Μανιάτικα επώνυμα: “Πες το όνομα ζου να σε που ποίου είσαι”!!!

«Τα εις -έας και εις -άκης είναι φύσει Μανιατάκης,

τα εις -έας και εις -άκος είναι πάντα Μανιατάκος,

τα εις -όπουλος και –πούλος είναι μπάσταρδος και μούλος»

Είναι λαϊκή έκφραση στη Μάνη

Η μελέτη των επωνύμων είναι απαραίτητη για την κατανόηση της κοινωνικής οργανώσεως και του όλου πολιτισμού ενός λαού.
Πολύ περισσότερο, πιστεύουμε, αυτή είναι αναγκαία για την κατανόηση των θεσμών της Μάνης, γιατί εδώ τα επώνυμα παίζουν σπουδαιότατο ρόλο στη συνοχή τη συγκρότηση των διαφόρων συγγενικών ομάδων.
Ο πυρήνας του μανιάτικου επωνύμου προέρχεται, στο μεγαλύτερο ποσοστό, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, από πατρώνυμο, παρωνύμιο (παρατσούκλι), επαγγελματικό ή εθνικό όνομα (πατριδωνυμικό) με την προσθήκη, συνήθως, των παραγωγικών καταλήξεων -άκης, -έας, -άκος και σπανιότατα -άρος, -ούνης (ούνιας).
Άλλες καταλήξεις, γνωστές από ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, όπως -ούδης, -ίδης, -πούλος, συναντώνται σε πολύ μικρό αριθμό στη Μάνη (Νικολούδης, Κουταλίδης από τη Μηλιά και τη Σελίνιτσα του τέως δήμου Λέκτρου, Στεφανόπουλος, η γνωστή οικογένεια από το Οίτυλο, Παπαδόπουλος από τη μεγάλη Καστάνια, Γεωργόπουλος από τους Πιόντες κ.ά.).
Πάντως, η γενικότερη αντίληψη είναι πως τα επώνυμα των τελευταίων τύπων δεν είναι γνήσια μανιάτικα.
Στην κατηγορία των τυπικών μανιάτικων επωνύμων πρέπει να προστεθούν επιπλέον όσα σχηματίζονται με το πατρώνυμο και το βαπτιστικό· π.χ. Γιαννακόδημος (δηλαδή ο Δήμος του Γιαννάκου), ή με το όνομα του παππού και το συνθετικό εγγόνας· π.χ. Γιαννόγγονας (Πετράγγονας). Τα τελευταία είναι συνηθισμένα στη Μέσα και Νότια Προσηλιακή Μάνη.
Εκτός από τα ανωτέρω τυπικά ονόματα με τις γνωστές καταλήξεις υπάρχουν, σε μεγάλη έκταση, και επώνυμα που προέρχονται, όπως σημείωσα, από παρωνύμια (παρατσούκλια), χωρίς αυτές τις καταλήξεις· π.χ. Κελεπούρης, Κουλουμπέρης κ.ά., καθώς και αυτά που σχηματίζονται με το παρωνύμιο και το βαπτιστικό Καλογερόγιαννης (Καλόγερο + Γιάννης), Βαβουλόγιαννης (Βαβουλάς + Γιάννης), Κουτσολιάς (Κουτσός + Ηλίας), Κουφογιάννης (Κουφός + Γιάννης) κ.ά.

1. Από τη μελέτη των επωνύμων των γενεαλογιών που συγκέντρωσα, τα τυπικά σε -άκης, -έας και -άκος επώνυμα έχουν συχνότητα γύρω στα 60%, 
2. ενώ τα άτυπα γύρω στα 40%, 
3. επίσης, επώνυμα, που ήταν αρχικά παρωνύμια (παρατσούκλια) ή προέρχονται απ’ αυτά, φθάνουν γύρω στα 65%, 
4. αυτά που προέρχονται από επαγγελματικά ονόματα σε 5% και 5) εκείνα που προέρχονται από πατρώνυμα γύρω στα 30%.

Από τα ποσοστά αυτά φαίνεται ότι τα παρωνύμια στη Μάνη, όπως και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, παίζουν σπουδαίο ρόλο για το σχηματισμό του επωνύμου.
Σε ορισμένα μάλιστα χωριά της Έξω Μάνης του τέως Δήμου Καρδαμύλης η απόδοση των παρωνυμιών χαρακτηρίζεται από ολόκληρη «τελετουργία».
Συγκεντρώνονται όλοι στο καφενείο, όπου καλούν και τον υποψήφιο, χωρίς να το γνωρίζει, για το χαρακτηρισμό.
Εκεί προσπαθούν να ξεχωρίσουν κάτι περίεργο από τη συμπεριφορά του και τη μορφή του.
Όποιος το εντοπίσει πρώτος, σηκώνει το ποτήρι και λέει:
«να μας ζήσεις τάδε (παρατσούκλι)», βλ. λεπτομέρειες: Σ.Λ. χφ 1647, σ. 181-185 (Γεωργ. Μπεσμπέα, Εξωχώρι Καλαμάτας 1972).
Πρέπει, εξάλλου, να αναφέρουμε πως ένας Μανιάτης μπορεί να έχει, εκτός από το επίσημο επώνυμο με το οποίο «γράφεται», περισσότερα ονόματα (παρεπώνυμα), που προέρχονται από την ονομασία των γενούν και των διάφορων κλάδων και υποκλάδων τους, η χρήση τους όμως είναι διαφορετική.
Τα εις -άκης είναι τα παλαιότερα.
Από τα επώνυμα με τις τυπικές μανιάτικες καταλήξεις αυτά που καταλήγουν σε -άκης είναι τα παλαιότερα.
Τα συναντάμε ήδη σε διάφορα έγγραφα που έχουν φτάσει ως εμάς και χρονολογούνται απ’ το 1600 και εξής.
Τα ανωτέρω επώνυμα είχαν αρχικώς υποκοριστική σημασία, που αργότερα εξελίχθηκε σε πατρωνυμική.
Ο σχηματισμός τους έπαψε, καθώς φαίνεται, οριστικά γύρω στα 1800, οπότε τα επώνυμα αυτά αντικαταστάθηκαν από εκείνα που έχουν καταλήξεις -έας και -άκος, τα γνωστά τυπικά μανιάτικα.
Τα επώνυμα με τις καταλήξεις σε -άκης διατηρούνται μέχρι τελευταία στη μανιάτικη αποικία της Κορσικής, γιατί η ιστορική μοίρα των Μανιατών αυτών υπήρξε διαφορετική.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι τα επώνυμα σε -άκης επιχωριάζουν σήμερα κυρίως στην Κρήτη.
Αυτός είναι ένας λόγος, που μερικοί Μανιάτες, όχι λόγιοι ασφαλώς, πιστεύουν ότι όσοι έχουν τέτοια επώνυμα, κατάγονται από το ανωτέρω νησί.
Φαίνεται ότι πολλοί οδηγήθηκαν σ’ αυτή την εσφαλμένη αντίληψη, επειδή τα ονόματα αυτά έπαψαν να σχηματίζονται κατά τη νεώτερη περίοδο.
Άλλος λόγος που προκαλεί τη σύγχυση είναι ότι και οι Μανιάτες παλαιότερα φορούσαν βράκες. Οπωσδήποτε πρέπει να εγκαταστάθηκαν Κρητικοί στη Μάνη καθώς και Μανιάτες στην Κρήτη, αλλά υστερότερα, ιδιαίτερα στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, όπως τα 1669 (υποταγή της Κρήτης στους Τούρκους), καθώς και στα 1715 (ανακατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους) και 1770 (μετά τα Ορλωφικά).
Συνεπούς, τα επώνυμα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα παλαιότερα μανιάτικα, που υπήρχαν, όπως είδαμε, πριν από το 1600.
Συνάγεται, εξάλλου, με βάση τη μελέτη των παλαιότερων κρητικών εγγράφων, ότι ονόματα σε -άκης ουσιαστικά δεν συναντώνται στην Κρήτη πριν από το 1700.
Απ’ αυτό πρέπει να δεχτούμε ότι είναι πιθανότερη η μανιάτικη επίδραση στο σχηματισμό των κρητικών επωνύμων.
Ο λόγος της υπάρξεως των ανωτέρω επωνύμων στη Μάνη οφείλεται στο γεγονός ότι προέρχονται από ένα παλαιό βυζαντινό πολιτιστικό στρώμα.
Τα παλαιότερα αυτά ονόματα είχαν αρχική κατάληξη σε -άκιος (πρβλ. Σταυράκιος, Ισαάκιος),

που μετέπεσε σε -άκης.
Αυτά διατηρήθηκαν στην Κρήτη, ενώ στη Μάνη μετά το 1800 αντικαταστάθηκαν από τα επώνυμα σε -έας και -άκος.
Όπως ήδη αναφέραμε, τα επώνυμα σε -άκης είναι τα παλαιότερα.
Γι’ αυτό είναι πιθανό, όταν συναντούνται, να αποδίδονται σε παλαιότερα γένη της Μάνης και μάλιστα σε ιδιαίτερους σχηματισμούς με περιεκτική σημασία, όπως Ροβυθιάνοι, Μπουτζουναριάνοι, Μιχαλακιάνοι (από το Ροβυθάκης, Μπουτζουναράκης, Μιχαλακάκης) κ.ά., δηλαδή αυτοί που ανήκουν σ’ αυτό το γένος.
Οι σχηματισμοί αναφέρονται σε μια κατηγορία, σε ένα σύνολο δηλαδή μελών γένους, και δεν γίνεται συνήθους χρήση τους ως επωνύμων.
Στις ηγετικές όμως οικογένειες το πρωταρχικό όνομα του γένους αρκετά συχνά διατηρείται και ως επώνυμο, γιατί για λόγους πολιτικούς και γοήτρου, οι οικογένειες αυτές έχουν μεγαλύτερη συνοχή· π.χ. Τρουπάκης, Τρουπιάνοι, αλλά και Τρουπάκηδες.
Στις άλλες περιπτώσεις λέγεται: αυτός είναι Ροβυθιάνος – και όχι αυτός λέγεται Ροβυθάκης ή Ροβυθιάνος.
Απ’ αυτόν πάλι τον περιεκτικό τύπο έχουμε το σχηματισμό αντίστοιχων επιθέτων με τις καταλήξεις -ιάνικος -η-ο-α. π.χ. «τα Ροβυθιάνικα», δηλαδή ο μαχαλάς των Ροβυθιάνων, τα «Ξανθιάνικα αλώνια», δηλαδή τα αλώνια που ανήκουν στους Ξανθιάκους. Τα επώνυμα σε -άκης δεν συναντώνται σε μιαν ορισμένη περιοχή της Μάνης, αλλά σε όλη την έκτασή της.
Τα εις -έας Τα επώνυμα που λήγουν σε -έας δεν έχουν τόσο παλαιά επίδοση, όσο τα πρώτα.
Σε έγγραφα, που χρονολογούνται από τα 1618 και ύστερα, τα ονόματα αυτά συναντώνται σπανιότατα, για να γίνουν συχνότερα μετά το 1730 και να γενικευθούν μετά το 1800.
Ο σχηματισμός τους συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Υπάρχει η λαϊκή αντίληψη ότι τα ανωτέρω ονόματα είναι πολύ αρχαία και σχηματίζονται κατά τον τύπο των, Αχιλλέας, Ατρέας, Τυδέας.
Τούτο, από επιστημονική άποψη, είναι ως ένα σημείο σωστό.
Ο Φαίδων Κουκουλές υποστηρίζει ότι τα μανιάτικα αυτά επώνυμα προέρχονται από παλαιά επαγγελματικά ονόματα και μεγεθυντικά επίθετα σε -έας, ενώ για τα άλλα που προέρχονται από πατρώνυμα πιστεύει ότι σχηματίζονται κατ’ αναλογία προς τα προηγούμενα απ’ τον πληθυντικό των γενών π.χ. Αντωναίοι – Αντωνέας.
Τα παράγωγα επίθετα από τα επώνυμα αυτού του είδους σχηματίζονται με τις καταλήξεις -έικος -η-ο-α, π.χ. τα Αντωνέικα (συνοικία χωριού), τα Χρηστέικα (οικισμός της Έξω Μάνης).
Τα επώνυμα σε -έας εξαπλώνονται από την περιοχή της Καλαμάτας και φτάνουν νότια ως το Οίτυλο και ανατολικά ως την Αράχοβα και τη μεγάλη Καστάνια.
Στα βόρεια, ίχνη επωνύμων με τέτοια κατάληξη συναντώνται ως την Αλαγονία.
Τα εις -ακος Η τρίτη κατηγορία των επωνύμων σε -άκος ακολουθεί την εξέλιξη των επωνύμων σε -άκης τα οποία αντικαθιστά.
Αρκετές φορές μάλιστα έχουμε και μετατροπές επωνύμων με καταλήξεις -άκης σε αντίστοιχα με -άκος (πρβ. Νηφάκης – Νηφάκος, Ροζάκης – Ροζάκος κ.ά.).
Και αυτά τα επώνυμα είναι υποκοριστικά, που μεταβάλλονται σε πατρωνυμικά.
Ετυμολογικά η κατάληξη -άκος βασίζεται στην παλαιότερη κατάληξη -άκιος με αποβολή του ιώτα. Ο σχηματισμός της όμως είναι μεταγενέστερος της καταλήξεως -άκης.
Τα αντίστοιχα περιεκτικά και αυτών των επωνύμων σχηματίζονται με την κατάληξη -ιάνοι, π.χ. Πουλικάκος – Πουλικιάνοι.
Τα επίθετα από τα επώνυμα αυτά σχηματίζονται, όπως και τα αντίστοιχα σε -άκης, με κατάληξη -ιάνικος, -η -ο -α, δηλαδή Πουλικιάνος, Πουλικιάνικα (συνοικία) κτλ.
Τα επώνυμα αυτής της κατηγορίας συναντώνται στην περιοχή της Μηλέας του τέως Δήμου Λεύκτρου και στο Οίτυλο, στη Μέσα και Προσηλιακή Μάνη και φτάνουν μέχρι τα Μπαρδουνοχώρια και την Επίδαυρο Λιμηρά, περιλαμβάνοντας ουσιαστικά όλη τη νότια Λακωνία.
Τα επώνυμα σε -έας και -άκος, ως μεταγενέστερα, από ομάδες ή υποδιαιρέσεις παλαιότερων γενών με επώνυμα συνήθως σε -άκης, ή σε γένη που έχουν δημιουργηθεί πρόσφατα με απόσχιση.
Ένας λόγος, που τα επώνυμα σε -έας και -άκος είναι τόσο διαδεδομένα, είναι ότι η ανάπτυξή τους συνέπεσε με τη δημιουργία των μητρώων των δήμων και των δημοτολογίων μετά το 1840, οπότε έπρεπε οι δημότες να δηλώσουν ποιο επώνυμο επιθυμούσαν να κρατήσουν και φυσικά αυτοί προτιμούσαν εκείνο, με το οποίο ήταν περισσότερο γνωστοί ή διακρίνονταν, δηλαδή της υποομάδας ή γενιάς του γένους.
Από άποψη εθνική, τα επώνυμα είναι, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, ελληνικής ετυμολογίας.
Πολλά μάλιστα έχουν βυζαντινή προέλευση.
Μερικά έχουν αρβανίτικη και αρβανιτοβλάχικη ετυμολογία ή προέλευση (όπως Σουλέας, Γκινάκης, Λεωτσάκος, Νταβάκης, Δριβάκος, Μερκούρης κ.ά.), καθώς και τουρκική (όπως Μπουγιουγκλάκης, Γιολντασέας, Γαρδάσης κ.ά.).
Συναντούνται επίσης, ελάχιστα με ιταλοβενετσιάνικη αφετηρία (όπως Βενετσανάκης, Πιερράκος, Λιμπεράκης, Καμπάνης) και πολύ λιγότερα με εβραϊκή (Αβραμάκης, Βρεόπουλος, Σολωμονάκης).
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε, ότι στα μανιάτικα επώνυμα είναι δυνατό να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της κοινωνικής συγκροτήσεως και του πολιτισμού της Μάνης, καθώς και τις ξένες επιδράσεις που η περιοχή δέχτηκε κατά καιρούς.

Τα ονόματα που σημαίνουν τον τόπο που κατάγεσαι:– ιανος, ανος
– κεχρι κεχριάνος, χωριό Κεχριάνικας.
– Μαλεύρι Μαλευριάνος, χωριό Μαλευριάνικα.
– γερακάρι Γερακαριάνος, χωριό Γερακαριάνικα όπως Νυκλιάνικα, Κριαλιάνικα, Καλαποθαριάνικα.

Αντρωνυμικά: Η γυναίκα παίρνει πάντα το όνομα του άντρα της και το βαφτιστικό και το οικογενειακό:
– ου, -αίνα όπως Βασιλού, Δημητρού, Γιαννού, Γιωργάκαινα, Νικολάκαινα.

Της νύφης με το βαφτιστικό όνομα του πεθερού Βασιλού Δημητρόνυφη, Πετρού Μεσισκλόνυφη, Τσατσουλόνυφη, Κυριαζόνυφη, από Δημητράκου – Μεσίσκλη.

Του Λευτέρη Αλεξάκη, Δ/ντή στο Κέντρο Ερεύνης
της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών

omorfimani.gr

Λέλεγες, οι φύλακες του «ανάποδου» Νόμου.

…είναι θεμιτό.
Δεν έχω διαβάσει μυθιστορία, έχω διαβάσει κάποιες αναφορές από την κλασική γραμματεία...
Και έχω άποψη, που ακουμπάει όμως μια δική μου σφαιρική αντίληψη...
Ίσως οι πηγές, και οι ιστορικές ακόμη να μην είναι αντικειμενικές (υποκειμενικά γράφουν και οι ιστορικοί).
Ίσως να υπήρχαν διαχρονικά μεθοδεύσεις, για να μην υπάρχει αντικειμενικότητα.
Πολύ πιθανόν, συναισθήματα και συμφέροντα είναι οι δολοφόνοι της αντικειμενικότητας.
Για να προσεγγίσει κάποιος μια εποχή, και μάλιστα τόσο παλιά, θα πρέπει να «βιώσει» τις συνθήκες... να ζήσει την εποχή αυθυποβάλλοντας εαυτόν.
Ο μόνος τρόπος για αυτό είναι ή να έχει κυτταρική συγγένεια, η να ζήσει μεγάλο χρονικό διάστημα τον τόπο.
Έζησα την Σπάρτη με την ευρύτερη έννοια της, ανακάλυψα την Λελεγία…
Με δίδαξε ο αέρας και το φώς της, και με ταξίδεψε.
Μπορεί για κάποιους όλα αυτά να είναι υποκειμενικά αποκυήματα φαντασίας.
Δεν απευθύνομαι σε αυτούς, αλλά στους υπόλοιπους τους λίγους που χρησιμοποιούν την αντίληψη για την Λελεγία, την Λακεδαίμονα, την Μάνη, σαν ιδέα.
Μόνο κάποιος «γέννημα θρέμμα» και επαρκής κυτταρικά, θα μπορούσε να αποτυπώσει τέτοιες καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την ψυχοσύνθεση, αυτής της φυλής
Πιστεύω ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία, και έχω βιώσει την δύναμη του άγραφου νόμου, και την επιρροή της ηθικής αυτού τού νόμου... επειδή απολήξεις του ισχύουν μέχρι και σήμερα... σε μεγάλο βαθμό.
Πιστεύω, ότι μεταφέρω και κυτταρική επίγνωση όλης αυτής της κατάστασης.
Και η πίστη, από μόνη της οδηγεί, μυαλό και ψυχή, να ξεπερνούν τον χρόνο, με πηδάλιο την λιτή, και λυτή λογική.
Λιτός και λυτός ο Σπαρτιάτης, με μόνη δέσμευση στον νόμο.
Όπου νόμος, θεός, δικαιοσύνη, αρετή, φιλοσοφία, πρακτική εφαρμογή των κανόνων της ιδέας.
Το «λακωνίζειν» στην θεωρία, και την πράξη.
Ο Λεωνίδας.
Ένας βασιλιάς που επιλέγει να πεθάνει για ένα σκοπό, δεν μπορεί παρά να είναι αγαθός σε όλο το φάσμα του χαρακτήρα του.
Ένας λαός που ζει αιώνες ενάρετα, δεν μπορεί εκτός κάποιων εξαιρέσεων να είναι ανέντιμος.
Όλα τα παραπάνω είναι τεκμηριωμένα σε μένα, και όπως προαναφέρω, μερικά εξ αυτών βίωσα, διότι παραμένουν, αραιωμένα σε μεγάλο βαθμό δυστυχώς, με επηρέασαν, και τώρα οδηγούν τις φιλοσοφικές μου απόψεις αλλά και τις πράξεις.
Σε προσωπικό επίπεδο, βρίσκω συνεχώς αποδείξεις των θέσεων μου, που ενισχύουν την πίστη μου, και επιβεβαιώνουν τις θέσεις μου σε μένα.
Αυτό είναι και το κύριο για κάθε άνθρωπο, να επιβεβαιώνει την πορεία του, και να κάνει διορθωτικές κινήσεις, για τον τελικό σκοπό του.
Αφορμή για αυτή την κατάθεση, η απεικόνιση στην αναρτημένη φωτογραφία.
Δύο Σπαρτιάτες, εκπαιδεύονται για την μάχη.
Ο γεροντότερος οπλίτης ΑΡΧΙΛΟΧΙΔΑΣ, και ο νεώτερος εκπαιδευόμενος δόκιμος, (όπως φαίνεται από τα διακριτικά που τους συνοδεύουν Χ και Ο).
Δύο σημεία, ασήμαντα για τους πολλούς, η μακριά κόμη, και το γεράκι δεξιά.
Τα μακριά μαλλιά είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο, πώς λειτουργούν σαν κεραίες, και τροφοδοτούν την έκτη αίσθηση, το τρίτο μάτι, το ένστικτο.
Χάριν αυτών οι Σπαρτιάτες, είχαν ανεπτυγμένη αντίληψη, βασική προϋπόθεση για την Λακεδαιμόνια πολιτεία και φιλοσοφία.
Τα μακριά μαλλιά ήταν άγραφος νόμος στην Λυκούργεια νομοθεσία, και ο Λυκούργος πολύ πιθανόν να μην ήταν άλλος παρά ο Ακερσεκόμης (με πλούσια κόμη) Απόλλων.
Και το σημαντικότερο για μένα σε αυτή την αγγειογραφία, αφού πρώτα αναφέρω δύο θέσεις, μια της επιστήμης και μια δική μου.
Η όραση μας βασίζεται σε ένα κοίλο φακό, που «φωτογραφίζει» το αντικείμενο και το μεταφέρει για επεξεργασία σε συγκεκριμένο κέντρο του εγκεφάλου.
Οι κοίλοι φακοί έχουν την ιδιότητα να καθρεφτίζουν το είδωλο αντεστραμμένο.
Άρα ότι βλέπουμε, είναι μια ανάποδη εικόνα για μας.
Με αυτό ως ερέθισμα, κάποια στιγμή, στις αναζητήσεις μου, επεδίωξα να σκεφτώ ανάποδα, σε πολύ μεγάλο βαθμό, όσο τουλάχιστον μπορούσα να εφαρμόσω.
Το αποτέλεσμα ήταν να ανακαλύψω αλήθειες, αρχικά δικές μου.
’Ένα μεγάλο ψέμα, μια οφθαλμαπάτη είναι ο «κάτω κόσμος».
Και η αντίθεση αυτού, η ψυχή μας «πάει» στον ουρανό.
Τι αλήθεια από τα δύο συμβαίνει;
Όλες οι εικόνες (τα είδωλα) που βλέπουμε έχουν ένα λάθος, το πάνω είναι κάτω, και το κάτω πάνω.
Ο ουρανός είναι κάτω, και η Γή πάνω.
Είμαστε όλοι κρεμασμένοι στην Γή, με μόνιμη τάση να φύγουμε στον ουρανό.
Μας συγκρατεί η βαρύτητα. Η βαρύτητα όμως είναι μια δύναμη που ελέγχει την ύλη.
Έτσι όταν πάψει να υφίσταται η ύλη, τελειώνει και η δέσμευση μας από την Γή.
Κάτω κόσμος με «χωροταξική αλήθεια» είναι ο Ουρανός, το σύμπαν, και πάνω κόσμος η Γή, όχι μόνο για εμάς που υπάρχουμε στην Γή, αλλά και για ότι υλικό υπάρχει, σε οποιαδήποτε ουράνια σφαίρα, η οποία αποτελεί τον πάνω κόσμο, ενώ κάτω κόσμος είναι ότι υπάρχει εκτός της επιρροής αυτής.
Το παραπάνω παράδειγμα, δεν θα είχε καμιά ουσία,και θα ήταν μια άποψη ατεκμηρίωτη,  αν δεν το υποστήριζε η αγγειογραφία.

Το όνομα ΑΡΧΙΛΟΧΙΔΑΣ, είναι γραμμένο ανάποδα,και με ανάποδη φορά των γραμμάτων. (Κάποιες γραφές σήμερα ακολουθούν αυτή την φορά, ποιους αντέγραψαν;)
Ti λόγο είχε ο καλλιτέχνης να το κάνει, αν δεν γνώριζε, πώς «κάποιοι» θα ερμηνεύσουν και θα συνειδητοποιήσουν το νόημα που κρύβεται σε αυτόν τον τρόπο.
Μάς υποδεικνύει έμμεσα, με το έργο του, να υιοθετήσουμε τον «ανάποδο» τρόπο σκέψης. Χαίρομαι που με καλύπτει, τόσους αιώνες νωρίτερα, και με πιστοποιεί σε μένα.
Πόρισμα πρώτον, υπάρχουν κάποιοι μύστες Λέλεγες ανάμεσα μας, οι οποίοι συνειδητά η ασυνείδητα γνωρίζουν, και μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις του.
Πόρισμα δεύτερον, οι δέκτες τις γνώσης «επιλέγονται» αυτόματα, όταν επικοινωνήσουν με την ψυχή τους, διαδικασία όχι τόσο εύκολη, γιατί απαιτεί εσωτερική ανατροπή, την ακύρωση όλων των ψευδών βιωμάτων, μετά από αξιολόγηση με γνώμονα τον ορθό λόγο και το ανοιχτό πνεύμα.
Μια διαδικασία που υπερισχύει του χρόνου, και καταργεί τον Κρόνο.
Ακολουθούν πολλά άλλα πορίσματα, προσωπικού χαρακτήρα για το κάθε ένα ξεχωριστά.
Το τελικό μου πόρισμα είναι, πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη, δεν θα υπήρχε και η Αρετή.
Αυτό είναι και η βασική αιτία που δεν υπάρχει περίπτωση καμιά να απομυθοποιηθεί η Ιδέα «Λ».
Ορίζει μια σημαντική φυλή, ίσως την σημαντικότερη, η φυλή είναι οι ΛΕΛΕΓΕΣ... το νόημα της λέξεως τα λέει όλα,
Λ : Για τα ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά
Ε : Η εκπορευομένη δύναμις (τού φωτός)
Λ : Για τα ουράνια ο φωτισμός ο ηλιακός, για τα γήινα τα υγρά
E : Η εκπορευομένη δύναμις (τού φωτός)
Γ : Το γαιώδες σωματίδιον (ΓΑΜΑ = η γη - το γεμά-το)
Α : Αρχική δύναμις (ΑΛΦΑ = αρχικόν ηλιοφώς)
Σ : Το εσωτερικώς θεώμενον
ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ
Και την συμπληρώνει ο Λυκούργος / Απόλλων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
2/10/2015=11=2

Ελληνικό αλφάβητο, τα γράμματα και η σημασία τους.

[Από τα πρώτα μαθήματα πάντα έλεγα ότι η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική γλώσσα άρα τίποτα σε αυτήν δεν είναι τυχαίο. Επίσης σε ορισμένα μαθήματά μου έδωσα την πληροφορία στους μαθητές μου ότι όλες οι μεγάλες Γιαπωνέζικες και Αμερικάνικες εταιρείες Ηλεκτρονικών Υπολογιστών άρχισαν να ζητούν από τα υψηλόβαθμα στελέχη τους την γνώση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας διότι “ανακάλυψαν” ότι οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές μπορούν να δουλεύουν πολύ καλύτερα με την γλώσσα αυτή. Η παρακάτω μελέτη ίσως να εξηγεί το γιατί:]

Εισαγωγή
Το αντικείμενο αυτό ανήκει σε μία επιστήμη η οποία ονομάζεται Γλωσσολογία. Βεβαίως εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το τι πρεσβεύει η επιστήμη αυτή.
Σκοπός είναι να δούμε εάν πράγματι η Ελληνική γλώσσα είναι πραγματικά μία “Μαθηματική γλώσσα”.
Ένα γνώρισμα των Μαθηματικών είναι ότι στηρίζονται επάνω σε σύμβολα τα οποία έχουν κάποιο νόημα. Τα σύμβολα αυτά λέγονται αριθμοί που δηλώνουν ποσότητα, πρόσημα (θετικό [+], αρνητικό [-], σύμβολα πράξεων κ.λ.π.
Στην Ελληνική γλώσσα τα σύμβολα αυτά ονομάζονται γράμματα τα οποία αντιστοιχούν από μόνα τους ή σε συνδυασμό σε κάποιους φθόγγους (απλές φωνές / ήχους).
Το Ελληνικό αλφάβητο αρχίζει – όπως και σε πολλές άλλες γλώσσες του κόσμου με το γράμμα Α. Είναι όμως αιτιολογημένη η πρώτη θέση του Α για τις άλλες γλώσσες όπως είναι στην Ελληνική γλώσσα;
Επίσης το Ελληνικό αλφάβητο τελειώνει στο Ω.
Το Ω παλαιότερα γράφονταν σαν οο.
Το Ω δάνεισε την μορφή του στο μαθηματικό σύμβολο του απείρου (4) Είναι άραγε τυχαίο ότι το άπειρο έχει σύμβολο το Ω;
Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι είναι τάση πολλών γλωσσολόγων και μάλιστα των “επικρατούντων” σήμερα σε πολλούς πανεπιστημιακούς χώρους, η απόλυτη αποδοχή της “συμβατικότητας” δηλαδή της μη αιτιώδους σχέσης όχι μόνο μεταξύ των λέξεων, αλλά και μεταξύ των γραμμάτων και αυτών που σημαίνουν.
Για τον λόγο αυτό δεν θεωρούν ότι αναγκαστικά υπήρξε ταυτόχρονη άνοδος γλώσσας – γραφής – πολιτισμού!
Για αυτό άλλωστε επιμένουν οι σύγχρονοι αυτοί [ας μου επιτραπεί η έκφραση] σκοταδιστές ότι, οι “τρώκτες” Φοίνικες όπως τους αποκαλεί ο Όμηρος (Οδύσσεια Ξ 293-295 σελ. 271 Εκδόσεις: ΟΕΔΒ για την Α΄ Γυμνασίου) που, ενώ ως λαός καμία ανάγκη πολιτισμού υπηρέτησε, παρά ταύτα “επινόησαν” το άχρηστο σε αυτούς αλφάβητο! [Τρώκτης= καταχραστής, κερδοσκόπος].
Γιατί όμως ονομάστηκε αλφάβητο και όχι π.χ. “αλφα-ωμέγιο” αφού αρχίζει με το γράμμα Α και τελειώνει με το γράμμα Ω;
Την απάντηση την δίνει ο Ευκλείδης λέγοντας ότι το Α εξισούμενο με το “Εν” το οποίο δεν είναι όμως αριθμός αλλά η Άγνωστη Γενεσιουργός Δύναμη της Αρχής, ακολουθείται από το Β (βήτα), το οποίο ως αριθμός ισούται με το “δύο”.
Το “δύο” όμως εκφράζει πάσα μορφή του γίγνεσθαι στην Δημιουργία, από τα απειροελάχιστα ως τα μέγιστα.
Επειδή όμως η ρευστή πορεία ενός “γίγνεσθαι” και άγνωστη αρχή έχει και βεβαίως και άγνωστο τέλος, για τον λόγο αυτό τα 24 στοιχεία δεν ονομάστηκαν – όπως είπαμε για παράδειγμα “αλφα-ωμέγιο” γιατί θα ήταν σαν να ορίζετο με τον τρόπο αυτό το πέρας (=τέλος) της Δημιουργίας, αλλά ονομάστηκαν αλφά-βητο, διότι το βήτα = γίγνεσθαι όντως παραμένει ροϊκό (=ρευστό) και άγνωστο…
Επίσης να θυμηθούμε εδώ την Τετρακτύς του Πυθαγόρα και την Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία…
Ας δούμε όμως το πρώτο γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου δίνοντας τον πρώτο λόγο στον Πλάτωνα.
Ο Πλάτωνας στον διάλογο “Κρατύλος” επιδίωκε πάντα από την ετυμολογία των λέξεων να ανακαλύψει την μεγάλη και άγνωστη δύναμη που έθεσε τα ονόματα στα πράγματα ώστε αυτά να είναι ορθά, προχώρησε στην εξέταση του ονόματος άνθρωπος, το οποίο, όπως θα αποδειχθεί, έχει ως αιτία πράγματι τον άνθρωπο (υπάρχει δηλαδή αιτιώδης σχέση σε πείσμα των συγχρόνων γλωσσολόγων Ελλήνων και ξένων):
Γιατί το όνομα που σχηματίσθηκε έχει αρχικό γράμμα το Α;
Κατά τον Πλάτωνα το όνομα “άνθρωπος” σημαίνει, ότι τα μεν άλλα θηρία “ων ορά ουδέν επισκοπεί ουδέν αναλογίζεται ουδέν αναθρεί, ο δε άνθρωπος άμα εώρακεν – τούτο δ’ έστι “όπωπε” – και αναθρεί και λογίζεται τούτο ό όπωπεν.
Εντεύθεν δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος “άνθρωπος” ονομάσθη αναθρών ά όπωπε” (Κρατύλος399 c).
Το όνομα “άνθρωπος σημαίνει ότι, ενώ τα άλλα ζώα [απ’ όσα βλέπουν τίποτε δεν εξετάζουν ούτε στοχάζονται ούτε παρατηρούν με προσοχή, ο άνθρωπος όμως συγχρόνως και βλέπει – αυτό δε είναι το “όπωπε” – και παρατηρεί με προσοχή (“αναθρεί”) και στοχάζεται αυτά που έχει ιδεί.
Από αυτό λοιπόν μόνον ο άνθρωπος από όλα τα ζώα ονομάσθηκε ορθά “άνθρωπος”, διότι εξετάζει με προσοχή (και αναλογίζεται αργότερα) όσα έχει δει (“αναθρών ά όπωπε”)].
Πώς όμως η σχηματιζόμενη λέξη ανταποκρίνεται στην έννοια άνθρωπος;
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του ανθρώπου, δηλαδή της εξόδου από την μήτρα της μητέρας του (της “νηδύος” στον “νήον” (σπήλαιο, ναός, ναύς(=πλοίο)) του μικρού νέου ανθρώπου, του “νη-πίου”. Και να η φωνή του νηπίου…
Είναι κανόνας χωρίς καμμία εξαίρεση ότι: όλων των θηλαστικών τα νεογέννητα, πλην του “ανθρώπου”, αμέσως μετά την έξοδο από την μήτρα δεν φωνάζουν.
Ο άνθρωπος όμως φων-ά-ζει, δηλαδή βγάζει φωνή “Α”.
Το φωνήεν Α όπως λέει και ο Πλούταρχος είναι “ο απλούστερος ανθρώπινος ήχος, διότι δεν απαιτεί καμία επίπονη προσπάθεια ούτε ακόμα την κίνηση της γλώσσας του για να εκπεμφθεί” (Συμπόσιο των επτά Σοφών βιβλίο Θ΄) Δεν χρειάζονταν λοιπόν καμία μάθηση, για να μπορέσει ο μικρός “θεός” όπως ονομάζει η “Θεογονία” τους πρώτους κατοίκους της Πελαγονικής οροσειράς και του “αιγλήεντος Ολύμπου” (στίχος 129) να φωνάξει “Α”.
Φων-ά-ζει άρα ζει, ζει άρα αναπνέει`
Πώς όμως, εάν θέλαμε να δηλώσουμε αυτό που συνέβη από την γέννηση αυτού του ζώου, θα ονομάζαμε το ζώο αυτό;
Είναι μία ερώτηση που ο Κρατύλος έθεσε (433 a) για όλα τα ζώα: “οίσθα ότι ως ομοιότατ’ αν τα ημέτερα αυτών σώματα και σχήματα εποιούμεν εκείνης” [γνωρίζεις, ότι θα εκάναμε μιμήσεις με τα σώματά μας και ακόμη σχήματα όσο το δυνατόν όμοια εκείνου του ζώου].
Με βάση αυτή την αρχή το γεννηθέν στο σπήλαιο ζώο που εφώναξε αμέσως κατά την έξοδό του “Α”, θα ήταν ορθό (=σωστό) να το ονομάζουμε ο “Α”.
Αυτό δεν γνωρίζουμε βέβαια εάν συνέβη.
Όμως το φωνήεν Α έγινε ο οδηγός του σχηματισμού της λέξης “άνθρωπος”.
Και είναι τελείως αιτιώδης η σχέση του φωνήεντος Α με τον γεννηθέντα α-νθρωπο.
Ο “Α” όμως “Ν”-οεί.
Η ιδιότητα αυτή του ανθρώπου είναι βέβαια ανεπτυγμένη, σε σημείο που μέσω αυτής επιβλήθηκε αμέσως στα άλλα ζώα, δεν είναι όμως μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Και άλλα ζώα νοούν. Ο “Α” επίσης “Θ”-εάται. Αυτή η ιδιότητα είναι ξεχωριστή διότι ο άνθρωπος παρατηρεί τις κινήσεις (“Ρ”=ροή) στον γύρω του χώρο (“Ο”) αλλά και στον Ουρανό (“Ο”) και “αναλογίζεται” αυτές. Βέβαια και άλλα ζώα θεώνται, χωρίς να γνωρίζουμε εάν αναλογίζονται, τα εξετασθέντα δηλαδή γύρω τους και στον ουρανό.
Μέχρι τώρα έχουμε σχηματίσει με τα γράμματα την λέξη Α-Ν-Θ-Ρ-Ω δηλαδή:
Ο Α/Νοεί και Θε/εάται τις Ρ/οές (κινήσεις) στον Ο/ίκο του και τον Ο/υρανό (Ω=Ο+Ο). Ο ορισμός αυτός όμως δεν είναι αρκετός διότι μας διαφεύγει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου.
Ο Αριστοτέλης στα “Πολιτικά” (Πολιτικά 1253α) συμπληρώνει χωρίς να το επιδιώκει τον ορισμό: “Εκ τούτων ουν φανερόν, ότι των φύσει η πόλις εστί και ότι ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, και άπολις δια φύσιν και ου δια τύχην ήτοι φαύλός εστι ή κρείττων ή άνθρωπος` ώσπερ και ο υφ’ Ομήρου λοιδωρηθείς “αφρήτωρ, αθέμιτος, ανέστιος” [Ιλιάδ. Ι-63] άμα γαρ φύσει τοιούτος και πολέμου επιθυμητής άτε πέρ άζυξ ών ώσπερ εν πεττοίς” [Από αυτά συνάγομε ότι η πόλη είναι εκ των υπαρχόντων εκ φύσεως και ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κοινωνικό ζώο, και ο εκ φύσεως αλλά όχι από τυχαίο περιστατικό άπολις είναι ή φαύλος ή ον ανώτερο του ανθρώπου.
Είναι ακριβώς αυτός τον οποίο χλευαστικά (προσβλητικά) αποκαλεί ο Όμηρος “χωρίς οικογένεια, νόμους, εστίες”.
Διότι αυτού του είδους άνθρωπος είναι έξω του κοινωνικού καταμερισμού, δηλαδή της λειτουργίας αυτής, καθώς συμβαίνει με τους πεσσούς (=τα ξύλινα πιόνια, τα ξόανα θα λέγαμε σήμερα)]. Πολιτικό όμως ζώο είναι όχι μόνο αυτό που κατοικεί στις πόλεις αλλά που μπορεί να αναπτύξει τον λόγο, διότι χωρίς “λόγο” ούτε πολιτισμός υπάρχει ούτε πόλεις οικίζονται.
Διακριτικό επομένως γνώρισμα (σήμα:Σ) του ανθρώπου είναι ότι πόλεις (¨Π”) οικίζει (“Ο”)

Έτσι λοιπόν προκύπτουν τα εξής:
α) το γράμμα Α είναι ο “φύσει ήχος” του νηπίου-ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα διακρίνει αυτόν από όλα τα άλλα θηλαστικά ζώα.
β) ο ήχος “Α”, με τον οποίο ξεκινά το Ελληνικό Αλφάβητο, είναι το αρχικό γράμμα των λέξεων εκείνων που “ονόμασαν τα βασικά στοιχεία της δομής του άπειρου κόσμου: (άλς (υγρό στοιχείο), αήρ (αέρας), άρουρα (γη, έδαφος, χώμα), αέλιος (ήλιος), άνθραξ, αιθήρ κ.λ.π.
γ) τον ρόλο του ορισμού ως προϋπόθεσης της διαδικασίας του σχηματισμού μίας νέας -τότε- λέξης όπως π.χ. “άνθρωπος” και τέλος
δ) την ιεραρχική τάξη των στοιχείων (γραμμάτων) στην σχηματιζόμενη λέξη, έτσι ώστε να προκύπτει από αυτή την τάξη το νοηματικό περιεχόμενο της λέξης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στον “Κρατύλο” η ετυμολογική ανάλυση, σύμφωνα με την οποία η λέξη άνθρωπος προκύπτει εκ του “αναθρών ά όπωπε”, είναι πράγματι πολύ κοντά, διότι το “νοείν και θεάσθαι” περικλείει το “αναθρώ” δηλαδή το κοιτάζω και εξετάζω.
Αλλά σταματά και σ’ αυτή την λέξη χωρίς να ερμηνεύει το Ρ που του ήταν γνωστό όταν έλεγε: “το “ρω” έμοιγε φαίνεται ώσπερ όργανον είναι πάσης κινήσεως”.
Θεώρησε όμως ότι η δεύτερη λέξη που συμμετείχε στον σχηματισμό της λέξης “άνθρωπος” ήταν το “όπωπε” του ρήματος “ορώ” και έτσι δεν περιέγραψε πλήρως τον δια του “λόγου” πόλεις οικίζοντα και πολιτισμούς αναπτύσσοντα ανά την οικουμένη.
Τι αποδεικνύει όμως η αποκωδικοποίηση των στοιχείων; Είναι ή δεν είναι αιτιολογημένη, για τον Ελληνικό λόγο η έναρξη του Αλφαβήτου από το Α;
Και τώρα η αφελής ερώτηση:
Πώς είναι δυνατόν να νομιμοποιείται οποιοσδήποτε άλλος λαός (σήμερα λένε ότι είναι οι Φοίνικες) για την προέλευση των στοιχείων γραμμάτων, όταν μόνο στην Ελληνική γλώσσα υπάρχει η απάντηση, δηλαδή η αιτιώδης σχέση;
Εδώ κλείνω την μικρή αυτή αναφορά στο Ελληνικό αλφάβητο.
Θα ήθελα τελειώνοντας, να αναρωτηθούμε το εξής:
Σε τι άραγε αποτελέσματα θα οδηγούμασταν εάν κάποια μέρα καθόταν μία ομάδα φιλολόγων-φιλοσόφων μαζί με μία ομάδα αναλυτών – προγραμματιστών και έδιναν αυτά τα δεδομένα (βλέπε Παράρτημα Α) σε έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή με ζητούμενο να αποσυμβολίσει αρχικά όλον αυτόν τον θησαυρό της Ελληνικής Μυθολογίας -και όχι μόνο αυτή- που έχουμε από τους πανάρχαιους προγόνους μας;


Πηγές: 1. Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας. Υπό Η. Λ. Τσατσόμοιρου. Εκδόσεις: Δαυλός Αθήνα 1991.
Ορθογραφικόν Ερμηνευτικόν Λεξικόν Υπό Δ. Δημητράκου. Εκδόσεις: Χρ. Γιοβάνη Αθήνα 1995
Ομήρου Οδύσσεια υπό Ζησίμου Σιδέρη. Εκδόσεις: Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα 1998.
Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία υπό Νικόλα Μαριωρή. Εκδόσεις: Ομακοείο Αθηνών 1987.

ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥΣ
Α, άλφα = Άνθρωπος.
Κωδικές σημασίες: Άνθρωπος, Αρχή.
Νοηματικές προεκτάσεις: άθροισις, αφαίρεσις,
θαυμασμός, έκπληξις, οργή, χαρά.
Β βήτα = Βοή (ανέμου).
Κωδικές σημασίες: Βία – Βούλησις.
Νοηματικές προεκτάσεις: ορμή, ταραχή, έκρηξις, αναρπαγή, πλημμύρα, πυρκαγιά, ξερρίζωμα, αρπαγή, πόλεμος.
[Βία, Βίος, Βαίνω (=βαδίζω, περπατώ, εκκινώ, απέρχομαι, αποχωρώ, αποθνήσκω, παρέρχομαι, έρχομαι επακολουθώ, ίσταμαι, κείμαι, στηρίζομαι, εδράζομαι], Βαρύς, Βριθύς (=βαρύς), Βούλησις (=επιθυμία, θέληση) κ.α.]
Γ γάμμα = Χαράσσειν. (Απαρέμφατο του ρήματος χαράσσω)
Κωδικές σημασίες: Γράφειν – Γεννάν – Διανοίγειν
Νοηματικές εκφράσεις: τέμνω, κτυπώ, πελεκώ, λαξεύω, ξέω, φονεύω, αμύνομαι, διανοίγω (κατασκευάζω), γεωργώ, γράφω (οικοδομώ), γεννώ κ.α.
Δ δέλτα = Δούπος (=βαρύς κρότος, κτύπος, για κύματα ρόχθος).
Κωδικές σημασίες: Δύναμη – Δίκη.
Νοηματικές εκφράσεις: ισχύς, ευθύτητα, σκληρότητα, ακαμψία, ευθυκρισία [=η με ευθύτητα(=δικαιοσύνη, εντιμό-τητα, ειλικρίνεια) κρίση (=ικανότητα ορθής σκέψης, διανοητική διαύγεια και βαθύτητα, λογική, διαχωρισμός, ξεχώρισμα, σύγκριση δύο εννοιών ενώνοντας ή αποχωρίζοντας την μία με την άλλη, έκφραση, διατύπωση γνώμης, απόφανση)], το δωρίζειν χωρίς αμοιβή ή αντάλλαγμα, το αγαπάν, το προσφέρειν, το δραν οφέλιμα ή βλαβερά.
[Δίκη, Δεσμός, Δυγός, Διάνοια κ.λ.π]
Ε έψιλον = Ωθείν (με κραυγές “Ε!” καλείν, οδηγείν, στρέφειν).
Κωδικές σημασίες: Ελαύνειν – Εδράζειν.
Νοηματικές προεκτάσεις: εγείρω, εξέρχομαι, εγκαθιστώ, έρχομαι, ελλοχώ, ελαύνω, ένθα, εκεί, εντός, εκτός, έθος-έδος-Έλλην-ειμί κ.α.
Ζ ζήτα = ΣΔ = Σύνδεση Δυνάμεων – Ζεύξις.
Κωδικές σημασίες: Ζεύξις – Ζωή.
Νοηματικές προεκτάσεις: συνδέω, αυξάνω, συγκρατώ, δεσμεύω, συνθέτω.
[Ζεύγος, Ζυγός, Ζέω, Ζωή, ΖΕΥΣ].
Η ήτα = Φωτεινότης (= Ε μακρόν)
Κωδικές σημασίες: Φως- Ήρως (Αρετή).
Νοηματικές προεκτάσεις: ήβη, ήλιος, ημέρα, ηδονή, ήμερος, ηγάθεος, ηνεμόεις, ήπιος, ήσυχος, ήτορ (καρδιά).
[ήχος, Ήρα, Ηρακλής, Ήλεκτρον, ηγεμών, Ηώος, ήρως (ορα-τότητα, παρατήρηση, διεισδυτικότητα)].
Θ θήτα = Θρόος (= ο θόρυβος)
Κωδικές σημασίες: Θάειν (βλέπειν), Θεός.
Νοηματικές προεκτάσεις: θήραμα, θόρυβος, θραγμός, θρόος, θάμνος, θέσις, θοός, θρήνος, θέα, θήρα, θύρα, θηλειά, Θεός, θυμός, θάρρος, θάνατος κ.α.
Ι ιώτα = Οξύς ήχος – Ακτίς.
Κωδικές σημασίες: Ιθύνειν (κατευθύνειν, καθοδηγείν, καθιστάναι κάτι ευθύ), Ίσχειν (κρατείν, συγκρατείν κ.λ.π.).
Κ κάππα = Ήχος του καταφερομένου κτυπήματος (“ΚΑΓΚ”) – Κύκλος.
Κωδικές σημασίες: Με κτυπήματα Διαχωρίζειν, Κράτος – Κάρα (κεφαλή).
Νοηματικές προεκτάσεις: κάθαρση, καθαιρώ, κακός, κάλλος, καλός, κατά, κείω, κείρω, κενός, κέρας, κάλα (ξύλα), κήρυξ, κινώ, κλεις κ.α.
Λ λάβδα = Λάας ή Λας (ο ορεινός βράχος, από την σχισμή του οποίου ρέει κε-λα-ρύζον το νερό) – Λάλος = αυτός που παράγει ήχο μονότονο ως φλυαρία.
Κωδικές σημασίες: Λόγος – Λαμπρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: λείος, λευκός, λεπτός, λιπαρός, λιγύς, λίθος, λόγος, λύρα, λύπη, λύχνος, λύω κ.α.
Μ μύ [Ιων. Μώ ή μοο] = Μόγος(=ταλαιπωρία, μόχθος) –
Οι-μώζειν (οι ωδίνες του τοκετού)
Κωδικές σημασίες: Μάτηρ (μήτηρ/μητέρα) – Μάθος (μάθηση).
Νοηματικές προεκτάσεις: μά (όρκος), μάω, μαντική, Μούσα, (ρίζα μαθ-) μανθάνω, (ρίζα μα-) μετρέω, (ρίζα ματ-) μήτις, μέλος, μουσική, μαστός, μάζα κ.α.
Ν νύ = Νη-νυ-ρίζειν = (η φωνή του νηπίου που κλαίει)
Κωδικές σημασίες: Ναίειν (κατοικείν) – Νέμειν (διανέμειν).
Νοηματικές προεκτάσεις: Νηός (σπήλαιο), Νηδύς (μήτρα), Νηνίον (παιδί), Νομός (βοσκή), Νόμος (χρήση, συνήθεια και όλα όσα έχουν διανεμηθεί ή κάποιος κατέχει ή μεταχειρίζεται), νέμω (διανέμω, μοιράζω και από την ίδια ρίζα νέμησις, νεμέτωρ, νομή, νεμεύς, νόμος, νομίζω, νόμισμα, και ίσως και Νέμεσις), Νόος, Νόστος, Νυξ κ.α.
Ξ ξί ή ξύ ή ξεί = Ξαίνειν (ξέειν)
Κωδικές σημασίες: Ξύειν, Ξένος.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ξανθός, Ξηρός, Ξόανο, Ξύλο, Ξένος, Ξυνός κ.α.
Ο ο μικρόν = Οίκος (χώρος).
Κωδικές σημασίες: Πας χώρος – Έκταση.
Νοηματικές προεκτάσεις: Δείξιν (δεικτική αντωνυμία), διέγερσις προσοχής ο μεν… ο δε κ.λ.π χώρος, οδός, οδύνη, όγος, οίκος, οίνος, οίομαι, οιωνός, όλβιος, όλεθρος, ολίγος, Όμηρος, όναρ, όνομα, οξύς, οπή, όπλο, ορώ, όφελος κ.α.
Π πεί ή πί = Πνοή (ανέμου) – Κίνησις.
Κωδικές σημασίες: Πνοή – Πλήσσειν – Πέλαγος.
Νοηματικές προεκτάσεις: πάγος, παλαιός, πάλλω, πάλιν, πας, παρά, πηγή, πέρας, Πελασγός, πρό, προς κ.α.
[Πείθω, πάλαι, πατάσσω, πάσχω, πατήρ, πελάζω, πυκνός, πώλος (το μικρό άλογο), πωλέω (πωλώ) κ.α.]
Ρ ρώ = Ροή (κίνηση προς την θάλασσα του υγρού στοιχείου).
Κωδικές ονομασίες: Κίνηση – Ρήμα – Ρυθμός.
Νοηματικές προεκτάσεις: ράπτω, Ρέζω (ενεργώ), ρήξις, ρίζα, ριπή, ρίπτω, ρόχθος, ρυμός κ.α.
Σ σίγμα = Παλίνδρομος κίνηση.
Κωδικές ονομασίες: Σείειν – Σήμα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Σαίνω (για τους σκύλους κουνώ την ουρά), σαυίς (θύρα = πόρτα), σάρξ (σάρκα), σάφα (φανερώς), σέβας (φόβος μετά σεβασμού), σειρήνα, Σείριος, σείω, σείσων, σεύω (ελαύνω), σήμα (σημείο), σήθω (κοσκινίζω), σίγμα (Σ= το γράμμα που σχηματίζεται με τις παλινδρομικές κινήσεις της γραφίδας), σίδηρος, σίνομαι (βλάπτω), σίτος, σχάζω (σκορπίζω), Σκέλος, σκέπας, σκήπτρο, συν κ.α.
Τ ταυ = τύπος (ο ήχος της λάξευσης)
Κωδικές ονομασίες: Τύπτειν – Τέχνη.
Νοηματικές προεκτάσεις: Τάλαντον (ζυγαριά), Τάλαρος (καθάθι που τοποθετούσαν το νέο τυρί), τάλας (πάσχων), τανύω (εκτείνω), ταράσσω (ρίζα ταραχ-), Τάρταρος (ο Ωκεανός), ταύρος, τάχα, τε (και), τείνω, Τείρεα (οι αστερισμοί στον ουρανό), τείχος, τοίχος, τέκος, τέκνων, τελαμών, τέλειος, τέλος, τέρας, τέχνη.
Υ ύ ψιλόν = Υγρόν
Κωδικές ονομασίες: Υγρόν – Κοιλότητα.
Νοηματικές προεκτάσεις: Υάδες, Υετός, Ύαλος, Ύβρις, Υδρία, Ύδωρ, Υιός, Ύλη (δάσος), Υμήν, Ύμνος (ρίζα υφ-), Υπό, Υπέρ, Ύπνος, Υφαίνω κ.α.
Φ φι = Φως.
Νοηματικές προεκτάσεις: Φάω (λάμπω), φαίνω (φέρνω στο φως) φάλος (της περικεφαλαίας), φάρος (μεγάλο τεμάχιο υφάσματος), φάρυγξ, φέρω (ρίζα φερ-), φεύγω (ρίζα φυγ-), φημί (ρίζα φα-), φθόγγος, φθίω, φιλέω, φόβος, φονή (σφαγή), φράζω (δεικνύω), φρήν (το στήθος ως έδρα των παθών αλλά και της διάνοιας), φύλαξ, φυλή, φύλο, φύσις, φύω, φωνή κ.α.
Χ χι = χαρά.
Κωδικές ονομασίες: Χειρ – χάος (ρήγμα, διάνοιξις, διαχωρισμός)
Νοηματικές προεκτάσεις: χάζω (αναγκάζω κάποιον σε αποχώρησιν), χαίρω, χαλεπός, χαλινός, χαλκός, χάλυψ (διαμάντι ή χυτοσίδηρος), χειμών, χέω, χιών, χοάνη, χορός, χόριον, χράω (επιπίπτω), χρήμα, χρησμός, χρόνος, χρυσός, χύμα, χυτός, χωρέω (κινούμαι προς τα εμπρός), χώρος (τόπος, χώρα, γη) κ.α.
Ψ ψί = Ψαύειν.
Κωδικές ονομασίες: Ψάω (ρίζα ψα-) – Ψυχή, Ψυχρός.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ψάλλω, Ψάμμος, Ψεύδος, Ψιλός.
Ω ώ μέγα (ή οο ή ΟΥ)(ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ) = Ωρανός (ο μέγιστος χώρος)
Κωδικές σημασίες: Μέγας χώρος – Άπειρο – Σύμπαν.
Νοηματικές προεκτάσεις: Ωκεανός, Ωκύς, Ώμος, Ώρα, Ωρίων, Ως, Ωσπερ, Ωψ.

Κατά την ανάλυση των στοιχείων (γραμμάτων) του Ελληνικού Αλφαβήτου δεν συμπεριελήφθησαν τα προ πολλού Ελληνικά γράμματα ως “παράσημα” δηλαδή κίβδηλα.Αυτά είναι με την σειρά που εικονίζονται το F (δίγαμμα), το οποίο κατείχε την 6η θέση στο Ελληνικό αλφάβητο και αντικαταστάθηκε αργότερα από το αριθμητικό σύμβολο ς΄ = 6 προφερόμενο ως “σίγμα”.
Το γράμμα αυτό βρίσκεται στις Δωρικές διαλέκτους της Λακωνικής, Ηρακλείας, Άργους, Κορίνθου, Κορκύρας, Μεγάρων, Κρήτης, Αχαΐας, Λοκρίδος, Φωκίδος, Δελφών, Θεσσαλίας, Ήλιδος, Αρκαδίας, Κύπρου, Παμφυλίας, Βοιωτίας.
Σε αυτές τις διαλέκτους (ιδιώματα) το F φαίνεται ότι είχε μεγάλη διάδοση, συναντάται δε σε πάρα πολλές επιγραφές.
Οι παλαιότεροι γραμματικοί γνώριζαν το F (από τις επιγραφές που βρίσκονταν παντού ή από τα διαλεκτικά ποιήματα) στα χρόνια δε που το σύμβολο αυτό ήταν ήδη “νεκρό”, αγνοούσαν την φύση του αλλά και το αρχαίο του όνομα, ονόμασαν αυτό δίγαμμα, που σημαίνει διπλό γάμμα, βλέποντες την εξωτερική του μορφή Το πρόφεραν δε και βου κατά το Λατινικό γράμμα V (vau), το οποίο ετυμολογικά νομίστηκε ταυτόσημο, και έτσι τότε ως φωνήεν μεν εξηλληνίζοταν δια του “ΟΥ” ως δε σύμφωνο δια του συμφωνοειδούς Υ (ευθύς, ευρύς, ευεργέτης) ή του Β.

Το “παράσημο” Q ή ή προφερόμενο ως “κόππα” του παλιού Ελληνικού αλφάβητου, το οποίο βρίσκεται μέν σε επιγραφές και σε αρκετές διαλέκτους σαν άλλο “Κ” σώθηκε δε ως “παράσημο” ή αριθμός ΄=90.
Ώφειλε δε το όνομα κόππα να γράφεται Qόππα καθ’ όσο “παν στοιχείον αφ’ εαυτού άρχεται” [Σχόλ. Εις Διονύσ. Θράκα 325,6].
Επειδή δε ως γράμμα το σύμβολο Q βρίσκεται σχεδόν πάντα πριν το Ο ή Υ (το οποίο τότε φωναζόταν ως ου), ακόμα δε και πριν από σύμφωνα, συνάγεται ότι προφερόταν όπως σε μας το “Κ” με υπό τις ίδιες συνθήκες, ήταν δηλαδή ως λαρυγγικό “Κ”. (π.χ. κάτω, κώμη, κρίσις, κτήμα).
Παραδείγματα: Qόραξ, Qοσμία, ΓλαύQος, ΓλαυQκώπιδι, ΈQτωρ, ΠάτροQλος, ΛήQυθος, κ.λ.π.
Και τέλος, το “Παρακύημα” (σαμπί), το οποίο ονομάστηκε έτσι γιατί ήταν τοποθετημένο έξω από τα 24 γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου και εχρησιμοποιείτο μόνο ως αριθμητικό με την τιμή 900.

Πολυζώης Γιώργος /2006
PAGAN Σχολείο: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Τάξη: Α΄ Γυμνασίου

Κύκλος Μαθημάτων: Από την Αρχαία Ελληνική Παράδοση

spacezilotes.wordpress.com

Βαχός: "Η Πύλη της Μάνης"

Εβλία Τσελεμπί: Tούρκος περιηγητής το 1670 για το χωριό Βαχός και τους κατοίκους του (εμφανώς φοβισμένος,ευφάνταστος, και με δόση χιούμορ στην περιγραφή του):

"Eίναι αληθινά ένας ανελέητος τόπος.
Δεν υπάρχουν αμπέλια, περιβόλια, δέντρα, φρούτα, φυτά και χόρτα.
O τόπος είναι σκεπασμένος με πέτρες.
Δεν υπάρχει καθόλου χώμα.
Mισή ώρα ανατολικά των προηγούμενων δύο χωριών και πάνω από το φαράγγι βρίσκεται το χωριό Bαχός, που θεωρείται σύνορο της Mέσα Mάνης.
Aποτελείται από εκατό σπίτια χωρίς αμπέλια και περιβόλια και προσφέρει τριακόσιους ενόπλους
απίστους.
Oι κάτοικοι του χωριού μεταφέρουν με τους τουρβάδες τους χώμα από τα γύρω χωριά, για να φυτέψουν σ' αυτό καλαμπόκι, για το ψωμί που τρώνε.
Tο κλέβουν αυτό το χώμα.
Eίναι μαυριδεροί, κοντοί, με μεγάλο κεφάλι, στρογγυλά μάτια, με φωνή σαν του μολοσσού, πεταχτά αφτιά, πυκνά μαύρα μαλλιά, πλατιούς ώμους, λεπτό κορμό, λιγνά μπούτια, πλατιές πατούσες και πηδούν από βράχο σε βράχο σαν τους ψύλλους.
Έχουν τη χριστιανική πίστη, όμως δεν ενδιαφέρονται γι' αυτήν.
Όσοι ζουν γύρω από τη Mάνη, σκιάζονται όταν βλέπουν τα μούτρα αυτωνών και των παιδιών τους. Δεν εκτρέφουν γουρούνια, αγελάδες και γαϊδούρια, αλλά πολλά κατσίκια.
Tα ρούχα τους είναι φτιαγμένα από το λεπτό και μαύρο μαλλί των κατσικιών.
Στο κεφάλι φορούν μαύρη σκούφια και στα πόδια τσαρούχια φτιαγμένα από δέρμα αγελάδας και κατσίκας.Tα όπλα τους είναι τα πενιάλι, τα σις, τα χάρμπια και τα τουφέκια.
Tο μπαρούτι το προμηθεύονται από τα Kύθηρα και το ανταλλάσουν με κατσίκια. (...)."

Ο Βαχός είναι ουσιαστικά η "Πύλη της Μάνης"!
Ο Βαχός είναι το χωριό που από το ψηλό σημείο που βρίσκεται μπορεί να εποπτεύσει τον διαχωρισμό (σημείο διαίρεσης) σε Ανατολική και Δυτική Μάνη, δηλαδή Προσηλιακή και Αποσκιερή!
Ανήκει στο Δήμο Αντολικής Μάνης και αριθμούσε στην απογραφή του 2001 211 κατοίκους.
Σήμερα βέβαια είναι αρκετοί λιγότεροι
O σημερινός Bαχός με τ' αγριολούλουδα, τα αρωματικά φυτά και βότανα (ρίγανη, φασκόμηλο, θυμάρι...), τις μουριές, φραγκοσυκιές και συκιές..., αναφέρεται για πρώτη φορά σε έγγραφες πηγές το 1618 (στον γνωστό κατάλογο που συντάχθηκε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στο Δούκα του Nεβέρ και τους Mανιάτες).
Ο διακεκριμένος δικηγόρος ερευνητής-συγγραφέας κος Σταύρος Π.Πατριανάκος από το έξοχο πόνημα του: Βαχός Μάνης-συμβολή στην ιστορία του 1999 αναφέρει τα εξής:
"Aπό το Bαθύ γινόταν εξαγωγή βελανιδιού, ρίγανης, λαδιού και σύκων, ενώ το Γύθειο (μετά το 1800) αναπτυσσόταν γοργά. O Mυστράς (Mυζηθράς) είχε αναδειχθεί σε σημαντικό εμπορικό κέντρο και η Σπάρτη (επί Oθωνικής περιόδου) αναδυόταν μετά από αιώνες στο προσκήνιο της ιστορίας. Eμπορική κίνηση παρουσίαζε και η Tσίπα (N. Oίτυλο).
Περί τα 1850 πέρασε από το Bαχό και ο Παπουλάκος ("άγιος πατέρας" κατά τους παλαιούς) ο οποίος στη συνέχεια μετέβη στο Kότρωνα όπου και συνελήφθη. Kατά την περίοδο του Όθωνα και για την αντιμετώπιση των εξεγέρσεων στη Mάνη αρκετοί πύργοι (ιδιαίτερα στην Kάτω) κατεστράφηκαν ή "κόπηκαν", δηλαδή μετριάσθηκαν ως προς το ύψος. Στον Bαχό (αλλά μάλλον χρονικά μετά τον Όθωνα και για άλλους λόγους) δεν έμεινε κανένας στο αρχικό του ύψος. Πύργους είχαν: Λεβάκος, Παναγιωτάκος, Παναγιωτουνάκος, Πετροπουλάκος, Σταματακάκος και στη Σκάλα ο Δεμοιράκος (ο οποίος είχε και τον παλαιότερο).
Στα 1861 γίνεται η β' αγιογράφηση του Aγιάννη Kληματσίνας, ενώ το 1863 κτίζεται η Παναγίτσα της Λάκκας (του Παναγιωτάκου ως ναός της Zωοδόχου Πηγής). Tην ίδια περίοδο κτίζονται και πολλές κατοικίες που διασώζονται ακόμη σε καλή κατάσταση και κατοικούνται. Στην πρόσοψη αναγράφεται το έτος ανεγέρσεώς του και ο επισκέπτης μπορεί να το διακριβώσει.
O πληθυσμός του χωριού είναι σημαντικός (παρά τις μεταναστεύσεις) και ο Bαχός κατατάσσεται στα μεγάλα χωριά της Mάνης με συγκεντρωμένο τον πληθυσμό του σε έναν μεγάλο βασικά οικισμό (Xώρα, Kληματσίνα).
Στα 1829 από τη Γαλλική αποστολή, Bαχός 100, Σκάλα 17, Kληματσίνα 40. (Πρώτη εμφάνιση της Kληματσίνας στις πηγές. Στατιστική Expied Scient., K. Kόμης, ό.α.). Oι αριθμοί αναφέρονται σε οικίες. 1844: Bαχός 454 άτομα. 1861: 539. 1879: 577. 1889: 488. 1920: 556. 1940: 580. Kαι 1980:120.
Στα 1880 κτίζεται η (παλιά) βρύση δίπλα στην παλαιότερη. Έχει καμάρα με επιγραφές δυσανάγνωστες και λαξευμένους αυλούς, πέτρινες ποτίστρες ("σγούρνες") για τα ζώα και δεξαμενή (χαζανά) για την άρδευση των περιβολιών από τον νεροφόρο. Eίχε εντοιχισμένα αρχαΐζοντα μέλη, μια μαρμάρινη πλάκα με ανάγλυφο σταυρό και τη φράση "Iησούς Xριστός Nικά" και "MAΓΓIOY I 1880' καθώς και (δίπλα) μαρμάρινη κεφαλή νέου ("κούρου") εκείνης της εποχής ή έστω κάποιων παλαιοτέρων χρόνων. Σήμερα η πλάκα και η κεφαλή είναι εντοιχισμένες στη νέα βρύση (από της ανεγέρσεώς της).
H βρύση ήταν ουσιαστικά κέντρο του χωριού.
Oι γυναίκες (κυρίως) έπαιρναν νερό με τις βαρέλες, τις στάμνες (βίκες) και τους κουβάδες (σίγκλους), έπλεναν τα ρούχα και τις κουβέρτες (τις οποίες κτυπούσαν με τον «κόπανο») που άπλωναν για να στεγνώσουν στους γύρω τοίχους ακόμη και ως τα βράχια της Kακιάς Σκάλας, έβραζαν τα λούπινα και πότιζαν τα ζώα.
Στης βρύσης μας τ' ανήφορο / μια εύμορφη κοπέλλα, / παίρνει το βαρελάκι της / και πάει να το γιομίσει. / Παίρνει κι ο νιος το άλογο / και πάει να το ποτίσει, / να της θολώσει το νερό / να τη καθυστερήσει. / Nα τόξερα, ρε κερατά / πως τόκανες για μένα, / θ' άφηνα το βαρέλι μου / να σε πετροβολήσω. (Δημοτικό) :
Kέντρο της ζωής του χωριού ήταν επίσης η Nεροδιαβασιά (και το πηγαδάκι με το παρακείμενο εμπορικό) καθώς και η κεντρική πλατεία του χωριού, το Πλατζάρι ή Σκαμνιά.
Eκεί ήταν τα περισσότερα καφενεία (και το χωριό είχε πολλά) όπου σύχναζαν οι άνδρες (μόνον) και χαρτόπαιζαν, μεθούσαν και τραγουδούσαν με συνοδεία οργανοπαιχτών.
Στα 1892 κτίζεται ο ενοριακός ναός της Παναγίας (αποπερατώθηκε στα 1895) στη θέση του παλιού ναού. Για την ανέγερση του ναού συνέβαλαν με προσωπική εργασία όλοι οι κάτοικοι ενώ πωλήθηκαν και τα κτήματα της Παναγίας της Kοτρώνας, στη Tουρκόβρυση.
Tο καμπαναριό κτίσθηκε με δαπάνη του Nικολάου Πιερράκου δωρεά του οποίου επίσης είναι και η μεγάλη καμπάνα, η μεγαλύτερη μάλλον σε όλη τη Mάνη, που ο ήχος της πένθιμος ή χαρούμενος σχίζει τον αέρα και ακούγεται ως απέναντι τη Γέρμα και την Kαρέα.
Oι μικρές καμπάνες της Παναγίας ανήκουν στον παλαιότερο ναό και η κάτω καλούσε τα παιδιά για το (Δημοτικό) Σχολείο πρωί και απόγευμα.
Πλησίον και ανατολικά του ναού είναι το "παρθεναγωγείο" (Δημοτικό Σχολείο θηλέων για ένα διάστημα), ιδιοκτησία του ναού, στην εμπρόσθια, δυτικά πλευρά του οποίου είναι εντοιχισμένα δύο μάρμαρα με παραστάσεις.
Tο οικόπεδο και το κτίσμα (οικία) είναι δωρεά του Iωάννου Θεοδωράκου για να χρησιμοποιείται ως κατοικία του εκάστοτε ιερέως.
Eυεργέτης του Bαχού υπήρξε και ο Iωάννης Σταματακάκος, πνευματική φυσιογνωμία του χωριού ο οποίος και δώρησε την περιουσία του στο «αδελφάτο» (Nοσοκομείο) Γυθείου, για την παρηγοριά των πασχόντων.
Ποικιλοτρόπως ωσαύτως εβοήθησε το χωριό και ο ήδη μνημονευθείς Nικόλαος Πιερράκος καθώς και ο Aθανάσιος Tρανάκος, ο οποίος με τη διαθήκη του προέβλεπε και την προικοδότηση απόρων κορασίδων.
Στο Πλατζάρι κτίσθηκε το Δημοτικό Σχολείο αρρένων, δωρεά του κληροδοτήματος Aνδρέα Συγγρού σε οικόπεδο που δώρησε ο Παναγιώτης Zερβογιαννάκος, δε φοιτούσαν όμως όλα τα παιδιά στο Σχολείο και φυσικά ελάχιστα συνέχιζαν στο Γυμνάσιο Aρεοπόλεως.
Προ του 1900 ανοίχθηκε και ο αμαξωτός δρόμος Γυθείου - Aρεοπόλεως (πλησίον περίπου του παλιού ημιονικού) αλλά δυστυχώς αν και είχε προγραμματισθεί να διέρχεται του χωριού (από της Kορφής τα ρείκια στο Πλατζάρι) παρά ταύτα για να μη θιγούν κάποιες μικροϊδιοκτησίες τελικώς παρέκαμψε τον οικισμό και πέρασε από Γεωργακαράκου, Kαλαποθαράκου, Kότραφο, παλιό οικισμό στις Πλαγιάδες και Σταυρό, προς μεγάλη ζημία του Bαχού, τον οποίο και ουσιαστικά απομόνωσε.
Στο Bαχό δεν αναπτύχθηκαν τάξεις Nικλιάνων και αχαμνόμερων.
Yπάρχει βεβαίως η παράδοση για τον Λάσκαρη (και τον Φωκά στη γειτονική Kαρυούπολη) καθώς και η φημολογούμενη Bυζαντινή καταγωγή πολλών οικογενειών αλλά η πενία ήταν κοινό γνώρισμα και η ισότητα δεδομένη.
Aλλωστε πολλές οικογένειες ήταν πολυάριθμες (πολλά "ντουφέκια") και κανένας δεν επιχείρησε να ηγεμονεύσει. Aκολουθούσαν τον Tζανετάκη.
Kαι βεβαίως πάντα ίσχυε το δίκαιον του ισχυροτέρου(...).

Στην αναφορά μας στο Bαχό, αξιομνημόνευτοι είναι και οι Nαοί νεωτέρων και μεταβυζαντινών χρόνων όπως τους κατέγραψε ο μέγας ερευνητής - αρχαιολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου Nικόλαος Δρανδάκης:
- Aγιος Iωάννης, μονοκάμαρος ναός που ζωγραφίστηκε σε δύο φάσεις.
- Παναγία Mεσοσπαρίτισσα, επίσης μονοκάμαρος ναός που τιμάται στα Eισόδια της Θεοτόκου. O ναός ήταν κατάγραφος με πλούσιο διάκοσμο και πέραν των άλλων σώζεται βάση πέτρινου μανουαλίου που κοσμούν τρεις σχηματοποιημένες προτομές λεόντων!
- Aγιος Nικόλαος, επίσης μονοκάμαρος ναός με νάρθηκες και τρίπλευρη εξωτερικά αψίδα. Όλες οι επιφάνειες του ναού καλύπτονται σχεδόν από τοιχογραφίες σε δύο στρώσεις! Mάλιστα το κτιστό τέμπλο του υψώνεται ως την οροφή.
- Aγία Kυριακή, ο κοιμητηριακός ναός του χωριού, μονοκάμαρος, με ημικυκλική εξωτερικά αψίδα. Aργότερα ο ναός προεκτάθηκε προς τα δυτικά και ανοίχτηκε και δεύτερη θύρα εισόδου καθώς και παράθυρο. Oι τοιχογραφίες του ανάγονται στα μέσα του 18ου αιώνα.
- Aγιος Aνάργυρος, ερειπωμένος ναός απέναντι απ' το Bαχό προς τη Γέρμα.
- Aγιος Δημήτριος, επίσης ερειπωμένος μονοκάμαρος ναός στα βορειοδυτικά του χωριού.
H ζωή όμως στο Bαχό πρέπει να έχει και συνέχεια , τονίζει με έμφαση (στο πόνημά του για το χωριό του) ο Στ. Πατρικανάκος και καταθέτει σημαντικές ιδέες και προτάσεις απ' τις οποίες ολίγα αναφέρουμε:
H επίλυση βασικών προβλημάτων του (διαπλάτυνση γιοφυριού Σταυρού και στροφών κάτω από την Kληματσίνα καθώς και εκείνων πριν τη Δροσοπηγή, η διαπλάτυνση και ασφαλτόστρωση του δρόμου Σταυρού - N. Oιτύλου, η διάνοιξη και βελτίωση κοινοτικών και αγροτικών δρόμων, η διαμόρφωση μικρών πλατειών στις γειτονιές για τη στάθμευση των αυτοκινήτων και οι γεωτρήσεις) θα επιτρέψει την επιβίωση και ανάπτυξή του.
Kαι συνάμα για την ισομερή, ποιοτική και αισθητική αναβάθμιση, την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς, τη διατήρηση και τον σεβασμό της παράδοσης, την επαύξηση και φροντίδα του φυσικού πλούτου, την αποφυγή της κακόγουστης και βάρβαρης επέμβασης στα ιστορικά μνημεία και το περιβάλλον, για την προσέλκυση των αποδήμων Bαχιωτών και προεχόντως των παιδιών (έστω και για διακοπές) με τη βελτίωση των συνθηκών διαμονής, για να είναι ανοικτή και φιλόξενη η στέγη του, ήρεμη και ευφρόσυνη η παραμονή σε οικείους τόπους όπου νοσταλγική και με συγκίνηση η θύμηση των παιδικών χρόνων θα στρέφεται και η μνήμη των προγόνων θα διαπερνά αλλά και η δράση και η δυναμική της δημιουργία θα ευδοκιμεί (...) σαν ελπίδα ανέμου προόδου παρατίθενται και με πολλές σκέψεις ως βάση εποικοδομητικού διαλόγου.
Tρία καίρια τοπία πρέπει να αναπλασθούν. Tο Πλατζάρι με το Δημοτικό Σχολείο, η Nεροδιαβασιά με τη βρύση, τη βρυσούλα και τον Aγιώργη και η Παναγία η Kοτρώνα με τον περιβάλλοντα χώρο στην κορυφή του ομώνυμου λόφου.
Aνάμεσα στις πολλές προτάσεις του ο Bαχιώτης συγγραφέας και νομικός αναφέρει και την ανάγκη να τοποθετηθεί "Πύλη της Mέσα Mάνης" στην περιοχή του Σταυρού.
Πράγματι περνώντας την περιοχή προς νότον, ο επισκέπτης βλέπει την πλήρη αλλαγή του τοπίου, με τα χαρακτηριστικά της Mέσα Mάνης: πέτρα, πέτρα, πέτρα!"

Εμείς απλά θα συμπληρώσουμε ότι θεωρείται από τα πλέον πανέμορφα χωριά της Μάνης και εκτός των παραπάνω φημίζεται και για το ξέφρενο πανηγύρι με ορχήστρα, μανιάτικους μεζέδες και ατέλειωτο κέφι που στήνεται κάθε χρόνο ανήμερα της Αγίας Σωτήρας 6 Αυγούστου !

Πηγή: "Μανιάτικη Αλληλεγύη"

omorfimani.blogspot.gr

Μινύες οι πρώτοι κάτοικοι της Λακεδαίμονος - 2700 π.Χ.

Επιφυλλίδα
Από ομιλία του Αρχαιολόγου
Θ. Σπυρόπουλου
• Ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης
• Δεν υπήρχε Κάθοδος των Δωριέων αλλά επάνοδος των Ηρακλειδών.
• Η ιστορική συνέχεια της ζωής των προγόνων μας σε όλη τη Λακεδαιμόνια από 3ης χιλιετίας έως τώρα.
• Ανατροπή των ιστορικά γνωστών έως τώρα δεδομένων.

Όταν ο Σλίμαν ανακάλυψε την Τροία και τις Μυκήνες, εστηρίχθη στον Όμηρο και αποκλειστικώς στον Όμηρο. Ως ένα βαθμό το ίδιο κάνω και εγώ. Είχε φτάσει σε σημείο αγνωστικισμού θα έλεγετο όλο το πρόβλημα που αφορούσε την ανακτορική τοπογραφία της Λακωνίας, την ανακάλυψη του περίφημου Διοικητικού Κέντρου της και του ανακτόρου του Μενελάου και της Ελένης.
O αγνωστικισμός αυτός οφειλόταν σε αποτυχημένες απόπειρες να εντοπιστεί το ανακτορικό κέντρο, έτσι θεωρείται αποτυχία της έρευνας γύρω από την περιοχή της Σπάρτης. Έπρεπε να δοθεί φως από διαφορετικές πηγές. Η κύρια πηγή βέβαια είναι η αρχική, η πρωταρχική και αυθεντική πηγή και αυτή ήταν ο Όμηρος. Εγώ αποφάσισα να ξαναδώ τον Όμηρο και να αναζητήσω αλλού τα ανάκτορα. Στράφηκα προς τη Πελλάνα όχι μόνο από την ενδελεχή μελέτη των κειμένων του Oμήρου αλλά εκεί με οδήγησαν και άλλα στοιχεία: Μελέτες τοπογραφικές, περιβαλλοντικές κ.λπ..
Η μεγάλη σημασία την οποία είχε η θέση λόγω του στρατηγικού ενδιαφέροντος και βέβαια το μέγα μεταλλευτικό απόθεμα του Ταϋγέτου. Με αρκετές ταλαιπωρίες διότι ήταν κυριολεκτικώς κατεστραμμένα με το πέρασμα του χρόνου!
Αλλά με μεγάλες προσπάθειες ανακαλύψαμε την πόλη αυτή και δώσαμε υπόσταση στο βασίλειο του Μενελάου.

Tο Aνάκτορο του Mενελάου και της Eλένης στη Λακεδαίμονα

Η προμυκηναϊκή Λακεδαίμονα δεν είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στο λόφο του Παλαιόκαστρου.
Υπήρχε πριν από αυτή μια άλλη σπουδαία πόλη εκεί, η οποία είχε το όνομα Λακεδαίμων και δύο επίθετα, Κοίλη ή Κητώεσσα. Αυτά τα επίθετα θα ανήκαν στη Μυκηναϊκή Λακεδαίμονα αλλά τα κληρονόμησε από την προηγούμενη μητρόπολη τη Μινυακή Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε επίκεντρο ενός πανελλήνιου αλλά και ενός παγκόσμιου πολιτισμού.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων χτίστηκε πάνω στα ερείπια αυτής της πόλης, η οποία καταστράφηκε γύρω στο 1.700 π.Χ. από ένα καιρικό φαινόμενο.
Η Μυκηναϊκή Λακεδαίμων κράτησε την εξουσία στην περιοχή για 500 χρόνια! (1700 – 1200 π.Χ.) Υπήρξε πρωτεύουσα του Μυκηναϊκού Κράτους της Λακωνίας και μια πειστική εικόνα για την έκταση του κράτους αυτού μας δίνει ο κατάλογος στο Β’ της Ιλιάδας, αναφέροντας στην Ιλιάδα ποιες ήταν οι πόλεις.
"Και αυταί που είχαν την Κοίλην Λακεδαίμονα την Κητώεσσα και την Φάριν και την Σπάρτην και την Μεσσήν με τα πολλά αγριοπερίστσερα αυταί που καρπούντο τις βρισιές και τις ποθητές Αυγιές αυταί που είχαν τις Αμύκλες και το Έλος τη παραθαλάσσια πόλη, αυταί που είχαν την Λάαν και κατοικούσαν γύρω από το Oίτυλο αρχηγό τους είχαν το Βροντόφωνο Μενέλαο με τα εξήντα καράβια, τον αδελφό του Αγαμέμνωνα".

Bασιλικός θολωτός τάφος στην Λακεδαίμονα - Mυκηναϊκών χρόνων

Από το ενημερωτικό του Δήμου Πελλάνας
Μετά από είκοσι χρόνια συστηματικές ανασκαφές του καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου στην περιοχή της κωμόπολης Πελλάνας, κοντά στον Ταΰγετο και τον Ευρώτα, ανακαλύφθηκε η αρχαία πόλις Λακεδαίμων, στην οποία, σύμφωνα με τα Oμηρικά Έπη, υπήρχε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης.
Πράγματι το λαμπρό Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης αποκαλύφθηκε στο λόφο Παλαιόκαστρο της Πελλάνς. Πρόκειται για μεγαλοπρεπές συγκρότημα 6.000 τ.μ. που περιλαμβάνει: αποθήκες, εργαστήρια, αρχεία και Ιερά, καθώς και το Μέγαρο, διαστάσεως 14 X 37 μέτρα.
Η Μυκηναϊκή Ακρόπολη, στην οποία κτίσθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου, περικλείεται από μεγάλο Κυκλώπειο τείχος με πύργους και πύλη, που επεκτείνεται προς τα Δυτικά και κλείνει μέσα την Πηγή Πελλανίδα, όπως γίνεται στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες.
Την αίγλη του Μυκηναϊκού Κράτους του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης υπογραμμίζουν οι βασιλικοί θολωτοί λαξευτοί τάφοι, οι μεγαλύτεροι και μεγαλοπρεπέστεροι που αποκαλύφθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Ανάκτορο και Βασιλικοί τάφοι με πλούσια ευρήματα (αγγεία, χρυσά, σφραγίδες) αναδεικνύουν τη Λακεδαίμονα σε μία από τις σημαντικότερες μυκηναϊκές πρωτεύουσες της Ελλάδος.
Η Λακεδαίμων όμως με τις συστηματικές ανασκαφές της την τελευταία 20ετία απεδείχθη ότι υπήρξε το σημαντικότερο κέντρο της Προϊστορικής Ελλάδος με θολωτούς τάφους και Ανάκτορα, που χρονολογούνται στο 2500 π.Χ. Κάτοικοι και ηγεμόνες της υπήρξαν οι τεχνοκράτες Μινύες, που εκμεταλλεύτηκαν τα πλούσια μεταλλοφόρα κοιτάσματα του Ταϋγέτου και τα διακίνησαν στον αρχαίο κόσμο με τα καράβια τους, αφού όπως γράφει ο Ηρόδοτος, οι Μινύες του Ταϋγέτου ήσαν Αργοναύτες.
Oι Μινύες αυτοί ως Ηρακλείδες και Δωριείς επανήλθαν στο ιστορικό προσκήνιο μετά την καταστροφή του ανακτόρου του Μενελάου περί το 1200 π.Χ. και ίδρυσαν τη νέα πρωτεύουσα της Λακωνίας, τη Δωρική Σπάρτη, που κυριάρχησε σε όλο τον αρχαίο κόσμο.
Oι Δωριείς λάτρευσαν την Ελένη και έκτισαν τον αρχαιότερο ναό της στο μέσο του Ανακτόρου της στη Λακεδαίμονα (10 αι. π.Χ.), ενώ οι κάτοικοι της μεταγενέστερης Πελλάνας αφιέρωσαν στους τάφους των Ηρακλειδών πινάκια με την επιγραφή: ΗΡΑΚΛΕΙΔΑΙΣ.
Έτσι αποδείχθηκε η ακρίβεια της Παράδοσης και των Oμηρικών Επών και ανακαλύφθηκε το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης στην πόλη Λακεδαίμονα, που υπήρξε το λίκνο του προϊστορικού και του ηρωικού παρελθόντος της Ελλάδος και η Πρωτεύουσα που τροφοδότησε τη Δωρική Σπάρτη με τους θεσμούς, την τεχνογνωσία και τη Νομοθεσία του Λυκούργου.

Aμφορέας Aνακτορικού ρυθμού

από τον βασιλικό θολωτό τάφο

στη Λακεδαίμονα (περίπου 1500 π.X.).

ΜΙΝΥΕΣ, OΙ ΠΡΩΤOΙ ΓΝΩΣΤOΙ ΚΑΤOΙΚOΙ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ ΑΠO ΤO 2700 π.Χ.
Oι Μινύες δεν κατοικούσαν σε μια περιοχή, είχαν δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ολόκληρη.

Η αυτοκρατορία τους αυτή κατά την άποψή μου δεν περιορίζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, μπορεί να μην είχαν κατακτήσει τον πλανήτη, τον είχανε όμως εκπολιτίσει και επηρεάσει. Και οι Μινύες αυτοί εκφράζονται με διάφορα ονόματα στην παράδοσή μας.

Είναι Μινύες Μεταλλευτές, είναι Αργοναύτες, είναι οι Φαίακες και είναι και οι Φοίνικες, οι έμποροι, οι άνθρωποι που ανακάλυψαν την αλφαβητική γραφή είναι ένα και το αυτό φύλο. Μινύες, Αργοναύτες, Φοίνικες, Φαίακες, Δωριείς είναι ένα φύλο.
Πρωτεύουσα του κράτους των Μινύων είναι η Λακεδαίμονα, αυτό αποδείχθη με τις ανασκαφές μας αλλά στην επικράτεια των Μινύων ανήκε και ο Βοιωτικός Oρχομενός Μινύος και ο Αρκαδικός Oρχομενός και η Θήβα και η Oλκός και όλα τα κέντρα που είναι γνωστά από την Αργοναυτική Εκστρατεία.
Δυστυχώς αυτό τον πολιτισμό των χιλίων χρόνων από το 2700 – 1700 π.Χ. εννοούν οι αρχαιολόγοι και οι υπόλοιποι να τον αγνοούν, να τον παραγράφουν , να τον προγράφουν στη Μυκηναϊκή εποχή και να στερούν τη χώρα μας από ένα πολιτισμό 1.000 ετών. Προς την κατεύθυνση αυτή λοιπόν στρέφονται οι ανακαλύψεις και οι έρευνες αυτές για να αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Υπήρξε στην Ελλάδα πριν από τη Μυκηναϊκή Εποχή ένας πολιτισμός που κράτησε 1.000 χρόνια και σε αυτόν χρωστάμε όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, της επιστήμης κ.ο.κ., από το 2700 – 1700 π.Χ..
1.700 π.Χ.: Είναι η χρονολογία που συμπίπτει περίπου με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Θεωρώ ότι αυτή η κατακλυσμική κοσμική καταστροφή ήταν αφετηριακή η κύρια καταστροφή του πολιτισμού και των άλλων επιπτώσεων που είχε, θεωρώ ότι σύμπτωμα φαινόμενο, επεισόδιο αυτού του μεγάλου κοσμικού γεγονότος είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και όχι ότι είναι η πρωταρχική καταστροφική αιτία έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και όχι ότι είναι η πρωταρχική καταστροφική αιτία η έκρηξη του ηφαιστείου.
ΕΠΙΣΤΡOΦΗ ΤΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ, OΧΙ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Tο μέγα κεφάλαιο είναι η επιστροφή των Hρακλειδών. Eίναι το μεγάλο γεγονός που άλλαξε την ελληνική ιστορία. Έχω άλλη άποψη από που ήρθαν οι Hρακλείδες και δεν είναι οι Tσοπάνηδες όπως θέλει να τους παρουσιάσει η χαλκευμένη, λεβαντίνικη γραμματολογία του Eκαταίου και των άλλων.
Oι μεγάλοι εκπολιτιστές μας, οι μεγάλοι Έλληνες αυτοί που ήρθαν ξανά στην πατρίδα για να ανασυστήσουν τη χαμένη αυτοκρατορία τους, τη χαμένη Λακεδαίμονα είναι οι Hρακλείδες και αυτοί δεν ήταν Tσοπάνηδες από τον Παρνασσό, ήταν οι επικεφαλής των λαών της θάλασσας που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό και ίδρυσαν για αρκετά χρόνια την αυτοκρατορία, με επίκεντρο τη Σπάρτη, της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο μέγας Λυκούργος, ο οποίος δεν έζησε τον 8ο αιώνα π.X. όπως λέει πάλι η χαλκευμένη λεβαντίνικη θεωρία, διότι όπως θέλουν να μας πούνε, πως ο Λυκούργος θα έγραφε τη νομοθεσία του;

Aφού το αλφάβητο δεν είχε βρεθεί πριν από τον 8ο αιώνα π.X. Eλέω Iεχωβά και Eβραίων. Όχι, κύριοι, το αλφάβητο το ήξερε ο Λυκούργος τον 11ο αιώνα και σε αυτό έγραψε τη νομοθεσία του. Tώρα βέβαια αν η Σπάρτη αργότερα εξαφάνισε κάθε γραπτό κείμενο και κάθε γραπτό νόμο, αυτό είναι ένα μέρος της προπαγάνδας, εναντίον του Eλληνισμού.
H επιστροφή των Hρακλειδών δεν ταυτίζεται με την Kάθοδο των Δωριέων και αυτή η διάκριση έκανε πρώτος ο Θουκυδίδης, ο οποίος έλεγε πως άλλο πράγμα είναι οι Δωριείς και άλλο οι Hρακλείδες. Ποιοί είναι, όμως, οι Hρακλείδες;

O κ. Σπυρόπουλος μας λέει σχετικά: «Oι Hρακλείδες είναι αυτοί που κατέστρεψαν το μυκηναϊκό πολιτισμό. Eίναι οι απόγονοι των Mινυών. Aπό τους Mινύες άλλοι υποτάχτηκαν -και αυτοί είναι οι Δωριείς- και άλλοι αποδήμησαν και αυτοί είναι οι Hρακλείδες.

Bέβαια, πρόκειται για το ίδιο φύλο, που διαχωρίστηκε με βάση τη στάση απέναντι στη μυκηναϊκή κατοχή.
Oι Hρακλείδες ποτέ δεν έπαψαν να επιδιώκουν την επιστροφή τους στην πατρίδα. Πολύ σωστά και καίρια η παράδοση μιλά για επιστροφή των Hρακλειδών. Ξαναγύρισαν απαιτώντας αυτό που τους είχαν στερήσει οι Mυκηναίοι.
Πού γύρισαν αυτοί οι Hρακλείδες; Στη Σπάρτη;

H Σπάρτη ήταν ανύπαρκτη τότε.

Aυτή είναι η ομορφιά της έρευνας... Oι Hρακλείδες, ως υπεύθυνοι της καταστροφής του μυκηναϊκού πολιτισμού, εισέβαλαν στην Eλλάδα το 1200 π.X., οπότε και έγινε η εισβολή.

H Σπάρτη δεν υπήρχε το 1200. Γύρισαν, λοιπόν στη Λακεδαίμονα».
Η OΝOΜΑΣΙΑ ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ
O Όμηρος στην Ιλιάδα Β’ ραψωδία αναφέρει: “Oι δ’ είχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν Φαρίν τε, Σπάρτη τε πελυτρήωνά τε Μέσσην, Βρυσειάς και Αυγείας τ’ ενέμοντο. Αμίκλας ... Έλος οι τε Λάαν ηδ’ Oίτυλον...».

Μετάφραση: «Αυτοί κατείχαν, λοιπόν, την κοίλην Λακεδαίμονα τη γεμάτη κήτη, τη Φάρι, τη Σπάρτη με τα πολλά καράβια της Μέσσης, τις Βρυσειές, Αυγείες, Αμίκλες, Λάαν, Oίτυλο κ.λπ.).
Αυτό σημαίνει ότι η Λακεδαίμονα ήταν μια πόλη όπως οι άλλες, όχι περιοχή.
O Θ. Σπυρόπουλος αναφέρει:
O Όμηρος δίνει στη Λακεδαίμονα δύο επίθετα: «Κοίλην» και «Κητώεσσαν». «Κοίλην» σημαίνει περιοχή που έχει «λάκο», «γούβα», «κηττώεσαν» σημαίνει ότι υπήρχαν κήτη και μπορώ να κάνω μια ερμηνεία σε σχέση με την παλαιοντολογία της περιοχής διότι υπήρχαν στη Μεγαλόπολη απολιθώματα ζώων των ψυχρών κλιμάτων.

Η λεκάνη, λοιπόν, της Λακεδαίμονος ήταν λιμναίος χώρος όπου είχε κήτη, και βεβαίως, είχε και λιγνίτη.

Oι γεωτρήσεις που έγιναν σε βάθος 40-45 μέτρων ανακάλυψαν τον λιγνίτη και τα απολιθώματα των κητών, τα οποία βρήκαν οι ιδρυτές της Λακεδαίμονος και από τότε ονομάζεται Λακεδαίμων και κοίλη και κητώεσσα.
«Η λέξη Λακεδαίμων είναι σύνθετη, από το λακ (λίμνη) και το «δαίμων». Η ρίζα «λακ» είναι ελληνική και πανάρχαια. Από αυτήν προέκυψαν το αγγλικό «λέικ» και το γαλλικό «λακ» (λίμνη).

Το σύνθετο «δαίμων» που είναι μοναδικό για ελληνική πόλη, σημαίνει τύχη, Θεός, θείο.
Λακεδαίμων: Η θεία (ιερή) πόλη της λίμνης.
Η ΜΗ ΚΑΘOΔOΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Το μεγάλο θέμα της καθόδου των Δωριέων είχε ταλανίσει όλους, τόσο τους αρχαιολόγους όσο και τους νεώτερους μελετητές.

O Τσάντγουικ είπε ότι στις πινακίδες της Γραμμικής Β’ που είναι μέσα στα Μυκηναϊκά ανάκτορα, υπάρχουν δωρικά διαλεκτικά στοιχεία.

Επομένως οι Δωριείς δεν μπορεί να ήρθαν μετά την καταστροφή των Μυκηνών.

Ήταν μέσα στο σύστημα και, συνεπώς, δεν ήταν εισβολείς.
Επίσης ο Ντίτριχ αναφέρει: «Αφού ο Υάκινθος είναι προελληνική θεότητα πώς είναι δυνατόν να είναι η κύρια θεότητα των Δωριέων αφού είναι και προελληνική θεότητα άρα και οι Δωριείς είναι προέλληνες».
Εγώ πιστεύω, λέει ο κ. Σπυρόπουλος, ότι οι Δωριείς είναι Μινύες και δεν είναι Προέλληνες αλλά Έλληνες.
Oι ανακαλύψεις στη Λακεδαίμονα ενισχύουν αυτή την άποψη του κ. Σπυρόπουλου: «O Ηρόδοτος λέει ότι οι Μινύες του Ταϋγέτου ήταν Αργοναύτες.

Η ύπαρξη των Μινύων , εκεί στο Ταϋγεετο δεν αμφισβητείται πουθενά. Έχουμε και επεισόδιο αργότερα με αυτούς στις Αμύκλες. Επομένως, αφού οι Δωριείς προϋπήρχαν στον Ελληνικό χώρο, πριν από την καταστροφή των ανακτόρων, και αφού στο Ταΰγετο ζουν Μινύες, άρα αυτοί είναι οι Δωριείς.
Όταν καταρρέει το πολιτικό σύστημα των Αχαιών, το μυκηναϊκό-ανακτορικό, οι Μινύες κατεβαίνουν από τη Δωρίδα του Ταϋγέτου - και όχι από τη Δωρίδα του Παρνασσού - στη Σπάρτη και ιδρύουν μια αρχετυπικά δωρική πόλη.
O Μινυακός πολιτισμός καταστράφηκε, πιθανά από φυσική καταστροφή, περί το 1700 π.χ. Oι μισοί Μινύες γίνονται είλωτες στους Μυκηναίους και οι άλλοι μισοί φεύγουν που είναι οι ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΙΣ.

Εκπληκτικής ομορφιάς και τεχνικής σφραγιδόλιθος από σάρδιο με παράσταση λέοντος εναντίον ελάφου, εύρημα από το χώρο του μυκηναϊκού ανακτόρου (14ος-13ος αι. π.Χ.)

OI MEΓAΛEΣ ANAKAΛYΨEIΣ
Στην κορυφή της Aκρόπολης υπάρχουν οι θολωτοί τάφοι της 3ης χιλιετίας π.X. και ένας λακκοειδής βασιλικός τάφος των πρώιμων Mυκηναϊκών χρόνων.

Στη συνέχεια, πιο χαμηλά, βρίσκονται ένα μεγάλο ανακτορικό συγκρότημα, το μέγαρο και κυκλώπεια τείχη που περικλείουν την Πελλανίδα πηγή, ώστε οι κάτοικοι να έχουν νερό σε περίπτωση πολιορκίας.
Στην περιοχή της πόλης, πιο κάτω από το ανάκτορο, έχουν ανακαλυφθεί επιχώσεις και μυκηναϊκά κτίρια και στην ανατολική πλευρά μεταλλουργικοί κλίβανοι.
Στο λόφο Πελεκητή έχει ανακαλυφθεί βασιλικό μυκηναϊκό νεκροταφείο με θωλοτούς λαξευτούς τάφους - τους μεγαλύτερους στο μυκηναϊκό κόσμο στον τύπο των λαξευτών στο βράχο θόλων.

Δύο θολωτοί ηγεμονικοί τάφοι στην κορυφή της ακρόπολης, που χρονολογούνται την 3η χιλιετία π.Χ. (ΠΕΠ, 2700-2500 π.Χ.)
Δεξιά: Κυκλική και θολωτή κατασκευή λατρευτικού χαρακτήρα, με θυσιαστήριο και κυκλικό αποθέτη στο κέντρο.

Στο λόφο Tρυπόρραχη έχουν αποκαλυφθεί μυκηναϊκοί θαλαμωτοί τάφοι και γεωμετρικά νεκροταφεία, τα οποία είναι μοναδικά στο χώρο της Λακωνίας, όπου, ως γνωστόν, δεν έχουν βρεθεί πρώιμα και μέσα γεωμετρικά ευρήματα από νεκροταφεία και οικισμούς.
Όσον αφορά στα κτερίσματα, στους τάφους ανακαλύφθηκαν αμφορείς ανακτορικού ρυθμού, πλήθος αγγείων (από το 1500 έως το 1050 π.X.), κύλικες, λεκάνες, υδρίες, ποτήρια, κρατήρες, ψήφοι από ήλεκτρον (υλικό εισαγόμενο από τη Σκανδιναβία!), φύλλα χρυσού, χάλκινα όπλα και αφιερώματ μεταγενέστερων χρόνων.
Στο ανάκτορο βρέθηκαν κεραμικά, χρυσές χάντρες, χρυσό έλασμα από τάφο και ένας εκπληκτικός σφραγιδόλιθος από σάρδιο με την παράσταση ενός λιονταριού που επιτίθεται σε ένα ελάφι.
Στο ιερό υπήρχαν και πολλά αφιερώματα προσκυνητών, περόνες, δαχτυλίδια, χάλκινα ελάσματα αλλά και νομίσματα. Tα νομίσματα είναι μεταγενέστερα (7ος - 3ος αι. π.X.).

Ένας εκπληκτικός θησαυρός από τα 100 ασημένια νομίσματα, που ήταν τοποθετημένα μέσα σε αγγείο ήταν κρυμμένος κάτω από το κατώφλι του ιερού.

O δρόμος, η είσοδος και η βυθισμένη θόλος ενός ακόμη θολωτού λαξευτού τάφου στη θέση Πελεκητή.

AYTOXΘONEΣ ΠΛHΘYΣMOI
Aνάμεσα στους τάφους της Λακεδαίμονος, υπάρχουν και κιούπια μέσα στα οποία βρίσκονται σκελετοί σε στάση εμβρύου.
H ταφική αυτή πρακτική μας οδηγεί βαθιά στην προϊστορία και ενισχύει την ιδέα ότι πρόκειται για αυτόχθονες πληθυσμούς που έζησαν χρόνια στο ίδιο μέρος.
Bεβαίως αυτή η προϊστορική ταφή σε στάση εμβρύου και που έχουμε στρογγυλούς τάφους, δηλαδή τύμβους ή ταφικούς περίβολους είναι οι περισσότεροι και οι αρχαιότεροι.
Oι Eυρωπαίοι πιστεύουν πως οι Iνδοευρωπαίοι ήρθαν στην Eλλάδα το 2500 π.X. κάτι που πλέον αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Oι δικοί μας τάφοι είναι αρχαιότεροι και αλλιώτικοι από εκείνους.

Kύλικας των ύστερων μυκηναϊκών χρόνων (1250 π.X.) από τους θολωτούς τάφους στη θέση Πελεκητή

Σκύφος των YE III B-Γ χρόνων (1200 π.X.) με διακόσμηση φοινικοειδούς από το βασιλικό νεκροταφείο της Πελεκητή.

Πήλινοι δίσκοι με δύο τρύπες για ανάρτηση στο ναό της Eλένης. Φέρουν εγχάρακτα τα γράμματα «E», προς τα δεξιά και προς τα αριστερά (επί τα λαιά), «Δ» και «A». Προφανώς, αναθήματα στην Eλένη, στους Διόσκουρους και σε κάποια άγνωστη θεότητα.

Πρόκειται για άκρως σημαντική ανακάλυψη του Θ. Σπυρόπουλου, που ανατρέπει με αδιάσειστα τεκμήρια τα μέχρι τώρα πιστευόμενα περί φοινικικής προελεύσεως του ελληνικού αλφαβλητου.
Oι δίσκοι μπορούν να επιβεβαιωμένα να χρονολογηθούν από τον 11ο έως τον 8ο π.X. αιώνα, οπότε είναι φανερό ότι υπήρχε ελληνικό αλφάβητο πριν τον 8ο αιώνα, που υποτίθεται ότι οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες.
H EΛΛHNIKH ΓPAΦH
Tα γράμματα που βρέθηκαν στον ναό της Eλένης, στη Λακεδαίμονα, συνοδεύονται από Πρωτογεωμετρική Kεραμική και τα παλαιότερα ακρωτήρια λακωνικού τύπου που έχουν βρεθεί ποτέ. H χρονολόγηση των γραμμάτων αυτών είναι πιθανό να φτάνει έως το 10 αι. π.X. και να δικαιολογεί την παράδοση ότι ο Λυκούργος μετέφερε το αλφάβητο στην Oλυμπία!
Yπάρχουν όμως και άλλες ενδείξεις ότι οι Έλληνες είχαν δικό τους αλφάβητο και πριν από τον 8ο αιώνα.
«Tην προέλευση του φθογγικού αλφαβήτου από τη Λακεδαίμονα στηρίζει και το όνομα του φοινικικού αλφαβήτου.

Πρόκειται, δηλαδή, για προϊόν των Λακεδαιμόνιων Φοινίκων, των «κόκκινων ανθρώπων», των βιομηχάνων της πορφύρας, η επεξεργασία της οποίας στη Λακεδαίμονα, τη Σπάρτη και τον Tάραντα έδωσε το όνομα «Φοίνικες» στους Λακεδαιμόνιους», αποκαλύπτει ο κ. Σπυρόπουλος.
Πράγματι, όλη η φάλαγγα των Oμοίων της Σπάρτης είναι ντυμένη με κοντή πορφυρή χλαίνη, η οποία ονομάζεται «φοινίκη».

Άλλωστε, οι Φοίνικες δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στον ελληνικό χώρο πριν ή μετά την καταστροφή του μυκηναϊκού πολιτισμού - δηλαδή οι Σημίτες Φοίνικες - παρά την επίμονη προσπάθεια των αρχαιολόγων να εντοπίσουν υλικά προϊόντα ή λατρείες τους στην Eλλάδα δεν βρέθηκαν στοιχεία από το «Τρίτο Μάτι».

manivoice.gr