστορικά στοιχεία)

Καπετανίες της Μάνης.... (απόσπασμα)

ο κάστρο του Αντώνμπεη Γρηγοράκη στον Αγερανό της Ανατολικής Μάνης

Η καπετανία της Ανατολικής Μάνης, που παραχωρήθηκε αρχικά στον Αντώνιο Καβαλιεράκη Φωκά,
δεν είναι γνωστό μέχρι πότε έμεινε αδιαίρετη στην οικογένειά του.
Περιλάμβανε την επαρχία Φωκά, Τρυγονά, Κολοκυνθίου και Λάγιας, δηλαδή τα χωριά Βαχό, Καρυούπολη*, (την παλιά Καρυούπολη) Τσεροβά, και όλη την Ανατολική Μάνη από το Σκουτάρι και νοτιότερα.
Να σημειωθεί ότι η επαρχία Μαλεβρίου και η περιοχή Αγερανού-Γυθείου ήταν τότε έρημες  κατοίκων.
Ο εποικισμός τους από Μανιάτες έγινε αργότερα.
Καπετάνιος της Ανατολικής Μάνης ορίστηκε ο μεγαλογεννήτης Αντωνάκης Καβαλιεράκης-Φωκάς, ο οποίος κατοικούσε στην Καρυούπολη* (την Παλιά Καρυούπολη, εντοιχισμένη χρονολογία ανέγερσις οικίας Καβαλιερακη στην νέα Καρυούπολη είναι το 1749) της επαρχίας Φωκά ή Φουκά και στο σπίτι του έγινε η συνάντηση των καπετάνιων της Μάνης, κατά την οποία αποφασίστηκε η συνδιαλλαγή με τους Τούρκους.
Το 1718* οι τρεις καπετάνιοι Αντώνιος Καβαλιεράκης Φωκάς, Ξανθός Γιατρός και Γιαννάκης Κουτήφαρης συναντήθηκαν στο μοναστήρι της Τίμιοβας, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Γιάννιτσα (Ελαιοχώριο) της Καλαμάτας, για να συζητήσουν τα προβλήματα του τόπου.
Σύμφωνα με την παράδοση ο Ξανθός Γιατρός κάλεσε τον Γιαννάκη Κουτήφαρη, να φάνε μαζί ένα τσαμπί σταφύλι, που κρατούσε ο ίδιος.
Το τσαμπί όμως ήταν στο μισό του μέρος δηλητηριασμένο.
Ο Ξανθός έτρωγε από το καθαρό και ο Γιαννάκης από το φαρμακωμένο, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να πεθάνει.
Το 1769 αναφέρεται ο καπετάν Μανώλης Καβαλιεράκης, αλλά μέρος της καπετανίας της Ανατολικής Μάνης έχουν και οι Γρηγοράκηδες.
Το 1750 βρίσκουμε καπετάνιο στο Σκουτάρι το Δημήτριο Γρηγοράκη, που δεν ζούσε στα Ορλωφικά και ήταν ο πατέρας του Τζανήμπεη Γρηγοράκη.
Ο Τζανήμπεης υπογραφόταν ως Καπετανάκης-Γρηγοράκης, που αποτελούσε τίτλο για τους απογόνους ενός καπετάνιου.
Ο ριμαδόρος της Μάνης Νικήτας Νηφάκης έγραψε για τον Τζανήμπεη-Τζανέτμπεη Γρηγοράκη τους ακόλουθους στίχους: “Το γένος το παππουδικόν λέγεται Γρηγοράκης και πατρική αξία του ήτον Καπετανάκης.”
Μετά το θάνατο του καπετάν Δημητρίου Γρηγοράκη ανέλαβε την καπετανία ο γιος του Γεώργιος, ο οποίος αναφέρεται το 1765 ως καπετάνιος και έχει υπογράψει και αυτός το έγγραφο του 1769 προς την αυτοκρατόρισσα Αικατερίνη Β’ της Ρωσίας.
Το έγγραφο αυτό έχουν ακόμη υπογράψει ο Μιχαήλ Τρουπάκης, ο Πανάγος Χρηστέας καπετάνιος του Ζυγού (Πλάτσας) και ο Μανώλης Καβαλιεράκης, ο διάδοχος του Αντωνίου Καβαλιεράκη-Φωκά.
Οι Γρηγοράκηδες διακρίνονται σε δύο κλάδους, τους Γρηγοριάνους που είναι ο κλάδος του Τζανήμπεη και τους Κουτσογρηγοριάνους που είναι ο κλάδος του Αντώνμπεη Γρηγοράκη.

Η Μάνη στη δεύτερη τουρκοκρατία Δ (1715-1821)
                                   
(θυμάμαι το χωρατό που λέγοταν από τους παλιότερους της οικογένειας, για τον ευφυέστατο μπαρμα τους, τον «μπαρμπα Γρηγόρη». ‘Όταν κάποια στιγμή βρέθηκε σε δύσκολή θέση, διπλωματικότατα ξέφυγε λέγοντας : «Τι μπέης και κουτσουμπέης μου λέτε, ο Γρηγόρης ο Παπαδόθωμας είμαι»)

 Η επέκταση των συνόρων της Μανης ...(απόσπασμα)                                  

Παλαιότερα τα σύνορα της Μάνης έφθαναν στα βορειοανατολικά μέχρι το Σκουτάρι, αλλά επεκτάθηκαν και έφθασαν μέχρι το Κακοσκάλι και τα Τρίνησα.
Πότε όμως ακριβώς έγινε η επέκταση, δεν είναι εξακριβωμένο με βεβαιότητα.
Μία τέτοια σημαντική επέκταση των συνόρων ήταν τότε αναγκαία, για να απορροφηθεί ένα μέρος του υπερπληθυσμού, που ασφυκτιούσε στη Μέσα Μάνη.
Στην κίνηση αυτή κύριο ρόλο διαδραμάτισε η οικογένεια Γρηγοράκη, με αποτέλεσμα ο κλάδος του Τζανήμπεη να εγκατασταθεί στο Μαυροβούνι και το Γύθειο και ο κλάδος του Αντώνμπεη, δηλαδή οι Κουτσογρηγοριάνοι, στο Βαθύ.
Εκτός από τους Γρηγοράκηδες πολλοί ακόμη Μανιάτες, που τους ακολούθησαν στην επιδρομή εναντίον των Τούρκων, κατέλαβαν και αυτοί κτήματα για να εγκατασταθούν στη νεοαποκτηθείσα περιοχή…..

Τη συνδέει δε με την υποχώρηση των Τούρκων μέχρι τα φρούρια του Πασσαβά και της Βαρδούνιας.
Το επεισόδιο του ανασκολοπισμού τού Εξαρχου Γρηγοράκη το συνδέει με υποχώρηση των Τούρκων μέχρι το Κακοσκάλι.
Δεν δεσμεύεται χρονολογικά για κανένα από τα επεισόδια.
Μόνο για τον ανασκολοπισμό γράφει ότι έγινε μετά την αναγόρευση του Τζανέτου Κουτούφαρη (1777) σε μπέη της Μάνης……..

Ο Τάκης Κανδηλώρος τοποθετεί το ίδιο περιστατικό, δηλαδή την επίθεση στο Σκουτάρι, σε άλλο χρόνο και το συνδέει με την επέκταση των συνόρων της Μάνης, κανείς όμως δεν μας δίνει αποδεικτικά στοιχεία του ισχυρισμού του:
“...Εξορμήσαντες λοιπόν περί το 1763 ο Μώρα Βαλεσής και οι Μπαρδουνιώται Τούρκοι επέπεσαν αιφνιδίως επί του Σκουτάρεως. Ο Γρηγοράκης εκάλεσε επειγόντως τους πλησιεστέρους Μανιάτας, συνήφθη δε εις την θέσιν Αγιοπήγαδα μάχη πεισματώδης, καθ’ ην έπεσαν εκατοντάδες Τούρκων, των λοιπών εκδιωχθέντων πέραν του Πασσαβά μέχρι Μπαρδούνιας. Τα πτώματα των φονευθέντων ερρίφθησαν εις τα φρέατα, άτινα έκτοτε ωνομάσθησαν βρωμοπήγαδα...”.
Εάν τα αναγραφόμενα από τον Κανδηλώρο πλησιάζουν την αλήθεια, τότε μπορούμε να υποθέσουμε, ότι οι αναφερόμενες ταραχές που δημιούργησε ο Κουτσογρηγόρης με τον Κουμουνδουράκη ήταν την ίδια χρονιά.
Ο Ανώνυμος υμνογράφος του Τζανήμπεη Γρηγοράκη ισχυρίζεται, ότι η επέκταση των συνόρων της Μάνης έγινε μετά τα Ορλωφικά και τον αφανισμό των Αλβανών (καλοκαίρι 1779), τότε που κλήθηκε ο Εξαρχος Γρηγοράκης με τη συνοδεία του στην Τριπολιτσά, το 1780, για να φιλοξενηθεί από τον Τούρκο Πασά.
Αντί όμως φιλοξενίας αυτόν μεν ανασκολόπισε (παλούκωσε) και τα μέλη της συνοδείας του εκρέμασε.
Του πολέμου εκδίκησης που ακολούθησε ήταν συνέπεια ο φόνος των Τούρκων του κάστρου του Πασσαβά και η επέκταση των συνόρων της Μάνης.
Στον ξεσηκωμό αυτό πήραν μέρος τα ξαδέλφια τού Εξαρχου, ο Δημητράκης κ.ά., που όπως αναφέρει ο Ανώνυμος ήταν ο πατέρας του Τζανήμπεη Γρηγοράκη.
Ο Δ. Αλεξανδράκος, γράφει:
“...Διά τον τραγικόν θάνατον του Εξαρχου, εξ απάντων των χωρίων της Μάνης, πλην δύο, πλήθος συγγενών και φίλων συνέρρευσαν εις την εν Σκουταρίω οικίαν Γρηγοράκη κατά το Πάσχα του 1780, και ενώ ήσαν έτοιμοι ν’ άρξωνται των μοιρολογίων, η μήτηρ του Εξαρχου, ως αρχαία Σπαρτιάτις ωμίλησεν εντόνως:
«ο Εξαρχος δεν έχει ανάγκην θρήνων και μοιρολογίων, αλλ’ εκδικήσεως».
Εκπληκτος η ομήγυρις ήκουσεν την δημηγορίαν διεπυνθάνετο πώς ηδύνατο να μεταβή και λάβη εκδίκησιν εν Τριπόλει τότε η ανδρεία γυνή διακόψασα, έδειξε διά του δακτύλου το απέναντι του Σκουταρίου κείμενον φρούριον του Πασσαβά, το υπό των Τούρκων τότε κατεχόμενον, και υπό εβδομήκοντα Οθωμανικών οικογενειών κατοικούμενον, παραχρήμα πάντες, νέοι και γέροντες, γυναίκες και παίδες ώρμησαν ως λέοντες και μετά πορείαν ολιγωτέραν των δύο ωρών κατέφθασαν, και το μεν φρούριον του Πασσαβά εξ εφόδου εκυρίευσαν, πάντας δε τους εν αυτώ επέρασαν εν στόματι μαχαίρας...”.

Η Μάνη στη δεύτερη τουρκοκρατία 8ο μέρος (1715-1821)