17 Απριλίου 2011

Οι Φωκάδες

Ο Νικηφόρος Φωκάς καταγόταν από ονομαστή και αρχαία οικογένεια της Καππαδοκίας, της οποίας τα μέλη ήταν στρατιωτικοί, είχαν υπηρετήσει στις τάξεις του στρατού κατά των Περσών και στη συνέχεια κατά των Αράβων. Ο παππούς του ονομαζόταν και αυτός Νικηφόρος και είχε ηγηθεί ρωμαίηκων δυνάμεων στην Ιταλία και την Σικελία επί Βασιλείου Α' (1). Κατά τους χρόνους του Λέοντος του Στ' προβιβάσθηκε σε Δομέστικο των Σχολών και ανέλαβε επιχειρήσεις κατά του Συμεών(2). Η αντικατάστασή του από τον μάγιστρο Κατακαλών Αβίδηλα, λόγω δυσμένειας, είχε μοιραία αποτελέσματα στην πορεία της εκστρατείας(3).
Αυτός ο Νικηφόρος απέκτησε δύο γιους, τον Βάρδα και τον Λέοντα. Ο Λέων είχε χρηματίσει Δομέστικος των Σχολών με επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων, αλλά στο ενεργητικό του είχε και μια συνομωσία κατά την αντιβασιλεία της αυτοκράτειρας Ζωής, όταν ο Κωνσταντίνος Ζ' ήταν ανήλικος(4). Ο Βάρδας Φωκάς, πατέρας του μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρου, είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Κωνσταντίνος Ζ' Πορφυρογέννητο.

Τον είχε βοηθήσει ν' απαλλαγεί από τους Λεκαπηνούς(5), τα δε πολεμικά του κατορθώματα κατά των Αράβων, τον είχαν καταστήσει λαϊκό ήρωα. Κατά τους χρόνους της βασιλείας του γιου του ήταν πια παλαίμαχος. Αυτός έλαβε σύζυγο εκ του γένους των Μαλεϊνών, αδελφή του οσίου Μιχαήλ του Μαλεϊνού, και μαζί της απέκτησε τους Λέοντα και Νικηφόρο Φωκάδες(6). Αυτοί τιμήθηκαν από τον Κωνσταντίνο Ζ' με το αξίωμα του Δομέστικου των Σχολών, της Δύσης ο Λέων και της Ανατολής ο Νικηφόρος.
Ο Νικηφόρος έλαβε σύζυγο και απέκτησε ένα γιο, τον Βάρδα. Αυτός παίζοντας με τον εξάδελφό του Πλεύση, τραυματίστηκε στο μάτι από ακόντιο και πέθανε σε νεαρή ηλικία. Φαίνεται, ότι σύντομα τον ακολούθησε και η μητέρα του(7). Ως φύση έντονα θρησκευτική ο Νικηφόρος επηρεάστηκε βαθύτατα από τον θάνατο των προσφιλών του προσώπων κι εκδήλωσε επιθυμία να μονάσει. Απέφευγε την κρεωφαγία και δεν ήθελε να νυμφευθεί ξανά. Σε μια επίσκεψη του θείου του οσίου Μιχαήλ Μαλεϊνού στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Αβράμιο(8), κατοπινό όσιο Αθανάσιο Αθωνίτη, ο οποίος είχε επισκεφθεί τον όσιο παρέα με το στρατηγό Ζεφινεζέρ(9).Οι δυο άνδρες συνδέθηκαν στενά και μετά την κουρά του ο όσιος Αθανάσιος ανέλαβε την καθοδήγηση του Νικηφόρου με την προτροπή του οσίου Μιχαήλ. Τότε ο Νικηφόρος έδωσε υπόσχεση να μονάσει(10), την οποία, όμως, δεν πρόλαβε να εκπληρώσει.
Ο Λέων Φωκάς μαζί με τα παιδιά του πατρίκιο Νικηφόρο και δούκα Βάρδα, εξορίστηκαν, οι δυο πρώτοι στη Μύθημνα της Λέσβου, ο δε Βάρδας στην Αμάσεια, μετά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β'. Ο Βάρδας Φωκάς εστασίασε το 971 μ.Χ. και αντιμετωπίστηκε από το μάγιστρο Βάρδα Σκληρό. Φωκάδες θα συμμετέχουν σε στασιαστικά κινήματα καθ' όλη τη διάρκεια του Ι' αιώνα και θα δημιουργήσουν δυναστικά προβλήματα στο Βασίλειο Β' Βουλγαροκτόνο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Τελευταίο ονομαστό μέλος της οικογένειας των Φωκάδων είναι ο Ιωάννης Απόστολος Φωκάς Βαλεριανός, εκ Κεφαλληνίας. Εκεί βρέθηκαν οι Φωκάδες μετά την άλωση. Γεννήθηκε το 1530 μ.Χ. στο Βαλεριάνο και έδρασαε στην υπηρεσία του Ισπανού βασιλιά Φιλίππου του Β' στο Νέο Κόσμο. Δεινός ναυτικός ο Juan de Fuca ή Juan Griego, ηγούμενος μικρής εξερευνητικής αποστολής το 1592 μ.Χ>, έπλευσε Βόρεια μέχρι τα στενά που φέρουν σήμερα τ' όνομά του, μεταξύ Βανκούβερ και Σηάτλ(11).

Παραπομπές
1) Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 180.
2) Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 199.
3) Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 200, Καραγιαννόπουλος, Ιστορία..., τ.Β', σελ. 321.
4) Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 238.
5) Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 268, Ι.τ.Ε.Ε., τ.Η', σελ. 100.
6) Αναφέρεται ως γιος του και ο Κωνσταντίνος, στρατηγός της Σελεύκειας, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο αιχμάλωτος των Αράβων μετά την ήττα στη Γερμανικεία το 949 μ.Χ. Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 270,275, Schlumberger, O Αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς, σελ.54.
7) Λέων Διάκονος, Ιστορία, ΙΙΙ.4, Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 299.
8) Νικοδήμου (Μπιλάλη) Μοναχού Αγιορείτου, Ο Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης2, Αθήνα, εκδ. Παρουσία, 2000, τ.Α', σελ.77-78.
9) Γυναικαδελφός του Ιωάννη Γαρίδα, που αντικατέστησε τον Λέοντα (θείο) ως Δομέστικο των Σχολών, λόγω υποψίας για συνομωσία εναντίον του Κωνσταντίνου Ζ'. Αυτός, λοιπόν, ο Ζεφινέζερ (ή Ζουφινέζερ) Θεόδωρος μαζί με τον γιο του Γαρίδα, Συμεών, έγιναν οι εταιρειάρχες. Σκυλίτζης, Χρονογραφία, σελ. 236.
10) Νικοδήμου (Μπιλάλη) Μοναχού Αγιορείτου, Ο Όσιος..., τ.Α', σελ. 81-83.
11) Περισσότερες πληροφορίες στο άρθρο του Μιλτιάδη Βαρβούνη, Ιωάννης Φωκάς, Ιστορικά Θέματα, τευχ.39, εκδ. Περισκόπιο, Απρίλιος 2005.

Πηγή

15 Απριλίου 2011

Ο Λιαντίνης, ο Ταΰγετος, και η Πατρώα «Γή»

Η φυσική είσοδος στα μαρμαρένια αλώνια του Ταΰγετου που ο δάσκαλός μας (νεοδιόριστος καθηγητής τη δεκαετία του 70 στη γενέτειρά μου Μολάους Λακωνίας) Λιαντίνης διάλεξε για να πάει να συναντήσει το Χάρο που ποτέ δε φοβήθηκε.
Η ημέρα των 14 Ολυμπιάδων, τα γενέθλια των 56 χρόνων ήταν η λατρεμένη του μέρα για να πάει σε αυτή τη συνάντηση που περίμενε για να δείξει, ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει τη μέρα του θανάτου από μόνος του. Δεν είναι καρπός να δεχτεί το φάγωμα του σκουληκιού ή να πέσει από ωρίμανση από το δέντρο, αλλά να πέσει από αυτό με την επιλογή του ως άνθρωπος χωρίς να φοβάται. Να πάει να συναντήσει αυτός το Χάρο και όχι να τον πάρει αυτός στέλνοντας κάποια αρρώστια.
Άλλωστε κάποτε…..
"ο Διγενής(γένος του Δία) όπου χτυπά το αίμα αυλάκι κάνει
και ο Χάροντας όπου χτυπά το αίμα τράφο κάνει…"
Ένα μικρό ρήγμα της ορογένεσης στη κορυφογραμμή του θρυλικού Ταΰγετου λίγο βορειότερα από τη θέση Πόρτες, ένα φυσικό φέρετρο, πού όταν ξάπλωσα μέσα περίσσευε μόλις μισό μέτρο από το σώμα μου. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου αντίκρισα τον ήλιο να με φωτίζει με το εκτυφλωτικό ενεργειακό φως της ΙΕΡΗΣ κορυφογραμμής του αρρενωπού βουνού, της επιβλητικής γης (Ταύς = νταής + γα δηλαδή γη).
Εκεί που βρίσκεται το ερωτικό σμίξιμο του ήλιου και της πέτρας για το ποιητή.
Εκεί που από τα πανάρχαια χρόνια λατρεύτηκε ο θεός Ήλιος Απόλλωνας, αφού το ακούμπησμα του φωτεινού δίσκου στη φυσική ράμπα των ουρανών, την Πυραμίδα έμπνευσε τους Σπαρτιάτες να φεύγει το τέθριππο άρμα του θεού Ήλιου στο Διάστημα (Δίας ειμί) και μετέπειτα του Αϊ Λιάς.
Οι φωτογραφίες πάρθηκαν την ημέρα της 67 Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης στο Ταΰγετο και αυτές τις συγκινητικές στιγμές σας μεταφέρω από το αρχείο μου σε αυτή τη σελίδα προς τιμή του ΔΑΣΚΑΛΟΥ μας και τιμώντας επίσης αυτούς που λάτρεψαν τέτοιες ΟΥΡΑΝΙΕΣ κορυφογραμμές.
Γιάννης Κοφινάς

http://www.speleoclubposeidon.gr/











Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Δάσκαλος με το οξύ πνεύμα και το αλάθητο κυτταρικό ένστικτο, διάλεξε τον ιδανικό τόπο για να επιστρέψει, στην πατρώα γη.
Πράγματι σαν μαθητές του και ομόφυλοι και εμείς πρέπει να νοιώσουμε την έννοια της μακρινής μας καταγωγής, και να ερμηνεύσουμε αυτή την ενέργεια, βήμα-βήμα, με οδηγό το ένστικτο και την ερμηνεία των ονομάτων.
Δεν είναι τυχαίο βουνό ο Ταΰγετος, και αυτό είναι η άποψη όλων των Λακεδαιμονίων.
Οι Σπαρτιάτισσες μανάδες προέτρεπαν τους γιούς του με την ουράνια «ευχή» η ταν ή επί τας.
Τι να σημαίνει όμως η λέξη «ταν»;
Σίγουρα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν μπορεί να σημαίνει την ασπίδα, εκτός και η ασπίδα είναι σύμβολο της γης.
Είναι πολύ μικρό η μεγαλόψυχη και ενάρετη αυτή «φυλή» να μιλούσε για ένα κομμάτι από ξύλο ή μέταλλο που σκοπό είχε να προστατεύσει την ζωή του φέροντος.
Πόσο μάλλον όταν ο οπλίτης ήταν διατεθειμένος να την θυσιάσει για την πατρίδα και την αρετή.
Η λέξη «ταν» σημαίνει την πατρίδα, την γήινη πατρίδα, το περιβάλλον και κατ’ επέκταση, ότι περιέχεται σε αυτήν.
Λέμε αυτοσαρκαζόμενοι στις μέρες μας, και μάλιστα με περιφρόνηση, «Ελλαδιστάν», δηλαδή η γη των Ελλήνων. Άλλο ένα σημάδι της προπαγάνδας που θέλει να λασπώνει κάθε τι μας ξαναγυρίζει στην αίγλη των προγόνων μας.
Άλλωστε σε πολλές Ασιατικές χώρες η κατάληξη «ταν», δηλώνει την χώρα κάποιου Λαού, Αφγανιστάν, είναι η χώρα των Αφγανών.
Η «ευχή» λοιπόν «ταν η επι τάς», ήταν προτροπή, για αγώνα μέχρι θανάτου για την πατρίδα.
Έλεγε η μάννα : Θα πολεμήσεις για την πατρίδα, μέχρι να πέσεις νεκρός πάνω σε αυτήν.
Και δεν φοβόταν ο Σπαρτιάτης των θάνατο, γιατί τον γνώριζε.
Ο θάνατος ήταν ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, και η ψυχή ανάλαφρη και ελεύθερη πλέον γύριζε στο τόπο από όπου ήρθε.
Αυτό το γνώριζε και ο Δάσκαλος, το γνωρίζει και η θρησκεία μας, και ή αρχαία και ή νέα.
Σε εμάς τους Λακεδαιμόνιους το δηλώνει η κορυφή του Ταϋγέτου, με την ονομασία της «ΤΑΛΕΤΟΝ».
Το πρώτο συνθετικό τάλε, είναι η δωρική έκφραση, του Ιωνικού τήλε που σημαίνει μακριά.
Το «Τον» είναι ή πατρίδα κατ, αναλογία με το «ταν», αλλά ενώ το «ταν» δηλώνει την γήινη, το «τον» δηλώνει την ουράνια.
«ΤΑΛΕΤΟΝ» σημαίνει «Η ΜΑΚΡΥΝΗ ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ», η κορυφή του Ταϋγέτου είναι το μνημείο για να θυμόμαστε αυτή την ουράνια πατρίδα μας, και γιατί όχι και την ουράνια καταγωγή μας.
Η αλήθεια δεν ξεχνιέται, και αν το μυαλό μπερδεύεται και ξεχνά η ψυχή δεν ξεχνά ποτέ.
Στην Λακεδαίμονα, δηλαδή την κοιλάδα των θεών, έγινε η «σπορά» (Σπάρτα), του θεϊκού σπόρου, στην γήινη «φυλή».
Η Αφροδίτη η «μιγώνια» φρόντισε να ενωθεί το «αρσενικό»(ουράνιος σπόρος), με το «θηλυκό» (γήινη φυλή).
Κάπως έτσι άρχισε, στο μακρινό και ομιχλώδες παρελθόν, το ξεκίνημα του είδους των ανθρώπων.
Ο Διας και η Ταυγέτη ένα ζευγάρι, ή αν θέλετε ο Αδαμ και η Εύα, και….πολλά άλλα.
Οι Λάκωνες γνωρίζουν, ασυνείδητα ίσως, αλλά γνωρίζουν τα παραπάνω, γι’ αυτό και οι παλαιότεροι έλεγαν τα κορίτσια «φυληκά», υποκοριστικά «φυληκούλια» και τα αγόρια «υγιούς».
Το θηλυκό με λίγα λόγια είναι ο φορέας της φυλής, και γεννά σαν την γαία, με την επέμβαση του σπόρου, αρσενικά και άλλα θηλυκά για την διαιώνιση του είδους.
Έτσι ερμηνεύεται, και ή αυστηρότητα για την «ηθική» των θηλυκών, δεν προερχόταν από σεμνότητα αλλά από φόβο να μην γίνουν επιμιξίες και αλλοιωθεί η «φυλή».
Αυτό αποδεικνύει και μια «βαριά βρισιά» στην Λακωνία ( «γαμώ την φυλή σου» ).
Τίποτα δεν είναι τυχαίο….και αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο Δάσκαλος.
Γρηγόριος Παπαδοθωμάκος

9 Απριλίου 2011

Η αδούλωτη Μάνη στην έκθεση βιβλίου Κλαθμώνος.



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ο Εκδοτικός Οίκος «Αδούλωτη Μάνη» τού Γιώργου Π. Δημακόγιαννη (έδρα Αρεόπολη) συμμετέχει με δικό του περίπτερο –Νο 17- στην πασχαλινή Έκθεση Βιβλίου τού Επαγγελματικού Σωματείου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Ελλάδος (Ε.Σ.Ε.Β.Ε.) στο κέντρο τής Αθήνας, «εκπροσωπώντας» το Μανιάτικο, Λακωνικό και Μεσσηνιακό, βιβλίο, με δεκάδες τίτλους νέων και παλαιότερων βιβλίων…
Βιβλία που δεν θα βρείτε πουθενά αλλού συγκεντρωμένα,
βιβλία για δώρα, βιβλία για κάθε προτίμηση!
Να σημειώσουμε ότι και φέτος η «Αδούλωτη Μάνη» αποτελεί το ένα και μοναδικό περίπτερο συμμετοχής της περιφερειακής Ελλάδας σε Έκθεση Βιβλίου των Αθηνών!
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ
11.00πμ έως 10.00μμ
Πληροφορίες: 6978 991863 (Γ. Π. Δημακόγιαννης)

Διπλό DVD για την λαμπρή φετινή επέτειο της 17ης Μαρτίου!
Σε καλαίσθητη κασετίνα και με επιμελημένο εξώφυλλο κυκλοφόρησε το διπλό DVD, 4ωρης συνολικής διάρκειας, με τα δρώμενα της 16ης και 17ης Μαρτίου 2011, στην Αρεόπολη!
Οι φετινές λαμπρές εορταστικές εκδηλώσεις της μεγάλης γιορτής της Μάνης, για τα 190 χρόνια από την ημέρα που οι Ήρωες Μανιάτες Πρόγονοί μας κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με δίλημμα το «Νίκη ή Θάνατος» και το «Ταν ή επί τας», όπως αναγράφονταν και στην Σημαία με την οποία ξεκίνησαν για να απελευθερώσουν Καλαμάτα, Μυστρά και Μονεμβασιά…
Στα δύο DVD όλες οι εικόνες με πρωταγωνιστές τα παιδιά μας, απ’ όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, τις τιμητικές αντιπροσωπείες από Κρητικούς – Ασή Γωνιά, Πόντιους, Μεσσήνιους και Λάκωνες, αλλά και απογόνους Μανιατών της Σαρδηνίας (Ιταλία)!
Θα παρακολουθήστε την συγκλονιστική αναπαράσταση του Όρκου των Αθανάτων από μαθητές Λυκείου, τις ομιλίες, τα ποιήματα, τις καταθέσεις στεφάνων, την μεγάλη παρέλαση, τους παραδοσιακούς χορούς κ.π.ά.
[Το 4ωρο θέαμα στο διπλό DVD επιμελήθηκε ο γνωστός Λάκωνας σκηνοθέτης Λεωνίδας Δρογκάρης και διατίθεται στην τιμή των 15 ευρώ αποκλειστικά από το βιβλιοπωλείο «Αδούλωτη Μάνη», στην Αρεόπολη. Επικοινωνία για παραγγελίες τηλ. 27330 53670, 6978 991863, e-mail: gpdimak@otenet.gr]

7 Απριλίου 2011

Το λακωνίζειν,{ή Like…εικονίζειν (action)} εστί φιλοσοφείν!

Μία ιστορία για την... Παιδεία..

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο: «Διάγνωσις εστί...»
Επεισόδιο 1ο: «Ο δάσκαλος»
Τους έδινε τα πάντα. Ό,τι είχε και ό,τι δεν του μάθανε. Σχεδίαζε μέσα από εγκυκλίους αλλά και κατά το δοκούν. Έκανε ένα μάθημα αλλιώτικο, διάφορο κι όχι αδιάφορο, συναρπαστικό. Για τον ίδιο αλλά και για τα παιδιά. Έξω από τις συνήθειες τις κλασικές, τους πίνακες, τα κονσερβοποιημένα βιβλία. Τους δίδασκε μέσα από την τέχνη τι είναι τέχνη, μέσα από το σκίτσο τι είναι αστείο και τι τραγικό, μέσα από το άλλο, το διαφορετικό, το ρηξικέλευθο για τη μέχρι τώρα κατάσταση, τι είναι νεωτερισμός στα δεδομένα και τι σεβασμός στα κεκτημένα. Στόχευε στο να κεντρίσει ενδιαφέροντα, να καταπλήξει τα πλήθη, να πάρει με το μέρος του μαθητές πολλούς, τους καλούς αλλά και τους κακούς. Επιστράτευε μεθόδους, πρότυπες, πρωτότυπες και μαθητοκεντρικές... οργάνωνε εκδρομές, έβγαζε λογύδρια διδακτικά, απέφευγε ωστόσο τη γλώσσα της αυθεντίας και γινόταν με τα μαθητούδια μαθητούδι... αλλά....
Επεισόδιο 2ο: «Οι μαθητές»
Τον αγαπούσανε πολλοί και πολύ, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία! Βλέπανε τη διαφορά. Τον αναγνώριζαν ως μια ριζοσπαστική στη ζωή τους παρουσία. Με ενέργεια, διαύγεια και όρεξη πέρα από τα όρια της λογικής (αν υπάρχει) του δημοσίου. Ωστόσο οι μαθητές είναι μαθητές, το σχολείο είναι σχολείο και ο δάσκαλος δεν παύει να είναι δάσκαλος κι όσο νεωτεριστής κι αν είναι, δεν αποτελούσε γι’ αυτούς παρά ένα «νεωτεριστή δάσκαλο». Αλλά δάσκαλο! Στην αρχή τον υποδέχονταν με ενθουσιασμό. Επιδοκίμαζαν όλες του τις κινήσεις. Άκουγαν με προσοχή τα λόγια του. Μετείχαν σε όλα του τα εγχειρήματα. Αργότερα όμως, όπως ήταν φυσικό, ξεσκαρτάρισαν τα χλωρά από τα ξερά. Πάνε κι οι νεωτερισμοί, πάνε και οι μοντέρνες μέθοδοι και τα σύγχρονα εποπτικά μέσα που θα κέντριζαν τα ενδιαφέροντα τους. Βρούβες! Άλλωστε...
Επεισόδιο 3ο: «Τα γραπτά»
Εν αρχή ην ο λόγος. Εν συνεχεία η γραφή. Τα ιδεογράμματα, η σφηνοειδής, η ιερογλυφική, η φοινικική, η φωνητική, η ιστορική... Κι ύστερα ήρθανε τα sms και η ηλεκτρονική.... Τα φωνήεντα γίνανε περιττά, όπως και στη μυκηναϊκή. Τότε! Ο λόγος πρέπει να είναι οικονομικός, σύντομος, να στριμώχνεται σε ένα msg... Κόβουμε τα περιττά, όπως τότε! Αφαιρούμε τα φωνήεντα, συγκόπτουμε τις λέξεις, συντομογραφούμε τις φράσεις, όπως τότε! Το σύνθημά μας: «Επιστροφή στις ρίζες» Στέλνουμε φατσούλες, πατάμε like...like…like…. Άλλωστε τι τα θέλεις τα πολλά λόγια που είναι φτώχ! ια; Το λακωνίζειν ή Like…εικονίζειν εστί φιλοσοφείν!
Επεισόδιο 4ο: «Η εγκύκλιος»
Γιατί τα παιδιά να εκφράζουν γνώμη σήμερα; Είναι μπανάλ... Η άποψη δεν πουλάει. Οι αμνοί ακολουθούν, δεν παρακολουθούν: ούτε τις εξελίξεις, ούτε την ιστορία, όπως γράφεται... έχουν φροντίσει άλλοι γι’ αυτήν. Και πού μαθαίνεται όλο αυτό; ...να είσαι δλδ σιωπηλός, να μη μιλάς, να μη διεκδικείς αυτό που σου ανήκει, να μη φέρνεις αντίρ‐ρηση ούτε αντί‐δραση; Μα, στις φωλιές της παιδείας...πού αλλού; Να ‘σαι σιωπηλός, άλαλος, άηχος.. Διδαδικτικοί στόχοι = μαθητές στόκοι: να συγχυστούν οι έννοιες, να παρανοήσουνε τους όρους και η σιωπή να μπερδευτεί με την άνευ όρων παράδοση, η ησυχία με τη μουγκαμάρα και τη χαζομάρα, η ηρεμία να δώσει τη θέση της στη βλακεία... Ο δάσκαλος να λέει στο μαθητή: «Μη μιλάς. Μην εκφράζεσαι. Να είσαι ολιγομίλητος. Έτσι σε θέλουν εκεί έξω». Ασκήσεις ανάπτυξης, για τις εξαιρέσεις των μαθητών. Ασκήσεις κλειστού τύπου, κλειστού χώρου, περιορισμένου χρόνου για τη μάζα. Απάντα με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ! Αντιστοίχισε! Πάτα Like.... Ποιος νοιάζεται για την εμπεριστατωμένη σου άποψη περί ρόλου των φιλοσόφων στον Πλάτωνα; Τα επιχειρήματα; Κάναμε την κηδεία τους εδώ και χρόνια. Η κοινωνία γυρίζει στις αρχέγονες καταβολές της. Όχι εκεί που «ο αγών λόγου» είχε γίνει πια το πιο δημοφιλές άθλημα αλλά εκεί όπου το μεγάλο ψάρι έτρωγε το μικρό.
Έτσι γίνεται τώρα. Και είπαμε, μην το ξεχνάς: «Επιστροφή στις ρίζες». Όπως ο άνθρωπος των σπηλαίων. Το σπήλαιο της Αλταμίρας το θυμάσαι; Σχεδιάκια στους τοίχους του. Άναρθρος λόγος. Επιστροφή στις ρίζες μας: ΟΥΓΚ!! Και οι σχολικές μήτρες το ξέρουν καλά πως τέτοιους πολίτες πρέπει να κυοφορούν: Λάκωνες. Όχι όμως ανυπότακτους Λεωνίδες αλλά υποτακτικούς αμνούς και μάλιστα εκουσίως. Όχι υπερήφανους για την ανδρεία τους αλλά απλούς αποδέκτες της δειλίας τους. Πάτα Like....
Επεισόδιο 5ο: Κι ύστερα ήρθαν οι γλωσσολόγοι διδάσκοντας «Γλώσσα εστί...»
...τα επίπεδα λόγου που είναι πολλά, τα ύφη της γλώσσας που είναι περισσότερα, οι περιστάσεις επικοινωνίας που είναι πάμπολλες: δεν μας ενοχλούν οι νέοι με τον τρόπο που εκφράζονται, αρκεί να διαχωρίζουν τις περιστάσεις! «Ερώτησις εστί...» ...τις διαχωρίζουν όμως; Για να γνωρίζει κανείς τις περιστάσεις πρέπει να τις διδαχτεί. Για να τις διδαχτεί, πρέπει κάποιος να του τις διδάξει. Για να του τις διδάξει κάποιος, πρέπει αυτός ο κάποιος να τις γνωρίζει. Για να τις γνωρίζει αυτός ο κάποιος, κάποιος άλλος πρέπει να του τις έχει μάθει....κ.ό.κ. Κάπου υπάρχει κενό. Κάποτε έσπασε ένας κρίκος στην τροφική αλυσίδα της γνώσης. Κάποια γενιά φρόντισε να ταΐσει την επόμενη άγνοια και να την ποτίσει με το νερό της λήθης. Όμως άλλο λήθη κι άλλο ηλίθιος! Και φρόντισε να την οδηγήσει μέσα από Υπουργεία Δια Βίου Μάθησης στη «δια βίου αμάθεια». Κάποιος, κάπου, κάποτε κάτι δεν έκανε σωστά και την πληρώνουν γενιές... και το αντεπιχείρημα βαφτίζει τον ξεπεσμό εξέλιξη, ανάγει την πτώση στον γκρεμό σε πρόοδο... έννοιες κουβάρια, έγνοιες κουφάρια!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο: Βιβλιοπωλείο «Γνώσις εστί...»
Μήπως έχετε τις ποιητικές συλλογές του Ελύτη;
Ρωτήστε τη νεαρή υπάλληλο στο βάθος.
Είναι καινούργια, τώρα τελείωσε το σχολείο, θα σας βοηθήσει!
Εσάς να ρωτήσω για τον Ελύτη;
Πείτε μου! Σας ακούω!
Έχετε τις ποιητικές συλλογές του Ελύτη; Θέλω το «Άξιον εστί»
Ελύτη; (με απορία σαν να τον άκουγε για πρώτη φορά).
Όχι, αλλά μπορούμε να το παραγγείλουμε. Μισό λεπτό να το γράψω...
(παίρνει χαρτί και μολύβι και ξεκινάει να σημειώνει)
...Ελήτης είπατε;
(με γουρλωμένα μάτια) ΜΜΜάλιστα
και είπατε action….????
εστί
Action esti?
(με πιο γουρλωμένα μάτια, η αντίδραση του πελάτη) Μμμμμ....Ναι!
Όπως λένε «Δράση είναι...»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο: Επίλογος «Απόγνωσις εστί...»
Για τον διδάσκαλο ...να αναρωτιέται αν η γνώση πουλιέται, χαρίζεται, καλλιεργείται, μεταλαμπαδεύεται, διδάσκεται, κατακτιέται, εμφυτεύεται! ...να καταστρώνει σχέδια μαθημάτων μέσα από σύγχρονες μεθόδους αλλά να αισθάνεται ότι έχει απέναντί του να αντιμετωπίσει σκουριασμένες διαθέσεις. ...να μετέρχεται όλα τα μέσα τα οποία δεν του χαρίζονται από τα δεδομένα που του επιτρέπουν να έχει, ξεπερνώντας τις προσωπικές του αντοχές
Και για τον «άλλον» δάσκαλο.... ....να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του λόγω παρωχημένων γνώσεων, διαθέσεων, μέσων και κακών κινήτρων ...να αντιλαμβάνεται κάθε τόσο ότι διάλεξε «λάθος» επάγγελμα με υπερβολικές απαιτήσεις αλλά να μην παραδέχεται ότι το κριτήριο επιλογής του ήταν το αραλίκι του Σαββ/κου, του καλοκαιριού και το χριστουγεννοπασχαλιάτικο το οποίο κατέστησε τώρα και καθημερινό!
Για το μαθητή ...να αναρωτιέται και με τίποτε να μην μπορεί να κατανοήσει πού θα του χρησιμεύσουν όλες αυτές οι στείρες γνώσεις πέρα από τα διαγωνίσματα που γράφει στο σχολείο ...να προσπαθεί να μαντέψει τι «θα πέσει» στις πανελλήνιες, το μεγαλύτερο σκόπελο που εφηύρε ποτέ η Ελλάδα στα όνειρα και τους ορίζοντες ενός παιδιού ...να αποστηθίζει και να μισεί ταυτόχρονα αυτό που ευθύνεται για την ανώτερη πραγμάτωση της ανθρώπινης φύσης του, την παιδεία
Και για τον «άλλον» μαθητή ...να αντιλαμβάνεται πως η πνευματική εργασία είναι κάτι που δικαιούνται να κάνουν όλοι αλλά δεν είναι κάτι για το οποίο είναι εκ φύσεως προορισμένοι όλοι ...να πέφτει σε κατάθλιψη όταν τον περιγελούν οι λοιποί θεωρώντας τον ντουβάρι, γιατί μόνο τον Αντίλαλο μπορεί να παριστάνει μέσα στην τάξη ...να ψάχνει εναλλακτικές στην εκπαίδευσή του για στροφή σε χειρονακτικά επαγγέλματα, σ’ εκείνα όπου η δουλειά καθιστά τον εργαζόμενο Άνακτα των Χειρών, αλλά να αντιμετωπίζει το ρατσισμό της κοινωνίας του που τον θέλει μοναχά γραβατοφορεμένο στέλεχος επιχειρήσεων και της παιδείας του που δεν του δίνει ευκαιρία για τεχνική εκπαίδευση ...να ΜΗΝ ΕΚΤΙΜΑΕΙ καθόλου τις απεγνωσμένες προσπάθειες του δασκάλου να του κεντρίσει το ενδιαφέρον του επιστρατεύοντας όποιο μέσο, ακόμη και το πιο μοντέρνο, κι αυτό γιατί κανείς δεν το δίδαξε τι σημαίνει «ΕΚΤΙΜΑΩ», κανείς δεν του έμαθε τι σημαίνει
«ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΛΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ»
...να ζητάει ο δάσκαλος τη γνώμη του ποντάροντας στην καλλιέργεια της δημοκρατίας κι αυτός απλά να πατάει Like…like…like!!!
Όλο το παραπάνω Παιδεία εστί... No, thank you. I don’t like…
Πηγή

30 Μαρτίου 2011

Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου - Δημήτρης Λιαντίνης (ολοκληρωμένη διάλεξη)

Παρακολουθήστε την εκπληκτική διάλεξη διάρκειας μίας ώρας και 30 λεπτών, του καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημήτρη Λιαντίνη, στην Σχολή Εφαρμογών Υγειονομικού του 401 Σ.Ν, με τίτλο:
"Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου".



Πηγή