Προϊστορία της Μεσογείου. Οι προκατακλυσμιαίοι Πολιτισμοί

Πως καταποντίστηκε η Αιγηίδα περιοχή. 
Ποιοι κάτοικοι υπήρχαν και διασκορπίστηκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα. 

Του Κυριάκου Κάσση 
Η θεωρία μου, που διατυπώθηκε από το 1982 συνοψίζεται στα εξής:
Από το 30.000 πριν από το σήμερα, αρχίζει η τήξη του παγετώνα της Β. Ευρώπης.
Γύρω στα 30.000 π. χ. όλη η Βόρεια Ευρώπη ήταν παγετώνες.

Μετά άρχιζε η τήξη των πάγων.
Όλη αυτή η περιοχή ήταν μια ρηχή, κλειστή θάλασσα που εκτεινόταν μεταξύ της Ελληνικής χερσονήσου έως τους ορεινούς όγκους του Αίμου τις Ρηναικες Άλπεις στην Γιουγκοσλαβία.
Αυτή η ρηχή θάλασσα ήταν οι Βαλτικές χώρες (από το βάλτος), Φιλανδία , Λετονία, Ουκρανία, όλη η Ρωσία με μεγάλες νησίδες τα Καρπάθια και Ουράλια όρη. Η Ευρώπη αρχίζει από την Γερμανία και Γαλλία, την Ελλάδα και την νότια του Αιγαίου περιοχή, Μικρά Ασία, Ταύρος κλπ.
Οι Αργοναυτικές εκστρατείες ήταν πολλές. Η γνωστή στην μεθοδολογία, αναφέρεται (Ορφέας, Απολλόδωρος) ότι ξεκίνησε από την Κολχίδα, και ακολουθώντας τον Πολικό Αστέρα, γύρισαν με πλοίο από την βόρεια Ευρώπη δια μέσου της Βαλτικής θάλασσας, έπιασαν Ατλαντικό και επέστρεψαν δια μέσου των Ηρακλειδών στηλών στην Μεσόγειο. 

Ανοίγει ο Βόσπορος.
Το 30.000 – 22.000 π.χ. τα συσσωρευμένα νερά της περιοχής που αναφέραμε, της Βαλτικής από την διάβρωση και την πίεση των κυμάτων που δημιουργείται επί πολλές χιλιάδες χρόνια, σπάει ο Βόσπορος γύρω στο 9.500 π.χ και κατακλύζεται η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο).
Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτισμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και μπατάρισε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα.

Στην καταποντισμένη Αιγηίδα μένουν έξω οι κορυφές των βουνών, ενώ συγχρόνως, ενεργοποιούνται τα ηφαίστεια Σαντορίνης, Νισύρου, Ταινάρου κλπ.
Από αυτόν τον καταποντισμό που έγινε με αργό ρυθμό, και έγινε ο εμπλυσμός της Μεσογείου, γλύτωσε ένας πληθυσμός, γύρω στους 23.000 ανθρώπους, οι οποίοι διέσωσαν τον πολιτισμό από τους παλαιότερους.
Οι διασωθέντες της Αιγηίδος βγήκαν στο Ταίναρο και στο Μαλέα.
Ένα μέρος γλύτωσε στο ακρωτήριο Μαλέα (περίπου 3.000-6.000) και στο Ταίναρο (22.000), στην Κρήτη , δημιουργήθηκε τσουνάμι που έφτασε έως τον Ψηλορείτη.
Στην περιοχή της Αρκαδίας ζούσαν βοσκοί σε ημιάγρια κατάσταση.
Οι δασωθέντες από την καταποντισμένη Αιγηίδα ονομαζόντουσαν Πελασγοί, μερικοί που βγήκαν στον Μαλέα πήγαν προς το βουνό Πάρνωνα και τους ονόμασαν Κενταύρους.

Οί Πελασγοί που βγήκαν στο Ταίναρο, μαζί με το ιερατείο έκαναν την πρώτη έδρα τους εκεί, στο Ταιναρο. Οι υποφυλές των Πελασγών ήταν οι Μινυες, Καυκωνες, Λέλεγες, Δόλοπες κ.α.
Στο Ταιναρο το μονοπάτι που πάει στον φάρο, το λένε Λίθο. Εκει ηταν ενας ορθιος λίθος, το πρώτο μενιρ τιμή στον ηλιο. Με τον όρθιο αυτό ήλιο έβλεπαν το ηλιοστάσιο.
Λόγω του μεγάλου αριθμού κατοίκων, γίνεται διασπορά και κάνουν το Βητουλο, μια μέρα απόσταση από το Ταιναρο (9-10 ώρες).
Από το Βητουλο άλλη μια μέρα απόσταση φτιάχνουν την Πελάνα, η οποία είναι κεντρικό σημείο και την κάνουν κέντρο , με αντίστοιχο κάστρο των Μινύων – Μινύες – Μανίες – Μηνίες –Μινύες– Μίνωες κλπ και αργότερα Μανιάτες, Μήνις – μάνητα – μανία.
Με κέντρο την Πελάνα, επιδιώκουν να βρουν πεδινά εύφορα μέρη, και φτιάχνουν ακτινωτά τις πρώτες πολιτείες.
Με ανακατάταξη της στεριάς της βυθισμένης Αιγηίδος, εμφανίζεται η Δήλος.

Εκεί γεννιέται ο Απόλλωνας.

Φεύγοντας από εκεί πηγαίνει στην Λιβύη όπου παρέλαβε την Λιβυκή Σίβυλλα την πρώτη Πυθία.
Στην επιστροφή περνά από την Κρήτη (σύμφωνα με τον ομηρικό ύμνο του Απόλλωνα) και παραλαμβάνει τον μύστη Καρμανόρα, ενώ από το Ταίναρο τον Γαιράνορα και άλλους.
Μυκήνες που είναι πριν το Αρτεμίσιο προς την Τρίπολη, στην συνέχεια το πεδινό Αργος, το κάστρο του Άργους ονομάζεται Λάρισα, από το Λας που δημιουργείτε πριν το 7.000 πχ.
Τον Ορχομενό της Αρκαδίας, και από εκει τον Ορχομενό της Βοιωτίας, την Γόρτυνα της Γορτυνίας από την Γόρτυνα της Κρήτης, τις Αιγιές (κουτουμου) Γυθείου, και τις Αιγιες πρωτεύουσας των Μακεδόνων,
Σε αυτή την περίοδο, γύρω στο 7000-6000 π.χ. αναπτύσσεται η Νεολιθική κοινότητα του Διρου (Αλεπότρυπα που ήταν μια κεντρική αγορά εμπορευμάτων που έρχονταν με καράβια από την Μεσόγειο, απόδειξη ο Οψιδιανός της Μήλου, τα κυκλαδίτικα εδώλια κλπ.
Το σπήλαιο Γλυφάδα, που ήταν γνωστό σε αυτούς, μπορεί να ταυτιστεί με τον Αδη , τον κάτω κόσμο.
Το Ταίναρο είναι το μεγαλύτερο και αρχαιότερο ιερό.
Το μεγαλύτερο ιερό των Ελλήνων είναι το Ταίναρο που οι ντόπιοι το ονόμαζαν Κριτηρι, δηλαδή κριτήριο των ψυχών και των ανθρώπων. Είναι το κυριότερο ψυχοπομπειο.
Σε μια εποχή πριν, 2.000 χρόνια π.χ. έχουμε την θέωση του Απόλλωνα, που είναι η ηλιακή θεότητα, και αντικαθιστά την θεότητα του Δία ως ηλιακή θεότητα.
Ο δε Δίας υποκατέστησε τον πρώτο κατακλυσμιαίο θεό Κάρνο (= κάρα, κορυφή), Κάρνειος Δίας, Κάρνειος Απόλλωνας.
Η ηλιακή θεότητα του Απόλλωνα υποκαθίσταται στην χριστιανική θρησκεία από τον Ιησού.
Με το Ταίναρο, κατά βάση, διασκορπίσθηκαν σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη…
Το Ταίναρο είναι το αρχαιότερο μαντείο. Στην ιστορική εποχή, το μαντείο των Δελφών, αποτελείται από Λάκωνες και Κρήτες ιερείς (π.χ. δεν έδωσε ποτέ χρησμό εναντίον των Λακεδαιμονίων, και χρησιμοποιούσε την γλώσσα την αρχαϊκή μέχρι την κατάργηση του από τον Θεοδόσιο τον 5ο μΧ. αιώνα.)

Οι διασωθέντες στο Ταίναρο, οι υποεθνότητες Μηνιες, Λέλεγες κλπ δεν ήταν οι μόνοι διασωθέντες στον Ελληνικό κόσμο, υπήρχαν, οι Αρκάδες, οι Δρύοπες, στους ορεινούς όγκους ήταν κτηνοτρόφοι (τσοπάνηδες) και φορούσαν δέρματα. 

Οι Μηνίες με τους λοιπούς διασωθέντες, ήταν η μαγιά, το προζύμι, για να εκπολιτιστούν οι κάτοικοι της Ελληνικής χερσονήσου και όχι μόνο από το 9.500- 3.500 π.Χ.
Ο Απόλλωνας με πέντε ιερείς, κατά μήκος της δυτικής και βόρειας Πελοποννήσου.
Ακολουθώντας τα δελφίνια, φτάνει στον κόλπο της Ιτέας, και μετά στους Δελφούς.
Αφού σκοτώνει τον Πύθωνα ιδρύει νέο μαντείο, το μαντειο των Δελφών, σαν επέκταση του μαντείου του Ταινάρου (Στράβων, γεωγραφικά «Ταιναρον φασι αντιδούναι Πυθώ») Αληθινή ιστορία(2) τόμοι Κ. Κάσση.

Αφού δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία και ανασκαφές, πως καταλήξατε σε αυτή την ερμηνεία; 

Υπάρχουν και γραπτά στους αρχαίους κλασικούς, αλλά είναι διάσπαρτα μη κωδικοποιημένα και σωζόμενα, πολλές φορές από σκόπιμες καταστροφές μαρτυριών και αποδείξεων, που μέχρι σήμερα καταστρατηγούνται.
Το ίδιο ισχύει με τις ανασκαφές που. Με βάση πλανημένες θεμελιώδεις θεωρίες (Ευρωπαίων κλπ) παλαιόθεν και από αντιζηλία των ολίγα γιγνωσκώντων, αττικιστών συγγραφέων, που διέπονται από αντιλακωνικό πνεύμα, ιδιαιτέρως στην αρχαία Αθήνα και πολύ περισσότερο στην μετακλασική, και ακόμα περισσότερο μετά τον Αλέξανδρο και μετά τους Χριστιανούς.
Βασικός μίτος-νήμα που μας οδηγεί είναι «η των ονομάτων επίσκεψις» όπου είναι η αληθινή σοφία (Ισοκράτης). Γλώσσα (ιδιώματα κλπ), τοπωνύμια, παραδόσεις, με οδήγησαν κυρίως στην διατύπωση της θεωρίας που αποτελεί ένα μεγάλο πάζλ των επιμέρους αρχαίων γνώσεων, πληροφοριών, συμπερασμάτων και φυσικά μαζί με ένα ιδιαίτερο ταλέντο γνώσεως για την σύνθεση όλων αυτών των κατακερματισμένων ελληνοκεντρικών απόψεων από τον Ορφέα ως σήμερα.

Η φωνή των απανταχού τέκνων της Μάνης
Οκτώβριος-Νοέμβριος2012
Αρ. Φύλλου 55 σελ.14 

Ορσηίς - Η μητέρα των Ελλήνων

Ναιάδα Νύμφη, 480 π.Χ. Μουσείο Τεχνών Νέας Υόρκης

Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλλην...

Στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, βρίσκεται ο "Ναός των Ελλήνων"... ο οποίος είναι κατασκευασμένος (προ δεκαετίας) από τον μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου.
Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!
Σύμφωνα με τον μύθο (σ.σ. Διαβάστε το άρθρο μας για τον "Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα"), μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε οΈλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.
Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.
Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.
Ο Απολλόδωρος μας λέγει:
[Α 7,2] [...] Ζεὺς δὲ πέμψας Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι ὅ τι βούλεται· ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. [Α 7,3] Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν· καὶ Ξοῦθος μὲν λαβὼν τὴν Πελοπόννησον ἐκ Κρεούσης τῆς Ἐρεχθέως Ἀχαιὸν ἐγέννησε καὶ Ἴωνα, ἀφ᾽ ὧν Ἀχαιοὶ καὶ Ἴωνες καλοῦνται, Δῶρος δὲ τὴν πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβὼν τοὺς κατοίκους ἀφ᾽ ἑαυτοῦ Δωριεῖς ἐκάλεσεν, Αἴολος δὲ βασιλεύων τῶν περὶ τὴν Θεσσαλίαν τόπων τοὺς ἐνοικοῦντας Αἰολεῖς προσηγόρευσε, καὶ γήμας Ἐναρέτην τὴν Δηιμάχου παῖδας μὲν ἐγέννησεν ἑπτά, Κρηθέα Σίσυφον Ἀθάμαντα Σαλμωνέα Δηιόνα Μάγνητα Περιήρην, θυγατέρας δὲ πέντε, Κανάκην Ἀλκυόνην Πεισιδίκην Καλύκην Περιμήδην.[...]
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α', 7,2-3.
Μετάφραση:
"[...]Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τονΈλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδαγεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε του κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, τις Κανάκη, Αλκυόνη, Πεισιδίκη, Καλύκη και Περιμήδη. [...]"

Ελληνικό Αρχείο

«ΣΚΥΡΑΣ» το ποτάμι της Μάνης.

Ο ποταμός Σκύρας στον χάρτη

«Προελθόντι δε από του μνήματος εκδίδωσιν ες θάλασσαν ποταμός, ονομα δε οι Σκύρας, ότι κατά τούτον ανώνυμον τεως όντα Πύρρος ο Αχιλλέως έσχε ταίς ναυσίν, ηνίκα επί τον Ερμιόνης γάμον έπλευσεν εκ Σκύρου, διαβάντων δε τον ποταμόν εστί ιερόν αρχαίον…απωτέρω Διός βωμού….» 
Παυσανίου ΛΑΚΩΝΙΚΑ ΧΧV παρ.1
«Αφού προχωρήσωμεν από το μνήμα του Λά, συναντούμε τον ποταμό Σκύρα, ο οποίος χύνεται στην θάλασσα και έλαβε το όνομα του-γιατί προηγουμένως ήταν ανώνυμος- όταν εφτασε εκεί με πλοία από την Σκύρο ο γυιός του Αχιλλέα Πύρρος για τους γάμους του με τηνΕρμιόνη. Αφού περάσουμε τον ποταμό συναντούμε αρχαίο ιερό, πέρα από τον βωμό του Διός.»

Χλωρίδα στην όχθη του ποταμού

Στα νότια του χωριού Αγερανός, και στον κόλπο του χωριού Καμάρες, που λέγεται και κόλπος Κάτω Βαθιού, χύνεται στην θάλασσα ένα ποτάμι, που λέγεται «ρεμα της Δίχοβας», και θεωρείται ο ποταμός Σκύρας του Παυσανίου, από τους Leake και Curtius.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με όλα τα παραπάνω. Πράγματι το ποτάμι που αναφέρει ο Παυσανίας είναι ο Ποταμός Σκύρας.
Το ότι ήταν πριν ανώνυμος, μάλλον ακλουθεί και σήμερα την «ροή» του επειδή τον συναντάμε με διαφορετικές ονομασίες ανάλογα με την περιοχή που διασχίζει.
Αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την εκροή του, βρίσκονται οι πηγές του ποταμού.
Πηγή του ποταμού είναι το «Σελιναρι», η βρύση της Δροσοπηγής, που βρίσκεται, στο σημείο ένωσης δύο βουνών, της Αρέας και του βουνού της Παλιοκοτρώνας.
Πιθανόν το  «Σελιναρι» να είναι το δώρο του  Σειληνού, λόγω της ονομασίας που μέχρι σήμερα έχει. Επιπλέον το νερό που αναβλύζει διαθέτει σημαντικές ιαματικές ιδιότητες, σύμφωνα με τις παραδόσεις.

Προγόνια, οτι απόμεινε απο το πλατανόδασος, μετά τις καταστροφικές φωτιές.

Αρχίζει λοιπόν την πορεία του το ποτάμι, και μετά από δύο χιλιόμετρα η ονομασία του διαμορφώνεται σε «Προγόνια», καθώς κατηφορίζει ανάμεσα σε ένα καταπληκτικό πλατανόδασος, και μετατρέπεται σε ορμητικό χείμαρρο, τους χειμερινούς μήνες.
Συνεχίζει στην ακρη του κάμπου του Βαχού, τα «Ισιώματα» και στα Καλαποθαριανικα.
Στην συνέχεια ακλουθεί παράλληλη πορεία με τον αμαξιτό δρόμο που ενώνει το Γύθειο με την Αρεόπολη. Εδώ το βρίσκουμε σαν «Πλατύ ποταμό», πάντα να κυλάει ανάμεσα σε Πλατάνια. Στην περιοχή Λεβάκου ενώνεται με τον κυρίως χείμαρρο, και ένας παραπόταμος, το ρέμα της «Οριαχας»,  που έχει τις πηγές του στον Λόφο της  «Παλιάς Καρυούπολης».

Του Πασα η βρύση, οπως ειναι σημερα...."τσιμενταρισμένη"

Περνώντας από τα Ντεμιριάνικα, φτάνει στου «Πασά τη βρύση», όπου και εγκαταλείπει τον αμαξιτό και συνεχίζει μέσα από την άφορη κοιλάδα της Φράγκας για την Δίχοβα και τις Καμάρες όπου είναι και οι εκβολές του.

Λιγοστο το νερο του ποταμιου το Φθινόπωρο

Μικρη λιμνούλα στο ποτάμι και βούρλα. 

Σε αρκετα σημεια απομένουν πεισματικά ομορφα πλατάνια τυλιγμένα με κισσό.

Αν και στις μέρες μας, έχουν μειωθεί αρκετά οι δραστηριότητες εξ αιτίας του ποταμού, δεν μπορεί να λησμονήσουν όσοι τα έζησαν, όλα εκείνα που αποδίδει το νερό, και που για την περιοχή της Μάνης πολλαπλασιάζονται λόγω της σπανιότητας του.
Πέρα από την αρδευτική του διάσταση, και το πότισμα των ζώων, χρησίμευε για το πλύσιμο των κλινοσκεπασμάτων, κινούσε νερόμυλο, και προσέφερε τροφή πλήθος καβούρια και χέλια.
Παρουσιάζω λοιπόν για πρώτη φορά τον Σκύρα, δηλώνοντας την ιστορία του, αλλά και  την μεγάλη περιβαλλοντολογική σημασία που έχει για την περιοχή της Μάνης.
Τίποτα δεν είναι απόλυτο…ετσι λοιπόν ο καθένας μπορεί να συνειδητοποιήσει πως ακόμη και η «ξερή» Μάνη έχει τα ποτάμια της στο μέτρο που η φύση της χάρισε.

Παραμυθένια πέδιλα. (Ηλιος-Ψυχούλα-Πεταλούδα)

Ητανε μια φορά και έναν καιρό, μια πεταλούδα, χαρούμενη και λατρευτή, που χάιδευε κάθε μέρα τα λουλούδια του κήπου, και φτεροκοπούσε ερωτοτροπώντας με το ζεστό φως του Ήλιου..

Κι ο Ήλιος την λάτρευε την προστάτευε, τις φώτιζε τα φτερά και ξεχναγε πάντα πως όταν εκείνος το φως…και η πεταλούδα μας ρούφαγε την ζωή.

Χανόταν στα λιβάδια την άνοιξη, μαζεύοντας μαργαρίτες…

Πλατσούριζε στις θάλασσες, χωρίς να νοιάζεται μήπως βραχούν τα φτερά της…

Πετούσε συνεχώς κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Ήλιου…

Και τα βράδια πριν κοιμηθεί στα ροδοπέταλα, καμάρωνε το φεγγάρι και έκανε όνειρα για το καλοκαίρι…

Κι ήταν ο Ήλιος της πρόθυμος να την ταξιδέψει, και έγινε η ζωή ταξίδι, και το ταξίδι έρωτας…

Κάποτε όμως τελειώνουν όλα…τέλειωσε η άνοιξη, τέλειωσε και το καλοκαίρι…

Τον ήλιο σκέπασαν τα σύννεφα, χάθηκε και ο βοριάς, να τον βοηθήσει να τα διώξει…

Η πεταλούδα μας χωρίς ήλιο, λουλούδια, θάλασσες, και ταξίδια, έχασε την ικμάδα της και μαράζωσε…

Και έγινε η πεταλούδα του ιονίου χρυσόσκονη, έγινε του αγέρα μυρωδιά, και έμεινε ο Ήλιος μόνος…και  ο χειμώνας σκέπασε την μαγεμένη χώρα…

Σα θαύμα όμως γύριζε η πεταλούδα, με τον αέρα, και σιγοψιθύριζε κουράγιο…

Δρόσιζε όνειρα με τις σταγόνες της βροχής, αλαφροΐσκιωτη μορφή, για όσους βλέπουν τα σημάδια, και ο Ήλιος όλα τα έβλεπε και άναβε φώτα ελπίδας.

Πότε με τα σπουργίτια έστελνε μηνύματα, πότε με πεταλούδες, κι ίδια ακόμα με επισκέψεις, συντρόφευε τον ήλιο στο βασίλεμα του.Είναι η αγάπη του θεού το πρόσωπο, και όλα τα κάνει. Αν έχεις δώσει, πολλαπλάσιο θα πάρεις!

Κι αν είσαι αέρας μυριστός, χρυσόσκονη όπως την πεταλούδα, ανταποδίδεις στην αγάπη ότι πήρες.

Είναι σαν θαύμα, ένα παραμύθι αληθινό μόνο για δύο, ίσως και κάποιους άλλους να αγγίζει, η ιστορία που ξεκίνησε και ταξιδεύει ακόμα.

Ναι είναι θαύμα, η πεταλούδα, βρήκε μια ψυχή, την σκέπασε με τα φτερά της, και σαν πυγολαμπίδα της είπε λόγια μαγικά, κανείς δεν ξέρει όμως τι της είπε, μόνο η ψυχούλα που τα ένοιωσε μπορεί να πει.

Τα πέδιλα τα στολισμένα με τις πέρλες, βρήκαμε πόδια, να τα περπατήσουν. 

Και οι δυο μαζί, ταξίδεψαν τα μονοπάτια τα γνωστά, και βρήκε πάλι ο Ήλιος νόημα.

Πρώτα την οδήγησε δειλά-δειλά, να βρει τον ήλιο, που την γνώρισε απ την πρώτη λέξη, ταυτότητα το κείμενο που γράφει, η κάρδια, με το μολύβι, το ανεξίτηλο της μοίρας.

Ένοιωσε η ψυχούλα, αυτό το κάλεσμα, και είπε να την συναντήσει, να της μιλήσει, να τα πουν να πάρει θάρρος, γιατί μόνο εκείνη θα την καταλάβαινε…τόση η πίκρα πούχε μαζεμένη.

Κι ο Ήλιος, την ταξίδεψε  στα μέρη του παραμυθιού τα μαγεμένα, εκεί που ουρανός κι η θάλασσα γίνονται ένα..

Εκεί που στα ψηλά βουνά τα απάτητα, σε προστατεύει το άγρυπνο το μάτι , του αετού που φέρνει βόλτες στον αγέρα.

Βρέθηκαν κάπου οι δυο τους κανείς δεν ξέρει που, και δεν θα μάθει, και έγινε η μετουσίωση και η μέθεξη άγνωστο πώς.

Στον ήλιο, έφτανε μόνο η ένωση….η πεταλούδα κι η ψυχούλα είναι Ένα.

Και έγινε το «αχ αυτή η θάλασσα» ελπίδα, «δεν υπάρχει καλύτερο από την θάλασσα».

Ψηλάφησε η ψυχούλα τα άγια μέρη του παραμυθιού, και βρήκε την αλήθεια, βρήκε την δύναμη, να πολεμήσει τα θηρία, και έγινε ο Ήλιος σύμμαχος, κι η πεταλούδα, έγινε  όραμα και ελπίδα.

Σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, βαθαίνει, η ζωγραφιά, τρεις την ορίζουν, ο Ήλιος και η ψυχούλα, χρώματα,  και  η πεταλούδα το τελάρο.

Είναι όμορφοι ο κόσμοι, αν μπορούμε να τους πλάθουμε, και να ενώνουμε, ότι στην ζωή μας είναι φανερό, με εκείνα τα πολλά που, μάτια δεν τα βλέπουν.

Η πεταλούδα τα σημάδια φανερώνει..

Και ο Ήλιος τα διαβάζει, σε τόπους, μέσα στις καρδιές, αλλά και πάνω στο ψηφιδωτό του χρόνου.

Άνοιξε και η ψυχούλα τώρα, παράθυρο στον ουρανό, μυήθηκε και τα σημάδια βρήκαν κι άλλο παραλήπτη. Τον παραλήπτη που ο Ήλιος με το άγρυπνο του βλέμμα θα προσέχει, φύλακας Άγγελος.

Τον παραλήπτη που έταξε η πεταλούδα να του δώσει, και την υπόσχεση της κράτησε.

Το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ, ακόμα υπάρχουν άγραφες σελίδες.

Το γράφουν τρεις, και εγώ το μυστικό τους θα φυλάξω…

Άμα το πω δεν θάναι παραμύθι!!!

Μα ο χρόνος είναι κύκλος, κι όλα γυρίζουν γύρω μας, με άλλα πρόσωπα, άλλες φωνές και άλλα μάτια.

Είναι στα αλήθεια ευλογημένοι όσοι δεν βλέπουν για να δουν, αλλά ήλιους, πεταλούδες και ψυχές, νοιώθουν σε κάθε βήμα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/9/2012 

Γούτσ σ'ευχαριστώ που μού στειλες την "ψυχούλα"

"Ψυχούλα" μου σε λατρεύω που εισαι δίπλα μου...

Η Ζώνη της Ιππολύτης: Ο κύκλος ζωής και θανάτου

Η Ιππολύτη δεν είναι μία τυχαία Αμαζόνα

    

Γιώργος Χαραλαμπίδης

Γνωρίζουμε πλέον ότι πίσω από την κωδικοποιημένο σύμβολο της ΑΜΑΖΟΝΑΣ υποκρύπτεται η λειτουργία της ίδιας μας της ΨΥΧΗΣ.
Μέσω της εσωτερικής ανάλυσης της λέξης ΑΜΑΖΩΝ μπορέσαμε να κατανοήσουμε ότι η ΨΥΧΗ μας είναι ΑΘΑΝΑΤΗ.
Είναι άκρως εντυπωσιακό το γεγονός ότι μία και μόνη λέξη, η οποία αποτελείται μάλιστα από έξι και μόνο γράμματα, έχει την δυνατότητα να μας αποδώσει την ολοκληρωμένη πορεία της Ψυχής μας!
Η ΑΜΑ-ΖΩΝ περιγράφει επακριβώς την δυνατότητα της Ψυχής μας να μπορεί να ζει χωρίς κανένα πρόβλημα σε δύο διαφορετικούς Κόσμους.
Βεβαίως αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ.
Όπως διαπιστώνουμε όμως αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν ΖΩΗ και ΘΑΝΑΤΟΣ αναφέρεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ στην περίπτωση του ΥΛΙΚΟΥ μας ΣΩΜΑΤΟΣ, διότι σε ό,τι αφορά την ΑΜΑΖΟΝΑ ΨΥΧΗ ΜΑΣ και στις δύο περιπτώσεις η ΑΜΑΖΟΝΑ-ΨΥΧΗ επιβιώνει και ΖΕΙ χωρίς να αντιμετωπίζει απολύτως κανένα πρόβλημα.
Δηλαδή το σύμβολο της Αμαζόνας αντιγράφει πλήρως τις ιδιότητες της Ψυχής μας, καταρχήν μέσω της αποκωδικοποίησης του αυτού του τόσο περίεργου ονόματος.
Σύμφωνα με την διπλή ανάλυση ΑΜΑ-ΖΩΝ και Α-ΜΑΖΩΝ του ονόματος της Αμαζόνας, μπορούμε να εξάγουμε τα εξής πολύτιμα και άκρως σημαντικά συμπεράσματα:
Η Αμαζών - Ψυχή μας, στην μία περίπτωση ΖΕΙ κάτω την επήρεια και την ΑΠΟΚΤΗΣΗ της ΜΑΖΑΣ που επιφέρει η ΓΕΝΝΗΣΗ του σάρκινου σώματός μας, ενώ
Στην άλλη περίπτωση ΖΕΙ κάτω από την επήρεια της ΑΠΩΛΕΙΑΣ της ΜΑΖΑΣ που επιφέρει ο ΘΑΝΑΤΟΣ του σάρκινου σώματός μας.
Αυτό σημαίνει ότι η ΨΥΧΗ μας είναι ΑΜΦΙΒΙΑ.
Αν όμως προσέξουμε καλύτερα αυτόν τον ΙΕΡΟ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ που προσδίδει η Μυθολογία μας στην οντότητα της ΑΜΑΖΟΝΑΣ, θα διαπιστώσουμε ότι μ έσω του ίδιου ονόματος θα μπορούσε να περιγράφεται ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι Αμαζόνες!
Έτσι λοιπόν, όταν η ΑΜΑ-ΖΩΝ ΙΠΠΕΥΕΙ το Άλογό της, τότε ΑΠΟΚΤΑ ΜΑΖΑ.
Δηλαδή η Αιώνια Άφθαρτη και Αμαζόνα – Ψυχή μας ΕΝΣΑΡΚΩΝΕΤΑΙ και περνάει στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ, τον κόσμο την Ύλης, βασικό σύμβολο του οποίου είναι ο ΙΠΠΟΣ!
Για όσο χρονικό διάστημα βρισκόμαστε ενσαρκωμένοι, δηλαδή για όσο χρονικό διάστημα λέμε ότι «ζούμε» η Ψυχή μας βρίσκεται σε ρόλο ΙΠΠΕΑ, διότι ο σκοπός της Ενσάρκωσής της είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου, βάσει του οποίου θα πρέπει να καταφέρει τελικά μέχρι το τέλος αυτής της διαδρομής να ΧΑΛΗΝΑΓΩΓΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ.
Μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε πολύ εύκολα ότι όταν έρθει η ώρα του «θανάτου» μας, η ΑΜΑΖΟΝΑ-ΨΥΧΗ μας, πολύ απλά ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΗΣ, δηλαδή εγκαταλείπει στον πλανήτη Γη την ΜΑΖΑ της, το ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΣΩΜΑ και αφού είναι ΑΜΦΙΒΙΑ, περνάει ανενόχλητη στον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΔΗ ή ΠΛΟΥΤΩΝΑ στον οποίο και παραμένει σε ΑΣΑΡΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Βεβαίως κατά την διάρκεια αυτής της παραμονής σε άσαρκη κατάσταση, η Ψυχή μας εξακολουθεί να ζει, κυρίως κρίνοντας τις πράξεις του τελευταίου βίου της και προσπαθώντας να σχεδιάσει τα δεδομένα της επόμενης ενσάρκωσής της, δηλαδή να διαλέξει ποιος θα είναι ο επόμενος ΊΠΠΟΣ της που θα είναι ο καταλληλότερος για να την βοηθήσει να βελτιώσει την ΙΠΠΙΚΗ της δεινότητα.
Όταν ολοκληρωθούν αυτές οι απαραίτητες διεργασίες και φτάσει και πάλι η κατάλληλη ώρα για την νέα ενσάρκωση της Ψυχής, επομένως και για την μεταφορά της από τον Κόσμο του Πλούτωνα στον Κόσμο του Ποσειδώνα, η Αμφίβια Αμαζόνα Ψυχή μας, απλώς ανεβαίνει και πάλι στον ΙΠΠΟ της!
Μόνο που πρόκειται για έναν καινούριο ΙΠΠΟ, δηλαδή σε ένα άλλο καινούριο σώμα με το οποίο θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της κάτω από ένα άλλο πρόσωπο στον Πλανήτη γη!
Διαπιστώνουμε επομένως ότι υπάρχει μία συνεχής και αδιάκοπη σχέση, ένας ΚΥΚΛΟΣ της ΨΥΧΗΣ η οποία την αναγκάζει να λειτουργεί συνεχώς σαν μία ΑΜΑΖΟΝΑ που ανεβαίνει και κατεβαίνει από τον ΙΠΠΟ της!
Ακριβώς αυτός ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ υποκρύπτεται μέσα στην Ιερή Μυθολογία μας, πίσω από το σύμβολο της ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ.
Η Ιππολύτη δεν είναι μία τυχαία Αμαζόνα.
Αντιθέτως είναι η βασίλισσα όλων των Αμαζόνων, επομένως στο πρόσωπό της εκπροσωπούνται όλες ανεξαιρέτως οι ΨΥΧΕΣ.
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το βασικότερο εξάρτημα στην ένδυση των Αμαζόνων είναι η περίφημη ΖΩΝΗ, η οποία άλλωστε υποκρύπτεται και μέσα στο άκρως κωδικοποιημένο όνομα ΑΜΑΖΩΝ.
Όπως γνωρίζουμε αυτό το θέμα της χρήσης της ζώνης είναι τόσο σημαντικό που ο Ηρακλής κατά την περίοδο της επίτευξης των 12 Άθλων του πρέπει να καταφέρει να προσεγγίσει την ΙΠΠΟΛΥΤΗ την βασίλισσα των ΑΜΑ-ΖΩΝΩΝ και να της κλέψει την ΖΩΝΗ της!
Βεβαίως το γεγονός αυτό, αποτελεί σίγουρα ίσως το πλέον ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ από όλα τα ανεξήγητα γεγονότα που συμβαίνουν στην Μυθολογία μας.
Όμως ο λόγος που τα γεγονότα αυτά μας φαίνονται ανεξήγητα είναι διότι δεν έχουμε καταφέρει, ακόμα και σήμερα μετά την πάροδο τόσων χιλιάδων ετών από τα γεγονότα που περιγράφονται στην Μυθολογία μας, να κατανοήσουμε την εσωτερική τους διάσταση.
Θα πρέπει λοιπόν, μετά από ολόκληρη αυτήν την ανάλυση που προηγήθηκε, να κατανοήσουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση της ΖΩΝΗΣ της βασίλισσας ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ, το μυστηριακό γεγονός το οποίο υποκρύπτεται δεν είναι παρά ο αστρολογικός ΒΟΡΕΙΟΣ και ο ΝΟΤΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ή τα ΔΕΣΜΑ που κρατούν την Αμαζόνα Ψυχή μας δέσμια των επανενσαρκώσεών της, χωρίς μάλιστα να έχει την παραμικρή πιθανότητα να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, αφού είναι ΑΜΦΙΒΙΑ και ΑΙΩΝΙΑ!
Θα πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι ακριβώς αυτή η ΖΩΝΗ είναι που ΔΕΝΕΙ και διατηρεί ΔΕΜΕΝΟ σε κάθε ενσάρκωσή μας, τον ΙΠΠΟ δηλαδή το ΥΛΙΚΟ ΣΩΜΑ μας, με την ΑΜΑΖΟΝΑ- ΑΫΛΗ ΨΥΧΗ μας!
Το καθοριστικό στοιχείο όμως που μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στην πλήρη αποκάλυψη όλης αυτής της εξαιρετικά δυναμικής εικονοπλασίας είναι το όνομα της βασίλισσας των ΑΜΑΖΟΝΩΝ που ονομάζεται ΙΠΠΟΛΥΤΗ.
Μας λέει λοιπόν ότι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ για να καταφέρουμε κάποτε να απαλλαγούμε από αυτήν την κατάσταση και να ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ ΙΠΠΟΥ ΜΑΣ, δηλαδή τα δεσμά των συνεχών επανενσαρκώσεών μας, είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ.
Πρέπει να ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΖΩΝΗ!
Δηλαδή να ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ της ΑΜΑΖΟΝΑΣ- ΨΥΧΗΣ μας.
Τώρα πλέον είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός αυτού του ΑΘΛΟΥ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ.
Και επίσης μπορούμε να κατανοήσουμε τον λόγο που αν και η ΙΠΠΟΛΥΤΗ δίνει τελικά η ίδια με τα χέρια της την ΖΩΝΗ της στον Ηρακλή, παρόλο που η πρόθεση του Ηρακλή ήταν να την αποκτήσει πάση θυσία, ακόμα και κλέβοντάς της, ο Ηρακλής τελικά ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΙΠΠΟΛΥΤΗ την οποία και ΑΓΑΠΑΕΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ.
Ο φόνος του Ηρακλή είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ, διότι αυτό που ΦΟΝΕΥΕΙ αυτό που ΚΑΤΑΡΓΕΙ είναι ακριβώς αυτή η ΖΩΝΗ ή ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ!
astrology