21 Νοεμβρίου 2015

Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.

Ξεκίνησαν τα έργα, του οδικού δικτύου Γυθείου Αρεοπόλεως, στην περιοχή του Πασαβά.
Όλα στον βωμό της, «καλύτερης εξυπηρέτησης» των μετακινήσεων.
Το αντίτιμο υπερβολικά βαρύ, όχι από την υλική άποψη, που διέπει τα πάντα στην σημερινή εποχή, αλλά από ιστορική και πολιτιστική.
Δεν θα είχα καμιά ένσταση για το έργο, άλλωστε οφείλουμε να ακολουθούμε την «πρόοδο».
Αν δεν ήταν το αντίτιμο βαρύ, και δεν εννοώ το κονδύλι του έργου, που μάλλον και αυτό βαρύ είναι, μπορεί και «υπερτιμολογημένο», αλλά δεν είναι η προτεραιότητα μου.
Η αγωνία μου είναι αλλού!
Η συγκεκριμένη παράκαμψη, σχεδιάστηκε, να περάσει πάνω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης Λάας.
Τι εστί Λάας;
Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτη γραπτή αναφορά από τον Όμηρο.
Που προϋπήρχε όμως και χιλιάδες χρόνια πριν, το δηλώνει η λατρεία του προστάτη της Απόλλωνα του Κάρνειου.
Η πόλις που είχε οικιστή τον Λάα.
Μια προκατακλυσμιαία πόλη, που είχε δώσει το όνομα της σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Που διατηρούσε εμπορικό λιμάνι, αλλά και αφετηρία αποικισμού.
Πιθανόν είναι η μητρόπολις και αποικία της η Τροία.
Η πόλη που έζησαν οι Διόσκουροι, αφού την κατέλαβαν, και ονομάσθηκαν «Λαπέρσες» για αυτό.
Η πόλη που επισκέφτηκε ο ΑχιλέαςΜια ακμάζουσα πόλη του κοινού των Ελευθερολακώνων.

Οι ηρωικοί Λάοι, αντισταθήκαν στον Φίλιππο των Μακεδόνα.
Σε έναν από τους λόφους της, οι «Φράγκοι» έκτισαν το κάστρο του «Πασσαβά», και την ισοπέδωσαν.
Αλλά και οι «Έλληνες» σήμερα, δεν πάνε πίσω, ακόμη χειρότερα…. την θάβουν.
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, τι μπορεί να προσφέρει μια παράκαμψη, ενός χιλιομέτρου, ίσως και λιγότερο, που συντομεύει τον δρόμο, κατά πεντακόσια μέτρα, και τον χρόνο του ταξιδιού κατά δύο λεπτά.
Είμαι αισιόδοξος, γιατί από ψηλά, η «Αθηνά», ο «Διόνυσος», ο «Ασκληπιός», η «Άρτεμις», και ο «Απόλλωνας ο Κάρνειος», Μαρτυρούν.
Ενώ από το «Αρενάειον» ο οικιστής Λάας αγρυπνά.
Στην συνείδηση μου παραμένει μια καταστροφή, αδικαιολόγητη, χωρίς αντίκρισμα.
Δικαιολογημένα, διότι έχω ερευνήσει, στο μέτρο του δυνατού αυτή την πόλη.
Παραθέτω φωτογραφίες, με τα ευρήματα, μέχρι στιγμής, στο περιθώριο του εγκληματικού έργου «Προόδου», 
Εγώ το λέω… σκοταδισμό.
Η λέξη Λάας ετυμολογικά, εκτός από πέτρα, σημαίνει στην αρχαία συλλαβική Πελασγική, και ουράνιο φωτεινό πνεύμα.
Ποτέ λοιπόν κανείς υλιστής, δεν γνωρίζει τις ιδιότητες και τις αντιδράσεις ενός πνεύματος.

Φωτογραφίες, και πληροφορίες μου έστειλε, ένας καλός Μανιάτης και αδελφικός φίλος ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΟΙΡΑΚΟΣ.
Σκάμα με ευρήματα
Εδώ αναπαύονταν κάποιος, μερικές εκατοντάδες χρόνια...
Πιθανόν η βρύση, που έδωσε το όνομα "Τουρκόβρυση" στην περιοχή.
Μετά από παρέμβαση μας πριν 2 χρόνια μετονομάσθει σε "Γαλακώ"




Αυτός είναι ένας από τούς 3-4 σκελετούς που βρέθηκαν μέχρι τώρα στα έργα στον Πασσαβά, όλοι χωρίς κεφάλι,....το έμαθε κανείς; γιατί άραγε;
(Καρατομημένοι από τούς Φράγκους κατακτητές, για να θυμόμαστε)
Κεραμεικά διάσπαρτα

Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες. τα ευρήματα γυρνάνε τον χρόνο πολύ πίσω από την φραγκοκρατία,
 ήδη αποκαλύπτεται η Μυκηναϊκή εποχή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ21 Νοεμβρίου 2015 - 4:41 μ.μ.
Πύλη κοσμική, μέσα από την οποία η ουράνια Αρμονία και το αείζωον φως κατέρχονται στον κόσμο.
Αυτό είναι η ουσία....
Τάλετον, Ταλεταν, Τάλε=Τηλε= από μακριά Ταν=Πατρίδα,,, Μακρινός Ηλίας λέγεται σημερα, μακρινός ήλιος, μακρινή πατρίδα,....Αυτό είναι το νόημα, και σχηματικά είναι το Λ. Λάας η αρχαιότατη πόλη προκατακλυσμιαία, εκεί που ο Ταΰγετος συναντά την θάλασσα του Λακωνικού. Αυτή την εποχή την θάβουν να μην μαθευτεί η αλήθεια, μάταια κάποιοι την ξέρουν. Υπάρχουν τόσα στοιχεία και θα αποκαλυφθούν "ωραία"= στον κατάλληλο χρόνο. Ο νοήμων άνθρωπος "γεννήθηκε" εκεί.

Η θεωρητική προσέγγιση του Λ... http://kariopoliskontostavlifokades.blogspot.gr/2010/12/blog-post_25.html

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ! Τι κρύβει το πανέμορφο βουνό- Όλα όσα δεν γνωρίζετε…
 ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ13.11.151 comment

Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την Λάας, και σπολαύστε και φωτογραφίες με το υπέροχο τοπίο, που δυστυχώς θα παραμείνει ανάμνηση, εδώ.
1. Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων
2. Πύριχος - Λάας - Οίτυλο
3. «Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

9 Νοεμβρίου 2015

Πυρρίχιος: Ο Πολεμικός χορός των Αρχαίων Ελλήνων

Για πολλούς αιώνες η φλόγα του πυρρίχιου έκαιγε άσβεστη.
Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.
Οι Σπαρτιάτες ξεκινούσαν την εκμάθησή του από τα πέντε τους χρόνια.
Όπως γνωρίζουμε ήταν οι πρώτοι που πριν αναχωρήσουν για τον πόλεμο ή λίγο πριν την μάχη, αλλά και κατά την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων, ασκούνταν και μάθαιναν να χορεύουν τον χορό αυτό με όπλα, τόξα, ασπίδες και δόρατα για να μπορούν να είναι νικητές.
Οι χορευτές-πολεμιστές που έφεραν πολεμική εξάρτυση ήταν χωρισμένοι και κατανεμημένοι σε δύο συμπλέγματα, τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους και μιμούνταν τις κινήσεις των πολεμιστών την ώρα της μάχης.
Οι Μακεδόνες τον ανήγαγαν σε χορό των δυνατών και τον αγάπησαν τόσο που ονομάστηκαν πυρριχιστές.
Στην επιστροφή των Ελλήνων πολεμιστών από την Περσία το 400 π.Χ. ο Ξενοφών περιγράφει τον Ελληνικό Πόντο και ιδιαίτερα τη γιορτή που οργάνωσαν οι κάτοικοι της Κερασούντας και των Κοτυώρων και φυσικά τον πυρρίχιο που χορεύτηκε σε αυτή.
Ας σημειωθεί ότι ο Ξενοφών αναφέρει πως τον πυρρίχιο χορό χόρεψαν όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο τότε.
ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΣΕΡΡΑ
Τον πυρρίχιο διασώζουν σήμερα οι Πόντιοι και τον ονομάζουν και Σέρρα από τον ποταμό Σέρρα, ανατολικά της Τραπεζούντας.
Κατά τον καθηγητή Ευγ. Δρεπανίδη προήλθε από τη φράση “όρχησις εις ιερά” και από αυτό Σιέρα-Σέρρα.
Στον χορό Σέρρα δείχνει ο χορευτής την τέχνη του.
Στην αρχή η κίνηση του χορού είναι αργή.
ΑΤΣΑΠΑΤ λέγεται το αργό μέρος του.
Πάντα με το κεφάλι ψηλά οι χορευτές εκτελούν το κάθε βήμα.
Είναι χαρακτηριστικές οι κινήσεις των ώμων.
Στο δεύτερο μέρος του χορού βλέπουμε τον ρυθμό να ανεβαίνει. Και εκεί οι χορευτές κρατούν το κεφάλι τους ψηλά.
Το δεύτερο μέρος του χορού ονομάζεται ΤΡΟΜΑΧΤΟΝ.
Παλαιότερα η Σέρρα χορεύονταν κυκλικά ενώ σήμερα την βλέπουμε να χορεύεται με τους χορευτές σε ευθεία παράταξη.
Οι παραλλαγές του χορού πολλές, μαρτυρούν το πέρασμά του μέσα από το χώρο και χρόνο και το συναπάντημά του με το σήμερα.
Αυτό που δεν άλλαξε και έφτασε αναλλοίωτο ως εμάς είναι η ίδια η ουσία του χορού, η εσωτερική διονυσιακή του δύναμη που κατορθώνει να μεταλλάξει την ενεργειακή υπόσταση του χορευτή παρασύροντάς τον “σε έναν τόπο με ανέμους που ξεριζώνουν πέτρες και λυγίζουν κορμιά….”

Η δουλεία στην αρχαία δημοκρατική Αθήνα και η μη δημοκρατική Σπάρτη

Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου το 413 π.Χ περίπου 20.000 Αθηναίοι δούλοι αυτομόλησαν στους Σπαρτιάτες, οι οποίοι είχαν εγκαταστήσει στρατιωτικό οχυρό στη Δεκέλεια (Θουκυδίδης «Ιστορία 7η εδάφιο 9») .
Η ενέργειά τους αυτή είχε σχέση με τις συνθήκες τις οποίες εβίωναν ως δούλοι στο Αθηναϊκό καθεστώς και την αναζήτηση σωτηρίας στους Σπαρτιάτες.
Το συγκεκριμένο όμως γεγονός αποσιωπάται από τις συνήθεις περιγραφές που αφορούν στην Σπάρτη και έχουν σχέση με τους είλωτες και τις «εξαιρετικά σκληρές συνθήκες εργασίας».
Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι είλωτες απολάμβαναν σημαντικά προνόμια σε αντίθεση με τους δούλους σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.
Κατ’ αρχήν ζούσαν με τις οικογένειές τους, μπορούσαν να παντρευτούν κατά βούληση και να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Επίσης εξίσου σημαντικό…μπορούσαν να κρατήσουν το ήμισυ των κερδών τους.
Τα συγκεκριμένα έσοδα είχαν αξία, καθότι με αυτά 6.000 περίπου είλωτες το 369 π.Χ εξαγόρασαν την ελευθερία τους έναντι αντιτίμου πέντε αττικών μνών σύμφωνα με τον Ξενοφώντα.
Τονίζεται ότι στην αρχαία Σπάρτη το νόμισμα υπήρχε τύποις (κατασκευή από σίδηρο εξαιρετικά βαρύ και δύσχρηστο) διότι το οικονομικό μοντέλο της Σπάρτης εστηρίζετο στην εκμετάλλευση των παραγωγικών δυνατοτήτων και περιφρονούσε την συσσώρευση πλούτου.
Όποτε δε χρησιμοποιείτο…η χρήση του ήταν συμβολική και ουδεμία αξία είχε εκτός Σπάρτης. Ενδεικτικά για την μεταφορά νομισμάτων αξίας δέκα αττικών μνών (περίπου χίλιες δραχμές) χρειαζόταν βαγόνι μεταφοράς.
Κατ’ αρχήν είναι χρήσιμο να γίνει διευκρίνιση όσον αφορά στους όρους δούλος και είλωτας.
Δούλος: Εκ του αρχαίου «δόελος» σήμαινε αυτόν ο οποίος δεν είχε ανθρώπινη υπόσταση και ανήκε δίκην περιουσιακού στοιχείου στον ιδιοκτήτη.
Είλωτας: Εκ του αρχαίου «είλως» ήσαν οι δημόσιοι εργάτες της Σπάρτης, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τα κτήματα των γαιοκτημόνων και απέδιδαν τμήμα των εσόδων σε αυτούς. Απαγορευόταν στους πολίτες της Σπάρτης να διατηρούν προσωπικούς δούλους καθόσον το καθεστώς ιδιωτικής δουλείας απαγορευόταν δια νόμου (νόμος περί ξενηλασίας).
Σε αντίθεση με τους είλωτες οι δούλοι δεν είχαν οικογενειακή ζωή και τα παιδιά τους ανήκαν – κυριολεκτικά – στα αφεντικά.
Όσον αφορά στους καρπούς της εργασίας τους, τα δεδουλευμένα εισπράττονταν από τα αφεντικά ακόμη και στην περίπτωση που εξαγόραζαν την ελευθερία τους, έπρεπε να πληρώσουν το ήμισυ των κερδών στα πρώην αφεντικά μετά την απελευθέρωση.
Στην Αθήνα εξάλλου επιτρεπόταν οι δούλοι να βασανίζονται ως αποδεικτικό στοιχείο σε δίκες κατά των αφεντικών τους, επειδή οι Αθηναίοι πίστευαν ότι η κατάθεση ενός σκλάβου ήταν άχρηστη, εκτός εάν προήρχετο κατόπιν βασανιστηρίων…μια παράξενη και ανατριχιαστική συμπεριφορά ανθρώπου προς συνάνθρωπο.
Πρέπει να σημειωθεί επιπλέον, ότι η οικονομία της Αθήνας δεν ήταν λιγότερο εξαρτημένη από τους σκλάβους από ότι η αντίστοιχη της Σπάρτης στους είλωτες.
Οι δούλοι των Αθηνών εργάζονταν σε μεταλλεία αργύρου – κάτω από άθλιες συνθήκες και απάνθρωπη συμπεριφορά. Επίσης απασχολούνταν σε γεωργικές εργασίες και επάνδρωναν τα αντίστοιχα εργαστήρια, τα οποία έκαναν την Αθήνα να φημίζεται για τις βιοτεχνίες της.
Ακόμα και τα αγάλματα στην Ακρόπολη, το μέγιστο αρχαιολογικό επίτευγμα όλου του κόσμου, ήταν αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό της εργασίας των δούλων, οι οποίοι κέρδισαν “μισθούς” μόνο προς όφελος του κυρίου τους.
Οι υπερασπιστές του Αθηναϊκού πολιτισμού έχουν την τάση να προβάλλουν τα επιχειρήματα…ότι οι νόμοι της Αθήνας απαγόρευαν την εκτέλεση των δούλων και ουδείς άλλος πλην του κυρίου επιτρεπόταν να δέρνει έναν δούλο……ενώ σε αντίθεση στην Σπάρτη η πολιτεία κήρυττε πόλεμο εναντίον των ειλώτων και επιπλέον είχε συσταθεί ειδική οργάνωση η «Κρυπτεία» προκειμένου να καταστέλλει τυχόν εξεγέρσεις τους.
Όντως αυτά τα μέτρα των Σπαρτιατών ήσαν σκληρά αλλά πρέπει να αξιολογηθούν – εξετασθούν αντικειμενικά.
Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τόσο η ετήσια κήρυξη πολέμου, όσο και η δημιουργία της «Κρυπτείας» χρονολογούνται μετά την ημερομηνία της εξέγερσης των ειλώτων το 465 π.Χ και δεν εντάσσονται στην Χρυσή Εποχή της Σπάρτης, την αρχαϊκή περίοδο.
Δεύτερον ακόμη και μετά την εξέγερση των ειλώτων και την έναρξη της παρακμής, είναι γνωστό μόνο ένα περιστατικό κατά το οποίο εκτελέσθηκαν είλωτες χωρίς αιτία.
Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη περίπου το 425 π.Χ 2.000 είλωτες υποκινούμενοι να πιστέψουν ότι επρόκειτο να απελευθερωθούν, αφού συγκεντρώθηκαν και παρήλασαν στην πόλη της Σπάρτης κατόπιν εξαφανίζονται μυστηριωδώς, εγείροντας υπόνοιες ότι εκτελέσθηκαν.
Εάν αυτό συνέβη πραγματικά, όπως περιγράφεται, αποτελεί πρωτοφανή αγριότητα.
Εκτός όμως αυτής της θηριωδίας, είναι χρήσιμο να αντιπαρατεθεί η σφαγή ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού του νησιού, πόλης – κράτους της Μήλου από τους Αθηναίους το 416 π.Χ.
Η Μήλος ήταν μια ελεύθερη πόλη και το μόνο «έγκλημα» που διέπραξε ήταν να παραμείνει ουδέτερη στον Πελοποννησιακό πόλεμο αν και φίλα προσκείμενη στην Σπάρτη.
Ωστόσο η Αθήνα υπέταξε την πόλη, σφαγιάσθηκαν τα ενήλικα αρσενικά και όλες οι γυναίκες και τα παιδιά τους μετατράπηκαν σε δούλοι.
Μια θηριωδία εξίσου στυγερή όσο και η εξαφάνιση των 2.000 ειλώτων.
Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει για το τι συνέβη στη Μήλο.
Υπάρχουν πολλές πηγές οι οποίες αναφέρουν την περαιτέρω «τύχη» των απαχθέντων και φωτίζουν τη βιαιότητα του γεγονότος.
Αλλά η ιστορία των 2.000 ειλώτων έχει μόνο μία – και αξιόπιστη – πηγή…τον Θουκυδίδη.
Ο οποίος κατά την χρονολόγηση του περιστατικού πρέπει να «ήταν απών» επειδή ακριβώς την ίδια χρονική περίοδο (περίπου 425 – 424 π.Χ) ο στρατηγός Βρασίδας στρατολογούσε είλωτες – κάτι που ολοκλήρωσε με επιτυχία.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα «γιατί νεαροί άνδρες ήταν πρόθυμοι να στρατολογηθούν εθελοντικά προκειμένου να πολεμήσουν με τον Βρασίδα (το οποίο σίγουρα έκαναν) εφόσον μόλις είχαν δει 2.000 από τους συντρόφους τους να σφαγιάζονται;»
Συνεπώς ο Θουκυδίδης αναφερόταν σε κάποιο περιστατικό που είχε συμβεί σε άγνωστο χρονικό διάστημα στο παρελθόν.
Αυτό αποτελεί μια εξήγηση, καθότι αφού οι είλωτες του Βρασίδα είχαν αποδείξει την αξία τους ως στρατιώτες, δηλαδή είχαν αποδείξει πως μπορούσαν να είναι Σπαρτιάτες, περίπου 700 από αυτούς απελευθερώθηκαν κατόπιν ψηφοφορίας στην Απέλλα.
Αυτό σημαίνει ότι αν ο Θουκυδίδης είναι σωστός και οι Σπαρτιάτες φοβούμενοι τους «ισχυρούς – δυνατούς είλωτες» έσφαξαν 2.000 από αυτούς πριν μπορέσουν να φέρουν όπλα…το 421 π.Χ η πλειοψηφία των Σπαρτιατών πολιτών δεν είχε κανέναν ενδοιασμό στην απελευθέρωση 700 ειλώτων, που όχι μόνο ήσαν δυνατοί, αλλά εκπαιδευμένοι και έμπειροι στην μάχη.
Η αντίφαση είναι προφανής.
Είναι πιθανόν ο Θουκυδίδης να περιέγραφε κάποιο περιστατικό και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που είχε ήταν φήμες.
Ο σύγχρονος ιστορικός δεν θα πρέπει να αποκλείσει το ενδεχόμενο η εν λόγω «θηριωδία» να ήταν είτε μια υπερβολή ή απλώς «εξωτερικά εκπορευόμενη» προπαγάνδα.
Λέγοντας «εξωτερικά εκπορευόμενη» αναφερόμαστε στην Αθήνα την μόνη πόλη που είχε όφελος από την διάδοση αυτής της φήμης.
Την Αθήνα την οποία το 413 π.Χ εγκαταλείπουν μαζικά 20.000 δούλοι.
Οι οποίοι παραδιδόμενοι στο έλεος των Σπαρτιατών σίγουρα δεν περίμεναν να εκτελεσθούν, καθότι είτε δεν είχαν ακούσει τις «φήμες» είτε απλώς δεν πίστεψαν σε αυτές…και μάλλον συνέβη το δεύτερο.
Ο Θουκυδίδης δεν αναφέρει ποια ήταν η κατάληξη των 20.000 δούλων.
Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ο πληθυσμός των πολιτών της Σπάρτης είχε ήδη μειωθεί δραματικά από το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα ενώ ακόμη και τότε η Σπάρτη εξακολουθούσε να πολεμά και να κερδίζει μάχες.
Το έπραττε βασιζόμενη ολοένα και περισσότερο στους μη – πολίτες στρατιώτες και στον στόλο που στελεχωνόταν ως επί το πλείστον από μη Σπαρτιάτες.
Επίσης την συγκεκριμένη περίοδο εμφανίζονται οι «Νεοδαμώδεις» (εκ του νέος + δάμος=δήμος) μία κοινωνική ομάδα την οποία αποτελούσαν είλωτες οι οποίοι είχαν κερδίσει την ελευθερία τους υπηρετώντας στον Σπαρτιατικό στρατό.
Μπορούμε λοιπόν άνετα να υποθέσουμε ότι ορισμένοι εξ’ αυτών προήρχοντο από τους 20.000 αυτόμολους Αθηναίους δούλους…γεγονός το οποίο εφόσον ισχύει τότε όντως «βρήκαν την ελευθερία τους στην Σπάρτη».
paraxeno.com

5 Νοεμβρίου 2015

Μάταιο το θάψιμο της Λάας, το μαρτυρούν από ψηλά, η Αθηνά, ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός, και ο Κάρνειος Απόλλων.

Ξεκίνησαν τα έργα, του οδικού δικτύου Γυθείου Αρεοπόλεως, στην περιοχή του Πασαβά.
Όλα στον βωμό της, «καλύτερης εξυπηρέτησης» των μετακινήσεων.
Το αντίτιμο υπερβολικά βαρύ, όχι από την υλική άποψη, που διέπει τα πάντα στην σημερινή εποχή, αλλά από ιστορική και πολιτιστική.
Δεν θα είχα καμιά ένσταση για το έργο, άλλωστε οφείλουμε να ακολουθούμε την «πρόοδο».
Αν δεν ήταν το αντίτιμο βαρύ, και δεν εννοώ το κονδύλι του έργου, που μάλλον και αυτό βαρύ είναι, μπορεί και «υπερτιμολογημένο», αλλά δεν είναι η προτεραιότητα μου.
Η αγωνία μου είναι αλλού!
Η συγκεκριμένη παράκαμψη, σχεδιάστηκε, να περάσει πάνω ακριβώς από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πόλης Λάας.
Τι εστί Λάας;
Μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Ελλάδας, με πρώτη γραπτή αναφορά από τον Όμηρο.
Που προϋπήρχε όμως και χιλιάδες χρόνια πριν, το δηλώνει η λατρεία του προστάτη της Απόλλωνα του Κάρνειου.
Η πόλις που είχε οικιστή τον Λάα.
Μια προκατακλυσμιαία πόλη, που είχε δώσει το όνομα της σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Που διατηρούσε εμπορικό λιμάνι, αλλά και αφετηρία αποικισμού.
Πιθανόν είναι η μητρόπολις και αποικία της η Τροία.
Η πόλη που έζησαν οι Διόσκουροι, αφού την κατέλαβαν, και ονομάσθηκαν «Λαπέρσες» για αυτό.
Η πόλη που επισκέφτηκε ο Αχιλέας
Μια ακμάζουσα πόλη του κοινού των Ελευθερολακώνων.
Οι ηρωικοί Λάοι, αντισταθήκαν στον Φίλιππο των Μακεδόνα.
Σε έναν από τους λόφους της, οι «Φράγκοι» έκτισαν το κάστρο του «Πασσαβά», και την ισοπέδωσαν.
Αλλά και οι «Έλληνες» σήμερα, δεν πάνε πίσω, ακόμη χειρότερα…. την θάβουν.
Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, τι μπορεί να προσφέρει μια παράκαμψη, ενός χιλιομέτρου, ίσως και λιγότερο, που συντομεύει τον δρόμο, κατά πεντακόσια μέτρα, και τον χρόνο του ταξιδιού κατά δύο λεπτά.
Είμαι αισιόδοξος, γιατί από ψηλά, η «Αθηνά», ο «Διόνυσος», ο «Ασκληπιός», η «Άρτεμις», και ο «Απόλλωνας ο Κάρνειος», Μαρτυρούν.
Ενώ από το «Αρενάειον» ο οικιστής Λάας αγρυπνά.
Στην συνείδηση μου παραμένει μια καταστροφή, αδικαιολόγητη, χωρίς αντίκρισμα.
Δικαιολογημένα, διότι έχω ερευνήσει, στο μέτρο του δυνατού αυτή την πόλη.
Η λέξη Λάας ετυμολογικά, εκτός από πέτρα, σημαίνει στην αρχαία συλλαβική Πελασγική, και ουράνιο φωτεινό πνεύμα.
Ποτέ λοιπόν κανείς υλιστής, δεν γνωρίζει τις ιδιότητες και τις αντιδράσεις ενός πνεύματος.
Παραθέτω φωτογραφίες, με τα ευρήματα, μέχρι στιγμής, στο περιθώριο του εγκληματικού έργου «Προόδου»,
Εγώ το λέω… σκοταδισμό.
Φωτογραφίες, και πληροφορίες μου έστειλε, ένας καλός Μανιάτης και αδελφικός φίλος ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΟΙΡΑΚΟΣ.
Σκάμα με ευρύματα
Εδώ αναπαύονταν κάποιος, μερικές εκατοντάδες χρόνια...
Πιθανόν η βρύση, που έδωσε το όνομα "Τουρκόβρυση" στην περιοχή.
Μετά από παρέμβαση μας πριν 2 χρόνια μετονομάσθει σε "Γαλακώ"
Αυτός είναι ένας από τούς 3-4σκελετους που βρέθηκαν μέχρι τώρα στα έργα στον Πασσαβά, όλοι χωρίς κεφάλι,με ηλικία περίπου 1500-2000χρονια,....το έμαθε κανείς; γιατί άραγε;
Κεραμεικά διάσπαρτα

Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την Λάας, και σπολαύστε και φωτογραφίες με το υπέροχο τοπίο, που δυστυχώς θα παραμείνει ανάμνηση, εδώ.
1. Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων
2. Πύριχος - Λάας - Οίτυλο
3. «Γαλακώ» το ταξίδι του γαλακτόχρωμου νερού της Λάας.

19 Οκτωβρίου 2015

Λακωνία: Σημαντικές ανακαλύψεις σε δύο ανασκαφές

Από τις αρχαιολογικές ανασκαφές στον λόφο του Αγ. Βασιλείου,στο χωριό Ξηροκάμπι Λακωνίας.INTIME NEWS/ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Ένα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο φέρνουν στο φως στην πεδιάδα της Σπάρτης οι αρχαιολογικές έρευνες που πραγματοποιούνται από το 2009 στον λόφο του Αγίου Βασιλείου, κοντά στο χωριό Ξηροκάμπι Λακωνίας.
Ανευρέθηκαν, επίσης, πολλές πινακίδες Γραμμικής Β΄ Γραφής, της πρώτης δηλαδή καταγραφής της ελληνικής γλώσσας.
Οι γραπτές αυτές μαρτυρίες συνιστούν το πολυτιμότερο εύρημα της ανασκαφής, που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό καθώς εντάσσεται στη σφαίρα της πρωτοϊστορίας για τον ελληνικό χώρο, όπου τα γραπτά τεκμήρια είναι ελάχιστα.
Η ανασκαφή στον Άγιο Βασίλειο διεξάγεται τα τελευταία χρόνια υπό τη διεύθυνση της επίτιμης Εφόρου Αρχαιοτήτων κας Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου και χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο σπουδαίες συστηματικές ανασκαφές στον τομέα της ελληνικής πρωτοϊστορίας.
Τον χώρο της ανασκαφής επισκέφθηκε την περασμένη Παρασκευή η αν. γενική γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, Μαρία Ανδρεαδάκη - Βλαζάκη, όπως και μια δεύτερη σημαντική ανασκαφή που διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Σπάρτης, αυτή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα στον λόφο Αγίας Κυριακής στις Αμύκλες Λακωνίας.
INTIME NEWS/ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ
Σε δύσκολες μέρες, οι Έλληνες αρχαιολόγοι καταφέρνουν να παράγουν εξαιρετικά επιστημονικά αποτελέσματα και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών.
Για το 2015, ξεπερνούν τις 150 οι συστηματικές ανασκαφές και οι επιφανειακές, γεωαρχαιολογικές και γεωφυσικές διεπιστημονικές έρευνες που διεξάγονται σε όλη την επικράτεια από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, Ελληνικά Ιδρύματα με εξειδίκευση στον τομέα της αρχαιολογικής και παλαιοντολογικής έρευνας και Ξένες Αρχαιολογικές Σχολές, πάντα με την εξασφάλιση των απαραίτητων κατά τον νόμο εγκρίσεων.

Ανασκαφή Αμυκλαίου
ΑΠΕ-ΜΠΕ/STR
Η ανασκαφή του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνα διεξάγεται υπό τη διεύθυνση του ομότιμου Καθηγητή κ. Άγγελου Δεληβορριά και φέρνει στο φως ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά Ιερά με έναρξη ζωής στα γεωμετρικά χρόνια.
Η ερευνητική ομάδα διαφωτίζει αργά αλλά με επιμονή και υπομονή το θέμα του ναού (Θρόνου) του Απόλλωνα, που έχει απασχολήσει πολλούς επιστήμονες μέχρι σήμερα.
Η έρευνα πραγματοποιείται κάτω από δυσχερείς συνθήκες, διότι το Ιερό έχει υποστεί εκτεταμένη καταστροφή κατά το παρελθόν.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Η συστηματική ανασκαφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε κατά την έναρξη του πενταετούς ερευνητικού προγράμματος Αμυκλών και ολοκληρώνεται αυτόν τον μήνα, αποκάλυψε τη συνέχεια του περιβόλου κατά μήκος της δυτικής πλαγιάς του λόφου της Αγίας Κυριακής, όπου βρίσκεται το Ιερό του Αμυκλαίου Απόλλωνα, περίπου 5 χλμ. νοτίως της Σπάρτης.
Το σημαντικό αυτό εύρημα έρχεται να συμπληρώσει τα - περισσότερο από ενθαρρυντικά - πορίσματα των έως τώρα εργασιών. Σύμφωνα με τα πεπραγμένα της περιόδου 2009 - 2013, ολόκληρη η επιφάνεια του λόφου της Αγ. Κυριακής, που σχετίζεται με τη λειτουργία και τα μνημεία του Ιερού, ερευνήθηκε διεξοδικά.
Με τις έρευνες αυτές εντοπίστηκαν στην κορυφή του λόφου λείψανα του πρωτοελλαδικού - μεσοελλαδικού οικισμού και προσδιορίστηκε η πρώτη μνημειακή φάση του Ιερού στα υστερογεωμετρικά χρόνια, με την αποκάλυψη του παλαιότερου περιβόλου.
Ταυτόχρονα, όμως, άλλαξαν τα δεδομένα της έρευνας που είχαν γίνει αποδεκτά έως την έναρξη των πρόσφατων εργασιών.
Συγκεκριμένα, ο εντοπισμός της τάφρου θεμελίωσης του ναού, του λεγόμενου θρόνου του Απόλλωνα, δημιουργεί νέα δεδομένα σχετικά με τις διαστάσεις του οικοδομήματος, ενώ την εικόνα του αρχαϊκού Ιερού συμπληρώνει βορειοδυτικά ένα μνημειακό πρόπυλο.
Μαζί με τον εντοπισμό και την αποκάλυψη αυτής της εισόδου, κατά τις φετινές εργασίες ανατράπηκαν οι γνώσεις για τη μορφή του περιβόλου που έως σήμερα ήταν γνωστός ως πεταλόσχημη κατασκευή, καθώς αυτός διατρέχει ολόκληρη τη δυτική κλιτύ του λόφου σε συνολικό μήκος περίπου 50 μ. και, κατά τόπους, σε μέγιστο σωζόμενο ύψος 1,20 μ.
Η κατασκευή δεν μπορεί ακόμη να χρονολογηθεί με ασφάλεια, καθώς τόσο η στρωματογραφία όσο και τα κινητά ευρήματα είναι διαταραγμένα.
Βέβαιο είναι, όμως, ότι το τείχος δέχθηκε επεμβάσεις στην εξωτερική του πλευρά κατά την ύστερη αρχαιότητα και τα πρωτοχριστιανικά χρόνια.
Όπως προκύπτει από την ανασκαφική έρευνα στο ΒΔ τμήμα του τείχους, κοντά στη μνημειακή είσοδο προς το Ιερό, μια κατασκευή της ρωμαϊκής εποχής παραβίασε τμήμα του για τη δημιουργία μιας δεξαμενής διαστάσεων 4,00 Χ 4, 00 μ.
Στο οικοδόμημα αυτό, που σώζεται σε άριστη κατάσταση, το δάπεδο αποτελείται από τετράγωνες πήλινες πλάκες, ενώ την εσωτερική επιφάνεια των τοίχων καλύπτει υδραυλικό κονίαμα.
Ιδιαίτερη σημασία αποκτά ο χώρος αυτός και εξαιτίας ενός μοναδικού ευρήματος.
ΑΠΕ-ΜΠΕ/STR
Συγκεκριμένα, στο κέντρο και ακουμπισμένο στην επιφάνεια του δαπέδου βρέθηκε ένα ακέραιο δωρικό κιονόκρανο με υποτραχήλιο. Λόγω της ιδιαίτερης αυτής τυπολογίας μπορεί να αποδοθεί με βεβαιότητα στον ναό του Απόλλωνα, αφού συμπληρώνει ένα παρόμοιο στο αρχαιολογικό Μουσείο της Σπάρτης που βρέθηκε μαζί με άλλα θραύσματα ίδιου τύπου σε παλαιότερες έρευνες στο Ιερό.
naftemporiki.gr

Ξηροκάμπι Λακωνίας: Οι πινακίδες Γραμμικής Β΄ το «πολυτιμότερο εύρημα»
Ως το «πολυτιμότερο εύρημά τους» χαρακτηρίζουν τις πήλινες πινακίδες με Γραμμική Β΄ οι αρχαιολόγοι της ανασκαφής στον Άγιο Βασίλειο Λακωνίας.
Οι πινακίδες διασώθηκαν από προϊστορική πυρκαγιά ενώ οι περισσότερες, έστω και αποσπασματικές, διαβάζονται.
Η έρευνα πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής, τη διεύθυνση της επίτιμης εφόρου αρχαιοτήτων, Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου και με τη συμμετοχή πολυάριθμης διεπιστημονικής ομάδας.
Λαιμός λίθινης τελετουργικής πρόχου.
«Οι πινακίδες διαβάζονται αλλά είναι αποσπασματικές.
Κάνουμε μια πρώτη μεταγραφή και μελέτη σε όσες σώζουν πληρέστερα κείμενα. Δεδομένου ότι η έρευνα στον χώρο του αρχείου βρίσκεται σε αρχικό στάδιο (προχωρεί πολύ αργά λόγω της φύσης του αρχαιολογικού στρώματος), είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βρεθούν περισσότερες και πολύ πιθανό να συμπληρωθούν κάποιες που ήδη έχουμε.
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον και σημαντικό στοιχείο είναι ότι στον χώρο που έχουμε μέχρι τώρα ανασκάψει στον Άγιο Βασίλειο η κύρια αρχιτεκτονική φάση ανήκει στον πρώτο ανακτορικό αιώνα, τον 14 αι. π.Χ., στον οποίο χρονολογείται και το αρχείο, είναι δηλαδή παλαιότερο από της Πύλου, κατά τουλάχιστον έναν αιώνα», ανέφερε η κα Βασιλογάμβρου.
Σφραγιδόλιθος με απεικόνιση ναυτίλου.
Τείχη μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί. «Είναι πιθανό να μην υπήρχαν», αναφέρει η ίδια, ενώ για τις ομοιότητες και διαφορές του Αγίου Βασιλείου με άλλα ανακτορικά κέντρα σημείωσε πως πρόκειται για «ένα κρίσιμο ερώτημα, το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί οριστικά και με λίγες λέξεις. Οπωσδήποτε υπάρχουν διαφορές και ομοιότητες, στο βαθμό που τις έχουμε διαγνώσει στην παρούσα φάση της ανασκαφής, αλλά κάθε απάντηση που έχουμε, ή νομίζουμε ότι έχουμε, θέτει και νέα ερωτήματα».
Ο λόφος του Αγίου Βασιλείου, κοντά στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, αποκαλύπτει σταδιακά ένα μυκηναϊκό ανάκτορο που έρχεται στο φως με εντυπωσιακά κατάλοιπα χτισμένα περιμετρικά μιας μεγάλης κεντρικής αυλής και διακοσμημένα με τοιχογραφίες.GESAFIDIS XENIKAKIS
Όσον αφορά τα θραύσματα τοιχογραφιών, δεν έχουν βρεθεί τοιχογραφίες σε σχέση με τοίχους αλλά σε χώρους απόρριψης υλικών και στην επίχωση ενός κτηρίου.
«Έχει βρεθεί μεγάλη ποσότητα θραυσμάτων που φέρουν χαρακτηριστικά μοτίβα, όπως σπείρες, ρόδακες, οδοντωτό, το βραχώδες, αλλά και μερικά με αποσπασματικές μορφές ανθρώπων και ζώων και φανταστικών πλασμάτων, όπως ο φτερωτός γρύπας.
Έχει γίνει μια προκαταρκτική μελέτη, ενώ η συστηματική θα αποτελέσει αντικείμενο ειδικού ερευνητικού προγράμματος», εξηγεί η επίτιμη έφορος αρχαιοτήτων.
Πλαστικό ρυτό σε σχήμα κεφαλής ταύρου.
«Η φύση της ανασκαφής είναι τέτοια που χρειάζεται πολύ χρόνο.
Είναι προϊστορική ανασκαφή, πάμε πολύ προσεκτικά, κοσκινίζουμε και πλένουμε το χώμα για να πάρουμε όλες τις πληροφορίες.
Απαντάμε σύμφωνα με ό,τι έχουμε μέχρι στιγμής στα χέρια μας.
Βέβαια αυτό φέρνει στην επιφάνεια άλλες απορίες κι έτσι προχωρούμε»,
σημείωσε η κα Βασιλογάμβρου.

naftemporiki.gr