10 Ιανουαρίου 2010

Γενεαλογία των Λακεδαιμονίων

ΓΑΙΑ (ΔΑΜΑΤΕΡ)

Στα απώτερα μυθικά χρόνια εκείνα που δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε, στα χρόνια της κοσμογονίας για τη ανάγκη της σκέψης μας θα βάλουμε μια αρχή.
Μια αρχή αυθαίρετη αλλά αναγκαία. Πρέπει να σταθούμε κάπου, να ακουμπήσουμε.
Και τι καλύτερο από το να ακουμπήσουμε στην Γή την μάνα Γαία, την «Δά Μάτερ» στην Δωρική διάλεκτο. Την προηγηθείσα του «Πάτερ», τον οποίο στην ουσία δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε. Εμφανίζεται στην μυθολογία περιστασιακός, και πολλές φορές διαφορετικός για κάθε νεογέννητο. Ταυτίζεται με τις ιδιότητες του Θεού άσχετα με τις ονομασίες, ή τις παραδόσεις του κάθε λαού.
Η Γαία είναι το θηλυκό που γεννά με την συμμετοχή κάποιου αρσενικού, του Ουρανού, του Δία, του Πατρός γενικότερα. Ο Πάτερ εγκαθιστά (ΠΑ) στερεοποιεί βάζει βάσεις και ρίζες, και ή Μάτερ (ΜΑ) διαμορφώνει αναπτύσσει παράγει.

1. ΛΕΛΕΓΑΣ

Στην Λακεδαίμονα πρώτος μυθικός βασιλιάς αναφέρεται ο «γηγενής» Λέλεγας.
Αυτός ο μυθικός ηγέτης, μπορεί να ερμηνευθεί σαν τον «Νόμο» πριν γίνει νόμος, δηλαδή προτού διανεμηθεί (Νέμω) και εκπαιδευτούν οι άνθρωποι να ζουν με αυτόν σαν κανόνα. Όταν ήταν ακόμη Lex-legis, ανώτερος, βαθύτερος, ακατανόητος, από τους κοινούς θνητούς (φυσικός, ηθικός, νόμος, ρήτρα).
Οι κοινοί θνητού στους οποίους έγινε, εκπαίδευση σε αυτό τον νόμο, ήταν οι ΛΕ ή ΛΑ ή Λ. που ζούσαν ή εγκαταστάθηκαν στην ομώνυμη χώρα. Ένας λαός μάλλον χαρισματικός αφού επελέγη να εκπαιδευτεί, και αργότερα να εκπαιδεύσει τους υπολοίπους θνητούς. Από την ρίζα ΛΑ, ΛΑΣ προέρχονται πολλά, και ο λαός από εκεί προέρχεται, και ο βασιλεύς, ή βάσις του λαού το στήριγμα και ο προστάτης του.
Να θυμηθούμε την νότα Λα την εφαρμογή της μουσικής στην χαρά και την εξέλιξη των ανθρώπων. Η έννοια και η λέξη Λάς είναι το φωτεινό το θεϊκό, εκείνο που προέρχεται από τον ουρανό. Αλλά και στην πραγματικότητα της άγριας εκείνης εποχής, πύρινα ουράνια σώματα έπεφταν στην Γή με καταστροφικές αλλά και θαυμαστές συνέπειες. Ταυτίστηκε η λέξη με το φωτεινό, και ταυτόχρονα με το στερεό την πέτρα, αφού μετά την δράση τους οι μετεωρίτες έμεναν ανενεργές πέτρες στην επιφάνεια της Γής, ισχυρά όμως λατρευτικά αντικείμενα, για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δεν είναι σύμπτωση που ο Χριστός την θρησκεία μας στήριξε πάνω στον Πέτρο(πέτρα) σύμφωνα με την ευαγγελική ρήση. Το ίδιο το σχήμα Λ συμβολίζει το ανώτερο και αρχικό σημείο, που διαχέεται και προβάλλεται πάνω στην Γή, μοιάζοντας με μια φωτεινή πηγή που εκπέμπει φώς. Αυτό το σύμβολο κοσμούσε την σπαρτιάτικη ασπίδα, αλλά και στην ουσία ή προσήλωση στην αρετή, και η υποταγή στους νόμους αποτέλεσαν, σε όλη την διάρκεια της ιστορίας τα κυριότερα ιδανικά για τους Λακεδαιμόνιους. Δεν είναι ίσως υπερβολή αν ισχυρισθεί κάποιος πώς αν δεν υπήρχε η Σπάρτη δεν θα υπήρχε η αρετή. Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και η μεταγενέστερες θεωρίες, σε μεγάλο βαθμό, αλλά και ή τέχνη στηρίζεται στην Δωρική βάση. Ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ακόμα και ο Χριστός κινούνται σε αυτό το μήκος ιδεολογικής θεώρησης των πραγμάτων και του ανθρώπου. Η λιτότητα, η περιεκτικότητα, το μέτρο, η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, και η απλότητα, αλλά και η αγάπη για τον άνθρωπο, πηγάζουν από το «Λελεγιακό Νόμο». Θα μπορούσε κάποιος δίκαια να αμφισβήτηση το τελευταίο, αν το εξετάσει με επιπολαιότητα.
Αλλά η αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο είναι η προσπάθεια για την εξύψωση του, σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο, και όχι με κριτήρια υλιστικά.
Λελεγία ονομάσθηκε και η περιοχή από τον οικιστή της, όπως διαπιστώνουμε σε μεταγενέστερες αναφορές.
Σύζυγος του ήταν η Πέρδιξ, που δηλώνει την εγκατάσταση στην περιοχή (ΠΕΡΔΙΞ=ΠΕ=ΠΑ που σημαίνει σταθεροποίηση). Παιδιά τους η Θεράπνη, ο Βούμελχος, ο Πολυκάων, και ο Μύλης. Η αποκωδικοποίηση των ονομάτων μοιάζει απλή και εύκολη, αρκεί κάποιος να μπορεί να φανταστεί την απώτερη εκείνη εποχή. Η Θεράπνη υποδηλώνει την πρωταρχική σχέση του ανθρώπου με την απασχόληση, την θεραπεία, διαφόρων λειτουργιών που σήμερα μας είναι αυτονόητες. Ο μύθος τις παρουσιάζει και τις ονοματίζει. Ο Βούμελχος είναι η εκπαίδευση και ή ενασχόληση του ανθρώπου με την κτηνοτροφία, υποτάσσονται τα ζώα στον άνθρωπο και τα χρησιμοποιεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ο Μύλης είναι η εκπαίδευση στην γεωργία έργο λιγότερο επικίνδυνο, με τα ίδια όμως αποτελέσματα, για αυτό καθίσταται και το κυρίαρχο στην διαδοχή, των μυθικών βασιλέων. Όλα αυτά βεβαίως συνέβαιναν, σε ένα περιβάλλον δύσκολο και εχθρικό, που προσπαθούσε να σταθεροποιηθεί, με φωτιές από μετεωρίτες ή από άλλες κλιματολογικές αιτίες. Σε αυτό το περιβάλλον, είχε ισότιμη κυριαρχία ο Πολυκάων.

2. ΜΥΛΗΣ

Ο Μύλης συνεχιστής του εξελικτικού έργου επιμορφώνει τους κοινούς θνητούς, πώς να παράγουν την τροφή τους. Κυριαρχεί αυτός και διαδέχεται τον Λέλεγα, επειδή προσφέρει λιγότερο επικίνδυνο τρόπο διαβίωσης στους ανθρώπους από τους αδελφούς του. Είναι ο εισηγητής της επεξεργασίας των σιτηρών και της μετατροπής τους σε αλεύρι και ψωμί, βασική τροφή του ανθρωπίνου είδους μέχρι τις μέρες μας.
Σύζυγός του η Κλεοχάρεια, η μέθοδος του εκπολιτισμού των θνητών με βάση την ανθρώπινη φύση, που πέρασε από το ζωώδες στο κοινωνικό και το «χάριεν».
Αυτά συνέβαιναν σε εποχές που η γνώση, η φήμη (κλέος), ήταν στα αρχικά στάδια, όπως σε ένα βρέφος που έχει τα πρώτα του βιώματα. Πρέπει λοιπόν να συνοδεύεται ή εκπαίδευση από αρμονία και ψυχική ανάταση για να είναι αρεστή και εύπεπτη. Έτσι συμπληρώνεται από τα χαρίσματα τις χάρες, αλλά και την χαρά από το αποτέλεσμα της δημιουργίας των πρωτόπειρων ανθρώπων.

3. ΕΥΡΩΤΑΣ

Το αποτέλεσμα της εξέλιξης που δημιούργησε ό Μύλης και ή Κλεοχάρεια ήταν η γέννηση του Ευρώτα. Μετά την γέννηση του τέθηκε στην υπηρεσία του ανθρώπου και έγινε πάροχος καλών. Όπως το όνομά του παραπέμπει ήταν εκείνος που παρείχε πλούσια τα αγαθά, για να ευημερεί το βασίλειο του. Ο γιός του Μύλη, παίρνει σύζυγο την νύμφη Ευρυδίκη, η την Κλείτα κατά άλλη εκδοχή, και αποκτά την ποτάμια νύμφη Τίασα και την Σπάρτη. Η Ευρυδίκη συνεισφέρει στην δίκαιη κατανομή των αγαθών που απορρέουν από αυτόν, και κατευθύνονται προς όλους τους υπηκόους του. Η Κλείτα κατά την δεύτερη εκδοχή, είναι αυτή που τον κατευθύνει ούτως ώστε να αποδίδει τα οφέλη που πηγάζουν από αυτόν και μηδενίζει την καταστροφική του δύναμη. Με αυτές τις προϋποθέσεις δημιουργείται το υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηθεί η επόμενη εποχή, και θα συνεχισθεί η εξέλιξη των όντων σε ανώτερο επίπεδο. Η μια από τις κόρες η νύμφη Τίασα φροντίζει να ποτίσει, και να εισφέρει με τις μαγικές της δυνάμεις, στην άλλη αδελφή της την Σπάρτη την δυνατότητα της εκκόλαψης και της αναπαραγωγής του είδους, που μπολιασμένο από περισσότερα προτερήματα, θεόσταλτα κατά κύριο λόγο, θα μετατρέψει τους θνητούς σε άνω θρώσκοντα όντα δηλαδή ανθρώπους. Δεν είναι η υπόθεση αυτή παραμυθένια διότι την ίδια διεργασία την έχουμε δεί να συμβαίνει σε ιστορικούς χρόνους με τις διάφορες θρησκείες, ή με φωτισμένους ανθρώπους.
Ο κύκλος τελειώνει με την Σπάρτη έτοιμη και ώριμη να δεχθεί τον κατάλληλο σπόρο, για να γεννηθούν οι άνθρωποι από την γήινη μάννα και τον θεϊκό σπόρο.
Την εποχή στην οποία αναφερόμαστε, κυρίαρχο ρόλο παίζει ο Φυσικός νόμος, που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, και τούς κανόνες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί το περιβάλλον και η Ζωή.

METABATIKH ΠΕΡΙΟΔΟΣ
Παράλληλα σε όλη αυτήν την τεράστια και άγνωστη χρονική περίοδο η Γαία γεννούσε άλλοτε με σύντροφο τον Ωκεανό και άλλοτε με σύντροφο τον Ουρανό. Η ένωση της Γαίας και του Ουρανού γεννά τους Τιτάνες. Οι Τιτάνες ήταν κυρίαρχοι σε άγνωστους και τεράστιους χώρους, χερσαίους, υδάτινους και ουράνιους. Η έννοια Τι είναι αυτό που αποδίδει κάτι το θαυμαστό σε μέγεθος, κάτι που μας γεμίζει δέος και απορία. Τάν είναι η απόδοση της χώρας, της περιοχής, της πατρίδας, και αυτή την έννοια έχει και το γνωστό μας «τάν ή επί τας». Δεν έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα για έναν λαό, όπως οι Λακεδαίμονιοι, να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ασπίδα, αλλά για την πατρίδα του, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά. Αξίζει να σημειωθεί πως τα κύρια χαρακτηριστικά των Τιτάνων είναι το μεγάλο μέγεθος και η τεράστια δύναμη, ενώ σε υποδεέστερη μορφή υπάρχουν σε αυτούς το πνεύμα και οι αρετές.
Αυτά τα τελευταία επικρατούν στους απογόνους τους, και με αυτά σαν όπλα εκείνοι κερδίζουν την Τιτανομαχία, και αλλάζει η εποχή για την ανθρωπότητα.
Από τον Κρόνο και την Ρέα γεννιέται ο Ζεύς, ο κυριότερος, και ισχυρότερος της νέας γενιάς οντοτήτων εκ του αποτελέσματος.
Από τον Ιαπετό και την Κλυμένη ο Άτλας, ο Προμηθεύς και ο Επιμηθέας.
Οι παραπάνω τέσσερεις γόνοι Τιτάνων είναι από τους σημαντικότερους, όσον αφορά την ανθρώπινη ύπαρξη, επειδή ο καθένας με τον τρόπο του επένδυσε στην ανύψωση του ανθρωπίνου είδους. Ο Δίας με τις πάμπολλες ερωτικές του ιστορίες σκοπό είχε να μπολιάσει με τον σπόρο του, το ανθρώπινο είδος, και όχι να πάρει τον τίτλο του εραστή.
Ο Προμηθεύς διόρθωσε το λάθος του αδελφού του Επιμηθέα, που δεν έδωσε από λάθος στους ανθρώπους μέσα προστασίας, όπως στα άλλα όντα, και πρόσφερε στον άνθρωπο την φωτιά, το πυρ της γνώσης ή μέρος από τις θεϊκός δυνάμεις πράγμα για το οποίο τιμωρήθηκε. Δικαίως θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν όλοι τους σαν οι πρώτοι φιλάνθρωποι.
Ο Άτλας, είναι εξίσου σημαντικός, και ο ρόλος του ήταν η υποχρέωση να διοικεί την γήινη επικράτεια, ως γνωστό μεταφορικά κρατούσε την Γή στην πλάτη του. Υποθέτουμε πώς επικράτεια ήταν οι περιοχές που επικρατούσε το κατάλληλο κλίμα και κατοικούντο, κάτι σαν τη σημερινή εύκρατη ζώνη, με προϋπόθεση την θέση του Ισημερινού. Με αυτή την τοποθέτηση ίσως είναι μάταιο να αναζητούμε την Ατλαντίδα τουλάχιστον την αρχική, σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Ατλαντίδα επεκτείνονταν σε όλη την κατοικημένη Γή. Η Ατλαντίδα για την οποία μας μιλά ο Πλάτωνας είναι απομεινάρι της αρχικής, που παρήκμασε και καταστράφηκε όπως μας αφηγείται.
Όλη αυτή ή μυθική περίοδος, παρουσιάζει τις ανακατατάξεις μεταξύ των Τιτάνων με κυρίαρχο τον Κρόνο, και των Τιτανιδών υιών των Τιτάνων, με κορυφαίους τον Δία και τον Άτλαντα. Ο κόσμος μετά την Τιτανομαχία μοιράζεται σε αυτούς, ο ουρανός στον πρώτο και η Γη στον δεύτερο. Το κακό που προΰπαρχε στην Κρόνια εποχή υποτάσσεται και αναβαθμίζεται το ανθρώπινο είδος.
Ο Άτλας λοιπόν ήταν ουράνιας προέλευσης, όπως φανερώνει το όνομά του και κυρίαρχος των πάντων όπως δηλώνει το όνομα της συζύγου του Πλειόνης.
Ο Άτλας με την Πλειόνη αποκτούν έξι κόρες τις Ατλαντίδες, ή πλειάδες τις οποίες βρίσκουμε να ελέγχουν περιοχές του Αιγιακού χώρου, από τον Εύξεινο που συναντούμε την Ηλέκτρα μέχρι το Ταίναρο, που συναντούμαι την Ταϋγέτη.
Η Ταϋγέτη που κυριαρχεί στην Λακωνική δίνει το όνομά της και στο ιερό βουνό της Λακωνίας τον Ταΰγετο. Βρισκόμαστε στην εποχή της θηλυκής κυριαρχίας, και είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σπόρος για την διαιώνιση και το μπόλιασμα του είδους, Η Σπάρτη είναι ήδη ώριμη και περιμένει τον σύντροφό της για να γεννηθεί στο λίκνο της νέας εποχής ο ειδήμων και πληρέστερος των προηγουμένων άνθρωπος.
Η Ταϋγέτης αναλαμβάνει το ρόλο να της γεννήσει σύντροφο, και ιδανικός πατέρας δεν είναι άλλος από τον Δία. Την ίδια εποχή συμβαίνει το ίδιο με την Ηλέκτρα στην περιοχή του Βοσπόρου, Ατλαντίδα και αυτή και την Πλουτώ στην περιοχή της μέσης ανατολής, η οποία όμως ήταν κόρη του Κρόνου. Το συμπέρασμα είναι πώς διαφοροποιούνται τα γένη Ταυγέτης και Ηλέκτρας από το γένος της Πλουτώ, γεγονός που τα μεταγενέστερα χρόνια θα δημιουργήσει διαφοροποιήσεις, συνθέσεις αλλά και έριδες,
Ο Δίας Ζεύς ή Δεύς εμπεριέχει το ουράνιο, και το καλό ΕΥ το οποίο κοινωνεί στο ανθρώπινο είδος που μπαίνει σε μια τροχιά τείνουσα προς την θεοποίηση. Σε πολλές περιπτώσεις από τότε μέχρι σήμερα , ο Θεός προστατεύει τους ανθρώπους αποδεικνύοντας την πατρότητα Του, πάντα εισερχόμενος στον άνθρωπο, και όχι έξωθεν. Το σύμβολο Λ ολοκληρώνεται και με τον Δία μετατρέπεται σε Δ ορίζοντας το μέγεθος της θείας παρέμβασης στον άνθρωπο. Στην χριστιανική θρησκεία περικλείει έναν οφθαλμό συμβολίζοντας ότι παραμένει πλέον μόνο η θεϊκή εποπτεία.

4. ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ

Είναι γνωστό πώς ο Άτλας είχε συμμαχική ίσως και φιλική σχέση με τον Δία, τον οποίο βοήθησε στην Τιτανομαχία. Έτσι λοιπόν μας είναι εύκολο να δεχθούμε πώς δεν θα είχε καμιά αντίρρηση για το γεγονός. Σημαντική χρονική στιγμή, γιατί στην ουσία μπολιάζεται το γήινο με ουράνια υπόσταση, και μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο που ήταν ή αναβάθμιση του ανθρωπίνου είδους. Η Ταϋγέτη λοιπόν αποκτά τον Λακεδαίμονα από την ένωση της με τον Δία, από τον οποίο παίρνει το όνομά της και ή περιοχή. Με τον Λακεδαίμονα βασιλιά η περιοχή αλλάζει εποχή και ουσιαστικά είναι η απαρχή της δημιουργίας του κράτους που γνωρίσαμε στους ιστορικούς χρόνους. Η αποκωδικοποίηση του ονόματος είναι απλή Λάκε =Λάκα σαν λέξη υπάρχει στις μέρες μας και δηλώνει το φανερό το ξέφωτο το φωτεινό, όπως και ή ρίζα ΛΑΣ που συναντήσαμε, παλιότερα και θα την συναντούμε συνεχώς ατόφια ή σε παραλλαγή. Δαίμων, είναι ο γνώστης σε βάθος και πλήρως, σε μέτρια απόδοση αλλά και θεός σε άλλη εκδοχή. Ο Λακεδαίμων λοιπόν είναι αυτός ο γιος του Δία που κατέχει πολλές από της ιδιότητες του πατέρα του και θα τις μεταβιβάσει στην Σπάρτη την οποία λαμβάνει σύζυγο. Αυτός ο τόπος, που τροποποιήθηκε κατάλληλα, να δεχθεί την σπορά και την ανάπτυξη της ζωής, έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο βιβλικός Παράδεισος. Λακεδαίμων εννοιολογικά σημαίνει και κοιλάδα των θεών. Βοηθά σε αυτό το επιχείρημα και η ονομασία Γύθειο, που έχει βάση την ρίζα ΚΥ, από την οποία παράγεται και η λέξη ενγ-κυ-ος. Η ερμηνεία κοίλωμα, προστατευτικό καταφύγιο, μήτρα θεών συνεπικουρεί στην ολοκλήρωση της θέσεως αυτής.
Υπάρχει μια ένωση βασικών στοιχείων, Ευρώτας= φυσικά αγαθά, Κλεοχάρεια = ιδανικές συνθήκες, Ταϋγέτη= Γήινη ενέργεια, Δίας= θεϊκή ενέργεια, με αποτέλεσμα την Σπάρτη= κατάλληλη μήτρα, για σπορά, και τον Λακεδαίμονα = τροποποιημένο θεϊκό σπόρο με ανθρώπινες προδιαγραφές. Παράλληλα στον Βόσπορο βασιλεύει ο Δάρδανος και στην Φρυγία ο Τάνταλος. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε κατά προσέγγιση την εποχή από την 30η χιλιετία μέχρι και την 20η.

5. ΑΜΥΚΛΑΣ

Είναι ο γιος του Λακεδαίμονα και τής Σπάρτης, ο πρώτος θνητός βασιλιάς, και ο λιγότερο μυθικός από τους προηγούμενους. Το όνομά του δηλώνει Α αρχική, σύνθεση θνητού, ΜΥΚ = ρίζα που δηλώνει(πεπερασμένο, μύκητας), και θεού ΛΑΣ= ρίζα που δηλώνει ουράνιος θεϊκός. Είναι ο οικιστής της ομώνυμης πόλεως των Αμυκλών, και πιθανόν είναι ο οικιστής της πόλεως Λάς, της οποίας οικιστής αναφέρεται ο μυθικός Λάς χωρίς καμιά άλλη πληροφορία. Ένδειξη της συγγένειας των δύο πόλεων, είναι η ταυτόσημη θρησκευτική λατρεία, συγκεκριμένου θεού του Απόλλωνα. Επίσης θα πρέπει να θεωρηθούν και οι δύο πόλεις, που δέχτηκαν την επίδραση των Ατλάντων, ιδιαίτερα η Λας, σε σχέση με την θέση της πλησίον της θάλασσας και την εξέλιξή της ως ναυτική πόλη.
Παντρεύεται την Διομήδη του Λαπίθου, και αποκτά τον Άργαλο, τον Κυνόρτα, τον Υάκινθο και την Λαοδάμεια. Η Διομήδη είναι συνέχεια της προστασίας, και της εκπαίδευσης, που παρείχε ο Δίας, στους ανθρώπους, και την αντλούσε από τον πατέρα της τον Λά+πιθο, δηλαδή τον εγκαταστημένο και σταθεροποιημένο νου.
Ο Άργαλος αντιπροσωπεύει την ναυτοσύνη, Ο Υάκινθος τις καλές τέχνες, και ή Λαοδάμεια την επιμόρφωση και διάπλαση του Λαού σε μεγάλο πληθυσμό. Ο Κυνόρτας είναι γιος που μοιάζει ότι δεν έχει άμεση σχέση με την οικογένεια, αλλά να αντιπροσωπεύει κάτι το διαφορετικό. Την ίδια περίοδο έχουμε βασιλιά του Βοσπόρου τον Εριχθόνιο, και την εγκατάσταση του Πέλοπος από την χώρα του στην γειτονιά του Αμύκλα την Πελοπόννησο, δίνοντάς της και το όνομα του. Από την 20η μέχρι και την 15η χιλιετία κατά προσέγγιση ορίζεται η εποχή αυτή.

6. ΑΡΓΑΛΟΣ

Διαδέχτηκε τον πατέρα του Αμύκλα, επί της βασιλείας του, αναπτύχθηκαν τα θαλάσσια ταξίδια και πιθανόν δημιουργήθηκαν οι πρώτες εξορμήσεις και οι πρώτες αποικίες. Το τοπίο στον Αιγιακό χώρο δεν ήταν όπως σήμερα και είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψει κάποιος. Υπάρχουν όμως ενδείξεις πώς δεν ήταν θάλασσα αλλά ξηρά, με αρκετές λίμνες που μπορούσε να διαπλεύσει ένα έστω και υποτυπώδες πλοίο. Πολύ πιθανόν στην εποχή του να άρχισαν οι επαφές μεταξύ των φυλών, και των γενών και να ήταν η αρχή μιας οικουμενικότητας, αλλά και επιμειξίας. Εξίσου πιθανόν είναι τότε να άρχισαν οι άνθρωποι να αδιαφορούν για τον νόμο που τους όριζε τις πράξεις, και να ξέφυγαν από τον ηθικό τρόπο ζωής, με αποτέλεσμα να αρχίσει η πτώση και η παρακμή. Οι χιλιετίες από 15η μέχρι και 10η είναι κατά προσέγγιση η περίοδος αυτή. Μετά τον θάνατο του ιδίου την αρχή πήρε ο μικρότερος αδελφός του Κυνόρτας.

7. ΚΥΝΟΡΤΑΣ

Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Άργαλου που τον διαδέχτηκε, και αυτό ανατρέπει τα μέχρι τότε δεδομένα της διαδοχής. Υπάρχει πιθανότητα να ήταν βίαιη διαδοχή, αποτέλεσμα της ηθικής παρακμής που είχε ήδη ωριμάσει. Η πράξη της ανατροπής προϋποθέτει ύβρη στους ισχύοντες ηθικούς κανόνες. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με μια εξωγενή δύναμη από την οποία προέρχεται ή προτρέπεται ο νεαρός, και στηρίζεται σε διαφορετικούς κανόνες. Η περίοδος αυτή, εκτός από το ότι ήταν μακροχρόνια, σηματοδότησε μεγάλες αλλαγές, και ανέτρεψε ισχύοντες κανόνες. Μια περίεργη σύμπτωση συμβαίνει την ίδια εποχή και στον Βόσπορο. Το Εριχθόνιο που πεθαίνει διαδέχεται ο Ίλος, και βέβαια εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η εγκατάσταση του Πέλοπος στην Απία, και την μετονομασία της σε Πελοπόννησο, μέρος της οποίας κέρδισε. Μια πρώτη ερμηνεία είναι η παρακμή του Ατλάντιου γένους στο οποίο επικρατούσε η θεωρία του Διός, και παράλληλα η άνοδος του Κρόνιου γένους. Στην πανάρχαια πόλη της Λακωνίας Λα υπάρχει βουνό που λέγεται Ασία και ένα άλλο Ίλιον. Ενώνοντας μερικά κομμάτια μπορούμε να εικάσουμε μέρος των γεγονότων περιληπτικά. Ο Πέλοπας κερδίζει την Πελλοπόννησο, συμμαχεί με τον Κυνόρτα που διαδέχεται τον Άργαλο και ισχυροποιεί την θέση του. Το επόμενο βήμα είναι ή κατάληψη του Βοσπόρου.
Το σχέδιο υλοποίησε ο Ίλος που ανέτρεψε τον αδελφό του. Ξεκίνησε από την Λα με στρατό και κατέλαβε την περιοχή του Βοσπόρου όπου ίδρυσε το Ίλιον. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε με επιφυλάξεις ότι η εποχή που συμβαίνουν αυτά είναι πριν από την καταστροφή της Πλατωνικής Ατλαντίδας. Γενικά οι συνθήκες έχουν οδηγήσει σε μια ρήξη μεταξύ του καλού και του κακού με την βαθύτερη και πληρέστερη έννοια των λέξεων, που ανατρέπει την ισορροπία και φέρνει την σύγκρουση, που είναι καταστροφική. Δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έστω κι αν αγγίζει τα όρια της φαντασίας μια επέμβαση σε αυτή την ρήξη και εξωγήινων όντων ή τεχνολογιών. Το όνομα Κυνόρτας είναι μια αναφορά στο άστρο του Κυνός, και ο όρκος «μα το Κύνα» τα μεταγενέστερα χρόνια, δεν μπορεί παρά να είναι μια ανάμνηση, από κάτι ανώτερο της ανθρώπινης φύσης.

8. ΟΙΒΑΛΟΣ

Είναι ο γιός του Κυνόρτα και φυσικός του διάδοχος στην Λακεδαίμονα, που νυμφεύεται την Γοργοφάνη κόρη του Δαναού, βασιλιά της Αιγύπτου. και αποκτά τον Ιπποκόοντα, τον Τυνδάρεω, και τον Ικάριο, πατέρα της Πηνελόπης και πεθερό του Οδυσσέα. Σύγχρονος του μάλλον ο Οίτυλος οικιστή του Οιτύλου, στο οποίο λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία. Την ίδια περίοδο στο Αργος βασιλεύει ο Ατρέας και στον Βόσπορο ο Τρώας ιδρυτής της Τροίας. Είναι η μακρά και σκληρή περίοδος μετά την καταστροφή. Τα αποτελέσματα της σύγκρουσης που προηγήθηκε, εκτός από τις φυσικές καταστροφές, μείωσαν και τον ανθρώπινο πληθυσμό, και το επίπεδο του πολιτισμού, έτσι που άργησε πολύ να ανακάμψει έστω σε μικρό ποσοστό. Δεν βγήκαν νικητές και νικημένοι από την σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα την σύνθεση των ανθρώπων που επέζησαν και από τα δύο γένη. Είναι παράλογο οι Άτλαντες και οι Αιγιείς να πολέμησαν, σύμφωνα με όσα έχουν διασωθεί, και αναλύσαμε μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι πώς μεγάλο μέρος του Αιγιακού χώρου είχε αποικισθεί από Ατλάντιους. Η παρακμή της Ατλαντίδας και ή καταληψη της από τά Κρόνια γένη οδήγησε στον πόλεμο Ατλάντων και Κρονίων.
Τα υπολείμματα των Ατλάντων ανέπτυξαν πολιτισμό στην Αίγαίο και την Αίγυπτο.
Το ότι η σύζυγος Γοργοφάνη είναι Αιγύπτια πριγκίπισσα, ο Τρώας βασιλεύει στο Βόσπορο αποδεικνύει την ακμή της Αιγύπτου, που ανασυγκροτήθηκε περισσότερο και διέσωσε ότι απόμεινε από το παρελθόν ενισχύοντας τον χώρο του Αιγαίου. Υπήρξε βασιλιάς στην Αίγυπτο με το όνομα Τρώας και δημιουργείται η άποψη πώς ο Τρώας ο οικιστής της Τροίας είναι η μυθική τοποθέτηση της επικυριαρχίας της Αιγύπτου στην ευρύτερη περιοχή. Η περίοδος αυτή αρχίζει από την 8η χιλιετία, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας μέχρι και την 3η χιλιετία, που έχουμε πλέον ιστορικά στοιχεία για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, που υπήρξε το αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων γεγονότων. Ένα στοιχείο επιπλέον είναι η ίδρυση από τον Οίτυλο του Οιτύλου της Λακωνίας, στο οποίο αναφέρει ο Παυσανίας λατρεύονταν Αιγυπτιακές θεότητες. Αυτό είναι ένδειξη της Αιγυπτιακής επιρροής και την Πελοπόννησο. Πρέπει ωστόσο να διευκρινισθεί η Αιγυπτιακή κυριαρχία όχι σαν κατοχή, ενός γένους σε άλλο, αλλά σαν μια εξελικτική διακυβέρνηση μικτών γενών τα οποία ακόμη δεν είχαν φυλετική συνείδηση. Την φυλετική αυτή συνείδηση καλλιέργησαν οι οικιστές, που ήταν όμως μείξη κλάδων του ιδίου γένους. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος την συγγενική φυλετική σχέση των Αιγυπτίων με τους Αιγιείς. Το πιθανότερο είναι η πλειοψηφία αυτών των γενών να ονομάσθηκαν Πελασγοί μετά την πλημμυρίδα στον Αιγιακό χώρο. Δηλαδή οι κάτοικοι του τόπου που πελάγωσε =πλημμύρισε. Η αρχική μάζα όπως ήταν φυσικό διασπάστηκε σε υποκατηγορίες μετά την καταστροφή και για αντικειμενικούς λόγους. Με την εγκατάστασή του σε διάφορες περιοχές, που δεν είχαν κατακλεισθεί, διατήρησαν την ανάμνηση της καταγωγής του με την παράδοση του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Μεταφορικά δηλαδή του μπολιάσματος του Δία (Δευκαλίωνα) με την γνώση (Πύρρα), στο ανθρώπινο είδος.
Τα πολλά βασίλεια δικαιολογούν τις πολλές και διαφορετικές εκδοχές που μας μπερδεύουν στην Ελληνική μυθολογία. Έτσι οι Αιγύπτιοι εξελίχθηκαν στην βόρεια Αφρική πιθανόν και άλλοι, και στον Αιγιακό χώρο που απέμεινε, οι Μινύες, Κάρες, Ταινάριοι, Κουρήτες και πολλοί άλλοι. Και στην συνέχεια της εξέλιξης με γεωμετρική πρόοδο αναπτύχθηκαν τα πολλά φύλλα, που είχαν κοινή γλώσσα με παραλλαγές, κοινή θρησκεία και κοινό αίμα, δηλαδή κοινή καταγωγή.
Οι Μινύες αποτέλεσαν έναν μεγάλο τμήμα, που με τεχνολογικά επιτεύγματα, και με την ναυσιπλοΐα επεκτάθηκε σε όλη την περιοχή. Αυτοί είναι οι Αργοναύτες. Είναι το ίδιο φύλλο με τους Μίνωες, και ή μόνη τους διαφορά έγκειται στο ότι ου Μίνωες αναπτύχθηκαν στην Κρήτη, και την μέση ανατολή, ενώ οι Μινύες στην παραλιακή Ελλάδα το Αιγαίο και τον Εύξεινο πόντο. Αλλά και ο Ατρέας στο Αργος αποδεικνύει πώς τα υπολείμματα από τα Κρόνια Γένη ανέκαμψαν μετά την καταστροφή, και ξεκίνησε μια ανάμειξη των δύο γενών, χωρίς όμως αφομοίωση, πράγμα που είναι ή αιτία κατά την άποψή μου των συγκρούσεων μέχρι και σήμερα. Επιβάλλεται κάποτε να αποδείξει η επιστημονική κοινότητα ότι μια αιτία των πολέμων, ίσως ή ουσιαστικότερη, είναι ή διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στα γένη. Με απλά λόγια αφορμή είναι η διαφορετική ράτσα των ανθρώπων.


9. ΤΥΝΔΑΡΕΩ

Γιός του Οίβαλου και της Γοργοφάνης κατά το ήμισυ Δαναός, παρέλαβε τον θρόνο βοηθούμενος σε κάποιες δύσκολες περιπτώσεις και από τον Ηρακλή, στην διαμάχη του με τον Ιπποκόωντα. Βρισκόμαστε σε εποχές μετά την 5η χιλιετία και το τοπίο ξεκαθαρίζει περισσότερο χωρίς όμως και πάλι να είναι σαφές. Η επιμειξία των γενών είναι πραγματικότητα. Στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει επιμειξία με το γένος των Δαναών που είναι Κρονίας καταγωγής. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει ασυγκίνητο τον Δια ο οποίος επεμβαίνει για να ισορροπήσει την κατάσταση. Είναι πολύ γνωστή η περιπέτειά του με την Λήδα την γυναίκα του Τυνδάρεω, την οποία πλησίασε σαν κύκνος. Με κέντρο την Πελοπόννησο αυτή την εποχή υπάρχουν ανταγωνισμοί μεταξύ των Κρονιών και των απογόνων Άτλαντος και Διός. Αυτή την εποχή δραστηριοποιούνται οι δεύτεροι με τον Ηρακλή, εναντίον του Ευρυσθέα των Ατρειδών. Την ίδια περίοδο εξελίσσεται και εκστρατεία των Αμαζόνων, που φθάνουν μέχρι την νότια Πελοπόννησο, και ερμηνεύοντας την «έχθρα» τους με τον Ηρακλή, τις καταταράσουμε στο γένος των Κρονίων. Τα πολλά βασίλεια στον Ελλαδικό χώρο μετά τις διενέξεις, καταστάλαξαν και ισχυροποιήθηκαν. Αποτέλεσμα ήταν με την αρχηγία των Μινύων να διενεργήσουν την Αργοναυτική εκστρατεία προς αναζήτηση νέων εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών. Η εκστρατεία αυτή είναι ή πρώτη για την ύπαρξη της οποίας υπάρχουν ενδείξεις που πλησιάζουν να γίνουν αποδείξεις.
Είναι και ή πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια κοινής δράσης στο Ελλαδικό χώρο. Αρχίζει να δημιουργείται κοινή συνείδηση, με συνέπεια να ελαττωθούν ου διαφορές μεταξύ των γενών τα οποία όπως είπαμε προηγουμένως είχαν πλέον ανακατευθεί σε μεγάλο βαθμό. Να σημειωθεί πώς το γένος καθορίζεται από την μητέρα όπως συμβαίνει και σήμερα, έτσι λοιπόν τα γένη που επικαλούμαι έχουν αρχή την Πλουτώ του Κρόνου αφ ενός, και τις Ταυγέτη και Ηλέκτρα του Άτλαντος. Φυσικά και στις δύο περιπτώσεις ο σπόρος προήλθε από τον Δία. Ο σπόρος λοιπόν ο πατρικός μεταξύ των άλλων είχε σκοπό να αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ των γενών.
Νυμφεύεται λοιπόν ο Τυνδάρεω την Λήδα, και αποκτά την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη. Σύμφωνα με την μυθολογία η Ελένη και ο Πολυδεύκης ήταν παιδιά του Δία, και η Κλυταιμνήστρα και ο Κάστορας παιδιά του Τυνδάρεω. Συνεχίζει να μπολιάζεται το ανθρώπινο είδος με θεϊκές ιδιότητες ή μάλλον να αναθερμαίνονται οι παλιές που για κάποιο λόγο μειώνεται ή ισχύς τους και χρειάζεται ανανέωση. Οι Διόσκουροι συμμετέχουν στην αργοναυτική εκστρατεία, στην οποία συμμετέχει και ο Εύφημος βασιλιάς του Ταινάρου, που φημίζονταν για τους καλούς του ναυτικούς. Χωρίς βία τα φυσικά λιμάνια του Ταινάρου που είχαν φήμη είναι το Οίτυλο και ή Λας λόγω καλής φυσικής κατανομής.
Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν ακμάζουσες τις δύο πόλεις την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας, και τον Εύφημο, να έχει έδρα κάποια από τις δύο. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Λας επειδή μετά την εκστρατεία εκεί προσφέρθηκαν αναθήματα και κτίσθηκαν ναοί. Ο Τυνδάρεω όμως δεν έχει γιό και το πρόβλημα είναι ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Οι Διόσκουροι είναι γιοί του Δία αλλά η μοίρα τα φέρνει ο θνητός Πολυδεύκης να σκοτωθεί, και ο δίδυμος Κάστορας να μοιρασθεί μαζί του την ζωή στον Άδη.
Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί οι Μυκήνες και οι Ατρείδες με Κρόνιες καταβολές, και πρέπει να συγκεραστούν και πάλι τα δύο γένη με στόχο την αρμονική συνύπαρξη.
Ο Ατρέας έχει δύο γιους τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαο, και ο Τυνδάρεω δύο κόρες, την Κλυταιμνήστρα και την Έλένη.

10. ΜΕΝΕΛΑΟΣ

Είναι γιός του Ατρέα και αδελφός του Αγαμέμνονα, ο οποίος διαδέχεται τον πατέρα του στον θρόνο των Μυκηνών, και ο ίδιος παραμένει χωρίς εξουσία. Ευτυχής συγκυρία το ότι στο ισότιμο βασίλειο της Σπάρτης δεν υπάρχει διάδοχος, αλλά η πριγκίπισσα Ελένη. Και τότε γίνεται το σπάνιο φαινόμενο, δηλαδή δύο αδέλφια να παντρευτούν δύο αδελφές. Έτσι ο Μενέλαος γίνεται με τον γάμο αυτό βασιλιάς της Σπάρτης, και η πρώτη φορά που βασιλιάς κατάγεται από διαφορετικό γένος. Αν σε όλα αυτά, προστεθεί η ισχύς του Μυκηναϊκού κράτους, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα πώς η Σπάρτη κατακτήθηκε ειρηνικά από τους Αργείους (Κρόνιους), και κόμη ευκολότερα αποδεικνύεται πώς η κάθοδος των Δωριέων, που ακλούθησε δεν ήταν κάθοδος ενός ξένου φύλου αλλά επαναπατρισμός των ξενιτεμένων ντόπιων, που αποπειράθηκαν και με την βοήθεια άλλων ομογενών τους ανακατέλαβαν την Σπάρτη. Έτσι δικαιολογείται και η χαλαρότητα που επέδειξαν ενώ ήταν δυνατός και πολεμικός λαός οι Δωριείς στην πλειοψηφία των ντόπιων. Οι Ατρείδες Αγαμέμνων και Μενέλαος ουσιαστικά πλέον ελέγχουν όλη την Πελοπόννησο, τα Ελληνικά παράλια, και το Αιγαίο. Έτσι δημιουργείται η «ανάγκη» να επεκτείνουν ακόμη περισσότερο την εξουσία τους. Στόχος του η Τροία και ο έλεγχος των στενών. Η Τροία, έχει βασιλιά τον Πρίαμο αυτή την εποχή, και είναι ένα αρκετά πλούσιο και ισχυρό κράτος που διέπεται από τις αρετές του Ατλάντιου γένους. Σημαντικότερος θεός είναι ο Απόλλων όπως και στην Λακωνία, και αυτό δεν είναι μόνο σύμπτωση αλλά σημαίνει και τους κοινούς δεσμούς, σχεδόν αδελφικούς που είχαν τα δύο κράτη, όπως έχουν μητρόπολη και αποικία. Ο Μενέλαος ουσιαστικά αναγκάσθηκε από τον αδελφό του να εκστρατεύσει στην Τροία, ένα συμπέρασμα που βγαίνει μετά από προσεκτική ερμηνεία του Ομήρου. Η εκστρατεία είχε πολλές δυσκολίες, έπρεπε να πεισθεί ο Μενέλαος, οι υπόλοιποι βασιλείς, ο Αχιλλέας, και να φυσήξει και «ούριος» άνεμος. Τόσες ήταν οι δυσκολίες που θυσίασε την κόρη του ο Αγαμέμνων. Τελικά όμως υπέκυψαν είτε στην ισχύ των Μυκηνών είτε στα ταξίματα του Αγαμέμνονα. Μόνο μία δεν πείστηκε και πήγε με το μέρος των Τρώων, η Ελένη.
Η Ελένη εγκατέλειψε τον σύζυγο, και το βασίλειο της και πήγε στην Τροία ακολουθώντας τον Πάρι. Αξίζει να αναλύσουμε τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, καθώς και τα λογικά συμπεράσματα που τους αποδεικνύουν.
Οι Λάκωνας ήταν συγγενής λαός με τους Τρώες, και είχαν σχέση αδελφική, η καλύτερα σχέση μητρόπολης και αποικίας. Το Ίλιον είναι ονομασία βουνού στην αρχαία πόλη Λάς, καθώς επίσης και Ασία. Η Ελένη και ο Πάρις διέφυγαν σύμφωνα με την παράδοση από την περιοχή του Γυθείου πολύ κοντά στην Λάς, πράγμα που σημαίνει την φιλική διάθεση των κατοίκων της περιοχής, σε αντίθεση με την κεντρική εξουσία.Το σημαντικότερο όμως είναι το περιστατικό με τον Λαοκόντα. Ο Λαοκών ιερεύς του Απόλλωνα στην Τροία, δηλώνει με το όνομα την καταγωγή του, ήταν ένας εκ των Λάων των κατοίκων της Λας.
Αλλά και η συμβουλή προς τους Τρώες αναλυόμενη δηλώνει ποιοι ήταν οι εχθροί της Τροίας. «Φοβού τους Δαναούς….», σημαίνει πώς τους γνώριζε καλά, και τους είπε με το όνομά τους. Δαναοί λοιπόν καθαρά και λογικά είναι οι Μυκηναίοι, ή ακριβέστερα η άρχουσα τάξη στις Μυκήνες. Και Δαναοί κατ επέκταση είναι Κρόνιας καταγωγής, αντίθετοι με το γένος των Τρώων των Λακώνων και πολλών άλλων. Το ότι πολέμησαν αδελφοί εναντίον αδελφών δεν είναι δυστυχώς καθόλου σπάνιο στην ιστορία. Αιτία γι αυτό ίσως είναι η κυριαρχία σε καταστάσεις, Κρονίων πυρήνων που οδηγούν τα πράγματα σε ανήθικες και ανίερες ατραπούς.
Η Ελένη λοιπόν δεν κινήθηκε από ταπεινά ελατήρια παράνομου έρωτα, για τον Πάρι αλλά από ανώτερα συναισθήματα κοινής αδελφικής καταγωγής με αυτόν και τους Τρώες. Ακόμη η Ελένη αντιπρόσωπος του γένους και της φυλής της, εξισορρόπησε την ύβρη που έκαναν ο Μενέλαος και οι Λάκωνες υποκύπτοντας στην βούληση των Μυκηναίων και στράφηκαν εναντίον αδελφού γένους.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως η Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, δεν τιμωρήθηκε για την πράξη της αλλά επέστρεψε στην Σπάρτη με τον Μενέλαο, και ετιμόντο ως ισόθεοι. Δεν αντέχει στην λογική να τιμάται κάποια, που προσέβαλλε έτσι την οικογένεια και το βασίλειό της, έστω και αν συγχωρέθηκε η πράξη της. Δεν είναι παρά μια απλή απόδοση δικαιοσύνης από την ιστορία για την παρεξηγημένη και συκοφαντημένη Ελένη, που δεν έκανε άλλο παρά να τεθεί με την πλευρά του γένους της και της δικαιοσύνης.
Η συνέχεια δηλώνει την καταστροφικότατα ενός πολέμου, που τα αποτελέσματα του αφήνουν τα σημάδια τους για πολλά χρόνια.
 Η κατάρα του Απόλλωνα κτύπησε τους Δαναούς και το Μυκηναϊκό κράτος παρήκμασε και χάθηκε, για να ακολουθήσει η επάνοδος των Δωριέων (Ηρακλειδών Ατλάντιων), που είχε συνέπια την λαμπρή εξέλιξη του Έθνους που τα μεταγενέστερα χρόνια απόκτησε και κοινή ονομασία, ονομάσθηκαν οι κάτοικοι του Αιγίακου χώρου και της χερσονήσου ΕΛΛΑΝΕΣ στην Δωρική και μετά ΕΛΛΗΝΕΣ μέχρι και σήμερα, και η χώρα μας ΕΛΛΑΣ.
Δηλαδή τόπος του Ηλιου και της Πέτρας, του ήλιου του ζωοδότη, και της πέτρας της ουράνιας της φωτεινής.

19 Δεκεμβρίου 2009

«Πλην Λακεδαιμονίων» 24 αιώνες αδικίας

Βαραίνει επάνω μας του Αλέξανδρου η “κατάρα” σαν το αναπάντητο ερώτημα της γοργόνας... “Πλην Λακεδαιμονίων” σπεύδουμε, με τη συνείδηση πανάλαφρη, να στιγματίσουμε τον αποστάτη, τον προδότη, τον φυγόμαχο...
Και παρακάμπτουμε, εξίσου ανάλαφρα, την τελεσίδικη διαθήκη που όρισε πως του προδότη το όνομα είναι ένα: Εφιάλτης!
Όποιος πιστεύει ακόμα πως ο Αλέξανδρος, μ’ εκείνη την θανατερή ετυμηγορία του, περιφρόνησε τη Σπάρτη, ύπνο βαθύ κοιμάται. Αυτός ο Μέγας, που ταπεινά παραμέρισε για να μην κρύψει τον ήλιο του Διογένη... Αυτός ο γίγαντας της στρατηγικής και ο τυφώνας της πολεμικής αρετής που τιμούσε τη γενναιότητα και τον πατριωτισμό των αντιπάλων του, ποτέ δεν θα μπορούσε να νιώσει περιφρόνηση για τους ρωμαλέους μαχητές της Σπάρτης.
Πόνο βαθύ και ανείπωτο ένιωσε... Γιατί, καλά δασκαλεμένος, ήξερε ότι χωρίς τη Σπάρτη, οι θησαυροί του θα’ ναι άνθρακες κι αργά ή γρήγορα οι Μήδοι θα διαβούνε...
Το είπε ο Καβάφης στο ποίημά του στα 200 π.Χ. και το μαχαίρι της ειρωνίας του σκίζει σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, την ψυχή μας:

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς
ελληνικός καινούριος κόσμος μέγας.

Εμείς οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στη Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα!

Κι ακόμα σφαγερότερος, ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, πάνω σ’ αυτό το ποίημα θα κάνει την ορθή κρίση, αφήνοντας μετεξεταστέους τους επιδερμικούς σχολιαστές του Αλεξανδρινού μας ποιητή:
“Το Ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας, για τους επίγονους, κρύβει την καταφρόνια του Καβάφη για όλα τα ελληνιστικά βασίλεια. Καταφρόνια, που τη φανερώνει στον ίδιο βαθμό ο στίχος του από το ποίημα «Η δόξα των Πτολεμαίων»:
«Είναι γελοίος ο Σελευκίδης με την αγοραία του τρυφή».
Η τραγωδία του Αλέξανδρου δεν έχει γραφτεί ακόμα...
Γιατί άλλο πράμα ήταν το θηρίο της μοίρας του κι άλλος ο ηγεμόνας της ψυχής του.
Εκεί, στου Γρανικού τα στοιβαγμένα τρόπαια, στη νικηφόρα μέθη, στην αιματοβαμμένη του σκηνή, εκάθισε και ζύγισε. Ψυχρά, όπως αρμόζει σε μεγάλο στρατηλάτη, πήρε της λογικής το δρόμο και την ψυχή του απόθεσε στου Άρη το βωμό. Το ανάθημα «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακαιδεμονίων» με τις 300 ασπίδες που έστειλε στην Ακρόπολη, ένα σκοπό είχε μόνο: Να κολακεύσει και να συσπειρώσει τους παραδομένους στο άρμα του Έλληνες και να απομονώσει στην ορφάνια τους, τους απροσκύνητους Σπαρτιάτες... Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες ήξεραν αυτό που και ο Αλέξανδρος «πλην των λοιπών Ελλήνων» γνώριζε:
πως όλα τα κάστρα της Ανατολής και της ωραίας Δύσης, δεν κάνουνε μια χούφτα χώμα απ’ την πατρώα σου γη...
Όταν η Σπάρτη έχασε τη δύναμή της, η ψυχή των Ελλήνων έχασε το σώμα της. Το πληθωρικό τους πνεύμα, έχασε τον ρωμαλέο ναό του. Το πνευματικό περίσσευμα δεν είχε πλέον αντίβαρο που να το εγκαλεί στην τάξη, κάθε φορά που φλυαρούσε ανούσια. Δεν είχε αντίπαλον δέος για να αντιμάχεται, να ερεθίζεται από τη διαφορετικότητα και να εμπνέεται απ’ αυτήν... Δεν είχε έναν λόγο σοβαρό να πολεμάει για να γίνεται καλύτερο. Δεν είχε αντίλογο... αλλά ούτε και προστασία για να γεννάει απερίσπαστο έπη και τέχνη και σοφία... Η φωνή του Ελληνικού πνεύματος αντιλαλούσε στα φαράγγια της Ηχούς και έσβηνε αποκαμωμένη από τη μονοτονία των μονολόγων της... Εκεί στην κορυφή που είχε φτάσει, δεν είχε με ποιόν να αναμετρηθεί και να πετύχει νέους άθλους... Εκείνο ήταν στον Όλυμπο κι οι άλλοι όλοι στη στέπα...
Και είχε χάσει το έτερόν του ήμισυ... Άλλο δεν απέμενε πια, παρά να πουληθεί η παραγωγή... Να φύγει από τ’ αμπάρια η πραμάτεια, να μη σαπίσει και θαφτεί... Αργά ή νωρίς, ο Αλέξανδρος κατάλαβε τον ιστορικό του ρόλο... Ο “πραματευτής”, ο θαρραλέος “πωλητής”...
Κι έφυγε ανθός απ’ τη ζωή, προτού φανερωθεί η απόγνωση στα φλογερά του μάτια...
Και οι Ρωμαίοι διάβηκαν... Και τα ελληνιστικά βασίλεια σαρώθηκαν... Και της ανατολής τα δόγματα ετρύπωσαν απ’ τις κερκόπορτες που έμειναν αφύλαχτες... Και οι τούρκοι και οι φράγκοι διάβηκαν... Και η Μικρασία ρημάχτηκε...
Γιατί, στα 222 π.Χ. οι άλλοι Έλληνες" είχαν, από άγνοια και επιπολαιότητα, πετάξει στον Καιάδα το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ...
Τώρα λοιπόν, που και την Μακεδονία την ξακουστή την παραδώσαμε στου πλανητάρχη την σκακιέρα για να την παίζει πιόνι όπως γουστάρει...
Τώρα, που απ’ τα λαμπρά Αλεξανδρινά βασίλεια της Ισκαντάρ-Ανατολής θερίζουμε τα ψίχουλα κάποιων ξεχασμένων απογόνων στα υψίπεδα του Τατζικιστάν και στα δυσπρόσιτα οροπέδια του Ινδικού Καυκάσου...
Τώρα, που οι χάρτες του παγκοσμιοποιημένου μας πλανήτη, δίνουν τη Ρόδο μας στην Αίγυπτο, την Κρήτη μας στην Αφρική...
Τώρα, που θησαυρίζουν τα μουσεία τους με την καταλεηλατημένη μας προγονική περιουσία...
Τώρα, που καταχωρήσαμε όλα τα μνημεία μας στην παγκόσμια κληρονομιά... λες και τα φτιάξαμε μαζί τους...
Τώρα, που και το τελευταίο μας όπλο, η γλώσσα η αρχαιότερη και τελειότερη του κόσμου, υπέκυψε στον οικουμενικό βωμό της greeklish αηδίας...
Τώρα, που ξαναγράφουν όπως θέλουν την ιστορία μας στα Hollywood και στις εικονικές πραγματικότητες...
Τώρα, που από κάθε άλλη φορά πιο βασανιστική έγινε η ανάγκη της αρετής των Λακεδαιμονίων...

Τώρα, επιτέλους, ας λυτρώσουμε το στοιχειωμένο των ηρώων μας παράπονο και ας ζητήσουμε, Συγγνώμη από τη Σπάρτη!

Ελένη A. Παπαδοπούλου
Δημοσιογράφος

28 Νοεμβρίου 2009

Η Χαμένη πολιτεία

Εκεί πού ενώνεται ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας, τα δύο μεγάλα βουνά της Λακωνίας, ήτανε κάποτε παλιά, μέσα σε ένα απρόσιτο βαθύ φαράγγι χτισμένη, ή Μαγική Πολιτεία. Ακόμα και σήμερα άμα πάτε εκεί, θα δείτε να ασπρίζουνε ανάμεσα από τα αγριολούλουδα σπασμένα μάρμαρα. Μα το πιο παράξενο απ’ όλα είναι αυτό πού μπορεί να δη κανείς εκεί κάθε δειλινό. Κάθε δειλινό, καθώς ο Ήλιος πλανιέται για στερνή φορά ανάμεσα στα δέντρα και στους θάμνους, σχηματίζονται από τα χρώματα, από τις αχτίνες και από τα φυλλώματα χιλιάδες αέρινα χαμόγελα, που φτερουγάνε προς τα ουράνια και χάνονται μακριά στο άπειρο, στον Ήλιο. Είναι τα μαγεμένα χαμόγελα των τελευταίων Πολεμιστών της Πολιτείας, πού μια πανέμορφη Νεράιδα τα μάγεψε να υπάρχουνε για πάντα.
Την Ιστορία αυτής της Πολιτείας κανείς δεν ξέρει και εγώ την έμαθα τυχαία καθώς σκάλιζα κάτι παλιά κιτρινισμένα βιβλία με στάλες αίμα επάνω, μαυρισμένες από τους αιώνες και από την άδικη των ταπεινών ανθρώπων καταφρόνια. Ήτανε κρυμμένα σ’ ένα μέρος απόκρυφο που Ήλιος δεν βλέπει και όλοι το λένε μέρος σκοτεινό, καταραμένο. Είχανε να τα δουν ανθρώπου μάτι, ετούτα τα Άγια Γραφτά, χρόνους πεντακόσιους. Μα εγώ πλησίασα και διάβασα και έμαθα, ξεχωρίζοντας με πείσμα μέσα στις σκοτεινές τις νύχτες γράμματα και φθόγγους και εικόνες, έχοντας για φως μου το ολόγιομο φεγγάρι, όταν ο Άρης βρισκόταν στον Σκορπιό και τις αφέγγαρες βραδιές ένα κερί κατάμαυρο, πού έχω πάντοτε στο μέρος της καρδιάς κρυμμένο. Και καθώς γράμματα σιγά -σιγά ξεχώριζα και υστέρα λέξεις, προτάσεις και εικόνες και καθώς μέσα στο νου μου σιγά -σιγά γεννιότανε ή ιστορία, χωρίς να καταλάβω ήλθε και η Αυγή και ο πρώτος ήλιος είδε τα κιτρινισμένα βιβλία και ξαφνικά το στεριωμένο από τους αιώνες επάνω στους παπύρους Αίμα ζωντάνεψε μέσα στο φως του ήλιου και έγινε αλήθεια, έγινε φως και χάθηκαν από μπροστά μου και βιβλία και ήλιος και χρόνος και ξανάζησε μέσα στους άπειρους χρόνους και στους αμέτρητους τόπους, ή Μαγική Πολιτεία.
«Ήτανε στο καιρό όπου Δεσπότης στο Μοριά, Άρχοντας στο κάστρο του Μυστρά ήτανε ο Κωνσταντίνος ο Δραγάσης. Ζούσε τότε στα μέρη εκείνα ένας άνθρωπος παράξενος, αλλόκοτος και ονειροπαρμένος. Ήτανε γέρος, μα είχε μάτια παιδικά. Λόγο γι’ αυτόν κακόν δεν είχανε να πούνε. Κανένα δεν είχε αδικήσει, μόνο πού αρνιόταν το Χριστό και ήταν παράξενος, παράξενος πολύ. Όλο κάτι παλιά μουχλιασμένα χειρόγραφα κρατούσε, όλο ανάμεσα σε κάτι ρημαγμένα μάρμαρα περιπλανιότανε τις νύχτες, ψιθυρίζοντας λόγια αλλόκοτα, σε άγνωστη γλώσσα, σε τόνο πρωτάκουστο. Οι χωριάτες οπότε τον έβλεπαν φεύγανε μακριά ψιθυρίζοντας: «έρχετ’ ο Μάγος». Οι καλόγεροι και οι παπάδες τον μισούσαν και τον λέγανε αντίχριστο, διαβολικό, καταραμένο. Μα όσοι είχανε ελληνική καρδιά και νου, ψυχή και πίστη τον σεβόντουσαν και τον αγαπούσαν. Τα αερικά του δάσους και των νερών, οι γελαστές νεράιδες τον γνώριζαν. Το όνομα του: «Άρχοντας Γεμιστός»!
Είπανε κάποτε και το έχουνε θαρρώ και γράψει πώς ελπίδα του Άρχοντα μας για να αναστήσει το Μεγαλείο των Θεών, ήτανε ένα πλάσμα θεϊκό, πού αυτός ο ίδιος είχε πλάσει με αίμα Θεών. Είπανε ακόμα πώς το πλάσμα αυτό απέθανε και πώς μαζί μ’ αυτό σκορπίσανε και τα όνειρα και οι πόθοι των θνητών. Όπως όλα τα πράγματα έτσι και τούτο μισή αλήθεια και μισό ψέμα. Μα εγώ πού είδα Αίμα και Ήλιο να γίνονται ένα, μπορώ και θα σας πω το μυστικό, το μυστικό του Πλήθωνος, το μυστικό της Μαγικής Πολιτείας.
Υπάρχει κάπου μια θάλασσα, πού κάθε Ανατολή αφήνει ο Ήλιος, ο Θεός ένα χαμόγελο. Όποιος την ώρα εκείνη τύχει και βρεθεί σ’ αυτήν την θάλασσα και έχει το θάρρος να δη κατάματα τον ήλιο να χαμογελά, αυτός έχει για πάντα τον ήλιο κλεισμένο στην καρδιά του.
Υπάρχει κάπου ένας βράχος, που κάθε πού ο πατέρας μας ο Νεφελεγερέτης σπαθίζει με τον κεραυνό του αφήνει μαζί με την φωτιά και μια ματιά του. Όποιος την ώρα εκείνη τύχει και βρεθεί στη ριζωμιά του βράχου, έχει για πάντα στα μάτια χαραγμένο το βλέμμα του Αετού. Υπάρχει κάπου και ένα βαθύ φαράγγι που οποίος σταθεί την νύχτα εκεί και δει τον Εωσφόρο, το πιο λαμπρό της νύχτας μας Αστέρι, να τρεμοπαίζει δείχνοντας ψυχές πολεμιστών να σκούζουν παραγγέλματα σε ερειπωμένο κάστρο, στοιχειωμένο, όποιος βρεθεί εκεί, εκείνη την στιγμή, αυτός θα έχει για πάντα στη καρδιά την Άγια Μοναξιά της Περηφάνιας και θα ‘ναι αλαφροΐσκιωτος.
Και υπάρχει κάπου και μια ψηλή κορφή, πού κάθε δειλινό πεθαίνοντας ο Απόλλωνας, ο Ήλιος, σταλάζει ένα δάκρυ Αίμα. Όποιος την ώρα αυτή εκεί βρεθεί και δει το Αίμα του Θεού, πού θα κυλά στη γη, αυτός θε’ να ‘ναι και ένας Γιος του Ήλιου.
Πλανήθηκε σε χώρες πολλές ο Γεμιστός και σε θάλασσες και σε ψηλές βουνοκορφές και σε βαθιά φαράγγια και μάζεψε χαμόγελα από τον Ήλιο και βρήκε βλέμματα Αετών στις ριζωμιές των βράχων και το ακριβό το Αίμα του Απόλλωνα και την Άγια Μοναξιά της Περηφάνιας και έπλασε Ανθρώπους, πού είχαν τον Ήλιο στη καρδιά και τη ματιά του Αητού στο αγέρωχο τους βλέμμα, πού είχαν την Άγια Μοναξιά της Περηφάνιας στη ψυχή και ήταν και αλαφροΐσκιωτοι και έπλασε τους Γιους του Ήλιου και έπλασε μια ΦΥΛΗ. Και έχτισε μια Πολιτεία σε ένα μέρος πού ήταν βαθύ κι απόκρυφο και δεν μπορούσε να την δη άνθρωπος, οπού δεν είχε βλέμμα Αητού, Ήλιο στην καρδιά και όπου δεν ήτανε αλαφροΐσκιωτος.
Ζούσανε ευτυχισμένοι και σμίλευαν στο μάρμαρο Θεούς. Δουλεύανε την γη και άνθιζε ευτυχία την άνοιξη ο τόπος. Μιλούσαν με τα ξωτικά και με τα άγρια θεριά στο δάσος. Και κάθε νέο παιδί, όπου γεννιότανε το σήκωναν ψηλά και το έδειχναν στον Ήλιο, ευχαριστώντας και τιμώντας τον Πατέρα. Είχαν λαμπρούς ναούς, πλούσια αρχοντικά και ήταν ευχαριστημένοι.
Ώσπου μια ημέρα φάνηκε να έρχεται από μακριά ένας γυρολόγος άσχημος, καμπούρης, με μύτη γαμψή και βρωμερή ψυχή καταραμένη. Δεν είχε βλέμμα Αητού στα μάτια, Ήλιο δεν είχε στη καρδιά, ούτε ήτανε αλαφροΐσκιωτος. Είχε όμως μια μαυρίλα στη ψυχή γι’ αυτούς πρωτόγνωρη και τους ξεγέλασε. Και έτσι μαθεύτηκε το μυστικό τους και σκορπίσανε στα πέρατα του κόσμου, παίρνοντας κάποιος ένα άγαλμα Θεού και άλλος τον γέροντα πατέρα του στους ώμους. Και ερήμωσε ή Πολιτεία κι απόμειναν μόνο τα μάρμαρα και τα χαμόγελα του Ήλιου κάθε δειλινό.

Που πήγαν; Κανείς δεν ξέρει και οι ίδιοι με τα χρόνια το ξέχασαν. Μα αν δείτε άνθρωπο αλαφροΐσκιωτο, πού να ‘χει Ήλιο στη καρδιά και την ματιά του Αητού στο βλέμμα, αν δείτε άνθρωπο πού βλέπει μάρμαρα σπασμένα με πυρωμένο βλέμμα, να ξέρετε πώς είναι ένας από αυτούς, ένας από τους ΓΙΟΥΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ!

Αναρτήθηκε από PRESS EUROPEANDRAMA

18 Οκτωβρίου 2009

Περιήγηση στην Καρυούπολη απο τόν Κυριάκο τόν Ανγκωνιτη

Τό 1447 βρέθηκε στην Μάνη ο περιηγητής Κυριάκος από Ανγκώνα,τό ότι πέρασε και φιλοξενηθηκε στήν Καρυούπολη δείχνει τό μέγεθος και την σημασία τής πόλης για τούς Παλαιολόγους.Τμηματα τής περιγραφής του παρατίθενται σε μετάφραση από τα Λατινικά στά Αγγλικά από τόν καθηγητή Bodnar του πανεπιστημιου Georgetown :

[the peninsula of Tainaron. “Pylos” i.e. Bitylos]
22
On the 15th of October, directing my course from Corone to the noteworthy Laconian promontory of Tainaron in order to see other noteworthy remnants of Laconian and Messenian antiquity.
I embarked before daylight on a small boat captained by Johannes Rosea, a higly skilled sailor from Tainaron, and having crossed the Messenian Gulf before the sun reached the sixth circle of heaven, we came to Messenian Pylos, which is mentioned by several authors to have been the memorable fatherland of long-lived Nestor, olthough, we noticed, Strabo decided that the Pylos called emathoeis by Homer was in Triphylia.
23
For there are still elegant remmants of the city approximately a hundred stadia from the very tip of the Tainaro peninsula; and no more than five stadia from the shore we saw a citadel built by later inhabitants out of [materials taken from] ancient buildings, where I found John Palaiologos, governor for the Spart6an prince Contantine. Received ceremoniously by him, we inspected under his guidance the extant part, made up of ancient walls, in a field, where we found this sculpted inscription to our emperor Gordianus, in which it is evident that Pylos was called Bitylos by later inhabitants, as Strabo testifies.
The city of Bitylos, through the overseers headed by Markos Aurelios Nikephoros son of Prosdectos,[honored] Emperor Markus Aurelius Gordianus Pious Fortunate Augustus
24
We also saw there huge cisterns carved our by an ancient hand and many noble sarcophagi adorned with sculpture and some remarkable rocks.

[local customs described]
45
And when on my journey I hand viewed witch pleasure a lovely valley green in every direction with close packed vineyards and trees and pleasant meadows, and utterly tranquil, the locals showed me a place bounded by natural stones where every year the youths who live in the immediate vicinity engage by ancient custom in a competition, for which their prince provides the prizes, which they also call the androdromon pentastadion; that is, they compete in a men’s footrace over a distance of five stadia, which they run barefoot, mind you, and dressed only in a linen undertunic; and whoever runs more swiftly and comes in first is given ten bronze drachmas, which they call hyperpera the second [is given] five; the third, three; and after that, all the others, in order of finishing , a little cash or a quantity of Hyrcanian meat, so that none of the athletes will have gone away unrewarded, except that the prince at once rewards the one who comes in last and makes him an object of popular ridicule with the gift of an onion.
46
And indeed we came to know that the people in these places observe an ancient practice in a variety of ways, for they all build their houses in the countryside with great polygonal stones put together according to an ancient technique; and, digging out cisterns by hand, each in a long line, they protect them with huge, sevenfoot rocks; and we discovered that they somehow preserve an ancient manner of speaking, for they say that their dead, no matter what their religion was, have gone off “Hades”, that is, to the lower world. Also, their meals consist of snapped beans seasoned generously with oil, and their loaves are made from barley; their drink, however, is water. Wine they drink rarely, except on joyful festival days and on celebratory occasions that call for eulogistic oratory.

[Karopolis]
49
Moving on from Amathea, we came to Karopolis, a village of the ancient city of Asine, where we found Solianos, son of George the stratopedarhes the administrator for the despot Constantine, who received me quite properly and led me the next day to the ruined city of Asine on the shore of the Laconic Gulf. There one sees few remnants with recording of such a great city, other than some huge brick remains of the baths and the place the populace calls, the “vaults” because of some surviving arches. Also along the shore, some marble columns and other fragments of ancient structures survive. But since we found no inscriptions, we departed from the site and left behind [ruins] not worthwhile enough to record.

Cyriec of Ancona: Later travels edited and translated by Edward W. Bodnar
                          
    Σελίδα 121 από τό αυθεντικό χειρόγραφο τού περιηγητή με σχέδιο λάρνακας

4 Σεπτεμβρίου 2009

Λάας μία εκ των αρχαιοτέρων Ελληνικών πόλεων

Οἳ δ᾽ εἶχον κοίλην Λακεδαίμονα κητώεσσαν,
Φᾶρίν τε Σπάρτην τε πολυτρήρωνά τε Μέσσην,
Βρυσειάς τ᾽ ἐνέμοντο καὶ Αὐγειὰς ἐρατεινάς,
οἵ τ᾽ ἄρ᾽ Ἀμύκλας εἶχον Ἕλος τ᾽ ἔφαλον πτολίεθρον,
οἵ τε Λάαν εἶχον ἠδ᾽ Οἴτυλον ἀμφενέμοντο,
Τών οι αδελφός ήρχε βοήν αγαθός
Μενέλαος εξήκοντα νεών

Ομήρου Ιλιάς Β 581-587
Άποψη της ανατολικής κοιλάδας από το κάστρο στο βάθος η θάλασσα στο βαθύ
Η ουσιαστική η αναφορά του ποιητή των ποιητών, στην αρχαιότατη πόλη της δυτικής πλευράς του Λακωνικού κόλπου στην Κάτω Μάνη, επισημαίνει την αρχαιότητα και την αξία της πόλεως, μεταξύ των άλλων στην περιοχή.
Ποιος θα παραβλέψει την σημαντικότητα της πόλεως που εντάχθηκε στην αναφορά του Ομήρου, σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα της παγκοσμίου λογοτεχνίας.
Ποιος θα παραβλέψει επίσης την περιγραφή του Παυσανία, κατά την περιήγησή του περί το 160 μ.χ, «Τά δε εν δεξιά Γυθείου Λάς εστί», αλλά και την αναφορά και την επεξήγηση της ονομασίας από τον Στέφανο Βυζάντιο το 6ο μ.χ αιώνα «Κείται δέ επί πέτρας υψηλής, διό καί Λά καλείται»Απείχε η πόλη 10 στάδια (1.850 μ.) από την θάλασσα και 40 στάδια από το Γύθειο (7.400 μ.). Γεωγραφικά, μετά την γεωμετρική εποχή, οικιστικά κάλυπτε την περιοχή μεταξύ των βουνών Ασία, Ίλιον, Κνακάδιον, σύμφωνα με τον Παυσανία, αλλά η επικράτεια της είναι φυσικό να κάλυπτε και την Αμαθέα (περιοχή Μαυροβουνίου), την Ασίνη (περιοχή Καμάρες μέχρι Σκουτάρι) από την πλευρά της Θάλασσας.
Η συνέχεια προς τα δυτικά, αριστερά ο Μαστρολέος και πίσω η δυτική κοιλάδα
Από την κορυφή του όρους Ασία, που σήμερα ονομάζεται Πασσαβάς ή Κάστρο, άφησα το βλέμμα να χορτάσει την μαγευτική τοποθεσία που ήταν ή πόλη, τόπος ιερός, που δικαιολογεί την εκδοχή ότι το όνομα Λάας είναι αρχαία Ασιατική λέξη και σημαίνει «πνεύμα» ή «ουράνιος». Η παραπάνω εξήγηση, υποστηρίζω ότι ταιριάζει περισσότερο στην προέλευση του ονόματος από την Λάα = πέτρα, άλλωστε δεν θαύμασα έναν μεγαλόπρεπο πέτρινο όγκο, αλλά δύο μαγευτικές κοιλάδες, που χωρίζονται από το βουνό Μαστρολέου, το Ίλιον του Παυσανία κατά πάσα πιθανότητα. Ο περιηγητής που μας παρέδωσε μια πληρέστατη περιγραφή για την τοποθεσία και τα αξιοθέατα της πόλης αλλά και παραδόσεις που είχαν διασωθεί μέχρι το 2ο αιώνα που πραγματοποίησε την περιοδεία του και την παρουσιάζει στα Λακωνικά (κεφ.ΧΧΙV 6-10).
Εδώ πάνω ήταν κτισμένη η παλιά πόλη περιτειχισμένη και μπροστά στα τείχη υπήρχε άγαλμα του Ηρακλή και τρόπαιο από τα λάφυρα των Μακεδόνων. Ένα τμήμα από τους οποίους όταν ο Φίλιππος ο Ε΄ εισέβαλε στην Λακωνική το 220-217π.χ αποσπάστηκε και λεηλατούσε τα παράλια μέχρι που κατατροπώθηκαν από τους Λάους. Αργότερα την γεωμετρική εποχή εγκαταλείφτηκε και οικίσθηκε ή νέα πόλη στις κοιλάδες ανάμεσα στα όρη Ταρπόλια, Μαστρολέου και Πασσαβάς.
Μέσα στην παλιά πόλη υπήρχε ο ναός της Αθηνάς Ασίας που την ίδρυσαν οι Διόσκουροι γιοί του Τυνδάρεω ή του Δία, και της Λήδας, Κάστωρ και Πολυδεύκης, όταν σώθηκαν από τους Κόλχους μετά την αργοναυτική εκστρατεία. Ονομάζονταν και Λαπέρσες επειδή κατά τον Στράβωνα (Η΄V3) κατέλαβαν την πόλη Λάα.
Από τους κατοίκους αναφερόταν ότι και οι Κόλχοι τιμούσαν την Αθηνά Ασία.
Ο ποταμός Σμήνος 5 στάδια (925 μ.) από την πόλη χύνεται στην θάλασσα στην περιοχή του ακρωτηρίου Πεταλέα. Πάνω σε αυτό υπήρχε ο ναός της Δικτύννης Αρτέμιδος, πιθανότατα στη θέση της εκκλησίας που υπάρχει σήμερα.
Ο ποταμός Σκύρας στην άλλη πλευρά περίπου στην διπλάσια απόσταση χύνεται στην θάλασσα στην περιοχή Καμάρες, ενώ εκεί κοντά υπήρχε πανάρχαιο ιερό προς τιμή του Διός, στην περιοχή Καλύβια Παγανέα
Από την βορινή πλευρά την προστασία από την ψύχρα που κατεβάζει ο Ταΰγετος, έχει αναλάβει η Ταρμπόλια, το Κνακάδιον κατά τον Παυσανία. Για μένα το σημαντικό είναι όχι η ταύτιση των ονομάτων των βουνών αλλά οι απτές αποδείξεις της ύπαρξης της πόλης στο συγκεκριμένο χώρο. Προς την πλευρά του Κνακάδιου υπήρχε ό ναός του Απόλλωνος του Καρνείου από εκεί σε απόσταση 30 σταδίων (5.550 μ.) η τοποθεσία Υψοι, όπου υπήρχαν ναοί αφιερωμένοι στον Ασκληπιό και την Δαφναία Αρτέμιδα. Εκεί ήταν και τα σύνορα με την Λακεδαιμόνια επικράτεια, για τούτο και η περιοχή αυτή πρέπει να ταυτίζεται με την περιοχή της Λίμνης και τα βόρεια υψώματα.
Στο κέντρο της περιοχής το όρος Ίλιον ή Μαστρολέου όπου στους πρόποδες βρισκόταν ο ναός του Διονύσου και στην κορυφή ο ναός του Ασκληπιού.
Δίκιο είχε και ο Δευκαλίων και η Πύρρα μετά τον κατακλυσμό που από τους λίθους που έριχναν στο όμορφο αυτό τόπο δημιούργησαν ανθρώπους που ίδρυσαν την πόλη.
Στο χώρο του γυμναστηρίου το κανάλι που έρρεαν τα νερά της πηγής Γαλακώ
Την δυτική κοιλάδα διαρρέει ο ποταμός Κρόνος που χύνεται στο Βαθύ, και την ανατολική ένας χείμαρρος που κατηφορίζει από τον Καρβελά। Τα νερά της ενώνει με αυτόν η κρήνη Γαλακώ, που την αναζήτησα αλλά δυστυχώς όχι μόνο δεν ρέει το γαλακτόχρουν νερό της αλλά δεν εντόπισα ούτε σαν τοποθεσία. Βρέθηκα όμως περίπου στο χώρο του Γυμναστηρίου κοντά στην κρήνη όπου υπήρχε αρχαίο άγαλμα του Ερμή πάντα κατά τον Παυσανία.
Το Αράινο όπου βρισκόταν ο τάφος του Λά, του οικιστού της πόλεως, ταυτίζεται με το ακρωτήριο πάνω στο οποίο είναι κτισμένο το χωριό Αγερανός.
Όταν βρέθηκα μέσα στο χώρο τα συναισθήματα μου επιβεβαιώθηκαν, περπατούσα εκεί που κάποτε βρέθηκαν ο οικιστής Λας ο Αχιλλέας, οι Διόσκουροι, οι Περίοικοι, και οι κυνηγημένοι Λακεδαιμόνιοι αριστοκράτες από τον τύραννο Νάβη.

Τμήμα κίονα θαμμένο κάτω από ξερολιθιές
Θαύμασα την εφορία της γης, τις χιλιόχρονες ελιές και ανέπνευσα τον ίδιο αέρα με τους Λάους, τους κατοίκους της, που δραστηριοποιήθηκαν ανά τους αιώνες στην διαρκή εναλλαγή καλών και άσχημων εποχών της ιστορίας.
Δεν είμαι καθόλου περήφανος για την σημερινή ονομασία της περιοχής, και για τούτο δεν θα την αναφέρω, θα περιμένω όμως υπομονετικά να αντικατασταθεί η πινακίδα που την αναφέρει και οδηγεί το επισκέπτη, κάπου αλλού και όχι στην κρήνη Γαλακώ και στην Λάα.
Χωρίς καμιά προκατάληψη, δεν μπορώ να δεχθώ πώς ή κατοχή, και εγκατάσταση μερικών ανθρώπων για λίγα χρόνια, περίπου μισό αιώνα, μπορεί να βαφτίσει έναν τόπο που ακμάζει από την εποχή του Τρωικού πολέμου.
Δεν θα ήταν υπερβολή κατά την προσωπική μου άποψη και χιλιάδες χρόνια πριν, πράγμα που δεν μπορεί να τεκμηριωθεί όμως ελλείψει ιστορικών στοιχείων.
Τις σκέψεις διέκοψε η ζωηρή παρουσία ενός κοπαδιού με γαλόπουλα, με φρουρό ένα σκύλο και βοσκό έναν αιώνιο Έλληνα. Ο μπάρμπα Παναγιώτης Δεμιράκος όπως μου συστήθηκε αφού χαιρετηθήκαμε. Την παράδοση όμως συνεχίζουν οι Λάοι και στην σημερινοί εποχή, πράγμα που διαπίστωσα από την ολιγόλεπτη κουβέντα μας.
Τμήμα σμιλεμένης πέτρας από τοιχοποιία αρχαίου ναού.
Ένοιωσα την αγάπη του για την ιστορία, το πάθος του και την περηφάνια για αυτά που κουβαλάμε μέσα μας, αλλά και την πίκρα και απογοήτευση που προέρχονται από την αδιαφορία για αυτό τον πλούτο.
‘Η Γαλακώ δεν υπάρχει πια μου είπε, έχει μείνει αυτό το ρεματάκι που ξεκινούσε από την πηγή.
Όλη η περιοχή όμως είναι γεμάτη από υπολείμματα που παραπέμπουν στο παρελθόν, με έναν απλό περίπατο θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Πριν από λίγα χρόνια και η οικογένεια σου διατηρούσε κτήματα σε τούτη την περιοχή. Αλήθεια είναι πώς υπήρχαν κάποια κτήματα στον κάμπο όπως είχα ακούσει από τους μπαρμπάδες και τον πατέρα μου τα οποία πουλήθηκαν, δεν φανταζόμουν όμως πώς ήταν στον ιστορικό και θείο τόπο που έβλεπαν τα μάτια μου. Η ιστορία λέει πώς μετά την σφαγή και εκδίωξη των λιγοστών Τούρκων από την περιοχή οι νικητές, Γρηγοράκηδες, Καβαλιεράκηδες, και Πετροπουλάκηδες, μοιράστηκαν τα κατακτηθέντα εδάφη.
Μια απογοήτευση κάλυψε τις αναμνήσεις μου, που την διέκοψε η φωνή του συνομιλητή μου. Ο μπάρμπα Παναγιώτης, όπως γίνεται συνήθως μου διηγήθηκε μια πολύ όμορφη ιστορία των παιδικών του χρόνων γεμάτη μυστήριο, που μπορεί όμως να κρύβει αλήθειες του παρελθόντος.
Όταν ήταν νεαρός έσκαβαν για να κτίσουν κάποια αποθήκη και ό κασμάς κτύπησε ένα πιθάρι μεγάλου μεγέθους. Ήταν παλιό τον ρώτησα ή ήταν κορωνέικο; Δεν δέχτηκε την αμφισβήτηση μου ούτε για αστείο και συνέχισε την διήγησή του.
Το πιθάρι έσπασε και το περιεχόμενο του που ήταν ψιλή άμμος χύθηκε. Το περίεργο ήταν πώς μέχρι την μέση η άμμος ήταν χρυσή και από την μέση και πάνω σκούρου χρώματος. Μέσα στην άμμο ήταν επιμελώς τοποθετημένο ένα άλλο κεραμικό μικρό σε μέγεθος όσο και μια κανάτα. Μεταφυσική μου φάνηκε η εξήγηση για το μέλλον του κεραμικού. Επειδή δεν «γυάλιζε» τοποθετήθηκε προσωρινά κάπου, και από το φως και την θερμοκρασία του ήλιου διαλύθηκε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.
Και άλλο τμήμα σμιλεμένης πέτρας από τοιχοποιία
Το παιδικό μυαλό τότε του Παναγιώτη τον οδήγησε να σκεφτεί θησαυρούς θεωρώντας την σκόνη χρυσόσκονη, και σε αυτό δεν είχε δίκιο αλλά για τους θησαυρούς τα πράγματα είναι ρεαλιστικά.
Δεν έχω την δυνατότητα να αποδείξω τον συνειρμό που με κατέλαβε, όταν άκουσα την ιστορία. Δεν παύει όμως να είναι μία εκδοχή προς διερεύνηση.
Μπορεί να ήταν πράγματι θησαυρός. Το μικρό κεραμικό μία τεφροδόχος, που είχε τοποθετηθεί μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο, στο κέντρο, ανάμεσα στο καλό και το κακό της πλάσης που συμβολίζει η σκουρόχρωμη και ανοιχτόχρωμη άμμος.
Το μεσημέρι πλησίαζε και η ζέστη του Αυγούστου ήταν δυνατή. Ο συνομιλητής μου και το κοπάδι του πήραν το δρόμο για το σπίτι, και εγώ συνέχισα μια σύντομη εξερεύνηση στα σημεία που μου υπέδειξε, μήπως ανακαλύψω κάτι ενδιαφέρον.
Η χαρά και η έκπληξή μου ήταν απερίγραπτη, όταν σε μια ξερολιθιά είδα σαν θεμέλιο ένα τμήμα αρχαίου κίονα. Λίγο πιο πέρα είδα και άλλα τμήματα από βράχους τοιχοποιίας, πλήθος θα έλεγα, είτε μόνα τους είτε στοιχεία μέσα σε ξερολιθιές.
Όλα σμιλευμένα και λαξεμένα σε παραλληλεπίπεδους όγκους έτοιμα να μιλήσουν. Ανασήκωσα ένα ελάχιστα και διαπίστωσα ότι αποτελούσε τμήμα της μετώπης, πάνω από τους κίονες αρχαίου κτίσματος.
Ποιος ξέρει μπορεί να είναι μέρος του ναού του Ασκληπιού ή του Διονύσου, που βρίσκονταν στην Λάαν, μαζί με πολλούς άλλους. Πιθανότερα του Ασκληπιού επειδή υπάρχει στους πρόποδες του όρους Ίλιου ή Μαστρολέου, κοντά σε θεμέλια κτίσματος.
Ακόμη μια αρχαία πέτρα μέσα σε ξερολιθιά
Από την εποχή του Μενελάου μέχρι και την εποχή του τυράνου Νάβη υπαγόταν στην Σπάρτη και οι κάτοικοι της ανήκαν στους περίοικους. Λόγω της σκληρότητας του τυράνου πολλές αριστοκρατικές οικογένειες Σπαρτιατών βρήκαν καταφύγιο στην Λάα, όπου και εγκαταστάθηκαν. Πριν την Ρωμαική περίοδο συμμετείχε ή πόλις στο «κοινό των ελευθερολακώνων» μαζί με άλλες 24 πόλεις τις Λακωνίας που ίδρυσαν συνομοσπονδία για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, μετά τις αμφικτιονίες. Η ακμή της πόλης φτάνει μέχρι τον 3ο αιώνα και αποδεικνύεται από τα νομίσματα της. Δυστυχώς όμως μετά την επιδρομή των Βανδάλων του Γιζέριχου αλλά και τις συνεχείς εντεύθεν επιθέσεις εναντίον της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από διαφόρους παύει να υπάρχει. Ένας λόγος που συντέλεσε στην καταστροφή ήταν και ο ισχυρός σεισμός το 375 μ.Χ. ο οποίος κατάστρεψε το λιμάνι της. Θα προσθέσω ότι δεν είναι αμελητέο και το ότι το Βυζάντιο χρησιμοποιώντας την νέα θρησκεία κατάστρεψε οτιδήποτε σχετίζονταν με το αρχαίο Πνεύμα.
Μιά από τις χιλιόχρονες ελιές που ξανανιώνει
Με την επίσκεψή μου στην θαυμαστή Λάα επιβεβαίωσα ελάχιστα από εκείνα που αναφέρει στα Λακωνικά, και προσπάθησα περιληπτικά να τα κοινοποιήσω και σε όλους εσάς. Ερασιτεχνικά εντελώς, και περισσότερο από καρδιά και όχι από επιστημονική ιδιότητα που άλλωστε δεν διαθέτω, παρουσιάζω τις αποκλειστικές φωτογραφίες και το παρόν, ελάχιστο φόρο τιμής στους προπάτορες μας Λάους.