Λελεγία-Λακεδαίμων-Μάινα...δια μέσου των αιώνων.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΑΝΗΣ
Από το βιβλίο του Κυριάκου Κάσση «Άνθη της Πέτρας

1.000.000 έτη
Προκάμβια απολιθωμένα οστά από γιγάντια ζώα στο Πάλυρο Μάνης (ευρήματά μου το 1987)
150.000 έτη
Παλαιολιθικά εργαλεία στην σπηλιά του Ακιώνα (ευρήματά μου το 1971). Ανθρώπινα οστά.
Εργαλεία στο άδυτο του Ναού του Ποσειδώνος στο Ταίναρο(ευρήματά μου το 1971)
7 5.000 π.χ.
Οστά, εργαλεία, αγγεία στην Αλεπότρυπα Δυρού.
5.000 1.300π.Χ.
Ιερόν Ηλίου στο Ταίναρο. Ακμή της Ταινάρου, μητρόπολης όλης της Μάνης. Κάτοικοι Μινύες και Λέλεγες.
1250
Ιερόν Γαιήχου Ταιναρίου που ταυτίστηκε με τον Ποσειδώνα στο Ταίναρο Ακμή Ταινάρου και Ιππόλας.
13 ος 11 οςαι. π.Χ.
Τυνδάρεως, Μενέλαος, Ορέστης, Τισαμενός.
11 ος π.Χ.
Επάνοδος των Ηρακλειδών στην Νότια Ελλάδα Δωριείς στη Λακωνική.
9 ος π.Χ.
Λυκούργος.
750 668 π.Χ.
Μεσσηνιακοί Πόλεμοι. Πολιτική ακμή της Σπάρτης.
550 π.Χ.
Α’ και Β’ Πελοποννησιακή Συμμαχία «Λανθάνουσα» Ηγεμονία της Σπάρτης στον Ελληνικό κόσμο από το 550 362 π.Χ.
490 480 π.Χ.
Περσικοί Πόλεμοι.
464 π.Χ.
Μεγάλος σεισμός στο Ταίναρο. Επανάσταση των Ειλώτων.
454 431 π.Χ.
Αμφισβήτηση της Ηγεμονίας της Σπάρτης στην Ελλάδα από την Αθήνα.
431 404 π.Χ.
Πελοποννησιακός Πόλεμος.
Ήττα της Αθήνας και αρχή της παρακμής του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου.
370 369 π.Χ.
Αμφισβήτηση της Ηγεμονίας της Σπάρτης από την Θήβα. Εισβολή Επαμεινώνδα στην Λακωνική.
362 π.Χ.
Τέλος της Ηγεμονίας της Σπάρτης και αρχή της μεγάλης παρακμής του Ελληνικού Κόσμου.
338 π.Χ.
Εισβολή του Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας στην Λακωνίας.
245 221 π.Χ.
Άγις και Κλεομένης. Εισβολή Αντιγόνου Δώσωνος της Μακεδονίας στη Λακωνική και αναχαίτισή του στον Λα.
210 195 π.Χ.
Νάβης. Εισβολή Ρωμαίων στην Λακωνική και καθορισμός να χωριστεί η Λακεδαίμονα από την παράλια Λακωνική (όπου και εγκατοίκησαν οι αριστοκρατικοί Λάκωνες). Η σημερινή Μάνη αυτονομείται.
140 π.Χ.
Προσάρτηση της Ελλάδας στη Ρώμη. Κοινό των Ελευθερολακώνων (140 21 π.Χ.).
21 π.Χ.
Επισημοποίηση του Κοινού των Ελευθερολακώνων από τον Αύγουστο Καίσαρα. Ευρυκλής του Λαχάρους. Μεγάλη ακμή της Καινήπολης Ταινάρου και όλης της Μάνης.
160 π.Χ.
Ο περιηγητής Παυσανίας περιπλέει τη Μάνη με σταθμό το Ταινάριο άλσος.
212 μ.Χ.
Ο Καρακάλλας προσδίδει τον τίτλο του «Ρωμαίου» στους πολίτες όλης της επικράτειας της Ρωμ. Αυτοκρατορίας.
468 μ.Χ.
Οι Βάνδαλοι αποκρούονται στην Καινήπολη.
553 535 μ.Χ.
Ο Βελισσάριος στρατολογεί άνδρες και οχυρώνει την Μάνη. Ιδρύει επισκοπή.
Συμβιβασμός Μανιατών με το Βυζαντινό κράτος για πάνω από έναν αιώνα.
Τέλος
6ου αι.
Σεισμοί καταστρέφουν την Καινήπολη και αναγκάζουν τους κατοίκους να ανεβούν σε υψηλότερες θέσεις.
7 ος 9 ος μ.Χ.
Πειρατεία Σαρακηνοί, Κίλικες κ.λ.π., λυμαίνονται τα παράλια.
Οι κάτοικοι μένουν σε πολύ ορεινές θέσεις.
Αποκοπή Μάνης από Βυζάντιο που συνεχώς ζητά φόρους.
Επανάσταση του Κοσμά, Αγαλλιανού κλπ. εναντίον στην Εικονομαχία κλπ. του Αυτοκράτορα.
783 μ.Χ.
Εκστρατεία Σταυρακίου εναντίον της Ελλάδας.
Β’ ήμισυ 9ου αι. μ.Χ.
Υποταγή των επαναστατημένων Ελλήνων και Σλάβων της Πελοποννήσου στον στρατηγό του Βυζαντίου Θεόκτιστο Βρυέννιο, εκτός των Σλάβων Εζεριτών και Μηλιγγών που κατέφυγαν και κατοίκησαν στον κεντρικό κορμό του Ταϋγέτου και υποτάχθηκαν στο Βυζάντιο στο τέλος του 9ου αιώνα.
907 μ.Χ.
Αναφέρεται στο Πατριαρχικό Αρχείο «Επισκοπή Μαΐνης» (για πρώτη φορά το όνομα Μαΐνη)
945 988 μ.Χ.
Νίκων ο «Μετανοείτε» στη Μάνη απεσταλμένος του Κράτους και της Εκκλησίας.
Χτίζονται δεκάδες εκκλησίες και ο χριστιανικός πληθυσμός αρχίζει να υπερτερεί του «Εθνικού» (=αντιβυζαντινού = αντίθετου στην Κεντρική Εξουσία)
1020 μ.Χ.
Εισάγεται ο «Βυζαντινός» αρχιτεκτονικός ρυθμός των «Τουρλωτού» (=με τρούλλο) εκκλησιών στην Μάνη, ενώ παράλληλα εξακολουθούν να χτίζονται και μονοκάμαρες του παλιού τύπου.
Β’ ήμισυ 11ου αι. μ.Χ.
Νικήτας ο μαρμαράς.
1254 μ.Χ.
Ο Βιλλαρδουίνος χτίζει ή επισκευάζει τρία κάστρα: Μυστρά, Μαίνης και Λεύκτρου.
Οι Μανιάτες εξακολουθούν να διαστέλλονται φυλετικά από τους εξελληνισμένους και εκχριστιανισμένους προ πολλού Σλάβους του Ταϋγέτου και της Β. Μάνης (Ζυγού και βορειότερα).
1263 1430
Ο Μυστράς έδρα βυζαντινού δεσπότη ή στρατηγού.
Κάθοδος στη Μάνη βυζαντινών προβλεπτών (Νίκλος, Νίκανδρος κλπ.).
Δεσποτεία των Παλαιολόγων και Καντακουζηνών στο Μυστρά.
Τούρκοι μισθοφόροι των Παλαιολόγων υπό τον Τουραχάν χτυπούν τον αντιφρονούντα Μανουήλ Καντακουζηνό Γκίνα στο Μυστρά.
1460
Άλωση του Μυστρά από τους Τούρκους.
Κάθοδος στην Μάνη νέου κύματος στρατιωτικών ευγενών.
1463
Αντίσταση των Μανιατών στους Τούρκους στο Πασσαβά.
1465- 66
Πρώτη προσπάθεια των Μανιατών για ανακατάληψη του Μυστρά και συντριβή της απ’ τον Ομέρ.
1470
Κάθοδος στο Οίτυλο του Νικηφόρου (;) Κομνηνού
1479 – 80
Επανάσταση του Κλαδά.
Συντριβή του τούρκικου στρατού υπό τον Αλή Μπούμικο το 1480.
1484
Ο Αχμέτ κατορθώνει να κυριεύσει τον Πασσαβά και να εγκαταστήσει εκεί την μοναδική τουρκική φρουρά στην Μάνη.
1499
Τελική αποτυχία της επανάστασης του Κλαδά
1500 40
Η Μάνη παραμένει αυτόνομη με μοναδική τουρκική παρουσία την φρουρά του Πασσαβά.
Η Μονεμβασιά πέφτει στους Τούρκους (1540).
1571 73
Ήττα των Τούρκων στην Ναύπακτο.
Επανάσταση της Μάνης και Παρνασσίδας με ενέργειες του Μακάριου Μελισσηνού. Η επανάσταση ναυαγεί.
1582
Επιστολές Μανιατών στον Πάπα για βοήθεια.
1583 1600
Συνεχείς πόλεμοι Μανιατών με τουρκικές φρουρές του περίγυρού τους.
1603
Επιστολές Μανιατών στο Δούκα του Νεβέρ για βοήθεια.
1605
Ο Ασλάν πασάς (Σιλαμπαχιάς) λεηλατεί τη Μάνη
1606 19
Έντονες κινήσεις Μανιατών Δούκα του Νεβέρ για Σταυροφορία των Ευρωπαίων υπέρ της Ελλάδας. Η κίνηση ναυαγεί λόγω ενάρξεως του 30ετούς πολέμου στην Ευρώπη.
1646 67
Συμμετοχή των Μανιατών στον Τουρκοβενετικό πόλεμο για την Κρήτη υπέρ των Βενετών.
1667
Αποτυχημένη επίθεση του Χασάν Μπαμπά στο Οίτυλο.
1667 68
Ο Λιμπεράκης Κοσμάς, 23 χρονών, διορίζεται διοικητής της Μάνης από το Σουλτάνο. Τούρκοι εισέρχονται φιλικά στη Μάνη και χτίζουν το κάστρο του Κελεφά και επισκευάζουν Ζαρνάτα και Πόρτο Κάγιο και τοποθετούν φρουρές μέσα.
1676 82
Στεφανόπουλοι εκπατρίζονται στην Ιταλία και αργότερα στην Κορσική.
1676 82
Ο Λιμπεράκης βγαίνει ξανά στο κούρσο και ξαναφυλακίζεται.
1684
Έναρξη Βενετοτουρκικού πολέμου για την Πελοπόννησο.
1685
Παράδοση φρουρίων της Μάνης στους Μανιάτες από τους Τούρκους.
1688
Ο Λιμπεράκης αναγνωρίζεται από τον Σουλτάνο Ηγεμόνας της Μάνης και η Μάνη Ηγεμονία.
1689 1715
Βενετοκρατία του Μοριά.
1715 18
Οι Τούρκοι ξαναπαίρνουν το Μοριά: Ζαρνάτα και Κελεφά υπό τουρκική φρουρά.
Η Μάνη αυτονομείται.
1768/69
Ο Παπάζωλης στην Μάνη. Επανάσταση των «Ορλωφικών».
1770
Επίθεση του Χ” Οσμάν στη Μάνη και καταστροφή του στο Τρικεφάλι.
1780
Ίδρυση μπεηλικιού της Μάνης. Μπέης ο Τζ.Κουτηφάρης.
Χαλασμός των κλεφτών Βενετσανάκη και Κολοκοτρώνη.
Οι Τούρκοι διώχνονται απ’τον Πασσαβά.
Τα όρια της Μάνης στον Λέϊμονα Γυθείου.
1792
Ο Κατσώνης και ο Ανδρούτσος δρουν στο Πόρτο Κάγιο.
Το εγκαταλείπουν και φεύγουν.
1797
Ο Ναπολέων στέλνει τους Στεφανόπουλους Δήμο και Νικολό στη Μάνη για να μελετήσουν πιθανότητες επανάστασης.
1800
Ο Ζαχαριάς με στήριξη του Τζ. Γρηγοράκη κάνει στρατηγείο στο Σκουφομύτη και κυριαρχεί στην υπόλοιπη Πελοπόννησο.
1805
Δολοφονία του Ζαχαριά στα Τσαίρια απ’τον Κουκέα.
1819
Ο Η.Χρυσοσπάθης μυεί στην Φιλική Εταιρεία τον μπέη της Μάνης, Πέτρο Μαυρομιχάλη.
1821
Οι Μανιάτες 17 Μάρτη ξεκινούν τον αγώνα, 22 Μάρτη εισβάλλουν στην Καλαμάτα και την απελευθερώνουν.
1826
Ο Ιμπραήμ αποκρούεται στη Βέργα του Αλμυρού και στο Διρό.
1826
Ο Ιμπραήμ αποκρούεται οριστικά στο Πολιτσάραβο (Πολυάραβο).
1828 31
Απελευθέρωση Καποδίστριας Φόνος του από Μαυρομιχάληδες.
1833
Οθωνική μοναρχία και οι πρώτες εξεγέρσεις της Μάνης.
1834
Μάχες Μανιατών με Βαβαρούς.
Ο Φέδερ εισάγει στην Φάλαγγα όσους Μανιάτες δέχονται να στηρίξουν τον Όθωνα, αυτοί και η οικογένειά τους.
Πολλοί Μανιάτες αποστατούν από το αντιοθωνικό μέτωπο και τάσσονται υπέρ του βαβαροκρατούμενου καθεστώτος.
Ίδρυση της Σπάρτης.
1848
Οι πρώτες βουλευτικές εκλογές. Εξέγερση στην Μεσσηνία.
1854
Ο «Θεσσαλικός» πόλεμος.
1862
Το κίνημα του Ν.Λεωτσάκου στις Κυκλάδες Εύβοια. Έξωση του Όθωνα.
1866 69
Συμμετοχή εθελοντών Μανιατών στις επαναστάσεις της Κρήτης.
1897
Ο άτυχος πόλεμος με την Τουρκία.
1903 13
Μακεδονικός Βορειοηπειρωτικός Αγώνας και Βαλκανικοί Πόλεμοι.
1919- 22
Ο Ελληνικός Στρατός κατοχεύει την Ιωνία.
Μικρασιατική καταστροφή.
1940
Ο Ελληνικός Στρατός υπό τον Δαβάκη αποκρούει στην Πίνδο την Ιταλική εισβολή.
1941 44
Γερμανοϊταλική Κατοχή και απελευθέρωση.
1945 50
Εμφύλιος.
Οι Μανιάτες φεύγουν ομαδικά απ’ τον τόπο τους.
1955-1965
Αρχή ερήμωσης.
Σταματά σιγά-σιγά ο παλιός τρόπος ζωής.
omorfimani.gr/

2015

Σταδιακή "επαναφορά" των Λελέγων, μέσον του Καιάδα....

έναρξη καινούργιου κύκλου....Ταίναρο, Αιγίλα, Πύριχος, Λάας, Γύθειον, Αμύκλες, Σπάρτη....

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Γιατί στήν Σπάρτη δέν εὑρέθησαν ναοί;

Δέν ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δέν ἔχει μείνει κάποιο ἀρχαιολογικό εὕρημα στήν Σπάρτη;
Δέν εἶχε ναούς ἡ Σπάρτη;
Ἀγάλματα;
Μνημεῖα;
Εἶχε…
Ἁπλῶς «φρόντισε» ἕνας Ἑβραῖος Ἀββὰς νὰ τὰ ἐξαφανίσῃ, διαλύοντας τὰ πάντα.
Ὁ ἀββὰς λοιπὸν Μισὲλ Φουρμόντ, ἀπεσταλμένος τοῦ Λοδοβίκου ΙΕ’, ὥστε νὰ συλλέξῃ βυζαντινὰ χειρόγραφα, τὸ 1729, ἔφθασε στὴν Σπάρτη.
Χρειάστηκε 53 ἡμέρες γιὰ νὰ καταστρέψῃ τὰ πάντα!!!
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐπιστολή του πρὸς τὸν κόμητα Maurepas…
Κύρος Μανούσκας

“επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης.
Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω…
Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)
Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…
Εισέδυσα στη Μάνη.
Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης!
Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή.
Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου.
Δεν είναι αυτό κάτι;”.

Και πιο κάτω:
“η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα.
Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου.
Δεν ξέρω αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου.
Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα.
Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν.
Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.”
Για την Τροιζήνα αναφέρει:
“γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.”.
Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί:
“από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!
Εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για ιδούν.
Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα”.
Και πώς δικαιολογείται;
Στις 20 Απριλίου 1730, ο Fourmont γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών:
” Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη.
Κακός λαός και είμαι ευτυχής που γλίτωσα.
Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου.
Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκλυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη.
Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους.
Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου”,
και συνεχίζει:
”Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα.
Και αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι.
Είμαι ήσυχος,πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς”.
Ολα τα ημερολογια, χειρογραφα και επιγραφες βρισκονται στην Βασιλικη Βιβλιοθηκη στο Παρισι.
Τετοια Ανθελληνικα καθιζηματα λυμαινονται τον πλανητη εως και σημερα.
Διοτι ο Ελληνισμος ειναι μια οικουμενικη εννοια, δεν συνορευει με κανεναν και δεν φυλακιζεται απο κανεναν.
Ο διεθνης Σιωνισμος λειτουργωντας παντα υπο το σκοτος προσπαθει απο αρχαιοτατων χρονων να πληγωσει την ανθρωποτητα.
Αυτη ειναι και η βασικη διαφορα μεταξυ των 2 εννοιων.
Ο Ελληνισμος προωθει την βελτιωση του ανθρωπου μεσω του πολιτισμου, της Γλωσσας, της Κριτικης σκεψης, της Δημοκρατιας.
Ο Σιωνισμος απο την αλλη αρεσκεται στην υποδουλωση και τον αφανισμο των ανθρωπων, ετσι δημιουργησε θρησκειες, ματαιοδοξια, πολιτικες ιδεολογιες ωστε να καταφερει να διαιρεσει τον ανθρωπο σε οσες περισσοτερες υποκατηγοριες μπορει με αποτελεσμα την χειραγωγηση του.
Δυστυχως γι αυτους το Φως δεν μπορει να υποκυψει στο σκοταδι.
Κλεινω με μια προταση του Αδαμαντιου Κοραη,
“Των Ιουδαίων το προς ημάς μίσος, υπερβαίνει και αυτό το τουρκικό μίσος»
φιλοσοφία κι ἔρευνα

ΦΙΛΟΝΟΗ
filonoi.gr/

Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.

Μάταιο το θάψιμο της Λάας, το μαρτυρούν από ψηλά, η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός,

και ο Κάρνειος Απόλλων. 

Ξεκίνησαν τα έργα, του οδικού δικτύου Γυθείου Αρεοπόλεως, στην περιοχή του Πασαβά.
Όλα στον βωμό της, «καλύτερης εξυπηρέτησης» των μετακινήσεων.
Το αντίτιμο υπερβολικά βαρύ, όχι από την υλική άποψη, που διέπει τα πάντα στην σημερινή εποχή, αλλά από ιστορική και πολιτιστική.

Δεν θα είχα καμιά ένσταση για το έργο, άλλωστε οφείλουμε να ακολουθούμε την «πρόοδο».
Αν δεν ήταν το αντίτιμο βαρύ, και δεν εννοώ το κονδύλι του έργου, που μάλλον και αυτό βαρύ είναι, μπορεί και «υπερτιμολογημένο», αλλά δεν είναι η προτεραιότητα μου.
Η αγωνία μου είναι αλλού!
Η συγκεκριμένη παράκαμψη, σχεδιάστηκε, να περάσει πάνω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης Λάας.
Τι εστί Λάας;
Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτη γραπτή αναφορά από τον Όμηρο.
Που προϋπήρχε όμως και χιλιάδες χρόνια πριν, το δηλώνει η λατρεία του προστάτη της Απόλλωνα του Κάρνειου.
Η πόλις που είχε οικιστή τον Λάα.
Μια προκατακλυσμιαία πόλη, που είχε δώσει το όνομα της σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Που διατηρούσε εμπορικό λιμάνι, αλλά και αφετηρία αποικισμού.
Πιθανόν είναι η μητρόπολις και αποικία της η Τροία.
Η πόλη που έζησαν οι Διόσκουροι, αφού την κατέλαβαν, και ονομάσθηκαν «Λαπέρσες» για αυτό.
Η πόλη που επισκέφτηκε ο ΑχιλέαςΜια ακμάζουσα πόλη του κοινού των Ελευθερολακώνων.

Οι ηρωικοί Λάοι, αντισταθήκαν στον Φίλιππο των Μακεδόνα.
Σε έναν από τους λόφους της, οι «Φράγκοι» έκτισαν το κάστρο του «Πασσαβά», και την ισοπέδωσαν.
Αλλά και οι «Έλληνες» σήμερα, δεν πάνε πίσω, ακόμη χειρότερα…. την θάβουν.
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, τι μπορεί να προσφέρει μια παράκαμψη, ενός χιλιομέτρου, ίσως και λιγότερο, που συντομεύει τον δρόμο, κατά πεντακόσια μέτρα, και τον χρόνο του ταξιδιού κατά δύο λεπτά.
Είμαι αισιόδοξος, γιατί από ψηλά, η «Αθηνά», ο «Διόνυσος», ο «Ασκληπιός», η «Άρτεμις», και ο «Απόλλωνας ο Κάρνειος», Μαρτυρούν.
Ενώ από το «Αρενάειον» ο οικιστής Λάας αγρυπνά.
Στην συνείδηση μου παραμένει μια καταστροφή, αδικαιολόγητη, χωρίς αντίκρισμα.
Δικαιολογημένα, διότι έχω ερευνήσει, στο μέτρο του δυνατού αυτή την πόλη.
Παραθέτω φωτογραφίες, με τα ευρήματα, μέχρι στιγμής, στο περιθώριο του εγκληματικού έργου «Προόδου», 

Εγώ το λέω… σκοταδισμό.
Η λέξη Λάας ετυμολογικά, εκτός από πέτρα, σημαίνει στην αρχαία συλλαβική Πελασγική, και ουράνιο φωτεινό πνεύμα.
Ποτέ λοιπόν κανείς υλιστής, δεν γνωρίζει τις ιδιότητες και τις αντιδράσεις ενός πνεύματος.

Φωτογραφίες, και πληροφορίες μου έστειλε, ένας καλός Μανιάτης και αδελφικός φίλος ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΟΙΡΑΚΟΣ.

Σκάμα με ευρήματα

Εδώ αναπαύονταν κάποιος, μερικές εκατοντάδες χρόνια...

Πιθανόν η βρύση, που έδωσε το όνομα "Τουρκόβρυση" στην περιοχή.
Μετά από παρέμβαση μας πριν 2 χρόνια μετονομάσθει σε "Γαλακώ"

Αυτός είναι ένας από τούς 3-4 σκελετούς που βρέθηκαν μέχρι τώρα στα έργα στον Πασσαβά, όλοι χωρίς κεφάλι,....το έμαθε κανείς; γιατί άραγε;
(Καρατομημένοι από τούς Φράγκους κατακτητές, για να θυμόμαστε)

Κεραμεικά διάσπαρτα

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες. τα ευρήματα γυρνάνε τον χρόνο πολύ πίσω από την φραγκοκρατία,

 ήδη αποκαλύπτεται η Μυκηναϊκή εποχή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ21 Νοεμβρίου 2015 - 4:41 μ.μ.
Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.
Αυτό είναι η ουσία....
Τάλετον, Ταλεταν, Τάλε=Τηλε= από μακριά Ταν=Πατρίδα,,, Μακρινός Ηλίας λέγεται σημερα, μακρινός ήλιος, μακρινή πατρίδα,....Αυτό είναι το νόημα, και σχηματικά είναι το Λ. Λάας η αρχαιότατη πόλη προκατακλυσμιαία, εκεί που ο Ταΰγετος συναντά την θάλασσα του Λακωνικού. Αυτή την εποχή την θάβουν να μην μαθευτεί η αλήθεια, μάταια κάποιοι την ξέρουν. Υπάρχουν τόσα στοιχεία και θα αποκαλυφθούν "ωραία"= στον κατάλληλο χρόνο. Ο νοήμων άνθρωπος "γεννήθηκε" εκεί.

Η θεωρητική προσέγγιση του Λ... http://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr/2010/12/blog-post_25.html

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ! Τι κρύβει το πανέμορφο βουνό- Όλα όσα δεν γνωρίζετε…
 ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ13.11.151 comment

Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την Λάας, και σπολαύστε και φωτογραφίες με το υπέροχο τοπίο, που δυστυχώς θα παραμείνει ανάμνηση, εδώ.

1. Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων
2. Πύριχος - Λάας - Οίτυλο
3. «Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

Πυρρίχιος: Ο Πολεμικός χορός των Αρχαίων Ελλήνων

Για πολλούς αιώνες η φλόγα του πυρρίχιου έκαιγε άσβεστη.
Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.
Οι Σπαρτιάτες ξεκινούσαν την εκμάθησή του από τα πέντε τους χρόνια.
Όπως γνωρίζουμε ήταν οι πρώτοι που πριν αναχωρήσουν για τον πόλεμο ή λίγο πριν την μάχη, αλλά και κατά την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων, ασκούνταν και μάθαιναν να χορεύουν τον χορό αυτό με όπλα, τόξα, ασπίδες και δόρατα για να μπορούν να είναι νικητές.
Οι χορευτές-πολεμιστές που έφεραν πολεμική εξάρτυση ήταν χωρισμένοι και κατανεμημένοι σε δύο συμπλέγματα, τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους και μιμούνταν τις κινήσεις των πολεμιστών την ώρα της μάχης.
Οι Μακεδόνες τον ανήγαγαν σε χορό των δυνατών και τον αγάπησαν τόσο που ονομάστηκαν πυρριχιστές.
Στην επιστροφή των Ελλήνων πολεμιστών από την Περσία το 400 π.Χ. ο Ξενοφών περιγράφει τον Ελληνικό Πόντο και ιδιαίτερα τη γιορτή που οργάνωσαν οι κάτοικοι της Κερασούντας και των Κοτυώρων και φυσικά τον πυρρίχιο που χορεύτηκε σε αυτή.
Ας σημειωθεί ότι ο Ξενοφών αναφέρει πως τον πυρρίχιο χορό χόρεψαν όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο τότε.
ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΣΕΡΡΑ
Τον πυρρίχιο διασώζουν σήμερα οι Πόντιοι και τον ονομάζουν και Σέρρα από τον ποταμό Σέρρα, ανατολικά της Τραπεζούντας.
Κατά τον καθηγητή Ευγ. Δρεπανίδη προήλθε από τη φράση “όρχησις εις ιερά” και από αυτό Σιέρα-Σέρρα.
Στον χορό Σέρρα δείχνει ο χορευτής την τέχνη του.
Στην αρχή η κίνηση του χορού είναι αργή.
ΑΤΣΑΠΑΤ λέγεται το αργό μέρος του.
Πάντα με το κεφάλι ψηλά οι χορευτές εκτελούν το κάθε βήμα.
Είναι χαρακτηριστικές οι κινήσεις των ώμων.
Στο δεύτερο μέρος του χορού βλέπουμε τον ρυθμό να ανεβαίνει. Και εκεί οι χορευτές κρατούν το κεφάλι τους ψηλά.
Το δεύτερο μέρος του χορού ονομάζεται ΤΡΟΜΑΧΤΟΝ.
Παλαιότερα η Σέρρα χορεύονταν κυκλικά ενώ σήμερα την βλέπουμε να χορεύεται με τους χορευτές σε ευθεία παράταξη.
Οι παραλλαγές του χορού πολλές, μαρτυρούν το πέρασμά του μέσα από το χώρο και χρόνο και το συναπάντημά του με το σήμερα.
Αυτό που δεν άλλαξε και έφτασε αναλλοίωτο ως εμάς είναι η ίδια η ουσία του χορού, η εσωτερική διονυσιακή του δύναμη που κατορθώνει να μεταλλάξει την ενεργειακή υπόσταση του χορευτή παρασύροντάς τον “σε έναν τόπο με ανέμους που ξεριζώνουν πέτρες και λυγίζουν κορμιά….”

eleysis-ellinwn.gr

Η δουλεία στην αρχαία δημοκρατική Αθήνα και η μη δημοκρατική Σπάρτη

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου το 413 π.Χ περίπου 20.000 Αθηναίοι δούλοι αυτομόλησαν στους Σπαρτιάτες, οι οποίοι είχαν εγκαταστήσει στρατιωτικό οχυρό στη Δεκέλεια (Θουκυδίδης «Ιστορία 7η εδάφιο 9») .
Η ενέργειά τους αυτή είχε σχέση με τις συνθήκες τις οποίες εβίωναν ως δούλοι στο Αθηναϊκό καθεστώς και την αναζήτηση σωτηρίας στους Σπαρτιάτες.
Το συγκεκριμένο όμως γεγονός αποσιωπάται από τις συνήθεις περιγραφές που αφορούν στην Σπάρτη και έχουν σχέση με τους είλωτες και τις «εξαιρετικά σκληρές συνθήκες εργασίας».
Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι είλωτες απολάμβαναν σημαντικά προνόμια σε αντίθεση με τους δούλους σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.
Κατ’ αρχήν ζούσαν με τις οικογένειές τους, μπορούσαν να παντρευτούν κατά βούληση και να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Επίσης εξίσου σημαντικό…μπορούσαν να κρατήσουν το ήμισυ των κερδών τους.
Τα συγκεκριμένα έσοδα είχαν αξία, καθότι με αυτά 6.000 περίπου είλωτες το 369 π.Χ εξαγόρασαν την ελευθερία τους έναντι αντιτίμου πέντε αττικών μνών σύμφωνα με τον Ξενοφώντα.
Τονίζεται ότι στην αρχαία Σπάρτη το νόμισμα υπήρχε τύποις (κατασκευή από σίδηρο εξαιρετικά βαρύ και δύσχρηστο) διότι το οικονομικό μοντέλο της Σπάρτης εστηρίζετο στην εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνατοτήτων και περιφρονούσε την συσσώρευση πλούτου.
Όποτε δε χρησιμοποιείτο…η χρήση του ήταν συμβολική και ουδεμία αξία είχε εκτός Σπάρτης. Ενδεικτικά για την μεταφορά νομισμάτων αξίας δέκα αττικών μνών (περίπου χίλιες δραχμές) χρειαζόταν βαγόνι μεταφοράς.
Κατ’ αρχήν είναι χρήσιμο να γίνει διευκρίνιση όσον αφορά στους όρους δούλος και είλωτας.
Δούλος: Εκ του αρχαίου «δόελος» σήμαινε αυτόν ο οποίος δεν είχε ανθρώπινη υπόσταση και ανήκε δίκην περιουσιακού στοιχείου στον ιδιοκτήτη.
Είλωτας: Εκ του αρχαίου «είλως» ήσαν οι δημόσιοι εργάτες της Σπάρτης, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τα κτήματα των γαιοκτημόνων και απέδιδαν τμήμα των εσόδων σε αυτούς. Απαγορευόταν στους πολίτες της Σπάρτης να διατηρούν προσωπικούς δούλους καθόσον το καθεστώς ιδιωτικής δουλείας απαγορευόταν δια νόμου (νόμος περί ξενηλασίας).
Σε αντίθεση με τους είλωτες οι δούλοι δεν είχαν οικογενειακή ζωή και τα παιδιά τους ανήκαν – κυριολεκτικά – στα αφεντικά.
Όσον αφορά στους καρπούς της εργασίας τους, τα δεδουλευμένα εισπράττονταν από τα αφεντικά ακόμη και στην περίπτωση που εξαγόραζαν την ελευθερία τους, έπρεπε να πληρώσουν το ήμισυ των κερδών στα πρώην αφεντικά μετά την απελευθέρωση.
Στην Αθήνα εξάλλου επιτρεπόταν οι δούλοι να βασανίζονται ως αποδεικτικό στοιχείο σε δίκες κατά των αφεντικών τους, επειδή οι Αθηναίοι πίστευαν ότι η κατάθεση ενός σκλάβου ήταν άχρηστη, εκτός εάν προήρχετο κατόπιν βασανιστηρίων…μια παράξενη και ανατριχιαστική συμπεριφορά ανθρώπου προς συνάνθρωπο.
Πρέπει να σημειωθεί επιπλέον, ότι η οικονομία της Αθήνας δεν ήταν λιγότερο εξαρτημένη από τους σκλάβους από ότι η αντίστοιχη της Σπάρτης στους είλωτες.
Οι δούλοι των Αθηνών εργάζονταν σε μεταλλεία αργύρου – κάτω από άθλιες συνθήκες και απάνθρωπη συμπεριφορά. Επίσης απασχολούνταν σε γεωργικές εργασίες και επάνδρωναν τα αντίστοιχα εργαστήρια, τα οποία έκαναν την Αθήνα να φημίζεται για τις βιοτεχνίες της.
Ακόμα και τα αγάλματα στην Ακρόπολη, το μέγιστο αρχαιολογικό επίτευγμα όλου του κόσμου, ήταν αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό της εργασίας των δούλων, οι οποίοι κέρδισαν “μισθούς” μόνο προς όφελος του κυρίου τους.
Οι υπερασπιστές του Αθηναϊκού πολιτισμού έχουν την τάση να προβάλλουν τα επιχειρήματα…ότι οι νόμοι της Αθήνας απαγόρευαν την εκτέλεση των δούλων και ουδείς άλλος πλην του κυρίου επιτρεπόταν να δέρνει έναν δούλο……ενώ σε αντίθεση στην Σπάρτη η πολιτεία κήρυττε πόλεμο εναντίον των ειλώτων και επιπλέον είχε συσταθεί ειδική οργάνωση η «Κρυπτεία» προκειμένου να καταστέλλει τυχόν εξεγέρσεις τους.
Όντως αυτά τα μέτρα των Σπαρτιατών ήσαν σκληρά αλλά πρέπει να αξιολογηθούν – εξετασθούν αντικειμενικά.
Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τόσο η ετήσια κήρυξη πολέμου, όσο και η δημιουργία της «Κρυπτείας» χρονολογούνται μετά την ημερομηνία της εξέγερσης των ειλώτων το 465 π.Χ και δεν εντάσσονται στην Χρυσή Εποχή της Σπάρτης, την αρχαϊκή περίοδο.
Δεύτερον ακόμη και μετά την εξέγερση των ειλώτων και την έναρξη της παρακμής, είναι γνωστό μόνο ένα περιστατικό κατά το οποίο εκτελέσθηκαν είλωτες χωρίς αιτία.
Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη περίπου το 425 π.Χ 2.000 είλωτες υποκινούμενοι να πιστέψουν ότι επρόκειτο να απελευθερωθούν, αφού συγκεντρώθηκαν και παρήλασαν στην πόλη της Σπάρτης κατόπιν εξαφανίζονται μυστηριωδώς, εγείροντας υπόνοιες ότι εκτελέσθηκαν.
Εάν αυτό συνέβη πραγματικά, όπως περιγράφεται, αποτελεί πρωτοφανή αγριότητα.
Εκτός όμως αυτής της θηριωδίας, είναι χρήσιμο να αντιπαρατεθεί η σφαγή ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού του νησιού, πόλης – κράτους της Μήλου από τους Αθηναίους το 416 π.Χ.
Η Μήλος ήταν μια ελεύθερη πόλη και το μόνο «έγκλημα» που διέπραξε ήταν να παραμείνει ουδέτερη στον Πελοποννησιακό πόλεμο αν και φίλα προσκείμενη στην Σπάρτη.
Ωστόσο η Αθήνα υπέταξε την πόλη, σφαγιάσθηκαν τα ενήλικα αρσενικά και όλες οι γυναίκες και τα παιδιά τους μετατράπηκαν σε δούλοι.
Μια θηριωδία εξίσου στυγερή όσο και η εξαφάνιση των 2.000 ειλώτων.
Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει για το τι συνέβη στη Μήλο.
Υπάρχουν πολλές πηγές οι οποίες αναφέρουν την περαιτέρω «τύχη» των απαχθέντων και φωτίζουν τη βιαιότητα του γεγονότος.
Αλλά η ιστορία των 2.000 ειλώτων έχει μόνο μία – και αξιόπιστη – πηγή…τον Θουκυδίδη.
Ο οποίος κατά την χρονολόγηση του περιστατικού πρέπει να «ήταν απών» επειδή ακριβώς την ίδια χρονική περίοδο (περίπου 425 – 424 π.Χ) ο στρατηγός Βρασίδας στρατολογούσε είλωτες – κάτι που ολοκλήρωσε με επιτυχία.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα «γιατί νεαροί άνδρες ήταν πρόθυμοι να στρατολογηθούν εθελοντικά προκειμένου να πολεμήσουν με τον Βρασίδα (το οποίο σίγουρα έκαναν) εφόσον μόλις είχαν δει 2.000 από τους συντρόφους τους να σφαγιάζονται;»
Συνεπώς ο Θουκυδίδης αναφερόταν σε κάποιο περιστατικό που είχε συμβεί σε άγνωστο χρονικό διάστημα στο παρελθόν.
Αυτό αποτελεί μια εξήγηση, καθότι αφού οι είλωτες του Βρασίδα είχαν αποδείξει την αξία τους ως στρατιώτες, δηλαδή είχαν αποδείξει πως μπορούσαν να είναι Σπαρτιάτες, περίπου 700 από αυτούς απελευθερώθηκαν κατόπιν ψηφοφορίας στην Απέλλα.
Αυτό σημαίνει ότι αν ο Θουκυδίδης είναι σωστός και οι Σπαρτιάτες φοβούμενοι τους «ισχυρούς – δυνατούς είλωτες» έσφαξαν 2.000 από αυτούς πριν μπορέσουν να φέρουν όπλα…το 421 π.Χ η πλειοψηφία των Σπαρτιατών πολιτών δεν είχε κανέναν ενδοιασμό στην απελευθέρωση 700 ειλώτων, που όχι μόνο ήσαν δυνατοί, αλλά εκπαιδευμένοι και έμπειροι στην μάχη.
Η αντίφαση είναι προφανής.
Είναι πιθανόν ο Θουκυδίδης να περιέγραφε κάποιο περιστατικό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που είχε ήταν φήμες.
Ο σύγχρονος ιστορικός δεν θα πρέπει να αποκλείσει το ενδεχόμενο η εν λόγω «θηριωδία» να ήταν είτε μια υπερβολή ή απλώς «εξωτερικά εκπορευόμενη» προπαγάνδα.
Λέγοντας «εξωτερικά εκπορευόμενη» αναφερόμαστε στην Αθήνα την μόνη πόλη που είχε όφελος από την διάδοση αυτής της φήμης.
Την Αθήνα την οποία το 413 π.Χ εγκαταλείπουν μαζικά 20.000 δούλοι.
Οι οποίοι παραδιδόμενοι στο έλεος των Σπαρτιατών σίγουρα δεν περίμεναν να εκτελεσθούν, καθότι είτε δεν είχαν ακούσει τις «φήμες» είτε απλώς δεν πίστεψαν σε αυτές…και μάλλον συνέβη το δεύτερο.
Ο Θουκυδίδης δεν αναφέρει ποια ήταν η κατάληξη των 20.000 δούλων.
Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ο πληθυσμός των πολιτών της Σπάρτης είχε ήδη μειωθεί δραματικά από το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα ενώ ακόμη και τότε η Σπάρτη εξακολουθούσε να πολεμά και να κερδίζει μάχες.
Το έπραττε βασιζόμενη ολοένα και περισσότερο στους μη – πολίτες στρατιώτες και στον στόλο που στελεχωνόταν ως επί το πλείστον από μη Σπαρτιάτες.
Επίσης την συγκεκριμένη περίοδο εμφανίζονται οι «Νεοδαμώδεις» (εκ του νέος + δάμος=δήμος) μία κοινωνική ομάδα την οποία αποτελούσαν είλωτες οι οποίοι είχαν κερδίσει την ελευθερία τους υπηρετώντας στον Σπαρτιατικό στρατό.
Μπορούμε λοιπόν άνετα να υποθέσουμε ότι ορισμένοι εξ’ αυτών προήρχοντο από τους 20.000 αυτόμολους Αθηναίους δούλους…γεγονός το οποίο εφόσον ισχύει τότε όντως «βρήκαν την ελευθερία τους στην Σπάρτη».
paraxeno.com